_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.237
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο (ΚΑΡΠΑΘΟΣ – ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ)
- Κεφάλαιο 3ο (1η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 4ο (2η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 5ο (3η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 6ο (4η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 7ο (5η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 8ο (6η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 9ο (7η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 10ο (8η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 11ο (9η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 12ο (10η ΗΜΕΡΑ)
- Κεφάλαιο 13ο (11η ΗΜΕΡΑ και ΕΠΙΛΟΓΟΣ)][I][U]11η ΗΜΕΡΑ[/U][/I
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω όσα έζησα και ακόμα περισσότερο όσα ένιωθα στο ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη, που πραγματοποιήθηκε πριν δυόμιση μήνες περίπου.
Ελπίζω να μη σας κουράσω.
Καλή ανάγνωση.
Η δικιά μου Νέα Υόρκη
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο – Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Τρία χρόνια. Τρία ολόκληρα χρόνια. Τόσος καιρός πέρασε σχεδιάζοντας αυτό το ταξίδι. Μέχρι που διάβασα το νέο στο ταξιδιωτικό φόρουμ: καταργήθηκε η αμερικάνικη βίζα! Απίστευτο μου φαινόταν: καταργήθηκε η βίζα! επανέλαβα. Ήταν τεράστιο πλεονέκτημα για εμάς τους νησιώτες να μη χρειάζεται πλέον να κάνουμε ένα ολόκληρο ταξίδι στην Αθήνα για να βγάλουμε βίζα... και τόσα έξοδα επιπλέον. Τι χρειαζόμασταν πια; Μόνο τα εισιτήρια - αυτά που θέλαμε να είχαμε βγάλει εδώ και τρία χρόνια.
Τι να πρωτοκάνω; Χαμένα τα είχα. Να κοιτάξω πρώτα για εισιτήρια; Δε χρειαζόταν, θα πληρώναμε όσο όσο πλέον για να πάμε. Να πάρω τηλέφωνο να το ανακοινώσω στη παρέα με τη σειρά μου; Ήταν αργά (τα μεγάλα νέα πάντα αργά το βράδυ τα μαθαίνουμε και πάντα μα πάντα χάνουμε τον ύπνο μας) και μπορεί να κοιμόντουσαν. Μήνυμα φυσικά, τι άλλο; Στο κινητό.
Αρχίσαμε να στέλνουμε μηνύματα, την ίδια στιγμή, αλλά η κουμπάρα ήδη είχε τις ημερομηνίες στο μυαλό της, απλά δε μας τις είχε πει... Όχι μόνο τις ημερομηνίες. Ολόκληρο το πρόγραμμα είχε φτιάξει! Έμενε τρία χρόνια εκεί παλιότερα και ήξερα τι έπρεπε να κάνουμε. Το πρώτο μήνυμα ανέφερε τα εξής, που θα κάναμε τη πρώτη μέρα: ‘’Λοιπόν, θα πάμε περίπατο στο CentralPark, εννοείται τρώγοντας hotdogκαι θα μας κάνουν το πορτραίτο μας εκεί. Μετά θα πάμε στο μουσείο waxκαι στο Ripleys’ Believeitornot. Από εκεί, στη 5thAvenueγια ψώνια και θα τελειώσει η βραδιά μας πίνοντας Margaritaμε NewYorkSteakστο ChicagoGrill’’.
Τι λέει η τρελή σκέφτηκα...όλο λόγια είναι - ούτε τα μισά δε προλαβαίνουμε! Πριν καλά καλά σκεφτώ, έρχεται το επόμενο: ’’2η μέρα - θα ξυπνήσουμε και θα φάμε breakfast...ή μάλλον brunch. Μετά θα πάμε στο άγαλμα της ελευθερίας με καραβάκι. Από εκεί θα γυρίσουμε απόγευμα, άρα θα πάμε χαλαρά για windowshoppingκαι ένα νόστιμο burgerμε επιδόρπιο για να λήξει ωραία η βραδιά’’.
Με το δίκιο μου κι εγώ συνέχισα τις σκέψεις που είχα ξεκινήσει πριν το δεύτερο μήνυμα. Και πάλι όμως, ο ήχος για το επόμενο μήνυμα ακούστηκε: ’’Ξυπνάμε πάλι για brunchκαι κάνουμε ντού στα εμπορικά κέντρα. Θα μας φύγει ο...(ας το γράψω χαριτωμένα) πωπός εκεί γιατί είναι σα πόλη. Τρώμε κάτι στα γρήγορα, σε κανένα saladbar. Μετά πάμε, στολιζόμαστε και πάμε με λιμουζίνα στη πόλη. Από εκεί σε κυριλέ εστιατόριο, θέατρο και κοσμοπολιτών στα NYClubs. Τα υπόλοιπα μηνύματα εντός των ημερών...’’.
Ώχ! Σκέφτομαι, έρχονται κι άλλα; Κι όμως, δε τελείωσαν εκεί: ’’στη βαλίτσα μας θα πάρουμε μόνο 3 βράκες και μια μπλούζα. Πυτζάμες. Κάλτσες. Ένα ζευγάρι αθλητικά και μια οδοντόβουρτσα. Μια χτένα και φορτιστή για κινητό. Φωτογραφική και κάμερα. Διαβατήρια και πιστωτική στο χέρι...’’ Επιτέλους! Ένα σωστό μήνυμα και χωρίς γράμμα στα αγγλικά.
Τελικά, αφού σχεδόν μόνη της αποφάσισε τις ημερομηνίες, έβγαλα ESTAστο ιντερνέτ για μένα και την αδερφή μου -γιατί η κουμπάρα έχει αυστραλέζικο διαβατήριο και δε χρειαζόταν- και αγόρασα τα εισιτήρια. Αναχώρηση 24 Νοεμβρίου, επιστροφή 4 Δεκεμβρίου. Το δεύτερο ας το ξεχάσουμε, αλλά το 24 Νοεμβρίου δεν ξεχνιέται! Μες τον Ιούλιο είχαμε αγοράσει τα εισιτήρια, για τρείς. Τρείς επιβάτες, εγώ, η αδερφή μου και η κουμπάρα. Όχι τρείς, δε μ’ αρέσει ο αριθμός αυτός για ταξίδι. Πρέπει να είμαστε ή δύο ή τέσσερις, το τρείς είναι πρόβλημα στα ταξίδια.
Οι ημερομηνίες αποδείχτηκαν πολύ καλές και τις προτείνω. Φτάνεις μια μέρα πριν την Ημέρα των Ευχαριστιών, γιορτάζεις την ημέρα αυτή, την επομένη είναι η Μαύρη Παρασκευή (λεπτομέρειες σε παράγραφο που ακολουθεί) και στολισμένη πόλη λόγω Χριστουγέννων. Αν ξανακάνω το ταξίδι, η αναχώρηση θα είναι ακριβώς την ίδια μέρα, τη προηγούμενη δηλαδή της Ημέρας των Ευχαριστιών.
Ο Νίκος, δεν ήξερε τι θα κάνει... Βασικά ήξερε, αλλά το έπαιζε δύσκολος (τη βρίσκει έτσι μερικές φορές) αλλά έπρεπε κάποια στιγμή να το σταματήσει, γιατί έπρεπε να κλείσει και εκείνος φτηνά το εισιτήριο και να κάνουμε κράτηση στο ξενοδοχείο. Μετά από μια εβδομάδα περίπου είπε ότι έρχεται (σιγά την έκπληξη!). Άντε καημένε, τι περιμένεις; Αγόρασε τώρα το εισιτήριο, πριν ανέβει η τιμή. Έλα όμως που δεν έβρισκε το διαβατήριό του... Ε βέβαια, περνάει μισό χρόνο στον Πειραιά, μισό στην Κάρπαθο, κάπου ενδιάμεσα θα βρίσκεται και αυτό. Το διαβατήριο όμως είναι ιερό, πρέπει να ξέρουμε που βρίσκεται πάντα. Τέλος πάντων... με λίγο ψάξιμο το βρήκε, άργησε λίγο αλλά το βρήκε. Πρόλαβε και αγόρασε και φτηνό εισιτήριο. Προλάβαμε και κάναμε κράτηση στο ξενοδοχείο στη λήξη της διορίας - την επομένη διπλασιαζόταν η τιμή του, ουφ!
Ξενοδοχείο Ravelhotel. Πολύ καθαρό, πολύ εξυπηρετικό προσωπικό, αλλά όχι τόσο κεντρικό. Πολύ κοντά όμως έχει στάση υπόγειου σιδηρόδρομου και σε λίγα λεπτά βρίσκεσαι κέντρο.
Πόσοι μήνες; Τέσσερις; Πώς θα περάσουν; Ούτε να το σκεφτόμαστε δε μπορούσαμε. Αλλά μόνο γι’ αυτό μιλούσαμε, πως να το αποφύγουμε; Είχαμε βγάλει το λεπτομερέστερο πρόγραμμα που θα μπορούσε κανείς να βγάλει. Πραγματικό πρότυπο ταξιδιωτικών οδηγών.
Έχω διαβάσει στο ίντερνετ τους λέω, πώς πρέπει να αγοράσουμε εισιτήριο γι το άγαλμα της ελευθερίας. Πρέπει να ανεβούμε στο στεφάνι του αγάλματος και είναι περιορισμένος ο αριθμός επισκεπτών καθημερινά. Εντάξει, βρήκαμε, για τη Δευτέρα.
Όποιος θέλει να ανέβει στην κορυφή του αγάλματος πρέπει να ψάξει και να αγοράσει online εισιτήρια τουλάχιστον δυο μήνες νωρίτερα.
Πρέπει να αγοράσουμε και εισιτήρια για παράσταση στο Broadway. Ποιά θέλετε να δούμε; Η απόφαση λήφθηκε. Τα αγοράσαμε κι αυτά. Όλα πληρωμένα, εισιτήρια, άγαλμα, stomp, όλα έτοιμα!
Βρε παιδιά όμως... εγώ και η αδερφή μου έχουμε τη θεία στη Βαλτιμόρη, πρέπει να πεταχτούμε μια μέρα, θα προλάβουμε; Δέκα μέρες έχουμε, δε θα προλάβουμε; Βασικά ήταν ενημέρωση. Δε γινόταν να μην πάμε. Όλοι το ξέραμε. Αφού αγοράσαμε τα εισιτήρια για την εσωτερική πτήση, καθίσαμε και κάναμε μια ανακεφαλαίωση του προγράμματος.
Έχουμε και λέμε: φτάνουμε Τετάρτη, 24 Νοεμβρίου, κάνουμε μια βόλτα και τρώμε, κοιμόμαστε και ξυπνάμε ξημερώματα λόγω αλλαγής της ώρας. Πέμπτη πρωί - ThanksGiving- κάνουμε μια βόλτα, μέχρι να μεσημεριάσει να πάμε στο σπίτι της φίλης μας της Χριστίνας για το γεύμα των Ευχαριστιών. Μετά το γεύμα, αναχωρούμε με τη Χριστίνα για διήμερο στο AtlanticCity, casino. Επιστρέφουμε Σαββάτο απόγευμα,. Το βράδυ εκείνο, έχουμε το Broadwayκαι βραδινή έξοδο. Κυριακή, έχει ρεπό η Χριστίνα και θα μας πάει γύρω γύρω. ΠουσημαίνειMadamme Tuseud’s, Rhipley’s Believe it or not καιότιπροκύψει. Δευτέρα, άγαλμα της ελευθερίας και ψώνια - ότι προλάβουμε. Τρίτη η Βαλτιμόρη, τρώμε όλη την ημέρα. Τετάρτη, ψώνια - μουσεία ( ? ) . Μένει η Πέμπτη και η Παρασκευή, το Σάββατο δε το μετράμε, το απόγευμα φεύγουμε.
Γυρίζει όμως στο κεφάλι μου, γυρίζει... Μπαίνω στο φόρουμ και ψάχνω, αν υπάρχει η δυνατότητα να πάμε Νιαγάρα, στους καταρράκτες αυθημερόν. Αεροπορικώς φυσικά. Η απάντηση από τους συνφορουμίστες είναι θετική. Πέφτει η ιδέα στο τραπέζι, αλλά δε χρειάστηκε ιδιαίτερη σκέψη. Ναι λέει και η κουμπάρα, πάμε. Η Τούλα δεν είχε λόγο να αντιδράσει. Το Νίκο δε τον ρωτήσαμε, τι θα έκανε; Τα εισιτήρια ήταν τα non-flexible. Ή θα χάσει πεντακόσια ευρώ να τα ακυρώσει (και να χάσει όλο το ταξίδι) ή θα δώσει ακόμα εκατό πενήντα δολάρια να έρθει Νιαγάρα.
Τρεισήμισι μήνες ακόμα. Τόσα σχέδια έχουμε κάνει και έχει μείνει ακόμα τόσο πολύς καιρός... δε θα περάσει. Μην το λέτε πουθενά ότι φεύγουμε, θα μας ματιάσουν, θα μας ρίξουν κατάρες και δε θα πάμε τελικά, αποκλείεται όλα να φαίνονται τόσο υπέροχα, αποκλείεται!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω όσα έζησα και ακόμα περισσότερο όσα ένιωθα στο ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη, που πραγματοποιήθηκε πριν δυόμιση μήνες περίπου.
Ελπίζω να μη σας κουράσω.
Καλή ανάγνωση.
Η δικιά μου Νέα Υόρκη
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1ο – Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ
Τρία χρόνια. Τρία ολόκληρα χρόνια. Τόσος καιρός πέρασε σχεδιάζοντας αυτό το ταξίδι. Μέχρι που διάβασα το νέο στο ταξιδιωτικό φόρουμ: καταργήθηκε η αμερικάνικη βίζα! Απίστευτο μου φαινόταν: καταργήθηκε η βίζα! επανέλαβα. Ήταν τεράστιο πλεονέκτημα για εμάς τους νησιώτες να μη χρειάζεται πλέον να κάνουμε ένα ολόκληρο ταξίδι στην Αθήνα για να βγάλουμε βίζα... και τόσα έξοδα επιπλέον. Τι χρειαζόμασταν πια; Μόνο τα εισιτήρια - αυτά που θέλαμε να είχαμε βγάλει εδώ και τρία χρόνια.
Τι να πρωτοκάνω; Χαμένα τα είχα. Να κοιτάξω πρώτα για εισιτήρια; Δε χρειαζόταν, θα πληρώναμε όσο όσο πλέον για να πάμε. Να πάρω τηλέφωνο να το ανακοινώσω στη παρέα με τη σειρά μου; Ήταν αργά (τα μεγάλα νέα πάντα αργά το βράδυ τα μαθαίνουμε και πάντα μα πάντα χάνουμε τον ύπνο μας) και μπορεί να κοιμόντουσαν. Μήνυμα φυσικά, τι άλλο; Στο κινητό.
Αρχίσαμε να στέλνουμε μηνύματα, την ίδια στιγμή, αλλά η κουμπάρα ήδη είχε τις ημερομηνίες στο μυαλό της, απλά δε μας τις είχε πει... Όχι μόνο τις ημερομηνίες. Ολόκληρο το πρόγραμμα είχε φτιάξει! Έμενε τρία χρόνια εκεί παλιότερα και ήξερα τι έπρεπε να κάνουμε. Το πρώτο μήνυμα ανέφερε τα εξής, που θα κάναμε τη πρώτη μέρα: ‘’Λοιπόν, θα πάμε περίπατο στο CentralPark, εννοείται τρώγοντας hotdogκαι θα μας κάνουν το πορτραίτο μας εκεί. Μετά θα πάμε στο μουσείο waxκαι στο Ripleys’ Believeitornot. Από εκεί, στη 5thAvenueγια ψώνια και θα τελειώσει η βραδιά μας πίνοντας Margaritaμε NewYorkSteakστο ChicagoGrill’’.
Τι λέει η τρελή σκέφτηκα...όλο λόγια είναι - ούτε τα μισά δε προλαβαίνουμε! Πριν καλά καλά σκεφτώ, έρχεται το επόμενο: ’’2η μέρα - θα ξυπνήσουμε και θα φάμε breakfast...ή μάλλον brunch. Μετά θα πάμε στο άγαλμα της ελευθερίας με καραβάκι. Από εκεί θα γυρίσουμε απόγευμα, άρα θα πάμε χαλαρά για windowshoppingκαι ένα νόστιμο burgerμε επιδόρπιο για να λήξει ωραία η βραδιά’’.
Με το δίκιο μου κι εγώ συνέχισα τις σκέψεις που είχα ξεκινήσει πριν το δεύτερο μήνυμα. Και πάλι όμως, ο ήχος για το επόμενο μήνυμα ακούστηκε: ’’Ξυπνάμε πάλι για brunchκαι κάνουμε ντού στα εμπορικά κέντρα. Θα μας φύγει ο...(ας το γράψω χαριτωμένα) πωπός εκεί γιατί είναι σα πόλη. Τρώμε κάτι στα γρήγορα, σε κανένα saladbar. Μετά πάμε, στολιζόμαστε και πάμε με λιμουζίνα στη πόλη. Από εκεί σε κυριλέ εστιατόριο, θέατρο και κοσμοπολιτών στα NYClubs. Τα υπόλοιπα μηνύματα εντός των ημερών...’’.
Ώχ! Σκέφτομαι, έρχονται κι άλλα; Κι όμως, δε τελείωσαν εκεί: ’’στη βαλίτσα μας θα πάρουμε μόνο 3 βράκες και μια μπλούζα. Πυτζάμες. Κάλτσες. Ένα ζευγάρι αθλητικά και μια οδοντόβουρτσα. Μια χτένα και φορτιστή για κινητό. Φωτογραφική και κάμερα. Διαβατήρια και πιστωτική στο χέρι...’’ Επιτέλους! Ένα σωστό μήνυμα και χωρίς γράμμα στα αγγλικά.
Τελικά, αφού σχεδόν μόνη της αποφάσισε τις ημερομηνίες, έβγαλα ESTAστο ιντερνέτ για μένα και την αδερφή μου -γιατί η κουμπάρα έχει αυστραλέζικο διαβατήριο και δε χρειαζόταν- και αγόρασα τα εισιτήρια. Αναχώρηση 24 Νοεμβρίου, επιστροφή 4 Δεκεμβρίου. Το δεύτερο ας το ξεχάσουμε, αλλά το 24 Νοεμβρίου δεν ξεχνιέται! Μες τον Ιούλιο είχαμε αγοράσει τα εισιτήρια, για τρείς. Τρείς επιβάτες, εγώ, η αδερφή μου και η κουμπάρα. Όχι τρείς, δε μ’ αρέσει ο αριθμός αυτός για ταξίδι. Πρέπει να είμαστε ή δύο ή τέσσερις, το τρείς είναι πρόβλημα στα ταξίδια.
Οι ημερομηνίες αποδείχτηκαν πολύ καλές και τις προτείνω. Φτάνεις μια μέρα πριν την Ημέρα των Ευχαριστιών, γιορτάζεις την ημέρα αυτή, την επομένη είναι η Μαύρη Παρασκευή (λεπτομέρειες σε παράγραφο που ακολουθεί) και στολισμένη πόλη λόγω Χριστουγέννων. Αν ξανακάνω το ταξίδι, η αναχώρηση θα είναι ακριβώς την ίδια μέρα, τη προηγούμενη δηλαδή της Ημέρας των Ευχαριστιών.
Ο Νίκος, δεν ήξερε τι θα κάνει... Βασικά ήξερε, αλλά το έπαιζε δύσκολος (τη βρίσκει έτσι μερικές φορές) αλλά έπρεπε κάποια στιγμή να το σταματήσει, γιατί έπρεπε να κλείσει και εκείνος φτηνά το εισιτήριο και να κάνουμε κράτηση στο ξενοδοχείο. Μετά από μια εβδομάδα περίπου είπε ότι έρχεται (σιγά την έκπληξη!). Άντε καημένε, τι περιμένεις; Αγόρασε τώρα το εισιτήριο, πριν ανέβει η τιμή. Έλα όμως που δεν έβρισκε το διαβατήριό του... Ε βέβαια, περνάει μισό χρόνο στον Πειραιά, μισό στην Κάρπαθο, κάπου ενδιάμεσα θα βρίσκεται και αυτό. Το διαβατήριο όμως είναι ιερό, πρέπει να ξέρουμε που βρίσκεται πάντα. Τέλος πάντων... με λίγο ψάξιμο το βρήκε, άργησε λίγο αλλά το βρήκε. Πρόλαβε και αγόρασε και φτηνό εισιτήριο. Προλάβαμε και κάναμε κράτηση στο ξενοδοχείο στη λήξη της διορίας - την επομένη διπλασιαζόταν η τιμή του, ουφ!
Ξενοδοχείο Ravelhotel. Πολύ καθαρό, πολύ εξυπηρετικό προσωπικό, αλλά όχι τόσο κεντρικό. Πολύ κοντά όμως έχει στάση υπόγειου σιδηρόδρομου και σε λίγα λεπτά βρίσκεσαι κέντρο.
Πόσοι μήνες; Τέσσερις; Πώς θα περάσουν; Ούτε να το σκεφτόμαστε δε μπορούσαμε. Αλλά μόνο γι’ αυτό μιλούσαμε, πως να το αποφύγουμε; Είχαμε βγάλει το λεπτομερέστερο πρόγραμμα που θα μπορούσε κανείς να βγάλει. Πραγματικό πρότυπο ταξιδιωτικών οδηγών.
Έχω διαβάσει στο ίντερνετ τους λέω, πώς πρέπει να αγοράσουμε εισιτήριο γι το άγαλμα της ελευθερίας. Πρέπει να ανεβούμε στο στεφάνι του αγάλματος και είναι περιορισμένος ο αριθμός επισκεπτών καθημερινά. Εντάξει, βρήκαμε, για τη Δευτέρα.
Όποιος θέλει να ανέβει στην κορυφή του αγάλματος πρέπει να ψάξει και να αγοράσει online εισιτήρια τουλάχιστον δυο μήνες νωρίτερα.
Πρέπει να αγοράσουμε και εισιτήρια για παράσταση στο Broadway. Ποιά θέλετε να δούμε; Η απόφαση λήφθηκε. Τα αγοράσαμε κι αυτά. Όλα πληρωμένα, εισιτήρια, άγαλμα, stomp, όλα έτοιμα!
Βρε παιδιά όμως... εγώ και η αδερφή μου έχουμε τη θεία στη Βαλτιμόρη, πρέπει να πεταχτούμε μια μέρα, θα προλάβουμε; Δέκα μέρες έχουμε, δε θα προλάβουμε; Βασικά ήταν ενημέρωση. Δε γινόταν να μην πάμε. Όλοι το ξέραμε. Αφού αγοράσαμε τα εισιτήρια για την εσωτερική πτήση, καθίσαμε και κάναμε μια ανακεφαλαίωση του προγράμματος.
Έχουμε και λέμε: φτάνουμε Τετάρτη, 24 Νοεμβρίου, κάνουμε μια βόλτα και τρώμε, κοιμόμαστε και ξυπνάμε ξημερώματα λόγω αλλαγής της ώρας. Πέμπτη πρωί - ThanksGiving- κάνουμε μια βόλτα, μέχρι να μεσημεριάσει να πάμε στο σπίτι της φίλης μας της Χριστίνας για το γεύμα των Ευχαριστιών. Μετά το γεύμα, αναχωρούμε με τη Χριστίνα για διήμερο στο AtlanticCity, casino. Επιστρέφουμε Σαββάτο απόγευμα,. Το βράδυ εκείνο, έχουμε το Broadwayκαι βραδινή έξοδο. Κυριακή, έχει ρεπό η Χριστίνα και θα μας πάει γύρω γύρω. ΠουσημαίνειMadamme Tuseud’s, Rhipley’s Believe it or not καιότιπροκύψει. Δευτέρα, άγαλμα της ελευθερίας και ψώνια - ότι προλάβουμε. Τρίτη η Βαλτιμόρη, τρώμε όλη την ημέρα. Τετάρτη, ψώνια - μουσεία ( ? ) . Μένει η Πέμπτη και η Παρασκευή, το Σάββατο δε το μετράμε, το απόγευμα φεύγουμε.
Γυρίζει όμως στο κεφάλι μου, γυρίζει... Μπαίνω στο φόρουμ και ψάχνω, αν υπάρχει η δυνατότητα να πάμε Νιαγάρα, στους καταρράκτες αυθημερόν. Αεροπορικώς φυσικά. Η απάντηση από τους συνφορουμίστες είναι θετική. Πέφτει η ιδέα στο τραπέζι, αλλά δε χρειάστηκε ιδιαίτερη σκέψη. Ναι λέει και η κουμπάρα, πάμε. Η Τούλα δεν είχε λόγο να αντιδράσει. Το Νίκο δε τον ρωτήσαμε, τι θα έκανε; Τα εισιτήρια ήταν τα non-flexible. Ή θα χάσει πεντακόσια ευρώ να τα ακυρώσει (και να χάσει όλο το ταξίδι) ή θα δώσει ακόμα εκατό πενήντα δολάρια να έρθει Νιαγάρα.
Τρεισήμισι μήνες ακόμα. Τόσα σχέδια έχουμε κάνει και έχει μείνει ακόμα τόσο πολύς καιρός... δε θα περάσει. Μην το λέτε πουθενά ότι φεύγουμε, θα μας ματιάσουν, θα μας ρίξουν κατάρες και δε θα πάμε τελικά, αποκλείεται όλα να φαίνονται τόσο υπέροχα, αποκλείεται!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
Attachments
Last edited by a moderator:
Πήγατε τελικά Atlantic City? Είμαι πού αρνητική με αυτό το μέρος και θέλω να δω αν θα αλλάξω γνώμη!!! 
.
)
