Στη βαρκα που μας περναει, απο το Λομποκ στα τρια νησακια Gili, εκτος απο μας, ειναι μια οικογενεια Αυστραλων.Ο βαρκαρης, βγαζει απο τη σακουλιτσα του ενα τεραστιο κακοφτιαγμενο τσιγαρο και το αναβει, χωρις να δινει καμια σημασια στην παρουσια επιβατων.Με τη γοπα του πρωτου, αναβει το δευτερο "ομοειδες" τσιγαρο.Αν δεν ειχαμε οπτικη επαφη με τα νησακια, θα ανησυχουσα για τις πλοηγικες του ικανοτητες.
Οταν η βαρκα πλησιαζει στα ρηχα, ειναι σα να μπαινεις σε καρτ ποσταλ.Η αποβιβαση σ' αυτα τα μερη, ειναι παντα ενα χαριτωμενο πλατσουρισμα, με τα μπαγκαζια σε αναταση.Προσπερναμε τους κραχτες και παιρνουμε τον - ο Θεος να τον κανει - αμμοχωματο-δρομο διπλα στη θαλασσα.Τα συγροτηματακια με μπαγκαλοουζ, διαδεχονται το ενα το αλλο.Με κριτιρια που ποτε δεν καταλαβα, η Αννα ενθουσιαζεται με ενα απ' αυτα.
Επιθεωροντας το υπερυψωμενο μπαγκαλοουζ, παρατηρω (εκτος των αλλων) οτι οι χαραμαδες στις ταβλες που αποτελουν το δαπεδο του, ειναι αρκετα μεγαλες για να φαινονται ανετα, τα κοτοπουλα που "βοσκουν" απο κατω.
Πριν προλαβω να φερω αντιρρησεις, με κεραυνοβολει : εισαι στον παραδεισο και γκρινιαζεις.Oλα ειναι υπεροχα.Μια χαρα ειναι ολα. Συμμορφωνομαι και βγαζω τα συνεργα του φραπε, ενω εκεινη ετοιμαζεται να μπει για ντουζ.Πριν περασει ενα τεταρτο, η πρωτη τσιριδα ερχεται απο το so called λουτρο.Ως γνωστον, το νερο κοβεται παντα, οταν εχεις τοσες σαπουναδες πανω σου, που δε μπορεις ουτε τα ματια ν' ανοιξεις.Φωναζει να κανω κατι.Εισαι στον παραδεισο και γκρινιαζεις, καλη μου; (χι- χι)
Στην παραλια, τα πραγματα εχουν ως εξης : η λευκη αμμος σταματαει σ' εναν αντιδιαβρωτικο τοιχο, πανω απο τον οποιο βρισκονται τα τραπεζακια των μαγαζιων που σερβιρουν τα παντα (καφε, ποτο, σνακς, φαγητο, μπαρμπεκιου το βραδυ).Καθε χαμηλο τραπεζακι περιβαλλεται απο μεγαλες μαξιλαρες κι απο πανω ενα μπαμπουδενιο στεγαστρο.Καλυτερα να πας στα γκιλι χωρις παπουτσια (δεν πολυχρειαζονται) παρα χωρις μασκα.Βουτας να χαζεψεις και βρισκεσαι σε μια ζωντανη υποθαλασσια Ντισνευλαντ.Μια Ντισνευλαντ που δεν εχει να ζηλεψει τιποτα απο την πραγματικη, ουτε σε χρωματα, ουτε σε σχηματα, ουτε σε φιλικη διαθεση των ψαριων της, που πλησιαζουν να δουν το παραξενο πλασμα που κολυμπαει απο πανω τους.Η διαφορα ειναι οτι, αυτη η πανδαισια, χρωματων, σχηματων και κινησης δεν ειναι πλαστικη, δεν κινειται μηχανικα, δε φουσκωνει με πολυουρεθανη.
Πολλοι επιλεγουν τα γκιλι, σα μονοημερη εκδρομη.Μεγα σφαλμα.Η πραγματικη τους ατμοσφαιρα, αναδυεται ακριβως τοτε που φευγουν οι εκδρομεις της μερας, οταν ο ηλιος χαμηλωσει στον οριζοντα και γλυκανει το φως.Τοτε που τα μαγαζακια στηνουν τις αυτοσχεδιες ψησταριες θαλασσινων και τα ξηπολυτα πιτσιρικια κατεβαινουν στην αμμο για μπαλα.Τοτε που οι πλανοδιοι παρατανε την πραματεια, που εμεινε απουλητη και το ριχνουν στο φρισμπι a la gili.
Αν παει κανεις εκει, προερχομενος απο μερη με θορυβο, τρεχαλητο και ενταση, κινδυνευει να παθει σοκ γαληνης.Αν, για οποιοδηποτε λογο, φτασει κανεις "τσιτωμενος", νομιζει οτι φρεναρε η περιστροφη της γης.
Τα gili μπορει να ειναι στην Ινδονησια, αλλα η ατμοσφαιρα τους ειναι ρεγγε.Δυσκολα θα βρει κανεις μερος, με τοσο πολυ Μπομπ Mαρλευ.Οποιος δεν αντεχει αυτη τη μουσικη, θα φυγει, ακομα και κολυμπωντας.Οποιος ειναι λατρης της, θα παει ακομα και κολυμπωντας.
Οι λατρεις της κρεατοφαγιας θα απογοητευτουν, οι λατρεις των θαλασσινων θ' αγορασουν οικοπεδο.
