Ισλανδία 2511χλμ στον Ισλανδικό χειμώνα!

[giannismits]

Μου έκανε εντύπωση τα φτηνά καταλύματα που μείνατε, μπράβο.
Πάντως πολύ άγχος ρε παιδί αυτό το καθημερινό να ελέγχεις τους δρόμους και να αλλάζουν οι καιρικές συνθήκες από τη μια στιγμή στην άλλη. Μου αρέσει να διαβάζω περιπέτειες, αλλά εγώ θα αγχωνόμουν πολύ. Πάντως τον Κινέζο τον λυπήθηκα!

 

[BASILISPAP]

Μου έκανε εντύπωση τα φτηνά καταλύματα που μείνατε, μπράβο.

Μην ξεχνάς ότι οι τιμές είναι εκτός σεζόν, το καλοκαίρι είναι πολύ ακριβότερα τα ίδια. Επίσης όπως είπα, κλείσαμε για πρώτη φορά χωρίς ακυρωτικα. Ήταν 10-20% φθηνότερα.
Για τον καιρό, το παίξαμε στην ρουλέτα...
Ο Κινέζος έπρεπε απλά να παραμείνει μέσα στο όχημα του και να ζητήσει βοήθεια από επαγγελματίες. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος...
Σε ευχαριστώ!

 

[BASILISPAP]

Ημέρα 5- 110χλμ


Μπαίνουμε στον χώρο του πρωινού, παρέα με τις αγελάδες. Δοκιμάζουμε Atlantic char ένα καπνιστό ψάρι με συγγενική σχέση με τον σολομό. Πολλά τοπικά τυριά και αλλαντικά μαζί με ΤΟ τέλειο πολύσπορο ζεστό ψωμί! Πατέ αρνίου, πίκλες ψαριού, δημητριακά, μαρμελάδες... Ότι επιθυμείς βρίσκεται σε αυτόν τον μπουφέ, τρώμε σαν μην υπάρχει αύριο .

Ο καιρός φαίνεται καλός οπότε θα ξαναδοκιμάσουμε την τύχη μας με τον Godafoss. Δυστυχώς ο Detifoss, ο δεύτερος μεγαλύτερος καταρράκτης της Ευρώπης, δεν είναι προσβάσιμος παρά μόνο για πολύ λίγες μέρες κατά την διάρκεια του χειμώνα. Το ίδιο ισχύει και για πολλά άλλα πράγματα στην περιοχή. Δεν μπορούμε να δούμε κάποια από αυτά, ούτε να κάνουμε μια πολύωρη εξωτερική δραστηριότητα όπως μια πεζοπορία.





Ξεκινάμε με το πιστό μας όχημα και κάνουμε τον γύρο της λίμνης Myvatn, βρισκόμαστε ξανά στο χθεσινό σημείο με την κακοκαιρία. Ο αέρας και η χιονόπτωση είναι ακόμα εκεί αλλά ευτυχώς όχι με την ένταση της χθεσινής μέρας. Τελικά είχαμε σταματήσει ακριβώς δίπλα στον καταρράκτη αλλά τότε δεν ξεχωρίζαμε ούτε την μύτη μας, πόσο άλλωστε μια πινακίδα!





Το κρύο είναι τσουχτερό, τολμάμε μια μικρή έξοδο εξοπλισμένοι με σκούφο, γάντια και τα εσωθερμικά μας ρούχα. Λεωφορεία με αρκετούς τουρίστες κάνουν την εμφάνιση τους και ξαφνικά βρισκόμαστε περιτριγυρισμένοι από περίπου 50 από δαύτους. Καταραμένοι παλιοτουρίστες, βρίσκεστε πραγματικά παντού !

Ο Godafoss είναι ένας πολύ όμορφος καταρράκτης, τον οποίο μπορείς να δεις από 2 διαφορετικά σημεία τουλάχιστον. Μείναμε εκεί συνολικά για 30 λεπτά και μετά τρέξαμε στην ζέστη του αυτοκινήτου μας. Τα παγωμένα σημεία του καταρράκτη μαρτυρούν την πραγματικότητα.





Κάποια σπίτια μοιάζουν ημιβυθισμένα σε μια ολόλευκη θάλασσα που σάρωσε τα πάντα, λίγα αυτοκίνητα βρίσκονται εκτός δρόμου καλυμμένα απο το χίονι.





Σε αυτό το ταξίδι, αν σας αρέσει η μουσική προτείνω να πάρετε ένα στικάκι μαζί σας, καθώς σε πολλές περιοχές δεν υπάρχει σήμα από ραδιοσταθμούς. Η αλήθεια είναι ότι εμείς απολαμβάναμε την ησυχία και τον ήχο των λαστίχων στον δρόμο.

Μιλώντας για μουσική, μου έχει καρφωθεί στο μυαλό ένα τραγούδι που παίζονταν συνεχώς, το Upp úr moldinni του Asgeir.

Επιστρέφοντας, διαπιστώνουμε την σπάνια ομορφιά των τοπίων, περιοχές ολόκληρες με σχήματα λάβας. Tο ηφαίστειο, την λίμνη τα οποία δυστυχώς λόγω του χιονιού δεν μπορούμε να απολαύσουμε από κοντά. Αναρωτιέμαι πως θα είναι το καλοκαίρι…

Το απόγευμα πάμε για μπάνιο στα ιαματικά λουτρά Myvatn nature baths με κόστος 30 ευρώ ο καθένας μας. Χρησιμοποιήσαμε το εκπτωτικό κουπόνι -15% "MNBCOUPON2019" , δοκιμάστε το αν λειτουργεί ακόμα.
Υποχρεωτικό ντους για λόγους υγιεινής, γυμνός σε δωμάτια χωρισμένα ανάλογα με το φύλο σου. Βρεγμένος, βάζεις το μαγιό και βγαίνεις στον εξωτερικό χώρο. Τρέχεις παγωμένος και βουτάς μέσα στο ζεστό νερό… Χανόμαστε στις σκέψεις μας…

Κάντε το εικόνα, χειμώνας, χιόνι παντού, θερμοκρασία κοντά στους 0 βαθμούς, ένα ελαφρύ αεράκι και μια χούφτα ανθρώποι. Πήγαμε αργά το απόγευμα, πριν την δύση του ηλίου και μείναμε ακριβώς 2 ώρες μέσα στο νερό.

Η θερμοκρασία του είναι από 36-40 βαθμούς κελσίου. Κινείσαι ανάλογα με αυτό που θέλεις. Πολύ ζεστό; Πηγαίνεις παραδίπλα. Κρυώνεις; Γυρνάς πίσω. Θα μπορούσα να μείνω εκεί για πάντα. Αναρωτιέμαι όμως αν θα μου άρεσε το καλοκαίρι η με παραπάνω κόσμο, πιθανόν πολύ λιγότερο. Οι συνθήκες που το επισκεφτήκαμε ήταν οι ιδανικές, πιστεύω. Το χρώμα του νερού στο Myvatn είναι γαλακτώδες μπλε (εξαιτίας του πυριτίου) και κάνει τρομερή αντίθεση με το χιόνι. Προσοχή μόνο στα κοσμήματα σας από ασήμι…

Αν θέλεις μπορείς να μπεις σε άλλον χώρο με λιγότερο ή περισσότερο ζεστό νερό, έως και τους 40 βαθμούς κελσίου. Το κρύο είναι αναζωογονητικό μετά από τόση ζέστη.






Η πινακίδα στην είσοδο είναι θαμμένη στο χιόνι. Φάγαμε εκεί στο εστιατόριο, από 2 πιάτα ζεστής σούπας και αποκαμωμένοι επιστρέψαμε στα δωμάτια μας.





Για επιδόρπιο είχαμε Ισλανδικές σοκολάτες με γλυκόριζα, τα Þristur. Στην χώρα είναι τρελοί και παθιασμένοι με αυτήν, την βάζουν σε ποτά, γλυκά, παγωτά και όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε. Ενημερωτικά να σας πω να μην αγοράζετε μπουκάλια νερού. Εκτός από το υψηλό κόστος τους, είναι αστείο να πληρώνεις για κάτι δωρεάν υψηλότατης ποιότητας! Εμείς αγοράσαμε παγούρια τα οποία γεμίζαμε από το νερό της βρύσης καθημερινά.

Απόψε έχει συννεφιά και το Βόρειο σέλας δεν μας έκανε την χάρη. Κοιμήθηκα σαν πουλάκι…

 

[BASILISPAP]

Ημέρα 6 - 221χλμ


Η μέρα ξεκινά με το υπέροχο πρωινό, παρέα με τις αγελάδες και τα τυριά τους… Σήμερα ο δρόμος είναι κλειστός προς το Akureyri, ευτυχώς που εμείς πάμε και πάλι ανατολικά! Η καλή μας τύχη συνεχίζεται.





Πολύ σύντομα βλέπουμε αυτοκίνητα σταματημένα δίπλα στον δρόμο. Η πινακίδα λέει Hverir και πρόκειται για μια μεγάλη ηφαιστειογενής περιοχή με δραστήρια λάσπη, λιμνούλες και κόκκινο χώμα κάτω από το χιόνι. Ατμοί βγαίνουν από το έδαφος και σκεπάζουν τον αέρα δημιουργώντας ψευδαισθήσεις για το τι βλέπει το μάτι.






Ακολουθούμε τον δρόμο 1, παγωμένοι καταρράκτες περιμένουν την άνοδο της θερμοκρασίας για να συνεχίσουν το έργο τους. Όλοι οι δρόμοι για το εσωτερικό της χώρας είναι κλειστοί για όλο τον χειμώνα και αναρωτιέμαι πως θα είναι τα τοπία σε άλλη εποχή. Περνάμε πάνω από γέφυρες, ο ήλιος αντανακλά στον πάγο και το νερό…

Μοιάζει σαν να έχει παγώσει ο χρόνος, ίσως έτσι να ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια πάνω στην γη. Το μυαλό χαζεύει με τις εικόνες και τις αχανείς εκτάσεις!

Η Α αγκαλιά με τον rough guide, μας ενημερώνει για την κάθε περιοχή. Ο Ν λαγοκοιμάται με τα μάτια ανοιχτά και κάθε τόσο (μάταια) προσπαθεί να μας αποδείξει ότι ακούει…





Φτάνουμε και προσπερνάμε το Egilsstadir, οπού και θα διανυκτερεύσουμε απόψε. Για την ώρα, στόχος είναι το Seyðisfjörður (Seydisfjordur) το ομορφότερο χωριό της χώρας με 665 κατοίκους. Πρέπει να επιλέξεις τον δρόμο 93, δίπλα από ένα χιονοδρομικό για να καταλήξεις εκεί. Ανεβαίνεις στο γυμνό βουνό και από ψηλά βλέπεις έναν βαθύ κόλπο (φιόρντ). Όλο αυτό καταλήγει σε ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό με πολύχρωμα σπιτάκια.

Πλησιάζοντας τις κατοικήσιμες περιοχές υπάρχει ραντάρ το οποίο ενημερώνει για την ταχύτητα των οχημάτων. Χαμόγελο αν τρέχεις με κάτω από τα 50 χλμ/ώρα, ή αντιθέτως λυπημένη φάτσα αν τα υπερβαίνεις! Βρισκόμαστε στα Eastfjords, η περιοχή είναι ακόμη σχετικά άγρια και γνωστή για την πληθώρα των άγριων ζώων.





Για άλλη μια φορά, νομίζουμε ότι έχουμε επιλογές και αναρωτιόμαστε για το που θα πάμε να φάμε η να πιούμε κάτι. Φτάσαμε εκεί γύρω στις 3 το μεσημέρι και τελικά όλα είναι κλειστά. Όλα, εκτός από ένα εναλλακτικό καφέ, το Babylon. Η διακόσμηση αποτελείται από πολλές γλάστρες με εξωτικά φυτά, χαλαρή μουσική και έναν φιλικό σκύλο. Χαλαρώνουμε πίσω από την μεγάλη βιτρίνα πίνοντας έναν καπουτσίνο και χαζεύοντας τα μάλλινα πλεκτά του ιδιοκτήτη. Εδώ το πλέξιμο δεν αποτελεί ταμπού, είναι χόμπι και προνόμιο και των ανδρών!
Περπατάμε για λίγο, βγάζοντας πολλές φωτογραφίες και απολαμβάνουμε την στιγμή.





Παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής και δεν μιλάμε για πολλή ώρα αναλογιζόμενοι τις εικόνες και την ηρεμία της περιοχής. Μια χώρα με πολύ λίγα δέντρα, λόγω της υλοτομίας, του άγονου εδάφους και των ιδιαίτερων καιρικών συνθήκων.
Κάτι που διάβασε η Α, για το μέγεθος των δασών στην χώρα.
- Τι κάνεις εαν χαθείς σε ένα Ισλανδικό δάσος; Σηκώνεσαι όρθιος!





Δίπλα από το Egilsstadir βρίσκεται η λίμνη Lagarfljót, ο μύθος λέει ότι κατοικείται από ένα θαλάσσιο τέρας, ξαδελφάκι του Loch Ness. Πάντως, δεν μας φανερώθηκε όσο και αν το ψάξαμε!





Φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας, το Laufás Guesthouse με 44 ευρώ το δίκλινο χωρίς πρωινό. Αποφασίζουμε να χρησιμοποιήσουμε την κουζίνα και η Α φτιάχνει μια μακαρονάδα την οποία τρώμε στην τραπεζαρία συζητώντας με άλλους ενοίκους. Χαλαρώνουμε στο δωμάτιο μας, με μια μπύρα αγκαλιά και μπόλικη γλυκόριζα . Αργότερα βγαίνω κάποιες φορές έξω αλλά, αν και οι συνθήκες είναι καλές, το Βόρειο σέλας είναι ντροπαλό.

 

[Sassenach77]

- Τι κάνεις εαν χαθείς σε ένα Ισλανδικό δάσος; Σηκώνεσαι όρθιος!

περίπου έτσι είναι.....

Ξέρεις πιο είναι το μείον του να ταξιδεύεις χειμώνα στην Ισλανδία; Οτι δεν βλέπεις προβατάκια.....αυτά τα γλυκύτατα ισλανδικά προβατάκια!!!

 

[BASILISPAP]

περίπου έτσι είναι.....

Ξέρεις πιο είναι το μείον του να ταξιδεύεις χειμώνα στην Ισλανδία; Οτι δεν βλέπεις προβατάκια.....αυτά τα γλυκύτατα ισλανδικά προβατάκια!!!

Spoiler alert : Θα τα δούμε έστω και μαντρωμενα!

 

[chris7]

Ξεχωριστό ταξίδι.
θαυμάσια χιονισμένα τοπία, υπέροχες φωτογραφίες.

 

[giannismits]

Φοβερές εικόνες. Σαν λάτρης του χειμώνα και του χιονιού που είμαι το απολαμβάνω.
Αν και είναι μαγεία όλες τις εποχές η Ισλανδία, πιστεύω πως με τόσο χιόνι που καλύπτει τα πάντα, ίσως χάνεται η φοβερή ποικιλομορφία της χώρας. Δηλαδή δεν μπορείς να την εντοπίσεις. Αν και τα χιονισμένα τοπία είναι πανέμορφα.

 

[BASILISPAP]

Ημέρα 7 – 290χλμ



Σήμερα πηγαίνουμε νότια, για πρώτη φορά στο ταξίδι μας. Σχεδόν αγκαλιάζουμε την ακτογραμμή, που και που βλέπεις ένα-δύο μοναχικά σπιτάκια. Ο δρόμος συνεχίζει παραθαλάσσια, γύρω του ψηλά βουνά με ιδιαίτερες κορυφές. Λίγα αυτοκίνητα σε όλη την διαδρομή, η άσφαλτος μας ανήκει! Έχει δυνατό ήλιο, ο οποίος κοκκινίζει τα πανέμορφα πρόσωπα μας. Βλέπουμε για πρώτη φορά λίγο πράσινο, το χιόνι είναι σπανιότερο εδώ.








Κάποιες πινακίδες μας προειδοποιούν για ταράνδους, οι προγόνοι των οποίων ήρθαν στα τέλη του 18ου αιώνα από την Νορβηγία. Περνάμε ξανά δίπλα από παγωμένους καταρράκτες. Χιλιάδες πουλιά, πιθανόν γλάροι πετάνε ή βρίσκονται στις φωλιές τους εκεί ψηλά στα βουνά. Συχνά βλέπουμε κοπάδια αλόγων καθώς και λίγα μαντρωμένα πρόβατα! Χαϊδεύοντας το άλογο που κοιτάζει τον φωτογράφο, μια τρίχα μένει στα χέρια μου… Άλλο ένα ενθύμιο ουρανοκατέβατο!





Περίπου στα μέσα της διαδρομής πέφτουμε πάνω σε μια μαύρη παραλία με παγωμένα όστρακα στην άμμο της, απο την οποία με δυσκολία δανειζόμαστε ένα ενθύμιο. Απαγορεύεται να πας με το όχημα σου σε παραλίες και χωράφια, κάποιοι τουρίστες το κάνουν παρόλα αυτά. Το πρόστιμο είναι τσουχτερό αν σε πιάσουν, οπότε απλά το αφήνεις στα σημεία που επιτρέπεται!





Οι εικόνες αλλάζουν, το χορτάρι γίνεται καφέ και ταλαιπωρημένο από τον δυνατό αέρα.
Κάποια στιγμιότυπα μου θυμίζουν μια μίξη Παταγονίας και Χιλής ή έτσι θέλω να πιστεύω τουλάχιστον.





Για οικονομία είχαμε δηλώσει έναν και μοναδικό οδηγό, εμένα. Αν βάζαμε και δεύτερο, το κόστος θα ήταν 100 ευρώ επιπλέον. Τελικά εδώ στην ερημιά, ο Ν οδήγησε για λίγα χιλιόμετρα για να νιώσει και αυτός την έξαψη. Επιτέλους το τιμόνι δεν είναι στα χέρια μου και μπορώ να παρατηρήσω περισσότερο το τοπίο. Πλησιάζοντας στην πόλη, βλέπουμε ένα περιπολικό και αλλάζουμε θέσεις …





Φτάνουμε νωρίς το απόγευμα στο Hofn, ένα παραθαλάσσιο ψαροχώρι 2000 κατοίκων. Η πρωτεύουσα της νοτιοανατολικής Ισλανδίας η αλλιώς του αστακού, καθώς πολλά ψαράδικα βγάζουν τα προς το ζην με αυτούς. Σαν κάθε μικρή τουριστική πόλη που σέβεται τον εαυτό της, διαθέτει εστιατόρια, καφέ, σούπερ μάρκετ και λεωφορεία. Παραδίπλα βρίσκεται το φημισμένο βουνό Vestrahorn.

Από εδώ θα έχουμε την πρώτη μας επαφή με τον παγετώνα Vatnajökull. Μια τεράστια μάζα πάγου, 7900 τχλμ, ο μεγαλύτερος παγετώνας με βάση τον όγκο σε όλη την Ευρώπη. Με 1 χιλιόμετρο πάχος στο μεγαλύτερο σημείο!! Κάθε γλώσσα του, έχει και άλλο όνομα αλλά άντε εσύ να τα θυμηθείς ή να τα προφέρεις!

Βγαίνουμε απο τον δρομο 1 και το χιόνι είναι 30 πόντους ψηλό, ο τροχός βρίσκεται όλος μέσα σε αυτό. Νιώθω ότι γλιστράμε δεξιά αριστερά, η ταχύτητα είναι μικρή, ευτυχώς το ξενοδοχείο είναι κοντά… Για όλη την διάρκεια του χειμώνα τοποθετούνται υποχρεωτικά χιονολάστιχα σε όλα τα οχήματα ανεξαιρέτως. Απαγορεύονται οι αλυσίδες για να προφυλαχτούν οι δρόμοι και η φύση.





Κάποια χιλιόμετρα μετά βρίσκουμε το ξενοδοχείο μας, το guesthouse Nypugardar, οπού και θα μείνουμε 2 νύχτες. Μια φάρμα, στην μέση του πουθενά με ιδανικές συνθήκες για να δούμε το Βόρειο σέλας και με πολύ καλή θεά του παγετώνα. Στα 66 ευρώ ανά διανυκτέρευση για το δίκλινο με πρωινό (και δική μας τουαλέτα) είναι και πάλι μια καλή πρόταση. Μακριά από τα φώτα των χωρίων, νιώθεις απομονωμένος, με την καλή έννοια. Όλη η νότια πλευρά είναι ακριβή γιατί τα καταλύματα είναι λιγοστά σε σχέση με την ζήτηση. Ο παγετώνας και οι γλώσσες που ξεπροβάλλουν από εδώ και εκεί εντυπωσιάζουν!

Συνεχίζουμε να ακούμε έναν δυνατό επαναλαμβανόμενο ήχο, αποδεικνύεται ότι είναι τα κύματα. Βρισκόμαστε μόλις στα 700 μέτρα από τον ωκεανό.

Βγαίνουμε στην αυλή για λίγο και θαυμάζουμε τα μεγάλα ψαροκόκαλα φάλαινας και τα κέρατα ταράνδου που βρίσκονται καταγής.





Το φως φεύγει σιγά σιγά, πίνουμε μια μπύρα ώστε να μεγαλώσει η όρεξη μας (δικαιολογίες) και πάμε για βραδινό στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου. Με βάση το κόστος επιλέγουμε ένα χάμπουργκερ, αλλά δυστυχώς δεν έχει καμία σχέση με το προηγούμενο. Όμως όταν πείνας, όλα καλά είναι.

Με το τέλος του γεύματος μας, ενημερωνόμαστε από την ευγενική υπάλληλο ότι το Βόρειο σέλας έκανε την εμφάνιση του. Πρόκειται για ένα μικρής έντασης, το οποίο αποτυπώνεται καλυτέρα στην φωτογραφική από ότι στην πραγματικότητα. Και πάλι όμως χαιρόμαστε ιδιαίτερα που μας τίμησε με την παρουσία του. Αφού μετρήσαμε τα χιλιάδες αστέρια, χορτάσαμε το έντονο κρύο χωρίς σύννεφα. 20 λεπτά αργότερα δεν αντέχουμε άλλο τις κακουχίες και επιστρέφουμε στα δωμάτια μας με το θερμαινόμενο πάτωμα. Η επόμενη μέρα προβλέπεται μεγάλη...

 

[BASILISPAP]

Ημέρα 8 – 215 χλμ


Είχα τον μακράν καλύτερο ύπνο στην χώρα! Μετά το χαλαρό πρωινό, τρέχουμε να προλάβουμε καθώς μας χωρίζουν περίπου 100 χλμ προς τα δυτικά για να φτάσουμε στο εθνικό πάρκο Skaftafell. Ο δρόμος είναι χιονισμένος και κινούμαστε με 100χλμ/ώρα αφού αργήσαμε λιγάκι. Χωρίς δισταγμό το όχημα μας οργώνει το έδαφος και συνεχίζει, είπαμε ευτυχώς τα χιονολάστιχα!

Αρχικά ένας μολυβί ουρανός, ο οποίος σταδιακά μετατρέπεται σε μαύρη μαυρίλα πλάκωσε όσο πλησιάζουμε στον προορισμό μας. Προχωρώντας οι συνθήκες δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Η εν λόγω μαυρίλα αγκαλιάζει τα πάντα και τεράστια μαύρα (έτσι για πολυχρωμία ) σύννεφα απλώνονται παντού. Αναρωτιέμαι αν θα είμαστε εκεί στην ώρα μας και αν γίνει τελικά η δραστηριότητα μας. Φτάνουμε μόλις 10 λεπτά πριν την έναρξη της, όλα πάνε βάση προγράμματος! Ουφ…
Ευτυχώς το μικρόκλιμα στην περιοχή είναι πολύ διαφορετικό με αυτό λίγων μόλις χιλιομέτρων παραπέρα.






Η πεζοπορία στον παγετώνα θα γίνει με την εταιρεία Melrakki adventures, όπου πληρώνεις μεν τα ίδια με τους άλλους αλλά βρίσκεσαι σε μικρές ομάδες μέχρι 6 ατόμων. Είναι υποχρεωτικό να χρησιμοποιήσεις κάποιον οδηγό εδώ, καθώς η περιοχή μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνη για τον άπειρο επισκέπτη. Ίσως κάποιο ρήγμα βάθους μέχρι και 50 μέτρων να βρίσκεται κρυμμένο από το χιόνι που έχει καλύψει τα πάντα. Ο αμέριμνος και αφελής τουρίστας, θα πέσει μέσα και μετα ποιος θα τον βρει; Πληρώνεις για να απολαύσεις τα άκρα της φύσης με ασφαλή τρόπο.

Ιδιοκτήτες είναι ένα ζευγάρι με μεγάλη όρεξη να εξηγήσει, να δείξει και αναδείξει τον παγετώνα αλλά και τα προβλήματα του. Διαλέξαμε την συγκεκριμένη πεζοπορία https://melrakki.com/skaftafell-exclusive-ice-cave-glacier-hike/ και δώσαμε από περίπου 120 ευρώ ο καθένας. Φυσικά ανάλογα με τις αντοχές, την όρεξη, την ηλικία και τα χρήματα που είσαι διατεθειμένος να δώσεις, μπορείς να επιλέξεις κάποιο άλλο πρόγραμμα. Η συγκεκριμένη έχει σχετικά εύκολη/μέτρια δυσκολία αν και διαφημίζεται ως μέτρια/δύσκολη. Μαζί μας θα έχουμε ένα φιλικό ανδρόγυνο Γερμανών.




Σε κάποια σημεία του, ο παγετώνας φαίνεται βρώμικος εξαιτίας του ότι μετακινείται εδώ και αιώνες, παρασέρνοντας στο πέρασμα του πέτρες, χαλίκια, σκόνη κτλ. Βλέποντας φωτογραφίες μόλις 30 χρονών πριν, δεν μπορείς να πιστέψεις τον όγκο που έχει χαθεί για πάντα. Λόγω πολλών διαφορετικών παραγόντων, έχουν λιώσει τεράστια κομμάτια του.




Αρχίζουμε την άνοδο, προσπερνάμε κάποιες πολυπληθείς ομάδες ατόμων που ήρθαν για λιγότερες ώρες ή απλά ήθελαν κάτι ευκολότερο. Βάζουμε επαγγελματικά καρφιά στις ορειβατικές μας μπότες και εκτοξεύεται η αυτοπεποίθηση μας!

Όσο περνάει η ώρα τόσο ανεβαίνεις ψηλότερα και πλησιάζεις τον τεράστιο όγκο, το μπλε παίζει με το λευκό και το γκρι. Χιονίζει έντονα, μετά από λίγο βγαίνει ο ήλιος και μετά ξανά συννεφιά. Ο πάγος κάπου είναι γαλάζιος, αλλού μπλε χρώματος, κάπου μαύρος και σε σημεία είναι διαφανές. Καρφώνεις τα παπούτσια με μανία, σαν να πατάς μια κατσαρίδα και παίρνεις τις αναπνοές σου.

Ο οδηγός μας υποδεικνύει τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε, νιώθω σαν την πάπια με τα μικρά της … Κάπου κάπου, το έδαφος υποχωρεί (κάτω απο το βάρος των λιπόσαρκων κορμίων μας) για 20-30 εκατοστά και νιώθεις ότι πέφτεις στο κενό.

Τα γυαλιά ηλίου κρίνονται απαραίτητα καθώς το έντονο λευκό τυφλώνει. Έχοντας φορέσει εσωθερμικά εσώρουχα, το περπάτημα μας ζεσταίνει. Βγάζουμε κασκόλ και σκούφο, αλλά τα ξαναβάζουμε αμέσως όταν σταματάμε για φωτογραφίες.

Ο Ν κάνει μια τρύπα με το τσεκούρι πάγου και κάτω από το χιόνι βλέπουμε ένα ιδιαίτερο μπλε το οποίο αλλάζει τόνους όσο κοιτάς βαθύτερα. Μόνιμοι κάτοικοι είναι τα 2 κοράκια του θεού Odin (σύμφωνα με την Νορβηγική μυθολογία, o Huginn και η Muninn) τα οποία έχουν βρει το νόημα της ζωής και ζητιανεύουν από τους τουρίστες για το γεύμα της ημέρας.






Δυστυχώς λόγω της έντονης χιονόπτωσης δεν μπορέσαμε να βρεθούμε στο σπήλαιο που επιλέξαμε, παρά μόνο αυτό στο οποίο πηγαίνουν και οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί (ξεπεσμός ). Η αίσθηση του να αγγίζεις ένα παγωμένο σπήλαιο είναι πολύ ιδιαίτερη. Ο πάγος περιέχει μικρές φουσκάλες αέρα… Απαραίτητες φωτογραφίες και επιστροφή προς το όχημα μας.





Συζητάμε λίγο με τον οδηγό μας, για την ζωή και την επιχείρηση του. Μάθαμε ότι ο κάθε πολίτης μπορεί να ζητήσει να βρεθεί με τον πρωθυπουργό και το επιτυγχάνει. Συνολικά 6 ώρες και 10 χλμ αργότερα επιστρέφουμε στο κέντρο του πάρκου, αποχαιρετάμε τους συνοδοιπόρους μας και πίνουμε μια ζεστή σοκολάτα για να συνέλθουμε.

Ο καιρός στην χώρα είναι πασίγνωστος για την αγριότητα του. Ενημερωτικά, μόλις 3 μέρες πριν φτάσουμε είχε κυκλώνα ο οποίος σάρωσε τα πάντα και καθήλωσε αεροπλάνα και αλλά μέσα.
Αντιγράφω από το ίντερνετ:
{A powerful North Atlantic cyclone forced the Icelandic Met Office (IMO) to issue a red weather alert for southern Iceland, in effect through the first half on February 14, 2020. Violent and dangerous wind gusts may exceed 200 km/h (124 mph) in some areas}.





Πισωγύρισμα στην διαδρομή καθώς πρέπει να επαναλάβουμε τα 100 χλμ για να βρεθούμε και πάλι στο ξενοδοχείο μας. Είπαμε η περιοχή είναι πολύ ακριβή, οπότε παίρνεις αυτά που μπορείς και συνεχίζεις!

Ο δρόμος είναι δύσκολος, ο αέρας και το χιόνι έντονο. Αποφασίζουμε να σταματήσουμε να «δούμε» τα παγόβουνα που πέφτουν και λιώνουν στην θάλασσα, στο jökulsárlón (Jokulsarlon). Με αυτές τις καιρικές συνθήκες, πόσο να αντέξεις εκεί έξω; Θα επιστρέψουμε αύριο...





Τα τελευταία χιλιόμετρα εκτός του δρόμου 1 είναι σχεδόν αποκλεισμένα και προχωράμε συγκρατημένα, ελπίζοντας να μην κολλήσουμε κάπου. Φτάνοντας ζητάμε τις προβλέψεις της ιδιοκτήτριας για τις αυριανές καιρικές συνθήκες. Μας καθησυχάζει ( ; ) λέγοντας ότι αφού περνάει σχολικό λεωφορείο κοντά στο 1χλμ από την φάρμα της, λογικά θα περάσει το εκχιονιστικό αύριο!

Πίνουμε την μπύρα μας στην εξωτερική αυλή στους -8 βαθμούς, κοιτάζοντας την ημέρα που χάνεται. Από μακριά ακούγεται ο ωκεανός που εκτονώνεται στις ακτές.
Με την σούπα ημέρας και το καθιερωμένο γλυκάκι στο δωμάτιο μας, χορτάσαμε. Άντε γρήγορα για ύπνο, είστε και κουρασμένοι…

 

[BASILISPAP]

Ημέρα 9 - 250 χλμ


Ξυπνάμε και με μεγάλη χαρά διαπιστώνουμε ότι ο καιρός είναι τέλειος! Ο ουρανός καθάρισε, ο ήλιος ετοιμάζεται να ανατείλει. Ότι πρέπει για την σημερινή μέρα… Οι δρόμοι είναι σε καλύτερη κατάσταση σε σχέση με χθές και το χιόνι έχει λιώσει λιγάκι. Συνεχίζουμε με την ιεροτελεστία μας, ντους, πρωινό, φόρτωμα σακιδίων στο όχημα και αποχαιρετάμε την υπάλληλο του ξενοδοχείου. Στον δρόμο συναντάμε κάποια super jeep με τεράστιους τροχούς, πολύ βολικά για μέσα στην πόλη!





Αρχικά σταματάμε στην παράλια Diamond beach. Αν και είναι μόλις 10 το πρωί και η απόσταση από το Reykjavik μεγάλη, ήδη πολύς κόσμος βρίσκεται εδώ. Το θαλάσσιο ρεύμα που δημιουργείτε από το λιώσιμο του παγετώνα στον Jokulsarlon, παρασέρνει κομμάτια πάγου. Εκεί κάποια χάνονται για πάντα στην θάλασσα και άλλα εξοκείλουν στην μαύρη άμμο μέχρι να λιώσουν και αυτά με την σειρά τους. Καταδικασμένα όπως είναι, παίρνουν αλλόκοτα σχήματα, όπου ο καθένας μας βλέπει και κάτι άλλο. Μια μηχανή, ένα τζίνι, βάζο, ζώα, πουλιά, η επιλογή είναι δική σου.





Όλο αυτό φαντάζει ατέλειωτο καθώς απλώνονται κατά χιλιάδες τριγύρω μας. Ο ήλιος τους δίνει ζωή, κάποια είναι μπλε και άλλα μαύρα, όμως τα περισσότερα είναι διάφανες. Το τσουχτερό κρύο σε αποτρέπει από το να ξεχαστείς, αλλιώς θα μπορούσες να χαζεύεις για πολλές ώρες.





Μόλις 200 μέτρα μετά, σταματάμε ξανά στην λιμνοθάλασσα Jokulsarlon, αυτή την φορά με πολύ καλές καιρικές συνθήκες! Το μεγάλο πάρκινγκ είναι ήδη γεμάτο, αφήνουμε το αυτοκίνητο σε μια γωνιά. Βρισκόμαστε στην πολύ τουριστική νότια πλευρά του νησιού, αναρωτιέμαι πως θα είναι τον Αύγουστο.
Πινακίδες σου υποδεικνύουν ότι απαγορεύεται να κάνεις μπάνιο. Συνέχεια απαγορεύσεις, μην κάνεις αυτό, μην το άλλο… Βρε, ας είχα φέρει το μαγιό μαζί μου και θα σου έλεγα αν θα έμπαινα η όχι. Αλλά έχε χάρη…





Ο παγετώνας μας παρατηρεί από ψηλά, τα παγωμένα βουνά αντανακλούν το φως. Εκατοντάδες κομμάτια πάγου επιπλέουν, η ροή τα στέλνει σιγά σιγά προς την καταδίκη τους. Σχεδόν νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ντοκιμαντέρ για την Ανταρτική, μόνο οι δεκάδες τουρίστες με επαναφέρουν στην πραγματικότητα.





Ένα ζώο που συχνάζει στην περιοχή είναι οι φώκιες, αλλά εμείς δεν είδαμε ούτε μια. Παρ' όλα αυτά κάποιοι τάρανδοι σκάβουν με την μουσούδα και τις οπλές τους, για τροφή στο χιόνι… Λίγα πουλία μαζεύουν τα ξεχασμένα ψίχουλα που άφησαν πίσω τους οι απρόσεκτοι επισκέπτες.





Το μεσημέρι φτάνουμε και πάλι στο εθνικό πάρκο Skaftafell, ο καιρός συνεχίζει να είναι κάλος και αποφασίζουμε να κάνουμε μια μικρή πεζοπορία μόνοι μας.

Πληρώνουμε το πάρκινγκ, περνάμε δίπλα από το κέντρο επισκεπτών και επιλέγουμε την διαδρομή S2 διάρκειας περίπου 1,5 ώρας ακολουθώντας τις εμφανείς πινακίδες για τον καταρράκτη Svartifoss. Ανεβαίνοντας μια μικρή πλαγιά, γρήγορα παίρνουμε ύψος και η θέα είναι πολύ όμορφη. Στον δρόμο μας βρίσκεται ένας μικρός καταρράκτης, τον οποίο προσπερνάμε χαζεύοντας το τοπίο.







Πλησιάζουμε τον στόχο μας, μας αρέσει η θέα του από ψηλά οπότε και επιλέγουμε να βρεθούμε κοντά του. Τοποθετούμε τα καρφιά στα πόδια μας, αποδείχθηκαν χρυσάφι καθώς με αυτά γλυτώσαμε πολλά πεσίματα. Λίγα λεπτά αργότερα βρισκόμαστε δίπλα στον 20 μέτρων μαύρο (από το όνομα του,Svart) καταρράκτη, με τις ιδιαίτερες μαύρες εξάγωνες στήλες από βασάλτη.






Η ώρα περνάει και στην επιστροφή σταματάμε για έναν καφέ στο κέντρο επισκεπτών.
Πηγαίνοντας προς την Δύση, τα τοπία αλλάζουν, χιονόλοφοι μας κάνουν να ονειρεύομαστε γλυκά...





Τα άσχετα της ημέρας:

1) Στην χώρα έχουν μια πολύ ιδιαίτερη γραφή με ακαταλαβίστικα ονόματα, άντε τώρα να προφέρεις λέξεις όπως Seyðisfjörður… Η να προλάβεις να διαβάσεις μια πινακίδα (πχ Fjaðrárgljúfur) στον δρόμο πηγαίνοντας με 90 χλμ/ώρα !!

2) Κάθε χωριό που έχει πάνω από 2 σπίτια και σέβεται τον εαυτό του, διαθέτει και μια εκκλησιά. Διαβάζοντας λιγάκι βλέπεις και εδώ να έχουν καταστρέψει παλιούς πολιτισμούς, την ιστορία τους καθώς και αγάλματα για αρχαίους Ισλανδικούς θεούς. Δράκοι και θεότητες εκδιωχθήκαν βίαια. Τουλάχιστον κάθε περιοχή έχει υιοθετήσει τους δικούς της μύθους και ιστορίες που περνάνε από γενιά σε γενιά μέσα στους αιώνες.

3) Θα ήθελα να σας δείξω κάποια χειμωνίατικα βίντεο για την χώρα από το YouTube, τα οποία δεν είναι δικά μου αλλά με έκαναν να θέλω αυτό το ταξίδι σαν τρελός. Υπάρχουν βεβαίως χιλιάδες άλλα…

4) Τελικά αν έχεις οδηγήσει σε μικρό ελληνικό νησί, δεν θα σου φανούν ιδιαίτερα δύσκολοι οι Ισλανδικοί δρόμοι. Το πρόβλημα στην οδήγηση δεν είναι τόσο το χιόνι και ο πάγος, αλλά ο πιθανώς πολύ δυνατός αέρας ο οποίος μπορεί να βγάλει το όχημα σου εκτός δρόμου.

Για άλλη μια φορά έχουμε συνέχεις εναλλαγές χρωμάτων και σχημάτων στον ορίζοντα. Ξαφνικά όλα γίνονται μαύρα, μετα ασπρίζει και χιονίζει δυνατά. Δεν ξεχωρίζεις και πάλι τον δρόμο από τον ουρανό, η ταχύτητα μας δεν ξεπερνάει τα 40χλμ/ώρα.





Φτάνουμε στο χωριό Vik (ολόκληρο όνομα Vík í Mýrdal) 300 μόλις κατοίκων.

Θα διανυκτερεύσουμε στο guesthouse Carina, σε τρίκλινο με 115 ευρώ, κοινόχρηστη τουαλέτα αλλά και ένα πολύ καλό πρωινό. Ωραία δωμάτια, μπαλκόνι, τρομερός χώρος τραπεζαρίας γενικά μια πολύ καλή επιλογή.

Το απόγευμα ψάχνουμε να φάμε και με την βοήθεια του TripAdvisor καταλήγουμε στο The soup company. Επιλέξαμε και οι τρεις μας την σούπα λάβας, μέσα σε μαύρο ψωμί με 15 ευρώ και δωρεάν ξαναγέμισμα. Το αφράτο αλμυρό βούτυρο που δίνει μαζί ο σερβιτόρος, άξιζε τα λεφτά του! Μπαίνοντας δεν είχαμε διαβάσει ότι το μαγαζί κλείνει στις 20:00 το βραδύ και χαλαροί μένουμε μέχρι τις 20:30. Ο σερβιτόρος έκανε υπομονή μαζί μας και θα ανταμειφθεί μετα θάνατον.





Από το μπαλκόνι μας έχουμε θέα στην πασίγνωστη εκκλησία πάνω στον λόφο. Πολύ έντονος αέρας όλη νύχτα, ο καιρός προβλέπεται δύσκολος για τις επόμενες 2-3 μέρες.

 

[BASILISPAP]

Ημέρα 10 – 110 χλμ



Μετα από έναν αναζωογονητικό ύπνο πάμε στην πολύ όμορφη τραπεζαρία (με τζαμαρία τριγύρω) όπου και τρώμε το πλούσιο πρωινό μας. Είναι η πρώτη μέρα όπου είμαστε σχετικά χαλαροί καθώς έχουμε να κάνουμε λίγα χιλιόμετρα αλλά με πολλά αξιοθέατα.

Αφήνουμε πίσω μας το ξενοδοχείο για να προλάβουμε μια όμορφη ανατολή ηλίου και ανεβαίνουμε στον μικρό λόφο στον οποίο βρίσκεται η γνωστότερη μορφή του χωριού. Εκεί δίπλα στην εκκλησιά, βρίσκεται μια νύφη με ξώπλατο και ένας γαμπρός με κουστούμι καθώς ένα συνεργείο παλεύει για ποιοτικές γαμήλιες φωτογραφίες. Υποθέτουμε ότι κάποιο Ασιατικό περιοδικό μόδας έχει επιλέξει το μέρος και την ημέρα. Ξώπλατο στον παγωμένο αέρα, για όσο ήμασταν εμείς εκεί, τουλάχιστον 30 λεπτά. Η θερμοκρασία βρίσκεται στους -10 βαθμούς κελσίου! Αχ, τι τραβάμε και εμείς τα μοντέλα!





Πρώτη στάση η παγκοσμίου φήμης, παγωμένη και μαύρη παράλια Reynisfjara με τις εντυπωσιακές μαύρες εξάγωνες στήλες από βασάλτη. Έχει ψηφιστεί στο top10 των μη-τροπικών παραλιών στον κόσμο, από το National Geographic. Οι βράχοι που εξέχουν απο το νερό, ονομάζονται Reynisdrangar. Ένα πουλί αψηφώντας το κρύο και τον κίνδυνο, παραμένει δίπλα στο κύμα και βρέχεται από την φορτουνιασμένη θάλασσα. Το φως σε συνδυασμό με το περιβάλλον με έκανε να νίωθω πως βρίσκομαι σε άλλο πλανήτη!

Η συγκεκριμένη παραλία είναι γνωστή για τα πελώρια και ακανόνιστα κύματα τα οποία μπορούν να παρασύρουν το ανυποψίαστο θύμα τους. Για αρκετά λεπτά φτάνουν μέχρι ένα σημείο και ξαφνικά το επόμενο κύμα θα ανεβεί μερικά μέτρα παραπάνω. Τα τελευταία χρόνια έχουν υπάρξει κάποια ατυχήματα και θανάτοι από αυτά τα πονηρά, οπως τα έχουν ονομάσει, κύματα. Πινακίδες υπάρχουν παντού και προειδοποιούν για το γεγονός, αλλά ο τουρίστας έχει πληρώσει και θέλει να δει.

Κοιτάξτε κάτι χωρίς τραυματισμούς, δεν μπορείς να τα βάλεις με την φύση:

Η θεά από το Dyrholaey είναι πολύ όμορφη, περπατάς λιγάκι και αλλάζει συνεχώς. Υπάρχει μια αψίδα με μια τρύπα μέσα στον βράχο. Από εδώ ψηλά συνειδητοποιείς την τρομερή δύναμη του Ατλαντικού ωκεανού. Δυστυχώς το τσουχτερό κρύο δεν μας άφησε να απολαύσουμε την στιγμή στο έπακρο.





Δεν πήγαμε στο κατεστραμμένο Αμερικανικό αεροπλάνο DC3 που λόγω καυσίμου κατέπεσε σε ένα χωράφι πριν από πολλά χρόνια, ευτυχώς χωρίς να υπάρξουν θύματα. Για να το δεις πρέπει είτε να περπατήσεις για συνολικά 6χλμ είτε να πληρώσεις αδρά (περί τα 20 ευρώ) το άτομο για να μεταφερθείς με ένα μικρό λεωφορείο.

Από ντόπιους πήραμε τις πληροφορίες μας και αποφασίσαμε να μην πάμε, πιθανόν πριν από χρόνια να άξιζε. Τώρα είναι γεμάτο instagrammers που κατακλύζουν τον χώρο και στριμώχνονται προκειμένου να βγάλουν την τέλεια φωτογραφία στην οποία όλοι προσπαθούν να φαίνονται ολομόναχοι στο πουθενά, αλλά στην πραγματικότητα δεν ισχύει τίποτα από όλα αυτά…

Λίγες μέρες πριν το ταξίδι μας είχαμε ενημερωθεί ότι 2 Κινέζοι τουρίστες βρέθηκαν νεκροί, εκεί στο πλάι του δρόμου. Οι εκτιμήσεις των αρχών είναι ότι υποτίμησαν τον καιρό και πέθαναν από το κρύο!





Είχα διαβάσει για κάποιον καταρράκτη, τον Kvernufoss ο οποίος είναι σχετικά άγνωστος καθώς δεν είδαμε αναφορά του στον οδηγό rough guide αλλά ούτε και στα περισσότερα sites. Δεν είναι πασιφανές για το πως θα τον βρεις, απλά προσπερνάς (με τα πόδια) το μουσείο Skogar και συνεχίζεις. Νιώθεις ότι πας σε άσχετο σημείο, αλλά προχωράς και σε 700 μέτρα θα τον έχεις μπροστά σου. Λένε ότι υπάρχουν πάρα πολλοί καταρράκτες στην χώρα, κάπου αναφέρονται 2, αλλού έως και 10 χιλιάδες.

Στην 1 ώρα που παραμείναμε στην περιοχή, είδαμε μόλις 4-5 άλλα άτομα. Ήταν μια πολύ όμορφη μικρή περιπέτεια καθώς νιώθεις ότι ανακαλύπτεις κάτι, ότι κερδίζεις αυτό που βλέπεις και δεν σου δίνετε στο πιάτο! Περάσαμε από πίσω από τον καταρράκτη, το νερό του χύνεται μπροστά σου και δημιουργεί ένα μικρό ποτάμι καθώς και παγοκρυστάλλους διαφόρων σχημάτων. Πουλιά κουρνιάζουν στους βράχους… Τα πάντα γλιστράνε, ευτυχώς και πάλι που έχουμε τα καρφιά στα παπούτσια μας!





1χλμ παραδίπλα βρίσκεται ο πασίγνωστος Skógafoss, ένας καταρράκτης 60 μέτρων. Αν θες μπορείς να ανέβεις τα 370 σκαλοπάτια και να βρεθείς από πάνω του, να δεις τα πάντα από ψηλά. Έτσι μεγάλος, επιβλητικός και εύκολα προσβάσιμος που είναι, μαζεύει μπόλικο κόσμο.





Δεν σταματήσαμε στην δωρεάν πισίνα Seljavallalaug, με ζεστό νερό λόγω των πολλών αξιοθέατων αλλά περισσότερο λόγω του κρύου. Ίσως σε μια άλλη ζωή, ίσως σε μια άλλη εποχή!

Όλα είναι πολύ όμορφα αλλά θα ήθελα να τα δω και χωρίς χιόνι, με τα βρύα να καλύπτουν τα πάντα και κάποια λουλούδια να ξεφυτρώνουν από εδώ και εκεί. Στεναχωριέμαι ξέροντας ότι εκεί δίπλα έχει τρομερά τοπία και πεζοπορίες τα οποία δεν μπορέσαμε να δούμε, όπως το nauthusagil κτλ. Από την άλλη πάντα θα ισχύει αυτό, όπως λέει και η μητέρα μου, πάντα θέλεις να δεις τι υπάρχει στην επόμενη γωνία…

Φτάνουμε στο πάρκινγκ του καταρράκτη Seljalandfoss, κάπου 100 άτομα βρίσκονται διάσπαρτα και νιώθουμε ήδη ότι έχει πολυκοσμία. Έχοντας συνηθίσει στα βόρεια της χώρας, τώρα μας κακοφαίνεται.. Το μονοπάτι για να βρεθούμε από πίσω του δυστυχώς είναι κλειστό λόγω παγετού. Τι κρίμα…







Συνεχίζουμε με τα ποδιά και μετα από ένα 15λεπτο χαλαρό περπάτημα, βρισκόμαστε στην είσοδο για τον «κρυφό» καταρράκτη Gljufrafoss. Βρίσκεται μέσα σε ένα μικρό φαράγγι, έναν κυκλικό βράχο με ανοιχτή την οροφή και είναι μεγάλο δέλεαρ για εμένα.

Εδώ για να κρατήσουν το μέρος προσβάσιμο σε λίγους (και καλούς ) αλλά και για να διατηρηθεί το φυσικό τοπίο, έχουν τοποθετηθεί κάποιες διάσπαρτες πέτρες πάνω στις οποίες πρέπει να πατήσεις. Υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να βρέξεις τα πόδια σου, την πρώτη φορά πήγα μόνος και τα κατάφερα χωρίς να βραχώ. Μπαίνω μέσα, τριγύρω βρύα, πάνω βλέπεις το φως, ο ήχος από το νερό που πέφτει από ψηλά είναι εκκωφαντικός…

Ενθουσιάζομαι, βγαίνω για να πείσω τους υπόλοιπους να με ακολουθήσουν και με χαρά βλέπω την Α να έρχεται. Κρατώντας το χέρι της, γλιστράω και βρέχω το ένα πόδι. Δεν με πείραξε ιδιαίτερα, έχουμε αυτοκίνητο και ρούχα. Εκεί μέσα βρίσκονται μόλις 3-4 άτομα και ανεβαίνουμε σε έναν βράχο για την φωτογραφία κάτω από τον καταρράκτη, ο οποίος καταβρέχει τα πάντα. Ρούχα, φωτογραφικές, κινητά, αλλά δεν πειράζει. Είναι πανέμορφα, από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές μου στην Ισλανδία.





Περνάμε κοντά από το ηφαίστειο Eyjafjallajökull (σε προκαλώ να πεις το όνομα του, 3 φορές στα γρήγορα), αυτό που το 2010 είχε παραλύσει την μισή Ευρώπη με την έκρηξη του.

Ο καιρός προβλέπεται ιδιαίτερα κακός, η μισή χώρα είναι αποκλεισμένη. Όλη η βόρεια πλευρά και ότι αφήνουμε πίσω μας βρίσκεται χωρίς συγκοινωνία! Απροσπέλαστοι δρόμοι παντού, ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί!!

Φτάνουμε στο Hvolsvöllur και θα μείνουμε στο Eldstó art café guesthouse, μια καλή επιλογή για τα λεφτά που είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε. Μόλις 88 ευρώ για ένα τρίκλινο με κοινό μπάνιο και ένα μικρό πρωινό, δεν έχουμε κανένα παράπονο. Ο λόγος που μείναμε σε αυτό το χωριό 1000 κατοίκων ήταν για ασφάλεια, εάν χάναμε μια μέρα λόγω καιρού θα βγάζαμε από το πρόγραμμα το συγκεκριμένο μέρος. Τελικά δεν χρειάστηκε να αλλάξουμε τίποτα.





Στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, μια ζεστή σούπα (και δωρεάν ξαναγέμισμα) θα φουσκώσει τα άδεια στομάχια μας, στην συνέχεια μια μπύρα βυθισμένη στο χίονι θα μας συνεφέρει. Η βραδία έκλεισε με σερφάρισμα και σχεδίαση της αυριανής μέρας. Ήρθε η ώρα για ύπνο, κλείστε τα φωτά ρε παιδιά…