Φινλανδία 4.028 παγωμένα χιλιόμετρα

[Klair]

Κεφάλαιο 1ο: Εισαγωγή και προετοιμασία​

Ιανουάριος 2024: Ο γιος μου και η κοπέλα του επέστρεψαν από το ταξίδι τους στη Λαπωνία, και συγκεκριμένα από το Rovaniemi, κατενθουσιασμένοι, δηλώνοντας ότι και του χρόνου θα επαναλάβουν την επίσκεψή τους σε αυτήν την περιοχή της Φινλανδίας την ίδια εποχή για να ξαναζήσουν τη μαγεία του αρκτικού χειμώνα. -«Αν ξαναπάτε θα έρθουμε κι εμείς (δηλαδή ο σύζυγος και εγώ) του είπα και θα το οργανώσουμε ακόμα καλύτερα, νοικιάζοντας αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μας. Έτσι, θα μοιραστούμε τα υψηλά έξοδα της διαμονής αλλά και του οχήματος και θα μπορέσουμε να δούμε περισσότερα μέρη».

Σεπτέμβριος 2024: Οι μήνες πέρασαν, προηγήθηκαν ταξίδια, αποδράσεις, καλοκαιρινές διακοπές και μια ωραία μέρα, ενώ βρισκόμασταν στη Βυτίνα και απολαμβάναμε τη δροσιά του Μαινάλου, θυμήθηκα τη συζήτηση που είχα κάνει με τα παιδιά για τη Φινλανδία και χωρίς χρονοτριβή έθεσα την ερώτηση: -«Θυμάστε που είχαμε πει, τον Γενάρη που μας πέρασε, ότι θα κανονίζαμε όλοι μαζί ταξίδι στη Λαπωνία»; -«Μήπως να κοιτάζαμε για εισιτήρια, για να δούμε τι παίζει από τιμές τώρα που είναι ακόμη νωρίς»;

Δεν πρόλαβα καλά-καλά να πω περισσότερα και ο γιος μου στρώθηκε στον υπολογιστή. Το σίγουρο ήταν ότι θα αποφεύγαμε την περίοδο των εορτών (Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς) για να μην πέσουμε πάνω στα πλήθη που επισκέπτονται την περίοδο αυτή τον δημοφιλή προορισμό. Έτσι, αρχίσαμε να ψάχνουμε πτήσεις για μετά τις 15 Ιανουαρίου του 2025 που τα πράγματα θα είχαν ηρεμήσει και οι ορδές των τουριστών θα είχαν επιστρέψει στις χώρες τους και στις εργασίες τους.

Ο γιος μου επέμενε ότι χρειάζονται αρκετές ημέρες για να απολαύσουμε και να ευχαριστηθούμε ένα τόσο μακρινό ταξίδι σε έναν τόσο ιδιαίτερο και μοναδικό προορισμό. Καμία αντίρρηση, λοιπόν! Βάλε μέρες παιδάκι μου, δεν χαλάω εγώ χατίρια! Και κάπως έτσι ξεκίνησε η έρευνα για αεροπορικά εισιτήρια, ενοικίαση αυτοκινήτου και εύρεση οικονομικών (όσο αυτό είναι εφικτό για έναν τέτοιο προορισμό) καταλυμάτων. Ολοκληρώνοντας την αναζήτηση είδαμε ότι είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί το ταξίδι μας για τις ημέρες που υπολογίζαμε, οπότε το site της Aegean πήρε φωτιά! Μέσα σε ελάχιστο χρόνο έγιναν όλοι οι συμφέροντες συνδυασμοί και κλείστηκαν 4 εισιτήρια και 2 βαλίτσες 23 Kg για μετάβαση από την Αθήνα στο Ελσίνκι στις 17 Ιανουαρίου του 2025 και επιστροφή από το Ελσίνκι στην Αθήνα στις 28 Ιανουαρίου του 2025. Θέλοντας να ρίξουμε το κόστος της αγοράς των εισιτηρίων εξαργυρώσαμε ότι μίλια διέθετε ο καθένας από εμάς δίνοντας επιπλέον, περίπου, 100 ευρώ/άτομo. Έτσι, δικαιούμασταν από μια χειραποσκευή ο καθένας και μια βαλίτσα 23 Kg το κάθε ζευγάρι.

Το πρώτο βήμα, λοιπόν, έγινε! Σειρά είχε η ενοικίαση του αυτοκινήτου το οποίο θα έπρεπε να είναι άνετο για 4 άτομα και να χωράει τις 2 μεγάλες βαλίτσες, τις 3 χειραποσκευές και ένα σακίδιο πλάτης μέσα στο οποίο θα μεταφέραμε laptop, power banks και φορτιστές. Απευθυνθήκαμε στην AVIS με την οποία έχουμε ξανασυνεργαστεί και είμαστε ευχαριστημένοι. Κλείσαμε ένα Skoda Octavia iV 1400 cc με full ασφάλεια και με χρεωστική κάρτα της Τράπεζας Πειραιώς στα 850 ευρώ για 10 ημέρες. Επιπλέον, δέσμευσαν 300 ευρώ ως εγγύηση τα οποία επιστράφηκαν αρκετές ημέρες μετά την παράδοση του οχήματος. Εννοείται, ότι την οδήγηση θα μοιράζονταν οι δύο άντρες της παρέας, γι’ αυτό και δηλώθηκαν δύο οδηγοί στην εταιρεία.

Τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό, μέλημά μας ήταν να μοιράσουμε τις ημέρες του ταξιδιού, να οργανώσουμε τις εκδρομές μας και να κλείσουμε τα καταλύματα. Εδώ βγήκαν τα τετράδια, τα μολύβια και τα στυλό. Μέχρι και σε χαρτοπετσέτες σβήναμε, γράφαμε, ξανασβήναμε και ξαναγράφαμε μέχρι να καταλήξουμε στο ιδανικότερο, αλλά και στο πιο εφαρμόσιμο πρόγραμμα της εκδρομής αφού γνωρίζαμε, από την προηγούμενη πείρα των παιδιών, ότι θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε ακραίες καιρικές συνθήκες, θερμοκρασίες πολλών βαθμών υπό το μηδέν αλλά και λίγες ώρες με ημερήσιο φως, αφού γύρω στις 16:00 με 16:30 θα είχε πια σκοτεινιάσει. Καταλήξαμε σε 5 διανυκτερεύσεις στο Rovaniemi, σε 2 διανυκτερεύσεις στο Ivalo, σε 1 διανυκτέρευση στο Tornio και τέλος σε 3 διανυκτερεύσεις στο Ελσίνκι.

Ως γνωστόν, η χώρα είναι πανάκριβη-εκτός των άλλων-και στο φαγητό. Πέρυσι, τα παιδιά που έμεναν σε ξενοδοχείο και έτρωγαν σε εστιατόρια πλήρωναν πολλά χρήματα για τη διατροφή τους. Φέτος, αποφασίσαμε να κλείσουμε διαμερίσματα με εξοπλισμένες κουζίνες για να μπορούμε να ετοιμάζουμε μόνοι μας τα γεύματά μας και τα σάντουιτς που θα παίρναμε μαζί μας στις ημερήσιες εξορμήσεις μας, διαφορετικά θα έπρεπε να ξοδεύουμε μια μικρή περιουσία για να τραφούμε 4 άτομα για τόσες ημέρες. Φυσικά, θα τρώγαμε και κάποιες φορές εκτός καταλύματος, αλλά συνετά και όσο το δυνατόν πιο οικονομικά.

Στο Rovaniemi κλείσαμε τη διαμονή μας σε ένα καταπληκτικό ισόγειο διαμέρισμα με: 1 κρεβατοκάμαρα, μεγάλο σαλόνι με καναπέ-κρεβάτι, πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα, μπάνιο και ιδιωτική σάουνα το οποίο βρίσκεται σε ένα κουκλίστικο προάστιο με ονειρεμένες μονοκατοικίες, λίγο έξω από το κέντρο της πόλης (2,1 Km), με το όνομα Upea rivitalon päätyhuoneisto στην οδό Poroelontie 3, με βαθμολογία 9,7 στη Booking. Η τιμή για τα 5 βράδια ήταν 900 ευρώ.

Στο Ivalo βρήκαμε ένα συμπαθητικό διαμέρισμα στον 1ο όροφο ενός κτιρίου (Airbnb), δίπλα στον ομώνυμο ποταμό ο οποίος ήταν φυσικά παγωμένος, αποτελώντας το τέλειο πεδίο για την παρατήρηση του Βόρειου Σέλαος. Το Johanna’ s Place, λοιπόν, είχε: 2 κρεβατοκάμαρες, σαλόνι με ενιαία πλήρως εξοπλισμένη κουζίνα και μεγάλο μπάνιο. Για τα 2 βράδια πληρώσαμε 178,61 ευρώ.

Στο Tornio μείναμε στο Hotelli Olof, σε ένα διαμέρισμα στον 3ο όροφο με: 1 κρεβατοκάμαρα, ευρύχωρο σαλόνι με καναπέ-κρεβάτι, υποτυπώδη κουζίνα (δεν είχε πλήρη εξοπλισμό για ετοιμασία γευμάτων-δεν τον χρειαζόμασταν άλλωστε αφού θα φτάναμε αργά και θα φεύγαμε νωρίς) δίπλα στο παγωμένο ποτάμι Torne, με 189 ευρώ τη βραδιά + πρωινό.

Τέλος, στο Ελσίνκι η διαμονή μας έγινε στο μέτριο Kotimaailma Apartments Kamppi, μόλις 500 μέτρα από το πολυσύχναστο Εμπορικό Κέντρο Kamppi και σε απόσταση 1,5 Km από τον Καθεδρικό Ναό του Ελσίνκι. Η χρέωση για τα 3 βράδια ήταν 361,95 ευρώ και είχε: 2 κρεβατοκάμαρες, κουζίνα πλήρως εξοπλισμένη με τραπέζι φαγητού και μικρό μπάνιο.

Εκτός της κουζίνας του διαμερίσματος στο Tornio, οι κουζίνες των υπόλοιπων διαμερισμάτων διέθεταν πλυντήριο πιάτων (πολύ χρήσιμο εργαλείο για να εξοικονομήσεις χρόνο όταν ταξιδεύεις με αυτόν τον τρόπο). Το σπίτι στο Rovaniemi είχε πλυντήριο-στεγνωτήριο ρούχων (ναι, χρειάστηκε να το χρησιμοποιήσουμε 1 φορά κατά τη διάρκεια της παραμονής μας). Το πλυντήριο ρούχων στο Johanna’ s Place στο Ivalo δεν καταφέραμε να το βάλουμε σε λειτουργία, μάλλον, είχε πρόβλημα και πλύναμε κάποια ρούχα στο διαμέρισμα στο Ελσίνκι σε ένα ρετρό πλυντήριο που άνοιγε στο επάνω μέρος (άνω φόρτωσης).

Όπως δεν πας ξυπόλητος στα αγκάθια, έτσι δεν πας χωρίς τον κατάλληλο εξοπλισμό στη Λαπωνία μέσα στο καταχείμωνο (στους -21 ή -28 βαθμούς Κελσίου-ναι, και τέτοιες θερμοκρασίες αντιμετωπίσαμε) γιατί πολύ απλά θα παγώσεις από την κορυφή μέχρι τα νύχια μέσα σε 2 λεπτά και θα πρέπει να επιστρέψεις στη ζεστασιά του καταλύματος. Η απόκτηση του σωστού ενδυματολογικού εξοπλισμού είναι, επίσης, μια πολυδάπανη διαδικασία. Ευτυχώς, εμείς διαθέτουμε πολλά ρούχα για χειμερινές δραστηριότητες αφού εδώ και πολλά χρόνια εκδράμουμε σε χιονοδρομικά κέντρα, αλλά κάνουμε και ταξίδια σε χώρες με πολύ κρύο και χιόνια. Έτσι, οι προσθήκες που χρειάστηκαν να γίνουν ήταν οικονομικά ανεκτές.

Τα δύο πολύ βασικά κομμάτια, κατά τη γνώμη μου και την εμπειρία μου, είναι το σωστό μπουφάν και οι σωστές μπότες. Το μπουφάν πρέπει να έχει προδιαγραφές για χαμηλές θερμοκρασίες και να είναι αδιάβροχο. Αυτό σημαίνει τιμές από 400-500 ευρώ....μέχρι όσα αντέχει η τσέπη του καθενός. Εμείς, χρησιμοποιήσαμε North Face, Columbia, Napapijri και Khujo.

Για τις μπότες το έψαξα πάρα πολύ, γιατί άμα έχεις ζεστά πόδια (και χέρια-θα αναφερθώ στη συνέχεια σε αυτά) δεν κρυώνεις στο σώμα. Βρήκα στο διαδίκτυο μια λίστα με τις πιο ζεστές μπότες που κυκλοφορούν στην αγορά.

The 5 Best Winter Boots for Women

Παραγγείλαμε, λοιπόν, τις Buffin Chloe από το Alpinstore για εμένα και τη Φ.

Στο προηγούμενο ταξίδι, η Φ., είχε αγοράσει Moonboots οι οποίες αποδείχτηκαν εντελώς ακατάλληλες για αυτές τις συνθήκες αφού το νερό περνούσε στο εσωτερικό. Ο σύζυγος αγόρασε τις Sorel Caribou από κάποιο άλλο site. Και οι δύο μάρκες ανταποκρίθηκαν πλήρως στις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Ο γιος ήταν καλυμμένος από πέρυσι. Για δεύτερο, πιο ελαφρύ ζευγάρι-κατάλληλο και για την οδήγηση-είχαμε μποτάκια Salomon και Columbia.

Από μέσα φορούσαμε ισοθερμικά (μπλούζα και κολάν), ζιβάγκο λεπτές μπλούζες, fleece ζακέτες, αμάνικα γιλέκα και κάτω παντελόνια του σκι και ισοθερμικές κάλτσες. Μέχρι και θερμαινόμενο γιλέκο με power bank είχαμε μαζί μας το οποίο φάνηκε άκρως απαραίτητο στη ντελικάτη και λεπτεπίλεπτη Φ. Γάντια είχαμε και χοντρά του σκι, αλλά και λεπτά ισοθερμικά αφής για να μπορούμε να βγάζουμε φωτογραφίες. Σε γενικές γραμμές, το θέμα γάντια αφής και φωτογραφίες δε λειτούργησε καθόλου καλά. Ήταν σκέτη ταλαιπωρία, γιατί και τα χέρια πάγωναν με τα λεπτά γάντια, και το κινητό μπέρδευε τις εντολές, οπότε αναγκαζόμασταν να τα βγάζουμε εντελώς και να κοκαλώνουν τα χέρια από το κρύο. Ένα ακόμα πρόβλημα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ήταν η απίστευτη ολισθηρότητα του εδάφους. Με αυτές τις θερμοκρασίες τα πάντα ήταν παγωμένα. Δρόμοι, πεζοδρόμια και πεζοπορικά μονοπάτια λειτουργούσαν σαν πίστες του πατινάζ. Σε κάθε βήμα που έκανες, κινδύνευες να βρεθείς φαρδύς πλατύς κάτω με κανένα σπασμένο πόδι ή χέρι. Οι περισσότεροι ντόπιοι κυκλοφορούσαν μέσα στην πόλη με μπατόν του σκι για στήριξη ή με ειδικά «καροτσάκια» που τα κρατούσαν μπροστά τους και τα έσπρωχναν.

Παρόλα αυτά, διαβάσαμε σε μια έρευνα ότι μέσα στο 2024 ένας στους τρεις Φινλανδούς είχε κάποιο ατύχημα λόγω πεσίματος. Έπρεπε να βρούμε άμεσα λύση και για τα δύο θέματα που μας απασχολούσαν. Πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι γνωρίζαμε ότι υπάρχουν warmers για χέρια και πόδια, αλλά μέσα στον γενικό χαμό της προετοιμασίας δεν προλάβαμε να τα αγοράσουμε από την Ελλάδα. Στην πρώτη επίσκεψη που κάναμε στο χωριό του Άι Βασίλη είδαμε κόσμο να φοράει καρφιά στις μπότες του για να μην γλιστράει. Έτσι, το πρώτο κιόλας βράδυ, αφού μαζευτήκαμε από τις βόλτες μας κατευθυνθήκαμε στο εμπορικό κέντρο του Rovaniemi για αναζήτηση επιπλέον εξοπλισμού. Στο Intersport του ισογείου βρήκαμε και καρφιά για τις μπότες και θερμαντικά για τα χέρια και τα πόδια.

Αυτή η τελευταία αγορά μας έβγαλε, πραγματικά, από μια πολύ δύσκολη κατάσταση αφού, πλέον, θα είχαμε ζεστά χέρια και απολύτως σίγουρα βήματα, όχι μόνο μέσα στην πόλη, αλλά και στις πεζοπορίες που επρόκειτο να ακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες. Χωρίς τα καρφιά δε θα μπορούσαμε να κάνουμε ούτε βήμα, κυριολεκτικά, σε καμία μα καμία από τις εξορμήσεις μας.

Ντυθείτε καλά γιατί το ταξίδι ξεκινάει….

 

[Klair]

Κεφάλαιο 2o: 20 ώρες στον δρόμο!
17 Ιανουαρίου 2025​

Έφτασε η πολυπόθητη 17η Ιανουαρίου! Πουρνό-πουρνό, πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, ξεκίνησα να ετοιμάζω τα σάντουιτς που θα είχαμε μαζί μας στο ταξίδι (για το οδικό από το Ελσίνκι στο Rovaniemi).

Γέμισα μια χειραποσκευή με διάφορα φαγώσιμα για να έχουμε να μασουλάμε τις «ατελείωτες» ώρες που θα χρειάζονταν για να καλυφθούν τα 820 Km από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι το κατάλυμά μας στο Rovaniemi. Κέικ, ξηροί καρποί, ριζογκοφρέτες, τσουρέκια και σοκολάτες μπήκαν, μαζί με τα σάντουιτς, στη μικρή βαλίτσα. Επιπλέον, φρόντισα να πάρω μαζί μου ελαιόλαδο, ζυμαρικά και τονοσαλάτες για το πρώτο μαγείρεμα μέχρι να τακτοποιηθούμε και να κάνουμε τις αγορές μας στο super market της πόλης.

Στις 7:00 και οι υπόλοιποι βρίσκονταν στο πόδι, πανέτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν πρωινή, στις 9:15, με προβλεπόμενη ώρα άφιξης στις 13:05. Οι χρόνοι τηρήθηκαν, σχεδόν, με ακρίβεια. Δώσαμε όλες τις αποσκευές για φόρτωση στο αμπάρι, εκτός από το σακίδιο με τα ηλεκτρονικά. Η Φ. και εγώ κρατούσαμε και τις τσάντες μας με τις οποίες δεν ασχολήθηκε κανείς.

Η πτήση ήταν ήρεμη και στις 13:09 τροχοδρομήσαμε στο παγωμένο και συννεφιασμένο Διεθνές Αεροδρόμιο του Ελσίνκι.

Διασχίσαμε το όμορφο και σύγχρονο αεροδρόμιο, κατευθυνόμενοι στον ιμάντα παραλαβής των αποσκευών. Φτάνοντας εκεί, είδαμε αστυνομικούς και έναν σκύλο να δέχεται εντολές να μυρίσει τις πρώτες βαλίτσες που είχαν αρχίσει να καταφθάνουν.

Ο γιος μου άρχισε το τρολάρισμα, λέγοντας: -«Να δεις που ψάχνουν τη βαλίτσα σου με τα σάντουιτς γιατί θα νομίζουν ότι μέσα στα αλουμινόχαρτα έχεις τυλίξει ναρκωτικά ή εκρηκτικά». -«Το πολύ-πολύ να κεράσω τον σκύλο κανένα τοστάκι για να του φύγει η λιγούρα» του ανταπάντησα. Εκείνο που μας έκανε εντύπωση και βάλαμε τα γέλια ήταν το γεγονός ότι όταν όντως μύρισε τη βαλίτσα μου με τα φαγητά, αμέσως, γύρισε στον αστυνομικό που τον κρατούσε και του ζήτησε τη λιχουδιά του. Εκείνος, του έβαλε κάτι στο στόμα και ο σκύλος συνέχισε τη δουλειά του με τις επόμενες βαλίτσες. Τελικά, δε βρέθηκε τίποτα ύποπτο, το team με τον σκύλο αποχώρησε και εμείς συνεχίσαμε για το γραφείο της AVIS.

Δεν υπήρχε κανείς άλλος πριν από εμάς κι έτσι η διαδικασία παραλαβής του αυτοκινήτου ήταν πολύ σύντομη. Λάβαμε τις οδηγίες για το garage στο οποίο βρισκόταν παρκαρισμένο το Skoda και βγήκαμε έξω από το αεροδρόμιο αντιμετωπίζοντας για πρώτη φορά τον πολύ παγωμένο αέρα της χώρας η οποία μας υποδέχτηκε με συννεφιά, χιόνι και θερμοκρασία στον 1 βαθμό Κελσίου.

Το λευκό Skoda Octavia iV Hybrid μας περίμενε, ολοκάθαρο, με τα 1400 κυβικά του για να μας ταξιδέψει στην κατεψυγμένη Λαπωνία. Με τα ελαστικά δεν είχαμε καμία ανησυχία, αφού όλα τα οχήματα στη χώρα φορούν λάστιχα με καρφιά τα οποία ανταποκρίνονται άψογα στο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα.

Στις 14:30 είχαμε, ήδη, φορτώσει τα πράγματά μας και ξεκινούσαμε το μακρύ μας ταξίδι προς το Rovaniemi.

821 Km και 9 ώρες και 40 λεπτά το έδινε ο χάρτης, χωρίς τις στάσεις για ξεκούραση και τουαλέτα. Ακολουθώντας τον Ε18 συναντήσαμε αυξημένη κίνηση και χιόνι στις άκρες του δρόμου. Το οδόστρωμα ήταν καθαρό.

Μπαίνοντας στον Ε75 η κίνηση αραίωσε, αλλά το παγωμένο χιόνι κάλυπτε και την άσφαλτο. Η Ευρωπαϊκή Διαδρομή E75 ξεκινάει από το Vardø της Νορβηγίας και διασχίζει τη Φινλανδία, την Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία, την Ουγγαρία, τη Σερβία, τη Βόρεια Μακεδονία και καταλήγει, μετά από περίπου 4.380 Km (χωρίς να υπολογίζονται τα πλοία), στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Σητεία της Κρήτης. Το να ταξιδέψει κάποιος σε όλο το μήκος του Ε75, σίγουρα, θα είναι μια εκπληκτική περιπέτεια, ωστόσο, και η δική μας οδήγηση σε τμήματα αυτού του απίστευτου δρόμου θα αποτελέσει μια εξαιρετικά αξέχαστη εμπειρία ζωής.

Ήδη, είχαμε ξεκινήσει το φαγοπότι μέσα στο αυτοκίνητο με αυξημένη, όμως, προσοχή για να μην λερώσουμε τίποτα, καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να το διατηρήσουμε καθαρό μέχρι και το τέλος του ταξιδιού πράγμα που τελικά το καταφέραμε.

Καταπίναμε αχόρταγα τα χιλιόμετρα κάνοντας ολιγόλεπτες στάσεις για ξεμούδιασμα και τουαλέτα. Τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά 60-80 και 100 σε όλο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας και ανά 500 μέτρα υπάρχει κάμερα για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και τον εντοπισμό των παραβατών. Εμείς τηρούσαμε ευλαβικά το όριο, αλλά οι Φινλανδοί μας προσπερνούσαν τρέχοντας σαν δαιμονισμένοι σε έναν δρόμο (τον Ε75 θυμίζω) με μια και μόνη λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση και χωρίς καμία προστατευτική μπάρα ή διαχωριστική νησίδα από το αντίθετο ρεύμα.

Φτάσαμε στη Jyväskylä γύρω στις 18:00 το απόγευμα. Εννοείται, ότι είχε νυχτώσει ώρες πριν. Ο συγγραφέας Elias Lönnrot ονόμασε την πόλη «η Αθήνα της Φινλανδίας» για τη σημασία της Juväskylä ως εκπαιδευτικού κέντρου της χώρας. Εδώ, σταματήσαμε για φαγητό γνωρίζοντας ότι η πόλη περιβάλλεται από 328 λίμνες αφού βρίσκεται στη φινλανδική Lakeland και σίγουρα θα είναι εντυπωσιακή να την εξερευνήσει κάποιος το καλοκαίρι που το νερό δε θα είναι παγωμένο.

Καλά τα σάντουιτς και τα σνακς μέχρι στιγμής, αλλά οι οδηγοί ήθελαν κάτι πιο «μεστό» για να αναλάβουν δυνάμεις. Τη λύση έδωσαν τα McDonalds που βρέθηκαν πάνω στον δρόμο μας. Παρκάραμε έξω από το μαγαζί και κατεβήκαμε. Το παγωμένο χιόνι γλιστρούσε διαολεμένα. Τσίκι-τσίκι, σαν τις κοτούλες, μπήκαμε μέσα. Την ίδια στιγμή, ένας μπαμπάς με κοντομάνικο και βερμούδα έβγαινε έξω στον ψόφο μαζί με τον γιο του.

Δεν τρώμε ποτέ φαγητό στην Ελλάδα από τα συγκεκριμένα ταχυφαγεία (δεν ξέρω καν αν υφίστανται ως αλυσίδα στη χώρα μας) και έπαθα πλάκα με τις τιμές που αντίκρισαν τα ματάκια μου. Αν είναι να έχουν τέτοιες χρεώσεις τα McDonalds, τί γίνεται με τα εστιατόρια της χώρας; Μωρέ, θα πάει το super market και το μαγείρεμα «σύννεφο».

Αφήσαμε τη Juväskylä συνεχίζοντας να ανηφορίζουμε. Είχαμε πάρα πολύ δρόμο μπροστά μας. 560 Km μας χώριζαν, ακόμη, από το Rovaniemi. Πλησίαζαν μεσάνυχτα όταν φτάσαμε έξω από το Oulu. Αναθαρρήσαμε, αντλήσαμε όσα κουράγια μας απέμεναν και είπαμε: -«Άντε παιδιά, φτάνουμε». -«220 Km μας απομένουν. Πείτε ότι τώρα ξεκινήσαμε από την Αθήνα για να πάμε στη Βυτίνα».

70 Km μετά το Oulu, το αετίσιο μάτι του γιου μου αναγνώρισε, στο βάθος του ορίζοντα, την ανεπαίσθητη εμφάνιση του Βόρειου Σέλαος. -«Παιδιά, μάλλον, έχουμε «Φώτα» στα αριστερά μας», μας ανακοίνωσε. Συναγερμός στην ομήγυρη! -«Μόλις βρω δρόμο θα βγω από τον κεντρικό και θα πάω αριστερά για να τα πλησιάσουμε». Πράγματι, στρίψαμε αριστερά και μπήκαμε στο δάσος. Χιόνι παντού, και στον καρόδρομο ακόμα περισσότερο και απάτητο. Ερημιά και σκοτάδι. Κάποια στιγμή, ξεχωρίσαμε μες΄ τη μαυρίλα μια λευκή, φαρδιά, παγωμένη «γραμμή».

Ήταν ο ποταμός Kaupinniva. Βρήκαμε μια απλωσιά και σταματήσαμε. Με τα φώτα του αυτοκινήτου διακρίναμε κάμποσα ξύλινα σπιτάκια αραδιασμένα δίπλα στην όχθη. Δεν υπήρχε ψυχή. Ο μόνος θόρυβος που ακουγόταν ήταν το σπάσιμο του πάγου από τα βήματά μας. Γλιστρούσε απίστευτα, αλλά καταφέραμε να προσεγγίσουμε την ξύλινη βεράντα μιας καμπίνας η οποία δεν είχε παγωμένο χιόνι αφού προστατευόταν από ένα μικρό στέγαστρο. Και εκεί, στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα παγωμένο ποτάμι είδαμε το θέαμα που κυνηγά μανιωδώς πάρα πολύς κόσμος πληρώντας ουκ ευκαταφρόνητα ποσά σε γραφεία που οργανώνουν εξορμήσεις για τη θέασή του. Μισή ώρα «χόρευε» μπροστά στα μάτια μας προσφέροντάς μας απόλαυση και ευφορία, διώχνοντας ως δια μαγείας την κούραση που μας είχε υποτάξει μετά τις τόσες ώρες στον δρόμο. Και ξαφνικά, ξεθώριασε και χάθηκε!

Πλησιάζαμε στον προορισμό μας. 30 Km μας χώριζαν, πλέον, από το «σπιτάκι» και τα κρεβατάκια μας.

Ο ιδιοκτήτης είχε ενημερωθεί ότι θα φτάναμε πολύ αργά και μας είχε στείλει mail με τους κωδικούς για την είσοδό μας στο διαμέρισμα. Το Rovaniemi ήταν κουκουλωμένο, απ’ άκρη σ’ άκρη, με χιόνι. Η θέση μας στο ιδιωτικό parking μας περίμενε. Αρχίσαμε να ξεφορτώνουμε τις αποσκευές και να τις μεταφέρουμε στο εσωτερικό με τα πόδια μας να βουλιάζουν στο παχύ, ολόλευκο χιόνι. Η ώρα ήταν 3:00 μετά τα μεσάνυχτα και το κρύο πάρα πολύ. Στις 3:10 έπαιρνα τις πρώτες φωτογραφίες του ζεστού και χουχουλιάρικου σπιτιού που ερωτευτήκαμε με την πρώτη ματιά.

Κλείσαμε 20 ώρες στο πόδι. Από το Αεροδρόμιο του Ελσίνκι μέχρι να φτάσουμε στο διαμέρισμα κάναμε 12 ½ ώρες μαζί με τις στάσεις, αλλά άξιζε ο κόπος. Τα συγχαρητήρια, βέβαια, ανήκουν στους 2 οδηγούς (τον γιο και τον σύζυγο) οι οποίοι μας ταξίδεψαν με ασφάλεια στον προορισμό μας. Οι συνθήκες στον δρόμο ήταν πολύ δύσκολες και η οδήγηση σε τόσο παγωμένο και ολισθηρό οδόστρωμα πρωτόγνωρη για όλους μας. Οι Φινλανδοί οδηγοί (συνηθισμένοι σε αυτές τις καταστάσεις) τρέχουν και κάνουν προσπεράσεις με ταχύτητες μεγαλύτερες από το όριο με αποτέλεσμα να «τρως» πάνω στο παρμπρίζ το χιόνι και το νερό από τα λάστιχά τους. Για λίγα δευτερόλεπτα δε βλέπεις απολύτως τίποτα μέχρι να απομακρυνθούν και να καθαρίσει το οπτικό πεδίο. Ένα άλλο, πολύ σημαντικό πρόβλημα, είναι τα φορτηγά που έρχονται από το αντίθετο ρεύμα. Βλέπεις από μακριά τους προβολείς που έχουν αναμμένους να φτάνουν στη στρατόσφαιρα και να μετατρέπουν τη νύχτα σε ημέρα. Τους χαμηλώνουν, βέβαια, αλλά και πάλι είναι δυνατοί. Το δε χιόνι που εκτοξεύουν πάνω σου, μόλις βρεθούν δίπλα σου, σε καθιστά «τυφλό» για αρκετά δευτερόλεπτα. Να, για πάρτε μια ιδέα από αυτό που συμβαίνει σε ολόκληρο το οδικό δίκτυο της Λαπωνίας.

Μέχρι να τακτοποιηθούμε, να μπανιαριστούμε και να πέσουμε στα κρεβάτια πήγε η ώρα 5:00 το πρωί. Είχαμε συμφωνήσει ότι την ημέρα, που σε λίγο θα ξημέρωνε, θα την «πηγαίναμε» λίγο πιο χαλαρά. Θα κοιμόμασταν λιγάκι παραπάνω για να προλάβουμε να ξεκουραστούμε και δεν είχαμε βάλει καμία μακρινή εξόρμηση. Κοντινές βολτούλες στην πόλη και στο χωριό του Άι Βασίλη, με τέτοια χαλαρά πραγματάκια θα τη γεμίζαμε.

 

[varioAthens]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

 

[ZoiT]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

 

[Klair]

Υπεροχο ξεκινημα! Ειμαι σιγουρη οτι με τον τροπο που γραφεις και τις πανεμορφες, ως συνηθως, φωτογραφιες σου θα εχουμε ιστοριαρα!

Ευχαριστώ πολύ @varioAthens! Ευελπιστώ να σας μεταφέρω με την αφήγηση και τις εικόνες μου όλα όσα είδαμε, μάθαμε και ζήσαμε σε αυτό το τόσο ιδιαίτερο, ξεχωριστό και συναρπαστικό ταξίδι.

 

[Klair]

Περίμενα την ιστορία σου από τις φωτογραφίες που ανέβαζες στο νήμα live from... Αναμένουμε τη συνέχεια!!!

Ελπίζω να σε ανταμείψω με τις περιγραφές και τις φωτογραφίες μου.

 

[Arwindan]

Όντως οι φωτογραφίες ήταν φανταστικές και σίγουρα αντίστοιχη θα είναι και η ιστορία!

 

[Smaragda53]

Επιτέλους! Εμφανίστηκες ξανά με ταξιδαρα, με τις λεπτομέρειές της, τις ωραίες φωτογραφίες της και το τρεχούμενο γραψιμό της! Τέλεια! Απολαμβάνω!