Τα παρτυ-ανιμαλς θα προτιμησουν, σα βαση τους, το gili Trawangan, οι λατρεις της απομονωσης το gili Meno και οι αλλεργικοι στα θαλασσια ταξιδια, το πλησιεστερο στο Λομποκ, gili Air.Mε σχεδον μηδενικο ρισκο, μπορει κανεις να διαλεξει στην τυχη, οπου και να μεινει, μια χαρα θαναι
Οταν η βαρκα πλησιαζει στα ρηχα, ειναι σα να μπαινεις σε καρτ ποσταλ.Η αποβιβαση σ' αυτα τα μερη, ειναι παντα ενα χαριτωμενο πλατσουρισμα, με τα μπαγκαζια σε αναταση.Προσπερναμε τους κραχτες και παιρνουμε τον - ο Θεος να τον κανει - αμμοχωματο-δρομο διπλα στη θαλασσα.Τα συγροτηματακια με μπαγκαλοουζ, διαδεχονται το ενα το αλλο.Με κριτιρια που ποτε δεν καταλαβα, η Αννα ενθουσιαζεται με ενα απ' αυτα.
Επιθεωροντας το υπερυψωμενο μπαγκαλοουζ, παρατηρω (εκτος των αλλων) οτι οι χαραμαδες στις ταβλες που αποτελουν το δαπεδο του, ειναι αρκετα μεγαλες για να φαινονται ανετα, τα κοτοπουλα που "βοσκουν" απο κατω.
Πριν προλαβω να φερω αντιρρησεις, με κεραυνοβολει : εισαι στον παραδεισο και γκρινιαζεις.Oλα ειναι υπεροχα.Μια χαρα ειναι ολα. Συμμορφωνομαι και βγαζω τα συνεργα του φραπε, ενω εκεινη ετοιμαζεται να μπει για ντουζ.Πριν περασει ενα τεταρτο, η πρωτη τσιριδα ερχεται απο το so called λουτρο.Ως γνωστον, το νερο κοβεται παντα, οταν εχεις τοσες σαπουναδες πανω σου, που δε μπορεις ουτε τα ματια ν' ανοιξεις.Φωναζει να κανω κατι.Εισαι στον παραδεισο και γκρινιαζεις, καλη μου; (χι- χι)
Στην παραλια, τα πραγματα εχουν ως εξης : η λευκη αμμος σταματαει σ' εναν αντιδιαβρωτικο τοιχο, πανω απο τον οποιο βρισκονται τα τραπεζακια των μαγαζιων που σερβιρουν τα παντα (καφε, ποτο, σνακς, φαγητο, μπαρμπεκιου το βραδυ).Καθε χαμηλο τραπεζακι περιβαλλεται απο μεγαλες μαξιλαρες κι απο πανω ενα μπαμπουδενιο στεγαστρο.Καλυτερα να πας στα γκιλι χωρις παπουτσια (δεν πολυχρειαζονται) παρα χωρις μασκα.Βουτας να χαζεψεις και βρισκεσαι σε μια ζωντανη υποθαλασσια Ντισνευλαντ.Μια Ντισνευλαντ που δεν εχει να ζηλεψει τιποτα απο την πραγματικη, ουτε σε χρωματα, ουτε σε σχηματα, ουτε σε φιλικη διαθεση των ψαριων της, που πλησιαζουν να δουν το παραξενο πλασμα που κολυμπαει απο πανω τους.Η διαφορα ειναι οτι, αυτη η πανδαισια, χρωματων, σχηματων και κινησης δεν ειναι πλαστικη, δεν κινειται μηχανικα, δε φουσκωνει με πολυουρεθανη.
Πολλοι επιλεγουν τα γκιλι, σα μονοημερη εκδρομη.Μεγα σφαλμα.Η πραγματικη τους ατμοσφαιρα, αναδυεται ακριβως τοτε που φευγουν οι εκδρομεις της μερας, οταν ο ηλιος χαμηλωσει στον οριζοντα και γλυκανει το φως.Τοτε που τα μαγαζακια στηνουν τις αυτοσχεδιες ψησταριες θαλασσινων και τα ξηπολυτα πιτσιρικια κατεβαινουν στην αμμο για μπαλα.Τοτε που οι πλανοδιοι παρατανε την πραματεια, που εμεινε απουλητη και το ριχνουν στο φρισμπι a la gili.
Αν παει κανεις εκει, προερχομενος απο μερη με θορυβο, τρεχαλητο και ενταση, κινδυνευει να παθει σοκ γαληνης.Αν, για οποιοδηποτε λογο, φτασει κανεις "τσιτωμενος", νομιζει οτι φρεναρε η περιστροφη της γης.
Τα gili μπορει να ειναι στην Ινδονησια, αλλα η ατμοσφαιρα τους ειναι ρεγγε.Δυσκολα θα βρει κανεις μερος, με τοσο πολυ Μπομπ Mαρλευ.Οποιος δεν αντεχει αυτη τη μουσικη, θα φυγει, ακομα και κολυμπωντας.Οποιος ειναι λατρης της, θα παει ακομα και κολυμπωντας.
Οι λατρεις της κρεατοφαγιας θα απογοητευτουν, οι λατρεις των θαλασσινων θ' αγορασουν οικοπεδο.
Τα παρτυ-ανιμαλς θα προτιμησουν, σα βαση τους, το gili Trawangan, οι λατρεις της απομονωσης το gili Meno και οι αλλεργικοι στα θαλασσια ταξιδια, το πλησιεστερο στο Λομποκ, gili Air.Mε σχεδον μηδενικο ρισκο, μπορει κανεις να διαλεξει στην τυχη, οπου και να μεινει, μια χαρα θαναι
Μόλις ειδα το τοπικ!
