ΗΠΑ en route 66

[LULLU]

Καλά, οι φωτογραφίες καταπληκτικές.

Σε ευχαριστώ......

 

[LULLU]

Το πρωινό το πιο φτωχικό ever..ας είναι .. φεύγουμε και από αυτή τη πόλη , που κοίτα να δεις τα παιδιά χθες .συνάντησαν ένα Έλληνα 3 γενιάς που ζει εδώ….και τα έτσουξαν παρέα.. Τι να κανει σε αυτή τη ερημιά ?? μάλλον στρατιωτικός που υπηρετεί στο αστεροσκοπείο που βρίσκεται κοντα.. αλλιώς δεν αντέχεται αυτή η μοναξιά και η ερημιά ..

Σήμερα θα αφιερώσουμε τη μέρα μας στο πάρκο με τις Σεκογιες .Ενα άλλο εθνικό πάρκο στη νότια Σιέρα Νεβάδα που ιδρύθηκε το 1890 και εχει 404.064 στρέμματα έκταση.. Εδω βρίσκονται τα γιγάντια δένδρα Σεκόγια και ένα από αυτά που εχει και το όνομα General Sherman eαι το μεγαλύτερο δένδρο στη γη σε όγκο , κάτι σαν τη γη των γιγάντων.. Εκτός από Σεκόγια που δεσπόζουν ,. στο πάρκο υπάρχουν βελανιδιες,γιουκα, λιβάδια, και ένα άγριο ;ανάγλυφο τοπίο απο κορυφές και βουνά , συμπληρώνουν το τοπίο.. και από ζωα πολλά ήρεμα και άγρια, από σκίουρους και ελάφια ως αρκούδες και κροταλίες.. μην τολμήσετε να αφήσετε φαγητό σε σκηνή η αυτοκίνητο,, θα εχετε απρόβλεπτες συναντήσεις..

Οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής ήταν από το 1000 μχ ήταν ιθαγενής Τubatulabai, και ο πρώτος ευρωπαίος που έφτασε στη περιοχή το 1858 ο Tharp Hale, έκτισε το σπίτι του χρησιμοποιώντας το κορμό ενός τεράστιου Σεκόγια .

Aν και αυτά τα γιγάντια δένδρα φαίνονται να μην απειλούνται από κανένα καταγράφονται ως είδος προς εξαφάνιση και ο αριθμός τους ολοένα και μειώνονται, σήμερα μονο 80.000 υπάρχουν σε όλο το κόσμο…Το ύψος μπορεί να φτάσει τα 85 μέτρα και η περίμετρος του κορμού τα 8 μέτρα….πιάνεται ο αυχένας σου να κοιτάς προς τον ουρανό για να δεις τη κορυφή…

Σταματήσαμε σε ένα καφε-μπαρ -εστιατόριο 3 χιλιόμετρα περίπου από την εισοδο του πάρκου. Εδω μας ενημερώνουν πως αν και δεν έχει χιόνι δεν μπορούμε να μπούμε στο πάρκο χωρίς αλυσίδες γιατι ο καιρός φαίνεται να είναι χιονιστής.. Ευτυχώς μπορέσαμε να νοικιάσουμε αλυσίδες από το μαγαζί ( 50 ευρώ το ζευγάρι) και αναχωρούμε για το πάρκο… Ομίχλη παντού και ψιλόβροχο , θα μπορούσες να το πεις και χιονόνερο και το κρύο τσουκτερο..-6.., ευτυχώς τα ισοθερμικά έπιασαν τόπο..

Ανηφορίζουμε το στενό δρόμο. Αρχικά το τοπίο είναι με βαλανιδιές , γιουκα , γκρεμοί χαράδρες και ποταμάκια. , κάπου βλέπουμε και καμένες περιοχές.., είναι τα αποτελέσματα μιας πυρκαγιάς του 2020…ανηφορίζουμε και η ομίχλη γίνεται πιο πυκνή και η ορατότητα περιορίζεται στα 2 μέτρα…

Φτάνουμε …. Τι αίσθηση..!! εκτός του ότι δεν βλέπεις το διπλανό σου, μια ανατριχίλα σε διαπερνά όπως και το κρύο….

