Ντουμπάι 7 μέρες στο Ντουμπάι

[zmaria]

Να μαστε λοιπόν Σάββατο βράδυ στο Ελ.Βενιζέλος από νωρίς, να είμαστε στην ώρα μας και μήπως και βρούμε κάποιον ταξιδιωτικό οδηγό μιας και είχαμε αμελήσει να πάρουμε παρόλο που το είχαμε κλείσει το ταξίδι τουλάχιστον ένα μήνα πριν. Αναχώρηση αεροπλάνου 23.30 ώρα Ελλάδος. Το ταξίδι κυλά ήσυχα, μόνο που την τελευταία ώρα τις έχει τις αναταραχές του πάνω κάτω δεξιά αριστερά μας πάει και κοιταζόμαστε με την αδερφή μου καλά καλά…Τέλος καλό όλα καλά. Φτάνουμε στον προορισμό μας στις 04.30 ώρα Ντουμπάι. Κάναμε δηλαδή 4 ώρες (λιγότερο από ότι μας είχανε πει). Η Ελλάδα με το Ντουμπάι έχουν 1 ώρα διαφορά το χειμώνα και 2 ώρες το καλοκαίρι.
Φτάνουμε λοιπόν στο αεροδρόμιο της Σαρτζάχ, το οποίο είναι ένα από τα μικρότερα και το πιο αυστηρό από τα εφτά εμιράτα τα οποία είναι τα εξής: Αμπου Ντάμπι (θα μιλήσουμε μετά γι αυτό), Ντουμπάι (θα μιλάμε συνεχώς για αυτό), Σαρτζάχ, Ουμ αλ Καϊγίαν, Ρας Αλ Καϊμά, Φουτζάιρα (επίδοξο θέρετρο). Εδώ στην Σαρτζάχ οι κώδικες ενδυμασίας είναι πιο αυστηροί και το ποτό απαγορεύεται παντού! Παντού όμως! Εγώ θα ήθελα βασικά να πάμε στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι για τα τόσα και τόσα που έχω ακούσει για την πολυτέλεια του, τις απίστευτες αγορές και προσφορές στα Duty Free, πετούσαμε όμως με Air Arabia (η πιο οικονομική και φυσικά χωρίς κάποιο έδεσμα δωρεάν κατά την διάρκεια του ταξιδιού) και τα αεροπλάνα της προσγειώνονται μόνο εκεί. Στο αεροδρόμιο του Ντουμπάι ένας φίλος μου πέρυσι αγόρασε μια κάμερα 300 ευρώ ενώ στην Ελλάδα έκανε 600! Καλή αγορά δεν μπορείς να πεις. Ήταν και στα σχέδια μου να πάρω μια φωτογραφική μηχανή διότι η λίγων μηνών μηχανή μου έπεσε κάτω κι έσπασε το σύστημα του φακού (ένα ταξίδι πρόλαβε μόνο η κακομοίρα).

