Αρμενία Aρμενία: Η χώρα των αντιθέσεων

[chris7]

Thalia 2012, περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[thalia_2012]

μη νομίζετε ότι σας ξέχασα.... κι εγώ ανυπομονώ να συνεχίσω την ιστορία μου...σε λίγο τελειώνω εξεταστική κι είμαι πίσω στο πληκτρολόγιο!!!

 

[chris7]

Καλή επιτυχία στις εξετάσεις σου.

 

[thalia_2012]

κεφάκαιο 3: έφτασεεε!!!

 

[thalia_2012]

Κεφάλαιο 3

Είναι Σεπτέμβριος (26/9) και τα βουνά γύρω γύρω είναι χιονισμένα..Το χειμώνα πρέπει να είναι πολύ διαφορετικό το τοπίο.Σήμερα είδα πως πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο.Φοράνε ασπρόμαυρα ρούχα-μαύρο παντελόνι,άσπρη μπλούζα)ώστε να μην υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ τους.Κανονικά θα πρέπει να τα φοράνε όλο το χρόνο αλλά λόγω κρύου το χειμώνα υπάρχει επιείκεια. Τη σημερινή μέρα πρόκειται να την περάσω με την Κα Ε αποκλειστικά.Λατρεύω τους φίλους της..Είναι τόσο χαρούμενοι!!!

Δε μου άρεσε η οδήγηση..Την πρώτη μέρα απορούσα γιατί δεν είδα ούτε ένα μηχανάκι..Τη δεύτερη κατάλαβα..Οι οδηγοί δεν αφήνουν ούτε εκατοστό απόσταση από τον μπροστινό τους..Συνηθίζουν στις απότομες επιταχύνσεις και στα ακόμα πιο απότομα φρεναρίσματα...Στους δρόμους του κέντρου κυριαρχούν 2 ειδών αμάξια: τα lada niva και οι πολυτελείς mercedes.Είναι μια χώρα που ή φτωχός θα είσαι ή πλούσιος.

Κάτι που μου προξένησε περισσότερο θετικές εντυπώσεις ήταν όταν το απογευματάκι πήγαμε στο tsiziano για καφέ.Το προτείνω σε όλους όσους βρεθούν εκεί!!Εκεί λοιπόν φάγαμε ένα μεγάλο και χορταστικό Brownie και παρατήρησα οτι οι άνθρωποι στις καφετέριες δε φωνάζουν αλλά μιλάνε χαμηλόφωνα- με αξιοπρέπεια..Το λογαριασμό τον αναλαμβάνουν πάντα οι άντρες της παρέας.Γενικά η συμπεριφορά των αρμένων (gentleman) μου θυμίζει ελληνική ταινία ή μάλλον την Ελλάδα πριν μερικές δεκαετίες-όχι οτι την έζησα αλλά όπως μου την περιέγραψαν- κάνοντάς με να θέλω να ζήσω λίγο από την εποχή των ντίσκο..Και ποιος να μου το λεγε..! Έχουν τα πάντα στο κέντρο' και κλαμπς και τσιφτετελάδικα και αρκετές ντίσκο -φαν των οποίων και η αγγλόφωνη παρέα.... Tη δεύτερη μέρα δεν είχα πολλές ξεναγήσεις ιστορικού περιεχομένου όσο γαστρονομικού. Το φαγητό πάντως πολύ ωραίο...Αχχχ πολύ φαι ..πολύ ...Και που να ήξερα τι με περίμενε τη 3η μέρα..!

Ξυπνήσαμε κατά τις 9 καθώς σήμερα μας περιμένουν πολλές δουλειές..Ήρθε το ταξί και ξεκινήσαμε...Εγώ ως τώρα ακολουθώ αυτόν που έχει τις λιγότερες δουλειές,τις περισσότερες βόλτες και τις πιο μακρινές ώστε να βλέπω όσα περισσότερα μέρη γίνεται.Το γερό πρωινό που φάγαμε μας έσωσε γιατί όταν είχε ήδη μεσημεριάσει έμαθα οτι σπίτι δε θα είμασταν παρά μόνο το βράδυ(καλά που πήρα τη φωτογραφική μαζί...).Τότε όμως εκτίμησα το (θεεικό) λαβάς,το ψωμί, το κεφίρ και τα πρωινά ντολμαδάκια που καταβροχθίσαμε..Όμως τώρα είχαμε μια ώρα κενό μέχρι την επόμενη ''αγγαρεία'' και αποφασίσαμε να τη βγάλουμε στα πάρκα.Στο πάρκο που βρίσκεται η λίμνη, πληροφορήθηκα οτι δεν είναι μια απλή λίμνη αλλά το χειμώνα μετατρέπεται σε παγοδρόμιο!!!Στη συνέχεια κάναμε επιδρομή σε ένα φούρνο οπού τον κάναμε πλούσιο αφού πήρε μια σακούλα ψωμάκια και πίτες ο καθένας!!Θα φέρω και στην Ελλάδα μια ντουζίνα απ'αυτα είπα και φύγαμε...

Ο V αποδείχθηκε πολύ ενδιαφέρον άτομο...Δε βαρέθηκε ούτε στιγμή -ούτε κι εγώ φυσικά..Έριξε και την ιδέα του πικνικ-μόνο που χρειαζόμασταν ένα πάρκο που να μη μας διώχνουν απ'το γκαζον...Πήγαμε στο Γαλλικό πάρκο ή αλλιώς στο πάρκο των ερωτευμένων.Είναι αυτό στο οποίο πάνε οι μελλόνυμφοι για φωτογραφίες.Είναι ειδυλλιακό και πεντακάθαρο-αφού έχει και φύλαξη.Έτσι λοιπόν όταν τα βρήκαμε με τον κηπουρό που υποσχέθηκε οτι δε θα ποτίσει εκει που θα κάτσουμε,στρώσαμε χαρτοπετσετούλες και ζακετάκια και κάτσαμε.Μέχρι να αποφασίσουμε τι θα φάμε πρώτο έκανε την εμφάνισή του ο σεκιουριτάς. Όπως υποψιάζεστε ......μας έδιωξε!!!Εμείς όμως δε το βάλαμε κάτω αφού ήταν πολύ καλή η ιδέα για να την εγκαταλείψουμε..και στρωθήκαμε σε ένα παγκάκι...

Την ίδια μέρα επισκεφτήκαμε και το μετρό!!(είναι ακριβώς δίπλα από το Γαλλικό πάρκο). Το κτήριο μοιάζει με το υπουργείο μαγείας του Χάρι Πότερ(ναι αυτή η φαντασία μου δε πρέπει να πάει χαμένη)!Οι κυλιόμενες είναι τεράστιες σε μήκος.Οι διαδρόμοι του άδειοι.Βρήκαμε και θέση μέρα μεσημέρι!!Μέχρι να κατέβουμε είχα φάει κόλλημα..Ήταν άδειο!!!Είναι τέλειο -είναι το καλύτερο μετρό που έχω μπεί..(δεν έχει τίποτα σπουδαίο αλλά επειδή στο προηγούμενο ταξίδι με κλέψανε στο πιταρισμένο μετρό καταλαβαίνετε-μετατραυματικό σοκ).Έτσι είναι αν έχεις μετρό 20 χρόνια τώρα το βαριέσαι.Το εισιτήριο βέβαια είναι πιο ακριβό από του λεωφορείου. Κοστίζει 400 ντραμ.

Σήμερα δοκίμασα και λαμαντζό (ή λαματζού πρέπει να προφέρεται και με τους 2 τρόπους).Είναι σαν πίτσα αλλά λίγο πιο spicy!Αποτελείται από κιμά,πιπέρι,ξερό κρεμμύδι μαϊντανό και σάλτσα!Το προμηθεύεσαι στα αντίστοιχα σαντουιτσάδικα στην εκπληκτική τιμή των 2 ευρώ!!Να το δοκιμάσετε - ωραιότατο!(Έχουν και fanta exotic με ανανά και passion fruit επίσης πολύ ωραία)!!

Πήγαμε και σε μια υπόγεια αγορά στο κέντρο.Για να μη περνάς ενδιάμεσα απ το δρόμο που είναι επικίνδυνο και δη στην Αρμενία υπάρχει υπόγειος πεζόδρομος. Εκεί υπάρχουν μαγαζάκια με ρολόγια, τσάντες και κοσμήματα προσπαθώντας να δελεάσουν τους διαβάτες.Είδα ένα κολιέ swarovskie με τιμή μόνο 15 ευρώ!!..Ναι ξέρω 2 πιθανότητες υπάρχουν απ τις οποίες η μια είναι να είναι μούφα swarovskie ...
Το πρόβλημα είναι ότι όσο περνάει η ώρα χάνεται αυτός ο υπέροχος καλοκαιρινός ήλιος και βγάζει κρύο.Το βράδυ έφτασε και μαζευτήκαμε σε φιλικό σπίτι μιας κι ήμασταν πτώματα για βραδυνή έξοδο, αφού αύριο μας περιμένει το εντσμιατζίν!!!

 

[thalia_2012]

Κεφάλαιο 4
Σήμερα ξημέρωσε η 4η μέρα(27/9).Ηλιόλουστη όπως και οι προηγούμενες.Σήμερα θα επισκεφτώ το edchmiajin - την πρώτη εκκλησία της Αρμενίας.Εδώ να σημειώσω ότι η Αρμενία είναι η πρώτη χώρα που υποδέχθηκε το χριστιανισμό (αρχές 4ου αι.).Το edchmiajin χτίστηκε το 307, 6 χρόνια αφού ήρθε ο Χριστός στην Αρμενία.Είμαστε ήδη στο ταξί και σκέφτομαι ότι δεν έχω φέρει ούτε μια μακριά φούστα.Φαντάζομαι ότι θα είναι αυστηρά τα πράγματα-οι κανονισμοί σε μια τόσο παλαιά εκκλησία...Δε θέλω να δείξω ασέβεια σε ένα μέρος που πιθανόν δε θα έχω την ευκαιρία να ξαναβρεθώ. Μου λένε ότι δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ.

Γνωρίζω ότι οι εδώ χριστιανοί είναι μονοφυσίτες ή αλλιώς μη χαλκιδονιακοί αλλά είναι όλοι???Απ όσο κυκλοφορώ πάντως εδώ έχω εντοπίσει την ύπαρξη μιας ρώσικης εκκλησίας.Άρα υπάρχουν και ορθόδοξες.Και για να σας δώσω να καταλάβετε,μια μέρα πριν φύγω διάβασα ότι όταν έγινε η 4η Οικουμενική Σύνοδος(το 451 μ.Χ) στη Χαλκηδόνα,οι Αρμένιοι ήταν απασχολημένοι με ένα πόλεμο(εμφύλιο αν θυμάμαι καλά) και δε συμμετείχαν σ΄αυτή.Έτσι, δε δέχθηκαν τις αποφάσεις τις συνόδου αυτής.Το αίτημα τους ήταν η επανάληψη της συνόδου αλλά απορρίφθηκε.Με αυτόν τον τρόπο συνέχισαν να πιστεύουν στη μια φύση του Χριστού.

Η πόλη edchmiajin είναι πολύ όμορφη.Είναι λιτή αλλά σε κάνει να τη θαυμάζεις απ' την πρώτη ματιά.Είναι η τέταρτη μεγαλύτερη πόλη της Αρμενίας και αλλιώς ονομάζεται Vagharshapat.

Επιτέλους φτάσαμε.Για να μπούμε στον περιφραγμένο χώρο οπού βρίσκεται η εκκλησία έπρεπε να καταθέσουμε συμπληρωμένη μια αίτηση που την παραλαμβάνουμε μια μέρα πριν την επίσκεψη.Εμείς πρώτη φορά το ακούγαμε και νιώσαμε μεγάλη ανακούφιση που ο φίλος της Κας Ε είχε κάνει τον κόπο χθες για χατίρι μας.Έτσι όταν πήραν την αίτηση και σημείωσαν πόσα άτομα είμαστε μας άφησαν να περάσουμε.Η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη και ο ουρανός καταγάλανος..Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η εκκλησία βρίσκεται σε κατάσταση αναστήλωσης και κρύβεται μεγάλο κομμάτι του εξωτερικού της.(Γκαντεμιά)To εσωτερικό της είναι αρκετά μεγάλο.αν και μου φάνηκε κάπως άδειο.. Οι τοίχοι είναι βαμμένοι μπεζ. Ο κόσμος βγάζει χαλαρά φωτογραφίες,όλοι όσες - όσοι βρίσκονται μέσα φοράνε παντελόνι εκτός από 2 κυρίες προφανώς ρωσίδες με μακριές φούστες και μαντήλα.

Στους τοίχους έχει αφεθεί μαρτύριο όπου υπήρχε σταυρός και γράμματα.Αυτά δυστυχώς είναι και τα μοναδικά σημεία που προδίδουν την παλαιότητά του,αφού δέχτηκε αρκετές επεμβάσεις κατά τους επόμενους αιώνες για διάφορους λόγους(καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς κατά τη βυζαντινή περίοδο και αυτό που έμεινε είναι μόνο ο βόρειος τοίχος).Υπάρχουν μερικές εικόνες στους τοίχους και καθώς μπαίνεις στα δεξιά βρίσκονται κάτι σκαλοπάτια που τα ανεβαίνεις για να προσκυνήσεις.Καθίσματα ούτε εδώ υπάρχουν.Οι μόνες τοιχογραφίες που είδαμε ήταν πριν περάσεις το κατώφλι του ναού.Έξω από την εκκλησία υπάρχει κήπος(και πήγα και σε εποχή που ήταν όλα ανθισμένα) και κάτι δεντράκια που κρύβουν το μουσείο αργυροχρυσοχο'ί'ας. Ξέρω έναν άνθρωπο που θα δυσαρεστηθεί αρκετά αν μάθει οτι δε μπήκα τελικά.Δε φταίω εγώωω...Την ώρα που πήγαμε θα μας βάζανε μέσα μόνο για 10 λεπτά αφού μετά θα έκλεινε.Το εισιτήριο για τους ντόπιους ήταν 2 ευρώ και για τους ξένους 4!!!! ''Φυσικά'' για να μπεις χρειαζόσουν διαβατήριο.Και ''περιέργως'' κανείς δε το είχε μαζί.
Όσο πήρε το μάτι μου δεν υπάρχουν περιγραφές στα αγγλικά (όχι μόνο εδώ) και γενικά είναι δύσκολο να κινηθείς χωρίς ρώσικα στην Αρμενία.
Βγήκαμε πολλές φωτογραφίες με τον παιδικό φίλο της Κας Ε που επέμενε να μας βγάλει σε ένα μικρό εστιατόριο της περιοχής.Πως μπορούν να κρατάν μια φιλία μετά από τόσα χρόνια;;;Έχουν να βρεθούν, να μιλήσουν τόσοο καιρό.Εμείς έχει 2 χρόνια που χαθήκαμε με τους παιδικούς μου φίλους κι όταν βρεθήκαμε είχαμε τόσα πολλά να πούμε που δε ξέραμε από που να αρχίσουμε( και τελικά δεν είπαμε τίποτα). Ενώ ο κύριος αυτός μας κέρασε γεύμα (προσέλαβε και τραγουδίστριες) σε εμένα που με έβλεπε για πρώτη φορά και σε 2 ακόμα άτομα μόνο και μόνο για χάρη της Κας Ε....Εδώ έχουν όλοι μια άλλη ζωή..Σήμερα κατάλαβα ότι μια χώρα τη βλέπεις μέσα απ'τα μάτια αυτού που στη δείχνει.Υπάρχουν άνθρωποι που εγκατέλειψαν αυτή τη χώρα.Υπάρχουν πολλοί που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να φύγουν από δω.Όμως γνώρισα ανθρώπους που δε μπορούν να σκεφτούν τη ζωή τους μακριά από την Αρμενία και να μιλάν με τόσο πάθος γι αυτή... ( <-- μέρος του παλιού τοίχου)

 

[thalia_2012]

Κεφάλαιο 5

Ο ενθουσιασμός μου δεν έχει μειωθεί καθόλου κι ας έχει φτάσει η 5η μέρα..Την άλλη βδομάδα ξεκινάω σχολή και σήμερα πρέπει να δώσω την τελική απάντηση για το αν θα ακολουθήσω το αρχικό σχέδιο κατα το οποίο θα κάτσω μόνο μια βδομάδα ή δύο.Όπως φαντάζεστε με συνεπήρε η μαγεία της Αρμενίας και θυσίασα την πρώτη εβδομαδούλα της σχολής(παραλίγο να το πληρώσω ακριβά αλλά χαλάλι).

Βρισκόμαστε κιόλας μέσα στο ταξί.Κατεύθυνσή μας είναι η πόλη Οshakan. Ανάβει το φανάρι, γκαζώνει, τρελά ο οδηγός και μένω με την απορία για το αν θα βγώ ζωντανή απο δω μέσα...
Κάναμε μια στάση σε ένα εκκλησάκι αφιερωμένο στην Παναγία Μαριάμ(ή Μυριάμ).Με το που μπαίνεις φοράς μαντήλα που παίρνεις κατά την είσοδο.Το εκκλησάκι είναι χτισμένο το 1271.Σε αυτό έρχονται πολλές γυναίκες προσευχόμενες να αποκτήσουν παιδί.Στη δεύτερη στάση μας πήγαμε σε ένα άλλο εκκλησάκι του 7ου αι.Μετά από μια 2ωρη διαδρομή φόβου και τρόμου φτάνουμε ζωντανοί στον προορισμό μας.Οοουυφφ... έχω και μια ταξιδιωτική ιστορία να γράψω κύριος! Δε κουβαλάς πατάτες!

Είμαστε στη περιοχή οσάκαν και θα διανυκτερεύσουμε στο ξενοδοχείο μιας φίλης στην ashtarak.Πάνω που έλεγα οτι δεν έχω δει ούτε ένα χτυπημένο ζώο στην άσφαλτο, κατά την ανάβαση προς το άγαλμα του Μεσρώπ Μαστοτς μέτρησα κάτι γάτες, 1 λαγό και λίγο πιο πάνω 1 αλεπού.Ο οδηγός δεν άντεξε να τη βλέπει να κείτεται στο οδόστρωμα και κατέβηκε να τη βάλει στην άκρη ...ή προς εκπληξή μου στο πορτ μπαγκαζ! Μετά από μια αποτυχημένη επίσκεψη στην εκκλησία που είναι θαμμένος ο Μεσρώπ(μη πάτε αφού έχει πέσει ο ήλιος δε φαίνεται τίποτα και η εκκλησία ειναι κλειστή), αποφασίσαμε να τα αφήσουμε όλα για αύριο.Έτσι μας μένει ένα ολόκληρο απόγευμα free!!!Μετά από πολύ γέλιο(πάλι φτάσαμε να κλαίμε απ΄τα γέλια σα τα βλαμμένα) σκέφτομαι:Υπήρχε περίπτωση να κάτσω μόνο μία βδομάδα;;Φυσικά και όχι!!!

Η 6η μέρα ξημέρωσε υπέροχη.Πήγαμε στα ''γράμματα''.Δε πληρώνεις είσοδο(αυτό έλειπε).Τα γράμματα είναι όλη η αλφάβητος χτισμένη από πέτρες πάνω σε πέτρες και παραδίπλα βρίσκεται το άγαλμα του ιδρυτή της.Ο Μεσρώπ Μαστότς.Είναι ο πολυγραφότερος της Αρμενίας και ιδρυτής του αρμενικού αλφαβήτου. Πέθανε το 440 μ.Χ. Ένα χρόνο μετά το θάνατό του ξεκίνησε να χτίζεται μια εκκλησία άνωθεν του τάφου του, στην πόλη οσάκαν.

Τα γράμματα βρίσκονται σε απόμερη περιοχή.Χτίστηκαν πριν από 10 περίπου χρόνια ως τουριστική ατραξιόν.Μία λιμνούλα συντροφεύει το τοπίο.Εκεί συναντήσαμε ένα γκρουπ ευρωπαίων τουριστών.Εγώ που είχα βαρεθεί αυτή τη γλωσσική απομόνωση βρήκα τη χαρά μου.! Γνώρισα 3 γαλλίδες κυριούλες που στη συνέχεια θα επισκεπτόντουσαν το Αζερμπαιτζάν (ζήλεψα λιγάκι)...Συμφωνήσαμε οτι κακώς δεν έρχονται ευρωπαίοι σ'αυτά τα μέρη καθώς είναι πολύ όμορφα.Με πληροφόρησαν και για την ύπαρξη ενός μικρού ναού που βρίσκεται στην περιοχή.Δε πρόλαβα να πάω παρ'όλο που μου το πρότειναν.

Στη συνέχεια πήγαμε στο ναό οπού βρίσκεται ο τάφος του ιδρυτή του αρμενικού αλφαβήτου.Είναι ένας σχετικά μεγάλος ναός με πολύ όμορφο κήπο και το αλφάβητο χτισμένο με πέτρες (ναι , ναι κι εδώ ).

Είναι πιθανό πολλά πράγματα να μη προλάβω να τα δω.Έχουν επιστρατευτεί όλοι να μου δείξουν όσα περισσότερα μπορούν.Επίσης μου αρέσει που κάνουν όλοι υπομονή με τα αρμένικά μου (που υποτίθεται ότι μελετούσα πολύ πριν έρθω) και προσπαθούν να μου μάθουν γιατί έχω πολλά να πω. Το εκτιμώ.

 

[thalia_2012]

Κεφάλαιο 6

1/10/13: Αυτή είναι έβδομη μου μέρα.Τώρα περιμένω τον Α με τον οποίο θα περάσω όλη τη μέρα.Τον βλέπω δεύτερη φορά από τότε που πρωτοήρθα, η άδειά του τελειώνει αφού ήταν μόνο μια βδομάδα που συνέπεσε (με πολύ προσπάθεια) με τη πρώτη μου βδομάδα εδώ και λογικά θα με μισεί.

Δε φάνηκε κάτι τέτοιο καθώς είναι πολύ καλό παιδί.Συμπαθέστατος.Ήταν η πιο χαλαρή μέρα σήμερα κι ας περπατήσαμε αρκετά..
Ξεκινήσαμε αφού τον έπεισα ότι μου αρέσουν περισσότερο τα λεωφορεία (ίσως για οικονομία...ίσως πάλι και όχι..)από τα ταξί και φάνηκε όλη μας η δυσκολία να μιλήσουμε σε άλλη γλώσσα.Όμως μέχρι το βράδυ ήμασταν και οι 2 για profficiency!!! Kάναμε βόλτα,περάσαμε μπροστά απ'την όπερα,ανεβήκαμε το cascade που πρέπει να σχολιάσω ότι έχει καταπληκτική θέα..Μπορείς να ανέβεις με τα πόδια τόσο από εσωτερικές κυλιόμενες και μη (που κάθε τόσο έχει πόρτα για να βγεις έξω), όσο κι από εξωτερικές σκάλες, αλλά και περιμετρικά με αυτοκίνητο..Στην κορυφή του cascade(το εσωτερικό του είναι μουσείο) υπάρχει το άγαλμα της μητέρας Αρμενίας για το οποίο σας μίλησα στο πρώτο κεφάλαιο.Όπως δεν σας είπα,συμβολίζει τη δύναμη που αντλείται για την προστασία της πρωτεύουσας όπως μιας μητέρας για τα παιδιά της.Και γι' αυτό επισκιάζει την πόλη ως προστάτιδά της.

Η θέα είναι φαντασμαγορική αν πας την ώρα που η μέρα μετατρέπεται σε νύχτα! Όσο είναι μέρα ακόμα, έχεις την εντύπωση ότι είσαι εσύ και το ararat.., ότι θα απλώσεις το χέρι σου και θα το φτάσεις.Κοιτάς κάτω, και εκείνη τη στιγμή αδειάζει το μυαλό γιατί εσύ κάνεις διακοπές έχοντας καλύψει τις βασικές σου ανάγκες κι από κάτω βλέπεις ανθρώπους.Ανθρώπους με τα προβλήματά τους, τις χαρές τους,που προσπαθούν να βγάλουν τα προς το ζην και ίσως η λέξη διακοπές μοιάζει άγνωστη στη πλειοψηφία τους.Κι όταν ξανακοιτάς το sis και το masis(οι 2 κορυφές του αραράτ) σβήνουν όλα.Με την ευκαιρία,να σας πω ότι στην κορυφή του όρους αραράτ λέγεται ότι προσάραξε μερικά χρονάκια πριν, η κιβωτός του Νώε...

Έκατσα και κοιτούσα αρκετή ώρα πίνοντας (το χυμό πλέον) γρανίτα φράουλα με τη συντροφιά του Α.Βασικά κάτσαμε περισσότερη ώρα από όση έπρεπε γιατί σκοτείνιασε κι είχα μια δυσκολία να μη φάω τα μούτρα μου στο κατέβασμα...Και επειδή δε γίνεται να μη το πω.....σήμερα δοκίμασα και shaurma!!!Eίναι το αρμένικο σάντουιτς και το προτιμώ από την παρέλαση χοληστερίνης των δικών μας λαδερών γύρων.! Με πήγε σπίτι (απέχει 1 ώρα από το δικό του) κι έφυγε...


Η 8η ημέρα ήταν αφιερωμένη στην ομορφιά και στην περιποίηση ..Και στα ψώνια!!!Βρήκα και ένα ζευγάρι τέλεια παπούτσια...αλλά άσε....τι καλύτερο από αυτό που έχεις ήδη;;;;; Σωστά! Τίποτα...
Το πως από τη μία κάνω οικονομία σε ρούχα και παπούτσια κι απ'την άλλη τρέχω σε αρμενίες κλπ, μπορεί να το καταλάβει μόνο ένας τραβελστορίτης...οι άλλοι ακόμα το ψάχνουν!

 

[@$tiRGr]

Θάλεια, με ταξίδεψες........ περιμένω και συνέχεια.......

 

[thalia_2012]

Κεφάλαιο 7

Τελικά ο τρόπος που βρήκα για να μάθω αυτή τη περιοχή είναι να ονομάζω τις οδούς με οδούς που μοιάζουν με της Θεσσαλονίκης. Μη με κοροιδεύετε, πιάνει..

Η αλήθεια είναι ότι οι μέρες πλησιάζουν, τελειώνουν..Δεν έχω επισκεφτεί ακόμα Garni , Gehrard, Erebuni-Ακρόπολη κι ούτε ξέρω αν θα προλάβω..

Σήμερα ήταν μια άκρως εκπαιδευτική μέρα αφού για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα πως φτιάχνεται ο χρυσός. Δε ξέρω αν υπάρχει κάποιος πιο γρήγορος τρόπος γιατί σα δύσκολος μου φάνηκε αυτός. Υπάρχει λοιπόν, μια μποτίλια υγραέριο, ένα πεντάλ και ένα σωληνάκι απ' το οποίο προκύπτει η τρελή θερμοκρασία που λιώνει τον χρυσό ( 1064,43 βαθμούς κελσίου).Μέχρι όμως να φτάσει σε κατάσταση τήξης χρειάζεται κανά δεκάλεπτο ασταμάτητο πάτημα του πεντάλ.Ο χρυσός βρίσκεται ήδη σε ειδικό δοχειάκι με το σχήμα που θέλουμε να του δώσουμε, οπότε μετά το λιώσιμο,με μια λαβίδα το βουτάμε στο νερό κι έτοιμο!!

Το απόγευμα μετά τα ψώνια και τα αναμνηστικά μας βρήκε να τρώμε shaurma(αράβικη πίτα,λαχανικά χοιρινό)

Μετά από μερικές τυχαίες συναντήσεις με έναν ηθοποιό και έναν γνωστό τραγουδιστή( δεν πήρα αυτόγραφο) μας περίμενε μια έκπληξη! Μια αρμένισσα φίλη από Ελλάδα, ήρθε να θαυμάσει το γεγονός: Ελληνίδα στην Αρμενία..!Επέμενε την επόμενη μέρα να την περάσουμε μαζί και να με γνωρίσει στην οικογένειά της.

Το σπίτι των παππούδων της είναι σε μια απομακρυσμένη περιοχή, σε ένα χωριουδάκι με τα βασικά. Για να φτάσουμε στο σπίτι περάσαμε μέσα από έναν χωματόδρομο και μια μικρή γέφυρα. Τα χόρτα είναι τόσο ψηλά που αναρωτιέσαι αν το γεφυράκι χτίστηκε για να διασχίζεις τη βλάστηση ή για το λιγοστό νερό. Το σπίτι είναι μεγάλο, έχει πολλά δωμάτια, το καθένα ευρύχωρο. Οι παππούδες στεγάζουν συνολικά 3 παιδιά.2 ενήλικα κορίτσια και ένα 13χρονο αγόρι. Προσπαθούσα να φανταστώ την καθημερινότητά τους. Στο σπίτι δεν υπάρχουν πλακάκια κάτω από τα χαλιά αλλά τσιμέντο. Από τεχνολογία οκ. Υπήρχε ράδιο,τηλεόραση, υπολογιστής..Από οικιακές συσκευές δε πρόσεξα πολλές. Το μπάνιο βρισκόταν έξω....Το μπάνιο....Η μπανιέρα βρισκόταν σε ένα ξεχωριστό δωμάτιο-μόνη της, και το W.C έξω,στην πίσω αυλή που περιβάλλεται από ένα ξύλινο ορθογώνιο. Είναι αρχές φθινοπώρου και ο κήπος είναι πράσινος, γεμάτος με λουλούδια και λαχανικά.

Όμως οι άνθρωποι...Αυτοί οι άνθρωποι είναι άλλο πράγμα. Τι συμπαθητικοί παππούδες..Τι πρόσχαρη γιαγιά..Ο παππούς μόνο που δεν έκλαιγε από τη χαρά του που είδε από κοντά μια Ελληνίδα. Μου έπιανε το χέρι και δε με άφηνε. Και τότε σκέφτεσαι ότι είναι πολλοί οι άνθρωποι που διψούνε για μόρφωση και που δεν την αποκτούν ποτέ λόγω των συνθηκών...

Και μέσα από τη συζήτησή μας κατάλαβα πράγματα που αν δεν έκανα αυτό το ταξίδι δε θα καταλάβαινα ποτέ. Οι άνθρωποι αυτοί είναι 70 χρονών και έχουν την επιμέλεια τριών παιδιών. Παρεπιπτόντως και οι 2 είναι υγιέστατοι. Έχω κολλήσει στο παράθυρο του δωματίου των κοριτσιών. Ο ήλιος μου ζεσταίνει το πρόσωπο και βλέποντας αρχικά πράσινο,στη συνέχεια κάτι χαμόσπιτα(πάω στοίχημα κατοικούνται) και ακριβώς απέναντί μου να υψώνεται το χιονισμένο αραράτ, σκέφτομαι την αντιθεση που μου προκαλεί η έλλειψη μιζέριας( παρ'όλες τις συνθήκες).. . Το σπίτι έχει υγρασία. Νερό στο μπάνιο υπάρχει άφθονο το καλοκαίρι. Νερό ζεστό σχεδόν ποτέ. Το w.c έξω και τα παιδιά με pc & sony ericsson.

 

[thalia_2012]

Κεφάλαιο 8

Άλλη μια μέρα με τον Α...Όμως αυτή η μέρα έμελλε να μου μείνει αξέχαστη για την τρομάρα που πήρα...Ελπίζω μόνο να μη φτάσει ποτέ η ιστορία μου στα μάτια του φίλτατου Α. Ξεκινήσαμε όπως και την προηγούμενη φορά, αφού ήρθε να με πάρει από το σπίτι και μπήκαμε στο λεωφορείο. Η ώρα πέρασε γρήγορα αφού μου περιέγραφε με πόσο ενθουσιασμό κατάφερε να ολοκληρώσει τα μαθήματα αλλά και την πτώση του από ελικόπτερο!!! Μου έδειξε αρκετές φωτογραφίες με αυτόν αλλά και άλλους τρελούς-ές που είτε πήδηξαν είτε όχι.

Αρχικά κάναμε βόλτα περπατώντας και κοροϊδεύοντας αυτούς που παίζουν πινγκ-πονγκ. Στο τέλος βέβαια καταλήξαμε εμείς να παίζουμε πινγκ-πονγκ και μάλιστα 1 ολόκληρη ώρα!!!Άντε να του εξηγήσεις την παροιμία <<ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι!!!>>(you wash with it!!).
Εντωμεταξύ κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσαν περαστικοί και μας χάζευαν..Απίστευτο γέλιο! Στο τέλος παλεύοντας με την αφυδάτωση ψάχναμε καφετέρια όταν πέσαμε σ' ένα μικρό μαγαζάκι με μια ακόμα πιο μικρή πινακίδα με κάτι λεμόνια,πορτοκάλια και ένα ποτήρι για κοκτέιλ. Μου λέει πάμε εδώ όμως δεν έχω ξαναπάει.(Του αρέσει να πηγαίνει εκεί που ξέρει ότι όντως αξίζει κι ας είναι το ίδιο και το ίδιο..).

Λέω οκ, αν και δε φαινόταν ανοικτό. Λέει πάμε να δούμε. Όλα ναρμάλ ως εδώ.
Μπαίνουμε από μια στενή είσοδο, περνάμε από ένα μικροσκοπικό θεοσκότεινο τετράγωνο (σαν δωματιάκι) χώρο που υποπτεύτηκα ότι είναι για να συνηθίζουν τα μάτια από το φώς, (Που πας μωρή Ευρωπαία??? ) και φτάνουμε στον κυρίως χώρο που περιβάλλεται από φώτα ντίσκο,ησυχία και λιγοστά τραπεζάκια με κάτι πολύ ψηλές καρέκλες σαν πολυθρόνες.<<Μaybe it's closed, λέω>> Μου κακοφάνηκε που έξω είχε χαρά Θεού όταν ο Α ρώτησε τη σερβιτόρα αν το μαγαζί είναι ανοικτό και που θα μπορούσαμε να κάτσουμε. Η σερβιτόρα μου ρίχνει ένα διαπεραστικό βλέμμα( φορούσα και μια άθλια μπλούζα ) και ρωτάει:

<<Μόνο εσείς οι 2 είστε;;>>(Γιατί βλέπεις κι άλλους;

<<Ναι.>>

<<Ελάτε μαζί μου.>>

Και τον ακολουθώ που την ακολουθεί αρχίζοντας να τα παίρνω που σοβαρά σκέφτεται να κάτσουμε σ'αυτή την τρύπα..Μετά σκέφτομαι:

<<Που πάμε ρε βλάκα αφού είναι κλειστό το μαγαζί;;>> Σιγά σιγά οι σκέψεις αλλάζουν....οοόχιιι το θέλω το συκώτι μου / αχ νεφράκια μου σας αγαπάω ..Λες να μην είναι αυτός που νομίζω ότι είναι..(λες εδώ να ναι η κλινική που δουλεύει??) Κι όμως ακόμα περπατάμε..μέσα από πόρτες, διαδρόμους – σαν ξενοδοχείο ένα πράμα...Και πάνω που σκέφτομαι να σηκωθώ να φύγω τώρα που προλαβαίνω φτάνουμε σε ένα διάδρομο με πόρτες. Μας ανοίγει την πρώτη πόρτα χαμογελαστή και εκεί η αγωνία κορυφώνεται για το τι έχει μέσα το δωμάτιο...(περίμενα χειρουργικά εργαλεία κτλ)...

Ανακούφιση όταν βλέπω ότι πρόκειται για ένα δωμάτιο με δερμάτινους μπεζ καναπέδες σε σχήμα Γ. Ένα τραπέζι τετράγωνο στη μέση,ΤV, τηλεκοντρόλ, DVD και μπάνιο. Πολύ ωραία όλα καθαρά ευήλιο και ευάερο. Μου λέει:

<< S'αρέσει εδώ;;;>>

<<Ωραίο δωμάτιο, αλλά τόσο ωραία μέρα έχει έξω..>>

<<Θες να πάμε αλλού;;>>

<<Yeap>>

Kαι φύγαμε.

Βγαίνοντας είπα να το διακωμωδήσω (μιας που είμαι ζωντανή!) ή να το κάνει αυτός. Δεν είπε τίποτα και μάλλον το ήξερε το μαγαζί....και δε θα ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε.. Απ΄την άλλη ίσως είναι συνέπεια της φιλοξενίας των Αρμενίων που φροντίζουν να μη σου λείψει τίποτα( απολύτως όμως!!)

Μετά πήγαμε σε μια αγορά που βρίσκεις κυριολεκτικά τα πάντα!! Vernissage!!!

Έχει πολλά σουβενίρ. Εγώ χάζευα μπλουζάκια( I love Armenia), βιβλία και αυτός κάτι (διακοσμητικά;;; σπαθιά. Ερωτεύτηκα έναν πίνακα ζωγραφικής αν και το μόνο που κατάφερα ήταν να τον βγάλω φωτογραφία.

Ψώνισα μερικά μαγνητάκια και ξανασυνάντησα το δολοφονικό του βλέμμα όταν πήγα να πληρώσω..Μετά αφιερώσαμε αρκετή ώρα στην κοινή αγάπη μας-τα βιβλία. Έψαχνα ελληνοαρμενικό λεξικό(δε κατάφερα να βρω στην πατρίδα) ή τουλάχιστον αγγλοαρμενικό. Ο βιβλιοπώλης μου είπε ότι το τελευταίο το πούλησε την προηγούμενη μέρα και αν θέλω να παραγγείλω ελληνοαρμενικό(θα κόστιζε περίπου 8 ευρώ) και να πάω την επόμενη.

Καθώς σχολίαζα κάτι στον Α πετάγεται ο διπλανός βιβλιοπώλης( ~70 χρονών) και λέει απευθυνόμενος σε μένα:

<<Και εγώ ξέρω αγγλικά!!>>, και μας πιάνει την κουβέντα..Τι πάρλα Θέε μου!!!

<<Έχω έρθει στην Ελλάδα, την Ευρώπη την έχω γυρίσει νέος. Έχω έρθει Thessaloniki – η πόλη των ερωτευμένων! Να πάτε – να πάτε!!! Είστε πολύ όμορφο ζευγάρι.>> (Μπάρμπα,εγώ Θεσσαλονίκη μένω και το παιδί από δω δεν έχει καμία όρεξη να παρατήσει τη δουλειά του για μένα!!)

Πάντως ο παππούς ξανάνιωσε που τα ξαναθυμήθηκε. Έχει πολλές αναμνήσεις από την Ελλάδα. Είχε πάει και Πελοπόννησο ( ντρέπομαι για λογαριασμό μου...). Στη Θεσσαλονίκη όμως γνώρισε τη Μόνικα. Ήταν το πιο όμορφο κορίτσι στον κόσμο ( τώρα θα είναι καμιά 60χρ. Θα ήθελε να την ξαναδεί) Ήξερε καλά αγγλικά ο παππούς αλλά η προφορά ήταν περίεργη αφού είχε να μιλήσει χρόνια ολόκληρα...

Στο τέλος ο καημένος ο Α με πήρε απ΄το χέρι και φύγαμε!!

<<Καταλάβαινες τι σου έλεγε;;>> μου λέει:

Η απάντησή μου πυροδότησε άλλη μια διαμάχη μεταξύ μας για το ποιανού αγγλικά είναι καλύτερα μιας κι ο ένας υποστηρίζει πάντα τον άλλον αλλά ποτέ τον εαυτό του.

Στο λεφωρειάκι που είμασταν παστοί για μια ακόμα φορά είδαμε και ένα ατύχημα-βέβαιο αποτέλεσμα της ταχύτητας..Ένα φορτηγάκι μαναβικής είχε χτυπήσει μια γυναίκα..Το φορείο και ο κόσμος που ήταν γύρω της έκλειναν το δρόμο. Μισή ώρα αργότερα βρισκόμουν στο σπίτι της Ε και ο Α στο ίδιο λεωφορειάκι για την πόλη.

Στο σπίτι βρισκόταν η φίλη αρμένισσα και πριν προλάβω να ανέβω με πήρε και ξεκινήσαμε για μια βραδυνή περιπέτεια.

Δικαίως ένιωθα πως αυτή η μέρα δεν έχει τέλος...

(vernissage)

 

[thalia_2012]

Κεφάλαιο 9

Ξαναεπιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο με προορισμό μια κοντινή περιοχή- κι αυτή εκτός κέντρου. Στις 10 μ.μ θα πάμε στο σπίτι μιας κυρίας, μητέρας 3 παιδιών, αισθητικού. Είναι αρκετά νέα, και όταν δε δουλεύει(η βασική δουλειά της είναι υπάλληλος σε σουπερμαρκετ) δέχεται πελάτισσες στο σπίτι. Άυριο θα παραστούμε σε ένα γάμο (ποιό γκαρνί και ποιό γκεράρντ; ) και η μικρή είχε τη φαεινή ιδέα να μη το αφήσουμε και αυτό για αύριο. Ενημερωτικά η αφαίρεση φρυδιών και σχήμα(για τις συμφορουμίτισες το λέω , αμέσως να με φάτε!!) μας κόστισε κατ'άτομο λιγότερο από 1 ευρώ. Γνωρίσαμε και τη ζωηρή κόρη της με την οποία συζήτησα (ναι μάλιστα!!) στα αρμένικα!!! Φεύγοντας έπρεπε να αναζητήσουμε ταξί γιατί ήταν πολύ αργά για λεωφορείο στη συγκεκριμένη περιοχή..Ακριβώς κάτω από την πολυκατοικία ήταν παρκαρισμένα διάφορα αμάξια- όλα τύπου lada niva εκτός από ένα. Ρωτάμε ένα κύριο για το πού θα βρούμε ταξί και να σου που ανοίγει το παράθυρο ένα μαύρο skoda καινούριο με φιμέ τζάμια που ήταν παρκαρισμένο μπροστά μας.

<<Ταξί ψάχνετε;;>>( όχι λέω στη Ν να του πει...)

<<Ναι!>> απαντάει η Ν.<<Έλα πάμε!>> και με τραβάει απ' το χέρι..

<<Όχι!!!Εγώ εδώ μέσα ΔΕ ΜΠΑΙΝΩ!>>

<<Έλα..ταξί είναι αφού το είπε ο άνθρωπος!!>>

<<Τον ξέρεις;;;Αφού δεν έχει καν ταμπέλα που δείχνει ότι είναι ταξί!!!>>

Αφού ρίξαμε έναν καβγά έξω από το ταξί και αφού μπήκε εν αρχή μόνη της μπήκα κι εγώ για να συνεχίσουμε τον καβγά μέσα. Να σου και το ηλεκτρικό κλείδωμα. Περίεργη φάτσα ο τύπος, δεν ήταν και μεγάλος σε ηλικία. Η ώρα 11 παρά.

<<Ν για πες, καλά τον πάει τον δρόμο;;>>

<< Δε θυμάμαι, δε ξέρω που είμαστε!>> (επίτηδες το κάνει;; )

<<Αποφάσισα να σταματήσω να κάνω ερωτήσεις γιατί νευρίαζα όλο και περισσότερο.>>

Ήταν και μακρυνή η διαδρομή. Εγώ όπως γίνεται κατανοητό σκεφτόμουν ότι επιβάλλεται να μην κυκλοφορώ χωρίς pepper spray, καθώς και το πως θα σπάσω το τζάμι αν χρειαστεί, κ.α). Μετά από ένα διάστημα μουγκαμάρας που αναρωτιόμουν τι σκέφτεται η Ν, το πώς ζει ακόμα αρτιμελής τόσο καιρό που κυκλοφορεί μεταξύ Αρμενίας- Ρωσίας, σαν να μου φάνηκε γνώριμη η περιοχή!

Αναθάρρησα! Βγαίνοντας από το ταξί της απόγνωσης, και αφού ανάσανα αέρα ελευθερίας μου λέει:

<<είδες που φτάσαμε;;;; Για αυτό άλλη φορά να μη φοβάσαι!!>> Και να θέλω να την πνίξω!!

<<Ήξερες ότι θα φτάναμε;;;;>> λέω.

Δεν απάντησε.

06/10: Σήμερα είναι η μέρα του γάμου μιας γνωστής της οικογένειας που με φιλοξενεί και θα πάω κι εγώ. Έχουν αρκετά ενδιαφέροντα έθιμα. Παραδείγματος χάρη,οι καλεσμένοι πηγαίνουν στο γάμο με χάμερ (φαντάζομαι μόνο οι σχετικά κοντινοί) και το ζευγάρι μετά το γάμο φεύγει με λιμουζίνα! Δε κοκορεύομαι ότι μπήκα σε χάμερ(ξέρω κάποιον που θα 'θελε πολύ) κι όπου αλλού έτυχε γιατί αν δεν ήταν η Σ με τα πόδια θα πήγαινα!

Σε 3 μέρες φεύγω- δε θέλω να φύγω αλλά έκατσα και παραπάνω απ ΄'οσο έπρεπε..Το επόμενο πρωί σηκώθηκα παρ' όλο που και πάλι δεν ήταν κανείς ελληνόφωνος στο σπίτι, συμμάζεψα,καθάρισα και περίμενα να έρθουν να μας πάρουν με κατεύθυνση το Abovyan. Καλή μέρα ήταν αλλά στο λόφο που ανεβήκαμε με ένα απλό φουτεράκι την πατήσαμε. Μας έπιασε βροχή και κατέληξα σπίτι με φαρυγγίτιδα και υποθερμία...Επί 3 ώρες ήμουν σίγουρη ότι καθώς είναι η τελευταία μου ολόκληρη μέρα εδώ, δεν υπάρχει περίπτωση να επισκεφτώ Garni, Gehrard κυρίως έτσι όπως είμαι. Ξάπλωσα κανά 5ωρο να αποδεχτώ τη μοίρα μου..Μέχρι που ήρθε η κα Ε μες την τρελή χαρά (χωρίς να χει ιδέα για το μαύρο μου το χάλι) λέγοντας:

<<ΣΗΚΩ!! ΠΑΜΕΕ!>> Μάζεψα κι εγώ τα κομμάτια μου για να μη στεναχωρηθεί και φύγαμε!!

Πρώτα πήγαμε Gehrard αλλά δεν είχε πολύ φως. Χτίστηκε το 13ο αιώνα. Ίσα ίσα προλάβαμε να δούμε τα βασικά. Μετά πήγαμε Garni - όμορφα τα χρώματα που παίρνει ο ουρανός κατά τη δύση του ήλιου.. Ξέραν τι κάναν οι αρχαίοι..

( η θέα από abovyan)

(gehrard)