Μπροστά μας πεσμένος ένας κορμός με μια τεραστία τρύπα στο κέντρο που περνά αυτοκίνητο…. Περάσαμε και εμείς και ανηφορίσαμε δεξιά στα μονοπάτια που οδηγούν σε μια 2,5 ωρη βόλτα ανάμεσα στα τεράστια δένδρα…

Εγω κάπως καθυστερώ για να τις λήψεις και αναγκάζομαι να τρέξω μετα όσο μπορώ, να προλάβω τα παιδιά.. μια τρομάρα την έχω, μπας και βρεθώ αντιμέτωπη με επικίνδυνα ζώα ..ας οψεται το ντοκιμαντέρ που είχα δει με τους άλυτους φόνους σε αυτό το πάρκο και σε επιθέσεις άγριων ζώων…

Πράγματι δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που βλέπω. .η μάλλον αυτό που δεν βλέπω..ενα μυστήριο, μια ατμόσφαιρα απόκοσμη, μοναδική… υψώνεις τα μάτια να

δεις τη άκρη αυτών των δένδρων και δεν μπορείς…δεν φτάνει η ματιά σου.. περιβάλλεσαι από ένα άσπρο υγρο πέπλο… και γύρω σου σκιές…..

Περπατήσαμε κανένα τρίωρο και το φως είναι λιγοστό ανύπαρκτο..…επιστροφή στο πάρκινγκ..

Απομακρυνόμαστε σκεφτικοί …. Τι μοναδική εμπειρία και αυτή.. επιστρέψαμε τις αλυσίδες και ψάχνουμε για φαγητό..
Βρήκαμε το Gateway restaurant ενα όμοφο ζεστο στέκι πάνω στο ποτάμι. επιλέξαμε σούπα λόγω κρύου και ψάρι τηγανητό.. μπορω να πω πως ήλθα στα ισα μου..
Το ξενοδοχείο μας Lazy Ranch Motel και αυτο πανω στο ποτάμι Three Rivers με μια μεγάλη κεντρική αυλή και γύρω τα δωμάτια...λουξ δεν το λές.. με χαρακτήρα μπορει.. Χριστουγεννιατικη διακόσμηση με αγιους Βασίλιδες ζωάκια ,αστερακια και πολύχρωμα λαμπακια.


Πρωινό ξύπνημα .. ένα γρήγορο καφέ και εξω στη αυλή .. Οι αγιοι Βασίληδες και όλη η διακόσμηση ξεφουσκωμένη και καταγής.. Αποφασίζω να κατέβω στο ποτάμι.

Περνώ από αμμώδη χωράφια ξύλα πέτρες μέχρι να φτάσω στη κοίτη ..

Φαίνεται ότι το πλάτος του ποταμού έχει μειωθεί…ξάφνου λίγο πιο μακριά κάνει τη εμφάνιση του ένα ζώο ..ειναι σκύλος ? είναι Λύκος??.. σταματά με παρακολουθεί.. σκύβω σιγα και αρπάζω ένα μεγάλο ξύλο.. προχωρά και σταματά πάλι και με καδράρει πάλι….. εδώ που είμαι στα δάση της Σιερα Νεβαδας, μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να είναι λύκος…. στέλνω μήνυμα στη ομάδα , για το που βρίσκομαι και για την περίεργη συνάντηση.. Ο Στέφανος είναι ξύπνιος και πιο κοντά οπότε έρχεται για συμπαράσταση,, εγω καθηλωμένη και ευτυχώς το ζωντανό απομακρύνεται και χάνεται στο βάθος…

Φεύγουμε για Yosemite πάρκο αλλά ενώ είμαστε καθ οδον μας ενημερώνουν ότι ο δρόμος είναι κλειστός….

Έχουμε ενναλακτική. .πάμε παραλία επιστρέφοντας στο San Francisco..

 

[LULLU]

Η επιστροφή στο San Francisco θα ήταν χαλαρή αν και πολύωρη.. Μιας και ο δρόμος για το Yosemite ήταν κλειστός λόγω χιονόπτωσης αποφασίσαμε να ρίξουμε μια ματιά στα παράλια και ο καιρός ήταν με το μέρος μας, ζέστη και ήλιος.. εικόνες με πολύ πράσινο, πεύκα και βίλες με θέα τα άγρια νερά του ειρηνικού.,

Επιλέξαμε το Monterey για βόλτα και φαγητό.

Το Monterey βρίσκεται στον ομώνυμο κόλπο στη κεντρική ακτή της Καλιφόρνια ιδρύθηκε το 1770 σαν ψαροχωρι και μοναδικό λιμάνι της περιοχής. Κατοικήθηκε από ιθαγενείς που ζούσαν από την αλιεία , το κυνήγι μέχρι που οι Ισπανοί και ιεραπόστολοι εμφανίστηκαν τον 18 αιώνα που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τη στρατηγική θέση της περιοχής. Ακολούθησαν οι Μεξικανοί και εδώ έγινε η μάχη του Μοντερει το 1846 μεταξυ Μεξικανών και Αμερικανών με νικη των δευτέρων που κατάφεραν αν προσαρτήσουν τη πόλη στη Αμερικανική γή.