Προσγειωνόμαστε λοιπόν και κατευθυνόμαστε στον χώρο όπου γίνεται ο έλεγχος διαβατηρίων. Στους γκισέδες μας καλοσωρίζουν Άραβες άνδρες υπάλληλοι ντυμένοι με τα παραδοσιακά τους ρούχα, άσπρη κελεμπία και τουρμπάνι (έτσι δεν το λένε?), κάτι που μας αρέσει. Είναι λες και πήραμε μια πρώτη γεύση από την χώρα. Οι υπάλληλοι σοβαροί, αγέλαστοι, ψαρωτικοί θα έλεγα αλλά συγχρόνως τυπικοί και σχεδόν ευγενικοί. Αφού τελειώνουμε τον έλεγχο και βάζουν την σχετική σφραγίδα στο διαβατήριο μας (η παραμονή μας επιτρέπεται για 30 μέρες, μετά χρειάζεται ειδική άδεια και διαδικασία) περνάμε στην παραλαβή των αποσκευών, όπου γρήγορα γρήγορα παίρνουμε τις βαλίτσες μας. Έξω ακριβώς από το αεροδρόμιο μας περιμένει ένας μελαμψούλης με την πινακίδα του πρακτορείου μας. Θα μας παραλάβει και θα μας πάει στο ξενοδοχείο μας. Στο γρουπ είμαστε έξι άτομα. Για κάποιον λόγο αυτός νομίζει ότι περιμένουμε κι άλλους και για μισή ώρα τουλάχιστον περιμένουμε σαν βλάκες (ευγενικά το θέτω) μιας και αργεί να καταλάβει πως όχι δεν περιμένουμε άλλους, εμείς κι εμείς είμαστε μωαμεθανέ μου τι μας κρατάς ξημερωβραδιάτικα εδώ, έχει πάει και 5.30 το πρωί και όχι τίποτα άλλο, αλλά έχουμε και ξενάγηση στις 9.00. Μου μυρίζει αϋπνία??
Αφήνουμε το ένα ζευγάρι σε κάποιο άλλο ξενοδοχείο και επιτέλους κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο μας το Rose Rotana που είναι ολοκαίνουριο και το πιο ψηλό στο Ντουμπάι. 59 όροφοι παρακαλώ 333 μέτρα. Το ξενοδοχείο αυτό για την ώρα είναι 4 αστέρων δίοτι είναι νεότατο και δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, σύντομα όμως θα γίνει 5 αστέρων. Οι τιμές των δωματίων είναι 80-135 ευρώ και θα μπορούσα να το συστήσω ανεπιφύλακτα. Οι υπάλληλοι μας υποδέχονται με απίστευτη ευγένεια κι όλη την διάθεση να μας δείξουν από την αρχή ότι θα κάνουν τα πάντα για να μας εξυπηρετήσουν σε ότι θέλουμε και για να μας κάνουν να περάσουμε όμορφα. Έχω να πω ότι σε νορμάλ συνθήκες είναι κάτι που δεν μου πολυαρέσει αυτό, μου θυμίζει δουλοπρέπεια. (Για να καταλάβετε δηλαδή δεν υπάρχει χειρότερο μου σε εστιατόριο να έχω κάποιον από πάνω μου συνέχεια να μου γεμίζει το ποτήρι σε κάθε μου γουλιά. Γιατί καλέ κουλή είμαι??). Σε βάθος χρόνου όμως της εκδρομής τολμώ να πω ότι είναι κάτι που τελικά ευχαριστιέμαι καθώς η ευγένεια, οι καλοί τρόποι και η εξυπηρέτηση του πελάτη είναι σήμα κατατεθέν του Ντουμπάι και όλα αυτά τα παραπάνω μου έχουν λείψει απελπιστικά στην Ελλάδα.
Ωραιότατο λοιπόν το ξενοδοχείο μας. Μέχρι να κάνουμε τσεκ ιν έχουν πάρει ήδη τις βαλίτσες μας για να τις ανεβάσουν στο δωμάτιο μας. Πριν προλάβουμε να ρωτήσουμε εμείς μας ρώτησαν αν θέλουμε δωμάτιο για καπνίζοντες. Ουφ, πάει κι αυτό το άγχος. Απαράδεκτο το ξέρω αλλά δεν μπορώ με τέτοιο περιορισμό. Γενικότερα στο Ντουμπάι επιτρέπεται το κάπνισμα. Εδώ καπνίζουν ναργιλέ θα μου πεις αυτό θα τους χαλάσει?? Η ώρα έχει πάει πια 06.30, η αίθουσα πρωινού έχει ανοίξει και αποφασίζουμε να πάρουμε ένα καλό πρωινό. Ας γεμίσουμε τα στομάχια μας μιας και δεν θα γεμίσουμε με ώρες ύπνου. Τρώμε λοιπόν και πάμε για ύπνο….για ούτε δυο ώρες, τόσο καλά…

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[zmaria]

Ξυπνάμε μες στην όρεξη (τι να σου πω) κι ετοιμαζόμαστε για την ξενάγησή μας με τα υπόλοιπα 4 άτομα. Όσο λιγότεροι τόσο καλύτερα όταν πας με γκρουπ. Ξεναγός μας η Αγγελική. Ο μπαμπάς της Έλληνας, η μαμά της Ινδή (ωραιότατος συνδυασμός) κι αυτή να μένει μόνιμα Ντουμπάι και να έρχεται κάθε καλοκαίρι για διακοπές στην πατρίδα. Θεσσαλονίκη νομίζω. Ξεκινώντας λοιπόν τρώμε την πρώτη κρυάδα. Τεράστιοι δρόμοι, φοβερή μεγαλούπολη, εντυπωσιακοί ουρανοξύστες αλλά ρε παιδιά, να μην έχει πουθενά να προχωρήσεις? Να κάνεις την βόλτα σου? Να νιώσεις τον παλμό της πόλης ρε παιδί μου. Για να πας κάπου είσαι αναγκασμένος να πάρεις ταξί. Έχουν δύο ειδών ταξί. Τα κανονικά που φαίνεται ότι είναι ταξί(με τις σημαιούλες τους κτλ) και τα άλλα που είναι ακριβά αυτοκίνητα, καλογυαλισμένα κι αν δεν στο πουν δεν το καταλαβαίνεις. Πως γουστάρουν οι τουρίστες να το παίζουν μόστρα ε? Το φτηνό έχει αρχική ταρίφα 0,60 ευρώ. Το άλλο δεν ξέρω δεν μπήκα. Υπάρχει και το μετρό το οποίο είναι εναέριο, πηγαίνει μόνο του χωρίς οδηγό(!) αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα και δεν λειτουργούν όλες οι στάσεις του. Μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου στο εξωτερικό είναι να προχωράω στις πόλεις, να ψάχνω στενάκια, να χαζεύω δρόμους, γειτονιές κι αυτό κατάλαβα γρήγορα γρήγορα πως το Ντουμπάι θα μου το στερήσει. Ας είναι.

Πρώτη βόλτα με το βανάκι στο κέντρο της πόλης, χαζεύουμε τους φοβερούς ουρανοξύστες, τα όμορφα κατασκευάσματα, τα κηπάκια που έχουν στις άκρες των λεωφόρων, τα τεράστια mall, τους δίδυμους πύργους, τον ψηλότερο πύργο του κόσμου Burj Khalifa. Η πόλη είναι πεντακάθαρη, δεν υπάρχει ούτε ένα σκουπιδάκι κάτω. Η μόνη παραφωνία είναι πως παντού χτίζουν οικοδομήματα οπότε παντού υπάρχουν μπάζα και φυσικά ταλαίπωρους εργάτες που δεν μπορείς να μην τους λυπηθείς.. Κάνουμε ένα πέρασμα από το παλάτι του σείχη, απέξω απέξω, εννοείται πως δεν επιτρέπεται η είσοδος. Έξω από την πύλη του παλατιού οπλισμένοι φρουροί με το χέρι στην θήκη έτοιμο να το χρησιμοποιήσουν αν χρειαστεί να κοιτάνε βλοσυρά και καχύποπτα. Στην ουσία το μόνο που είδαμε εκεί ήταν κάτι χαριτώμενα παγώνια στο τεράστιο μονοπάτι που οδηγεί στην πύλη. Τι χαρά.. Περνάμε από ένα πόδι από τα διάσημα νησιά (τον φοίνικα), όπου και δεν καταλαβαίνουμε τίποτα μιας και άμα δεν το δεις από ψηλά τίποτα δεν σου λέει πως είσαι σε ένα πόδι του φοίνικα! Η βόλτα με ελικόπτερο ή με αερόστατο όπου βλέπεις αυτό το καταπληκτικό θέαμα κοστίζει από 200-500 ευρώ το άτομο. Λέμε να δούμε πως θα πάμε από οικονομικά (πόσα θα χαλάσουμε σε ψώνια δηλαδήJ) και αν θα προλάνουμε από άποψη χρόνου να το κάνουμε τις επόμενες μέρες. Είναι κάτι που σίγουρα θα αξίζει. Τελικά και ψώνια πολλά κάναμε και χρόνο τελικά δεν είχαμε. Κρίμα! Βλέπουμε τις πρώτες βίλες στις αρχές των ποδιών. Υπερπαραγωγές.. Που να πάμε και παρακάτω! Εκεί που έχουν αγοράσει σπίτια ο Μπέκαμ, η Μαντόνα κι άλλοι διάφοροι αυτής της κατηγορίας. Μέχρι και για την Μενεγάκη μας λένε!

Έπειτα μας πάνε στην παραλία της Τζουμέιρα, από την πλευρά που κάνουν μπάνιο οι τουρίστες και η παραλία είναι αφύλαχτη και χωρίς είσοδο. Από την άλλη πλευρά όπου η παραλία είναι οργανωμένη η είσοδος είναι μόλις 1 ευρώ. Στην παραλία αυτή μας πήγαν για να θαυμάσουμε και να τραβήξουμε από καλό σημείο (από άποψη φωτογραφίας) το απόλυτο ξενοδοχείο, το θρυλικό Μπουρτζ αλ Αράμπ, το μοναδικό εφτάστερο στον κόσμο το οποίο απεικονίζει ένα ιστιοφόρο. Φαντάζομαι πως αυτό είναι σε όλους γνωστό. Πραγματικά αξιοθαύμαστο. Φυσικά είναι πανάκριβο. Μας πρότειναν να πάρουμε πρωινό με 70 ευρώ το οποίο αν θυμάμαι καλά σερβιριζόταν στον πρώτο όροφο και δεν θα είχες το οκ για να κυκλοφορήσεις μες στο ξενοδοχείο να δεις και κάτι άλλο, να χαζέψεις τον πλούτο και την ομορφιά. Μας είπαν πως ίσως θα μας άφηναν (αν ήταν στις καλές τους) να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο υπόγειο ενδοθαλάσσιο εστιατόριο, το οποίο είναι ένα από τα ακριβότερα δέκα εστιατόρια του κόσμου και είναι ένα φυσικό ενυδρείο! Τρως και δίπλα σου περνούν κάθε λογής πλάσματα της θάλασσας. Θα σε άφηναν όμως να το δεις? Αποφασίσαμε να μην πάμε. Κάποια άτομα από άλλο γκρουπ (συναντηθήκαμε σε επόμενη ξενάγηση) πήγαν και τους άφησαν να πάνε εκεί και να βγάλουν και φωτογραφίες. Εκεί ζήλεψα..

Η ξενάγηση συνεχίζεται στο μουσείο του Ντουμπάι στο οποίο απεικονίζεται με κάποιες κατασκευές και κέρινα ομοιώματα η εξέλιξη του Ντουμπάι. Ιστορία δεν υπάρχει, τώρα φτιάχνεται Αν κάποιος θέλει να πάει εκεί να βρει ιστορία, τέχνη, πολιτισμό λάθος μέρος διάλεξε. Ένα καράβι στολίζει τον εξωτερικό χώρο. Μπαίνοντας μέσα υπάρχει ένας εξωτερικός χώρος στον οποίο υπάρχει μια βάρκα, ένα πηγάδι διάφορα άλλα όμορφα κι ένα σπιτάκι αντίγραφο αυτών όπου μένανε παλιά. Η καλύβα λοιπόν φτιαγμένη από καλάμια έχει έναν αυτοσχέδιο “κλιματισμό”. Δεν θυμάμαι τώρα να σας εξηγήσω πως γίνεται αυτό αλλά πραγματικά εκεί μέσα είχε μια σχετική δροσιά (λέμε τώρα) σε σχέση τουλάχιστον με τους 38ο που είχε έξω…Βγαίνοντας από την καλύβα μπαίνεις πια σε έναν εσωτερικό χώρο όπου έχει τα κέρινα ομοιώματα ξεκινώντας με (τι άλλο) δυο εργάτες να δουλεύουν σκληρά (σε ορυχεία ίσως?). Συνεχίζοντας την περιήγηση στο μικρούλι αυτό μουσείο, είδαμε Άραβες με καμήλες, να μαζεύουν ψάρια, να είναι κρεμασμένοι ανάποδα (αναπαράσταση πως παλιά μάζευαν μαργαριτάρια από την θάλασσα), να διαβάζουν το κοράνι, να φτιάχνουν ένα πλοίο.. Σε μια αίθουσα έχει μεγάλες φωτογραφίες δείχνοντας πως ήταν το Ντουμπάι από το 1950 ως και το 2000. Καμία σχέση.. Η αλήθεια είναι ότι η εξέλιξη αυτή είναι πέρα για πέρα εντυπωσιακή. Στην ίδια αίθουσα επίσης προβάλλεται και μια ταινία με θέμα την εξέλιξη αυτή, αλλά δεν έχουμε τον χρόνο να κάτσουμε να το δούμε διότι μας περιμένει το βανάκι Ένα από τα κακά του να πηγαίνεις με γκρουπ. Σε τρέχουν.

Στο υπόλοιπο της ξενάγησης αρχίζω να περνάω καλύτερα. Μας πάνε να πάρουμε τα άμπρας (βάρκες), να περάσουμε απέναντι στα σουκς. Η πόλη ζωντανεύει.. Επιτέλους. Πως μʼ αρέσει αυτό το ανθρώπινο βουητό! Πρώτη αγορά λίγα σουβενίρ. Περνάμε στα μπαχαρικά. Εκατοντάδες να διαλέξεις. Μέχρι και φυσικό βιάγκρα! Κι έπειτα στην αγορά του χρυσού. Κόσμος πηγαινοέρχεται, οι καταστηματάρχες σου φωνάζουν να μπεις μέσα να δεις τα προϊόντα τους, σε “πιέζουν» να δεις την δικιά τους καλύτερη πραμάτεια, οι ντόπιοι κοιτούν τις Ευρωπαίες με ανοιχτό το στόμα. Τα παζάρια ξεκινάνε. Η παρέα του γκρουπ όλο και κάτι παίρνει. Εμείς δεν αγοράζουμε τίποτα. Θα ξαναέρθουμε άλλη μέρα στον ελεύθερο χρόνο μας να χαζέψουμε και να παζαρέψουμε με την ησυχία μας. Εδώ είναι η άλλη πλευρά του Ντουμπάι. Η φτωχική, η πιο άγρια. Αλλιώτικα όμορφη.

Οι υπήκοοι στο Ντουμπάι, οι ντόπιοι, αποτελούν μόνο το 20% του συνολικού πληθυσμού. Οι υπόλοιποι είναι ξενόφερτοι που απλά μένουν και δουλεύουν εδώ. Το κράτος από τότε που έχει αρχίσει αυτή η φοβερή εξέλιξη δεν δίνει πουθενά υπηκοότητα αν είσαι ξένος, όσα χρόνια κι αν ζεις ή δουλεύεις εδώ. Οι ώρες δουλειάς χτυπάνε δωδεκάωρα και πάνω, είτε δουλεύεις ως εργάτης, είτε σε εμπορικές εταιρείες και οπουδήποτε αλλού. Ειδικά οι εργάτες εργάζονται απίστευτα σκληρά και ακατάπαυστα μέσα στην αφόρητη ζέστη (που να πάει και Αύγουστος). Από όσα έχω διαβάσει και από όσα μαθαίων από τις ξεναγούς μας, η δουλειά είναι σκληρή, μένουν πολλά άτομα στοιβαγμένα μαζί, έχουν ασφάλεια όμως και αμοίβονται καλά. Σίγουρα μας λένε, οι συνθήκες αυτές που ζουν και εργάζονται είναι σκληρές αλλά σαφώς καλύτερες από αυτές που θα είχαν στην πατρίδα τους (Λίβανος, Συρία, Ιράν, Ιράκ είναι λίγες από τις πολλές χώρες που άνθρωποι τους μεταναστεύουν στο Ντουμπάι). Αυτά όσο αφορά την εργατική τάξη. Όσο αφορά για αυτούς που εργάζονται σε εταιρείες, όπως μας είπαν οι ίδιοι (γνωρίσαμε κάποιους από αυτούς τις επόμενες μέρες), δουλεύουν πολύ, οι συνθήκες όμως εργασίας και η οικονομική ανταμοιβή είναι πέρα για πέρα ικανοποιητική. Αυτά μας τα είπαν άτομα που είναι χρόνια εδώ και η καταγωγή τους ήταν από Λίβανο, Ελλάδα, Αίγυπτο, Αυστραλία, Καναδά, Σουηδία. Από όλες τις πλευρές του κόσμου δηλαδή!

Όσο αφορά το ντύσιμο, μπορείς να βάλεις ότι θέλεις. Στους οδηγούς γράφει ότι το ντύσιμο πρέπει να είναι αυστηρό, τουτέστιν ώμοι, μπούστο και πόδια πάνω από το γόνατο απαγορεύεται για τις κυρίες. Κι όμως οι τουρίστριες μπορούν να φοράνε ότι θέλουν. Από κει και πέρα είναι επιλογή σου να μην νιώθεις σαν την μύγα μες στο γάλα. Εγώ συνήθιζα να φοράω φορεματάκια με ραντάκι μέχρι το γόνατο. Μια μέση κατάσταση γιατί και την ζέστη δεν θα άντεχα και να με κοιτάνε καλά καλά όντας πιο αποκαλυπτική. Αλλά όσα γράφουν για τις σχετικές απαγορεύσεις στην ενδυμασία των τουριστών δεν ισχύει. Μέχρι και μίνι θανάτου είδαμε να κυκλοφορεί ντάλα μεσημέρι μες στην μέση του δρόμου. Αυτόματα σχολιάσαμε όλοι από ποιο κρεβάτι άραβα έχει σηκωθεί….(γυναικάρα ωστόσο!) Οι άντρες υπήκοοι τους φοράνε άσπρη κελεμπία και τουρμπάνι. Είδαμε και κάποιους να φορούν πορτοκαλί ή μπλε. Ξέρει κανείς να μου πει την διαφορά? Οι γυναίκες φοράνε αυτό το απαίσιο μαύρο ράσο και φυσικά τις μπούργκες. Είδαμε να φοράνε μπούργκες όπου κάλυπταν μόνο τα μαλλιά τους και το πρόσωπό τους φαινόταν κανονικότατα, είδαμε να υπάρχει μια σχισμή μόνο στα μάτια και τέλος το πλέον απαράδεκτο να μην έχουν καν σχισμή. Έλεος? Ρωτήσαμε την ξεναγό για ποιον λόγο όλες αυτές οι διαφορές στις μπούργκες και μας είπε πως είναι κάτι που αποφασίζει (φυσικά), ο άντρας της οικογένειας, περισσότερο ο πατέρας και λιγότερο ο άντρας της μουσουλμάνας. Δηλαδή αυτηνής που φαίνεται το πρόσωπο ο μπαμπάς της είναι ο προοδευτικός ε?? Τι καλά.. Ξέρει κάποιος να μου πει επίσης κάτι παραπάνω γι αυτές τις διαφορές? Παρόλα αυτά είναι όμορφες. Στις περισσότερες που φαίνεται το πρόσωπο τους βλέπεις ότι πολλές είναι έντονα βαμμένες και γενικότερα είναι περιποιημένες. Κάτω από τα ράσα φοράνε ψηλά τακούνια. Αυτό που με εντυπωσίασε είναι στα mall που τις έβλεπες να αγοράζουν από ακριβά μαγαζιά τα καλύτερα μέχρι και εσώρουχα από τα πιο σέξυ μπορώ να πω (ναι κρυφοκοίταξα τις αγορές τους). Οι άντρες πάλι δεν είναι τόσο όμορφοι αλλά αν πετύχεις ωραίο Άραβα είναι πολύ ωραίος….

 

[dim kyr]

Αν και το Ντουμπάι δεν είναι από τους προορισμούς στους οποίους έχω αδυναμία (μάλλον το αντίθετο) , φίλη Ζμάρια το κείμενό σου είναι απολαυστικό και άκρως περιγραφικό χαρακτήρα, ενώ θέτεις χρηστικά στοιχεία για την χώρα απαραίτητα για κάποιον που θέλει να την επισκεφτεί. Μπράβο. Περιμένουμε συνέχεια.

 

[ioanna karagianni]

Μάλιστα ακόμα μια ιστορία για το Ντουμπάι και μάλιστα για 7 μέρες!!! μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις είναι πολύ ευχάριστος και άνετος.

 

[North66]

Επιτέλους μια διαφορετικά γραμμένη ιστορία για το Ντουμπάι... ανυπομονονώ για τη συνέχεια...

 

[ΕΡΣΗ]

Καλά το πας σε έναν πολύ αμφιλεγόμενο (τουλάχιστον στο forum αυτό) προορισμό.
Παραδόξως με ενδιαφέρει πολύ η συνέχεια.

 

[zmaria]

Τέλος για την σημερινή ξενάγηση. Μας πάνε σε ένα όμορφο ξενοδοχείο για φαγητό. Μπουφές ποικίλος, κυριαρχούν τα αραβικά φαγητά, πικάντικα γευστικά. Το δικό μας κεμπάπ έχω να πω είναι μακράν καλύτερο. Επιστροφή στο ξενοδοχείο με μια πικρόγλυκη γεύση. Οκ τα είδαμε όλα αυτά, άραγε θα μπορέσουμε να γεμίσουμε τις υπόλοιπες μας μέρες? Ή μήπως δεν θα έχουμε να κάνουμε πράγματα και βαρεθούμε? Κούνια που με κούναγε… τελικά ήταν πολλά αυτά που δεν προλάβαμε να κάνουμε. Έτσι για να μάθουμε να είμαστε προπέτες. Λίγη ξεκούραση για να ξεκινήσουμε την βραδινή μας περιπλάνηση στο χιλιοφωτισμένο Ντουμπάι.

