tetix
Member
«Μα κρίμα είναι να έχεις το διαμερισματάκι και να μην το αξιοποιήσουμε»
«Τι σε έχει πιάσει θα μου πείς? Αφού έχεις ξαναπάει στο Παρίσι»
«Ναι αλλά δεν έχουμε πάει στο Giverny»
«Πού? Άλλο της σκαρφίστηκε τώρα, μα τι θα κάνω με αυτή την τρελή φίλη που έχω»
Κάπως έτσι έπεσε στα τραπέζι η ιδέα για ένα ακόμα ταξιδάκι στη Γαλλία, αυτή τη φορά όμως η αλήθεια είναι ότι δεν επιθυμούσα τόσο τον περίπατο στα σοκάκια της πόλης του φωτός όσο μια επίσκεψη σε ένα χωρίο της Νορμανδίας.
Φωτογραφίες από το Giverny πρώτη φορά είδα πριν από μερικά χρόνια όταν τυχαία έπεσε στα χέρια μου ένα σχετικό βιβλίο, εκεί βρίσκεται το σπίτι του διάσημου ζωγράφου Claude Monet. Πραγματικά έμεινα άφωνη με την ομορφιά των εικόνων που έβλεπα.
Αφού έπεισα τη φίλη μου λοιπόν, πράγμα που δεν ήταν καθόλου δύσκολο αφού της έδειξα μερικές φωτογραφίες μόνο, ξεκινήσαμε πριν από μερικές εβδομάδες για ένα τριήμερο ταξιδάκι.
Παρασκευή απογειωθήκαμε από Αθήνα και νωρίς το απόγευμα ήμασταν στο πανέμορφο Παρίσι. Η πρώτη μέρα καταναλώθηκε σε περίπατο και μερικά ψώνια βεβαίως βεβαίως 
Την επομένη λοιπόν ξυπνήσαμε πρωί και κατευθυνθήκαμε προς το σιδηροδρομικό σταθμό Saint Lazare για να πάρουμε το τρένο για Vernon. Αν και ήταν αρκετά νωρίς ο σταθμός έσφυζε από ζωή. Πλανόδιοι πωλητές πουλούσαν εφημερίδες και φρεσκοψημένα κρουασάν, φυσικά δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό, αγοράσαμε από ένα και φύγαμε καρφί για τα εκδοτήρια. Σε άπταιστα γαλλικά η φίλη μου κανόνισε τα εισιτήρια και λίγο αργότερα βρισκόμασταν ήδη μέσα στο τρένο με κατεύθυνση δυτικά. Ο καιρός στο Παρίσι ήταν ανέλπιστα καλός, με ήλιο και σχετική ζέστη για τα δεδομένα του Μαΐου και βαθιά μέσα μου ευχόμουν να κρατήσει έτσι για να απολάυσουμε το ταξίδι μας. Διασχίσαμε τη γαλλική ύπαιθρο και περάσαμε από γραφικά χωριά και καταπράσινα δάση (αλήθεια πόσο τυχεροί είναι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν μέσα σε τόσο πράσινο) και περίπου μία ώρα αργότερα αποβιβαστήκαμε στο Vernon. Ο καιρός είχε αρχίσει να βαραίνει αλλά αυτό δεν μείωσε τη χαρά και την ανυπομονησία μας για αυτό που θα βλέπαμε.
Από το Vernon πήραμε το λεωφορείο που βρίσκεται ακριβώς έξω από το σταθμό και μετά από ένα τεταρτάκι φτάσαμε στο Giverny. Το χωρίο είναι γεμάτο δέντρα και το διασχίζει ένα ποταμάκι, με λίγα γραφικά γαλλικά σπιτάκια με αυλές (μάλιστα ένα από αυτά πουλιόταν για όποιον ενδιαφέρεται
)
Η ιστορία λέει ότι ο Monet είδε το Giverny από το παράθυρο ενός τρένου, εγκαταστάθηκε εκεί το 1883 και από τότε άρχισε να διαμορφώνει τους κήπους του, που τους θεωρούσε (τότε μόνο αυτός, αργότερα όλος ο κόσμος) το μεγαλύτερο επίτευγμά του. Πέρασε όλη του τη ζωή εκεί (ποιος να τον αδικήσει?) και πέθανε εκεί το 1926 σε ηλικία 86 ετών.
Η ομορφιά του τοπίου δύσκολα περιγράφεται με λόγια.
Οι κήποι χωρίζονται σε δύο μέρη, στον κήπο των λουλουδιών και στον ιαπωνικό κήπο του νερού. Αρχικά συναντήσαμε τους κήπους των λουλουδιών που διασχίζονται από πολλά μικρά μονοπάτια με χαλίκια. Ανάμεσα τους απλώνονται αμέτρητα παρτέρια με λουλούδια κάθε λογής! Όποιο λουλούδι είχα φανταστεί, σε όποιο χρώμα και όποιο συνδυασμό μπορεί να σκεφτεί κανείς! Παπαρούνες, μαργαρίτες, τριαντάφυλλα, κρινάκια, μπιγκόνιες και πασχαλιές ήταν μόνο λίγα από αυτά που αναγνώρισα.
Περπατήσαμε στα δρομάκια κάτω από τις σιδερένιες τυλιγμένες από αναρριχητικές τριανταφυλλιές καμάρες και μυρίσαμε κίτρινες, ροζ και άσπρες ντάλιες, πολύχρωμες τουλίπες, μωβ ανεμώνες, μπλε αγριόκρινα και πανσέδες στα χρώματα της ώχρας.
Στο βάθος των κήπων δεσπόζει επιβλητικό το μεγάλο διώροφο ρουστίκ σπίτι με τα πράσινα παραθυρόφυλλα τα οποία ίσα ίσα που ξεχωρίζουν αφού ακόμα και οι εξωτερικοί τοίχοι του σπιτιού είναι κατάφυτοι.
Αφού συνήλθαμε από το πρώτο σοκ της απόλυτης ομορφιάς που αντικρίσαμε και καταφέραμε να δαμάσουμε την επιθυμία να φωτογραφίσουμε κάθε λουλούδι που βλέπαμε κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι την ώρα που φτάσαμε υπήρχαν τόσοι πολλοί επισκέπτες που κυριολεκτικά στριμωχνόμασταν μέσα στα δωμάτια και δεν μπορούσαμε να τα απολαύσουμε όσο θέλαμε. Το σπίτι εσωτερικά ήταν πανέμορφο και άριστα διατηρημένο. Οι φύλακες κινούνταν διακριτικά μέσα στο πλήθος. Κάθε δωμάτιο είχε διαφορετικό χρώμα, τα έπιπλα ήταν ακριβώς τα ίδια με αυτά που χρησιμοποιούσε τότε ο Monet και στους τοίχους κρέμονταν ρέπλικες από διάσημα έργα του ζωγράφου, πολλώνειδών μικρές Ιαπωνικές τυπωμένες ξυλογραφίες(ο Monet είχε επηρεαστεί πολύ από την ιαπωνική τέχνη και σε πολλά σημεία των κήπων ένιωσα ότι βρισκόμουν εκεί) καθώς και φωτογραφίες από την καθημερινή ζωή του Monet, της οικογένειας του και φίλων όπως ο Ρενουάρ, ο Ματις και ο Πισσαρό στο σπίτι . Τόσο πολύ ταλέντο μαζεμένο μέσα σε ένα σπίτι μόνο ρίγος μπορεί να σου δημιουργήσει!!! Από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς του μπορεί κανείς να αγναντέψει τη θέα που τόσο πολύ τον ενέπνευσε. Πόσο τυχερός ήταν που κάθε πρωί που ξυπνούσε αντίκριζε τόσα χρώματα!
Το μεγαλύτερο από τα μονοπάτια του κήπου- η μεγάλη Αλέα- οδηγεί από το σπίτι στον ιαπωνικό κήπο του νερού μέσω ενός τούνελ. Αμέτρητοι επισκέπτες συνωστίζονταν στα σκαλάκια καθώς και πολλά νέα ζευγάρια με καροτσάκια. Όλοι περίμεναν υπομονετικά.
Τις εντυπώσεις εδώ κλέβει φυσικά η λίμνη με τα νούφαρα (πρέπει να πάτε Αύγουστο για να τα δείτε ανθισμένα)
και οι δύο μικρές γιαπωνέζικες γέφυρες εκ των οποίων η μια είναι πασίγνωστη από τους πάμπολλους πίνακές του.
Περιμετρικά της υπάρχει ένα μονοπάτι που καθώς το διασχίσαμε απολαύσαμε μια ποικιλία από εικόνες.
Σε μερικά σημεία η θέα προς τη λίμνη είναι ανεμπόδιστη ενώ σε άλλα σημεία διακόπτεται από κλαίουσες, ιτιές και μπαμπού.
Είναι πολύ συγκινητικό να βρίσκεσαι σε εκείνο το μέρος, προσωπικά ένιωσα σαν κομμάτι από κάποιο πίνακά. Η γέφυρες καλύπτονται σχεδόν ολοκληρωτικά από μωβ και λευκές πασχαλιές και το άρωμα τους είναι ότι χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η μαγεία!
Αργότερα ρίξαμε μια ματιά σε ένα μαγαζί που βρίσκεται στη έξοδο του σπιτιού και πουλάει ότι μπορεί να συσχετιστεί με το Monet από αφίσες με τα έργα του μέχρι τενεκεδάκια με σπόρους για λουλούδια, και κάναμε μια βόλτα στη γύρω περιοχή. Γύρω υπάρχουν μερικά σπίτια καθώς και μερικά εστιατόρια – καφετέριες. Χαρακτηριστικό είναι το άψογα «παλιομοδίτικο», εστιατόριο που βρίσκεται 500 μέτρα από το σπίτι στο οποίο λέγεται ότι έτρωγε ο ίδιος με την οικογένεια του (οδός 1 rue du Milieu.). Δε σκεφτήκαμε καν να το επισκεφτούμε γιατί φαντάζεστε πόσο θα στοιχίζει ένα γεύμα εκεί! Απολαύσαμε λοιπόν μια κρέπα στον κήπο ενός εξίσου όμορφου εστιατορίου!
Από το χωριό φύγαμε αργά το απόγευμα με το νου μας γεμάτο από εικόνες και αρώματα! Είναι ένα μικρό ταξίδι που το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον αγαπάει τη ζωγραφική και τα λουλούδια!
«Τι σε έχει πιάσει θα μου πείς? Αφού έχεις ξαναπάει στο Παρίσι»
«Ναι αλλά δεν έχουμε πάει στο Giverny»
«Πού? Άλλο της σκαρφίστηκε τώρα, μα τι θα κάνω με αυτή την τρελή φίλη που έχω»
Κάπως έτσι έπεσε στα τραπέζι η ιδέα για ένα ακόμα ταξιδάκι στη Γαλλία, αυτή τη φορά όμως η αλήθεια είναι ότι δεν επιθυμούσα τόσο τον περίπατο στα σοκάκια της πόλης του φωτός όσο μια επίσκεψη σε ένα χωρίο της Νορμανδίας.
Φωτογραφίες από το Giverny πρώτη φορά είδα πριν από μερικά χρόνια όταν τυχαία έπεσε στα χέρια μου ένα σχετικό βιβλίο, εκεί βρίσκεται το σπίτι του διάσημου ζωγράφου Claude Monet. Πραγματικά έμεινα άφωνη με την ομορφιά των εικόνων που έβλεπα.
Αφού έπεισα τη φίλη μου λοιπόν, πράγμα που δεν ήταν καθόλου δύσκολο αφού της έδειξα μερικές φωτογραφίες μόνο, ξεκινήσαμε πριν από μερικές εβδομάδες για ένα τριήμερο ταξιδάκι.
Παρασκευή απογειωθήκαμε από Αθήνα και νωρίς το απόγευμα ήμασταν στο πανέμορφο Παρίσι. Η πρώτη μέρα καταναλώθηκε σε περίπατο και μερικά ψώνια βεβαίως βεβαίως Την επομένη λοιπόν ξυπνήσαμε πρωί και κατευθυνθήκαμε προς το σιδηροδρομικό σταθμό Saint Lazare για να πάρουμε το τρένο για Vernon. Αν και ήταν αρκετά νωρίς ο σταθμός έσφυζε από ζωή. Πλανόδιοι πωλητές πουλούσαν εφημερίδες και φρεσκοψημένα κρουασάν, φυσικά δεν αντισταθήκαμε στον πειρασμό, αγοράσαμε από ένα και φύγαμε καρφί για τα εκδοτήρια. Σε άπταιστα γαλλικά η φίλη μου κανόνισε τα εισιτήρια και λίγο αργότερα βρισκόμασταν ήδη μέσα στο τρένο με κατεύθυνση δυτικά. Ο καιρός στο Παρίσι ήταν ανέλπιστα καλός, με ήλιο και σχετική ζέστη για τα δεδομένα του Μαΐου και βαθιά μέσα μου ευχόμουν να κρατήσει έτσι για να απολάυσουμε το ταξίδι μας. Διασχίσαμε τη γαλλική ύπαιθρο και περάσαμε από γραφικά χωριά και καταπράσινα δάση (αλήθεια πόσο τυχεροί είναι αυτοί οι άνθρωποι που ζουν μέσα σε τόσο πράσινο) και περίπου μία ώρα αργότερα αποβιβαστήκαμε στο Vernon. Ο καιρός είχε αρχίσει να βαραίνει αλλά αυτό δεν μείωσε τη χαρά και την ανυπομονησία μας για αυτό που θα βλέπαμε.
Από το Vernon πήραμε το λεωφορείο που βρίσκεται ακριβώς έξω από το σταθμό και μετά από ένα τεταρτάκι φτάσαμε στο Giverny. Το χωρίο είναι γεμάτο δέντρα και το διασχίζει ένα ποταμάκι, με λίγα γραφικά γαλλικά σπιτάκια με αυλές (μάλιστα ένα από αυτά πουλιόταν για όποιον ενδιαφέρεται
)Η ιστορία λέει ότι ο Monet είδε το Giverny από το παράθυρο ενός τρένου, εγκαταστάθηκε εκεί το 1883 και από τότε άρχισε να διαμορφώνει τους κήπους του, που τους θεωρούσε (τότε μόνο αυτός, αργότερα όλος ο κόσμος) το μεγαλύτερο επίτευγμά του. Πέρασε όλη του τη ζωή εκεί (ποιος να τον αδικήσει?) και πέθανε εκεί το 1926 σε ηλικία 86 ετών.
Η ομορφιά του τοπίου δύσκολα περιγράφεται με λόγια.
Οι κήποι χωρίζονται σε δύο μέρη, στον κήπο των λουλουδιών και στον ιαπωνικό κήπο του νερού. Αρχικά συναντήσαμε τους κήπους των λουλουδιών που διασχίζονται από πολλά μικρά μονοπάτια με χαλίκια. Ανάμεσα τους απλώνονται αμέτρητα παρτέρια με λουλούδια κάθε λογής! Όποιο λουλούδι είχα φανταστεί, σε όποιο χρώμα και όποιο συνδυασμό μπορεί να σκεφτεί κανείς! Παπαρούνες, μαργαρίτες, τριαντάφυλλα, κρινάκια, μπιγκόνιες και πασχαλιές ήταν μόνο λίγα από αυτά που αναγνώρισα.
Περπατήσαμε στα δρομάκια κάτω από τις σιδερένιες τυλιγμένες από αναρριχητικές τριανταφυλλιές καμάρες και μυρίσαμε κίτρινες, ροζ και άσπρες ντάλιες, πολύχρωμες τουλίπες, μωβ ανεμώνες, μπλε αγριόκρινα και πανσέδες στα χρώματα της ώχρας.
Στο βάθος των κήπων δεσπόζει επιβλητικό το μεγάλο διώροφο ρουστίκ σπίτι με τα πράσινα παραθυρόφυλλα τα οποία ίσα ίσα που ξεχωρίζουν αφού ακόμα και οι εξωτερικοί τοίχοι του σπιτιού είναι κατάφυτοι.
Αφού συνήλθαμε από το πρώτο σοκ της απόλυτης ομορφιάς που αντικρίσαμε και καταφέραμε να δαμάσουμε την επιθυμία να φωτογραφίσουμε κάθε λουλούδι που βλέπαμε κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι την ώρα που φτάσαμε υπήρχαν τόσοι πολλοί επισκέπτες που κυριολεκτικά στριμωχνόμασταν μέσα στα δωμάτια και δεν μπορούσαμε να τα απολαύσουμε όσο θέλαμε. Το σπίτι εσωτερικά ήταν πανέμορφο και άριστα διατηρημένο. Οι φύλακες κινούνταν διακριτικά μέσα στο πλήθος. Κάθε δωμάτιο είχε διαφορετικό χρώμα, τα έπιπλα ήταν ακριβώς τα ίδια με αυτά που χρησιμοποιούσε τότε ο Monet και στους τοίχους κρέμονταν ρέπλικες από διάσημα έργα του ζωγράφου, πολλώνειδών μικρές Ιαπωνικές τυπωμένες ξυλογραφίες(ο Monet είχε επηρεαστεί πολύ από την ιαπωνική τέχνη και σε πολλά σημεία των κήπων ένιωσα ότι βρισκόμουν εκεί) καθώς και φωτογραφίες από την καθημερινή ζωή του Monet, της οικογένειας του και φίλων όπως ο Ρενουάρ, ο Ματις και ο Πισσαρό στο σπίτι . Τόσο πολύ ταλέντο μαζεμένο μέσα σε ένα σπίτι μόνο ρίγος μπορεί να σου δημιουργήσει!!! Από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς του μπορεί κανείς να αγναντέψει τη θέα που τόσο πολύ τον ενέπνευσε. Πόσο τυχερός ήταν που κάθε πρωί που ξυπνούσε αντίκριζε τόσα χρώματα!
Το μεγαλύτερο από τα μονοπάτια του κήπου- η μεγάλη Αλέα- οδηγεί από το σπίτι στον ιαπωνικό κήπο του νερού μέσω ενός τούνελ. Αμέτρητοι επισκέπτες συνωστίζονταν στα σκαλάκια καθώς και πολλά νέα ζευγάρια με καροτσάκια. Όλοι περίμεναν υπομονετικά.
Τις εντυπώσεις εδώ κλέβει φυσικά η λίμνη με τα νούφαρα (πρέπει να πάτε Αύγουστο για να τα δείτε ανθισμένα)
και οι δύο μικρές γιαπωνέζικες γέφυρες εκ των οποίων η μια είναι πασίγνωστη από τους πάμπολλους πίνακές του.
Περιμετρικά της υπάρχει ένα μονοπάτι που καθώς το διασχίσαμε απολαύσαμε μια ποικιλία από εικόνες.
Σε μερικά σημεία η θέα προς τη λίμνη είναι ανεμπόδιστη ενώ σε άλλα σημεία διακόπτεται από κλαίουσες, ιτιές και μπαμπού.
Είναι πολύ συγκινητικό να βρίσκεσαι σε εκείνο το μέρος, προσωπικά ένιωσα σαν κομμάτι από κάποιο πίνακά. Η γέφυρες καλύπτονται σχεδόν ολοκληρωτικά από μωβ και λευκές πασχαλιές και το άρωμα τους είναι ότι χρειάζεται για να ολοκληρωθεί η μαγεία!
Αργότερα ρίξαμε μια ματιά σε ένα μαγαζί που βρίσκεται στη έξοδο του σπιτιού και πουλάει ότι μπορεί να συσχετιστεί με το Monet από αφίσες με τα έργα του μέχρι τενεκεδάκια με σπόρους για λουλούδια, και κάναμε μια βόλτα στη γύρω περιοχή. Γύρω υπάρχουν μερικά σπίτια καθώς και μερικά εστιατόρια – καφετέριες. Χαρακτηριστικό είναι το άψογα «παλιομοδίτικο», εστιατόριο που βρίσκεται 500 μέτρα από το σπίτι στο οποίο λέγεται ότι έτρωγε ο ίδιος με την οικογένεια του (οδός 1 rue du Milieu.). Δε σκεφτήκαμε καν να το επισκεφτούμε γιατί φαντάζεστε πόσο θα στοιχίζει ένα γεύμα εκεί! Απολαύσαμε λοιπόν μια κρέπα στον κήπο ενός εξίσου όμορφου εστιατορίου!
Από το χωριό φύγαμε αργά το απόγευμα με το νου μας γεμάτο από εικόνες και αρώματα! Είναι ένα μικρό ταξίδι που το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον αγαπάει τη ζωγραφική και τα λουλούδια!
