ΗΠΑ California Uber Alles

[taver]

Ωραιο και το σημερινο κομματι αλλα δε μας εβαλες φωτος απο το δωματιο του Flamingo με την πανοραμικη θεα!!

Ερωτησεις: α) στη reception του flamingo ειχε καμια ταμπελα, που να γραφει εδω κανεις registration, εδω check-out κτλ;
β) ποσες φωτος εβγαλες στο συνολο του ταξιδιου;

Οι φωτό από το Vegas στο αυριανό κομμάτι!

Για τις ερωτήσεις σου:
α) Ναι, βέβαια, είχε ουρές με ιμάντες, και βελάκια που έδειχναν ποια ουρά είναι για ποια δουλειά. Στη διάρκεια της μέρας οι γκισέδες ανακατανέμονταν, το πρωί π.χ. είχε περισσότερους για check-out παρά για check-in.
β) Η μηχανή τράβηξε λίγο περισσότερες από 20.000 RAW φωτογραφίες. Η συνήθης πρακτική λέεί ότι από αυτές θα σβηστούν περίπου το 20-25%, και από το υπόλοιπο 75-80% θα επιλέξω κάπου το 20% για να κρατήσω τελικά - αλλά δεν έχω προλάβει ακόμα να τις φτιάξω, αυτές που βλέπετε είναι μια σχεδόν random επιλογή....

Προς το παρόν, παρτε μια ακόμη από το Palm Springs (είσοδος της πόλης)


Κι από την έρημο δίπλα στο Palm Springs


Περίεργος κάκτος στο Joshua Tree National Park


Ένα Joshua Tree


Joshua Tree National Park


Amboy road


Amboy road και πάλι


Salt lake από υπερυψωμένο σημείο


Μέσα στη Salt lake


Route 66 ...


Θυρεός της Route 66

 

[getxowoman]

Οι φωτό από το Vegas στο αυριανό κομμάτι!

Για τις ερωτήσεις σου:
α) Ναι, βέβαια, είχε ουρές με ιμάντες, και βελάκια που έδειχναν ποια ουρά είναι για ποια δουλειά. Στη διάρκεια της μέρας οι γκισέδες ανακατανέμονταν, το πρωί π.χ. είχε περισσότερους για check-out παρά για check-in.
β) Η μηχανή τράβηξε λίγο περισσότερες από 20.000 RAW φωτογραφίες. Η συνήθης πρακτική λέεί ότι από αυτές θα σβηστούν περίπου το 20-25%, και από το υπόλοιπο 75-80% θα επιλέξω κάπου το 20% για να κρατήσω τελικά - αλλά δεν έχω προλάβει ακόμα να τις φτιάξω, αυτές που βλέπετε είναι μια σχεδόν random επιλογή....

Προς το παρόν, παρτε μια ακόμη από το Palm Springs (είσοδος της πόλης)

Στον υπνο σου εβγαζες φωτος ή το πρωι δεν κανατε backup;
Καταλαβα γιατι καθε βραδυ τους εβαζε ολους στη σειρα και κανατε backup!!! Οκ περιμενω τη φωτο απο το δωματιο με την πανοραμικη θεα!

 

[KIKI]

Route 66 ...

Αχ , που θα μου παει αυτος ο 66
δεν θα δεησει να τον διασχισω και εγω μια μερα
ταξιδι ονειρο , εδω και χρόνια !!!

 

[mariath]

Καλά όλα τ' άλλα, αλλά το banana nut cake στα Walgreen’s λέει τίποτα;

 

[taver]

Καλά όλα τ' άλλα, αλλά το banana nut cake στα Walgreen’s λέει τίποτα;

Όταν πεινάς σα λύκος, και οι επιλογές σου είναι τα τρόφιμα που μπορείς να βρεις στα ράφια ενός φαρμακείου, λέει και παραλέει!

 

[romantic woman]

απολαμβάνω από το πρωί την ιστορία σου,λίγο λίγο,δεν έχω πάει Αμερική,και ανέκαθεν μέσα από ταινίες που έβλεπα αναρωτιόμουν πως είναι το San Franscisco με αυτές τις ανηφόρες και κατηφόρες,ωραία περιγραφή ,κόλλησα στις φωτο από την golden gate bridge...διαβάζω τώρα για Los Angeles!!

 

[taver]

Ημέρα 12, Τετάρτη

Vegas, baby!


Το πρωί μας ξεκινάει από το δωμάτιο. Ανοίγουμε τα μάτια και χαζεύουμε την άδεια από κίνηση strip, και συνεχίζουμε στο μπουφέ του ξενοδοχείου. Πρωινό υποτίθεται, αλλά όταν έχεις να φορτώσεις το πιάτο σου από μπουφέ μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα σου κι άλλο τόσο ακόμη, δεν το λες απλά πρωινό... Και μετά, έχει κι άλλο τόσο μπουφέ για γλυκά... κι όλα αυτά με μια πολύ λογική τιμή ($15.00+tax).


Μετά το πρωινό, είναι ώρα για βόλτα. Καζίνο-χόπινγκ, δηλαδή, αφού πρακτικά στη Las Vegas Boulevard δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Κάθε μεγάλο ξενοδοχείο/καζίνο είναι φτιαγμένο με ένα κεντρικό θέμα, και γύρω από αυτό έχει χτίσει μια μεγάλη υπερπαραγωγή, τόσο σε διαμορφωμένους χώρους όσο και σε «παραστάσεις» που διαδρματίζονται… Και φυσικά, η βόλτα ξεκινάει από το δικό μας ξενοδοχείο, το Flamingo. Ένα κτήριο σε διάφορες αποχρώσεις του ροζ, και στο κέντρο του ένα μεγάλο αίθριο με λιμνούλες (με σπάνια ψάρια, που το ξενοδοχείο αγόρασε για εκατομμύρια ευρώ…), μερικά φλαμίνγκο, κλπ. Κάπου εκεί είναι κι ένα μνημείο στο Bugsy Siegel, τον άνθρωπο που ανοίγοντας το Flamingo, το πρώτο μεγάλο καζίνο, δημιούργησε αυτό που σήμερα είναι το Vegas. Κι ας έχει κατεδαφιστεί και ξαναχτιστεί, κι ας το λειτουργεί η αλυσίδα καζίνο της Harrah’s, το flamingo θα είναι πάντα το ξενοδοχείο του Bugsy. Λίγο πιο κάτω είναι και οι 2 γιγαντιαίες πισίνες του ξενοδοχείου, μια κανονική και μια «Ευρωπαϊκή», αν κανένας θέλει να κάνει λίγο γυμνισμό.

Μετά το Flamingo, βγαίνουμε επιτέλους μέρα στους δρόμους της πόλης που «ποτέ δεν κοιμάται», αλλά τώρα που είναι πρωί φαίνεται να έχει πάρει ένα υπνάκο. Προσπερνάμε την υποτονική κίνηση και μπαίνουμε στο απέναντι Casino, το Ceasar’s Palace. Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο κιτς του Vegas, με θέμα του, τι άλλο, την αρχαία Ρώμη… Μέσα στο καζίνο, το τεχνητό φως δεν επιτρέπει να καταλάβει κανείς αν είναι μέρα η νύκτα, αλλά τέτοια ώρα πια ακόμα και οι πιο ξεχασμένοι τζογαδόροι της προηγούμενης βραδιάς έχουν πέσει για ύπνο. Τέτοια ώρα, μόνο κάτι εντελώς τελειωμένοι gamblers, σχεδόν για λύπηση, βρίσκονται στο καζίνο. Μένω εντυπωσιασμένος από το πόσοι από αυτούς είναι σε αναπηρικά καροτσάκια (έχουν άραγε πρόβλημα πραγματικά, ή είναι για να μην κουράζονται?).

Ένα τεράστιο Κολοσσαίο στεγάζει το μεγαλύτερο από τα θέατρα του ξενοδοχείου, με παραστάσεις από τεράστια ονόματα (σήμερα εμφανίζεται o Elton John, μεθαύριο η Cher, αργότερα η Bette Midler κλπ). Λίγο πιο πέρα, προσπαθώ να προσπεράσουμε γρήγορα ένα μικρό shopping mall που διαθέτει το ξενοδοχείο, προτού το αντιληφθεί η Μ. και φάμε το χρόνο μας εκεί


Συνεχίζουμε, στο ένα καζίνο μετά το άλλο, με εικόνες που εναλλάσσονται ανάμεσα σε διάφορες παραλλαγές του κιτς, κάθε φορά με διαφορετικό θέμα, κάθε φορά και λίγο πιο εντυπωσιακά δοσμένο. Περιέγραψα κάποια, αλλά έτσι είναι και τα υπόλοιπα. Βλέπουμε κανάλια (σε κλειστό χώρο, με τεχνητά φωτισμένο «ουρανό») και γόνδολες στο Venetian, ηφαίστεια στο Mirage, ολόκληρο πειρατικό πλοίο στο Treasure Island, ένα μικρό Παρίσι στο Paris Las Vegas, και σόου σιντριβανιών στο Bellagio….

Το Vegas είναι η πόλη της διασκέδασης. Όποιος έρθει εδώ, έχει τόσο πολλά που μπορεί να κάνει, ακόμα κι αν δεν πατήσει το πόδι του στο Casino... Κατ' αρχήν παίζει πολύ το girls, girls, girls (σε μας, ούτε η παρουσία της Μ. δεν εμποδίζει τους 20-30 παρατεταγμένους στη σειρά στο πεζοδρόμιο από το να μας δίνουν φυλλάδια για girls...). Αλλά υπάρχει και ότι άλλο τραβάει η ψυχή του! Από το να ρίξει με πραγματικό όπλο, να πιεί ένα κοκτέιλ σε ποτήρι λίτρου στο σχήμα του πύργου του Άιφελ ή μιας real-size κιθάρας, μέχρι να δει θεατρικές ή άλλες παραστάσεις πρώτης παγκόσμιας κλάσης. Αν υπάρχει δραστηριότητα που μπορεί να χαρακτηριστεί entertainment, εδώ γίνεται.

Η πόλη είναι έντονα κιτς, αλλά με τρόπο γοητευτικό και ενσυνείδητο. Δεν απευθύνεται (μόνο) σε κιτς κοινό, αλλά σε κοινό που περνώντας τα όρια της πόλης αποδέχεται να γίνει λίγο κιτς. Το κάνει με σκοπό να χαλαρώσει και να διασκεδάσει, και όχι για να εντυπωσιάσει τον επισκέπτη. Οι Αμερικάνοι λένε ότι είναι το Entertainment capital of the World. Και παρότι συνήθως όταν λένε World εννοούν τη χώρα τους, στην περίπτωση του Vegas μάλλον ο ισχυρισμός ισχύει και κυριολεκτικά.

Κάποια στιγμή αποχωρίζομαι από την υπόλοιπη παρέα (στην καλύτερη ώρα, καθώς θέλανε να πάνε να δούνε ένα κήπο με ζωάκια στο Mirage…), και πετάγομαι μέχρι το Bellagio. Ήταν η συμφωνημένη ώρα, για μια μίνι τραβελστορική συνάντηση, την πρώτη εκτός Ελλάδας, με το Defkalion και τη σύζυγό του. Είχαμε συνεννοηθεί να βρεθούμε για καφέ και γνωριμία, αφού θα ήμασταν εκεί την ίδια μέρα. Κουβεντιάσαμε αρκετή ώρα. Ίσως και να σας «θάψαμε» όλους – αλλά, "what happens in Vegas stays in Vegas", όπως λένε εδώ, οπότε δε θα μάθετε τίποτα παραπάνω!


Συναντιέμαι και πάλι με τους υπόλοιπους, και μετά από λίγο ακόμα Casino-hopping, σε Bellagio, Paris - Las Vegas, Bally’s επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο μας, βάζουμε τα καλά μας, παίρνουμε το Monorail (ένα υπερυψωμένο τραινάκι που κάνει στάσεις σε διάφορα casino), και πηγαίνουμε στο μεγαλύτερο από τα μεγάλα ξενοδοχεία… MGM Grand, βραδινό στον εκπληκτικά ατελείωτο Grand Buffet (σκεφτείτε το μεγαλύτερο μπουφέ που έχετε βρεθεί ποτέ, και τριπλασιάστε τον), και αμέσως μετά Hollywood Theater, και πρώτο τραπέζι πίστα στο σόου του David Copperfield! Ο David δίνει ρέστα, με απίστευτα τρυκ και ακόμα πιο απίστευτη συνολική παρουσία και performance – δεν είναι μόνο καλός make-believer, είναι και συνολικά καλός entertainer. Συμμετέχει και το κοινό στην παράσταση, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς δεν τυχαίνει σε μας να μας σηκώσει στη σκηνή, ούτε να μας «εξαφανίσει» στο τέλος…

Επιστροφή στο Flamingo, και λέμε είναι ντροπή να είμαστε στο Vegas και να μην παίξουμε ελάχιστα, έτσι για το καλό… Δοκιμάζουμε την τύχη μας στα Penny Slots… (κουλοχέρηδες με εξαιρετικά χαμηλά bets). Βάζουμε 1 δολάριο, τραβάει ο Β. το μοχλό, τζίφος. Βάζουμε και δεύτερο, ξανατραβάμε, και το μηχάνημα αρχίζει να χοροπηδάει από τη χαρά του… Έχουμε πενταπλασιάσει το στοίχημά μας!!! (Όμως, η digital era ξεφτίλα, αντί να φτύνει κέρματα ή μάρκες, μας τυπώνει ένα χαρτάκι με barcode, με το οποίο πρέπει να πάμε σε ένα ειδικό ATM για να εισπράξουμε…). Αποφασίζουμε ότι πρέπει να φύγουμε κερδισμένοι από το Vegas, έχουμε τραβήξει και το κέρδος μας σε Video, οπότε το gambling τελειώνει εδώ. Μια βραδινή βόλτα στο strip, λίγο χάζεμα από το παράθυρο του δωματίου μας (όσο κάνουμε τα γνωστά...), και για ύπνο. Έχουμε υπερπαραγωγή την επόμενη μέρα…

 

[taver]

Μερικές ακόμα φωτογραφίες από αυτή τη μέρα στο Vegas...
Εδώ είναι το πεζοδρόμιο της strip μπροστά από το treasure island.


Μπροστά από το Venetian


"Κανάλι" εσωτερικού χώρου στο Venetian


Και άλλη από το κανάλι του Venetian


Πλατεία Αγ. Μάρκου στο Venetian


To Flamingo από μπροστά. Το δωμάτιο μου ήταν στον προτελευταίο όροφο (που τα παράθυρα είναι διαφορετικά από τους παρακάτω ορόφους), ίσα πάνω από το δεξί μάτι του Donny Osmond.


Στο Lobby του Ceasar's Palace


Το Paris Las Vegas, όπως φαίνεται από την είσοδο του Bellagio, λίγο μετά τη μίνι τραβελστορική συνάντηση...

 

[Dorotija]

Λοιπόν, κατά την επαγγελματική μου άποψη, και την εμπειρία μου από το συγκεκριμένο μέρος, το κείμενο για το Λας Βέγκας ήταν εξαιρετικό!

 

[Narcissa]

Μερικές ακόμα έξτρα φωτογραφίες....
Εδώ το αστέρι του Michael Jackson στη Hollywood Boulevard

Ευχαριστω και για το κειμενο αλλα και για το "Αστερι"!!!!!Να δω ποτε θα το δω και εγω....!!!

 

[taver]

Ημέρα 13, Πέμπτη

Η μέρα ξεκινάει με την πρώτη υπερπαραγωγή της, το μπουφέ του πρωινού στο ξενοδοχείο. Στις 10, έχουμε ραντεβού! Μετά από μικρή καθυστέρηση και 2-3 τηλεφωνήματα, το van που θα μας παραλάβει από το ξενοδοχείο, από το ειδικό lobby που διαθέτει το τελευταίο για τα tour pickups, επιτέλους εμφανίζεται. Μπαίνουμε μέσα, και μετά από στάσεις σε 2 ακόμη ξενοδοχεία, όπου αποκτήσαμε και κάποιους συνεπιβάτες, ξεκινάμε για το Boulder City, ένα μικρό χωριό που κτίστηκε για να στεγάσει τον κόσμο που δούλευε στην κατασκευή του Hoover Dam. Μια όαση πρασίνου μέσα στην έρημο της Νεβάδα, δε θα μας απασχολήσει και πολύ – το επισκεπτόμαστε μόνο και μόνο για το αεροδρόμιό του.

Το van μας αφήνει μπροστά από το υποτυπώδες terminal, και πάμε στο check-in. Εκεί, οι άνθρωποι της Papillion Helicopters & Grand Canyon Airways μας υποδέχονται. Τους λέμε τα ονόματά μας, μας βρίσκουν στο σύστημα, ΔΕ μας ρωτάνε τι γλώσσες μιλάμε (αυτό κρατήστε το για παρακάτω), ΔΕ μας ζητάνε διαβατήρια / identification, μας ζυγίζουν (…) και μας δίνουν τα (χειρόγραφα) boarding passes για τις πτήσεις μας. Περνάμε σε ένα χώρο αναμονής, και μετά από λίγο μας φωνάζουν να περάσουμε στο αεροπλάνο. Χωρίς κανένα έλεγχο ασφαλείας (ούτε metal detectors ούτε τίποτα) μπαίνουμε σε ένα μικρό λεωφορείο που μας μεταφέρει στο αεροπλάνο μας.


Προτού επιβιβαστούμε, βγάζουμε μια αναμνηστική φωτογραφία μπροστά από το N148SA, ένα Dehavilland DHC-6-300 της Scenic Airlines. Είναι ένα πολύ μικρό ελικοφόρο αεροπλάνο, διαμορφωμένο με τεράστια παράθυρα αλλά και μικροσκοπικά καθίσματα (ευτυχώς ήμουν στο μοναδικό κάθισμα του αεροσκάφους που ήταν στοιχειωδώς ευρύχωρο…).

Ο 3-σε-1 συγκυβερνήτης/αεροσυνοδός/ξεναγός που πετάει μαζί μας, φροντίζει να βάλουμε όλοι τις ζώνες ασφαλείας μας, και τα ακουστικά μας, από τα οποία παρέχεται ξενάγηση σε 4 διαφορετικές γλώσσες. Για τη συγκεκριμένη πτήση, η ξενάγηση θα είναι σε Αγγλικά, Γαλλικά, Κορεάτικα και… Ελληνικά (προφανώς διαλέγουν με βάση τις εθνικότητες των επιβατών). Δεν έχει σημασία που μπέρδεψαν τις κασέτες και στην επιλογή 4 η ξενάγηση ήταν στα Ιταλικά, τουλάχιστον προσπάθησαν να έχουν και τη δική μας γλώσσα.

Το αεροπλάνο απογειώνεται, και εμείς συνειδητοποιούμε με τρόμο ότι έχουμε και πάλι το πρόβλημα που είχαμε στην πτήση για Βερολίνο το Γενάρη… Η Μ. φοβάται. Έχει αλλάξει χρώμα, έχει γαντζωθεί στο πάτωμα και στο Β., και σχεδόν τρέμει. Και όσο ο άνεμος προκαλεί μικροδονήσεις στο ελαφρύ αεροπλάνο, τόσο περισσότερο φοβάται. Δεν παρατηρεί καν το εκπληκτικό σκηνικό που απλώνεται κάτω μας.


Πετάμε πρώτα πάνω το Hoover dam, στα σύνορα Nevada-Arizona, ένα τεράστιο υδροηλεκτρικό φράγμα του 1935, που αρχικά φτιάχτηκε για να ελέγξει τις πλημμύρες του ποταμού Colorado, και σήμερα παράγει ένα μικρό μέρος από τις τεράστιες ποσότητες ηλεκτρικού ρεύματος που καταναλώνει το Las Vegas. Στη συνέχεια, ακολουθεί η Lake Mead, η τεχνητή λίμνη που σχηματίζουν τα νερά του Colorado river που σταματάει το Hoover dam. Η λίμνη εκτείνεται για 180 χιλιόμετρα ακόμη πάνω στην κοιλάδα του ποταμού, παρέχοντας πόσιμο νερό στο Las Vegas και σε μεγάλο μέρος από τη Νότια California. Λόγω της υπεράντλησης, η στάθμη της σήμερα έχει κατέβει επικίνδυνα.


Η πτήση συνεχίζεται, και φτάνουμε κάποια στιγμή να βλέπουμε λίγο από το Grand Canyon. Προτού το χορτάσουμε, όμως, είναι ώρα για την προσγείωση. Προσγειωνόμαστε, και πηγαίνουμε στο terminal του Grand Canyon West, και πάνω που προσπαθούμε να συνεφέρουμε τη Μ, εκπρόσωπος της εταιρίας μας ενημερώνει ότι η συνέχεια της πτήσης μας θα έχει μια μικρή καθυστέρηση λόγω καιρικών συνθηκών. Όχι η καλύτερη δυνατή είδηση για τη συγκεκριμένη συγκυρία, αλλά… Με τα πολλά συνέρχεται, και μετά από ένα καφέ στο πόδι και σουβενιράκια από τους ινδιάνους που λειτουργούν το αεροδρόμιο (βρίσκεται σε εδάφη που ανήκουν στη φυλή τους…), είναι ώρα για την επόμενη πτήση. Θα μπούμε σε ελικόπτερο, και θα κατέβουμε μ’ αυτό στα βάθη του φαραγγιού, όπου θα κάνουμε βαρκάδα στον Colorado river.


Πηγαίνουμε στο ελικοδρόμιο, όπου ο συνοδός εδάφους της εταιρίας, με το manifest στο χέρι, μας ενημερώνει ότι αφενός η πτήση θα είναι πριβέ για μας, αφετέρου ότι οι θέσεις μας είναι προκαθορισμένες, βάση του σωματικού μας βάρους (γι αυτό και το ζύγισμα), και για την ασφάλεια της πτήσης δεν επιτρέπεται να αλλάξουμε θέσεις. Δίπλα μας τα 3 ελικοδρόμια δουλεύουν πυρετωδώς, με ελικόπτερα να πηγαινοφέρνουν συνεχώς κόσμο. Προσπαθούμε να χαλαρώσουμε λίγο ακόμη τη Μ., έως ότου διαπιστώνουμε ότι η θέση της δεν είναι μαζί μας στην κύρια καμπίνα του ελικοπτέρου, αλλά μπροστά, μαζί με τον πιλότο… Με τρόμο ανεβαίνουμε στο ελικόπτερο, ελπίζοντας όσο μπορούμε να μην τραβήξει κανένα τυχαίο μοχλό η Μ. πάνω στον πανικό της και έχουμε άλλα… Ο συνοδός εδάφους μας δίνει και το manifest της επιστροφής μας για να το δώσουμε στον κάτω συνοδό, και κλείνει την πόρτα.


Το ελικόπτερο απογειώνεται, οι φωτογραφικές παίρνουν φωτιά, και κατεβαίνουμε μέσα στο grand canyon. Η είσοδος μας στο φαράγγι είναι επιβλητική, όπως και η οριζόντια πορεία μέχρι το ελικοδρόμιο προορισμού.

Προσγειωνόμαστε, και εκεί που περιμέναμε να δούμε μια πράσινη από το φόβο Μ., βλέπουμε ένα σχεδόν ανεξίτηλο χαμόγελο στο πρόσωπό της. Η εικόνα του grand canyon από το πιλοτήριο, και η μαγική στιγμή της εισόδου στο φαράγγι, την είχε γοητεύσει και συνεπάρει τόσο πολύ, που ξέχασε το φόβο, ηρέμησε και όλα ήταν περίφημα…


Συνεχίζουμε με τα πόδια από το ελικοδρόμιο ως την κοίτη του ποταμού, όπου μια επίπεδη βάρκα (pontoon boat) μας περιμένει, επιπλέοντας πάνω στα καφέ νερά. Επιβιβαζόμαστε, και ο βαρκάρης μας κάνει μια βόλτα στο ποτάμι, όπου επίσης οι φωτογραφικές δουλεύουν ασταμάτητα, μας δείχνει κάποια σημεία ενδιαφέροντος, απαντάει στις απορίες μας, και μας επιστρέφει στην αποβάθρα.

Ξεκουραζόμαστε για λίγα λεπτά σε ένα ξύλινο υπόστεγο ως την πτήση της επιστροφής, και παίρνουμε πάλι το ελικόπτερο. Μια από τα ίδια και για την πτήση αυτή. Μόλις φτάνουμε, μια κυρία μας παίρνει από το ελικοδρόμιο και μας οδηγεί σε ένα πούλμαν που περιμένει εμάς για να αναχωρήσει.


Το πούλμαν μας αφήνει στο Guano Point, ένα παρατηρητήριο πάνω στην άκρη του γκρεμού του Grand Canyon, που μας χαρίζει τέλειες εικόνες, ώστε να δούμε το grand canyon κι από αυτή την επίσης θεαματική οπτική γωνία. Σώζονται και τα απομεινάρια ενός ανυψωτήρα, που χρησιμοποιούσαν κάποτε για να μεταφέρει γκουανό από μια σπηλιά νυκτερίδων λίγο πιο κάτω. Το γκουανό είναι ένα μείγμα αποσυνθεμένων περιττωμάτων και πτωμάτων θαλάσσιων πουλιών ή νυκτερίδων, που η ιδιάζουσα σύστασή του το είχε κάνει πολύτιμο το 19ο αιώνα, ώσπου εξαντλήθηκαν τα αποθέματά του παγκοσμίως. Όταν το γκουανό εξαντλήθηκε κι εδώ, ο ανυψωτήρας εγκαταλείφθηκε. Όταν όμως βρίσκεσαι εδώ, πάνω στο χείλος του Grand Canyon, λίγη σημασία έχει η βιομηχανική ιστορία... Οι φωτογραφικές μηχανές οργιάζουν, τα ελικόπτερα στο βάθος του καναλιού ανεβοκατεβαίνουν ασταμάτητα, και ήρθε η ώρα κι εμείς να επιστρέψουμε...

Λίγο πριν πάρουμε το πούλμαν της επιστροφής, το πρόγραμμα έχει και λίγο παραδοσιακό ινδιάνικο φαγητό (κρέας σε.. ίνες, φασόλια και καλαμπόκι), από μια ειδική καντίνα που έχουν στήσει οι ινδιάνοι της περιοχής, με τραπεζάκια κάτω από μια τέντα (συνημμένη φωτογραφία). Επιβιβαζόμαστε και πάλι στο πούλμαν, αεροδρόμιο, και πτήση επιστροφής, με το ίδιο αεροπλάνο, ίδιες θέσεις, ίδιους συνεπιβάτες και ίδιες γλώσσες στην περιγραφή. Και πάνω που πιστεύαμε ότι το πρόβλημα της Μ. ήταν πια ιστορία, ξανακάνει την εμφάνισή του… Αλλά τα καταφέρνουμε, φτάνουμε και πάλι στο boulder city, παίρνουμε τα αναμνηστικά μας, και ανεβαίνουμε στο πούλμαν, για την επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Είμαστε πολύ κουρασμένοι, όχι τόσο σωματικά όσο πνευματικά, είναι αδύνατον να χωνέψουμε τόσο γρήγορα όλη αυτή την εμπειρία. Στη διαδρομή, όμως, ανακτούμε τις δυνάμεις μας, και πειθαναγκάζουμε τους εαυτούς μας να συνεχίσουν. Λέμε στον οδηγό να μη μας αφήσει στο ξενοδοχείο μας, αλλά σε ένα άλλο, στο Mandalay Bay, στη νότια άκρη του strip, για να συνεχίσουμε από κει το Casino-hopping…


Ο χρόνος στα ξενοδοχεία του Vegas περνάει ευχάριστα… Mandalay Bay (με παραλία και τεχνητά κύματα για surf, στη μέση της ερήμου), Luxor (μια μεγάλη πυραμίδα για το casino και πύργοι γύρω-γύρω για τα δωμάτια), Excalibur (στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου..) και New York – New York, η νύκτα μας βρίσκει και πάλι στο MGM Grand, απ΄ όπου παίρνουμε και πάλι το monorail για το ξενοδοχείο μας. Μετά από λίγη ξεκούραση (μετά την πνευματική, επήλθε και η σωματική κόπωση), βγαίνουμε και πάλι στην πόλη.


Επισκεπτόμαστε και πάλι το Mirage και το Treasure Island, αλλά λόγω των ισχυρών ανέμων, ούτε το σόου με τις σειρήνες του TI, ούτε η έκρηξη του ηφαιστείου στο Mirage θα πραγματοποιηθούν σήμερα. Τζάμπα περιμένουμε, μαζί με μερικές εκατοντάδες κόσμο ακόμα.

Είναι 21:45, αλλά ο φημισμένος μπουφές στο Bellagio, που θέλαμε να δοκιμάσουμε, έχει ήδη σταματήσει να δέχεται κόσμο από τις 21:30. Καταλήγουμε σε ένα μικρό εστιατόριο του Caesars Palace, ονόματι Serendipity 3, ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο με τραπεζάκια έξω δίπλα στη strip. Το φαγητό δεν ήταν τίποτα φοβερό, και το people watching θα μπορούσε να είναι καλύτερο (τα τραπέζια είναι σε υπερυψωμένη βεράντα που δεν επιτρέπει και πάρα πολλά), αλλά εν τούτοις η εικόνα του Vegas με τα πολύχρωμα λαμπιόνια και τον κόσμο να πηγαινοέρχεται είναι παντού. Μετά το - μέτριο - φαγητό, κάνουμε μια ακόμα βραδινή βόλτα στη Strip, και πίσω για ύπνο… Έχουμε χιλιόμετρα πάλι αύριο, και θέλει και καλή προετοιμασία, γιατί θα κάνουμε ταξίδι στην κόλαση….

 

[mariath]

Το πόσο ζήλεψα την πτήση προς το Γκραν Κάνυον δεν λέγεται. Ευτυχώς υπάρχουν οι φωτογραφίες σου και με αποζημίωσαν λιγουλάκι.