Dva Srca
Member
- Μηνύματα
- 558
- Likes
- 1.056
- Επόμενο Ταξίδι
- ΗΠΑ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Οπουδήποτε Πολυνησία
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο Ι - Τόκυο (Α Μέρος)
- Κεφάλαιο ΙΙ - Καμάκουρα (Μέρος Α)
- Κεφάλαιο ΙΙΙ - Καμάκουρα (Μέρος Β)
- Κεφάλαιο ΙV - Κιότο (Part I)
- Κεφάλαιο V - Κιότο (Part II)
- Κεφάλαιο VI - Καναζάουα
- Κεφάλαιο VII - Κιότο, Τόκυο, Νάχα (υπερπαραγωγή)
- Κεφάλαιο VIII - Νάχα
- Κεφάλαιο IX - Βόρεια Οκινάουα
- Κεφάλαιο Χ - Τόκυο (Ginza, Akihabara)
- Κεφάλαιο ΧΙ - Τόκυο (οι τελευταίες ημέρες)
- Κεφάλαιο XII - Τίτλοι Τέλους
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Καλώς ήλθατε κυρίες και κύριοι στον εγκέφαλο του DvaSrca, έναν εγκεφάλο που δουλεύει non-stop, που συνήθως κατακλύζεται με νέες ιδέες για ταξίδια τις πιο ακατάλληλες ώρες της ημέρας, με επίσημη γλώσσα την παλαιοσλαβική και επίσημο νόμισμα τα αεροπορικά μίλια της Star Alliance! Καλώς ήλθατε στο μεγαλύτερο ριάλιτι σόου της καλωδιακής υπνοτηλεόρασης, εκεί που τα όνειρά σας γίνονται ζωντανή πραγματικότητα. ΑΛΗΘΕΙΑ!
Καλώς ήλθατε στο... ΟΝΙΙ-CHAN!
Πέντε κουκουρούκου nerds, με διάθεση για πλάκα, τσάρκα, τράκα, βάρκα και σάρκα! Εεεεε, το τελευταίο να διαγραφεί στο μοντάζ παρακαλώ, είναι λίγο ακατάλληλο και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τι; Είμαστε live; Sh*t!
Τρία αγόρια, έτοιμα για σκληρά... ζόρια, δύο κορίτσια, έτοιμα για μεγάλα καπρίτσια! Μα είναι live η εκπομπή τι με περάσατε, για ράπερ; Και πολύ σας είναι που ριμάρω, αμάν πια! Κοιμάται ο άνθρωπος, τι θέλετε να βλέπει, ποιήματα του Καβάφη;
Και ήρθε η ώρα να γνωρίσετε τους παίκτες μας!!!
DvaSrca - Ένας νέος με μεγάλα όνειρα, βαλκανικό ταμπεραμέντο και ανεξήγητα καθαρά παπούτσια.
Να λοιπόν, αγαπητοί τηλεθεατές, οι παίκτες του πρώτου ιαπωνικού ριάλιτι με Έλληνες συμμετέχοντες στέκονται στη λάθος σειρά αναμονής του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος, περιμένουν να μπουν σε κάποιο αεροπλάνο, ελπίζοντας ότι είναι το σωστό και να αποδείξουν στον κόσμο ότι το Big In Japan ήταν η μεγαλύτερη μπαρούφα της παγκόσμιας τηλεοπτικής πραγματικότητας. Είναι εξοπλισμένοι ο καθένας με διαφορετικές εμπειρίες, που θα τους βοηθήσουν να τα βγάλουν πέρα σε συνθήκες ασυνεννοησίας, και μια οδοντόβουρτσα ταξιδιού, για καθαρή ανάσα και όμορφα χαμόγελα! Μην ξεχνιόμαστε, εδώ κάνουμε TV!
Guest Star για τη σημερινή εκπομπή, θα είναι η φίλτατη Pandora!
*ψεύτικα παλαμάκια αμερικάνικων σειρών*
- Πες μας Pandora, πώς αισθάνεσαι για το ταξίδι των παιδιών;
- .....
- Pandora είμαστε στον αέρα, κάνε κάποια δήλωση...
- .....
- Πανδώρα μας έφερες δώρο μια katana, τι ευγενικό εκ μέρους σου! Pandora τι κάνεις; Μη, Pandora, μη το κάνεις αυτό, ας βοηθήσει κάποιος αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα_______________
Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ TELEMARKETING
Βαρεθήκατε τη διαφθορά της ελληνικής πραγματικότητας;
Βαρεθήκατε να δουλεύετε σα τα ζώα και να πληρώνεστε λιγότερα απ' ό,τι πέρυσι;
Βαρεθήκατε να πηγαίνετε διακοπές στα ελληνικά νησιά και να πληρώνετε περισσότερα απ' ό,τι στις χώρες της Ευρώπης;
ΝΑΙ, υπάρχει λύση για εσάς! Ένα αναζωογονητικό ταξίδι στην Ιαπωνία!
Καλέστε τώρα στο νούμερο που βλέπετε στην οθόνη σας, και οι συνεργάτες μας θα οργανώσουν για εσάς το ταξίδι των ονείρων σας.
Τυχαία χαζή ξανθιά γκόμενα: Κι εγώ πήγα ταξίδι στην Ιαπωνία και νιώθω ότι θα καταφέρω να επιζήσω 3 χρόνια παραπάνω στην Ελλάδα! Ξεχάστηκα εντελώς, μοναδική αίσθηση, το προτείνω σε όλους ανεπιφύλακτα.
Tύπος με λαμπερό χαμόγελο: Γουστάρω Ιαπωνία!!! *σηκώνει αντίχειρα, κλείνει μάτι*
Pandora: ΨΟΦΑ!
Σέρβοι τουρίστες στην Ελλάδα: Grcka je najbolja za odmor, ali i mi jako bismo zeleli da napravimo jedno malo putovanje u Japan!
Και μην ξεχνάτε, οι 10 πρώτοι που θα καλέσουν σε αυτό το νούμερο, θα κερδίσουν ένα κουτί γλυκάκια φασολιού, που δεν αρέσουν σε κανέναν στο συνεργείο μας!
Ξύπνησα νιώθοντας ένα χέρι να ταρακουνά έντονα τον ώμο μου. Βρισκόμουν στο κρεβάτι μου, τι παράξενο... Λίγα λεπτά πριν είχα την αίσθηση ότι ήμουν κάπου αλλού, αλλά δε θυμόμουν πού. Τεντώθηκα και τα πόδια μου βρήκαν σε κάτι μαλακό. Σήκωσα τη πρωινή στραβομουτσουνάρα μου και είδα τον Tatsu να κοιμάται από την αντίθετη πλευρά του κρεβατιού. Ναι, σωστά... Θα πηγαίναμε μαζί στο αεροδρόμιο.
Τι ώρα να ήταν; Και ποιος με σκούντηξε, ενώ ο άλλος κοιμόταν σα μωρό;
5:30. Βάρβαρη ώρα.
Ξύπνησα τον Tatsu και μαζί τεντωθήκαμε κάνοντας περίεργους θορύβους, σα ζώα της άγριας ζούγκλας. Η ώρα δύσκολη, η προσμονή μεγάλη. Αλλά ποιος τρέχει τέτοια ώρα στο Ελ Βενιζέλος;
"Μωρέ μήπως να το αφήσουμε;" αστειεύεται ο Tatsu και νιώθω το γάλα που πίνω, επειδή ξέρω ότι θα μου λείψει στην Ιαπωνία, να βγαίνει από τη μύτη μου.
Περάσαμε πολλές περιπέτειες για αυτό το ταξίδι. Απολυθήκαμε από δουλειές, προέκυψαν διάφορες ιστορίες, δανείσαμε σε κόσμο και δανειστήκαμε από κόσμο, κόψαμε τις εξόδους για 2 εβδομάδες, αυξήθηκαν οι τιμές των εισιτηρίων τη μέρα που πήγαμε να κλείσουμε, τελικά τα καταφέραμε. Όλοι μας. Και οι πέντε ήμασταν "μέσα". Και τίποτα δε θα στεκόταν πλέον εμπόδιο στην πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού.
Στεκόμασταν σε μια τεράστια ουρά, την πιο μεγάλη που έχω δει ποτέ στη ζωή μου σε αεροδρόμιο, πίσω από όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία γκρουπ επισκεπτών που έκαναν το ταξίδι Αθήνα-Κωνσταντινούπολη με την ίδια πτήση με εμάς. Οι μπροστινοί μας ήταν Ιταλοί. Μιλούσαν ασταμάτητα. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει, το μόνο που με κρατούσε στη ζωή ήταν ότι ήξερα ότι σε μία ώρα θα έτρωγα γεύμα αεροπλάνου. Τίποτε άλλο δεν είχε σημασία. Περίμενα πολύ καιρό για να φάω τυποποιημένο παρακμιακό γεύμα σε πλαστικό δοχείο, τίποτα δε θα μου στερούσε αυτή τη μικρή, αλλόκοτη απόλαυση.
Απλώνουμε τα πέντε διαβατήριά μας στον πάγκο λες και είμαστε Άραβες μεγιστάνες που απλώνουν το ρευστό. Και οι 5 χαμογελάμε ασυναίσθητα, λες και θα βγούμε αναμνηστική σχολική φωτογραφία. Βαλίτσες όλες εντός του επιτρεπόμενου, βαρύτερη αυτή της Tουτού. Ελαφρύτερη της Τούλας, τα κορίτσια ποτέ δε σταματούν να με εκπλήσουν.
Μπαίνουμε στο αεροπλάνο, νυσταγμένοι αλλά ελπίζοντας σε κάτι μεγάλο, λαμπερό, με neon χρώματα και κιτς γραμματοσειρές. Μία ώρα μετά, φτάνουμε στην Κωνσταντινούπολη και συνειδητοποιούμε ότι το πρωινό γκρουπ ξεναγήσεων της Turkish έχει αναχωρήσει μόλις 20 λεπτά πριν. Να βγούμε μόνοι μας έξω; Μπααααα, ας κοιμηθούμε. Και αυτό κάναμε.
8 ώρες αναμονή στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, ένα από τα πιο πολύβουα αεροδρόμια στον κόσμο... Όχι τόσο καλή ιδέα. Είμαι όμως σίγουρος ότι όλοι είχαμε στο μυαλό μας την Ιαπωνία και μόνο αυτή. Η Κωνσταντινούπολη καλώς ή κακώς φάνταζε πολύ μικρή, πολύ ταπεινή μπροστά σε όσα φανταζόμασταν ότι θα ζήσουμε. Αποφεύγαμε να μιλήσουμε γι' αυτό, αλλά όλοι μας είχαμε την ίδια ακριβώς σκέψη στο μυαλό μας, είμαι βέβαιος. Πόσο μαγικά, πόσο όμορφα και πόσο τέλεια θα είναι όλα. Πόσο μας άξιζε αυτό το ταξίδι για τις αιματηρές οικονομίες που κάναμε, πόσο τυχεροί ήμασταν που περιμέναμε αυτή την πτήση ανταπόκρισης και πόσο καλά θα περνούσαμε.
Και, κάπως έτσι, το οχτάωρο πέρασε. Αργά, βασανιστικά, με 3 επισκέψεις στην τουαλέτα κατά μέσο όρο για τον καθένα και 1,5 κομμάτι σπιτικής τυρόπιτας, αλλά πέρασε. Και επιβιβαζόμασταν στην επόμενη πτήση μας, αυτή που θα μας οδηγούσε απευθείας στην καρδιά της μεγαλύτερής μας εφηβικής φαντασίωσης που επιτέλους πραγματοποιούταν, νωρίτερα απ' ό,τι περιμέναμε ή ελπίζαμε τότε.
Σχεδόν τέσσερις μήνες μετά...
Το ταξίδι που ακολούθησε δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσα να το περιγράψω σε ένα travel story. Δεν ήμουν καν σίγουρος αν ήθελα αρχικά. Ωστόσο, συνειδητοποιώντας ότι η ανθρώπινη μνήμη εξασθενεί γρηγορότερα απ' ότι μπορεί να φανταστεί κανείς και οι ζωντανές εικόνες σύντομα δίνουν τη θέση τους σε ξεθωριασμένες αισθήσεις που φέρνουν ένα χαμόγελο στα χείλη αλλά και λίγο πάγο στην καρδιά, αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια να καταγράψω το ταξίδι τόσο για να το απολαύσετε όλοι σας και να ταξιδέψετε μαζί μας, όσο και για να θυμόμαστε κι εμείς τις λεπτομέρειες της εμπειρίας αυτής που τόσο μας ενθουσίασε και μας έφερε ακόμα πιο κοντά σαν παρέα.
Η ιστορία αφιερωμένη στην Πανδώρα. Με την ελπίδα ότι θα αποτελέσει την οριστική αφορμή να κλείσει επιτέλους το δικό της εισιτήριο για Τόκυο
Καλώς ήλθατε κυρίες και κύριοι στον εγκέφαλο του DvaSrca, έναν εγκεφάλο που δουλεύει non-stop, που συνήθως κατακλύζεται με νέες ιδέες για ταξίδια τις πιο ακατάλληλες ώρες της ημέρας, με επίσημη γλώσσα την παλαιοσλαβική και επίσημο νόμισμα τα αεροπορικά μίλια της Star Alliance! Καλώς ήλθατε στο μεγαλύτερο ριάλιτι σόου της καλωδιακής υπνοτηλεόρασης, εκεί που τα όνειρά σας γίνονται ζωντανή πραγματικότητα. ΑΛΗΘΕΙΑ!
Καλώς ήλθατε στο... ΟΝΙΙ-CHAN!
Πέντε κουκουρούκου nerds, με διάθεση για πλάκα, τσάρκα, τράκα, βάρκα και σάρκα! Εεεεε, το τελευταίο να διαγραφεί στο μοντάζ παρακαλώ, είναι λίγο ακατάλληλο και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τι; Είμαστε live; Sh*t!
Τρία αγόρια, έτοιμα για σκληρά... ζόρια, δύο κορίτσια, έτοιμα για μεγάλα καπρίτσια! Μα είναι live η εκπομπή τι με περάσατε, για ράπερ; Και πολύ σας είναι που ριμάρω, αμάν πια! Κοιμάται ο άνθρωπος, τι θέλετε να βλέπει, ποιήματα του Καβάφη;
Και ήρθε η ώρα να γνωρίσετε τους παίκτες μας!!!
DvaSrca - Ένας νέος με μεγάλα όνειρα, βαλκανικό ταμπεραμέντο και ανεξήγητα καθαρά παπούτσια.
- Δουλεύει για να ταξιδεύει.
- Λατρεύει τις κάρτες μελών σε οτιδήποτε διαθέτει κάρτες μελών.
- Τον ελεύθερό του χρόνο κάνει refresh σε ταξιδιωτικά φόρουμ και μηχανές αναζήτησης εισιτηρίων.
- Οραματίζεται έναν πιο δίκαιο κόσμο, όπου τα εισιτήρια για Νότια Αμερική θα είναι φθηνότερα από τα εισιτήρια για Ιταλία.
- Θεωρεί ως μεγαλύτερη κορυφή της ζωής του την κορυφή Triglav, άλλο αν δε την έχει ανέβει ή ατενίσει έστω στον ορίζοντα ακόμα.
- Μιλάει (ή έστω καταλαβαίνει) τόσες γλώσσες όσοι και οι λαοί που δε λένε τη λέξη Da για να κάνουν πλάκα.
- Δουλεύει τον κόσμο
- Λατρεύει οτιδήποτε είναι κόκκινο ή παρδαλό
- Τον ελεύθερό της χρόνο ταξινομεί τις διάφορες συλλογές της με ευλάβεια καθολικής μεξικάνας καλόγριας.
- Οραματίζεται τη μέρα που θα γίνει επίθεση ζόμπι στην κεντρική Ελλάδα και θα υλοποιήσει το πλάνο διαφυγής της.
- Θεωρεί ως μεγαλύτερη κορυφή της ζωής της τα τακούνια που κλήθηκε να περπατήσει για πρώτη φορά. Αλήθεια, προσπάθησε.
- Μιλάει αγγλικά και πολύ σας είναι.
- Δουλεύει σα σκλάβος. Και το χαίρεται.
- Λατρεύει τα κομπλιμέντα για την πρόοδό του στα ιαπωνικά, αλλά δε το παραδέχεται
- Τον ελεύθερό του χρόνο δεν έχει ελεύθερο χρόνο
- Οραματίζεται τη μέρα που θα ξεκλειδώσει την πόρτα του διαμερίσματός του σε μια μικρή επαρχιακή πόλη για συνταξιούχους στους πρόποδες του βουνού Φούτζι
- Θεωρεί ως μεγαλύτερη κορυφή της ζωής του την ημέρα που ανακοινώθηκε το sequel του αγαπημένου του βιντεοπαιχνιδιού
- Μιλάει ιαπωνικά. Και γι'αυτό είναι τόσο precious όσο το δαχτυλίδι για το Γκόλουμ.
- Δουλεύει χωρίς να πληρώνεται. Και το μισεί.
- Λατρεύει οτιδήποτε είναι τριχωτό, μικροκαμωμένο και κάνει απόκοσμα χαριτωμένους θορύβους
- Τον ελεύθερό της χρόνο τρέχει στους βρεγμένους δρόμους της Αθήνας χωρίς ομπρέλα
- Οραματίζεται τη μέρα που θα γνωρίσει έναν διάσημο εικαστικό και θα την προσλάβει για βοηθό του.
- Θεωρεί ως μεγαλύτερη κορυφή της ζωής της τη μέρα που ξόδεψε σε 1 ώρα τα 600 ευρώ που μάζευε με αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα για 6 μήνες, ώστε να αγοράσει αεροπορικά εισιτήρια για το Τόκυο
- Μιλάει όποια γλώσσα μπορεί να χρησιμεύσει, για να καταλάβει κανείς τους πρωτότυπους τίτλους των πιο διάσημων έργων ζωγραφικής
- Δουλεύει μόνο με μηνιαίες συμβάσεις και μόνο όταν χρειάζεται
- Λατρεύει τα κορίτσια των άνιμε. Θέλει να παντρευτεί ένα και δε θέλει να το θεωρήσετε παράξενο, ειδικά αν είστε καλεσμένοι στο γάμο.
- Τον ελεύθερό του χρόνο σκάβει σε χώρες της Μέσης Ανατολής
- Οραματίζεται τη μέρα που θα γράψει το δικό του σενάριο για μία ιαπωνική σειρά-τηλερομάντζο
- Θεωρεί ως μεγαλύτερη κορυφή της ζωής του την ευκαιρία να πάει στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου
- Μιλάει αγγλικά, αλλά ψιθυριστά. Και σπάνια.
Να λοιπόν, αγαπητοί τηλεθεατές, οι παίκτες του πρώτου ιαπωνικού ριάλιτι με Έλληνες συμμετέχοντες στέκονται στη λάθος σειρά αναμονής του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος, περιμένουν να μπουν σε κάποιο αεροπλάνο, ελπίζοντας ότι είναι το σωστό και να αποδείξουν στον κόσμο ότι το Big In Japan ήταν η μεγαλύτερη μπαρούφα της παγκόσμιας τηλεοπτικής πραγματικότητας. Είναι εξοπλισμένοι ο καθένας με διαφορετικές εμπειρίες, που θα τους βοηθήσουν να τα βγάλουν πέρα σε συνθήκες ασυνεννοησίας, και μια οδοντόβουρτσα ταξιδιού, για καθαρή ανάσα και όμορφα χαμόγελα! Μην ξεχνιόμαστε, εδώ κάνουμε TV!
Guest Star για τη σημερινή εκπομπή, θα είναι η φίλτατη Pandora!
*ψεύτικα παλαμάκια αμερικάνικων σειρών*
- Πες μας Pandora, πώς αισθάνεσαι για το ταξίδι των παιδιών;
- .....
- Pandora είμαστε στον αέρα, κάνε κάποια δήλωση...
- .....
- Πανδώρα μας έφερες δώρο μια katana, τι ευγενικό εκ μέρους σου! Pandora τι κάνεις; Μη, Pandora, μη το κάνεις αυτό, ας βοηθήσει κάποιος αααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα_______________
Διακόπτουμε το πρόγραμμά μας για σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ TELEMARKETING
Βαρεθήκατε τη διαφθορά της ελληνικής πραγματικότητας;
Βαρεθήκατε να δουλεύετε σα τα ζώα και να πληρώνεστε λιγότερα απ' ό,τι πέρυσι;
Βαρεθήκατε να πηγαίνετε διακοπές στα ελληνικά νησιά και να πληρώνετε περισσότερα απ' ό,τι στις χώρες της Ευρώπης;
ΝΑΙ, υπάρχει λύση για εσάς! Ένα αναζωογονητικό ταξίδι στην Ιαπωνία!
Καλέστε τώρα στο νούμερο που βλέπετε στην οθόνη σας, και οι συνεργάτες μας θα οργανώσουν για εσάς το ταξίδι των ονείρων σας.
Τυχαία χαζή ξανθιά γκόμενα: Κι εγώ πήγα ταξίδι στην Ιαπωνία και νιώθω ότι θα καταφέρω να επιζήσω 3 χρόνια παραπάνω στην Ελλάδα! Ξεχάστηκα εντελώς, μοναδική αίσθηση, το προτείνω σε όλους ανεπιφύλακτα.
Tύπος με λαμπερό χαμόγελο: Γουστάρω Ιαπωνία!!! *σηκώνει αντίχειρα, κλείνει μάτι*
Pandora: ΨΟΦΑ!
Σέρβοι τουρίστες στην Ελλάδα: Grcka je najbolja za odmor, ali i mi jako bismo zeleli da napravimo jedno malo putovanje u Japan!
Και μην ξεχνάτε, οι 10 πρώτοι που θα καλέσουν σε αυτό το νούμερο, θα κερδίσουν ένα κουτί γλυκάκια φασολιού, που δεν αρέσουν σε κανέναν στο συνεργείο μας!
________________________________
Ξύπνησα νιώθοντας ένα χέρι να ταρακουνά έντονα τον ώμο μου. Βρισκόμουν στο κρεβάτι μου, τι παράξενο... Λίγα λεπτά πριν είχα την αίσθηση ότι ήμουν κάπου αλλού, αλλά δε θυμόμουν πού. Τεντώθηκα και τα πόδια μου βρήκαν σε κάτι μαλακό. Σήκωσα τη πρωινή στραβομουτσουνάρα μου και είδα τον Tatsu να κοιμάται από την αντίθετη πλευρά του κρεβατιού. Ναι, σωστά... Θα πηγαίναμε μαζί στο αεροδρόμιο.
Τι ώρα να ήταν; Και ποιος με σκούντηξε, ενώ ο άλλος κοιμόταν σα μωρό;
5:30. Βάρβαρη ώρα.
Ξύπνησα τον Tatsu και μαζί τεντωθήκαμε κάνοντας περίεργους θορύβους, σα ζώα της άγριας ζούγκλας. Η ώρα δύσκολη, η προσμονή μεγάλη. Αλλά ποιος τρέχει τέτοια ώρα στο Ελ Βενιζέλος;
"Μωρέ μήπως να το αφήσουμε;" αστειεύεται ο Tatsu και νιώθω το γάλα που πίνω, επειδή ξέρω ότι θα μου λείψει στην Ιαπωνία, να βγαίνει από τη μύτη μου.
Περάσαμε πολλές περιπέτειες για αυτό το ταξίδι. Απολυθήκαμε από δουλειές, προέκυψαν διάφορες ιστορίες, δανείσαμε σε κόσμο και δανειστήκαμε από κόσμο, κόψαμε τις εξόδους για 2 εβδομάδες, αυξήθηκαν οι τιμές των εισιτηρίων τη μέρα που πήγαμε να κλείσουμε, τελικά τα καταφέραμε. Όλοι μας. Και οι πέντε ήμασταν "μέσα". Και τίποτα δε θα στεκόταν πλέον εμπόδιο στην πραγματοποίηση αυτού του ταξιδιού.
Στεκόμασταν σε μια τεράστια ουρά, την πιο μεγάλη που έχω δει ποτέ στη ζωή μου σε αεροδρόμιο, πίσω από όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία γκρουπ επισκεπτών που έκαναν το ταξίδι Αθήνα-Κωνσταντινούπολη με την ίδια πτήση με εμάς. Οι μπροστινοί μας ήταν Ιταλοί. Μιλούσαν ασταμάτητα. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει, το μόνο που με κρατούσε στη ζωή ήταν ότι ήξερα ότι σε μία ώρα θα έτρωγα γεύμα αεροπλάνου. Τίποτε άλλο δεν είχε σημασία. Περίμενα πολύ καιρό για να φάω τυποποιημένο παρακμιακό γεύμα σε πλαστικό δοχείο, τίποτα δε θα μου στερούσε αυτή τη μικρή, αλλόκοτη απόλαυση.
Απλώνουμε τα πέντε διαβατήριά μας στον πάγκο λες και είμαστε Άραβες μεγιστάνες που απλώνουν το ρευστό. Και οι 5 χαμογελάμε ασυναίσθητα, λες και θα βγούμε αναμνηστική σχολική φωτογραφία. Βαλίτσες όλες εντός του επιτρεπόμενου, βαρύτερη αυτή της Tουτού. Ελαφρύτερη της Τούλας, τα κορίτσια ποτέ δε σταματούν να με εκπλήσουν.
Μπαίνουμε στο αεροπλάνο, νυσταγμένοι αλλά ελπίζοντας σε κάτι μεγάλο, λαμπερό, με neon χρώματα και κιτς γραμματοσειρές. Μία ώρα μετά, φτάνουμε στην Κωνσταντινούπολη και συνειδητοποιούμε ότι το πρωινό γκρουπ ξεναγήσεων της Turkish έχει αναχωρήσει μόλις 20 λεπτά πριν. Να βγούμε μόνοι μας έξω; Μπααααα, ας κοιμηθούμε. Και αυτό κάναμε.
8 ώρες αναμονή στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, ένα από τα πιο πολύβουα αεροδρόμια στον κόσμο... Όχι τόσο καλή ιδέα. Είμαι όμως σίγουρος ότι όλοι είχαμε στο μυαλό μας την Ιαπωνία και μόνο αυτή. Η Κωνσταντινούπολη καλώς ή κακώς φάνταζε πολύ μικρή, πολύ ταπεινή μπροστά σε όσα φανταζόμασταν ότι θα ζήσουμε. Αποφεύγαμε να μιλήσουμε γι' αυτό, αλλά όλοι μας είχαμε την ίδια ακριβώς σκέψη στο μυαλό μας, είμαι βέβαιος. Πόσο μαγικά, πόσο όμορφα και πόσο τέλεια θα είναι όλα. Πόσο μας άξιζε αυτό το ταξίδι για τις αιματηρές οικονομίες που κάναμε, πόσο τυχεροί ήμασταν που περιμέναμε αυτή την πτήση ανταπόκρισης και πόσο καλά θα περνούσαμε.
Και, κάπως έτσι, το οχτάωρο πέρασε. Αργά, βασανιστικά, με 3 επισκέψεις στην τουαλέτα κατά μέσο όρο για τον καθένα και 1,5 κομμάτι σπιτικής τυρόπιτας, αλλά πέρασε. Και επιβιβαζόμασταν στην επόμενη πτήση μας, αυτή που θα μας οδηγούσε απευθείας στην καρδιά της μεγαλύτερής μας εφηβικής φαντασίωσης που επιτέλους πραγματοποιούταν, νωρίτερα απ' ό,τι περιμέναμε ή ελπίζαμε τότε.
Σχεδόν τέσσερις μήνες μετά...
Το ταξίδι που ακολούθησε δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσα να το περιγράψω σε ένα travel story. Δεν ήμουν καν σίγουρος αν ήθελα αρχικά. Ωστόσο, συνειδητοποιώντας ότι η ανθρώπινη μνήμη εξασθενεί γρηγορότερα απ' ότι μπορεί να φανταστεί κανείς και οι ζωντανές εικόνες σύντομα δίνουν τη θέση τους σε ξεθωριασμένες αισθήσεις που φέρνουν ένα χαμόγελο στα χείλη αλλά και λίγο πάγο στην καρδιά, αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια να καταγράψω το ταξίδι τόσο για να το απολαύσετε όλοι σας και να ταξιδέψετε μαζί μας, όσο και για να θυμόμαστε κι εμείς τις λεπτομέρειες της εμπειρίας αυτής που τόσο μας ενθουσίασε και μας έφερε ακόμα πιο κοντά σαν παρέα.
Η ιστορία αφιερωμένη στην Πανδώρα. Με την ελπίδα ότι θα αποτελέσει την οριστική αφορμή να κλείσει επιτέλους το δικό της εισιτήριο για Τόκυο
Attachments
Last edited:
Για συνέχα κι εσύ λεμε. Η επέλαση του αυτοκράτορα στο φόρουμ!
