Thanasis_v
Member
- Μηνύματα
- 100
- Likes
- 90
Monaco 1986-2010
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι και ο φανατικότερος οπαδός της Formula 1 και η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια είχα σταματήσει να ασχολούμαι, αλλά ακόμα θυμάμαι πιτσιρικάς το 1986 να βλέπω τον Alain Prost να ζωγραφίζει στην άσφαλτο με τη Mclaren του και να ρίχνει σκόνη στον Ayrton Senna που τότε οδήγαγε Lotus. Την περίοδο εκείνη θυμάμαι ο Senna έφαγε πολύ σκόνη και από τον συμπατριώτη του Nelson Piquet, αλλά έτσι ανδρώθηκε για να πάρει το αίμα του πίσω το 1988.
Η χαρακτηριστικότερη σκηνή από όλα τα grand prix που μου είχε μείνει στη μνήμα από την τηλεόραση είναι η είσοδος των μονοθεσίων στο τούνελ του Μόντε Κάρλο και η κλειστή κατηφορική φουρκέτα λίγο πριν την είσοδο του τούνελ. Αν και δεν το είχα συζητήσει ιδιαίτερα με τους φίλους μου, πάντα είχα την εντύπωση ότι όποιον ρωτούσες για Formula 1, θα σου έλεγε ότι αυτές τις δύο εικόνες θα είχε πρώτες στο μυαλό του. Από τότε πέρασαν περίπου 23 χρόνια μέχρι να γνωρίσω τη μέλλουσα σύζυγο, η οποία σε ανύποπτη στιγμή μου είπε ότι παρακολουθούσε φανατικά από την τηλεόραση όλα τα grand prix. Εγώ αντιθέτως από τα τέλη του '90 είχα βαρεθεί και ειδικά μετά την ολοκληρωτική κυριαρχία του Παπουτσή (βλέπε Schumacher) είχα σταματήσει εντελώς το άθλημα.
Πάντως όταν ήρθε εκείνη η ώρα ένα φθινοπωρινό βράδυ του 2010 που κάναμε μια σοβαρή κουβέντα για τη Formula 1, μου εκμυστηρεύτηκε ότι το παιδικό της όνειρο ήταν να δει από κοντά το grand prix του Μονακό και ειδικά να μπει σε αυτό το τούνελ, που της φαινόταν σαν μια μαύρη τρύπα στο σιρκουί όταν ήταν παιδί. Τότε αναφώνησα μέσα μου και έξω μου: το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουν και εγώ όταν παρακολουθούσα μικρός το ράλι του Μόντε Κάρλο. Τα υπόλοιπα ήταν ιστορία. Γεμάτος αναμνήσεις και προσμονή για να δω από κοντά αυτό που μου χαράχτηκε στη μνήμη, έβαλα μπροστά το σχεδιασμό για το ταξίδι αυτό.
Επειδή είχε τελειώσει η σεζόν του 2010 και ο Μάιος του 2011 ήταν μακριά, αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε το Μονακό μαζί με τη γαλλική και την ιταλική ριβιέρα στην πρώτη ευκαιρία. Αυτό έγινε στις διακοπές των Χριστουγέννων και παραμονή πρωτοχρονιάς πατήσαμε στη Boulevard Albert 1er, όπου γίνεται η εκκίνηση και ο τερματισμός του ράλι. Κάναμε με το αμάξι το circuit και μετά περπατήσαμε σχεδόν όλη την πόλη. Ανακαλύψαμε τις μαύρες τρύπες και τις φουρκέτες, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, αλλά κάτι έλλειπε. Το είχαμε φανταστεί λίγο διαφορετικά. Και επειδή η φαντασία θέλει αυτό το κάτι παραπάνω το οποίο έπλασε τόσο μαγικά όλα αυτά τα χρόνια, εξάσκησε το δικαίωμά της για πλήρη ικανοποίηση βάζοντας το μυαλό στην παραζάλη μιας γλυκιάς καταπίεσης παρακάμπτοντας κάθε είδους λογικής διαδικασίας που θα επίτασσε το σταματημό στις Ιθάκες των 500 ίππων. Μετάφραση; Με το που γυρίσαμε, άρχισα να ψάχνω εισιτήρια για το grand prix του Μαίου και να οργανώνω το νέο μας ταξίδι.
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι και ο φανατικότερος οπαδός της Formula 1 και η αλήθεια είναι ότι για πολλά χρόνια είχα σταματήσει να ασχολούμαι, αλλά ακόμα θυμάμαι πιτσιρικάς το 1986 να βλέπω τον Alain Prost να ζωγραφίζει στην άσφαλτο με τη Mclaren του και να ρίχνει σκόνη στον Ayrton Senna που τότε οδήγαγε Lotus. Την περίοδο εκείνη θυμάμαι ο Senna έφαγε πολύ σκόνη και από τον συμπατριώτη του Nelson Piquet, αλλά έτσι ανδρώθηκε για να πάρει το αίμα του πίσω το 1988.
Η χαρακτηριστικότερη σκηνή από όλα τα grand prix που μου είχε μείνει στη μνήμα από την τηλεόραση είναι η είσοδος των μονοθεσίων στο τούνελ του Μόντε Κάρλο και η κλειστή κατηφορική φουρκέτα λίγο πριν την είσοδο του τούνελ. Αν και δεν το είχα συζητήσει ιδιαίτερα με τους φίλους μου, πάντα είχα την εντύπωση ότι όποιον ρωτούσες για Formula 1, θα σου έλεγε ότι αυτές τις δύο εικόνες θα είχε πρώτες στο μυαλό του. Από τότε πέρασαν περίπου 23 χρόνια μέχρι να γνωρίσω τη μέλλουσα σύζυγο, η οποία σε ανύποπτη στιγμή μου είπε ότι παρακολουθούσε φανατικά από την τηλεόραση όλα τα grand prix. Εγώ αντιθέτως από τα τέλη του '90 είχα βαρεθεί και ειδικά μετά την ολοκληρωτική κυριαρχία του Παπουτσή (βλέπε Schumacher) είχα σταματήσει εντελώς το άθλημα.
Πάντως όταν ήρθε εκείνη η ώρα ένα φθινοπωρινό βράδυ του 2010 που κάναμε μια σοβαρή κουβέντα για τη Formula 1, μου εκμυστηρεύτηκε ότι το παιδικό της όνειρο ήταν να δει από κοντά το grand prix του Μονακό και ειδικά να μπει σε αυτό το τούνελ, που της φαινόταν σαν μια μαύρη τρύπα στο σιρκουί όταν ήταν παιδί. Τότε αναφώνησα μέσα μου και έξω μου: το ίδιο ακριβώς σκεφτόμουν και εγώ όταν παρακολουθούσα μικρός το ράλι του Μόντε Κάρλο. Τα υπόλοιπα ήταν ιστορία. Γεμάτος αναμνήσεις και προσμονή για να δω από κοντά αυτό που μου χαράχτηκε στη μνήμη, έβαλα μπροστά το σχεδιασμό για το ταξίδι αυτό.
Επειδή είχε τελειώσει η σεζόν του 2010 και ο Μάιος του 2011 ήταν μακριά, αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε το Μονακό μαζί με τη γαλλική και την ιταλική ριβιέρα στην πρώτη ευκαιρία. Αυτό έγινε στις διακοπές των Χριστουγέννων και παραμονή πρωτοχρονιάς πατήσαμε στη Boulevard Albert 1er, όπου γίνεται η εκκίνηση και ο τερματισμός του ράλι. Κάναμε με το αμάξι το circuit και μετά περπατήσαμε σχεδόν όλη την πόλη. Ανακαλύψαμε τις μαύρες τρύπες και τις φουρκέτες, βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, αλλά κάτι έλλειπε. Το είχαμε φανταστεί λίγο διαφορετικά. Και επειδή η φαντασία θέλει αυτό το κάτι παραπάνω το οποίο έπλασε τόσο μαγικά όλα αυτά τα χρόνια, εξάσκησε το δικαίωμά της για πλήρη ικανοποίηση βάζοντας το μυαλό στην παραζάλη μιας γλυκιάς καταπίεσης παρακάμπτοντας κάθε είδους λογικής διαδικασίας που θα επίτασσε το σταματημό στις Ιθάκες των 500 ίππων. Μετάφραση; Με το που γυρίσαμε, άρχισα να ψάχνω εισιτήρια για το grand prix του Μαίου και να οργανώνω το νέο μας ταξίδι.
