Diego Alatriste
New Member
- Μηνύματα
- 4
- Likes
- 19
- Επόμενο Ταξίδι
- Ποιος ξέρει;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αργεντινή
Απ’ τον DiegoAlatriste
(Οι εμπειρίες από τα ταξίδια αυτά στο Μεξικό δημοσιεύθηκαν και στο bloghttp://www.grammesorizonton.blogspot.gr/)
Υπάρχουν μερικά μέρη με τα οποία μας συνδέουν δεσμοί και μνήμες και οι αναμνήσεις από μας φέρνουν πολλές φορές στο μυαλό ήχους, μυρωδιές και ολοζώντανες εικόνες κάθε φορά τα φέρνουμε στο νου.
Να, π.χ. τον Γενάρη του 2012 που ήμουνα στο Μέξικο Σίτυ, ένα βράδυ φεύγοντας απ’ το σπίτι του κουνιάδου μου καθόμουν μπροστά στο αυτοκίνητο και η κορούλα μου πίσω. Της είχαν κάνει λοιπόν δώρο ένα τρενάκι που είχε μια ωραία μουσική. Εγώ νόμιζα ότι ακούγαμε ένα σταθμό της πόλης στο ράδιο και αυτό ήταν: συνέδεσα το γλυκό βραδάκι στο Μέξικο Σίτυ και τις εικόνες που έβλεπα απ’ το τζάμι του αυτοκινήτου με τη μουσικούλα εκείνη.
Στο Μ.Σ. βρέθηκα λοιπόν τον Μάρτη του 2008, τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους και τον Δεκέμβρη του 2011 – Γενάρη του 2012 και θα προσπαθήσω κάτι πολύ πολύ δύσκολο: να συμπυκνώσω εδώ τα κυριότερα (και όχι όλα) πράγματα που είδα και έζησα εκεί.
Το Μ.Σ. είναι, μαζί με τη Σεούλ, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο (πρώτη είναι το Τόκυο), με πληθυσμό της ευρύτερης μητροπολιτικής περιοχής κοντά στα 21 εκ. και συνεπώς είναι η μεγαλύτερη πόλη στο δυτικό ημισφαίριο.
Οι Μεξικάνοι την αποκαλούν απλά Μέξικο και συνέχεια μπερδευόμουν στην αρχή. «Πάμε στο Μέξικο» μου έλεγαν. «Γιατί τώρα που είμαστε;» σκεφτόμουν εγώ.
Το Μ.Σ. βρίσκεται περίπου στο κέντρο του Μεξικού, σε πολύ μεγάλο υψόμετρο (2.240 μ.) αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι πως δεν καταλαβαίνεις πως είσαι τόσο ψηλά. Ακόμα δε, δεν έχω απαντήσει στην εξής ερώτηση: απ’ όσο ξέρω σε τόσο μεγάλο υψόμετρο ή δεν φυτρώνουν καθόλου δέντρα ή φυτρώνουν μόνο πολύ συγκεκριμένα είδη. Πως εκεί έχει τόσα δέντρα;
Το Μ.Σ. ιδρύθηκε αρχές του 14ου αι. από τους Αζτέκους και υπήρξε το κέντρο της αυτοκρατορίας τους έως την κατάκτησή του από τους Ισπανούς το 1521.
Ο πληθυσμός της πόλης έφτανε τότε τις 250.000 ψυχές και, αν όχι η μεγαλύτερη, ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου την εποχή εκείνη.
Η πόλη εκείνη λεγόταν Τενοτστιτλάν στη γλώσσα ναγουάτλ των Αζτέκων. Γλωσσοδέτης, αλλά τι να κάνουμε, έτσι ήταν η γλώσσα εκείνη και προφανώς σ’ αυτούς που τη μιλούσαν φαινόταν εύκολη.
Γενικά η γλώσσα ναγουάτλ είχε πολλούς ήχους σαν «τλ» που σ’ εμάς είναι δύσκολο να τους προφέρουμε. Γι’ αυτό κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι ήχοι έχουν να κάνουν με την εξοικείωση, προφανώς και η γλώσσα των ανθρώπων εκείνων (εννοώ αυτό το κόκκινο πράγμα που έχουμε μέσα στο στόμα μας) ήταν ίδια με τη δικιά μας.
Προσωπικά δεν μπορώ να με φανταστώ να μιλάω γαλλικά. Ε, δεν μπορώ, τι να κάνω; Παρεμπιπτόντως τα ισπανικά μπορεί να φαίνονται δύσκολα στην προφορά τους, αλλά οι ελληνόφωνοι μπορούν να αποκτήσουν σχεδόν τέλεια προφορά στα ισπανικά και το αντίστροφο, ενώ άλλοι λαοί δεν μπορούν. Είναι θέμα δομής της κάθε γλώσσας, φαντάζομαι.
Θυμάμαι το 2005 που πρωτοπήγα τυχαία στο Μεξικό (είχε κερδίσει ο αδελφός μου ένα ταξίδι και πήγα εγώ στη θέση του) και ο ξεναγός στο λεωφορείο στη Γκουανταλαχάρα μας έλεγε για ένα τουριστικό μέρος εκεί, το Τλακεπάκε, και κανένας μας δεν μπορούσε να το προφέρει…
Η Τενοτστιτλάν, για να επανέλθω, ήταν χτισμένη πάνω στη λίμνη Τεξκόκο (άλλος γλωσσοδέτης) και επειδή η κατάκτησή της έγινε μετά από μακρά πολιορκία, καταστράφηκε ολοσχερώς απ’ τα ρεμάλια-ήρωες (απ’ τον Τσιφόρο το δανείστηκα αυτό) του Κορτές.
Αφού λοιπόν έγινε η απαραίτητη εισαγωγή, ας περάσω σ’ αυτά που είδα εκεί και μου έκαναν εντύπωση (τη μεγαλύτερη εντύπωση τελοσπάντων γιατί εντύπωση μου έκαναν ένα σωρό πράγματα).
Καταρχάς θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αυτά που θα γράψω αφορούν τα μέρη του Μ.Σ. που είδα προσωπικά, εκεί που κινούμουν με λίγα λόγια.
Ασφαλώς το Μ.Σ. έχει και αυτές τις παραγκουπόλεις γύρω γύρω όπου μένουν οι φτωχοί και οι παρίες (θυμάμαι το 2004 που πήραμε το ευρωπαϊκό η ElPais είχε τίτλο “Arribapariasdelmundo!” «Ζήτω οι παρίες του κόσμου!». Έτσι είναι, και εμείς είμαστε ένα είδος παρίες αν το δεις σφαιρικά, σε επίπεδο πλανήτη) αλλά εγώ δεν τις είδα από κοντά.
Μόνο από μακριά τις είδα, π.χ. απ’ το λεωφορείο όταν βγαίναμε έξω απ’ την πόλη και έβλεπα τις παραγκουπόλεις να σκαρφαλώνουν στις πλαγιές γύρω γύρω απ’ το Μ.Σ. σαν έρπητας.
Α, ναι. Μια διαφορά με την Αθήνα είναι ότι στο Μ.Σ. οι «καλές» συνοικίες είναι κοντά στο κέντρο και οι παραγκουπόλεις έξω απ’ την πόλη.
Επίσης, ίσως γιατί κινούμουν στις, ας τις πούμε, «καλές» περιοχές της πόλης, δεν ένιωσα ανασφάλεια ή ότι απειλούμαι, ακόμα και όταν πολλά βράδια περπατούσα μόνος στο διαχωριστικό της AlfonsoReyes στην ColoniaCondesa (του κυριότερου δρόμου της συνοικίας αυτής), με τα χέρια στις τσέπες (το συνήθιζα) και πολλά πράγματα στο μυαλό.
Όμως προφανώς η μεγάλη εγκληματικότητα εκεί δεν είναι μύθος και αυτό το καταλάβαινα επειδή όλα (μα όλα) τα σπίτια είχαν σιδερένια κάγκελα στα παράθυρα του ισογείου.
Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μέσα στις τράπεζες απαγορεύεται αυστηρότατα να μιλάς στο κινητό ή να μπαίνεις με γυαλιά ηλίου.
Επίσης έμαθα ότι υπάρχουν και περιοχές και δρόμοι που τους αποφεύγουν και οι ντόπιοι. Αλλά, το επαναλαμβάνω, εγώ ποτέ δεν αισθάνθηκα ανασφάλεια.
Αυτό λοιπόν που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το Μ.Σ. είναι ένας σκιερός τόπος, μια σκιά από μεγάλα δέντρα που έκανε το μέρος να φαίνεται κάπως σκοτεινό.
Αν δεν έχει δει κάποιος το μέρος δύσκολα μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Ίσως οι φωτογραφίες μπορούν να βοηθήσουν κάπως και πιστέψτε με είναι πολύ αντιπροσωπευτικές των συνοικιών που πήγα.
Και για να μην γράφω πάντα «των συνοικιών που πήγα», κινούμουν λοιπόν κυρίως στην ColoniaCondesa, ενώ επισκέφτηκα και την ColoniaRoma (άρα υποθέτω πως “Colonia” είναι η συνοικία), το Coyoacan και το Polanco (θα γράψω παρακάτω γι’ αυτό).
Τα σπίτια εκεί δεν έμοιαζαν καθόλου με τα δικά μας. Μερικές φορές νόμιζες ότι έμοιαζαν με τα νεοκλασικά της Πλάκας, αλλά και πάλι όχι εντελώς.
Το πιο in μέρος του Μ.Σ. είναι το Polanco. Είναι μία συνοικία όπου υπάρχουν τα καλύτερα εμπορικά μαγαζιά της πόλης και επίσης πολλές καφετέριες, μπαρ και εστιατόρια.
Γενικώς είναι πολύ δημοφιλή εκεί τα ιταλικά και τα αργεντινέζικα εστιατόρια αλλά τα μέρη όπου είναι τα στέκια εκεί δεν μοιάζουν με τα δικά μας.
Δεν υπάρχουν εκεί αυτοί οι πεζόδρομοι με τις καφετέριες που υπάρχουν εδώ ή τραπέζια από μπαρ στα πεζοδρόμια. Τα τραπέζια είναι μέσα στο κάθε μαγαζί αν και ο καιρός εκεί είναι γενικά καλός.
Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω γιατί, αλλά πολλοί φαντάζονται το Μ.Σ. σαν ένα τροπικό, ζεστό μέρος.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχουν μεγάλες ζέστες εκεί (αναφέρομαι στο Μ.Σ. και όχι γενικά στο Μεξικό). Η αλλαγή των εποχών εκεί ακολουθεί τη δική μας π.χ. τον δικό μας χειμώνα έχουν και αυτοί τον χειμώνα τους, αλλά η θερμοκρασία σπάνια πέφτει εκεί κάτω από τους 7-8 βαθμούς. Και αντίστοιχα το καλοκαίρι σπάνια ανεβαίνει πάνω από τους 27-28 βαθμούς.
Απ’ τον Μάιο ως τον Οκτώβριο είναι η εποχή των βροχών στο Μ.Σ. Δεν βρέθηκα εκεί τέτοια εποχή αλλά μου είπαν ότι βρέχει κάθε μέρα.
Τα πιο διαδεδομένα μαγαζιά με fastfood εκεί είναι οι taquerias, οι τακερίες.
Τις μεξικάνικες πίτες από καλαμποκάλευρο τις λένε tortillas, τορτίγιες. Είναι πολύ πιο λεπτές από την πίτα του γύρου και είναι πολύ δημοφιλείς εκεί. Τις πουλάνε και στους φούρνους και πολλοί παίρνουν αυτές αντί για ψωμί.
Οι τορτίγιες όπως έγραψα είναι από καλαμποκάλευρο (γενικά το καλαμπόκι εκεί είναι βασικό συστατικό στην κουζίνα τους) αλλά πρόσεξα ότι εδώ βρίσκεις (κυρίως στα σούπερ-μάρκετ) από στάρι και όχι από καλαμπόκι, άρα δεν είναι αυθεντικές μεξικάνικες.
Μάλλον το κάνουν για να είναι πιο οικεία σε μας εδώ η γεύση τους, γιατί από καλαμπόκι έχουν λίγο περίεργη γεύση. Εμένα πάντως μ’ άρεσαν.
(Η ισπανική τορτίγια είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι ομελέτα γεμιστή με ότι τραβάει η όρεξη του καθενός: τυρί, λουκάνικα, μανιτάρια, σπανάκι κ.ο.κ.).
Αυτές τις πίτες λοιπόν, τις τορτίγιες, τις γέμιζαν με διάφορα πράγματα (πολύ αγαπητός είναι εκεί ο κόλιανδρος) και αυτά είναι τα tacos που πουλάνε στις τακερίες, όπως εδώ τους γύρους.
Τα τάκος είναι μικρούλικα. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα σε ένα τέτοιο μαγαζί και με ρώτησα ο σερβιτόρος πόσα θέλω του είπα «Ξέρω γω; Βάλε καμιά 10ριά». Θα σκέφτηκε «Χιουμορίστας ο ξένος» και τελικά έφαγα 3+3+2.
Τα τάκος λοιπόν τα σερβίρουν μαζί με πιατάκια από σάλτσες, καυτερές οι περισσότερες. Εδώ είμαστε…
Όλοι ξέρουν φαντάζομαι ότι η μεξικάνικη κουζίνα έχει πολλά πικάντικα φαγητά αλλά πιστέψτε με: πολλές σάλτσες εμείς δεν μπορούμε καν να τις φάμε τόσο πολύ που καίνε.
Πολλοί μπορεί να πήγαν εδώ σε κάποιο μεξικάνικο εστιατόριο και να δοκίμασαν κάτι πικάντικο.
Εδώ το κάνουν πιο ήπιο, μόνο σαν φολκλόρ, να τρως και να λες «Έφαγα καυτερό μεξικάνικο». Αλλά εκεί πραγματικά εμείς δεν μπορούμε να φάμε πολλές από τις σάλτσες τους.
Οι Μεξικάνοι πάντως τις τρώνε. Συμπέρασμα: το στομάχι εκπαιδεύεται, δεν είναι βιολογικό το θέμα. Δεν είναι ότι θέλουν τα φαγητά τους πικάντικα για λόγους φολκλόρ, δεν μπορούν να τα φάνε αλλιώς.
Εγώ πάντως απέφευγα τις κόκκινες και πράσινες σάλτσες γιατί ήταν πολύ επικίνδυνες. Με τον καιρό έμαθα ότι μόνο κάτι καφέ σάλτσες, από φασόλια, μπορούσα να πλησιάσω.
Μία τόσο μεγάλη πόλη σαν το Μ.Σ. είναι αδύνατον να την περπατήσεις όλη και να δεις όλα όσα αξίζουν στις λίγες μέρες που συνήθως μένει σε ένα μέρος ο τουρίστας (γιατί στην ουσία και εγώ τουρίστας ήμουν εκεί).
Άσε που αν δεν έχεις σχέση με ένα μέρος, δεν ξέρεις τι πρέπει να δεις. Γι’ αυτό το τελευταίο πρέπει να σε κατατοπίσει ένας ντόπιος, δεν γίνεται αλλιώς.
Για τα αμιγώς «τουριστικά» ακολούθησα την πεπατημένη, που στην περίπτωση του Μ.Σ. είναι μια πολύ καλή λύση: Turibus λέγεται στα ισπανικά και προφέρεται Τούριμπους.
Είναι τα λεωφορεία που κάνουν τις διαδρομές της πόλης με τα τουριστικά αξιοθέατα.
Στο Μ.Σ. είναι κόκκινα και ανοιχτά πάνω (φυσικά εκεί κάθισα και όχι κλεισμένος κάτω). Σαν συνειδητοποιημένος τουρίστας, έκανα το “Cirquitocentro”, τον γύρο του ιστορικού κέντρου της πόλης.
Περάσαμε λοιπόν, μεταξύ άλλων, από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, από το κέντρο του (ιστορικού) κέντρου, που είναι η μεγάλη πλατεία PlazadelaConstitución (Πλατεία Συντάγματος) ή Zócalo, πήραμε τη λεωφόρο Ρεφόρμα, που είναι η μεγαλύτερη λεωφόρος του κόσμου και είναι από μόνη της ένα αξιοθέατο καθώς εκεί είναι μαζεμένα ένα σωρό μνημεία και τέλος περάσαμε απ’ το πάρκο του Τσαπουλτεπέκ και απ’ το Ανθρωπολογικό Μουσείο του Μ.Σ.
Εγώ είχα κάποιο πρόβλημα με τ’ ακουστικά που μας έδωσαν μόλις ανεβήκαμε στο λεωφορείο για ν’ ακούμε τον ξεναγό και τα πέταξα στο κάθισμα. Πάντα προβλήματα με την τεχνολογία…
Αυτό όμως τελικά ήταν καλό γιατί επικεντρώθηκα στο να κοιτάω γύρω και όχι στο να προσπαθώ να καταλάβω τι έλεγε ο ξεναγός στα ισπανικά.
(Ξανα)πρόσεξα λοιπόν ότι το Μ.Σ. έχει πολλά και μεγάλα δέντρα. Όχι σαν αυτά που ξέρουμε απ’ τις ελληνικές πόλεις αλλά μιλάμε για πολύ μεγάλα δέντρα που, αφού ήταν και στις δυο πλευρές του δρόμου και στα διαχωριστικά που συνήθως είχαν οι δρόμοι, ενώνονταν και έκαναν θόλο από πάνω και συχνά έπρεπε να σκύβουμε αφού ήμασταν στην οροφή του λεωφορείου.
Θα ήθελα να γράψω μερικά λόγια τουλάχιστον γι’ αυτά που μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση στη διαδρομή και που νομίζω πρέπει να δει απαραίτητα όποιος επισκέπτεται το Μ.Σ.
Πρώτα πρώτα η PlazadelaConstitución με τον τεράστιο καθεδρικό.
Είναι μία από τις μεγαλύτερες πλατείες του κόσμου και ο τεράστιος καθεδρικός που είναι εκεί είναι ο μεγαλύτερος στη Λατινική Αμερική. Και για να μη νομίζουμε ότι ήταν προνόμιο των εδώ χριστιανών να κάνουν τους ναούς τους στα ερείπια αρχαιοελληνικών ναών, και οι Ισπανοί Conquistadores τιμούσαν προφανώς πολύ αυτή την πρακτική γιατί ο καθεδρικός του Μ.Σ. (Μητροπολιτικός Ναός της Κοιμήσεως) είναι θεμελιωμένος πάνω σε έναν παλιότερο ναό των Αζτέκων (που σίγουρα θα είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες τόσο διαδεδομένες που ήταν οι ανθρωποθυσίες στους Αζτέκους).
Πήγα στον Καθεδρικό και με τα πόδια άλλη μέρα και μου έκανε εντύπωση κάτι που είχε στο εσωτερικό του αλλά δεν το θυμάμαι πολύ καλά δυστυχώς. Ήταν σαν ένα εκκρεμές, σαν ένα νήμα της στάθμης, που κρεμόταν από την οροφή. Στο σημείο που έδειχνε αρχικά στο δάπεδο ήταν ζωγραφισμένη μια βούλα η οποία είχε μετακινηθεί πολύ. Αυτό ήθελε να δείξει εκείνο το τεράστιο νήμα της στάθμης: πόσο πολύ μετακινήθηκε ο ναός εξαιτίας των πολλών σεισμών.
Πολύ ωραία ήταν και στο πάρκο ή δάσος ή λόφο του Τσαπουλτεπέκ, το μεγαλύτερο πάρκο σε πόλη της Λατινικής Αμερικής που είχε και μια λιμνούλα μέσα. «Τσαπουλτεπέκ» θα πει στη γλώσσα ναγουάτλ, που χρησιμοποιούσαν και οι Αζτέκοι, «Λόφος με τις ακρίδες».
Άρα (λέω εγώ) α) η γλώσσα ναγουάτλ είχε και πολλούς ήχους «τλ» εκτός από «λτ» και β) κάποια σχέση μπορεί να είχε η γλώσσα ναγουάτλ με τη λέξη «τσαπουλίνες» που είναι οι μικρές, κόκκινες ακρίδες που έφαγα (και ναι, μου άρεσαν πολύ) στην Οαχάκα. Και επειδή στην Οαχάκα δεν ζούσαν Αζτέκοι, η ναγουάτλ πρέπει τελικά να μιλούνταν από πολλούς λαούς στο Μεξικό. Mίλησε ο ανθρωπολόγος μέσα μου! (Σπούδασα κοινωνική ανθρωπολογία στο πανεπιστήμιο Αιγαίου).
