ΗΠΑ California & Nevada ...μ' έπιασε μία ζαλάδα.

[flying Doc]

Κάθεσαι , που λες, 40 χρόνια στο σπιτάκι σου, ωραία και καλά, δεν ενοχλείς κανέναν, πας στη δουλίτσα σου, πληρώνεις τους φόρους σου, τρως το φαγάκι σου, εξαερίζεσαι κανονικά, μέχρι που έρχεται ενα πρωί και βγαίνει ένας ημικαραφλός μουστάκιας πάνω σε μία βάρκα κι αντί να δώσει μια και να πέσει στη θαλασσα, λέει τη συβιλλική φράση " Λεφτά υπάρχουν"...

" ....και ιδού το καταπέτασμα του ναού εσχίσθη εις δύο από άνωθεν έως κάτω, και η γη εσείσθη, και αι πέτραι εσχίσθησαν και τα μνημεία ανεώχθησαν...." (Ματθ. κζ' 33-54)

Οικογενειακά συμβούλια, ιατρικά συμβούλια, τραπεζικά συμβούλια κι ένα ωραίο απόγευμα ξεκινάς με φορτωμένο το αυτοκίνητο και μετά από 3 μέρες φτάνεις στο ολοκαίνουριο σπιτάκι σου εν Βρυξέλλαις, συν γυναιξί και τέκνοις, αρχίζοντας μια καινούρια ζωή. Ο μισθός αστρονομικός αλλά και η δουλειά γαλέρα. Μόνη ελπίς οι διακοπές. Κι επειδή για 6 μήνες τράβηξες πολύ κουπί, αποφασίζεις να κάνεις διακοπές μέγκλα. ΜΟΝΟΣ ( η υπόλοιπη φαμίλια πίσω στο πατρίντα για μπάνια) και κάπου μακρυά, με πολλές ώρες πτήσης και πολύ spotting.
Χάρτες ανοίγουν μύτες ανοίγουν, μπύρες ανοίγουν, χαρτιά ρίχνεις , κόκκαλα διαβάζεις, τα άστρα συμβουλεύεσαι και το ταξιδιοδικείο ρίχνει την απόφαση : " Το δικαστήριον σκεφθέν κατά νόμον, καταδικάζει τον κατηγορούμενον εἲς μίαν ἐβδομάδαν ἐν Άγίω Φραγκίσκῳ και τῷ αμαρτολῲ Λάς Βέγκας"

Μένει πλέον ο τρόπος εκτέλεσης της απόφασης. Επιλογές πολλές αλλά ο αλγόριθμος περιλαμβάνει "ΟΧΙ πτήση με φάλαινα, όσο πιο λίγα Αirbus γινεται, όσα περισσότερα Boeing γίνεται" οπωσδήποτε 747 μέσα και εταιρεία που δεν έχει δοκιμαστεί" . Το μυαλό καίγεται, ο Mozilla δουλεύει υπερωρίες και τελικά η κληρωτίδα βγάζει το συνδυασμό Air Canada + United+ Lufthansa, τα πάντα όλα σε Business . To δρομολόγιο διαμορφώνεται ως εξής :

BRU-FRA , LH 1025 , B737-330
FRA-YYZ, AC 873, B777-333ER
YYZ-SFO, AC 753 , A320-211
SFO-LAS, UA 358, A319-131
LAS-SFO, UA 1148 , B737-924
SFO-YVR, UA 1666, B737-824
YVR-FRA, LH 493, B747-430
FRA-BRU, LH 1012, B737-530

Για τους επόμενους 3 μήνες το μαστίγιο οργώνει την πλάτη μέχρι που έρχεται η πολυπόθητη ημέρα αναχώρησης. Το αυτοκίνητο κλειδώνεται στο parking του Zaventem για τις επόμενες 9 μέρες και το lounge της Lufthansa προσφέρει την απαραίτητη zen κατάσταση για να απολαύσω στο έπακρο τον μαραθώνιο αεροπορικών μιλίων που θα ακολουθήσουν.

Το 13χρονο D-ABEI , έχει βγει από την κατάψυξη από τον Απρίλιο του 2013 και με περιμένει καρτερικά στη φυσούνα της Α47 για τη σύντομη πτήση (μόλις 40 λεπτά) για Φρανκφούρτη. Επιτέλους, κι ο τελευταίος επιβάτης έχει καθήσει στη θέση του, η πόρτα κλεινει και το "Bamberg" τροχοδρομεί σιγά σιγά για τον 25R χαρίζοντάς μου την πρώτη επαφή με το 330 των "Κόκκινων Διαβόλων" (Εθνική ποδοσφαίρου του Βελγίου) κατά κόσμον OO-SFO ( ΣΗΜΑΔΙΑΚΟ !!!!).
Μόλις το σήμα για τις ζώνες σβήνει, το πλήρωμα βάζει νέφτι στον απαυτό του για να προλάβει να ολοκληρώσει το service στη λίγη ώρα που υπολείπεται. Το πρωϊνό νόστιμο και χορταστικό και λίγο πριν αρχίσουμε την κάθοδο για το αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης , διασταυρωνόμαστε με τον Moby Dick (pun intended ). Προσγείωση στον 25R κάτω από έναν μουντό καλοκαιριάτικο ουρανό και κατα την τροχοδρόμηση για την πύλη διασταύρωση με έναν Samurai και μια Βασίλισσα με αθλητικές ανησυχίες. Γρήγορο φρεσκάρισμα στο lounge και βουρ για την Β48 όπου με περιμένει η Καναδή κούκλα, το μόλις 6 έτων C-FIVQ που φορτώνεται με τα απαραίτητα για τα επόμενα 450 λεπτά που θα ακολουθούσαν μέχρι να ξαναπατήσει στον 24R του ΥΥΖ/CYYZ aka Pearson International Airport of Toronto.

Η συνέχεια στο επόμενο...

 

[karfitsa]

Αλλη μια ιστορια απο τον μαιτρ του ειδους ...περιμενω εναγωνιως τη συνεχεια...

 

[flying Doc]

Πτήσεις #2 & #3

FRA-YYZ, AC 873, B777-333ER, C-FIVQ (cn 37240 / 749)
YYZ-SFO, AC 753 , A320-211 C-FNVU (403)

H διάταξη herringbone που προσφέρει η Air Canada στο 773ΕR της ίσως ξενίσει μερικούς, αλλά είναι πολύ αποτελεσματική όσον αφορά την απομόνωση , ειδικά του μοναχικού ταξιδιώτη όπως στην περίπτωσή μου. Η 11Κ (σύμφωνα και με το Skytrax) είναι από τις καλύτερες θέσεις στο αεροπλάνο και η διάταξη 1-2-1 προσφέρεται για zen πτήση.

Το καλωσόρισμα ζεστό, η θέση γεμάτη με καλούδια (κουβέρτες, μαξιλάρια, amenity kits και μπουκάλια νερού). Μοίρασμα του menu, preflight drinks και ζεστής αρωματισμενης πετσέτας και λήψη της παραγγελίας για το γευμα. Στις 9:55 το tow-truck "ξεκίνησε το "βαρύ"του έργο και το γλυκό μουρμουρητό των GE-90 που εκκινούσαν σιγά σιγά γέμισε την καμπίνα. Το κτηνάκι τροχοδρομούσε για τον 25C κι αφού προσανατολίστηκα στον χωροχρόνο άρχισα να γεμίζω την κάρτα της μηχανής, με ό,τι φτερωτό μας προσπερνούσε. Στις 10:12 με ένα μουγκρητό, το κατάφορτο αεροπλάνο ξεκολούσε από τη γερμανική γη χαράζοντας την πορεία του για τη χώρα του κόκκινου σφενδαμόφυλου.

Πάνω από τις ολλανδικές ακτές άρχισε το service με την προσφορά ενός απεριτίφ. Πιστός στην παράδοση, ξεκίνησα και παρέμεινα σε ένα single malt με ζεστά φυστίκια (το ποτήρι και το πιατάκι αναπαύονται στο ντουλάπι με τα πολεμικά μου τρόπαια) εξερευνώντας παράλληλα το πολύ καλό AVOD IFE και δοκιμάζοντας όλες τις πιθανές γωνίες ανάκλησης της καρέκλας. Οι ταινίες διαλέχτηκαν, φτιάχτηκε κι αποθηκεύτηκε μια μουσική playlist ώσπου έφτασε η ώρα του γευματος. Το φιλέτο ήταν τρυφερότατο και με τη σωστή ποσότητα αίματος και το γεύμα τελείωσε με τα απαραίτητα τυριά και ένα εκπληκτικό porto.

Σ'αυτό το σημείο, έκανα ένα διάλειμμα από την πραγματικότητα χάρη στο fully flat bed της Air Canada. Το σκιάδιο άνοιξε και τα βλέφαρα τρεμόπαιξαν λόγω του εκτυφλωτικού φωτός που έλουζε το αεροπλάνο και τους πάγους της Γροινλανδίας. Μετά από λίγη ώρα, το pre-landing snack ανέλαβε να ξυπνήσει τους κοιμισμένους γευστικούς κάλυκες της γλώσσας μου και τελικά, μετά από 450 λεπτά απολαυστικής πτήσης το κουρασμένο 777 ακούμπησε απαλά στον 24R του ηλιόλουστου Toronto International Airport (YYZ / CYYZ στην καθομιλουμένη) στις 11:42L. Αργό taxiing μέχρι την πύλη και στην πορεία η μηχανή να παίρνει φωτιά.
Το terminal πανεμορφο, ήσυχο , μοντέρνο και για τους φίλους spotters παράδεισος. Τεράστιοι, πεντακάθαροι υαλοπίνακες με άπλετη θέα στις κινήσεις του apron και των διαδρόμων. Αφού έχασα την αίσθηση της πραγματικότητας για κανά μισάωρο, κατευθύνθηκα προς το immigration που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Οι επιβάτες προχωρούσαν προς τον αρμόδιο υπάλληλο, αφού έβλεπαν το όνομά τους στις οθόνες κι αφού οι αποσκευές τους είχαν ξεφορτωθεί κι ελεγθεί. Η διαδικασία χρονοβόρα (μου πήρε περίπου 40 λεπτά για να έρθει η σειρά μου) αλλά γίνονταν με απόλυτη τάξη και ησυχία (δε θέλω να φανταστώ κάτι ανάλογο σε ελληνικό άεροδρόμιο) και μιλάμε για transrcontinental πτήσεις με χιλιάδες επιβάτες. Ακολούθησε το immigration control από μία ξυνότατη TSA Agent επί καναδικού εδάφους ("please turn off your phone and put it in your trouser's pocket , 'cause I don't want to see my face on Youtube, cause I am not in a good mode today".....το κινητό ήταν στην τσέπη του πουκάμισου .............. :wall: )

Aφού το ζήσαμε κι αυτό ( βολικότατο όμως, καθώς στο San Francisco δεν καθυστάρησα καθόλου μετά την αποβίβαση ), αναζήτησα τη θαλπωρή του Maple Leaf Lounge της Αir Canada. Καζανάκι, ντουζάκι, καφές και spotting από τα παράθυρα για τις επόμενες 2 ώρες, με έναν ελαφρύ πονοκέφαλο να βαράει τα τέλια για το τι θα επακολουθούσε.
Το αεροπλάνο-ακορντεόν της Air Canada (το 320, μην κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις φίλε αναγνώστη) περίμενε στην F57 γεμίζοντας την κοιλιά του για τις 5 ώρςε που θα ακολουθούσαν και ο πονοκέφαλος εξελίσσονταν σιγά σιγά σε ημικρανία. Στις 16:37 αφήναμε τον 23 για την ηλιόλουστη Καλιφόρνια και έζησα την χειρότερη πτήση της ζωής μου. Το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει οπότε δεν έβγαλα ούτε φωτογραφίες ενώ μετά βίας δοκίμασα τα , ομολογουμένως νόστιμα, ραβιόλια του γεύματος ίσα ίσα για αν μπορέσω να καταπιώ το cocktail παυσιπόνων. Τελικά, η μέγγενη του κεφαλιού μου ξέσφιξε οριστικά στην τελική του 28L όπου τα reverses ανοιξαν στις 18:37L. To 320 τροχοδρόμησε γρηγορα για την πύλη και στάθμευσε δίπλα σε ένα αληθινό έργο τέχνης.Το ταξίδι είχε αρχίσει με τον καλύτερο οιωνό, προβλέποντας ίσως τον επόμενο προορισμό μου.

