Τουρκία Εις την Πόλη και άλλες ιστορίες...

[Twinkie]

Η γιαγιά μου φτιάχνει τα γεμιστά με σταφίδα και κουκουνάρι. Και κάτι περίεργα, για τα τότε παδικά μου μάτια, γλυκά τα Χριστούγεννα, τα οποία είχαν σχήμα τρίγωνο, γέμιση καρύδια, σιρόπι, πιρουνιές στη σάρκα τους και τα λένε ισλί.
Δεν θυμάμαι πότε έμαθα το όνομα, αλλά σίγουρα πως τα έτρωγα για καραμέλες.
"Κοίτα να μαθαίνεις πως τα φτιάχνουν, γιατί κι εγώ βλέποντας από χαραμάδες έμαθα. Δεν μου λεγε". Ποιός δεν της έλεγε δεν μπορούσα να καταλάβω η αλήθεια είναι και πίστευα πως αυτή η μαγική συνταγή για τα ισλί, είναι προνόμιο λίγων και σίγουρα μυστικό του κράτους.
"Άκου να δεις παιδάκι μου, έχω φάει τα πόδια μου εγώ για να μάθω τα ισλί, στηριζόμενη σε σκαμνάκια, άσε που είχα πάει να στραβωθώ με τόσο χαμηλό φως που είχα και ένα μικρό παράθυρο να βλέπω" μου μουρμουρούσε κι εγώ με ορθάνοιχτα μάτια προσπαθούσα να καταλάβω αν η οικογένεια μου ήταν στη μαφία και υπήρχε τόση μυστικοπάθεια γύρω από μια συνταγή για γλυκά.

Όταν ο παππούς προσφέρθηκε κάποια χρόνια αργότερα να μου εξηγήσει, καταλάβα πως η γιαγιά μάλλον είχε πάθει ψυχολογικό από το ταπεραμέντο της προγιαγιάς και δεν ήθελε ούτε για τα ισλί να μιλάει.
"Η προγιαγιά σου ήταν υπέροχος άνθρωπος, αν ζούσε λίγα χρόνια αργότερα θα είχα σπουδάσει κι εγώ, θα είχα γίνει κάτι" (και σίγουρα η γιαγιά θα είχε κι άλλα ψυχολογικά).
Η προγιαγιά Ελισάβετ πέθανε πολύ νέα από καρκίνο, αλλά κουβάλησε μαζί της από τη Σμύρνη όλα όσα συντρόφευσαν τον παππού στην Αθήνα(μαζί και μια συνταγή για ισλί).

Με τα χρόνια έμαθα κι άλλα για την καταγωγή μου, μέσα από φράσεις "το πείσμα σου δεν παλεύεται, ίδια η μάνα μου η Σμυρνιά, τα σουτζουκάκια τα κάνουν με κανέλα, απαγορεύεται γεμιστό χωρίς σταφίδα, αχ και να υπήρχε ακόμα το σπίτι μας εκεί, και..μέχρι και επώνυμο άλλαξε ο πατέρας μου για να στεριώσουμε στην αρχή εδώ πέρα".

Οι φράσεις μου έγιναν βίωμα, το βίωμα εμμονή και η εμμονή λαχτάρα να πάω να δω κι εγώ αυτό που άφησαν πίσω οι παππούδες μου, έστω κι αν δεν κατάφερνα να πάω στο Ισμίρ αλλά έστω να δω την Πόλη.
Γύρω στα 10 μου, πήγαμε οικογενειακώς ένα Πάσχα Κωνσταντινούπολη, αλλά δυστυχώς το μόνο που θυμόμουν είναι πως μας είχαν ξεχάσει στα πίσω καθίσματα ενός volvo, και όπως υποστήριζαν μετά, ήταν για την ασφάλειά μας μέσα στο Παζάρι, και πως η αδερφή μου αντιστεκόταν σε οτιδήποτε υπήρχε στο πιάτο της...

Χρόνια αργότερα, χωρίς να υπήρχε τίποτα σχεδιασμένο, έμελλε το πέρασμά μου από εκεί, να είναι ως στιγμής το καλύτερο ταξίδι που έχω κάνει...

 

• 1
• 2
• 3
• …

  Go to chapter

  Go
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

1 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[zmaria]

Ωραία αρχή!! Για πάμε παρακάτω....

 

[dmdoc]

"Πολίτικη Κουζίνα" μου θυμίζει η ιστορία σου...περιμένω την συνέχεια

 

[pattyyy]

Ξεκινάς την ιστορία σου με πολύ όμορφο και νοσταλγικό τρόπο! Περιμένω τη συνέχεια!

 

[sophia_det]

πολύ γλυκά δοσμένη ιστορία...που ξυπνά και δικές μου αναμνήσεις

 

[Twinkie]

"Έλα μωρέ, πάρε μια εβδομάδα άδεια, μπρος πίσω τα Σου Κου και βγαίνει το ταξιδάκι"...μου λέει μια μέρα ο φίλος μου, που δεν κάθεται σε χλωρό κλαρί όταν δεν δουλεύει....
Πάσχα του 2009 και μιλούσαμε ουσιαστικά για 2 εβδομάδες μετά που έπεφτε και η αργία της Πρωτομαγιάς. Μου τα παρουσίασε όλα με τόσο ωραίο τρόπο που ούτε ήθελα ούτε μπορούσα να αρνηθώ.
Τρένο Αθήνα- Θεσσαλονίκη- Κωνσταντινούπολη και τούμπαλιν μόνο που η Αθήνα θα καθυστερούσε για 5 μέρες ακόμα. Είχαν προτεραιότητα κάτι Καστοριανές λίμνες και κάτι αρκουδάκια στο Νυμφαίο...
-"Τρένο;;;;;"
-Ναι γιατί τι έχει το τρενάκι; Δες το ως εμπειρία, έτσι κι αλλιώς δεν βολεύουν οι πτήσεις και μετά πρέπει να έχουμε αμάξι.
-Μωρέ ως εμπειρία να το δω, το Εξπρές του Μεσονυχτίου μη δω.
Η αλήθεια είναι πως δεν με ενθουσίαζε η ιδέα να ταξιδέψω σχεδόν 12 ώρες νύχτα και ειδικά στο συγκεκριμένο τρένο, που είχα ενημερωθεί πως ούτε άπλα έχει, ούτε ιδιαίτερα καθαρό είναι, αλλά η ιδέα και μόνο πως θα πάω στη Πόλη, με έκανε σχεδόν να δω το 1χ1 με κουκέτα, ως σουίτα του Μεγάλη Βρετανία...
Περνούσαν τα χωριά και οι ώρες έξω από τα τζάμια και ένιωθα όλο και περισσότερο κοντά σε μυρωδιές που δεν είχα δει ούτε τόσο έντονα ζήσει, αλλά σίγουρα νοσταλγήσει από τις ιστορίες που άκουγα...Όταν πια φτάναμε στα τέλη του Έβρου είχε νυχτώσει..Ξύπνησα μόνο να δείξω την ταυτότητά μου στον της Polis πριν περάσουμε τα σύνορα στους Κήπους και κατάλαβα το ξημέρωμα πως είχαμε αρχίσει το ταξίδι της "επιστροφής" μου.
Όταν φτάσαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Σιρκεσί, σχέδον πέταξα από το τρένο.. Τί κι αν είχα στραβολαιμιάσει, τί κι αν δεν είχα κοιμηθεί, τι κι αν οι Ισπανίδες τουρίστριες στη διπλανή καμπίνα το είχαν κάνει αμέρικαν μπαρ...Ένιωθα ευτυχισμένη...
Το ξενοδοχείο βρισκόταν πίσω από την Taksim, την διασημότερη πλατεία της Κωνσταντινούπολης, απόσταση που καλύπτεται σε 20 λεπτάκια αν δεν έχει κίνηση στη πόλη... Ο Τούρκος ταξιτζής μόλις άκουσε προορισμό άστραψαν τα δόντια του... Πέταξε κι ένα Yunan, Yunan? κι άρχισε να παζαρεύεται την τιμή... Πάνω κάτω οι λίρες, ζαλίστηκα, ήθελα και απεγνωσμένα να αρχίσω τη περιπλάνηση κι έτσι οι δυο πλευρές συμβιβάστηκαν κάπου στα μισά.
Η εμπειρία στο ταξί ήταν μοναδική για αρκετούς λόγους...Ένας από αυτούς ήταν πως μόλις είχα ανακαλύψει πιο οξύθυμους οδηγούς από τους Έλληνες και πως αυτοί δεν έβλεπαν όχι stop και κόκκινα, αλλά ούτε και τους πεζούς!
Μας άφησε πάνω στην Taksim γιατί θα έχανε πελατεία(μέτρησα 35 άδεια ταξί εκείνη την στιγμή) μόλις είχε αρχίσει το ψιλόβροχο και το στομάχι είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται έντονα..
Η επιλογή του ξενοδοχείου σαν τοποθεσία ήταν μια αποκάλυψη καθώς το πείσμα μου για παραμονή στην Παλιά Πόλη, αποδείχθηκε λανθασμένο. Εξαιρετικά ευγενείς στη ρεσεψιόν, μας καλοδέχτηκαν σε άπταιστα αγγλικά και πέταξαν κι ένα ελληνικότατο καλημέρα σας όταν το αφήσαμε λίγη ώρα μετά για να βρεθούμε στο Sultanahmet και την Αγία Σοφία...

 

[nenena]

Πολλά υποσχόμενη αρχή..... Συνέχισε

 

[Twinkie]

Η διαδρομή με ένα από τα αρκετά λεωφορεία που οδηγούν στα διάφορα σημεία της Πόλης, ήταν λες και είχαμε πέσει πάνω σε κάποια εθνική εορτή. Δεν υπήρχε μπαλκόνι δημόσιου κτιρίου, ξενοδοχείου ή και απλών σπιτιών που να μην έχει την τουρκική σημαία να κυματίζει περήφανα σε κάποιο ιστό ή σε ταράτσα απλωμένη όπως τα σεντόνια μετά από μπουγάδα..

Δεκάδες ντόπιοι, τουρίστες, μικροπωλητές, γκρουπ ήταν τριγύρω από το σημείο όπου το μάτι -ή καλύτερα το ελληνικό μάτι- οφείλει να συνηθίσει στη θέα του μετέχμιου δύο πολιτισμών που κάποτε όπως τα έφερε η ιστορία έμελλε να συννενωθούν.
Στην καρδιά του Sultanahmet από τη μια η Αγία Σοφία, μουσείο ολκής πλέον και από την άλλη το περίφημο Μπλε Τζαμί. Η πρώτη αντίδραση στο ένα είναι το σούφρωμα των φρυδιών-από νοσταλγία- και στο άλλο το άνοιγμα του στόματος από το θαυμασμό.
Οι ελάχιστες τοιχογραφίες των αγίων που έχουν διασωθεί στο εσωτερικό της Αγίας Σοφίας σε κοιτούν λες και είναι ζωντανές ενώ σε κάποια από τις κολόνες του ναού υπάρχει η περίφημη τρύπα του Εξαδάκτυλου όπου κάθε τουρίστας προσπάθησε να κάνει μια ολόκληρη περιστροφή γύρω από τον εαυτό του και γίνει ο man of the day κραυγάζοντας Εάλω η Πόλη τούμπαλιν αυτή τη φορά... Η κεντρική Πύλη απ' όπου έβγαιναν οι Παλαιολόγοι οδηγεί στη φάτσα του Μπλε Τζαμιού...Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ό,τι πιο εντυπωσιακό είχα δει στην Πόλη...Σκαλοπάτια, κήπος στο εξωτερικό και αυτό το τζάμι το μπλε ιριδίζον που ακόμα και τη μέρα είναι ορατό.
'Εβγαλα παπούτσια, έβαλα μαντήλα και μπήκαμε από διαφορετική είσοδο από τους μουσουλμάνους που ήθελαν να προσευχηθούν...
Κοιτώντας τα από απόσταση κοντά στη Βασιλική Κιστέρνα, κάποτε Υδραγωγείο της Πόλης, το παραδέχεσαι...το Μπλε Τζαμί είναι τόσο μεγαλοπρεπές όσο μάλλον οι Τούρκοι θα ήθελαν να το αποδώσουν.

Χρειάστηκε λίγες ώρες μόνο, όταν σουρούπωνε πια και τα καράβια αρμένιζαν υπομονετικά και βαριεστημένα στο Βόσπορο, να καταλάβω από μεγαλύτερη απόσταση πια, πως όσο εντυπωσιακό κι αν είναι το Μπλε Τζαμί λίγα μέτρα πιο αριστερά του, η Αγία Σοφία λάμπει ακόμα παρά τα θαμπά κεραμμυδί τοιχώματα και τα λιγότερα φώτα που έχει γύρω της...

Κατά μήκος της γέφυρας του Γαλατά, ντόπιοι ψάρευαν εκείνη τη στιγμή αυτό που λίγο μετά έγινε το δείπνο μας σε κάτι μινιόν τραπεζάκια δίπλα στη θάλασσα, με αντάλλαγμα ελάχιστες λίρες, ζεστά χαμόγελα και μια αίσθηση πως νιώθεις σπίτι σου..

 

[LULLU]

...σωστη δοση σε ολα!!!!!

