tripakias
Member
- Μηνύματα
- 8.101
- Likes
- 12.444
- Επόμενο Ταξίδι
- Λατινική Αμερική
- Ταξίδι-Όνειρο
- Εκεί
Προκειται για την ιστορια της φωτογραφιας με την οποια συμμετεχω στον Διαγωνισμο φωτογραφιας “Αγαπημενος Προορισμος“. (Επειδη απαγορευσε ο Def να γραψουμε πολλα στις λεπτομερειες τα γραφω εδω).
Ο ηλιος πεισματικα εκανε απο το πρωι αισθητη την παρουσια του. Αγναντεψα τον σπανιο γαλαζιο λονδρεζικο ουρανο και χαμογελασα. Μου επιασες τρυφερα το χερι και μου ζητησες να παμε βολτα στο ποταμι προσποιουμενη οτι ηταν δικη σου επιθυμια. Στην πραγματικοτητα ξεραμε κι οι δυο πως ηθελες να μου κανεις το χατιρι κι οτι εβαζες σε δευτερη μοιρα την εργασια, που ειχες προγραμματισει να κανεις. Και φυσικα ξεραμε, πως βολτα στο ποταμι σημαινε καφες στην Tate Modern.
Κατευθυνθηκαμε στον κοντινο σ' εμας σταθμο του Lancaster Gate. Προορισμος ο σταθμος του St Paul. Εβγαλα απο την τσεπη μου την κιτρινη καρτουλα και την ακουμπησα στο touch pad. Εσυ δεν χρειαστηκε να βγαλεις τιποτα, απλα τοποθετησες την τσαντα σου πανω του. Τα βηματα μας με τη βοηθεια του ανσασερ μας εφεραν στην αποβαθρα. Και πριν καλα καλα προφτασουμε να πατησουμε το ποδι μας σ' αυτη, βρεθηκαμε μεσα στο τραινο, που θαρρει κανεις πως μας περιμενε -ανυπομονα ειναι η αληθεια- για να συνεχισει τη δουλεια του. Πανω σε τουτη τη βιασυνη μου, χτυπησα το κεφαλι μου στην πορτα του τραινου. Αν και ο πονος δεν ηταν ιδιαιτερα δυνατος εβγαλα μια κραυγη, που διαταραξε την ησυχια που επικρατουσε στο βαγονι. Αιτια βεβαια τα γελια σου κι οχι η δικη μου στιγμιαια εξωτερικευση πονου.
Φτανοντας στο St Paul's ανακαλυψα πως ειχε αρχισει να κανει δειλα δειλα την εμφανιση του ενα καρουμπαλακι. “ Για πιασε εδω, καρουμπαλο;” , αρπαξα το χερι σου και το 'βαλα πανω του. “ Δεν ειναι αναγκη να πιασω, το βλεπω.” , μου απαντησες σχεδον ειρωνικα. Νευριασμενος φορεσα το jokey μου -που κακως συνηθιζα να αφαιρω απο το κεφαλι μου, οταν ημουν μεσα στο tube- και χτυπησα με δυναμη την oyster κατα την εξοδο. Το αυστηρο βλεμμα του σεκιουριτα που ειδε την ενεργεια μου, ηρθε να με συνεφερει.
Το κρυο εξω ηταν τσουχτερο παρα την εντονη εμφανιση του ηλιου. Εσυ χοροπηδουσες για να ζεσταθεις –καθ' οσο περιμεναμε να ξεπροβαλει στο φαναρι ο Γρηγορης- κι εμενα μοναδικο μου μελημα το εξογκωμα στην πανω αριστερη ακρη του μετωπου μου. Εχοντας τα ματια μου κολλημενα στο LOOK LEFT, τρομαξα καθως με σκουντηξες, οταν ηρθε η σειρα μας να περασουμε απεναντι.