Ξεκούραστες και ορεξάτες κατεβαίνουμε στην ρεσεψιόν όπου είναι ένας γλυκήτατος μαυρούλης και του ζητάμε πληροφορίες για ένα μαγαζί που θέλουμε να πάμε για ποτό και μας λέει τα καλύτερα. Λέγεται Long Bar είναι ακριβώς απέναντι από το ξενοδοχείο μας και μας λέει ο πως δεν χρειάζεται να κάνουμε κράτηση. Ωραία λοιπόν παίρνουμε ταξάκι έξω από το ξενοδοχείο (εννοείται πως πάντα περιμένουν ταξί έξω από τα ξενοδοχεία). Δεν υπάρχει διάβαση για να πάμε με τα πόδια αλλά την επόμενη μέρα μαθαίνουμε πως μπορούμε να περάσουμε απέναντι μέσω του μετρό, το οποίο είναι εκτός λειτουργίας από τις 22.00 μέχρι το πρωί αλλά ο χώρος είναι ανοιχτός και φυλάγεται από ένοπλους φρουρούς όλο το 24ωρο. Μέρα προσαρμογής βλέπεις. Μπαίνουμε μέσα στο ξενοδοχείο Rotana Tower το οποίο είναι αδερφάκι το δικού μας ξενοδοχείου. Σημείωση ότι όλα μα όλα τα μπαρ είναι μέσα σε ξενοδοχεία. Το ποτό απαγορεύεται δια ροπάλου έξω στον δρόμο και δεν πωλείται πουθενά ούτε καν σε σούπερ μάρκετ. Αν θέλετε δηλαδή να πάρετε ένα ποτό να έχετε στο δωμάτιο σας φροντίστε να το προμηθευτείτε από το αεροδρόμιο. Μόνο εκεί θα το βρείτε. Εμείς είχαμε κάνει τα σκονάκια μας μέσω ίντερνετ πριν φύγουμε για μπαρ και εστιατόρια στα οποία επιτρέπεται το κάπνισμα. Πάμε λοιπόν προς το μπαρ όπου εκεί βρίσκεται ένας πορτιέρης και μας ρωτάει αν έχουμε κάνει κράτηση και του λέμε όχι. Δεν μας αφήνει να μπούμε! Και τώρα? Περιττό να πω ότι έχω να φάω πόρτα από τα 14?

Παίρνουμε πάλι ταξί και κατευθυνόμαστε προς Jumeira μεριά όπου πάμε να βρούμε ένα μπαράκι στο ξενοδοχείο Hilton. Τελικά έχουμε κάνει λάθος και σε ένα μπαρ στο Hilton δεν επιτρέπεται το κάπνισμα οπότε και αποχωρούμε. Στο Hilton έχει ένα ισπανικό εστιατόριο με ζωντανή ορχήστρα με λάτιν μουσική και φοβερή ατμόσφαιρα για τους φαν του είδους(είμαι κι εγώ ένας από αυτούς). Ήταν τέλεια αλλά δεν πήγαμε ποτέ γιατί δεν επιτρεπόταν το τσιγάρο. Ναι είμαι σκλάβα του τσιγάρου και ντρέπομαι. Η περιοχή αυτή είναι από τις λίγες που μπορείς να περπατήσεις και να διαλέξεις που θες να φας και να κάτσεις για καφέ. Πηγαίναμε λίγο σαν χαμένες και τελικά ρωτώντας μας λένε πως είναι 2 τα μέρη όπου επιτρέπεται ποτό και τσιγάρο. Βρίσκουμε το ένα και καθόμαστε. Εννοείται σε ξενοδοχείο μέσα. Λέγεται Tai Mai (ή Mai Tai) κι είναι ένα όμορφο περιβάλλον με ζωντανή μουσική με πιάνο. Ένας συμπαθητικός νεαρός μας κρατάει μουσική συντροφιά με τραγούδια τύπου Elton Jhon. Δοκιμάζω ένα κοκταίηλ με μαρτίνι και σοκολάτα. Ωραιότατο. Στο δεύτερο ποτό ζηλεύω την αδερφή μου και παίρνω ένα Mohito. Μμμμμμ ωραιότατο κι αυτό. Λίγο νωρίτερα να είχαμε φτάσει (πριν τις 22.30) το ποτάκι μας θα ήταν μισή τιμή λόγω happy hour. Να το έχετε στο νου σας για την βραδινή έξοδο υπάρχουν πολλές τέτοιες «ευκαιρείες» ειδικά για τις κυρίες. Θα το δείτε παρακάτω. Ταξάκι πάλι κι επιστροφή στο ωραίο μας ξενοδοχείο.

Στην βραδινή έξοδο μας τα χαλάει το Ντουμπάι. Σαν πρώτη γεύση βασικά. Εκτός κι αν έχεις κάποιον γνωστό και μπορεί να σε κατευθύνει για το που θα πας. Δεν έχει πολλά μέρη όπου να είναι πολλά μαγαζιά μαζί (είτε για ποτό είτε για φαγητό) για να μπορείς να διαλέξεις αυτό που θες. Από άποψη γούστου, τσιγάρου, τιμών. Κι αν χρειαστεί να κάνεις κράτηση? Αν δεν είσαι ενημερωμένος δηλαδή τι πρέπει να κάνεις? Ν’ αρχίσεις να γυρνάς με ταξί όλα τα ξενοδοχεία για να βρεις αυτό που σου ταιριάζει? Στην αρχή ξενερώσαμε μ’ αυτό αλλά λίγο η μελέτη που είχαμε κάνει, λίγο η βοήθεια των ξεναγών, λίγο η καλή μας διάθεση (αυτή κι αν είναι απαραίτητη!) όλα μας πήγαν πολύ καλά! Και το βράδυ και το πρωί.

 

[ΕΡΣΗ]

Ωραία και σήμερα. Αντε περιμένουμε την αυριανή ημέρα.
Να ρωτήσω και κάτι:
Τα ποτά στα μπαράκια των ξενοδοχείων είναι ακριβά όπως σε κάθε μουσουλμανική χώρα;

 

[zmaria]

Ωραία και σήμερα. Αντε περιμένουμε την αυριανή ημέρα.
Να ρωτήσω και κάτι:
Τα ποτά στα μπαράκια των ξενοδοχείων είναι ακριβά όπως σε κάθε μουσουλμανική χώρα;

Τα ποτά μας είπαν ότι είναι πολύ ακριβά γιατί είναι και τα μόνα που φορολογούνται. Η αλήθεια είναι όμως πως το περισσότερο που πληρώσαμε ήταν 10 ευρώ ακόμα και στα πιο πολυτελή ξενοδοχεία. Και ήταν και κοταίηλ. Δεν έχω πάει σε άλλη μουλσουμανική χώρα οπότε δεν έχω να κάνω σύγκριση. Εσύ τι λες?

 

[ΕΡΣΗ]

Κανονικέςτιμές μου φαίνονται σε σχέση με το Ομάν που είχα πάει πριν τέσσερα χρόνια. Δε θυμάμαι τιμές, αλλά θυμάμαι οτι το σκεφτομουν για να παραγγείλω δεύτερο ποτό.

 

[North66]

Στα μπαράκια των ξενοδοχείων του Ντουμπάι, τι ακριβώς άνθρωποι πάνε, μουσουλμάνοι, τουρίστες, μουσουλμάνες;

 

[zmaria]

Μάλιστα ακόμα μια ιστορία για το Ντουμπάι και μάλιστα για 7 μέρες!!! μου αρέσει ο τρόπος που γράφεις είναι πολύ ευχάριστος και άνετος.

Σέυχαριστώ πολύ! Έχω να σου πω πως από τις ιστορίες που έχω προλάβει να διαβάσω μιας και είμαι λίγο καιρό εδώ είναι η δικιά σου στην Μαδαγασκάρη κι από τότε έχω αρρωστήσει! Είναι ο καινούριος ονειρεμένος προορισμός μου! Μπράβο που κάνεις τέτοια ταξίδια!