 

[Twinkie]

Η θερμοκρασία είχε πέσει αισθητά την επόμενη το πρωί και επιτέλους ένιωσα αυτό που μου έλεγαν γνωστοί και φίλοι που είχαν επισκεφτεί την Πόλη..
"Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να ψιλοβρέχει και να τριγυρνάς σε αυτό το μέρος". Και όντως δεν υπήρχε...
Απόλαυσα κάθε σταγόνα που έπεφτε πάνω στα παπούτσια μου στο δρόμο για το Τοπ Καπί βλέποντας τους βιαστικούς περαστικούς από μια διαφανή ομπρέλα, εμπόρευμα του Χαριέτ και "πρώτο ταξιδιωτικό δώρο του Δ., για να βλέπω καθαρά", όπως είπε.
Δεκάδες Κινέζοι και Γιαπωνέζοι περίμεναν υπομονετικά τις μεγάλες ουρές με καταβρεγμένες τις φωτογραφικές να μπουν σε έναν από τους πολλούς χώρους του μουσειακού πλέον συγκροτήματος, του πρώτου παλατιού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Φορεσιές, σπαθιά, τουρμπάνια, νομίσματα, κοσμήματα, επίχρυσες ζώνες και παπούτσια με ρουμπίνια ήταν μόνο κάποια από τα τράβηξαν το ενδιαφέρον τους...Εμένα πάλι:
-"Μα καλά τι σε έπιασε και θέλεις να δεις το χαρέμι τώρα? Δεν θα δεις το ίδιο το χαρέμι, δεν θα σου χορέψει και καμιά να ξέρεις...Κανά δωματιάκι θα δεις, τα μπάνια, τα σχετικά"
-"Ήρθα ως εδώ και δεν θα δω το χαρέμι; Έφαγα όλη τη βροχή, έχω πανιάσει και δεν θα το δω;"
Όπως μπορεί εύκολα να καταλάβει κανείς το χαρέμι το είδα. "Δωματιάκι" δεν το λες ακριβώς, με θέα θάλασσα, μέσα από τα γκρεμίδια φυσικά, και ψηφιδωτά που θα ζήλευε και η Βαρκελώνη.

Κόκκινα, κίτρινα και μοβ στρώματα από τουλίπες απλώνονταν σε ένα καταπράσινο στρώμα γρασιδιού, φυτευμένες μόλις λες από τους μετρ του είδους, περιμετρικά του Τοπ Καπί σε μια από τις πιο όμορφες διαδρομές μέσα στο Παλάτι.. Ο αποχωρισμός από τον κήπο ήταν δύσκολος, αλλά ανυπομονούσα για το μετά. Το Φανάρι.

Μια από τις πιο γαλήνιες και όμορφες διαδρομές εκτός του κέντρου της Πόλης, είναι αυτή από το Pera στο Fener. Περνάς τη γέφυρα του Γαλατά, με τον υπέροχο Πύργο του όπου η θέα σου κόβει την ανάσα, και απλά κάποια στιγμή στα δεξιά σου απλώνεται η θάλασσα. Λες και αλλάζεις πόλη..
Η διαδρομή είναι κοντινή, αλλά και μόνο πως πας στο Φανάρι, σε κάνει να νιώθεις πως πας μακριά.
Στην κάθε γειτονιά της Κωνσταντινούπολης μπορείς να δεις τα πάντα, την συνομίληκή σου να είναι ορατά μόνο τα μάτια της κι αυτά κατεβασμένα, κάποιον Αζέρο να σου πουλάει την πραγμάτια του, τους μεγαλύτερους να σε αναγνωρίζουν ως Έλληνα λες και έχεις κρεμασμένη καμιά ταμπέλα που να γράφει Yunan, μέχρι και να μπλέξεις. Η γοητεία ξεχειλίζει από παντού.
Στο Φανάρι ωστόσο είναι διαφορετικά.
Μαγαζιά και σπίτια από άλλη εποχή, θεόστενα δρομάκια, κάποια κόκκινα datsun παρατημένα, γέρους να κάνουν ναργιλέ μέρα μεσημέρι τσούζοντας και καμιά ρακή και ορδές ξυπόλητων παιδιών να τρέχουν φωνάζοντας επειδή χτύπησε το κουδούνι στο σχολείο.
Ξύλινα παράθυρα κρέμονταν από εγκατελελλειμένα κτίρια κι έτσι όπως τα παρατηρούσα σκεφτόμουν πόση ζωή να είχε κάποτε εδώ. Πολλή ζωή.
"Οίκος Γ. Πάλλη 1918".. Ώστε εδώ ήταν κάποτε ο ελληνισμός..
Η επίσκεψη στο Πατριαρχείο ήταν έκπληξη από το πόσους πολλούς Έλληνες μπορείς να συναντήσεις εκεί που το ξέρεις αλλά δεν το πολυπιστεύεις κιόλας. Στο φυλάκιο στην είσοδο, μέσα κι έξω από τον μεγαλοπρεπέστατο Άγιο Γεώργιο, στις σκάλες που οδηγούν στη βιβλιοθήκη. Μαθητές ομοιόμορφα ντυμένοι κατέβαιναν για το διάλλειμά τους ακολουθούμενοι από έναν πάτερ που καλημέρισε με βαριά προφορά στα ελληνικά.

Ένα βλέφαρο στα αριστερά, στην σφραγισμένη από την εποχή που σκότωσαν τον Πατριάρχη, πρώτη Πύλη του Πατριαρχείου και φεύγοντας μπορείς να πεις "κοίτα να δεις πόσο κοντά μπορείς να έρθεις με τις ιστορίες τους". Αχ ρε παππού...

 

[Twinkie]

Το υπόλοιπο απόγευμα αφιερώθηκε και δικαίως στη περατζάδα στην Istiklal τον περίφημο πεζόδρομο που αρχίζει από την Taksim και καταλήγει περίπου ως το Βόσπορο. Εκεί δικαιολόγησα για πρώτη φορά τον χαρακτηρισμό που δίνουν στην Πόλη ως μια από τις πολυπληθέστερες πρωτεύουσες του κόσμου..
Κόσμος και ντουνιάς είναι έκφραση που δεν μπορούσε να περιγράψει τον χαμό που επικρατούσε...
Ποιά Ερμού τα Χριστούγεννα; Εδώ έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και μαζί με αυτούς κι εγώ το μυαλό μου καθώς το μάτι αναζητούσε συνεχώς καινούριες βιτρίνες από μαγαζιά με ρούχα και αντικείμενα έως παραδοσιακά ρεστοράν, ζαχαροπλαστεία, δημόσια κτίρια, μιναρέδες από κάποιο τζαμί που "κρυβόταν" στα πίσω στενά και Πρεσβείες.
Η στάση στο Saray ήταν επιβεβλημένη. Κανταίφι, μπακλαβάδες, ρυζόγαλο πολίτικο, καζάν ντιπί, προφιτερόλ που δεν έχεις ξαναφάει παρόμοιο και δύο καταλόγους. Έναν στα τούρκικα και έναν στα ελληνικά. Η παραγγελία μάλιστα δόθηκε στον Κεμί, Τούρκο με άριστες γνώσεις ελληνικών και με προτάσεις που θα πάμε το βράδυ.
Πήραμε το παραδοσιακό κόκκινο τραμ της Istiklal και ανεβήκαμε προς την Taksim για να βρούμε έπειτα από μια κάποια περιπλάνηση το Gani. Χωμένο σε μια περίεργη διασταύρωση πίσω από τον πεζόδρομο, στην αρχή δε σου γέμιζε το μάτι, αλλά αν ανέβαινες τις σκάλες, άλλαζες αμέσως γνώμη.
Βγάζεις παπούτσια, κάθεσαι αναπαυτικά στις τεράστιες μαξιλάρες, πίνεις τούρκικη ρακή και απλά σκας από το φαί. Τέτοιο πεϊνιρλί δεν βρίσκεις εδώ. Απλά.
Η Πόλη το βράδυ μοιάζει ένα τεράστιο μαγαζί. Δεν ξεχωρίζεις το ένα από το άλλο, τραπέζια χαμηλά έξω, κολλητές καρέκλες, νεολαία και ένας ναργιλές έστω και προεραιτικά στο κάθε πόδι του τραπεζιού αν θέλεις να τον χρησιμοποιήσεις. Ο ένας κατάλογος ήταν οι γεύσεις του ναργιλέ και ο άλλος το τί θέλεις να πιεις. Εγώ μήλο στο τσάι, μήλο και στο ναργιλέ. Αφού μάθαμε τώρα τι μας αρέσει, δεν είναι ώρα για πειράματα.
Με τη συνοδεία αμανέδων και ομίχλης από το ντουμάνι του καπνού που πότε έπαιρνε σχήματα κύκλου και πότε έβγαινε αβίαστα από το στόμα μας, καταλήξαμε μια ώρα μετά να ψιθυρίζουμε φράσεις όπως cok juzel και serefe που μας συνόδευσαν ως τον ύπνο...

 

[zmaria]

Πάρα, μα πάρα πολύ ωραία και συναισθηματικά τα λες! Αναμένω την συνέχεια..