Τελωνείο, βιβλιοθήκη. Θέατρο, τυπογραφείο , η έκδοση εφημερίδας ‘’the californian’’ υπήρξαν έργα που προσέλκυσαν καλλιτέχνες, ιστορικούς δίδοντας στη περιοχή αίγλη και πλούτο….εδω γύρω είναι και μια στρατιωτική βάση ΝΑΤΟ που δέχεται στρατιωτικούς από όλες τις χώρες και από τη χώρα μας..

Κάναμε βόλτα στη παραλία.. κόσμος πολύς.. πολλά μουσικά γκρουπ μας χαρίζουν μουσικά ακούσματα και πολλές συλλογικότητες πουλούν τις χριστουγεννιάτικες και όχι μόνο δημιουργίες τους..χοροι, τραγούδια, παζάρια. .μια ζωντανή πόλη ..αν και ο πληθυσμός της

δεν ξεπερνά τις 50.000.. Αναλογίζομαι γιατί η φίλη μου ζορίστηκε τόσο πολύ ακολουθώντας τον άνδρα της που μετατέθηκε εδώ ……άλλο τουρίστας, άλλο ταξιδιώτης άλλο σύζυγος χωρίς δουλειά, παρέες, να περιμένεις σπίτι με δυο παιδιά..

Επιλέξαμε για φαγητό ένα εστιατόριο στη προβλήτα του λιμανιού πάνω στο κύμα στην κυριολεξία .απορώ πως καταφέραμε πάλι το εστιατόριο να είναι ιταλικό

. Το ντεκόρ του μαγαζιού με φωτογραφίες της Loren, Mastroianni, Magnani και μουσική Dalla , Celentano, Milva , Vanoni ,Mina..ολα τα ιερά τέρατα μουσικής τουλαχιστον των δικών μου φοιτητικών χρόνων στη γενέτειρα τους, …και το κρασί από Τοσκάνη και τα μακαρόνια barilla.. όλα εγγύηση..

Φύγαμε απόγευμα για San Francisco…. Διανυκτέρευση στο ίδιο ξενοδοχείο Majestic.. Στο αναβαθμισμένο δωμάτιο του πέμπτου με σαλονάκι και τζάκι παρακαλώ αναλογίζομαι πως διάολο θα βγαίνω στο κρεββάτι που εχει ακόμη ένα άλλο στρώμα και το υψος του αγγίζει στη μεσότητα του θώρακα. .ούτε η Στεφανίδη ναμουνα γμ..

Ξημέρωσε και εγώ στη ταράτσα για τις τελευταίες λήψεις του ανατέλλοντος ήλιου.. σήμερα το ρολόι αρχίζει αντίστροφη μέτρηση..

Έχουμε όμως μια εκκρεμότητα .. επίσκεψη στο Al Catraz. ..ο βράχος η φυλακή υψιστης ασφαλείας που βρίσκεται πάνω στο νησι-βραχο 2 χιλιόμετρα από τη ακτη της πόλης.. Αρχικά το 1850 λειτούργησε ως στρατιωτικό φρούριο και το 1934 μετατράπηκε σε φυλακή. Εδώ κλείστηκαν όλοι όσοι θεωρήθηκαν επικίνδυνοι , προβληματικοί κρατούμενοι ακόμη και αν τα διαπραχθέντα εγκλήματα από ορισμένους δεν ήταν στυγερά.. Εδώ ανάμεσα στους 1576 κρατουμένους μέχρι το κλείσιμο της φυλακης το 1963, φιγουράρουν σπουδαίο ονόματα της εγκληματικότητας με πρώτο τον Αλ Καπόνε , Μικυ Κοέν, Μπαμπι Τζόνσον..Τζορτζ Κέλι..

Η απομόνωση του τόπου , τα παγωμένα δυνατά ρεύματα η παρουσία καρχαριών( έτσι τους ενημέρωναν) αλλα και η συμπαγή δομή της φυλακής δεν έδιναν σκέψεις για αποδράσεις.

Όλα αυτά τα χρόνια 36 κρατούμενοι έκαναν 14 προσπάθειες διαφυγής με τη πιο διασημη το 1946 που ονομάστηκε Μάχη του Αλκατραζ ενώ το 1962 οι Φρανκ Μοριςμ Τζον Ανγκλιν και Κλαρενς Ανγκλιν κατάφεραν να αποδρασουν χρησιμοποιώντας μια αυτοσχέδια σχεδία .. δεν έχουν βρεθεί ποτέ..

Τα στατιστικά αναφέρουν πως 2 άντρες προσπαθήσαν δύο φορές να αποφράσσουν.

Από τους 26 οι 23 πιάστηκαν, 6 πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν, 2 πνίγηκαν και 5 δεν βρέθηκαν πότε και θεωρήθηκαν ότι έπεσαν στο νερό και πνίγηκαν ..αγνοούμενοι ακόμη…

Είκοσι λεπτά η διαδρομή με το καραβάκι πληρώνοντας 45 ευρω το εισιτήριο .

