LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.601
- Likes
- 8.129
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
ζούμε καθημερινά και μαθαίνουμε ιστορίες ανθρώπων , βλεπουμε τις ζωες τους μέσα στις λάσπες , στη βροχή στα αποκαΐδια.. και θυμάμαι...
20 χρόνια πριν…
Έχουν περάσει 20 χρόνια από τοτε που το Κόσοβο δέχτηκε ένα βάναυσο διωγμό από τη Σερβία και από τα φιλικά πυρά των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ..
Εχω μπροστά μου το ημερολόγιο μου, που στις σελίδες του εχουν αποτυπωθεί τα οσα έζησα και είδα εκείνο το καιρό στη αποστολή των Γιατρών του Κόσμου στο Μαυροβούνιο . Είναι στιγμές δράσης, δουλειάς, λυπης, αγωνίας, φόβου, πόνου, αγανάκτησης αλλά και ελπίδας για ένα ειρηνικό αυριο..
Στη μνήμη μου καταχωρήθηκαν αυτές οι στιγμές και ο χρόνος πέρασε απο πάνω τους και κάθισε βαρύς θάβοντας της .. 20 χρονια από τοτε.. και ξάφνου ένα μήνυμα ενεργοποίησε τη μνήμη.. ένα μήνυμα της Venera της νεαρής γλυκιάς Κοσοβαρας που γνώρισα στο καταυλισμό στο Rožaje και που έκανε το εργο μας ευκολότερο μιας και μιλούσε αγγλικά.. μαζι κάθε μερα στο ιατρείο, ανάμεσα στις σκηνές, ανάμεσα στου εκατοντάδες πρόσφυγες που χρειάζονταν τις υπηρεσίες μας.. Η Venera επέστρεψε στη Πριστινα, μεγάλωσε, εγινε μητέρα και δεν ξεχνά τη ιστορία της χώρας της, θέλει να διδάξει στη κόρη της τη ιστορία, θέλει να πει στους νεότερους πως είναι να συνεχίζεις να ζεις μετα από ένα διωγμό, θέλει να πει στους παλιούς πως δεν ξεχνά και θέλει να τιμήσει και τους νεκρούς..
Έχουν περάσει 20 χρόνια και μαζι με μια φιλη, θέλουν να αφιερώσουν εις μνήμη αυτών των νεκρών, άλλα και όσων έζησαν τη προσφυγιά , στιγμές και ιστορίες από τους καταυλισμούς όπως έχουν καταγραφεί από τη ματια άλλων ανθρώπων που βρέθηκαν μαζι τους..
Εγω ως υπεύθυνη αποστολής των Γιατρών του Κόσμου βρέθηκα στο Rozajie το Μαη του 1999.. Είχαμε αναλάβει μετα από συνεννοήσεις με το υπουργείο υγείας και τη διοίκηση του τοπικού νοσοκομείου να λειτουργούμε ένα ιατρείο στο καταυλισμό που δημιουργήθηκε μέσα στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου Deco.. .για τις ανάγκες των προσφύγων, των οποίων αριθμός καθημερινά αυξάνονταν με αποτέλεσμα να στηθούν και πολλες σκηνες στο προαύλιο χωρο.. Όχι πολύ μακριά από τον καταυλισμό Deco ειχε δημιουργηθεί άλλος ενας καταυλισμός o Cristal..
Κάθε μέρα λεωφορεία έφερναν πρόσφυγες τραυματισμένους, ξυλοκοπημένους, τρομαγμένους , πεινασμένους, κουρασμένους, κάθε μέρα εμφανίζονταν νέοι, γέροι που κατάφεραν να περάσουν τα σύνορα περπατώντας μέσα από τα χιονισμένα δάση, υποφέροντας από κρυοπαγήματα
.Καταγράφω τις ιστορίες των ασθενών μου .. ασθενείς υποσιτισμένοι, με αναπνευστικές λοιμώξεις, με ψυχολογικά τραύματα, τραύματα από σφαίρες, τραύματα από τη άγρια συμπεριφορά των αστυνομικών και στρατιωτικών (ξυλοδαρμό ) και διαπιστώνω πως οι περισσότεροι όπως αναφέρουν, πήραν το δρομο της προσφυγιάς φοβούμενοι όχι τις βομβες του ΝΑΤΟ αλλα τη αγριότητα των Σέρβων στρατιωτικών.. όλων μα ολων η ματια γεμάτη απόγνωση και μόνο τα παιδιά χαμογελούν ..
Με καλούν σε μια σκηνή , ένας νεαρός άνδρας που ήλθε σήμερα το πρωι, δεν είναι καλά ...Περνώ ανάμεσα σε σκηνές, σε στρώματα, κουβέρτες και φτανω.. Ενας 30χρος κείτεται και αναπνέει με δυσκολια.. Φερει κακώσεις στο πρόσωπο, στο σώμα και στο θώρακα.. Εφυγε κυνηγημένος από το σπιτι του αλλα τον προλάβαν οι σφαίρες και τα θραύσματα και αυτός βαρια πληγωμένος κατάφερε να φύγει και να περιπλανηθεί για 8 ολόκληρες μέρες μέχρι να φτασει εδώ.. 8 ολοκληρες μερες … Εγινε η μεταφορά του στο νοσοκομείο με το αυτοκίνητο της οργάνωσης για να μην μας σταματήσει η αστυνομία και από τον ακτινογραφικό ελεγχο διαπιστώσαμε ότι υπήρχε πνευμοθώρακας και αιμοθωρακας.. Μα πως ζει είναι δυνατόν? 8 μέρες? Ο συνάδελφος ακτινολόγος μου έδωσε στα χερια την ακτινογραφία έντρομος.. δεν ρώτησε όνομα, δεν ρώτησε καταγωγή, δεν κατέγραψε το περιστατικό, δεν ρώτησε πως.. εξ αλλού είδε το θραύσμα στο πνεύμονα.. ειπε μόνο ,, ΄΄ελπιζω να παει καλα’’…
Δεν υπήρχε δυνατότητα παραμονής στο τοπικό νοσοκομείο έπρεπε να διακομιστεί αλλού.. αλλά μας πήρε μέρες μέχρι να πείσουμε τον ιδιο και την οικογένεια του ότι πρέπει να νοσηλευτεί , να κάνουμε όλες τις ενέργειες και να προμηθευτούμε τα κατάλληλα έγραφα και πιστοποιητικά για να μην συλληφθεί μόλις εγκατέλειπε τον καταυλισμό και να διασφαλιστεί η νοσηλεία του στο νοσοκομείο της . Podgorica
Αγωνιούσαμε κάθε μέρα που περνούσε αν θα τα κατάφερνε να κρατηθεί ζωντανός μόνο με τις δικές μας ιατρικές παρεμβάσεις αλλά όταν τελικά πήρε την άδεια διακομιδής νιώσαμε όλοι μεγάλη ανακούφιση.. Ο 30χρονος Evren κατάφερε να παραμείνει ζωντανός 12 μέρες μετα το σοβαρότατο τραυματισμό του μέχρι να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο της πρωτεύουσας ..
Την ίδια μέρα που βρήκαμε τον Evren βαρια τραυματισμένο, μας είχαν ενημερώσει για ένα άλλο νεαρό τραυματία.. Οσο και αν ψάξαμε δεν τον βρήκαμε πουθενά.. κάποιος μας ενημέρωσε ότι ειχε φύγει γιατι φοβόταν μην συλληφθεί από τη αστυνομία..
Η αστυνομία κάθε μέρα έκανε την εμφάνιση της στο camp κατέγραφε τους άνδρες, ανέκρινε, συλλάμβανε ατομα που θεωρούσε ύποπτα και μέλη του UCK και ενεργούσε με ένα τρόπο αδίστακτο, βάναυσο και απάνθρωπο.. Γυρνούσαν στο καταυλισμό βασανισμένοι, με σπασμένα πλευρά , σπασμένα χέρια, δόντια, αιματώματα στο πρόσωπο αποτέλεσμα των ανακρίσεων και εμείς αηδιασμένοι και εκνευρισμένοι τα αναφέραμε στη Ύπατη Αρμοστεία, στο Υπουργείο Υγείας, αλλα κανένα δραστικό μέτρο δεν φάνηκε στο ορίζοντα..ο φόβος μιας σύλληψης έκανε το νεαρό τραυματία να κρύβεται και ειχε τους λόγους του..
Μας είχε απορροφήσει το περιστατικό του Evren όταν ένα βραδυ μας κτυπήσαν τη πορτα του σπιτιου κάποιοι από τον άλλο καταυλισμό μαζι με ένα πρόσφυγα γιατρό .. ζητησαν τη βοήθεια μας για τα τραύματα του νεαρού.. Όλες αυτές τις ημέρες προσπάθησαν εκείνοι να τον βοηθήσουν αλλά η κατάσταση πλέον απαιτούσε περαιτέρω χειρουργικές και ορθοπεδικές γνώσεις,,. Ο Βασίλης ο ορθοπεδικός μας , πήγε μαζι τους για να εκτιμήσει το περιστατικό και αναλάβαμε επίσημα πια και την ιατρική παρακολούθηση του νεαρού.. Καθημερινά αλλάζαμε τόπο και χώρο επίσκεψης, κάναμε τα αδύνατα δυνατά να μην βρεθούμε μπροστά στην αστυνομία , για εμάς στόχος ήταν η υγεία του νεαρού ενώ για εκείνους ήταν η σύλληψη ενός ακομη UCK . Αλλα φαίνεται πως και η αστυνομία ειχε ενημερωθεί ότι περιθάλπαμε ένα UCk και έκανε εφόδους στο camp παρακολουθούσε τις κινήσεις μας μεσα και εξω από το καταυλισμό, το άστατο ωράριο μας ακόμη και τις νυχτερινές ωρες .. Θυμάμαι ένα μεσημέρι που ψάχναμε το νεαρό για την αλλαγή στο δάσος διπλα στο ποτάμι , όταν η αστυνομία έκανε την εμφάνιση της.. εμεις περάσαμε αδιάφορα κάνοντας πως φωτογραφίζαμε ,προσποιηθήκαμε πως δεν γνωρίζαμε τους ανθρώπους που ήταν παραδίπλα και φύγαμε.. Απόγευμα πια ένας πρόσφυγας που μας γνώριζε και γνώριζε και τι ψάχναμε στο δάσος , μας οδήγησε στο ασθενή μας .. Αυτή τη προσπάθεια, την ειλικρίνεια τον σεβασμό που δείξαμε εκτίμησαν και μας άνοιξαν τη ψυχή τους ..Ο νεαρός φίλος τραυματίστηκε σε μια ενέδρα όταν αποφάσισε να κατέβει στο χωριό να αγοράσει παπούτσια για τους UCK που ζούσαν στο βουνό.. Τραυματίστηκε προσποιήθηκε το νεκρό και όταν οι στρατιώτες απομακρυνθήκαν σύρθηκε μέχρι τα όρια του χωριού, όπου τον βρήκαν και τον μετέφεραν στο καταυλισμό. Αναγκάστηκε να μεταφέρεται από καταυλισμό σε καταυλισμό, να κρύβεται και να περιμένει, ενώ όλο αυτό το καιρό οι άλλοι πρόσφυγες, και φίλοι του , μας είχαν βάλει στο μικροσκόπιο, παρακολουθούσαν το έργο μας και όταν είδαν ότι η στάση και το έργο μας δεν έκρυβε καμμιά παγίδα , μας εμπιστευτήκαν το φίλο τους …την ωρα που η κατάσταση του χειροτέρευε… Στάθηκε τυχερός και αυτός…Κάθε μέρα μέσα από τη δουλειά στο ιατρείο, μέσα στο καταυλισμού γνωρίσαμε ανθρώπους κάναμε φίλους.. Η Venera, o Late που πέρασε από όλα τα εργασιακά στάδια, από μεταφραστής, οδηγός, μεταφορέας, νοσοκόμος, λογιστής. Ο George, Dankan, που μας βοήθησαν με τη γραφειοκρατία της χώρας… ήλθε η ώρα να τους αποχαιρετήσουμε με την άφιξη της νέας ομάδας της αποστολής, ,συνάντηση στο δάσος με το νεαρό τραυματία και τους φίλους τους σε ένα πικνικ αποχαιρετισμού με ευχαριστίες και δάκρυα…..
Φύγαμε από το Camp εν μέσω νεροποντής , ετσι για να κρυφτούν τα δάκρυα μας ενώ η γραφή στο παρμπρίζ του αυτοκίνητου ‘’ greeks the best”” αντιστέκεται στη βροχή……
20 χρόνια πριν…
Έχουν περάσει 20 χρόνια από τοτε που το Κόσοβο δέχτηκε ένα βάναυσο διωγμό από τη Σερβία και από τα φιλικά πυρά των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ..
Εχω μπροστά μου το ημερολόγιο μου, που στις σελίδες του εχουν αποτυπωθεί τα οσα έζησα και είδα εκείνο το καιρό στη αποστολή των Γιατρών του Κόσμου στο Μαυροβούνιο . Είναι στιγμές δράσης, δουλειάς, λυπης, αγωνίας, φόβου, πόνου, αγανάκτησης αλλά και ελπίδας για ένα ειρηνικό αυριο..
Στη μνήμη μου καταχωρήθηκαν αυτές οι στιγμές και ο χρόνος πέρασε απο πάνω τους και κάθισε βαρύς θάβοντας της .. 20 χρονια από τοτε.. και ξάφνου ένα μήνυμα ενεργοποίησε τη μνήμη.. ένα μήνυμα της Venera της νεαρής γλυκιάς Κοσοβαρας που γνώρισα στο καταυλισμό στο Rožaje και που έκανε το εργο μας ευκολότερο μιας και μιλούσε αγγλικά.. μαζι κάθε μερα στο ιατρείο, ανάμεσα στις σκηνές, ανάμεσα στου εκατοντάδες πρόσφυγες που χρειάζονταν τις υπηρεσίες μας.. Η Venera επέστρεψε στη Πριστινα, μεγάλωσε, εγινε μητέρα και δεν ξεχνά τη ιστορία της χώρας της, θέλει να διδάξει στη κόρη της τη ιστορία, θέλει να πει στους νεότερους πως είναι να συνεχίζεις να ζεις μετα από ένα διωγμό, θέλει να πει στους παλιούς πως δεν ξεχνά και θέλει να τιμήσει και τους νεκρούς..
Έχουν περάσει 20 χρόνια και μαζι με μια φιλη, θέλουν να αφιερώσουν εις μνήμη αυτών των νεκρών, άλλα και όσων έζησαν τη προσφυγιά , στιγμές και ιστορίες από τους καταυλισμούς όπως έχουν καταγραφεί από τη ματια άλλων ανθρώπων που βρέθηκαν μαζι τους..
Εγω ως υπεύθυνη αποστολής των Γιατρών του Κόσμου βρέθηκα στο Rozajie το Μαη του 1999.. Είχαμε αναλάβει μετα από συνεννοήσεις με το υπουργείο υγείας και τη διοίκηση του τοπικού νοσοκομείου να λειτουργούμε ένα ιατρείο στο καταυλισμό που δημιουργήθηκε μέσα στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου Deco.. .για τις ανάγκες των προσφύγων, των οποίων αριθμός καθημερινά αυξάνονταν με αποτέλεσμα να στηθούν και πολλες σκηνες στο προαύλιο χωρο.. Όχι πολύ μακριά από τον καταυλισμό Deco ειχε δημιουργηθεί άλλος ενας καταυλισμός o Cristal..
Κάθε μέρα λεωφορεία έφερναν πρόσφυγες τραυματισμένους, ξυλοκοπημένους, τρομαγμένους , πεινασμένους, κουρασμένους, κάθε μέρα εμφανίζονταν νέοι, γέροι που κατάφεραν να περάσουν τα σύνορα περπατώντας μέσα από τα χιονισμένα δάση, υποφέροντας από κρυοπαγήματα
.Καταγράφω τις ιστορίες των ασθενών μου .. ασθενείς υποσιτισμένοι, με αναπνευστικές λοιμώξεις, με ψυχολογικά τραύματα, τραύματα από σφαίρες, τραύματα από τη άγρια συμπεριφορά των αστυνομικών και στρατιωτικών (ξυλοδαρμό ) και διαπιστώνω πως οι περισσότεροι όπως αναφέρουν, πήραν το δρομο της προσφυγιάς φοβούμενοι όχι τις βομβες του ΝΑΤΟ αλλα τη αγριότητα των Σέρβων στρατιωτικών.. όλων μα ολων η ματια γεμάτη απόγνωση και μόνο τα παιδιά χαμογελούν ..
Με καλούν σε μια σκηνή , ένας νεαρός άνδρας που ήλθε σήμερα το πρωι, δεν είναι καλά ...Περνώ ανάμεσα σε σκηνές, σε στρώματα, κουβέρτες και φτανω.. Ενας 30χρος κείτεται και αναπνέει με δυσκολια.. Φερει κακώσεις στο πρόσωπο, στο σώμα και στο θώρακα.. Εφυγε κυνηγημένος από το σπιτι του αλλα τον προλάβαν οι σφαίρες και τα θραύσματα και αυτός βαρια πληγωμένος κατάφερε να φύγει και να περιπλανηθεί για 8 ολόκληρες μέρες μέχρι να φτασει εδώ.. 8 ολοκληρες μερες … Εγινε η μεταφορά του στο νοσοκομείο με το αυτοκίνητο της οργάνωσης για να μην μας σταματήσει η αστυνομία και από τον ακτινογραφικό ελεγχο διαπιστώσαμε ότι υπήρχε πνευμοθώρακας και αιμοθωρακας.. Μα πως ζει είναι δυνατόν? 8 μέρες? Ο συνάδελφος ακτινολόγος μου έδωσε στα χερια την ακτινογραφία έντρομος.. δεν ρώτησε όνομα, δεν ρώτησε καταγωγή, δεν κατέγραψε το περιστατικό, δεν ρώτησε πως.. εξ αλλού είδε το θραύσμα στο πνεύμονα.. ειπε μόνο ,, ΄΄ελπιζω να παει καλα’’…
Δεν υπήρχε δυνατότητα παραμονής στο τοπικό νοσοκομείο έπρεπε να διακομιστεί αλλού.. αλλά μας πήρε μέρες μέχρι να πείσουμε τον ιδιο και την οικογένεια του ότι πρέπει να νοσηλευτεί , να κάνουμε όλες τις ενέργειες και να προμηθευτούμε τα κατάλληλα έγραφα και πιστοποιητικά για να μην συλληφθεί μόλις εγκατέλειπε τον καταυλισμό και να διασφαλιστεί η νοσηλεία του στο νοσοκομείο της . Podgorica
Αγωνιούσαμε κάθε μέρα που περνούσε αν θα τα κατάφερνε να κρατηθεί ζωντανός μόνο με τις δικές μας ιατρικές παρεμβάσεις αλλά όταν τελικά πήρε την άδεια διακομιδής νιώσαμε όλοι μεγάλη ανακούφιση.. Ο 30χρονος Evren κατάφερε να παραμείνει ζωντανός 12 μέρες μετα το σοβαρότατο τραυματισμό του μέχρι να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο της πρωτεύουσας ..
Την ίδια μέρα που βρήκαμε τον Evren βαρια τραυματισμένο, μας είχαν ενημερώσει για ένα άλλο νεαρό τραυματία.. Οσο και αν ψάξαμε δεν τον βρήκαμε πουθενά.. κάποιος μας ενημέρωσε ότι ειχε φύγει γιατι φοβόταν μην συλληφθεί από τη αστυνομία..
Η αστυνομία κάθε μέρα έκανε την εμφάνιση της στο camp κατέγραφε τους άνδρες, ανέκρινε, συλλάμβανε ατομα που θεωρούσε ύποπτα και μέλη του UCK και ενεργούσε με ένα τρόπο αδίστακτο, βάναυσο και απάνθρωπο.. Γυρνούσαν στο καταυλισμό βασανισμένοι, με σπασμένα πλευρά , σπασμένα χέρια, δόντια, αιματώματα στο πρόσωπο αποτέλεσμα των ανακρίσεων και εμείς αηδιασμένοι και εκνευρισμένοι τα αναφέραμε στη Ύπατη Αρμοστεία, στο Υπουργείο Υγείας, αλλα κανένα δραστικό μέτρο δεν φάνηκε στο ορίζοντα..ο φόβος μιας σύλληψης έκανε το νεαρό τραυματία να κρύβεται και ειχε τους λόγους του..
Μας είχε απορροφήσει το περιστατικό του Evren όταν ένα βραδυ μας κτυπήσαν τη πορτα του σπιτιου κάποιοι από τον άλλο καταυλισμό μαζι με ένα πρόσφυγα γιατρό .. ζητησαν τη βοήθεια μας για τα τραύματα του νεαρού.. Όλες αυτές τις ημέρες προσπάθησαν εκείνοι να τον βοηθήσουν αλλά η κατάσταση πλέον απαιτούσε περαιτέρω χειρουργικές και ορθοπεδικές γνώσεις,,. Ο Βασίλης ο ορθοπεδικός μας , πήγε μαζι τους για να εκτιμήσει το περιστατικό και αναλάβαμε επίσημα πια και την ιατρική παρακολούθηση του νεαρού.. Καθημερινά αλλάζαμε τόπο και χώρο επίσκεψης, κάναμε τα αδύνατα δυνατά να μην βρεθούμε μπροστά στην αστυνομία , για εμάς στόχος ήταν η υγεία του νεαρού ενώ για εκείνους ήταν η σύλληψη ενός ακομη UCK . Αλλα φαίνεται πως και η αστυνομία ειχε ενημερωθεί ότι περιθάλπαμε ένα UCk και έκανε εφόδους στο camp παρακολουθούσε τις κινήσεις μας μεσα και εξω από το καταυλισμό, το άστατο ωράριο μας ακόμη και τις νυχτερινές ωρες .. Θυμάμαι ένα μεσημέρι που ψάχναμε το νεαρό για την αλλαγή στο δάσος διπλα στο ποτάμι , όταν η αστυνομία έκανε την εμφάνιση της.. εμεις περάσαμε αδιάφορα κάνοντας πως φωτογραφίζαμε ,προσποιηθήκαμε πως δεν γνωρίζαμε τους ανθρώπους που ήταν παραδίπλα και φύγαμε.. Απόγευμα πια ένας πρόσφυγας που μας γνώριζε και γνώριζε και τι ψάχναμε στο δάσος , μας οδήγησε στο ασθενή μας .. Αυτή τη προσπάθεια, την ειλικρίνεια τον σεβασμό που δείξαμε εκτίμησαν και μας άνοιξαν τη ψυχή τους ..Ο νεαρός φίλος τραυματίστηκε σε μια ενέδρα όταν αποφάσισε να κατέβει στο χωριό να αγοράσει παπούτσια για τους UCK που ζούσαν στο βουνό.. Τραυματίστηκε προσποιήθηκε το νεκρό και όταν οι στρατιώτες απομακρυνθήκαν σύρθηκε μέχρι τα όρια του χωριού, όπου τον βρήκαν και τον μετέφεραν στο καταυλισμό. Αναγκάστηκε να μεταφέρεται από καταυλισμό σε καταυλισμό, να κρύβεται και να περιμένει, ενώ όλο αυτό το καιρό οι άλλοι πρόσφυγες, και φίλοι του , μας είχαν βάλει στο μικροσκόπιο, παρακολουθούσαν το έργο μας και όταν είδαν ότι η στάση και το έργο μας δεν έκρυβε καμμιά παγίδα , μας εμπιστευτήκαν το φίλο τους …την ωρα που η κατάσταση του χειροτέρευε… Στάθηκε τυχερός και αυτός…Κάθε μέρα μέσα από τη δουλειά στο ιατρείο, μέσα στο καταυλισμού γνωρίσαμε ανθρώπους κάναμε φίλους.. Η Venera, o Late που πέρασε από όλα τα εργασιακά στάδια, από μεταφραστής, οδηγός, μεταφορέας, νοσοκόμος, λογιστής. Ο George, Dankan, που μας βοήθησαν με τη γραφειοκρατία της χώρας… ήλθε η ώρα να τους αποχαιρετήσουμε με την άφιξη της νέας ομάδας της αποστολής, ,συνάντηση στο δάσος με το νεαρό τραυματία και τους φίλους τους σε ένα πικνικ αποχαιρετισμού με ευχαριστίες και δάκρυα…..
Φύγαμε από το Camp εν μέσω νεροποντής , ετσι για να κρυφτούν τα δάκρυα μας ενώ η γραφή στο παρμπρίζ του αυτοκίνητου ‘’ greeks the best”” αντιστέκεται στη βροχή……
