...έχει μαζέψει όλη την χαρούμενη και ερωτική ενέργεια της νύκτας...
...νεαροί ανταγωνιζόμενοι ως πόλοι θαυμασμού από κορίτσια με τέλειες καμπύλες και εφαρμοστά μπουτζήν έτοιμα να εκραγούν...
...ζευγάρια αγκαλιασμένα χορεύουν με κολλημένα κούτελα , μάτια καρφωμένα ο ένας στον άλλο...
...Δύο ματάκια καστανά σκούρα αστράφτουν μες το ποτήρι μου...
...Απίστευτη θέα σε όλο το Caribe. Ήπιαμε δύο τρία ποτά ,...
...ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Αχ όχι ας μην συνεχιστεί ακόμα, ας μείνουμε λίγο περισσότερο έτσι, μέσα σε αυτήν την νύχτα, ανάμεσα σε αυτό το πλήθος.
Αν εκεί στο Café del mar αποσπούσες για λίγο το βλέμμα σου από την θέα μπροστά σου, και το μέτωπο σου από το μέτωπο της υπέροχης υπάρξεως δίπλα σου θα μπορούσες ίσως να δεις ότι πίσω σας έχει παραταχθεί μια διμοιρία από τα σκαμνάκια του φόρουμ. Σε παρακολουθούμε στενά.
Μεσημέρι. Ξύπνησα νιώθοντας το κεφάλι και το σώμα μουδιασμένο αναπαυτικά στην extra-large κρεβατοκάμαρα του ρετιρέ που μεταχρονολογημένα σαφώς, αποικιακά δε, έχω εγκατασταθεί. Τα καστανά ματάκια είναι κλειστά στο πλάι μου συνεχίζοντας το βαρύ τους ύπνο. Κατευθύνομαι προς τη βεράντα μ’ένα πατενταρισμένο φραπέ και καλύπτομαι κάτω απ’τη πέργκολα για να σωθώ απ’τον ήλιο των τροπικών που με πυρπολεί αβυσσαλέα. Λίγο τα χτεσινοβραδινά ποτά- εκείνο το Ron de Medellin, κόκκινο τοπικό ρούμι, πολύ δημοφιλές εδώ με το οποίο η καλή μου ήθελε να με εντρυφήσει στα ντόπια έθιμα-, λίγο ότι είμαι επιρρεπής σε κάτι τέτοια, λίγο η διαφορά της ώρας που ακόμα δεν έχω αφομοιώσει πλήρως, λίγο οι τρελοί ρυθμοί του ραδιόφωνου, με εναποθέτουν υποσυνείδητα στην σκονισμένη σεζλόνγκ της βεράντας κοιτάζοντας από ψηλά την πόλη-λιμάνι από τη μια μεριά μέχρι την άλλη, μη μπορώντας να πιστέψω και να δεχτώ ότι όλο αυτό που ζω είναι μια προσωρινότητα.
Εστιάζω προσεκτικά κάθε κίνηση στο δρόμο, στη παραλία, στο υπαίθριο παρκινγκ, στη πλατεία, θέλω να ζητήσω άσυλο, υπηκοότητα, το χρυσό κλειδί της πόλεως, να βγάλω λόγο όπως ο Φιντέλ στην Αβάνα και γίνω έστω για ένα λεπτό ο Δήμαρχος ή ο Κυβερνήτης της πολιτείας Bolivar με την πρωτεύουσα Καρταγένα . Ο παραλογισμός διακόπτεται, και ευτυχώς, από το πλάσμα που μοιράζομαι τις ώρες αυτές που τόσο βιώνω ρωτώντας με αν θέλω πρωινό, καθώς το ραδιόφωνο παίζει ‘’Un beso de desayuno’’- ένα φιλί για πρωινό-
καθώς και οι γνώστες επιτυχίες Ευρώπης και Αμερικής.
Η νύχτα συνεχίζεται αλλά και εγώ συνεχίζω το ειδικό πρόγραμμα εκγύμνασης και υγιεινής ζωής με χορό και αλκοόλ μέχρι το ξημέρωμα.
Βγαίνοντας προς τα έξω πέφτουμε πάνω σε μια αντροπαρέα τεσσάρων Ελλήνων οι οποίοι χαμένοι στο χωροχρόνο έχουν ρεγαλάρει μια κομπανία πλανόδιων μουσικών και γράφουν τη δικιά τους ιστορία. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ….