anny
Member
- Μηνύματα
- 3.423
- Likes
- 1.792
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιστρια
- Ταξίδι-Όνειρο
- γύρος του κόσμου
Κάπου στις αρχές Φεβρουαρίου πέτυχα μια προσφορούλα της Aegean και η πρόταση για ένα σαββατοκύριακο στα μέσα Μαΐου έπεσε στο τραπέζι.
-«Πάλι στο καταραμένο νησί?» μου λέει ο άντρας μου.
-«Έλα, έλα» του είπα. «Μέσα Μαΐου θα είναι»
-«Ναι... και τις προηγούμενες φορές ήταν τέλος Απριλίου»
-«Θα δεις. Τώρα θα είναι διαφορετικά. Άλλωστε έχουμε αφήσει εκκρεμότητες ».
Δεν ήθελε και πολύ προσπάθεια. Σκέφτηκε την καλντέρα και συμφώνησε.
Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να κάνω μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν.
Στη Σαντορίνη βρεθήκαμε πρώτη φορά πριν από 16 χρόνια. Απρίλιο μήνα, ακριβώς μετά το Πάσχα. Ο άντρας μου είχε ξαναπάει καλοκαίρι. Εγώ όχι. Είμασταν πολύ νέοι για να αποφασίσουμε χωρίς δεύτερη σκέψη την τρέλα. Ξεκινήσαμε Παρασκευή απόγευμα μετά τη δουλειά με το καράβι. Όχι το γρήγορο, αφού δεν υπήρχε τότε. Το «κανονικό» που έκανε από 9 έως 11 ώρες, ανάλογα με τα λιμάνια που έπιανε και τον καιρό.
Φτάσαμε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Οι φίλοι μας που ήταν ήδη εκεί από μέρες , μας περίμεναν στο λιμάνι ψιλοτουρτουρίζοντας. Ο καιρός δεν ήταν και πολύ καλός. Το ταξί μας οδήγησε στο Φηροστεφάνι.
Τα δωμάτια απλά και φθηνά. Το πρωί που ξύπνησα και βγήκα στο μπαλκόνι, έμεινα αποσβολωμένη. Η θέα στην καλντέρα μαγευτική και αυτή η πρώτη εικόνα χαράχτηκε στη μνήμη. Μη νομίζετε όμως ότι αυτή η πρώτη εικόνα που είχα ήταν η κλασική. Δηλαδή καταγάλανος ουρανός, άσπρα φωτεινά σπιτάκια να κρέμονται στα βράχια και από κάτω η μπλε θάλασσα. Όχι. Ο ουρανός ήταν γεμάτος μαύρα σύννεφα, η θάλασσα γκρι και τα άσπρα σπιτάκια κρέμονταν μεν, αλλά δεν ήταν καθόλου φωτεινά. Όλο το Σαββατοκύριακο κύλησε με κρύο, σποραδικές βροχές, ακόμα και χαλάζι και φυσικά καθόλου ήλιο. Όπου και να πηγαίναμε, το σύννεφο μας ακολουθούσε και έβρεχε μόνο όπου είμασταν εμείς.
Παρόλα αυτά, ήταν ένα καταπληκτικό διήμερο με απολαυστικές φωτογραφίες της ταλαιπωρίας μας και την καλύτερη εικόνα από την καλντέρα. Σκούρος ουρανός και μακριά στον ορίζοντα κάποιες αμυδρές αχτίδες ήλιου να φωτίζουν τη θάλασσα.
Πριν από δύο χρόνια αποφασίσαμε να ξαναπάμε σαββατοκύριακο στη Σαντορίνη. Είχαν περάσει αρκετά χρόνια και μια επανάληψη ήταν επιβεβλημένη. Άλλωστε, έπρεπε να τη δω και με ήλιο. Αυτή τη φορά τσιμπήσαμε μια προσφορούλα της Aegean τέλος Απριλίου και βουρ για Σαντορίνη.
Παρασκευή αργά το απόγευμα, κάναμε check in σε κάποιο μικρό ξενοδοχείο προς το τέλος του οικισμού στο Φηροστεφάνι. Οι θερμοκρασίες καλές και η διάθεσή μας ανεβασμένη. Η θέα μας έκοψε την ανάσα. Όμως η ατμόσφαιρα ήταν κάπως θολή, σα να είχε ομίχλη. Δε δώσαμε ιδιαίτερη σημασία. Την άλλη μέρα το πρωί καταλάβαμε τί ακριβώς συνέβαινε. Η σκόνη από τη Σαχάρα ήταν εκεί. Και θα μας έκανε παρέα όλο το διήμερο. Τη Σαντορίνη την ξαναείδα μουντή. Και οι φωτογραφίες μας είχαν φυσικά και αυτές τα ίδια μουντά χρώματα. Γκρι με πιο σκούρο γκρι και αχνό λευκό.
Έχοντας λοιπόν αυτό το απωθημένο με το φως της Σαντορίνης, δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω αυτή την ευκαιρία της φετινής προσφοράς της aegean να πάει χαμένη.
Τί στο καλό σκέφθηκα. Τέλος Μαΐου θα είναι. Ο καιρός θα είναι καλός και η σκόνη θα έχει φύγει.
Στο διάστημα που μεσολάβησε από την κράτηση των εισιτηρίων μέχρι το ταξίδι, η σκόνη από τη Σαχάρα επισκέφθηκε φυσικά κανά δυό φορές τη χώρα μας και τα πειράγματα μεταξύ μας άρχισαν.
-«Νάτη, νάτη η σκόνη. Θα σε περιμένει στη Σαντορίνη» μου έλεγε ο άντρας μου.
-«Ναι! καλά» του απαντούσα. «Είναι ακόμα αρχές άνοιξης γι’αυτό η σκόνη είναι εδώ. Το Μάιο δε θα υπάρχει πρόβλημα»
Και οι μέρες περνούσαν. Εν τω μεταξύ σκάει και η περίπτωση του ηφαιστείου στην Ισλανδία με την τέφρα και τα νέα πειράγματα δεν άργησαν.
-«Μπορεί να γλιτώσεις τη σκόνη από τη Σαχάρα, αλλά έτσι όπως πάει δε θα γλιτώσεις την τέφρα. Θα φτάσει μέχρι εδώ και σε βλέπω να πηγαίνεις μόνη σου στο κ...λόνησο».
-«Τί λες παιδάκι μου!!! Σιγά μην έρθει η τέφρα το Μάιο στη Σαντορίνη!!»
Και με διάφορα τέτοια, ο καιρός πλησίαζε. Ελάχιστες ημέρες πριν την πολυπόθητη ημέρα αναχώρησης, σκάει το νέο. Η σκόνη από τη Σαχάρα μας είχε επιθυμήσει και θα μας ερχόταν επίσκεψη. Οι προβλέψεις της ΕΜΥ όχι μόνο για τη σκόνη, αλλά και για τον καιρό δεν ήταν καθόλου καλές. Ενώ το θερμόμετρο είχε ήδη φτάσει τους 30 βαθμούς, άρχισαν να μιλάνε για πτώση της θερμοκρασίας, συννεφιές, βροχές και πολύ αέρα.
Οι ματιές που ανταλλάσαμε μεταξύ μας αυτές τις τελευταίες μέρες δεν μπορούν να περιγραφούν. Τα δε σχόλια καλύτερα να μην τα αναφέρω, γιατί σίγουρα θα λογοκριθούν.
Εγώ πάντως συνέχιζα να είμαι κάπως αισιόδοξη. Άλλωστε και τί έγινε.! Ταξιδάκι θα κάναμε. Ας έχει ό,τι καιρικές συνθήκες θέλει.
Παρασκευή απόγευμα μετά τη δουλειά λοιπόν, μπαίνουμε στο αεροπλάνο και φθάνουμε με μια μικρή καθυστέρηση στο νησί. Έξω από το αεροδρόμιο μας περίμενε ένας κοτσιδάτος νεαρός με λατίνικη φάτσα και προφορά για να μας παραδώσει το σκουτεράκι που είχαμε νοικιάσει. Οι θερμοκρασίες πολύ καλές και παρόλο που είχε ήδη σκοτεινιάσει, είμασταν στην εξοχή με κοντομάνικα και είχε αρκετή υγρασία, δε νοιώσαμε καθόλου κρύο πάνω στο σκουτεράκι μέχρι να φτάσουμε στο Φηροστεφάνι.
Επιλέξαμε να μείνουμε στο ίδιο μικρό ξενοδοχείο που είχαμε μείνει και την πρώτη φορά. Είναι μάλλον το μόνο με απολύτως basic παροχές ξενοδοχείο που μπορείς να βρεις σε αυτή την πλευρά της Σαντορίνης, με δωμάτια που έχουν σουηδικά έπιπλα, καμία ιδιαίτερη διακόσμηση, βγαλμένο από άλλες εποχές, εντελώς απλό πρωινό, αλλά ....με υπέροχη θέα στην καλντέρα. Η δε τιμή του για τα δεδομένα του νησιού, του σημείου και της θέας που προσφέρει, εξαιρετική. Για αυτή την εποχή, 60 ευρώπουλα με πρωινό σερβιρισμένο στη βεράντα.
Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς. Δεν κρατιόμασταν. Από τη μια για να ξαναδούμε το νησί και από την άλλη για να δούμε τί έπαιζε με τον καιρό.
Ανοίξαμε το παράθυρο. Η θέα αναμενόμενα μαγευτική. Ο καιρός ελαφρά συννεφιασμένος αλλά και θολός. Η .....σκόνη, που λέγαμε πιο πριν.
Όση ώρα πίναμε τον καφέ μας, προσπαθούσαμε να διακρίνουμε τις ελάχιστες αχτίδες ήλιου που προσπαθούσαν να φωτίσουν τα σπιτάκια στο Ημεροβίγλι.
Με λίγο βαριά τη διάθεση, ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Αυτό το μονοπάτι από το Φηροστεφάνι μέχρι τα Φηρά πολύ μας είχε αρέσει την προηγούμενη φορά. Οπότε διαλέξαμε για αρχή να το περπατήσουμε. Ο ήλιος προσπαθούσε να κάνει μερικά παιχνίδια. Πότε έβγαινε για λίγο, πότε εξαφανιζόταν για πολύ. Και η σκόνη εκεί. Από πάνω μας.
Για το μέρος δε θα μπω σε λεπτομέρειες. Είναι απλά μαγικό. Όσοι έχετε πάει το γνωρίζετε καλά. Όσοι δεν έχετε πάει, ό,τι και να πω δε θα καταφέρω να περιγράψω τη μοναδικότητά του.
Αφού βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες και κάναμε μια στάση για καφέ (ο θεός να τον κάνει) με θέα το ηφαίστειο, πήραμε το δρόμο για την Οία. Εκεί οι τουρίστες ήταν αρκετοί. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι οι περισσότεροι ήταν αμερικανοί. Ακολουθούσαν οι γερμανοί, φυσικά οι σχιστομάτηδες και οι γάλλοι. Περπατήσαμε πολύ. Σχεδόν κάθε στενάκι και κάθε σκαλοπάτι που μας οδηγούσε σε μοναδικές εικόνες.
Ανάμεσα στις βόλτες, είπαμε να ξεδιψάσουμε πίνοντας μια μπύρα. Η αυλίτσα του μαγαζιού είχε θέα μόνο στο δρόμο και στον ουρανό. Τα 12 ευρώ για δύο ποτήρια μπύρα των 330ml μόνο ληστεία μπορείς να το πεις.
Ο καιρός στην Οία μας έκανε λίγο το χατίρι και ο ήλιος μας ψιλοχαμογέλασε. Αφού χορτάσαμε αρκετά με εικόνες, είπαμε να χορτάσουμε και με κανένα ψαράκι.
Προορισμός μας το Αμμούδι και η ταβέρνα της κυρά Κατίνας, για την οποία είχα ήδη πάρει πολύ καλές συστάσεις από φίλο που είχε ζήσει δύο χρόνια στο νησί και συμπτωματικά αναφέρθηκε πρόσφατα και σε κάποιο θέμα του forum.
Το φαγητό πολύ καλό, το σερβις επίσης , οι μερίδες διπλάσιες από Αθήνα, οι μπύρες παγωμένες και ο λογαριασμός σε λογικά επίπεδα.
Μετά από λίγη ώρα ξεκούρασης και ύπνου στο δωμάτιό μας για να ανακτήσουμε δυνάμεις, αντικρύσαμε από το παράθυρο ένα απόκοσμο θέαμα. Θολός ψιλογκρίζος ουρανός , ομιχλώδης ατμόσφαιρα, γκρι θάλασσα και στο βάθος το ηφαίστειο.
Όλα έδειχναν ότι και οι απογευματινές φωτογραφίες θα ήταν και αυτές γκρι.
Ξαναπήγαμε στην Οία. Φυσικά και δε θα είχε ηλιοβασίλεμα. Δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο απο τις διάφορες αποχρώσεις του γκρι. Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή ο ουρανός πήρε ένα πολύ περίεργο καφέ - μωβ χρώμα πίσω από τα σύννεφα και οι απόκοσμες εικόνες συνεχίστηκαν για λίγο.
Ο καιρός είχε κρυώσει και το μπουφανάκι πλέον απαραίτητο. Η ταβέρνα του Σίμου ανάμεσα στα Φηρά και το Φηροστεφάνι, η οποία έχει μόνο εσωτερικό χώρο, ήταν η καλύτερη επιλογή για το βραδυνό μας.
Τα ψητά του αρκετά καλά, οι ντοματοκεφτέδες καταπληκτικοί , το σέρβις γρήγορο και οι τιμές καλές.
Και ξημέρωσε η Κυριακή. Ανοίγω το παράθυρο. Απίστευτος αέρας και κρύο, αλλά.....ο ήλιος φαινόταν να έχει ωραία σχέδια.
Δυστυχώς λόγω του κρύου και του πολύ αέρα δεν καταφέραμε να πιούμε τον καφέ μας στη βεράντα, αλλά μέσα στο δωμάτιο. Οπότε, δεν υπήρχε λόγος να μείνουμε εκεί για πολύ.
Ξανά στο δρόμο για βόλτες και φωτογραφίες. Με ΦΩΣ. Και ΗΛΙΟ.
Ο αέρας ήταν πολύ δυνατός και μας δυσκόλεψε αρκετά. Εμείς όμως είχαμε μάτια μόνο για τα εκτυφλωτικά λευκά και λαμπερά χρωματιστά σπιτάκια πάνω στο σκούρο φόντο της καλντέρας. Η θάλασσα μπλε και το ηφαίστειο ξαπλωμένο πάνω της. Κι εμείς παρόλο το κρύο, μέσα στην καλή χαρά. Ο αέρας νίκησε τη σκόνη.
Και τις δύο μέρες κινηθήκαμε στα Φηρά, το Φηροστεφάνι, το Ημεροβίγλι και την Οία.
Δεν πήγαμε καθόλου στο υπόλοιπο νησί. Το είχαμε δει όμως τις προηγούμενες φορές. Αυτό ήταν αρκετό. Άλλωστε η αποστολή μας αυτή τη φορά ήταν μόνο η καλντέρα.
Η ώρα πέρασε ευχάριστα. Η πτήση της επιστροφής ήταν το απογευματάκι, οπότε καθυστερήσαμε το μεσημεριανό μας φαγητό για να καταλήξουμε στην ταβέρνα Σκαραμαγκάς στην παραλία του Μονόλιθου. Μόλις λίγα λεπτά απόσταση από το αεροδρόμιο. Την ταβέρνα αυτή μας την είχε επίσης συστήσει ο φίλος που ανέφερα παραπάνω. Το περιβάλλον ωραίο, με νησιώτικες πινελιές και αρκετούς ντόπιους πελάτες που είχαν βγει για την κυριακάτικη βόλτα τους. Ο Σκαραμαγκάς είναι κυρίως ψαροταβέρνα, αλλά στον κατάλογο είχε και κάποια κρεατικά και μαγειρευτά. Το φαγητό ήταν αρκετά καλό, οι μερίδες μεγάλες και οι τιμές καλύτερες. (εδώ είναι η άλλη Σαντορίνη. Η λιγότερο τουριστική).
Πλησίαζε όμως η ώρα για την πτήση μας. Παραδώσαμε το σκουτεράκι στο αεροδρόμιο, στον ίδιο λατίνο νεαρό και πήγαμε στο check in. Ακούσαμε τον τσεκινατζή να εξηγεί κάτι στους προηγούμενους και καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει και πολύ καλά.
Όταν ήρθε η σειρά μας τον ρωτήσαμε αν έχει καθυστέρηση. Η απάντησή του μας ήρθε λίγο απότομη.
-«Καθυστέρηση δεν έχει. Αλλά η πτήση μπορεί να αναβληθεί»
Αυτό που φοβάμασταν, αλλά δεν το πολυσυζητάγαμε, ήταν πραγματικότητα.
-«Γιατί θα αναβληθεί? Λόγω του αέρα?»
-«Μάλιστα»
-«Το αεροπλάνο έχει φύγει από Αθήνα?»
-«Ναι. Ο πιλότος ήταν αρκετά τρελός για να φύγει, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα καταφέρει να προσγειωθεί. Θα περιμένουμε.»
Ευτυχώς η αγωνία μας δεν κράτησε για πολύ. Τα αεροπλάνο έφτασε στο νησί και τελικά προσγειώθηκε. Η επόμενη ανησυχία μας ήταν αν θα καταφέρουμε να φτάσουμε σώοι στον προορισμό μας.
Αν εξαιρέσουμε τις πολύ έντονες αναταράξεις που είχε στην αρχή, η πτήση της επιστροφής τελικά ήταν μια χαρά και ξεχάσαμε κάθε ανησυχία.
Φαίνεται ότι τελικά η κατάρα λύθηκε. Το φως και ο ήλιος στη Σαντορίνη δεν είναι μύθος. Υπάρχει.
