Καλησπέρα!
Μία ακόμα ιστορία από Τοσκάνη, χωρίς όμως να περιέχει Φλωρεντία, Σιένα, Σαν Τζιμινιάνο κλπ. Λίγο νοτιότερα στην Τοσκάνη με λίγο από Lazio, βρίσκεται η περιοχή της Maremma. Φωτογραφίες από το Pitigliano ήταν αυτές που μου τράβηξαν αρχικά το ενδιαφέρον και με λίγο ψάξιμο ανακάλυψα ότι η περιοχή αξίζει και με το παραπάνω ένα 4ήμερο ταξιδάκι.
Καταρχήν να πω ότι είμαστε μία 5 μελής οικογένεια και ταξιδεύουμε πάντα όλοι μαζί (όπου είναι εφικτό κουβαλάμε ακόμα και τη γάτα και τον σκύλο μας)..Έτσι είμαστε κάπως πιο δυσκίνητοι από τους περισσότερους από σας, και πολλές φορές κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις μικροί και μεγάλοι προκειμένου να περάσουμε όλοι καλά. Σας διαβεβαιώ όμως ότι με λίγη καλή θέληση, λίγο παραπάνω κουβάλημα και ταλαιπωρία (έρμε άντρα μου πόσες τσάντες και ενίοτε και παιδιά κουβαλάς στους ώμους σου..χωρίς εσένα δε θα μπορούσαμε να πάμε πουθενά) τα ταξίδια στο εξωτερικό (και το εσωτερικό) είναι απολύτως εφικτά και μπορούν να δώσουν μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό σε όλους!
Το συγκεκριμένο ταξίδι πραγματοποιήθηκε τέλη Σεπτέμβρη 2018 και τα παιδιά ήταν τότε 3, 9, και 11 ετών. Με τις πάμφθηνες πτήσεις της Ryanair (που επιτρέπουν και σε μας τους κακόμοιρους που βγάζουμε 5 εισιτήρια να ταξιδεύουμε) με 50 ευρώ το άτομο, πετάξαμε για Ρώμη. Παραλάβαμε από το αεροδρόμιο το αυτοκινητάκι που είχαμε νοικιάσει και αμέσως αναχωρήσαμε για το parco dei monstri όπου φτάσαμε μετά από 1ώρα και ένα τέταρτο περίπου. Πρόκειται για ένα πάρκο που περιλαμβάνει πολλά τερατόμορφα, υπερφυσικού μεγέθους αγάλματα, σκαλισμένα σε βράχο. Δημγιήθηκε από τον Orsini, τον 16ο μΧ αι, εγκαταλείφθηκε για χρόνια και επαναανακαλύφθηκε και έγινε γνωστό από τον Jean Cocteau και τον Salvador Dali.
Οι παραπάνω είναι λίγες ενδεικτικές εικόνες. Εννοείται ότι όλοι ξετρελαθήκαμε. Αυτού του είδους τα υπαίθρια μουσεία είναι ιδανικά για τα παιδιά που μπορούν να τρέξουν, να αγγίξουν και χμ χμ να σκαρφαλώσουν (κάτι που ανακαλύψαμε ότι δεν πολυεπιτρέπεται...) στα εκθέματα.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς Tuscania, ένα χωριό που παρά το όνομά του δεν υπάγεται στην Τοσκάνη αλλά στο Lazio. Φτάσαμε μετά από μισή ωρίτσα περίπου και περιπλανηθήκαμε στα όμορφα στενά της, τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο στην πλατεία της, βολτάραμε στο πάρκο της και επισκεφθήκαμε την εκκλησία της.
Αφού χορτάσαμε βόλτες, πήγαμε στον τελικό προορισμό μας για την ημέρα, το χωριό που επιλέξαμε για διαμονή, το Sorano. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό χωριό που κυριολεκτικά κρέμεται στον βράχο και έχει τις ρίζες του στα χρόνια των Ετρούσκων.