Κατεβαίνουμε στη αποβάθρα και εκει ενας ξεναγός μας δίνει τις πρώτες πληροφορίες για τη φυλακή που τώρα είναι μουσείο με 1500.000 επισκέπτες το χρόνο, τι θα δούμε, πως να πάμε …

Ανηφορίζουμε περνάμε από τη βιβλιοθήκη, το θέατρο και στρίβουμε αριστερα προς το κεντρικο κτηριο . Εχει χωριστεί σε 4 πτέρυγες ΑBCD , τα κελια βρίσκονται στο κέντρο του διαδρόμου , σιδερένια σκαλιά οδηγούν στο πάνω ας τον πούμε όροφο

Τα κελιά διαστάσεων 2,7 επι 1,5 και 2.1 μέτρα υψος. Αθλια, παγωμένα ,( κελια θα μου πεις,) με ένα κρεββάτι, ένα νεροχύτη και μια λεκάνη τουαλέτας και γύρω σιδεριές .καμμιά ιδιωτικότητα ουτε καν στο χέσιμο.. Τέτοια περιποίηση θα άρμοζε στον ακροδεξιό δολοφόνο εθνικιστή Νορβηγό που σκότωσε 92 άτομα το 2011 , ο οποίος μηνύει τη κυβέρνηση ότι τον προωθούν στην αυτοκτονία στερώντας του δικαιώματα ενώ το κελί του είναι σουίτα, διώροφη με πλάσμα τηλεόραση, βιβλιοθήκη, άνετο κρεβάτι, γραφείο τουαλέτα…

Συνεχίζεται η ξενάγηση στη τραπεζαρία, στη αποθήκη, στο ιατρείο.., στο γήπεδο μπασκετ, στο κήπο με τα εκατοντάδες τριαντάφυλλα, δεν θα μπορούσε όμως να λείπει και το μαγαζάκι.. μπλουζάκια, καπέλα, κούπες, ακόμη και σετ κουτάλια και μαχαιροπήρουνα την καραβάνα που τρώγανε όλα σε πώληση …

Πανω σε μια δεξαμενή νερού είναι ένα πανό για τα δικαιώματα των Ιθαγενών

Εδω το 1969 και επι 19 μήνες Ινδιάνοι φυλών Αμερικής κατέλαβαν το Αλκατραζ στο ονομα της ελευθέριας και δικαιοσύνης.. Έγινε το νησι φυλακής σε νησι ελευθέριας. Οι Ιθαγενεις εκαναν πρόταση αγοράς του νησιού με αντάλλαγμα χάντρες και υφάσματα όπως εκαναν οι Ολλανδοί χρόνια πριν με την αγορα του Μανχαταν.

Σκοπός ήταν η ίδρυση Ινδιάνικου Κεντρου Σπουδών όμως η κατάληψη έληξε με βίαια με την αστυνομική επέμβαση.. Είχε όμως ανοίξει η πύλη της αντίδρασης, της απαίτησης της διεκδίκησης .. αντίσταση ,πορείες από Σαν Φρανσισκο -Ουασιγκτον με τα πόδια !!!!!!! αποσχίσεις… κάποιες φυλες κατάφεραν δικαστικά το 2007 να δικαιωθουν και να τους επιστραφούν εδάφη τους, αλλοι κέρδισαν αποζημιώσεις αλλά και σήμερα οι εναπομείναντες που δεν είναι και πολλοί εξακολουθούν να ζουν σε καταυλισμούς σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, στερούμενοι βασικών δικαιωμάτων ..

Επιστροφή στη προβλήτα 39… και από εκει αρχίσαμε τη έρευνα για φαγητό.. ,διανύσαμε παλι χιλιόμετρα, από τη πύλη 39 στην ένα και από εκει στη 46…….ελεος..από αύριο μόνο με αναπηρικό καροτσάκι θα κυκλοφορώ..

Φεύγουμε για αεροδρόμιο….Τελευταίες εικόνες …

Η πτήση μας χωρίς καθυστέρηση .. απλωθήκαμε στα άδεια καθίσματα αλλα μάτι δεν κλείσαμε , μας μάγεψε ο χορος της αουρόρα σε όλη τη διαδρομή..

Δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα το ταξιδι.., για την ωρα, γιατι με το που φτάσαμε μας ενημέρωσαν για την ακύρωση πτήσης για Μόναχο,.. που σημαίνει ότι χάνουμε μια μέρα………….

Διανυκτέρευση στη Κοπεγχάγη ξανα , αύριο πετάμε για Στοκχόλμη και από εκει Αθήνα και μετα βράδυ πια στα Χανιά.. ..

ΕΜ

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Βόρεια Αμερική