Και μια και μιλάμε για ανθρωπολογία, στο Μ.Σ. βρίσκεται το μεγαλύτερο ανθρωπολογικό μουσείο του κόσμου, το Museo Nacional de Antropología, το οποίο δεν γινόταν να μην επισκεφτώ.
Το Ανθρωπολογικό Μουσείο είναι μέσα στο πάρκο του Τσαπουλτεπέκ και διαβάστε τι έγινε.
Τη μέρα που το επισκέφτηκα είχε μία έκθεση για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Είχε λοιπόν δύο ουρές αναμονής, μία για την έκθεση του αιγυπτιακού πολιτισμού και μία για το κανονικό μουσείο. Εγώ φυσικά ήθελα να δω το μουσείο και τους προκολομβιανούς πολιτισμούς και όχι για την Αρχαία Αίγυπτο (δεν με πολυσυγκινεί άλλωστε).
Η ουρά για την Αρχαία Αίγυπτο ήταν καμιά 500ριά μέτρα, στριφογυριστή μέσα στο δάσος (να φανταστείτε δεν μπορούσα να δω από πού άρχιζε) και η ουρά για το κανονικό μουσείο πολύ μικρή, 5-6 μέτρα.
Αφού λοιπόν το Ανθρωπολογικό Μουσείο ενδιέφερε εμένα, φαντάστηκα ότι θα ενδιέφερε και τους περισσότερους ανθρώπους εκεί, άρα η μεγάλη ουρά θα ήταν για το κανονικό μουσείο και εκεί στήθηκα.
Φαντάζεστε πως αισθάνθηκα όταν μετά από κάμποσες ωρίτσες έφτασα στο ταμείο και μου είπαν ότι η ουρά για το Ανθρωπολογικό Μουσείο ήταν η άλλη! Πάντως ευτυχώς μου έβγαλαν εκεί εισιτήριο και δεν μ’ έστειλαν στο τέλος της κανονικής ουράς…
Το μουσείο αποτελούνταν από πολλά κτίρια, το καθένα απ’ τα οποία στέγαζε και έναν διαφορετικό πολιτισμό.
Επειδή είχα τόσο μεγάλη όρεξη να δω τα πάντα, τα πήρα όλα απ’ την αρχή (κάτι άγνωστους πολιτισμούς του Βόρειου Μεξικού στα σύνορα με τις ΗΠΑ, αρκετές χιλιάδες χρόνια π.Χ) και μοιραία δεν είχα κουράγιο να τελειώσω όταν έφτασα στους πιο γνωστούς (Μάγιας, Αζτέκους κ.λπ.). Αδύνατο να το δεις όλο σε μια μέρα.
Και επειδή είχα τέτοιου είδους ανησυχίες, ο πιο κοντινός αρχαιολογικός χώρος στο Μ.Σ., τον οποίο και επισκέφτηκα τελικά ήταν το Τεοτιουάκαν (ναγουάτλ είναι και αυτά).
Το Τεοτιουάκαν ήταν μια μεγάλη πόλη που ιδρύθηκε περίπου το 600 π.Χ., άκμασε λίγους αιώνες μ.Χ. και εγκαταλείφθηκε μυστηριωδώς περίπου το 750 μ.Χ., άρα πριν φτάσουν στην περιοχή οι Αζτέκοι.
Είναι περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο από το Μ.Σ. και οι ντόπιοι αποκαλούν το μέρος «Πυραμίδες».
Εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη πυραμίδα του Νέου Κόσμου, σαν ένας λόφος ήταν, η Πυραμίδα του Ήλιου.
Όσοι με ξέρουν προσωπικά μπορεί να μην το πιστέψουν, αλλά ανέβηκα ως πάνω στην πυραμίδα. Και αν κοιτάξετε τη φωτογραφία, δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα (ευτυχώς τη μέρα εκείνη δεν έκανε ζέστη, θυμάμαι).
Και ευτυχώς που το έκανα τότε (συμπέρασμα: όταν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι «ιστορικό», το κάνουμε) γιατί με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που μου έτυχε αργότερα, θα έχανα για πάντα την ευκαιρία αυτή. Θα μου πείτε «Και τι έγινε αν την έχανες;». και γιατί να χάνουμε πράγματα αν μπορούμε να μην τα χάνουμε;
Απαραίτητη ήταν και μία επίσκεψη στην αγορά της Ciudadela (εγώ πάντως έκανα εκεί αρκετές επισκέψεις), για δωράκια σε φίλους και συγγενείς, αλλά και για να αγοράσω για τον εαυτό μου διάφορα μικροπράγματα που μ’ αρέσουν.
Η Σιουδαδέλα είναι μια τεράστια, υπαίθρια αγορά, κοντά στο ιστορικό κέντρο, που είναι η χαρά του τουρίστα αφού εκεί μπορείς να βρεις τα πάντα: είδη λαϊκής τέχνης, χειροτεχνήματα, κοσμήματα, τα πάντα.
Είδα ότι πολύ δημοφιλή ήταν κάτι ψάθινα φιδάκια που τα έλεγαν atrapanovios (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση μπορούμε να τα πούμε «γκομενοπαγίδες»). Έβαζες το δάχτυλο σου στο στόμα απ’ το φιδάκι, ο άλλος τραβούσε την ουρά και το δάχτυλό σου μάγκωνε και δεν μπορούσες να το βγάλεις (κατά τον ίδιο τρόπο που πρέπει να αιχμαλωτίζεις μια… εμ, κοπέλα). Εγώ αγόρασα κάμποσα για δώρο σε μερικούς φίλους και για την περίσταση τα βάφτισα atrapanoviαs (είναι η δική μου βερσιόν όταν αυτό το ψάθινο φιδάκι προορίζεται για δώρο σε άνδρες).
Υπάρχουν και άλλα πολλά πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στο Μ.Σ., από διάφορα μέρη μέχρι η συμπεριφορά των ανθρώπων εκεί και από τι φρούτα έβρισκες στα μανάβικα έως πόσο έκανε μισό κιλό τυρί στο σούπερ-μάρκετ (και αυτά μ’ ενδιέφεραν πολύ), αλλά θα χρειαζόμουν βιβλίο για να τα γράψω όλα.
Σαν κατακλείδα: αξίζει 100% να επισκεφτεί κάποιος το Μ.Σ. αλλά, να πάρει η ευχή, είναι αλμυρά τα εισιτήρια, καμιά 1000ριά ευρώ…
(Οι εμπειρίες από τα ταξίδια αυτά στο Μεξικό δημοσιεύθηκαν και στο bloghttp://www.grammesorizonton.blogspot.gr/)
Υπάρχουν μερικά μέρη με τα οποία μας συνδέουν δεσμοί και μνήμες και οι αναμνήσεις από μας φέρνουν πολλές φορές στο μυαλό ήχους, μυρωδιές και ολοζώντανες εικόνες κάθε φορά τα φέρνουμε στο νου.Να, π.χ. τον Γενάρη του 2012 που ήμουνα στο Μέξικο Σίτυ, ένα βράδυ φεύγοντας απ’ το σπίτι του κουνιάδου μου καθόμουν μπροστά στο αυτοκίνητο και η κορούλα μου πίσω. Της είχαν κάνει λοιπόν δώρο ένα τρενάκι που είχε μια ωραία μουσική. Εγώ νόμιζα ότι ακούγαμε ένα σταθμό της πόλης στο ράδιο και αυτό ήταν: συνέδεσα το γλυκό βραδάκι στο Μέξικο Σίτυ και τις εικόνες που έβλεπα απ’ το τζάμι του αυτοκινήτου με τη μουσικούλα εκείνη.
Στο Μ.Σ. βρέθηκα λοιπόν τον Μάρτη του 2008, τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους και τον Δεκέμβρη του 2011 – Γενάρη του 2012 και θα προσπαθήσω κάτι πολύ πολύ δύσκολο: να συμπυκνώσω εδώ τα κυριότερα (και όχι όλα) πράγματα που είδα και έζησα εκεί.
Το Μ.Σ. είναι, μαζί με τη Σεούλ, η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στον κόσμο (πρώτη είναι το Τόκυο), με πληθυσμό της ευρύτερης μητροπολιτικής περιοχής κοντά στα 21 εκ. και συνεπώς είναι η μεγαλύτερη πόλη στο δυτικό ημισφαίριο.
Οι Μεξικάνοι την αποκαλούν απλά Μέξικο και συνέχεια μπερδευόμουν στην αρχή. «Πάμε στο Μέξικο» μου έλεγαν. «Γιατί τώρα που είμαστε;» σκεφτόμουν εγώ.
Το Μ.Σ. βρίσκεται περίπου στο κέντρο του Μεξικού, σε πολύ μεγάλο υψόμετρο (2.240 μ.) αλλά εκείνο που μου έκανε εντύπωση είναι πως δεν καταλαβαίνεις πως είσαι τόσο ψηλά. Ακόμα δε, δεν έχω απαντήσει στην εξής ερώτηση: απ’ όσο ξέρω σε τόσο μεγάλο υψόμετρο ή δεν φυτρώνουν καθόλου δέντρα ή φυτρώνουν μόνο πολύ συγκεκριμένα είδη. Πως εκεί έχει τόσα δέντρα;
Το Μ.Σ. ιδρύθηκε αρχές του 14ου αι. από τους Αζτέκους και υπήρξε το κέντρο της αυτοκρατορίας τους έως την κατάκτησή του από τους Ισπανούς το 1521.
Ο πληθυσμός της πόλης έφτανε τότε τις 250.000 ψυχές και, αν όχι η μεγαλύτερη, ήταν μία από τις μεγαλύτερες πόλεις του κόσμου την εποχή εκείνη.
Η πόλη εκείνη λεγόταν Τενοτστιτλάν στη γλώσσα ναγουάτλ των Αζτέκων. Γλωσσοδέτης, αλλά τι να κάνουμε, έτσι ήταν η γλώσσα εκείνη και προφανώς σ’ αυτούς που τη μιλούσαν φαινόταν εύκολη.
Γενικά η γλώσσα ναγουάτλ είχε πολλούς ήχους σαν «τλ» που σ’ εμάς είναι δύσκολο να τους προφέρουμε. Γι’ αυτό κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι ήχοι έχουν να κάνουν με την εξοικείωση, προφανώς και η γλώσσα των ανθρώπων εκείνων (εννοώ αυτό το κόκκινο πράγμα που έχουμε μέσα στο στόμα μας) ήταν ίδια με τη δικιά μας.
Προσωπικά δεν μπορώ να με φανταστώ να μιλάω γαλλικά. Ε, δεν μπορώ, τι να κάνω; Παρεμπιπτόντως τα ισπανικά μπορεί να φαίνονται δύσκολα στην προφορά τους, αλλά οι ελληνόφωνοι μπορούν να αποκτήσουν σχεδόν τέλεια προφορά στα ισπανικά και το αντίστροφο, ενώ άλλοι λαοί δεν μπορούν. Είναι θέμα δομής της κάθε γλώσσας, φαντάζομαι.
Θυμάμαι το 2005 που πρωτοπήγα τυχαία στο Μεξικό (είχε κερδίσει ο αδελφός μου ένα ταξίδι και πήγα εγώ στη θέση του) και ο ξεναγός στο λεωφορείο στη Γκουανταλαχάρα μας έλεγε για ένα τουριστικό μέρος εκεί, το Τλακεπάκε, και κανένας μας δεν μπορούσε να το προφέρει…
Η Τενοτστιτλάν, για να επανέλθω, ήταν χτισμένη πάνω στη λίμνη Τεξκόκο (άλλος γλωσσοδέτης) και επειδή η κατάκτησή της έγινε μετά από μακρά πολιορκία, καταστράφηκε ολοσχερώς απ’ τα ρεμάλια-ήρωες (απ’ τον Τσιφόρο το δανείστηκα αυτό) του Κορτές.
Αφού λοιπόν έγινε η απαραίτητη εισαγωγή, ας περάσω σ’ αυτά που είδα εκεί και μου έκαναν εντύπωση (τη μεγαλύτερη εντύπωση τελοσπάντων γιατί εντύπωση μου έκαναν ένα σωρό πράγματα).
Καταρχάς θέλω να ξεκαθαρίσω ότι αυτά που θα γράψω αφορούν τα μέρη του Μ.Σ. που είδα προσωπικά, εκεί που κινούμουν με λίγα λόγια.
Ασφαλώς το Μ.Σ. έχει και αυτές τις παραγκουπόλεις γύρω γύρω όπου μένουν οι φτωχοί και οι παρίες (θυμάμαι το 2004 που πήραμε το ευρωπαϊκό η ElPais είχε τίτλο “Arribapariasdelmundo!” «Ζήτω οι παρίες του κόσμου!». Έτσι είναι, και εμείς είμαστε ένα είδος παρίες αν το δεις σφαιρικά, σε επίπεδο πλανήτη) αλλά εγώ δεν τις είδα από κοντά.
Μόνο από μακριά τις είδα, π.χ. απ’ το λεωφορείο όταν βγαίναμε έξω απ’ την πόλη και έβλεπα τις παραγκουπόλεις να σκαρφαλώνουν στις πλαγιές γύρω γύρω απ’ το Μ.Σ. σαν έρπητας.
Α, ναι. Μια διαφορά με την Αθήνα είναι ότι στο Μ.Σ. οι «καλές» συνοικίες είναι κοντά στο κέντρο και οι παραγκουπόλεις έξω απ’ την πόλη.
Επίσης, ίσως γιατί κινούμουν στις, ας τις πούμε, «καλές» περιοχές της πόλης, δεν ένιωσα ανασφάλεια ή ότι απειλούμαι, ακόμα και όταν πολλά βράδια περπατούσα μόνος στο διαχωριστικό της AlfonsoReyes στην ColoniaCondesa (του κυριότερου δρόμου της συνοικίας αυτής), με τα χέρια στις τσέπες (το συνήθιζα) και πολλά πράγματα στο μυαλό.
Όμως προφανώς η μεγάλη εγκληματικότητα εκεί δεν είναι μύθος και αυτό το καταλάβαινα επειδή όλα (μα όλα) τα σπίτια είχαν σιδερένια κάγκελα στα παράθυρα του ισογείου.Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μέσα στις τράπεζες απαγορεύεται αυστηρότατα να μιλάς στο κινητό ή να μπαίνεις με γυαλιά ηλίου.
Επίσης έμαθα ότι υπάρχουν και περιοχές και δρόμοι που τους αποφεύγουν και οι ντόπιοι. Αλλά, το επαναλαμβάνω, εγώ ποτέ δεν αισθάνθηκα ανασφάλεια.
Αυτό λοιπόν που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι το Μ.Σ. είναι ένας σκιερός τόπος, μια σκιά από μεγάλα δέντρα που έκανε το μέρος να φαίνεται κάπως σκοτεινό.Αν δεν έχει δει κάποιος το μέρος δύσκολα μπορεί να καταλάβει τι εννοώ. Ίσως οι φωτογραφίες μπορούν να βοηθήσουν κάπως και πιστέψτε με είναι πολύ αντιπροσωπευτικές των συνοικιών που πήγα.
Και για να μην γράφω πάντα «των συνοικιών που πήγα», κινούμουν λοιπόν κυρίως στην ColoniaCondesa, ενώ επισκέφτηκα και την ColoniaRoma (άρα υποθέτω πως “Colonia” είναι η συνοικία), το Coyoacan και το Polanco (θα γράψω παρακάτω γι’ αυτό).
Τα σπίτια εκεί δεν έμοιαζαν καθόλου με τα δικά μας. Μερικές φορές νόμιζες ότι έμοιαζαν με τα νεοκλασικά της Πλάκας, αλλά και πάλι όχι εντελώς.
Το πιο in μέρος του Μ.Σ. είναι το Polanco. Είναι μία συνοικία όπου υπάρχουν τα καλύτερα εμπορικά μαγαζιά της πόλης και επίσης πολλές καφετέριες, μπαρ και εστιατόρια.
Γενικώς είναι πολύ δημοφιλή εκεί τα ιταλικά και τα αργεντινέζικα εστιατόρια αλλά τα μέρη όπου είναι τα στέκια εκεί δεν μοιάζουν με τα δικά μας.
Δεν υπάρχουν εκεί αυτοί οι πεζόδρομοι με τις καφετέριες που υπάρχουν εδώ ή τραπέζια από μπαρ στα πεζοδρόμια. Τα τραπέζια είναι μέσα στο κάθε μαγαζί αν και ο καιρός εκεί είναι γενικά καλός.
Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω γιατί, αλλά πολλοί φαντάζονται το Μ.Σ. σαν ένα τροπικό, ζεστό μέρος.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν υπάρχουν μεγάλες ζέστες εκεί (αναφέρομαι στο Μ.Σ. και όχι γενικά στο Μεξικό). Η αλλαγή των εποχών εκεί ακολουθεί τη δική μας π.χ. τον δικό μας χειμώνα έχουν και αυτοί τον χειμώνα τους, αλλά η θερμοκρασία σπάνια πέφτει εκεί κάτω από τους 7-8 βαθμούς. Και αντίστοιχα το καλοκαίρι σπάνια ανεβαίνει πάνω από τους 27-28 βαθμούς.
Απ’ τον Μάιο ως τον Οκτώβριο είναι η εποχή των βροχών στο Μ.Σ. Δεν βρέθηκα εκεί τέτοια εποχή αλλά μου είπαν ότι βρέχει κάθε μέρα.
Τα πιο διαδεδομένα μαγαζιά με fastfood εκεί είναι οι taquerias, οι τακερίες.Τις μεξικάνικες πίτες από καλαμποκάλευρο τις λένε tortillas, τορτίγιες. Είναι πολύ πιο λεπτές από την πίτα του γύρου και είναι πολύ δημοφιλείς εκεί. Τις πουλάνε και στους φούρνους και πολλοί παίρνουν αυτές αντί για ψωμί.
Οι τορτίγιες όπως έγραψα είναι από καλαμποκάλευρο (γενικά το καλαμπόκι εκεί είναι βασικό συστατικό στην κουζίνα τους) αλλά πρόσεξα ότι εδώ βρίσκεις (κυρίως στα σούπερ-μάρκετ) από στάρι και όχι από καλαμπόκι, άρα δεν είναι αυθεντικές μεξικάνικες.
Μάλλον το κάνουν για να είναι πιο οικεία σε μας εδώ η γεύση τους, γιατί από καλαμπόκι έχουν λίγο περίεργη γεύση. Εμένα πάντως μ’ άρεσαν.
(Η ισπανική τορτίγια είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι ομελέτα γεμιστή με ότι τραβάει η όρεξη του καθενός: τυρί, λουκάνικα, μανιτάρια, σπανάκι κ.ο.κ.).
Αυτές τις πίτες λοιπόν, τις τορτίγιες, τις γέμιζαν με διάφορα πράγματα (πολύ αγαπητός είναι εκεί ο κόλιανδρος) και αυτά είναι τα tacos που πουλάνε στις τακερίες, όπως εδώ τους γύρους.
Τα τάκος είναι μικρούλικα. Θυμάμαι όταν πρωτοπήγα σε ένα τέτοιο μαγαζί και με ρώτησα ο σερβιτόρος πόσα θέλω του είπα «Ξέρω γω; Βάλε καμιά 10ριά». Θα σκέφτηκε «Χιουμορίστας ο ξένος» και τελικά έφαγα 3+3+2.
Τα τάκος λοιπόν τα σερβίρουν μαζί με πιατάκια από σάλτσες, καυτερές οι περισσότερες. Εδώ είμαστε…
Όλοι ξέρουν φαντάζομαι ότι η μεξικάνικη κουζίνα έχει πολλά πικάντικα φαγητά αλλά πιστέψτε με: πολλές σάλτσες εμείς δεν μπορούμε καν να τις φάμε τόσο πολύ που καίνε.
Πολλοί μπορεί να πήγαν εδώ σε κάποιο μεξικάνικο εστιατόριο και να δοκίμασαν κάτι πικάντικο.
Εδώ το κάνουν πιο ήπιο, μόνο σαν φολκλόρ, να τρως και να λες «Έφαγα καυτερό μεξικάνικο». Αλλά εκεί πραγματικά εμείς δεν μπορούμε να φάμε πολλές από τις σάλτσες τους.
Οι Μεξικάνοι πάντως τις τρώνε. Συμπέρασμα: το στομάχι εκπαιδεύεται, δεν είναι βιολογικό το θέμα. Δεν είναι ότι θέλουν τα φαγητά τους πικάντικα για λόγους φολκλόρ, δεν μπορούν να τα φάνε αλλιώς.
Εγώ πάντως απέφευγα τις κόκκινες και πράσινες σάλτσες γιατί ήταν πολύ επικίνδυνες. Με τον καιρό έμαθα ότι μόνο κάτι καφέ σάλτσες, από φασόλια, μπορούσα να πλησιάσω.
Μία τόσο μεγάλη πόλη σαν το Μ.Σ. είναι αδύνατον να την περπατήσεις όλη και να δεις όλα όσα αξίζουν στις λίγες μέρες που συνήθως μένει σε ένα μέρος ο τουρίστας (γιατί στην ουσία και εγώ τουρίστας ήμουν εκεί).Άσε που αν δεν έχεις σχέση με ένα μέρος, δεν ξέρεις τι πρέπει να δεις. Γι’ αυτό το τελευταίο πρέπει να σε κατατοπίσει ένας ντόπιος, δεν γίνεται αλλιώς.
Για τα αμιγώς «τουριστικά» ακολούθησα την πεπατημένη, που στην περίπτωση του Μ.Σ. είναι μια πολύ καλή λύση: Turibus λέγεται στα ισπανικά και προφέρεται Τούριμπους.
Είναι τα λεωφορεία που κάνουν τις διαδρομές της πόλης με τα τουριστικά αξιοθέατα.
Στο Μ.Σ. είναι κόκκινα και ανοιχτά πάνω (φυσικά εκεί κάθισα και όχι κλεισμένος κάτω). Σαν συνειδητοποιημένος τουρίστας, έκανα το “Cirquitocentro”, τον γύρο του ιστορικού κέντρου της πόλης.
Περάσαμε λοιπόν, μεταξύ άλλων, από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, από το κέντρο του (ιστορικού) κέντρου, που είναι η μεγάλη πλατεία PlazadelaConstitución (Πλατεία Συντάγματος) ή Zócalo, πήραμε τη λεωφόρο Ρεφόρμα, που είναι η μεγαλύτερη λεωφόρος του κόσμου και είναι από μόνη της ένα αξιοθέατο καθώς εκεί είναι μαζεμένα ένα σωρό μνημεία και τέλος περάσαμε απ’ το πάρκο του Τσαπουλτεπέκ και απ’ το Ανθρωπολογικό Μουσείο του Μ.Σ.
Εγώ είχα κάποιο πρόβλημα με τ’ ακουστικά που μας έδωσαν μόλις ανεβήκαμε στο λεωφορείο για ν’ ακούμε τον ξεναγό και τα πέταξα στο κάθισμα. Πάντα προβλήματα με την τεχνολογία…
Αυτό όμως τελικά ήταν καλό γιατί επικεντρώθηκα στο να κοιτάω γύρω και όχι στο να προσπαθώ να καταλάβω τι έλεγε ο ξεναγός στα ισπανικά.
(Ξανα)πρόσεξα λοιπόν ότι το Μ.Σ. έχει πολλά και μεγάλα δέντρα. Όχι σαν αυτά που ξέρουμε απ’ τις ελληνικές πόλεις αλλά μιλάμε για πολύ μεγάλα δέντρα που, αφού ήταν και στις δυο πλευρές του δρόμου και στα διαχωριστικά που συνήθως είχαν οι δρόμοι, ενώνονταν και έκαναν θόλο από πάνω και συχνά έπρεπε να σκύβουμε αφού ήμασταν στην οροφή του λεωφορείου.
Θα ήθελα να γράψω μερικά λόγια τουλάχιστον γι’ αυτά που μου έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση στη διαδρομή και που νομίζω πρέπει να δει απαραίτητα όποιος επισκέπτεται το Μ.Σ.
Πρώτα πρώτα η PlazadelaConstitución με τον τεράστιο καθεδρικό.
Είναι μία από τις μεγαλύτερες πλατείες του κόσμου και ο τεράστιος καθεδρικός που είναι εκεί είναι ο μεγαλύτερος στη Λατινική Αμερική. Και για να μη νομίζουμε ότι ήταν προνόμιο των εδώ χριστιανών να κάνουν τους ναούς τους στα ερείπια αρχαιοελληνικών ναών, και οι Ισπανοί Conquistadores τιμούσαν προφανώς πολύ αυτή την πρακτική γιατί ο καθεδρικός του Μ.Σ. (Μητροπολιτικός Ναός της Κοιμήσεως) είναι θεμελιωμένος πάνω σε έναν παλιότερο ναό των Αζτέκων (που σίγουρα θα είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες τόσο διαδεδομένες που ήταν οι ανθρωποθυσίες στους Αζτέκους).
Πήγα στον Καθεδρικό και με τα πόδια άλλη μέρα και μου έκανε εντύπωση κάτι που είχε στο εσωτερικό του αλλά δεν το θυμάμαι πολύ καλά δυστυχώς. Ήταν σαν ένα εκκρεμές, σαν ένα νήμα της στάθμης, που κρεμόταν από την οροφή. Στο σημείο που έδειχνε αρχικά στο δάπεδο ήταν ζωγραφισμένη μια βούλα η οποία είχε μετακινηθεί πολύ. Αυτό ήθελε να δείξει εκείνο το τεράστιο νήμα της στάθμης: πόσο πολύ μετακινήθηκε ο ναός εξαιτίας των πολλών σεισμών.
Πολύ ωραία ήταν και στο πάρκο ή δάσος ή λόφο του Τσαπουλτεπέκ, το μεγαλύτερο πάρκο σε πόλη της Λατινικής Αμερικής που είχε και μια λιμνούλα μέσα. «Τσαπουλτεπέκ» θα πει στη γλώσσα ναγουάτλ, που χρησιμοποιούσαν και οι Αζτέκοι, «Λόφος με τις ακρίδες».
Άρα (λέω εγώ) α) η γλώσσα ναγουάτλ είχε και πολλούς ήχους «τλ» εκτός από «λτ» και β) κάποια σχέση μπορεί να είχε η γλώσσα ναγουάτλ με τη λέξη «τσαπουλίνες» που είναι οι μικρές, κόκκινες ακρίδες που έφαγα (και ναι, μου άρεσαν πολύ) στην Οαχάκα. Και επειδή στην Οαχάκα δεν ζούσαν Αζτέκοι, η ναγουάτλ πρέπει τελικά να μιλούνταν από πολλούς λαούς στο Μεξικό. Mίλησε ο ανθρωπολόγος μέσα μου! (Σπούδασα κοινωνική ανθρωπολογία στο πανεπιστήμιο Αιγαίου).
Και μια και μιλάμε για ανθρωπολογία, στο Μ.Σ. βρίσκεται το μεγαλύτερο ανθρωπολογικό μουσείο του κόσμου, το Museo Nacional de Antropología, το οποίο δεν γινόταν να μην επισκεφτώ.Το Ανθρωπολογικό Μουσείο είναι μέσα στο πάρκο του Τσαπουλτεπέκ και διαβάστε τι έγινε.
Τη μέρα που το επισκέφτηκα είχε μία έκθεση για τον Αιγυπτιακό πολιτισμό. Είχε λοιπόν δύο ουρές αναμονής, μία για την έκθεση του αιγυπτιακού πολιτισμού και μία για το κανονικό μουσείο. Εγώ φυσικά ήθελα να δω το μουσείο και τους προκολομβιανούς πολιτισμούς και όχι για την Αρχαία Αίγυπτο (δεν με πολυσυγκινεί άλλωστε).
Η ουρά για την Αρχαία Αίγυπτο ήταν καμιά 500ριά μέτρα, στριφογυριστή μέσα στο δάσος (να φανταστείτε δεν μπορούσα να δω από πού άρχιζε) και η ουρά για το κανονικό μουσείο πολύ μικρή, 5-6 μέτρα.
Αφού λοιπόν το Ανθρωπολογικό Μουσείο ενδιέφερε εμένα, φαντάστηκα ότι θα ενδιέφερε και τους περισσότερους ανθρώπους εκεί, άρα η μεγάλη ουρά θα ήταν για το κανονικό μουσείο και εκεί στήθηκα.
Φαντάζεστε πως αισθάνθηκα όταν μετά από κάμποσες ωρίτσες έφτασα στο ταμείο και μου είπαν ότι η ουρά για το Ανθρωπολογικό Μουσείο ήταν η άλλη! Πάντως ευτυχώς μου έβγαλαν εκεί εισιτήριο και δεν μ’ έστειλαν στο τέλος της κανονικής ουράς…
Το μουσείο αποτελούνταν από πολλά κτίρια, το καθένα απ’ τα οποία στέγαζε και έναν διαφορετικό πολιτισμό.
Επειδή είχα τόσο μεγάλη όρεξη να δω τα πάντα, τα πήρα όλα απ’ την αρχή (κάτι άγνωστους πολιτισμούς του Βόρειου Μεξικού στα σύνορα με τις ΗΠΑ, αρκετές χιλιάδες χρόνια π.Χ) και μοιραία δεν είχα κουράγιο να τελειώσω όταν έφτασα στους πιο γνωστούς (Μάγιας, Αζτέκους κ.λπ.). Αδύνατο να το δεις όλο σε μια μέρα.
Και επειδή είχα τέτοιου είδους ανησυχίες, ο πιο κοντινός αρχαιολογικός χώρος στο Μ.Σ., τον οποίο και επισκέφτηκα τελικά ήταν το Τεοτιουάκαν (ναγουάτλ είναι και αυτά).Το Τεοτιουάκαν ήταν μια μεγάλη πόλη που ιδρύθηκε περίπου το 600 π.Χ., άκμασε λίγους αιώνες μ.Χ. και εγκαταλείφθηκε μυστηριωδώς περίπου το 750 μ.Χ., άρα πριν φτάσουν στην περιοχή οι Αζτέκοι.
Είναι περίπου μισή ώρα με το αυτοκίνητο από το Μ.Σ. και οι ντόπιοι αποκαλούν το μέρος «Πυραμίδες».
Εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη πυραμίδα του Νέου Κόσμου, σαν ένας λόφος ήταν, η Πυραμίδα του Ήλιου.
Όσοι με ξέρουν προσωπικά μπορεί να μην το πιστέψουν, αλλά ανέβηκα ως πάνω στην πυραμίδα. Και αν κοιτάξετε τη φωτογραφία, δεν ήταν και μικρό κατόρθωμα (ευτυχώς τη μέρα εκείνη δεν έκανε ζέστη, θυμάμαι).
Και ευτυχώς που το έκανα τότε (συμπέρασμα: όταν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι «ιστορικό», το κάνουμε) γιατί με ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας που μου έτυχε αργότερα, θα έχανα για πάντα την ευκαιρία αυτή. Θα μου πείτε «Και τι έγινε αν την έχανες;». και γιατί να χάνουμε πράγματα αν μπορούμε να μην τα χάνουμε;
Απαραίτητη ήταν και μία επίσκεψη στην αγορά της Ciudadela (εγώ πάντως έκανα εκεί αρκετές επισκέψεις), για δωράκια σε φίλους και συγγενείς, αλλά και για να αγοράσω για τον εαυτό μου διάφορα μικροπράγματα που μ’ αρέσουν.
Η Σιουδαδέλα είναι μια τεράστια, υπαίθρια αγορά, κοντά στο ιστορικό κέντρο, που είναι η χαρά του τουρίστα αφού εκεί μπορείς να βρεις τα πάντα: είδη λαϊκής τέχνης, χειροτεχνήματα, κοσμήματα, τα πάντα.
Είδα ότι πολύ δημοφιλή ήταν κάτι ψάθινα φιδάκια που τα έλεγαν atrapanovios (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση μπορούμε να τα πούμε «γκομενοπαγίδες»). Έβαζες το δάχτυλο σου στο στόμα απ’ το φιδάκι, ο άλλος τραβούσε την ουρά και το δάχτυλό σου μάγκωνε και δεν μπορούσες να το βγάλεις (κατά τον ίδιο τρόπο που πρέπει να αιχμαλωτίζεις μια… εμ, κοπέλα). Εγώ αγόρασα κάμποσα για δώρο σε μερικούς φίλους και για την περίσταση τα βάφτισα atrapanoviαs (είναι η δική μου βερσιόν όταν αυτό το ψάθινο φιδάκι προορίζεται για δώρο σε άνδρες).
Υπάρχουν και άλλα πολλά πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στο Μ.Σ., από διάφορα μέρη μέχρι η συμπεριφορά των ανθρώπων εκεί και από τι φρούτα έβρισκες στα μανάβικα έως πόσο έκανε μισό κιλό τυρί στο σούπερ-μάρκετ (και αυτά μ’ ενδιέφεραν πολύ), αλλά θα χρειαζόμουν βιβλίο για να τα γράψω όλα.
Σαν κατακλείδα: αξίζει 100% να επισκεφτεί κάποιος το Μ.Σ. αλλά, να πάρει η ευχή, είναι αλμυρά τα εισιτήρια, καμιά 1000ριά ευρώ…
Attachments
Last edited by a moderator:
