dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.900
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
Μέρος Α΄ - Μονή Ταξιαρχών Αιγιαλείας
-Αίγιο. Βγαίνουμε.
Η αλήθεια είναι πως χαθήκαμε λίγο αλλά τελικά παίρνουμε το δρόμο για το Μοναστήρι των Ταξιαρχών.
Το πρωί που φύγαμε από την Αθήνα για την Πάτρα έβρεχε. Ευτυχώς όμως όσο πηγαίναμε προς τα δυτικά ο καιρός άνοιγε και έτσι όταν βγήκαμε από την Εθνική (ο Θεός να την κάνει!!!) και πήραμε το δρόμο για το μοναστήρι ο ήλιος ήταν λαμπρότατος.
Ο δρόμος, με αρκετές στροφές ανηφορίζει ανάμεσα σε ελιές κι αμπέλια. Στα αριστερά μας είναι μια ρεματιά και στο βάθος της κυλλά (αν και δεν τον βλέπουμε) ο ποταμός Σελινούντας. Όσο πάμε προς τα νότια όλο και βλέπουμε στο βάθος πλαγιές σχεδόν τελείως γυμνές, αποτέλεσμα της μεγάλης φωτιάς που κατέκαψε σχεδόν όλη την Αιγιαλεία το 2007. Ευτυχώς η ρεματιά και τα γύρω της γλίτωσαν. Μετά από 15 χιλιόμετρα από το Αίγιο,
και αφού περάσαμε το όμορφο χωριό Μαυρίκι, περνάμε και τη γέφυρα πάνω από τα ορμητικά νερά του ποταμού και βλέπουμε από πάνω μας το μοναστήρι. Η περιοχή είναι μέσα στο πράσινο που γλίτωσε την καταστροφή.
Δέντρα και κυρίως κυπαρίσσια που με την ψηλή κορμοστασιά τους και το θεόρατο ύψος τους κυριαρχούν στον ορίζοντα.
Φτάνοντας έχει πάει 1 και 20 το μεσημέρι και η πόρτα είναι κλειστή, Χτυπάω το κουδούνι και σε λίγο εμφανίζεται πάνω σε ένα μπαλκόνι ένας καλόγερος.
-Το μοναστήρι κλείνει από τη 1 μέχρι τις 4. Από που έρχεστε;
-Από την Αθήνα. Πάμε στην Πάτρα και είπαμε να περάσουμε από το μοναστήρι.
- Περιμένετε, θα κατέβω να ανοίξω να προσκυνήσετε.
Σε λίγο η εντυπωσιακή εξώπορτα άνοιξε και ο νεαρός καλόγερος μας είπε να μπούμε αλλά για λίγο. Μας ενημέρωσε ότι η φωτογράφηση και η βιντεοσκόπηση απαγορεύεται σε όλους τους χώρους της Μονής. Μέσα στο Ναό, άντε να το καταλάβω. Στους υπόλοιπους χώρους όμως……. Τέλος πάντων. Δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς.
Μπήκαμε. Το μοναστήρι είναι φρουριακού τύπου με τα βοηθητικά κτίρια διαταγμένα περιμετρικά και το καθολικό περίπου στη μέση της πλακόστρωτης αυλής.
Εντυπωσιάζει και ένας πύργος μπροστά από το ναό.
Το μοναστήρι πρωτοχτίστηκε τον 15ο αι αλλά υπέστη πάρα πολλές καταστροφές και ξαναχτίζονταν συνέχεια. Έτσι τα σημερινά του κτίρια μάλλον είναι του 17ου έως του 19ου αι, τότε που είναι και οι εντυπωσιακές τοιχογραφίες του ναού. Καταπληκτικό είναι και το επίχρυσο, ξυλόγλυπτο τέμπλο. Δυστυχώς ο καλόγερος δεν μας άφησε πολύ χρόνο να ευχαριστηθούμε. Στα γρήγορα μια ματιά στο ναό, ένα κερί απ’ έξω, δυο τρεις κλεφτές φωτογραφίες στο προαύλιο και δρόμο. Έβγαλα κάμποσες απ’ έξω και λίγο παρακάτω που σταματήσαμε.
Από πάνω μας στον απόκρημνο βράχο το ασκηταριό του Οσίου Λεοντίου, ιδρυτή της μονής, το λεγόμενο Παλιομονάστηρο.
Από πάνω μας ήταν από τη μια το μοναστήρι, και στο βάθος τα χιονισμένα βουνά. Υπέροχες εικόνες ηρεμίας!!
Άλλη μια στάση στη γέφυρα για μερικές φωτογραφίες του ποταμού και συνεχίζουμε για Πάτρα.
Το βράδυ κάναμε βόλτα στους πεζόδρομους της γιορτινής πόλης (όχι τόσο γιορτινή όσο άλλες χρονιές) και χαρήκαμε όμορφες νυχτερινές εικόνες. Χρόνια Πολλά!!!
Η αλήθεια είναι πως χαθήκαμε λίγο αλλά τελικά παίρνουμε το δρόμο για το Μοναστήρι των Ταξιαρχών.
Το πρωί που φύγαμε από την Αθήνα για την Πάτρα έβρεχε. Ευτυχώς όμως όσο πηγαίναμε προς τα δυτικά ο καιρός άνοιγε και έτσι όταν βγήκαμε από την Εθνική (ο Θεός να την κάνει!!!) και πήραμε το δρόμο για το μοναστήρι ο ήλιος ήταν λαμπρότατος.
Ο δρόμος, με αρκετές στροφές ανηφορίζει ανάμεσα σε ελιές κι αμπέλια. Στα αριστερά μας είναι μια ρεματιά και στο βάθος της κυλλά (αν και δεν τον βλέπουμε) ο ποταμός Σελινούντας. Όσο πάμε προς τα νότια όλο και βλέπουμε στο βάθος πλαγιές σχεδόν τελείως γυμνές, αποτέλεσμα της μεγάλης φωτιάς που κατέκαψε σχεδόν όλη την Αιγιαλεία το 2007. Ευτυχώς η ρεματιά και τα γύρω της γλίτωσαν. Μετά από 15 χιλιόμετρα από το Αίγιο,
Φτάνοντας έχει πάει 1 και 20 το μεσημέρι και η πόρτα είναι κλειστή, Χτυπάω το κουδούνι και σε λίγο εμφανίζεται πάνω σε ένα μπαλκόνι ένας καλόγερος.
-Το μοναστήρι κλείνει από τη 1 μέχρι τις 4. Από που έρχεστε;
-Από την Αθήνα. Πάμε στην Πάτρα και είπαμε να περάσουμε από το μοναστήρι.
- Περιμένετε, θα κατέβω να ανοίξω να προσκυνήσετε.
Σε λίγο η εντυπωσιακή εξώπορτα άνοιξε και ο νεαρός καλόγερος μας είπε να μπούμε αλλά για λίγο. Μας ενημέρωσε ότι η φωτογράφηση και η βιντεοσκόπηση απαγορεύεται σε όλους τους χώρους της Μονής. Μέσα στο Ναό, άντε να το καταλάβω. Στους υπόλοιπους χώρους όμως……. Τέλος πάντων. Δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς.
Μπήκαμε. Το μοναστήρι είναι φρουριακού τύπου με τα βοηθητικά κτίρια διαταγμένα περιμετρικά και το καθολικό περίπου στη μέση της πλακόστρωτης αυλής.
Το μοναστήρι πρωτοχτίστηκε τον 15ο αι αλλά υπέστη πάρα πολλές καταστροφές και ξαναχτίζονταν συνέχεια. Έτσι τα σημερινά του κτίρια μάλλον είναι του 17ου έως του 19ου αι, τότε που είναι και οι εντυπωσιακές τοιχογραφίες του ναού. Καταπληκτικό είναι και το επίχρυσο, ξυλόγλυπτο τέμπλο. Δυστυχώς ο καλόγερος δεν μας άφησε πολύ χρόνο να ευχαριστηθούμε. Στα γρήγορα μια ματιά στο ναό, ένα κερί απ’ έξω, δυο τρεις κλεφτές φωτογραφίες στο προαύλιο και δρόμο. Έβγαλα κάμποσες απ’ έξω και λίγο παρακάτω που σταματήσαμε.
Από πάνω μας ήταν από τη μια το μοναστήρι, και στο βάθος τα χιονισμένα βουνά. Υπέροχες εικόνες ηρεμίας!!
(συνεχίζεται)
