East of Budapest

[Sam-chal]

22-23 /11/2025. Ημέρες ταξιδιού 24 και 25

Τελευταίο ξύπνημα στο νησί Shikoku.

Έτοιμος να περάσω στο επόμενο, στο νοτιότερο Kyushu.

Μετά κόπων και παλινωδιών , είχα επιλέξει να ξεκινήσω από την νοτιότερη άκρη , την πόλη Kagoshima, και να ανέβω σιγά σιγά προς Fukuoka από όπου φεύγει και η πτήση μου.

Η Google maps μου έδινε δρομολόγιο, να ξανακάνω τον γύρο της Ιαπωνίας.
Επιστροφή Hiroshima , και πέντε έξη αλλαγές ΜΜΜ και χρήση του πανάκριβου Shinkansen και
κόστος 145 €.

Εγώ έβλεπα στο χάρτη, ότι υπήρχε ακτοπλοϊκή σύνδεση από ένα κοντινό λιμάνι με την απέναντι ακτή στο Kyushu.
Είχα και τζάμπα μετακίνηση μέχρι της 13.00

Αφού βεβαιώθηκα ότι υπάρχει πράγματι ακτοπλοϊκή σύνδεση, πήρα το τρενάκι μου και σε μια ώρα έφτασα στην Yawatahama.

Για το λιμάνι βρήκα εύκολα το δρόμο χωρίς χάρτη, αφού η σηματοδότηση στα πλακάκια του πεζοδρομίου μου έδειχνε τον δρόμο.
View attachment 516865

View attachment 516866
Με το που έφτασα , λες και με περίμενε το ferry για να ξεκινήσει. Ελληνική λιακάδα, θάλασσα λάδι , πράσινα νησάκια στην διαδρομή. Απόλαυση.
View attachment 516867
Αυτό ναι είναι κατάστρωμα. Στα ελληνικά πλοία όχι.

Οι νταλικέρηδες ήταν περισσότεροι από τους απλούς επιβάτες.

Έφτασα μεσημεράκι στο λιμανάκι Usuki.

View attachment 516868

View attachment 516869
Στο σταθμό τρένων , διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε κάποιο τοπικό τρένο για Kagoshima, και θα έπρεπε να κάνω τον γύρο το νησιού, με τρεις αλλαγές τρένων.
Συν 97 € λόγω Shinkansen.

Ε δεν δίνω κι άλλα 50 να πάρω ένα Kyushu JR 7-days pass να αλωνίσω το νησί;
Το αγόρασα διαδικτυακά από το Klook όπως και στο Shikoku κι όλα καλά.

Είχα καλή εμπειρία με το πάσο στο Shikoku.

Αυτό του Kyushu περιλάμβανε δύο τοπικά Shinkansen και όλα τα τοπικά τρένα.
Στα τοπικά τρένα όλα καλά, απλώς το έδειχνα στους ελεγκτές.
Στην ζώνη Shinkansen είχαμε κάτι θεματάκια, δεν διάβαζε το QR το μηχάνημα.
Με τούτο και με το άλλο και χάρη στην ευγενική φυσιογνωμία και το ακαταμάχητο χαμόγελο μου , κατάφερα να με αφήσουν να βγω από στον σταθμό της Kagoshima χωρίς να έχει ενεργοποιηθεί το πάσο, μόνο με την απόδειξη αγοράς.

Η Kagoshima δεν είχε καθόλου κακό σήμα .Αντίθετα ήταν κατάφωτη , με ωραίο κόσμο, ωραίους δρόμους , ωραία μαγαζιά, κίνηση, μου εξέπεμπε ωραία vibes. Είχε κι αυτά τα ψαρωτικά.
View attachment 516938

Μην έχοντας την καν ακουστά , φανταζόμουν πως είναι μια μεσαίου μεγέθους πόλη , αλλά έχει πάνω από 600.000 πληθυσμό.

Είχε πια βραδιάσει, όταν έφτασα σε ένα ακόμη κουφό κατάλυμα.

Αυτό πάλι ήταν πλήρως αυτοδιαχειριζόμενο. Δεν υπήρχε ούτε ρεσεψιόν, ούτε κανείς σε ένα εξαώροφο Guest house.

Μια οθόνη υπολογιστή μόνο, όπου έβρισκες στην αρχική οθόνη ένα φάκελο με το όνομά σου, και υποτίθεται πώς αν τον άνοιγες θα σου έδινε αριθμό δωματίου και κωδικούς πρόσβασης. Εμένα δεν με είχαν φακελώσει πάντως . Τελικά ήρθε ένας υπεύθυνος και έδωσε λύση αφού είχαν μαζευτεί δύο τρεις ακόμα πελάτες αφακέλωτοι.

Ταλαιπωρία σήμερα , αλλά αποζημιώθηκα , αφού έφαγα καταπληκτικά σε διπλανή ιζακάγια .

Με νοήματα παράγγειλα σε μια θεία που μαγείρευε εκεί, οτιδήποτε εκτός από ψάρι.

Φοβερή τύπισσα η θεία , ένευσε άστο πάνω μου και στο τέλος έγλειφα και τα chopsticks μου. Δοκίμασα και ένα ωραίο γιαπωνέζικο κρασί και με κέρασε και ένα γιαουρτοποτό φεύγοντας.
View attachment 516939
Το δωμάτιο ήταν πολύ βολικό και αφού έφαγα όλη την μέρα στο δρόμο,αποφάσισα να μείνω ακόμα ένα βράδυ στην Kagoshima γιατί μου άρεσε η ενέργεια της.

Εσύ είσαι που το λες;

Δεν υπήρχε διαθέσιμο για το Σ/Κ, όχι αυτό που έμενα, αλλά ούτε τρύπα με κάτω από 120 ευρώ.
Το άφησα φλού και έπεσα για ύπνο.
Το πρωί πήγα να αγοράσω πρωινό και καφέ, και άνοιξα όλες τις πλατφόρμες μήπως έγινε καμία ακύρωση από χτες και μείνω στο δωμάτιο.
Και ω του θαύματος.!!!

Ο κύριος λόγος που έφτασα μέχρι εδώ , στην άκρη του κόσμου, είναι το νησί -ηφαίστειο Sakurajima.
Είχε πέσει στην αντίληψη μου, η είδηση ότι εξερράγη πριν λίγες μερες και ματαιώθηκαν πτήσεις λόγω της στάχτης και κάπνας, οπότε παρακολουθούσα πότε θα κάτσει ο κουρνιαχτός.

View attachment 516956

Το πρόγραμμα μου -ο θεός να το κάνει πρόγραμμα- έλεγε να πάω να δω το νησί ηφαίστειο για πέντε-έξι ώρες, και μετά να φύγω βόρεια.
Ε λοιπόν στην αναζήτησή μου, βρήκα ωραιότατο κατάλυμα πάνω στο ίδιο το νησί-ηφαίστειο και στο νησί υπάρχουν ελάχιστα καταλύματα.

Το νησί Sakurajima είναι σαν ένα αυγό που έσπασε η φύση μεσα στον κόλπο Kinko και το ασπράδι σταμάτησε λίγο πριν ακουμπήσει στην στεριά. Από την μια μεριά του κόλπου πας κολυμπώντας κι από την μεριά της Kagoshima πας με ένα ferry σε 15 λεπτά.
View attachment 516940
Το πάνω μέρος του κόλπου είναι σαν λίμνη και γεμάτο ιχθυοκαλλιέργειες και φυτείες φυκιών Nori για να έχουμε να τυλίγουμε τα σούσι.

Όχι τσιπούρα, ούτε φύκι αλανιάρικο δεν βρίσκεις την σήμερον ημέρα.
View attachment 516941
Το ferry υπερπαραγωγή. Έρχεται και συρταρώνει σε φυσούνα τύπου αεροδρομίου και σε ράμπες για αυτοκίνητα.
View attachment 516942
Με το που έφτασα , πήρα το ολοήμερο εισιτήριο λεωφορείου, που κάνει ένα κύκλο μιας ώρας γύρω από το ηφαίστειο και κάνει στάση σε διάφορα σημεία ενδιαφέροντος , με σημαντικότερο το πιο κοντινό στο ηφαίστειο παρατηρητήριο. Απογοήτευση.

Μια μαύρη κορυφογραμμή στα δύο χλμ απόσταση και ο γαλάζιος ουρανός από πάνω. Παραέκατσε ο κουρνιαχτός.

Πήγα στο χόστελ μου που ήταν κουκλάκι.

Το έτρεχε ένας πιτσιρικάς ιδιοκτήτης που έμενε στον πάνω όροφο και στο ισόγειο ήταν ένα δωμάτιο με έξι κουκέτες και ένα μικρό ζεστό μπαράκι.

View attachment 516943
Το νησί είναι πανέμορφο,καταπράσινο αλλά εγώ ήρθα για το ηφαίστειο. Σκάλισα λίγο τους χάρτες και πήρα ένα λεωφορείο για την άλλη μεριά του νησιού στο Kurokami για να δω το θαμμένο torii

Είναι το torii ενός παλιού shrine που μισοθάφτηκε από την στάχτη σε μια μεγάλη έκρηξη το 1913 και το άφησαν έτσι εις ανάμνηση του γεγονότος.
View attachment 516944
Όμορφο μέρος, αλλά το πιο ωραίο ήταν ότι από κει φαινόταν καθαρά, έστω και από μακριά ένας κρατήρας που κάπνιζε αρειμανίως. Μπίνγκο !!!
View attachment 516945
Δεν είναι κανένα οπτικό υπερθέαμα ένα ηφαίστειο που καπνίζει, αλλά η αίσθηση ότι βρίσκεσαι τόσο κοντά σε μια τόσο ισχυρή πηγή ενέργειας, όπως η εκτόνωση της καούρας των εγκάτων της γης είναι μοναδική.

Ικανοποιημένος, πήρα το δρόμο για την κοντινή παραλία για να σκοτώσω την ώρα , μέχρι να περάσει το λεωφορείο της επιστροφής.

Η ησυχία ήταν αφόρητη, βούιζαν τα αυτιά μου ,δεν υπήρχε ψυχή ζώσα τριγύρω.
View attachment 516957
Από τάφους ένα σωρό και με ψάθα να μην χτυπάει ο ήλιος τον μακαρίτη.

Η βολτίτσα με αντάμειψε με ένα μαγικό λιμανάκι καβάντζα. Έμεινα κανένα δεκάλεπτο εκεί ρεμβάζοντας. Από τις αξέχαστες στιγμές του ταξιδιού.
View attachment 516946
Επέστρεψα στο θαμμένο Torii , έβαλα την υπογραφή μου σε ένα βιβλίο επισκεπτών που έχουν εκεί, και επέστρεψα χαρούμενος στο χόστελ. Ο καπνός του ηφαιστείου, τώρα φαινόταν από παντού.
View attachment 516947

View attachment 516949


Ήταν ακόμα νωρίς και το νησί ερημώνει όταν φύγουν οι ημερήσιοι επισκέπτες.
View attachment 516950
Θα έκοβα φλέβες.

Οπότε ξαναπέρασα με το ferry στην ζωηρή Kagoshima, χαζολόγησα στις αγορές όπου είναι ήδη στολισμένα για Χριστούγεννα.

Δεν καταλαβαίνουν Χριστό οι αφιλότιμοι, ούτε στο Στρασβούργο δεν έχουν στολίσει ακόμα.
View attachment 516951

View attachment 516952

View attachment 516953

View attachment 516954

View attachment 516955
Για φαγητό πήγα στην αγαπημένη θεία που με συμπάθησε χτες. Σήμερα είχε και μια παρέα που οι δύο μιλούσαν αγγλικά και πιάσαμε μια θερμή ψιλοκουβέντα.

Είχα κι άλλα δείγματα του πόσο προσηνείς είναι ο Γιαπωνέζοι τις προηγούμενες μέρες, αλλά να με αγγίζουν και να με χτυπάνε φιλικά στον ώμο όταν έφυγα, δεν το περίμενα.
Ξαναπήρα το ferry για Sakurajima και φτάνοντας στο χόστελ βλέπω τρεις μαντράχαλους πιτσιρικάδες σε εύθυμη διάθεση να τα πίνουν στο μπαρ.
Φαντάστηκα ότι ήταν οι συγκάτοικοι στο δωμάτιο και ήπια κι εγώ ένα να πάμε μαζί για ύπνο.
Νύσταξα τελικά και έφυγα πρώτος.

Το πρωί διαπίστωσα ότι συνδιανυκτέρευσα με δύο Γαλλίδες και τρεις Κορεάτισσες . Οι μαντράχαλοι ήταν απλώς πελάτες στο μπαρ. Συμβαίνουν κι αυτά.

"...η εκτόνωση της καούρας των εγκάτων της γης είναι μοναδική."
η φράση με άγγιξε γιατί τη νύχτα είχα αφόρητες καούρες... κακή διατροφή...

 

[mapouna protopao]

"...η εκτόνωση της καούρας των εγκάτων της γης είναι μοναδική."
η φράση με άγγιξε γιατί τη νύχτα είχα αφόρητες καούρες...

 

[mapouna protopao]

24-25/11/2025

Ημέρες ταξιδιού 25 και 26

Πρώτη δουλειά το πρωί, να δω τι θα γίνει με το πάσο μου, που αρνιόταν να συνεργαστεί με τις συσκευές ανάγνωσης QR.

Πήγα στο γκισέ των εισιτηρίων και ανέφερα το πρόβλημα. Έδωσα διαβατήριο , απόδειξη αγοράς κλπ. Σκοτώθηκαν να με εξυπηρετήσουν.

Είχα ήδη ένα τέταρτο στο γκισέ και είχε εκατό άτομα ουρά. Σκέφτηκα ουρά σε ελληνική τράπεζα πριν μια πενταετία με γκρινιάρηδες-τι κάνει τόση ώρα ο μ@λ@κ@σ ,μια ώρα για μια ενημέρωση βιβλιαρίου θα φάμε εδώ. Έχουμε και δουλειές-.

Γύρισα να χαμογελάσω απολογητικά και μόνο χαμόγελα κατανόησης είδα.

Ένα δάκρυ κύλησε, δεν μπορώ να πω.

