tania
Member
- Μηνύματα
- 203
- Likes
- 179
- Επόμενο Ταξίδι
- δεν ξέρω!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Το επόμενο ταξίδι
Καλημέρα παιδιά!
Με χαρά σας παρουσιάζω την συνέντευξη που μου παραχώρησε η Στέλλα Αδαμαντίδου για το γυναικείο επετειακό τεύχος που πρόκειται να κυκλοφορήσει στην Μαγνησία ο εκδοτικός οίκος με τον οποίο συνεργάζομαι.
Επειδή την συνέντευξη θα την διαβάσουμε, με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, τον Μάρτιο μόνο εδώ στα μέρη μας, σκέφτηκα ότι είναι κρίμα κι άδικο να μη χαρείτε κι εσείς τις απαντήσεις αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας και ετοιμόλογης γυναίκας. Στέλλα, για μία ακόμη φορά, ευχαριστώ!
Έχει ταξιδέψει σε 97 χώρες! Τα μάτια της έχουν δει από την Γη του Πυρός και την Αλάσκα, μέχρι την Ιαπωνία, την Φιλανδία και την Κένυα. Η Στέλλα Αδαμαντίδου είναι μια γυναίκα που αγαπούσε και αγαπά με πάθος το ταξίδι. Εκεί έδωσε την ενέργεια, τα χρήματα και την προσοχή της. Τώρα πλέον, που πέρασε αρκετά χρόνια γυρίζοντας τον πλανήτη, είναι στην ευχάριστη θέση να πει την φράση που όλοι ποθούμε να ξεστομίσουμε: «Πέτυχα τον στόχο μου!».
Έτσι ακριβώς είναι. Ό,τι ήθελε να δει, το είδε. Και η πληρότητα αυτή φαίνεται στην συμπεριφορά της. Η κουβέντα μαζί της ήταν πραγματική απόλαυση. Για να κανονίσουμε τα της συνέντευξης, μας δέχτηκε στο σπίτι της όπου ήταν μια υποδειγματική οικοδέσποινα. Αφού πέρασα τέσσερις ώρες ακούγοντας την, έφυγα με βαριά καρδιά. Στο δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν τα δικά μου ταξίδια στο εξωτερικό που μετριούνται στα δάχτυλα του χεριού. Και ζήλεψα όλες τις της εμπειρίες. Ελπίζουμε ότι διαβάζοντας αυτή τη συνέντευξη, θα πάθετε στο τέλος ό,τι και εμείς: Θα αρχίσετε να σχεδιάζετε την επόμενη απόδρασή!
Ποιο είναι το κριτήριό σας προκειμένου να επιλέξετε έναν ταξιδιωτικό προορισμό;
Ξεκίνησα τα ταξίδια μου, από τα βιβλία, κι από τον κινηματογράφο. Διάβαζα τα "Τέκνα τού Πλοιάρχου Γκράν" σε άπταιστη καθαρεύουσα, και σημείωνα στο μυαλό μου τους Μαορί και την Παταγονία. Ήμουν 14 ετών! Στα 18 μου, διάβασα το ΄Αμρι α Μούγγου, του Καραγάτση, κι ερωτεύτηκα την Αφρική κι εκείνο το απίθανο Νγκόρο-Νγκόρο. Είδα το φίλμ "Οι θησαυροί τού Σολομώντος" και τα "Χιόνια τού Κιλιμαντζαρο" (αποτυχημένη μεν μεταφορά τού Βιβλίου τού Χέμινγκγουέη, ωστόσο όμως οι φωτογραφία ήταν μαγευτική) και μέσα μου έπαιρνα όρκο πως μια μέρα θα βρεθώ εκεί. Άσχετο αν πέρασαν 30 χρόνια, για να πραγματοποιήσω αυτόν τον όρκο! Ύστερα, ήταν και τα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Εκεί έμαθα, για πρώτη φορά, για τις Γυναίκες Καμηλοπαρδάλεις, για τον Οκαβάγκο, για την έρημο Καλαχάρι. "Η Γαλάζια Λίμνη" με έστειλε στα Νησιά Φίτζι. Ε, κάπως έτσι, επιλέγω τούς προορισμούς μου. Αν κάτι ξεσηκώνει τη φαντασία μου, δεν ρωτώ τίποτε και κανέναν. Απλώς φτιάχνω βαλίτσα και φεύγω. Και δεν με έχουν ποτέ απατήσει οι επιλογές μου.
Τι είδους θυσίες κάνετε προκειμένου να μπορείτε να έχετε τόσα πολλά και μακρινά ταξίδια στο ενεργητικό σας;
Τί θυσίες, ε; Δεν αγόρασα ποτέ σπίτι, μεγαλύτερο των . . . 2 δωματίων! Δεν φόρεσα ποτέ ρούχα επώνυμης φίρμας, ελαχιστοποίησα τις κοινωνικές μου υποχρεώσεις, οι οποίες, φευ, είναι χρηματοβόρες και περιόρισα τα προσωπικά μου έξοδα, όσο έπαιρνε. Θέλετε κι άλλο;
Ποιο είναι τα επάγγελμά σας;
Δούλεψα 30 χρόνια, σε Τράπεζα. Σε Υποκαταστήματα στην αρχή, και στη Διοίκηση τα τελευταία 15 χρόνια.
Υπάρχει κάποιο μέρος που θα θέλατε να πάτε και δεν το έχετε επισκεφτεί ακόμη;
Νομίζω ότι στάθηκα τυχερή . Ό,τι έβαλα στο μυαλό μου, και εξαρτιόταν μονάχα από μένα, το πραγματοποίησα. Διότι, κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών, ανακάλυπτα κι άλλους προορισμούς που με ξεσήκωναν. Έτσι, τόλμησα να κολυμπήσω στον Αμαζόνιο - η θεότρελη, αφού το ποτάμι είναι γεμάτο μπαρακούντας και ανακόντας! Να περπατήσω μέσα στη ζούγκλα τού Αμαζονίου κυνηγώντας μια μαϊμού που μού είχε αρπάξει την τσάντα, με όλο μου το ταξιδιωτικό βιός! Έτσι και την έχανα, μήτε διαβατήριο, μήτε χρήμα, μήτε τίποτα θα μου έμενε. Ξέχασα, λοιπόν, ότι το πυκνό δάσος έκρυβε σαρκοβόρα θηρία, και πιλαλούσα αλαφιασμένη πίσω από την μαϊμού, για να ανακτήσω το «έχει» μου.
Τώρα πια, δεν διεγείρει τίποτε άλλο την φαντασία μου. Και είμαι πολύ δυστυχής γι’ αυτό . . . Ωστόσο, θα ήθελα να κάνω άλλο ένα σαφάρι στην Αφρική - το τέταρτο ή το πέμπτο, νομίζω - γιατί πιστεύω ότι η Αφρική είναι η ωραιότερη ήπειρος τού πλανήτη. Την έχω λατρέψει! Κι ας άργησα τόσο να την ανακαλύψω!
Γιατί πιστεύετε ότι οι Έλληνες δεν ταξιδεύουν;
Οι Έλληνες δεν ταξιδεύουν, γιατί το ταξίδι είναι ένα ακριβό χόμπι. Όμως έχω γνωρίσει ανθρώπους που, έχοντας χρήματα, κι αγαπώντας το ταξίδι για τους σωστούς λόγους, έχουν κάνει σχεδόν τα διπλάσια από μένα. Κι αυτοί δεν είναι λίγοι. Εμένα όμως μου κάνει εντύπωση, ότι οι Έλληνες ταξιδεύουν, εν πολλοίς, για λάθος λόγους. Είτε για να πουν ότι "πάτησαν" παντού, είτε για να κοκορεύονται ότι πήγαν ακόμα και στου διαβόλου τη Μάνα . . . Κι είναι οι περισσότεροι. Και τους λυπάμαι. Γιατί δεν μπορούν να χαρούν αυτό καθ' αυτό το ταξίδι.
Ίσως είναι μια ερώτηση που σας κάνουν συχνά, αλλά πείτε μας μερικές δυνατές στιγμές (από τις αμέτρητες) από τα ταξίδια σας.
Δυνατές στιγμές! Δεν είναι και λίγες! Είδα μια τρομακτική τροπική καταιγίδα, στη ζούγκλα τής Παπούα, που την διέσχιζε ο ποταμός Καραγουάρι. Ήταν μεσάνυχτα. Ο θόρυβος τού νερού που γκρεμιζόταν , θαρρείς, από τον ουρανό, μου έφερνε δέος, Το σκοτάδι πυκνό. Κι εγώ, να στέκομαι στον εξώστη και να μακαρίζω τον εαυτό μου, που βρισκόμουν καλά προστατευμένη, κάτω από ένα γερό στέγαστρο. Και όπως χάζευα, ένα τεράστιο, φλογισμένο βέλος, έσπασε σε 4 κομμάτια πάνω στον κατάμαυρο ουρανό, και φώτισε την μουντή, δυσοίωνη ζούγκλα κάτω . . . Το ποτάμι άστραψε για λίγο, σαν ασημένια πλάτη τεράστιου φιδιού, που σέρνεται τρομοκρατημένο μέσα στην κοσμοχαλασιά! Κι από κοντά, μια εκκωφαντική βροντή, που με έκανε να κρύψω το κεφάλι, μέσα στα χέρια μου . . . Τί εικόνα ! ! !
Αλλά και πώς να ξεχάσω τούς καταρράκτες του Ιγκουασού, τον Νιαγάρα που, όταν με το καραβάκι φτάσαμε πολύ κοντά στο σημείο όπου τα νερά γκρεμοτσακίζονταν, εγώ έκρυψα το πρόσωπό μου! Μού ήταν αδύνατον να αντέξω το μεγαλειώδες θέαμα, από τόσο κοντά. Αλλά και οι γυναίκες καμηλοπαρδάλεις; Έχουν πανύψηλους λαιμούς, φορώντας 22 μπρούντζινους κρίκους. Με αυτούς ζουν, δουλεύουν, κοιμούνται και πεθαίνουν...Οι λαιμοί τους είναι σαν των κύκνων. Κι όταν σκύβουν για να πλύνουν στο ποτάμι, το σώμα τους είναι ένα τέλειο Γάμα, αφού είναι αδύνατον να κάμψουν τον σβέρκο τους ! ! ! Ουφ! Βάλε μου . . . φίμωτρο, γιατί μπορεί να μιλώ για ώρες . . .
Είχατε ποτέ κάποια δυσάρεστη εμπειρία σε άλλη χώρα;
Βεβαίως και είχα δυσάρεστες εμπειρίες. Όμως όλες οφείλονταν στο στραβό μου το κεφάλι και στην ακόρεστη περιέργεια μου. Κόντεψε να κατακρεουργηθώ πάνω στα κοράλλια, όταν μού ήρθε να πάω με τα πόδια από το νησί που μέναμε στις Μαλδίβες, στο απέναντι νησί, χωρίς να ρωτήσω αν αυτό ήταν εφικτό. Απλώς αρκέστηκα στις πληροφορίες που είχα πάρει το πρωί, για να πάω με τα πόδια σε ένα παραδιπλανό νησιδάκι. Δεν σκέφθηκα, φυσικά, ότι η μια πρόσβαση μπορεί να ήταν εύκολη, αλλά η άλλη αδύνατη! Έσκισα, λοιπόν, εγώ την πατούσα μου στα κοράλλια και η φίλη μου η Ελεάνα έχασε τη μια της σαγιονάρα, μένοντας να στέκει στο ένα πόδι, καταμεσής τής φυρονεριάς. Καλά που μάς αντιλήφθηκε έγκαιρα - διότι είχε πια νυχτώσει - ένας υπάλληλος του συγκροτήματος και έσπευσε να μας γλυτώσει, βάζοντας κάτι τεράστιες λαστιχένιες μπότες, για να μπορεί να αντιμετωπίσει τα "μαχαίρια" των κοραλλιών . . . Φρίκη.
Ταξιδεύετε ανεξάρτητα ή με οργανωμένα γκρουπ; Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τρόπο;
Τα ταξίδια μου ήταν πάντα μακρινά και την εποχή που τα έκανα, ούτε λόγος να πάς μοναχός σου. Στις 10ετίες του ‘60, του ‘70 και του ‘80, μόνο τα γκρουπ μπορούσαν να με πάνε εκεί που ήθελα. Κι επειδή έζησα κι άγρια πράματα, με πραξικοπήματα, πολιτικές αναταραχές, ματαιώσεις πτήσεων λόγω πολιτικών, επίσης καταστάσεων, θα ήταν αδύνατον να πορευτώ, με ασφάλεια, μονάχη μου. Παραλίγο να καταστραφεί το ταξίδι μας στην Πολυνησία, όταν ένας πιλότος της Pacific Airways - εταιρεία που θα μάς πετούσε από την Χονολουλού στην Ταϊτή - από λάθος παραβίασε τα σύνορα Αμερικής - Ρωσίας! Πάραυτα, όλα τα αεροπλάνα της εταιρείας καθηλώθηκαν στο έδαφος, έως ότου λυθεί το διπλωματικό θέμα, που, μπορεί και να σήμαινε . . . Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο!!! Ας είναι καλά το Travel Plan, που βρήκε τρόπο να φύγουμε με ιδιωτική πτήση, πληρώνοντας τα μαλλιοκέφαλά του. Όμως το ταξίδι δεν χάθηκε! Αν ήμασταν μόνοι, τί θα κάναμε; Όπως βλέπεις, έχουν και τα γκρουπ τα καλά τους.
Εξιστορείστε μας μία ή δύο αστείες ιστορίες που έχετε να θυμάστε από τα ταξίδια σας.
Οι συνήθεις αστείες ιστορίες, δημιουργούνται από την ελλιπή γνώση αγγλικών, από τους ντόπιους ξεναγούς. Ώρες να παιδευόμαστε να αποκρυπτογραφήσουμε μια λέξη που την ακούγαμε ως "φίς" Αλλά αυτό μας το κολλούσε με τον Βούδα! Το "φίς" τού Βούδα δεν μας έλεγε τίποτα, φυσικά. Έως ότου τον βάλαμε να μας το γράψει με το δάχτυλο στο χώμα, για να καταλάβουμε ότι μας μιλούσε για το "face of Bouda", το πρόσωπό του δηλαδή, να σας χαρώ! Αυτό μας έτυχε στην Ιάβα, στο βουδιστικό ναό τού Μπορομπουντούρ. Ήμαρτον Κύριε, εσύ και η Βαβυλωνία σου . . .
Ήρθατε ποτέ σε δύσκολη θέση βρισκόμενη σε ξένη χώρα;
Ναι! Στο Βουχάν τής Κίνας, στην Εσωτερική Μογγολία, όταν χρειάστηκε να συμβουλευτώ δύο Κινεζούλες του ξενοδοχείου, για το πού θα μπορούσα να αγοράσω εκείνα τα . . . "εξαρτήματα" που τα έχουμε ανάγκη εμείς οι γυναίκες, μια φορά το μήνα! Τι άθλος η συνεννόηση! Αδύνατο να καταλάβουν! Εν τέλει, με παντομίμα, και 5 λέξεις που ανακάλυψα ότι καταλάβαιναν, τα καταφέραμε να βρούμε την άκρη! Και για να μην έχω τα ίδια ντράβαλα και στο Σούπερ Μάρκετ που με στείλανε, τις έβαλα να μού γράψουν . . . κινεζιστί, το θέλημά μου. Ε, αυτό το σημείωμα, έως ότου φτάσω στο μαγαζί, το έδειξα - για πλάκα τις περισσότερες φορές - σ' όλες τις Κινέζες που βρήκα στο δρόμο μου! Μετά το πρώτο τους ξάφνιασμα, έβαζαν τα γέλια, και μου έδειχναν, με το δάχτυλο, κατά πού έπρεπε να προχωρήσω . . . Φαντάζομαι ότι ακόμα θα γελάμε, με την τρελή Ευρωπαία, που γύριζε στους δρόμους, με ένα χαρτί που έγραφε στα κινέζικα, "ζητείται σερβ......."
Ισχύει τελικά ο διαχωρισμός που γίνεται για τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων ανάλογα με την καταγωγή τους; Είναι για παράδειγμα τσιγκούνηδες οι Σκωτσέζοι; Είναι οι βορειοευρωπαίοι ψυχροί;
Δεν ξέρω άν οι Σκωτσάζοι είναι πράγμάτι..."σπάγγοι". Οι ΒορειοΕυρωπαίοι όμως, είναι, κυριολεκτικά, γύφτοι!!! Κι αυτήν την πείρα δεν την απεκόμισα από τα ταξίδια μου, αλλά από ανθρώπους που έπρεπε επανειλημμένως να ξεναγήσω στην Αθήνα. Τούς είδα να αγοράζουν . . . 3 μπακλαβαδάκια για . . . δώρο! Κι ο ζαχαροπλάστης να με κοιτά απελπισμένος, όταν του ζητήθηκε να τα βάλει μέσα σε κουτί! Δεν είχε τέτοιο, ο χριστιανός . . . Προέλευση δεν θα σάς πω, αλλά είναι κάτοικοι κάποιων πολύ πολύ βόρειων χωρών . . .
Υπάρχει χώρα την οποία δεν θα θέλατε να επισκεφτείτε ξανά και γιατί;
Την Βόρεια Ινδία! Βρήκα την Κόλαση επί γης! Και δεν θέλω να ξαναπατήσω εκεί. Την ίδια Κόλαση βρήκα και στο λιμάνι τής Τζακάρτας, όπου είδα παιδάκια ολόγυμνα, να παίζουν μέσα στα νερά των οχετών! Σε αυτή τη γειτονιά, κάθε τρία χρόνια έρχεται η χολέρα, και αποδεκατίζει τούς μισούς κατοίκους, αυτής τής άθλιας παραγκούπολης . . .
Ιστορίες από τα ταξίδια της Στέλλας Αδαμαντίδου – και όχι μόνο – μπορείτε να διαβάσετε στο www.travelstories.gr
Με χαρά σας παρουσιάζω την συνέντευξη που μου παραχώρησε η Στέλλα Αδαμαντίδου για το γυναικείο επετειακό τεύχος που πρόκειται να κυκλοφορήσει στην Μαγνησία ο εκδοτικός οίκος με τον οποίο συνεργάζομαι.
Επειδή την συνέντευξη θα την διαβάσουμε, με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, τον Μάρτιο μόνο εδώ στα μέρη μας, σκέφτηκα ότι είναι κρίμα κι άδικο να μη χαρείτε κι εσείς τις απαντήσεις αυτής της τόσο ενδιαφέρουσας και ετοιμόλογης γυναίκας. Στέλλα, για μία ακόμη φορά, ευχαριστώ!
Στέλλα Αδαμαντίδου: Η γυναίκα
που ταξίδεψε παντού!
Έχει ταξιδέψει σε 97 χώρες! Τα μάτια της έχουν δει από την Γη του Πυρός και την Αλάσκα, μέχρι την Ιαπωνία, την Φιλανδία και την Κένυα. Η Στέλλα Αδαμαντίδου είναι μια γυναίκα που αγαπούσε και αγαπά με πάθος το ταξίδι. Εκεί έδωσε την ενέργεια, τα χρήματα και την προσοχή της. Τώρα πλέον, που πέρασε αρκετά χρόνια γυρίζοντας τον πλανήτη, είναι στην ευχάριστη θέση να πει την φράση που όλοι ποθούμε να ξεστομίσουμε: «Πέτυχα τον στόχο μου!».
Έτσι ακριβώς είναι. Ό,τι ήθελε να δει, το είδε. Και η πληρότητα αυτή φαίνεται στην συμπεριφορά της. Η κουβέντα μαζί της ήταν πραγματική απόλαυση. Για να κανονίσουμε τα της συνέντευξης, μας δέχτηκε στο σπίτι της όπου ήταν μια υποδειγματική οικοδέσποινα. Αφού πέρασα τέσσερις ώρες ακούγοντας την, έφυγα με βαριά καρδιά. Στο δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν τα δικά μου ταξίδια στο εξωτερικό που μετριούνται στα δάχτυλα του χεριού. Και ζήλεψα όλες τις της εμπειρίες. Ελπίζουμε ότι διαβάζοντας αυτή τη συνέντευξη, θα πάθετε στο τέλος ό,τι και εμείς: Θα αρχίσετε να σχεδιάζετε την επόμενη απόδρασή!
Ποιο είναι το κριτήριό σας προκειμένου να επιλέξετε έναν ταξιδιωτικό προορισμό;
Ξεκίνησα τα ταξίδια μου, από τα βιβλία, κι από τον κινηματογράφο. Διάβαζα τα "Τέκνα τού Πλοιάρχου Γκράν" σε άπταιστη καθαρεύουσα, και σημείωνα στο μυαλό μου τους Μαορί και την Παταγονία. Ήμουν 14 ετών! Στα 18 μου, διάβασα το ΄Αμρι α Μούγγου, του Καραγάτση, κι ερωτεύτηκα την Αφρική κι εκείνο το απίθανο Νγκόρο-Νγκόρο. Είδα το φίλμ "Οι θησαυροί τού Σολομώντος" και τα "Χιόνια τού Κιλιμαντζαρο" (αποτυχημένη μεν μεταφορά τού Βιβλίου τού Χέμινγκγουέη, ωστόσο όμως οι φωτογραφία ήταν μαγευτική) και μέσα μου έπαιρνα όρκο πως μια μέρα θα βρεθώ εκεί. Άσχετο αν πέρασαν 30 χρόνια, για να πραγματοποιήσω αυτόν τον όρκο! Ύστερα, ήταν και τα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση. Εκεί έμαθα, για πρώτη φορά, για τις Γυναίκες Καμηλοπαρδάλεις, για τον Οκαβάγκο, για την έρημο Καλαχάρι. "Η Γαλάζια Λίμνη" με έστειλε στα Νησιά Φίτζι. Ε, κάπως έτσι, επιλέγω τούς προορισμούς μου. Αν κάτι ξεσηκώνει τη φαντασία μου, δεν ρωτώ τίποτε και κανέναν. Απλώς φτιάχνω βαλίτσα και φεύγω. Και δεν με έχουν ποτέ απατήσει οι επιλογές μου.
Τι είδους θυσίες κάνετε προκειμένου να μπορείτε να έχετε τόσα πολλά και μακρινά ταξίδια στο ενεργητικό σας;
Τί θυσίες, ε; Δεν αγόρασα ποτέ σπίτι, μεγαλύτερο των . . . 2 δωματίων! Δεν φόρεσα ποτέ ρούχα επώνυμης φίρμας, ελαχιστοποίησα τις κοινωνικές μου υποχρεώσεις, οι οποίες, φευ, είναι χρηματοβόρες και περιόρισα τα προσωπικά μου έξοδα, όσο έπαιρνε. Θέλετε κι άλλο;
Ποιο είναι τα επάγγελμά σας;
Δούλεψα 30 χρόνια, σε Τράπεζα. Σε Υποκαταστήματα στην αρχή, και στη Διοίκηση τα τελευταία 15 χρόνια.
Υπάρχει κάποιο μέρος που θα θέλατε να πάτε και δεν το έχετε επισκεφτεί ακόμη;
Νομίζω ότι στάθηκα τυχερή . Ό,τι έβαλα στο μυαλό μου, και εξαρτιόταν μονάχα από μένα, το πραγματοποίησα. Διότι, κατά τη διάρκεια αυτών των ταξιδιών, ανακάλυπτα κι άλλους προορισμούς που με ξεσήκωναν. Έτσι, τόλμησα να κολυμπήσω στον Αμαζόνιο - η θεότρελη, αφού το ποτάμι είναι γεμάτο μπαρακούντας και ανακόντας! Να περπατήσω μέσα στη ζούγκλα τού Αμαζονίου κυνηγώντας μια μαϊμού που μού είχε αρπάξει την τσάντα, με όλο μου το ταξιδιωτικό βιός! Έτσι και την έχανα, μήτε διαβατήριο, μήτε χρήμα, μήτε τίποτα θα μου έμενε. Ξέχασα, λοιπόν, ότι το πυκνό δάσος έκρυβε σαρκοβόρα θηρία, και πιλαλούσα αλαφιασμένη πίσω από την μαϊμού, για να ανακτήσω το «έχει» μου.
Τώρα πια, δεν διεγείρει τίποτε άλλο την φαντασία μου. Και είμαι πολύ δυστυχής γι’ αυτό . . . Ωστόσο, θα ήθελα να κάνω άλλο ένα σαφάρι στην Αφρική - το τέταρτο ή το πέμπτο, νομίζω - γιατί πιστεύω ότι η Αφρική είναι η ωραιότερη ήπειρος τού πλανήτη. Την έχω λατρέψει! Κι ας άργησα τόσο να την ανακαλύψω!
Γιατί πιστεύετε ότι οι Έλληνες δεν ταξιδεύουν;
Οι Έλληνες δεν ταξιδεύουν, γιατί το ταξίδι είναι ένα ακριβό χόμπι. Όμως έχω γνωρίσει ανθρώπους που, έχοντας χρήματα, κι αγαπώντας το ταξίδι για τους σωστούς λόγους, έχουν κάνει σχεδόν τα διπλάσια από μένα. Κι αυτοί δεν είναι λίγοι. Εμένα όμως μου κάνει εντύπωση, ότι οι Έλληνες ταξιδεύουν, εν πολλοίς, για λάθος λόγους. Είτε για να πουν ότι "πάτησαν" παντού, είτε για να κοκορεύονται ότι πήγαν ακόμα και στου διαβόλου τη Μάνα . . . Κι είναι οι περισσότεροι. Και τους λυπάμαι. Γιατί δεν μπορούν να χαρούν αυτό καθ' αυτό το ταξίδι.
Ίσως είναι μια ερώτηση που σας κάνουν συχνά, αλλά πείτε μας μερικές δυνατές στιγμές (από τις αμέτρητες) από τα ταξίδια σας.
Δυνατές στιγμές! Δεν είναι και λίγες! Είδα μια τρομακτική τροπική καταιγίδα, στη ζούγκλα τής Παπούα, που την διέσχιζε ο ποταμός Καραγουάρι. Ήταν μεσάνυχτα. Ο θόρυβος τού νερού που γκρεμιζόταν , θαρρείς, από τον ουρανό, μου έφερνε δέος, Το σκοτάδι πυκνό. Κι εγώ, να στέκομαι στον εξώστη και να μακαρίζω τον εαυτό μου, που βρισκόμουν καλά προστατευμένη, κάτω από ένα γερό στέγαστρο. Και όπως χάζευα, ένα τεράστιο, φλογισμένο βέλος, έσπασε σε 4 κομμάτια πάνω στον κατάμαυρο ουρανό, και φώτισε την μουντή, δυσοίωνη ζούγκλα κάτω . . . Το ποτάμι άστραψε για λίγο, σαν ασημένια πλάτη τεράστιου φιδιού, που σέρνεται τρομοκρατημένο μέσα στην κοσμοχαλασιά! Κι από κοντά, μια εκκωφαντική βροντή, που με έκανε να κρύψω το κεφάλι, μέσα στα χέρια μου . . . Τί εικόνα ! ! !
Αλλά και πώς να ξεχάσω τούς καταρράκτες του Ιγκουασού, τον Νιαγάρα που, όταν με το καραβάκι φτάσαμε πολύ κοντά στο σημείο όπου τα νερά γκρεμοτσακίζονταν, εγώ έκρυψα το πρόσωπό μου! Μού ήταν αδύνατον να αντέξω το μεγαλειώδες θέαμα, από τόσο κοντά. Αλλά και οι γυναίκες καμηλοπαρδάλεις; Έχουν πανύψηλους λαιμούς, φορώντας 22 μπρούντζινους κρίκους. Με αυτούς ζουν, δουλεύουν, κοιμούνται και πεθαίνουν...Οι λαιμοί τους είναι σαν των κύκνων. Κι όταν σκύβουν για να πλύνουν στο ποτάμι, το σώμα τους είναι ένα τέλειο Γάμα, αφού είναι αδύνατον να κάμψουν τον σβέρκο τους ! ! ! Ουφ! Βάλε μου . . . φίμωτρο, γιατί μπορεί να μιλώ για ώρες . . .
Είχατε ποτέ κάποια δυσάρεστη εμπειρία σε άλλη χώρα;
Βεβαίως και είχα δυσάρεστες εμπειρίες. Όμως όλες οφείλονταν στο στραβό μου το κεφάλι και στην ακόρεστη περιέργεια μου. Κόντεψε να κατακρεουργηθώ πάνω στα κοράλλια, όταν μού ήρθε να πάω με τα πόδια από το νησί που μέναμε στις Μαλδίβες, στο απέναντι νησί, χωρίς να ρωτήσω αν αυτό ήταν εφικτό. Απλώς αρκέστηκα στις πληροφορίες που είχα πάρει το πρωί, για να πάω με τα πόδια σε ένα παραδιπλανό νησιδάκι. Δεν σκέφθηκα, φυσικά, ότι η μια πρόσβαση μπορεί να ήταν εύκολη, αλλά η άλλη αδύνατη! Έσκισα, λοιπόν, εγώ την πατούσα μου στα κοράλλια και η φίλη μου η Ελεάνα έχασε τη μια της σαγιονάρα, μένοντας να στέκει στο ένα πόδι, καταμεσής τής φυρονεριάς. Καλά που μάς αντιλήφθηκε έγκαιρα - διότι είχε πια νυχτώσει - ένας υπάλληλος του συγκροτήματος και έσπευσε να μας γλυτώσει, βάζοντας κάτι τεράστιες λαστιχένιες μπότες, για να μπορεί να αντιμετωπίσει τα "μαχαίρια" των κοραλλιών . . . Φρίκη.
Ταξιδεύετε ανεξάρτητα ή με οργανωμένα γκρουπ; Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τρόπο;
Τα ταξίδια μου ήταν πάντα μακρινά και την εποχή που τα έκανα, ούτε λόγος να πάς μοναχός σου. Στις 10ετίες του ‘60, του ‘70 και του ‘80, μόνο τα γκρουπ μπορούσαν να με πάνε εκεί που ήθελα. Κι επειδή έζησα κι άγρια πράματα, με πραξικοπήματα, πολιτικές αναταραχές, ματαιώσεις πτήσεων λόγω πολιτικών, επίσης καταστάσεων, θα ήταν αδύνατον να πορευτώ, με ασφάλεια, μονάχη μου. Παραλίγο να καταστραφεί το ταξίδι μας στην Πολυνησία, όταν ένας πιλότος της Pacific Airways - εταιρεία που θα μάς πετούσε από την Χονολουλού στην Ταϊτή - από λάθος παραβίασε τα σύνορα Αμερικής - Ρωσίας! Πάραυτα, όλα τα αεροπλάνα της εταιρείας καθηλώθηκαν στο έδαφος, έως ότου λυθεί το διπλωματικό θέμα, που, μπορεί και να σήμαινε . . . Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο!!! Ας είναι καλά το Travel Plan, που βρήκε τρόπο να φύγουμε με ιδιωτική πτήση, πληρώνοντας τα μαλλιοκέφαλά του. Όμως το ταξίδι δεν χάθηκε! Αν ήμασταν μόνοι, τί θα κάναμε; Όπως βλέπεις, έχουν και τα γκρουπ τα καλά τους.
Εξιστορείστε μας μία ή δύο αστείες ιστορίες που έχετε να θυμάστε από τα ταξίδια σας.
Οι συνήθεις αστείες ιστορίες, δημιουργούνται από την ελλιπή γνώση αγγλικών, από τους ντόπιους ξεναγούς. Ώρες να παιδευόμαστε να αποκρυπτογραφήσουμε μια λέξη που την ακούγαμε ως "φίς" Αλλά αυτό μας το κολλούσε με τον Βούδα! Το "φίς" τού Βούδα δεν μας έλεγε τίποτα, φυσικά. Έως ότου τον βάλαμε να μας το γράψει με το δάχτυλο στο χώμα, για να καταλάβουμε ότι μας μιλούσε για το "face of Bouda", το πρόσωπό του δηλαδή, να σας χαρώ! Αυτό μας έτυχε στην Ιάβα, στο βουδιστικό ναό τού Μπορομπουντούρ. Ήμαρτον Κύριε, εσύ και η Βαβυλωνία σου . . .
Ήρθατε ποτέ σε δύσκολη θέση βρισκόμενη σε ξένη χώρα;
Ναι! Στο Βουχάν τής Κίνας, στην Εσωτερική Μογγολία, όταν χρειάστηκε να συμβουλευτώ δύο Κινεζούλες του ξενοδοχείου, για το πού θα μπορούσα να αγοράσω εκείνα τα . . . "εξαρτήματα" που τα έχουμε ανάγκη εμείς οι γυναίκες, μια φορά το μήνα! Τι άθλος η συνεννόηση! Αδύνατο να καταλάβουν! Εν τέλει, με παντομίμα, και 5 λέξεις που ανακάλυψα ότι καταλάβαιναν, τα καταφέραμε να βρούμε την άκρη! Και για να μην έχω τα ίδια ντράβαλα και στο Σούπερ Μάρκετ που με στείλανε, τις έβαλα να μού γράψουν . . . κινεζιστί, το θέλημά μου. Ε, αυτό το σημείωμα, έως ότου φτάσω στο μαγαζί, το έδειξα - για πλάκα τις περισσότερες φορές - σ' όλες τις Κινέζες που βρήκα στο δρόμο μου! Μετά το πρώτο τους ξάφνιασμα, έβαζαν τα γέλια, και μου έδειχναν, με το δάχτυλο, κατά πού έπρεπε να προχωρήσω . . . Φαντάζομαι ότι ακόμα θα γελάμε, με την τρελή Ευρωπαία, που γύριζε στους δρόμους, με ένα χαρτί που έγραφε στα κινέζικα, "ζητείται σερβ......."
Ισχύει τελικά ο διαχωρισμός που γίνεται για τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων ανάλογα με την καταγωγή τους; Είναι για παράδειγμα τσιγκούνηδες οι Σκωτσέζοι; Είναι οι βορειοευρωπαίοι ψυχροί;
Δεν ξέρω άν οι Σκωτσάζοι είναι πράγμάτι..."σπάγγοι". Οι ΒορειοΕυρωπαίοι όμως, είναι, κυριολεκτικά, γύφτοι!!! Κι αυτήν την πείρα δεν την απεκόμισα από τα ταξίδια μου, αλλά από ανθρώπους που έπρεπε επανειλημμένως να ξεναγήσω στην Αθήνα. Τούς είδα να αγοράζουν . . . 3 μπακλαβαδάκια για . . . δώρο! Κι ο ζαχαροπλάστης να με κοιτά απελπισμένος, όταν του ζητήθηκε να τα βάλει μέσα σε κουτί! Δεν είχε τέτοιο, ο χριστιανός . . . Προέλευση δεν θα σάς πω, αλλά είναι κάτοικοι κάποιων πολύ πολύ βόρειων χωρών . . .
Υπάρχει χώρα την οποία δεν θα θέλατε να επισκεφτείτε ξανά και γιατί;
Την Βόρεια Ινδία! Βρήκα την Κόλαση επί γης! Και δεν θέλω να ξαναπατήσω εκεί. Την ίδια Κόλαση βρήκα και στο λιμάνι τής Τζακάρτας, όπου είδα παιδάκια ολόγυμνα, να παίζουν μέσα στα νερά των οχετών! Σε αυτή τη γειτονιά, κάθε τρία χρόνια έρχεται η χολέρα, και αποδεκατίζει τούς μισούς κατοίκους, αυτής τής άθλιας παραγκούπολης . . .
Ιστορίες από τα ταξίδια της Στέλλας Αδαμαντίδου – και όχι μόνο – μπορείτε να διαβάσετε στο www.travelstories.gr
Last edited by a moderator:
