Με αφορμή ένα άλλο thread για το κόστος των καλοκαιρινών διακοπών θυμήθηκα τις πρώτες μου διακοπές στη Μύκονο με … 1 ευρώ.
Πρωτοπήγα ’76 ή ’77 δεν θυμάμαι. Από το σπίτι οι γνωστές επιφυλάξεις : μα που θα πας, που θα μένεις, τι θα τρως κλπ. Λίγα χρόνια βλέπετε είχαν περάσει από την εποχή των χίπις και για ένα γονέα από την επαρχία, η παραθέριση με σακίδιο σε νησί ήταν συνυφασμένη με την αλητεία.
Αφού λοιπόν κάμφθηκαν οι αντιρρήσεις, το σακίδιο στον ώμο (είχα ένα ωραίο βυσσινί αγορασμένο δεύτερο χέρι από Μοναστηράκι) και με τραίνο για Πειραιά (μετά από 24 ώρες ταξίδι). Άραζες στο πάρκο μπροστά στο λιμάνι μαζί με ένα πολύχρωμο λεφούσι ξένων τουριστών. Έλληνες; ούτε 5 στους 100. Τα δρομολόγια άγνωστα από πριν τα μάθαινες εκεί επί τόπου. Περίμενες με τις ώρες ή ακόμη κοιμόσουν και για βράδυ στο πάρκο. Εισιτήριο φοιτητικό (το 1/3 του κανονικού) κατάστρωμα 12-14 δραχμές η διαδρομή.
Φτάνοντας στη Μύκονο το καράβι πλησίαζε στα 200 μέτρα και μετά κατέβαινες από μια πλαϊνή σκάλα και σε παίρνανε βαρκάκια για έξω. Δεν υπήρχε ακόμη φτιαγμένο το λιμάνι. Σε υποδεχόταν ένα τσούρμο ντόπιοι φωνάζοντας «ρούμς – ρούμς». Διαμονή 5 μέρες στην πόλη της Μυκόνου και άλλες τόσες στο Παραντάις. Για δωμάτιο ούτε σαν σκέψη. Ούτε καν στο κάμπινγκ του Παραντάις. Ξενοδοχείο «τα Αστέρια» στη στενή παραλία κάτω από το πλακόστρωτο της Πολυκανδριώτη. Κάθε πρωί ένα πολύχρωμο παζλ από τα ανοικτά σλίπινγκ μπαγκ και τα σακίδια.
Πλύσιμο με σειρά σε μια δημοτική βρύση που υπήρχε στην πλατεία (από εκεί πίναμε και νερό).
Μια κονσέρβα για μεσημεριανό στην παραλία και ένα καλαμάκι το βράδυ - με 5 δραχμές και το μισό λίπος - από ένα σουβλατζίδικο της συμφοράς (μια τρύπα ήταν, κάτω από τα σκαλοπάτια του σημερινού GIUZEL) - ποιος λογάριαζε όμως σ’ εκείνη την ηλικία αυτές τις λεπτομέρειες !
Η διασκέδαση διασκέδαση. 10 με 11 το βράδυ άρχιζε, στις 12-02 ήταν στο φόρτε. Μπαράκια και τέτοια δεν υπήρχαν, οι ναοί της διασκέδασης τότε ήταν οι ντισκοτέκ.
Η «9 Μούσες» υπήρχε σαν ντίσκο και ήταν η πιο κυριλέ. Το δικό μου στέκι η ντίσκο VAGERA ή VEGERA δεν θυμάμαι καλά το όνομα, συγκέντρωνε ότι ξανθό και Σκανδιναβό στο νησί. Στο τέρμα της Ματογιάννη κάπου εκεί που είναι τώρα ο Καίσαρης. Το φθηνότερο ποτό η μπύρα γύρω στις 15 δραχμές (πού λεφτά για ουίσκι – θα ‘χε 25-30 δραχμές μπορεί και παραπάνω). Γενικά όμως οι τιμές στα ποτά ήταν πολύ χαμηλότερες από ότι π.χ. στη Θεσσαλονίκη. Οι μαγαζάτορες βασιζόταν στην κατανάλωση. Οι ξένοι παίρναν και δεύτερο και τρίτο ποτό, πρακτική ασυνήθιστη τότε για εμάς τους Έλληνες - με ένα ποτό ξημερωνόμασταν. Οι κοπέλες έπιναν συνήθως κόκα κόλα. Το AIDS δεν υπήρχε ακόμη και οι σχέσεις ελεύθερες. Δύσκολα έφευγες αζευγάρωτος από ντίσκο. Οι κοπέλες ήταν περισσότερες από τους αρσενικούς και δεν υπήρχε περίπτωση να σου αρνηθεί για χορό καμία ασυνόδευτη Βορειοευρωπαία, απεναντίας πολλές φορές σε τραβολογούσαν αυτές - πράγμα ανήκουστο τότε για Ελληνίδα.
