Giristroula
Member
- Μηνύματα
- 723
- Likes
- 348
- Επόμενο Ταξίδι
- κάτσε να μαζώξω κάνα χρήμ
- Ταξίδι-Όνειρο
- Κίνα, Ιαπωνία
Εδώ και χρόνια ήταν στα σχέδιά μου μία επίσκεψη στην Ελβετία, αλλά πότε η παρέα είχε άλλη πρόταση, πότε δε βόλευαν οι ημερομηνίες της άδειας, πότε δε φτάναν τα χρήματα, καθότι η Ελβετία είναι μακράν η ακριβότερη ευρωπαϊκή χώρα που έχω επισκεφτεί,δεν ήταν εύκολη η υλοποίηση της ιδέας. Οπότε έλεγα στον εαυτό μου πως πρέπει να μπω στο αεροπλάνο, για να πειστώ οτι θα πάω τελικά στην Ελβετία...
Στις 2/1/2011 ξεκινήσαμε λοιπόν από το Ελ. Βενιζέλος, με απευθείας πτήση της Swiss για Ζυρίχη, ώρα 06.30 πρωϊνή. Θα μέναμε 6 μέρες στην Ελβετία, με διανυκτερεύσεις στη Ζυρίχη και διάφοες ημερήσιες εκδρομές. Το ξενοδοχείο μας ήταν το Movenpick 4*, κοντά στο αεροδρόμιο, αρκετά καλό, με μοντέρνα έπιπλα στα δωμάτια, πλούσιο πρωϊνό, ευγενέστατο προσωπικό και γαλήνια θέα από το παράθυρο του δωματίου στο χωριουδάκι που ξεπρόβαλε μέσα από την ομίχλη τα πρωϊνά και το βράδυ με τα φωτάκια του που σιγοκαίγανε. Το ξενοδοχείο ήταν μακριά από το κέντρο της Ζυρίχης κανά τεταρτάκι με το τρένο. Η θερμοκρασία την ώρα που φτάσαμε ήταν κοντά στους -2 βαθμούς, με ψιλό χιονόνερο που κάποτε κάποτε το έκανε χοντρή νιφάδα! Φορέσαμε τον εξοπλισμό, σκουφιά, γάντια, ισοθερμικά και ξεκινήσαμε για τον πρώτο μας περίπατο στην παγωμένη και ψιλοέρημη πόλη...Παρκάραμε στο πάρκιγκ που βρίσκεται κοντά στον κεντρικό σταθμό των τρένων, ανοίξαμε τα μάτια της ψυχής και ξεκινήσαμε...
Περάσαμε έξω από το Εθνικό μουσείο, το οποίο στεγάζεται σ' ένα όμορφο αρχιτεκτονικά κτίριο με πυργίσκους και βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Λίματ. Μπήκαμε στο σταθμό των τρένων και ρίξαμε μία πρώτη αναγνωριστική ματιά στα μαγαζάκια και στο όλο σύστημα. Βγαίνοντας περάσαμε τη λεωφόρο και πέσαμε μέσα στον πιο κεντρικό δρόμο της Ζυρίχης, την Banhofstrasse, στην οποία διέρχονται μόνο τραμ και λεωφορεία. Ήταν Κυριακή πρωϊ, τα καταστήματα ήταν κλειστά και κυκλοφορούσαν ελάχιστοι άνθρωποι. Χαζέψαμε στις βιτρίνες με τις πολύ "φθηνές" τιμές, φθάσαμε στην Parade Platz, όπου βρίσκονται πολλές τράπεζες και γενικώς εκεί ύπάρχει η μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα. Λέγεται πως κάτω από το δρόμο αυτό φυλάσσονται πολλοί και μεγάλοι θησαυροί. Επόμενη στάση η εκκλησία του Αγ. Πέτρου, στην παλιά πόλη, με το μεγαλύτερο δίσκο ρολογιού στην Ευρώπη, με διάμετρο 8,7μ. Κατόπιν επισκεφτήκαμε τον καθεδρικό Frauminster που χτίστηκε το 13ο αι., με εξαίρεση τη νεογοτθική του πρόσοψη, που ολοκληρώθηκε το 1911. Εκεί θαυμάσαμε τα περίφημα βιτρώ του Σαγκάλ, που για να πω και την αμαρτία μου δε με ενθουσίασαν και ιδιατέρως. Έχω δει και ωραιότερα...Επόμενη στάση στο ναό Grossmunster, που σημαίνει μεγάλο μοναστήρι. Και οι 3 αυτοί ναοί δεσπόζουν στο κέντρο της πόλης και ξεχωρίζουν από μακριά. Συνεχίσαμε ως το τέλος της Banhofstrasse και φτάσαμε στη λίμνη. Το κρύο κοντά στο νερό ήταν ακόμη πιο τσουχτερό και ήταν πλέον ώρα να αναζητήσουμε ένα ζεστό χώρο για ζέσταμα και ξεκούραση. Έτσι μπήκαμε σ' ένα ξενοδοχείο που το όνομά του μου διαφεύγει, στρωθήκαμε στο όμορφο εποχής σαλόνι του και παραγγείλαμε ζεστές σοκολάτες. Μέσα σε αυτή τη θαλπωρή και χωμένοι στις αναπαυτικές πολυθρόνες...το αίμα ξανακύλησε στις φλέβες..:roll:Συνηδειτοποιήσαμε όμως πως χρειαζόμασταν ύπνο, μιας και είχαμε ξεκινήσει από τη μαύρη νύχτα!Περπατώτας σιγά σιγά φτάσαμε στο σταθμό, τσιμπήσαμε κάτι βρώμικα που ήταν μούρλια, πήγαμε στο πάρκιγκ και με το όχημα στο ξενοδοχείο. Τα τεραστίων διαστάσεων κρεβάτια μας περίμεναν και έτσι παραδοθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα ως το απόγευμα...
Φρέσκοι φρέσκοι, μετά από ένα τρίωρο ύπνο, ξαναβάλαμε τον εξοπλισμό και έτοιμοι για νυχτερινή βόλτα στην πόλη. Από το ξενοδοχείο πήγαμε στο σταθμό για να πάρουμε το τρένο. Θα γνωρίζετε βέβαια, οτι τα πάντα στην Ελβετία λειτουργούν με απόλυτη ακρίβεια και τα τρένα φεύγουν ακριβώς στην ώρα τους. Στα ελάχιστα λεπτά που είχαμε για να κόψουμε εισιτήρια από το μηχάνημα δεν τα καταφέραμε, διότι παρόλου που υπήρχαν οι οδηγίες στα αγγλικά, μας μπέρδεψαν τόσο που όσες προσπάθειες και να κάναμε, καταθέσαμε τα όπλα και μπήκαμε στο τρένο χωρίς εισιτήριο. Μέσα στην τρελή χαρά, χαζεύαμε δεξιά κι αριστερά, ώσπου ξεπρόβαλε ένας ελεγκτής, που ζητούσε να δει τα εισιτήριά μας. Τώρα την κάτσαμε τη βάρκα...του εξηγούσαμε όλα τα παραπάνω με τις αποτυχημένες προσπάθειες στο μηχάνημα, οτι δεν ήταν κάποιος εκεί να μας δείξει, οτι ήταν η πρώτη μας μέρα στη Ζυρίχη...τίποτα αυτός...ντε και καλά να μας κόψει πρόστιμο 80 φράγκα, δηλ. περίπου 66 ευρώ. Δεν υπήρχε περίπτωση να πληρώναμε το πρόστιμο.
Βρε του δείχναμε τα χρήματα που είχαμε στα χέρια για να κόψουμε εισιτήριο...τίποτα... αυτός το χαβά του...Για συμπαράσταση έρχεται και μία γυναίκα ελεγκτής, η οποία γνώριζε καλύτερα αγγλικά και μας έλεγε κι αυτή τα ίδια...Μας πρήξανε τα συκώτια...φτάσαμε στη στάση που έπρεπε να κατεβούμε. Τους είπαμε οτι εμείς πρέπει να βγούμε και με τα χίλια παρακάλια, επιτέλουςμας έκοψαν ένα απλό εισιτήριο, το πληρώσαμε, γλιτώσαμε το πρόστιμο και μας έδειξαν και πως λειτουργεί το μηχάνημα. Τέλος καλό...όλα καλά!
Το θέμα πάντως είναι πως όσες φορές κι αν χρησιμοποιήσαμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς μπήκε έλεγχος! Αυτό είναι σύστημα...όχι σαν εμάς που δε μπαίνει ποτέ ελεγκτής και έρχεται το ένα έλλειμμα μετά το άλλο!
Αφού ξεμπερδέψαμε με τους ελεγκές αισίως, βγήκαμε πάλι στη Banhofstrasse και κατευθυνθήκαμε προς τα στενάκια της παλιάς πόλης, όπου χαλαρώσαμε χαζεύοντας τα κτίρια και τις βιτρίνες.Θυμηθήκαμε οτι δεν είχαμε φάει κάτι σημαντικό όλη τη μέρα, πέρα από το πρωϊνό στο αεροπλάνιο και το βρώμικο το μεσημέρι, οπότε έπρεπε να ψάξουμε για body fuel, όσο ήταν ακόμη νωρίς, γιατί εκεί δεν ήταν Ελλάδα που τρως και στις 12 το βράδυ...Πέσαμε πάνω στο κελάρι Zeughauskeller για το οποίο είχα πάρει πληροφορίες από το φόρουμ και ξαποστάσαμε στο ζεστό και όμορφα διακοσμημένο περιβάλλον, δοκιμάζοντας τοπικές σπεσιαλιτέ και πίνοντας τη δική τους βαρελίσια μπύρα. Μείναμε ως τις 11 το βράδυ και παρατηρήσαμε οτι ήδη οι περισσότεροι πελάτες είχαν αποχωρήσει. Στο εξωτερικό, ως γνωστόν, δε μένουν ως αργά έξω.
Κατευθυνθήκαμε στο σταθμό των τρένων, εκδόσαμε νόμιμα τα εισιτηριάκια μας και φτάσαμε στο ξενοδοχείο για τη βραδινή μας ξεκούραση. Η πρώτη μας μέρα έλαβε τέλος...με υπέροχες εικόνες και δραστηριότητες...
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο
Πρωϊνό ξύπνημα και πλουσιοπάροχο πρόγευμα...όπου στη θέα του μπουφέ τρελαινόμαστε και γεμίζουμε τα πιάτα μας με τόσα... όσα δεν τρώμε στην Ελλάδα σε δύο μέρες!Η δικαιολογία μας ήταν ευκολότατη...είμαστε σε διακοπές, που όλα επιτρέπονται, και λόγω κρύου και περπατήματος τα καίμε! Δικαιολογίες...και μάλιστα φθηνές.
Με τον όμορφο εξοπλισμό μας, ξεκινήσαμε προς το βορρά για τους πασίγνωστους καταρράκτες του Ρήνου, μέσω του χωριού Σαφχάουζεν. Φτάσαμε μετά από καμιά ωρίτσα, το κρύο ήταν τσουχτερό και σε συνδυασμό με την υγρασία της περιοχής, λόγω των νερών, μας τρύπαγε τα γυμνά μέρη του σώματος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως τα γυμνά χέρια μου κατα τη διάρκεια της φωτογράφησης, με πονούσαν τόσο που ένιωθα πως θα κάνω πληγές. Τα νερά έπεφταν με ορμή και δημιουργούσαν ένα αφρισμένο τοπίο. Το πλάτος των καταρρακτών φτάνει τα 150 μ. και το μήκος τους τα 23μ. Βλέποντας το όλο τοπίο, σκέφτηκα το πόσο όμορφη θα είναι η περιοχή την άνοιξη ή το καλοκαίρι που θα μπορεί ο επισκέπτης να μπει με βάρκα στη λίμνη και να φτάσει πιο κοντά στους καταρράκτες. Το σημείωσα στη μνήμη μου για την επόμενη φορά...Τραβήξαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, χαζέψαμε τη γύρω φύση και τα λιγοστά σπιτάκια που υπάρχουν στην περιοχή, μπήκαμε σ' ένα μαγαζάκι με σουβενίρ για να ζεσταθούμε και φύγαμε με προορισμό το μαγευτικό χωριουδάκι Stein Am Rein, που στα ελληνικά θα πει πέτρα στο Ρήνο.
Εικόνες μοναδικές από ένα χωριό που σιγά σιγά ξυπνούσε και οι καταστηματάρχες άνοιγαν τα γραφικά μαγαζάκια τους δειλά δειλά μέσα στο κρύο.Μία αψίδα στην είσοδο του χωριού σε υποδέχεται και αφού τη διαβείς, μπαίνεις στον κεντρικό δρόμο. Το δρόμο αυτόν πλαισιώνουν μοναδικά ζωγραφιστά σπίτια που γεμίζουν τα μάτια με υπέροχες εικόνες. Πλακόστρωτα μικρά δρομάκια, γραφικά σπίτια διακοσμημένα με μπαλκονάκια και λουλούδια, όλα φτιαγμένα με ξεχωριστό γούστο και αρμονικά δεμένα με το περιβάλλον! Αφού περιδιαβήκαμε σε όλο τον κεντρικό και χαζέψαμε ένα προς ένα τα πάντα, γιατί δε τα χορταίναμε, κατεβήκαμε στον παράλληλο δρόμο, που είναι το ποτάμι, όπου επικρατούσε φοβερή ησυχία...τα νερά ήταν γαλήνια, πάπιες πήγαιναν πέρα δώθε, πλησιάζοντας προς τις όχθες για παιχνίδι και φαγητό. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε τέτοια όμορφα τοπία, ξεχνάω τα πάντα και γαληνεύω...νομίζω πως αυτός είναι και ο στόχος!Αφού χορτάσαμε τη βόλτα μας και εκεί, πήραμε το δρόμο για τη Λουκέρνη.
Μετά από μιάμιση ωρίτσα, σταθμεύσαμε στη Λουκέρνη και σα μικροί Κολόμβοι, ξεκινήσαμε την ανακάλυψη. Η παλιά πόλη είναι γεμάτη πεζόδρομους και επειδή ήταν ήδη μεσημέρι έσφυζε από ζωή. Οι άνθρωποι έκαναν τα ψώνια τους και έδιναν μια ζωντάνια στην πόλη, παρά το κρύο και την υγρασία. Περάσαμε από το γνωστό κατάστημα Bucherer και περιηγηθήκαμε και στους 3 ορόφους, χαζεύοντας μόνο τα ρολόγια διαφόρων τιμών. Περάσαμε από την ξύλινη γέφυρα του παρεκκλησίου, που λέγεται οτι είναι η παλαιότερη ξύλινη γέφυρα της Ευρώπης. Το σκεπαστό μέρος της γέφυρας διακοσμούν τριγωνικές ξύλινες παραστάσεις με μοναδικά ντοκουμέντα εθνικής και τοπικής ιστορίας. Τα πλευρικά στηρίγματα και οι τριγωνικές παραστάσεις κάηκαν ολοσχερώς το 1993 και ξαναφτιάχτηκαν. Περάσαμε από το σήμα κατατεθέν της Λουκέρνης, το μνημείο του Λέοντος που λένε οτι είναι αφιερωμένο στους Ελβετούς στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Πρόκειται για ένα σκαλιστό λιοντάρι μέσα σε βράχο, με χαρακτηριστικό το θλιμμένο του ύφος. Είναι τόσο εκφραστικό που βλέποντάς το, νιώθεις οτι πονά την ώρα που το καρφώνουν! Στη Λουκέρνη υπάρχει ένα πολύ ωραίο μουσείο μεταφορών που περιλαμβάνει μία μεγάλη συλλογή από αεροπλάνα, τρένα, μοτοσυκλέτες, αυτ/τα, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, δεν καταφέραμε να το επισκεφτούμε, μιας και τα μουσεία κλείνουν πολύ νωρίς. Μετά την παραπάνω περιήγηση στην πόλη, αναζητήσαμε μία μπυραρία ακριβώς απέναντι από την ξύλινη γέφυρα, που βρισκόταν στο κελάρι του Δημαρχείου με δική της μπύρα και τοπικές σπεσιαλιτέ. Καθίσαμε σ' ένα τραπεζάκι, μπροστά στα μπρούτζινα βαρέλια που περιείχαν μπύρα και απολαύσαμε υπέροχα λουκάνικα με διάφορες σάλτσες και μπύρες. Πιο ξεκούραστοι και χορτασμένοι, βγήκαμε ξανά στην πόλη, που πλέον είχε τυλιχτεί με το νυχτερινό της πέπλο. Η εικόνα ήταν διαφορετική και πιο ρομαντική από την πρωϊνή. Έτσι λοιπόν περπατήσαμε λίγο ακόμη στη φωτισμένη Λουκέρνη και τραβήξαμε τις βραδινές μας φωτογραφίες. Έφτασε όμως η ώρα να αναχωρήσουμε για τη Ζυρίχη, οπότε την αποχαιρετήσαμε παίρνοντας μαζί μας σαν τελευταία εικόνα αυτήν της ξύλινης γέφυρας, που για μένα είναι το πρώτο που θα θυμάμαι όταν μιλάω για τη Λουκέρνη. Μετά την επιστροφή στο ξενοδοχείο, κάναμε μία μικρή βόλτα σε ένα εμπορικό κέντρο που υπήρχε στο χωριό, με σκοπό να ρίξουμε μία ματιά στα σούπερ μάρκετ της αλυσίδας Coop και Μigros. Εκεί που χαζολογούσαμε φτάσαμε στο διάδρομο με τα κρασιά και αποφασίσαμε πως θα ήταν πολύ καλή ιδέα να πάρουμε κρασί και ξηρούς καρπούς, να πάμε στα ζεστά και να απολαύσουμε τη θαλπωρή του δωματίου, αναπολώντας όσα κάναμε κατά τη διάρκεια της ημέρας αυτής και πλάθοντας όνειρα για τις επόμενες...όπερ και εγένετο.
Η τρίτη μέρα ξημέρωσε και μας επεφύλασσε κατάλευκα τοπία και χιονοπόλεμο. Μετά από την κρασοκατάνυξη και την ανάπαυση στην αγκαλιά του Μορφέα, έπρεπε να ξυπνήσουμε βάρβαρες ώρες και για την ακρίβεια ώρα 6η πρωϊνή!
Πρόγευμα και δρόμο για το Chur. Η βιασύνη οφειλόταν στο οτι 9.58 ΑΚΡΙΒΩΣ όμως θα έφευγε από το Chur το Αλπικό τρένο, το οποίο μετά από μία μαγευτική διαδρομή 2,5 ωρών θα μας παρέδιδε στο χιονοδρομικό κέντρο Σαιν Μόριτζ. Νυσταγμένοι αλλά χαρούμενοι, φτάσαμε οδικώς στο Chur, το οποίο είναι ένα μικρό χωριό με αρκετά μαγαζιά με στολές και εξοπλισμό για σκι, καθώς από κει περνά το τρένο που μεταφέρει τους σκιέρ σε διάφορα γνωστά χιονοδρομικά κέντρα της Ελβετίας.
Μετά από μία βολτίτσα στο Chur, από όπου προμηθευτήκαμε καφεδάκι για να ανοίξει το μάτι και να απολαύσουμε το αλπικό τοπίο, επιβιβαστήκαμε στο τρένο και ξεκινήσαμε. Πολύ γρήγορα τα χιονισμένα τοπία διαδέχονταν το ένα το άλλο. Μικρά χωριουδάκια χωμένα μέσα στα χιόνια μας έκαναν να αναρωτηθούμε πως πάνε οι ιδιοκτήτες στα σπίτια τους με τόσο πολύ χιόνι. Διαβαίναμε ανάμεσα από συστάδες κατάλευκων δένδρων, που από το βάρος των χιονιών λύγιζαν τα κλαδιά τους. Βαθιές χαράδρες, τις οποίες περνούσαμε πάνω από όμορφα πέτρινα γεφύρια, ξέφωτα στρωμένα με άσπρο μαλακό σατινένιο σεντόνι και χιόνια παντού σενέθεταν τις εικόνες που βλέπαμε επί 2,5 ώρες.
Φτάσαμε στο Σαιν Μόριτζ και εκεί πια νιώθαμε μειοψηφία, διότι μικροί και μεγάλοι, από την ηλικία των 4 ετών ως την ηλικία των 80 κρατούσαν τον εξοπλισμό του σκι και παίρνανε το δρόμο για το τελεφερίκ που θα τους ανέβαζε από το χωριό στο χιονοδρομικό κέντρο. Το Σαιν Μόριτζ μου φάνηκε μοντέρνο και κοσμοπολίτικο. Χτισμένο σε υψόμετρο 1580 μ. με γραφικά σαλέ και πολυτελή ξενοδοχεία. Για την εμπειρία...είπαμε να ακολουθήσουμε τους σκιέρ και να ανεβούμε στο χιονοδρομικό, ως το δεύτερο επίπεδο, με εισιτήριο 40 φράγκα, περίπου 35 ευρώ, μία διαδρομή διάρκειας 15 λεπτών. Άουτσ...έτσουξε πολύ νομίζω...εμ τι γυρεύουμε εμείς σε τέτοια φθηνιάρικα μέρη;Τεσπα...Αφού στριμωχτήκαμε στο τελεφερίκ, εμείς οι κοινοί θνητοί και οι σκιέρ κάθε ηλικίας φτάσαμε...Η διαδρομή ήταν πανέμορφη και ονειρεμένη καθώς απομακρυνόμασταν από το χωριό και το αφήναμε πίσω μακριά, ανεβαίνοντας στο βουνό και στον ουρανό. Βγήκαμε στο χιόνι και αρχίσαμε τις φωτογραφίες στο κατάλευκο τοπίο, η λευκότητα του οποίου έσπαγε από τους εκατοντάδες σκιέρ με τις πολυχρωμες στολές τους. Ένα σύγχρονο εστιατόριο σαλέ που υπήρχε εκεί ήταν ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο και δεν τολμήσαμε να μπούμε. Αφού χορτάσαμε το χιόνι, ξαναπήραμε το τελεφερίκ και κατεβήκαμε στο χωριό. Τρέχοντας με την 4η ταχύτητα και προσέχοντας μή πέσουμε κάτω, κατευθυνθήκαμε στο σταθμό των τρένων, διότι έπρεπε να πάρουμε πάλι το αλπικό τρένο προς το Νταβός.
Άλλη μία ώρα μέσα σε κατάλευκα τοπία και φτάσαμε στο Νταβός, που κι αυτό έχει ένα παγκόσμιας φήμης χιονοδρομικό κέντρο. Περπατήσαμε στον κεντρικό δρόμο με μεγάλη προσοχή, διότι παντού υπήρχε πάγος και χαζέψαμε στις μοντέρνες και πανάκριβες βιτρίνες των καταστημάτων. Και αυτό κοσμοπολίτικο και τουριστικό μέρος.
Στάση στα εστιατόρια Coop, τα οποία έχουν πολύ προσιτές τιμές για μας τους Έλληνες. Εκείνο που χρειαζόμασταν αυτή τη στιγμή ήταν μία ζεστή σούπα, την οποία και δοκιμάσαμε. Ξεκούραση και φαγητό και μετά επιστροφή από το Νταβός στη Ζυρίχη οδικώς.
Το βράδυ όταν ξάπλωσα περάσανε σαν ταινία οι κάτασπρες εικόνες που είχα απολαύσει κατά τη διάρκεια αυτής της μέρας. Και η επόμενη όμως δε θα άλλαζε χρώμα...θα βλέπαμε πάλι μια άσπρη μέρα...
Γεμάτοι χαρά για την καινούρια μέρα και όρεξη για νέες περιπλανήσεις, ξεκινήσαμε την ολοήμερη εκδρομή μας στη λίμνη Τίτιζε. Στο δρόμο συναντήσαμε πάλι χιόνια και όταν φτάσαμε στη λίμνη, το χιόνι που ήταν μαζεμένο στις άκρες έκανε μεγάλους λόφους. Η θερμοκρασία ήταν υπό το μηδέν, οπότε όπως καταλαβαίνετε τα πάντα ήταν παγωμένα. Χιόνια παντού...ακόμη και η λίμνη ήταν παγωμένη, πανέτοιμη για πατινάζ...Περιδιαβήκαμε στο γραφικό χωριουδάκι, φωτογραφηθήκαμε με το λευκό φόντο και αρχίσαμε την έρευνα αγοράς στα ρολόγια κούκους. Αφού δε θέλαμε να πάρουμε ρολόγια χειρός από την Ελβετία, μας άρεσαν τα χειροποίητα κρεμαστά ξύλινα σπιτάκια, τα οποία υπήρχαν σε διάφορα μεγέθη και σε διάφορες τιμές φυσικά...Στην κορυφή της σκεπής, υπήρχε ένα μικρό παραθυράκι και στις ολόκληρες ώρες, άνοιγε, έβγαινε ο κούκος, έκανε τα αντίστοιχα κουκου του και στο τέλος έπαιζε κλασσική μουσική, οι χορευτές χόρευαν, το πηγάδι ανέβαζε νερό, ο ξυλοκόπος έκοβε ξύλα, μία μπάντα έκανε παρέλαση. Αναλογα με το μέγεθος του σπιτιού υπήρχαν και διάφορες παραστάσεις. Διάλεξα ένα μέτριο σπιτάκι που κόστιζε 100 ευρώ. Τα μεγαλύτερα και τα πιο περίτεχνα ξεπερνούσαν τα 1000 ευρώ.
Μετά τις περίφημες αγορές μας συνεχίσαμε για τη Γερμανία. Επισκεφτήκαμε λοιπόν το Φράιμπουργκ της Γερμανίας, το οποίο μας άρεσε ιδιαιτέρως. Φημίζεται για το Παν/μιο του και κυρίως για τη θεολογική σχολή. Έχει 350.000 κατοίκους. Περπατήσαμε στον κεντρικό δρόμο, την Bertold str. και παρατηρήσαμε οτι στα πεζοδρόμια υπήρχαν κάποιες ψηφιδωτές παραστάσεις, έξω από κάθε κατάστημα, οι οποίες απεικόνιζαν για παράδειγμα ένα ψαλίδι και μία χτένα, που σημαίνει οτι το μαγαζί αυτό παλιά ήταν κουρείο, ένα καρβέλι ψωμί που σημαίνει οτι ήταν αρτοποιείο, ένα προβατο που σημαίνει οτι ήταν κρεοπωλείο. Διασχίσαμε τον κεντρικό δρόμο ξεκινώντας από το Konzert Haus και το Stadttheater, περάσαμε από ένα κτίριο του Παν/μιου όπου είχε ζήσει ο γνωστός σε όλους μας Έρασμος, διασχίσαμε τη Josepf str μέσα από στενάκια της παλιάς πόλης και φτάσαμε την Munsterplatz, στην οποία τις εντυπώσεις κερδίζουν το μεγαλόπρεπο κτίριο του μοναστηριού και τα χρωματιστά κτίρια γύρω γύρω. Εντός του μοναστηριού θαυμάσαμε πολύ ωραία βιτρώ. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και φτάσαμε το άκρο της πόλης, όπου ένας όμορφος πύργος δίνει πολύ ωραία εικόνα στο όλο τοπίο. Καιρός για στάση και για μεσημεριανό φαγητό σε μία μπυραρία, ονόματι Feierling με θέα σε ένα γραφικό στενάκι της παλιάς πόλης και ένα μικρό καναλάκι με νερό. Το γεύμα μας σήμερα, ευτυχώς ανερχόταν σε πολύ προσιτές τιμές για μας, καθότι είμασταν στη Γερμανία. Αφού ξεκουραστήκαμε και ήπιαμε τις μπύρες παραγωγής τους συνεχίσαμε τη βολτίτσα μας την πόλη, στους δρόμους Kaiser-Joeseph str και στην Werthmanntrabe και σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τη Ζυρίχη.
Το πρόγραμμα δεν ήταν βαρύ, όπως παρατηρήσατε, οπότε σιγά μη καθίσουμε στο ξενοδοχείο από τόσο νωρίς. Βόλτα στη Ζυρίχη βραδινή! Πήραμε το τρένο και κατεβήκαμε στον κεντρικό σταθμό, από όπου ξεκινούσαν οι εξορμήσεις μας στην πόλη. Τα φώτα της πόλης και των κτιρίων αντικατοπτρίζονταν μέσα στο ποτάμι. Ήταν νωρίς ακόμη και ο κόσμος κινούνταν ζωηρά στην πόλη. Περπατήσαμε στο Neiderdorfstrasse, εκεί όπου βρίσκεται η νυχτερινή ζωή της πόλης, καθώς εκεί υπάρχουν πολλά μπαράκια κι εστιατόρια με τοπική και διεθνή κουζίνα. Περπατήσαμε πέρα δώθε, περάσαμε ξανά και ξανά τις γέφυρες, θαυμάσαμε τα τεράστια κτίρια και τους φωτισμένους ναούς. Πέρα από το συνιθισμένο φωτισμό, ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος έδινε ξεχωριστή και ρομαντική εικόνα την πόλη. Οι σημειώσεις μου έλεγαν πως θα ήταν καλή ιδέα να πάμε για ποτό στο Bar Restaurant Jules Verne urania στην Uraniastrasse. Βρίσκεται ανάμεσα στο σιδηροδρομικό σταθμό και το Lindenhof. Η πρόσβασή του ήταν λίγο περίεργη και για να φτάσουμε εκεί έπρεπε να μπούμε στο ισόγειο εστιατόριο Brasserie Lipp και να πάρουμε το ασανσέρ που βρισκόταν μέσα σε αυτό. Η παρέα συμφώνησε οτι δεν ήταν καθόλου κακή ιδέα και ενθουσιαστήκαμε μόλις ανεβήκαμε πάνω. Ευτυχώς άδειαζε ένα τραπεζάκι και το καταλάβαμε, διότι τα τραπέζια ήταν λιγοστά και περιζήτητα. Ήπιαμε τις μπύρες μας, οι τιμές των οποίων κινούνταν γύρω στα 7-8 φράγκα, και χαζέψαμε τη θέα γύρω γύρω. Τα υπόλοιπα ποτά ήτανε αφενός πιο ακριβά και αφετέρου γνωρίζετε σε τι ποσότητα σερβίρουν στο εξωτερικό τα ποτά...'οσο η μισή σύριγγα!Τι να μου κάνουν 2 γουλιές ουίσκυ;
Η ώρα είχε φτάσει 11 το βράδυ και ήταν πια ώρα για να πάρουμε το τρένο προς το ξενοδοχείο. Σας χαιρετάμε γι' απόψε και θα σας περιμένουμε στην επόμενη ξενάγηση...
Η προτελευταία μέρα θα μας χάριζε αξέχαστες εικόνες από αλπικά χιονισμένα τοπία και την αριστοκρατική Βέρνη...
Μετά το πρόγευμα ξεκινήσαμε από τη Ζυρίχη με κατεύθυνση το Ιντερλάγκεν, το οποίο βρίσκεται στο μέσο της Ελβετίας, μεταξύ δύο λιμνών, της Brienzer See και της Thuner See. Περιοχές γραφικές γύρω από τις λίμνες έλκουν τους φυσιολάτρες για υπέροχες στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας. Φαντάζομαι πως τους θερινούς μήνες θα μαζεύονται στα εξοχικά τους σπίτια και θα απολαμβάνουν τις δραστηριότητες γύρω από τη λίμνη, πικ νικ, μπάνιο, ψάρεμα, βαρκάδες, πεζοπορία στην ονειρεμένη φύση...
Το ίδιο το Ιντερλάγκεν σαν πόλη δεν έλεγε τίποτα το ιδιαίτερο και είχε και μία βρώμα που έψαχνες να βρεις τις αγελάδες και τα γουρούνια που τυχόν έβοσκαν τριγύρω! Ευτυχώς δε σπαταλήσαμε πολύ χρόνο.
Ο οργανισμός μας τράβαγε πάλι χιόνια και έτσι πήραμε το δρόμο για το Lauterbrunnen, από όπου θα πέρναμε ένα τρενάκι σαν τον οδοντωτό και θα ανεβαίναμε στο Wengen. όλα τριγύρω κατά τη διαδρομή μας χιονισμένα...κατάλευκες τεράστιες κοιλάδες με μικρά χωριουδάκια εδώ κι εκεί, μία μαγεία που συναρπάζει ακόμη και τους πιο πεζούς ανθρώπους.
Το τρενάκι για το Wengen έτοιμο, βγάλαμε τα εισιτήριά μας και στρογγυλοκαθίσαμε παρέα πάλι με τους σκιέρ κάθε ηλικίας. Η διαδρομή ως το Wengen απολαυστική...πόσο μου αρέσουν τα χιονισμένα χωριά...κι όταν τα βλέπεις από ψηλά είναι ακόμη πιο όμορφα...Το Wengen μας υποδέχτηκε ολόλευκο, πολλοί επισκέπτες έκαναν σκι σε κάποιες μικρές πίστες που υπήρχαν και γονείς με τα μικρά παιδάκια τους κατέβαιναν την πλαγιά προσεχτικά. Σ' ένα χώρο περιφραγμένο, δάσκαλοι του σκι έκαναν μάθημα στα παιδάκια ηλικίας πάνω κάτω 5 ετών. Μου φάνηκε πολύ περίεργο, διότι δεν είχα ποτέ τέτοια εμπειρία, και όσο να πείτε στο νησί μου δε μας μάθαιναν μικρά σκι...παρά μόνο κολύμπι! Το χωριό μικρό και θαυματουργό, με όμορφα καταστήματα με ξύλινη επένδυση, ξενοδοχεία και καφέ.Ησυχία παντού...σε έκανε να γαληνεύεις και να απολαμβάνεις το χιονισμένο τοπίο. Μπήκα σ' ένα κατάστημα με σουγιάδες και μελέτησα αυτό το είδος του σουβενίρ που αγοράζουν οι περισσότεροι επισκέπτες της Ελβετίας. Υπάρχουν σουγιάδες με ένα μαχαιράκι απλό έως ολόκληρο σύστημα με ψαλίδια, κουτάλια, πιρούνια,γάντζους, διάφορα ανοιχτήρια για μπουκάλια, λίμα, κατσαβίδια. Πήρα ιδέες για το ποιος σουγιάς θα μου χρειαστεί...
Τον οδοντωτό και πίσω για Lauterbrunnen. Από αυτά τα ονειρεμένα μέρη πήραμε εικόνες με βίντεο και με φωτογραφική μηχανή.
Δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε και φτάσαμε στην αρχόντισα της Ελβετίας, τη Βέρνη! Δυστυχώς με το που πατήσαμε το πόδι μας άρχισε να βρέχει...σύννεφα παντού και μουντάδα. Δε μας πτόησε τίποτα όμως...Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην πρωτεύουσα του ελβετικού ομόσπονδου κράτους από το 1848. Η πόλη αυτή έχει ως σύμβολό της τη μαύρη αρκούδα, η παράσταση της οποίας κοσμεί και τη σημαία της, που ήταν το πρώτο ζώο που έσφαξε ο δούκας του Τσέριγκαν το 1191, όταν την κατέκτησε. Μπέρεν στα γερμανικά σημαίνει αρκούδα. Στη Βέρνη χτυπάει η καρδιά της Ελβετίας. Είναι η πολιτική, διπλωματική και γεωγραφική μητρόπολη καθώς και τόπος διεθνών συναντήσεων υψηλού επιπέδου. Σύνθημα των κατοίκων της "Σκέφτομαι άρα υπάρχω".
Η περιήγησή μας ξεκίνησε από το πάρκο με τις αρκούδες, αλλά οι αρκουδίτσες δε μας έκανα την τιμή...ήταν κρυμμένες...μάλλον τις πιάσαμε σε ώρες ύπνου! Από το σημείο αυτό, φαίνεται πως η Βέρνη είναι αριστοκρατική πόλη. Περπατήσαμε τη γέφυρα και μπήκαμε στον κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο, στον οποίο από οχήματα κινούνταν μόνο τραμ. Δεξιά και αριστερά του δρόμου σκεπαστά πεζοδρόμια, όπου μπορεί να χαζεύει κανείς τις βιτρίνες και να πίνει τον καφέ του, χωρίς να βρέχεται. Οι περίφημες αυτές αψίδες, οι οποίες για 6 χιλ. κατά μήκος των κεντρικών δρόμων, προσφέρουν ένα φυσικό καταφύγιο στους περαστικούς, τους επισκέπτες και τους αγοραστές από τον ήλιο, τις ξαφνικές μπόρες και το πυκνό χιόνι. Το δρόμο λοιπόν αυτό ακολουθήσαμε και μεις, πότε κάτω από την αψίδα και πότε έξω από αυτήν, ανάλογα με το πόσο έβρεχε. Σε κάποιο κτίριο του κεντρικού αυτού δρόμου έζησε ο Αινστάιν και εκεί λέγεται οτι συνέλαβε τη θεωρία της σχετικότητας. Στάση στο δημαρχείο και στον καθεδρικό ναό του Αγ. Βικέντιου. Πρόκειται για τον πιο ψηλό ναό της Ελβετίας και για μένα τεράστιο σε μέγεθος. Στην είσοδο του ναού μία λεπτομερής παράσταση γλυπτών απεικονίζει από τη δεξιά μεριά την κόλαση και από την αριστερή τον παράδεισο...ακόμη δεν έχω αποφασίσει πού θέλω να πάω! Μπαίνοντας στο ναό, μας μάγεψε η μουσική από το εκκλησιαστικό όργανο. Ξαναβγήκαμε στο μεσαιωνικό κομμάτι του κεντρικού δρόμου, όπου να σημειώσω η κάθε συνοικία ξεχωρίζει από την άλλη, από ένα συντριβάνι που υπάρχει στο μέσο του δρόμου και στη μέση του συντριβανιού μία στήλη με ένα άγαλμα. Σε κάποιο σημείο συναντήσαμε τον τεράστιο πύργο ρολόι. Περπατήσαμε όλο τον κεντρικό δρόμο και αφήσαμε πίσω μας το μεσαιωνικό κομμάτι. Πιο σύγχρονα καταστήματα και καφέ στόλιζαν την περιοχή αυτή. Κάτι αξιοσημείωτο ήταν οτι στα τραπεζάκια των καφέ που βρισκόταν σε εξωτερικό χώρο υπήρχαν κουβέρτες τοποθετημένες στις πολυθρόνες για να μην κρυώνει ο πελάτης!Καλό ε...Περάσαμε έξω από το Κοινοβούλιο και την όμορφη πλατεία του, που τη στόλιζε ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δένδρο, ένα παγοδρόμιο και τα τριγύρω αρχοντικά κτίρια που στεγάζουν τράπεζες και υπηρεσίες. Σοκολατερί παντού με τιμές για σοκολατάκια 6,5 φράγκα τα 100 γρ.
Η βροχή δυνάμωνε...και μεις δρόμο παίρναμε δρόμο αφήναμε και θέλαμε να δούμε όσο πιο πολύ την πόλη. Body fuel δεν είχαμε όμως, οπότε μπήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ Migros, το οποίο είχε και εστιατόριο και δοκιμάσαμε τοπικές λιχουδιές από το ζεστό και το κρύο μπουφέ του και πληρώσαμε ανάλογα με τα γραμμάρια που ζύγιζε το πιάτο μας! Στο σημείο αυτό να πω πως το κατούρημα πληρώνεται στην Ελβετία...1 φράγκο και αφαιρείται από αγορές που κάνεις στο κατάστημα ή από το φαγητό εάν πρόκειται για εστιατόριο.
Αφού φάγαμε, ζεσταθήκαμε, κουβεντιάσαμε, χρησιμοποιήσαμε την τουαλέτα, είπαμε να ξαναβγούμε στην πόλη. Το φως της μέρας είχε διαδεχτεί το σκοτάδι. Η φωτισμένη Βέρνη και πάλι ήταν κούκλα. Ο χριστουγεννιάτικος στολισμός στα κτίρια του κεντρικού δρόμου ήταν απολαυστικός. Το περίεργο ήταν πως το μοναδικό και επιβλητικό ρολόι στον πύργο δε φωτιζόταν και δεν ξεχώριζε από μακριά τη νύχτα. Η τελευταία εικόνα που πήρα από τη Βέρνη ήταν αυτή του φωτισμένου κεντρικού δρόμου με το ψιλόβροχο και τα ρολόγια να χτυπάνε ώρα 8η βραδινή...
Πίσω στη Ζυρίχη και ετοιμασία για την αυριανή αναχώρηση για την Ελλάδα...γιατί όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα...με την προσμονή να έρθουν τα επόμενα...
Τελευταία μέρα στη Ζυρίχη και στην Ελβετία γενικώς, με βαλίτσες στην αποθήκη του ξενοδοχείου και ώρα πτήσης 20.30, ξεκινήσαμε την τελευταία μας βόλτα στην πόλη.
Πολύ κοντά στο σταθμό των τρένων, δίπλα στα καφέ Starbacks, βρίσκεται το τελεφερίκ, που με εισιτήριο 1,20 φράγκα, σε ανεβάζει στο λόφο του Παν/μιου, από όπου η θέα στην πόλη είναι πανοραμική. Εκεί βρίσκεται το Ινστιτούτο Τεχνολογίας και το Παν/μιο. Θαυμάσαμε τη θέα τριγύρω και φωτογραφήσαμε τα τοπία με και χωρίς τις αφεντομουτσουνάρες μας...Οι ναοί και το ρολόι ξεχωρίζουν από παντού. Κατεβαίνοντας από το λόφο, μπήκαμε πάλι στην παλιά πόλη και επειδή η παρέα μου ήταν καλά παιδιά...τους περίμενε μία έκπληξη από μένα...το cafe Schober. Ένας τέτοιος πανέμορφος και χαριτωμένος χώρος, ήταν αυτό που χρειαζόμασταν αυτή τη στιγμή! Ο χώρος υποδοχής είναι ζαχαροπλαστείο, από όπου μπορεί να αγοράσει κανείς γλυκά. Δίπλα του μία απλή και λιτή αίθουσα με λίγα τραπεζάκια. Μία σκάλα οδηγεί στον όροφο, όπου δεξιά είναι το κόκκινο δωμάτιο, με ωραίους καναπέδες, αναπαυτικές πολυθρόνες και μουσική από πιάνο. Αριστερά ένας χώρος με μεγάλο μπαρ και παραδοσιακά τραπεζοκαθίσματα, όπως τα δικά μας παραδοσιακά καφενεία. Ο τελευταίος όροφος είναι μία μεγάλη σάλα, με πολλά παράθυρα και λιτή διακόσμηση. Ήπιαμε το καφεδάκι μας και απολαύσαμε ένα σοκολατένιο γλυκό, σκέτη...κόλαση! Ενδεικτικά αναφέρω τιμές, μιας και έχω μπροστά μου την απόδειξη: καφές καπουτσίνο 5,80 φρ., ζεστή σοκολάτα 7,50φρ.,φυσικός χυμός πορτοκαλιού 6,80 φρ., γλυκό 8,70 φρ. Σε ευρώ θα υπολογίζετε κάτι λιγότερο από τα φράγκα. Αφού πήραμε ενέργεια από τους καφέδες και τα γλυκά συνεχίσαμε και κατεβήκαμε στη λίμνη, με σκοπό να ρωτήσουμε τα δρομολόγια της κρουαζιέρας, που τελικά δεν ήταν κρουαζιέρα, αλλά ένα όμορφο πλοιάριο που έκανε δρομολόγια θαλάσσιου λεωφορείου. Δυστυχώς το είχαμε χάσει και το επόμενο και τελευταίο δρομολόγιο ήταν σε 1,5 ώρα.
Μία άλλη επιθυμία μας ήταν να επισκεφτούμε το Kunsthaus Museum, που είναι ξακουστό. Εκτός από τη μόνιμη συλλογή, εκείνη την περίοδο φιλοξενούσε και έργα του Πικάσσο. Ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας δε μας έφτανε για να περιηγηθούμε στο μουσείο και να κάνουμε και την κρουαζιέρα. Έτσι περπατήσαμε ως το μουσείο, χαζέψαμε το κτίριο εξωτερικά, κάναμε ένα μικρό συμβούλιο, διότι έπρεπε να αποφασίσουμε μουσείο ή λίμνη (και τα δύο με τίποτα δεν τα προλαβαίναμε) και μετά από εσωτερικές διεργασίες ο κύβος ερρίφθη...θα πηγαίναμε στην κρουαζιέρα! Κατεβήκαμε λοιπόν στην προβλήτα και στηθήκαμε στην ουρά για να μπούμε στο πλοιάριο. Η όλη διαδρομή είχε διάρκεια 1 ώρα και 20 λεπτά. Στον πηγαιμό πλεύσαμε στην αριστερή πλευρά και κάναμε τις προγραμματισμένες στάσεις, με σκοπό να εξυπηρετηθούν οι κάτοικοι της περιοχής, που αντί για αμάξι ή λεωφορείο, αυτοί προτιμούν για τις μετακινήσεις τους το θαλάσσιο ταξί. Περάσαμε πολύ κοντά από όμορφες και γραφικές συνοικίες, φτάνοντας ως τα προάστια της Ζυρίχης και έχοντας απέναντι μας τα χιονισμένα κατάλευκα βουνά! Τρελαίνομαι για τέτοιου είδους βαρκάδες...γι' αυτό δε χάνω ευκαιρία...όπου υπάρχει ποτάμι ή λίμνη τη βαρκάδα μου θα την κάνω. Στην επιστροφή περάσαμε από την άλλη πλευρά της Ζυρίχης. Η λίμνη ήταν ηρεμότατη, μα το κρύο τσουχτερό, αφού για να χαρούμε ακόμη πιο πολύ το τοπίο και να φωτογραφίζουμε πιο άμεσα, καθίσαμε στον εξωτερικό χώρο του πλοίου, όπως και πολλοί άλλοι παλαβοί. Εκτός από τους κατοίκους που χρησιμοποιούσαν το δρομολόγιο αυτό, υπήρχανε πάρα πολλοί τουρίστες, όπως εμείς. Το εισιτήριο κόστιζε 8,20 φρ.
Όταν τελείωσε η κρουαζιέρα, ο χρόνος ήταν πολύ περιορισμένος. Ίσα ίσα προλαβαίναμε ένα φαγητό και σφαιρίδιο, έπρεπε να τρέξουμε στο ξενοδοχείο, να πάρουμε τις βαλίτσες και δρόμο ολοταχώς για αεροδρόμιο.
Τι δεν είχαμε φάει στην Ελβετία, για το οποίο φημίζεται; Φοντί! Είχα κρατήσει σημειώσεις από ένα διαφημιστικό περιοδικό για ένα ξενοδοχείο με καλό εστιατόριο, που έφτιαχνε φοντί. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσω οτι δε φτιάχνουν όλα τα εστιατόρια φοντί. Δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε και φτάσαμε με το χάρτη ανά χείρας στο ξενοδοχείο, το εστιατόριο του οποίου λέγεται Swiss Chuchi. Παραγγείλαμε παραδοσιακό φοντί για 2 άτομα, ενώ είμασταν 3 και πατάτες τηγανητές. Το συγκεκριμένο φοντί περιείχε μόνο τυριά. Από ο,τι είδαμε στον κατάλογο υπάρχουν διάφοροι συνδυασμοί, όπως τυριά με μανιτάρια, με μπέικον κα. Μαζί με το κατσαρολάκι που περιέχει το λιωμένο τυρί και το οποίο διατηρείται με φωτιά από κάτω, μας φέρανε ένα καλάθι γεμάτο ψωμάκια μπουκιές, τα οποία με κάτι μακριά πιρούνια βουτούσαμε μέσα στο λιωμένο τυρί και κατευθείαν προς βρώση! Μία παράδοση λέει...πως όποιου το ψωμάκι πέσει στο κατσαρόλι...πληρώνει το γεύμα...οπότε φαντάζεστε πόσο προσεχτικοί είμασταν...διότι δεν είχε και μικρό κόστος! Τα 200 γρ. που αντιστοιχούσαν στη μερίδα ενός ατόμου, κόστιζαν 26 ευρώ, τα 400 γρ. που πήραμε εμείς 52 ευρώ. Κι αν υπολογίσουμε και τις πατάτες και τις μπύρες φανταστείτε πόσο κόστιζε το γεύμα μας! 'Ήταν εμπειρία πάντως, μιας και είναι καλό να κάνουμε και γευσιγνωσία στα ταξίδια μας, αλλά δε μπορεί κανείς να θεωρήσει οτι το φοντί τρώγεται για κυρίως πιάτο, διότι από ένα σημείο και μετά μπουχτίζεις! Τα τυριά είναι βαριά και αρμυρά και δεν μπορείς να τα φας σε ποσότητα.
Αφού πήραμε και το γεύμα μας, αποχαιρετίσαμε τη Ζυρίχη, με το ποτάμι και τη λίμνη της, την παλιά πόλη, τις γέφυρες και τις πολυπληθείς λεωφόρους και ανεβήκαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε τις αποσκευές προς το αεροδρόμιο.
Μία ακόμη εκδρομή έφτασε στο τέλος της...άλλη μία φορά επιβεβαιώθηκα για το οτι οι μέρες των εκδρομών τελειώνουν πολύ γρήγορα και αυτό που σου μένει να θυμάσαι...πέρα βέβαια από τις μέρες αυτές, είναι η περίοδος της προσμονής, της προετοιμασίας, της αναζήτησης και της μελέτης για τον προοροσμό...Δεν έχω τελειώσει όμως με την Ελβετία...μου έχουνε μείνει σημαντικές πόλεις, όπως η Γενεύη, η Λωζάνη, η Βασιλεία, γι' αυτό θα επιστρέψω κάποια άλλη φορά...ίσως και σύντομα, ίσως κάποια άλλη εποχή...όχι χειμώμα, για να αποκομίσω και άλλες εικόνες!
Εν κατακλείδι...
Κάποια συμπεράσματα γενικά...και συνοπτικά και προσωπικές απόψεις, αλλά και κάποιες γενικές χρήσιμες πληροφορίες.
*Μου φάνηκε πολύ ακριβή χώρα σε σχέση με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές που έχω πάει
α)στο φαγητό που δεν πληρώσαμε κάτω από 40 φρ. το άτομο σε εστιατόρια, μεσαίας κατηγορίας, όχι χλιδάτα, με φαγητό κυρίως πιάτο, σαλάτα και μπύρα. Φθηνό φαγητό μπορεί να βρει κανείς στο σούπερ μάρκερ Migros και Coop και στο Nordsee που βρίσκεται μέσα στο σταθμό των τρένων στη Ζυρίχη.
β)στα εισιτήρια τρένου και τραμ. Η περιοχή που μέναμε εμείς υπάγεται στη ζώνη 11 και το κέντρο της πόλης στη ζώνη 10, οπότε ένα εισιτήριο τρένου για τη Ζώνη 10,11 κόστιζε 12,80 φρ, περίπου 10 ευρώ. Ταξί δε χρησιμοποιήσαμε καθόλου για να ξέρω.
γ)στους καφέδες και στα εμφιαλωμένα νερά. Ένας καφές σε καφετέρια, όχι στο
δρόμο, κόστιζε 5-7 φρ. και το μικρό μπουκάλακι νερό 4 φρ.
δ) στα καταστήματα με είδη ένδυσης και υπόδησης οι τιμές ήταν αυξημένες σε σχέση με την Ελλάδα.
ε) όσον αφορά την τιμή του ξενοδοχείου και των αεροπορικών εισιτηριών δε γνωρίζω, διότι πήγα με γκρουπ. Απλά είδα σε κάποια διαφημιστικά πως τα ξενοδοχεία κάνουν προσφορές του τύπου στις 4 βραδιές, η μία δώρο, ή στις 7 βραδιές οι 2 δώρο.
*Όσον αφορά τον καιρό, την εβδομάδα που είμασταν το κρύο ήταν υποφερτό, λίγο κάτω από το μηδέν και την τελευταία μέρα έφτασε στους +8 και κοντέψαμε να σκάσουμε από τη ζέστη, καθότι είχε και ζεστό ήλιο. Όλες τις μέρες φορούσα ισοθερμικά, ένα ζεστό πουλοβερ και μπουφάν.
*Οι Ελβετοί είναι ευγενάστατοι και όσους εμείς ρωτήσαμε για κάποια πληροφορία μας απάντησαν εις την αγγλικήν! Στη Ζυρίχη μιλάνε γερμανικά.
*Κάθε πόλη έχει τη δική της ομορφιά και χάρη...φύση...πολύ πράσινο και άφθονο χιόνι το χειμώνα όταν τριγυρνάς στα βουνά. Αντίστοιχα το καλοκαίρι θα είναι ονειρεμένα όταν κάνει κάποιος δραστηριότητες στα καταπράσινα αλπικά τοπια και κοντά στις λίμνες. Μάλλον η επόμενη φορά στην Ελβετία θα είναι άνοιξη ή καλοκαίρι για να πάρω και άλλες εικόνες...
Χρήσιμα στοιχεία:
*Το τοπικό νόμισμα είναι το ελβετικό φράγκο. Ένα ευρώ ήταν ίσο με 1,23 φράγκα (Αρχές Γενάρη 2011).
*Χιλιομετρικές αποστάσεις
Ζυρίχη-Λουκέρνη 55 χιλ.
Ζυρίχη-Βέρνη 120 χιλ.
Γενεύη-Λωζάνη 260 χιλ.
Βέρνη-Γενεύη 150 χιλ.
Γενεύη-Ζυρίχη 288 χιλ.
Γενεύη-Ζερμάτ 230 χιλ.
Γενεύη-Μοντρέ-Βεβέ 30 χιλ.
Ζυρίχη-Σαιν Μόριτζ 200 χιλ.
Ζυρίχη-Σαιν. Γκάλεν 85 χιλ.
Μιλάνο-Λουγκάνο 77 χιλ.
*Η Ελβετία είναι μία ώρα πίσω από την Ελλάδα.
*Όσον αφορά τα μουσεία...το μόνιμο παράπονό μου είναι οτι γενικώς κλείνουν πολύ νωρίς. Εμείς επειδή γυρνούσαμε σε ημερήσιες εκδρομές, όταν γυρνούσαμε ήταν ήδη κλειστά τα μουσεία. Έτσι δεν κατάφερα να επισκεφτώ το Kunsthaus Museum Πέρα από αυτό είχα καταγράψει τα εξής μουσεία στη Ζυρίχη που μου είχαν φανεί αξιόλογα και σας τα παραθέτω, διότι μπορεί να σας ενδιαφέρουν και να έχετε το χρόνο να τα επισκεφτείτε:
Μουσείο Reitberg (αρχαία ασιατική τέχνη), μουσείο Johan Jacobs (ιστορία αποικιακού καφέ και φαγητού), Ελβετικό εθνικό μουσείο, μουσείο ιστορίας της ιατρικής, μουσείο Beyer (ρολογιών).
*Σουβενίρ από την Ελβετία: Ρολόγια (χεριών και κούκους), σουγιάδες, ελβετικές σοκολάτες.
*Απαιτούμενα ταξιδιωτικά έγγραφα:Αρκεί η ταυτότητα με λατινικούς χαρακτήρες.
Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που είχαν γράψει τις δικές τους εμπειρίες, τις οποίες μελέτησα και πήρα πληροφορίες, και ιδιαιτέρως την ioanna balla, που είχε πάει πρόσφατα και μου αφιέρωσε ιδιαίτερο χρόνο.
Στις 2/1/2011 ξεκινήσαμε λοιπόν από το Ελ. Βενιζέλος, με απευθείας πτήση της Swiss για Ζυρίχη, ώρα 06.30 πρωϊνή. Θα μέναμε 6 μέρες στην Ελβετία, με διανυκτερεύσεις στη Ζυρίχη και διάφοες ημερήσιες εκδρομές. Το ξενοδοχείο μας ήταν το Movenpick 4*, κοντά στο αεροδρόμιο, αρκετά καλό, με μοντέρνα έπιπλα στα δωμάτια, πλούσιο πρωϊνό, ευγενέστατο προσωπικό και γαλήνια θέα από το παράθυρο του δωματίου στο χωριουδάκι που ξεπρόβαλε μέσα από την ομίχλη τα πρωϊνά και το βράδυ με τα φωτάκια του που σιγοκαίγανε. Το ξενοδοχείο ήταν μακριά από το κέντρο της Ζυρίχης κανά τεταρτάκι με το τρένο. Η θερμοκρασία την ώρα που φτάσαμε ήταν κοντά στους -2 βαθμούς, με ψιλό χιονόνερο που κάποτε κάποτε το έκανε χοντρή νιφάδα! Φορέσαμε τον εξοπλισμό, σκουφιά, γάντια, ισοθερμικά και ξεκινήσαμε για τον πρώτο μας περίπατο στην παγωμένη και ψιλοέρημη πόλη...Παρκάραμε στο πάρκιγκ που βρίσκεται κοντά στον κεντρικό σταθμό των τρένων, ανοίξαμε τα μάτια της ψυχής και ξεκινήσαμε...
Περάσαμε έξω από το Εθνικό μουσείο, το οποίο στεγάζεται σ' ένα όμορφο αρχιτεκτονικά κτίριο με πυργίσκους και βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Λίματ. Μπήκαμε στο σταθμό των τρένων και ρίξαμε μία πρώτη αναγνωριστική ματιά στα μαγαζάκια και στο όλο σύστημα. Βγαίνοντας περάσαμε τη λεωφόρο και πέσαμε μέσα στον πιο κεντρικό δρόμο της Ζυρίχης, την Banhofstrasse, στην οποία διέρχονται μόνο τραμ και λεωφορεία. Ήταν Κυριακή πρωϊ, τα καταστήματα ήταν κλειστά και κυκλοφορούσαν ελάχιστοι άνθρωποι. Χαζέψαμε στις βιτρίνες με τις πολύ "φθηνές" τιμές, φθάσαμε στην Parade Platz, όπου βρίσκονται πολλές τράπεζες και γενικώς εκεί ύπάρχει η μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα. Λέγεται πως κάτω από το δρόμο αυτό φυλάσσονται πολλοί και μεγάλοι θησαυροί. Επόμενη στάση η εκκλησία του Αγ. Πέτρου, στην παλιά πόλη, με το μεγαλύτερο δίσκο ρολογιού στην Ευρώπη, με διάμετρο 8,7μ. Κατόπιν επισκεφτήκαμε τον καθεδρικό Frauminster που χτίστηκε το 13ο αι., με εξαίρεση τη νεογοτθική του πρόσοψη, που ολοκληρώθηκε το 1911. Εκεί θαυμάσαμε τα περίφημα βιτρώ του Σαγκάλ, που για να πω και την αμαρτία μου δε με ενθουσίασαν και ιδιατέρως. Έχω δει και ωραιότερα...Επόμενη στάση στο ναό Grossmunster, που σημαίνει μεγάλο μοναστήρι. Και οι 3 αυτοί ναοί δεσπόζουν στο κέντρο της πόλης και ξεχωρίζουν από μακριά. Συνεχίσαμε ως το τέλος της Banhofstrasse και φτάσαμε στη λίμνη. Το κρύο κοντά στο νερό ήταν ακόμη πιο τσουχτερό και ήταν πλέον ώρα να αναζητήσουμε ένα ζεστό χώρο για ζέσταμα και ξεκούραση. Έτσι μπήκαμε σ' ένα ξενοδοχείο που το όνομά του μου διαφεύγει, στρωθήκαμε στο όμορφο εποχής σαλόνι του και παραγγείλαμε ζεστές σοκολάτες. Μέσα σε αυτή τη θαλπωρή και χωμένοι στις αναπαυτικές πολυθρόνες...το αίμα ξανακύλησε στις φλέβες..:roll:Συνηδειτοποιήσαμε όμως πως χρειαζόμασταν ύπνο, μιας και είχαμε ξεκινήσει από τη μαύρη νύχτα!Περπατώτας σιγά σιγά φτάσαμε στο σταθμό, τσιμπήσαμε κάτι βρώμικα που ήταν μούρλια, πήγαμε στο πάρκιγκ και με το όχημα στο ξενοδοχείο. Τα τεραστίων διαστάσεων κρεβάτια μας περίμεναν και έτσι παραδοθήκαμε στην αγκαλιά του Μορφέα ως το απόγευμα...
Φρέσκοι φρέσκοι, μετά από ένα τρίωρο ύπνο, ξαναβάλαμε τον εξοπλισμό και έτοιμοι για νυχτερινή βόλτα στην πόλη. Από το ξενοδοχείο πήγαμε στο σταθμό για να πάρουμε το τρένο. Θα γνωρίζετε βέβαια, οτι τα πάντα στην Ελβετία λειτουργούν με απόλυτη ακρίβεια και τα τρένα φεύγουν ακριβώς στην ώρα τους. Στα ελάχιστα λεπτά που είχαμε για να κόψουμε εισιτήρια από το μηχάνημα δεν τα καταφέραμε, διότι παρόλου που υπήρχαν οι οδηγίες στα αγγλικά, μας μπέρδεψαν τόσο που όσες προσπάθειες και να κάναμε, καταθέσαμε τα όπλα και μπήκαμε στο τρένο χωρίς εισιτήριο. Μέσα στην τρελή χαρά, χαζεύαμε δεξιά κι αριστερά, ώσπου ξεπρόβαλε ένας ελεγκτής, που ζητούσε να δει τα εισιτήριά μας. Τώρα την κάτσαμε τη βάρκα...του εξηγούσαμε όλα τα παραπάνω με τις αποτυχημένες προσπάθειες στο μηχάνημα, οτι δεν ήταν κάποιος εκεί να μας δείξει, οτι ήταν η πρώτη μας μέρα στη Ζυρίχη...τίποτα αυτός...ντε και καλά να μας κόψει πρόστιμο 80 φράγκα, δηλ. περίπου 66 ευρώ. Δεν υπήρχε περίπτωση να πληρώναμε το πρόστιμο.
Βρε του δείχναμε τα χρήματα που είχαμε στα χέρια για να κόψουμε εισιτήριο...τίποτα... αυτός το χαβά του...Για συμπαράσταση έρχεται και μία γυναίκα ελεγκτής, η οποία γνώριζε καλύτερα αγγλικά και μας έλεγε κι αυτή τα ίδια...Μας πρήξανε τα συκώτια...φτάσαμε στη στάση που έπρεπε να κατεβούμε. Τους είπαμε οτι εμείς πρέπει να βγούμε και με τα χίλια παρακάλια, επιτέλουςμας έκοψαν ένα απλό εισιτήριο, το πληρώσαμε, γλιτώσαμε το πρόστιμο και μας έδειξαν και πως λειτουργεί το μηχάνημα. Τέλος καλό...όλα καλά!Το θέμα πάντως είναι πως όσες φορές κι αν χρησιμοποιήσαμε τα μέσα μαζικής μεταφοράς μπήκε έλεγχος! Αυτό είναι σύστημα...όχι σαν εμάς που δε μπαίνει ποτέ ελεγκτής και έρχεται το ένα έλλειμμα μετά το άλλο!Αφού ξεμπερδέψαμε με τους ελεγκές αισίως, βγήκαμε πάλι στη Banhofstrasse και κατευθυνθήκαμε προς τα στενάκια της παλιάς πόλης, όπου χαλαρώσαμε χαζεύοντας τα κτίρια και τις βιτρίνες.Θυμηθήκαμε οτι δεν είχαμε φάει κάτι σημαντικό όλη τη μέρα, πέρα από το πρωϊνό στο αεροπλάνιο και το βρώμικο το μεσημέρι, οπότε έπρεπε να ψάξουμε για body fuel, όσο ήταν ακόμη νωρίς, γιατί εκεί δεν ήταν Ελλάδα που τρως και στις 12 το βράδυ...Πέσαμε πάνω στο κελάρι Zeughauskeller για το οποίο είχα πάρει πληροφορίες από το φόρουμ και ξαποστάσαμε στο ζεστό και όμορφα διακοσμημένο περιβάλλον, δοκιμάζοντας τοπικές σπεσιαλιτέ και πίνοντας τη δική τους βαρελίσια μπύρα. Μείναμε ως τις 11 το βράδυ και παρατηρήσαμε οτι ήδη οι περισσότεροι πελάτες είχαν αποχωρήσει. Στο εξωτερικό, ως γνωστόν, δε μένουν ως αργά έξω.
Κατευθυνθήκαμε στο σταθμό των τρένων, εκδόσαμε νόμιμα τα εισιτηριάκια μας και φτάσαμε στο ξενοδοχείο για τη βραδινή μας ξεκούραση. Η πρώτη μας μέρα έλαβε τέλος...με υπέροχες εικόνες και δραστηριότητες...
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο
Πρωϊνό ξύπνημα και πλουσιοπάροχο πρόγευμα...όπου στη θέα του μπουφέ τρελαινόμαστε και γεμίζουμε τα πιάτα μας με τόσα... όσα δεν τρώμε στην Ελλάδα σε δύο μέρες!Η δικαιολογία μας ήταν ευκολότατη...είμαστε σε διακοπές, που όλα επιτρέπονται, και λόγω κρύου και περπατήματος τα καίμε! Δικαιολογίες...και μάλιστα φθηνές.
Με τον όμορφο εξοπλισμό μας, ξεκινήσαμε προς το βορρά για τους πασίγνωστους καταρράκτες του Ρήνου, μέσω του χωριού Σαφχάουζεν. Φτάσαμε μετά από καμιά ωρίτσα, το κρύο ήταν τσουχτερό και σε συνδυασμό με την υγρασία της περιοχής, λόγω των νερών, μας τρύπαγε τα γυμνά μέρη του σώματος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως τα γυμνά χέρια μου κατα τη διάρκεια της φωτογράφησης, με πονούσαν τόσο που ένιωθα πως θα κάνω πληγές. Τα νερά έπεφταν με ορμή και δημιουργούσαν ένα αφρισμένο τοπίο. Το πλάτος των καταρρακτών φτάνει τα 150 μ. και το μήκος τους τα 23μ. Βλέποντας το όλο τοπίο, σκέφτηκα το πόσο όμορφη θα είναι η περιοχή την άνοιξη ή το καλοκαίρι που θα μπορεί ο επισκέπτης να μπει με βάρκα στη λίμνη και να φτάσει πιο κοντά στους καταρράκτες. Το σημείωσα στη μνήμη μου για την επόμενη φορά...Τραβήξαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, χαζέψαμε τη γύρω φύση και τα λιγοστά σπιτάκια που υπάρχουν στην περιοχή, μπήκαμε σ' ένα μαγαζάκι με σουβενίρ για να ζεσταθούμε και φύγαμε με προορισμό το μαγευτικό χωριουδάκι Stein Am Rein, που στα ελληνικά θα πει πέτρα στο Ρήνο.
Εικόνες μοναδικές από ένα χωριό που σιγά σιγά ξυπνούσε και οι καταστηματάρχες άνοιγαν τα γραφικά μαγαζάκια τους δειλά δειλά μέσα στο κρύο.Μία αψίδα στην είσοδο του χωριού σε υποδέχεται και αφού τη διαβείς, μπαίνεις στον κεντρικό δρόμο. Το δρόμο αυτόν πλαισιώνουν μοναδικά ζωγραφιστά σπίτια που γεμίζουν τα μάτια με υπέροχες εικόνες. Πλακόστρωτα μικρά δρομάκια, γραφικά σπίτια διακοσμημένα με μπαλκονάκια και λουλούδια, όλα φτιαγμένα με ξεχωριστό γούστο και αρμονικά δεμένα με το περιβάλλον! Αφού περιδιαβήκαμε σε όλο τον κεντρικό και χαζέψαμε ένα προς ένα τα πάντα, γιατί δε τα χορταίναμε, κατεβήκαμε στον παράλληλο δρόμο, που είναι το ποτάμι, όπου επικρατούσε φοβερή ησυχία...τα νερά ήταν γαλήνια, πάπιες πήγαιναν πέρα δώθε, πλησιάζοντας προς τις όχθες για παιχνίδι και φαγητό. Κάθε φορά που βρίσκομαι σε τέτοια όμορφα τοπία, ξεχνάω τα πάντα και γαληνεύω...νομίζω πως αυτός είναι και ο στόχος!Αφού χορτάσαμε τη βόλτα μας και εκεί, πήραμε το δρόμο για τη Λουκέρνη.
Μετά από μιάμιση ωρίτσα, σταθμεύσαμε στη Λουκέρνη και σα μικροί Κολόμβοι, ξεκινήσαμε την ανακάλυψη. Η παλιά πόλη είναι γεμάτη πεζόδρομους και επειδή ήταν ήδη μεσημέρι έσφυζε από ζωή. Οι άνθρωποι έκαναν τα ψώνια τους και έδιναν μια ζωντάνια στην πόλη, παρά το κρύο και την υγρασία. Περάσαμε από το γνωστό κατάστημα Bucherer και περιηγηθήκαμε και στους 3 ορόφους, χαζεύοντας μόνο τα ρολόγια διαφόρων τιμών. Περάσαμε από την ξύλινη γέφυρα του παρεκκλησίου, που λέγεται οτι είναι η παλαιότερη ξύλινη γέφυρα της Ευρώπης. Το σκεπαστό μέρος της γέφυρας διακοσμούν τριγωνικές ξύλινες παραστάσεις με μοναδικά ντοκουμέντα εθνικής και τοπικής ιστορίας. Τα πλευρικά στηρίγματα και οι τριγωνικές παραστάσεις κάηκαν ολοσχερώς το 1993 και ξαναφτιάχτηκαν. Περάσαμε από το σήμα κατατεθέν της Λουκέρνης, το μνημείο του Λέοντος που λένε οτι είναι αφιερωμένο στους Ελβετούς στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Πρόκειται για ένα σκαλιστό λιοντάρι μέσα σε βράχο, με χαρακτηριστικό το θλιμμένο του ύφος. Είναι τόσο εκφραστικό που βλέποντάς το, νιώθεις οτι πονά την ώρα που το καρφώνουν! Στη Λουκέρνη υπάρχει ένα πολύ ωραίο μουσείο μεταφορών που περιλαμβάνει μία μεγάλη συλλογή από αεροπλάνα, τρένα, μοτοσυκλέτες, αυτ/τα, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου, δεν καταφέραμε να το επισκεφτούμε, μιας και τα μουσεία κλείνουν πολύ νωρίς. Μετά την παραπάνω περιήγηση στην πόλη, αναζητήσαμε μία μπυραρία ακριβώς απέναντι από την ξύλινη γέφυρα, που βρισκόταν στο κελάρι του Δημαρχείου με δική της μπύρα και τοπικές σπεσιαλιτέ. Καθίσαμε σ' ένα τραπεζάκι, μπροστά στα μπρούτζινα βαρέλια που περιείχαν μπύρα και απολαύσαμε υπέροχα λουκάνικα με διάφορες σάλτσες και μπύρες. Πιο ξεκούραστοι και χορτασμένοι, βγήκαμε ξανά στην πόλη, που πλέον είχε τυλιχτεί με το νυχτερινό της πέπλο. Η εικόνα ήταν διαφορετική και πιο ρομαντική από την πρωϊνή. Έτσι λοιπόν περπατήσαμε λίγο ακόμη στη φωτισμένη Λουκέρνη και τραβήξαμε τις βραδινές μας φωτογραφίες. Έφτασε όμως η ώρα να αναχωρήσουμε για τη Ζυρίχη, οπότε την αποχαιρετήσαμε παίρνοντας μαζί μας σαν τελευταία εικόνα αυτήν της ξύλινης γέφυρας, που για μένα είναι το πρώτο που θα θυμάμαι όταν μιλάω για τη Λουκέρνη. Μετά την επιστροφή στο ξενοδοχείο, κάναμε μία μικρή βόλτα σε ένα εμπορικό κέντρο που υπήρχε στο χωριό, με σκοπό να ρίξουμε μία ματιά στα σούπερ μάρκετ της αλυσίδας Coop και Μigros. Εκεί που χαζολογούσαμε φτάσαμε στο διάδρομο με τα κρασιά και αποφασίσαμε πως θα ήταν πολύ καλή ιδέα να πάρουμε κρασί και ξηρούς καρπούς, να πάμε στα ζεστά και να απολαύσουμε τη θαλπωρή του δωματίου, αναπολώντας όσα κάναμε κατά τη διάρκεια της ημέρας αυτής και πλάθοντας όνειρα για τις επόμενες...όπερ και εγένετο.
Η τρίτη μέρα ξημέρωσε και μας επεφύλασσε κατάλευκα τοπία και χιονοπόλεμο. Μετά από την κρασοκατάνυξη και την ανάπαυση στην αγκαλιά του Μορφέα, έπρεπε να ξυπνήσουμε βάρβαρες ώρες και για την ακρίβεια ώρα 6η πρωϊνή!
Πρόγευμα και δρόμο για το Chur. Η βιασύνη οφειλόταν στο οτι 9.58 ΑΚΡΙΒΩΣ όμως θα έφευγε από το Chur το Αλπικό τρένο, το οποίο μετά από μία μαγευτική διαδρομή 2,5 ωρών θα μας παρέδιδε στο χιονοδρομικό κέντρο Σαιν Μόριτζ. Νυσταγμένοι αλλά χαρούμενοι, φτάσαμε οδικώς στο Chur, το οποίο είναι ένα μικρό χωριό με αρκετά μαγαζιά με στολές και εξοπλισμό για σκι, καθώς από κει περνά το τρένο που μεταφέρει τους σκιέρ σε διάφορα γνωστά χιονοδρομικά κέντρα της Ελβετίας.
Μετά από μία βολτίτσα στο Chur, από όπου προμηθευτήκαμε καφεδάκι για να ανοίξει το μάτι και να απολαύσουμε το αλπικό τοπίο, επιβιβαστήκαμε στο τρένο και ξεκινήσαμε. Πολύ γρήγορα τα χιονισμένα τοπία διαδέχονταν το ένα το άλλο. Μικρά χωριουδάκια χωμένα μέσα στα χιόνια μας έκαναν να αναρωτηθούμε πως πάνε οι ιδιοκτήτες στα σπίτια τους με τόσο πολύ χιόνι. Διαβαίναμε ανάμεσα από συστάδες κατάλευκων δένδρων, που από το βάρος των χιονιών λύγιζαν τα κλαδιά τους. Βαθιές χαράδρες, τις οποίες περνούσαμε πάνω από όμορφα πέτρινα γεφύρια, ξέφωτα στρωμένα με άσπρο μαλακό σατινένιο σεντόνι και χιόνια παντού σενέθεταν τις εικόνες που βλέπαμε επί 2,5 ώρες.
Φτάσαμε στο Σαιν Μόριτζ και εκεί πια νιώθαμε μειοψηφία, διότι μικροί και μεγάλοι, από την ηλικία των 4 ετών ως την ηλικία των 80 κρατούσαν τον εξοπλισμό του σκι και παίρνανε το δρόμο για το τελεφερίκ που θα τους ανέβαζε από το χωριό στο χιονοδρομικό κέντρο. Το Σαιν Μόριτζ μου φάνηκε μοντέρνο και κοσμοπολίτικο. Χτισμένο σε υψόμετρο 1580 μ. με γραφικά σαλέ και πολυτελή ξενοδοχεία. Για την εμπειρία...είπαμε να ακολουθήσουμε τους σκιέρ και να ανεβούμε στο χιονοδρομικό, ως το δεύτερο επίπεδο, με εισιτήριο 40 φράγκα, περίπου 35 ευρώ, μία διαδρομή διάρκειας 15 λεπτών. Άουτσ...έτσουξε πολύ νομίζω...εμ τι γυρεύουμε εμείς σε τέτοια φθηνιάρικα μέρη;Τεσπα...Αφού στριμωχτήκαμε στο τελεφερίκ, εμείς οι κοινοί θνητοί και οι σκιέρ κάθε ηλικίας φτάσαμε...Η διαδρομή ήταν πανέμορφη και ονειρεμένη καθώς απομακρυνόμασταν από το χωριό και το αφήναμε πίσω μακριά, ανεβαίνοντας στο βουνό και στον ουρανό. Βγήκαμε στο χιόνι και αρχίσαμε τις φωτογραφίες στο κατάλευκο τοπίο, η λευκότητα του οποίου έσπαγε από τους εκατοντάδες σκιέρ με τις πολυχρωμες στολές τους. Ένα σύγχρονο εστιατόριο σαλέ που υπήρχε εκεί ήταν ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο και δεν τολμήσαμε να μπούμε. Αφού χορτάσαμε το χιόνι, ξαναπήραμε το τελεφερίκ και κατεβήκαμε στο χωριό. Τρέχοντας με την 4η ταχύτητα και προσέχοντας μή πέσουμε κάτω, κατευθυνθήκαμε στο σταθμό των τρένων, διότι έπρεπε να πάρουμε πάλι το αλπικό τρένο προς το Νταβός.
Άλλη μία ώρα μέσα σε κατάλευκα τοπία και φτάσαμε στο Νταβός, που κι αυτό έχει ένα παγκόσμιας φήμης χιονοδρομικό κέντρο. Περπατήσαμε στον κεντρικό δρόμο με μεγάλη προσοχή, διότι παντού υπήρχε πάγος και χαζέψαμε στις μοντέρνες και πανάκριβες βιτρίνες των καταστημάτων. Και αυτό κοσμοπολίτικο και τουριστικό μέρος.
Στάση στα εστιατόρια Coop, τα οποία έχουν πολύ προσιτές τιμές για μας τους Έλληνες. Εκείνο που χρειαζόμασταν αυτή τη στιγμή ήταν μία ζεστή σούπα, την οποία και δοκιμάσαμε. Ξεκούραση και φαγητό και μετά επιστροφή από το Νταβός στη Ζυρίχη οδικώς.
Το βράδυ όταν ξάπλωσα περάσανε σαν ταινία οι κάτασπρες εικόνες που είχα απολαύσει κατά τη διάρκεια αυτής της μέρας. Και η επόμενη όμως δε θα άλλαζε χρώμα...θα βλέπαμε πάλι μια άσπρη μέρα...
Γεμάτοι χαρά για την καινούρια μέρα και όρεξη για νέες περιπλανήσεις, ξεκινήσαμε την ολοήμερη εκδρομή μας στη λίμνη Τίτιζε. Στο δρόμο συναντήσαμε πάλι χιόνια και όταν φτάσαμε στη λίμνη, το χιόνι που ήταν μαζεμένο στις άκρες έκανε μεγάλους λόφους. Η θερμοκρασία ήταν υπό το μηδέν, οπότε όπως καταλαβαίνετε τα πάντα ήταν παγωμένα. Χιόνια παντού...ακόμη και η λίμνη ήταν παγωμένη, πανέτοιμη για πατινάζ...Περιδιαβήκαμε στο γραφικό χωριουδάκι, φωτογραφηθήκαμε με το λευκό φόντο και αρχίσαμε την έρευνα αγοράς στα ρολόγια κούκους. Αφού δε θέλαμε να πάρουμε ρολόγια χειρός από την Ελβετία, μας άρεσαν τα χειροποίητα κρεμαστά ξύλινα σπιτάκια, τα οποία υπήρχαν σε διάφορα μεγέθη και σε διάφορες τιμές φυσικά...Στην κορυφή της σκεπής, υπήρχε ένα μικρό παραθυράκι και στις ολόκληρες ώρες, άνοιγε, έβγαινε ο κούκος, έκανε τα αντίστοιχα κουκου του και στο τέλος έπαιζε κλασσική μουσική, οι χορευτές χόρευαν, το πηγάδι ανέβαζε νερό, ο ξυλοκόπος έκοβε ξύλα, μία μπάντα έκανε παρέλαση. Αναλογα με το μέγεθος του σπιτιού υπήρχαν και διάφορες παραστάσεις. Διάλεξα ένα μέτριο σπιτάκι που κόστιζε 100 ευρώ. Τα μεγαλύτερα και τα πιο περίτεχνα ξεπερνούσαν τα 1000 ευρώ.
Μετά τις περίφημες αγορές μας συνεχίσαμε για τη Γερμανία. Επισκεφτήκαμε λοιπόν το Φράιμπουργκ της Γερμανίας, το οποίο μας άρεσε ιδιαιτέρως. Φημίζεται για το Παν/μιο του και κυρίως για τη θεολογική σχολή. Έχει 350.000 κατοίκους. Περπατήσαμε στον κεντρικό δρόμο, την Bertold str. και παρατηρήσαμε οτι στα πεζοδρόμια υπήρχαν κάποιες ψηφιδωτές παραστάσεις, έξω από κάθε κατάστημα, οι οποίες απεικόνιζαν για παράδειγμα ένα ψαλίδι και μία χτένα, που σημαίνει οτι το μαγαζί αυτό παλιά ήταν κουρείο, ένα καρβέλι ψωμί που σημαίνει οτι ήταν αρτοποιείο, ένα προβατο που σημαίνει οτι ήταν κρεοπωλείο. Διασχίσαμε τον κεντρικό δρόμο ξεκινώντας από το Konzert Haus και το Stadttheater, περάσαμε από ένα κτίριο του Παν/μιου όπου είχε ζήσει ο γνωστός σε όλους μας Έρασμος, διασχίσαμε τη Josepf str μέσα από στενάκια της παλιάς πόλης και φτάσαμε την Munsterplatz, στην οποία τις εντυπώσεις κερδίζουν το μεγαλόπρεπο κτίριο του μοναστηριού και τα χρωματιστά κτίρια γύρω γύρω. Εντός του μοναστηριού θαυμάσαμε πολύ ωραία βιτρώ. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας και φτάσαμε το άκρο της πόλης, όπου ένας όμορφος πύργος δίνει πολύ ωραία εικόνα στο όλο τοπίο. Καιρός για στάση και για μεσημεριανό φαγητό σε μία μπυραρία, ονόματι Feierling με θέα σε ένα γραφικό στενάκι της παλιάς πόλης και ένα μικρό καναλάκι με νερό. Το γεύμα μας σήμερα, ευτυχώς ανερχόταν σε πολύ προσιτές τιμές για μας, καθότι είμασταν στη Γερμανία. Αφού ξεκουραστήκαμε και ήπιαμε τις μπύρες παραγωγής τους συνεχίσαμε τη βολτίτσα μας την πόλη, στους δρόμους Kaiser-Joeseph str και στην Werthmanntrabe και σιγά σιγά πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τη Ζυρίχη.
Το πρόγραμμα δεν ήταν βαρύ, όπως παρατηρήσατε, οπότε σιγά μη καθίσουμε στο ξενοδοχείο από τόσο νωρίς. Βόλτα στη Ζυρίχη βραδινή! Πήραμε το τρένο και κατεβήκαμε στον κεντρικό σταθμό, από όπου ξεκινούσαν οι εξορμήσεις μας στην πόλη. Τα φώτα της πόλης και των κτιρίων αντικατοπτρίζονταν μέσα στο ποτάμι. Ήταν νωρίς ακόμη και ο κόσμος κινούνταν ζωηρά στην πόλη. Περπατήσαμε στο Neiderdorfstrasse, εκεί όπου βρίσκεται η νυχτερινή ζωή της πόλης, καθώς εκεί υπάρχουν πολλά μπαράκια κι εστιατόρια με τοπική και διεθνή κουζίνα. Περπατήσαμε πέρα δώθε, περάσαμε ξανά και ξανά τις γέφυρες, θαυμάσαμε τα τεράστια κτίρια και τους φωτισμένους ναούς. Πέρα από το συνιθισμένο φωτισμό, ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος έδινε ξεχωριστή και ρομαντική εικόνα την πόλη. Οι σημειώσεις μου έλεγαν πως θα ήταν καλή ιδέα να πάμε για ποτό στο Bar Restaurant Jules Verne urania στην Uraniastrasse. Βρίσκεται ανάμεσα στο σιδηροδρομικό σταθμό και το Lindenhof. Η πρόσβασή του ήταν λίγο περίεργη και για να φτάσουμε εκεί έπρεπε να μπούμε στο ισόγειο εστιατόριο Brasserie Lipp και να πάρουμε το ασανσέρ που βρισκόταν μέσα σε αυτό. Η παρέα συμφώνησε οτι δεν ήταν καθόλου κακή ιδέα και ενθουσιαστήκαμε μόλις ανεβήκαμε πάνω. Ευτυχώς άδειαζε ένα τραπεζάκι και το καταλάβαμε, διότι τα τραπέζια ήταν λιγοστά και περιζήτητα. Ήπιαμε τις μπύρες μας, οι τιμές των οποίων κινούνταν γύρω στα 7-8 φράγκα, και χαζέψαμε τη θέα γύρω γύρω. Τα υπόλοιπα ποτά ήτανε αφενός πιο ακριβά και αφετέρου γνωρίζετε σε τι ποσότητα σερβίρουν στο εξωτερικό τα ποτά...'οσο η μισή σύριγγα!Τι να μου κάνουν 2 γουλιές ουίσκυ;
Η ώρα είχε φτάσει 11 το βράδυ και ήταν πια ώρα για να πάρουμε το τρένο προς το ξενοδοχείο. Σας χαιρετάμε γι' απόψε και θα σας περιμένουμε στην επόμενη ξενάγηση...
Η προτελευταία μέρα θα μας χάριζε αξέχαστες εικόνες από αλπικά χιονισμένα τοπία και την αριστοκρατική Βέρνη...
Μετά το πρόγευμα ξεκινήσαμε από τη Ζυρίχη με κατεύθυνση το Ιντερλάγκεν, το οποίο βρίσκεται στο μέσο της Ελβετίας, μεταξύ δύο λιμνών, της Brienzer See και της Thuner See. Περιοχές γραφικές γύρω από τις λίμνες έλκουν τους φυσιολάτρες για υπέροχες στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας. Φαντάζομαι πως τους θερινούς μήνες θα μαζεύονται στα εξοχικά τους σπίτια και θα απολαμβάνουν τις δραστηριότητες γύρω από τη λίμνη, πικ νικ, μπάνιο, ψάρεμα, βαρκάδες, πεζοπορία στην ονειρεμένη φύση...
Το ίδιο το Ιντερλάγκεν σαν πόλη δεν έλεγε τίποτα το ιδιαίτερο και είχε και μία βρώμα που έψαχνες να βρεις τις αγελάδες και τα γουρούνια που τυχόν έβοσκαν τριγύρω! Ευτυχώς δε σπαταλήσαμε πολύ χρόνο.
Ο οργανισμός μας τράβαγε πάλι χιόνια και έτσι πήραμε το δρόμο για το Lauterbrunnen, από όπου θα πέρναμε ένα τρενάκι σαν τον οδοντωτό και θα ανεβαίναμε στο Wengen. όλα τριγύρω κατά τη διαδρομή μας χιονισμένα...κατάλευκες τεράστιες κοιλάδες με μικρά χωριουδάκια εδώ κι εκεί, μία μαγεία που συναρπάζει ακόμη και τους πιο πεζούς ανθρώπους.
Το τρενάκι για το Wengen έτοιμο, βγάλαμε τα εισιτήριά μας και στρογγυλοκαθίσαμε παρέα πάλι με τους σκιέρ κάθε ηλικίας. Η διαδρομή ως το Wengen απολαυστική...πόσο μου αρέσουν τα χιονισμένα χωριά...κι όταν τα βλέπεις από ψηλά είναι ακόμη πιο όμορφα...Το Wengen μας υποδέχτηκε ολόλευκο, πολλοί επισκέπτες έκαναν σκι σε κάποιες μικρές πίστες που υπήρχαν και γονείς με τα μικρά παιδάκια τους κατέβαιναν την πλαγιά προσεχτικά. Σ' ένα χώρο περιφραγμένο, δάσκαλοι του σκι έκαναν μάθημα στα παιδάκια ηλικίας πάνω κάτω 5 ετών. Μου φάνηκε πολύ περίεργο, διότι δεν είχα ποτέ τέτοια εμπειρία, και όσο να πείτε στο νησί μου δε μας μάθαιναν μικρά σκι...παρά μόνο κολύμπι! Το χωριό μικρό και θαυματουργό, με όμορφα καταστήματα με ξύλινη επένδυση, ξενοδοχεία και καφέ.Ησυχία παντού...σε έκανε να γαληνεύεις και να απολαμβάνεις το χιονισμένο τοπίο. Μπήκα σ' ένα κατάστημα με σουγιάδες και μελέτησα αυτό το είδος του σουβενίρ που αγοράζουν οι περισσότεροι επισκέπτες της Ελβετίας. Υπάρχουν σουγιάδες με ένα μαχαιράκι απλό έως ολόκληρο σύστημα με ψαλίδια, κουτάλια, πιρούνια,γάντζους, διάφορα ανοιχτήρια για μπουκάλια, λίμα, κατσαβίδια. Πήρα ιδέες για το ποιος σουγιάς θα μου χρειαστεί...
Τον οδοντωτό και πίσω για Lauterbrunnen. Από αυτά τα ονειρεμένα μέρη πήραμε εικόνες με βίντεο και με φωτογραφική μηχανή.
Δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε και φτάσαμε στην αρχόντισα της Ελβετίας, τη Βέρνη! Δυστυχώς με το που πατήσαμε το πόδι μας άρχισε να βρέχει...σύννεφα παντού και μουντάδα. Δε μας πτόησε τίποτα όμως...Ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στην πρωτεύουσα του ελβετικού ομόσπονδου κράτους από το 1848. Η πόλη αυτή έχει ως σύμβολό της τη μαύρη αρκούδα, η παράσταση της οποίας κοσμεί και τη σημαία της, που ήταν το πρώτο ζώο που έσφαξε ο δούκας του Τσέριγκαν το 1191, όταν την κατέκτησε. Μπέρεν στα γερμανικά σημαίνει αρκούδα. Στη Βέρνη χτυπάει η καρδιά της Ελβετίας. Είναι η πολιτική, διπλωματική και γεωγραφική μητρόπολη καθώς και τόπος διεθνών συναντήσεων υψηλού επιπέδου. Σύνθημα των κατοίκων της "Σκέφτομαι άρα υπάρχω".
Η περιήγησή μας ξεκίνησε από το πάρκο με τις αρκούδες, αλλά οι αρκουδίτσες δε μας έκανα την τιμή...ήταν κρυμμένες...μάλλον τις πιάσαμε σε ώρες ύπνου! Από το σημείο αυτό, φαίνεται πως η Βέρνη είναι αριστοκρατική πόλη. Περπατήσαμε τη γέφυρα και μπήκαμε στον κεντρικό πλακόστρωτο δρόμο, στον οποίο από οχήματα κινούνταν μόνο τραμ. Δεξιά και αριστερά του δρόμου σκεπαστά πεζοδρόμια, όπου μπορεί να χαζεύει κανείς τις βιτρίνες και να πίνει τον καφέ του, χωρίς να βρέχεται. Οι περίφημες αυτές αψίδες, οι οποίες για 6 χιλ. κατά μήκος των κεντρικών δρόμων, προσφέρουν ένα φυσικό καταφύγιο στους περαστικούς, τους επισκέπτες και τους αγοραστές από τον ήλιο, τις ξαφνικές μπόρες και το πυκνό χιόνι. Το δρόμο λοιπόν αυτό ακολουθήσαμε και μεις, πότε κάτω από την αψίδα και πότε έξω από αυτήν, ανάλογα με το πόσο έβρεχε. Σε κάποιο κτίριο του κεντρικού αυτού δρόμου έζησε ο Αινστάιν και εκεί λέγεται οτι συνέλαβε τη θεωρία της σχετικότητας. Στάση στο δημαρχείο και στον καθεδρικό ναό του Αγ. Βικέντιου. Πρόκειται για τον πιο ψηλό ναό της Ελβετίας και για μένα τεράστιο σε μέγεθος. Στην είσοδο του ναού μία λεπτομερής παράσταση γλυπτών απεικονίζει από τη δεξιά μεριά την κόλαση και από την αριστερή τον παράδεισο...ακόμη δεν έχω αποφασίσει πού θέλω να πάω! Μπαίνοντας στο ναό, μας μάγεψε η μουσική από το εκκλησιαστικό όργανο. Ξαναβγήκαμε στο μεσαιωνικό κομμάτι του κεντρικού δρόμου, όπου να σημειώσω η κάθε συνοικία ξεχωρίζει από την άλλη, από ένα συντριβάνι που υπάρχει στο μέσο του δρόμου και στη μέση του συντριβανιού μία στήλη με ένα άγαλμα. Σε κάποιο σημείο συναντήσαμε τον τεράστιο πύργο ρολόι. Περπατήσαμε όλο τον κεντρικό δρόμο και αφήσαμε πίσω μας το μεσαιωνικό κομμάτι. Πιο σύγχρονα καταστήματα και καφέ στόλιζαν την περιοχή αυτή. Κάτι αξιοσημείωτο ήταν οτι στα τραπεζάκια των καφέ που βρισκόταν σε εξωτερικό χώρο υπήρχαν κουβέρτες τοποθετημένες στις πολυθρόνες για να μην κρυώνει ο πελάτης!Καλό ε...Περάσαμε έξω από το Κοινοβούλιο και την όμορφη πλατεία του, που τη στόλιζε ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δένδρο, ένα παγοδρόμιο και τα τριγύρω αρχοντικά κτίρια που στεγάζουν τράπεζες και υπηρεσίες. Σοκολατερί παντού με τιμές για σοκολατάκια 6,5 φράγκα τα 100 γρ.
Η βροχή δυνάμωνε...και μεις δρόμο παίρναμε δρόμο αφήναμε και θέλαμε να δούμε όσο πιο πολύ την πόλη. Body fuel δεν είχαμε όμως, οπότε μπήκαμε σε ένα σούπερ μάρκετ Migros, το οποίο είχε και εστιατόριο και δοκιμάσαμε τοπικές λιχουδιές από το ζεστό και το κρύο μπουφέ του και πληρώσαμε ανάλογα με τα γραμμάρια που ζύγιζε το πιάτο μας! Στο σημείο αυτό να πω πως το κατούρημα πληρώνεται στην Ελβετία...1 φράγκο και αφαιρείται από αγορές που κάνεις στο κατάστημα ή από το φαγητό εάν πρόκειται για εστιατόριο.
Αφού φάγαμε, ζεσταθήκαμε, κουβεντιάσαμε, χρησιμοποιήσαμε την τουαλέτα, είπαμε να ξαναβγούμε στην πόλη. Το φως της μέρας είχε διαδεχτεί το σκοτάδι. Η φωτισμένη Βέρνη και πάλι ήταν κούκλα. Ο χριστουγεννιάτικος στολισμός στα κτίρια του κεντρικού δρόμου ήταν απολαυστικός. Το περίεργο ήταν πως το μοναδικό και επιβλητικό ρολόι στον πύργο δε φωτιζόταν και δεν ξεχώριζε από μακριά τη νύχτα. Η τελευταία εικόνα που πήρα από τη Βέρνη ήταν αυτή του φωτισμένου κεντρικού δρόμου με το ψιλόβροχο και τα ρολόγια να χτυπάνε ώρα 8η βραδινή...
Πίσω στη Ζυρίχη και ετοιμασία για την αυριανή αναχώρηση για την Ελλάδα...γιατί όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα...με την προσμονή να έρθουν τα επόμενα...
Τελευταία μέρα στη Ζυρίχη και στην Ελβετία γενικώς, με βαλίτσες στην αποθήκη του ξενοδοχείου και ώρα πτήσης 20.30, ξεκινήσαμε την τελευταία μας βόλτα στην πόλη.
Πολύ κοντά στο σταθμό των τρένων, δίπλα στα καφέ Starbacks, βρίσκεται το τελεφερίκ, που με εισιτήριο 1,20 φράγκα, σε ανεβάζει στο λόφο του Παν/μιου, από όπου η θέα στην πόλη είναι πανοραμική. Εκεί βρίσκεται το Ινστιτούτο Τεχνολογίας και το Παν/μιο. Θαυμάσαμε τη θέα τριγύρω και φωτογραφήσαμε τα τοπία με και χωρίς τις αφεντομουτσουνάρες μας...Οι ναοί και το ρολόι ξεχωρίζουν από παντού. Κατεβαίνοντας από το λόφο, μπήκαμε πάλι στην παλιά πόλη και επειδή η παρέα μου ήταν καλά παιδιά...τους περίμενε μία έκπληξη από μένα...το cafe Schober. Ένας τέτοιος πανέμορφος και χαριτωμένος χώρος, ήταν αυτό που χρειαζόμασταν αυτή τη στιγμή! Ο χώρος υποδοχής είναι ζαχαροπλαστείο, από όπου μπορεί να αγοράσει κανείς γλυκά. Δίπλα του μία απλή και λιτή αίθουσα με λίγα τραπεζάκια. Μία σκάλα οδηγεί στον όροφο, όπου δεξιά είναι το κόκκινο δωμάτιο, με ωραίους καναπέδες, αναπαυτικές πολυθρόνες και μουσική από πιάνο. Αριστερά ένας χώρος με μεγάλο μπαρ και παραδοσιακά τραπεζοκαθίσματα, όπως τα δικά μας παραδοσιακά καφενεία. Ο τελευταίος όροφος είναι μία μεγάλη σάλα, με πολλά παράθυρα και λιτή διακόσμηση. Ήπιαμε το καφεδάκι μας και απολαύσαμε ένα σοκολατένιο γλυκό, σκέτη...κόλαση! Ενδεικτικά αναφέρω τιμές, μιας και έχω μπροστά μου την απόδειξη: καφές καπουτσίνο 5,80 φρ., ζεστή σοκολάτα 7,50φρ.,φυσικός χυμός πορτοκαλιού 6,80 φρ., γλυκό 8,70 φρ. Σε ευρώ θα υπολογίζετε κάτι λιγότερο από τα φράγκα. Αφού πήραμε ενέργεια από τους καφέδες και τα γλυκά συνεχίσαμε και κατεβήκαμε στη λίμνη, με σκοπό να ρωτήσουμε τα δρομολόγια της κρουαζιέρας, που τελικά δεν ήταν κρουαζιέρα, αλλά ένα όμορφο πλοιάριο που έκανε δρομολόγια θαλάσσιου λεωφορείου. Δυστυχώς το είχαμε χάσει και το επόμενο και τελευταίο δρομολόγιο ήταν σε 1,5 ώρα.
Μία άλλη επιθυμία μας ήταν να επισκεφτούμε το Kunsthaus Museum, που είναι ξακουστό. Εκτός από τη μόνιμη συλλογή, εκείνη την περίοδο φιλοξενούσε και έργα του Πικάσσο. Ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας δε μας έφτανε για να περιηγηθούμε στο μουσείο και να κάνουμε και την κρουαζιέρα. Έτσι περπατήσαμε ως το μουσείο, χαζέψαμε το κτίριο εξωτερικά, κάναμε ένα μικρό συμβούλιο, διότι έπρεπε να αποφασίσουμε μουσείο ή λίμνη (και τα δύο με τίποτα δεν τα προλαβαίναμε) και μετά από εσωτερικές διεργασίες ο κύβος ερρίφθη...θα πηγαίναμε στην κρουαζιέρα! Κατεβήκαμε λοιπόν στην προβλήτα και στηθήκαμε στην ουρά για να μπούμε στο πλοιάριο. Η όλη διαδρομή είχε διάρκεια 1 ώρα και 20 λεπτά. Στον πηγαιμό πλεύσαμε στην αριστερή πλευρά και κάναμε τις προγραμματισμένες στάσεις, με σκοπό να εξυπηρετηθούν οι κάτοικοι της περιοχής, που αντί για αμάξι ή λεωφορείο, αυτοί προτιμούν για τις μετακινήσεις τους το θαλάσσιο ταξί. Περάσαμε πολύ κοντά από όμορφες και γραφικές συνοικίες, φτάνοντας ως τα προάστια της Ζυρίχης και έχοντας απέναντι μας τα χιονισμένα κατάλευκα βουνά! Τρελαίνομαι για τέτοιου είδους βαρκάδες...γι' αυτό δε χάνω ευκαιρία...όπου υπάρχει ποτάμι ή λίμνη τη βαρκάδα μου θα την κάνω. Στην επιστροφή περάσαμε από την άλλη πλευρά της Ζυρίχης. Η λίμνη ήταν ηρεμότατη, μα το κρύο τσουχτερό, αφού για να χαρούμε ακόμη πιο πολύ το τοπίο και να φωτογραφίζουμε πιο άμεσα, καθίσαμε στον εξωτερικό χώρο του πλοίου, όπως και πολλοί άλλοι παλαβοί. Εκτός από τους κατοίκους που χρησιμοποιούσαν το δρομολόγιο αυτό, υπήρχανε πάρα πολλοί τουρίστες, όπως εμείς. Το εισιτήριο κόστιζε 8,20 φρ.
Όταν τελείωσε η κρουαζιέρα, ο χρόνος ήταν πολύ περιορισμένος. Ίσα ίσα προλαβαίναμε ένα φαγητό και σφαιρίδιο, έπρεπε να τρέξουμε στο ξενοδοχείο, να πάρουμε τις βαλίτσες και δρόμο ολοταχώς για αεροδρόμιο.
Τι δεν είχαμε φάει στην Ελβετία, για το οποίο φημίζεται; Φοντί! Είχα κρατήσει σημειώσεις από ένα διαφημιστικό περιοδικό για ένα ξενοδοχείο με καλό εστιατόριο, που έφτιαχνε φοντί. Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσω οτι δε φτιάχνουν όλα τα εστιατόρια φοντί. Δρόμο πήραμε δρόμο αφήσαμε και φτάσαμε με το χάρτη ανά χείρας στο ξενοδοχείο, το εστιατόριο του οποίου λέγεται Swiss Chuchi. Παραγγείλαμε παραδοσιακό φοντί για 2 άτομα, ενώ είμασταν 3 και πατάτες τηγανητές. Το συγκεκριμένο φοντί περιείχε μόνο τυριά. Από ο,τι είδαμε στον κατάλογο υπάρχουν διάφοροι συνδυασμοί, όπως τυριά με μανιτάρια, με μπέικον κα. Μαζί με το κατσαρολάκι που περιέχει το λιωμένο τυρί και το οποίο διατηρείται με φωτιά από κάτω, μας φέρανε ένα καλάθι γεμάτο ψωμάκια μπουκιές, τα οποία με κάτι μακριά πιρούνια βουτούσαμε μέσα στο λιωμένο τυρί και κατευθείαν προς βρώση! Μία παράδοση λέει...πως όποιου το ψωμάκι πέσει στο κατσαρόλι...πληρώνει το γεύμα...οπότε φαντάζεστε πόσο προσεχτικοί είμασταν...διότι δεν είχε και μικρό κόστος! Τα 200 γρ. που αντιστοιχούσαν στη μερίδα ενός ατόμου, κόστιζαν 26 ευρώ, τα 400 γρ. που πήραμε εμείς 52 ευρώ. Κι αν υπολογίσουμε και τις πατάτες και τις μπύρες φανταστείτε πόσο κόστιζε το γεύμα μας! 'Ήταν εμπειρία πάντως, μιας και είναι καλό να κάνουμε και γευσιγνωσία στα ταξίδια μας, αλλά δε μπορεί κανείς να θεωρήσει οτι το φοντί τρώγεται για κυρίως πιάτο, διότι από ένα σημείο και μετά μπουχτίζεις! Τα τυριά είναι βαριά και αρμυρά και δεν μπορείς να τα φας σε ποσότητα.
Αφού πήραμε και το γεύμα μας, αποχαιρετίσαμε τη Ζυρίχη, με το ποτάμι και τη λίμνη της, την παλιά πόλη, τις γέφυρες και τις πολυπληθείς λεωφόρους και ανεβήκαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε τις αποσκευές προς το αεροδρόμιο.
Μία ακόμη εκδρομή έφτασε στο τέλος της...άλλη μία φορά επιβεβαιώθηκα για το οτι οι μέρες των εκδρομών τελειώνουν πολύ γρήγορα και αυτό που σου μένει να θυμάσαι...πέρα βέβαια από τις μέρες αυτές, είναι η περίοδος της προσμονής, της προετοιμασίας, της αναζήτησης και της μελέτης για τον προοροσμό...Δεν έχω τελειώσει όμως με την Ελβετία...μου έχουνε μείνει σημαντικές πόλεις, όπως η Γενεύη, η Λωζάνη, η Βασιλεία, γι' αυτό θα επιστρέψω κάποια άλλη φορά...ίσως και σύντομα, ίσως κάποια άλλη εποχή...όχι χειμώμα, για να αποκομίσω και άλλες εικόνες!
Εν κατακλείδι...
Κάποια συμπεράσματα γενικά...και συνοπτικά και προσωπικές απόψεις, αλλά και κάποιες γενικές χρήσιμες πληροφορίες.
*Μου φάνηκε πολύ ακριβή χώρα σε σχέση με όλες τις άλλες ευρωπαϊκές που έχω πάει
α)στο φαγητό που δεν πληρώσαμε κάτω από 40 φρ. το άτομο σε εστιατόρια, μεσαίας κατηγορίας, όχι χλιδάτα, με φαγητό κυρίως πιάτο, σαλάτα και μπύρα. Φθηνό φαγητό μπορεί να βρει κανείς στο σούπερ μάρκερ Migros και Coop και στο Nordsee που βρίσκεται μέσα στο σταθμό των τρένων στη Ζυρίχη.
β)στα εισιτήρια τρένου και τραμ. Η περιοχή που μέναμε εμείς υπάγεται στη ζώνη 11 και το κέντρο της πόλης στη ζώνη 10, οπότε ένα εισιτήριο τρένου για τη Ζώνη 10,11 κόστιζε 12,80 φρ, περίπου 10 ευρώ. Ταξί δε χρησιμοποιήσαμε καθόλου για να ξέρω.
γ)στους καφέδες και στα εμφιαλωμένα νερά. Ένας καφές σε καφετέρια, όχι στο
δρόμο, κόστιζε 5-7 φρ. και το μικρό μπουκάλακι νερό 4 φρ.
δ) στα καταστήματα με είδη ένδυσης και υπόδησης οι τιμές ήταν αυξημένες σε σχέση με την Ελλάδα.
ε) όσον αφορά την τιμή του ξενοδοχείου και των αεροπορικών εισιτηριών δε γνωρίζω, διότι πήγα με γκρουπ. Απλά είδα σε κάποια διαφημιστικά πως τα ξενοδοχεία κάνουν προσφορές του τύπου στις 4 βραδιές, η μία δώρο, ή στις 7 βραδιές οι 2 δώρο.
*Όσον αφορά τον καιρό, την εβδομάδα που είμασταν το κρύο ήταν υποφερτό, λίγο κάτω από το μηδέν και την τελευταία μέρα έφτασε στους +8 και κοντέψαμε να σκάσουμε από τη ζέστη, καθότι είχε και ζεστό ήλιο. Όλες τις μέρες φορούσα ισοθερμικά, ένα ζεστό πουλοβερ και μπουφάν.
*Οι Ελβετοί είναι ευγενάστατοι και όσους εμείς ρωτήσαμε για κάποια πληροφορία μας απάντησαν εις την αγγλικήν! Στη Ζυρίχη μιλάνε γερμανικά.
*Κάθε πόλη έχει τη δική της ομορφιά και χάρη...φύση...πολύ πράσινο και άφθονο χιόνι το χειμώνα όταν τριγυρνάς στα βουνά. Αντίστοιχα το καλοκαίρι θα είναι ονειρεμένα όταν κάνει κάποιος δραστηριότητες στα καταπράσινα αλπικά τοπια και κοντά στις λίμνες. Μάλλον η επόμενη φορά στην Ελβετία θα είναι άνοιξη ή καλοκαίρι για να πάρω και άλλες εικόνες...
Χρήσιμα στοιχεία:
*Το τοπικό νόμισμα είναι το ελβετικό φράγκο. Ένα ευρώ ήταν ίσο με 1,23 φράγκα (Αρχές Γενάρη 2011).
*Χιλιομετρικές αποστάσεις
Ζυρίχη-Λουκέρνη 55 χιλ.
Ζυρίχη-Βέρνη 120 χιλ.
Γενεύη-Λωζάνη 260 χιλ.
Βέρνη-Γενεύη 150 χιλ.
Γενεύη-Ζυρίχη 288 χιλ.
Γενεύη-Ζερμάτ 230 χιλ.
Γενεύη-Μοντρέ-Βεβέ 30 χιλ.
Ζυρίχη-Σαιν Μόριτζ 200 χιλ.
Ζυρίχη-Σαιν. Γκάλεν 85 χιλ.
Μιλάνο-Λουγκάνο 77 χιλ.
*Η Ελβετία είναι μία ώρα πίσω από την Ελλάδα.
*Όσον αφορά τα μουσεία...το μόνιμο παράπονό μου είναι οτι γενικώς κλείνουν πολύ νωρίς. Εμείς επειδή γυρνούσαμε σε ημερήσιες εκδρομές, όταν γυρνούσαμε ήταν ήδη κλειστά τα μουσεία. Έτσι δεν κατάφερα να επισκεφτώ το Kunsthaus Museum Πέρα από αυτό είχα καταγράψει τα εξής μουσεία στη Ζυρίχη που μου είχαν φανεί αξιόλογα και σας τα παραθέτω, διότι μπορεί να σας ενδιαφέρουν και να έχετε το χρόνο να τα επισκεφτείτε:
Μουσείο Reitberg (αρχαία ασιατική τέχνη), μουσείο Johan Jacobs (ιστορία αποικιακού καφέ και φαγητού), Ελβετικό εθνικό μουσείο, μουσείο ιστορίας της ιατρικής, μουσείο Beyer (ρολογιών).
*Σουβενίρ από την Ελβετία: Ρολόγια (χεριών και κούκους), σουγιάδες, ελβετικές σοκολάτες.
*Απαιτούμενα ταξιδιωτικά έγγραφα:Αρκεί η ταυτότητα με λατινικούς χαρακτήρες.
Τέλος, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που είχαν γράψει τις δικές τους εμπειρίες, τις οποίες μελέτησα και πήρα πληροφορίες, και ιδιαιτέρως την ioanna balla, που είχε πάει πρόσφατα και μου αφιέρωσε ιδιαίτερο χρόνο.
