maltakias
Member
- Μηνύματα
- 2.538
- Likes
- 3.226
- Επόμενο Ταξίδι
- Όπου λάχει
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού
Η τελευταία καμπή της ιστορίας μου,όπως και η τελευταία μέρα μου στην Τοσκάνη,είναι αφιερωμένη στο Chianti.Ένα όνομα που μοιράζεται μεταξύ μιας περιοχής και ενός κρασιού.Στην καρδιά της βρίσκεται το επονομαζόμενο Chianti Classico και βγάζει σε μεγάλο ποσοστό τα καλύτερα και πιο ονομαστά κρασιά της.
Η πρώτη στάση της ημέρας,όπως έχω προαναφέρει,ήταν στον πύργο του Brolio.Οικία του Βαρώνου Ricasoli ο οποίος στα μέσα του 19ου καθιέρωσε το χαρμάνι του σύγχρονου Chianti,70% Sangiovese,15% Canaiolo,15% Malvasia Bianca.Από τότε μέχρι σήμερα η λευκή ποικιλία εξαφανίστηκε και άλλες έχουν πάρει τη θέση της αλλά και οι ποσοστώσεις των ποικιλιών διαφοροποιήθηκαν,το σίγουρο είναι -για να μην χαθείτε στη μετάφραση- ότι για να ονομαστεί ένα κρασί Chianti πρέπει να συμμετέχει σε αυτό Sangiovese κατά τουλάχιστον 75%.
Το Chianti δεν είχε πάντα την σημερινή του φήμη.Ήταν επιτραπέζιος καθημερινός οίνος γνωστός και από την εμφιάλωσή του σε παχουλά μπουκάλια τυλιγμένα με ψάθα.Με τα χρόνια ο ανταγωνισμός και η αντίληψη των παραγωγών για την ποιότητα των χωμάτων,τους έκανε να βελτιώσουν την οινοποιία τους και να φτάσουν στα σημερινά δεδομένα.Υπάρχει μια αμφιβολία γύρω από το πόσο ψηλά τελικά φτάνουν ποιοτικά τα κρασιά της περιοχής (εγώ προσωπικά τα θεωρώ εξαιρετικά) αλλά κανείς δεν αμφισβητεί ότι το value for money είναι αξεπέραστο.
Κάτω από τον πυργάκο που λέτε,βρίσκεται η κάβα των κρασιών με την επωνυμία του Βαρώνου στην οποία είχαμε μια δωρεάν γευσιγνωσία με το εισιτήριο της επίσκεψης.Ναι μεν ήταν 11 η ώρα το πρωί,απ'την άλλη μη λέμε κι αστεία τώρα,μπήκαμε όπως ήμασταν.
Λιτή και σοβαρή όσο πρέπει η οινοθήκη,σου επέτρεπε να δοκιμάσεις ένα ποτήρι (εντός του τζαμπέ) από οποιαδήποτε εμφιάλωση.Εντυπωσιάστηκα από την Riserva του -χοντρικά,μίνιμουμ 24 μήνες βαρέλι και 3 φιάλη- και αγόρασα ένα μισομπούκαλο αφού αγχώθηκα μήπως το παραξηλώσω αν ξεκινήσω από τόσο νωρίς τις αγορές.
:::
:::
Η εκδρομή μας συνεχίστηκε με απώτερο στόχο το οινοποιείο Castello di Querceto (http://www.castellodiquerceto.it/).Αληθινό highlight της ημέρας αλλά και από τα καλύτερα ολόκληρου του ταξιδιού.
Για άλλη μια φορά είχε κλειστεί ραντεβού μέσω e-mail και με 15?/άτομο θα απολαμβάναμε ξενάγηση στις εγκαταστάσεις και tasting τριών χαρακτηριστικών εμφιαλώσεων με συνοδεία ντόπιων ελαφρών εδεσμάτων.Η πρώτη καλή εντύπωση ήρθε από την ξεναγό μας,η οποία ήταν η μοναδική Ιταλίδα που συναντήσαμε και μιλούσε πραγματικά Αγγλικά.Και δεν έφτανε αυτό,η κοπέλα ήταν νεαρότατη,ευδιάθετη και ψιλοφρικιό.Πράγματα που συνήθως δεν περιμένεις να συναντήσεις σε ένα wine tour.
Πολύ πιο "οικογενειακή" επιχείρηση,σε σχέση με το θηρίο του Banfi,αντικατοπτρίζεται πλήρως και στην ποιότητα των κρασιών του.Ξεναγηθήκαμε πρώτα στο πάνω μέρος του κάστρου απ'όπου και είχαμε μια λεπτομερή ανάλυση γύρω από την παραγωγή του κρασιού θαυμάζοντας ταυτόχρονα μέρος των κτημάτων και ύστερα μπήκαμε στα έγκατα της γης όπου γίνεται η οινοποίηση και εν συνεχεία η αποθήκευση σε φυσικό σπήλαιο παρακαλώ ώστε να αποφεύγεται ο τεχνητός έλεγχος θερμοκρασίας ή υγρασίας.
:::
:::
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και το μέρος που φυλάσσεται η ιδιωτική συλλογή του κτήματος και που διαθέτει κρασιά ακόμα κι από το 1904.Ένα τέτοιο ανοίχτηκε πρόσφατα,όπως μας ενημέρωσε η ξεναγός,και παρότι δεν ήταν κάτι το τρομερό παρόλα αυτά είχε διατηρήσει όλα του τα αρώματα και ταυτόχρονα σου έδινε να καταλάβεις την διαφορετικότητα στην παραγωγή έναν και πλέον αιώνα πριν.Η συλλογή αριθμούσε πολλά περισσότερα μπουκάλια πριν τον πόλεμο,αλλά κατά την υποχώρηση των Γερμανών από την Ιταλία,οι -από καιρό- Γάλλοι ιδιοκτήτες του κάστρου είχαν κρύψει συμμαχικά στρατεύματα στα κελάρια,τα οποία και ανακάλυψαν οι Ναζίδες (sic).Ως αντίποινα τα πυρπόλησαν κι ότι σώθηκε είναι αυτό που απομένει σήμερα.Ένας ακόμα λόγος να μισεί κανείς του Ναζί.
:::
Η επίσκεψη έκλεισε με την γευσιγνωσία μας μετά τσιμπολογήματος.Απίθανα κρασιά όπου το καθένα επισκίαζε το προηγούμενο.Κι εκεί που λέμε "ωχ,πόσο θα πονέσουν αυτά για αγορά" ζητάμε τον κατάλογο λιανικής τους και μας πέφτει το στόμα.Μιλάμε για κρασιά βαθμολογημένα με 90+ βαθμούς σε παγκόσμιους διαγωνισμούς και σε εξειδικευμένα περιοδικά τα οποία προσφέρονταν στην τιμή των 10-25?,σκέτη κλοπή τους κάναμε.Τέλος βγήκαμε για περιήγηση στον προαύλιο χώρο και τους κήπους.Πραγματικά όσο το σκέφτομαι μου είναι δύσκολο να βρω ψεγάδι στην όλη εμπειρία και θα τους διαφημίζω όσο μπορώ γιατί ήταν από τα πλέον τίμια πράγματα που μου έχουν προσφερθεί ποτέ.
:::
:::
:::
Η μέρα έκλεισε με μια στάση στο Castellina in Chianti,την ύστατη ευκαιρία μου να αποκτήσω αυτό που κυνηγούσα όλη μέρα.Μια Riserva του 1997,μιας χρονιάς που έχει μείνει στην ιστορία για τα κρασιά που έβγαλε η περιοχή.
:::
Και μια και δυο μπαίνω στο μαγαζί που εκπροσωπεί τον τοπικό συνεταιρισμό,ο οποίος αν δεν έχετε μάθει από άλλες ιστορίες,συμβολίζεται με έναν μαύρο κόκκορα ή αλλιώς Gallo Nero.Στο πίσω μέρος του καταστήματος γεμάτες προθήκες με κρασιά πολλών δεκαετιών.Λέω τι ζητάω στην πωλήτρια η οποία μου φέρνει έναν κατάλογο να ψάξουμε παρέα μήπως βρούμε κάτι.Δεν υπάρχει ίχνος του '97.
-Μήπως ήταν κακή χρονιά;
Με ρωτάει
-Μπα,της αποκρίνομαι,μάλλον το αντίθετο.
Αλλά με τις τιμές που βλέπω -και πάλι εξευτελιστικές- λέω ας πάει και το παλιάμπελο θα πάρω κάτι ακόμα παλιότερο και ρωτάω συμβουλές για πιο παλιές χρονιές.Και τότε μου έρχεται η κεραμίδα.Εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης ο οποίος μου λέει επί λέξει:
-Τα κρασιά αυτά έχουν αποκτηθεί με διάφορους τρόπους και από διάφορα μέρη ή συλλογές με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε πως είχαν συντηρηθεί πριν από εμάς.Γι'αυτό το λόγο αν η αγορά σας έχει σκοπό την κατανάλωση κι όχι την συλλογή,δεν μου επιτρέπει η επαγγελματική μου συνείδηση να σας τα πουλήσω!!!!!
Έχω μείνει κάτι περισσότερο από μ@λ@κ@ς.Κι όχι μόνον εγώ.Τέσσερις άνθρωποι αποσβολωμένοι με ανοιχτά τα στόματα έχουμε παγώσει μπροστά σε αυτό που ακούμε.Τον ευχαριστούμε σαν χάνοι και αποχωρούμε.Στην συζήτηση που ακολουθεί ομόφωνα συμφωνούμε πως στην Ελλάδα θα μας είχαν πουλήσει τη μισή κάβα λέγοντάς μας τι σπουδαία αποκτήματα αγοράζουμε και πόσο θα τα ευχαριστηθούμε.
Όχι '97 δεν βρήκα τελικά,αλλά δεν πειράζει και πάλι ευτυχισμένος έφυγα με ότι απέκτησα από τις κάβες που τριγύρισα σαν εθισμένος ποντικός.Να'μαστε καλά να τα πίνουμε.
Η πρώτη στάση της ημέρας,όπως έχω προαναφέρει,ήταν στον πύργο του Brolio.Οικία του Βαρώνου Ricasoli ο οποίος στα μέσα του 19ου καθιέρωσε το χαρμάνι του σύγχρονου Chianti,70% Sangiovese,15% Canaiolo,15% Malvasia Bianca.Από τότε μέχρι σήμερα η λευκή ποικιλία εξαφανίστηκε και άλλες έχουν πάρει τη θέση της αλλά και οι ποσοστώσεις των ποικιλιών διαφοροποιήθηκαν,το σίγουρο είναι -για να μην χαθείτε στη μετάφραση- ότι για να ονομαστεί ένα κρασί Chianti πρέπει να συμμετέχει σε αυτό Sangiovese κατά τουλάχιστον 75%.
Το Chianti δεν είχε πάντα την σημερινή του φήμη.Ήταν επιτραπέζιος καθημερινός οίνος γνωστός και από την εμφιάλωσή του σε παχουλά μπουκάλια τυλιγμένα με ψάθα.Με τα χρόνια ο ανταγωνισμός και η αντίληψη των παραγωγών για την ποιότητα των χωμάτων,τους έκανε να βελτιώσουν την οινοποιία τους και να φτάσουν στα σημερινά δεδομένα.Υπάρχει μια αμφιβολία γύρω από το πόσο ψηλά τελικά φτάνουν ποιοτικά τα κρασιά της περιοχής (εγώ προσωπικά τα θεωρώ εξαιρετικά) αλλά κανείς δεν αμφισβητεί ότι το value for money είναι αξεπέραστο.
Κάτω από τον πυργάκο που λέτε,βρίσκεται η κάβα των κρασιών με την επωνυμία του Βαρώνου στην οποία είχαμε μια δωρεάν γευσιγνωσία με το εισιτήριο της επίσκεψης.Ναι μεν ήταν 11 η ώρα το πρωί,απ'την άλλη μη λέμε κι αστεία τώρα,μπήκαμε όπως ήμασταν.
Λιτή και σοβαρή όσο πρέπει η οινοθήκη,σου επέτρεπε να δοκιμάσεις ένα ποτήρι (εντός του τζαμπέ) από οποιαδήποτε εμφιάλωση.Εντυπωσιάστηκα από την Riserva του -χοντρικά,μίνιμουμ 24 μήνες βαρέλι και 3 φιάλη- και αγόρασα ένα μισομπούκαλο αφού αγχώθηκα μήπως το παραξηλώσω αν ξεκινήσω από τόσο νωρίς τις αγορές.
::::::Η εκδρομή μας συνεχίστηκε με απώτερο στόχο το οινοποιείο Castello di Querceto (http://www.castellodiquerceto.it/).Αληθινό highlight της ημέρας αλλά και από τα καλύτερα ολόκληρου του ταξιδιού.
Για άλλη μια φορά είχε κλειστεί ραντεβού μέσω e-mail και με 15?/άτομο θα απολαμβάναμε ξενάγηση στις εγκαταστάσεις και tasting τριών χαρακτηριστικών εμφιαλώσεων με συνοδεία ντόπιων ελαφρών εδεσμάτων.Η πρώτη καλή εντύπωση ήρθε από την ξεναγό μας,η οποία ήταν η μοναδική Ιταλίδα που συναντήσαμε και μιλούσε πραγματικά Αγγλικά.Και δεν έφτανε αυτό,η κοπέλα ήταν νεαρότατη,ευδιάθετη και ψιλοφρικιό.Πράγματα που συνήθως δεν περιμένεις να συναντήσεις σε ένα wine tour.
Πολύ πιο "οικογενειακή" επιχείρηση,σε σχέση με το θηρίο του Banfi,αντικατοπτρίζεται πλήρως και στην ποιότητα των κρασιών του.Ξεναγηθήκαμε πρώτα στο πάνω μέρος του κάστρου απ'όπου και είχαμε μια λεπτομερή ανάλυση γύρω από την παραγωγή του κρασιού θαυμάζοντας ταυτόχρονα μέρος των κτημάτων και ύστερα μπήκαμε στα έγκατα της γης όπου γίνεται η οινοποίηση και εν συνεχεία η αποθήκευση σε φυσικό σπήλαιο παρακαλώ ώστε να αποφεύγεται ο τεχνητός έλεγχος θερμοκρασίας ή υγρασίας.
::::::Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε και το μέρος που φυλάσσεται η ιδιωτική συλλογή του κτήματος και που διαθέτει κρασιά ακόμα κι από το 1904.Ένα τέτοιο ανοίχτηκε πρόσφατα,όπως μας ενημέρωσε η ξεναγός,και παρότι δεν ήταν κάτι το τρομερό παρόλα αυτά είχε διατηρήσει όλα του τα αρώματα και ταυτόχρονα σου έδινε να καταλάβεις την διαφορετικότητα στην παραγωγή έναν και πλέον αιώνα πριν.Η συλλογή αριθμούσε πολλά περισσότερα μπουκάλια πριν τον πόλεμο,αλλά κατά την υποχώρηση των Γερμανών από την Ιταλία,οι -από καιρό- Γάλλοι ιδιοκτήτες του κάστρου είχαν κρύψει συμμαχικά στρατεύματα στα κελάρια,τα οποία και ανακάλυψαν οι Ναζίδες (sic).Ως αντίποινα τα πυρπόλησαν κι ότι σώθηκε είναι αυτό που απομένει σήμερα.Ένας ακόμα λόγος να μισεί κανείς του Ναζί.
:::Η επίσκεψη έκλεισε με την γευσιγνωσία μας μετά τσιμπολογήματος.Απίθανα κρασιά όπου το καθένα επισκίαζε το προηγούμενο.Κι εκεί που λέμε "ωχ,πόσο θα πονέσουν αυτά για αγορά" ζητάμε τον κατάλογο λιανικής τους και μας πέφτει το στόμα.Μιλάμε για κρασιά βαθμολογημένα με 90+ βαθμούς σε παγκόσμιους διαγωνισμούς και σε εξειδικευμένα περιοδικά τα οποία προσφέρονταν στην τιμή των 10-25?,σκέτη κλοπή τους κάναμε.Τέλος βγήκαμε για περιήγηση στον προαύλιο χώρο και τους κήπους.Πραγματικά όσο το σκέφτομαι μου είναι δύσκολο να βρω ψεγάδι στην όλη εμπειρία και θα τους διαφημίζω όσο μπορώ γιατί ήταν από τα πλέον τίμια πράγματα που μου έχουν προσφερθεί ποτέ.
:::::::::Η μέρα έκλεισε με μια στάση στο Castellina in Chianti,την ύστατη ευκαιρία μου να αποκτήσω αυτό που κυνηγούσα όλη μέρα.Μια Riserva του 1997,μιας χρονιάς που έχει μείνει στην ιστορία για τα κρασιά που έβγαλε η περιοχή.
:::Και μια και δυο μπαίνω στο μαγαζί που εκπροσωπεί τον τοπικό συνεταιρισμό,ο οποίος αν δεν έχετε μάθει από άλλες ιστορίες,συμβολίζεται με έναν μαύρο κόκκορα ή αλλιώς Gallo Nero.Στο πίσω μέρος του καταστήματος γεμάτες προθήκες με κρασιά πολλών δεκαετιών.Λέω τι ζητάω στην πωλήτρια η οποία μου φέρνει έναν κατάλογο να ψάξουμε παρέα μήπως βρούμε κάτι.Δεν υπάρχει ίχνος του '97.
-Μήπως ήταν κακή χρονιά;
Με ρωτάει
-Μπα,της αποκρίνομαι,μάλλον το αντίθετο.
Αλλά με τις τιμές που βλέπω -και πάλι εξευτελιστικές- λέω ας πάει και το παλιάμπελο θα πάρω κάτι ακόμα παλιότερο και ρωτάω συμβουλές για πιο παλιές χρονιές.Και τότε μου έρχεται η κεραμίδα.Εμφανίζεται ο ιδιοκτήτης ο οποίος μου λέει επί λέξει:
-Τα κρασιά αυτά έχουν αποκτηθεί με διάφορους τρόπους και από διάφορα μέρη ή συλλογές με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουμε πως είχαν συντηρηθεί πριν από εμάς.Γι'αυτό το λόγο αν η αγορά σας έχει σκοπό την κατανάλωση κι όχι την συλλογή,δεν μου επιτρέπει η επαγγελματική μου συνείδηση να σας τα πουλήσω!!!!!
Έχω μείνει κάτι περισσότερο από μ@λ@κ@ς.Κι όχι μόνον εγώ.Τέσσερις άνθρωποι αποσβολωμένοι με ανοιχτά τα στόματα έχουμε παγώσει μπροστά σε αυτό που ακούμε.Τον ευχαριστούμε σαν χάνοι και αποχωρούμε.Στην συζήτηση που ακολουθεί ομόφωνα συμφωνούμε πως στην Ελλάδα θα μας είχαν πουλήσει τη μισή κάβα λέγοντάς μας τι σπουδαία αποκτήματα αγοράζουμε και πόσο θα τα ευχαριστηθούμε.
Όχι '97 δεν βρήκα τελικά,αλλά δεν πειράζει και πάλι ευτυχισμένος έφυγα με ότι απέκτησα από τις κάβες που τριγύρισα σαν εθισμένος ποντικός.Να'μαστε καλά να τα πίνουμε.