Η λύση δόθηκε με χάρτινο πάσο και χειρόγραφη συνταγή από πίσω με γιαπωνέζικα ορνιθοσκαλίσματα που μόνο ο φαρμακοποιός μου θα μπορούσε να βγάλει άκρη.

Τέλος πάντων θα το δείχνω στον υπάλληλο της πύλης και θα περνάω αέρα.

Έφτασα σε καμία ώρα στην επόμενη στάση
την πόλη Kumamoto των 700 χιλιάδων . Κι εδώ μυρίζει Χριστούγεννα .

Έξω από το σταθμό ετοιμάζονται οι χριστουγεννιάτικες αγορές για το βράδυ.

Εδώ ήταν και η ακριβότερη μου διαμονή αφού για κάποιο λόγο δεν είχε φτηνότερες επιλογές.

Πολύ καλό, απέναντι στο σταθμό, capsule hotel, ένα πενηντάρικο , 4 τ.μ , εμένα μου φάνηκε και ευρύχωρο.

Θυμήθηκα ένα τραγούδι, το Turning Japanese των Vapors που είχα γραμμένο σε κασέτα όταν τελείωνα το λύκειο. Συνηθίζω στα στριμόκωλα.

Και εδώ το σπουδαιότερο αξιοθέατο είναι το κάστρο. Ουφ!!

Έσυρα τα πόδια μου μέχρι εκεί , το μισό ήταν υπό ανακαίνιση, είχε και εισιτήριο, δεν μπήκα.

Αν και θεωρείται ένα από τοπ -3 κάστρα στην Ιαπωνία λόγω μεγέθους φαντάζομαι.

Όλα ίδια είναι και είναι και ρέπλικες αφού τα αυθεντικά ξύλινα κτήρια έχουν καεί εδώ και αιώνες.Εδώ έχουν καεί και οι πρώτες ρέπλικες.

Έβγαλα μερικές φωτό απέξω , απαθανάτισα και τον βλοσυρό πολέμαρχο-σαμουράι Kato Kiyomasa και πήρα το λεωφορείο για το Suijenji Josuen Garden, που αποδείχτηκε πολύ όμορφο και χαλαρωτικό μέρος.

Λιμνούλα, ένα ωραίο και ήσυχο-λίγο πριν κλείσει το πάρκο- shrine , χαλαρωτική ατμόσφαιρα κι ένα παραδοσιακό τελετουργικό τσαγάδικο.

Πέτυχα επί το έργον και τον καλλιτέχνη, κομμωτή πεύκων και λοιπών δενδρυλλίων και θάμνων και του έδωσα τα θερμά μου συγχαρητήρια.

Να μια δουλειά που θα έκανα πολύ ευχαρίστως.

Το πράσινο Φούτζιγιαμα των φτωχών.

Η ημέρα έκλεισε στην Χριστουγεννιάτικη αγορά του σταθμού. Δεν είχε τζιντζιρλα μιντζιρλα για ψώνια όπως στις ευρωπαϊκές, όμως από Wurst και gluewein δεν έχω παράπονο.

Η επόμενη μέρα ήταν σημαδεμένη γιατί περιελάμβανε το άχαστο για μένα αξιοθέατο του Mt Aso Volcano.

Ενεργό και αυτό, αλλά σε αντίθεση με το Sakurajima, υπάρχει πρόσβαση μέχρι το χείλος του κρατήρα. Μην φανταστεί κανείς τίποτα άγριες καταστάσεις.

Είναι από τα πιο οργανωμένα τουριστικά projects που έχω δει .

Η καλή μέρα φάνηκε από το πρωί. Ήδη από χτες, πριν την λουκανικογλυκοκρασοκατάνυξη, είχα φροντίσει να κάνω κρατήσεις στα τοπικά τρένα που θα χρησιμοποιούσα. Το πρώτο σχετικά γρήγορο Aso Boy ήταν sold out.

Έκλεισα με το επόμενο Kawasemi Yamasemi Limited Express .

Από την εμπειρία που απέκτησα στα τρένα του Shikoku ήξερα πως το Limited express, ήταν ένας ευφημισμός για παλιά τρένα δύο βαγονιών που αγκομαχάνε στην ανηφόρα.

Kawasemi Yamasemi θα πει χοντρικά , δύο πουλάκια κάθονται , δύο και τα βαγόνια.

Όταν οι συνεπιβάτες άρχισαν να το φωτογραφίζουν όταν φρέναρε στο σταθμό κατάλαβα ότι κάτι συνέβαινε.

Ναι , αντίκα αλλά τι αντίκα. Ένα από τα πιο όμορφα βαγόνια που έχω δει ποτέ. Orient express λέμε.

Όταν μάλιστα διαπίστωσα ότι δεν είχα κανονική θέση αλλά σε μια από τις οκτώ καρέκλες μπαρ από τις οποίες δεν χρειάζεται να στρίβεις το κεφάλι αλλά βλέπεις το τοπίο να περνάει από το παράθυρο-οθόνη τηλεόρασης χοροπήδηξα και παρήγγειλα καφέ. Γιατί εννοείται πως έχει και χαμογελαστές τρενοσυνοδούς που σερβίρουν με το γνωστό αεροπορικό καροτσάκι.

Η δίωρη διαδρομή , στο τελευταίο ημίωρο πλησιάζοντας στην περιοχή του ηφαιστείου έδινε πανέμορφες εικόνες στην οθόνη μου.

Από τον σταθμό του Aso παίρνεις λεωφορείο που σε μισή ώρα σε πάει στο Κέντρο Επισκεπτών. Χτισμένο σε ένα πανέμορφο ορεινό λιβάδι έχει τα πάντα. Μουσείο,εστιατόρια , καφέ, σουβενιράδικα και μπορείς να νοικιάσεις αλογάκι αν θες να καλπάσεις με ξέπλεκα μαλλιά στο οροπέδιο.

Δεν έκανε κρύο, δεν είναι πολύ ψηλά , γύρω στα 1200 υψόμετρο . Εγώ συνέχισα για έναν ακόμα σταθμό στην βάση του κρατήρα . Από κει, είναι 20 λεπτά με τα πόδια ανηφόρα η λεωφορειάκι.

Ανέβηκα μ’αυτό και κατέβηκα με τα πόδια.

Η οργάνωση του αξιοθέατου είναι απίστευτη. Σε ούτε 100 μέτρα από το χείλος του κρατήρα , υπάρχει πάρκινγκ , τουαλέτες, σνακ μπαρ,αυτόματοι πωλητές.

Πλησιάζοντας τον φράχτη ένιωσα ένα δέος. Προφανώς το ηφαίστειο δεν ήταν σε έξαρση, αλλιώς δεν θα άφηναν μικρά παιδιά να τρεχολογάνε εδώ πάνω.

Πάντως πήγαινε τούφα το ντουμάνι.

Σαν να τραβούσε τζούρες και να ξεφυσούσε.

Αντίσταχτοκαπνικά bunkers για την κακιά την ώρα.

Τα καζάνια της κόλασης

Μου ήρθε στο μυαλό ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι, το I feel the earth move της Carol King.

Η γη δεν κουνιόταν βέβατην ώρα που ήμουν εκεί αλλά την επόμενη μέρα κάτι πήρε το αυτί μου.

Οι δονήσεις ερχόταν από τα τουριστικά ελικόπτερα που πετάνε γύρω από τον κρατήρα, για όσους θέλουν να δουν τον κρατήρα από ψηλά.
Γκούγκλαρα λιγο και όταν είδα ότι κόστιζε μόνο 91 ευρώ μια δωδεκαλεπτη πτήση από το τοπικό ελικοδρόμιο βόγκηξα. Θα τα έδινα μόνο και μόνο για την εμπειρία της πτήσης και χωρίς την θέαση του κρατήρα.
Φυσικά ήταν κλεισμένες για εκείνη την μέρα κι έμεινα με την χαρά. Πάντως αν είσαι άπλας και δεν θες να ανακατευτείς με την πλέμπα , υπάρχουν πτήσεις και από Kumamoto και από Fukuoka όπου απλώς κάνεις την περατζάδα και επιστρέφεις .
Με το ανάλογο τίμημα βέβαια . Πέραν του ενεργού κρατήρα υπάρχουν και άλλοι έξη σβηστοί, με εύκολη πρόσβαση από ξύλινα ασφαλή μονοπάτια.

Αν είσαι του σπορ και της ορεινής πεζοπορίας, σίγουρα αξίζουν μια δυο διανυκτερεύσεις στην περιοχή, που είναι όμορφη και κάτω από το ηφαίστειο . Επιλογές διαμονής από Marriot μέχρι κάμπινγκ.

Έφυγα με τις καλύτερες εντυπώσεις από την περιοχή του Άσο αφού έπαθα και την πλάκα μου από ένα μαγαζί που πουλούσε τοπικά τρόφιμα και φαγητά δίπλα στο σταθμό.

Επιστροφή με το Aso Boy στο Kumamoto αλλαγή σε Shinkansen και άφιξη αργά στη μεγαλούπολη του νησιού την Fukuoka. Ωραία ημέρα.

Μα DUCATI στην Ιαπωνία ο εθνοπροδότης;

 

[evaT]

Ωραίο το ηφαίστειο! και το βαγόνι επίσης. Από μένα είναι ναι αλλά είναι λίγο αργά.

 

[mapouna protopao]

26-27/11/2025

Ημέρες ταξιδιού 27καο 28.

Μετά από οκτώ νύχτες που κοιμήθηκα σε φρέσκα σεντόνια και διαφορετικά στρώματα-μπερμπάντεψα αρκετά ομολογουμένως- σε Hiroshima, Takamatsu, Tokushima, Miyoshi, Matsuyama , Kagoshima, Sakurajima και Kumamoto, ήρθε η ώρα να νοικοκυρευτώ και να αράξω τρεις μέρες στην μεγαλούπολη του νησιού, την Fukuoka.

Ακούγεται κουραστικό, αλλά δεν είναι καθόλου. Λίγη οργάνωση στο σακίδιο θέλει.

Κατά τα άλλα κοιμάμαι περισσότερο και καλύτερα από ότι στο σπίτι μου και ξεκινάω με κέφι, σαν να πηγαίνω σε μια δουλειά που μου αρέσει πολύ.

Ξαναβρέθηκα σε χαοτικό σιδηροδρομικό σταθμό και πολυκοσμία, ξαναέβαλα μπροστά την πανέξυπνη και παμφάγο κάρτα-πάκμαν Suica , που μας είχε ξαφρίσει το πορτοφόλι στις μεγαλουπόλεις του Honshu και είχα ξεχάσει μια εβδομάδα τώρα.

Συνάντησα πάλι σε κάθε γωνιά τα μαγαζάκια του τρόμου , 7-11,
son και Family Mart στα οποία κατά την διάρκεια του ομαδικού ταξιδιού , λέγαμε καθημερινά καλημέρα , καλησπέρα , καληνύχτα συν κάποιες χαιρετούρες ενδιάμεσα.

Αν και τακτοποιήθηκα στο Guesthouse κατά τις εννιά το βράδυ, η αίσθηση μου ήταν ότι η μεγαλούπολη δεν κοιμάται νωρίς.

Πράγματι περπάτησα στην κοντινή περιοχή Nakasu , παράλληλα με το ένα από τα δύο ποτάμια που διασχίζουν την πόλη , συν κάποια κανάλια δεξιά αριστερά, και είδα ωραία πραγματάκια.

Κι εδώ χριστουγεννιάτικα και Αη Βασιληδες βεβαίως.

Από κει και πέρα η πόλη αποπνέει μια πιο αλήτικη, πιο χύμα, πιο «βρώμικη» ατμόσφαιρα.

Και λέω «βρώμικη» γιατί στην Φουκουόκα μπορείς να φας «βρώμικο»

Υπαίθρια μαγειρεία -περίπτερα , στο πεζοδρόμιο δίπλα στο ποτάμι, με καζάνια και ψησταριές.

15 σκαμπό μάξιμουμ γύρω από ένα πάγκο σε σχήμα Π και στην μέση ο σερβιτόρος- DJ.

Από yakitori -σουβλάκια μέχρι Ramen.

Περιμένει ουρές ο κόσμος. Περνάει ο μαιτρ από την ουρά και αφήνει καταλόγους με το μενού.

Ή παραγγελία δίνεται ενώ είσαι στην ουρά με την υπόσχεση ότι σε 10 -15 λεπτά θα καθίσεις στο σκαμπό.

Εδώ δεν επιτρέπεται να μπαστακώνεσαι, να πίνεις μπίρες και να χαζολογάς, όταν έχει ουρές.

Έφαγες; Έφυγες. Είκοσι λεπτά το πολύ.

Ήταν ώρα αιχμής και είχε μεγάλες ουρές οπότε το άφησα για άλλη μέρα.

Είδα και πλωτά εστιατόρια στο ποτάμι, είδα στριπτιζάδικα ή κάτι παρόμοιο, μασατζιδικα με κοπέλες από έξω με το τιμολόγιο, νυχτερινά κέντρα με πορτιέρηδες πρώην μέλη της γιακούζα με χαρακωμένες μούρες, και δεκάδες μπαρ , είτε απλώς ποτάδικα η καραόκε.

From dusk till dawn.

Είχα και ένα σιδηροδρομικό πάσο όμως και έτσι το επόμενο πρωί ήμουν απίκο στον Hakata station.

Σημερινός προορισμός το Yufuin.

Μια δημοφιλής λουτρόπολη στην μέση του νησιού. Ισχυρό κίνητρο η θρυλούμενη γραφική διαδρομή με το ινσταγκραμικο τρένο Yufuin no morí για το οποίο είχα κλείσει θέσεις αλέ ρετούρ από προχτές .

Η διαδρομή δεν με ενθουσίασε, είχα κάνει καλύτερη στο Shikoku.

Ωραίο το Yufuin πάντως, με μια βουνάρα από πάνω και μια όμορφη λιμνούλα .( Μεγάλη γούρνα.)

Πολύς κόσμος εδώ , πατείς με , πατώ σε . Μόνο καμιά εικοσαριά πούλμαν με ΚΑΠΗ μέτρησα στο πάρκινγκ χώρια τα ΙΧ.