Επιασες το χερι μου απο τον αγκωνα και βαδισαμε μαζι - κανοντας απολυτα συγχρονισμενες εναλλαγες στα ποδια μας- προς τη Millenium Bridge. Εκει λιγο πιο πριν στον πεζοδρομο, η μυρωδια των καραμελωμενων φιστικιων μας τρυπησε τη μυτη, αναγκαζοντας μας να στρεψουμε την προσοχη μας στα λευκα πλαστικα ποτηρακια, που διατεταγμενα στη σειρα περιμεναν τους υποψηφιους αγοραστες τους. Ενα πεντολιρο της Τραπεζας της Σκωτιας ηταν αρκετο για να γινουν δυο απ' αυτα δικα μας και μαλιστα μια “χρυση” βαρια λιρα, που μου επεστρεψε ο φιστικοπωλης, εκανε βουτια στην δεξια μου κωλοτσεπη. Αλληλοταϊστηκαμε. Τριπλη ευχαριστηση. Και ζεσταινουν και γλυκαινουν και ανεβαζουν τη λιμπιντο.
Τη γεφυρα την πατησες πρωτη. Ακολουθησα κι εγω νιωθοντας με τη σειρα μου το τρανταγμα της. Ο ηχος που εβγαινε, καθως τα παπουτσια ερχονταν σε επαφη με το σιδερενιο πλεγμα, που αποτελει το δαπεδο της γεφυρας, θαρρεις πως εφτανε στ' αυτια μας ακολουθωντας μια διαδρομη, που περνουσε μεσα απο το σωμα μας. Ριγος. Οι ανεμοι που εδερναν τη γεφυρα και η κινηση των δεκαδων τουριστων και μη που την διεσχιζαν, δημιουργουσαν πλευρικη κινηση κι ενα φοβο στα ματια σου που ηταν αδυνατον να μου τον αρνηθεις. “Φοβασαι;” , σε ρωτησα. “Φυσαει πολυ και κουναει. Φοβαμαι μην πεσω, χτυπησω και βγαλω κανενα καρουμπαλο σαν το δικο σου”, ειπες και γελασες. Χωρις να το σκεφτω σε ελουσα με τα εναπομειναντα φιστικια στο ποτηρι μου. “Βλαμμενο”, ψελλισα κι υστερα ανοιξα τα φτερα μου (χερια) και σ' αγκαλιασα. “Τωρα μη φοβασαι μικρη, σε κρατω εγω”, σε καθησυχασα και κανοντας γροθια το χερι μου ετριψα το πανω μερος του κεφαλιου σου. “ Με πονας”, διαμαρτυρηθηκες. Ηξερα πως δεν πονουσες, αλλα σε πειραξε που σου χαλουσα τα μαλλια (γι' αυτο το εκανα αλλωστε).
Ενα ζευγαρι Ισπανων που ποζαραν στο φακο, διεκοψε την πορεια μας. Πιαστηκαμε απο τη σιδερενια κουπαστη και σιωπησαμε. Ηταν ευκαιρια να απαθανατισουμε (photo) κι εμεις τις εικονες, που μεχρι εκεινη τη στιγμη περνουσαν μπροστα απο τα ματια μας. Εβλεπα τα ποταμοπλοια κι απ' το μυαλο μου περασε ξυστα μια σκεψη: “Πως ειναι δυνατον να αυτοκτονουνε ανθρωποι απο τουτη δω τη γεφυρα; Δεν βλεπουν την ομορφια της ζωης αγναντευοντας τη θεα πριν πηδηξουν;”.
Μετα γυρισα προς τα 'σενα και σε ρωτησα: “Πρεπει να ειναι πολυ παγωμενο το νερο τωρα, ε;”. Χωρις να καταλαβαινεις τι σου ελεγα, απαντας: “Ο Ταμεσης ειναι Yγρη Iστορια, ειχε πει ο John Burns. Μην τον βλεπεις σαν παγωμενα νερα. Στις οχθες του εζησαν, ζουν και θα ζουν εκατομμυρια λαου. Ενω τις εχουν περπατησει οι περισσοτεροι απο τους σημαντικοτερους ανθρωπους του κοσμου. Σκεψου οτι σ' αυτα τα μερη εχουν γραφτει μερικες απο τις σελιδες της συγχρονης παγκοσμιας ιστοριας.”.
Υστερα σηκωσες το χερι σου και ετεινες το δαχτυλο σου προς το απειρο. Μου ειπες: “Κοιτα!”. Κι εγω εστρεψα το βλεμμα μου εκει που εδειχνε το δαχτυλο σου. Ενθουσιαστηκα με τη θεα! Κοιτουσα μονο για 3 λεπτα και μετα φυγαμε... Μα ειμαι ακομα ενθουσιασμενος.
Πατηστε εδω για να δειτε τη φωτογραφια.
Ο ηλιος πεισματικα εκανε απο το πρωι αισθητη την παρουσια του. Αγναντεψα τον σπανιο γαλαζιο λονδρεζικο ουρανο και χαμογελασα. Μου επιασες τρυφερα το χερι και μου ζητησες να παμε βολτα στο ποταμι προσποιουμενη οτι ηταν δικη σου επιθυμια. Στην πραγματικοτητα ξεραμε κι οι δυο πως ηθελες να μου κανεις το χατιρι κι οτι εβαζες σε δευτερη μοιρα την εργασια, που ειχες προγραμματισει να κανεις. Και φυσικα ξεραμε, πως βολτα στο ποταμι σημαινε καφες στην Tate Modern.
Κατευθυνθηκαμε στον κοντινο σ' εμας σταθμο του Lancaster Gate. Προορισμος ο σταθμος του St Paul. Εβγαλα απο την τσεπη μου την κιτρινη καρτουλα και την ακουμπησα στο touch pad. Εσυ δεν χρειαστηκε να βγαλεις τιποτα, απλα τοποθετησες την τσαντα σου πανω του. Τα βηματα μας με τη βοηθεια του ανσασερ μας εφεραν στην αποβαθρα. Και πριν καλα καλα προφτασουμε να πατησουμε το ποδι μας σ' αυτη, βρεθηκαμε μεσα στο τραινο, που θαρρει κανεις πως μας περιμενε -ανυπομονα ειναι η αληθεια- για να συνεχισει τη δουλεια του. Πανω σε τουτη τη βιασυνη μου, χτυπησα το κεφαλι μου στην πορτα του τραινου. Αν και ο πονος δεν ηταν ιδιαιτερα δυνατος εβγαλα μια κραυγη, που διαταραξε την ησυχια που επικρατουσε στο βαγονι. Αιτια βεβαια τα γελια σου κι οχι η δικη μου στιγμιαια εξωτερικευση πονου.
Φτανοντας στο St Paul's ανακαλυψα πως ειχε αρχισει να κανει δειλα δειλα την εμφανιση του ενα καρουμπαλακι. “ Για πιασε εδω, καρουμπαλο;” , αρπαξα το χερι σου και το 'βαλα πανω του. “ Δεν ειναι αναγκη να πιασω, το βλεπω.” , μου απαντησες σχεδον ειρωνικα. Νευριασμενος φορεσα το jokey μου -που κακως συνηθιζα να αφαιρω απο το κεφαλι μου, οταν ημουν μεσα στο tube- και χτυπησα με δυναμη την oyster κατα την εξοδο. Το αυστηρο βλεμμα του σεκιουριτα που ειδε την ενεργεια μου, ηρθε να με συνεφερει.
Το κρυο εξω ηταν τσουχτερο παρα την εντονη εμφανιση του ηλιου. Εσυ χοροπηδουσες για να ζεσταθεις –καθ' οσο περιμεναμε να ξεπροβαλει στο φαναρι ο Γρηγορης- κι εμενα μοναδικο μου μελημα το εξογκωμα στην πανω αριστερη ακρη του μετωπου μου. Εχοντας τα ματια μου κολλημενα στο LOOK LEFT, τρομαξα καθως με σκουντηξες, οταν ηρθε η σειρα μας να περασουμε απεναντι.
Επιασες το χερι μου απο τον αγκωνα και βαδισαμε μαζι - κανοντας απολυτα συγχρονισμενες εναλλαγες στα ποδια μας- προς τη Millenium Bridge. Εκει λιγο πιο πριν στον πεζοδρομο, η μυρωδια των καραμελωμενων φιστικιων μας τρυπησε τη μυτη, αναγκαζοντας μας να στρεψουμε την προσοχη μας στα λευκα πλαστικα ποτηρακια, που διατεταγμενα στη σειρα περιμεναν τους υποψηφιους αγοραστες τους. Ενα πεντολιρο της Τραπεζας της Σκωτιας ηταν αρκετο για να γινουν δυο απ' αυτα δικα μας και μαλιστα μια “χρυση” βαρια λιρα, που μου επεστρεψε ο φιστικοπωλης, εκανε βουτια στην δεξια μου κωλοτσεπη. Αλληλοταϊστηκαμε. Τριπλη ευχαριστηση. Και ζεσταινουν και γλυκαινουν και ανεβαζουν τη λιμπιντο.
