Τήνος
''3 φτωχαδάκια στην Τήνο''
''3 φτωχαδάκια στην Τήνο''
12-15 Αυγούστου 2011
Η Ιστορία που θα γράψω δεν είναι ακριβώς ιστορία αλλά μία αφήγηση, αν θέλετε.
Την Παρασκευή 12 Αυγούστου θα πηγαίναμε εγώ και άλλα 2 άτομα φίλες μου, 2 φίλες μου στον Πειραιά, να πάρουν το πλοίο για Τήνο. Τα κορίτσια θα πήγαιναν αρχικά για έναν γάμο, όπου ήταν καλεσμένες και θα συνέχιζαν τις διακοπές τους εκεί, φιλοξενούμενες σε σπίτι μιας παλιάς τους συμφοιτήτριας. Κατά τις 5.00πμ το πρωί φύγαμε από Χαλκίδα, με το αυτοκίνητο μου. Αφού φτάσαμε στον Πειραιά, καθήσαμε για καφεδάκι σε μία καφετέρια στο λιμάνι. Ο χρόνος περνούσε και το BLUE STAR ITHAKI ήταν έτοιμο να αναχωρήσει για Σύρο-Τήνο-Μύκονο.
Αποχαιρετήσαμε τα κορίτσια και φύγαμε πίσω για Χαλκίδα. Στον δρόμο είμασταν αμίλιτοι, σκεφτόμασταν και νοσταλγούσαμε που εμείς δεν θα πηγαίναμε διακοπές φέτος λόγω κρίσης...
Φτάνουμε Χαλκίδα μετά από 1 ώρα, και στις 9.00π.μ ήρθε της Εμανουέλας η ιδέα..: Να πάμε για 2 μέρες και εμείς στην Τήνο, και να φύγουμε σήμερα! Άρχισαν οι γνωστές ερωτήσεις τύπου ''Μα πότε θα προλάβουμε''?, ''Αφού δεν έχουμε κλείσει εισητήρια'', ''Έχουμε μόνο 300 ευρώ και οι 3, πώς θα πάμε σαν τους γύφτους έτσι'' ? Με τα πολλά - πολλά και αφού είμαστε μια υπεραισιόδοξη παρέα, αφήνουμε την Τζωρτζίνα σπίτι, και πάμε και κλείενουμε εισητήρια με την Εμανουέλα στο πλησιέστερο ταξιδιωτικό γραφείο. Το πλοίο μας, της Golden Star Ferries θα αναχωρούσε στις 17.00μμ, από το λιμάνι της Ραφήνας. Στις 12.30μμ αγοράσαμε τα εισητήρια χωρίς επιστροφή και μέχρι την 13.00μμ είμασταν ο καθένας και η καθεμία στο σπίτι του. Είχαμε μόνο 2 ώρες να ετοιμαστούμε, όλα γίναν πολύ γρήγορα, όπου έφτασε η ώρα να φύγουμε από Χαλκίδα στις 15.00μμ. Θα μας πήγαινε η Εμανουέλα με το αυτοκίνητό της, και θα το γύριζε πίσω Χαλκίδα η μαμά της, η οποία ήταν και αυτή παρούσα. Αφού βεβαιωθήκαμε ότι δεν ξεχάσαμε τίποτα, πήραμε τηλέφωνο στο κάμπινγκ της Τήνου, και επιβεβαιώσαμε ότι υπάρχουν θέσεις. Η Εμανουέλα με τον σάκο πλάτης, (η πιο μεγάλη της παρέας) και εγώ με την Τζωρτζίνα από μία βαλίτσα.
Φτάσαμε στην Ραφήνα στις 16.10μμ περίπου όπου αποχαιρετήσαμε την μαμά της Εμανουέλας και βάλαμε ρότα σε ένα από τα μαγαζάκια της Ραφήνας, για να κάτσουμε να πιούμε μια πορτοκαλάδα μέχρι να έρθει η ώρα να επιβιβαστούμε. Η ώρα περνούσε χαλαρά, κάνοντας τσιγαράκια, με έκφραση τύπου ''τί κάνουμε τώρα'' και συζητούσαμε περί αυτού. Η ώρα είχε πάει 16.35μμ (την θυμάμαι αυτή την ώρα...) ώς που πάμε να πληρώσουμε...Πάω να ανοίξω το τσαντάκι μέσης και πουθενά το πορτοφόλι..! Επικράτησε μία αναμπουμπούλα, αφού έψαχνα τα πάντα για να βρω το πορτοφόλι...Το πορτοφόλι ταξίδευε πίσω στην Χαλκίδα μαζί με την μαμά της Εμανουέλας...Την πέρναμε τηλέφωνο να γυρίσει πίσω, αλλά μάταια, το σήκωσε μετά από 10 λεπτά, ήταν ήδη μακριά, και το πλοίο θα έφευγε σε 15 λεπτά...
Όλοι μαζί είχαμε 350 ευρώ. 150ε είχα εγώ, 150ε η Εμανουέλα, και 50ε το φτωχαδάκι η Τζωρτζίνα. Πέρνουμε τηλέφωνα τα κορίτσια στην Τήνο, να εξηγήσουμε την κατάσταση, αφού με 200 ερώ δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε 2 μέρες. Μας έσωσε η ξαδέρφη μου, αφού αυτή είχε λεφτά μαζί της και μας πρότεινε να μου δώσει εμένα τα 150ε στην Τήνο, και εγώ μόλις γυρίσω στην Χαλκίδα να τα βάλω στο λογαριασμό της. Έτσι κι έγινε.
Αφού το σοκ πέρασε, τα πνεύματα ηρεμήσαν, κι έτσι το πλοίο έφυγε με 15λεπτη καθυστέρηση. Εγώ εν τω μεταξύ, είχα βρει την χαρά μου καθώς περνούσαν συνέχεια αεροπλάνα πάνω από την Ραφήνα. Η έκπληξη της στιγμής ήταν το Βoeing 777 της Emirates όπου ξεπρόβαλε με τα μεγάλα γράμματα στην κοιλιά του, και έκανε δεξιά στροφή για να πάει εξ ανατολάς. Παρά το κύμα, το πλοίο δεν κουνιόταν καθόλου. Η ώρα περνούσε πάνω στο κατάστρωμα, σχολιάζοντας τους τουρίστες, τα σκυλιά που είχαν αρκετοί από αυτούς μαζί τους, και μια Ισπανίδα που τραγουδούσε με σπαστά ελληνικά τον Μαύρο Γάτο μαζί με την τρελή ξαδερφή μου...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
