Περιεχόμενα
Πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό και πρώτη μου ιστορία στο site. Γενικά η συγγραφή δεν συγκαταλέγεται στα προσόντα μου, αλλά θα προσπαθήσω να δώσω με τη δική μου ματιά μια πόλη που αποτελούσε όνειρο μου η επίσκεψή της. Και μιλάμε για την Πόλη, την Κωνσταντινούπολη.
Η ιδέα ενός ταξιδίου στο εξωτερικό ήταν στο μυαλό μας (εμένα και του έτερου ήμισυ) από τις αρχές του Σεπτέμβρη αλλά κάτι απανωτές ιώσεις μας έβγαλαν εκτός στόχου. Επίσης σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας η προβληματική «συγγραφέας» αυτής της ιστορίας που δεν έχει ποτέ άδεια. Η ιδέα όμως μου είχε μπει για τα καλά και άρχισα να ψάχνω για πρωτοχρονιά πια. Οι ιδέες πολλές ο χρόνος περιορισμένος δεν θέλαμε να χαλάσουμε και υπερβολικά χρήματα καθόσον τα ταξίδια τις μέρες των εορτών τα χρυσοπληρώνεις. Οπότε προορισμός κοντινός, οικονομικός και με πολλά (για την ακρίβεια χιλιάδες) πράγματα να δεις η Κωνσταντινούπολη. Τέλεια αναφωνήσαμε και οι δύο και φυσικά φορτώθηκα όλη την προετοιμασία και το ψάξιμο του ταξιδιού, μια και η οργάνωση είναι σίγουρα δικό μου προσόν. Έτσι με ένα επαναστατικό ξέσπασμα ζήτησα 2 ολόκληρες μέρες άδεια για τις 30 και 31 Δεκεμβρίου και άρχιζα να κλείνω εισιτήρια ξενοδοχεία κλπ
Το θέμα γκρουπ απορρίφτηκε με συνοπτικές διαδικασίες και το διάβασμα άρχισε ας είναι καλά το travel stories, η Έρση και λοιποί φίλοι που βοήθησαν.
Αεροπορική εταιρεία Ολυμπιακή, δεν είχα προηγούμενη εμπειρία, αλλά μείναμε πολύ ευχαριστημένοι.
Ξενοδοχείο μετά από πολλές ώρες ψαξίματος και ακολουθώντας τις συμβουλές σας έκλεισα ξενοδοχείο στη Sultanahmet προς τη μεριά του Sirkesi. Το ξενοδοχείο λεγόταν Sude Konak με σχετικά καλές κριτικές από booking και οικονομικό (252?), βέβαια η τιμή του σε μη εορταστική εποχή είναι σχεδόν η μισή. Ήταν 2 λεπτά από τη στάση Gulhane του τραμ και πέντε λεπτά από την Αγία Σοφία. Το δωμάτια μας είχε θέα προς την Αγία Σοφία, καθαρό, σχετικά ευρύχωρο το μόνο θέμα που είχαμε ήταν ένα ράφι που κάποιος σκέφτηκε να βάλει πάνω από τα κεφάλια μας με οδυνηρές συνέπειες. Πολύ καλό πρωινό που καλό θα ήταν να το έβλεπαν μερικοί έλληνες ξενοδόχοι, σε μια αίθουσα στην ταράτσα του κτιρίου που έβλεπες τα πάντα Αγιά Σοφία, Μπλε Τζαμί, Τοπ Καπι. Πάντως προτιμήστε τα δωμάτια στους πάνω ορόφους γιατί προς τα κάτω έχει φασαρία από το δρόμο, ενώ διαθέτει και κάποια πολύ οικονομικά χωρίς παράθυρα. Στη περιοχή έχει πολλά ξενοδοχεία που όμως ορισμένα βλέπουν στο δρόμο που περνάει το τραμ και φαντάζομαι θα έχουν πολύ φασαρία.
Και για να πάρω θέση στο κλασικό ερώτημα Σουλτανχμετ ή Ταξιμ θα πω Πέρα (Beyoglu) ή στη χειρότερη Ταξιμ. Αν και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από το ξενοδοχείο που ήταν δίπλα σε όλα τα αξιοθέατα, μας φάνηκε πολύ τουριστική, ειδικά τα εστιατόρια με τους σερβιτόρους να τα διαφημίζουν από έξω δεν ξέρω μας θύμισε κάτι από ελληνικό νησί. Μόνο την πρώτη μέρα κάναμε το λάθος να φάμε σ’ ένα από αυτά λόγω χρόνου και το μετανιώσαμε. Επίσης το απόγευμα η ευρύτερη περιοχή μυρίζει κεμπάπ, πολύ τσίκνα. Φυσικά ούτε λόγος για καφετέριες. Για το κεμπάπ έχω να πω ότι πολλά έχουν αρνίσιο στο κιμά και μυρίζει κάπως. Βέβαια είναι η ιδανική περιοχή για όσους μείνουν μια ή δυο μέρες.
Νομίζω ότι η Ιστικλάλ προσφέρει τα πάντα ωραίο φαγητό πιο οικονομικό ή πιο ακριβό, καφετέριες και πολλά γλυκά. Πρόταση για γλυκά είναι το OZSUT, έχει τρία στην Ιστικλαλ είναι ζαχαροπλαστείο καφετέρια με πολύ μεγάλη ποικιλία από πάστες, από τις καλύτερες που έχω φάει. Επίσης ήπιαμε πολύ ωραίο καπουτσίνο με 2,5? αυτό που θα λέγαμε στη Ελλάδα διπλός, ενώ το αφρόγαλα ήταν μόλις το 1/5 του φλιτζανιού όχι όπως εδώ.
Συνεχίζεται......
photo by wikipedia.org
Ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων αυτού του έργου, το παραδίδει ως κοινό κτήμα. Αυτό ισχύει σε όλο τον κόσμο.
Πρωινή πτήση αλλά μένουμε δίπλα στο αεροδρόμιο οπότε δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα η πρόσβαση σε αυτό, φυσικά web check in από την προηγούμενη και έτοιμοι για απογείωση.
Προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο της Κων/πολης αναμονή για βαλίτσες και δικιά μου βγήκε τελευταία. Βαθιά ανάσα και πάμε για έλεγχο που σου δίνουν το χαρτάκι με σφραγίδα (προσοχή πρέπει να το δείξετε φεύγοντας). Ο αγέλαστος και ψαρωτικός ο τούρκος αστυνομικός σου παίρνει μια ωραία φωτογραφία με τη κάμερα που είναι πάνω από το κεφάλι του σου δίνει το χαρτάκι και έφυγες. Προτιμήσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο με μετρό και τραμ αλλά εκ των υστέρων θα επέλεγα να είχα κλείσει μετακίνηση με το ξενοδοχείο, γιατί το να σέρνεις τη βαλίτσα, αν και δεν ήταν πολύ βαριά, δεν ήταν το καλύτερο μου. Φτάνοντας στο μετρό γίνεται η πρώτη μας γνωριμία με τα ζετον τις φοβέρες μάρκες που χρησιμοποιούν για εισιτήριο. Οι τούρκοι υπάλληλοι πολύ εξυπηρετικοί με νοήματα βέβαια γιατί από αγγλικά γρι. Το μόνιμο πρόβλημα μου ήταν το πέρασμα από τις σιδερένιες μπάρες και είμαι και σχετικά αδύνατη η καημένη. Έτσι εκτός των άλλων σουβενίρ απέχτησα και μια τεράστια μελάνια όταν «φυλακίστηκα» σε ένα από τα πολλά περάσματα μου από αυτές τις μπάρες.
Έχοντας μαζί μας χάρτες κλπ φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αν και νωρίς κάναμε αμέσως check in στην αρχή κατά λάθος σε δωμάτιο χωρίς παράθυρο αλλά μετά από σχετικά παράπονα μεταφερθήκαμε σε αυτό που είχαμε πληρώσει. Σύντομο φρεσκάρισμα και έτοιμοι για εξόρμηση.
Για τα μέρη που επισκεφτήκαμε την πρώτη μέρα είναι τα κλασικά που επιλέγουν όσοι πάνε για πρώτη φορά Αγία Σοφία, Μπλε Τζαμί, κλπ. και γενικότερα γνωριμία με την περιοχή Η Αγιά Σοφία είναι καθηλωτική, τα λόγια είναι περιττά, δεν θέλαμε να φύγουμε. Ανεβείτε στο γυναικωνίτη έχουν επαναφέρει ψηφιδωτά. Για τα υπόλοιπα δεν έχω πολλά να πω νομίζω ότι έχουν αναλυθεί από τους προηγούμενους πλήρως.
Τη δεύτερη μέρα πήγαμε στο Μεγάλο Παζάρι που είναι εντυπωσιακό αλλά νομίζω ότι τα πράγματα που πουλάει τα βρίσκεις και αλλού και πιο φθηνά. Επίσης αυτό το συνεχές παζάρι για τα πάντα είναι κουραστικό από ένα σημείο και μετά. Φεύγοντας από αυτό αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο. Κατευθυνόμενοι προς Sirkesi βρεθήκαμε κατά τύχη ή μάλλον κατά λάθος σε μια περιοχή με πολλά μη τουριστικά εμπορικά μαγαζιά. Η περιοχή ονομάζεται Cagaloglu με πολλά μικρά στενά που πραγματικά χάνεσαι. Ουσιαστικά η ευρύτερη περιοχή ως το Sirkesi χωρίζεται σε διάφορες ομαδοποιημένες κατηγορίες μαγαζιών που όμως απευθύνονται κυρίως σε πιο φτωχές οικονομικά τάξεις. Στα καταστήματα είναι κυρίως άντρες οι πωλητές και οι γυναίκες που κυκλοφορούν φορούν μαντήλα.
Έτσι συναντήσαμε πρώτα την ομάδα γάμος - προίκα. «Καταπληκτικά» νυφικά που κάθε χιλιοστό του υφάσματος ήταν στολισμένο με ότι μπορείτε να φανταστείτε, παπούτσια για νύφες, νυφικά παπλώματα ασορτί με τα νυφικά. Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτογραφίες αυτά τα αριστουργήματα. Κατηφορίζοντας φτάσαμε στην κατηγορία εσώρουχα – πυτζάμες που ήταν οι πλειοψηφία των καταστημάτων πολλές δεκάδες. Εδώ θα διαχωρίσω τα ανδρικά με τα γυναικεία εσώρουχα. Τα μεν πρώτα ήταν φυσιολογικά πολύ καλής ποιότητα και πολύ οικονομικά πχ οι ανδρικές φανέλες είχαν 2,5?, πήραμε μια εξάδα από όλα τα είδη. Τα γυναικεία τώρα ήταν δύο κατηγοριών αυτά που φοράνε η γιαγιάδες και sexy κόκκινα εσώρουχα, δεν υπήρχε μέση κατάσταση. Παντού ήταν στοιβαγμένα κόκκινα εσώρουχα όσο πιο sexy μπορείτε να φανταστείτε και σε συνδυασμό με τους μουστακαλήδες πωλητές ήταν η έννοια του σουρεαλισμού. Οι πυτζάμες πάλι υπήρχαν και φυσιολογικές σαν αυτές που πουλούν τα ελληνικά μαγαζιά χωρίς να λείπουν βέβαια και τα κόκκινα νεγκλιζέ. Στη συνέχεια βρήκαμε πορσελάνες, κατσαρόλες μέχρι και φωτογραφικές μηχανές. Νομίζω ότι ήταν από τα πιο ωραία μέρη που περάσαμε έπαιρνες τη μυρωδιά της πόλης.
Το απογευματάκι πήγαμε Ιστικλάλ εμείς και εκατομμύρια άλλοι, όποιος έχει αγοραφοβία μη το κάνει θα πάθει σίγουρα κρίση. Τα μαγαζιά ανοιχτό και προετοιμασίες για την αλλαγή του νέου χρόνου. Αστυνομικοί παντού και από ένα σημείο και μετά συνηθίζεις και τον κόσμο. Απαραίτητη στάση για γλυκό στο ζαχαροπλαστείο που ήδη ανέφερα. Η ώρα περνάει ο κόσμος αυξάνεται και εμείς είμαστε κατάκοποι οπότε αναχωρούμε για ξενοδοχείο. Σημειωτέον λόγω πρωτοχρονιάς το τούνελ θα παρέμενε ανοιχτό ως τις 2.
Για τη βραδιά της Πρωτοχρονιάς οι προτάσεις των μαγαζιών ήταν στάνταρ μενού που συνοδευόταν από κάποια χορεύτρια της κοιλίας κατά μέσο όρο στα 70? το άτομο το δε ξενοδοχείο μας πρότεινε ένα με 120?. Στο τέλος δεν κάναμε τίποτα γιατί από τη κούραση από το ποδαρόδρομο όλη μέρα μετά βίας μείναμε ξύπνιοι ως τις 12, αλλάξαμε το χρόνο και μετά ύπνο. Παρόλα αυτά ήταν από τις καλύτερες πρωτοχρονιές που έχω περάσει.
Επόμενη μέρα κρουαζιέρα στο Βόσπορο, καραβάκι από Eminomu όπου ένα τύπος φώναζε ακατάπαυστα Βόσπουρους τουρ, πληρώσαμε 10 λίρες ο κάθε ένας και περιμέναμε έλα όμως που δεν φεύγαμε αν το γέμιζε τελείως. Μαζεύτηκαν τόσοι πολλοί που στο τέλος δεν έβλεπες τίποτα, κάποια στιγμή λόγω κρύου κατεβήκαμε σαλόνι και ήταν πολύ καλύτερα. Προτιμήστε αυτά τα καραβάκια που φεύγουν από αριστερά, είχαν λιγότερο κόσμο. Η κρουαζιέρα ήταν 1 ώρα και 20 λεπτά και ανέβαινε από τη ευρωπαϊκή πλευρά και κατέβαινε την ασιατική. Από τα πράγματα που πρέπει να κάνετε μεσημέρι επίσκεψη πάλι στη Ιστικλαλ και γενικά στη περιοχή να τη δούμε και μέρα. Τα περισσότερα εμπορικά μαγαζιά ήταν ανοιχτά, φαγητό, γλυκό και καφές. Και άλλη μια μέρα είχε τελειώσει.
Τέταρτη μέρα επίσκεψη σε Τοπ Καπί και γύρω μέρη μια και τα πόδια μας δεν μας πήγαιναν. Προσπαθούσαμε να πάρουμε τις τελευταίες εικόνες της Πόλης καθισμένοι σε ένα παγκάκι έξω από τη Αγιά Σοφία μια και δεν θέλαμε να φύγουμε. Μπαγκάζια και αναχώρηση για το Ατατούρκ.
Στο αεροδρόμιο περνάς πρώτα έλεγχο βαλίτσας και του εαυτού σου. Εκεί για κακή μου τύχη φόραγα μπότες με μια σιδερένια αγκραφούλα και χτύπησε. Με κοιτάζει παράξενα η αστυνομικός και μου λέει κάτι δεν ξέρω σε ποια γλώσσα. Νομίζοντας ότι φταίει το ρολόι το βγάζω και το δίνω με αγριοκοιτάζει και μου δείχνει ένα καλάθι με επιτακτικό τρόπο. Τι γίνεται σε παιδιά λέω και όταν μου έδωσε κάτι πλαστικά καλτσάκια κατάλαβα ότι ήθελε να βγάλω τα παπούτσια. Τα βγάζω περνάω χωρίς να χτυπήσει και συνεχίζουμε για check in.
Περιμένοντας στο check in ξαναβρήκαμε έλληνες. Γενικά στο τόσο κόσμο δεν ακούγαμε συχνά ελληνικές φωνούλες. Οι υπόλοιποι που περίμεναν άνηκαν στο ίδιο γκρουπ. Από πίσω μας ήταν άτομα γύρω στα 35 που λέγανε πόσο χάλια είχαν περάσει. Ότι έφαγαν χάλια ότι τους «έκλεψαν» και γενικά το λεξιλόγιο τους για τους τούρκους δεν ήταν ότι καλύτερο. Πολύ γκρίνια μόνο που σκέφτομαι ότι θα μπορούσαμε να τους είχαμε αυτούς στο κεφάλι μας όλες τις μέρες απαππα μακριά. Οι δε μπροστινοί μας του ίδιου γκρουπ ζευγάρια μεταξύ πρώτα και δευτέρα ήντα. Κάποια στιγμή οι άντρες βαρέθηκαν να περιμένουν να ανοίξει το check in έδωσαν τις ταυτότητες στις συζύγους να κάνουν αυτές για όλους και πήγαν για καφέ. Λες και θα έπαιρναν εισιτήρια για το θέατρο όταν έφτασε η σειρά τους η κοπέλα (τουρκάλα) ζήτησε και τους υπόλοιπους να τους δει. Η μεν κυρίες έλεγαν στα ελληνικά ότι είναι παντρεμένοι οπότε μπορούν η κοπέλα δεν καταλάβαινε και οι από πίσω έβριζαν την κοπέλα που σαν χαζή τουρκάλα δεν το δέχεται. Με τα πολλά εμφανίστηκαν και οι πασάδες λέγοντας ορίστε μας είδε χάρηκε τώρα.
Επιστροφή στην Αθήνα αργά το βράδυ όπου μας σταμάτησε ο δειγματοληπτικός έλεγχος του τελωνείου. Ας μη μιλήσω για το ύφος της υπαλλήλου η αγένεια σε όλο της το μεγαλείο.
Συνεχίζεται……
Από πρακτικά θέματα είναι μια πολύ ασφαλής πόλη, δεν νιώθεις κανένα αίσθημα φόβου. Δεν σε ενοχλεί κάνεις και γενικά είδαμε και ελάχιστους επαίτες. Επίσης είναι σχετικά καθαρή χωρίς αδέσποτα (αν και είδα διάβασα ένα ρεπορτάζ ότι δεν του φέρονται και πολύ καλά). Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν αν και το αγγλικό τους δεν είναι το δυνατό τους σημείο, ακόμα και με το ρεσεψιονίστ ιδρώσαμε να συνεννοηθούμε. Είναι μια καλή ευκαιρία να εξασκηθείτε στη παντομίμα.
Από φαγητό κλπ μείναμε ευχαριστημένοι εκτός των τουριστικών της Σουλταναχμετ και οι τιμές ήταν αρκετές καλές δεδομένου ότι 1 ευρώ είναι 2 λίρες. Παντού υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες.
Το σύστημα των ΜΜΜ είναι πολύ καλό (εκτός από τις μπάρες) και οικονομικό πας παντού. Ειδικά το τραμ και η διαδρομή του από όλο το ιστορικό κέντρο νομίζω ότι θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα για εμάς και το δικό μας τραμ. Ταξί μην το επιχειρήσετε δεν μπήκαμε άλλα κινδυνεύεις εξίσου από αυτά και σαν πεζός.
Η επιλογή μας για ταξίδι χωρίς γκρουπ ήταν άριστη αφού και οικονομικότερα μας βγήκε αλλά και μπορούσα να κινηθούμε σύμφωνα με τις δικές μας διαθέσεις και κυρίως χωρίς την γκίνια των άλλων.
Η Κων/πολη είναι μαγική πόλη και σίγουρα μας μάγεψε, θα μπορούσα να πάω και αύριο το πρωί. Μια και αυτά που είδαμε είναι ελάχιστα και πραγματικά δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να πας για να πεις οκ τα είδα όλα.
Θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν πάει να την επισκεφτούν.
Η ιδέα ενός ταξιδίου στο εξωτερικό ήταν στο μυαλό μας (εμένα και του έτερου ήμισυ) από τις αρχές του Σεπτέμβρη αλλά κάτι απανωτές ιώσεις μας έβγαλαν εκτός στόχου. Επίσης σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας η προβληματική «συγγραφέας» αυτής της ιστορίας που δεν έχει ποτέ άδεια. Η ιδέα όμως μου είχε μπει για τα καλά και άρχισα να ψάχνω για πρωτοχρονιά πια. Οι ιδέες πολλές ο χρόνος περιορισμένος δεν θέλαμε να χαλάσουμε και υπερβολικά χρήματα καθόσον τα ταξίδια τις μέρες των εορτών τα χρυσοπληρώνεις. Οπότε προορισμός κοντινός, οικονομικός και με πολλά (για την ακρίβεια χιλιάδες) πράγματα να δεις η Κωνσταντινούπολη. Τέλεια αναφωνήσαμε και οι δύο και φυσικά φορτώθηκα όλη την προετοιμασία και το ψάξιμο του ταξιδιού, μια και η οργάνωση είναι σίγουρα δικό μου προσόν. Έτσι με ένα επαναστατικό ξέσπασμα ζήτησα 2 ολόκληρες μέρες άδεια για τις 30 και 31 Δεκεμβρίου και άρχιζα να κλείνω εισιτήρια ξενοδοχεία κλπ
Το θέμα γκρουπ απορρίφτηκε με συνοπτικές διαδικασίες και το διάβασμα άρχισε ας είναι καλά το travel stories, η Έρση και λοιποί φίλοι που βοήθησαν.
Αεροπορική εταιρεία Ολυμπιακή, δεν είχα προηγούμενη εμπειρία, αλλά μείναμε πολύ ευχαριστημένοι.
Ξενοδοχείο μετά από πολλές ώρες ψαξίματος και ακολουθώντας τις συμβουλές σας έκλεισα ξενοδοχείο στη Sultanahmet προς τη μεριά του Sirkesi. Το ξενοδοχείο λεγόταν Sude Konak με σχετικά καλές κριτικές από booking και οικονομικό (252?), βέβαια η τιμή του σε μη εορταστική εποχή είναι σχεδόν η μισή. Ήταν 2 λεπτά από τη στάση Gulhane του τραμ και πέντε λεπτά από την Αγία Σοφία. Το δωμάτια μας είχε θέα προς την Αγία Σοφία, καθαρό, σχετικά ευρύχωρο το μόνο θέμα που είχαμε ήταν ένα ράφι που κάποιος σκέφτηκε να βάλει πάνω από τα κεφάλια μας με οδυνηρές συνέπειες. Πολύ καλό πρωινό που καλό θα ήταν να το έβλεπαν μερικοί έλληνες ξενοδόχοι, σε μια αίθουσα στην ταράτσα του κτιρίου που έβλεπες τα πάντα Αγιά Σοφία, Μπλε Τζαμί, Τοπ Καπι. Πάντως προτιμήστε τα δωμάτια στους πάνω ορόφους γιατί προς τα κάτω έχει φασαρία από το δρόμο, ενώ διαθέτει και κάποια πολύ οικονομικά χωρίς παράθυρα. Στη περιοχή έχει πολλά ξενοδοχεία που όμως ορισμένα βλέπουν στο δρόμο που περνάει το τραμ και φαντάζομαι θα έχουν πολύ φασαρία.
Και για να πάρω θέση στο κλασικό ερώτημα Σουλτανχμετ ή Ταξιμ θα πω Πέρα (Beyoglu) ή στη χειρότερη Ταξιμ. Αν και μείναμε πολύ ευχαριστημένοι από το ξενοδοχείο που ήταν δίπλα σε όλα τα αξιοθέατα, μας φάνηκε πολύ τουριστική, ειδικά τα εστιατόρια με τους σερβιτόρους να τα διαφημίζουν από έξω δεν ξέρω μας θύμισε κάτι από ελληνικό νησί. Μόνο την πρώτη μέρα κάναμε το λάθος να φάμε σ’ ένα από αυτά λόγω χρόνου και το μετανιώσαμε. Επίσης το απόγευμα η ευρύτερη περιοχή μυρίζει κεμπάπ, πολύ τσίκνα. Φυσικά ούτε λόγος για καφετέριες. Για το κεμπάπ έχω να πω ότι πολλά έχουν αρνίσιο στο κιμά και μυρίζει κάπως. Βέβαια είναι η ιδανική περιοχή για όσους μείνουν μια ή δυο μέρες.
Νομίζω ότι η Ιστικλάλ προσφέρει τα πάντα ωραίο φαγητό πιο οικονομικό ή πιο ακριβό, καφετέριες και πολλά γλυκά. Πρόταση για γλυκά είναι το OZSUT, έχει τρία στην Ιστικλαλ είναι ζαχαροπλαστείο καφετέρια με πολύ μεγάλη ποικιλία από πάστες, από τις καλύτερες που έχω φάει. Επίσης ήπιαμε πολύ ωραίο καπουτσίνο με 2,5? αυτό που θα λέγαμε στη Ελλάδα διπλός, ενώ το αφρόγαλα ήταν μόλις το 1/5 του φλιτζανιού όχι όπως εδώ.
Συνεχίζεται......
photo by wikipedia.org
Ο κάτοχος των πνευματικών δικαιωμάτων αυτού του έργου, το παραδίδει ως κοινό κτήμα. Αυτό ισχύει σε όλο τον κόσμο.
Πρωινή πτήση αλλά μένουμε δίπλα στο αεροδρόμιο οπότε δεν αποτελεί κανένα πρόβλημα η πρόσβαση σε αυτό, φυσικά web check in από την προηγούμενη και έτοιμοι για απογείωση.
Προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο της Κων/πολης αναμονή για βαλίτσες και δικιά μου βγήκε τελευταία. Βαθιά ανάσα και πάμε για έλεγχο που σου δίνουν το χαρτάκι με σφραγίδα (προσοχή πρέπει να το δείξετε φεύγοντας). Ο αγέλαστος και ψαρωτικός ο τούρκος αστυνομικός σου παίρνει μια ωραία φωτογραφία με τη κάμερα που είναι πάνω από το κεφάλι του σου δίνει το χαρτάκι και έφυγες. Προτιμήσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο με μετρό και τραμ αλλά εκ των υστέρων θα επέλεγα να είχα κλείσει μετακίνηση με το ξενοδοχείο, γιατί το να σέρνεις τη βαλίτσα, αν και δεν ήταν πολύ βαριά, δεν ήταν το καλύτερο μου. Φτάνοντας στο μετρό γίνεται η πρώτη μας γνωριμία με τα ζετον τις φοβέρες μάρκες που χρησιμοποιούν για εισιτήριο. Οι τούρκοι υπάλληλοι πολύ εξυπηρετικοί με νοήματα βέβαια γιατί από αγγλικά γρι. Το μόνιμο πρόβλημα μου ήταν το πέρασμα από τις σιδερένιες μπάρες και είμαι και σχετικά αδύνατη η καημένη. Έτσι εκτός των άλλων σουβενίρ απέχτησα και μια τεράστια μελάνια όταν «φυλακίστηκα» σε ένα από τα πολλά περάσματα μου από αυτές τις μπάρες.
Έχοντας μαζί μας χάρτες κλπ φτάσαμε στο ξενοδοχείο, αν και νωρίς κάναμε αμέσως check in στην αρχή κατά λάθος σε δωμάτιο χωρίς παράθυρο αλλά μετά από σχετικά παράπονα μεταφερθήκαμε σε αυτό που είχαμε πληρώσει. Σύντομο φρεσκάρισμα και έτοιμοι για εξόρμηση.
Για τα μέρη που επισκεφτήκαμε την πρώτη μέρα είναι τα κλασικά που επιλέγουν όσοι πάνε για πρώτη φορά Αγία Σοφία, Μπλε Τζαμί, κλπ. και γενικότερα γνωριμία με την περιοχή Η Αγιά Σοφία είναι καθηλωτική, τα λόγια είναι περιττά, δεν θέλαμε να φύγουμε. Ανεβείτε στο γυναικωνίτη έχουν επαναφέρει ψηφιδωτά. Για τα υπόλοιπα δεν έχω πολλά να πω νομίζω ότι έχουν αναλυθεί από τους προηγούμενους πλήρως.
Τη δεύτερη μέρα πήγαμε στο Μεγάλο Παζάρι που είναι εντυπωσιακό αλλά νομίζω ότι τα πράγματα που πουλάει τα βρίσκεις και αλλού και πιο φθηνά. Επίσης αυτό το συνεχές παζάρι για τα πάντα είναι κουραστικό από ένα σημείο και μετά. Φεύγοντας από αυτό αποφασίσαμε να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο. Κατευθυνόμενοι προς Sirkesi βρεθήκαμε κατά τύχη ή μάλλον κατά λάθος σε μια περιοχή με πολλά μη τουριστικά εμπορικά μαγαζιά. Η περιοχή ονομάζεται Cagaloglu με πολλά μικρά στενά που πραγματικά χάνεσαι. Ουσιαστικά η ευρύτερη περιοχή ως το Sirkesi χωρίζεται σε διάφορες ομαδοποιημένες κατηγορίες μαγαζιών που όμως απευθύνονται κυρίως σε πιο φτωχές οικονομικά τάξεις. Στα καταστήματα είναι κυρίως άντρες οι πωλητές και οι γυναίκες που κυκλοφορούν φορούν μαντήλα.