Χάρη στο immigration εν Καναδά, παρέλαβα τάχιστα τη βαλίτσα και πάτησα επιτέλους Αμερικανικό έδαφος στεκόμενος μπροστά στο εκδοτηριο εισητηρίων του BART. Για τη διαμονή μου είχα κλείσει δωμάτιο στο Holiday Inn Civic Center, πολύ κεντρικό και ακριβώς δίπλα στη στάση BART / MUNI "Civic Center" καθώς και δίπλα σε στάση του τραμ F (με τα ρετρό οχήματα), γεγονός που έκανε την εξερεύνηση της πόλης πανευκολη. Το δωμάτιο ευρύχωρο και με μπαλκόνι, πρόσφερε την τέλεια χαλάρωση.
Αφού συνήλθα από το ταξίδι και έχοντας ήδη νυχτώσει, ξεκίνησα για την πρώτη εξερευνηση της πόλης. Όπλο, κράνος, εξάρτυση (Μηχανή, καπέλο, τρίποδο) και άντε ποδαράκια μου για την Embarcadero. Aν και ο σταθμός του BART ήταν δίπλα, προτίμησα μί μεγάλη βόλτα με τα πόδια επί της Market Street που είναι η κεντρική λεωφόρος της πόλης, το τέρμα της οποίας είναι η Embarcadero και το Ferry Building. Tσιγαριά, παφ και εικόνα και άρχισα να διαλέγω κάδρα. Η ομίχλη είχε αρχίσει να πέφτει και δημιουργούσε ένα απόκοσμο σκηνικό πάνω από τη Bay Bridge. Aφού ξεποδαριάστηκα για λίγο ακόμα, ένιωσα τον γενικό να κλείνει σιγά σιγά. Αλλά ΟΥΧΙ Άνδρες Αθηναίοι, δεν πήρα το BART αλλά σφίγγοντας τα δόντια μετά από 40 λεπτά περπάτημα έβαζα την κάρτα στην πόρτα του δωματίου. Δε θυμάμαι να ξάπλωσα, αλλά για να ξυπνήσω στο κρεββάτι ή μόνος μου το έκανα ή με μάζεψαν και με έβαλαν πάνω του. Το θέμα είναι ότι η πρώτη μέρα του ταξιδιού είχε τελειώσει κι ένα νέο κεφάλαιο ανοίγονταν μπροστά μου....

Η συνέχεια στο επόμενο τεύχος

 

[flying Doc]

Ξημέρωσε ο Θεός τη μέρα του κι άρχισα σιγά σιγά να επανέρχομαι στην πραγματικότητα. Ο μαραθώνιος πτήσεων της προηγούμενης ημέρας (είχε προηγηθεί και το SKG-BEG-BRU με Air Serbia) αλλά και ο βραδυνός ποδαρόδρομος, έκαναν επιτακτική την αναπλήρωση των χαμένων θερμίδων. Είχα κλείσει το δωμάτιο χωρίς πρωϊνό , έχοντας κατά νου τη συμβουλή του Moderatorα Bari να τρώω το καταπέτασμα στο IHOP... Υποκλίνομαι και συνεχίζω.

Ένας γρήγορος καυτός καφές από τη μηχανή του δωματίου έβαλε μπρος τη μηχανή και το ένα από τα τραμ F (ήταν η καθημερινή μου μετακίνηση) με έφερε πεινασμένο στο Fisherman's Warf, όπου σ'εναν παράλληλο δρόμο βρίσκεται ένα απο τα δύο υποκαταστήματα του IHOP. Ώντας πασίγνωστο, η αναμονή για τραπέζι ήταν τεράστια (έπαιρνες αριθμό πρωτεραιότητας και περίμενες σαν στην ουρά του ΙΚΑ), όμως για μια θέση στο counter τα πράγματα ήταν πανεύκολα. Άλλωστε, ο παραδοσιακά μοναχικός πελάτης των αμερικάνικων diners κάθεται στον πάγκο και πιάνει κουβέντα με τη ζουμερή σερβιτόρα, αλλά στην περίπτωσή μου, ο Ινδός manager του καταστήματος απασχολούσε στρατιές Αζτέκων και Τολτέκων. Τουλάχιστον εξυπηρετήθηκα από μια ζουμερή Μεξικάνα (καμία σχέση με τη Salma Hayek).

H μέρα απαιτούσε ενέργεια, και τι καλύτερο από τις 1720 Kcal του Country Fried Steak & Eggs συνοδεία ατέλειωτων φλυτζανιών καφέ. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα το IHOP (υπάρχουν σχεδόν παντού στην Αμερική), η ποιότητα και η ποσότητα του φαγητού είναι καταπληκτική και οι pancakes του απερίγραπτες (συγκρινόμενες για μένα, με τις αντίστοιχες του Hilton της Αθήνας). Αφού στάνιαρα κι ένιωσα τα στεφανιαία μου να κλείνουν σιγά σιγά, αποφάσισα να κάψω ένα μέρος των θερμίδων. Τι καλύτερο λοιπόν, από μια ολοήμερη ποδηλατάδα. Δίπλα από το IHOP βρίσκεται ένα από τα καλύτερα ποδηλατάδικα που έχω συναντήσει ποτέ, το Blazing Saddles. Φιλικότατο προσωπικό, μεγάλη ποικιλία ποδηλάτων και πολύ καλές τιμές. Νοίκιασα ένα ποδήλατο για όλη τη μέρα και εκτός από ένα σωρό χάρτες μου δόθηκε κι ένα εισητήριο για το Ferry που συνδέει το Sausalito με το San Francisco. Αυτό είτε το χρησιμοποιείς είτε το επιστρέφεις μαζί με το ποδήλατο και σου επιστρέφουν το αντίτιμο του.

Η βόλτα ξεκίνησε από το Fisherman's Warf με πρώτη στάση στο Palace of Fine Arts και την καταπληκτική νεοκλασική ροτόντα του, απομεινάρι της Παγκόσμιας έκθεσης του 1915. Ακολουθώντας τον παραλιακό ποδηλατόδρομο και συναντώντας μία μηχανοκίνητη κουρελού, το μάτι ξεκουράζεται στην πανέμορφη μαρίνα και φυσικά στο απέραντο πάρκο του Crissy Field που αρχικά ήταν αεροδρόμιο και τα hangars που κάποτε φιλοξενούσαν αεροπλάνα, τώρα φιλοξενούν κότερα και βάρκες. Η άκρη του ματιού πιάνει τον κύριο προορισμό της ημέρας, το σύμβολο του San Francisco, την κατακκόκινη Golden Gate Bridge. Όσο πλησιάζω, το θέαμα με συνεπαίρνει και σ'αυτό βοηθά και η κλασική ομίχλη που σκεπάζει ένα μέρος της γεφυρας. Χιλιάδες κόσμου τη διασχίζουν κάθε μέρα είτε οδικώς είτε πεζοί ή ποδηλάτες, όπως έκανα κι εγώ. Πρακτικά ο ποδηλατόδρομος συνεχίζει ως το Sausalito (να που χρειάζεται το Ferry) αλλά προτίμησα να επιστρέψω και να συνεχίσω την εξερεύνηση της πόλης. Η διαδρομή αργή και απολαυστική αλλά παραδόξως, το πρωϊνο κολατσό εξαφανίστηκε οπότε ήταν απαραίτητη η στάση για βενζίνη στο καλύτερο pit stop του Fisherman's Warf (προσωπικά θα προτιμούσα το αντιστοιχο της Sepulveda Avenue, αλλά αυτό θα είναι άλλο ταξίδι..... Οι μύστες κατάλαβαν τι έννοώ)

Με φορτισμενες μπαταρές τριγυρνούσα όπου μπορούσα να φανταστώ, ρουφώντας μυρωδιές και καταγράφοντας εικόνες μέχρι που έπεσα πάνω σ'ενα απο τα φετίχ μου, τις αμερικάνικες πυροσβεστικές αντλίες. Έχω τρελλή αγάπη για τα συγκεκριμένα οχήματα, ειδικά όταν τρέχουν με όλυς του φαρους αναμμένους (κινούμενα χριστουγεννιάτικα δέντρα). Η ώρα περνούσε με ατέλειωτες ποδηλατάδες ώσπου ήρθε η ώρα να παραδώσω το όχημα και να συνεχίσω με τα πόδια...τραβώντας την ανηφόρα για έναν μοναδικό δρόμο στον κόσμο, τη Lombard street με τις 8 φουρκέτες της. Μοναδικό φωτογραφικό θέμα, ιδίως τη νύχτα με τα light trails, αλλά δυστυχώς δεν εξυπηρετείται από τραμ ή λεωφορείο κι ο ποδαρόδρομος είναι αναπόφευκτος.

Όσο ένιωθα ότι έλεγχα τους μύες μου το πήρα απόφαση και ξεκίνησα ποδαράτος για το ξενοδοχείο (περίπου 4 χλμ ανηφόρες κατηφόρες) ανακαλώντας στο μυαλό μου τις πανέμορφες εικόνες που είχα αποτυπώσει την πρώτη μέρα του ταξιδιού μου.

Tου μπι κοντίνιουντ.....

 

[taver]

Να και κάποιος που του άρεσε το φαγητό στο IHOP... (Ποιοτικά. Γιατί ποσοτικά είναι άριστο )

 

[flying Doc]

Και ποιοτικά μια χαρά είναι (κι έχω και πολύ εκπαιδευμένο ουρανίσκο....)

 

[flying Doc]

Ξημέρωσε , επιτέλους, η μέρα που θα έμπαινα στη φυλακή. Ναι, ναι στη φυλακή.
Πήγα φυλακή, αλλά μόνο για επίσκεψη. Κι όχι σε όποια κι όποια φυλακή, στη ΜΙΑ, την ΑΠΟΛΥΤΗ, ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ...τον "Βράχο", "the Rock" , το φοβερό και τρομερό Alcatraz ή επίσημα "Alcatraz Federal Penitentiary".

Λίγη ιστορία

Το νησί, εβρισκόμενο σε στρατηγική θέση στον κόλπο του San Fransisco, μόλις 2,5 χλμ από την ξηρά, άλλαξε πολλές χρήσεις: Φάρος, οχυρό του στρατού που προστάτευε το λιμάνι κατά τον πυρετό του χρυσού (1849), στρατιωτική φυλακή μετά τον εμφύλιο πόλεμο (1868) και τελικά έγινε Ομοσπονδιακή φυλακή το 1933, για να στεγάσει τους πιο σκληρούς από τους σκληρούς. Το γνωμικό που κυκλοφορούσε ανάμεσα στους ποινικούς της εποχής ήταν χαρακτηριστικό " Ιf you brake the society's rules, you go to prison. If you brake the prison's rules, you go to Alcatraz". Διαβόητο για τη σκληρότητά του, στα 29 χρόνια τη λειτουργίας του (1934-1963), "φιλοξένησε" συνολικά 1576 κρατούμενους, την αφρόκρεμα του Αμερικανικού υποκόσμου, ανάμεσά τους και τον Al Capone, μία μεγάλη εξέργερση το 1946.
Αν και λόγω θέσης και κλιματικών συνθηκών (ισχυρά θαλάσσια ρεύματα, παγωμένο νερό) η απόδραση θεωρούνταν αδύνατη, πολλοί ήταν αυτοί που πήραν το ρίσκο, πάντοτε αποτυγχανοντας. Η μόνη απόδραση που θεωρείται επιτυχής (κι αυτό υπό αμφισβήτηση μιας και ποτέ δεν βρέθηκαν στοιχεία -πτώματα, σώματα, εμφνίσεις των δραπετών οπουδήποτε στις ΗΠΑ), ήταν των Morris και Anglin Brothers, τον Ιούνη του 1962, που ενέπνευσε την καταπληκτική ταινία με τον Clint Eastwood "Escape from Alcatraz"
Το 1963, ο Robert Kennedy, ως Γενικός Εισαγγελέας των ΗΠΑ, αποφάσισε το κλείσιμο της φυλακής.

Μάθημα τέλος

Μιας και τα σίδερα θέλουν αντοχή, έπρεπε να οπλιστώ με θερμίδες, οπότε ξανά στο retro streetcar, ξανά στο Fisherman's Warf και ξανά στον πάγκο του IHOP να πιρουνιάζω τις τηγανήτες και τα french toasts. Η επίσκεψη στο "Βράχο" γίνεται μόνο μέσω του πιστοποιημένου πρακτορίου που επί του παρόντος είναι αυτό. Για να αποφύγω τις τεράτιες ουρές, αλλά και για να εξασφλίσω σίγουρα θέση είχα αγοράσει κι εκτυπώσει τα εισητήρια , από την αρχή της οργάνωσης του ταξιδιού, κι έτσι με την κοιλιά γεμάτη και την κάρτα τη μηχανής άδεια, επιβιβάστηκα και ανέβηκα στο πιο ψηλό κατάστρωμα, που μπορεί να μαστιγώνονταν από το δυνατό αέρα που φυσούσε εκείνο το πρωί αλλά πρόσφερε άνεμπόδιστη θέα 360 μοιρών στον κόλπο του Αγίου Φραγκίσκου.

Μετά από αρκετό κούνημα, άρχισε η προσέγγιση στο μικρό λιμάνι του νησιού, όπου δεσπόζει το "Κτήριο 64" ή επίσημα "Building 64 Residential Apartments", το πρώτο κτήριο που χτίστηκε στο νησί το 1905, πάνω στα ερείπια του στρατιωτικού οχυρού, για να στεγάσει τους φύλακες και τις οικογένειές τους. Από πάνω του δεσπόζει το κεντρικό κτίσμα της φυλακής και στα αριστερά αυτού, ο φάρος και τα ερείπια της οικίας του Διευθυντή ,επίσημα "Warden's House". Στα δεξιά, θαυμάζει κάποιος τα ερείπια της Λέσχης (Social Hall ή Officers' Club) και το κτήριο ηλεκτροδότησης, μηχανουργείο και αποθηκών.
Μετά την αποβίβαση, ακολουθεί μία ενημέρωση από τους Park Rangers, τα do and do not της επίσκεψης και από κει και πέρ ο καθένας είναι ελεύθερος να ξεκινήσει το περπάτημα στην ανηφοριά που οδηγεί στο κτήριο της φυλακής, χαζεύντας στη διαδρομή τα υπόλοιπα κτίσματα αλλά και την πόλη που απλώνεται στο βάθος. Η διαδρομή μέσα στη φυλακή είναι πολύ καλά σημασμένη, ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο pattern ώστε ο επισκέπτης να δει σχεδόν τα πάντα. Η ξενάγηση αρχίζει από τα λουτρά (όλοι αντάμα, να δούμε ποιανού θα του πέσει το σαπούνι) και αμέσως μετά περνάμε στα ενδότερα aka, the cells block. Από τα κελιά, άλλα είναι τελείως άδεια, άλλα έχουν μόνο τη βασική υποδομή, κάποια είναι ανακατασκευασμένα με τα στρώματα, κουβέρτες και αντικείμενα, άλλα είναι κλειστά, άλλα ανοιχτά, τα "διάσημα" (του Al Capone, του Morris, των Adlin brothers) πλήρως ανακατασκευασμένα, αλλά σφραγισμένα με plexiglass για να μην υπάρχει πρόσβαση, μετά το πέρασμα από το νοσοκομείο και την κουζίνα, όπου δεσπόζει η αυθεντική πινακίδα με το menu της τελευταίας ημέρας λειτουργίας (21/3/1963), ο επισκέπτης ξαναπερνάει από την πτέρυγα των κελιών και η διαδρομή τον οδηγεί στην διαβόητη "Πτέρυγα Δ" - D Block- που στέγαζε την απομόνωση. Φοβερή και τρομερή, με μόνο έναν πέτρινο πάγκο να ξαπλώσει κάποιος από τους "ζωηρούς" της φυλακής ήταν ο προθάλαμος για τα τρία τελευταία κελιά, τα απλώς επονομαζόμενα "the Hole - η τρύπα" που συνέτιζαν για μήνες τους αμετανόητα ταραχοποιούς. Ένα κατασκότεινο δωμάτιο, με μία τρύπα στο πάτωμα and that's all....
Αφού ο επισκέπτης συνετιστεί και βιώσει έστω και νοητά την τιμωρία, οδηγείται για λίγη χαλάρωση στην αυλή της φυλακής που προσωπικά τη θεωρώ το πιο βασανιστικό κομμάτι της κράτησης. Κι αυτό γιατί προσφέρει θέα προς τον κόλπο και την πόλη και ο αέρας έφερνε (και φέρνει ακόμα) τους θορύβους και τις μυρωδιές της πόλης, πραγματικό σφυρί στην ψυχολογία των ισοβιτών. Εν κατακλείδι, η επίσκεψη ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, και η εμπειρία της άμεσης επαφής με ένα μνημείο (πλέον) που είναι γνώριμο στους περισσότερους μέσα από τις πάμπολλες ταινίες που έχουν γυριστεί για χάρη του, απλά συγκλονιστική.
Επιστροφή λοιπόν σε στερεό έδαφος, μακρυά από εγκλήματα και δυστυχία και ανεφοδισμός του στομάχου με ένα χορταστικότατο clam chouder, ένα χαρακτηριστικό πιάτο από την εποχή των ψαράδων του κόλπου, αποτελούμενο από έναν χυλό θαλασσινών, με λαχανικά σερβιρισμένα μέσα σε ένα ψωμένιο μπολ. Στην κυριολεξία, τρως και το πιάτο. Αν και υπάρχουν πολλά στέκια για να το αγοράσεις, προτίμησα μια τρύπα σε μια γωνιά, όπου όμως περίμεναν ορδές πεινασμένων κι αυτό γιατί όπως αργότερα έμαθα, ήταν το μέρος που πρωτοφτιάχτηκε το έδεσμα πριν πολλά πολλά χρόνια. Η τύχη ευνοεί τους πεινασμένους.

Εικόνες κι επίγευση συνόδεψαν τα βήματά μου, σε μια αργή βόλτα για χώνεψη μέχρι το Embarcadero για να πάρω το streetcar της επιστροφής. Η νύχτα είχε πέσει και μαζί της ήρθε κι η ομίχλη. Το μυαλό ζωντάνεψε και άρχισε να καδράρει εικόνες. Το skyline υπό το πέπλο της ομίχλης, την Bay Bridge, μια ολοφώτιστη ομορφιά. Για τελευταία εικόνα πριν τον ύπνο, άφησα μια retro πινελιά, σα λεπτομέρεια από πίνακα του Hopper. O Mορφέας με σήκωσε απαλά στην αγκαλιά του, δίνοντας μου δυνάμεις για την εξόρμηση της επόμενης ημέρας.

 

[touristgirl]

Ωραία η περιγραφή του Βράχου! Και οι φωτογραφίες! Αναμένουμε τη συνέχεια!

 

[flying Doc]

Οι υπόλοιπες ημέρες, μέχρι την πτήση προς την πόλη της αμαρτίας (το Las Vegas), αφιερώθηκαν στην εξερεύνηση της πόλης (μιλάμε για πολύυυυυυ περπάτημα, σχεδόν καθόλου BART/MUNI πλην των troleys της γραμμής F) οι οποίες πάντα είχαν σαν αφατηρία το Fisherman's Warf και το ΙΗΟΡ (το τι τηγανήτα και θερμίδα κατανάλωσα, μόνο τα αγγεία μου το ξέρουν).
Όντας αδιάφορος για το shopping στα καταστήματα του Warf (πλην ενός vintage-άδικου που πλούτησε τη συλλογή μου με τις αμερικάνικες πινακίδες κυκλοφορίας), το ενδιαφέρον μου μονοπωλούσε κάθε φορά ο Pier 39 που άλλοτε ήταν άδειος κι άλλοτε γεμάτος με τους μόνιμους κατοίκους του...
Μου άρεσε ιδιαίτερα η China Town (αν και βρήκα πιο αυθεντική την αντίστοιχη της Νέας Υόρκης) αν και σε ορισμένες περιπτωσεις το κιτς έτρεχε από τα μπατζάκια. Ιδιαίτερα ζωντανή η Union Square και όσο και να χανόμουν στα δρομάκια, το μάτι πάντα έπιανε την πυραμίδα της Transamerica που δεσπόζει στη γειτονιά, ενώ ξεκούραση στα πρησμένα πόδια πρόσφεραν τσαχπίνηδες βάτραχοι.

Τα cable cars (τα τραμ) του San Fransisco, είναι τουριστικός προορισμός από μόνα τους. Παμπάλαια κι αυθεντικά, τριγυρίζουν σε συγκεκριμένες διαδρομές (η μεγαλύτερη και ομορφότερη είναι η Powell-Hyde Line) και το κύριο αξιοθέατο σε αυτά είναι το ....χείροκίνητο γύρισμα στο τέρμα της διαδρομής. Οι δύο χειριστές (οδηγός και "φρεναδόρος") κατεβαίνουν κι αφού έχουν φάει όλο το φαΐ τους, απλά ...γυρίζουν το τραμ. Επειδή καμία φωτογραφία δεν μπορεί να το αποτυπώσει καλά, παραθέτω ένα video από τον Συσωλήνα. H τιμή είναι $5/διαδρομή, αλλά προτείνω να αγοράσετε με την άφιξή σς στην πόλη (όπως έκανα εγώ) ένα 3 day ή 7 day pass με κόστος αντίστοιχα $20 και $26, το οποίο παρέχει απεριόριστες διδρομές με όλα τα ΜΜΜ (BART/MUNI buses & streetcars και φυσικά τα cable cars). Aξίζει τα λεφτά του και με το παραπάνω.

Πολυφωτογραφημένος προορισμός, που όμως το δικαιούται, είναι η Alamo Square με το ομώνυμο πάρκο και τις Painted Ladies. Πρόκειται για 7 Βικτωριανού ρυθμού σπίτια, βαμμένα με έντονα παστελ χρώματα που από πίσω τους δεσπόζει το skyline της πόλης. Επειδή είχα φτάσει το πρωί και ήθελα οπωσδήποτε να τα φωτογραφίσω και το βράδυ, κατέβηκα 4-5-6 κατηφόρες μέχρι το Golden Gate Park. Το πάρκο είναι τεράστιο, θέλει να αφιερωθούν πολλές ώρες ειδικά αν θέλει κάποιος να επισκεφτεί τα μουσεία που υπάρχουν σ' αυτό (ΜΗ de Young Memorial Museum, με τον πιθανό πρόγονο του iPhone και μπόλικα μηλαράκια, το Conservatory of Flowers και τους εντυπωσιακούς κήπους που το περιβάλουν, αλλά και το Japanese Tea Garden). Oποιος βαριέται μπορεί απλά να ταΐσει τους συμπαθέστατους κατοίκους του πάρκου).
Μ' αυτά και μ' αυτά, πέρασε η ώρα, ξεπρήστηκαν λίγο τα πόδια και άρχισε να σουρουπώνει. Με βαριά βήματα και πολύ, μα πάρα πολύ ανηφόρα ξαναβρέθηκα στην Alamo Square, έστησα το τρίποδο, άνοιξα μια μπύρα και μετά τν πρώτη τζούρα Marlboro, καθάρισε το μυαλό μου και καδράρισα την εικόνα..... Απορώ με τον ευαυτό μου για ποιό λόγο αγόρασα τo 7 days pass, αφού και πάλι το έκοψα ποδαράτος για το μαλακό μου κρεββατάκι.

Μία ιδιαίτερη γειτονιά είναι η Castro District, η καρδιά της LGBT κοινότητας της πόλης. Το πιο γνωστό τεκνο (τον τόνο βάλτε τον εσείς όπου θέλετε) είναι ο ακτιβιστής Harvey Milk, ο πρώτος openly gay δημοτικός σύμβουλος του SF, που δολοφονήθηκε και έγινε ταινία με τον Sean Penn αλλά και πλατεία και σταθμός του μετρό. Η γειτονιά είναι πράγμτι το κάτι άλλο. Ζωντανή, πολύχρωμη, φασαριόζικη και πάνω απ' όλα φιλικότατη στον καθένα. Προσφέρει πλήθος υπηρεσιών για όλα τα γούστα και όλα τα βαλάντια . Just for the record, το πρώτο ήταν studio περιποίησης χεριών και το δεύτερο πλυντήριο αυτοκινήτων. Αφού γέμισα μπαταρίες στο πρώτο cafe που μου χτύπησε στο μάτι, ξανακατηφόρισα στα γνωστα στέκια για ψώνια της τελευταίας στιγμής και ξεκούραση στην πισίνα του ξενοδοχείου...

 

[flying Doc]

Las Vegas aka the Sin City , η Πόλη της Αμαρτίας, αυτοαποκαλούμενη ως Παγκόσμια Πρωτεύουσ της Διασκέδασης, Πόλη του Τζόγου, των γάμων, των Shows, όπως θέλετε πείτε την, μέσα θα πέσετε...

Προταγωνήστρια δεκάδων ταινιών, προορισμός απανταχού των τζογαδόρων, των εργένηδων, των υποψήφιων γαμπρών , των των των... Όλοι οι καλοί χωράνε στα όρια της και όλοι οι καλοί περπατάνε στο Strip. Μιας και βρέθηκα στη γειτονιά, το θεώρησα απαραίτητο να περάσω να πω μια καλημέρα. Επιπλέον, το spotting στο Mac Carran προσφέρει ιδιίτερες συγκινήσεις, ειδικά αν σου κάτσυν οι Janet και το SP της Las Vegas Sands Corporation (όχι που θα μου κάθονταν, σιγά μη μου έκανε τη χάρη ο Ύψιστος).

Η αρχική σκέψη ήταν να νοικιάσω αυτοκίνητο και να οδηγήσω κατά κει, αλλά ο περιορισμένος χρόνος που πλέον είχα και οι 16 ώρες (χοντρικά) οδηγήματος r/t απομάκρυναν την σκέψη αυτή. Ένα voucher $500 της UNITED που θα έληγε οσονούπω, σφράγησε την τελική απόφαση. Χάρη σ' αυτό έκλεισα μια First Class (η domestic business) ίσα ίσα για να απολαύσω τα ζεστά αμύγδαλα και το ουϊσκάκι μου για τη μία ώρα που διαρκεί η πτήση. Έχοντας γραφτεί στο newsletter του booking, ξαφνικά έσκασε μία προσφορά για Vegas κι έτσι με 95 μόλις Ευρουλάκια έκλεισα ένα βράδυ σε σουίτα στο Venetian. Όλα έτοιμα λοιπόν και ένα πρωί του Ιούλη πειβαζόμουν στο Α319 Ν809UA της United με προορισμό τους ρηγάδες και τους βαλέδες.
Αποχαιρέτησα προσωρινά το SFO και τ' αεροπλάνα του και μασουλώντας φυστίκια κι αμύγδαλα χάζευα το συνεχώς εναλλασσόμενο τοπίο (πράσινη Καλιφόρνια, κεφεκίτρινη Καλιφόρνια και μετά από λίγο ροδομπορδοκοκκινοκαφεκίτρινη Νεβάδα) ώσπου μετά από 64 λεπτά πτήσης φάνηκε η Αμαρτιούπολη. Τι φάνηκε δηλαδή, γύρω τριγύρω έρημος και στη μέση μια έκταση από σπίτια , χαμηλά, μπίχλικα και τετράγωνισμένα αλλά στη μέση μια λωρίδα με ουρανοξύστες: Το περίφημο Strip ή επίσημα Las Vegas Boulevard, μία λεωφόρος 4,2 μιλίων ή 6800 μέτρων που φιλοξενεί 15 από τα 25 μεγαλύτερα ξενοδοχεία του κόσμου και πλήθος άλλων ξενοδοχείω, εστιατορίων, στριπτιζάδικων, κωλάδικων και γενικά -ων. Είναι η καρδιά της πόλης και η συντριπτική πλειοψηφία των επισκεπτών δεν φεύγει από τα όρια της σε όλη τη διάρκεια της παραμονής τους.

Απαλή προσγείωση στην καυτή άσφαλτο του 07R με τα ματάκια μου και την κάρτα της μηχανής να γεμίζουν με τα φτερωτά καλούδια που τροχοδρομούσαν, απογειώνονταν ή απλά ξεκουράζονταν κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου. Με το που βγήκα από την πύλη δέχτηκα ένα κουδουνιστό καλωσόρισμα από τους δεκάδες κουλοχέρηδες που κατάπιναν αχόρταγα τα quarters των μανιακών. Μη έχοντας τέτοιες ανησυχίες, τριγύριζα σαν τον δαιμονισμένο τις αίθουσες κολλημένος στις τεράστιες και πεντακάθαρες τζαμαρίες φωτογραφίζοντας ασταμάτητα. Άλλωστε, πως μπορεί να συγκριθεί η ομορφιά μιας Βασίλισσας που μάλιστα έρχεται να σου δώσει φιλάκι, με τα άχαρα 25αράκια που μπορεί και να σου ξεράσουν τα μπλιμπλικομηχανήματα.
Έχοντας αφιονιστεί για καμιά ώρα συνειδητοποίησα ότι έπρεπε 1) να κατουρήσω, 2) να φάω και 3) να κάνω μπάνιο, άρα έπρεπε να πάω στο ξενοδοχείο. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι μετάβασης από την πόλη προς το αεροδρόμιο (αυτοκίνητο, ταξί -ναι καλά-, ή λεωφορεία που περνούν από τα διάφορα ξενοδοχεία, λύση που επιλέχτηκε στην περίπτωσή μου). Με το που βγήκα από το terminal δέχτηκα κατακούτελα ένα καυτό φιλί από τους 44 βαθμούς που επικρατούσαν εκίνη τη στιγμή. Με κομμένη την ανάσα σκαρφάλωσα στο πρώτο λεωφορείο που πήγαινε στο Strip και έτσι, μετά από λίγη ώρα βράθηκα στο μουσείο....συγγνώμη στο ξενοδοχείο ήθελα να πω... Είπα μουσείο, γιατί αυτή ήταν η πρώτη αίσθηση που βίωσα μπαίνοντας στο τεράστιο lobby με τα ζωγραφισμένα ταβάνια. Αφού έκλεισα επιτέλους το στόμα μου, παρέλαβα την κάρτα του δωματίου κι έναν....χάρτη, ναι χάρτη, του ξενοδοχείου για να μπορώ να βρίσκω το δρόμο μου μέσα στην απεραντοσύνη του.
"Μπλιγκ" έκανε το ασανσέρ φτάνοντας στον 20ο όροφο και αφού έκανα μερικά χιλιόμετρα στους διαδρόμους, άνοιξα επιτέλους την πόρτα του δωματίου 20-221 ρουφώντας τη δροσιά του κλιματισμού. Εξερευνηση των πάντων για κανά 10λεπτο (τόσο μου πήρε για να ανακαλύψω τα πάντα στο δωμάτιο) κι αφού έδιωξα από πάνω μου σκόνη και ιδρώτα είπα να δροσιστώ όσο γίνεται σε κάποια από τις πισίνες του resort.
Ώρες αργότερα, κι αφού ο ήλιος είχε πέσει κάπως (λέμε και καμιά &^%&% να περάσει η ώρα) και η πιθανότητες για πιο ανθρώπινες καταστάσεις στη βόλτα ήταν λίγο μεγαλύτερες, άφησα την ασφάλεια του air condition και βγήκα για μία εξερεύνηση της ζούγκλας. Το Strip πολύβουο, ο ήλιος σφυροκοπούσε αλύπητα, παντού ψεκαστήρες νερού για να δροσίζουν τους παλαβούς που άφηναν τη δροσιά των δωματίων και παντού ΚΩΛΟΙ. Μοναχικοί κώλοι με βρακί, ζευγαρωμένοι κώλοι χωρίς βρακί, μαύροι κώλοι, άσπροι αγγελικοί κώλοι, κώλοι πάνω σε ρόδες για delivery και κάπου κάπου Τουαρέγκ που φωτογράφιζαν όλο αυτό το χαμό. Α και Μεξικάνοι, πολλοί Μεξικάνοι , ανά 5-10 μέτρα που μοίραζαν φυλλάδια και κάρτες για κωλάδικα (φυσικό με τόσους κώλους, κάπου πρέπει να έχουν φωλιά, δεν εξηγείται αλλιώς). Αφού είδα και τον πύργο του Άϊφελ ησύχασα και είπα να πάρω την άγουσα για τα αποδυτήρια. Η μέρα έφευγε κι ο Μπαλαντέρ ερχόταν.

Με τον χάρτη ανά χείρας, άρχισα την εξερεύνηση της Βενετίας των ΗΠΑ. Μα γόνδολες ήθελες, μα κανάλια, μα τον Άγιο Μάρκο με την πλατεία του ήθελες, τα πάντα έβρισκες μέσα στην απεραντοσύνη του Venetian. Θαύμασα, περπάτησα ξεσκονίστηκα και στο τέλος κάθησα σε ένα τραπέζι παρέα με τον Μαύρο Ιάκωβο (Black Jack). Φύσα ρουφα τραβα τόνε, μετά από πολλές ώρες έφυγα με 2 κολλαριστούς Φραγκλίνους στην τσέπη, ευχαριστημένος που και την τιμή του δωματίου έβγαλα, και χαρτζιλίκι μου έμεινε. Η συσσωρευμένη κούραση όλων των προηγούμενων ημερών αλλά και η ζέστη που πραγματικά με είχε γονατίσει, δεν μου επέτρεψε νυχτερινή βόλτα, που ίσως είναι το καλύτερο κομμάτι της επίσκεψης στο Las Vegas. Μετανιώνω που δεν έζησα τα εκατομμύρια λαμπιόνια, τα συντριβάνια του Bellagio, τα μιλιούνια των επισκεπτών και γενικά την ατμόσφαιρα του Vegas, οι αντοχές μου είχαν εκμηδενιστοί. Ίσως κάποια άλλη φορά.

Ξαπλωμένος στο κρεββατάκι μου, με το καταφωτισμένο Strip έξω από το παράθυρο, σκεφτόμουν την επόμενη ημέρα (την προτελευταία του ταξιδιού) που θα με έβρισκε σε ένα από τα ξενοδοχεία περιμετρικά του San Fransisco International να μετράω τις ώρες για την αναχώρηση.


Για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους και να προλάβω τους καλο/κακοθελητές, το ξέρω πως ΔΕΝ είδα, ΟΥΤΕ έζησα το Las Vegas. Δεν τριγύρισα τη νύχτα, δεν πήγα σε shows, δεν επισκάφτηκα τα όποια αξιοθέατα, δεν παντρεύτηκα, δεν έψαξα τον Elvis, δεν πέταξα πάνω από Grand Canyon. Γενικά, δεν έκανα όσα κα΄νουν όλοι στο Las Vegas.
To έβαλα στο πρόγραμμα του ταξιδιού, γιατί ήταν κοντά, γιατί πήγα μόνο για να πάω και μόνο για να φωτογραφήσω αεροπλάνα. Σε κάποιο επόμενο ταξίδι στην περιοχή, σίγουρα θα αφιερώσω παραπάνω μέρες και σίγουρα θα πάω με παρέα.