Despinna
Member
- Μηνύματα
- 174
- Likes
- 163
- Ταξίδι-Όνειρο
- Περού, Ινδία, Αργεντινή,
Καλησπέρα σε όλους τους ....ταξιδιώτες και τους λάτρεις των ταξιδιών.! 
Πάντα πιστευα ότι τα ονόματα έχουν μικρή σημασία στις συστάσεις....Τυπικά, με λένε Δέσποινα, διανύω τις αρχές τις δεκαετίας των τριάντα και μένω στην Αθήνα. Επί της ουσίας...είμαι (όπως με αποκαλούν κάποιοι φίλοι) μια ακόμα ταξιδιάρα ψυχή στον κόσμο ετούτο....ζω την καθημερινότητα όσο γινεται καλύτερα, αναζητώντας τρόπο-ευκαιρία-αφορμή για να πετάξω, να δω θάλασσα, βουνά, πόλεις, χωριά, να ρουφήξω όσο μπορώ κάτι από την ομορφιά του κόσμου...Αγαπάω πολύ την Ελλάδα και θεωρώ ότι έχει μοναδικές ομορφιές, άλλες κρυμμένες και άλλες φανερές, άλλες κοντά (λίμνη Δόξα, για να αναφέρω μια απο τις αγαπημένες κοντινές αποδράσεις), άλλες μακριά (ιδιαίτερη μνεια στην Κερκίνη που επισκέφθηκα πέρυσι και τόσο με μάγεψε, αλλα και σε τόσα μα τόσα μέρη!). Αλλά και το εξωτερικό, α, έχει γοητεία...τη γοητεία του διαφορετικού, - που όμως τελικά σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι παρα τη διαφορετικότητα της ιστορίας, των τόπων, των χώρων, των ανθρώπων, είμαστε άνθρωποι, και τα κοινά, αυτά που ενώνουν, ακόμα (ίσως και ιδίως)μέσα από τις διαφορές, είναι περισσότερα....Kαι είναι τα μικρά και
μεγάλα αυτά οδοιπορικά, ενα είδος ιδιαίτερης, πως να το πω, "περιουσίας...". Αγάπησα την Ισπανία ήδη απο το πρώτο μου ταξίδι (με τα λεφτά της υποτροφίας στο πρώτο ετος του πανεπιστημίου)....Παραλίγο να χάσω την πτήση απο τη Βαρκελώνη, δεν ηθελα να φυγω, η πολη δεν με αφηνε να φυγω, ειχε παλμό, ειχε το δικό της χρώμα, τα δικά της vibes, με "κρατούσε..." Και σίγουρα δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απο τους καλούς φίλους, τους φιλόξενους..Ξεχνιούνται τα χριστούγεννα στη Σεβίλη, φιλοξενούμενη σε μια καλή μου φίλη, Ισπανίδα, σε μια γειτονιά που όλοι οι δρόμοι είχαν ονόματα μουσικών οργάνων; Δεν ξεχνιούνται..! ομορφη πολη, όμορφος κόσμος....Ακόμα θυμάμαι τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που εμαθα στους δρόμους της πολης (pero mira como beben los peces en el rio....) Moυσικές, ταμπεραμέντο, έντονη η αραβική επιρροή, ζεστοί άνθρωποι, χορός, καλό φαγητό..! πηρα θυμάμαι 2 κιλά από τα σοκολατένια churron που εφτιαχνε η μητέρα της φίλης μου!.. Πάλι με τα λεφτά υποτροφίας (τον επόμενο χρόνο) και με τον ένα φακό να έχει εξαφανιστεί από το μάτι μου (τις πιο ακαταλληλες ώρες, όπως πάντα), προσγειώθηκα στο έδαφος της αφρικανικής ηπείρου…Τυνησία... Χάζεψα τον πολύβουο κόσμο στα σουκς, έκανα ιππασία στην έρημο της Τοζέρ, έπιασα φιλίες με μια νεογέννητη καμήλα (τον Πάολο!) και έγινα πιο πλούσια κρατώντας μέσα μου την εικόνα του ήλιου που γέρνει πάνω στους λόφους της ερήμου... Επιστροφή...Μεχρι το επόμενο ταξίδι....Φορώντας το ένα ρούχο πάνω από το άλλο (ότι ειχα μαζί μου και δεν είχα), ταξίδεψα πίσω στο χρόνο, αφήνοντας κάτι απ την ψυχή μου στο σοκάκι των αλχημιστών στην πόλη της Πράγας (ενα αγγιγμα στο άγαλμα της γέφυρας του Καρόλου, - υποσχεση επιστροφής)… Ένα στροβίλισμα με τα φύλλα που πέφτουν στον Πύργο των Ψαράδων στη Βουδαπέστη (ήταν και ο αποηχος εκείνης της βραδυας, με τα τσιγκάνικα βιολιά...)….Ιταλία, χώρα αγαπημένη, με καλούς φίλους….Τι κι αν ήταν χειμώνας, τι κι αν δεν έπαψε στιγμή να βρέχει, η φιλοξενία των φίλων με έκανε να αγαπήσω το Τορίνο σε μια δύσκολη για μένα προσωπική περίοδο της ζωής….Τί κι αν τον καφέ (καλόοοο καφέ) τον πίναμε στα όρθια, και το διάστημα παραμονής μας στην καφετέρια δεν ξεπερνούσε το ένα δεκάλεπτο, τι κι αν γίναμε μούσκεμα για να δούμε τον Πύργο του Τορίνο μεσα στην καταιγίδα επειδή ήθελα να δω τη θέα (άλλο αν όταν φθάσαμε στην κορυφή το μόνο που είδαμε ήταν μια πυκνή ομίχλη! και βροχή!!), τι κι αν νόμιζα ότι θα πάθω ρευματικά από την υγρασία, ενώ τα μανιτάρια φύτρωναν τεράστια στις άκρες των πεζοδρομίων, την βιομηχανική αυτή πόλη εγώ την αγάπησα….τρώγοντας κάστανα μια νύχτα στις όχθες του ποταμού, και αφήνοντας τις μικρές στεναχώριες να φύγουν, να πετάξουν μακριά, συνειδητοποίησα ότι η ζωή, ε, είναι ωραία, τελικά..! Και αλλες εποχές, άλλοι καλοί φίλοι, διαδρομές στην autostrada, ατέλειωτες βόλτες στη Ρώμη (και πολύ παγωτό!!), ένα αυτοσχέδιο βαλς στα σοκάκια της Φλωρεντίας, ένα τριαντάφυλλο από έναν εφήμερο παρ ολίγον έρωτα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου σε μια Βενετία με αρκετή συννεφιά και πολύ παραμύθι…τι κι αν με την επιστροφή στην Αθήνα εκανα ενα μηνα να παω για καφέ...(λιτότητα!) Αξιζε!! Και ο χρόνος περνάει...Νέες εμπειρίες..
Κουβέντες στα ισπανικά με κουβανούς φοιτητές στην πλατεία της Αβάνας, σκληρή ζωή – μα χαρούμενοι άνθρωποι, συγκοινωνία...προβληματική (κάποτε...φθάναμε...), παραλίες (πιο όμορφες να τις βλέπεις παρά να κολυμπάς σε αυτές), (αλλά υπέροχος βυθός!), και κολύμπι με τα δελφίνια, απλά,-ευτυχία….Κι αλλα χρόνια....Βερολίνο, μια μοντέρνα, χαρούμενη πόλη, με ανθρώπους φιλικούς, που….θυμούνται (ακόμα και τις πλευρές της ιστορίας που τους προκαλούν ντροπή), Αμστερνταμ (μια βόλτα –αστραπή, σύννεφα που αντανακλώνται στα νερά των καναλιών, τουλίπες, και …πολλά, πολλά ποδήλατα… ) Και ο χρόνος περνούσε....και ξαφνικά, ήρθε, η Μπριζ…πόλη που ερωτεύθηκα σε μια αίθουσα του κινηματογράφου και απλά «έπρεπε» να παω…..και πήγα, κάποια χρόνια αργότερα, σε ένα ταξίδι ξαφνικό, και απο τα πιο αγαπημένα μου…..Πολη -μυστήριο, χαμένη στην αχλή του χρόνου.....από την πρώτη στιγμή που κατέβηκα απ΄το τρένο ο χρόνος άρχισε να κυλάει διαφορετικά, - και εκεί, ανάμεσα στα κανάλια, και τα πυργόσπιτα, και τα γεφύρια, το περιττό έγινε περιττό, και τα πράγματα πήραν μια άλλη διάσταση, κρατώντας μόνο την ουσία, την πηγαία χαρά της ανακάλυψης της στιγμής, οτι ειναι πραγματικά σημαντικό...Κάθε γωνιά και μια αποκάλυψη.....Τι κι αν τόσο κρύο λίγες φορές εχω νιώσει στη ζωή μου...Η πόλη είναι απο μόνη της ένας μύθος, σε τυλίγει στο πέπλο της....κι αν ο ιππότης άργησε μια μέρα, ε, δεν πειράζει....εγώ σε αυτή την πόλη έχω αφήσει ένα χαμόγελο και ένα κομμάτι απ΄την ψυχή μου..... Κι ύστερα χάθηκα στον πολύβουο κόσμο των Βρυξελλών, μια κουκίδα στις χιλιάδες κουκίδες ανθρώπων που κινούνται βιαστικοί στην τεράστια, γνωστή πλατεία, για να χαθούν μετά στους γύρω δρόμους, απολαμβάνοντας πατάτες τηγανιτές σε χωνάκι και (την καλύτερη που έχω δοκιμάσει) ζεστή σοκολάτα...Σαφώς οι Βρυξέλλες δεν έχουν τη γοητεία της Μπριζ, ομως έχουν κίνηση, ενέργεια, παλμό και αρκετές ομορφιές, -στις οποίες προσωπικά παντως δεν θα συμπεριλάμβανα τον γνωστό μικρό "κατρουλιάρη", αλλά χαλάλι!). Οσο για τα τρένα, α, το Βέλγιο είναι απο τις πόλεις των τρένων (βγαλαμε και κουπονι πολλαπλων διαδρομων, άλλο αν στην τελευταία διαδρομή συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε εμεις να σημειώνουμε με το χέρι τις διαδρομές - ευτυχώς ο ελεγκτής έδειξε ευγένεια και κατανόηση ).Πάντα θα χρωστάω ενα μεγάλο ευχαριστώ στην παρέα του τρένου στην Οστάνδη (είχα αφησει πισω μου τσαντα με πορτοφολι, διαβατηριο, κτλ κτλ, - σίγουρα δεν θα την έβρισκα αν την ειχα ξεχάσει σε τρένο στην Αθήνα!)...Οστάνδη, πόλη-λιμάνι, με τους γλάρους να ετοιμάζονται να σε ξεπροβοδίσουν στο επόμενο ταξίδι και τις μυρωδιές απο τα χιλιαδες παράξενα θαλασσινά στα περιπτερα της παραλίας...Και η όμορφη Γάνδη, με το ποτάμι, τις γέφυρες, τα όμορφα κτίρια, και αυτό το υπέροχο, δωρικό, στιβαρό Κάστρο...σαν παιδικό παιχνίδι, αυστηρό, ακίνητο, θαρρείς και θα ανοίξουν οι πύλες και θα ορμήσουν καλπάζοντας οι ιππότες αλλων εποχών....Κοντέψαμε να χάσουμε το τελευταίο τρένο -αλλά άξιζε....! Τελευταία πινελιά, οι λαγοί που τρέχουν στις εκτάσεις του αεροδρομίου των Βρυξελλών..Νόμιζα ότι με γελαγαν τα μάτια μου....και όμως....! λαγοί να πηδάνε γύρω γύρω, αδιάφοροι (συνηθισμένοι μάλλον?) στις συνεχείς πτήσεις......Και οι μέρες περνάνε, με θύμησες και τον νου να ταξιδεύει.....Και μετά, η Κωνσταντινούπολη, όνειρο χρόνων που ήρθε "απλά" η στιγμή να πραγματοποιηθεί...τα λόγια φτωχά μπροστά σε αυτή την πανέμορφη πόλη....μια πολη που όλα βρίσκουν το χώρο τους.....και κάτι, κάτι συμβαίνει...εκεί, εκεί που ενώνονται δύο ήπειροι, εκεί που συναντώνται οι θάλασσες....εκεί, στο φως του Βοσπόρου, ενα φως που θαρρείς εξαυλώνει τα πάντα, που όμοιό του δεν εχω ξαναδει, και που απλά δεν μπορω να περιγράψω.....Και ξαφνικά....απο το πουθενά...κι άλλο ταξίδι....ξαφνικό, και καθόλου μα καθόλου αναμενόμενο (ουτε καν ιδιαίτερα επιθυμητό, θα έλεγα, με την εννοια οτι ποτε δεν ηταν στους νοητικους μου προορισμούς).....γιατί, το να έχεις φίλη (λαμπρο μυαλό) με υποτροφία στο Μουσείο Γκετί (L.A) , η οποία σε καλεί να σε φιλοξενήσει, προτείνοντας μάλιστα να συμβάλει στα έξοδα του ταξιδιού (δώρο για τα γενέθλιά σου), ε, είναι...τύχη! το να βρεις μεσα σε δεκα μέρες εισιτήρια μετ επιστροφής με κόστος περίπου 500 ευρω (για την αλλη ακρη του κόσμου...!), είναι ακόμα μεγαλύτερη τύχη....οι σκέψεις μου περί οικονομίας κράτησαν περίπου μιαμιση μέρα....οι ευκαιριες να περασεις μια εβδομαδα στην αλλη ακρη του κόσμου, φιλοξενούμενη, και να δεις τον ειρηνικό απο κοντά, δεν δίνονται κάθε μέρα...! κατι μερες αδειας που δεν ειχα παρει το καλοκαιρι (λογω εκτάκτων περιστατικών που με αναγκασαν να μεινω στην Αθήνα) ηρθαν και κουμπωσαν, και έτσι βρέθηκα καθ οδον για Αμερική, με μια ενδιάμεση στάση σε ενα χιονισμένο Παρίσι! Και ετσι απροβλεπτα, μετά απο καθυστερήσεις και 14 ωρες πτηση (δεν ειχα παραθυρο αλλα την εβγαλα την περισσοτερη ώρα στα πισω παραθυρα ορθια και τρώγοντας παγωτά -εχει κατι υπεροχα παγωτα στις υπερατλαντικες πτησεις η air france στην οικονομικη θεση) ,συζητώντας με τους αεροσυναδούς, ζητώντας κάθε φορά να μου εξηγησουν ποιες κορυφές περνούσαμε (γροιλανδια, καναδάς κτλ κτλ) εφθασα στην πολη των διασήμων "star" και των μεγάλων μεγεθών (όλα ειναι....extra large, απο τα αυτοκινητα, τους δρομους, τα σπιτια, μεχρι τα αναψυκτικά, και τις σοκολάτες)...Τα γνωστά "αστέρια" του χολυγουντ λιγο με εντυπωσίασαν, τα universal studios μου φάνηκαν πολυ τουριστικά, ενώ μου εκανε εντύπωση η οξύτητα των αντιθέσεων (η λιμουζίνα δίπλα στον άστεγο που κοιμόταν πανω στα αστέρια, -δυστυχώς οι άστεγοι στην πολη των διασημων ειναι πολλοί....) Δεν ξερω αν θα μπορουσα να ζήσω σε αυτή την πολη, παρα τις ανέσεις που φαίνεται να παρέχει...Εχει κατι που δεν εχουν οι πολεις που εχω δει, τουλάχιστον οι ευρωπαικες...Ελλειψη ιστορίας;...ισως....Εκείνο παντως που με γοήτευσε πιο πολυ ηταν η φυση...Το LA απο την κορυφη των λοφων της Σαντα Μονικα ειναι πραγματικά εντυπωσιακό...(τύφλα να έχει το jet lang, οχι, που θα εχανα hiking στους λοφους την επομενη μέρα το πρωί.....!! και αξιζε..!). Και, φυσικά, ο ειρηνικός...ο ειρηνικος με τις τεράστιες παραλίες, τους γλάρους, τους ψηλους φοινικες, τα κρύα νερα και τα περιεργα, θαρρεις χωρις αέρα, σαν να γεννιονται απ τον εαυτο τους, κύματα....Δυστυχως ενα ατυχημα εγινε αιτια να μην επισκεφθούμε την ερημο (η κοιλάδα του θανάτου δεν ειναι πολύ μακριά) ουτε να παμε με το καραβακι για να δουμε φαλαινες που συχνα κυκλοφορουν στα νερα του ειρηνικου (whales watching), και να ζήσουμε απο κοντά κάτι από την "εντατική" (μικρό το κακό και άμεσα αντιμετωπισιμο), αλλά ποτε δεν ξερεις.....οτι αφηνεις λενε πως σε "κυνηγά"....ισως κάποτε.....
Και κάπως ετσι οι μέρες περνάνε....με μεγάλες αποδράσεις -καποιες φορές-, -και μικρές αποδράσεις....γιατί και η χώρα μας ειναι γεμάτη απο ομορφιές..(μάτια -βλέμμα να έχει κανείς για να τις δει....)
Και ο νους, πάντα, στη φυγή....(έχει τόσα να δούμε αυτός ο κόσμος)...Ορίστε, δυο λογια ξεκίνησα να γράψω, και....χάθηκα.....στα ταξίδια που κουβαλω σαν μια μικρή μου περιουσία, στο νου και στην ψυχή, και σε όλα εκείνα (και είναι πολλάαααα!) που ακουμπούν στις προσδοκίες μου...Στις εικόνες που είδα, και ακόμα και σε εκείνες που εχασα, που ισως κρύβονται στην επομενη στροφή, στην επόμενη γωνία....Είναι ο νους, αυτό το μικρό αληταριό.....είναι "που ονειρέυεται πως φεύγει για ταξίδια...."
Να είμαστε καλά να ταξιδεύουμε, να ανοίγουμε τους δικους μας δρόμους σε αυτον τον κόσμο, τα δικα μας μικρα οδοιπορικά....στο κάτω κάτω, "Ταξιδιώτη, δρόμος δεν υπάρχει...τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας...."
Πάντα πιστευα ότι τα ονόματα έχουν μικρή σημασία στις συστάσεις....Τυπικά, με λένε Δέσποινα, διανύω τις αρχές τις δεκαετίας των τριάντα και μένω στην Αθήνα. Επί της ουσίας...είμαι (όπως με αποκαλούν κάποιοι φίλοι) μια ακόμα ταξιδιάρα ψυχή στον κόσμο ετούτο....ζω την καθημερινότητα όσο γινεται καλύτερα, αναζητώντας τρόπο-ευκαιρία-αφορμή για να πετάξω, να δω θάλασσα, βουνά, πόλεις, χωριά, να ρουφήξω όσο μπορώ κάτι από την ομορφιά του κόσμου...Αγαπάω πολύ την Ελλάδα και θεωρώ ότι έχει μοναδικές ομορφιές, άλλες κρυμμένες και άλλες φανερές, άλλες κοντά (λίμνη Δόξα, για να αναφέρω μια απο τις αγαπημένες κοντινές αποδράσεις), άλλες μακριά (ιδιαίτερη μνεια στην Κερκίνη που επισκέφθηκα πέρυσι και τόσο με μάγεψε, αλλα και σε τόσα μα τόσα μέρη!). Αλλά και το εξωτερικό, α, έχει γοητεία...τη γοητεία του διαφορετικού, - που όμως τελικά σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι παρα τη διαφορετικότητα της ιστορίας, των τόπων, των χώρων, των ανθρώπων, είμαστε άνθρωποι, και τα κοινά, αυτά που ενώνουν, ακόμα (ίσως και ιδίως)μέσα από τις διαφορές, είναι περισσότερα....Kαι είναι τα μικρά και
μεγάλα αυτά οδοιπορικά, ενα είδος ιδιαίτερης, πως να το πω, "περιουσίας...". Αγάπησα την Ισπανία ήδη απο το πρώτο μου ταξίδι (με τα λεφτά της υποτροφίας στο πρώτο ετος του πανεπιστημίου)....Παραλίγο να χάσω την πτήση απο τη Βαρκελώνη, δεν ηθελα να φυγω, η πολη δεν με αφηνε να φυγω, ειχε παλμό, ειχε το δικό της χρώμα, τα δικά της vibes, με "κρατούσε..." Και σίγουρα δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απο τους καλούς φίλους, τους φιλόξενους..Ξεχνιούνται τα χριστούγεννα στη Σεβίλη, φιλοξενούμενη σε μια καλή μου φίλη, Ισπανίδα, σε μια γειτονιά που όλοι οι δρόμοι είχαν ονόματα μουσικών οργάνων; Δεν ξεχνιούνται..! ομορφη πολη, όμορφος κόσμος....Ακόμα θυμάμαι τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια που εμαθα στους δρόμους της πολης (pero mira como beben los peces en el rio....) Moυσικές, ταμπεραμέντο, έντονη η αραβική επιρροή, ζεστοί άνθρωποι, χορός, καλό φαγητό..! πηρα θυμάμαι 2 κιλά από τα σοκολατένια churron που εφτιαχνε η μητέρα της φίλης μου!
.. Πάλι με τα λεφτά υποτροφίας (τον επόμενο χρόνο) και με τον ένα φακό να έχει εξαφανιστεί από το μάτι μου (τις πιο ακαταλληλες ώρες, όπως πάντα), προσγειώθηκα στο έδαφος της αφρικανικής ηπείρου…Τυνησία... Χάζεψα τον πολύβουο κόσμο στα σουκς, έκανα ιππασία στην έρημο της Τοζέρ, έπιασα φιλίες με μια νεογέννητη καμήλα (τον Πάολο!) και έγινα πιο πλούσια κρατώντας μέσα μου την εικόνα του ήλιου που γέρνει πάνω στους λόφους της ερήμου... Επιστροφή...Μεχρι το επόμενο ταξίδι....Φορώντας το ένα ρούχο πάνω από το άλλο (ότι ειχα μαζί μου και δεν είχα), ταξίδεψα πίσω στο χρόνο, αφήνοντας κάτι απ την ψυχή μου στο σοκάκι των αλχημιστών στην πόλη της Πράγας (ενα αγγιγμα στο άγαλμα της γέφυρας του Καρόλου, - υποσχεση επιστροφής)… Ένα στροβίλισμα με τα φύλλα που πέφτουν στον Πύργο των Ψαράδων στη Βουδαπέστη (ήταν και ο αποηχος εκείνης της βραδυας, με τα τσιγκάνικα βιολιά...)….Ιταλία, χώρα αγαπημένη, με καλούς φίλους….Τι κι αν ήταν χειμώνας, τι κι αν δεν έπαψε στιγμή να βρέχει, η φιλοξενία των φίλων με έκανε να αγαπήσω το Τορίνο σε μια δύσκολη για μένα προσωπική περίοδο της ζωής….Τί κι αν τον καφέ (καλόοοο καφέ) τον πίναμε στα όρθια, και το διάστημα παραμονής μας στην καφετέρια δεν ξεπερνούσε το ένα δεκάλεπτο, τι κι αν γίναμε μούσκεμα για να δούμε τον Πύργο του Τορίνο μεσα στην καταιγίδα επειδή ήθελα να δω τη θέα (άλλο αν όταν φθάσαμε στην κορυφή το μόνο που είδαμε ήταν μια πυκνή ομίχλη! και βροχή!!), τι κι αν νόμιζα ότι θα πάθω ρευματικά από την υγρασία, ενώ τα μανιτάρια φύτρωναν τεράστια στις άκρες των πεζοδρομίων, την βιομηχανική αυτή πόλη εγώ την αγάπησα….τρώγοντας κάστανα μια νύχτα στις όχθες του ποταμού, και αφήνοντας τις μικρές στεναχώριες να φύγουν, να πετάξουν μακριά, συνειδητοποίησα ότι η ζωή, ε, είναι ωραία, τελικά..! Και αλλες εποχές, άλλοι καλοί φίλοι, διαδρομές στην autostrada, ατέλειωτες βόλτες στη Ρώμη (και πολύ παγωτό!!), ένα αυτοσχέδιο βαλς στα σοκάκια της Φλωρεντίας, ένα τριαντάφυλλο από έναν εφήμερο παρ ολίγον έρωτα στην πλατεία του Αγίου Μάρκου σε μια Βενετία με αρκετή συννεφιά και πολύ παραμύθι…τι κι αν με την επιστροφή στην Αθήνα εκανα ενα μηνα να παω για καφέ...(λιτότητα!) Αξιζε!! Και ο χρόνος περνάει...Νέες εμπειρίες..Κουβέντες στα ισπανικά με κουβανούς φοιτητές στην πλατεία της Αβάνας, σκληρή ζωή – μα χαρούμενοι άνθρωποι, συγκοινωνία...προβληματική (κάποτε...φθάναμε...), παραλίες (πιο όμορφες να τις βλέπεις παρά να κολυμπάς σε αυτές), (αλλά υπέροχος βυθός!), και κολύμπι με τα δελφίνια, απλά,-ευτυχία….Κι αλλα χρόνια....Βερολίνο, μια μοντέρνα, χαρούμενη πόλη, με ανθρώπους φιλικούς, που….θυμούνται (ακόμα και τις πλευρές της ιστορίας που τους προκαλούν ντροπή), Αμστερνταμ (μια βόλτα –αστραπή, σύννεφα που αντανακλώνται στα νερά των καναλιών, τουλίπες, και …πολλά, πολλά ποδήλατα… ) Και ο χρόνος περνούσε....και ξαφνικά, ήρθε, η Μπριζ…πόλη που ερωτεύθηκα σε μια αίθουσα του κινηματογράφου και απλά «έπρεπε» να παω…..και πήγα, κάποια χρόνια αργότερα, σε ένα ταξίδι ξαφνικό, και απο τα πιο αγαπημένα μου…..Πολη -μυστήριο, χαμένη στην αχλή του χρόνου.....από την πρώτη στιγμή που κατέβηκα απ΄το τρένο ο χρόνος άρχισε να κυλάει διαφορετικά, - και εκεί, ανάμεσα στα κανάλια, και τα πυργόσπιτα, και τα γεφύρια, το περιττό έγινε περιττό, και τα πράγματα πήραν μια άλλη διάσταση, κρατώντας μόνο την ουσία, την πηγαία χαρά της ανακάλυψης της στιγμής, οτι ειναι πραγματικά σημαντικό...Κάθε γωνιά και μια αποκάλυψη.....Τι κι αν τόσο κρύο λίγες φορές εχω νιώσει στη ζωή μου...Η πόλη είναι απο μόνη της ένας μύθος, σε τυλίγει στο πέπλο της....κι αν ο ιππότης άργησε μια μέρα, ε, δεν πειράζει....εγώ σε αυτή την πόλη έχω αφήσει ένα χαμόγελο και ένα κομμάτι απ΄την ψυχή μου..... Κι ύστερα χάθηκα στον πολύβουο κόσμο των Βρυξελλών, μια κουκίδα στις χιλιάδες κουκίδες ανθρώπων που κινούνται βιαστικοί στην τεράστια, γνωστή πλατεία, για να χαθούν μετά στους γύρω δρόμους, απολαμβάνοντας πατάτες τηγανιτές σε χωνάκι και (την καλύτερη που έχω δοκιμάσει) ζεστή σοκολάτα...Σαφώς οι Βρυξέλλες δεν έχουν τη γοητεία της Μπριζ, ομως έχουν κίνηση, ενέργεια, παλμό και αρκετές ομορφιές, -στις οποίες προσωπικά παντως δεν θα συμπεριλάμβανα τον γνωστό μικρό "κατρουλιάρη", αλλά χαλάλι!). Οσο για τα τρένα, α, το Βέλγιο είναι απο τις πόλεις των τρένων (βγαλαμε και κουπονι πολλαπλων διαδρομων, άλλο αν στην τελευταία διαδρομή συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε εμεις να σημειώνουμε με το χέρι τις διαδρομές - ευτυχώς ο ελεγκτής έδειξε ευγένεια και κατανόηση ).Πάντα θα χρωστάω ενα μεγάλο ευχαριστώ στην παρέα του τρένου στην Οστάνδη (είχα αφησει πισω μου τσαντα με πορτοφολι, διαβατηριο, κτλ κτλ, - σίγουρα δεν θα την έβρισκα αν την ειχα ξεχάσει σε τρένο στην Αθήνα!)...Οστάνδη, πόλη-λιμάνι, με τους γλάρους να ετοιμάζονται να σε ξεπροβοδίσουν στο επόμενο ταξίδι και τις μυρωδιές απο τα χιλιαδες παράξενα θαλασσινά στα περιπτερα της παραλίας...Και η όμορφη Γάνδη, με το ποτάμι, τις γέφυρες, τα όμορφα κτίρια, και αυτό το υπέροχο, δωρικό, στιβαρό Κάστρο...σαν παιδικό παιχνίδι, αυστηρό, ακίνητο, θαρρείς και θα ανοίξουν οι πύλες και θα ορμήσουν καλπάζοντας οι ιππότες αλλων εποχών....Κοντέψαμε να χάσουμε το τελευταίο τρένο -αλλά άξιζε....! Τελευταία πινελιά, οι λαγοί που τρέχουν στις εκτάσεις του αεροδρομίου των Βρυξελλών..Νόμιζα ότι με γελαγαν τα μάτια μου....και όμως....! λαγοί να πηδάνε γύρω γύρω, αδιάφοροι (συνηθισμένοι μάλλον?) στις συνεχείς πτήσεις......Και οι μέρες περνάνε, με θύμησες και τον νου να ταξιδεύει.....Και μετά, η Κωνσταντινούπολη, όνειρο χρόνων που ήρθε "απλά" η στιγμή να πραγματοποιηθεί...τα λόγια φτωχά μπροστά σε αυτή την πανέμορφη πόλη....μια πολη που όλα βρίσκουν το χώρο τους.....και κάτι, κάτι συμβαίνει...εκεί, εκεί που ενώνονται δύο ήπειροι, εκεί που συναντώνται οι θάλασσες....εκεί, στο φως του Βοσπόρου, ενα φως που θαρρείς εξαυλώνει τα πάντα, που όμοιό του δεν εχω ξαναδει, και που απλά δεν μπορω να περιγράψω.....Και ξαφνικά....απο το πουθενά...κι άλλο ταξίδι....ξαφνικό, και καθόλου μα καθόλου αναμενόμενο (ουτε καν ιδιαίτερα επιθυμητό, θα έλεγα, με την εννοια οτι ποτε δεν ηταν στους νοητικους μου προορισμούς).....γιατί, το να έχεις φίλη (λαμπρο μυαλό) με υποτροφία στο Μουσείο Γκετί (L.A) , η οποία σε καλεί να σε φιλοξενήσει, προτείνοντας μάλιστα να συμβάλει στα έξοδα του ταξιδιού (δώρο για τα γενέθλιά σου), ε, είναι...τύχη! το να βρεις μεσα σε δεκα μέρες εισιτήρια μετ επιστροφής με κόστος περίπου 500 ευρω (για την αλλη ακρη του κόσμου...!), είναι ακόμα μεγαλύτερη τύχη....οι σκέψεις μου περί οικονομίας κράτησαν περίπου μιαμιση μέρα....οι ευκαιριες να περασεις μια εβδομαδα στην αλλη ακρη του κόσμου, φιλοξενούμενη, και να δεις τον ειρηνικό απο κοντά, δεν δίνονται κάθε μέρα...! κατι μερες αδειας που δεν ειχα παρει το καλοκαιρι (λογω εκτάκτων περιστατικών που με αναγκασαν να μεινω στην Αθήνα) ηρθαν και κουμπωσαν, και έτσι βρέθηκα καθ οδον για Αμερική, με μια ενδιάμεση στάση σε ενα χιονισμένο Παρίσι! Και ετσι απροβλεπτα, μετά απο καθυστερήσεις και 14 ωρες πτηση (δεν ειχα παραθυρο αλλα την εβγαλα την περισσοτερη ώρα στα πισω παραθυρα ορθια και τρώγοντας παγωτά -εχει κατι υπεροχα παγωτα στις υπερατλαντικες πτησεις η air france στην οικονομικη θεση) ,συζητώντας με τους αεροσυναδούς, ζητώντας κάθε φορά να μου εξηγησουν ποιες κορυφές περνούσαμε (γροιλανδια, καναδάς κτλ κτλ) εφθασα στην πολη των διασήμων "star" και των μεγάλων μεγεθών (όλα ειναι....extra large, απο τα αυτοκινητα, τους δρομους, τα σπιτια, μεχρι τα αναψυκτικά, και τις σοκολάτες)...Τα γνωστά "αστέρια" του χολυγουντ λιγο με εντυπωσίασαν, τα universal studios μου φάνηκαν πολυ τουριστικά, ενώ μου εκανε εντύπωση η οξύτητα των αντιθέσεων (η λιμουζίνα δίπλα στον άστεγο που κοιμόταν πανω στα αστέρια, -δυστυχώς οι άστεγοι στην πολη των διασημων ειναι πολλοί....) Δεν ξερω αν θα μπορουσα να ζήσω σε αυτή την πολη, παρα τις ανέσεις που φαίνεται να παρέχει...Εχει κατι που δεν εχουν οι πολεις που εχω δει, τουλάχιστον οι ευρωπαικες...Ελλειψη ιστορίας;...ισως....Εκείνο παντως που με γοήτευσε πιο πολυ ηταν η φυση...Το LA απο την κορυφη των λοφων της Σαντα Μονικα ειναι πραγματικά εντυπωσιακό...(τύφλα να έχει το jet lang, οχι, που θα εχανα hiking στους λοφους την επομενη μέρα το πρωί.....!! και αξιζε..!). Και, φυσικά, ο ειρηνικός...ο ειρηνικος με τις τεράστιες παραλίες, τους γλάρους, τους ψηλους φοινικες, τα κρύα νερα και τα περιεργα, θαρρεις χωρις αέρα, σαν να γεννιονται απ τον εαυτο τους, κύματα....Δυστυχως ενα ατυχημα εγινε αιτια να μην επισκεφθούμε την ερημο (η κοιλάδα του θανάτου δεν ειναι πολύ μακριά) ουτε να παμε με το καραβακι για να δουμε φαλαινες που συχνα κυκλοφορουν στα νερα του ειρηνικου (whales watching), και να ζήσουμε απο κοντά κάτι από την "εντατική" (μικρό το κακό και άμεσα αντιμετωπισιμο), αλλά ποτε δεν ξερεις.....οτι αφηνεις λενε πως σε "κυνηγά"....ισως κάποτε.....
Και κάπως ετσι οι μέρες περνάνε....με μεγάλες αποδράσεις -καποιες φορές-, -και μικρές αποδράσεις....γιατί και η χώρα μας ειναι γεμάτη απο ομορφιές..(μάτια -βλέμμα να έχει κανείς για να τις δει....)
Και ο νους, πάντα, στη φυγή....(έχει τόσα να δούμε αυτός ο κόσμος)...Ορίστε, δυο λογια ξεκίνησα να γράψω, και....χάθηκα.....στα ταξίδια που κουβαλω σαν μια μικρή μου περιουσία, στο νου και στην ψυχή, και σε όλα εκείνα (και είναι πολλάαααα!) που ακουμπούν στις προσδοκίες μου...Στις εικόνες που είδα, και ακόμα και σε εκείνες που εχασα, που ισως κρύβονται στην επομενη στροφή, στην επόμενη γωνία....Είναι ο νους, αυτό το μικρό αληταριό.....είναι "που ονειρέυεται πως φεύγει για ταξίδια...."
Να είμαστε καλά να ταξιδεύουμε, να ανοίγουμε τους δικους μας δρόμους σε αυτον τον κόσμο, τα δικα μας μικρα οδοιπορικά....στο κάτω κάτω, "Ταξιδιώτη, δρόμος δεν υπάρχει...τον δρόμο τον φτιάχνεις προχωρώντας...."
Α και by the way, είμαστε 3 Δέσποινες ως τώρα σ' ένα ποστ!!