Ένας δρόμος είναι ουσιαστικά. Αλλά τι δρόμος.

« Το πράσινο μίλι”

Ο δρόμος για την ηλεκτρική καρέκλα για το πορτοφόλι σου. Μαγαζιά με απίστευτα κομψά σουβενίρ, από παπούτσια που τα ζωγραφίζεις ή κάνεις σχέδια μόνος σου και στα κεντάνε επί τόπου ,μέχρι και τούρκικο. Μπήκα στο μαγαζί να χαιρετήσω τον γείτονα και να τον ρωτήσω , πως στα κομμάτια του ήρθε να ανοίξει επιχείρηση σε ένα χωριό της Ιαπωνίας. Απλώς έβαλε το δάχτυλο στο χάρτη μου είπε.

Δώσε και του παιδιού ρε μάνααααα.

Οκ δεν έχω χώρο για σουβενίρ αλλά στο street food οι αντοχές μου κατέρρευσαν . Μέσα σε τρεις ώρες έφαγα 7-8 διαφορετικά μεζεκλίκια .

Από γάμπα γιγαντιαίου κάβουρα μέχρι ψητό μανιτάρι siitake σουβλάκιμε λιωμένο τυρί.

Νικητής,το ίδιο μανιτάρι, πανέ σε καυτό λάδι με spicy dip. Κόλαση.

Επιστρέφοντας στο σταθμό είδα μια ταμπέλα στο γκισέ εισιτηρίων. Ποδόλουτρο 2 ευρώ περίπου. Ρώτησα τι είναι αυτό. Ε λοιπόν εκεί που περιμένεις το τρένο , δίπλα στις ράγες , έχει μια γούρνα με ζεστό ιαματικό νεράκι για να χαλαρώσεις τα πονεμένα ποδαράκια σου. Απόλαυση. Διατίθεται και πετσετούλα με το εισιτήριο.

Στα μισά της επιστροφής και ενώ είχα πιάσει κουβεντούλα με έναν νεαρό Ταϊλανδό τουρίστα χτύπησε το 112 με το παρακάτω μήνυμα

Έτυχε και το τρένο να σταματήσει εκείνη την ώρα

Δεν είδα κανέναν πανικόβλητο, οπότε φαντάστηκα πως θα ήταν κάτι συνηθισμένο .

Και πράγματι, όταν έφτασα στη Fukuoka δεν έτρεχε τίποτα.

Τιγκα τα εμπορικά κέντρα και τα εστιατόρια και πολυκοσμία στις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις. Μέχρι και σοπράνο άκουσα.

Τελικά ήταν ένα ψιλό 5.8 ρίχτερ με επίκεντρο την περιοχή του ηφαιστείου που ήμουν προχτές. Πάντως δεν ήταν ηφαιστειακής προέλευσης ο σεισμός. Μην με πούνε και κατσικοπόδαρο.

Έβγαλε ψύχρα και πήγα γραμμή δύο παράγκες και τέλος για σήμερα.

 

[mapouna protopao]

28-29/11/2025

Ημέρες ταξιδιού 29 και 30

Εκδρομούλες ειχε και σήμερα το πρόγραμμα.

Ξεκίνημα από το Nagasaki, την δεύτερη πόλη της ιστορίας που δέχθηκε ατομική βόμβα . Δύο ώρες περίπου απόσταση από την Fukuoka.

Ξεκίνησα με όλα τα σχετικά με την ρίψη της βόμβας μνημεία και μουσεία.

Παρόμοιο , αλλά λίγο μικρότερο από της Hiroshima το μουσείο , γεμάτο με πιτσιρίκια από σχολεία την ώρα που πήγα.

Μια απλή σεμνή στήλη στο σημείο που έπεσε η βόμβα και ένα ακόμα πάρκο της Ειρήνης.

Ναγκασάκι παγωτάκι τριανταφυλλάκι


Το Nagasaki είναι λίγο διαφορετικό από τις φλατ γιαπωνέζικες πόλεις,αφού ο κόλπος περιβάλλεται από λόφους. Και βλέπεις και σπίτια χτισμένα αμφιθεατρικά.

Η πόλη έχει πιο έντονη χριστιανική παρουσία , μέχρι και καθεδρικό.

Εδώ ήταν το σημείο όπου Πορτογάλοι αρχικά και στην συνέχεια Ολλανδοί έμποροι, διατηρούσαν εμπορευματικό σταθμό πριν κοντά πέντε αιώνες.

Θυμήθηκα την ( μάλλον κουραστική) ταινία του Scorsese , «Silence» πριν καμιά δεκαριά χρόνια που διαδραματιζόταν σ’αυτά τα μέρη. Ε κάτι έμεινε και από εκείνες τις ιεραποστολές.

To Dejima wharf, είναι ένα παραλιακό κτήριο στο λιμάνι του Nagasaki με ολλανδικά χαρακτηριστικά.

Ελλάδα μύρισε γιατί είχε παραλία, καραβάκια και ιστιοφόρα στο λιμάνι, τραπεζάκια έξω , τσιγάρο πρέφα και καφές.
Μαρίνα Αρετσούς.

Dejima wharf

Dejima wharf

Εκεί δίπλα,είναι και ένα τύπου μουσείο. Ένας δρόμος με κτήρια ολλανδικής αρχιτεκτονικής του 17ου αιώνα . Μια αναπαράσταση μιας συνοικίας της εποχής.

Προτίμησα δύο μπίρες στη λιακάδα στην Μαρίνα Αρετσούς.

Υπάρχει και ένα cable car που κάνει υπέρπτήση κάπου εκεί και έχει ωραία θέα από την κορυφή , αλλά λίγο η δεύτερη μπίρα λίγο το άγχος μην γίνει καμιά στραβή και χάσω το τρένο το άφησα για άλλη φορά.

Επιστροφή στην Fukuoka κατά τις 6 . Στο πρόγραμμα είχα και μια βόλτα στην Yanagawa, μια περιοχή με κανάλια , βαρκάδες και παραδοσιακά σπίτια.

Φαινόταν ενδιαφέρουσα αλλά ανακάλυψα ότι το τρένο δεν έφευγε από τον σταθμό που ήμουν , αλλά από έναν άλλο δύο χλμ πιο πέρα.

Ταξιδιωτική δίψα vs κούραση και τεμπελιά σημειώσατε 2.

Πήγα για σουβλάκια σε ένα μαγαζί εκεί στο σταθμό και πέρασα μια διασκεδαστική ώρα.

Η ώρα με την μεγαλύτερη αλληλεπίδραση με ντόπιο πληθυσμό.
Ιάπωνας ντόπιος μετά της συζύγου, τελών εν ευθυμία, στο διπλανό σκαμπό πριν καν παραγγείλω έφερε ποτήρι και μου σέρβιρε μπίρα από το μπουκάλι του.

Ήξερε πέντε αγγλικούλια και βάλθηκε να τα εξασκήσει.
Ξεκίνησε από το από πού είσαι. Γενικά στην Ιαπωνία όπου έλεγα πως είμαι από την Ελλάδα, τα μάτια από σκιστά γινότανε μπίλιες και ακολουθούσαν κάτι ουάου θαυμασμού.

Μωρέ μπράβο έχουμε τέτοια φήμη;

Όταν του περιέγραψα την ταξιδιωτική διαδρομή μου, τα γούρλωσε κανονικά. Ούτε αυτός δεν είχε πάει σε όλα αυτά. Στην παρέα προστέθηκαν δύο τυχαίες κοπελιές από τα απέναντι σκαμπό.

Τσάτρα πάτρα είπαμε πεντε κουβέντες, τους καλόπιασα ότι το νησί τους είναι το πιο ωραίο μέρος που πήγα στην Ιαπωνία .

Ε λίγο τα σουβλάκια , λίγο οι μπίρες , λίγο ο θόρυβος χάσαμε την μπάλα στην επικοινωνία και δεν μπήκαμε στην πολιτική κουβέντα.

Με χαιρέτησαν με χάι φαιβ και μπισκοτάκια onigiri για επιδόρπιο. Και δεν τους το είχα.

Hakata station

 

[evaT]

Το Silence το είδαμε εκείνη τη βραδιά των -12 βαθμών στη Θεσσαλονίκη μετά του Τασουσίρο και της Νατασούκι, τα τοπία δεν τα θυμάμαι αλλά τώρα που το ανέφερες, θυμήθηκα το κρύο!

 

[mapouna protopao]

30/11-2/12 2025

Ημέρες ταξιδιού

33 και 34

Η πτήση μου αναχωρούσε στις έξη το απόγευμα. Είχα σκεφτεί από χτες ,να αφήσω το σώμα μου να αποφασίσει αν θα κάνω την επίσκεψη στην Yanagawa που δεν πήγα χτες.

Το σώμα ξύπνησε στις 10.

Πάλι προλάβαινα, αλλά δεν ρισκάρεις μια στραβή την μέρα της πτήσης.

Οπότε είπα να κάνω τουρ στην Fukuoka που η αλήθεια είναι ότι μόνο νύχτα την έχω δει.

Κοιτάω τι αξιοθέατα έχει.

Βγαίνουν και στο δρόμο οι Μακλάρεν;

Τι να έχει;

Ναούς. Της θρησκείας και της κατανάλωσης. Shrines and malls.
Ε τι να κάνω, πήρα τα πόδια μου να σκοτώσω 5-6 ώρες μέχρι να πάω στο αεροδρόμιο.

Το πιο ενδιαφέρον , το Kushida που εχει μια εξάμετρη πορταρα που τυχαία είχα φωτογραφίσει ένα βράδυ που περνούσα από έξω και έχει και περιποιημένο νεκροταφείο .

Το Sumiyoshi που ήταν δίπλα στο guest house ήταν όαση μέσα σε κήπο και πέτυχα και έναν ιερέα σε λειτουργία.

Τα άλλα δύο που βαριέμαι να ψάξω πως τα λένε ήταν βουδιστικά ζεν.

Δεν ήταν άσχημα, απλώς ψόφια.

Έκανα και μια τελευταία περατζάδα από το ποτάμι και καρφί αεροδρόμιο.

Και εδώ ένας δουλεύει τρεις κοιτάνε. Να τα λέμε κι αυτά.

Βρεγμένη ομπρέλα που σας χρειάζεται.

Ολυμπιακός Φουκουόκα.

AeroStClaus

Φέρανε μπάντα και χορωδία; Τιμή μου.

Αποχαιρετιστήριο σφεντάμι.

Τέλος λοιπόν η Ιαπωνία;

Ναι και όχι.

Επόμενος σταθμός το αρχιπέλαγος Ρίου Κίου . Όταν το άκουσα στην Γεωγραφία στο σχολείο με έπιασε νευρικό γέλιο και με έβγαλε έξω ο καθηγητής , γιατί νόμιζε ότι τον κορόιδευα.

Από τότε έβαλα σκοπό ζωής να πάω στο Ρίου Κίου.

Καλά, 140 νησιά έχει το αρχιπέλαγος, τα σαράντα κατοικημένα, Εγώ πήγα μόνο στο μεγάλο, την θρυλική Okinawa.

Πόνταρα και μήπως και κάνει κανένα μακρύ καλοκαίρι και κάνω και καμιά βουτιά αλλά δεν. Ωραίος καιρός προβλέπεται αλλά θερμοκρασίες max 26.

Έχει ωραία νερά το νησί, αλλά οι φοινικιές και οι άσπρες αμμουδιές είναι σε άλλα νησάκια, νοτιότερα.

Το αρχιπέλαγος δεν έχει καμία φυλετική ή πολιτιστική ή θρησκευτική σχέση με την κυρίως Ιαπωνία . Ήταν ανεξάρτητο βασίλειο μέχρι το 1880 οπότε προσαρτήθηκε βιαίως από την αυτοκρατορία μέχρι το 1945 .

Εδώ έγινε η πιο πολύνεκρη μάχη του πολέμου του Ειρηνικού -κάνα δυό μήνες πριν πέσει η βόμβα στη Χιροσίμα- για την οποία είχα δει ταινίες και ντοκιμαντέρ.

Από τότε έμεινε υπό αμερικανική διοίκηση μέχρι το 1972 που την απέδωσε ξανά στην Ιαπωνία.

Εδώ όμως εδρεύει η μεγαλύτερη αμερικανική αεροπορική βάση στον Ειρηνικό, που κόβει το νησί στη μέση .

Βασικά η Okinawa είναι ένα ακούνητο αεροπλανοφόρο.
Ότι είναι γύρω γύρω είναι μια στολή παραλλαγής.
Στο νησί κατοικούν περίπου 60.000 Αμερικανοί στρατιωτικοί μαζί με τις οικογένειες. Βάλε δασκάλους καθηγητές γιατρούς κλπ μπορεί να είναι και 100000.

Οι ντόπιοι μάλλον δεν γουστάρουν ούτε Γιαπωνέζους ούτε Αμερικάνους αλλά τι να κάνουν .

Και δεν μιλάνε αγγλικά σχεδόν καθόλου , πράγμα που με παραξένεψε.

Πήγα λοιπόν σε έναν τόπο εκτός σεζόν για να δω πως λειτουργεί το έργο.

Διοικητικά Ιαπωνία, γεωπολιτικά ΗΠΑ, λαὸς Καραϊβική. Για να δούμε.

Και αφού είναι ημέρα ταξιδιού ας κάνω ένα φλας μπακ στο ομαδικό ταξίδι.

Εκδρομή στο Nikko

Πρέπει να ήταν το Πάσχα όταν συζητούσαμε με την Εβακούτσι αν θα κάναμε την εκδρομή στο Nikko μόνοι μας ή αγορασμένη από διαδικτυακό πρακτορείο.

Κάνε ότι θες είπα ,και νομίζω την έκλεισε από την Πρωτομαγιά, μην χάσουμε το κελεπούρι.

Μπορείς και μόνος , αλλά είναι περίπλοκο συγκοινωνιακά, να πας και στις τρεις στάσεις που κάναμε.

Αν και πήγαμε πολύ έγκαιρα εκεί, κοντά στο Shinjuku, μας βγήκε η πίστη να βρούμε το λεωφορείο μας ανάμεσα στα δεκάδες άλλα τουριστικά.

Τέλος πάντως φτάσαμε στο σύμπλεγμα ναών εκεί, όπου γινόταν το έλα να δεις.
Το χειρότερο μου. Θα μου πεις, ρε άρχοντα εσύ, έλα πρωί να πιάσεις στασίδι να το απολαύσεις πριν έλθουν τα πλήθη.

Εμ δεν είναι πάντα εφικτό.

Κατά τα άλλα κι εδώ στο shido τα ίδια.
Λεφτά στο παγκάρι, παλαμάκια αντί για σταυροκοπήματα, χαρτάκια στις απλώστρες αντί για κεριά , συγχωροχάρτια, σφραγιδούλες , θυμιάματα και οίκος εμπορίου στα μαγαζάκια γύρω.

Και ανεβήκαμε και 200 σκαλιά για τον τάφο του Τοκουγκαουα , του Κολοκοτρωνη της Ιαπωνίας.

Εντάξει , στραβοξύπνησα μάλλον .

Ευτυχως τα πανέμορφα σφεντάμια με ηρέμησαν..

Το υπόλοιπο τουρ με αποζημίωσε κάπως . Ωραίος ο καταρράκτης Kegon , όχι μεγάλος , αλλά θεαματικός.

Το καλύτερο της ημέρας ήταν μια ανάβαση-
κατάβαση σε ένα υπέροχο φθινοπωρινό δάσος για να πάμε στην λίμνη Chuchuni που δεν έλεγε και πολλά, και φύσαγε παγωμένο αέρα εκεί επάνω.

48 αριθμημένες στροφές φουρκέτες. Σε κάποια σημεία που φαινόταν μέσα από τις φυλλωσιές φανταστικό θέαμα.

Αν δεν ζαλίζεσαι φυσικά.

Για το Τόκιο έγραψα εντυπώσεις , αλλά τώρα που έχουν περάσει οι μέρες , σκέφτομαι πως ένιωσα κι εγώ λίγο χαμένος στην μετάφραση, όπως στην ομώνυμη ταινία , που προσπαθούσα να ανασύρω σκηνές , πίνοντας το Suntory μου σαν τον Bill Murray στα σκαλοπάτια της αυλής του σπιτιού μας.

Θέλει χρόνο; Θέλει insiders να σε βάλουν στο κόλπο,

Το πιθανότερο πάντως, είναι ότι είμαι πολύ γέροντας πια , για να εισπράξω τα vibes που αναμφισβήτητα εκπέμπει το Τόκιο.

 

[evaT]

Μίλησες σοφά γέροντα!!

-Την εκδρομή στο ΝΙΚΚΟ την κλείσαμε προπαραμονή όλοι μαζί, αφού πρώτα τσεκάραμε τον καιρό. Μέχρι κ γω έχω κάνει βήματα απο-οργάνωσης

 

[mapouna protopao]

28 Νοεμβρίου-1 Δεκεμβρίου

Ημέρες ταξιδιού 31-34

Η μάχη της Okinawa

Όχι δεν αιματοκυλίστηκα.
Από μια πρώτη έρευνα, πήρα την απόφαση να μην πάω σε κανένα memorial ή give peace a chance μουσείο για την περίφημη μάχη.

Μετά την Hiroshima και το Nagasaki το θεώρησα υπερβολή.

Έρχομαι λοιπόν ειρηνικά.

Η πρώτη μου αναγνωριστική βόλτα στην πρωτεύουσα Naha , όπου έμεινα δύο νύχτες , μου έδωσε ένα αρκετά διαφορετικό πρόσωπο από την κυρίως Ιαπωνία.

Ένα κλικ πιο βρώμικη , όχι βρώμικη, ασυντήρητη.

Κι εδώ δεν βλέπεις σκουπιδάκι, αλλά μπορεί να δεις χορταριασμένα πεζοδρόμια.

Το οικιστικό ακόμα πιο χάλια και παλιατζούρα.

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό. Απουσία αισθητικής σίγουρα όχι.

Στους εσωτερικούς χώρους μαγαζιά,εστιατόρια , μπαρ κλπ. η αισθητική , η κομψότητα , η διακόσμηση, το στυλ τα σπάει.

Ίσως τους ενδιαφέρει περισσότερο ο εσωτερικός κόσμος και όχι η εξωτερική εμφάνιση. Ξέρω κι εγώ;

Κατά τα άλλα, αρκετά μαγαζιά που πουλάνε σαγιονάρες και χαβανέζικα πουκάμισα , καθώς και σουβενίρ.

Ο κόσμος , ελαφρώς άλλη ράτσα, πιο μελαμψοί και στρογγυλοπρόσωποι , και μια χαλαρή εμφάνιση που θυμίζει κάπως λατινική Αμερική ή Καραϊβική. Τα αγόρια πιο κάγκουρες, τα κορίτσια πιο σουρλουλούδες.

Το επόμενο πρωί ξεκίνησα από την Kokusai-dori την κεντρική οδό.

Υπάρχουν δύο παμπάλαιες κλειστές αγορές με απρόσμενη γοητεία, με λίγδα και μυρωδιές παλιάς αγοράς Μοδιάνο. Μικρομάγαζα , επαγγέλματα που χάνονται , αλλά και μπόλικο street food.

Ο αποξηραμένος όφις.

Ο πολιούχος της Naha.

Οι τοπικές συγκοινωνίες.

Βγαίνοντας από κει πέφτεις πάνω στην Tsuboya street η οποία λέγεται και pottery street , γεμάτη είτε εργαστήρια , είτε πωλητήρια κεραμικής , εξαιρετικής τέχνης και ποιότητας φαντάζομαι. Πήρα και δύο μικρά φλιτζανάκια για σάκε. Για τσίπουρο δηλαδή , αλλά λέμε τώρα.

Δεν χωράει τίποτα πιο ογκώδες στας αποσκευάς.

Κατευθύνθηκα προς παραλία, όπου σε ένα σημείο έχει μια όμορφη αμμουδιά με υπέροχα διάφανα νερά , κι ένα flyover μπροστά να χαλάει το τοπίο. Προσπέρασα με ελαφρά πηδηματάκια έναν ακόμη ναό shido και βρέθηκα σε μια συνοικία με άλλους ναούς.

Okinawa relaxation center ας πούμε με κουστουμαρισμένους πορτιέρηδες που απλώς σε χαιρετάνε διακριτικά .

Πιο μέσα είναι πιο λαϊκά τα πράγματα.

Στην πόρτα μπαρμπάδες επαρχιακού καφενείου, με μπλουζάκι εταιρείας χρωμάτων , κασκέτο, τσιγάρο και σπασμένο δόντι ,σου κάνουν νεύμα γεμάτο νόημα.

Για μασάζ μιλάμε βέβαια αλλά το πονηρό βλέμμα υπόσχεται και happy ending.

Παρακάτω κορίτσια που ευθαρσώς το πάνε το mail.

Και αυτά που δεν θα πάνε στο σιντοιστικο παράδεισο.

Την κάναμε την τσάρκα μας και σήμερα.

Ακολούθησε ένας πολύ ωραίος κινεζικός κήπος. Κινέζοι και Κορεάτες έχουν περάσει από δω , μέσα στους αιώνες , αφού ισαπέχουν χοντρικά από την Okinawa , οπότε έχουν αφήσει πολιτιστικές επιρροές, στο φαγητό κυρίως.

Παγοδα έξω μέσα.

Λεφτα βλέπω για το ζώδιο της Τίγρης.

Το βράδυ φαγητό σε κάτι σαν σκεπαστή αυλή με μικροταβερνεία με ψησταριές, όπου η φασαρία ,τα πιοτά ,τα γέλια και το τσιγάρο πήγαινε σύννεφο . Ποιο μεσογειακό ταμπεραμέντο. Ούτε στην Νάπολη τέτοια χάβρα.

Την αμερικάνικη επιρροή την αντιλαμβάνεσαι από μικροπράγματα . Τζογκινγκ, βόλτα το σκύλο, τακος και χαλαπένιος εστιατόρια, τατουατζίδικα και καπελάκια του μπέιζμπολ.

Μετακόμιση την επόμενη στο Chatan περίπου 20 χλμ βορειότερα,σε ένα ωραίο χοστελάκι με καφέ και μπαράκι και ωραίες μουσικούλες. Στο Chatan δεσπόζει το American Village.

Η περιοχή εφάπτεται με την αεροπορική βάση Cadena, οπότε συναντάς περισσότερους κουρεμένους σβέρκους, καθώς και κάτι ντούκια,άσβερκους.

Το American Village είναι μια υπερπαραγωγή σαν Λας Βεγκας χωρίς καζίνο.

Σαν παραμυθούπολη ας πούμε , δεν μπορώ να το περιγράψω, είναι ένα ρέκβιεμ στην παρδαλότητα.

Δεκαδες καταστήματα για ψώνια, και σουβενίρ και καφέ και εστιατόρια και ότι τραβάει η ψυχή σου. Επίσης μαγαζιά με πολύ καλής ποιότητας αθλητικά και casual αμερικάνικα ρούχα σε πολύ καλές τιμές.

Και ωραία παραλιακή περατζάδα για ηλιοβασίλεμα.

Κιτς που δεν συμμαζεύεται, αλλά έχει τόσο χρώμα που το παραβλέπεις γιατί μόλις βγεις από αυτό σε πιάνει κατάθλιψη από την μουντάδα και την ερημιά.

Τρίτη ημέρα , την ώρα του καφέ και του σχεδιασμού δραστηριοτήτων, ξανά μάνα το 112

Τρέχω καρφί στην παραλία που έτσι κι αλλιώς εκεί θα πήγαινα. Ούτε 100 μέτρα από το χοστελ. Εκ του ασφαλούς βέβαια. Όλες οι κατοικημένες παραθαλάσσιες περιοχές στην Okinawa έχουν 5μετρα αντιτσουναμικο σινικό τοίχος. Το είχα δει από χτες.

Όταν έφτασα είδα βαρκούλες να αρμενίζουν , βουτηχτές να κάνουν snorkelling, παιδάκια ναια ωραία ατμόσφαιρα. Περπάτησα μέχρι την παραλία της αεροπορικής βάσης και πίσω.

Το αντιτσουναμικο τοίχος.

Παραλιακό ντεκ χιλιομέτρων..

Το χοστελ κάθε Κυριακή από τις 3 μεσημέρι μέχρι τις 9 το βράδυ έχει πάρτι με dj , barbecue κλπ . Ωραία φάση. Οικογενειακή διασκέδαση, κόσμος από 6-60 χρονών. Ήπια δύο τρία τζιν τόνικ , έμαθα και το «γεια μας» - Καμ παϊ στα Οκιναβεζικα.

Το βράδυ πάλι American village .

Η αυτό η στην τρύπα σου .

Τελευταία μέρα είπα να ξεκουνηθώ λιγάκι , να δω και λίγο από το υπόλοιπο νησί.

Είχα ήδη την πληροφορία ότι στο βορειότερο άκρο του νησιού υπάρχει το Ocean Expo Park το οποίο μεταξύ άλλων έχει και ένα πολύ εντυπωσιακό ενυδρείο.

Με τα ενυδρεία τα πάω λίγο καλύτερα από ότι με τους ζωολογικούς κήπους αν και για αιχμαλωσία πρόκειται και στα δύο. Βέβαια για το αρσενικό λιοντάρι , έχω αλλάξει γνώμη μετά από πρόσφατο σαφάρι στην Τανζανία.

Είτε στο κλουβί είναι , είτε στην σαβάνα ένα και το αυτό. Κοιμάται όλη μέρα κάτω από τη σκιά και βαριέται να σηκώσει έστω το βλέφαρο.

Πραγματικά το πάρκο είναι πολύ ωραίο γενικά. Είχε αρκετό κόσμο και πολλά σχολεία, κάποια από αυτά μάλλον σε πενταήμερη από την Ιαπωνία . Είδα χελώνες , ένα εντυπωσιακό σόου δελφινιών , μερικά πλάσματα του νερού που δεν είχα ξαναδεί, αλλά όλα τα τα λεφτά είναι το κεντρικό ενυδρείο-υπερπαραγωγή.
Με καφετέρια δίπλα στο τζάμι όπου περίμεναν ουρά για να καθίσουν , με κερκίδα παρατήρησης.
Με χιλιάδες ψάρια μέσα τα οποία περνάνε απαρατήρητα μπροστά στον βασιλιά του ενυδρείου .
Έναν φαλαινοκαρχαρία μήκους 9 μέτρων και βάρους έξι τόνων. Εντυπωσιακό και τα τεράστια σαλάχια.

Στην επιστροφή είπα να περάσω και από την Okinawa city την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού.

Πέντε έξη χλμ από εκεί που μένω.

Εκεί βρίσκεται η Koza street, Gate 2 που είναι η είσοδος για την αμερικανική βάση.

Εδώ οι υπηρεσίες διασκέδασης για τους εξοδούχους, είναι πιο ανεπτυγμένες. Τατουατζιδικα, μπιλιαρδάδικα, νταρτς , μαγαζιά με φανέλες παικτών και καπελάκια ομάδων του μπέιζμπολ, τάκος και χάμπουργκερ .

Μπαρ με λάτιν μουσική, με τέκνο, με ρέγγε, με ροκιες ακόμα και καντρι για τα χωριατόπαιδα.

Όλα αυτά σε κάτι μουχλιασμένα κτήρια που είχαν να βαφτούν από την δεκαετία το 40 που χτίστηκαν γύρω από την βάση. Είχε πάει 7 και ήταν όλα κλειστά και δεν έδειχναν σημάδια ότι θα ανοίξουν σύντομα.

Σποραδικά έβλεπες και κανέναν άνθρωπο . Ερημιά. Αποφάσισα να μην περιμένω αν και πότε, πήγα να δω ένα mural με graffiti αδιάφορο και έφυγα με τις χειρότερες εντυπώσεις. Ντεκαντααααανς.

Κουταλόπήρουνο . Ενικός αριθμός .

Πρωινό ξύπνημα και γραμμή για αεροδρόμιο.