Στο δρόμο για τα πομακοχώρια, περάσαμε την πόλη της Ξάνθης και συνεχίσαμε για τον Εχίνο, μια κωμόπολη στην ορεινή Ροδόπη.
Σε μια διαδρομή με στροφές και ελάχιστη κίνηση απολαμβάνει κανείς ένα άγριο τοπίο με γυμνά βουνά να ξεπετάγονται από παντού. Αν και χειμώνας, ο καιρός είναι σύμμαχός μας σ΄αυτή τη διαδρομή, την οποία έχω ξανακάνει, πάλι χειμώνα με πολύ χιόνι που σαφώς ομορφαίνει το τοπίο, αλλά κάνει λίγο πιο δύσκολη τη διαδρομή μιας και ο δρόμος είναι επαρχιακός με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αφήνουμε στα δεξιά μας το χωριό Μύκη και στη συνέχεια περνάμε μέσα από το χωριό Σμίνθη. Λίγο πιο κάτω και πάνω στον δρόμο, μια βρύση με τρεχούμενο, πόσιμο νερό ξεδιψάει τους ταξιδιώτες.
Φτάνοντας στον Εχίνο το μάτι τραβάει ένα τέμενος, από τα τρία συνολικά. Στο χωριό αυτό λειτουργεί και ιερατική σχολή για ιμάμηδες και χοτζάδες. Αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο, ξεκινήσαμε τον περίπατό μας στον εμπορικό δρόμο του χωριού, όπου οι κάτοικοι μας καλωσορίζουν, όπως καλοσωρίζουν στα χωριά συγγενείς των κατοίκων που έχουν χρόνια να έρθουν. Δεν συναντήσαμε άνθρωπο που να μην χρησιμοποίησε την φράση " Καλώς ήρθατε το χωριό μας!"
Αν και για μας είναι αργία, η ζωή εδώ κυλάει σε ρυθμούς καθημερινούς! Τα καταστήματα ανοιχτά και όλοι να εργάζονται. Στο δρόμο συναντήσαμε γέρους με τα μηχανάκια τους να κάνουν βόλτες και να κουβαλούν τα προϊόντα τους. Ανηφορίζοντας φτάσαμε στο τζαμί όπου εκείνη περίπου την ώρα είχε τελειώσει η πρωινή προσευχή τους, ή μήπως ή μεσημεριανή?
Ένας κύριος μας φωνάζει να βιαστούμε. Ήταν κάποιος κάτοικος του χωριού που είχε πάει να προσευχηθεί και μόλις μας είδε να πλησιάζουμε, ζήτησε άδεις από τον ιμάμη να μας ξεναγήσει στο εσωτερικό του τεμένους. Μπαίνουμε λοιπόν μέσα και στην είσοδο υπάρχει ένα ξύλινο έπιπλο, στο οποίο όλοι οι πιστοί πριν προσευχηθούν αφήνουν τα παπούτσια τους. Ο "ξεναγός" μας, μας ζήτησε να βγάλουμε τα παπούτσια μας για να περάσουμε στον χώρο όπου λαμβάνει χώρα η προσευχή. Προσεύχονται εώς και 5 φορές την ημέρα και πριν μπουν στο χώρο πλένουν τα πόδια τους και τα χέρια τους, σε ένα λουτρό που βρίσκεται στον προαύλιο του τεμένους. Διασχίσαμε ένα μικρό διάδρομο και μπήκαμε σε ένα χώρο πολύχρωμο και πολύ καθαρό! Στρωμένο χαλί σε όλο το χώρο και σε διάφορες γωνιές αφημένα κομποσκοίνια για τους πιστούς που δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν.(δεν ξέρω αν λέγονται έτσι) Τα χρησιμοποιούν την ώρα της προσευχής και μετά τα αφήνουν πάλι στην θέση τους. Οι τοίχοι είχαν πλακάκια στους ίδιους χρωματισμούς με το μπλε χαλί. Στα αριστερά μια μικρή σκαλίτσα στην οποία ανεβαίνει ο ιμάμης την ώρα της προσευχής. Μπροστά από την σκάλα μια φωτογραφία, πλησιάζοντας διακρίναμε την Μέκκα και τότε ο ξεναγός μας, μας είπε ότι όλα τα τεμένη είναι χτισμένα έτσι ώστε όταν προσεύχονται να κοιτούν προς τη Μέκκα.
Η απρόσμενη, ομολογώ ξενάγηση τελειώνει κάπου εδώ, ευχαριστήσαμε τον ευγενέστατο ξεναγό μας και συνεχίσαμε στην βόλτα μας. Καφενεία, κουρεία, καταστήματα με είδη ρουχισμού, ένας αθλητικός σύλλογος, ταχυδρομείο, πολιτικά γραφεία συναντήσαμε σε αυτό το μικρό πέρασμα από τον Εχίνο.
Φεύγοντας όμως από ένα χωριό που η κύρια ασχολία των κατοίκων του είναι κτηνοτροφία, δεν μπορούσαμε παρά να κάνουμε μια στάση σε ένα κρεοπωλείο και να αγοράσουμε κρέατα. Ρίχνοντας ένα τελευταίο βλέμμα αφήσαμε πίσω μας τον Εχίνο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Υ.Γ. Σε όσους βρεθούν αυτές τις μέρες στην Ξάνθη, λόγω καρναβαλιού, προτείνω, εφόσον το επιτρέπει και ο καιρός μια βόλτα στα χωριά που βρίσκονται μόλις 25 χιλιόμετρα από την Ξάνθη. Βέβαια συνεχίζοντας αυτή τη διαδρομή προς τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα βρίσκεται το χωριό Θέρμες, ένα πομακικο χωριό που διαθέτει και ιαματικές πηγές.
Σε μια διαδρομή με στροφές και ελάχιστη κίνηση απολαμβάνει κανείς ένα άγριο τοπίο με γυμνά βουνά να ξεπετάγονται από παντού. Αν και χειμώνας, ο καιρός είναι σύμμαχός μας σ΄αυτή τη διαδρομή, την οποία έχω ξανακάνει, πάλι χειμώνα με πολύ χιόνι που σαφώς ομορφαίνει το τοπίο, αλλά κάνει λίγο πιο δύσκολη τη διαδρομή μιας και ο δρόμος είναι επαρχιακός με ότι αυτό συνεπάγεται.
Αφήνουμε στα δεξιά μας το χωριό Μύκη και στη συνέχεια περνάμε μέσα από το χωριό Σμίνθη. Λίγο πιο κάτω και πάνω στον δρόμο, μια βρύση με τρεχούμενο, πόσιμο νερό ξεδιψάει τους ταξιδιώτες.
Φτάνοντας στον Εχίνο το μάτι τραβάει ένα τέμενος, από τα τρία συνολικά. Στο χωριό αυτό λειτουργεί και ιερατική σχολή για ιμάμηδες και χοτζάδες. Αφού αφήσαμε το αυτοκίνητο, ξεκινήσαμε τον περίπατό μας στον εμπορικό δρόμο του χωριού, όπου οι κάτοικοι μας καλωσορίζουν, όπως καλοσωρίζουν στα χωριά συγγενείς των κατοίκων που έχουν χρόνια να έρθουν. Δεν συναντήσαμε άνθρωπο που να μην χρησιμοποίησε την φράση " Καλώς ήρθατε το χωριό μας!"
Αν και για μας είναι αργία, η ζωή εδώ κυλάει σε ρυθμούς καθημερινούς! Τα καταστήματα ανοιχτά και όλοι να εργάζονται. Στο δρόμο συναντήσαμε γέρους με τα μηχανάκια τους να κάνουν βόλτες και να κουβαλούν τα προϊόντα τους. Ανηφορίζοντας φτάσαμε στο τζαμί όπου εκείνη περίπου την ώρα είχε τελειώσει η πρωινή προσευχή τους, ή μήπως ή μεσημεριανή?
Ένας κύριος μας φωνάζει να βιαστούμε. Ήταν κάποιος κάτοικος του χωριού που είχε πάει να προσευχηθεί και μόλις μας είδε να πλησιάζουμε, ζήτησε άδεις από τον ιμάμη να μας ξεναγήσει στο εσωτερικό του τεμένους. Μπαίνουμε λοιπόν μέσα και στην είσοδο υπάρχει ένα ξύλινο έπιπλο, στο οποίο όλοι οι πιστοί πριν προσευχηθούν αφήνουν τα παπούτσια τους. Ο "ξεναγός" μας, μας ζήτησε να βγάλουμε τα παπούτσια μας για να περάσουμε στον χώρο όπου λαμβάνει χώρα η προσευχή. Προσεύχονται εώς και 5 φορές την ημέρα και πριν μπουν στο χώρο πλένουν τα πόδια τους και τα χέρια τους, σε ένα λουτρό που βρίσκεται στον προαύλιο του τεμένους. Διασχίσαμε ένα μικρό διάδρομο και μπήκαμε σε ένα χώρο πολύχρωμο και πολύ καθαρό! Στρωμένο χαλί σε όλο το χώρο και σε διάφορες γωνιές αφημένα κομποσκοίνια για τους πιστούς που δεν έχουν χρήματα να αγοράσουν.(δεν ξέρω αν λέγονται έτσι) Τα χρησιμοποιούν την ώρα της προσευχής και μετά τα αφήνουν πάλι στην θέση τους. Οι τοίχοι είχαν πλακάκια στους ίδιους χρωματισμούς με το μπλε χαλί. Στα αριστερά μια μικρή σκαλίτσα στην οποία ανεβαίνει ο ιμάμης την ώρα της προσευχής. Μπροστά από την σκάλα μια φωτογραφία, πλησιάζοντας διακρίναμε την Μέκκα και τότε ο ξεναγός μας, μας είπε ότι όλα τα τεμένη είναι χτισμένα έτσι ώστε όταν προσεύχονται να κοιτούν προς τη Μέκκα.
Η απρόσμενη, ομολογώ ξενάγηση τελειώνει κάπου εδώ, ευχαριστήσαμε τον ευγενέστατο ξεναγό μας και συνεχίσαμε στην βόλτα μας. Καφενεία, κουρεία, καταστήματα με είδη ρουχισμού, ένας αθλητικός σύλλογος, ταχυδρομείο, πολιτικά γραφεία συναντήσαμε σε αυτό το μικρό πέρασμα από τον Εχίνο.
Φεύγοντας όμως από ένα χωριό που η κύρια ασχολία των κατοίκων του είναι κτηνοτροφία, δεν μπορούσαμε παρά να κάνουμε μια στάση σε ένα κρεοπωλείο και να αγοράσουμε κρέατα. Ρίχνοντας ένα τελευταίο βλέμμα αφήσαμε πίσω μας τον Εχίνο και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Υ.Γ. Σε όσους βρεθούν αυτές τις μέρες στην Ξάνθη, λόγω καρναβαλιού, προτείνω, εφόσον το επιτρέπει και ο καιρός μια βόλτα στα χωριά που βρίσκονται μόλις 25 χιλιόμετρα από την Ξάνθη. Βέβαια συνεχίζοντας αυτή τη διαδρομή προς τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα βρίσκεται το χωριό Θέρμες, ένα πομακικο χωριό που διαθέτει και ιαματικές πηγές.