Υπήρχε λεωφορείο για Πλατύ Γιαλό και από εκεί έπαιρνες βαρκάκι που έκανε διαδοχικές στάσεις σε Παραντάις, Σούπερ Παραντάις και Ελιά. Στις παραπάνω τοποθεσίες, εκτός από κάποια παράγκα που χρησίμευε για καντίνα στην πλαζ και το κάμπινγκ στο Παραντάις, δεν υπήρχε απολύτως κανένα κτίσμα για όσο έπιανε το μάτι!
Ένας χωματόδρομος της κακιάς ώρας έφτανε ως το Παραντάις και τίποτε άλλο. Υπήρχε και ένα κακοτράχαλο μονοπάτι ανάμεσα σε βραχάκια, ήθελες 20λεπτα πεζοπορία από Πλατύ Γιαλό μέχρι Παραντάις.
Το 90% του κόσμου σ’ αυτές τις παραλίες έκαναν γυμνισμό σε όλο το μήκος και πλάτος της πλαζ. Στο κάμπινγκ έμεναν καμιά εκατονπενηνταριά άτομα ενώ εγώ και καμιά σαρανταριά άλλοι -ες κοιμόμαστε με τους υπνόσακους στην αμμουδιά. Δεν υπήρχε η παραμικρή υπόνοια φόβου για οτιδήποτε (κλοπή κλπ). Οι απ’ έξω μπαίναμε λαθραία και χρησιμοποιούσαμε τις εγκαταστάσεις του κάμπινγκ (WC- ντουζιέρες) – δεν υπήρχε σοβαρός έλεγχος.
Το βράδυ η καντίνα στο Παραντάις μετατρεπόταν σε ντίσκο με καθολική συμμετοχή όσων παραμέναμε εκεί και αυθόρμητο κέφι. Αξέχαστες καταστάσεις …
Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να ξόδεψα συνολικά κάπου 400 δραχμές – λίγο πάνω από ένα ευρώ δηλαδή ! Βέβαια το ποσόν αυτό αντιπροσώπευε το 1/5 ενός μηνιαίου μισθού για εκείνη την εποχή. Γλυκάθηκα και ξαναπήγα 3-4 φορές τα αμέσως επόμενα χρόνια, άλλες μόνος και άλλες με κοπέλα (στο Άργος με πεπόνι που λένε … ). Τελευταία φορά μετά πολλά πολλά χρόνια πήγα το ’07 μετά της συμβίας. Πήγα Ψαρού πήγα και Παραντάις. Τι τό ’θελα ; Αγνώριστη παντού η Μύκονος (αγνώριστος κι εγώ) μόνο ο πελεκάνος έμεινε ο ίδιος.
Πρωτοπήγα ’76 ή ’77 δεν θυμάμαι. Από το σπίτι οι γνωστές επιφυλάξεις : μα που θα πας, που θα μένεις, τι θα τρως κλπ. Λίγα χρόνια βλέπετε είχαν περάσει από την εποχή των χίπις και για ένα γονέα από την επαρχία, η παραθέριση με σακίδιο σε νησί ήταν συνυφασμένη με την αλητεία.
Αφού λοιπόν κάμφθηκαν οι αντιρρήσεις, το σακίδιο στον ώμο (είχα ένα ωραίο βυσσινί αγορασμένο δεύτερο χέρι από Μοναστηράκι) και με τραίνο για Πειραιά (μετά από 24 ώρες ταξίδι). Άραζες στο πάρκο μπροστά στο λιμάνι μαζί με ένα πολύχρωμο λεφούσι ξένων τουριστών. Έλληνες; ούτε 5 στους 100. Τα δρομολόγια άγνωστα από πριν τα μάθαινες εκεί επί τόπου. Περίμενες με τις ώρες ή ακόμη κοιμόσουν και για βράδυ στο πάρκο. Εισιτήριο φοιτητικό (το 1/3 του κανονικού) κατάστρωμα 12-14 δραχμές η διαδρομή.
Φτάνοντας στη Μύκονο το καράβι πλησίαζε στα 200 μέτρα και μετά κατέβαινες από μια πλαϊνή σκάλα και σε παίρνανε βαρκάκια για έξω. Δεν υπήρχε ακόμη φτιαγμένο το λιμάνι. Σε υποδεχόταν ένα τσούρμο ντόπιοι φωνάζοντας «ρούμς – ρούμς». Διαμονή 5 μέρες στην πόλη της Μυκόνου και άλλες τόσες στο Παραντάις. Για δωμάτιο ούτε σαν σκέψη. Ούτε καν στο κάμπινγκ του Παραντάις. Ξενοδοχείο «τα Αστέρια» στη στενή παραλία κάτω από το πλακόστρωτο της Πολυκανδριώτη. Κάθε πρωί ένα πολύχρωμο παζλ από τα ανοικτά σλίπινγκ μπαγκ και τα σακίδια.
Πλύσιμο με σειρά σε μια δημοτική βρύση που υπήρχε στην πλατεία (από εκεί πίναμε και νερό).
Μια κονσέρβα για μεσημεριανό στην παραλία και ένα καλαμάκι το βράδυ - με 5 δραχμές και το μισό λίπος - από ένα σουβλατζίδικο της συμφοράς (μια τρύπα ήταν, κάτω από τα σκαλοπάτια του σημερινού GIUZEL) - ποιος λογάριαζε όμως σ’ εκείνη την ηλικία αυτές τις λεπτομέρειες !
Η διασκέδαση διασκέδαση. 10 με 11 το βράδυ άρχιζε, στις 12-02 ήταν στο φόρτε. Μπαράκια και τέτοια δεν υπήρχαν, οι ναοί της διασκέδασης τότε ήταν οι ντισκοτέκ.
Η «9 Μούσες» υπήρχε σαν ντίσκο και ήταν η πιο κυριλέ. Το δικό μου στέκι η ντίσκο VAGERA ή VEGERA δεν θυμάμαι καλά το όνομα, συγκέντρωνε ότι ξανθό και Σκανδιναβό στο νησί. Στο τέρμα της Ματογιάννη κάπου εκεί που είναι τώρα ο Καίσαρης. Το φθηνότερο ποτό η μπύρα γύρω στις 15 δραχμές (πού λεφτά για ουίσκι – θα ‘χε 25-30 δραχμές μπορεί και παραπάνω). Γενικά όμως οι τιμές στα ποτά ήταν πολύ χαμηλότερες από ότι π.χ. στη Θεσσαλονίκη. Οι μαγαζάτορες βασιζόταν στην κατανάλωση. Οι ξένοι παίρναν και δεύτερο και τρίτο ποτό, πρακτική ασυνήθιστη τότε για εμάς τους Έλληνες - με ένα ποτό ξημερωνόμασταν. Οι κοπέλες έπιναν συνήθως κόκα κόλα. Το AIDS δεν υπήρχε ακόμη και οι σχέσεις ελεύθερες. Δύσκολα έφευγες αζευγάρωτος από ντίσκο. Οι κοπέλες ήταν περισσότερες από τους αρσενικούς και δεν υπήρχε περίπτωση να σου αρνηθεί για χορό καμία ασυνόδευτη Βορειοευρωπαία, απεναντίας πολλές φορές σε τραβολογούσαν αυτές - πράγμα ανήκουστο τότε για Ελληνίδα.
Υπήρχε λεωφορείο για Πλατύ Γιαλό και από εκεί έπαιρνες βαρκάκι που έκανε διαδοχικές στάσεις σε Παραντάις, Σούπερ Παραντάις και Ελιά. Στις παραπάνω τοποθεσίες, εκτός από κάποια παράγκα που χρησίμευε για καντίνα στην πλαζ και το κάμπινγκ στο Παραντάις, δεν υπήρχε απολύτως κανένα κτίσμα για όσο έπιανε το μάτι!
Ένας χωματόδρομος της κακιάς ώρας έφτανε ως το Παραντάις και τίποτε άλλο. Υπήρχε και ένα κακοτράχαλο μονοπάτι ανάμεσα σε βραχάκια, ήθελες 20λεπτα πεζοπορία από Πλατύ Γιαλό μέχρι Παραντάις.
Το 90% του κόσμου σ’ αυτές τις παραλίες έκαναν γυμνισμό σε όλο το μήκος και πλάτος της πλαζ. Στο κάμπινγκ έμεναν καμιά εκατονπενηνταριά άτομα ενώ εγώ και καμιά σαρανταριά άλλοι -ες κοιμόμαστε με τους υπνόσακους στην αμμουδιά. Δεν υπήρχε η παραμικρή υπόνοια φόβου για οτιδήποτε (κλοπή κλπ). Οι απ’ έξω μπαίναμε λαθραία και χρησιμοποιούσαμε τις εγκαταστάσεις του κάμπινγκ (WC- ντουζιέρες) – δεν υπήρχε σοβαρός έλεγχος.
Το βράδυ η καντίνα στο Παραντάις μετατρεπόταν σε ντίσκο με καθολική συμμετοχή όσων παραμέναμε εκεί και αυθόρμητο κέφι. Αξέχαστες καταστάσεις …
Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να ξόδεψα συνολικά κάπου 400 δραχμές – λίγο πάνω από ένα ευρώ δηλαδή ! Βέβαια το ποσόν αυτό αντιπροσώπευε το 1/5 ενός μηνιαίου μισθού για εκείνη την εποχή. Γλυκάθηκα και ξαναπήγα 3-4 φορές τα αμέσως επόμενα χρόνια, άλλες μόνος και άλλες με κοπέλα (στο Άργος με πεπόνι που λένε … ). Τελευταία φορά μετά πολλά πολλά χρόνια πήγα το ’07 μετά της συμβίας. Πήγα Ψαρού πήγα και Παραντάις. Τι τό ’θελα ; Αγνώριστη παντού η Μύκονος (αγνώριστος κι εγώ) μόνο ο πελεκάνος έμεινε ο ίδιος.
Last edited:
