Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[turms]

τα παιδακια τι χρωμα μαλια εχουν??
ασχετο αλλα που βρισκουνε ολοι τις σαγιοναρες?? φαινεται οτι ειναι το μονο που τους συνδεει με το 2020

 

[Yorgos]

Tο πρωινό μας ήταν όσο ανύπαρκτο και χθες και δυστυχώς μας είχαν τελειώσει οι μπάρες δημητριακών και είχαν σαπίσει τα σάντουιτς, αλλά με δεδομένο ότι η πτήση μας για το Santo Espirito ήταν στις 9.10, δεν έπαιζε και πολύ ρόλο.

Το τράνσφερ (δηλαδή η καρότσα του ντάτσουν) που μας είχε βρει ο Luke άργησε ανησυχητικά, αλλά ήρθε. Ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή με προχθές και φτάσαμε στο υποτυπώδες αεροδρόμιο, όπου ζύγισαν τις αποσκευές μας σε μια ζυγαριά χασάπικου... και μετά ζύγισαν και μας! Κάρτα επιβίβασης φυσικά δεν υπήρχε, ούτε κάπου για να κάτσει κανείς και η πτήση καθυστέρησε να έρθει. Τα δε data έπιαναν μόνο με τη sim του Κώστα και μόνο... στον αεροδιάδρομο, το οποίο εξηγούσε γιατί οι 3-4 επιβάτες της πτήσης αντί να βρίσκονται έστω μέσα στο αεροδρόμιο-κοτέτσι, σουλατσάριζαν ακριβώς εκεί όπου θα προσγειωνόταν το αεροπλάνο. Επειδή μάλιστα κάθε δέκα λεπτά έρχινε κι από μια βροχούλα, το θέαμα ήταν αρκετά αστείο, με τους ηρωικούς internet users να επιστρέφουν στο κτίριο και να εξορμούν ξανά. Για την ιστορία, ούτε καν στο instagram του δεν μπόρεσε να μπει ο Κρεκουζάκος, το οποίο του προκάλεσε βαριάς μορφής κατάθλιψη.

Εν τέλει όταν ήρθε το αεροσκάφος μας έβαλαν ακριβώς πίσω από τον πιλότο, με τον οποίον ο Κώστας δε σταμάτησε να χαριεντίζεται, παρά την πετοφοβία του. Η πτήση κράτησε μόλις 35 λεπτά και βρισκόμασταν πλέον στο νησί Santo, όπου είχαμε διαβάσει πως υπάρχει σαφέστατα καλύτερη τουριστική υποδομή και πως διαθέτει καλές παραλίες και κάποια ξενοδοχεία, για να μην πω ότι είχα διαβάσει πως έχει ΚΑΙ εστιατόρια, το οποίο μετά τα κρακεράκια του Luke θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτα.

Ο οδηγός μου έλεγε πως δεν υπήρχε λόγος να πάρουμε ταξί από το αεροδρόμιο (που ήταν πολύ μικρό, αλλά σαφώς πιο ανεπτυγμένο από εκείνα των Tanna και Pentecost) και με 0,80€ ένα από τα μίνι βαν που εκτελούν χρέη αστικής συγκοινωνίας μας έφερε σχετικά κοντά στο κατάλυμά μας, ονόματι Beachfront. Ωραίο φαινόταν, σοβαρό, αλλά ακόμη δεν ξέραμε τι ακριβώς θα κάνουμε στο νησί. Το πρώτο μας μέλημα ήταν να βρούμε κάποιο πρακτορείο προκειμένου να μας βοηθήσει με τη διοργάνωση τουρ στο... επόμενο νησί μας, το Malekula. Είχα διαβάσει πως τα πολυήμερα τρεκ εκεί είναι εξαιρετικά, αλλά, με το Malekula να είναι εντελώς πρωτόγονο, τρόπος να κλείσεις ονλάιν δεν υπήρχε, οπότε σκεφτήκαμε να εκμεταλλευθούμε την παρουσία μας στο Σάντο για να βρούμε κάποιο τοπικό πρακτορείο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει με το θέμα. Παράλληλα σκεφτήκαμε να ψάξουμε και για ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο στο Σάντο, προκειμένου να αξιοποιήσουμε τις τρεις ημέρες που θα περνούσαμε εδώ.

Ο κεντρικός δρόμος της πρωτεύουσας Luganville έμοιαζε με κανονικό δρόμο σχετικά ανεπτυγμένου κρατιδίου της Ωκεανίας. Είχε δηλαδή άσφαλτο, πεζοδρόμια, τουλάχιστον δύο σούπερ μάρκετ κι εν τέλει βρήκαμε και τα γραφεία της Air Vanuatu. Δυστυχώς τα νέα που μας έδωσε δεν ήταν και πολύ καλά. Ο σκοπός μας ήταν να βρούμε πτήση για το μικρότερο εκ των δύο αεροδρομίων του Malekula, το Lamap, προκειμένου να μπορέσουμε να δούμε τα dugong, εκείνα τα περίεργα θηλαστικά που ορισμένοι αποκαλούν και “αγελάδες της θάλασσας”, αλλά οι πτήσεις δε βόλευαν καθόλου. Οι δε προσπάθειες για εύρεση πληροφοριών για τα πολυήμερα τρεκ αποδείχθηκαν άκαρπες. Τέλος, η ενοικίαση αυτοκινήτου για το Σάντο κόστιζε 80€, χώρια την αρκετά ακριβή βενζίνη, ενώ διαπιστώσαμε πως γίνονταν και τρία είδη τουρ στο νησί: ένα είδος περιπετειώδους τρεκ με το όνομα Millenium Cave, ένα γενικό τουρ που πήγαινε στα χάιλάιτς του νησιού (παραλίες κλπ) κι ένα δίωρο-τρίωρο τουρ όπου επισκεπόταν κανείς σημεία που σχετίζονταν με την ιστορία του νησιού κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποφασίσαμε να κανονίσουμε το -ακριβό, ως συνήθως, πανάκριβη χώρα είναι το Βανουάτου- τουρ περιπέτειας με το τρεκ για την επομένη και μετά θα βλέπαμε τι θα κάναμε και τις επόμενες δυο ημέρες. Το τρεκ τουρ μας φάνηκε ακριβό στα 78€/άτομο, αλλά η τιμή ήταν στάνταρ όπου κι αν ρωτήσαμε.

Φάγαμε το μεσημεριανό μας στο Natangora, ένα καφέ που σερβίρει σχετικά φτηνό και καλό φαγητό, και μας φάνηκε αμβροσία μετά τα κρακεράκια και τα χόρτα στο Pentecost. Πήγαμε και σε ένα αξιοπρεπέστατο κινέζικο σούπερ μάρκετ όπου αγοράσαμε τρόφιμα (και παγωτά, ω ναι) και συναντήσαμε μια οικογένεια Ελβετών που ταξίδευαν με τα παιδάκαι τους και θα έμενα δύο εβδομάδες στο νησί, οπότε και νοίκιασαν μια βίλα, ταξίδευαν συνολικά επί ένα χρόνο. Και κάπου εκεί, βγαίνοντας από το σούπερ μάρκετ, είδα και μια ταμπέλα για ένα τοπικό κουρείο, κι έκανα το λάθος να την ακολουθήσω.

Μπήκα μέσα, είχε διάφορα δωμάτια, μας υπέδειξαν σε ποιο βρισκόταν ο μπαρμπέρης (στα υπόλοιπα είχε μανικιούρ και κομμώτρια για κυρίες) και περίμενα υπομονετικά να έρθει η σειρά μου διότι ήταν απασχολημένοι και οι δύο λεβέντες.

• Ρε σίγουρα θα κουρευτείς εδώ; με ρώτησε ο Κώστας
• Γιατί ρε, τι θα πάθω; Μέχρι και ξυριστική μηχανή έχουν οι άνθρωποι!
• Ρε σίγουρα;
• Ναι ρε Κώστα, σίγουρα. Δε θέλει και καμία τέχνη αυτό που θα κάνω, θα τα πάρει όλα με την ψιλή και θα μου αφήσει το τσουλούφι μπροστά, ό,τι του πω θα κάνει. Εσύ δε θα κουρευτείς;
• Είσαι τρελός; Εγώ θα κάτσω να σε παίρνω φωτογραφίες και θα γελάω.

Τον αγνόησα. Ήρθε η σειρά μου, εξήγησα στον άνθρωπο τι να κάνει ακριβώς και ξεκίνησε. Κάπου στη μέση με ρώτησε αν χρειάζομαι και “lining”. Δεν πολυκατάλαβα τι είναι και του είπα να το κάνει κι αυτό. Πήρε το ξυραφάκι κι άρχισε να κάνει κάτι περίεργα, αλλά δεν έδωσα σημασία, αν και το ότι ο Κώστας είχε βγάλει το κινητό του κι άρχισε να παίρνει φωτογραφίες χαχανίζοντας, φαινόταν ύποπτο.

Το αισθητικό αποτέλεσμα το λες και απαράδεκτο. Ο τύπος είχε κόψει σύριζα με το ξυραφάκι το μαλλί μου περίπου ένα εκατοστό μέσα από εκεί όπου ξεκινούσε το μαλλί, όπου το δέρμα μου μάλιστα ήταν και πιο λευκό αφού δεν το έβλεπε ο ήλιος, με αποτέλεσμα να είμαι “σαν Τούρκος μετανάστης στη Γερμανία”, κατά τον Κώστα. Το τσουλούφι το είχε κόψει λάθος, το μαλλί το είχε πάρει εντελώς με την ψιλή, αλλά τέλος πάντων σε τρεκ θα πηγαίναμε, όχι για γκόμενες. Πλήρωσα τα 7€ στο ταμείο και βγήκαμε έξω, με τον Κώστα να έχει σκάσει στα γέλια.

Περάσαμε από την 24ωρη ημιυπαίθρια αγορά της πόλης, αλλά μας φάνηκε αδιάφορη και ειλικρινά δεν κατάλαβα το λόγο που μένει ανοιχτή και στις 3 ή 4 τα χαράματα, αλλά αυτοί θα ξέρουν καλύτερα. Περπατήσαμε τα 20 λεπτά προς το ξενοδοχείο μας, όχι ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με τις πρώτες εντυπώσεις από το Santo Spirito. Ρε μήπως και είναι μούφα το νησί; Μήπως παραείναι πολλά τα 3 βράδια εδώ; Δε βαριέσαι, καταλήξαμε, ό,τι ζει κανείς καλό είναι. Αύριο στις 8.30 θα πάμε για το τρεκ κι ό,τι βγει.

H παραλία μπροστά από την καλύβα μας στο Pentecost.

To αεροδρόμιο στο Lonorore, Pentecost.

H αίθουσα πρόσβασης wifi είναι... ο αεροδιάδρομος.

Άνθρωποι και βαλίτσες, στην ίδια ζυγαριά.

Μοναχικός ινσταγκράμερ ψάχνει σύνδεση...

Μισό χιλιόμετρο από το αεροδρόμιο πήγε ο άνθρωπος για να ποστάρει φωτό...

"Ιμάντας" αποσκευών, καροτσάτες πάνε.

Ήρθε και το Μπόινγκ.

Πολύ πρόσχαροι οι πιλότοι."Πώς νιώθετε σήμερα;", ρώτησαν τον Κρεκούζα. "Χάλια", απάντησε ο πετοφοβικός.

Η θέα που έχει κανείς στο Βανουάτου πετώντας από το ένα νησί στο άλλο αποτελεί από μόνη της αξιοθέατο της χώρας.

Γιατί γελούσε ο Κρεκούζας, δεν το κατάλαβα.

Το Γιώργο το ρώτησαν αν θέλει lining.
O Γιώργος δεν ήξερε τι είναι το lining.
Ο Γιώργος είπε ναι.
Μη γίνεις σαν το Γιώργο. Μην κάνεις lining, όχι στο Βανουάτου.

 

[Yorgos]

τα παιδακια τι χρωμα μαλια εχουν??

Γονιδιακό είναι:

Melanesians of some islands are one of the few non-European peoples, and the only dark-skinned group of people outside Australia, known to have blond hair. The blonde trait developed via the TYRP1 gene, which is not the same gene that causes blondness in European blonds.[10]
https://en.wikipedia.org/wiki/Melanesians

ασχετο αλλα που βρισκουνε ολοι τις σαγιοναρες?? φαινεται οτι ειναι το μονο που τους συνδεει με το 2020

Μαγαζιά δεν είδαμε στο νησί, αλλά σίγουρα με τα αραιά πλοία ή με τα αεροπλάνα τέτοια μικρά σε όγκο και κόστος προϊόντα έρχονται.

 

[turms]

το μαλλι ολα τα λεφτα....χααχα

 

[fotast]

Tο πρωινό μας ήταν όσο ανύπαρκτο και χθες και δυστυχώς μας είχαν τελειώσει οι μπάρες δημητριακών και είχαν σαπίσει τα σάντουιτς, αλλά με δεδομένο ότι η πτήση μας για το Santo Espirito ήταν στις 9.10, δεν έπαιζε και πολύ ρόλο.

Το τράνσφερ (δηλαδή η καρότσα του ντάτσουν) που μας είχε βρει ο Luke άργησε ανησυχητικά, αλλά ήρθε. Ακολουθήσαμε την ίδια διαδρομή με προχθές και φτάσαμε στο υποτυπώδες αεροδρόμιο, όπου ζύγισαν τις αποσκευές μας σε μια ζυγαριά χασάπικου... και μετά ζύγισαν και μας! Κάρτα επιβίβασης φυσικά δεν υπήρχε, ούτε κάπου για να κάτσει κανείς και η πτήση καθυστέρησε να έρθει. Τα δε data έπιαναν μόνο με τη sim του Κώστα και μόνο... στον αεροδιάδρομο, το οποίο εξηγούσε γιατί οι 3-4 επιβάτες της πτήσης αντί να βρίσκονται έστω μέσα στο αεροδρόμιο-κοτέτσι, σουλατσάριζαν ακριβώς εκεί όπου θα προσγειωνόταν το αεροπλάνο. Επειδή μάλιστα κάθε δέκα λεπτά έρχινε κι από μια βροχούλα, το θέαμα ήταν αρκετά αστείο, με τους ηρωικούς internet users να επιστρέφουν στο κτίριο και να εξορμούν ξανά. Για την ιστορία, ούτε καν στο instagram του δεν μπόρεσε να μπει ο Κρεκουζάκος, το οποίο του προκάλεσε βαριάς μορφής κατάθλιψη.

Εν τέλει όταν ήρθε το αεροσκάφος μας έβαλαν ακριβώς πίσω από τον πιλότο, με τον οποίον ο Κώστας δε σταμάτησε να χαριεντίζεται, παρά την πετοφοβία του. Η πτήση κράτησε μόλις 35 λεπτά και βρισκόμασταν πλέον στο νησί Santo, όπου είχαμε διαβάσει πως υπάρχει σαφέστατα καλύτερη τουριστική υποδομή και πως διαθέτει καλές παραλίες και κάποια ξενοδοχεία, για να μην πω ότι είχα διαβάσει πως έχει ΚΑΙ εστιατόρια, το οποίο μετά τα κρακεράκια του Luke θα ήταν πολύ ευπρόσδεκτα.

Ο οδηγός μου έλεγε πως δεν υπήρχε λόγος να πάρουμε ταξί από το αεροδρόμιο (που ήταν πολύ μικρό, αλλά σαφώς πιο ανεπτυγμένο από εκείνα των Tanna και Pentecost) και με 0,80€ ένα από τα μίνι βαν που εκτελούν χρέη αστικής συγκοινωνίας μας έφερε σχετικά κοντά στο κατάλυμά μας, ονόματι Beachfront. Ωραίο φαινόταν, σοβαρό, αλλά ακόμη δεν ξέραμε τι ακριβώς θα κάνουμε στο νησί. Το πρώτο μας μέλημα ήταν να βρούμε κάποιο πρακτορείο προκειμένου να μας βοηθήσει με τη διοργάνωση τουρ στο... επόμενο νησί μας, το Malekula. Είχα διαβάσει πως τα πολυήμερα τρεκ εκεί είναι εξαιρετικά, αλλά, με το Malekula να είναι εντελώς πρωτόγονο, τρόπος να κλείσεις ονλάιν δεν υπήρχε, οπότε σκεφτήκαμε να εκμεταλλευθούμε την παρουσία μας στο Σάντο για να βρούμε κάποιο τοπικό πρακτορείο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει με το θέμα. Παράλληλα σκεφτήκαμε να ψάξουμε και για ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο στο Σάντο, προκειμένου να αξιοποιήσουμε τις τρεις ημέρες που θα περνούσαμε εδώ.

Ο κεντρικός δρόμος της πρωτεύουσας Luganville έμοιαζε με κανονικό δρόμο σχετικά ανεπτυγμένου κρατιδίου της Ωκεανίας. Είχε δηλαδή άσφαλτο, πεζοδρόμια, τουλάχιστον δύο σούπερ μάρκετ κι εν τέλει βρήκαμε και τα γραφεία της Air Vanuatu. Δυστυχώς τα νέα που μας έδωσε δεν ήταν και πολύ καλά. Ο σκοπός μας ήταν να βρούμε πτήση για το μικρότερο εκ των δύο αεροδρομίων του Malekula, το Lamap, προκειμένου να μπορέσουμε να δούμε τα dugong, εκείνα τα περίεργα θηλαστικά που ορισμένοι αποκαλούν και “αγελάδες της θάλασσας”, αλλά οι πτήσεις δε βόλευαν καθόλου. Οι δε προσπάθειες για εύρεση πληροφοριών για τα πολυήμερα τρεκ αποδείχθηκαν άκαρπες. Τέλος, η ενοικίαση αυτοκινήτου για το Σάντο κόστιζε 80€, χώρια την αρκετά ακριβή βενζίνη, ενώ διαπιστώσαμε πως γίνονταν και τρία είδη τουρ στο νησί: ένα είδος περιπετειώδους τρεκ με το όνομα Millenium Cave, ένα γενικό τουρ που πήγαινε στα χάιλάιτς του νησιού (παραλίες κλπ) κι ένα δίωρο-τρίωρο τουρ όπου επισκεπόταν κανείς σημεία που σχετίζονταν με την ιστορία του νησιού κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Αποφασίσαμε να κανονίσουμε το -ακριβό, ως συνήθως, πανάκριβη χώρα είναι το Βανουάτου- τουρ περιπέτειας με το τρεκ για την επομένη και μετά θα βλέπαμε τι θα κάναμε και τις επόμενες δυο ημέρες. Το τρεκ τουρ μας φάνηκε ακριβό στα 78€/άτομο, αλλά η τιμή ήταν στάνταρ όπου κι αν ρωτήσαμε.

Φάγαμε το μεσημεριανό μας στο Natangora, ένα καφέ που σερβίρει σχετικά φτηνό και καλό φαγητό, και μας φάνηκε αμβροσία μετά τα κρακεράκια και τα χόρτα στο Pentecost. Πήγαμε και σε ένα αξιοπρεπέστατο κινέζικο σούπερ μάρκετ όπου αγοράσαμε τρόφιμα (και παγωτά, ω ναι) και συναντήσαμε μια οικογένεια Ελβετών που ταξίδευαν με τα παιδάκαι τους και θα έμενα δύο εβδομάδες στο νησί, οπότε και νοίκιασαν μια βίλα, ταξίδευαν συνολικά επί ένα χρόνο. Και κάπου εκεί, βγαίνοντας από το σούπερ μάρκετ, είδα και μια ταμπέλα για ένα τοπικό κουρείο, κι έκανα το λάθος να την ακολουθήσω.

Μπήκα μέσα, είχε διάφορα δωμάτια, μας υπέδειξαν σε ποιο βρισκόταν ο μπαρμπέρης (στα υπόλοιπα είχε μανικιούρ και κομμώτρια για κυρίες) και περίμενα υπομονετικά να έρθει η σειρά μου διότι ήταν απασχολημένοι και οι δύο λεβέντες.

• Ρε σίγουρα θα κουρευτείς εδώ; με ρώτησε ο Κώστας
• Γιατί ρε, τι θα πάθω; Μέχρι και ξυριστική μηχανή έχουν οι άνθρωποι!
• Ρε σίγουρα;
• Ναι ρε Κώστα, σίγουρα. Δε θέλει και καμία τέχνη αυτό που θα κάνω, θα τα πάρει όλα με την ψιλή και θα μου αφήσει το τσουλούφι μπροστά, ό,τι του πω θα κάνει. Εσύ δε θα κουρευτείς;
• Είσαι τρελός; Εγώ θα κάτσω να σε παίρνω φωτογραφίες και θα γελάω.

Τον αγνόησα. Ήρθε η σειρά μου, εξήγησα στον άνθρωπο τι να κάνει ακριβώς και ξεκίνησε. Κάπου στη μέση με ρώτησε αν χρειάζομαι και “lining”. Δεν πολυκατάλαβα τι είναι και του είπα να το κάνει κι αυτό. Πήρε το ξυραφάκι κι άρχισε να κάνει κάτι περίεργα, αλλά δεν έδωσα σημασία, αν και το ότι ο Κώστας είχε βγάλει το κινητό του κι άρχισε να παίρνει φωτογραφίες χαχανίζοντας, φαινόταν ύποπτο.

Το αισθητικό αποτέλεσμα το λες και απαράδεκτο. Ο τύπος είχε κόψει σύριζα με το ξυραφάκι το μαλλί μου περίπου ένα εκατοστό μέσα από εκεί όπου ξεκινούσε το μαλλί, όπου το δέρμα μου μάλιστα ήταν και πιο λευκό αφού δεν το έβλεπε ο ήλιος, με αποτέλεσμα να είμαι “σαν Τούρκος μετανάστης στη Γερμανία”, κατά τον Κώστα. Το τσουλούφι το είχε κόψει λάθος, το μαλλί το είχε πάρει εντελώς με την ψιλή, αλλά τέλος πάντων σε τρεκ θα πηγαίναμε, όχι για γκόμενες. Πλήρωσα τα 7€ στο ταμείο και βγήκαμε έξω, με τον Κώστα να έχει σκάσει στα γέλια.

Περάσαμε από την 24ωρη ημιυπαίθρια αγορά της πόλης, αλλά μας φάνηκε αδιάφορη και ειλικρινά δεν κατάλαβα το λόγο που μένει ανοιχτή και στις 3 ή 4 τα χαράματα, αλλά αυτοί θα ξέρουν καλύτερα. Περπατήσαμε τα 20 λεπτά προς το ξενοδοχείο μας, όχι ιδιαίτερα ενθουσιασμένοι με τις πρώτες εντυπώσεις από το Santo Spirito. Ρε μήπως και είναι μούφα το νησί; Μήπως παραείναι πολλά τα 3 βράδια εδώ; Δε βαριέσαι, καταλήξαμε, ό,τι ζει κανείς καλό είναι. Αύριο στις 8.30 θα πάμε για το τρεκ κι ό,τι βγει.

H παραλία μπροστά από την καλύβα μας στο Pentecost.
View attachment 302898

To αεροδρόμιο στο Lonorore, Pentecost.
View attachment 302899

H αίθουσα πρόσβασης wifi είναι... ο αεροδιάδρομος.
View attachment 302900

Άνθρωποι και βαλίτσες, στην ίδια ζυγαριά.
View attachment 302901

Μοναχικός ινσταγκράμερ ψάχνει σύνδεση...
View attachment 302902

Μισό χιλιόμετρο από το αεροδρόμιο πήγε ο άνθρωπος για να ποστάρει φωτό...
View attachment 302903

"Ιμάντας" αποσκευών, καροτσάτες πάνε.
View attachment 302904

Ήρθε και το Μπόινγκ.
View attachment 302905

Πολύ πρόσχαροι οι πιλότοι."Πώς νιώθετε σήμερα;", ρώτησαν τον Κρεκούζα. "Χάλια", απάντησε ο πετοφοβικός.
View attachment 302906

Η θέα που έχει κανείς στο Βανουάτου πετώντας από το ένα νησί στο άλλο αποτελεί από μόνη της αξιοθέατο της χώρας.
View attachment 302907 View attachment 302908



Γιατί γελούσε ο Κρεκούζας, δεν το κατάλαβα.
View attachment 302910

Το Γιώργο το ρώτησαν αν θέλει lining.
O Γιώργος δεν ήξερε τι είναι το lining.
Ο Γιώργος είπε ναι.
Μη γίνεις σαν το Γιώργο. Μην κάνεις lining, όχι στο Βανουάτου.
View attachment 302909

Θα δυνάμωσε όμως το μαλλί μετά...

 

[Yorgos]

Μέχρι και muffin είχε το πρωινό, επιτέλους. Αξιοπρεπέστατο το Beachfront για τα δεδομένα Βανουάτου, να τα λέμε αυτά.

Το βανάκι της τουριστικής εταιρείας ήρθε στην ώρα του. Απορήσαμε που έφεραν ένα ολόκληρο βαν για μας, αφού δεν κάναμε στάση σε κάποιο άλλο κατάλυμα. Μετά από 20 λεπτά όμως μας μεταφόρτωσαν σε ένα ντάτσουν με άλλο ένα ζευγάρι, ο τύπος Αυστραλός και η γυναίκα του Αμερικανοαυστριακή, τα είχαν τα χρονάκια τους. Η διαδρομή που κάναμε στην καρότσα ήταν φοβερά άβολη, αλλά είμαστε συνηθισμένοι σε αυτά. Φτάσαμε σε κάποιο είδους καμπ με σκηνές όπου μας έκαναν μια πρώτη ενημέρωση για το τρεκ.

Σύμφωνα με την κοπελίτσα λοιπόν, το καθαρό περπάτημα στη ζούγκλα θα είχε διάρκεια μιάμισης ώρας, μετά θα είχε αναγκαστικά κολύμπι (με σωσίβιο, αλλιώς ο Κρεκούζας δε θα είχε έρθει στην εκδρομή αφού δεν ξέρει να κολυμπάει ο άνθρωπος) και canyoning, μετά ξανά-μανά τρεκ και μετά σπηλιές. Η αλήθεια είναι πως, αφού είχα διαβάσει οως η εκδρομή συστήνεται και για γυναίκες και για παιδιά, δεν ανέμενα κάποιο σοβαρό βαθμό δυσκολίας. Η πρόγνωση καιρού έλεγε πως ίσως έβρεχε, αλλά δε με απασχόλησε και πολύ ενώ καθησυχαστική ήταν και η παραίνεση να πάρουμε μαζί μας τις σαγιονάρες μας και τις φωτογραφικές μας μηχανές, αφού “αν τις έχετε ψηλά στα χέρια σας δε θα έχετε θέμα”. Υπογράψαμε και το σχετικό disclaimer, σύμφωνα με το οποίο δε θα επιρρίπταμε ευθύνη στην εταιρεία τρεκ για πιθανά ατυχήματα, και φύγαμε.

Ακολούθησε νέα διαδρομή στην καρότσα του ντάτσουν για 70 λεπτά αυτή τη φορά, που μου έσπασε τη μέση και γενικά είμαι συνηθισμένος σε τέτοιου είδους ιστορίες, σίγουρα επρόκειτο για μια από τις τοπ-10 χειρότερες διαδρομές off road διαδρομές των δέκα τελευταίων ετών. Φτάσαμε σε ένα απίστευτα ξεχασμένο χωριό με καλύβες, ένα γυμνό παιδάκι που έπαιζε μέσα στις λάσπες με ένα μπαλάκι του τένις και ντόπιους που έπαθαν πλάκα με τις φωτογραφίες που του έβγαλε με την polaroid ο Κώστας. Περιμέναμε λίγο μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι τρέκερς, για να διαπιστώσουμε πως συνολικά θα ήμασταν 8 νοματαίοι.

Πλέον μας έβαλαν σε τζιπ και λίγα λεπτά αργότερα φτάσαμε στη “γέφυρα από μπαμπού” που ήταν και το σημείο εκκίνησης. Για κακή μας τύχη, είχε βρέξει και γλιστρούσε απίστευτα, ήταν δύσκολο να κάνεις πάνω από 4-5 βήματα χωρίς να γλιστρήσεις, αλλά τουλάχιστον είχε σταματήσει η ψιχάλα. Λίγο κράτησε η χαρά μας... Τέλος πάντων, μετά από λίγο περπάτημα φτάσαμε στο επόμενο χωριό, όπου μας ανακοίνωσαν... ότι εκεί ήταν αφετηρία! Μας έδωσαν σωσίβια-γιλέκα και αφήσαμε τις τσάντες μας. Με βαριά καρδιά άφησα και την κάμερά μου και το κινητό, μου έφτανε μια απώλεια ήδη στο Wallis & Futuna. O καλός καπετάνιος όμως Κρεκούζας είχε φυσικά το απαραίτητο αδιάβροχο γκατζετάκι, κινητό, gopro δεν ξέρω και γω τι, για τον Κρεκούζα μιλάμε, 15 κιλά σάκο με 8 κιλά γκάτζετ, 6 κιλά σοκολάτες και tim tam και 1 κιλό ρούχα, δεν υπάρχει ο τύπος.

Έβαλα τρεις μπάρες δημητριακών στην τσέπη μου και φύγαμε, εφησυχασμένος ότι θα έβγαζε φωτογραφίες ο Κρεκούζας, αν και τρομερές ελπίδες ότι θα δούμε κάτι το ανεπανάληπτο δεν είχα.

Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε πλαγιές, να κατεβαίνουμε, να σκαρφαλώνουμε βράχια, να πέφτουμε σε λάσπες, να διασχίζουμε ποτάμια και φυσικά έκανε την παρουσία του κι ο Μέρφι κι έριξε μια απίστευτη καταποντή, η οποία ως διοπτροφόρο (κοινώς “γυαλάκια”) με δυσκόλεψε περισσότερο, αφού δεν έβλεπα και πολλά. Έπεφτα συνέχεια κι είχα μείνει τελευταίος, αν κι αυτό είχε και τα θετικά του αφού είχα κάποια δευτερόλεπτα παραπάνω και το πεδίο να θαυμάσω το μεγαλείο της φύσης γύρω μου.Η φύση οργίαζε, τα χρώματα και η βλάστηση ήταν φοβερή, αλλά το τρεκ ήταν εξαιρετικά δύσκολο με τη λάσπη και τις πέτρες να εναλλάσσονται και τα παπούτσια να ζυγίζουν κιλά λόγω της ποσότητας νερού. Καλά εκείνη που μου είχε πει να πάμε με τις σαγιονάρες ήταν για κρέμασμα στην κεντρική πλατεία του Luganville... αν υπάρχει τέτοια πλατεία.

Μπροστά μου ο 67χρονος Τζεφ έπεσε πολύ άσχημα, αλλά σηκώθηκε κανονικότατα, σκληρό καρύδι ο τύπος. Σε κάποια φάση το παπούτσι μου μπήκε όλο μέσα στη λάσπη κι όταν προσπάθησα να βγάλω το πόδι μου έχασα το παπούτσι, αλλά τελικά το βρήκα λίγο πιο κάτω. Μετά από δύο ώρες ηρωικής ταλαιπωρίας φτάσαμε και το Millenium Cave, στο εσωτερικό του οποίου τουλάχιστον δεν έβρεχε.Μας έδωσαν από έναν ντόπιο οδηγό στο σπήλαιο, που φορούσαν φωτάκια στο μέτωπο και θα μας βοηθούσαν ώστε να μη σκοτωθούμε. Ειλικρινά αν κάποιος πάθαινε μια ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο δεν ξέρω πώς θα μας έβγαζαν έξω αυτοί οι άνθρωποι, για την έξοδο έπρεπε κανείς να σκαρφαλώσει κοτρόνες και μετά να περπατήσει στην πιο γλιστερή λάσπη που έχω δει ποτέ μου. Ο δικός μου οδηγός λεγόταν Τσάρλι κι ήταν απίθανος: υπομονετικός, ήξερε κυριολεκτικά κάθε πέτρα και στο πρόσωπό του δεν είδε τίποτε άλλο παρά καλοσύνη κι ένα μόνιμο χαμόγελο. Λόγω της βροχής, το ρυάκι στη σπηλιά είχε μετατραπεί σε ποτάμι, αλλά οι τύποι ήξεραν σε κάθε βήμα να σου πουν “εδώ είναι πιο βαθύ, βάλε το πόδι σου εκεί, έχει μια επίπεδη πέτρα, πρόσεχε, έχει χαλίκια μετά την πέτρα” κλπ. Περιηγηθήκαμε μισή ώρα στο τεράστιο σπήλαιο μέσα στο ημίφως με νυχτερίδες, πτώσεις, στραμπουλήγματα, τριζόνια, αλλά η έξοδος ήταν μεγάλο κλου, φοβερό τοπίο.

Στην έξοδο του σπηλαίου είχε σταματήσει η πολλή βροχή κι αποφασίστηκε πως θα κάναμε στάση για κολατσιό. Μόνο που σχεδόν κανείς δεν είχε φέρει, οπότε οι ηρωικοί οδηγοί μοιράστηκαν τα σάντουίτς τους με τους τρέκερς, ενώ εγώ θυμήθηκα ότι είχαν απομείνει δύο ηρωικές μπάρες στην τσέπη της βερμούδας μου. Μια χαρά τρώγονταν, παρότι είχαν γίνει μούσκεμα.

“Και τώρα το canyoning!” ανέκραξε όλο ενθουσιασμό ο Τσάρλι. Βόγκηξα, μην ξέροντας τι να περιμένω. Ε, ήταν απίστευτο, από τα πιο όμορφα τοπία που έχω δει στη ζωή μου: το ποτάμι κατέληγε σε ένα στενό φαράγγι, από πάνω μας ατέλειωτες φυλλωσιές, γύρω πέτρινοι τοίχοι και στη μέση ένα ποτάμι με πέτρες τις οποίες έπρεπε να σκαρφαλώνουμε και να ξαναπέφτουμε στο ποτάμι μέχρι τις επόμενες κοτρόν, όλα αυτά εν μέσω φοβερής τροπικής βλάστησης. Σε κάποιο σημείο οι πολλές πέτρες τελείωσαν και μας είπαν... να αφεθούμε στο ποτάμι. Ξάπλωνες δηλαδή, επέπλεες λόγω γιλέκου-σωσιβίου και...το ρεύμα σε έπαιρνε ενώ απολάμβανες το θέαμα της βλάστησης από πάνω, με τη βροχή να έχει σταματήσει πια και τον ήλιο να ξεπροβάλλει από τις φυλλωσιές. Δύσκολο να το περιγράψω, αλλά ο @Krekouzas έχει βιντεάκια. Σα να μην έφταναν τα καταπράσινα τοιχία, ανά λίγα μέτρα είχε και φοβερούς φυσικούς καταρράκτες. Σκεφτόμουν ότι αν όλη αυτή η περιπέτεια με την απίστευτη φύση βρισκόταν σε καμία Νέα Ζηλανδία, θα ήταν παγκοσμίως γνωστός προορισμός, με τρελό μάρκετινγκ και influencers ανά τον κόσμο, τσάρτερ Κινέζων και survivor να γυρίζονται. Αντίθετα, όλο αυτό το απολαμβάναμε μόνοι μας, επιπλέοντας λίγα μέτρα μακριά από τον κόσμο. Εκπληκτικό Βανουάτου, εκπληκτικό.

Μετά από τα ατελείωτα ρεύματα ήρθε η ώρα της ατελείωτης ανάβασης με ξύλινες σκάλες, κοτρώνες, σκοινιά, ειλικρινά ήθελα να ξέρω πώς θα τα έβγαζαν πέρα τα γυναικόπαιδα ή κάποιος με σαγιονάρες σε μέρα με τόση βροχή και λάσπη. Η φύση και πάλι οργίαζε, μέχρι που πήραμε το λασπωμένο και γλιστερό μονοπάτι της επιστροφής για τα ντάτσουν. Ανεβήκαμε στην καρότσα ξεθεωμένοι αλλά τόσο ικανοποιημένοι και δεν ήμασταν και οι μόνοι. Συγκινημένος ο Τζεφ μου είπε πως είναι πολύ περήφανος που τα κατάφερε και πως “νομίζω πως είναι το τελευταίο τρεκ που θα κάνω στη ζωή μου, αλλά και το καλύτερο”.

Τα τραντάγματα μιάμισης ώρας στην καρότσα μας διέλυσαν. Ακόμη και κει όμως, πέρα από τη φύση, διακρίναμε έναν εγκαταλελειμμένο αεροδιάδρομο, προφανώς κατάλοιπο του Δευτέρου Παγκοσμίου, στο μοναδικό κομμάτι με υπολείμματα ασφάλτου.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο διαλυμένοι, γδαρμένοι, πιασμένοι, μουσκεμένοι αλλά και απόλυτα ευτυχισμένοι για όλο αυτό που ζήσαμε, από τα καλύτερα τρεκ όλων των εποχών. Προσωπικά το βάζω εύκολα στο τοπ-10 (καλή ιδέα κι ένα ποστ για τα καλύτερα τρεκ που έχουμε κάνει ποτέ). Κάναμε ντους, δώσαμε τα εντελώς λασπωμένα ρούχα και παπούτσια μας για πλύσιμο και πήγαμε για δείπνο στο εστιατόριο του Beachfront, που μας φάνηκε ελαφρώς υποτιμημένο, αλλά δεν είχαμε κουράγιο να βγούμε από το κατάλυμα και η θέα της ήσυχης θάλασσας ήταν ό,τι έπρεπε για να κλείσει η ημέρα.

Δυστυχώς φωτογραφίες από την όλη περιπέτεια δε διαθέτω, έχει όμως ο @Krekouzas, τον οποίο και περικαλώ να εμφανισθεί.

Η αλήθεια είναι ότι πηγαίναμε χαλαροί, έστω και αγουροξυπνημένοι (εγώ κοιμόμουν 3 ώρες λόγω πλέι οφ και διαφοράς ώρας).

Και το χωριό απ' όπου ξεκίνησε η περιπέτεια.

 

[KIKI]

Ωραια ιστορία όπως πάντα .

Και σου κανε ένα μαλλί ο Βανουάτος ! Ολα τα λεφτά

 

[Krekouzas]

Θα μπυ επιτρέψετε καθυστερημένα, βαση της ροής της ιστορίας, να προσθέσω την άποψη μου για το νησί Πεντεκόστ! Είμασταν εκεί μόνο λίγες ημέρες! Αρκετές φορές έφερνα στο μυαλό μου κινηματογραφικές εικόνες και καταστάσεις. Βλέπε Lost, τη σειρά, Cast Away, με τον Tom Hanks, και τέλος την αγαπημένη μου ταινία, Bounty. Είμαστε στο 2019, περπατάμε σε ένα νησί όχι πολύ μακριά από τον πολιτισμό, μα με την επιλογή να μένουν μακριά του! Σκεφτείτε ότι πουθενά δεν υπήρχε ένα σκουπίδι. Δεν υπάρχει πλαστικό πουθενά τίποτα. Μόνο οτι προσφέρει η φύση υπάρχει. Όπως ο φύλαρχος , που το προτάθηκε να μείνει στο Σίδνεϊ ως εκπρόσωπος της χώρας του, και αρνήθηκε. Το θεώρησα σπουδαίο πράγμα. Για εμάς φαντάζει πολύ δύσκολη εώς αδύνατη επιλογή, μα αυτοί κατα το μεγαλύτερο ποσοστό ούτε στο Εφάτε ή στο Εσπιριτου Σάντο δεν είχαν την διάθεση να πάνε. Εμείς αδράξαμε της ευκαιρίας να ξεκουραστούμε και απλά να ζήσουμε την όλη κατάσταση. Μαγεία απλά.

Και μερικές ακόμη φωτογραφίες, τις πιο καλές τις έβαλε και ο Γιώργης. Μα και αυτές νομίζω κάτι δείχνουν από το μέρος και τους ανθρώπους.

Το lodge μας που ήταν αρκετά καλοφτιαγμένο. Βέβαια μετά άπο κάθε τυφώνα το ξανά φτιάχνουν απο την αρχή.

Είχαμε και το ηλιοβασίλεμα θέα απο τη μπαλκονάρα μας!

Δεν είδαμε ούτε έναν άνθρωπο να μην χαμογελάει!!!

Οποιασδήποτε ηλικίας

Τώρα τα κατοικίδιά τους μάλλον μετράνε μέρες....

Η ξενάγηση και λεπτομερής αφήγηση της ιστορίας μας είχε ενθουσιάσει. Μιλούσεκαι πολύ καλά αγγλικά, και με περηφάνεια μας διηγούνταν την ιστορία τη δικη του και του νησιου.

Και η θέα απο τον πύργο προς τα κάτω.

Θυμίζω ότι όλο αυτό το απολαμβάναμε μόνοι μας!!!

Είχε και το καφέ-μπαρ-στέκι του το χωριό

Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ την τροπική καταιγίδα στις 4 το πρωί. Οπου ήρθε μια αγελάδα κυριολεκτικά δίπλα μου,τα μπαμπού δεν τα λες και τοιχο, και απο το φόβο της κρυβόταν και μουγκριζε ξαφνικά μεσα στη νύχτα. Ακριβώς δίπλα απο το κεφάλι μου. Εντάξει τρόμαξα όσο δεν παέι.

 

[Krekouzas]

Το τρεκ στο Εσπιριτου Σάντο είναι εύκολα το τρίτο καλύτερο, πιο επικίνδυνο και συνάμα όμορφο που έχω κάνει! Τα δύο του Περού δύσκολα θα ξεπεραστούν. Θυμάμαι στις σκάλες που ανεβοκατεβαίναμε κάποιο σκαλί έσπασε και νόμιζα έσπασα και πόδι! Είχε τροπική καταιγίδα . Οι αυτοσχέδιες ξύλινες σκάλες να γλιστρούν πάρα πολύ, ανεβαίναμε τεράστιους βράχους και γενικά ήταν αρκετά επικίνδυνα. Μας είχαν πει, ελάτε παντόφλες βρε.. μαι χαρα θα είναι! Ευτυχώς δεν τους ακούσαμε.

Το χωριό που μας άφησε το αυτοκίνητο. Το παιδάκι με το μπαλάκι ήτσν τόσο χαρούμενο με μόνο ένα μπαλακι! Και εμείς διπλά χαρούμενοι όσο παίζαμε μαζί του!! Του έβγαλα και μια φωτογραφία πολαρόιντ και η μαμά του με μεγάλη χαρά την πήρε. Τόσο απλοί και αυθεντικοί άνθρωποι!!!

Μετά κατεβήκαμε μια κατηφόρα να φτάσουμε την γέφυρα με τα μπαμπου. Λίγα μέτρα πιο κάτω ήμασταν στην καλύβα όπου αφήσαμε τα πραγματα μας. Ήμασταν έτοιμοι να ξακινησουμε την μικρη μας περιπέτει.

Το πασίγνωστο χωριο...

Κάποιοι έχουν και βίλες

 

[Krekouzas]

Η διαδρομή δεν ήταν μονότονη. Τουναντίον, κάθε εκατό μέτρα άλλαζε, είχες σκάλες, είχες σε κάποια σημεία θέα απο ψηλά της ζούγκλας. Η βροχή και η λάσπη σε ταλαιπωρούν μα ξέραμε, ακόμη και έτσι ήταν όμορφα! Αγωνιούσες να μην χτυπήσεις. Λίγοι και καλοί ήμασταν! Εμείς τελευταίοι δεν μας έβιαζε κάτι, και οι οδηγοι ευγενέστατοι και χαμογελαστοί μας περιμέναν, μας βοηθούσαν!

Χαρά στην υπομονή τους να τις φτιάξουν τις σκάλες!!! Ήταν πολλες, πάρα πολλές, και μεγάλες!!

Στην αρχή φοβόμασταν μην πατήσουμε και λάσπες,ή βραχουν τα παπουτια μας!

Ο Αμερικάνος ήρωας πραγματικά .

Ξεκινήσαμε με ηθικό ακμαιότατο

 

[Krekouzas]

Η σπηλιά ήταν απίθανη! Όσο πιο μακριά πηγαίναμε στο τρεκ τόσο πιο όμορφο και ενδιαφέρον γινόταν.

Λίγο πριν φτάσουμε μας έβαλαν και τα χρώματα του πολέμου

Ώρα να μπούμε

"Βρε λες να είναι βαθια;;" αναρωτιόταν το δελφινόπαιδο

Είχαμε όμορφες εικόνες από κάθε γωνία.

Πολύ σκοτάδι...και πιο πολλές ακόμη νυχτερίδες!!!

Εντυπωσιακοί καταρράκτες.

Αχνοφαίνεται και η έξοδος...

Εντυπωσιακότερο δεν γίνεται και σαν να ζουμε σε σκηνικό ταινίας...

Η έξοδος πως δείχνει ως... είσοδος!

 

[Krekouzas]

To κομμάτι μετά τη σπηλιά ήταν και το καλύτερο γαι εμένα. Τεράστια βράχια που έπρεπενα περάσουμε, το ποτάμι που σε παρασέρνει το ρεύμα, στη διαδρομή καταρράκτες, η ζούγκλα να εμποδίζει το φως να πέφτει στο φαράγγι και να βλέπεις,όσο επιπλέεις ακτίνες να διαπερνούν το φύλλα!!! Και σε όλα αυτά μόνοι μας! Ήμασταν οι τελευταίοι και τους υπόλοιπους, δεν μας έβιαζε τίποτα, απορροφούσαμε όσο πιο πολλές εικόνες μπορούσαμε!!! Απλά μαγεία!!!

Εδώ ξεκινούσαμε...

Ο βράχος φαίνεται μικρός μα ήταν πάνω απο 3 μέτρ σε ύψος, εμείς απο σχισμή ανάμεσα περάσαμε!

Παντού καταρράκτες... μια ομορφιά...

Πολύ καλοί άνθρωποι!!!!