Τη γεφυρα την πατησες πρωτη. Ακολουθησα κι εγω νιωθοντας με τη σειρα μου το τρανταγμα της. Ο ηχος που εβγαινε, καθως τα παπουτσια ερχονταν σε επαφη με το σιδερενιο πλεγμα, που αποτελει το δαπεδο της γεφυρας, θαρρεις πως εφτανε στ' αυτια μας ακολουθωντας μια διαδρομη, που περνουσε μεσα απο το σωμα μας. Ριγος. Οι ανεμοι που εδερναν τη γεφυρα και η κινηση των δεκαδων τουριστων και μη που την διεσχιζαν, δημιουργουσαν πλευρικη κινηση κι ενα φοβο στα ματια σου που ηταν αδυνατον να μου τον αρνηθεις. “Φοβασαι;” , σε ρωτησα. “Φυσαει πολυ και κουναει. Φοβαμαι μην πεσω, χτυπησω και βγαλω κανενα καρουμπαλο σαν το δικο σου”, ειπες και γελασες. Χωρις να το σκεφτω σε ελουσα με τα εναπομειναντα φιστικια στο ποτηρι μου. “Βλαμμενο”, ψελλισα κι υστερα ανοιξα τα φτερα μου (χερια) και σ' αγκαλιασα. “Τωρα μη φοβασαι μικρη, σε κρατω εγω”, σε καθησυχασα και κανοντας γροθια το χερι μου ετριψα το πανω μερος του κεφαλιου σου. “ Με πονας”, διαμαρτυρηθηκες. Ηξερα πως δεν πονουσες, αλλα σε πειραξε που σου χαλουσα τα μαλλια (γι' αυτο το εκανα αλλωστε).
Ενα ζευγαρι Ισπανων που ποζαραν στο φακο, διεκοψε την πορεια μας. Πιαστηκαμε απο τη σιδερενια κουπαστη και σιωπησαμε. Ηταν ευκαιρια να απαθανατισουμε (photo) κι εμεις τις εικονες, που μεχρι εκεινη τη στιγμη περνουσαν μπροστα απο τα ματια μας. Εβλεπα τα ποταμοπλοια κι απ' το μυαλο μου περασε ξυστα μια σκεψη: “Πως ειναι δυνατον να αυτοκτονουνε ανθρωποι απο τουτη δω τη γεφυρα; Δεν βλεπουν την ομορφια της ζωης αγναντευοντας τη θεα πριν πηδηξουν;”.
Μετα γυρισα προς τα 'σενα και σε ρωτησα: “Πρεπει να ειναι πολυ παγωμενο το νερο τωρα, ε;”. Χωρις να καταλαβαινεις τι σου ελεγα, απαντας: “Ο Ταμεσης ειναι Yγρη Iστορια, ειχε πει ο John Burns. Μην τον βλεπεις σαν παγωμενα νερα. Στις οχθες του εζησαν, ζουν και θα ζουν εκατομμυρια λαου. Ενω τις εχουν περπατησει οι περισσοτεροι απο τους σημαντικοτερους ανθρωπους του κοσμου. Σκεψου οτι σ' αυτα τα μερη εχουν γραφτει μερικες απο τις σελιδες της συγχρονης παγκοσμιας ιστοριας.”.
Υστερα σηκωσες το χερι σου και ετεινες το δαχτυλο σου προς το απειρο. Μου ειπες: “Κοιτα!”. Κι εγω εστρεψα το βλεμμα μου εκει που εδειχνε το δαχτυλο σου. Ενθουσιαστηκα με τη θεα! Κοιτουσα μονο για 3 λεπτα και μετα φυγαμε... Μα ειμαι ακομα ενθουσιασμενος.
Πατηστε εδω για να δειτε τη φωτογραφια.