Έτσι συναντήσαμε πρώτα την ομάδα γάμος - προίκα. «Καταπληκτικά» νυφικά που κάθε χιλιοστό του υφάσματος ήταν στολισμένο με ότι μπορείτε να φανταστείτε, παπούτσια για νύφες, νυφικά παπλώματα ασορτί με τα νυφικά. Δυστυχώς δεν έβγαλα φωτογραφίες αυτά τα αριστουργήματα. Κατηφορίζοντας φτάσαμε στην κατηγορία εσώρουχα – πυτζάμες που ήταν οι πλειοψηφία των καταστημάτων πολλές δεκάδες. Εδώ θα διαχωρίσω τα ανδρικά με τα γυναικεία εσώρουχα. Τα μεν πρώτα ήταν φυσιολογικά πολύ καλής ποιότητα και πολύ οικονομικά πχ οι ανδρικές φανέλες είχαν 2,5?, πήραμε μια εξάδα από όλα τα είδη. Τα γυναικεία τώρα ήταν δύο κατηγοριών αυτά που φοράνε η γιαγιάδες και sexy κόκκινα εσώρουχα, δεν υπήρχε μέση κατάσταση. Παντού ήταν στοιβαγμένα κόκκινα εσώρουχα όσο πιο sexy μπορείτε να φανταστείτε και σε συνδυασμό με τους μουστακαλήδες πωλητές ήταν η έννοια του σουρεαλισμού. Οι πυτζάμες πάλι υπήρχαν και φυσιολογικές σαν αυτές που πουλούν τα ελληνικά μαγαζιά χωρίς να λείπουν βέβαια και τα κόκκινα νεγκλιζέ. Στη συνέχεια βρήκαμε πορσελάνες, κατσαρόλες μέχρι και φωτογραφικές μηχανές. Νομίζω ότι ήταν από τα πιο ωραία μέρη που περάσαμε έπαιρνες τη μυρωδιά της πόλης.
Το απογευματάκι πήγαμε Ιστικλάλ εμείς και εκατομμύρια άλλοι, όποιος έχει αγοραφοβία μη το κάνει θα πάθει σίγουρα κρίση. Τα μαγαζιά ανοιχτό και προετοιμασίες για την αλλαγή του νέου χρόνου. Αστυνομικοί παντού και από ένα σημείο και μετά συνηθίζεις και τον κόσμο. Απαραίτητη στάση για γλυκό στο ζαχαροπλαστείο που ήδη ανέφερα. Η ώρα περνάει ο κόσμος αυξάνεται και εμείς είμαστε κατάκοποι οπότε αναχωρούμε για ξενοδοχείο. Σημειωτέον λόγω πρωτοχρονιάς το τούνελ θα παρέμενε ανοιχτό ως τις 2.
Για τη βραδιά της Πρωτοχρονιάς οι προτάσεις των μαγαζιών ήταν στάνταρ μενού που συνοδευόταν από κάποια χορεύτρια της κοιλίας κατά μέσο όρο στα 70? το άτομο το δε ξενοδοχείο μας πρότεινε ένα με 120?. Στο τέλος δεν κάναμε τίποτα γιατί από τη κούραση από το ποδαρόδρομο όλη μέρα μετά βίας μείναμε ξύπνιοι ως τις 12, αλλάξαμε το χρόνο και μετά ύπνο. Παρόλα αυτά ήταν από τις καλύτερες πρωτοχρονιές που έχω περάσει.
Επόμενη μέρα κρουαζιέρα στο Βόσπορο, καραβάκι από Eminomu όπου ένα τύπος φώναζε ακατάπαυστα Βόσπουρους τουρ, πληρώσαμε 10 λίρες ο κάθε ένας και περιμέναμε έλα όμως που δεν φεύγαμε αν το γέμιζε τελείως. Μαζεύτηκαν τόσοι πολλοί που στο τέλος δεν έβλεπες τίποτα, κάποια στιγμή λόγω κρύου κατεβήκαμε σαλόνι και ήταν πολύ καλύτερα. Προτιμήστε αυτά τα καραβάκια που φεύγουν από αριστερά, είχαν λιγότερο κόσμο. Η κρουαζιέρα ήταν 1 ώρα και 20 λεπτά και ανέβαινε από τη ευρωπαϊκή πλευρά και κατέβαινε την ασιατική. Από τα πράγματα που πρέπει να κάνετε μεσημέρι επίσκεψη πάλι στη Ιστικλαλ και γενικά στη περιοχή να τη δούμε και μέρα. Τα περισσότερα εμπορικά μαγαζιά ήταν ανοιχτά, φαγητό, γλυκό και καφές. Και άλλη μια μέρα είχε τελειώσει.
Τέταρτη μέρα επίσκεψη σε Τοπ Καπί και γύρω μέρη μια και τα πόδια μας δεν μας πήγαιναν. Προσπαθούσαμε να πάρουμε τις τελευταίες εικόνες της Πόλης καθισμένοι σε ένα παγκάκι έξω από τη Αγιά Σοφία μια και δεν θέλαμε να φύγουμε. Μπαγκάζια και αναχώρηση για το Ατατούρκ.
