Πολωνία 147 έμειναν.

[gelf]

Κεφάλαιο 1

Εισαγωγή

Ήταν Πέμπτη βράδυ, αρχές Μαρτίου, όταν από τη Βαρσοβία επιβιβαστήκαμε στο τραίνο το οποίο σε δύο ώρες και σαράντα πέντε λεπτά περίπου, θα μας άφηνε στην Κρακοβία. Η ώρα αναχώρησης ήταν γύρω στις 20.00. Αφήσαμε τις αποσκευές στο βαγόνι μας, πήραμε απ’ αυτές έναν ταξιδιωτικό οδηγό για την Κρακοβία και με βήμα ταχύ κατευθυνθήκαμε προς το μπαρ του τραίνου. Το τραίνο είχε ξεκινήσει και εμείς ξεκινήσαμε την κατανάλωση βότκας με συνοδεία μπύρας. Παράλληλα συζητούσαμε για το ταξίδι, ξεφυλλίζοντας και τον οδηγό της Κρακοβίας.

Παρά την υπερβολική κατανάλωση βότκας το μάτι ενός από την τετραμελή μας παρέα πέφτει σε μια σελίδα του ταξιδιωτικού οδηγού της Κρακοβίας και μάλιστα σε μια συγκεκριμένη πληροφορία, ότι στην πόλη υπάρχουν περίπου 150 μπαρ, τα περισσότερα από τα οποία έχουν και live (κυρίως) jazz μουσική. Αρχίσαμε να τρίβουμε τα χέρια μας, παραγγέλνοντας άλλη μια σειρά ποτών.

Λίγο πριν από τις 23.00, φτάνουμε στο σιδηροδρομικό σταθμό της Κρακοβίας. Δίπλα ήταν το ξενοδοχείο μας. Κάνουμε γρήγορα check in στα δωμάτια. Ανεβάζουμε τις αποσκευές μας στα δωμάτια και εξορμούμε άμεσα προς το κέντρο της πόλης για να μη χάσουμε τη νύχτα μας, την πρώτη μας νύχτα στην Κρακοβία.

Φτάνουμε στην πανέμορφη και μεγαλειώδη κεντρική πλατεία της πόλης και σε μια στοά αυτής μπαίνουμε σε ένα μπαρ. Ήταν η ώρα που τελείωνε το live. Ακούσαμε τα τελευταία κομμάτια. Πίνουμε μερικές βότκες βγαίνουμε, προχωράμε λίγο και μπαίνουμε σε άλλο μπαρ. Κάτσαμε εκεί αρκετή ώρα και αργότερα πάμε σε τρίτο μπαρ. Συνεχίζουμε να πίνουμε τις βότκες μας, ενίοτε και με συνοδεία μπύρας. Σκεφτόμαστε τον ταξιδιωτικό οδηγό της Κρακοβίας και τα 150 μπαρ που ανέφερε.

Κάποια στιγμή και ενώ η ώρα ήταν περασμένη μετά τις 04.00 πμ και η κίνηση στο μπαρ είχε αρχίσει να περιορίζεται, αποφασίσαμε να φύγουμε και να πάμε προς το ξενοδοχείο μας.

Όπως προχωρούσαμε, ο πιο ενθουσιώδης από την παρέα φώναξε δυνατά:

- 147 μείνανε !!!

Τότε για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι έχω βρεθεί στον παράδεισο. Μάλλον για να είμαι σαφής βρέθηκα στο δικό μου παράδεισο. Και στον παράδεισο της 4μελούς παρέας μου.

 

[LULLU]

.. μπαροτσαρκα δηλαδη..ελπιζω τα 147 να τα μοιρασετε σε πολλες μερες...καλη δυναμη λοιπον , καλο στομαχι και καλες αντοχες ..αχ ρε τα νιατα .. τιποτα δεν τα σταματα...

 

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Η Απόφαση για το ταξίδι

Η ιστορία είχε ξεκινήσει σαράντα πέντε με πενήντα ημέρες πριν, περί τα μέσα Ιανουαρίου. Είχα μείνει μέχρι αργά στο γραφείο μου. Ήμουν κουρασμένος από τη δουλειά και για να χαλαρώσω άρχισα να σκέφτομαι ταξίδι. Συλλογίστηκα τον ποιητή «κι ο γιατρός με συμβούλεψε ταξίδι». Σηκώνομαι για να ξεμουδιάσω. Τα βήματά μου με οδηγούν στο μπαρ του γραφείου μου και ένα μπουκάλι Cardhu κυλάει προς το χέρι μου. Γυρίζω το μπουκάλι και γεμίζω το ποτήρι μου. Αρχίζω να σκέφτομαι ξεκάθαρα. Αρχίζω να οργανώνω μια εκδρομή για τις αρχές Μαρτίου στην Ανδαλουσία με βάση τη Σεβίλλη. Είχα να λύσω ένα πρόβλημα, αν θα νοικιάσω αυτοκίνητο στη Μαδρίτη ή θα πήγαινα στη Σεβίλλη με τραίνο ή αεροπλάνο και θα νοίκιαζα εκεί αυτοκίνητο για το roadtrip στην Ανδαλουσία.

Αποφασίζω να κάνω μια βόλτα για να ξελαμπικάρω και να λύσω το πρόβλημα, το οποίο μου δημιουργήθηκε ξαφνικά. Τα βήματά μου με οδηγούν σε μια μπυραρία. Όπως μπαίνω μέσα ένας φίλος μου μπυρόβιος και ταξιδευτής με καλεί προς τον πάγκο του. Πάω εκεί. Με κερνάει μια μπύρα. Του λέω το πρόβλημά μου. Και αυτός μου απαντάει, προτείνοντάς μου να αφήσω την Ισπανία γιατί αυτός θα είναι τις ημέρες εκείνες στην αγαπημένη του Πολωνία. Εγώ στην αρχή αντιδρώ. Αγαπάω την Ισπανία. Όμως ο φίλος μου, εξηγεί το πόσο ωραία θα περάσουμε στην Πολωνία. Ως γνωστός αναθεωρητής εγώ, αν και ισπανόφωνος, εγκαταλείπω την αγαπημένη μου Ισπανία και σκέφτομαι τα ποτά μου στην Πολωνία.

Στην πάροδο του χρόνου και αφού έμαθαν για το ταξίδι μας, προστέθηκαν και δύο φίλοι μας. Ο ένας αφασικός και ο άλλος αγχωτικός. Όμως όλοι οι καλοί χωράνε.

Και έτσι η παρέα έγινε τετραμελής. Τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι θα ξεκινήσουν μαζί για εκδρομή.

Είναι όμως τόσο διαφορετικοί;

Όχι βέβαια.

Έχουν συνισταμένη.

Την αγάπη τους για το αλκοόλ.


ΥΓ. Η ιστορία μου αυτή, όπως και οι άλλες-προηγούμενες εν εξελίξει ιστορίες «Κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο» (Φλεβάρης 2015) και «Ρουμανία – Νοέμβρης 2014» θα συνεχιστούν ύστερα από 10ήμερο μετά από την επιστροφή μου από το πασχαλινό ταξίδι στη Νέα Υόρκη, το οποίο αποφάσισα τελευταία στιγμή.

Ας όψονται τα φθηνά αεροπορικά εισιτήρια.

Ας όψεται η παθολογική αγάπη μου για τη μουσική.

Ας όψεται η αγάπη μου για τη μουσική, όταν μάλιστα αυτή συνοδεύεται με κατανάλωση ποτού.

Η σκηνή jazz blues με περιμένει!

Όμως εγώ θα επιστρέψω. Θα επιστρέψω σύντομα και θα ολοκληρώσω τις ιστορίες μου.

Μέχρι τότε:

Καλές γιορτές - Καλό Πάσχα!

Κατά τα λοιπά ευχαριστώ τη LULLU για τα καλά της λόγια. Ιδιαίτερα για αυτά περί ηλικίας. Βάζω ένα ποτήρι Cardhu και πανηγυρίζω. Σκέφτομαι ότι ακόμα είμαι νέος. Κερνάω τα ποτά, στα αγαπημένα μου Χανιά!!!

 

[giannoula]

αχ πώς ζηλεύω!! Πριν μερικά χρόνια έκανα και γω Πάσχα στη Ν.Υόρκη τη βασίλισσα της jazz!! Είμαι σίγουρη ότι θα δεις πολλά και καλά live! Κάνε μια γύρα από Birdman, Iridium, Blue Note και BB King Blues!! Καλό Πάσχα και καλά να περάσεις!