mariamaska
Member
- Μηνύματα
- 6
- Likes
- 13
- Επόμενο Ταξίδι
- Nέα Υόρκη
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βανουατου
Το σκυλί
(και άλλες ιστορίες...)
Ήταν τον περασμένο Νοέμβρη σ΄ένα στενάκι στην Ηanga Roa.
Του έλεγα, πάμε από δω, από δω βγαίνει στη θάλασσα!
Αυτός δύσπιστος όπως πάντα, με ακολουθούσε τραβώντας με απ΄το μανίκι -φορούσα μακρυμάνικο?- ή απ΄το χέρι?
-Που πάμε? Δεν πάει απο δώ, πάμε να γυρίσουμε...
Εγώ συνέχιζα!
Ήταν απόγευμα με γλυκό καιρό και το χαριτωμένο στενάκι με τον χωματόδρομο και τους μικρούς ανθισμένους κήπους του ξενοδοχείου σε προδιέθεταν για εξερευνήσεις.
-Καλά δεν βλέπεις...Ξενοδοχείο, σπίτια, rooms to let... τι σ΄έχει πιάσει επιτέλους?
Άσε που θα βγαίναμε στη θάλασσα κατευθείαν, τα μυρίζομαι κάτι τέτοια στενάκια εγώ....όχιιιι...θα κάναμε τον γύρο...ουφ τι σ΄έχει πιάσει γαμώτο...σου είπα πόνεσαν τα πόδια μου...που το ξέρεις εσύ?....ήσουν και πέρσι εδώ?.....
απαπαπαπα......εγώ δεν γυρνάω!
Αν γύρισα λέει...
Στα εκατό μέτρα μπροστά μας, ένα σκυλί μετρίου μεγέθους άρχισε να γρύλιζει.
Ασυναίσθητα κάναμε μεταβολή και πιαστήκαμε απ΄το χέρι. Δεν τρέξαμε. Κοκκάλωσα απ΄τον φόβο μου. Ο φίλος μου το είδε ν΄αποχωρεί σιγά και καμαρωτά.
Στο επόμενο κλάσμα βλέπω δυό ματωμένες τρύπες στο τζην μου. Με είχε δαγκώσει...
Ύπουλα και σιγανά. Άρχισα να πονάω. Ήταν άδικο. Δεν είχαμε μπεί καν στον σκυλίσιο χώρο του, δεν το είχαμε πειράξει.
Ρώτησα τους γείτονες που κάθονταν στις αυλές τους, όπως στις παλιές δικές μας γειτονιές. Μια γυναίκα μου είπε οτι είχε δαγκώσει κι άλλους. Έτσι απλά. Όσο για να με πάει κάποιος απο την γειτονιά στο νοσοκομείο...ή να φωνάξουν ένα ταξί βρε αδελφέ...
Η ντοτόρα Ελένα ήταν μια πανέμορφη Χιλιανή κοπέλα που έκανε το αγροτικό της στο Νησί του Πάσχα. Μ΄έβαλε να της διηγηθώ το μη ...απαρέγγλιτο πρόγραμά μας όση ώρα μου καθάριζε την πληγή και μου έκανε αντιτετανικό, αντιλυσσικό και ότι άλλο...άσε που έπρεπε να επαναλάβω τον ορό άλλες 4 φορές... Άλλες δύο πήγα...Μετά, φύγαμε γι΄αλλού....
Λυσσάω? Πρέπει να το κοιτάξω!
Το βράδυ δεν μου έφταναν οι πόνοι της δαγκωνιάς...μ΄έπιασαν και τα υπαρξιακά μου.
Γιατί εμένα? Αλήθεια, ξέρει κανείς να μου πει γιατί διάλεξε εμένα κι όχι τον φίλο μου που τα φοβόταν κιόλας?
Δακρύζοντας στη γη των Rapanui ήταν ο τίτλος της ιστορίας του φίλου μας από δω που την κουβάλαγα μαζί μου και τον ευχαριστώ!
Η πρώτη επαφή με τις αγέλες της Hanga Roa ήταν αμέσως μόλις φτάσαμε κπρέπει να ομολογήσω οτι μου πέρασε απ΄το μυαλό οτι ο δικός μου δεν θα περάσει καλά...Αμ δε...
Κυκλοφορούσαν 4-5-6-7-8 σκυλιά μαζί πάσης ράτσας και αιμομιξίας και συνήθως έκαναν χαρούλες... Δεν περίμενα ότι θα πάθω τέτοιο χουνέρι...
Η νύχτα ήταν εφιαλτική.
Αντί να σκέφτομαι που είμαι, τον ωκεανό που λυσσομανούσε κι αυτός για συμπαράσταση..., τα μοάι που αγάπησα όσο κανένα άλλο "μνημείο" στον κόσμο, εγώ μέτραγα τις ώρες κλαίγοντας να έρθει η κατάλληλη ώρα Ελλάδος να τηλεφωνήσω στον κολλητό μου για να ξανακλάψω...Δράμα...
Tην άλλη μέρα ήταν όλα ωραία!
Νοικιάσαμε αυτοκίνητο κι όχι μόνο αποφεύγαμε τα σκυλιά αλλά πηγαίναμε όπου θέλαμε, όπως θέλαμε και όποτε θέλαμε.
Γύρισα μ΄ένα μεγάλο σημάδι στο ψαχνό.
Τώρα αρχίζει να μικραίνει αλλά δεν θέλω να εξαφανιστεί.
Έτσι κι αλλοιώς αυτό το νησί μ΄έχει σημαδέψει ανεπιστρεπτί.
Αλλά θα ξαναπάω.
Κάποτε.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά προέλευσης - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-SA 3.0)
(και άλλες ιστορίες...)
Ήταν τον περασμένο Νοέμβρη σ΄ένα στενάκι στην Ηanga Roa.
Του έλεγα, πάμε από δω, από δω βγαίνει στη θάλασσα!
Αυτός δύσπιστος όπως πάντα, με ακολουθούσε τραβώντας με απ΄το μανίκι -φορούσα μακρυμάνικο?- ή απ΄το χέρι?
-Που πάμε? Δεν πάει απο δώ, πάμε να γυρίσουμε...
Εγώ συνέχιζα!
Ήταν απόγευμα με γλυκό καιρό και το χαριτωμένο στενάκι με τον χωματόδρομο και τους μικρούς ανθισμένους κήπους του ξενοδοχείου σε προδιέθεταν για εξερευνήσεις.
-Καλά δεν βλέπεις...Ξενοδοχείο, σπίτια, rooms to let... τι σ΄έχει πιάσει επιτέλους?
Άσε που θα βγαίναμε στη θάλασσα κατευθείαν, τα μυρίζομαι κάτι τέτοια στενάκια εγώ....όχιιιι...θα κάναμε τον γύρο...ουφ τι σ΄έχει πιάσει γαμώτο...σου είπα πόνεσαν τα πόδια μου...που το ξέρεις εσύ?....ήσουν και πέρσι εδώ?.....
απαπαπαπα......εγώ δεν γυρνάω!
Αν γύρισα λέει...
Στα εκατό μέτρα μπροστά μας, ένα σκυλί μετρίου μεγέθους άρχισε να γρύλιζει.
Ασυναίσθητα κάναμε μεταβολή και πιαστήκαμε απ΄το χέρι. Δεν τρέξαμε. Κοκκάλωσα απ΄τον φόβο μου. Ο φίλος μου το είδε ν΄αποχωρεί σιγά και καμαρωτά.
Στο επόμενο κλάσμα βλέπω δυό ματωμένες τρύπες στο τζην μου. Με είχε δαγκώσει...
Ύπουλα και σιγανά. Άρχισα να πονάω. Ήταν άδικο. Δεν είχαμε μπεί καν στον σκυλίσιο χώρο του, δεν το είχαμε πειράξει.
Ρώτησα τους γείτονες που κάθονταν στις αυλές τους, όπως στις παλιές δικές μας γειτονιές. Μια γυναίκα μου είπε οτι είχε δαγκώσει κι άλλους. Έτσι απλά. Όσο για να με πάει κάποιος απο την γειτονιά στο νοσοκομείο...ή να φωνάξουν ένα ταξί βρε αδελφέ...
Η ντοτόρα Ελένα ήταν μια πανέμορφη Χιλιανή κοπέλα που έκανε το αγροτικό της στο Νησί του Πάσχα. Μ΄έβαλε να της διηγηθώ το μη ...απαρέγγλιτο πρόγραμά μας όση ώρα μου καθάριζε την πληγή και μου έκανε αντιτετανικό, αντιλυσσικό και ότι άλλο...άσε που έπρεπε να επαναλάβω τον ορό άλλες 4 φορές... Άλλες δύο πήγα...Μετά, φύγαμε γι΄αλλού....
Λυσσάω? Πρέπει να το κοιτάξω!
Το βράδυ δεν μου έφταναν οι πόνοι της δαγκωνιάς...μ΄έπιασαν και τα υπαρξιακά μου.
Γιατί εμένα? Αλήθεια, ξέρει κανείς να μου πει γιατί διάλεξε εμένα κι όχι τον φίλο μου που τα φοβόταν κιόλας?
Δακρύζοντας στη γη των Rapanui ήταν ο τίτλος της ιστορίας του φίλου μας από δω που την κουβάλαγα μαζί μου και τον ευχαριστώ!
Η πρώτη επαφή με τις αγέλες της Hanga Roa ήταν αμέσως μόλις φτάσαμε κπρέπει να ομολογήσω οτι μου πέρασε απ΄το μυαλό οτι ο δικός μου δεν θα περάσει καλά...Αμ δε...
Κυκλοφορούσαν 4-5-6-7-8 σκυλιά μαζί πάσης ράτσας και αιμομιξίας και συνήθως έκαναν χαρούλες... Δεν περίμενα ότι θα πάθω τέτοιο χουνέρι...
Η νύχτα ήταν εφιαλτική.
Αντί να σκέφτομαι που είμαι, τον ωκεανό που λυσσομανούσε κι αυτός για συμπαράσταση..., τα μοάι που αγάπησα όσο κανένα άλλο "μνημείο" στον κόσμο, εγώ μέτραγα τις ώρες κλαίγοντας να έρθει η κατάλληλη ώρα Ελλάδος να τηλεφωνήσω στον κολλητό μου για να ξανακλάψω...Δράμα...
Tην άλλη μέρα ήταν όλα ωραία!
Νοικιάσαμε αυτοκίνητο κι όχι μόνο αποφεύγαμε τα σκυλιά αλλά πηγαίναμε όπου θέλαμε, όπως θέλαμε και όποτε θέλαμε.
Γύρισα μ΄ένα μεγάλο σημάδι στο ψαχνό.
Τώρα αρχίζει να μικραίνει αλλά δεν θέλω να εξαφανιστεί.
Έτσι κι αλλοιώς αυτό το νησί μ΄έχει σημαδέψει ανεπιστρεπτί.
Αλλά θα ξαναπάω.
Κάποτε.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά προέλευσης - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-SA 3.0)
