Τόνγκα Αυστραλία Βανουάτου Νέα Ζηλανδία Νέα Καληδονία Φίτζι Ωκεανία: Ν.Ζηλανδία - Φίτζι - Ν.Καληδονία - Wallis & Futuna - Τόνγκα - Βανουάτου -Αυστραλία

[Defkalion]

Ωραίος! Εγώ από τη βιασύνη μου να βγάλω το... milky way δεν έβγαλα το σπιτάκι, οπότε καλά που το έβγαλες εσύ.

 

[Yorgos]

Απίθανο να ξυπνάς σε τόσο όμορφο μέρος. Με το φως της αυγούλας είδαμε και πόσο όμορφη κουζίνα και κήπο έχουν η Joanna και ο Scottie. Φάγαμε το υγιεινό μας πρωινό και η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να φύγω, σα σπίτι μου το ένιωσα αυτό το σπιτάκι. Γνωρίσαμε και τη Joanna, πολύ εναλλακτική τύπισσα, με μπότες φτιαγμένες από τα μισητά possums. Πιάσαμε κουβεντούλα, όταν της είπα ότι ο Δευκαλίων είναι ο ιδιοκτήτης του πιο μεγάλου ταξιδιωτικού φόρουμ, του πρότεινε και έκπτωση για τα μέλη του φόρουμ που θα διαμένουν εκεί. Αυτά είναι.

Το πλάνο έλεγε α πάμε στο Te Hana Te Ao Marama, ένα ομοίωμα κοινότητας Μαορί. Είχαμε τους ενδοιασμούς μας διότι μας φαινόταν πολύ τουριστικό, αλλά τελικώς αποφασίσαμε να πάμε για να πάρουμε μια ιδέα. Τελικώς όταν φτάσαμε διαπιστώσαμε πως δεν υπήρχε ψυχή από επισκέπτες. Μας ξενάγησε ένας τυπάκος, αλλά δε μείναμε κι ενθουσιασμένοι. Μας είπε πέντε πράγματα για τη μυθολογία και τα έθιμα των Μαορί (προσωπικά προτιμώ την ιστορία), είδαμε το αντίγραφο ενός pa, αλλά απαγορευόταν να το πλησιάσουμε λόγω taboo, οπότε επισκεφθήκαμε ένα αντίγραφο παραδοσιακού κτίσματος και κάποια σκαλιστά που είχαν κάνει. Τα βρήκαμε πολλά τα 25NZD και η αλήθεια είναι ότι δεν έμαθα και κάτι ενδιαφέρον. Γενικώς το θέμα Μαορί είναι πονεμένο, με εξαίρεση το μουσείο του Όκλαντ, δεν είναι εύκολο να πάρεις μια ιδέα του πώς ήταν η ζωή πριν την άφιξη των Ευρωπαίων, ελλείψει και αρχαιολογικών μνημείων.

Περάσαμε έξω από το Όκλαντ, το οποίο ο Δευκαλίων δεν πρόλαβε να δει ποτέ. Ένα τεράστιο σύννεφο έδινε ένα τόνο μελαγχολικότητας στην πόλη, ενώ εντυπωσιακή ήταν η μαρίνα των ιστιοφόρων, σε βαθμό που απόρησα πόσα ιστιοφόρα ανά κάτοικο υπάρχουν. Λίγο έξω από το Όκλαντ βρίσκεται το One Tree Hill, ένας λόφος με μπόλικα πρόβατα, έναν οβελίσκο -ή κάτι τέτοιο- προς τιμή των Μαορί κι ένα... survivor contest δέντρων. Αν κατάλαβα καλά, σκοπός ήταν να υπάρξει μόνο ένα δέντρο, για να δικαιωθεί και το όνομα, κι επέλεξαν κάποια δέντρα, από τα οποία θα επιβιώσει μόνο ένα (σαν το Χαϊλάντερ ένα πράγμα), το οποίο και θα παραμείνει εκεί μετά το 2021. Όπως και να έχει η βροχή μας τα χάλασε, όχι πριν απολαύσουμε πάντως το ωραίο γκαζονάκι και τα δεντράκια. Η θέα της πόλης πάντως δεν ήταν και τίποτε το φοβερό, ούτε στο επόμενο lookout στο οποίο πήγαμε.

Είχα ψάξει να δω που θα φάμε κι είχα επιλέξει το Little Jimmy's, μόλις 4 χιλιόμετρα πιο πέρα. Το βρήκαμε εύκολα. Τι ΓΚΟΥΡΜΕΔΑΡΑ ήταν αυτή. Μοιραστήκαμε μια σαλάτα αλλά εγώ δεν κρατήθηκα παραγγέλνοντας δύο κυρίως πιάτα, ένα απίθανο κουνουπίδι με κάρι κι ένα φιλέτο κοτόπουλο με σάλτσα από αμύγδαλα και σταφίδες. Η ερωτική σχέση του Yorgos και των εστιατορίων της Νέας Ζηλανδίας had officially begun.

Εν τέλει, μετά από αρκετές ώρες οδήγηση του Δευκαλίωνα, φτάσαμε στο Otorohanga, προκειμένου την επομένη να επισκεφθούμε τα σπήλαια με τα φωσφορίζοντα σκουλήκια. Μείναμε σε ένα συμπαθές μοτέλ, σε τεράστιο δωμάτιο (τα έχει αυτά η Ωκεανία γενικώς, χώρος υπάρχει), με απαρχαιωμένες συσκευές, αλλά πληρέστατο, οπότε μαγειρέψαμε, φάγαμε μπαλίτσες πρωτεϊνης (άλλος έρωτας!) και είδαμε και ΝΒΑ αφού ξεκινούσαν τα πλέι οφ. Το βράδυ αργήσαμε να κοιμηθούμε χάρη στην είδηση ότι ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Φινλανδίας ονομάζεται... Γιούχα Σαπίλα. Χαχα, υστερία μας έπιασε με τον τύπο, σα παιδάκια χαχανίζαμε μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Μα να είναι το επώνυμό σου Σαπίλα (τελικά νομίζω Σίπιλα προφέρεται)... και να είναι και το μικρό σου.... Γιούχα;

Ξεκινήσαμε νωρίς γιατί το voucher για τις σπηλιές έλεγε πως έπρεπε στις 9.30 να είμαστε στο σπήλαιο Rotorui. E φτάσαμε στις 8.15 για να διαπιστώσουμε πως... ανοίγει στις 9 και δεν είχε έρθει ούτε ο φύλακας. Μη έχοντας τι να κάνουμε, πήγαμε σε ένα ξέφωτο για να πετάξει το drone o Δευκαλίων. Πλάκα είχε, δεν είχα ξαναδεί drone (στην Κούβα απαγορεύονται), μου φάνηκε σαν εξωγήινη σφήκα, ενώ και ο χειρισμός φαινόταν απλός και σε μια χώρα σαν τη Νέα Ζηλανδία, με τα φοβερά φυσικά τοπία που έχει, οι λήψεις είναι εντυπωσιακές.

Τέλος πάντων άνοιξε το σπήλαιο, η είσοδος του οποίου έμοιαζε με food truck. Βασικά ένα κοντέινερ ήταν, όπου μας αυτοσυστήθηκε και ο ξεναγός μας, ένα ανθρωπάκι ονόματι Νέιθαν. Η είσοδος στο σπήλαιο γίνεται μέσω μια φουτουριστικής σπιροειδούς σκάλας με εντυπωσιακό φωτισμό που καταλήγει σε μια πύλη α λα Σταρ Τρεκ που ανοίγει μαγικά... και κάπου εκεί τελειώνουν τα εντυπωσιακά. Διότι από κει και πέρα είδαμε μεν κάποιους καλούτσικους σταλακτίτες και μάθαμε και για τα περιττώματα και τις μίξες των σκουληκιών (αν θυμάμαι καλά κάνουν εμετό τα σκουλήκια κι αυτός ο εμετός είναι που κρέμεται σα μίξα με βιοχλαπάτσα και φωσφορίζει), το οποίο κράτησε πέντε λεπτά. Το υπόλοιπο δίωρο έπρεπε να ανεχθούμε το απίστευτα κρύο χιούμορ του Νέιθαν, σε βαθμό που αρχίσαμε να μεθοδεύουμε με ποιο τρόπο θα τον δολοφονήσουμε. Είναι αδύνατον αυτός ο άνθρωπος
α) να έχει αυτή τη δουλειά, δηλαδή να λέει τα ίδια κρύα αστεία περίπου 5 φορές την ημέρα σε εκατοντάδες ανθρώπους
και β) να μην τον έχουν δείρει πολλές φορές λόγω του α) .
Κι αν δεν τον έχουν δείρει, ήμασταν πρόθυμοι να το κάνουμε εμείς.

Τέλος πάντων, τα κλάψαμε τα λεφτά μας γιατί ήταν και ακριβό το σπήλαιο, αν θυμάμαι καλά πάνω από 70€/άτομο. Αν μη τι άλλο από μάρκετινγκ είναι φοβεροί οι Νεοζηλανδοί. Βγαίνοντας από το σπήλαιο, με τη θερμοκρασία πια να είναι πιο ανθρώπινη (έλειπαν τα αστεία του Νέηθαν, γι' αυτό μάλλον) είδαμε πως είχε ένα μονοπατάκι για ένα 45λεπτο τρεκ, το οποίο ήταν αρκετά ευχάριστο.

Ξαναμπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε προς την Otorohanga, αυτή τη φορά για να δούμε από κοντά kiwis. Η διαδρομή πάντως ήταν όλα τα λεφτά, φανταστικά τοπία, χαίρεσαι να οδηγείς, ή στην περίπτωσή μου, χαίρεσαι να σε οδηγούν. Το kiwi house είναι ένα είδος καταφυγίου-ορνιθοτροφείου, όπου με αντίτιμο τα (αρκετο΄θτδικα) 28 NZD μπορεί κανείς να δει επιτέλους τα kiwis σε σκοτεινή αίθουσα (αλλά ακριβώς μπροστά μας) και να μάθει πολλά γι' αυτά, από το πώς τα σατανικά possum τους τρώνε τα αβγά μέχρι το ότι τα αβγά τους είναι μεγέθους... στρουθοκάμηλου. Πέραν των καημένων των kiwis (που επειδή δεν μπορούν να πετάξουν γίνονται βορά στις διαθέσεις και των σκύλων), είδαμε μπόλικα εξωτικά πουλιά και όχι μόνο. Γενικώς άξιζε τον κόπο η επίσκεψη.

Αυτό που καρα-άξιζε πάντως ήταν η επόμενη διαδρομή: φανταστική εξοχή, βοσκοτόπια, δέντρα σε απίθανες αποχρώσεις και η οργιώδης βλάστηση που ανά σημεία έκανε εισβολή στο δρόμο.
Γενικώς η φυσική ομορφιά της χώρας είναι δύσκολο να περιγραφεί και για το Νότιο Νησί αυτό ισχύει στον υπερθετικό βαθμό.

Φτάσαμε στον προορισμό μας, το Huka Falls, όπου υπήρχε πάρα πολύς κόσμος, πολλοί κάνοντας jetboating, που δε μου φάνηκε και τίποτε τρομερό. Μήπως είναι υπερτιμημένη όλη η χωρα τελικώς; Τα χειμαρρώδη νερά χαριτωμένα ήταν, χωρίς πάντως το τοπίο να είναι φοβερό. Η πτήση drones απαγορευόταν, όπως σε πάρα πολλά σημεία στη χώρα και αποφασίσαμε αυθόρμητα να πάμε να δούμε ένα γεωθερμικό πάρκο εκεί κοντά, το οποίο όμως θα έκλεινε σύντομα. Προλάβαμε στο τσακ, ίσα που μας άφησαν να πληρώσουμε τα μόλις 8NZD της εισόδου και κάναμε το loop ανάμεσα στους αναδυόμενους καπνούς, το βρήκαμε μάλλον ανέλπιστα καλό.

Σήμερα θα διανυκτερεύαμε στο Turangi και καθοδόν πετύχαμε ένα πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα. Το κατάλυμά μας ήταν σε ένα διόροφο σπίτι, όπου εμείς θα μέναμε στο ισόγειο, αφού στον πάνω όμορφο έμενε ένα ζευγάρι Μαορί. Μας υποδέχτηκε η κοπελιά, που ήταν μιας άλφα διάστασης όπως συμβαίνει με πάρα πολλούς Μαορί και μετά γνωρίσαμε και τον άντρα της που θύμιζε αθλητή του Σούμο. Ακριβώς επειδή έμεναν από πάνω μας, όποτε περπατούσε νιώθαμε ότι γίνεται σεισμός. Το διαμερισματάκι ήταν όμορφο και είχαν και την ευγένεια να γράψουν και "kia ora, Georgio" στην οθόνη της τηλεόρασης του δωματίου μας.

Ωραία όλα αυτά, αλλά εμείς πεινούσαμε. Πήγαμε με το αυτοκίνητο στο σούπερ μάρκετ New World, όπου με την ευκαιρία έκανα και ανάληψη χρημάτων, βλέποντας και τη μόνη αντικοινωνική συμπεριφορά όλες τις μέρες που έμεινα στη Νέα Ζηλανδία, δηλαδή κάτι παιδάκια να βρίζονται και να νομίζουν ότι βγήκαν από αμερικανική ταινία. Στο σούπερ μάρκετ έπαθα πλάκα με την ποικιλία των υγιεινών προϊόντων διατροφής και σνακ. Τελικά πήρα ένα korma των 300 θερμίδων, κάτι υγιεινές μπαλίτσες, κάτι thin corns που μου πρότεινε ο Δευκαλίων τα οποία αποδείχθηκαν σχεδόν τόσο απίθανα όσο και οι μπαλίτσες και μπόλικες μπάρες γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε, την επόμενη είχε τρεκ. Για το οποίο τρεκ ο Δευκαλίων ανησυχούσε ότι ίσως να μην τα καταφέρει, τόσο λόγω φυσικής κατάστασης όσο και κρύου, οπότε και ρώτησε την καλή Μαορί που μας φιλοξενούσε αν πίστευε ότι θα τα κατάφερνε. "Ε, αφού έχεις ισοθερμικά πρέπει να είσαι καλός τρέκερ, πάλι καλά γιατί είναι δύσκολη η ανάβαση. Αλλά για να έχεις τέτοια ρούχα σίγουρα θα είσαι έμπειρος!",

ΝΟΤ !!!

 

[Yorgos]

Είχε και μια κηπάρα από πίσω η κυρα-Τζοάνα...

Το λες και ωραίο το να φτιάχνεις το πρωινό σου μέσα στη φύση με τα πουλάκια.

Και με μπότες από possum η μανδάμ.

Δεν τρελαθήκαμε με το χωριό Μαορί.

Το Όκλαντ από μακριά φαίνεται μεγαλύτερη πόλη απ' ό,τι είναι.

Και με ατελείωτα ιστιοφόρα.

One tree hill.

Aν βρισκόταν εδώ ο Κρεκούζα;, θα άλλαζε ένα γραμματάκι με τις πέτρες και θα το "πουλούσε" στην καλή του σα δικό του έργο, τον ξέρουμε, τα κάνει αυτά...

Survivor δέντρων...

Πολυνησιακό σκυλάκι. Δε θα το έβαζα σπίτι μου.

Ο Νέηθαν. Ζωντανός. Ακόμη...

Φωσφορίζουσες μίξες-ξερατά σκουληκιών. Πληρώσαμε λεφτά γι' αυτό. Πολλά.

Το τρεκ απέξω πάντως ήταν ωραίο.

Kiwis, τρομερό

Τα αβγά των kiwis είναι τιτανοτεράστια.

Και πάλι, πιο καθαρά, ακτινογραφία kiwi και του αβγού του. Ούτε να περπατήσουν δεν μπορούν.

Σατανικό possum τρώει αβγό 12 ομελετών.

Φανταστικά τοπία.

Ωραίοι δρόμοι, καλός καιρός, καθόλου κίνηση.

Huka Falls

Εκείνο το γεω-τέτοιο πάρκο.

Και το ηλιοβασίλεμα.

Κρίμα να μην έχω φωτογραφική μηχανή, ήταν πανέμορφα τα χρώματα.

Ωραίο το ηλιοβασίλεμα.

Ωραίο και το καλωσόρισμα.

 

[Defkalion]

Καλά τα λες αλλά τη φωτογραφία με την τύπισσα που έσκασε στο σουπερμάρκετ ξυπόλητη και με τη ρόμπα της δε βλέπω.

 

[Yorgos]

Μεγάλη μέρα η σημερινή, προβλεπόταν το ολοήμερο τρεκ στο Tongariro, που προωθείται ως μάλλον το καλύτερο day trek στη χώρα. Ενθουσιασμένος ήμουν, αν και λίγο νευρικός γιατί δεν ήξερα αν θα τα έβγαζε πέρα ο Δευκαλίων. Δε βοήθησε ιδιαίτερα το ότι εμφανίστηκε ντυμένος σα να πηγαίνει σε συνέντευξη για δουλειά...

Το προηγούμενο βράδυ μάλιστα οι καλοί Μαορί που μας φιλοξενούσαν είχαν φιλοτιμηθεί να μας πάνε αυτοί με το αυτοκίνητό τους μέχρι το σημείο από όπου ξεκινάει το τρεκ, αλλά δυστυχώς είχαμε κλείσει ήδη transfer (πανάκριβο, καλά το μαντέψατε), που σε πάει στο σημείο εκκίνησης και σε επιστρέφει από το σημείο τερματισμού. Ακριβώς επειδή δεν είναι loop δεν είχε νόημα να πάμε με το αυτοκίνητό μας.

Το pickup ήταν στο κέντρο της πόλης, δίπλα στις τουριστικές πληροφορίες, όπου περίμενε και μια οικογένεια Γερμανών. Ο 11χρονος γιος είχε έρθει για ανταλλαγή ως μαθητής για να βελτιώσει τα Αγγλικά του "και να δει ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα" και οι γονείς του είχαν έρθει για επίσκεψη με αφορμή τις διακοπές του Πάσχα, κατά τις οποίες θα ξεσκίζονταν στα τρεκ. Μάλιστα. Φανταστείτε Ελληνίδα μάνα να στείλει το παιδί της στην άλλη μεριά του πλανήτη για να "γνωρίσει ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα" (ούτε παρελάσεις δε θα έχουν εκεί κάτω και τι θα τρώνε τα παιδιά, άσε που μπορεί να επιστρέψει ομοφυλόφιλο ή αλλόθρησκο) και όταν πάει να το επισκεφθεί, αντί να πάει με ταψιά παστίτσιο να το πλακώσει στο τραντίσιοναλ γκρικ φουντ να πάνε για τρεκ. Άκου πράγματα.

Το transfer ήρθε λίγο αργοπορημένο κι έκανε 45 λεπτά μέχρι το parking της εκκίνησης, όπου είχε κόσμο, αλλά όχι τόσο όσο φοβόμουν. Γενικώς το ταξίδι στη Νέα Ζηλανδία συγχρονίστηκε με τις σχολικές πασχαλινές διακοπές ώστε να μπορέσει να έρθει ο Δευκαλίων, αλλά εν τέλει οι φόβοι μου ότι τα πάντα θα είναι κατακλυσμένα από τους τουρίστες αποδείχθηκαν αβάσιμοι, όπως και η υστερία ότι "η χώρα έχει καταληφθεί από Κινέζους" και άλλα τέτοια.

Η ταμπέλα στην εκκίνηση μας γνωστοποιούσε πως το τρεκ διαρκεί 6 ώρες και 20 λεπτά, για μια συνολική απόσταση 19,2 χιλιομέτρων. Πολύ όμορφα. Ξεκινήσαμε με λίγο ανέβασμα, με τη θέα του χιονισμένου βουνού να δεσπόζει δίπλα μας. Υποτίθεται πως κάποια από τα τοπία είναι γνωστά λόγω των ταινιών με τα Χόμπιτ, αλλά επειδή δεν τα έχω δει (πήγα με το φίλο μου το Χρήστο να δούμε ένα και κοιμήθηκα πολύ ωραία στον κινηματογράφο, είναι πολύ βολικές οι θέσεις στην Ελλάδα), δεν έχω ιδέα να σας πω. Όμορφα πάντως. Σε λίγο όμως ξεκίνησε η ανάβαση, που θα ήταν λιγότερο κουραστική αν δεν ήταν γεμάτη με σκαλιά. Ο Δευκαλίων τα έπαιξε, απ' ό,τι κατάλαβα στους τετρακέφαλους αλλά και γενικά με τις αναπνοές. Χωρίς να είναι και το πιο δύσκολο τρεκ του κόσμου, η δυσκολία του, τουλάχιστον στο ξεκίνημα ήταν άνω του μέσου όρου κι έχασε την αναπνοή του ο άνθρωπος, αφού δεν είναι συνηθισμένος.

Κι εγώ κουράστηκα πάντως, λογικό είναι, από τα 1280μ που ξεκινήσαμε ήδη είχαμε φτάσει στα 1880μ, δεν είναι μικρή ανάβαση αυτή. Πολύ προσεγμένο πάντως το τρεκ, με ξύλινους υπερυψωμένους διαδρόμους. Είχε αρκετούς ανθρώπους μιας άλφα ηλικίας που τα έβγαζαν πέρα κι εν τέλει, αφού πήρε κι ο Δευκαλίων τις ανάσες του, φτάσαμε στο Νότιο Κρατήρα, όπου πριν καλά καλά φτάσουμε να δούμε τη θέα... μας επιτέθηκαν κάτι πυκνά σύννεφα κι αυτή χάθηκε. Ίσα που προλάβαμε να δούμε το σκηνικό από τη Μόρντορ, για όποιον καταλαβαίνει τι είναι αυτό.

Μασουλήσαμε τα σνακ μας (μπαλίτσες!!) και ξεκινήσαμε την κατάβαση. Είχε τόσα σύννεφα που δεν έβλεπες πολύ μακριά κι επιπλέον οι πέτρες και το χώμα γλιστρούσαν, οπότε πιο πολύ με σερφ έμοιαζε παρά με κατάβαση, αλλά είχε την πλάκα του και πλέον το δυσκολότερο κομμάτι είχε περάσει, αν και η γλίστρα ήθελε πολλή προσοχή, σε βαθμό που αναρωτήθηκα τι γίνεται σε περίπτωση βροχής γιατί η λάσπη πρέπει να είναι επικίνδυνη, ειδικά για όποιον δεν έχει τα κατάλληλα υποδήματα, όπως ο υπογράφων. Εμείς πάντως είχαμε άψογο καιρό και, με τα σύννεφα να αποχωρούν σιγά σιγά, άρχισαν να αχνοφαίνονται οι σμαραγδί και η πράσινη λίμνη. Σε λίγα λεπτά μάλιστα καθάρισε τελείως ο καιρός και μπορέσαμε να τις απολαύσουμε... τρώγοντας κι άλλες μπαλίτσες!

Η υπόλοιπη κατάβαση ήταν πιο εύκολη, αλλά ατέλειωτη, αν και το τελευταίο κομμάτι που περνούσε μέσα από το δάσος ήταν πιο ενδιαφέρον. Γενικώς το τρεκ, παρότι όμορφο, δε θα το έβαζα μέσα στα 10 εντυπωσιακότερα που έχω κάνει, ούτε κατά διάνοια. Και για day treks, ουφ καλά, μπορώ να σκεφτώ πάρα πολλά καλύτερα. Όμορφα ήταν πάντως, καλή γυμναστική, ωραία τοπία και πολλά συγχαρητήρια στο Δευκαλίωνα που το πάλεψε ο άνθρωπος.

Γυρίσαμε στο σπίτι, πλυθήκαμε σαν άνθρωποι, ντυθήκαμε και πήγαμε στο Lakeside Lodge, μόλις 7 χιλιόμετρα μακριά, όπου διάβασα πως το φαγητό είναι πολύ καλό. Πριν φτάσουμε στο φαγητό, το όλο setting με την τεράστια λίμνη με τις πάπιες ήταν απίθανο, αλλά το φαγητό έδωσε τα ρέστα του: εξαιρετικές σαλάτες, άψογη μπριζόλα για το Δευκαλίωνα, αν και στο τέλος την παράσταση την έκλεψε μια απίθανη ξανθιά μαμά που καθόταν απέναντι, από σουηδικό όνειρο βγαλμένη.

Στην επιστροφή μας στο σπίτι προλάβαμε ανοιχτό το New World κι εγώ ως compulsive buyer αγόρασα ό,τι υγιεινό σνακ βρήκα μπροστά μου, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των... γιαπωνέζικων φυκιών που αποδείχθηκαν επιτυχία στο τρεκ. Το κλου της βραδιάς πάντως ήταν μια Μαορί που ήρθε να ψωνίσει με γαλότσες και μπουρνούζι, ενώ αρκετοί είναι εκείνοι που βγαίνοντας από το αυτοκίνητο για ψώνια πάνε ξυπόλητοι...

Αυτός ο άνθρωπςο τώρα, πάει για τρεκ, όχι στη δουλειά του.

Η θέα με το που ξεκινάει το τρεκ.

Κοιτώντας προς τα πίσω, η αφετηρία δε φαίνεται καν.

Πολύ προσεγμένα τα μονοπάτια τους, με πλατφόρμες, καλή σηματοδότηση, τουαλέτες και φυσικά πουθενά κάδους σκουπιδιών.

Η θέα από το Νότιο Κρατήρα.

Και μετά ήρθαν τα σύννεφα.

Κατάβαση στο άγνωστο.

Όταν καθάρισε φαίνονταν πολύ καλύτερα οι λίμνες.

Ήταν ενδιαφέρον να κοιτάς προς τα πίσω να δεις από πού ήρθες.

Άλλη λίμνη, ψηλά.

Κι από δω και πέρα ξεκινούσε η εύκολη κατάβαση.

Πολύ όμορφο μέρος το Lakeside Lodge.

Kαι το φαγητό του τα έσπαγε.

Ορίστε και η γαλοτσομπουρνουζοκυρία που έψαχνε ο Δευκαλίων...

 

[Yorgos]

H σημερινή ημέρα θα είχε πολλά χιλιόμετρα και με το αυτοκίνητο αλλά και με το φέρι, αφού το βράδυ θα πηγαίναμε στο Νότιο Νησί. Φάγαμε ολίγο πρωινό και φύγαμε για το Ουέλινγκτον, την πρωτεύουσα με τους μόλις 200 χιλιάδες κατοίκους. Η διαδρομή και πάλι ήταν φανταστική, ενώ είδαμε το βουνό/ηφαίστειο που ανεβήκαμε στο Τονγκαρίρο από την πίσω του πλευρά. Εγώ ήμουν λίγο πιασμένος, κυρίως στις κνήμες λόγω αγυμνασιάς και λίγο στους ώμους λόγω της σάκας που κουβαλούσα, αλλά ο Δευκαλίων ήταν αρκετά χειρότερα, αν και με τη διαδρομή ξεχνιόταν λίγο. Πάντως παπούτσια έπρεπε να βρει επειγόντως, αφού οι μπότες για τρεκ που είχε αγοράσει τον χτυπούσαν και θα ακολουθούσε και διήμερο τρεκ...

Φτάσαμε στο Ουέλινγκτον με άψογο καιρό, πράγμα σπάνιο απ' ό,τι διαβάζω γιατί συνήθως βρέχει του κερατά. Παραλιακή πόλη, μικρή για πρωτεύουσα, σε φανταστικό τοπίο με τους κολπίσκους και με αμέτρητα πανέμορφα ξύλινα σπιτάκια, χτισμένα στους παραλιακούς καταπράσινους λοφίσκους. Φανταστική η πρώτη εικόνα... Πήγαμε στον κεντρικό δρόμο, που για κάποιο λόγο ονομάζεται Cuba Street όπου βρήκαμε, εκτός από παπούτσια για το Δευκαλίωνα, και σπρέι με το οποίο τα ψεκάζεις και γίνονται αδιάβροχα. Άκου πράγματα. Κι εγώ στην Αβάνα πανηγυρίζω αν βρω σαγιονάρα στο νούμερό μου (δύσκολο) ή κορδόνια για τα παπούτσια μου.

Φύγαμε ντουγρού για το μουσείο Te Papa, δηλαδή το εθνικό μουσείο βασικά. Τίγκα στον κόσμο λόγω ημέρας, είναι και δωρεάν, αλλά τι παρουσίαση! Εκπληκτικά εφέ, τεράστια μανεκέν για τη μάχη της Καλλίπολης (που για Νεοζηλανδούς και Αυστραλούς είναι μείζον λόγος εθνικής υπερηφάνειας, καλά πώς κάνουν έτσι, πήγαν κι αυτοί σε μια μάχη... κι έχασαν κιόλας!), εξαιρετικές παρουσιάσεις 3D με τις κινήσεις των αντιμαχόμενων στρατοπέδων, μπόλικες προσωπικές ιστορίες και αντικείμενα. Μας προκάλεσε φοβερή εντύπωση πώς καταφέρνουν έχοντας τόσο λίγα πράγματα στην ιστορία τους να τα προβάλλουν τόσο έντονα και παραστατικά. Δηλαδή αν είχαν την ιστορία της Ελλάδας, της Αιγύπτου ή της Κίνας τι θα είχαν φτιάξει; Μπράβο τους πάντως, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ μουσείο.

Πέραν της Καλλίπολης και των δύο παγκοσμίων πολέμων, ενδιαφέρον είχε και το κομμάτι που αφορά τη χλωρίδα και πανίδα των νησιών, το πώς ήταν η χώρα πριν έρθουν οι άνθρωποι (τα δάση ήδη αποψιλώθηκαν με την άφιξη των Μαορί) και πώς επιταχύνθηκε η πλήρης αλλαγή της βλάστησης από την ώρα που οι Ευρωπαίοι ξεκίνησαν τι; εντατικές καλλιέργειες.

Πληρώσαμε και 19,50NZD για να δούμε τους πήλινους στρατιώτες του Xian που βρίσκονταν σε έκτακτη έκθεση και περάσαμε λίγο στα γρήγορα το κομμάτι των Μαορί γιατί έπρεπε να φάμε, αφού μετά είχαμε κλείσει επίσκεψη στα Weta Studios, δηλαδή στην εταιρεία παραγωγής των Lord of the Rings, Avatar κλπ. Μέτρια η σαλάτα στο εστιατόριο Capitol, αλλά τα υπόλοιπα εξαιρετικά, το συκωτάκι έως θεϊκό. Γενικώς για τις επιλογές εστιατορίων (μη φανταστεί κανείς ότι ψάχνω ονλάιν και τέτοια, lonely planet εγγύηση τα τελευταία χρόνια στο συγκεκριμένο), δέχομαι συγχαρητήρια.

Φτάσαμε λοιπόν και στα στούντιο της Weta, μόλις 9 χιλιόμετρα έξω από την πόλη σε άλλη μια πανέμορφη γειτονιά, αν και τα στούντιο εξωτερικά φαίνονταν μικρότερα του αναμενομένου, δε γέμιζαν το μάτι. Ξεκινήσαμε από το μαγαζί με τα σουβενίρ, αφού δεν είχε ξεκινήσει το τουρ μας ακόμη, όπου κάτι πανοπλίες και άλλα παραφερνάλια από ταινίες που δε γνωρίζω πωλούνταν πανάκριβα. Το αντίγραφο της πίπας του Γκάνταλφ κόστιζε 100€. Συγγνώμη αλλά με τόσα μου παίρνουν 10 πίπες κάτι τύπισσες πολύ καλύτερες από τον Γκάνταλφ. Ε μα!

Ο πιτσιρικάς ξεναγός ήταν εξαιρετικός και πολύ ενθουσιώδης, και πώς να μην είναι, ο άνθρωπος είχε τη δουλειά που είχε φαντασιωθεί. Ο βαθμός λεπτομέρειας στο σχεδιασμό κάθε κράνους, κάθε κάστρου ή κάθε κρανίου είναι αδιανόητος, ο δε Jackson που είναι και ντόπιος εργαζόταν στα εφέ πριν αναλάβει τις σκηνοθεσίες, οπότε καταλαβαίνει κανείς την τελειομανία του. Δεν είχα ιδέα το πόση επιστημονική δουλειά απαιτείται για να σχεδιάσει το κεφάλι του golum ή τις κινήσεις των δαχτύλων του. Όλα βέβαια ξεκινάνε από απλή δημιουργικότητα, όπως μας απέδειξε ένας τρελός επιστήμονας φτιάχνοντας μια νεκροκεφαλή από απλό αλουμινόχαρτο. Το σίγουρο είναι πως η ταύτιση υπαλλήλων και εταιρείας είναι απόλυτη, δε δυσκολεύονται και πολύ να βρουν υπαλλήλους με κίνητρο σε αυτά τα στούντιο.

Έμενε λίγος χρόνος για να σεργιανίσουμε την παραλιακή της ομορφότερης πόλης που είδαμε στη χώρα και την οποία μάλλον αδικούν οι περιγραφές στους οδηγούς, και πήγαμε στο φέρι. Αρκετά απλή η διαδικασία επιβίβασης, το δε φέρι θυμίζει πολύ τα BlueStar στην Ελλάδα στο εσωτερικό του. Ελάχιστος ο κόσμος στο φέρι, ο Δευκαλίων ήταν πάντως πολύ καταπονημένος από την οδήγηση και τους ρυθμούς γενικώς, οπότε στην αποβίβαση κατευθυνθήκαμε με τη μία στο κατάλυμά μας, το Piwaka Lodge, ένα χόστελ όπου μας έδωσαν διπλό κρεβάτι αντί για twin και με δωμάτιο χωρίς δικό του μπάνιο με τη φοβερή δικαιολογία ότι "ε, όλοι twin ζητάνε κι όταν τους δίνουμε double γκρινιάζουν!". Τέλος πάντων, πέσαμε για ύπνο στις 1, αφού πρώτα διαπιστώσαμε ότι το μπάνιο όχι απλά το μοιραζόμασταν με το διπλανό δωμάτιο, αλλά είχαν πρόσβαση ταυτόχρονα και οι δύο, κοινώς είχε δύο εισόδους, οπότε έπρεπε αφού μπεις να κλείσεις το σύρτη της άλλης εισόδου για να μην έχεις επίσκεψη στο ντους από τους ενοίκους του άλλου δωματίου.

Ο φανταστικός προγραμματισμός του ταξιδιού έλεγε πως μετά το σημερινό σκότωμα, ο Δευκαλίων που θα κοιμόταν 5-5,5 ώρες, θα οδηγούσε άλλες 5 ώστε να πάμε να κάνουμε ένα... διήμερο τρεκ. Χαχα.

Γκρικ φουντ γιούχα σαπίλα

Ταξίδεψα όλο τον κόσμο για να έρθω σπίτι.

Φοβερή παρουσίαση: πάνω στο ανάγλυφο ξεδιπλώνονταν οι "γαλάζιες" και "κόκκινες" σκιές, ανάλογα με την εξέλιξη της μάχης με τις εβδομάδες.

Φοβερές μακέτες και εξαιρετικά καλή επεξήγηση.

Πολλά διαδραστικά, όπως πρέπει.

Γενικώς όλη η παρουσίαση ήταν κινηματογραφική. Αργότερα μάθαμε πως την έχει αναλάβει η Weta, το οποίο εξηγεί τα πάντα.

Ε ρε δεντράρες που χάθηκαν...

Απρόσμενα όμορφο το Ουέλινγκτον.

100€ για μια πίπα; Ούτε οι πίπες της Angela White δεν κάνουν τόσο.

Απέξω πιο πολύ με εταιρεία ορκωτών λογιστών έμοιαζε.

Θεούλης ο γιατρός κυρ-Μιχάλης.

Εμένα δε θα με χάλαγε να μένω καθόλου πάντως στο Ουέλινγκτον, όλα αυτά τα σπιτάκι είχαν φοβερή θέα.

 

[Krekouzas]

Περάσαμε έξω από το Όκλαντ, το οποίο ο Δευκαλίων δεν πρόλαβε να δει ποτέ.

μα ούτε και εγώ!!!! Πρέπει @Defkalion να ξανά κάνουμε μια βόλτα!
υγ. Την ξυπόλιτη τύπισα με τη ρόμπα στο σούπερ μάρκετ και εγώ θέλω να τη δω!!

 

[Defkalion]

μα ούτε και εγώ!!!! Πρέπει @Defkalion να ξανά κάνουμε μια βόλτα!
υγ. Την ξυπόλιτη τύπισα με τη ρόμπα στο σούπερ μάρκετ και εγώ θέλω να τη δω!!

Εγώ πάω Νέα Ζηλανδία την άλλη βδομάδα πάλι αλλά είναι για δουλειά, οπότε δε θα προλάβω να κάνω και πολλά. Μια βόλτα όμως στο Wellington θα την κάνω το βραδάκι, αναμείνατε φωτογραφίες.

 

[Yorgos]

Εγώ κοιμήθηκα, παρά το απαράδεκτο στρώμα, αλλά ο Δευκαλίων ταλαιπωρήθηκε πολύ. Και να σκεφτεί κανείς ότι του έμεναν 4,5 ώρες οδήγησης και στη συνέχεια 5 ώρες τρεκ. Το πρωινό πάντως ήταν επαρκές, ενώ έσκασε μύτη και η ιδιοκτήτρια, που μας επιβεβαίωσε πως όντως το κτίριο, πέρα από κοιτώνες της αεροπορικής βάσης, έχει διατελέσει και ψυχιατρείο!

Φύγαμε αμέσως για το εθνικό πάρκο Abel Tasman και για άλλη μια φορά η διαδρομή ήταν υπέροχη, με εναλλαγές κοιλάδων, βουνών και παραλιών, κι ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο, γιατί έχουμε και αδυναμία στο ντεκαντάνς άμα λάχει. Περάσαμε μια φανταστική λίμνη, κάναμε ατέλειωτες στροφές και συνειδητοποίησα ότι θα φτάναμε στο Abel Tasman μετά τις 12 το μεσημέρι, αλλά όταν περνάς από τόσο όμορφα τοπία αυτά φαίνονται λεπτομέρειες: σύννεφα που χάνονται μέσα σε καταπράσινα δάση, πρόβατα, αμπελώνες, λιβάδια και μικροσκοπικοί όρμοι ήταν το τέλειο πρελούδιο για το τι θα επακολουθούσε στο Νότιο Νησί.

Εν τέλει φτάσαμε και στα αρχηγεία του πάρκου, σε ένα πανέμορφο παραθαλάσσιο τοπίο με γκαζονάκι. Μάθαμε πως το τρεκ για την καλύβα μας (την οποία και είχε κλείσει μήνες πριν ο Δευκαλίων και πάλι καλά που προλάβαμε δηλαδή, τρομερή ζήτηση το πάρκο λέμε), ήταν 19,2 χιλιόμετρα, πως δεν υπάρχει πουθενά σκουπιδοτενεκές στο πάρκο (άρα πρέπει να κουβαλάς και τα σκουπίδια σου) και πως στην καλύβα μας δε θα υπάρχει ούτε ρεύμα αλλά ούτε και κλινοσκεπάσματα. Αχά. Υπνόσακους δεν είχαμε φέρει, οπότε άρχισαν να μας ζώνουν τα φίδια για το κατά πόσο θα τα βγάζαμε πέρα απλά με τα ισοθερμικά μας. "Ε, κάτω από 11 βαθμούς δεν πέφτει η θερμοκρασία, θα τα καταφέρετε πιστεύω", μας είπε η καλή κυρία. Παρκάραμε το αυτοκίνητο, ετοιμάσαμε ο καθένας το μικρό σακίδιό του και ξεκινήσαμε.

Το πάρκο είναι γεμάτο από λόγους που καταλήγουν σε παραλίες, το δάσος μου θύμιζε έντονα τις σειρές με τη Ζήνα και τον Ηρακλή που έδειχνε κάποτε το Star Channel (είχε κάτι φοβερά γκομενάκια στον Ηρακλή σε κάθε επεισόδιο...), αλλά και τα τοπία της σειράς Lost, που όμως είναι γυρισμένη στη Χαβάη. Οι παραλίες ξεδιπλώνονταν η μία μετά την άλλη και ήταν άδειες, πλην μιας οικογένειας όπου μια μαμά έκανε τρεκ κουβαλώντας ένα βρέφος στην πλάτη της. Κάποιοι έκαναν κανό κι εμφανίζονταν από το πουθενά, άλλοι κάμπινγκ κι εμείς συνεχίζαμε το περπάτημα. Κουραστικό ήταν, αλλά κάθε φορά που ανέβαινες ένα λόφο, η θέα της θάλασσας ήταν φανταστική.

Επειδή είχαμε πάρει φόρα αποφασίσαμε να κάνουμε και την παράκαμψη για το seperation point, όπου μπορεί κανείς να δει φώκιες. Πλησιάζοντας, ακούγαμε χιλιάδες από αυτές, για να διαπιστώσουμε πως επρόκειτο για ηχεία που αναπαρήγαγαν τους χαρακτηριστικούς τους ήχους. Ο Δευκαλίων εκνευρίστηκε: "Αν δεν έχουν φώκιες, να είναι ειλικρινείς και να το γράφουν, όχι να μας κοροϊδεύουν με ψεύτικους ήχους!". Τελικώς διαβάσαμε πως οι άνθρωποι προσπαθούν να επαναπροσελκύσουν κάτι πουλάκια (gunnets νομίζω) από ένα κοντινό νησί, εξ ου και τα ηχεία που έχουν βάλει με τις αναπαραγωγές ήχων και τα κιτς ομοιώματα πουλιών, αλλά το κακό είχε γίνει, ο Δευκαλίων είχε κουραστεί (και) από την παράκαμψη και συγχύστηκε. Με συσσωρευμένη αϋπνία, κούραση από την οδήγηση κι ένα πολύ κουραστικό πρόγραμμα, τα έπαιξε και τον έπιασε κι ένα μίνι παραλήρημα: "Α δεν ξέρω, θα βρούμε ένα θαλάσσιο ταξί, κάτι να φύγω! Ένα ελικόπτερο, δε με ενδιαφέρει! Είμαι πτώμα, να πάω και να κοιμηθώ τώρα και σε μια καλύβα να ξεπαγιάσω, ξέχασέ το! Θέλω ένα ξενοδοχείο και καλό μάλιστα, κανόνισε!". Τι να κανονίσω; Το ελικόπτερο; Τον έπιασε αμόκ κι άρχισε να περπατάει γρήγορα μονάχος του, μωρέ μπράβο αντοχές. Η τσαντίλα δίνει φτεράααααα.

Ο ήλιος έπεφτε σιγά σιγά και τελικά φτάσαμε στην πανέμορφη ξύλινη καλύβα μας, μόλις λίγα μέτρα από την παραλία μας και πήραμε τις δυο κουκέτες που βρήκαμε στο ισόγειο, σε ένα δωμάτιο που θα μοιραζόμασταν με άλλους τέσσερις. Όντως, η κουκέτα είχε μόνο στρώμα, κανένα σεντόνι και για κουβέρτες ούτε λόγος. Βάλαμε τα ισοθερμικά μας και πήγαμε στην κουζίνα, όπου εν τέλει μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι ένοικοι της καμπίνας, που πρέπει να ήταν περίπου 20. Ευτυχώς κάποιοι είχαν φέρει και φακούς, υπήρχαν λίγα κεριά, κάποιοι είχαν φέρει για να μαγειρέψουν κι υπήρχε και μια σκακιέρα όπου έκανα comeback και κέρδισα 2-1. Οι υπόλοιποι ένοικοι ήταν όλοι ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες: οικογένειες με παιδάκια, ένα ζευγάρι συνταξιούχων από την... Paparoa που γέλασαν όταν τους είπαμε τι σημαίνει το χωριό τους στη γλώσσα μας και πιάσαμε την κουβέντα με διάφορους. Ο γερο...Παπαριανός μου εξήγησε ότι είναι κτηνοτρόφος κι έχει στη δούλεψή του δύο Φιλιππινέζους που πληρώνονται 55 και 75 χιλιάδες δολάρια το χρόνο, ενώ μου έκανε και μια ανάλυση για το weight game και πώς εν τέλει οι αγελάδες αποδίδουν περισσότερο απ' ό,τι τα γουρούνια. Γενικά το επίπεδο των τρέκερ ήταν πολύ υψηλό, η χώρα και το επίπεδό της συνέχιζε να με εντυπωσιάζει.

Οι άλλοι εκτός από επίπεδο είχαν και προετοιμασία, ενώ εμείς είχαμε έρθει σα σε ελληνική αποστολή για διαπραγμάτευση... Έβαλα ό,τι είχα και δεν είχα αλλά το κρύο με νίκησε στις 4.30 και τρέμοντας ξύπνησα και κατευθύνθηκα στην κουζίνα για να δω αν μπορεί να με ζεστάνει η φωτιά. Μπα, φωτιά δεν είχε και μόνο στις 5.30, που ήρθε και ο Δευκαλίων, καταφέραμε να την ανάψουμε, θυσιάζοντας και ένα περιοδικό.

Εμείς μπορεί να ξεπαγιάσαμε όλο το βράδυ, αλλά οι υπόλοιποι τρέκερς μια χαρά κοιμήθηκαν, αφού όλοι είχαν υπνόσακους, ενώ αποδείχθηκε πως τα πάνω δωμάτια, που ήταν και τα πρώτα που είχαν καταληφθεί, διέθεταν θέρμανση αφού από εκεί περνούσε η μπουρού από το τζάκι. Ακόμη κι έτσι, το ότι τα παιδάκια τους ξύπνησαν στις 6.30 και βγήκαν... γυμνά έξω, έλεγε πολλά για το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά στη Νέα Ζηλανδία: συνηθισμένα σε εκδρομές στη φύση. Όχι σαν κι εμένα που πρώτη φορά είδα αγελάδα... στην πενταήμερη και την έβγαζα φωτογραφίες σα χάνος. Για να μην πω ότι στα 21 μου πήγα για εθελοντική εργασία σε μια φάρμα στη Δανία και όταν μας είπαν να βγούμε να μαζέψουμε πατάτες βγήκα στην καλλιέργεια κι έψαχνα... στα δέντρα. Αν έχεις μεγαλώσει στα Εξάρχεια και τα Κάτω Πατήσια και στην οικογένεια δεν υπάρχει χωριό, έτσι είναι...

Φάγαμε ένα πρωινό στα γρήγορα και ξεκινήσαμε το δρόμο της επιστροφής, περνώντας από το λόφο Gibbs αυτή τη φορά, η θέα από τον οποίο ήταν λιγότερο εντυπωσιακή από τη χθεσινή, αλλά η διαδρομή ήταν πολύ πιο ξεκούραστη, αφού ήταν κυρίως κατηφόρα. Όταν ξεστόμισα κάτι σαν "καλή θα ήταν και καμιά ανηφόρα πάντως", εισέπραξα ένα δολοφονικό βλέμμα από το Δευκαλίωνα, που για άλλη μια φορά είχε κοιμηθεί ελάχιστα κι είχε πάλι οδήγηση να κάνει. Το τελευταίο κομμάτι του μονοπατιού βγήκε με πολύ γρήγορο ρυθμό, αφού είχε ευνοϊκή κλίση κι εγώ τουλάχιστον ένιωθα γεμάτος ενέργεια κι ευτυχισμένος με την όλη εμπειρία του πάρκου. Αλλάξαμε ρούχα και μπήκαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό αυτή τη φορά το St. Arnaud, μέσω δρόμων χωρίς κίνηση.

Ψάχναμε και κάποιο εστιατόριο για να φάμε, αλλά ήταν όλα κλειστά λόγω αργίας, Μεγάλη Παρασκευή γαρ, ενώ έτσι κι αλλιώς κινούμασταν σε χωριουδάκια κι ανάμεσα σε σκόρπια σπιτάκια, δεν υπάρχει αστικό κέντρο εκεί κοντά. Τελικά φτάσαμε στο κατάλυμά μας για σήμερα, το Alpine Lodge, απέναντι από το οποίο βρήκαμε κάτι ωραία σαντουιτσάκια. Το ξενοδοχείο αποδείχθηκε πάρα πολύ καλό και κάναμε ντου για ντους γιατί φυσικά στην καλύβα δεν υπήρχαν τέτοιες πολυτέλειες, για το ψυχιατρείο δεν το συζητώ καν, οπότε έπρεπε να φύγει η λίγδα ημερών. Μετά πήγαμε και στο άκρως διασκεδαστικό πλυντήριο ρούχων με τα κέρματα, όπου κάναμε αρκετό χαβαλέ κι επιτέλους αποκτήσαμε καθαρά ρούχα, ειδικά για μένα που ταξίδευα για τόσες εβδομάδες με ένα μικρό σάκο, ήταν βάλσαμο.

Ευτυχώς που είχαμε προνοήσει κι είχαμε κλείσει και δείπνο στο ξενοδοχείο γιατί ήταν φίσκα. Δε θυμάμαι τι πήρε ο Δευκαλίων, θυμάμαι όμως πως εγώ έφαγα έναν εξαιρετικό σολομό με φακές. Ό,τι και να πω, γαστριμαργικά η χώρα θα πάρει εξαιρετικό βαθμό. Η επόμενη μέρα θα ήταν πιο χαλαρή, αφού θα ήμασταν στην ευρύτερη περιοχή και θα μέναμε στο ίδιο κατάλυμα, ενώ θα ερχόταν και ο Κρεκούζας για το υπόλοιπο του ταξιδιού, όχι μόνο στη Νέα Ζηλανδία, αλλά και στο Βανουάτου.

 

[el de abajo]

όσα ποστ και να το κάνεις, σε όλα θα κάνω like....

 

[Yorgos]

To κατάλυμα-πρώην ψυχιατρείο είχε ένα institutional look.

Aπόλαυση οι διαδρομές στη Νέα Ζηλανδία.

Και για να υπάρχει κι ένας γοητευτικός τόνος ατέλειας, πάρτε και ολίγον ντεκαντάνς στη διαδρομή.

Ο Δευκαλίων επί τω έργω.

Δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον να είναι στρεσαρισμένος σε αυτή τη χώρα...

Είχαν ποικιλία οι διαδρομές.

Σύννεφα-πέπλο μυστηρίου.

Είναι εύκολο να το ξεχάσεις, αλλά βρίσκεσαι σε νησί.

Η είσοδος του εθνικού πάρκου για το τρεκ.

Και κάνοντας τρεκ στο Abel Tasman περνάς από αρκετές παραλίες.

Κι από λιβάδια...

Κι από φτέρες...

Άλλη παραλία παρακάτω...

Όπου πλην ενός πουλιού ήμασταν μόνοι μας.

... μέχρι που εμφανίστηκε από το πουθενά ένας με κανό.

Ήμασταν πολύ τυχεροί με τον καιρό.

Από τα βασικά χαρακτηριστικά του πάρκου ήταν οι συνεχείς λόφοι μετά τις παραλίες, απ' όπου αποκτούσες θέα της παραλίας από την οποία ήρθες.

Πάρα πολύ προσεγμένα όλα τα μονοπάτια. Ούτε ρίζα για να πάθεις διάστρεμμα δεν υπήρχε. Άγγιζε την τελειότητα θα έλεγα.

Παραλιάρες.

 

[Defkalion]

Ρε συ δε μάθαμε και αν θύμωσε ο τύπος που του κάψαμε το περιοδικό για να ανάψουμε τη φωτιά τελικά. Την κοπανήσαμε γρήγορα γρήγορα το πρωί...