Στο αεροδρόμιο περνάς πρώτα έλεγχο βαλίτσας και του εαυτού σου. Εκεί για κακή μου τύχη φόραγα μπότες με μια σιδερένια αγκραφούλα και χτύπησε. Με κοιτάζει παράξενα η αστυνομικός και μου λέει κάτι δεν ξέρω σε ποια γλώσσα. Νομίζοντας ότι φταίει το ρολόι το βγάζω και το δίνω με αγριοκοιτάζει και μου δείχνει ένα καλάθι με επιτακτικό τρόπο. Τι γίνεται σε παιδιά λέω και όταν μου έδωσε κάτι πλαστικά καλτσάκια κατάλαβα ότι ήθελε να βγάλω τα παπούτσια. Τα βγάζω περνάω χωρίς να χτυπήσει και συνεχίζουμε για check in.
Περιμένοντας στο check in ξαναβρήκαμε έλληνες. Γενικά στο τόσο κόσμο δεν ακούγαμε συχνά ελληνικές φωνούλες. Οι υπόλοιποι που περίμεναν άνηκαν στο ίδιο γκρουπ. Από πίσω μας ήταν άτομα γύρω στα 35 που λέγανε πόσο χάλια είχαν περάσει. Ότι έφαγαν χάλια ότι τους «έκλεψαν» και γενικά το λεξιλόγιο τους για τους τούρκους δεν ήταν ότι καλύτερο. Πολύ γκρίνια μόνο που σκέφτομαι ότι θα μπορούσαμε να τους είχαμε αυτούς στο κεφάλι μας όλες τις μέρες απαππα μακριά. Οι δε μπροστινοί μας του ίδιου γκρουπ ζευγάρια μεταξύ πρώτα και δευτέρα ήντα. Κάποια στιγμή οι άντρες βαρέθηκαν να περιμένουν να ανοίξει το check in έδωσαν τις ταυτότητες στις συζύγους να κάνουν αυτές για όλους και πήγαν για καφέ. Λες και θα έπαιρναν εισιτήρια για το θέατρο όταν έφτασε η σειρά τους η κοπέλα (τουρκάλα) ζήτησε και τους υπόλοιπους να τους δει. Η μεν κυρίες έλεγαν στα ελληνικά ότι είναι παντρεμένοι οπότε μπορούν η κοπέλα δεν καταλάβαινε και οι από πίσω έβριζαν την κοπέλα που σαν χαζή τουρκάλα δεν το δέχεται. Με τα πολλά εμφανίστηκαν και οι πασάδες λέγοντας ορίστε μας είδε χάρηκε τώρα.
Επιστροφή στην Αθήνα αργά το βράδυ όπου μας σταμάτησε ο δειγματοληπτικός έλεγχος του τελωνείου. Ας μη μιλήσω για το ύφος της υπαλλήλου η αγένεια σε όλο της το μεγαλείο.
Συνεχίζεται……
Από πρακτικά θέματα είναι μια πολύ ασφαλής πόλη, δεν νιώθεις κανένα αίσθημα φόβου. Δεν σε ενοχλεί κάνεις και γενικά είδαμε και ελάχιστους επαίτες. Επίσης είναι σχετικά καθαρή χωρίς αδέσποτα (αν και είδα διάβασα ένα ρεπορτάζ ότι δεν του φέρονται και πολύ καλά). Οι άνθρωποι είναι ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν αν και το αγγλικό τους δεν είναι το δυνατό τους σημείο, ακόμα και με το ρεσεψιονίστ ιδρώσαμε να συνεννοηθούμε. Είναι μια καλή ευκαιρία να εξασκηθείτε στη παντομίμα.
Από φαγητό κλπ μείναμε ευχαριστημένοι εκτός των τουριστικών της Σουλταναχμετ και οι τιμές ήταν αρκετές καλές δεδομένου ότι 1 ευρώ είναι 2 λίρες. Παντού υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες.
Το σύστημα των ΜΜΜ είναι πολύ καλό (εκτός από τις μπάρες) και οικονομικό πας παντού. Ειδικά το τραμ και η διαδρομή του από όλο το ιστορικό κέντρο νομίζω ότι θα έπρεπε να αποτελεί παράδειγμα για εμάς και το δικό μας τραμ. Ταξί μην το επιχειρήσετε δεν μπήκαμε άλλα κινδυνεύεις εξίσου από αυτά και σαν πεζός.
Η επιλογή μας για ταξίδι χωρίς γκρουπ ήταν άριστη αφού και οικονομικότερα μας βγήκε αλλά και μπορούσα να κινηθούμε σύμφωνα με τις δικές μας διαθέσεις και κυρίως χωρίς την γκίνια των άλλων.
Η Κων/πολη είναι μαγική πόλη και σίγουρα μας μάγεψε, θα μπορούσα να πάω και αύριο το πρωί. Μια και αυτά που είδαμε είναι ελάχιστα και πραγματικά δεν ξέρω πόσες φορές πρέπει να πας για να πεις οκ τα είδα όλα.
Θα πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όσους δεν έχουν πάει να την επισκεφτούν.
