Ιράκ 10 χρονια πριν..περασμα απο Ιρακ

[LULLU]

Ο γυρισμός μας στο σπίτι συνοδεύτηκε από πυροβολισμούς, από περιπολίες και από ποδοβολητά…. Μέσα στη ασφάλεια του σπιτιού η κουβεντούλα συνεχίστηκε ως τη μία το πρωί ώσπου ο ύπνος να βαρύνει τα βλέφαρα μας και το κορμί να παραδοθεί στη πιο ζεστή νύχτα και στο απόλυτο σκοτάδι της Ιρακινής πόλης..
Το πρωινό με βρήκε κακόκεφη γιατί θα πρέπει να μαντηλοφορεθώ για να επισκεφτώ το νοσοκομείο ΑλΚαντισιγια που έχει περιέλθει στη κατοχή και έλεγχο των Μουλάδων και ο Μοχάμεντ έχει αναλάβει το stylingκαι τη ανεύρεση του καταλλήλου φερετζέ.. Η λίστα με τα φάρμακα και υλικά που θα δωρίζαμε δεν λέει να τελειώσει με τα δεκάδες εμπόδια, όπως έλλειψη χαρτιού, διακοπή ρεύματος, χαλασμένη γεννήτρια , νεκρό κομπιούτερ αλλά λίγο το κακό όλα μπορούν να γίνουν και με τον παλιό καλό τρόπο’ ’’δια χειρός’’’ …το μόνο που δεν γίνεται είναι η δια χειρός λειτουργία ενός ανεμιστήρα μπας και δροσιστούμε κάπως…..
Ακόμη πιο έντονη από την αφόρητη και αποπνιχτική ζέστη είναι η φτώχεια που αντικρίζω μπαίνοντας στο νοσοκομείο ALKATISIHIA.Ένα μαύρο πέπλο παντού από τις μαυροφορεμένες γυναίκες με τα μωρά αγκαλιά κατάχαμα στο διάδρομο περιμένουν υπομονετικά να δουν γιατρό. Η ανάκατη μυρωδιά ιδρώτα και άλλων σωματικών εκκρίσεων διάχυτη παντού… Το πέρασμα μας γίνεται με δυσκολία ανάμεσα σε όρθιους, ξαπλωμένους, πονεμένους αλλά και θυμωμένους πολίτες που χειρονομούν αγανακτισμένοι στη θωριά των δυτικών λευκών … Πολλά τα αίτια, αμέτρητες οι αφορμές τέτοιων αντιδράσεων και το μόνο που χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ψυχραιμία και κατανόηση.....
Στο γραφείο του διευθυντή μας περιμένει ένας νεαρός γενειοφόρος μουσουλμάνος που έχει αναλάβει καθήκοντα γενικού δερβέναγα και που μας υποδέχεται με χειραψία ( ακόμη και σε εμένα λόγω γένους θηλυκού), μας ευχαρίστησε για τη δωρεά του ιατροφαρμακευτικού υλικού υπενθυμίζοντας μας πως οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου απλήρωτοι πέρα από τη σκληρή άνευ ωραρίου υπηρεσίας ,πλήττονται από τη πείνα.. Αυτό δεν το είχα σκεφτεί αν και είναι αυτονόητο( λίγη σκέψη αρκούσε) ήταν κάτι που δεν είχα υπολογίσει. Δεν υπάρχει καμιά επίσημη αρχή, κανείς φορέας και από πουθενά κονδύλια για τη αμοιβή των υπάλληλων που αιχμάλωτοι μέσα σε αυτό το ωράριο και το νοσοκομείο δεν μπορούν να ψάξουν άλλες ευκαιρίες για να θρεψουν τις οικογένειες τους…
Η γρήγορη ματιά που αντάλλαξα με το Λυκούργο ήταν η συγκατάθεση στο να προτείνω να προσφέρουμε οικογενειακά πακέτα τροφίμων σε κάθε εργαζόμενο αλλά για τη ασφαλή μεταφορά τους από τη αποθήκη μας θα έπρεπε να φροντίσουν οι ίδιοι… Με χαρά δέχτηκαν και αμέσως βρέθηκαν οδηγοί, φορτηγά και φρουροί που μέσα σε 4 ωρες κάθε εργαζόμενος πήρε και από ένα κουτί με τρόφιμα…
Περιμένοντας ο διευθυντής μου είπε πως Κορεάτες γιατροί εργάζονται στο νοσοκομείο και αν ήθελα θα μπορούσα να τους βοηθήσω, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η χρήση φερενζτε…. Είναι μια πρόκληση και πρόταση που θα σκεφτώ παρότι η δουλειά μου εδώ είναι να οργανώσω το πρόγραμμα ‘’αλυσίδα ζωής’’ και η παραμονή μου εδώ εξαρτηθεί από το πότε θα ετοιμάσω τα απαραίτητα έγραφα των παιδιών για να μεταφερθούν στη Ελλάδα….
Επόμενο ραντεβού μας είναι με το διεθνές( ΜDMinternational), όπως τους αποκαλεί ο Λυκούργο’’ την οικογένεια’’ .. Αν και αυτά τα meetingδεν έχουν και κανένα δημιουργικό αποτέλεσμα για εμένα κυρίως είναι πλήγμα και χάσιμο χρόνου, αλλά θα πρέπει να ενημερώνω για τις δράσεις μας και να ενημερώνομαι για τις δράσεις των άλλων MDM μιας και η δουλειά του international είναι εκτός του συντονιστικός και ενημερωτικός…. Ευτυχώς για εμας, περάσαμε ένα ευχάριστο ΔΡΟΣΕΡΟ απόγευμα στο αναπαυτικό σαλόνι με φουλ τα air-conditionτου ξενοδοχείου που έχει σαν βάση η ‘’οικογένεια’’…
-Tι θέλεις τώρα και συγκρίνεις και εσυ βρε Λυκούργο? Εμείς θα ψηθούμε σε ένα σπίτι –φούρνο χωρίς ηλεκτρικό και αυτοί εδώ συντονίζουν κάτω από τα κλιματιστικά.. ..Μόνο μην διαβάσω καμιά αναφορά για το πως πέρασαν χιλιάδες βάσανα και πόνο γιατί θα τα πάρω ασκημα….
Στο δρόμο ο Μοχάμεντ λεει πως πρέπει να γεμίσουμε βενζίνη και το μόνο πρόβλημα είναι οι χιλιομετρικές ουρές στα ανοικτά και υπό αμερικανικη επίβλεψη βενζινάδικα….
-Άστο βρε Μοχάμεντ άλλη ώρα…
Εκείνος επέμενε, όχι μαμ τώρα-τώρα ,,!!!! σέρνοντας με έξω από το αυτοκίνητο και σπρώχνοντας με μπροστά σε ένα αμερικάνο στρατιώτη.
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ γιατί γίνεται όλο αυτό και την ίδια στιγμή ο στρατιώτης βλέποντας το σήμα της οργάνωσης στη πλάτη μου που ο Μοχαμεντ επέδειξε μου είπε..Μαμ .. youpassnow..!!!!!!!!
Tι έγινε βρε παιδιά??? Και ο κόσμος στη ουρά????/
-Μαμ ο κόσμος δεν έχει να κάνει τίποτα σοβαρό από του να κάνει την ουρά….
-Τι μου λες τώρα λέω..
-Μαμ αν κάνεις αυτό που λέει ο στρατιώτης και παρακάμψομε την ουρά , θα γεμίσω βενζίνη και θα βάλω και φουλ κλιματιστικό….
Αχ άτιμη ζέστη….
- Εδώ βρε οι άλλοι ( Κούρδοι) πρόδωσαν αγώνες, αξίες, ιδανικά και εσυ τσινάς( κλωτσάς) για μια παράκαμψη σε βενζινάδικο?..
.Κάθε πράγμα εδώ έχει και τη δική του αξία, δική του πραγματικότητα..Αλλά του να είσαι υποχρεωμένος σαν Ιρακινός πολίτης να κάνεις ουρά και να έχεις δελτίο βενζίνης στη ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΧΩΡΑ στα ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ξεπερνά κάθε λογική και γιατί όχι ανεκτικότητα… .Κατά τα άλλα τους απελευθέρωσαν …..αι σιχτιρ….
Ο Μοχαμεντ κράτησε την υπόσχεση του και εγώ χαλαρωμένη και αναπαυτικά ακούει σε όλη τη διαδρομή το απογευματινό πρόγραμμα που κατήρτισε ο Λυκούργος πριν πάμε σπίτι..
.. Θα επισκεφτούμε μια οικογένεια με 4 παιδιά που ζει σε μια καλύβα αλλά πλήρως εξοπλισμένη στη άκρη ενός χωραφιού ιδιοκτησίας ενός βουλευτή…. Τα τρία κορίτσια και το αγόρι χύνονται στη αγκαλιά του Λυκούργου με το που τον βλέπουν..Φιλιά αγκαλιές και ευχαριστίες…
Είναι ο σωτήρας μας, είναι ο θείος μας, αυτός μας βοήθησε λένε..και εκείνος ανταποδίνει τις αγκαλιές και τα φιλιά ..Είναι τα παιδιά μου λέει και δακρύζει....
Μας περίμεναν από χθες και είχαν φορέσει τα καλά τους ρούχα και σε κάθε ήχο αυτοκινήτου πετάγονταν στο δρόμο ….
Οκλαδόν κατάχαμα απολαμβάνουμε το πιο νόστιμο τσάι. Είναι αλήθεια η τραγική καθημερινότητα της οικογένειας αυτής (όπως και πολλών χιλιάδων της χώρας) και καταλαβαίνω απόλυτα τη στήριξη από πλευράς Λυκούργου…
Αφήσαμε τα δώρα μας , φρούτα , τρόφιμα και για ανάμνηση πήρα τις ωραιότερες φωτογραφίες από τις 4 γλυκές φατσούλες με μια υπόσχεση πως όσο θα υπάρχουμε στη πόλη θα είμαστε δίπλα τους..
Πίσω στο σπίτι ευτυχώς η γεννήτρια πήρε μπρος και εγω ασχολήθηκα με τη μαγειρική..Φασολάδα ξερή ελληνική…..!!!!!!!!! Και οι γάλλοι συγκάτοικοι έδειξαν ιδιαίτερη προτίμηση και δεν έμεινε ούτε στάλα στα πιάτα και κατσαρόλα...
Ο Bruno ψήνεται στο πυρετό και είναι βυθισμένος σε λήθαργο…

 

[LULLU]

.. ..φωτογραφίες σκαναρισμενες γιατι τοτε δεν ειχα ψηφιακη μηχανη....
Η σκηνη στις φλογες
διανομη τροφιμων στο Αλ Κατισιγια
τα παιδια του Λυκουργου
Ο Μοχαμετ ο σουπερ οδηγός

 

[LULLU]

..
Ευτυχώς που το πρωί ξύπνησα πρώτη και καβατζάρισα το άδειο μπάνιο για ένα τονωτικό δροσερό ντους που απομάκρυνε όλη τη αλμύρα του νυχτερινού ιδρώτα..
Σήμερα θα πρέπει να ελέγξω τα φάρμακα που έστειλε μια φαρμακευτική εταιρεία από Ελλάδα και που δυστυχώς αλλά πράγμα συχνό είναι ληγμένα η πρόκειται να λήξουν σύντομα… Ο Brunoκαι ο Λυκούργος έχουν πάει ξανά στο Αλ Κατισίγια για να παραλάβουν λίστες αναγκών σε τρόφιμα και ιατροφαρμακευτικό υλικό ….
Μεσημεράκι και ενώ στο τραπέζι εγώ και ο άρρωστος Στεφαν μοιραζόμαστε τον πεντανόστιμο λαπά, το τηλεφώνημα της Ράντας με έκανε fidodido…Δεν έχουμε λέει ενημερώσει για τις δράσεις μας τα κεντρικά και ο πρόεδρος είναι έξαλλος.. Πέρα του ότι η ενημέρωση είναι κομμάτι του Δ (που έχει εξαφανιστεί ) και κάθε βράδυ που σκάει μύτη στο σπίτι αναφέρει το ΄΄όλα καλα’’ που σημαίνει ότι έχει ενημερώσει τη Αθήνα, εμείς τις ώρες που είμαστε στο σπίτι δεν έχουμε ρεύμα και τηλέφωνο…..
Κατάφερα να μιλήσω με το πρόεδρο εξηγώντας του πως τα περιστέρια από εδώ δεν πραγματοποιούν πτήσεις λόγω των αμερικανικών επιδρομών και ότι στη τελική ο Δ μας ενημερώνει πως υπάρχει επικοινωνία με τα κεντρικά… Από το δεύτερο λεπτό επικοινωνίας καταλάβαμε και οι δυό ότι ο Δ έχει φλομώσει τη Αθήνα σε ανακρίβειες και όχι μόνο..Στη βραδινή και επί όλης της ύλης συζήτηση με το Λυκούργο ανακάλυψα τέρατα και πράγματα μέχρι ότι ειχε δώσει εντολή στο Λυκούργο να μου κάνει τη ζωή δύσκολη να μου περιορίσει το χώρο δράσης στη αποστολή κτλ….. Δεν εξεπλάγην και τόσο, μου είναι εξάλλου παλιός γνώριμος ως προς το ήθος, τον τρόπο εργασίας ,της συνεργασίας και υπευθυνότητας..Και η ανευθυνότητα του είναι το μείζον πρόβλημα τώρα, που ενώ είχε ενημερώσει πως από τη προηγούμενη αποστολή του εδώ προ μηνός, πέντε ιατρικοί φάκελοι ήταν έτοιμοι για τη διακομιδή των παιδιών στη Αθήνα, εγώ δεν βρίσκω απολύτως τίποτα… Ο Λυκούργος, που του φόρτωσε τη ευθύνη, τάχαμου έχασε τους φακέλους, τάχει πάρει ασκημα και προβλέπω ενδοοικογενειακή βία…. Αποφασίζω να στείλω ένα αναλυτικότατο μαίλ στη Αθήνα και να εκφράσω για χιλιοστή φορά την άποψη μου για τον άνθρωπο αυτό, που και ο ίδιος γνωρίζει του τα λέω εξάλλου κατάμουτρα και γιαυτό προσπαθεί να με κρατήσει σε απόσταση από αυτά που κάνει και πράττει…..
Τώρα τρέχα Μουλού( έτσι με φωνάζουν ) Αλλαγή προγράμματος. Πλώρη για τα γραφεία του Ιρακινού Ερυθρού Σταυρού( ερυθρά ημισέληνος) να παραλάβω αντίγραφα των ιατρικών φακέλων και να πάρω σβάρνα τους δρόμους και τα στενά της φλεγόμενης πόλης να βρώ τα παιδιά, να πάρω τη συγκατάθεση των συγγενών, να αποταθώ στους αμερικάνους ’’απελευθερωτές’’ για να κανονίσω τα έγραφα της μεταφοράς αφού φυσικά δεν υπάρχει διαβατήριο και βίζα …
Η επίσκεψη στο νοσοκομείο και η απόφαση του ποιου τμήματος την ανακαίνιση θα κάναμε εξ ολοκλήρου αναβάλλεται για τις επόμενες μέρες. Στη παραγγελία και στη προκήρυξη διαγωνισμού για την αγορά υλικών έρχεται να προστεθεί και η δυσκολία της εφαρμογής από τους κατακτητές νέου νόμου περί εισόδου αγαθών στη χώρα και η παραίτηση του υπουργού υγείας. Τώρα θα πρέπει να υπάρχει προέγκριση από τους αμερικάνους και φυσικά έλεγχος. Καπάκι πέφτει και η τιμή δολαρίου στο 1/3 και έρχονται τα πάνω –κάτω στο προϋπολογισμό..Στη κυριολεξία το ΧΑΟΣ έχει ριζώσει για τα καλά και τα λαμπάκια του εμφύλιου πολέμου αναβοσβήνουν.. ..
Αύριο εγώ με το Μοχαμεντ και τον Ηλία ( ελληνοιρακινό) θα τρέχω στη Βαγδάτη για να βρώ τα παιδιά και ο Brunoμε τον Λυκούργο θα πρέπει να μοιράσουν τρόφιμα και νερά στο νοσοκομείο στο Ramadiμια περιοχή άγρια και σκληροπυρηνική… .Η νύχτα κατεβαίνει με πολύ θόρυβο που έρχεται από βαρύ οπλοστάσιο ..ευτυχώς έχουμε συνηθίσει και δεν μας ταράζει το γεγονός…
…Αγώνα δρόμου και μάλιστα μαραθώνιου για να μην πω κάτι πιο βαρύ , εξελίχτηκε η αποστολή ‘’εύρεση παιδιών’’ Εδώ οι διευθύνσεις δεν είναι όπως έχουμε εμείς, όνομα και νούμερο, είναι κάθετες διαγώνιες σε δρόμους και παράδρομους και φυσικά ούτε τα σύγχρονα γκατζετακια GPS θα μπορούσαν να δουλέψουν… .Στα πιο δύσβατα μέρη της πόλης κοντέψαμε να φάμε ξύλο από εξαγριωμένους πολίτες αφού δεν φοράμε διακριτικά’’’ IamNOTAmericanκαι ο δίμετρος Ηλίας δυσκολεύτηκε να ηρεμήσει τα πράγματα… Ξάφνου ένα χέρι με αρπάζει τραβώντας με προς τα πίσω ένα μπαμ και η γυναίκα μπρος μου πέφτει νεκρή… Χάος… απόλυτο χάος… που να τρέξεις και από ποιόν να κρυφτείς?.. Μέσα σε δέκα λεπτά ενα αμάξι μας φόρτωσε και φύγαμε από τη περιοχή , το πώς ειλικρινά δεν το κατάλαβα, όπως δεν πρόλαβα να καταλάβω φόβο… Μας πληροφορούν πως η νεκρή γυναίκα δεν ήταν ο στόχος αλλά μπαίνοντας στο οπτικό πεδίο του σκοπευτή έγινε παράπλευρη απώλεια…. όσο για εμένα, κάποιος που παρακολουθούσε από κοντά όλο το σκηνικό αποφάσισε πως δεν είχαν τελειώσει οι μέρες μου ακόμη επεμβαίνοντας έγκαιρα…..
Το ψάξιμο συνεχίστηκε και από τα παιδιά τα δύο είχαν πεθάνει , δεν πρόλαβαν τη προσπάθεια, τη πιθανότητα θεραπείας στη Ελλάδα..Έχοντας ακόμη στο μυαλό μου τα πονεμένα δακρυσμένα πρόσωπα των γονιών έφτασα σπίτι αργά το απόγευμα…
Στο σαλόνι βρήκα να με περιμένουν αντιπρόσωποι μιας νεοσυσταθείσας ιρακινής οργάνωσης ‘’helpourpeople’’ που ως γείτονες μας προσκαλούν στα εγκαίνια των γραφείων τους που είναι πολύ κοντά μας…. Σφίγγοντας τα χέρια το μάτι μου πέφτει στη φουσκωμένη τσέπη από το πρόχειρα φυλαγμενο περίστροφο…..

 

[LULLU]

Ο Brunoκαι ο Λυκούργος επιστρέφουν από το ALTASHαναφέροντας πως πράγματι είναι μια περιοχή και ένα ιατρείο που αξίζει να υποστηρίξουμε. Οι 12000 μουτζαχεντιν που εδώ και 23 χρόνια ζουν στη έρημο θα μπορέσουν να έχουν πρόσβαση σε πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας σε αυτό το ιατρείο… .
Η διακοπή ρεύματος και νερού ταυτόχρονα βάζει σε σκληρή δοκιμασία τα νεύρα μου και το στόμα μου… άσε πρέπει να κρατήσω χαρακτήρα..
Πρωί-πρωί ο Λυκούργος και Bruno φεύγουν για το κεντρικό στρατηγείο των αμερικανών που εδρεύει στο πάλαι ποτε αστραφτερό παλάτι του Σαντάμ για τη διεκπεραίωση των εγγράφων μεταφοράς των παιδιών στη Ελλάδα… Το παλάτι άδειο από γκλάμουρ χαλιά και πολυέλαιους είναι γεμάτο γραφεία, κομπιούτερ και πολεμικά εφόδια και εκατοντάδες ξυρισμένα γλόμπο στρατιωτικά κεφάλια. Αρκετές από τις κολώνες (επίχρυσες η χρυσές δεν γνωρίζω) που διακοσμούσαν το παλάτι έχουν γίνει υποστηρίγματα( που αστράφτουν) των φυλακίων της εισόδου σηκώνοντας τα δεκάδες σακιά άμμου…
Δύσκολη η μέρα σήμερα, αγχωτική και στενάχωρη από τις επισκέψεις συγγενών των παιδιών που έχουν επιλεγεί για το πρόγραμμα ζητώντας να τα συνοδευόσουν και οι γονείς, πράγμα πολύ δύσκολο, γιατί ως ενήλικες οι αμερικάνοι δεν επιτρέπουν τη έξοδο από τη χώρα και όσο και αν καταλαβαίνω το πώς νιώθουν , το πόσο δύσκολο είναι και για τα παιδιά να αντιμετωπίσουν το πόνο της αρρώστιας μόνα τους, φοβάμαι πως δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα.. Η απόγνωση των γονιών των μη επιλεγμένων παιδιών είναι μια μονίμως καρφωμένη μαχαιριά . Μετά από δεκάδες τηλεφωνήματα , συναντήσεις , διαβεβαιώσεις κατάφερα να έλθει και ένας συνοδός για κάθε παιδί σε αυτό το μακρινό ταξίδι… Οι διαδικασίες εγγράφων, βίζας Ιορδανίας, εισιτήρια, ασθενοφόρα τα απαραίτητα ιατρικά μέτρα για την ασφαλή μεταφορά των παιδιών είναι για σήμερα η μοναδική μου φροντίδα..
Το βράδυ επιστρέφοντας σπίτι βρήκα τον αντικαταστάτη μου Μ… Μετά τις χειραψίες η ενημέρωση μας πήρε ώρες. Για τον νεαρό γιατρό εθελοντή η πρώτη του αποστολή και σε εμπόλεμη ζώνη, θα του κοστίσει κατά τη γνώμη μου… Δεν έχει κατανοήσει πλήρως που ήλθε επιμένοντας να μην τρώει λαχανικά από τις λαϊκές, να μην πίνει νερό , θέλει ερμητικά κλειστά πόρτες και παράθυρα να μην βλέπει κόκκο σκόνης και όλα αυτά λόγω του ουρανίου.. Καλό μου κούνια που σε κούναγε..Ο Λυκούργος λέει πως σε μια εβδομάδα η που θα επιστρέψει η που θα αυτοκτονήσει πάντως τη κατάθλιψη δεν την γλυτώνει..
Η επίσκεψη στις αποθήκες μας δίνει κουράγιο στο νεοφερμένο…
-Να βλέπεις!!!!!!!!! μου λεει… χιλιάδες μπισκότα , νερά από την Ελλάδα, κονσέρβες ..Θα τρώω μπισκότα και θα πίνω και θα μαγειρεύω με το ελληνικό νερό ..Ειδες όλα γίνονται…
-Μόνο αέρα εμφιαλωμένο δεν έχω πως θα αναπνέεις? ρωτώ
-Θα φορώ ΜΑΣΚΑ…
-- Και θα πηγαίνεις σε meetingμασκοφορεμένος?
--Όταν το νέφος είναι πολύ δεν θα βγαίνω από το σπίτι , τις άλλες μέρες θα φορώ μάσκα βεβαίως..
--Να σου αγοράσω μια του Ζορό… θα σου πηγαίνει καλύτερα και έχεις μεγαλύτερη προστασία….
Ανταλλάξαμε ματιές με νόημα με τον Λυκούργο, σαν να μου λέει ..που πας και με ποιον με αφήνεις κακούργα????
Τελευταίο βράδυ μου στη Βαγδάτη..αύριο πρωί-πρωί φεύγω παρέα με τη σκηνοθέτιδα Θέκλα και τον Λάμπρο βοηθό της και πρώην σύζυγο αλλά πιστό και παντοτινό φίλο της….
Έχοντας αφήσει έτοιμα τα πάντα φεύγω για αυτό το δύσκολο λόγω ζέστης και πολέμου ταξίδι .Φτάνοντας στα σύνορα ζήσαμε τον εφιάλτη του ελεγχου, του παρανοϊκού ελεγχου..Μας ρήμαξαν ..τρεις ώρες να ανοίγουμε βαλίτσες κούτες και να ξετυλίγουμε μέτρο-μέτρο τα δεκάδες χιλιομετρικά καλώδια της Θέκλα, να ξεφυλλίζουν τα βιβλία , να κοιτούν φωτογραφίες, να ανοίγουν μηχανές …Η Θέκλα τα πήρε στο κρανίο και με τη δική μου συμπαράσταση κάναμε τα πάνω κάτω, οπότε μας μάζεψαν στο γραφείο του υπευθύνου που μας ζήτησε και εξηγήσεις της άπρεπης ανάρμοστης συμπεριφοράς μας…. Να μην περιγράψω το τι ακολουθησε κυρίως όταν του μόστραρα το διπλωματικό διαβατήριο μου (που δεν το κάνω συχνά) ,νάνε καλά το υπουργείο που μας τα είχε εκδώσει για τέτοιες περιπτώσεις και δύσκολες καταστάσεις( στις μέρες μας δεν γίνεται πια)..Ο υπεύθυνος μας λέει πως πρέπει να ελεχνουν τα πάντα και κυρίως τους δημοσιογράφους λόγω του ότι ένας Ιάπωνας δημοσιογράφος φεύγοντας από την εμπόλεμη Βαγδάτη δεν παρέλειψε να πάρει μαζί του ως ανάμνηση μια χειροβομβίδα η οποία βεβαίως έσκασε την ώρα ελεγχου των αποσκευών των στο αεροδρόμιο….
Φεύγουμε επιτέλους , με επόμενη στάση τα παλιά μου λημέρια, το Ρουατζιτ το camp και το εστιατόριο AbuSef..HΕύη με το ιορδανό γιατρό που με αντικατέστησε, μας υποδέχτηκαν με χαρά, όπως με ιδιαίτερη χαρά με είδαν και τα παιδιά στο εστιατόριο. Σήμερα θα φάμε χωρίς τα σκληρά παζάρια της Ευη λένε …, εμείς μέσα στα γέλια γευόμαστε για τελευταία φορά τα νόστιμα φαγητά και τσάι..
..Βράδυ φτάσαμε στο Αμμάν και φυσικά ούτε ίχνος της Ράντα.. Εχει κλείσει τηλ, δεν απαντά σε emailδεν μπορείς να βασιστείς στη ΒΑΣΗ της αποστολής ..καλά θα έλθει και ο καιρός της….
Ευτυχώς είχα κλειδιά και βρήκα και το σπίτι με ευκολία… Ένα ζεστό ντους και δέχτηκα με χαρά τη πρόσκληση του Λάμπρου και της Θέκλα για φαγητό. Ένα ταξί μας μετεφερε σε ένα μακρινό αλλά πολύ ωραίο εστιατόριο με θέα τη πόλη, με βεράντες , διαδρόμους με δάδες ( δεν θυμάμαι δυστυχώς το όνομα δεν το έχω γράψει στο ημερολόγιο μου) όπου απολαύαμε τα γευστικότατα Λιβανέζικα και τοπικά φαγητά…. Από εκεί ψηλά χορτάτη και ελαφρώς θολή από το κρασί αισθάνομαι να θαυμάζω τη βυθισμένη πόλη στο σκοτάδι , μιας πόλης που δεν τρέφω και πολλές συμπάθειες για τους κατοίκους της, αντιπάθεια που εκατονταπλασιάστηκε λόγω Ράντας….
Πρωί στο αεροδρόμιο ζήσαμε ξανά τον εφιάλτη των ελέγχων..αλλά συγκρατήσαμε νεύρα και αντιρρήσεις μιας και η Ελλάδα απέχει 2 ώρες περίπου δρόμο…..
Δεν έμεινα Αθήνα για ενημέρωση στα κεντρικά, , θέλω να δώ το λιμάνι, το φωτισμένο μόλο να φάω χωριάτικη και αχινοσαλάτα που μόνο στη πόλη μου μπορώ και το βράδυ με βρίσκει στα Χανιά τσάρκα στο λιμάνι….
ΤΕΛΟΣ..

 

[Kanel28]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ασίας.

 

[Sevro]

Ανακαλυψα σημερα αυτη την ιστορια...μπορω να πω οτι σοκαριστηκα λιγο με το τι γινεται στις ΜΚΟ απ την περιγραφη της LULLU.

Γνωστο οτι υπαρχει καποια διαφθορα, αλλα αυτη η περιγραφη μοιαζει με πολυ ασχημη κατασταση.