Οταν τα στελέχη της Boeing αποφάσιζαν να προχωρήσουν στην κατασκευή του 747, ήταν ένα τόλμημα. Ομως, αρκετά χρόνια αργότερα, δικαιώθηκαν και με το παραπάνω. Οι αεροπορικές συγκοινωνίες διψούσαν για μεγαλύτερα αεροπλάνα, ωστόσο την εποχή του ?60 ήταν δύσκολο να προβούν σε μια τέτοια απόφαση. Φαίνεται πως η τύχη ευνόησε για μια ακόμη φορά τους τολμηρούς.
Προφανώς, και την αμερικανική εταιρία, η οποία με την απόφασή της διακινδύνευσε τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο δολάρια. Εκείνη πρότεινε ένα μεγαλύτερο αεροπλάνο, μεταφορικής ικανότητας 400 επιβατών, και η αγορά το δέχτηκε. Και πώς να μην το δεχόταν, όταν με την εμφάνισή του το αεροπορικό ταξίδι από όνειρο έγινε πραγματικότητα για εκατομμύρια επιβατών.
Η πρωτοβουλία ανήκει στον πρόεδρο της εταιρίας Pan American, Juan Trippe, που επέδειξε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μεγαλύτερης χωρητικότητας αεροπλάνα. Συζητώντας το θέμα με τον επίσης πρόεδρο της Boeing, William Allen, στα μέσα του ?60, πίεσε προς αυτή την κατεύθυνση. Τον Απρίλιο του 1966 η παραγγελία από μέρους της Pan American 23 επιβατικών και ενός φορτηγού αεροπλάνου ήλθε να επισφραγίσει τη συμφωνία και το μέλλον του νέου αεροσκάφους. Στα 550 εκατομμύρια ανερχόταν το ποσό της.
Είναι προφανές ότι η Boeing έπρεπε να δείξει τον καλύτερο εαυτό της. Με σύμμαχό της τη γνωστή κατασκευάστρια εταιρία Pratt & Withney άρχισε το πρόγραμμα, που έπρεπε να επιστρατεύσει την καλύτερη τεχνολογία στις ατράκτους και τους κινητήρες. Για το νέο σκάφος επελέγη να κατασκευασθεί ο μεγαλύτερος στεγασμένος χώρος συναρμολόγησης στον κόσμο, χωρητικότητας 5,7 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων. Βρισκόταν βόρεια του Σιάτλ και κόστισε τότε 200 εκατομμύρια δολάρια. Τα μεγέθη ήταν εξαιρετικά μεγάλα και η επιτυχία μονόδρομος.
Η σύνθεση του εγχειρήματος περιελάμβανε 5.000 ανθρώπους, 1.500 υποκατασκευαστές, 4,5 εκατομμύρια τμήματα του αεροπλάνου, συμμετοχή ουσιαστικά όλων των Πολιτειών των ΗΠΑ και 17 ξένων χωρών. Ομολογουμένως μια γιγαντιαία προσπάθεια. Που περιελάμβανε σε πολύ υψηλή θέση τον τομέα της ασφάλειας. Για να αποφευχθεί οποιοδήποτε σοβαρό γεγονός και συνακόλουθα η απώλεια πολλών επιβατών επινοήθηκε μια μέθοδος ανάλυσης προβλημάτων στα εξαρτήματα, η οποία παρέπεμπε στη δενδροειδή δομή. Μέσα από ένα πλήθος συσχετισμών ήταν εφικτό για τους μηχανικούς να καταλάβουν ποιες επιπτώσεις στα άλλα συστήματα θα είχε η δυσλειτουργία ενός από αυτά.
Οι αριθμοί, βέβαια, μιλούν από μόνοι τους. Το 747, με τη χαρακτηριστική διόγκωση στο άνω εμπρόσθιο τμήμα της ατράκτου, είχε κατά σχεδόν τρεις φορές μεγαλύτερη χωρητικότητα από το καθιερωμένο 707. Με μήκος ατράκτου 69 μέτρα και μέγιστο ύψος κατακόρυφου ουραίου πτερυγίου όσο ένα εξαώροφο κτίριο, μεταφορική ικανότητα 3.400 αποσκευών και περιεκτικότητα ενός τόνου αέρα, ήταν για τα μέτρα της εποχής ένα γιγαντιαίο αεροπλάνο που δικαίως πήρε και το όνομα Jumbo Jet. Οι κινητήρες του ήταν τόσο μεγάλοι ώστε στο εμπρόσθιο τμήμα απ? όπου εισέρχεται ο αέρας χωρούσε όρθιος ένας άνθρωπος. Αν και το πρώτο σκάφος κύλισε από τη γραμμή συναρμολόγησης στις 30 Σεπτεμβρίου του 1968, η πρώτη πτήση έγινε στις 9 Φεβρουαρίου του 1969. Επομένως, παρά τα προβλήματα υπερθέρμανσης που αρχικά παρουσιάστηκαν στους κινητήρες, ήταν δυνατή η παράδοση του πρώτου αεροπλάνου στην Pan American περί τα μέσα Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.
Συγκριτικά με τα άλλα αεροπλάνα στο τετρακινητήριο 747, ήταν εμφανής η διαφορά στο πλάτος της ατράκτου - ας μην το ξεχνάμε, ήταν το πρώτο με φαρδιά άτρακτο. Χαρακτηριστική και της εμφάνισης ήταν η προσθήκη δεύτερου ορόφου εμπρός, με τέτοια διαρρύθμιση ώστε συνολικά ήταν εύκολη η μετατροπή του σε φορτηγό αεροπλάνο, με την αφαίρεση των καθισμάτων και την προσθήκη μιας επιπλέον θύρας. Αυτή ήταν μια επιλογή στην οποία εναπόθεσε πολλές ελπίδες η αμερικανική εταιρία, με δεδομένο ότι την ίδια εποχή σχεδιάζονταν ανταγωνιστικά υπερηχητικά επιβατικά. Ο συνολικός όγκος του 747 ανάγκασε τα αεροδρόμια να κάνουν σοβαρές μετατροπές για την υποδοχή των αεροπλάνων και τη διακίνηση των επιβατών προς και από την καμπίνα του. Επίσης και οι πιλότοι που βρίσκονταν πλέον σε συγκριτικά μεγαλύτερο ύψος από το έδαφος έπρεπε να εκπαιδευτούν σε άλλους χειρισμούς.
Είναι ενδιαφέρον ότι η τελευταία του έκδοση, 747-400, πετυχαίνει ταχύτητα 0,85 Μαχ ή 913 χιλιόμετρα ανά ώρα και ακτίνα δράσης 13.450 χιλιόμετρα. Ανάλογα με τις διατιθέμενες κλάσεις, μπορεί να μεταφέρει 416 ή 524 επιβάτες. Περί το 2010 αναμένεται να παρουσιασθεί η έκδοση 747-8, με τον αριθμό 8 να παραπέμπει στην όμοια προς το 787 τεχνολογία που θα χρησιμοποιείται, ενώ ο αντικαταστάτης του θα έχει τον κωδικό Υ. Το 747-8 θα έχει μεταφορική ικανότητα 467 επιβατών σε τρεις κλάσεις θέσεων, ακτίνα δράσης 15.000 χιλιόμετρα και μήκος ατράκτου 76,4 μέτρα. Για την επιτυχία της σχεδίασης και κατασκευής του μιλούν και οι αριθμοί. Περί τα 1.500 σκάφη έχουν κατασκευασθεί ή παραγγελθεί, 17 εκατομμύρια είναι οι πτήσεις που έχουν πραγματοποιηθεί και η απόσταση που έχει διανυθεί ανέρχεται στα 42 δισεκατομμύρια ναυτικά μίλια. Η βρετανική αεροπορική εταιρία British Airways θεωρείται ότι διαθέτει το μεγαλύτερο στόλο από αυτά. Οι δυνατότητες του 747 είναι τόσο μεγάλες, ώστε μία από τις μετατροπές ήταν κι αυτή που μετέφερε στη ράχη του διαστημικό λεωφορείο της NASA.
Ανακτήθηκε από: http://www.e-tipos.com
