Προσπαθουσα να σκεφτω τροπο να ξεκινησω αυτην την ιστορια. Ειναι δυσκολο να περιγραψει κανεις συναισθηματα και εικονες εντονες, γιατι ετσι χανουν κατι απο τη μαγεια τους. Για αυτο κατεληξα να διηγηθω μονο μερικες στιγμες, οχι αυτες που απαραιτητα θυμαμαι ως ομορφοτερες, αλλα αυτες που πιστευω οτι θα αρεσουν στους μελλοντικους ταξιδιωτες της περιοχης. Μια εβδομαδα στην Ιταλοφωνη Ελβετια λοιπον, σε σπιτι αγαπημενων φιλων. Και ιδου το Top Ten μου:
1. Φεστιβαλ Του Λοκαρνο.
Πρωτη μερα ταξιδιου, εχω φτασει στο Μιλανο αργα το πρωι, με εχουν παραλαβει και (χωρις καν να εχουμε παει σπιτι) μάς βρισκει η νυχτα να τριγυρναμε εξω. Εχοντας ακομα τη βαλιτσα στο πορπαγκαζ η φιλη μου εχει τη φαεινη ιδεα να παμε στην τελευατια μερα του φεστιβαλ του Λοκαρνο και να δουμε μια γερμανικη ταινια. Κλεινει τα εισιτηρια μεσω ιντερνετ και παρακαλαμε να μη βρεξει, καθως οι προβολες γινονται σε μια τεραστια πλατεια, που διαμορφωνεται καταλληλα για τις αναγκες του φεστιβαλ. Οι τριγυρω δρομοι κλεινουν, τα κτιρια φωτιζονται με διαφορα χρωματα και εμεις με τις κουβερτουλες παραμασχαλα (η μια λαφυρο της φιλης μου απο τις ισπανικες αερογραμμες!) καθομαστε αναπαυτικα στις καρεκλες μας. Ξεκιναει η παρουσιαση της ταινιας με λιγα λογια απο το σκηνοθετη και τους ηθοποιους, καθως ειναι η παγκοσμια πρεμιερα της, και η προβολη αρχιζει. Ενταξει, αν και γερμανοφιλη, η ταινια δεν με ενθουσιασε (Das letzte Schweigen, για οσους θελουν να τη δουν), αλλα το ολο σκηνικο ηταν πραγματικα μαγικο.
2. Τα καστρα της Bellinzona
Η Bellinzona ειναι μια απο τις 3 μεγαλες πολεις του Τεσιν ή Τιτσίνο, του μοναδικου ιταλοφωνου ελβετικου καντονιου (οι αλλες 2 πολεις ειναι το Λουγκανο και το Λοκαρνο). Το ιστορικο της κεντρο ειναι μικρο, αλλα πολυ γραφικο, γεματο ομορφα μαγαζακια και εστιατορια. Αυτο ομως που την κανει ιδιαιτερα ξεχωριστη ειναι τα τρια εκπληκτικα της καστρα, τα δυο δεξια και αριστερα του κεντρου και το τριτο λιγο πιο ψηλα στο βουνο, απο το οποιο (οπως και απο ολα) εχει κανεις καταπληκτικη θεα σε ολη την περιοχη. Τα καστρα λοιπον τα ειδαμε με ολες τις καιρικες συνθηκες μεσα στην ιδια μερα (συνηθισμενο σκηνικο στην Ελβετια). Στην αρχη ηλιος, μετα αερας, μετα αστραποβροντα και τελος βροχη. Μονο το χιονι ελειπε και αυτο γιατι ηταν κατακαλοκαιρο. Στο τελευταιο καστρο λειτουργει εστιατοριο. Ευχαριστως την επομενη φορα να απολαυσουμε εδεσματα με θεα.
3. Με τον οδοντωτο στο Monte Generoso
Στο τρενο καθονται εκπροσωποι ολων των εθνικοτητων. Ουτε σε συναντηση του ΟΗΕ να πηγαιναμε! Αλλοι είναι ετοιμοι για πεζοπορια, με ορειβατικα μποτακια και όλα τα σχετικα, και αλλοι, όπως εμεις, απλα θελουν να απολαυσουν την 360ο θεα από την κορυφη του βουνου. Η διαδρομη εκπληκτικη μεσα στο δασος με δυο μικρες στασεις. Καποιοι κατεβαινουν και συνεχιζουν με τα ποδια, εμεις ειμαστε πιο τεμπεληδες (δεν εχουμε και τοσο χρονο). Στο τελος φτανουμε σε ένα τεραστιο σαλε. Εξω ενας υπαιθριος μαγειρας ψηνει πολεντα και εμεις ξεκιναμε την μκρη μας πεζοπορια για να καταφερουμε να εχουμε την καλυτερη θεα. Μερικες δεκαδες μετρα μακρια από το σαλε-εστιατοριο φτανουμε σε ένα σημειο που εχουμε ολη την περιοχη στο πιατο. Διακρινονται καθαρα οι δυο μεγαλες λιμνες (Λουγκανο και Ματζορε), όλα τα χωριουδακια και οι πολεις, τα γυρω βουνα, τα παντα. Δεν θελουμε να φυγουμε με τιποτα, αλλα το τρενο αναχωρει σε λιγο και πρεπει να βιαστουμε. Αν αποφασισετε να πατε και εσεις, μια συμβουλη: Βγαλτε απλο εισιτηριο, βαλτε τα ορειβατικα σας μποτακια και κατεβειτε με τα ποδια. Η διαδρομη σιγουρα θα σας ανταμειψει.
4. Fox town
Και τωρα κατι τελειως διαφορετικο για τους λατρεις της αγορας. Αν σας φανηκαν τα παντα πανακριβα στην Ελβετια και θελετε να αναθεωρησετε τις αποψεις σας, αν σας λειπει ένα ακομη ζευγαρι παπουτσια από την ντουλαπα σας (εμενα παντα κατι μου λειπει) ή αν απλα εχετε μερικα (αρκετα δηλαδη) φραγκα και δεν ξερετε τι να τα κανετε (λεμε τωρα…), τοτε αξιζει μια επισκεψη στο φοξ ταουν στην περιοχη Μedrisio. Είναι ένα τεραστιο outlet συγκροτημα με 160 καταστηματα των διασημοτερων οικων του πλανητη σε εκπληκτικες τιμες. Μεσα παραδοξως τριγυριζουν απειροι Ιαπωνες φορτωμενοι με σακουλες και χαμογελα μεχρι τα αυτια. Αναρωτιεμαι που βρεθηκαν ολοι αυτοι, γιατι σε ολο το ταξιδι δεν ειδα κανεναν (μα ουτε έναν!) Ιαπωνα στην Ελβετισ. Η Ναταλια μού εξηγει ότι εχουν τρελα με τα επωνυμα ρουχα και υποθετει ότι προσγειωνονται σε καποιο ειδικο αεροδρομια μονο για μανιακους ιαπωνες καταναλωτες ή οτι καταφθανουν μεσα από μυστικα τουνελ! Και εγω παντως, οσο και να κοροιδευα τους Ιαπωνες, ένα τζην μπουφανακι Miss Sixty το χτυπησα. Ετσι, σαν σουβενιρ από το Fox Town!
5. Κρουαζιερα στη λιμνη του Λουγκανο
3 ωρες και 40 φραγκα, τοσο στοιχιζει σε χρονο και χρημα μια μοναδικη εμπειρια. Γνωστη λατρης των λιμνων δε θα μπορουσα να αντισταθω σε ενα γυρο της λιμνης. Η επιβιβαση γινεται απο το λιμανακι του Λουγκανο ή απο το παρακειμενο Παραντιζο και το καραβακι περναει απο καθε γωνια της λιμνης (αν και οι λιμνες δεν εχουν γωνιες!) και κανει τρεις στασεις για να αποβιβασει οσους θελουν να δουν κατι ιδιαιτερο (οπως π.χ. τη μικρογραφια της Ελβετιας στο Melide, το Swiss Miniature). Η ξεναγηση γινεται σε 4 γλώσσες, οποτε αν ειστε πολυγλωσσοι θα εχετε τη δυνατοτητα να ακουτε εις τετραπλουν τις πληροφοριες, αλλωστε η επαναληψη ειναι η μητερα της μαθησης (μιλαει η καθηγητρια απο μεσα μου!). Απο ολα οσα ειδα μου αρεσε περισσοτερο το χωριουδακι του Morcote. Την επομενη φορα νομιζω οτι αξιζει μια επισκεψη απο ξηρας.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο
Τωρα θα μου πειτε τι δουλεια εχει η Ιταλια στην ιστορια για την Ελβετια (και θα εχετε και δικιο). Ομως το καμπιονε Ντ'Ιταλια ειναι ενα μικρο ιτσλικο νησι (μεταφορικα μιλώντας) μεσα στα ελβετικα συνορα. Σε αυτο λιετουργει καζινο και διαφορα εστιατορια και μπαρακια και εχει ιδιαιτερη κινηση το βραδυ, αντιθετα με πολλα διπλανα χωριουδακια. Ειναι τοποθετημενο στη λιμνη με θεα την πολη του Λουγκανο και στην εισοδο του εχει σιντριβανι με τα τρια χρωματα της ιταλικης σημαιας (για να μην ξεχνιομαστε). Δεν εμαθα πολλες πληροφοριες για το καθεστως που επικρατει σε αυτο, οι φιλοι μου ομως μου ειπαν οτι τα τηλεφωνα των κατοικων εκει εχουν ελβετικα νουμερα, οπως και οι περισσοτερες πινακιδες ων αυτοκινητων. Εχει κανεις ορεξη για αυθεντικη ιταλικη πιτσα μεσα στην Ελβετια???
7. Ο μυστικος δειπνος
Αν εχετε παει στο Μιλανο και εχετε προσπαθησει ανεπιτυχως (λογω της προκρατησης των εισιτηριων και της τεραστιας ουρας - ας οψεται ο Μπραουν και ο Κωδικας του!) να δειτε τον μυστικο δειπνο του Νταβιντσι στη Βασιλικη της Σαντα Μαρια ντελε Γκρατσιε, τοτε πεταχτειτε μεχρι το Λουγκανο. Γιατι εκει βρισκεται ενα αντιγραφο της τοιχογραφιας φιλοτεχνημενο απο τον αγαπημενο μαθητη του Νταβιντσι , τον Μπερναντινο Λουινι, στην εκκληση Σαντα Μαρια ντελι Αντζελι. Στην ιδια εκκλησια θα δειτε τη Θεοτοκο να παιζει με 2 παιδακια (ο ενας ειναι ο Ιησους, ο αλλος ο γιος του Λουινι!), οπως επισης και μια μικροτερη πορτα ενσωματωμενη στην κυρια εισοδο, απο την οποια πετουσαν εξω απο την εκκλησια οσους παλιοτερα επασχαν απο χολερα. Αν ειστε τυχεροι μπορει να πετυχετε και καποια συναυλια κλασικης μουσικης (εμεις τουλαχιστον πετυχαμε στον καθεδρικο, λιγο παραπανω).
8.Verzasca
Ανεβαινοντας στο βουνο πανω απο το Λοκαρνο οι πινακιδες σε καθε στροφη (και σε καθε πιθανη γλωσσα) γραφουν "Ωραιο, αλλα προσοχη". Και αυτο γιατι στο στενο δρομο που οδηγει σε μια απο τις ωραιοτερες περιοχες της ιταλοφωνης Ελβετιας (κατα την ταπεινη αποψη της γραφουσας) εχουν γινει αρκετα ατυχηματα. Εμεις ειμαστε προσεκτικες και ετσι φτανουμε στο χωριο Βερτσασκα χωρις προβλημα. Παρκαρουμε, διασχιζουμε τα λιγοστα σπιτια και κατευθυνομαστε προς τη γεφυρα. Θυμιζει τις γεφυρες στα μαστοροχωρια της Ηπειρου, πετρινη με τοξα. Απο κατω τα νερα πεντακαθαρα σχηματιζουν καταρρακτες και μικρες λιμνουλες. Το χωριο πνιγμενο στο πρασινο, τα σπιτια ρουστικ, κρεμασμενα απο το βουνο, ιδια ακριβως με αυτα που βλεπουμε σε καρτες. Αν και το μερος δεν ειναι πολυ διαφημισμενο, εχει αρκετο κοσμο. Αγοραζουμε ψωμι με καστανα και παιρνουμε το δρομο της επιστροφης. Στη διαδρομη σταματαμε να θαυμασουμε το τεραστιο φραγμα που εχει φτιαχτει και στο οποιο, οπως με ενημερωνει η φιλη μου, εχουν γυριστει καποιες σκηνες μιας ταινιας του Τζειμς Μποντ (ουτε η ιδια δεν θυμοταν ποιας ακριβως). Μια εξεδρα προσκαλει και προκαλει τους τολμηρους να κανουν μπαντζι τζαμπιγκ. Ασε καλυτερα, εχω να γραψω μια ιστορια στο τραβελστορις...
Αναμεσα στο καντονι του Ticino και στο καντονι Uri βρισκεται ενα περασμα των Αλπεων, γνωστο και ως Σαν Γκοταρντο. Παλιοτερα ηταν ο μονος τροπος να διασχισει κανεις τις Αλπεις (ανεβοκατεβαινοντας το βουνο δηλαδη), πλεον υπαρχει ενα τουνελ μηκους 17 χιλιομετρων (το μεγαλυτερο της Ελβετιας αν δεν κανω λαθος- Ταβερ περιμενω διορθωση!), το οποιο κανει τη διαδρομη πολυ γρηγοροτερη και πολυ πιο βαρετη θα προσθεσω. Εμεις πηραμε τον δυσκολο δρομο και απολαυσαμε απιθανα τοπια. Απο τις πλαγιες ετρεχαν παντου ρυακια σχηματιζοντας καταρρακτες και λιμνουλες. Στην κορυφη το κρυο ηταν αισθητο, αν και μεσα Αυγουστο. Κατεβαινοντας μια ακομα σταση στη γεφυρα του διαβολου, που ενωνει δυο πλαγιες των Αλπεων πανω απο ενα ορμητικο ποταμι. Συμφωνα με το θρυλο οι κατοικοι δυσκολευονταν τοσο να φτιαξουν τη γεφυρα, ωστε αποφασισαν να κανουν συμφωνια με το διαβολο. Αυτος εχτισε τη γεφυρα, αλλα ζητησε τη ψυχη ενος ανθρωπου για ανταλλαγμα. Οι κατοικοι προσπαθοντας να τον ξεγελασουν εστειλαν τη ψυχη ενος ζωου και τοτε αυτος θυμωμενος εριξε ενα βραχο προσπαθωντας να διαλυσει τη γεφυρα. Η προσπαθεια απετυχε, αλλα ο βραχος ειναι ακομα εκει για να μας θυμιζει το θρυλο.
10. Φαγητο, φαγητο και παλι φαγητο
Στο σημειο αυτο θα δυσκολευτω πολυ να σας εξυπηρετησω. Και αυτο γιατι ναι μεν θυμαμαι με καθε λεπτμερεια τι εφαγα, αλλα δεν θυμαμαι που ακριβως το εφαγα, αφου παντου με πηγαιναν οι φιλοι μου και ποτε δεν συγκρατουσα τη διαδρομη. Στο βουνο φαγαμε πολεντα με σπιτικη γκοργκοντζολα, λαγο σε κρασι και φτερουγες απο κυνηγι σε πικαντικη σαλτσα. Για ορεκτικα διαφορα καπνιστα αλλαντικα και ζυμωτο ψωμακι. Στη λιμνη φαγαμε σαλατουλα με ψαρακια και νιοκι με τυρια που τα ονειρευομαι ακομα. Στον καμπο επισκεφτηκαμε το "μουσειο της πιτσας", ενα εστιατοριο που σερβιρει μονο πιτσες, ουτε καν σαλατες και τα ονοματα καθε πιτσας ειναι εμπνευσμενα απο την τεχνη. Εγω εφαγα μια πιτσα Klee, με σαλαμι και πικαντικο τυρι. Για επιδορπιο σχεδον παντα καφες εσπρεσο (για τους αλλους, εγω δεν πινω) και απιθανο παγωτο. Πειναει κανεις??
Αν λοιπον εχετε μερικες μερες αδεια και αναρωτιεστε που να πατε, κλειστε ενα εισιτηριακι με την easyjet μεχρι το Μιλανο και απο εκει σε μια ωρα ειστε στο πιο ομορφο κομματι της Ελβετιας, το ιταλοφωνο. Καλο ταξιδι!
1. Φεστιβαλ Του Λοκαρνο.
Πρωτη μερα ταξιδιου, εχω φτασει στο Μιλανο αργα το πρωι, με εχουν παραλαβει και (χωρις καν να εχουμε παει σπιτι) μάς βρισκει η νυχτα να τριγυρναμε εξω. Εχοντας ακομα τη βαλιτσα στο πορπαγκαζ η φιλη μου εχει τη φαεινη ιδεα να παμε στην τελευατια μερα του φεστιβαλ του Λοκαρνο και να δουμε μια γερμανικη ταινια. Κλεινει τα εισιτηρια μεσω ιντερνετ και παρακαλαμε να μη βρεξει, καθως οι προβολες γινονται σε μια τεραστια πλατεια, που διαμορφωνεται καταλληλα για τις αναγκες του φεστιβαλ. Οι τριγυρω δρομοι κλεινουν, τα κτιρια φωτιζονται με διαφορα χρωματα και εμεις με τις κουβερτουλες παραμασχαλα (η μια λαφυρο της φιλης μου απο τις ισπανικες αερογραμμες!) καθομαστε αναπαυτικα στις καρεκλες μας. Ξεκιναει η παρουσιαση της ταινιας με λιγα λογια απο το σκηνοθετη και τους ηθοποιους, καθως ειναι η παγκοσμια πρεμιερα της, και η προβολη αρχιζει. Ενταξει, αν και γερμανοφιλη, η ταινια δεν με ενθουσιασε (Das letzte Schweigen, για οσους θελουν να τη δουν), αλλα το ολο σκηνικο ηταν πραγματικα μαγικο.
2. Τα καστρα της Bellinzona
Η Bellinzona ειναι μια απο τις 3 μεγαλες πολεις του Τεσιν ή Τιτσίνο, του μοναδικου ιταλοφωνου ελβετικου καντονιου (οι αλλες 2 πολεις ειναι το Λουγκανο και το Λοκαρνο). Το ιστορικο της κεντρο ειναι μικρο, αλλα πολυ γραφικο, γεματο ομορφα μαγαζακια και εστιατορια. Αυτο ομως που την κανει ιδιαιτερα ξεχωριστη ειναι τα τρια εκπληκτικα της καστρα, τα δυο δεξια και αριστερα του κεντρου και το τριτο λιγο πιο ψηλα στο βουνο, απο το οποιο (οπως και απο ολα) εχει κανεις καταπληκτικη θεα σε ολη την περιοχη. Τα καστρα λοιπον τα ειδαμε με ολες τις καιρικες συνθηκες μεσα στην ιδια μερα (συνηθισμενο σκηνικο στην Ελβετια). Στην αρχη ηλιος, μετα αερας, μετα αστραποβροντα και τελος βροχη. Μονο το χιονι ελειπε και αυτο γιατι ηταν κατακαλοκαιρο. Στο τελευταιο καστρο λειτουργει εστιατοριο. Ευχαριστως την επομενη φορα να απολαυσουμε εδεσματα με θεα.
3. Με τον οδοντωτο στο Monte Generoso
Στο τρενο καθονται εκπροσωποι ολων των εθνικοτητων. Ουτε σε συναντηση του ΟΗΕ να πηγαιναμε! Αλλοι είναι ετοιμοι για πεζοπορια, με ορειβατικα μποτακια και όλα τα σχετικα, και αλλοι, όπως εμεις, απλα θελουν να απολαυσουν την 360ο θεα από την κορυφη του βουνου. Η διαδρομη εκπληκτικη μεσα στο δασος με δυο μικρες στασεις. Καποιοι κατεβαινουν και συνεχιζουν με τα ποδια, εμεις ειμαστε πιο τεμπεληδες (δεν εχουμε και τοσο χρονο). Στο τελος φτανουμε σε ένα τεραστιο σαλε. Εξω ενας υπαιθριος μαγειρας ψηνει πολεντα και εμεις ξεκιναμε την μκρη μας πεζοπορια για να καταφερουμε να εχουμε την καλυτερη θεα. Μερικες δεκαδες μετρα μακρια από το σαλε-εστιατοριο φτανουμε σε ένα σημειο που εχουμε ολη την περιοχη στο πιατο. Διακρινονται καθαρα οι δυο μεγαλες λιμνες (Λουγκανο και Ματζορε), όλα τα χωριουδακια και οι πολεις, τα γυρω βουνα, τα παντα. Δεν θελουμε να φυγουμε με τιποτα, αλλα το τρενο αναχωρει σε λιγο και πρεπει να βιαστουμε. Αν αποφασισετε να πατε και εσεις, μια συμβουλη: Βγαλτε απλο εισιτηριο, βαλτε τα ορειβατικα σας μποτακια και κατεβειτε με τα ποδια. Η διαδρομη σιγουρα θα σας ανταμειψει.
4. Fox town
Και τωρα κατι τελειως διαφορετικο για τους λατρεις της αγορας. Αν σας φανηκαν τα παντα πανακριβα στην Ελβετια και θελετε να αναθεωρησετε τις αποψεις σας, αν σας λειπει ένα ακομη ζευγαρι παπουτσια από την ντουλαπα σας (εμενα παντα κατι μου λειπει) ή αν απλα εχετε μερικα (αρκετα δηλαδη) φραγκα και δεν ξερετε τι να τα κανετε (λεμε τωρα…), τοτε αξιζει μια επισκεψη στο φοξ ταουν στην περιοχη Μedrisio. Είναι ένα τεραστιο outlet συγκροτημα με 160 καταστηματα των διασημοτερων οικων του πλανητη σε εκπληκτικες τιμες. Μεσα παραδοξως τριγυριζουν απειροι Ιαπωνες φορτωμενοι με σακουλες και χαμογελα μεχρι τα αυτια. Αναρωτιεμαι που βρεθηκαν ολοι αυτοι, γιατι σε ολο το ταξιδι δεν ειδα κανεναν (μα ουτε έναν!) Ιαπωνα στην Ελβετισ. Η Ναταλια μού εξηγει ότι εχουν τρελα με τα επωνυμα ρουχα και υποθετει ότι προσγειωνονται σε καποιο ειδικο αεροδρομια μονο για μανιακους ιαπωνες καταναλωτες ή οτι καταφθανουν μεσα από μυστικα τουνελ! Και εγω παντως, οσο και να κοροιδευα τους Ιαπωνες, ένα τζην μπουφανακι Miss Sixty το χτυπησα. Ετσι, σαν σουβενιρ από το Fox Town!
5. Κρουαζιερα στη λιμνη του Λουγκανο
3 ωρες και 40 φραγκα, τοσο στοιχιζει σε χρονο και χρημα μια μοναδικη εμπειρια. Γνωστη λατρης των λιμνων δε θα μπορουσα να αντισταθω σε ενα γυρο της λιμνης. Η επιβιβαση γινεται απο το λιμανακι του Λουγκανο ή απο το παρακειμενο Παραντιζο και το καραβακι περναει απο καθε γωνια της λιμνης (αν και οι λιμνες δεν εχουν γωνιες!) και κανει τρεις στασεις για να αποβιβασει οσους θελουν να δουν κατι ιδιαιτερο (οπως π.χ. τη μικρογραφια της Ελβετιας στο Melide, το Swiss Miniature). Η ξεναγηση γινεται σε 4 γλώσσες, οποτε αν ειστε πολυγλωσσοι θα εχετε τη δυνατοτητα να ακουτε εις τετραπλουν τις πληροφοριες, αλλωστε η επαναληψη ειναι η μητερα της μαθησης (μιλαει η καθηγητρια απο μεσα μου!). Απο ολα οσα ειδα μου αρεσε περισσοτερο το χωριουδακι του Morcote. Την επομενη φορα νομιζω οτι αξιζει μια επισκεψη απο ξηρας.
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Μη εισαγόμενο
Τωρα θα μου πειτε τι δουλεια εχει η Ιταλια στην ιστορια για την Ελβετια (και θα εχετε και δικιο). Ομως το καμπιονε Ντ'Ιταλια ειναι ενα μικρο ιτσλικο νησι (μεταφορικα μιλώντας) μεσα στα ελβετικα συνορα. Σε αυτο λιετουργει καζινο και διαφορα εστιατορια και μπαρακια και εχει ιδιαιτερη κινηση το βραδυ, αντιθετα με πολλα διπλανα χωριουδακια. Ειναι τοποθετημενο στη λιμνη με θεα την πολη του Λουγκανο και στην εισοδο του εχει σιντριβανι με τα τρια χρωματα της ιταλικης σημαιας (για να μην ξεχνιομαστε). Δεν εμαθα πολλες πληροφοριες για το καθεστως που επικρατει σε αυτο, οι φιλοι μου ομως μου ειπαν οτι τα τηλεφωνα των κατοικων εκει εχουν ελβετικα νουμερα, οπως και οι περισσοτερες πινακιδες ων αυτοκινητων. Εχει κανεις ορεξη για αυθεντικη ιταλικη πιτσα μεσα στην Ελβετια???
7. Ο μυστικος δειπνος
Αν εχετε παει στο Μιλανο και εχετε προσπαθησει ανεπιτυχως (λογω της προκρατησης των εισιτηριων και της τεραστιας ουρας - ας οψεται ο Μπραουν και ο Κωδικας του!) να δειτε τον μυστικο δειπνο του Νταβιντσι στη Βασιλικη της Σαντα Μαρια ντελε Γκρατσιε, τοτε πεταχτειτε μεχρι το Λουγκανο. Γιατι εκει βρισκεται ενα αντιγραφο της τοιχογραφιας φιλοτεχνημενο απο τον αγαπημενο μαθητη του Νταβιντσι , τον Μπερναντινο Λουινι, στην εκκληση Σαντα Μαρια ντελι Αντζελι. Στην ιδια εκκλησια θα δειτε τη Θεοτοκο να παιζει με 2 παιδακια (ο ενας ειναι ο Ιησους, ο αλλος ο γιος του Λουινι!), οπως επισης και μια μικροτερη πορτα ενσωματωμενη στην κυρια εισοδο, απο την οποια πετουσαν εξω απο την εκκλησια οσους παλιοτερα επασχαν απο χολερα. Αν ειστε τυχεροι μπορει να πετυχετε και καποια συναυλια κλασικης μουσικης (εμεις τουλαχιστον πετυχαμε στον καθεδρικο, λιγο παραπανω).
8.Verzasca
Ανεβαινοντας στο βουνο πανω απο το Λοκαρνο οι πινακιδες σε καθε στροφη (και σε καθε πιθανη γλωσσα) γραφουν "Ωραιο, αλλα προσοχη". Και αυτο γιατι στο στενο δρομο που οδηγει σε μια απο τις ωραιοτερες περιοχες της ιταλοφωνης Ελβετιας (κατα την ταπεινη αποψη της γραφουσας) εχουν γινει αρκετα ατυχηματα. Εμεις ειμαστε προσεκτικες και ετσι φτανουμε στο χωριο Βερτσασκα χωρις προβλημα. Παρκαρουμε, διασχιζουμε τα λιγοστα σπιτια και κατευθυνομαστε προς τη γεφυρα. Θυμιζει τις γεφυρες στα μαστοροχωρια της Ηπειρου, πετρινη με τοξα. Απο κατω τα νερα πεντακαθαρα σχηματιζουν καταρρακτες και μικρες λιμνουλες. Το χωριο πνιγμενο στο πρασινο, τα σπιτια ρουστικ, κρεμασμενα απο το βουνο, ιδια ακριβως με αυτα που βλεπουμε σε καρτες. Αν και το μερος δεν ειναι πολυ διαφημισμενο, εχει αρκετο κοσμο. Αγοραζουμε ψωμι με καστανα και παιρνουμε το δρομο της επιστροφης. Στη διαδρομη σταματαμε να θαυμασουμε το τεραστιο φραγμα που εχει φτιαχτει και στο οποιο, οπως με ενημερωνει η φιλη μου, εχουν γυριστει καποιες σκηνες μιας ταινιας του Τζειμς Μποντ (ουτε η ιδια δεν θυμοταν ποιας ακριβως). Μια εξεδρα προσκαλει και προκαλει τους τολμηρους να κανουν μπαντζι τζαμπιγκ. Ασε καλυτερα, εχω να γραψω μια ιστορια στο τραβελστορις...
Αναμεσα στο καντονι του Ticino και στο καντονι Uri βρισκεται ενα περασμα των Αλπεων, γνωστο και ως Σαν Γκοταρντο. Παλιοτερα ηταν ο μονος τροπος να διασχισει κανεις τις Αλπεις (ανεβοκατεβαινοντας το βουνο δηλαδη), πλεον υπαρχει ενα τουνελ μηκους 17 χιλιομετρων (το μεγαλυτερο της Ελβετιας αν δεν κανω λαθος- Ταβερ περιμενω διορθωση!), το οποιο κανει τη διαδρομη πολυ γρηγοροτερη και πολυ πιο βαρετη θα προσθεσω. Εμεις πηραμε τον δυσκολο δρομο και απολαυσαμε απιθανα τοπια. Απο τις πλαγιες ετρεχαν παντου ρυακια σχηματιζοντας καταρρακτες και λιμνουλες. Στην κορυφη το κρυο ηταν αισθητο, αν και μεσα Αυγουστο. Κατεβαινοντας μια ακομα σταση στη γεφυρα του διαβολου, που ενωνει δυο πλαγιες των Αλπεων πανω απο ενα ορμητικο ποταμι. Συμφωνα με το θρυλο οι κατοικοι δυσκολευονταν τοσο να φτιαξουν τη γεφυρα, ωστε αποφασισαν να κανουν συμφωνια με το διαβολο. Αυτος εχτισε τη γεφυρα, αλλα ζητησε τη ψυχη ενος ανθρωπου για ανταλλαγμα. Οι κατοικοι προσπαθοντας να τον ξεγελασουν εστειλαν τη ψυχη ενος ζωου και τοτε αυτος θυμωμενος εριξε ενα βραχο προσπαθωντας να διαλυσει τη γεφυρα. Η προσπαθεια απετυχε, αλλα ο βραχος ειναι ακομα εκει για να μας θυμιζει το θρυλο.
10. Φαγητο, φαγητο και παλι φαγητο
Στο σημειο αυτο θα δυσκολευτω πολυ να σας εξυπηρετησω. Και αυτο γιατι ναι μεν θυμαμαι με καθε λεπτμερεια τι εφαγα, αλλα δεν θυμαμαι που ακριβως το εφαγα, αφου παντου με πηγαιναν οι φιλοι μου και ποτε δεν συγκρατουσα τη διαδρομη. Στο βουνο φαγαμε πολεντα με σπιτικη γκοργκοντζολα, λαγο σε κρασι και φτερουγες απο κυνηγι σε πικαντικη σαλτσα. Για ορεκτικα διαφορα καπνιστα αλλαντικα και ζυμωτο ψωμακι. Στη λιμνη φαγαμε σαλατουλα με ψαρακια και νιοκι με τυρια που τα ονειρευομαι ακομα. Στον καμπο επισκεφτηκαμε το "μουσειο της πιτσας", ενα εστιατοριο που σερβιρει μονο πιτσες, ουτε καν σαλατες και τα ονοματα καθε πιτσας ειναι εμπνευσμενα απο την τεχνη. Εγω εφαγα μια πιτσα Klee, με σαλαμι και πικαντικο τυρι. Για επιδορπιο σχεδον παντα καφες εσπρεσο (για τους αλλους, εγω δεν πινω) και απιθανο παγωτο. Πειναει κανεις??
Αν λοιπον εχετε μερικες μερες αδεια και αναρωτιεστε που να πατε, κλειστε ενα εισιτηριακι με την easyjet μεχρι το Μιλανο και απο εκει σε μια ωρα ειστε στο πιο ομορφο κομματι της Ελβετιας, το ιταλοφωνο. Καλο ταξιδι!
