edaskala
Member
- Μηνύματα
- 27
- Likes
- 62
Είναι το πρώτο ΣΚ το οποίο κατά το οποίο είχα ελεύθερο χρόνο έχοντας κλείσει όλες τις εκκρεμότητες της μετεγκατάστασης μου στο Βανκούβερ. Το πρόγραμμα λοιπόν για το Σάββατο λοιπόν το πρόγραμμά μου είχε την τελευταία βραδιά του Celebration of light.
Η γιορτή αυτή έχει μία ιστορία 26 ετών πλέον (https://en.wikipedia.org/wiki/Celebration_of_Light). Στη σημερινή του μορφή η γιορτή είναι χωρισμένη σε τρεις βραδιές, για τρεις διαφορετικές ομάδες οι οποίες κάνουν επίδειξη πυροτεχνημάτων. Τις προηγούμενες 2 βραδιές (23 & 27 Ιουλίου), δυστυχώς δεν είχα καθόλου χρόνο να παρακολουθήσω το event αυτό αλλά έπρεπε τουλάχιστον να παρακολουθήσω την τελευταία βραδιά.
Κατέβηκα στο κέντρο της πόλης σχετικά νωρίς, κατά τις 12 μιση το μεσιμέρι με πλάνο να περπατήσω όλο το κέντρο και να κάνω μία βόλτα στο Stanley Park και μετά να πάω στο χώρο της εκδήλωσης, όπως και έγινε. Υλικό από την βόλτα στο κέντρο και στο Stanley Park θα παραθέσω σε άλλο θέμα στο κοντινό μέλλον. Θα ήθελα επιπλέον να βρεθώ και στο pride parade (http://www.vancouverpride.ca/content/event/37th-annual-vancouver-pride-parade), το οποίο είναι και αυτό ένα μεγάλο γεγονός για το Βανκούβερ το οποίο γίνεται την ώρα που γράφω αυτό το θέμα, αλλά η χθεσινή βόλτα (περπάτησα σχεδόν 28 χιλιόμετρα) με έχει κάνει να μη θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Φτάνοντας λοιπόν στη παραλία (English Bay) μένω έκπληκτος από το πόσο κόσμο είχε από τόσο νωρίς (4-5 ώρες πρίν τα πυροτεχνήματα). Ο κόσμος όμως είναι ευδιάθετος και ομιλητικός, πιάνεις την κουβέντα με αγνώστους για πλάκα και με ασήμαντη αφορμή. Για παράδειγμα δοκίμασα να πάρω την παραδοσιακή του poutine από τα stands που είχαν στηθεί παντού και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κάτσω σε μία άκρη στη σκιά και να βγάλω την σχετική φωτογραφία (βλέπε παρακάτω για φωτό). Αμέσως κάποιος παραδίπλα κατάλαβε ότι μάλλον δεν είμαι από την περιοχή και αμέσως μου έπιασε την κουβέντα με αφορμή την poutine. Είναι κάτι που μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στις 10 μέρες που βρήσκομαι στο Βανκούβερ και η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να το συνηθήσω ακόμα.
Ακολούθησε η σχετική βόλτα στο χώρο με τα αμέτρητα stands, ανάμεσα τους και με ελληνικό φαγητό, και λίγη ξεκούραση στο πάρκο στο οποίο βρήσκεται η παραλία. Καθώς περνούσε η ώρα σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να πάω από την άλλη μεριά του κόλπου (Vanier Park) όπου θα είχε λιγότερο κόσμο (έτσι νόμιζα τουλάχιστον) και θα είχα background τους το κέντρο του Βανκούβερ. Άλλα 40 λεπτά περπάτημα μέχρι την απέναντη μεριά του κόλπου όπου έχει και πάλι πολύ κόσμο αλλά είχα πράγματι για background τα ψηλά κτίρια του κέντρο του Βανκούβερ. Λίγη ώρα μετά ξεκινάει το show και για 25 λεπτά λάμπει ο ουρανός της πόλης με το πολύχρωμο φώς από τα πυροτεχνήματα. Άντε και του χρόνου λοιπόν.
Το show μέρος πρώτο:
Το show μέρος δεύτερο:
Η αφίσα της γιορτής:
Ώρα για poutine:
Η ελληνική καμπίνα που σας έλεγα:
Ο κόλπος σιγά σιγά γεμίζει από φουσκωτά:
Η παραλία απέναντι από αυτή που γίνεται το event με αρκετά λιγότερο κόσμο:
Η παραλία που γίνεται το event με πάρα πάρα πολύ κόσμο:
Μία νυχτερινή άποψη του Βανκούβερ:
Η γιορτή αυτή έχει μία ιστορία 26 ετών πλέον (https://en.wikipedia.org/wiki/Celebration_of_Light). Στη σημερινή του μορφή η γιορτή είναι χωρισμένη σε τρεις βραδιές, για τρεις διαφορετικές ομάδες οι οποίες κάνουν επίδειξη πυροτεχνημάτων. Τις προηγούμενες 2 βραδιές (23 & 27 Ιουλίου), δυστυχώς δεν είχα καθόλου χρόνο να παρακολουθήσω το event αυτό αλλά έπρεπε τουλάχιστον να παρακολουθήσω την τελευταία βραδιά.
Κατέβηκα στο κέντρο της πόλης σχετικά νωρίς, κατά τις 12 μιση το μεσιμέρι με πλάνο να περπατήσω όλο το κέντρο και να κάνω μία βόλτα στο Stanley Park και μετά να πάω στο χώρο της εκδήλωσης, όπως και έγινε. Υλικό από την βόλτα στο κέντρο και στο Stanley Park θα παραθέσω σε άλλο θέμα στο κοντινό μέλλον. Θα ήθελα επιπλέον να βρεθώ και στο pride parade (http://www.vancouverpride.ca/content/event/37th-annual-vancouver-pride-parade), το οποίο είναι και αυτό ένα μεγάλο γεγονός για το Βανκούβερ το οποίο γίνεται την ώρα που γράφω αυτό το θέμα, αλλά η χθεσινή βόλτα (περπάτησα σχεδόν 28 χιλιόμετρα) με έχει κάνει να μη θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Φτάνοντας λοιπόν στη παραλία (English Bay) μένω έκπληκτος από το πόσο κόσμο είχε από τόσο νωρίς (4-5 ώρες πρίν τα πυροτεχνήματα). Ο κόσμος όμως είναι ευδιάθετος και ομιλητικός, πιάνεις την κουβέντα με αγνώστους για πλάκα και με ασήμαντη αφορμή. Για παράδειγμα δοκίμασα να πάρω την παραδοσιακή του poutine από τα stands που είχαν στηθεί παντού και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κάτσω σε μία άκρη στη σκιά και να βγάλω την σχετική φωτογραφία (βλέπε παρακάτω για φωτό). Αμέσως κάποιος παραδίπλα κατάλαβε ότι μάλλον δεν είμαι από την περιοχή και αμέσως μου έπιασε την κουβέντα με αφορμή την poutine. Είναι κάτι που μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές στις 10 μέρες που βρήσκομαι στο Βανκούβερ και η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να το συνηθήσω ακόμα.
Ακολούθησε η σχετική βόλτα στο χώρο με τα αμέτρητα stands, ανάμεσα τους και με ελληνικό φαγητό, και λίγη ξεκούραση στο πάρκο στο οποίο βρήσκεται η παραλία. Καθώς περνούσε η ώρα σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να πάω από την άλλη μεριά του κόλπου (Vanier Park) όπου θα είχε λιγότερο κόσμο (έτσι νόμιζα τουλάχιστον) και θα είχα background τους το κέντρο του Βανκούβερ. Άλλα 40 λεπτά περπάτημα μέχρι την απέναντη μεριά του κόλπου όπου έχει και πάλι πολύ κόσμο αλλά είχα πράγματι για background τα ψηλά κτίρια του κέντρο του Βανκούβερ. Λίγη ώρα μετά ξεκινάει το show και για 25 λεπτά λάμπει ο ουρανός της πόλης με το πολύχρωμο φώς από τα πυροτεχνήματα. Άντε και του χρόνου λοιπόν.
Το show μέρος πρώτο:
Το show μέρος δεύτερο:
Η αφίσα της γιορτής:
Ώρα για poutine:
Η ελληνική καμπίνα που σας έλεγα:
Ο κόλπος σιγά σιγά γεμίζει από φουσκωτά:
Η παραλία απέναντι από αυτή που γίνεται το event με αρκετά λιγότερο κόσμο:
Η παραλία που γίνεται το event με πάρα πάρα πολύ κόσμο:
Μία νυχτερινή άποψη του Βανκούβερ:
