Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Krekouzas]

Ο δρόμος τις επιστροφής ήταν γλυκός. Είμασταν γεμάτη ενέργεια και χαρά!!! Ήταν μια ακόμη μέρα κερδισμένη, απο αυτές που ποτέ δεν ξεχνάς!!!

Ήταν που προσέχαμε μην λερωθούμε ή γίνουμε μούσκεμα...

Αυτό το παιδάκι και το χαμόγελό του δεν θα το ξεχάσω ποτέ!!!!

 

[Krekouzas]

Εδώ η προσπάθεια να μείνουμε καθαροί!!!!

Ενώ όταν το έχεις πάρει απόφαση ότι θα γίνεις χάλια, το γυρνάς και στην πλακίτσα.

Και εκεί που είπαμε τη γλιτώσαμε τη βροχή....

Nα και η τροπική καταιγίδα. Ο Γιώργος με τα γυαλιά του να μην βλέπει τιποτα, και οι κλίσεις και τα μεγέθη απο τις σκάλες να είναι για εμάς πρωτόγνωρα.

Μέσα στη σπηλιά θυμάμαι τουλάχιστο δύο με τρεις καταρράκτες.

Και η έξοδος της σπηλιάς!

Let the magic begin...

 

[Yorgos]

Ξυπνήσαμε κυριολεκτικά κομμάτια, πονούσαμε ολόκληροι κι ακόμη και για το πρωινό πήγαμε αργά. Θέλαμε να δούμε τα υπόλοιπα χάιλάιτ του νησιού αλλά χωρίς οργανωμένη εκδρομή επειδή ήταν ακριβές, οπότε αποφασίσαμε να πάρουμε ένα ταξί για την πόλη κι από κει να δούμε τι επιλογές θα είχαμε. Τελικώς διαπραγματευτήκαμε με το βανάκι-ταξί που βρήκαμε έξω από το ξενοδοχείο και συμφωνήσαμε να μας πάει αυτός σε όλα τα μέρη που θέλαμε με αντίτιμο 62€. Με βάση το κόστος της οργανωμένης εκδρομής, ήταν καλό deal. Θα είχαμε και το πλεονέκτημα ότι θα μπορούσαμε να πάμε όπου θέλουμε και να μείνουμε για όσο χρόνο θέλαμε.

Η πρώτη μας στάση θα ήταν στο Nanda Blue Hole, το οποίο είχα επιλέξει αντί του Riri Blue Hole. Η διαδρομή έκλεψε την παράσταση, με τους ατέλειωτους φοίνικες να λάμπουν κάτω από τον πεντακάθαρο ουρανό. Φτάσαμε 35 λεπτά αργότερα, πληρώσαμε τα 8€ έκαστος και διαπιστώσαμε πως ήμασταν μόνοι μας, συν τρία παιδάκια. Πραγματικά απίστευτο χρώμα το νερό κι εκπληκτικό το τοπίο, ακόμη κι εγώ που δεν το έχω με το μπάνιο δεν κρατήθηκα και βούτηξα. Ήταν απλά φανταστικά και τα νερά και η αίσθηση απομόνωσης, κρίμα που ήταν άπατα παντού κι ως εκ τούτου δεν μπορούσε να βουτήξει και ο Κρεκουζάκος. Tα ψάρια ήταν τεράστια, το νερό εκπληκτικό, τα παιδάκια που χαχάνιζαν παίζοντας και βουτώντας έδιναν μια αίσθηση χαμένου παραδείσου, που αποτυπωνόταν στο χαμόγελο της μικρής Anali.

Ξυπνήσαμε τον οδηγό μας που είχε κοιμηθεί κάτω από τα δέντρα και συνεχίσαμε για την επόμενη στάση, τη Champagne beach. Είχε συννεφιά, δεν ήταν και οι ιδεατές συνθήκες, αλλά ακόμη κι έτσι μόλις αντίκρυσα το χρώμα του νερού ένα θετικό σοκ το έπαθα. Γουάου! Και πώς γίνεται αυτή η παραλιάρα να είναι εντελώς άδεια; Είχε μόνο δυο παράγκες με έναν υπάλληλο η καθεμιά. Η μια εκτελούσε χρέη μπαρ και η άλλη εστιατορίου με τρία πλαστικά τραπέζια κι αυτό ήταν όλο. Για να μοιράσουμε τη δαπάνη πήραμε αναψυκτικά από τη μια παράγκα και μία πίτσα αξίας 4€ από την άλλη. Έριχνε ψιλόβροχο για 10 λεπτά και μετά σταματούσε. Η πωλήτρια είχε ένα χαμόγελο τόσο αθώο που σε σκλάβωνε. Μόλις βγήκε ο ήλιος μπήκαμε να βουτήξουμε, εκπληκτικό το νερό, δεν ήθελα να βγω... Η πίτσ που θα έκανε 10 λεπτά να ετοιμαστεί τελικώς έκανε τρία τέταρτα, αλλά κανείς δε μετρούσε το χρόνο. Μέχρι κι ο οδηγός μας που ήρθε να δει αν θέλαμε να συνεχίσουμε παρήγγειλε φαγητό και μας είπε “κάντε κανένα μπάνιο ακόμη ρε παιδιά”. Είχαμε συμφωνήσει να τον δεσμεύσουμε για 5-6 ώρες, τελικώς μας είχε για 7,5 ώρες, καλά να είναι ο άνθρωπος.

Η διαδρομή για την επόμενη στάση μας ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή. Έπιασα την κουβέντα με τον οδηγό, που μας έδειχνε ποιες μεγάλες εκτάσεις αγόρασαν Ιάπωνες και Κινέζοι επενδυτές με σκοπό να καλλιεργήσουν κοκοφοίνικες. Υπέθεσα πως ο σκοπός θα ήταν το φοινικέλαιο για κοσμητικούς λόγους, αλλά ο οδηγός επέμενε πως χρησιμοποιούν τις καρύδες ως καύσιμα. Όπως και να έχει, ένας Αυστραλός εκατομμυριούχος ήδη αγόρασε ένα νησί με σκοπό να το μετατρέψει σε ξενοδοχείο πολυτελείας.

Φτάσαμε και στο Port Orly, για το οποίο είχα διαβάσει ότι είναι αξιοθέατο, αλλά δε θυμόμουν ακριβώς για ποιο λόγο. Λόγω του ονόματος θεώρησα πως θα είναι κάποιο γραφικό ψαροχώρι, αλλά αντ' αυτού αντικρύσαμε μια παραλία όπου μια μανούλα έπαιζε με τα τρία παιδιά της κι ένα sandbar που έφτανε σχεδόν μέχρι το απέναντι τροπικό νησί. Περπατώντας με το νερό λίγο πιο κάτω από τη γάμπα στο βαθύτερο σημείο, φτάσαμε εύκολα. Βγήκε κι ο ήλιος κι απολαύσαμε άλλο ένα exclusive μπάνιο. Φοβερό γαλάζιο, δεν το χόρταινες. Κάναμε μια βόλτα και γύρω από την κοινότητα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ήταν αργά, οδηγούσε και λίγο απότομα στις στροφές ο δικός μας κι ανακατεύτηκε ο Κώστας.

Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο, προσπάθησα να σχεδιάσω τι διάολο θα κάναμε στο Malekula, προς το οποίο θα πετούσαμε την επομένη. Το μόνο πρακτορείο για τρεκ που κατάφερα να βρω online ήταν το Μalampa Travel, για το οποίο διάβασα τραγικές κριτικές, μεταξύ άλλων σε κάποιες περιπτώσεις: παίρνουν τα χρήματα και μετά εξαφανίζονται. Προσπάθησα να επικοινωνήσω πάντως μαζί τους, είχαν αλλάξει μέιλ από αυτό που αναγραφόταν στη σελίδα τους, μου έδωσαν άλλο μέιλ αλλά μάλλον μου το είπαν λάθος, ε ασταδιαλα. Μάλλον θα εγκαταλείπαμε το τρεκ στο Malekula.

Πήγαμε για δείπνο στο παραδιπλανό κατάλυμα, που διέθετε το γκουρμέ Restaurant1606. Ευτυχώς δέχθηκαν να μας σερβίρουν το μεσημεριανό μενού, διότι οι τιμές του δείπνου ήταν άνω των 30€ κατ' άτομο. Υπερτιμημένο το φαγητό, εγώ πλήρωσα 15 ευρώ για μια μικρή σαλάτα με γαρίδες και άλλα 3€ για ένα μπουκάλι νερό. Γενικά στο φαγητό δε θα πάρει καλό βαθμό το Βανουάτου.

Μας έμενε και το αυριανό πρωινό, το οποίο μόλις έγινε μικρότερο αφού... για άλλη μια φορά η Air Vanuatu άλλαξε ώρα πτήσης και θα πετούσαμε 2 ώρες νωρίτερα, το οποίο ήταν πολύ κρίμα διότι θέλαμε να κάνουμε το τουρ του Β Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά με την αλλαγή δε θα προλαβαίναμε. Τελικώς, αργά το βράδυ βρήκα τηλεφωνικώς έναν τύπο που δέχτηκε να μας παραλάβει στις 7.30 το πρωί, να μας κάνει το τουρ πριβέ και μετά να μας αφήσει στο αεροδρόμιο, για 36€/άτομο. Για να δούμε τι θα δούμε...

 

[Yorgos]

Πολύ όμορφες οι διαδρομές στο Σάντο γενικώς.

Το blue hole, όνομα και πράγμα.

Ε, σε κάποια σημεία λόγω καθρεπτισμού έμοιαζε και με green hole.

Aλλά βασικά γαλάζιο είναι, βαθιά γαλάζιο.

Α ναι, είχαμε και παρέα.

Κι ο βυθός ήταν εξαιρετικός, με πολύχρωμες ψαρούκλες.

Ο πρεσβευτής της νέας τεχνολογίας καθοδηγεί τη νέα γενιά.

Κολλητικός ο ύπνος.

Ένα νησί σαν κι αυτό απέναντι είναι που πουλήθηκε σε Αυστραλό.

Πρώτη θέα της Champagne Beach.

Παραγγέλνοντας πίτσα στο Champagne Beach, η κοπελίτσα μας δείχνει τα διαφορετικά μεγέθη.

Η παραλία στο Champagne Beach, ο μόνος λουόμενος είναι ο Κρεκούζας.

Σε άλλη χώρα θα ήταν γεμάτη με εστιατόρια, τουρίστες κανένα πεντάστερο...

Αγαπάμε διαδρομές.

Port Orly, στο βάθος το sandbar που οδηγεί στο νησί.

Εμείς και οι αγελάδες ήμασταν. Ανεξερεύνητη η χώρα, πραγματικά.

Νέο είδος ψαριού, η κρεκουζοζαργάνα.

Φτάσαμε και στο νησάκι...

Ρηχό το νερό, βάθαινε σε κάποιο σημείο, αλλά έφτανες άνετα περπατώντας.

Μαμά με τα παιδάκια της. Τι εικόνες, τι χώρα!

 

[Krekouzas]

Αυτή η μέρα στο Espiritu Santo ήταν όχι μόνο από τις πιο όμορφες όλου του ταξιδιού μα και απο τις πιο χαλαρές!!!!


Ααααχ αυτές οι Blue Lagoons....

Ευτυχώς ένας τουλάχιστον απο εμάς ήξερε ν κολυμπάει...

Η πανοραμική θα μπορούσε να βγει και καλυτερ... μα ήθελα να τονίσω το ότι είμασταν εντελώς μόνοι μας εδώ!!! Όλοι πάνε στα, ακριβώς δίπλα, Νησιά Φίτζι για τις παραλίες και διακοπές . Ενώ εδώ νομίζω αξίζει πολύ περισσότερο.

Εμένα το νησάκι απέναντι μου θύμισε το βιβλίο του μικρού Πρίγκιπα, όπου ένα φίδι τρώει εναν ελέφαντα!

Πως φαίνεται η παραλία όταν είσαι μέσα στο νερό!!!

Όνειρο. Να μην θέλεις να φύγεις!

 

[Krekouzas]

Και η δεύτερη παραλία ήταν εξίσου εντυπωσιακή. Και ξανά μόνοι μας, με εξαίρεση κάτι παιδάκια που έπαιζαν.

Πηγαίνοντας στο διπλανό νησί με... τα πόδια!!!

Heaven is a place on earth...

 

[alma]

Πιο πολύ από τα γαλανά νερά, την βλάστηση και την ομορφιά του τοπίου για μένα αξίζει η φωτογραφία με το παιδάκι που είναι ευτυχισμένο με ένα τόσο απλό και φτηνό παιχνίδι. Ίσως η πιο συγκινητική φωτο της ιστορίας.
Ειδικά αν κάνει κάποιος σύγκριση με πλούσιες χώρες που γκρινιάζουν παιδιά αν δεν αγοράσουν καινούργιο παιχνίδι μια φορά στις 15, πραγματικά μοιάζει τεράστια η διαφορά.

 

[Yorgos]

Ο καλός κυριούλης που ήρθε να μας πάρει για το τουρ άργησε ένα εικοσάλεπτο. Επρόκειτο για ένα συμπαθή χοντρούλη από το Port Vila που είχε μετεγκατασταθεί στο Σάντο. Επειδή τα είχε τα χρονάκια του, θυμόταν καλά τις εποχές προ ανεξαρτησίας (1980) και, ως είθισται, τις αναπολεί. Βασικά όλους όσους ρώτησα το ίδιο μας είπαν, αναμενόμενο. Είχε έρθει με ένα ταλαιπωρημένο βανάκι, το οποίο θα ήταν όλο για μας, αφού δε βρέθηκαν άλλοι πελάτες, εξ ου και το τουρ θα ήταν πριβέ. Τα Αγγλικά του είχαν μια άθλια προφορά ενώ ήταν και ψευδός, με αποτέλεσμα ο Κώστας να μην τον πολυκαταλαβαίνει.


Ξεκινήσαμε από το μουσείο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στο Luganville. Αναρωτήθηκα αν λειτουργεί αυτό, διότι είχα διαβάσει πως δεν είναι ακόμη έτοιμο. Η αλήθεια ήταν κάπου στη μέση. Το μουσείο μπορεί να είναι ακόμη στα σπάργανα, υπάρχει όμως ένας χώρος όπου σου εξηγούν το πρότζεκτ το οποίο ετοιμάζουν. Ένας -πάλι- ευγενέστατος τύπος μας υποδέχθηκε και μας εξήγησε πως ελπίζουν το μουσείο να λειτουργεί κάποια στιγμή το 2021. Έχουν έναν Αυστραλό εθελοντή, του οποίου η δουλειά είναι να βρει χρηματοδότηση, προφανώς από ξένους οργανισμούς, διότι το πρότζεκτ είναι μεγάλο.

Ομολογώ ότι πριν πάμε στο χώρο όπου προορίζεται να γίνει το μουσείο δεν είχα συνειδητοποιήσει το ρόλο που έπαιξε στην ιστορία του Βανουάτου ο Δεύτερος Παγκόσμιος. Είχα διαβάσει πως υπάρχουν κάποια πεσμένα αεροπλάνα που μπορεί να δει κανείς, πως ένα από τα βασικά αξιοθέατα της χώρας είναι η κατάδυση για να δει κανείς το Coolidge, κατά πολλούς το πιο εντυπωσιακό από τα ναυάγια που βρίσκονται κοντά σε ακτή παγκοσμίως. Δεν είχα όμως ιδέα της έκτασης της αμερικάνικης βάσης στο Βανουάτου, όπου σε ελάχιστο χρόνο έγιναν απίστευτα πράγματα: με τους Ιάπωνες να έχουν καταλάβει ήδη από το 1942 τα νησιά Σολομώντα και την Παπούα Νέα Γουινέα, οι Αμερικανοί χρειάζονταν μια μεγάλη βάση για να λειτουργήσει ως ανάχωμα σε πιθανή προέλαση τους στην Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία. Επέλεξαν το Σάντο (και το Εφάτε σε μικρότερη κλίμακα) και μεταφέροντας δεκάδες χιλιάδες τόνους εξοπλισμού και προμηθειών σε μια γιγαντιαία επιχείρηση άρχιζαν να κτίζουν ταχύτατα νοσοκομεία, στρατόπεδα, δρόμους, αεροδρόμια, αποθήκες, προβλήτες... Ενδεικτικό είναι ότι σύντομα έφεραν... 100.000 στρατιώτες που αργότερα έφτασαν τους 400.000!! Όλα αυτά συνέβησαν στο μικρό νησάκι στο οποίο βρισκόμασταν και στο οποίο τις δύο προηγούμενες ημέρες κάναμε τα μπάνια μας και σκαρφαλώναμε βράχια σε ένα εντυπωσιακό τρεκ.

Στα πλαίσια της δημιουργίας της βάσης, έφτασε στο νησί και το πλοίο Coolidge, το οποίο πριν τον πόλεμο λειτουργούσε ως κρουαζιερόπλοιο, αλλά επιτάχθηκε και μετέφερε στρατιώτες. Είχε όμως την ατυχία φτάνοντας στο Σάντο να προσκρούσει σε φιλική νάρκη (!) και να βυθιστεί.

Είδαμε ένα καταπληκτικό βίντεο με συνέντευξη του τελευταίου επιζήσαντα από τη βύθιση του Coolidge, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και ο τελευταίος επιζήσας της D-Day! To βίντεο εξηγούσε τον απίστευτο αριθμό κτιρίων, αποθηκών και υποδομών που κρύβονται κάτω από την τροπική βλάστηση του νησιού, ορισμένα εκ των οποίων θα πηγαίναμε ευθύς να επισκεφθούμε. Ελπίζω να το ολοκληρώσουν οι άνθρωποι το έργο τους, το σάιτ του μουσείου για όποιον ενδιαφέρεται βρίσκεται εδώ: https://southpacificwwiimuseum.com/

Ξεκινήσαμε λοιπόν και για το επόμενο δίωρο ο φίλος μας μας έδειξε άπειρα στοιχεία που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως αποτελούσαν απομεινάρια του Πολέμου: σιλό/αποθήκες όπλων και πυρομαχικών που είχαν μετατραπεί πλέον σε αποθήκες, καταστήματα ή και σπίτια διατηρώντας τη χαρακτηριστική τους οροφή, ατελείωτα μπούνκερ κατά μήκος του δρόμου ή κάτω από φοίνικες, ένα απίθανα εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο από τη δεκαετία του '40 στη μέση του πουθενά, ένα γήπεδο γκολφ στο πουθενά, σιλό με πόρτες από θησαυροφυλάκια, αεροδιάδρομοι που τους είχε καταλάβει η βλάστηση και πάει λέγοντας. Σε κάποια φάση πάρκαρε σε ένα καρόδρομο και αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στη βλάστηση για να φτάσουμε σε ένα σημείο μέσα στο δάσος όπου είχε καταρριφθεί ένα αεροσκάφος της εποχής.. και έχει πολλά τέτοια στο νησί, κυρίως αμερικάνικα από ατυχήματα αλλά και γιαπωνέζικα. Εξαιρετικός ο ξεναγός με πλήθος πληροφοριών και το τους ήταν πραγματική αποκάλυψη.

Το τουρ ολοκληρώθηκε στο Million Dollar Point, ένα σημείο στην ακτή όπου οι Αμερικανοί βύθισαν όλα όσα δεν ήθελαν (λόγω κόστους) να πάρουν μαζί τους στην Αμερική όταν έληξε ο πόλεμος. Προσπάθησαν μάλιστα να τα πουλήσουν σε Βρετανούς και Άγγλους (υπό τη διοίκηση των οποίων παρέμειναν τα νησιά), αλλά αυτοί αρνήθηκαν, είτε επειδή θεώρησαν ότι το ποσό ήταν υπέρογκο ή επειδή ευελπιστούσαν ότι εν τέλει οι Αμερικανοί θα τους τα χάριζαν, αφού έτσι κι αλλιώς είχαν αποφασίσει την οριστική τους αποχώρηση από τα νησιά. Ε, ατύχησαν οι Βρετανοί και Γάλλοι φίλοι μας: οι Αμερικανοί εκνευρίστηκαν που δε λάμβαναν απόφαση οι αγγλογάλλοι και αποφάσισαν να βυθίσουν ό,τι δε θα έπαιρναν μαζί τους στο σημείο που έμεινε γνωστό ως Million Dollar Point. Απίστευτες ποσότητες από τανκς, κανόνια, τόνοι από καφάσια κοκα κόλας, μπουλντόζες, μηχανήματα, τρόφιμα, εργαλεία, τζιπ αξίας πολλών εκατομμυρίων απλά βυθίστηκαν με τη χρήση μπουλντόζας, μόνο και μόνο για να μην τα πάρουν τσάμπα οι Βρετανοί και οι Γάλλοι. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει ένα σουρεαλιστικό σημείο για σνόρκελ, ακριβώς εκεί όπου έχτισαν τη ράμπα για να ξεκινήσει το σαβούριασμα. Ο καιρός ήταν μουντός, φυσούσε πολύ δυνατά και ήταν προφανές πως δε θα μπορούσαμε να βουτήξουμε, αλλά ακόμη και περπατώντας κανείς στην παραλία οκτώ δεκαετίες μετά, σκουντουφλάει πάνω σε κάποια από τα μηχανήματα κι εξαρτήματα που οι Αμερικανοί ξεφορτώθηκαν. Φοβερό σημείο, πραγματικά στοιχειωμένο, από τα χάιλάιτς στο Σάντο. Μα πόσα πράγματα έχει τέλος πάντων αυτό το νησί ;

Πριν μας επιστρέψει στο αεροδρόμιο ο άνθρωπος, περάσαμε κι από το σημείο όπου βυθίστηκε το Coolidge. Δύο ντόπιοι εκπαιδευτές συνόδευαν ένα ζευγαράκι Γερμανών δυτών, μόλις είχαν βγει από την πρώτη τους κατάδυση κι έκαναν διάλειμμα τρώγοντας (ως καλοί Γερμανοί) μήλα. Τους έπιασα κουβέντα και μου είπαν πως λόγω καιρού η ορατότητα ήταν πολύ μέτρια, αλλά το θέαμα εξακολουθούσε να είναι wunderbar. Ο εκπαιδευτής τους μας είπε πως με καλύτερο καιρό έχει έως και 16 άτομα, το οποίο μου φάνηκε εξαιρετικά μικρός αριθμός. Κάτι μου λέει πως τα επόμενα χρόνια το Βανουάτου θα κατακλυστεί από τουρίστες, δε γίνεται να μείνει under the radar για πολύ καιρό.

Ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο... Για να μην ξεχνιόμαστε σήμερα θα πετούσαμε σε άλλο νησί, πολύ λιγότερα ανεπτυγμένο, το Malakula. Αν κι εγώ στο δρόμο για το αεροδρόμιο σκεφτόμουν πόσες εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εστάλησαν στο Σάντο να υπηρετήσουν χωρίς να ξέρουν καν πού πέφτει αυτό το πράγμα, τρομερό πράγμα ο Δεύτερος Παγκόσμιος.Το αεροδρόμιο ήταν το πιο αξιοπρεπές από όσα είδαμε στη χώρα, αλλά ήταν και απελπιστικά άδειο. Είχε όμως μια καντίνα που πουλούσε βραστά αβγά και ένα είδος τίμιου σάντουιτς. Η πτήση κράτησε μόλις 25 λεπτά, πάλι ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι επιβάτες, πάλι καταπληκτική η πανοραμική θέα.

Το αεροδρόμιο του Norsup ήταν μια πραγματική κωμωδία. Ξεχάστε όλα τα αεροδρόμια που έχουμε αναφέρει μέχρι στιγμής. Μιλάμε για ένα μεταλλικό περίπτερο, χωρίς χώρο να κάτσεις ή να προφυλαχθείς από τη βροχή, μένει στην ιστορία ως το πιο καλτ που έχω δει, ναι βάζω μέσα ακόμη και τη Τζίνκα στη Νότιο Αιθιοπία (που μάζευαν με καμτσίκια τις αγελάδες για να γίνει η προσγείωση!).

Είχαμε κάνει μια κράτηση σε μια κυρία Edna που εν τέλει εμφανίστηκε να μας παραλάβει και η πρώτη μας ερώτηση ήταν αν υπήρχε τρόπος να πάμε στο Lamap για να δούμε τα dugong. “Είναι 4 ώρες μακριά, καρότσα περνάει μόνο δύο φορές την εβδομάδα, άρα θα πρέπει να πληρώσετε δικό σας ντάτσουν, το οποίο κοστίζει 250€ one way”, μας είπε η κυρία Edna και μας έκαψε τις όποιες ελπίδες. Άλλωστε είχαμε μόλις τρεις ημέρες στη διάθεσή μας. Ή έτσι νομίζαμε.

Φτάσαμε στο κατάλυμα, που αποδείχθηκε πως ήταν όντως αυτό ακριβώς που υποσχόταν,self contained bungalow, εξαιρετικό για τα δεδομένα του νησιού, για το οποίο ακόμη δεν είχαμε ιδέα σε τι πρωτόγονη φάση βρίσκεται. Είχαμε δική μας κουζινίτσα, ταρατσούλα, ενώ στο δρόμο για την υπερυψωμένη μας καλυβίτσα είχαν απλώσει τόνους από κοράλια, ώστε να μη γεμίζει κανείς με λάσπη. Αν μη τι άλλο τίμια επένδυση από την Edna, που είχε εγκαταστήσει ρεύμα με μπαταρίες και μας παρακάλεσε να καταναλώνουμε όσο το δυνατόν λιγότερο.

Η Edna, πριν επενδύσει στις δύο καλύβες που είχε φτιάξει, εργαζόταν στο τοπικό συμβούλιο τουρισμού, όπως και ο άντρας της. Επομένως και τα Αγγλικά της ήταν σε καλή κατάσταση αλλά είχε κι ένα ντοσιέ με εκδρομές και πέντε προτάσεις να μας κάνει για το πού θα μπορούσαμε να πάμε. Το χάιλάιτ του νησιού είναι αυτά τα πολύημερα τρεκ που διασχίζουν και χωριά από Big και Small Nambas, αλλά εμείς ήμασταν κομμάτια από το προηγούμενο τρεκ ακόμη και -κυρίως- η πρόβλεψη του καιρού προμηνυόταν τραγική, οπότε με δεδομένο πως το μικρότερο τουρ ήταν τριών ημερών, είπαμε να το αφήσουμε.

Επιλέξαμε όμως για την επομένη να πάμε σε ένα snorkelling trip, σε ένα υδρόβιο πάρκο, όπου υπήρχαν και κάποιες πιθανότητες να δούμε dugong. Και τη μεθεπόμενη θα πηγαίναμε να δούμε κάποιους small nambas, από εκεί θα πηγαίναμε στο νησάκι Ramo, όπου και θα επισκεπτόμασταν τα διαβόητα σημεία κανιβαλισμού.

Για σήμερα, αφού ακόμη δεν είχε δύσει ο ήλιος, είπαμε να πάμε μέχρι την κοντινότερη “πόλη” (μπουχαχα), το Lakatoro , που υποτίθεται πως ήταν 20 λεπτά μακριά με τα πόδια. Τελικώς με το που βγήκαμε από το (στη μέση του πουθενά) κατάλυμά μας, πέρασε ένα βανάκι και μας πήρε, όπου όλοι χαχάνιζαν μαζί μας κι εμείς μαζί τους. Ζητήσαμε να μας αφήσουν “στην κεντρική πλατεία”, το οποίο ήταν ... ένα ξέφωτο. H όλη κοινότητα διέθετε περίπου πέντε κτίρια από στέρεα υλικά, ένα όλο κι όλο εστιατόριο με ένα ολόκληρο τραπέζι, όπου μιας που έβρεχε κάτσαμε να φάμε το μόνο φαγητό που είχαν οι άνθρωποι, δηλαδή 2 μικροσκοπικά κομματάκια κοτόπουλο, ένα τηγανητό αβγό και ρύζι, το οποίο κόστισε 4€ και δε χορτάσαμε καθόλου, ειδικά ο Κρεκούζας που έχει και κάποια κυβικά. Νομίζω ότι αν είχαμε κεραίες στα κεφάλια μας λιγότερο απορημένοι θα μας κοιτούσαν οι ντόπιοι πάντως.

Επιτέλους έκοψε η βροχή και πεταχτήκαμε... στα άλλα δύο καταστήματα που διαθέτει το μέρος, το ένα είναι ένα παράρτημα-περίπτερο της digicel, οπότε βάλαμε data και το άλλο ήταν ένα θλιβερό μπακάλικο όπου αγοράσαμε αβγά προς 1€ και αγνοήσαμε τα υπόλοιπα έξι μετρημένα προϊόντα που διέθετε. Μα πού έχουμε έρθει; Δεν υπάρχει ρεύμα, καταστήματα, δρόμοι και μάλλον και τίποτε να κάνεις, πλην μιας εγκαταλελειμμένης μπασκέτας. Ο μόνος δρόμος που υπήρχε ήταν αυτός που πήραμε με το βανάκι, που σύμφωνα με την ταμπέλα κατασκευάστηκε το 2016 από τους Κινέζους. Χαριεντιστήκαμε με κάτι κοπελίτσες από το τοπικό σχολείο και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είχα μεγάλη περιέργεια να δω την επομένη τι άλλο θα βλέπαμε σε αυτό το ξεχασμένο από τους πάντες μέρος.

 

[Yorgos]

Η βύθιση του SS Coolidge.

O τελευταίος επιζήσας όχι μόνο του Coolidge αλλά και της D-day (ή τουλάχιστον έτσι έλεγαν στο βίντεο).

Σιλό, παντού στο νησί.

Πρώην αποθήκη όπλων, απίθανη πόρτα.

Ένα από τα εμφανή μπούνκερ, υπάρχουν άπειρα σε μη εμφανή σημεία.

Βενζινάδικο της εποχής του Χίτλερ, δεν έχει χρησιμοποιηθεί έκτοτε.

Το γήπεδο γκολφ το ανέστησαν και υπάρχουν κάποιοι τουρίστες που πηγαίνουν και παίζουν, όπως και κάποιοι expats.

Aφήσαμε το αυτοκίνητο... κάπου και πήγαμε να βρούμε κουφάρια αεροπλάνων.

Και τα βρήκαμε, ήξερε πού μας πήγαινε ο άνθρωπος.

Επιστροφή στο δρόμο.

Το Million Dollar Point εκ πρώτης όψεως φαίνεται άλλη μια παραλία στο Βανουάτου.

Αλλά όπου και να κοιτάξεις υπάρχουν υπολείμματα από το θησαυρό που πέταξαν οι Αμερικανοί.

Η έκρηξη από τις δύο νάρκες στην οποία προσέκρουσε το Coolidge προκάλεσε όλα κι όλα δυο θύματα. Ο πρώτος ήταν εργαζόμενος στο μηχανοστάσιο (όπου και προσέκρουσε η πρώτη νάρκη) κι ο δεύτερος ήταν ο Elwood Euart, ο οποίος παρότι έφτασε στη στεριά, αντελήφθη ότι κάποιοι είχαν εγκλωβιστεί. Επέστρεψε στο πλοίο, τους απεγκλώβισε, αλλά ο ίδιος έχασε τη ζωή του. Αιωνία του η μνήμη, πέθανε και νέος.

Από μόνες τους οι πτήσεις στη χώρα είναι αξιοθέατο.

Φυσούσε δυνατά στο Malekula (ή Malakula, όπως θέλει το γράφει ο καθένας).

Νταξ, αεροδρομιάρα. Δεν υπάρχει αυτό.

Παντού μας πήγαν αυτά τα καημένα.

Αυτοκίνητα σχεδόν γιοκ και στο Malakula.

Το ένα και μοναδικό τραπέζι του ενός και μοναδικού εστιατορίου στο "κέντρο" της "πόλης" του Lokotoro, που είναι και η πρωτεύουσα του νησιού.

Παράρτημα της digicel, πάντα χαμογελαστοί οι ντόπιοι. Καταπληκτικοί άνθρωποι, θα τα πούμε και στη βαθμολογική αξιολόγηση της χώρας.

Στο βάθος παντοπωλείο με ελάχιστα και πανάκριβα προϊόντα. Οι μαθήτριες, αφού σταμάτησε η βροχή, πάνε στα σπίτια τους. Ορισμένες περπατάνε πάνω από μια ώρα για να φτάσουν.

 

[alma]

Που ακριβώς γίνεται ο...έλεγχος αποσκευών στο αεροδρόμιο; Μηχανήματα δεν φαίνονται πουθενά....

 

[Yorgos]

To πρωινό της κυριούλας είχε εξαιρετικά καλό ψωμί, βούτυρο και grapefruit με μπανάνες, χωρίς τίποτε άλλο άρα, με δεδομένο ότι δεν τρώμε φρούτα, πάλι καλά που είχαμε αγοράσει τα 4 αβγά.

Είχαμε επιλέξει να πάμε στο marine park σήμερα, διότι υποτίθεται ότι ο καιρός θα ήταν χειρότερος και θέλαμε να “κρατήσουμε” τον καλό καιρό για τις μέρες που θα χρειαζόταν να περπατήσουμε. Τελικώς είχε χαρά Θεού και γενικώς τον καιρό δεν τον πέτυχαν ούτε μια μέρα στο Malekula. H Edna μας πήγε με το ντάτσουν της στην “προβλήτα”, όπου μας περίμενε ένας βαρκάρης, ονόματι Peter, αν θυμάμαι καλά. Αυτός μας έβαλε στη βάρκα με τα δυο παιδάκια του και μας μετέφερε στο απέναντι νησί όπου... ζουν μόνοι τους! Ο ουρανός πάντως γκριζάρισε και είχε κύμα, με τέτοια ορατότητα μάλλον δε θα ήταν και η καλύτερη μέρα για snorkelling.

Αφήσαμε τα όποια πράγματα είχαμε φέρει σε μια καλυβούλα που μας υπέδειξε και πήγαμε για το snorkelling, αφήνοντας το μπάνιο για αργότερο. O Peter έδωσε ένα σωσίβιο στον Κώστα που δεν ξέρει κολύμπι, το οποίο ήταν εντελώς αστείο και ανασφαλές, τα δε βατραχοπέδιλα που είχε ο άνθρωπος ήταν αστεία για το μέγεθος των ποδιών μας (εγώ φοράω 47). Ο βυθός πάντως φαινόταν, όπως και τα κοράλια, αλλά τα χρώματα ήταν “σβηστά”, ο δε Κώστας άργησε να μπει, κρατιόταν από τη βάρκα όσο ήταν στο νερό γιατί φοβόταν κι ο Peter πήρε την καταπληκτική πρωτοβουλία, ενώ ο Κώστας κρατιόταν από τη βάρκα, να βάλει μρπος τη μηχανή ώστε “να μπορέσει να δει περισσότερα ο Κώστας”, με αποτέλεσμα παραλίγο να τον πνίξει!

Ο βυθός πάντως, αν και άχρωμος λόγω καιρού, ήταν γεμάτος με κοράλια και ψαράκια, αλλά χελώνες και dugong δεν είδαμε πουθενά, έκανε και λίγο κρύο, κόντεψε αυτός να πνίξει και τον Κρεκούζα, ε είπαμε να επιστρέψουμε στο νησάκι. Η παραλία πάντως ήταν γεμάτη κοφτερά κοράλια και πέτρες, οπότε ήταν δύσκολο να μπεις να κολυμπήσεις με άνεση, η βολτίτσα όμως γύρω από το νησί είχε το ενδιαφέρον της. Σε κάποια φάση μια αράχνη είχε κάνει ένα πελώριο ιστό ανάμεσα σε κάτι δέντρα πάνω σε ένα στενό κομμάτι της παραλίας κι εμπόδιζε την πρόσβαση, αναγκάζοντάς σε να πας από τα βράχια και να γκρεμοτσακιστείς. Συμπέρανα ότι ο Peter δεν πολυκάνει βόλτες στο νησί!

Επιστρέψαμε στη βάση του Peter, ο οποίος μας έφτιαχνε μεσημεριανό στη χωρίς ρεύμα βέβαια καλύβα του. Το γεύμα ήταν ένα κομματάκι ψάρι, ρύζι και... grapefruit, που του είχαμε πει να μη μας βάλει και πάει χαμένο, αλλά προφανώς ο άνθρωπος δεν είχε και κάτι άλλο. Ευτυχώς που μου είχαν μείνει ακόμη κάτι μπάρες πρωτεϊνης από το Port Vila. Ρωτήσαμε τον Peter την ηλικία του είναι και εκπλαγήκαμε όταν μάθαμε πως είναι 28... φαινόταν για άνω των 40. Με τη σειρά του μας ρώτησε πόσο μας χρεώνει την εκδρομή η Edna και γούρλωσε τα μάτια, προφανώς ο ίδιος εισπράττει ένα πολύ μικρό ποσό. Γενικώς η όλη εκδρομή ήταν ολίγον απογοητευτική, αν και με καλύτερο καιρό ίσως να είναι καλύτερα, ο Peter μας είπε πως όταν δεν έχει κύμα συχνά βλέπει τα dugong ακριβώς μπροστά από την καλύβα του.

Η Edna μας παρέλαβε με το ντάτσουν της κι επειδή φαινόταν πως θα ερχόταν καταιγίδα, της ζητήσαμε να δειπνήσουμε “σπίτι”, όπου μας έφτιαξε ένα πολύ καλό ψάρι για 8€. Την επομένη τουλάχιστον ο καιρός προμηνυόταν άψογος (μπουχαχα) και το τουρ πιο ενδιαφέρον. Είχαμε και μια διαφωνία με την Edna για το κόστος της μεταφοράς μας, αφού μας χρέωσε και την παραλαβή από το αεροδρόμιο (λογικό, δεν ήταν πολύ κοντά και οι μεταφορές είναι πανάκριβες στη χώρα) αλλά και τη σημερινή μέχρι την προβλήτα, που μας φάνηκε υπερβολικό δεδομένης της απόστασης και το κόστος της εκδρομής και δέχθηκε να μας το αφαιρέσει από το λογαριασμό.

Είχαμε και δυο γνωριμίες σήμερα. Η μία ήταν ο αφρικανός ιεραπόστολος που έδινε ένα παθιασμένο κήρυγμα στο διπλανό παράπηγμα (μας πήρε τα αυτιά) και η άλλη ο ποντικός που έκοβε βόλτες στο ταβάνι της καλύβας μας, τον είχε εντοπίσει από την προηγούμενη ο Κρεκούζας, αλλά πλέον ήταν η σειρά μου να τον γνωρίσω από κοντά.

Η καταιγίδα που έπεφτε με έκανε να μην ξανακοροϊδέψω τον Κώστα για το Nintendo που κουβαλούσε στο ταξίδι και να ολοκληρώσω το βιβλίο μου για τους 20 χειρότερους δικτάτορες στη σύγχρονη ιστορία.

Εμένα ανέκαθεν οι μανγκρόβιες μου προκαλούσαν μια κατάθλιψη.

ΜΕ τέτοιο καιρό η παραλία δεν ήταν και πολύ inviting.

Πόσο μάλλον αν σκεφτεί κανείς πως και μέσα στο νερό το ίδιο κοφτερά ήταν τα βράχια.

Και βράχια, και γκριζίλα και μανγκρόβιες.

Ο Κρεκούζας αποφάσισε να κάνει μια κατάθεση ψυχής στο νησί...

Η καλυβούλα του κυρίου

Σουρεάλ τα σκαμπό μπαρ στο νησί χωρίς ρεύμα...

Πού να χορτάσω με αυτό; Και καλά εγώ, ο Κώστάκης;

 

[Yorgos]

Το πρωί σκότωσα μια κατσαρίδα τεραστίων διαστάσεων και φάγαμε το μέτριο πρωινό που τουλάχιστον είχε και ολίγον από μαρμελάδα. Δυστυχώς ο καιρός ήταν μαύρο χάλι με δυνατή βροχή και κατάμαυρο ουρανό, οπότε η ιδέα μας να πάρουμε τη συγκοινωνία (την όποια συγκοινωνία...) απερρίφθη και αναγκαστήκαμε να φύγουμε για τον προορισμό μας με το ντάτσουν της Edna πληρώνοντας 25€ ο καθένας.

Στο δρόμο πήραμε μαζί μας και την ξεναγό Georgina, που θα ήταν η συνοδός μας τόσο στην επίσκεψη στους Small Namba (ξαναλέω πως namba ονομάζεται αυτή η πεοθήκη που βάζουν στα γεννητικά τους όργανα οι ντόπιοι, αν κι ελάχιστοι πια τη χρησιμοποιούν σε καθημερινή βάση) και στο νησάκι Rano, όπου θα βλέπαμε υπολείμματα της τελευταίας κοινότητας ανθρωποφάγων στη χώρα. Λόγω της βροχής η σειρά ανεστράφη και αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στο νησάκι.

Η επιβίβαση στη βαρκούλα έγινε από ένα... ξέφωτο, προβλήτα δεν υπάρχει και υπό βροχή στριμωχτήκαμε στη βάρκα με λίγους ντόπιους και την ξεναγό μας. Ο χαμογελαστός βαρκάρης κατάφερε να βάλει ένα είδος τέντας, οπότε κάπως προστατευτήκαμε. Φτάνοντας στο νησί, το πρώτο που είδαμε ήταν ένα σμήνος από παιδάκια που έπαιζαν στην παραλία, η μεγάλη πλειοψηφία κάτω των 7 ετών. Πόσα παιδιά κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; To έψαξα λίγο και αποδεικνύεται πως η χώρα έχει απίστευτους δείκτες: το 73% του πληθυσμού της είναι ανήλικοι (παρότι το προσδόκιμο ζωής δεν είναι πολύ χαμηλό, έχει φτάσει στα 71 έτη από τα 62 που ήταν πριν δύο δεκαετίες), σε μια χώρα όπου το 75% των πολιτών ζουν εκτός πόλεων. Ο ρυθμός αύξησης του πληθυσμού είναι 2,4%, υψηλότατος, καθαρά αφρικανικός δείκτης, αν και αναμένεται να πέσει σε λιγότερο από 2% άμεσα. H μέση γυναίκα στο Βανουάτου κάνει 4,2 παιδιά, μεγάλη βελτίωση σε σχέση με τα... 8 που έκανε μέχρι πριν 30 χρόνια, αλλά πολύ υψηλότερος δείκτης από τα 2,1 που σηματοδοτούν στάσιμο πληθυσμό. Η αίσθησή μου είναι πως στο νησί ο δείκτης είναι πάρα πολύ υψηλότερος.

Αρχίσαμε να περπατάμε στο νησί και η Georgina μας μίλησε για το φαινόμενο του κανιβαλισμού, που ήταν κυρίαρχο στοιχείο μέχρι και τις αρχές του 20ού αιώνα. “Ο παππούς μου είχε φάει ανθρώπους, ο πατέρας του ήταν μεγάλος πολεμιστής κι έφερνε συχνά αιχμαλώτους. Την τελευταία φορά του είχαν δώσει ένα δάχτυλο για να φάει”, μας είπε με απόλυτη φυσικότητα. Συνήθως ο κανιβαλισμός είχε ως θύματα ανταγωνιστικές φυλές και η τελευταία ανθρωποφαγία στο νησί έλαβε χώρα ανατριχιαστικά πρόσφατα, το 1969, εδώ στη Malekula, αλλά πλέον δεν ήταν κοινή πρακτική. “Ε ήρθαν οι ιεραπόστολοι, δεν υπήρχαν πια και τόσες συγκρούσεις μετά την αποικιοκρατία και ειδικά μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο οπότε και η παρουσία των Αμερικανών έφερε ένα σχετικό εκμοντερνισμό”. Για να καταλάβει κανείς για πόσο απομακρυσμένο από τον πολιτισμό μέρος είναι το Μαλεκούλα, έχει 23.000 κατοίκους, ανάμεσα στους οποίους ομιλούνται... 30 γλώσσες και πολλοί εκ των οποίων σπάνια απομακρύνονται περισσότερο από 2 χιλιόμετρα από τον τόπο κατοικίας τους, με το εσωτερικό του νησιού να είναι ζούγκλα, με υψηλά βουνά και μεγάλα ποτάμια.

Κάπου εκεί μας σύστησε μια τοπική “ξεναγό”, μια κοπελίτσα ονόματι Rona, που ήταν εμφανές από το “σπρώξιμο” που της έκαναν ότι είχε αποστηθίσει δυο-τρεις λέξεις στα Αγγλικά και την εκπαίδευαν για ξεναγό. Σταθήκαμε άτυχοι γιατί και τα Αγγλικά της ήταν κακά και οι γνώσεις της κοντά στο ανύπαρκτο, αλλά ντρεπόταν κιόλας η κοπελίτσα, δε μας κοιτούσε καν στα μάτια και δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι καταλάβαινε έστω και βασικά Αγγλικά. Να πούμε ότι λιγότερο από το 5% των κατοίκων της χώρας έχει τα Αγγλικά ή τα Γαλλικά ως πρώτη γλώσσα.

Στο Rano μας είπαν ότι ζουν περίπου 1000 άτομα, εκ των οποίων... τα 600 πηγαίνουν στο δημοτικό, ένας Θεός ξέρει πόσα ακόμη είναι σε προδημοτική ηλικία και πόσα σε γυμνασιακή. Η γενική εικόνα που αποκόμισα είναι ότι πάνω από το 90% είναι ανήλικοι, το λες και νησί των παιδιών. Κάναμε 25 λεπτά περπάτημα για να φτάσουμε στον προορισμό μας, υπό ψιλόβροχο. Επρόκειτο για ένα ξέφωτο, όπου μπορούσε να δει κανείς κάποιες λείες πέτρες, στις οποίες μας εξήγησαν (ό,τι καταλάβαμε τουλάχιστον) ότι γίνονται οι θυσίες με τα χοιρινά. Είναι μια ιστορική τοποθεσία, όπου επί γενεές γινόντουσαν θυσίες γουρουνιών, που για να κατανοήσει κανείς τη σημασία τους πρέπει να ανατρέξει λίγο στην ιστορία της χώρας και του Μαλεκούλα ειδικά: τα χοιρινά (των οποίων οι χαυλιόδοντες εμφανίζονται ακόμη και στη σημαία της χώρας) είναι το μόνο θηλαστικό που έφεραν μαζί τους οι Μιλανέσιοι κατά την εποίκηση του νησιωτικού συγκροτήματος, το μόνο θηλαστικό που είχαν μέχρι την άφιξη των Ευρωπαίων και δείγμα στάτους και πλούτου. Κάθε φορά που κάποιος αναλάμβανε την ηγεσία μιας φυλής γινόντουσαν θυσίες χοιρινών, ο αριθμός των οποίων ήταν ενδεικτικός της ισχύος του νέου ηγέτη. Για τα γουρούνια γινόντουσαν πόλεμοι, ενώ χωριά ολόκληρα κατέρρεαν διατροφικά όταν σε γάμους ή στέψεις “ευγενών” θυσιάζονταν τόσα ζωντανά που προέκυπτε διατροφική κρίση. Ξέρουμε ότι τεχνητά προσπαθούσαν να αφαιρέσουν κάποια από τα δόντια των γουρουνιών, προκειμένου οι χαυλιόδοντες να αποκτήσουν κλίση, αφού έτσι θεωρούνταν πιο εντυπωσιακοί. Μάλιστα ορισμένοι φύλαρχοι φορούσαν στο κεφάλι τους χαυλιόδοντες με διπλό σπιράλ ως σύμβολο δύναμης. Απ' ό,τι διάβασα, για να επιτευχθεί αυτό όχι μόνο έπρεπε να γίνει κάποιου είδους... οδοντιατρική επέμβαση στα γουρούνια εν ζωή, αλλά ακριβώς επειδή οι σπιραλοποιημένοι χαυλιόδοντες απαγορεύουν στα ζωντανά την κατανάλωση τροφής, αυτά έπρεπε να ταΐζονται με το χέρι από ανθρώπους, μεγάλη φασαρία δηλαδή. Τέλος πάντων, εικάζω ότι σε αυτές τις λείες πέτρες γινόταν ο τεμαχισμός των θυμάτων του κανιβαλισμού, πριν μαγειρευτούν στους “φούρνους” που μας έδειξαν αργότερα.

Λίγο πιο κάτω, μας έδειξαν τους τάφους των τοπικών αρχηγών, ενώ απ' ό,τι φαίνεται εκεί βρισκόντουσαν και τα “παλάτια” τους, φαίνεται καθαρά πού ήταν η είσοδος και πού τα φυλάκια. Ε, λίγο πιο πέρα, υπήρχαν και σημεία με αρκετά κρανία και οστά ανθρώπων που κάποτε αποτέλεσαν θύματα κανιβαλισμού. Επίσης διατηρούνται και τα κρανία των φύλαρχων, αλλά σε κάπως πιο προστατευμένο χώρο (δηλαδή έχει δυο πέτρες από πάνω) και τα οικογενειακά δέντρα των φύλαρχων είναι γνωστά έως και... 16 γενιές πριν. Η μεταβίβαση της εξουσίας γινόταν κληρονομικά, δηλαδή ο φύλαρχος υποτίθεται ότι την παρέδιδε στο γιο του (έναν από όλους γιατί είχαν και πολλές γυναίκες) όταν αυτός έκλεινε τα 18 κι από αυτό το σημείο κι έπειτα ο γηραιός φύλαρχος μετατρεπόταν σε σεβάσμιο συμβουλάτορα, που ο νέος φύλαρχος άκουγε προσεκτικά.

Η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες από αυτές τις πληροφορίες τις βρήκα στο διαδίκτυο αργότερα, δυστυχώς η “ξεναγός” μας Rona δεν ήταν σε θέση να μας τα εξηγήσει. Ρώτησα πόσο εύκολα συνεννοούνται με τις άλλες φυλές στο νησί. Μου φάνηκε απίθανο 23.000 να έχουν 30 γλώσσες, υπέθεσα ότι θα είναι παρεμφερείς μεταξύ τους. Αποδεικνύεται πως χωρίζονται σε τέσσερις πολύ διαφορετικές γλωσσικές οικογένειες, αλλά αυτές που ανήκουν στην ίδια οικογένεια έχουν πολλές ομοιότητες. Από τη μία γλωσσική οικογένεια στην άλλη πάντως οι διαφορές είναι τέτοιες που δεν επιτρέπουν τη συνεννόηση, πράγμα που μου φάνηκε εντυπωσιακό, αν κι έχοντας ζήσει λίγο στην Ινδονησία(που δε βγάζεις άκρη γλωσσικά εντός του ιδίου νησιού γι αυτό και οι Ολλανδοί επέβαλλαν τη χρήση της Bahasa), είχα σχετική εμπειρία.

Η επίσκεψη είχε τελειώσει κι έπρεπε να ξαναπάρουμε τη βάρκα για να πάμε απέναντι, αλλά άρχισε να βρέχει δυνατά, οπότε και κάτσαμε κάτω από ένα υπόστεγο μαζί με κάποιους ντόπιους, νομίζω τους μόνους ενηλίκους που είδαμε στο Rano. Δυο από αυτούς μιλούσαν καλά Αγγλικά και η εμπειρία το να μιλάς μαζί τους σε γλώσσα κοινώς αντιληπτή ήταν λίγο σουρεαλιστική. Φυσικά γελούσαν που μας ενοχλούσε η βροχή, ενώ δεν ήξεραν πού πέφτει η Ελλάδα ή πώς είναι, οπότε κι ανέλαβε ο Κρεκούζας να τους δείξει φωτογραφίες που είχε στο κινητό του κι ενθουσιάστηκαν.

Έκοψε λίγο η βροχή, επιστρέψαμε στην απέναντι όχθη κι είχε έρθει η ώρα για την τοπική κοινότητα να μας κάνει μια επίδειξη χορών αλλά και “τοπικών δεξιοτήτων” που αποτελούσαν κομμάτι του τουρ. Στους χορούς συμμετείχαν πάνω από 25 άτομα, όλων των ηλικιών, με τους πιτσιρικάδες να το καταδιασκεδάζουν και τις 3-4 γηραιές κυρίες να είναι αγέλαστες. Οι χοροί είχαν περισσότερο ενδιαφέρον απ' ό,τι περίμενα (δεν το πολυέχω με τα τουριστικά σόου), όχι μόνο λόγω της ενδυματολογικής άποψης, αλλά λόγω των κοχυλιών που φορούσαν στους αστραγάλους, που έκαναν μαι εντυπωσιακή αλλά και ρυθμική φασαρία. Φαίνεται ότι υπήρχαν -και υπάρχουν- χοροί για όλες τις περιστάσεις της κοινωνικής ζωής, από το γάμο μέχρι τον πόλεμο.

Περισσότερο ενδιαφέρον είχε η επίδειξη που ακολούθησε, όπου μας έδειξαν πως με εντελώς πρωτόγονα εργαλεία, μέχρι και σήμερα, ανάβουν φωτιά, μαγειρεύουν, φτιάχνουν σκοινιά, φούστες κλπ, καθαρά χρησιμοποιώντας τα λίγα υλικά που τους προσφέρει η φύση. Ενδιαφέρον είχε και το φαγητό laplap, που μέχρι σήμερα παρασκευάζεται και καταναλώνεται με τον ίδιο τρόπο: πρόκειται περί θρυμματισμένης γλυκοπατάτας ο “πουρές” της οποίας αναμιγνύεται με γάλα καρύδας και στη συνέχεια μπαίνει μέσα σε καλάμια μπαμπού, τα οποία μαγειρεύονται πάνω στη φωτιά. Όταν το μπαμπού σκουρύνει, σημαίνει πως το περιεχόμενο είναι έτοιμο και σερβίρεται πάνω σε φύλλα δέντρων, με ολίγο πηχτό γάλα καρύδας. Το δοκίμασα, δεν ήταν κακό, αλλά δε θα μπορούσα να το τρώω συνοδεία των πάντων όπως κάνουν οι ντόπιοι. Το φαγητό που αφήσαμε το έφαγαν τα παιδάκια, που έπεσαν πάνω του με λαχτάρα. Να πούμε ότι ήταν εξαιρετικά ευδιάθετοι και χαρωποί όλοι και ήθελαν να βγούμε και φωτογραφίες, χάρηκα που έμειναν κάποια από τα χρήματά μας εκεί, η κοινότητα και οι καλύβες τους ήταν σε πολύ κακή κατάσταση ακόμη και για τα δεδομένα της χώρας και οι άνθρωποι ήταν αξιοπρεπέστατοι, ούτε ένας δε ζητιάνεψε, κανείς δεν προσπάθησε να πουλήσει τίποτε.

Επιστρέψαμε με τον οδηγό που μας έφερε και του ζητήσαμε να μας αφήσει σε ένα μαγαζί που βρίσκεται μόλις 50 μέτρα από την καλύβα μας. Όταν λέμε μαγαζί στο Μαλεκούλα, εννοούμε έναν πάγκο σε μια καλύβα με δυο ράφια και το πολύ 10-20 είδη προϊόντων. Για άλλη μια φορά φρίκαρα με τις τιμές: μια κονσέρβα με ένα κιλό corned beef κοστίζει περίπου 10€. Εξαιρετικά ακριβά τα πάντα στη χώρα, όπου “πάντα” βάλτε “ελάχιστα προϊόντα”, κατανοητό ότι για τους περισσότερους η έννοια “τρώω” είναι άμεσα συνυφασμένη με το “παράγω”, ό,τι παράξει ο καθένας στον κήπο του τρώει.

Πεινούσαμε και βάλαμε την Edna να μας μαγειρέψει. Ο Κώστας ζήτησε... διπλό ψάρι κι εγώ έφαγα μια ωραία μπριζόλα. Γενικά πάντως το φαγητό θα στοιχίσει πολλούς πόντους στο Βανουάτου. Έριξε μια βροχάρα άνευ προηγουμένου, το οποίο μας έδωσε την ευκαιρία αφενός να διορθώσουμε μια λάθος χρέωση που είχε κάνει στην πιστωτική μας η Edna, αφετέρου να της πιάσουμε την κουβέντα: ο λόγος που αποχώρησε από τις κρατικές υπηρεσίες τουρισμού ήταν η ζήλια συναδέλφων, αυτή τη στιγμή ζει πουλώντας τουρ, από την καλύβα που νοίκιαζε σε μας κι έχει φτιάξει και δυο μικρά δωμάτια τα οποία και νοικιάζει μακροπρόθεσμα σε Αυστραλούς εθελοντές κι ο στόχος της είναι να χτίσει άλλες τρεις καλύβες. Μας είπε πως είναι έντονα θρησκευόμενη και μιας που η επομένη ήταν Κυριακή, είπαμε να της ζητήσουμε αν μπορούσαμε να πάμε μαζί της. Χάρηκε πολύ, μας είπε μάλιστα ότι ο άντρας της είναι ο τοπικός ιερέας/ψάλτης/λέκτορας. Ωραία, θα είχαμε μια πολύ αυθεντική εμπειρία...