Για διαμονη επιλέξαμε το hotel della Fortezza, που όπως υποδηλώνει και το όνομά του, πρόκειται για ξενοδοχείο που στεγάζεται μέσα στο κάστρο των Ορσίνι, και χτίστηκε τον 11ο αι. Μην φανταστείτε πολυτέλειες τύπου πισίνες και τζακούζι (ιεροσυλία!) αλλά για ένα απίστευτα ατμοσφαιρικό ξενοδοχείο που αποτελούσαμε το ''κάστρο μας'' για τις επόμενες ημέρες. τιμή? 110 ευρώ την ημέρα με πρωινό, σε διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια, κουζίνα και σαλόνι που άνετα στέγαζε ακόμα μία οικογένεια, καθώς κάθε υπνοδωμάτιο είχε παταράκι με επιπλέον διπλό κρεβάτι (τρελή καβάντζα παιχνιδιού για τα μικρά). Στο σαλόνι τζάκι που είχε μετατραπεί σε γωνίτσα με χτιστό καναπεδάκι, και στην κουζίνα κουνιστές καρέκλες και εργαλεία περασμένων αιώνων. Μπαλκονάκι με θέα την τάφρο, αυλή με θέα το χωριό ε τί άλλο να πω για να σας πείσω ότι ήταν υπέροχο; Ας βάλω μερικές εικόνες
Είχε πια νυχτώσει και κατευθυνθήκαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο με τοπικές σπεσιαλιτέ που μας σύστησαν την Hosteria del Borgo. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα, αλλά γενικά είμαι λίγο δύσκολη σε νέες γεύσεις..
Ημέρα 2η
Την επόμενη ημέρα, και αφού ενημερωθήκαμε αναλυτικά και από το προσωπικό του ξενοδοχείου που ήταν ευγενέστατο και μας προμήθευσε και με χάρτες της περιοχής, πήγαμε στη Vitozza. Πρόκειται για εγκαταλελειμμένες σπηλιές μέσα στο δάσος, σκαμμένες στο βουνό από tufa, ένα είδος μαλακού πετρώματος που βρίσκεται στην περιοχή.
είναι μία φανταστική βόλτα σε μονοπάτια στη φύση όπου τα παιδιά χοροπηδούσαν και εξερευνούσαν ενθουσιασμένα.
Στη συνέχεια πήγαμε στη νεκρόπολη της Sovana (στο Archaeological park Citta del tuffo). Εδώ ομολογουμένως για να κρατήσουμε το ενδιαφέρον του μικρού, του πετούσαμε παιχνιδάκια του δεξιά και αριστερά και έπρεπε να τα ανακαλύψει (κάτι σαν αυτοσχέδιο κυνήγι θησαυρού). Παιχνίδι που συνεχίσαμε και στις vie cave (στενά μονοπάτια σκαμμένα στην tufa, μερικά ακόμα και 20 μέτρων ύψος, άγνωστης χρησιμότητας) που ήταν πραγματικά, αληθινά, απίστευτα εντυπωσιακές!!
Εκεί κάπου ομολογουμένως παρά τις εντυπωσιακές εικόνες, λίγο υποστήκαμε λίγη γκρίνια από τα παιδιά λόγω πείνας..(Από τότε και πάντα κουβαλάω πάντα μία τσάντα γεμάτη μπισκότα, πατατάκια και φρούτα για αποφυγή παρόμοιων περιστατικών)
Κατάκοποι πλέον, πήγαμε στο χωριό- έμπνευση του ταξιδιού, το πανέμορφο Pitigliano. (αφήω τις εικόνες να μιλήσουν)
Κατά τη γνώμη μου βέβαια το χωριό είναι πιο εντυπωσιακό ''απέξω'' παράνα περπατάς στα σοκάκια του που ουσιαστικά αποτελούνται από δύο παράλληλους δρόμους. Το Sorano είναι πολύ πιο όμορφο συνολικά..Κι αφού ο μικρός πέρασε κανά δίωρο τσαλαβουτώντας τα ζωάκια του στα ταπεινά συντριβάνια αυτής της ταπεινής πλατείας
τα μεγάλα ανακάλυψαν ένα μαγαζάκι- τρύπα που εξέθετε εκατομμύρια εκατομμυρίων βαλσαμωμένα έντομα τα οποία περιεργάστηκαν ένα προς ένα και δε φύγαμε από κει παράμόνον αφού αγοράσαμε μια σφηκοφωλιά με τις σφήκες της μαζί βεβαίως βεβαίως (μπορεί να ακούγομαι σα να κοροιδεύω, στην πραγματικότητα όμως εγώ είμαι η πρώτη που στρίμωξα σε ένα ντουλάπι τις πορσελάνες-δώρο της πεθερούλας μου, που κουβέντα δεν είπε η άγια γυναίκα, για να κρεμάσω φάτσα κάρτα στο σαλόνι δέρματα από φίδια που χουμε βρει ανά καιρούς στον δρόμο, κοχύλια, άμμο από αγαπημένες παραλίες, περίεργα πετρώματα κλπ κλπ). Στο Pitigliano έχει και μεγάλη Εβραική κοινότητα και εννοείται επισκεφθήκαμε τη συναγωγή και τα υπόλοιπα της μικρής Ιερουσαλήμ όπως λέγεται, που ok ωραία ήταν αλλά δεν τρελαθήκαμε κιόλας (τί να πιάσουν τώρα μπροστά στις μέλισσες και τα λοιπά μαμούνια...)
Ημέρα 3η
Φορέσαμε τα μαγιώ μας και 40 λεπτά μετά φτάσαμε στο Cascate del Mulino, φυσικά και εντελώς δωρεάν spa της περιοχής
και ναι είχαν αρκετό κόσμο, και ναι μύριζαν θειάφι, αλλά είχαν τρελό γέλιο και άξιζαν το κάθε τσαλαβούτημα (πάρα την πτώση και ολοκληρωτική απώλεια του κινητού του άντρα μου)..Δίπλα στις ''πισίνες'' υπάρχει καφέ όπου μπορεί κανείς να ξαποστάσει και ντουζιέρες που μπορεί όποιος θέλει να χρησιμοποιήσει αγοράζοντας μάρκες έναντι μικρού ποσού από το εν λόγω καφέ.
Μετά από το μπανάκι μας, πήγαμε για βόλτα και φαγητό στο Capalbio, ένα άλλο χωριό της περιοχής, περιμένοντας να πάει η ώρα 14:30 οπότε και άνοιγε το επόμενο υπαίθριο μουσείο που θέλαμε να επισκεφτούμε.
όμορφο χωριό κι αυτό, και μάλιστα βρήκαμε ένα εστιατόριο με πίσω αυλή που κρεμόταν στο βουνό και είχε φανταστική θέα. Φάγαμε και μία τοπική σπεσιαλιτέ κάτι σαν μακαρόνια- σκουλήκια, που καλούτσικα ήταν (είπαμε είμαι λίγο περίεργη με τις διαφορετικές γεύσεις) και στη συνέχεια πήγαμε στο αγαπημένο μέρος ever των παιδιών μου, στο giardino dei Tarocchi. Πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό πάρκο που εμπνεύστηκε η καλλιτέχνις Niki de Saint Phalle από το πάρκο Guell του Gaudi.
Εκεί τα παιδιά μου έπαιξαν κρυφτό, γέλασαν στους καθρέφτες θραύσματα που πολλαπλασιάζουν την εικόνα, σκάλισαν το χώμα, και πέρασαν συνολικά πάνω από 4 ώρες.
Βράδυ πια, βολτάραμε στο Porto Sαnto Stefano, και οι μεγάλοι ήπιαμε τα κρασάκια μας, ενώ τα πιτσιρίκια τρέχαν πάνω κάτω στην παραλιακή περαντζάδα.
Ημέρα 4η
Βολτάραμε στο Sorano το πρωί
και μετά μεταβήκαμε στην Ούμπρια και πιο συγκεκριμένα στην Civita di Bagnoreggio. Και ωωωωω με το που φύγαμε από τη μαγική περιοχή της Maremma, που ορθώς την ονομάζουν ανεξερεύνητη Τοσκάνη, όπου τριγυρίζαμε στα περισσότερα μέρη ολομόναχοι, και σε κάποια,όπως στους καταρράκτες, με αρκετούς ντόπιους, ξαφνικά κατακλυσθήκαμε από τουρίστες...Και πάλι βέβαια μην φανταστείτε τις ορδές της Φλωρεντίας, Σιένας, San Gimignano κλπ, και πάλι όμως για σημαντικά μεγαλύτερο πλήθος συμπεριλαμβανομένων γκρουπ Κινέζων με αξεσουάρ μηχανών, τριπόδων και selfie stick (ή όπως αλλιώς λέγεται)
Να η Civita di Bagnoreggio, που είναι βέβαια κούκλα, αλλά πολύ τουριστική βρε παιδί μου, και βάλε και που ο 3χρονος μικρός κουράστηκε και ήθελε όλο αγκαλιά, βάλε και που ο ήλιος έκαιγε διαολεμένα, δεν την πολυφχαριστηθήκαμε...
Εντυπωσιακή όμως έ; Υπάρχει ένα καφέ ακριβώς απέναντι όπου βγάζεις αυτή τη φωτογραφία και μπορείς να σκεφτείς αν θες να περπατήσεις το μονοπατάκι για να στριμωχτείς με άλλους τουρίστες στα τουριστικά δρομάκια του.. (και πάλι μηδαμινός κόσμος σε σχέση πχ με cinque terre αν το έχετε για μέτρο σύγκρισης, αλλά πολύ περισσότερος από την Maremma που είναι μαγικά άδεια.
Μετά βόλτα στο Orvieto, μία πολύ όμορφη πόλη της Ούμπρια, με τον ανάλογο και πάλι τουρισμό, που τότε που δεν είχα πάει ακόμα Φλωρεντία κλπ μου είχε φανεί πολύς (πού να ξερα..). Η εν λόγω πόλη έχει έναν υπέροχο καθεδρικό, και έχει επίσης και ένα φανταστικό εστιατόριο που αντάμειψε ιδίως τον κακομοίρη τον άντρα μου που κουβαλούσε τον μικρό στην civita αγκαλιά αλλά και μένα την περίεργη (το εστιατόριο λεγόταν il Malandrino)
Η πόλη διαθέτει και υπόγειες στοές που μπορεί κανείς να επισκεφτεί, κάπου όμως χαθήκαμε στη μετάφραση κι όταν πήγαμε είχε τελικά κλείσει, και αρκεστήκαμε σε βόλτα με χιλιόμετρα πολυεπίπεδων κυλιόμενων σκαλών, με έκθεση φωτογραφίας δεξιά κι αριστερά, που σε μεταβιβάζουν από την ''πάνω'' στην ''κάτω'' πόλη και αντίστροφα. (περιττό να πούμε ότι εκεί ξετσουτσούρωσε ο μικρός και ανεβοκατέβαινε αλαλάζοντας πάνω κάτω τις κυλιόμενες με τις ώρες)
Στη συνέχεια κάναμε μία στάση σε μία παραλίμνια πόλη την Marta, δίπλα στην Lago di Bolsena, για παγωτό, και λίγο ξεμούδιασμα μετά κυνηγητού, (δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο τουριστικά παρότι εμείς περάσαμε ωραία). Κάναμε μια στάση για νυχτερινή φωτογράφιση της θέας του Pitigliano που κόβει την ανάσα, πριν καταλήξουμε για ύπνο για τελευταία φορά στο καστράκι μας...
Ημέρα 5η
Πήγαμε στο μουσείο ουσιαστικά του ξενοδοχείου μας (ε..αλίμονο...), το museo Sorano, που κυνηγούσαμε τον μεγάλο μας γιο να μην παίζει με τις νεκροκεφαλές των εκθεμάτων που προφανώς δε βρίσκονταν σε κάποιο είδος προθήκης, και τη μεσαία μας κόρη να μην ''φοράει'' τα φορέματα των πριγκιπησσών, και αναχωρήσαμε για το Palazzo Orsini στο Pitigliano που δεν είχαμε προλάβει να δούμε την προηγούμενη φορά. Συμπαθητικό ήταν, καλύτερο το περίμενα, παρότι υποκειμενικά περάσαμε τέλεια γιατί είχαμε πολύ κέφι..
Στη συνέχεια οδηγήσαμε πίσω στη Ρώμη, και πιο συγκεκριμένα στο Tivoli, όπου επισκεφθήκαμε δύο μνημεία της Unesco, αρχικά τη villa Adriana,
όπου δυστυχώς δεν τράβηξε το ενδιαφέρον των παιδιών κι έτσι εγώ την έβγαλα να κάθομαι κάτω από μία καστανιά, καλή της ώρα, κι αυτά να τρέχουν πέρα δώθε φέρνοντάς μου κάστανα που έπρεπε και να κουβαλήσω πίσω στην Αθήνα, ενόσω ο άντρας μου περιεργαζόταν την βίλα (σύμφωνα με τα λεγόμενά του ήταν πολύ εντυπωσιακή)
και μετά στην villa d 'Este, μία villa της γνωστής οικογένειας των Este, που ήταν και άρχοντες της Φερράρα, μιας άλλης υπέροχης ιταλικής πόλης. Αυτή η βίλα είχε τεράστια επιτυχία, αφού όλοι περιεργαζόμασταν με ανοιχτό το στόμα αρχικά τους εσωτερικούς χώρους και στη συνέχεια φυσικά τους απίστευτους κήπους της με τα αμέτρητα συντριβάνια.
και κάπως έτσι τέλειωσε αυτή η εκδρομούλα μας που δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία της οικογένειάς μας, απλά η πρώτη που αποφάσισα να γράψω στο forum μετά από 2-3 χρόνια που διαβάζω τις δικές σας.
Οι φωτογραφίες όπως καταλάβατε δεν είναι δικές μας, όχι γιατί δεν βγάλαμε άπειρες, φτιάχνω ακόμα και τα παραδοσιακά άλμπουμ, αλλά γιατί είμαι τραγική με τους υπολογιστές και μου ήατν πιο εύκολο να κάνω copy paste απ το google. και τώρα ας ελπίσω ότι σώθηκε η ιστορία και κάπου κάπως θα αναρτηθεί....καληνύχτα
Μία ακόμα ιστορία από Τοσκάνη, χωρίς όμως να περιέχει Φλωρεντία, Σιένα, Σαν Τζιμινιάνο κλπ. Λίγο νοτιότερα στην Τοσκάνη με λίγο από Lazio, βρίσκεται η περιοχή της Maremma. Φωτογραφίες από το Pitigliano ήταν αυτές που μου τράβηξαν αρχικά το ενδιαφέρον και με λίγο ψάξιμο ανακάλυψα ότι η περιοχή αξίζει και με το παραπάνω ένα 4ήμερο ταξιδάκι.
Καταρχήν να πω ότι είμαστε μία 5 μελής οικογένεια και ταξιδεύουμε πάντα όλοι μαζί (όπου είναι εφικτό κουβαλάμε ακόμα και τη γάτα και τον σκύλο μας)..Έτσι είμαστε κάπως πιο δυσκίνητοι από τους περισσότερους από σας, και πολλές φορές κάνουμε αμοιβαίες υποχωρήσεις μικροί και μεγάλοι προκειμένου να περάσουμε όλοι καλά. Σας διαβεβαιώ όμως ότι με λίγη καλή θέληση, λίγο παραπάνω κουβάλημα και ταλαιπωρία (έρμε άντρα μου πόσες τσάντες και ενίοτε και παιδιά κουβαλάς στους ώμους σου..χωρίς εσένα δε θα μπορούσαμε να πάμε πουθενά) τα ταξίδια στο εξωτερικό (και το εσωτερικό) είναι απολύτως εφικτά και μπορούν να δώσουν μεγάλη χαρά και ενθουσιασμό σε όλους!
Το συγκεκριμένο ταξίδι πραγματοποιήθηκε τέλη Σεπτέμβρη 2018 και τα παιδιά ήταν τότε 3, 9, και 11 ετών. Με τις πάμφθηνες πτήσεις της Ryanair (που επιτρέπουν και σε μας τους κακόμοιρους που βγάζουμε 5 εισιτήρια να ταξιδεύουμε) με 50 ευρώ το άτομο, πετάξαμε για Ρώμη. Παραλάβαμε από το αεροδρόμιο το αυτοκινητάκι που είχαμε νοικιάσει και αμέσως αναχωρήσαμε για το parco dei monstri όπου φτάσαμε μετά από 1ώρα και ένα τέταρτο περίπου. Πρόκειται για ένα πάρκο που περιλαμβάνει πολλά τερατόμορφα, υπερφυσικού μεγέθους αγάλματα, σκαλισμένα σε βράχο. Δημγιήθηκε από τον Orsini, τον 16ο μΧ αι, εγκαταλείφθηκε για χρόνια και επαναανακαλύφθηκε και έγινε γνωστό από τον Jean Cocteau και τον Salvador Dali.
Οι παραπάνω είναι λίγες ενδεικτικές εικόνες. Εννοείται ότι όλοι ξετρελαθήκαμε. Αυτού του είδους τα υπαίθρια μουσεία είναι ιδανικά για τα παιδιά που μπορούν να τρέξουν, να αγγίξουν και χμ χμ να σκαρφαλώσουν (κάτι που ανακαλύψαμε ότι δεν πολυεπιτρέπεται...) στα εκθέματα.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς Tuscania, ένα χωριό που παρά το όνομά του δεν υπάγεται στην Τοσκάνη αλλά στο Lazio. Φτάσαμε μετά από μισή ωρίτσα περίπου και περιπλανηθήκαμε στα όμορφα στενά της, τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο στην πλατεία της, βολτάραμε στο πάρκο της και επισκεφθήκαμε την εκκλησία της.
Αφού χορτάσαμε βόλτες, πήγαμε στον τελικό προορισμό μας για την ημέρα, το χωριό που επιλέξαμε για διαμονή, το Sorano. Πρόκειται για ένα εκπληκτικό χωριό που κυριολεκτικά κρέμεται στον βράχο και έχει τις ρίζες του στα χρόνια των Ετρούσκων.
Για διαμονη επιλέξαμε το hotel della Fortezza, που όπως υποδηλώνει και το όνομά του, πρόκειται για ξενοδοχείο που στεγάζεται μέσα στο κάστρο των Ορσίνι, και χτίστηκε τον 11ο αι. Μην φανταστείτε πολυτέλειες τύπου πισίνες και τζακούζι (ιεροσυλία!) αλλά για ένα απίστευτα ατμοσφαιρικό ξενοδοχείο που αποτελούσαμε το ''κάστρο μας'' για τις επόμενες ημέρες. τιμή? 110 ευρώ την ημέρα με πρωινό, σε διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια, κουζίνα και σαλόνι που άνετα στέγαζε ακόμα μία οικογένεια, καθώς κάθε υπνοδωμάτιο είχε παταράκι με επιπλέον διπλό κρεβάτι (τρελή καβάντζα παιχνιδιού για τα μικρά). Στο σαλόνι τζάκι που είχε μετατραπεί σε γωνίτσα με χτιστό καναπεδάκι, και στην κουζίνα κουνιστές καρέκλες και εργαλεία περασμένων αιώνων. Μπαλκονάκι με θέα την τάφρο, αυλή με θέα το χωριό ε τί άλλο να πω για να σας πείσω ότι ήταν υπέροχο; Ας βάλω μερικές εικόνες
Είχε πια νυχτώσει και κατευθυνθήκαμε για φαγητό σε ένα εστιατόριο με τοπικές σπεσιαλιτέ που μας σύστησαν την Hosteria del Borgo. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι τρελάθηκα, αλλά γενικά είμαι λίγο δύσκολη σε νέες γεύσεις..
Ημέρα 2η
Την επόμενη ημέρα, και αφού ενημερωθήκαμε αναλυτικά και από το προσωπικό του ξενοδοχείου που ήταν ευγενέστατο και μας προμήθευσε και με χάρτες της περιοχής, πήγαμε στη Vitozza. Πρόκειται για εγκαταλελειμμένες σπηλιές μέσα στο δάσος, σκαμμένες στο βουνό από tufa, ένα είδος μαλακού πετρώματος που βρίσκεται στην περιοχή.
είναι μία φανταστική βόλτα σε μονοπάτια στη φύση όπου τα παιδιά χοροπηδούσαν και εξερευνούσαν ενθουσιασμένα.
Στη συνέχεια πήγαμε στη νεκρόπολη της Sovana (στο Archaeological park Citta del tuffo). Εδώ ομολογουμένως για να κρατήσουμε το ενδιαφέρον του μικρού, του πετούσαμε παιχνιδάκια του δεξιά και αριστερά και έπρεπε να τα ανακαλύψει (κάτι σαν αυτοσχέδιο κυνήγι θησαυρού). Παιχνίδι που συνεχίσαμε και στις vie cave (στενά μονοπάτια σκαμμένα στην tufa, μερικά ακόμα και 20 μέτρων ύψος, άγνωστης χρησιμότητας) που ήταν πραγματικά, αληθινά, απίστευτα εντυπωσιακές!!
Εκεί κάπου ομολογουμένως παρά τις εντυπωσιακές εικόνες, λίγο υποστήκαμε λίγη γκρίνια από τα παιδιά λόγω πείνας..(Από τότε και πάντα κουβαλάω πάντα μία τσάντα γεμάτη μπισκότα, πατατάκια και φρούτα για αποφυγή παρόμοιων περιστατικών)
Κατάκοποι πλέον, πήγαμε στο χωριό- έμπνευση του ταξιδιού, το πανέμορφο Pitigliano. (αφήω τις εικόνες να μιλήσουν)
Κατά τη γνώμη μου βέβαια το χωριό είναι πιο εντυπωσιακό ''απέξω'' παράνα περπατάς στα σοκάκια του που ουσιαστικά αποτελούνται από δύο παράλληλους δρόμους. Το Sorano είναι πολύ πιο όμορφο συνολικά..Κι αφού ο μικρός πέρασε κανά δίωρο τσαλαβουτώντας τα ζωάκια του στα ταπεινά συντριβάνια αυτής της ταπεινής πλατείας
τα μεγάλα ανακάλυψαν ένα μαγαζάκι- τρύπα που εξέθετε εκατομμύρια εκατομμυρίων βαλσαμωμένα έντομα τα οποία περιεργάστηκαν ένα προς ένα και δε φύγαμε από κει παράμόνον αφού αγοράσαμε μια σφηκοφωλιά με τις σφήκες της μαζί βεβαίως βεβαίως (μπορεί να ακούγομαι σα να κοροιδεύω, στην πραγματικότητα όμως εγώ είμαι η πρώτη που στρίμωξα σε ένα ντουλάπι τις πορσελάνες-δώρο της πεθερούλας μου, που κουβέντα δεν είπε η άγια γυναίκα, για να κρεμάσω φάτσα κάρτα στο σαλόνι δέρματα από φίδια που χουμε βρει ανά καιρούς στον δρόμο, κοχύλια, άμμο από αγαπημένες παραλίες, περίεργα πετρώματα κλπ κλπ). Στο Pitigliano έχει και μεγάλη Εβραική κοινότητα και εννοείται επισκεφθήκαμε τη συναγωγή και τα υπόλοιπα της μικρής Ιερουσαλήμ όπως λέγεται, που ok ωραία ήταν αλλά δεν τρελαθήκαμε κιόλας (τί να πιάσουν τώρα μπροστά στις μέλισσες και τα λοιπά μαμούνια...)
Ημέρα 3η
Φορέσαμε τα μαγιώ μας και 40 λεπτά μετά φτάσαμε στο Cascate del Mulino, φυσικά και εντελώς δωρεάν spa της περιοχής
και ναι είχαν αρκετό κόσμο, και ναι μύριζαν θειάφι, αλλά είχαν τρελό γέλιο και άξιζαν το κάθε τσαλαβούτημα (πάρα την πτώση και ολοκληρωτική απώλεια του κινητού του άντρα μου)..Δίπλα στις ''πισίνες'' υπάρχει καφέ όπου μπορεί κανείς να ξαποστάσει και ντουζιέρες που μπορεί όποιος θέλει να χρησιμοποιήσει αγοράζοντας μάρκες έναντι μικρού ποσού από το εν λόγω καφέ.
Μετά από το μπανάκι μας, πήγαμε για βόλτα και φαγητό στο Capalbio, ένα άλλο χωριό της περιοχής, περιμένοντας να πάει η ώρα 14:30 οπότε και άνοιγε το επόμενο υπαίθριο μουσείο που θέλαμε να επισκεφτούμε.
όμορφο χωριό κι αυτό, και μάλιστα βρήκαμε ένα εστιατόριο με πίσω αυλή που κρεμόταν στο βουνό και είχε φανταστική θέα. Φάγαμε και μία τοπική σπεσιαλιτέ κάτι σαν μακαρόνια- σκουλήκια, που καλούτσικα ήταν (είπαμε είμαι λίγο περίεργη με τις διαφορετικές γεύσεις) και στη συνέχεια πήγαμε στο αγαπημένο μέρος ever των παιδιών μου, στο giardino dei Tarocchi. Πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό πάρκο που εμπνεύστηκε η καλλιτέχνις Niki de Saint Phalle από το πάρκο Guell του Gaudi.
Εκεί τα παιδιά μου έπαιξαν κρυφτό, γέλασαν στους καθρέφτες θραύσματα που πολλαπλασιάζουν την εικόνα, σκάλισαν το χώμα, και πέρασαν συνολικά πάνω από 4 ώρες.
Βράδυ πια, βολτάραμε στο Porto Sαnto Stefano, και οι μεγάλοι ήπιαμε τα κρασάκια μας, ενώ τα πιτσιρίκια τρέχαν πάνω κάτω στην παραλιακή περαντζάδα.
Ημέρα 4η
Βολτάραμε στο Sorano το πρωί
και μετά μεταβήκαμε στην Ούμπρια και πιο συγκεκριμένα στην Civita di Bagnoreggio. Και ωωωωω με το που φύγαμε από τη μαγική περιοχή της Maremma, που ορθώς την ονομάζουν ανεξερεύνητη Τοσκάνη, όπου τριγυρίζαμε στα περισσότερα μέρη ολομόναχοι, και σε κάποια,όπως στους καταρράκτες, με αρκετούς ντόπιους, ξαφνικά κατακλυσθήκαμε από τουρίστες...Και πάλι βέβαια μην φανταστείτε τις ορδές της Φλωρεντίας, Σιένας, San Gimignano κλπ, και πάλι όμως για σημαντικά μεγαλύτερο πλήθος συμπεριλαμβανομένων γκρουπ Κινέζων με αξεσουάρ μηχανών, τριπόδων και selfie stick (ή όπως αλλιώς λέγεται)
Να η Civita di Bagnoreggio, που είναι βέβαια κούκλα, αλλά πολύ τουριστική βρε παιδί μου, και βάλε και που ο 3χρονος μικρός κουράστηκε και ήθελε όλο αγκαλιά, βάλε και που ο ήλιος έκαιγε διαολεμένα, δεν την πολυφχαριστηθήκαμε...
Εντυπωσιακή όμως έ; Υπάρχει ένα καφέ ακριβώς απέναντι όπου βγάζεις αυτή τη φωτογραφία και μπορείς να σκεφτείς αν θες να περπατήσεις το μονοπατάκι για να στριμωχτείς με άλλους τουρίστες στα τουριστικά δρομάκια του.. (και πάλι μηδαμινός κόσμος σε σχέση πχ με cinque terre αν το έχετε για μέτρο σύγκρισης, αλλά πολύ περισσότερος από την Maremma που είναι μαγικά άδεια.
Μετά βόλτα στο Orvieto, μία πολύ όμορφη πόλη της Ούμπρια, με τον ανάλογο και πάλι τουρισμό, που τότε που δεν είχα πάει ακόμα Φλωρεντία κλπ μου είχε φανεί πολύς (πού να ξερα..). Η εν λόγω πόλη έχει έναν υπέροχο καθεδρικό, και έχει επίσης και ένα φανταστικό εστιατόριο που αντάμειψε ιδίως τον κακομοίρη τον άντρα μου που κουβαλούσε τον μικρό στην civita αγκαλιά αλλά και μένα την περίεργη (το εστιατόριο λεγόταν il Malandrino)
Η πόλη διαθέτει και υπόγειες στοές που μπορεί κανείς να επισκεφτεί, κάπου όμως χαθήκαμε στη μετάφραση κι όταν πήγαμε είχε τελικά κλείσει, και αρκεστήκαμε σε βόλτα με χιλιόμετρα πολυεπίπεδων κυλιόμενων σκαλών, με έκθεση φωτογραφίας δεξιά κι αριστερά, που σε μεταβιβάζουν από την ''πάνω'' στην ''κάτω'' πόλη και αντίστροφα. (περιττό να πούμε ότι εκεί ξετσουτσούρωσε ο μικρός και ανεβοκατέβαινε αλαλάζοντας πάνω κάτω τις κυλιόμενες με τις ώρες)
Στη συνέχεια κάναμε μία στάση σε μία παραλίμνια πόλη την Marta, δίπλα στην Lago di Bolsena, για παγωτό, και λίγο ξεμούδιασμα μετά κυνηγητού, (δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο τουριστικά παρότι εμείς περάσαμε ωραία). Κάναμε μια στάση για νυχτερινή φωτογράφιση της θέας του Pitigliano που κόβει την ανάσα, πριν καταλήξουμε για ύπνο για τελευταία φορά στο καστράκι μας...
Ημέρα 5η
Πήγαμε στο μουσείο ουσιαστικά του ξενοδοχείου μας (ε..αλίμονο...), το museo Sorano, που κυνηγούσαμε τον μεγάλο μας γιο να μην παίζει με τις νεκροκεφαλές των εκθεμάτων που προφανώς δε βρίσκονταν σε κάποιο είδος προθήκης, και τη μεσαία μας κόρη να μην ''φοράει'' τα φορέματα των πριγκιπησσών, και αναχωρήσαμε για το Palazzo Orsini στο Pitigliano που δεν είχαμε προλάβει να δούμε την προηγούμενη φορά. Συμπαθητικό ήταν, καλύτερο το περίμενα, παρότι υποκειμενικά περάσαμε τέλεια γιατί είχαμε πολύ κέφι..
Στη συνέχεια οδηγήσαμε πίσω στη Ρώμη, και πιο συγκεκριμένα στο Tivoli, όπου επισκεφθήκαμε δύο μνημεία της Unesco, αρχικά τη villa Adriana,
όπου δυστυχώς δεν τράβηξε το ενδιαφέρον των παιδιών κι έτσι εγώ την έβγαλα να κάθομαι κάτω από μία καστανιά, καλή της ώρα, κι αυτά να τρέχουν πέρα δώθε φέρνοντάς μου κάστανα που έπρεπε και να κουβαλήσω πίσω στην Αθήνα, ενόσω ο άντρας μου περιεργαζόταν την βίλα (σύμφωνα με τα λεγόμενά του ήταν πολύ εντυπωσιακή)
και μετά στην villa d 'Este, μία villa της γνωστής οικογένειας των Este, που ήταν και άρχοντες της Φερράρα, μιας άλλης υπέροχης ιταλικής πόλης. Αυτή η βίλα είχε τεράστια επιτυχία, αφού όλοι περιεργαζόμασταν με ανοιχτό το στόμα αρχικά τους εσωτερικούς χώρους και στη συνέχεια φυσικά τους απίστευτους κήπους της με τα αμέτρητα συντριβάνια.
και κάπως έτσι τέλειωσε αυτή η εκδρομούλα μας που δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία της οικογένειάς μας, απλά η πρώτη που αποφάσισα να γράψω στο forum μετά από 2-3 χρόνια που διαβάζω τις δικές σας.
Οι φωτογραφίες όπως καταλάβατε δεν είναι δικές μας, όχι γιατί δεν βγάλαμε άπειρες, φτιάχνω ακόμα και τα παραδοσιακά άλμπουμ, αλλά γιατί είμαι τραγική με τους υπολογιστές και μου ήατν πιο εύκολο να κάνω copy paste απ το google. και τώρα ας ελπίσω ότι σώθηκε η ιστορία και κάπου κάπως θα αναρτηθεί....καληνύχτα
Last edited by a moderator:
