ΝΑΝΑΕΑ
Member
- Μηνύματα
- 30
- Likes
- 27
- Ταξίδι-Όνειρο
- και πάλι Βραζιλία!
Λέω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας και μια δική μου ταξιδιωτική εμπειρία, σε έναν προορισμό που από πιτσιρίκι ήθελα να δω από κοντά: τη Βραζιλία. Και να που επιτέλους, μου δόθηκε η ευκαιρία να περάσω ένα δεκαήμερο (συμπεριλαμβανόμενος και ο χρόνος ταξιδιού σε αυτό) στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
Να 'μαστε λοιπόν χέρι χέρι με τον άντρα μου στο αεροδρόμιο Μακεδονία έτοιμοι για check – in. Το δρομολόγιο είναι Θεσσαλονίκη – Φρανκφούρτη – Λισαβόνα – Ρίο με την ΤΑP.
Μπορεί βέβαια να βρεθήκαμε να διανυκτερεύουμε σε άλλες πόλεις (εκείνος στη Φρανκφούρτη, εγώ στη Λισαβόνα), από μια βλακεία που έκαναν από το expedia και τελικά βρεθήκαμε στη Λισαβόνα στο αεροπλάνο, μπορεί το αεροπλάνο της ΤΑΡ να είναι κάπως κλειστοφοβικό και το σέρβις ισχνό ..., σημασία όμως έχει ότι ο τελικός προορισμός είναι το Ριο και ότι και μόνο οι πρώτες εικόνες της πόλης φτάνουν για να σε αποζημιώσουν για την ταλαιπωρία.
Άφιξη 12.08.2010 στις 15.50 και μία ώρα περίπου αναμονή για το σφράγισμα των διαβατηρίων και τις αποσκευές, αλλά ούτε και αυτό έχει σημασία. Θερμοκρασία 25 βαθμοί, καταχείμωνο! Μετά τους 35 βαθμούς στη γεμάτη υγρασία Θεσσαλονίκη, σωστή ανακούφιση. Στο αεροδρόμιο μας περιμένει ο Arthur, o οδηγός που κανόνισε η ξεναγός μας να μας πάρει για να μας πάει στο ξενοδοχείο. Μιλάει φυσικά μόνο πορτογαλικά και λίγα ισπανικά και γαλλικά, εμείς πάλι τίποτα από τα τρία. Εξοικειωμένη όμως από τις άπειρες τηλενουβέλες που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς και με ένα συνονθύλευμα όλων των ζωντανών ινδοευρωπαϊκών γλωσσών καθώς και νοημάτων, καταλαβαίνουμε αρκετά από αυτά που μας λέει κατά τη διαδρομή. Βέβαια δεν χρειάζονται και πολλά για να καταλάβεις. Στο δρόμο μας από το αεροδρόμιο για το ξενοδοχείο, το οποίο βρίσκεται στη Rua Xavier da Silveira, μια κάθετη της Av. Atlantica , στην Copacabana, στην αρχή συναντάς το λιμάνι και απέναντι φαβέλες να εκτείνονται στους γύρω λόφους. Κατά μήκος του δρόμου έχουν βάλει ένα τοίχος από θολό plexi, με ζωγραφιές σε κάποια σημεία, για την ηχορύπανση που όμως περισσότερο μοιάζει με τοίχος που έχει μπει για να κρύψει την κακή εικόνα ώστε να μην την βλέπουν οι επισκέπτες της πόλης και έχουν άσχημη πρώτη εντύπωση. Η εικόνα στο μυαλό παραμένει δυνατή. Σπίτια γυμνά, πολλές φορές χτισμένα μόνο με τούβλα και χωρίς παράθυρα, μόνο μια τρύπα στη θέση τους, μπουγάδες απλωμένες, παιδιά να παίζουν μπάλα στα αμέτρητα γήπεδα, πολλά από αυτά αυτοσχέδια, που υπάρχουν στους πρόποδες τον λόφων με το Χριστό Λυτρωτή να έχει πάντα απλωμένα τα χέρια από πάνω τους.
Έπειτα η εικόνα αλλάζει, θεόρατα μοντέρνα διοικητικά κτίρια ανακατεμένα με καλοδιατηρημένα νεοκλασικά πάνω σε όμορφες πλατείες να σου δίνουν μία εντελώς αλλόκοτη, αλλά και τόσο περίεργα ταιριαστή εικόνα. Όπως είπα είναι χειμώνας εδώ και παίρνει ήδη να βραδιάσει, τα πρώτα φώτα της πόλης ανάβουν, περνάμε πλέον στην παραλία μας δείχνει κάποιο άγαλμα αφιερωμένο σε αυτούς που αυτοκτόνησαν όταν έχασε η Βραζιλία από την Ιταλία στο Mundial (ελπίζω να με συγχωρήσουν η κύριοι της παρέας, αλλά η χρονιά μου διαφεύγει). “Flamingo και Botafogo” μας λέει ο Arthur και μετά από λίγο “Τώρα θα δείτε την πιο ξακουστή παραλία στον κόσμο” αφού προηγουμένως ο δρόμος φέρνει μπροστά μας το λόφο Pao d' Acucar. Αυτό που βλέπω χρόνια σε φωτογραφίες, καρτ ποστάλ, ντοκιμαντέρ και ταινίες, τώρα πια το έχω σε απόσταση αναπνοής. Απίστευτο! Συνεχίζουμε όμως ακάθεκτοι για το ξενοδοχείο όπου φτάνουμε κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι, αλλά όπως είπα και πριν, τόσο αποζημιωμένοι από μια και μόνο πρόχειρη ματιά στην πόλη.
Το ξενοδοχείο χρήζει ίσως κάποιας ανακαίνισης, αλλά είναι καθαρό και πάνω απ΄ ολα κοντά στη παραλία. Ντουζάκι και μια μικρή βόλτα τριγύρω. Τσιμπάμε μια κρέπα στο ΥΟΝΖΑ εδώ στην περιοχή. Η παραγγελία έγινε κατά προσέγγιση, αφού δεν είμασταν σίγουροι για κάποια από τα συστατικά, αλλά αυτό δεν την έκανε λιγότερο νόστιμη. Λίγο περπάτημα κατά μήκος της Av. Atlantica και επιστροφή στο δωμάτιο γιατί το ταξίδι ήταν μεγάλο και αύριο μας περιμένει γεμάτη μέρα, όπου θα εξερευνήσουμε την πόλη με βάση την ιστορία της. Στο διπλανό δωμάτιο ένα συγκροτημάτακι κάνει την πρόβα του. Παίζουν κάτι μεταξύ μποσανόβας, τζαζ και σάμπας και το πάνε μια χαρά τα άτιμα. Τέλεια ατμόσφαιρα για να γράψω την ιστορία μου...
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
13.08.2010: Έπειτα από έναν αναζωογονητικό ύπνο Ξυπνάμε στις 6.00 για κανέναν ιδιαίτερο λόγο. Απλή υπερένταση και αδημονία. Ξημερώνει στο Ρίο. Η θερμοκρασία κοντά στους 30 Βαθμούς, αλλά καθόλου δυσάρεστη. Τρέχω στο μπαλκόνι να δω την πρωινή εικόνα της περιοχής. Ελάχιστοι περπατούν στους δρόμους, πολύ λίγα αυτοκίνητα κυκλοφορούν. Η θάλασσα δείχνει ήρεμη και από μακριά ακούγονται πρωινά πουλιά. Στρέφοντας το μάτι μου στη γωνία του δρόμου, βλέπω δύο ανθρώπους να κοιμούνται πάνω σε ένα απλωμένο χαρτόνι στο πεζοδρόμιο, σκεπασμένοι με παλιά σεντόνια, έτσι για να μου θυμίσουν ότι έχω έρθει ίσως στην πιο αντιφατική πόλη του κόσμου. Μέχρι στιγμής δεν έχω δει κανένα μέρος όπου να συνυπάρχουν με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, το φυσικό με το τεχνητό, το παλιό με το καινούργιο, το φτωχό με το πλούσιο, το ένα ακριβώς πλάι στο άλλο.
Ετοιμαζόμαστε, παίρνουμε ένα αρκετά καλό πρωινό στο ξενοδοχείο και αμέσως μετά συναντάμε την ξεναγό μας. Η Lisa είναι Γερμανίδα και έχει μεγαλώσει στη Βραζιλία. Σκοπός μας είναι σήμερα να γνωρίσουμε την Ιστορία της πόλης αυτής και κατ' επέκταση ολόκληρης της χώρας . Αφήνουμε λοιπόν προς το παρόν τις ξακουστές παραλίες και τα χαρακτηριστικά αξιοθέατα και ξεκινάμε να πάρουμε το μετρό από την Copacabana με προορισμό τη στάση Uruguaiana στο Centro. Στο μετρό βλέπουμε, τα περίφημα ροζ βαγόνια, που μετά από τις 19.00 προορίζονται μόνο για γυναίκες, παρέχοντας τους ασφάλεια στις διαδρομές τους. Φτάνοντας στον προορισμό μας βλέπουμε μια αγορά γεμάτη μικρά μαγαζάκια με κάθε λογής εμπορεύματα, από τρόφιμα μέχρι φτηνές απομιμήσεις επωνύμων ρούχων. Οι δρόμοι πλακοστρωμένοι. Η περιοχή Uruguaiana κάποτε αποτελούσε το όριο της πόλης. Σε μια μικρή πλατεία εκεί κοντά βρίσκεται μια εκκλησία αποικιακής τεχνοτροπίας, η οποία δείχνει κάπως παρατημένη στο εξωτερικό της. Είναι η Nossa Sinhora di Rosario και Sao Beneditto. Υπήρξε πνευματικό καταφύγιο για τους χιλιάδες μαύρους σκλάβους, στους οποίους δεν επιτρέπονταν η είσοδος σε άλλες εκκλησίες. Στο χώρο αυτό γίνονταν η μυστικές συναντήσεις των οπαδών της απελευθέρωσης τους. Μια πυρκαγιά κατέστρεψε μεγάλο τμήμα της, το οποίο έχει αποκατασταθεί, τουλάχιστον εξωτερικά. Στο εσωτερικό μοιάζει πλέον σαν μια τυπική καθολική εκκλησία. Στον επάνω όροφο μπορεί να βρει κανείς ένα μικρό μουσείο, με φωτογραφίες, πίνακες, έγγραφα καθώς και αποκόμματα των εφημερίδων της εποχής. Οτιδήποτε έχει σχέση με την ζωή των σκλάβων και το καθεστώς της δουλοκρατίας, τους ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο για την απελευθέρωσή τους, σημαντικοί λόγιοι και μέλη της τότε υψηλής κοινωνίας, καθώς και μαύρους ήρωες του κινήματος. Υπάρχουν ακόμη και εκθέματα, όπως "εργαλεία" που βοηθούσαν στη νουθεσία και καλύτερη απόδοση των σκλάβων. Ίσως δεν είναι το πιο οργανωμένο μουσείο που έχω δει, από την άλλη όμως επικρατεί μια απίστευτη ατμόσφαιρα. Επίσης ο φύλακας μας άφηνει να φωτογραφήσουμε τα πάντα, χωρίς να ενοχλείται καθόλου. Αντιθέτως δείχνει να χαίρεται που υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν από τόσο μακριά διατεθειμένοι να επισκεφθούν το μέρος αυτό. Η ξεναγός μας εξήγησε ότι η αδελφότητα στην οποία ανήκει η εκκλησία είναι φτωχή και έχει πολλά χρέη, προκειμένου να διατηρεί έστω και αυτό το μικρό αλλά σημαντικό κομμάτι Βραζιλιάνικης Ιστορίας. Κατά τη γνώμη μου, η εκκλησία - μουσείο αξίζει οπωσδήποτε μια επίσκεψη.
Συνεχίζουμε τη βόλτα μας σε μια περιοχή, όπου η προσπάθεια απομίμησης της γαλλικής νεοκλασικής αρχιτεκτονικής αναμειγνύεται με τη μοντέρνα αρχιτεκτονική. Εκκλησίες αποικιακού στυλ χάνονται μέσα σε πανύψηλα υπερσύγχρονα κτίρια στα οποία στεγάζονται τράπεζες, εταιρείες κλπ. Γενικά υπάρχουν πολλές εκκλησίες στην περιοχή, όμορφες η καθεμία με τη δική της ιστορία. Αυτό που παρατηρεί κανείς είναι, ότι οι Βραζιλιάνοι είναι πολύ θρησκευόμενοι. Ακόμη και όταν δεν γίνεται λειτουργία, θα βρει κανείς αρκετό κόσμο που πηγαίνει απλά για να προσευχηθεί. Υπάρχουν ακόμη και ομάδες προσευχής, οι οποίες λειτουργούν ως εξής: Ο καθένας που μπαίνει στο ναό μπορεί να γράψει μια ευχή την οποία αφήνει σε ένα καλάθι. Η ομάδα αυτή παίρνει τις ευχές αυτές και προσεύχεται για την πραγματοποίησή τους. Έπειτα τα χαρτάκια αυτά καίγονται. Ενδιαφέρον...
Προχωράμε προς τα πολιτιστικά κέντρα της Τράπεζας της Βραζιλίας και στην Casa Franca-Brasil, δύο εντυπωσιακά νεοκλασικά κτίρια όπου φιλοξενούνται διάφορες εκθέσεις κατά καιρούς και καταλήγουμε στην Praca Quinze de Novembro, την ίσως πιο σημαντική πλατεία της Βραζιλίας. Οι πρώτοι κάτοικοί της ήταν Καρμελίτες πατέρες, οι οποίοι έχτισαν εκεί ένα μοναστήρι το 1590 (σήμερα στεγάζεται εκεί η διοίκηση του Πανεπιστημίου του Ρίο). Αργότερα πέρασε στην ιδιοκτησία της Πορτογαλικής βασιλικής οικογένειας. Εδώ βρίσκεται το αυτοκρατορικό ανάκτορο. Πολλά ιστορικά γεγονότα διαδραματίστηκαν εδώ. Η στέψη των δύο αυτοκρατόρων της Βραζιλίας, η υπογραφή της κατάργησης της δουλείας, η καθαίρεση του αυτοκράτορα το 1889, η διακήρυξή της Βραζιλίας ως δημοκρατία.
Αφήνουμε πίσω μας την πλατεία αυτή για να φτάσουμε σε μια άλλη εξίσου εντυπωσιακή πλατεία, τη Cinelandia, μια πλατεία κυκλωμένη από νεοκλασικά κτίρια, από τα οποία το πιο εντυπωσιακό κατά τη γνώμη μου είναι το Theatro Municipal χτισμένο με πρότυπο την όπερα του Παρισιού.
Μετά από τόσες εικόνες και πληροφορίες, επιβάλλεται ένα καφεδάκι στην Confeitaria Colombo στη Rua Goncalves Dias, συνοδευόμενο από τα υπέροχα ταρτάκια εξωτικών φρούτων ή κάποιο από τα αμέτρητα γλυκά σε μια ατμόσφαιρα απολύτως Art Nouveau. Το καφέ αυτό υπάρχει από το 1895.
Αφού πήραμε δυνάμεις συνεχίζουμε την εξερεύνηση στους γύρω δρόμους του Centro και φτάνουμε σε μια περιοχή πίσω από το Theatro Municipal για να πάρουμε το Bonde, το παλιό κίτρινο τραμ, για τη Santa Teresa. Από το τέρμα του σταθμού φαίνεται η Catedral Metropolitana. Αφού έχει γεμίσει αξιοπρεπώς και με λίγη καθυστέρηση ξεκινάμε. Μπορώ να πω ότι έχουμε την πιο τέλεια θέση. Όρθιοι ακριβώς πίσω από τον οδηγό. Ότι πρέπει για φωτογραφίες. Πρέπει να είμαστε οι μόνοι ξένοι πάνω στο τραμ, γιατί όλοι τριγύρω μας χαιρετιούνται κάθε τόσο με περαστικούς... Σταματάμε ξαφνικά. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με κάποιο καλώδιο. Συνεχίζουμε. Λίγο πιο κάτω κάποιος έχει παρκάρει το αυτοκίνητό του, εμποδίζοντας τη διέλευση του τραμ. Μετά από ένα κορνάρισμα, περίπου πέντε λεπτά αναμονής και ούτε ίχνος εκνευρισμού, οι επιβάτες του τραμ υποδέχονται τον οδηγό του αυτοκινήτου με χειροκροτήματα και επιδοκιμαστικά επιφωνήματα, ο οποίος καταφτάνει χαμογελαστός και καθόλου αγχωμένος. Προσπαθώ να φανταστώ μια αντίστοιχη περίπτωση στην Ελλάδα και την έκβασή της. Μπα, δεν συγκρίνεται! Πραγματικά εδώ έχουν εντελώς διαφορετική νοοτροπία σε κάποια πράγματα. Η διαδρομή είναι φανταστική, η θέα υπέροχη. Καταλαβαίνω γιατί οι ελκύει τόσους καλλιτέχνες. Πάνω σε ένα βράχο με θέα την πόλη, η Σάντα Τερέζα έχει μια πληθώρα από σπίτια του 19ου αιώνα μέσα σε στενούς δρόμους. Τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα του Ρίο κάποτε έμεναν εδώ. Σπίτια με αποικιακό στύλ και όμορφους κήπους σχεδόν παντού. Στο δρόμο βλέπει κανείς καλαίσθητα μαγαζάκια, καφέ, μπαράκια και εστιατόρια. Κατεβαίνουμε στο Largo da Neves μπροστά σε άλλη μια όμορφη εκκλησία (Igreja de Nossa Sinhora das Neves) και έπειτα επιστρέφουμε κάνοντας προηγουμένως την απαραίτητη στάση στο Bar do Mineiro για να δοκιμάσουμε μια παραδοσιακή Feijoada με Caipirinha και Βραζιλιάνικη μπύρα, όλα πολύ καλά. Το μαγαζί πολύ χαρακτηριστικό για την περιοχή. Πρέπει να είμαστε και πάλι οι μόνοι ξένοι στο μαγαζί, οι υπόλοιποι είναι ντόπιοι που δείχνουν να γνωρίζονται μεταξύ τους. Κάποια στιγμή κάποιος σερβιτόρος ρίχνει κάτι ποτήρια και σπάνε. Ακολουθεί και πάλι ενθουσιασμός και χειροκρότημα από όλους. Τρομερά εκδηλωτικοί τύποι!
Μετά το φαγητό μας περιμένει οδηγός, για να μας πάει στη Lapa στην Escadaria Selaron. O Selaron είναι ο καλλιτέχνης ο οποίος έχει διακοσμήσει τη σκάλα που οδηγεί από τη Rua Joaquim Silva μέχρι το Convento de Santa Teresa (215 σκαλιά) με κεραμικά πλακάκια από όλον τον κόσμο (βρήκαμε και ένα από την Κω). Σαν χρώμα κυριαρχεί το κόκκινο και τα χρώματα της βραζιλιάνικης σημαίας. Πολύ όμορφο!Τον πετύχαμε να δουλεύει, αρκετά ιδιόρρυθμος, αλλά καθόλου σνομπ. Δέχτηκε να φωτογραφηθεί μαζί μας με τον όρο να του στείλουμε κάποιο πλακάκι από τα μέρη μας (αυτό το λέει φυσικά σε όλους, μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα!).
Συνεχίζουμε τη εξερεύνηση στα σοκάκια της Lapa (το καταφύγιο των μουσικών της Samba, στις αρχές του 20ου αιώνα)και έπειτα ξεκινάμε για την περιοχή του λιμανιού όπου βρίσκεται το Cemeterio dos Pretos Novos, ένα μέρος όπου έθαβαν τους Νέγρους που δεν επιβίωναν στη μεγάλη διαδρομή από την Αφρική στη Βραζιλία από τις κακουχίες. Σε εκείνη την περιοχή τους έφερναν συνήθως για να τους ταΐσουν για να μπορούν να τους πουλήσουν σε καλύτερη τιμή. Βέβαια υπάρχει μόνο κάτι σαν πνευματικό κέντρο και μια σχετική έκθεση με πίνακες. Τα ευρήματα που ήρθαν στο φως τυχαία, έχουν μεταφερθεί από αρχαιολόγους και το ινστιτούτο που έχει αναλάβει να επεκτείνει την ανασκαφή στην περιοχή περιμένει την έγκριση από την κυβέρνηση. Αν δεν είστε history addicts, όπως εγώ, δεν το θεωρώ απαραίτητο να πάτε.
Και μετά από τόσο περπάτημα, αμέτρητες πληροφορίες, χιλιάδες εικόνες (περ. 10 - 11 ώρες) επιστροφή στο ξενοδοχείο για ντουζάκι μια σύντομη βόλτα στην παραλία και έπειτα ξεκούραση, διότι το μεν πνεύμα πρόθυμο για νυχτερινές εξορμήσεις, η δε σαρξ.... Άλλωστε αύριο μας περιμένει μια μεγάλη διαδρομή και πολύ πρωινό ξύπνημα.
14.08.2010: Για άλλη μια φορά πρωινό ξύπνημα στις 6.00. Ο καιρός....ελβετικός, 14 Βαθμοί, αέρας και βροχή. Με τον οδηγό και την ξεναγό αναχωρούμε στις 7.00. Σήμερα ο προορισμός μας είναι το Barra do Pirai στα δυτικά, μια πόλη περίπου 100 km μακριά από το Ρίο. Θα επισκεφτούμε τη Fazenda Ponte Alta, ένα αγρόκτημα με φυτείες καφέ που ιδρύθηκε το 1830, από το Βαρόνο της Mambucaba. Πλέον λειτουργεί σαν Ξενώνας και μουσείο ταυτόχρονα, έχοντας διατηρήσει σε πολύ καλή κατάσταση της εγκαταστάσεις και το αρχοντικό εκείνης της εποχής και οργανώνοντας ξεναγήσεις για τους επισκέπτες.
Η διαδρομή είναι ευχάριστη, το τοπίο πανέμορφο. Σε όλη τη διαδρομή βλέπεις βουνά, τροπικό δάσος με υπέροχη βλάστηση, μέσα από το οποίο πετάγονται μικροί, φτωχικοί οικισμοί, καμία σχέση όμως με φαβέλες. Δεν ξέρω αν φταίει ότι είναι Σάββατο, αλλά οι ήδη χαλαροί ρυθμοί που συναντήσαμε στο Ρίο, δείχνουν εδώ να κατεβαίνουν περισσότερο. Ο δρόμος είναι αρκετά καλός. Βέβαια παρόλα αυτά, είδαμε και ένα αρκετά σοβαρό ατύχημα στο αντίθετο ρεύμα. Είναι κι εδώ αρκετοί οι λάτρεις της ταχύτητας. Όσο προχωράμε όμως το τοπίο αλλάζει και οι γύρω λόφοι μετατρέπονται σε βοσκότοπους για αγελάδες, πολύ κοκαλιάρες σε σχέση με τις δικές μας. Η ξεναγός μας εξηγεί, ότι με την πάροδο των χρόνων και επειδή στους λόφους καλλιεργούσαν ακατάπαυστα μόνο καφέ, χωρίς αγρανάπαυση, το έδαφος έχασε τη γονιμότητά του, διαβρώθηκε και είναι πλέον κατάλληλο μόνο για βοσκότοπος.
Φτάνουμε σε κάτι παραπάνω από μία ώρα στο κτήμα. Η αίσθηση είναι σαν να μπαίνεις σε άλλη εποχή. Μοιάζει πραγματικά με σκηνικό βραζιλιάνικης τηλενουβέλας. Διανύοντας κάτι λοφίσκους και μια λιμνούλα, μπροστά μας βλέπουμε το κτήμα. Μπροστά στα κτίρια κυριαρχούν 5 πανύψηλοι φοίνικες, ύψους περ. 40 μέτρων, οι λεγόμενοι αυτοκρατορικοί, διότι η προέλευσή τους ήταν από την Κούβα και ο αυτοκράτορας έδινε τους σπόρους μόνο σε όσους κατείχαν τίτλο ευγενείας. Με κάθε τίτλο δώρο και σπόροι για το φοίνικα! Στο βάθος φαίνονται κάποια ψηλά βουνά με πλούσια βλάστηση (Serra do Mar) που πραγματικά με το σημερινό καιρό, αν δεν υπήρχαν οι φοίνικες, το τοπίο θα θύμιζε τελείως κεντρική Ευρώπη. Και φυσικά παντού η ηρεμία και γαλήνη της υπαίθρου.
Το εξωτερικό μέρος του κτήματος και τα κτίρια τα οποία σχηματίζουν ένα μεγάλο τετράγωνο, με το αρχοντικό στο ψηλότερο σημείο να επιβλέπει την επεξεργασία του καφέ και τις senczalas, τις καλύβες των σκλάβων, είναι πολύ καλά διατηρημένα, το εσωτερικό επίσης. Γενικά φαίνεται οι υπεύθυνοι για το χώρο αυτό να έχουν πολύ μεράκι γι' αυτό που κάνουν. Είμαστε οι πρώτοι που φτάνουμε. Η ξενάγηση θα γίνει αφού φτάσει και ένα γκρούπ που περιμένουν, στα πορτογαλικά... Και πάλι όπως φαίνεται είμαστε οι μόνοι ξένοι. Η ξεναγός μας λέει πως το κτήμα αυτό είναι αγαπημένος προορισμός για οικογένειες από το Ριο και τις γύρω πόλεις τα Σαββατοκύριακα. Ο υπεύθυνος ρωτάει την ξεναγό, αν έχουμε πάρει πρωινό μιας και φτάσαμε πολύ νωρίς και αφού το απαντά αρνητικά, μας οδηγεί σε ένα μεγάλο χώρο όπου επεξεργάζονταν κάποτε τον καφέ, που τώρα όμως έχει διαμορφωθεί με καλαίσθητο τρόπο κάτι σαν lobby και χώρος εστιατορίου και μας παροτρύνει να δοκιμάσουμε ένα βραζιλιάνικο αγροτικό πρωινό μέχρι να έρθουν οι άλλοι. Μας τόνισε ότι όλα ήταν σπιτικά, από ψωμί και μαρμελάδα, μέχρι πιτάκια, μπισκότα και γιαούρτι. Φυσικά και δεν μπορούσαμε να αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Και δεν απογοητευτήκαμε καθόλου. Στο επόμενο ταξίδι μου μια - δύο διανυκτερεύσεις θα γίνουν οπωσδήποτε εδώ... Ο υπεύθυνος κουβεντιάζει με την ξεναγό, τις λέει πως χαίρεται πάντα όταν κόσμος έρχεται από τόσο μακριά για να γνωρίσει από κοντά αυτό το κομμάτι της ιστορίας της πατρίδας του, διότι όλο αυτό κτήμα διατηρείται με ιδιωτική πρωτοβουλία χωρίς καμία υποστήριξη από το κράτος και ότι ντρέπεται όταν έρχονται ακόμη και σχολεία από το μακρινό Μαρόκκο, ή τη Ρωσία να τους επισκεφθούν, ενώ ποτέ δεν έχει πατήσει ούτε ένα σχολείο από την ευρύτερη περιοχή. Κάτι μου θυμίζει αυτό...
Μία ώρα μετά φτάνει λοιπόν και ένα γκρούπ με ντόπιους, από την περιοχή Minas Gerais και η ξενάγηση αρχίζει. Η ξεναγός εκτελεί και χρέη μεταφραστή. Ξέχασα να σημειώσω ότι οι υπεύθυνοι είναι ντυμένoι με ρούχα εποχής και έτσι υποδέχονται τον κόσμο. Σαν να είναι οι αλλοτινοί οικοδεσπότες. Μας εξηγεί τα πάντα, από το πώς ο Βαρόνος της Mambucaba, γύρω στο 1830, λίγα χρόνια μετά τη διακήρυξη της Βραζιλιανικής ανεξαρτησίας, με την άδεια του αυτοκράτορα αγοράζει μια ομάδα σκλάβων και φτάνει στην κοιλάδα Paraiba, η οποία κατοικούνταν από ιθαγενείς, και ιδρύει τη φυτεία καφέ, μέχρι το πως δούλευαν οι σκλάβοι, τα εργαλεία τους, πως ακριβώς γίνονταν η επεξεργασία του καφέ, δείχνοντάς μας διάφορα σκεύη και αντικείμενα εκείνης της εποχής. Έπειτα πηγαίνουμε στις Senczalas. Μικροί χώροι που μοιάζουν με αποθήκες χτισμένες πάνω από τους στάβλους των ζώων, όπου στεγάζονταν μεγάλος αριθμός ανθρώπων κάτω από άθλιες συνθήκες. Οι πιο προνομιούχοι μπορούσαν να μένουν σε μια καλύβα με την οικογένειά τους. Στους τοίχους υπάρχουν αφίσες από διάφορους πίνακες του Γάλλου καλλιτέχνη Debret, ο οποίος εμπνεύστηκε τα έργα του από τη ζωή των σκλάβων. Η ξενάγηση κλείνει με μια μικρή θεατρική παράσταση, με θέμα τη ζωή της οικογένειας του βαρόνου, προφανώς δοσμένη με λίγο χιούμορ, όπως συμπεραίνουμε από τα συχνά γέλια των υπολοίπων. Η ξεναγός βέβαια μεταφράζει σχεδόν ταυτόχρονα, αλλά δεν θέλαμε να την ταλαιπωρούμε, μπορούσαμε να καταλάβουμε αρκετά και μόνο βλέποντας. Αρκετά διασκεδαστικό και με πολύ μεράκι. Έπειτα έχουμε λίγο χρόνο να περιφερθούμε μόνοι μας στο κτήμα μέχρι να ετοιμαστεί το μεσημεριανό. Το μέρος είναι πραγματικά ονειρεμένο. Στο διάστημα αυτό γνωρίζουμε και κάποια άτομα από το γκρούπ, που μιλούν αγγλικά. Ένας κύριος μάλιστα όταν μαθαίνει ότι είμαστε Έλληνες, ρωτάει αν είμαστε από Θεσσαλονίκη, διότι έχει πάει πριν λίγα χρόνια γυρίζοντας όλη τη Βόρεια Ελλάδα και του άρεσε πολύ. Όταν η απάντηση είναι θετική η χαρά και ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος. Έπειτα μας λέει πως είναι ιδιαίτερα συγκινημένος που κάτοικοι μιας χώρας με τόσο παλιό πολιτισμό, έρχονται να δουν το δικό τους, που είναι νεότερος και ίσως όχι τόσο σημαντικός (σε αυτό διαφωνώ, όλοι οι πολιτισμοί είναι σημαντικοί για την εξέλιξη της ανθρωπότητας κατά τη γνώμη μου). Πάντως γενικά με όποιον Βραζιλιάνο και να μιλήσαμε, δείχνει μια ιδιαίτερη αγάπη προς την πατρίδα του και ταυτίζεται με αυτήν και αυτό είναι συγκινητικό, αν σκεφτεί κανείς τα προβλήματα που υπάρχουν εδώ.
Έπειτα από ένα πλουσιοπάροχο, απίστευτα καλομαγειρεμένο μεσημεριανό, που περιλάμβανε από σαλάτες, διάφορα πιάτα με φασόλια και άλλα ντόπια εδέσματα (ακόμα και ένα χυλό από καλαμπόκι που αποτελούσε τη βασική τροφή των σκλάβων και ήταν ίσως το μόνο άνοστο,) διάφορα ψητά κρέατα και σπιτικά γλυκά που μοιάζουν αρκετά με τα δικά μας γλυκά του κουταλιού και σερβίρονται με γιαούρτι, αφήνουμε πίσω μας τη φαζέντα και κατευθυνόμαστε προς την πόλη Vassouras, με περίπου 33000 κατοίκους και περίπου 20 χιλιόμετρα δυτικά του Pirai. Ήταν και είναι η πρωτεύουσα του καφέ στην επαρχία του Rio de Janeiro. Αυτό που παρατηρεί κανείς είναι οι αμέτρητοι αυτοκρατορικοί φοίνικες, λόγω των πολλών βαρώνων καφέ της περιοχής. Η πόλη είναι πολύ γραφική με μια πανέμορφη κεντρική πλατεία και μια εκκλησία σε αποικιακό στύλ πάνω σε λόφο. Το κρύο εδώ είναι περισσότερο γιατί βρίσκεται σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο. Βλέποντας ότι το μπουφανάκι μου μια χαρά χρειάστηκε εδώ στην υποτροπική ζώνη, ήρθε η ώρα να πειράξω το σύζυγο που με το κοντομάνικο μπλουζάκι, όσο να 'ναι μια ψυχρούλα τη νιώθει. Όχι, που θα με αποκαλέσει υπερβολική!
Ύστερα από μια βόλτα στους δρόμους της, μιας και είναι Σάββατο και σχεδόν τα πάντα είναι κλειστά (ακόμη και ένα αρχοντικό – μουσείο που θέλουμε να επισκεφτούμε) παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Η αλήθεια είναι πως νυστάζω λιγάκι, αλλά προσπαθώ να αντισταθώ γιατί το τοπίο είναι συναρπαστικό με μικρούς καταρράκτες, δάση και ψηλά βουνά, αλλά δεν τα καταφέρνω. Έναν υπνάκο τον παίρνω στο αυτοκίνητο, όπως και υπόλοιποι εκτός από τον οδηγό βέβαια. Όταν ανοίγω τα μάτια μου έχουμε φτάσει στην Itaipava, το θέρετρο των celebrities και του jet set του Ριο. Εδώ έρχονται όταν θέλουν να είναι σε σημείο που θυμίζει Ευρώπη χωρίς να είναι όμως μακριά από το Ριο. Η ξεναγός μας είπε πως πολλοί έχουν βάλει ακόμη και τζάκι στα σπίτια τους, ενώ δεν είναι καθόλου απαραίτητο. Το μέρος βρίσκεται σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο και ο καιρός εδώ έχει χειροτερέψει πολύ, ο δρόμος γλιστράει από τη γλίτσα που έχει προκαλέσει η βροχή, είναι γεμάτος στροφές και η ομίχλη έχει περιορίσει την ορατότητα σημαντικά . Λίγο πιο κάτω άλλο ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο...
Κανείς, βλέποντας της φωτογραφίες, δεν πρόκειται να με πιστέψει ότι ήμουν στη Βραζιλία. Οι εικόνες θυμίζουν περισσότερο Βαυαρικές Άλπεις το φθινόπωρο, ούτε οι φοίνικες φαίνονται από την ομίχλη...
Φτάνουμε κατά τις 19.00 στο ξενοδοχείο. Εδώ βρέχει για τα καλά. Ανεβαίνουμε για λίγη ξεκούραση και έπειτα πηγαίνουμε για το καθιερωμένο πια ποτάκι και πάλι εδώ στην περιοχή. Αύριο καιρού επιτρέποντος θα εξερευνήσουμε τις παραλίες. Αρκετά τις σνομπάραμε.
15.10.2010 Χαλαρό ξύπνημα στις 8.30. Αποφασίσαμε με το σύζυγο τις επόμενες μέρες να χαλαρώσουμε λιγάκι. Δεκαπενταύγουστος σήμερα. Είχαμε διαβασει στο Lonely Planet,ότι εδώ στο Ρίο, στην περιοχή Gloria, στην εκκλησία Nossa Sinhora da Gloria do Outeiro γίνεται κάτι σαν πανυγήρι με την αντίστοιχη περιφορά, μουσική και τους εορτασμούς προς τιμήν της σύλληψης της Θεοτόκου και όχι της κοίμησης όπως γιορτάζουμε εμείς. Η ξεναγός μας είπε πως δεν γνώριζε πολύ καλά σχετικά και μας συμβούλευσε να μην επισκεφθούμε την περιοχή εκείνη, αν δεν είναι μεγάλη ανάγκη την Κυριακή...Καιρός λοιπόν να ρίξουμε μια ματιά στις περίφημες παραλίες... Και μια που είπα καιρός...φυσικά και δεν είναι συνεργάσιμος. Η θερμοκρασία στους 15 βαθμούς, ο ουρανός γεμάτος σύννεφα και πολύς αέρας. Και λοιπόν, εμείς είπαμε ο,τι θα πάμε στις παραλίες, δεν είπαμε ότι θα πάμε στις παραλίες με μαγιό! Κουμπώνω λοιπόν το μπουφανάκι μου και βουρ για την παραλία. Ξεκινάμε με την Copacabana; Τι βλέπω; ο σύζυγος φοράει κι εκείνος ζακετούλα!
Καθώς βγαίνουμε στην παραλία γίνεται ο κακός χαμός. Οι Βραζιλιάνοι βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο και εκτός από τα αεροπλάνα και τα ποδήλατά που περνούν συχνά πυκνά με τα ονόματα διάφορων υποψηφίων, γίνονται και διάφορες εκδηλώσεις. Πάνω σε μία τέτοια εκδήλωση πέφτουμε κι εμείς. Αποφεύγουμε τον πολύ κόσμο και προχωράμε με κατεύθυνση την περιοχή Leme κατά μήκος της παραλίας. Φυσικά με τέτοιο κρύο κανείς δεν κάνει μπάνιο. Μόνο κάτι θαρραλέοι σέρφερς βρίσκονται μέσα στη θάλασσα, έχοντας βρει τη χαρά τους με τα τεράστια κύματα. Πραγματικά τα κύματα είναι συγκλονιστικά. Καθόμαστε λοιπόν για λίγο να θαυμάσουμε τους σέρφερς αλλά και τα πανύψηλα κύματα και μετά από λίγο συνεχίζουμε κατά μήκος της παραλίας, αφήνοντας πίσω μας ένα τουρνουά χάντμπολ, παιδάκια που παίζουν μπάλα, ενήλικες που παίζουν βόλεϊ, διάφορους που κάνουν τζόκινγκ ή ποδήλατο, οικογένειες που κάνουν τον κυριακάτικο τους περίπατο και διάφορους μικροπωλητές, κάνοντας πάντα διαλύματα για να θαυμάσουμε το τοπίο κάτω από τον γκρίζο ουρανό. Τα σύννεφα έχουν πλέον κατεβεί σε σημείο τέτοιο που νομίζεις ότι αν τεντωθείς λίγο θα τα πιάσεις. Φτάνουμε στο τέλος της παραλίας, είμαστε στην περιοχή Leme. Έχει πλέον μεσημεριάσει και το περπάτημα μας έχει ανοίξει την όρεξη. Επιστρέφουμε λοιπόν αφήνοντας την παραλιακή εξερευνώντας του γύρω δρόμους. Κόσμος πολύς κυκλοφορεί στους δρόμους ώστε να μη νιώθουμε καμία ανασφάλεια. Στη Leme έχει σήμερα λαϊκή αγορά μέσα από την οποία και περνάμε. Μεταξύ μας: Τσιμπημένες της αφήνουν τις φράουλες. Φτάνουμε στη Rua Decio Vilares, όπου βρίσκεται το Pontinho, ένα εστιατόριο με βραζιλιάνικη κουζίνα που μοιάζει αρκετά με τις δικές μας ταβέρνες. Το φαγητό εξαιρετικό, οι μερίδες χορταστικές. Ή να το θέσω σωστά: οι μερίδες είναι για δύο άτομα, κάτι που δεν ξέραμε και το διαπιστώσαμε αφού μας ήρθε η παραγγελία. Έτσι εξηγείται που μας κοίταζε περίεργα ο άνθρωπος, αλλά σε ποια γλώσσα να μας εξηγήσει και πώς να τον καταλάβουμε; Και εδώ έχει μόνο ντόπιους και μάλιστα άτομα της γειτονιάς όπως φαίνεται, γιατί όλοι δείχνουν να γνωρίζονται μεταξύ τους. Υπήρχε τουλάχιστον κατάλογος στα αγγλικά.
Μετά το φαγητό αποφασίζουμε πως ωραία θα ήταν να περπατήσουμε μέχρι το Φρούριο της Copacabana, στην άλλη άκρη της παραλία δηλαδή. Εμπρός λοιπόν. Μετά από αρκετή ώρα βρισκόμαστε έξω από το φρούριο και τι να δω; Μέσα υπάρχει ένα μουσείο. Κρίμα δεν είναι να φτάσουμε μέχρι εδώ και να μην το δούμε; Το ξέρω σας έχω ζαλίσει, αλλά δεν μπορώ μόλις δω μουσείο κάτι παθαίνω... Μπαίνουμε στο φρούριο, προσπερνάμε το καφέ Colombo που υπάρχει εκεί και μπαίνουμε στο μουσείο. Ότι πρέπει γιατί έχει αρχίσει να βρέχει για τα καλά. Το φρούριο, μετά λίγα πορτογαλικά που ξέρω, χτίστηκε το 19ο αιώνα και λειτουργούσε σαν στρατιωτικοί βάση και μέσα ειχε τα ανάλογα εκθέματα. Κρεβάτια εκστρατείας, ασύρματους, κανόνια, οβίδες και εξοπλισμό στρατοπέδου ανάλογου της εποχής. Καλούτσικο, αλλά καμιά αγγλική επιγραφή δεν θα ήταν άσχημη βρε παιδιά! Αυτό με τα αγγλικά ισχύει σε πολλές περιπτώσεις. Η θέα από το φρούριο στην παραλία όμως είναι φανταστική! Σκεφτήκαμε να πιούμε ένα καφεδάκι θαυμάζοντας την, μιας και έχει σταματήσει η βροχή, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε τραπέζι και υπήρχε λίστα αναμονής. Ε όχι και να περιμένω εννέα παρέες για να πιω ένα καφεδάκι! “Δεν πειράζει μιαν άλλη φορά” σκεφτήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Φτάνοντας στο ύψος της παραλίας που βρίσκεται το ξενοδοχείο μας καθίσαμε αρκετή ώρα να χαζεύουμε τα κύματα και τους σέρφερ, μέχρι που σκοτείνιασε για τα καλά. Χαλαρωμένοι από το θέαμα, αλλά αρκετά κουρασμένοι από το περπάτημα και ζαλισμένοι από το δυνατό αέρα κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο. Σκέφτομαι πως έκανα πολύ καλά που δεν κατέβηκα από την πρώτη μέρα στην παραλία. Θα κολλούσα πολύ άσχημα, κοιτάζοντας μόνο τα κύματα και τον κόσμο και δεν θα ήθελα να πάω πουθενά αλλού. Είμαι δύο τετράγωνα μακριά και ήδη μου λείπει. Που να είχε και καλό καιρό! Αύριο, που είναι η σειρά της Ipanema ίσως ανοίξει λίγο...
16.08.2010. Ο καιρός λίγο πιο ζεστός σήμερα, αλλά βέβαια βρέχει πολύ. Μάλλον δεν είναι γραφτό να κάνω μπάνιο στις παραλίες του Ρίο. Περιμένουμε να σταματήσει λίγο η βροχή και ξεκινάμε. Αποφασίζουμε, να περπατήσουμε κατά μήκους της Ipanema μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα της Leblon. Πολύ λένε πως είναι πιο όμορφη από την Copacabana. Έχοντας εντυπωσιαστεί πολύ από την Copacabana είμαι πολύ περίεργη για το πως θα μου φανεί. Περνάμε το φρούριο και αφού μας πιάνει για άλλη μια φορά η βροχή (η οποία πάντως δεν εμποδίζει τους ντόπιους στο να κάνουν σέρφινγκ, τζόκινγ ή οποιαδήποτε άλλη αθλητική δραστηριότητα) για λίγο, στο τέλος με ένα μικρό ζικ ζακ φτάνουμε στην Praia di Diablo και μπροστά μας απλώνεται όλη η παραλία. Η εικόνα δεν περιγράφεται. Κατά τη γνώμη μου έχει μια αλλόκοτη ομορφιά με απότομους βράχος στα άκρα της, με τα νησάκια που φαίνονται απέναντι, τα πανύψηλα κύματα αλλά και την απαλή αμμουδιά της. Μακριά, πάνω στο βράχο που υψώνεται στο όριο της Leblon βρίσκεται μία ακόμη φαβέλα, και ακριβώς απέναντι από τη θάλασσα οι χαρακτηριστικές πολυκατοικίες και τα ξενοδοχεία της περιοχής. Άλλη μια παράξενη και διεστραμμένα ταιριαστή εικόνα σ' αυτήν την πόλη. Τώρα πια έχει βγει ήλιος και για πρώτη φορά βλέπω επιτέλους λουόμενους. Και εδώ θα κάνω την εξής παρατήρηση: Δεν ξέρω βέβαια αν φταίει η εποχή, αλλά αν και είχε αρκετούς που λιάζονταν στην παραλία, τα περίφημα κορμιά που διαφημίζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν τα είδα πουθενά... Αν και δείχνουν να περιποιούνται πολύ τον εαυτό τους (ακόμα και οι άντρες) δεν είδα κάτι να είναι πολύ άνω του μετρίου με την διαφορά ότι είναι πιο ακομπλεξάριστοι με το σώμα τους. Απευθύνομαι ειδικά στις κυρίες λέγοντας τους ότι όλα όσα ακούμε είναι μύθος. Αν ποτέ βρεθείτε εδώ φορέστε τα μαγιό σας και απάνω τους! Να δουν τι θα πει ελληνική κλασσική ομορφιά! Αυτή η παραλία είναι δικιά τους και δικιά μας!
Κατά τ' άλλα η εικόνα είναι λιγάκι απογοητευτική. Η παραλία δείχνει λίγο παρατημένη, βρώμικη και γεμάτη σκουπίδια. Και γενικά λείπει αυτό το κάτι στην ατμόσφαιρα, σε σχέση με την Copacabana. Θα τολμούσα ακόμη να πω ότι είναι λίγο ξενέρωτα... Ίσως φταίει όμως η εποχή. Στη Leblon μας βρίσκει μια ακόμη σύντομη βροχή. Βρίσκουμε καταφύγιο σε ένα Cafe της περιοχής, όπου μάλλον δεν ήθελαν να μας εξυπηρετήσουν κι ας καθίσαμε περίπου μισή ώρα. Η υπόλοιπη μέρα αφιερώθηκε σε shopping στην περιοχή, όχι τρελά πράγματα, αλλά έτσι για το καλό... Οι εντυπώσεις από την αγορά καλούτσικες, οι πωλήτριες στα καταστήματα όμως πρέπει να πω ότι είναι πολύ εξυπηρετικές, είτε ξέρουν αγγλικά, είτε όχι. Το διάλυμα για φαγητό στην churrascaria Espaco Brasa στη Leblon ήταν πολύ καλή ιδέα. Η υπόλοιπη μέρα κύλησε με βόλτες στη παραλία και το βράδυ χαλαρό ποτάκι, ελπίζοντας την επόμενη ο καιρός να είναι καλός γιατί θα πάμε στα νησάκια στη νότια πλευρά της επαρχίας του Ρίο ντε Τζανέιρο.
17.08.2010 Σήμερα ο προορισμός μας είναι τα Ilhas Tropicais, ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών,4 στο σύνολο, στα νοτιοανατολικά της επαρχίας του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο καιρός ψυχρός και βροχερός με προοπτική να βελτιωθεί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ξεκινάμε στις 8.45 με πούλμαν με προορισμό την πόλη Itacuruca, που βρισκεται περ. 90 χιλιόμετρα νότια του Ρίο. Το πούλμαν σταματάει σε διάφορα σημεία για να πάρει και άλλους για την εκδρομή. Μεγάλη γκάμα εθνικοτήτων. Ιράν, Ισπανία, ΗΠΑ, Φιλιππίνες και φυσικά Κύπρος. Των Γκρούπ των Κυπρίων είναι φυσικά, όπως τα περισσότερα ελληνόφωνα, το πιο θορυβώδες και το πιο κοινωνικό, που σπεύδει να γνωρίσει του πάντες. Στο άκουσμα ότι υπάρχουν και δύο Έλληνες στην παρέα φυσικά ο ενθουσιασμός δεν περιγράφεται. Πολύ πράσινο σε όλη τη διαδρομή, όσο και να το βλέπεις δεν το συνηθίζεις. Δεν υπάρχει ούτε πιθαμή χωρίς βλάστηση, ακόμα και όπου είναι χτισμένα. Με τρελαίνει αυτός ο τόπος... Έτσι λοιπόν, με τη θέα αυτή, τα μαύρα σύννεφα στον ουρανό, την ανταλλαγή ταξιδιωτικών εντυπώσεων με τους υπόλοιπους, ούτε καταλαβαίνουμε πότε φτάνουμε στην Itacuruca. Η Itacuruca είναι μια μικρή πόλη που κυρίως ασχολείται με την αλιεία. Γραφική, με μία όμορφη εκκλησία του 17ου αιώνα αφιερωμένη στην Sta. Anna ακριβώς μπροστά στο λιμανάκι της. Από εδώ παίρνουμε ένα πλοιαράκι με προορισμό της διάφορες παραλίες στα νησάκια. Κάνει αρκετή ψυχρούλα και αν και είναι όμορφη η διαδρομή περνώντας από τα διάφορα νησάκια και τις παραλίες τους, πιστεύω πως δεν μπορείς να το απολαύσεις τόσο, όσο με τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες. Η φυσική ομορφιά του τοπίου, με τα ελάχιστα σπιτάκια που υπάρχουν στα νησιά και τις πολλές σχεδόν ιδιωτικές παραλίες είναι συγκλονιστικά, τα νερά έτσι ήρεμα που είναι και με το πράσινο-καφετί χρώμα τους, πρέπει να πω ότι θυμίζουν περισσότερο ποτάμι παρά θάλασσα. Φτάνοντας σε μια όμορφη παραλία, το όνομά της Aquas Lindas, ο οδηγός παροτρύνει τον κόσμο να βουτήξει. Τι λες Χριστιανέ μου; Δεν βλέπεις που έχουμε στριμωχτεί ο ένας πάνω στον άλλο για να ζεσταθούμε; Πλάκα έχει αυτός. Άσε που τα νερά πραγματικά, δεν σου κάνουν την αίσθηση να βουτήξεις. Αφήνοντας λοιπόν πίσω μας την παραλία συνεχίζουμε βλέποντας ένα λιμάνι στο βάθος, ο ξεναγός εξηγεί ότι είναι το σημαντικότερο λιμάνι της Λατινικής Αμερικής και έπειτα φτάνουμε στην Praia Grande, όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο Pierre, όπου και πρόκειται να φάμε μεσημεριανό. Το μέρος είναι πολύ όμορφο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι είναι τελείως λάθος εποχή για να το επισκεφτείς, από την άλλη η συγκεκριμένη εκδρομή, παραείναι τυποποιημένη για τα γούστα μου. Μετά το φαγητό εξερευνούμε για λίγο το νησάκι. Στο μεταξύ έχει βγεί και ο ήλιος. Καθόμαστε στο μπαλκόνι για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι.
Λίγο αργότερα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Φτάνοντας στην Copacabana, βλέπουμε τη μικρή αγορά που έχει στηθεί στην παραλία. Αποφασίζουμε να κάνουμε μια βολτίτσα εκεί. Μια βολτίτσα στην Copacabana πάντοτε σε αναζωογονεί, αν και νιώθω λιγάκι άρρωστη. Ελπίζω να μου περάσει, διότι το πρόγραμμα αύριο έχει Petropolis. Όσο για τη σημερινή εκδρομή: Πανέμορφο τοπίο, χάλια στήσιμο και η ελλιπής ξενάγηση με τον τύπο που ήξερε τις βασικές λέξεις σε κάθε γλώσσα και τις χρησιμοποιούσε κάθε τόσο, από ένα χαλασμένο μικρόφωνο, ας μην το σχολιάσω καλύτερα...
18.08.2010. Επιτέλους μια ηλιόλουστη μέρα στο Ρίο. Η θερμοκρασία στους 25 βαθμούς. Τελικά δεν την γλίτωσα. Ξυπνάω με απίστευτους πόνους και ταραχή στο στομάχι. Αν ήμουν σπίτι δεν θα το κουνούσα από το κρεβατάκι μου αλλά εδώ είναι Βραζιλία. Ούτε δύο σπασμένα πόδια δεν θα με εμπόδιζαν να συνεχίσω. Ξεκινάμε λοιπόν στις 8.30 για Petropolis, το καλοκαιρινό θέρετρο της αυτοκρατορικής οικογένειας. Η Αυτοκρατορική Πόλη, όπως ονομάζεται και διαφορετικά, βρίσκεται 65 χιλιόμετρα βόρεια του Ρίο, χτισμένη στην κοιλάδα των ποταμών Quitandinha και Piabanha, σε υψόμετρο περίπου 850 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και επιλέχθηκε από τον αυτοκράτορα Pedro II, λόγω του εξαιρετικού κλίματος της περιοχής. Η Αρχιτεκτονική της πόλης θυμίζει λίγο Γερμανία ή Αυστρία και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού ιδρύθηκε κυρίως από Γερμανούς μετανάστες και ακόμη και κάποιες ονομασίες δρόμων παραπέμπουν σε γερμανικές πόλεις. Ο καθεδρικός ναός της πόλης (Sao Pedro de Alcantara) είναι γοτθικού ρυθμού και ενισχύει την αίσθηση αυτή.
Πρώτη στάση στο Palacio Quitandinhla, όπου στεγάζονταν κάποτε ένα καζίνο, το μεγαλύτερο της Νότιας Αμερικής, μέχρι το 1946, όπου απαγορεύτηκαν τα τυχερά παιχνίδια από τον πρόεδρο Dutra. Το εξωτερικό του θυμίζει αρκετά Νορμανδία. Σήμερα λειτουργεί πλέον σαν ξενοδοχείο ή χώρος εκδηλώσεων. Πολλοί παλιοί σταρ του σινεμά πέρασαν από εδώ.
Επίσκεψη στο όμορφο ναό Sao Pedro de Alcandara. Από το προαύλιο του έχουμε θέα στο σπίτι της Πριγκίπισσας Ισαβέλλας και του συζύγου της, το οποίο είναι ένα σχετικά μικρό. Μου κάνει εντύπωση που η κόρη του αυτοκράτορα δεν έμενε στο αυτοκρατορικό ανάκτορο με τους γονείς της.
Αρκετά ασυνήθιστο. Σειρά έχει μια επίσκεψη στο Palacio de Cristal, χτισμένο περίπου στα τέλη του 19ου αιώνα και εμπνευσμένο από το αντίστοιχο στο Λονδίνο, μέσα σε ένα όμορφο πάρκο. Είναι το σημείο όπου η πριγκίπισσα Ισαβέλλα χάρισε την ελευθερία στους σκλάβους της πόλης και οργάνωσε μια μεγάλη γιορτή για το γεγονός. Συνεχίζουμε για το Museu Imperial, τη θερινή κατοικία του αυτοκράτορα. Για να πω την αλήθεια, από έξω μοιάζει περισσότερο με μεγάλο αρχοντικό, παρά με ανάκτορο. Φοράμε τα σχετικά παντοφλάκια και μπαίνουμε στο εσωτερικό. Εκεί θα δει κανείς έπιπλα, πίνακες, κοσμήματα, ακόμη και τα στέμματα των αυτοκρατόρων. Είναι διατηρημένα όλα σε πολύ καλή κατάσταση και μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα για τη ζωή των ανθρώπων που έμεναν εκεί. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι η αυτοκρατορική οικογένεια ήταν αρκετά χαμηλών τόνων και φαίνεται να ζούσαν μια σχετικά απλή ζωή, συγκρίνοντάς την με βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης. Λένε πως ο αυτοκράτορας με τη σύζυγό του ενίσχυαν πολλές φορές φτωχούς ανθρώπους, ανώνυμα και ότι γενικά είχαν πολλά χρέη στην τράπεζα της Βραζιλίας. Τελικά, η οικογένεια αυτή, ίσως έχασε τίτλο της λίγο αργότερα, ακριβώς λόγω της προσωπικότητας των μελών της. Δίπλα στο παλάτι θα βρει κανείς μια μικρή έκθεση με άμαξες της εποχής, καθώς και τη μηχανή ενός τρένου της εποχής. Αυτή η βόλτα στο ανάκτορο σου ανοίγει την όρεξη. Του συζύγου δηλαδή, γιατί εγώ εξακολουθώ να έχω τα χάλια μου. Η ξεναγός μου λέει πως λίγο σπιτικό φαγητό θα μου έκανε σίγουρα καλό. Αμφιβάλλω... Μας έχει κάνει κράτηση για φαγητό σε ένα σπίτι, όπου οι οικοδεσπότες στην ουσία μαγειρεύουν για μικρό αριθμό ατόμων. Λέγεται Manaka και βρίσκεται σε ένα παλιό ψηλοτάβανο νεοκλασικό, όπου οι λάτρεις των παλιών επίπλων θα πάθουν οπωσδήποτε την πλάκα τους. Την πλάκα τους θα πάθουν επίσης και με το φαγητό, με διαβεβαιώνει ο σύζυγος, που είναι αρκετά αυστηρός κριτής. Εγώ βέβαια πολύ λίγα πράγματα δοκίμασα, δυστυχώς, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν εξαιρετικά. Το συστήνω ανεπιφύλακτα και έχω κρατήσει στοιχεία για όποιον ενδιαφέρεται.
Αναζωογονημένοι από το καλό φαγητό, συνεχίζουμε την περιήγησή μας. Επόμενος προορισμός το σπίτι του Alberto Santos Dumont που στη Βραζιλία θεωρείται “πατέρας της αεροπορίας”. Το σπίτι του θα έβαζε στοίχημα κανείς, ότι είναι κάποιου επιστήμονα. Μικρό και μελετημένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ενδιαφέρον χώρος και ενδιαφέρον άνθρωπος... Τελευταίος προορισμός στην πόλη αυτή ο λόφος με τον Trono di Fatima. Σε έναν λόφο απ' όπου η θέα στην πόλη είναι πανέμορφη βρίσκεται το άγαλμα της Nossa Sinhora di Fatima, έργο του Heitor da Silva Costa, που σχεδίασε και το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή στο Ρίο. Και με την όμορφη εικόνα της πόλης από ψηλά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, ευχαριστημένοι αλλά και πολύ εξαντλημένοι, τουλάχιστον εγώ. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα και πέφτω σχεδόν άμεσα για ύπνο, διότι αύριο είναι η τελευταία μας μέρα, δυστυχώς, και θα ήθελα να αισθάνομαι καλύτερα. Έχουμε αφήσει για το τέλος τα κλασικά αξιοθέατα της πόλης, όπως τους λόφους, το Μαρακανά, το Βοτανικό Κήπο...
19.08.2010 Ο Καιρός πολύ καλός, με 25 βαθμούς και απίστευτη λιακάδα. Νιώθω πολύ καλύτερα σήμερα και έτσι τίποτα δεν θα με εμποδίσει να απολαύσω την σημερινή περιήγηση η οποία ξεκινάει από το λόφο Pao de Acucar. Έχω την εξής συμβουλή σε όσους πρόκειται να τον επισκεφτούν: Προσπαθήστε να είστε στο τελεφερίκ στις 9.00 το αργότερο. Το πιο πιθανό είναι να είστε οι πρώτοι και να απολαύσετε την υπέροχη θέα, ανενόχλητοι και με την ησυχία σας από όποιο σημείο θέλετε. Όταν θα κατεβαίνετε μετά και θα βλέπετε το επόμενο τελεφερίκ να ανεβαίνει γεμάτο κόσμο, θα νιώσετε πολύ τυχεροί!
Επόμενη στάση, όσο είναι νωρίς, Corcovado και άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή. Η διαδρομή μπορεί να γίνει με τρενάκι ή αυτοκίνητο. Με αυτοκίνητο βέβαια η διαδρομή περνάει μέσα από το δάσος Tijuca, το οποίο είναι πανέμορφο. Αυτή τη διαδρομή ακολουθήσαμε εμείς. Όνειρο αλλά και πολλές στροφές. Όταν φτάνουμε στο άγαλμα αν και είναι ακόμη νωρίς, γύρω στις 10.30 – 11.00, γίνεται πανικός! Ίσως είναι το μόνο σημείο στην πόλη που ακούσαμε τόσες ξένες γλώσσες, αυτές τις μέρες. Όλοι με μια φωτογραφική στο χέρι και φυσικά οι Ιάπωνες αιώνιοι! Μέχρι και ξαπλωτοί με τις τεράστιες φωτογραφικές να προσπαθούν να αποθανατίσουν το άγαλμα του Ιησού από κάθε οπτική γωνία. Η θέα βέβαια από εκεί συγκλονιστική, το άγαλμα σου προκαλεί κι αυτό ένα δέος, όχι τόσο για το μέγεθός του, όσο για αυτό που συμβολίζει. Η ορατότητα σήμερα είναι τέλεια. Βγάζουμε κι εμείς κάποιες φωτογραφίες και αφήνουμε τον πολύ κόσμο για να απολαύσουμε ένα φρέσκο, δροσιστικό χυμό. Μην με ρωτάτε για τα φρούτα, είδα τόσα πολλά αυτές τις μέρες που αποκλείεται να έχω συνδέσει σωστά ονόματα και εμφάνιση. Επιστροφή από το δάσος Tijuca και πάλι και μετά από ένα στοπ στο Centro για να προστεθεί ένα ακόμη έθνικ μουσικό όργανο στη συλλογή, συνεχίζουμε με το Μαρακανά, ή πιο σωστά: για το Estadio Jornalista Mario Filho. Αφού είδαμε τα πάντα, από κερκίδες, αποδυτήρια, πατημασιές αυτόγραφα διάφορων θρύλων του ποδοσφαίρου, μπορώ να πω ότι αν και δεν έχω ιδέα από ποδόσφαιρο, το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον... Αφού αν είχαμε περισσότερες μέρες, ευχαρίστως θα πήγαινα να δω ένα ματς. Να σημειωθεί ότι στην Ελλάδα ποτέ δεν μου ήρθε αυτή η επιθυμία.
Και η σημερινή περιήγηση τελειώνει με μία μεγάλη βόλτα στο Βοτανικό Κήπο. Μιλάμε όμως για πολύ μεγάλη βόλτα, διότι πρόκειται για τεράστια έκταση. Κυριολεκτικά ξεχνάς ότι βρίσκεσαι μέσα στην πόλη. Πιστεύω πως ήταν πολύ καλή και οικολογική η ιδέα του αυτοκράτορα να φυτευτεί ένα δάσος στο σημείο εκείνο, τελικά ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Δεν ξέρω τι μου άρεσε περισσότερο: Τα εξωτικά δέντρα, οι λιμνούλες, οι μικροί καταρράκτες, τα διάφορα μικρά ζώα που περιφέρονται, οι διάφορες ποικιλίες σε ορχιδέες, που κάποιες δεν τις είχα ξαναδεί; Ειλικρινά δεν ξέρω.
Αφού βγαίνουμε από το πάρκο, παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Ήδη μελαγχολώ. Όλα θα μου λείψουν. Αφού αποχαιρετάμε τη Lisa, που μας συνόδευε τις τελευταίες μέρες και που περισσότερο μας έδινε την αίσθηση ότι είναι μια φίλη που μας φιλοξενεί και όχι η ξεναγός μας, βγαίνουμε για μια τελευταία βραδινή βόλτα στη Copacabana. Δεν θέλω να γυρίσω ακόμη στην Ελλάδα...
20.08.2010 Ο Καιρός τέλειος με 31 βαθμούς. Δεν έχω κοιμηθεί όλη νύχτα και νωρίς νωρίς το πρώι βγαίνουμε για μια τελευταία τζούρα Copacabana. Μα τι γίνεται; Που ήταν όλες αυτές με τα bikini τις προηγούμενες μέρες; Το κάνουν για να μου σπάσουν τα νεύρα... Κοίτα που θα μας αναγκάσουν να ξαναέρθουμε το συντομότερο! Αφού βρέχουμε κι εμείς για λίγο τα..... ποδαράκια μας στη θάλασσα, επιστρέφουμε για να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες μας και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής... Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Θα ξαναέρθουμε.
Ξέχασα να αναφέρω στην ιστορία μου την επίσκεψη στη σχολή Samba της Mangueira. Παλιά σχολή, με πολλές διακρίσεις. Η εμπειρία είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Απορρίψαμε να κάνουμε τουρ στις φαβέλες, θεωρώ όμως ότι η επίσκεψη μιας σχολής είναι επιβεβλημένη και σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω το Yorgo για το tip! Δυστυχώς εμείς δεν πέσαμε σε μέρα που είχε πάρτυ (κάθε Σάββατο)
. Αν μέναμε λίγο παραπάνω, σίγουρα θα πηγαίναμε. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η πινακίδα, ότι απαγορεύεται η είσοδος με όπλο.
Τι να πεις;:roll:
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μία παρέμβαση και να παραθέσω και την δική μου άποψη ως συνταξιδιώτης σε αυτό το ταξίδι. Την πλευρά που δεν είδατε στα προαναφερθέντα posts και μικρές λεπτομέρειες που δεν ειπώθηκαν! Μην περιμένετε πικάντικες λεπτομέρειες (πονηρούλικα!) απλά στοιχεία για το ταξίδι και κάποιες παραπάνω πληροφορίες.
Πρώτα από όλα η πόλη, όσο προλάβαμε να δούμε, πανέμορφη!
Προχωρώντας στο εσωτερικό και καθώς απομακρύνεσαι από την παραλία θυμίζει περισσότερο ευρωπαϊκή πόλη με πολύ πράσινο και πάρκα με την μόνη διαφορά ότι στην θέση των δέντρων της κεντρικής Ευρώπης εκεί έχει φοίνικες και τροπικά φυτά.
Οι παραλίες, δεν το περίμενα, αλλά μπορείς να κάθεσαι ειδικά στην Copacabana και να κοιτάς με τις ώρες τα κύματα. Απίστευτες! Αυτό που μου άρεσε πολύ είναι ότι στην παραλία έβλεπες κάθε ηλικίας άτομα να επιδίδονται σε αθλητικές δραστηριότητες. Τρέξιμο, ποδηλασία, volley, ποδόσφαιρο, handball, rugby, ρακέτες ..... Είχε γυμναστήριο στημένο στην παραλία για τους πιο σφιχτερμεν! Και κάθε 50 μέτρα μία κατασκευή σε μέγεθος στάσης λεωφορείου για ασκήσεις όπως έλξεις, κάμψεις, κοιλιακούς κ.α. Γενικά αθλούνται πολύ και με κάθε ευκαιρία.
Εγκληματικότητα: Μεγάλο θέμα! Εμείς εκεί που κινηθήκαμε δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα ούτε καν το αίσθημα ανασφάλειας. Ωστόσο αποφύγαμε να πάμε (και μετά από τις πολύτιμες συμβουλές της ξεναγού) σε περιοχές συγκεκριμένες μέρες και ώρες. Για παράδειγμα ΜΗΝ πάτε στο Centro την Κυριακή που είναι όλα κλειστά γιατί έχει διάφορους που περιμένουν ανυποψίαστους τουρίστες που κάνουν την βόλτα τους.
Είδαμε αρκετούς άστεγους που στρώνουν ένα χαρτόνι και κοιμούνται στο πεζοδρόμιο και επαίτες να κάθονται στην άκρη του δρόμου χωρίς όμως κανένας να μας ενοχλήσει έστω και για να μας ζητήσει βοήθεια.
Στο 90% των πολυκατοικιών έχει περίφραξη με ψηλά κάγκελα και μέσα 24 ώρες φύλακα-επιστάτη ο οποίος σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν και οπλισμένος! Σημάδι της αυξημένης εγκληματικότητας ή και για να μην μπαίνουν οι άστεγοι να κοιμούνται μέσα στις πολυκατοικίες.
Υπάρχουν δρόμοι σε πολύ καλές περιοχές πού έχουν μπάρα, κάμερες και φύλακες γιατί είναι στην ουσία κάτι σαν ιδιωτικοί δρόμοι και οδηγούν σε πολυτελή σπίτια.
Στις παραλίες, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο, δεν είχε πολύ κόσμο και δεν είδαμε ούτε ένα περιστατικό με κλοπή.
Αστυνομία έχει παντού. Στην παραλία με γουρούνες, στους δρόμους με μηχανές και αυτοκίνητα και πεζοί σε περιπολίες. Υπάρχει το σώμα των αστυνομικών, οι ειδικές δυνάμεις τις αστυνομίας (μοιάζουν με στρατού) και η δημοτική, οι αρμοδιότητες βέβαια της τελευταίας περιορίζονται στο να κόβουν κλήσεις και να επιλύουν παρόμοια μικρά προβλήματα.
Για τις πολύ βραδινές ώρες δεν μπορώ να σας πω γιατί κουρασμένοι από τις καθημερινές πολύωρες εξορμήσεις πηγαίναμε στην περιοχή της Copacabana για κανένα ποτό και δεν το ξενυχτούσαμε και πολύ! Συνήθως 11.00 με 12.00 φεύγαμε (πριν γίνουμε κολοκύθες!) Βέβαια σε αυτό συνέβαλε και ότι είχαμε και έναν φόβο όχι από αυτά που βλέπαμε αλλά από αυτά που ακούσαμε πριν πάμε και είπαμε ας φυλάξουμε τα ρούχα μας γιατί ποτέ δεν ξέρεις με αποτέλεσμα να γυρίζουμε νωρίς σχετικά στο ξενοδοχείο. Μέχρι εκείνη την ώρα πάντως όλα ήταν μια χαρά με αρκετό κόσμο στους δρόμους και στα μαγαζιά.
Το φαγητό είναι πάρα πολύ καλό. Το κρέας έχει τον πρώτο λόγο και υπάρχει σε κάθε τραπέζι. Σαν ονόματα δεν τα θυμάμαι αλλά θυμάμαι ότι ήταν πολύ νόστιμα σε σημείο να ψάξουμε αν υπάρχει κανένα βιβλίο με συνταγές στα Αγγλικά αλλά τα μόνα που βρήκαμε ήταν στα Πορτογαλικά. Δεν πειράζει ας είναι καλά το internet!
Ενθουσιάστηκα με τα ψωμάκια τυριού-μπουκίτσες (Pao de queijo)που είχε στο πρωινό που φάγαμε στην φυτεία του καφέ. Απλά θα μπορούσα να φάω μέχρι να μας διώξουν! Καθώς επίσης και τα πιτάκια που μας έδωσαν σαν ορεκτικό και οι γλυκοπατάτες στην Petropolis στο σπίτι που φάγαμε. Προτείνω να πάτε σε μαγαζί που μπορείς να φας όσο θέλεις πληρώνοντας είσοδο και τα ποτά. Αφού μπορείς να πάρεις απεριόριστες ποσότητες από μπουφέδες με κάθε λογής σαλάτες και θαλασσινά, έρχονται συνεχώς με τις σούβλες ανά χείρας οι σερβιτόροι για να σου προσφέρουν κρεατικά διαφορετικά μεταξύ τους μέχρι να σκάσεις!
Να 'μαστε λοιπόν χέρι χέρι με τον άντρα μου στο αεροδρόμιο Μακεδονία έτοιμοι για check – in. Το δρομολόγιο είναι Θεσσαλονίκη – Φρανκφούρτη – Λισαβόνα – Ρίο με την ΤΑP.
Μπορεί βέβαια να βρεθήκαμε να διανυκτερεύουμε σε άλλες πόλεις (εκείνος στη Φρανκφούρτη, εγώ στη Λισαβόνα), από μια βλακεία που έκαναν από το expedia και τελικά βρεθήκαμε στη Λισαβόνα στο αεροπλάνο, μπορεί το αεροπλάνο της ΤΑΡ να είναι κάπως κλειστοφοβικό και το σέρβις ισχνό ..., σημασία όμως έχει ότι ο τελικός προορισμός είναι το Ριο και ότι και μόνο οι πρώτες εικόνες της πόλης φτάνουν για να σε αποζημιώσουν για την ταλαιπωρία.
Άφιξη 12.08.2010 στις 15.50 και μία ώρα περίπου αναμονή για το σφράγισμα των διαβατηρίων και τις αποσκευές, αλλά ούτε και αυτό έχει σημασία. Θερμοκρασία 25 βαθμοί, καταχείμωνο! Μετά τους 35 βαθμούς στη γεμάτη υγρασία Θεσσαλονίκη, σωστή ανακούφιση. Στο αεροδρόμιο μας περιμένει ο Arthur, o οδηγός που κανόνισε η ξεναγός μας να μας πάρει για να μας πάει στο ξενοδοχείο. Μιλάει φυσικά μόνο πορτογαλικά και λίγα ισπανικά και γαλλικά, εμείς πάλι τίποτα από τα τρία. Εξοικειωμένη όμως από τις άπειρες τηλενουβέλες που έχω παρακολουθήσει κατά καιρούς και με ένα συνονθύλευμα όλων των ζωντανών ινδοευρωπαϊκών γλωσσών καθώς και νοημάτων, καταλαβαίνουμε αρκετά από αυτά που μας λέει κατά τη διαδρομή. Βέβαια δεν χρειάζονται και πολλά για να καταλάβεις. Στο δρόμο μας από το αεροδρόμιο για το ξενοδοχείο, το οποίο βρίσκεται στη Rua Xavier da Silveira, μια κάθετη της Av. Atlantica , στην Copacabana, στην αρχή συναντάς το λιμάνι και απέναντι φαβέλες να εκτείνονται στους γύρω λόφους. Κατά μήκος του δρόμου έχουν βάλει ένα τοίχος από θολό plexi, με ζωγραφιές σε κάποια σημεία, για την ηχορύπανση που όμως περισσότερο μοιάζει με τοίχος που έχει μπει για να κρύψει την κακή εικόνα ώστε να μην την βλέπουν οι επισκέπτες της πόλης και έχουν άσχημη πρώτη εντύπωση. Η εικόνα στο μυαλό παραμένει δυνατή. Σπίτια γυμνά, πολλές φορές χτισμένα μόνο με τούβλα και χωρίς παράθυρα, μόνο μια τρύπα στη θέση τους, μπουγάδες απλωμένες, παιδιά να παίζουν μπάλα στα αμέτρητα γήπεδα, πολλά από αυτά αυτοσχέδια, που υπάρχουν στους πρόποδες τον λόφων με το Χριστό Λυτρωτή να έχει πάντα απλωμένα τα χέρια από πάνω τους.
Έπειτα η εικόνα αλλάζει, θεόρατα μοντέρνα διοικητικά κτίρια ανακατεμένα με καλοδιατηρημένα νεοκλασικά πάνω σε όμορφες πλατείες να σου δίνουν μία εντελώς αλλόκοτη, αλλά και τόσο περίεργα ταιριαστή εικόνα. Όπως είπα είναι χειμώνας εδώ και παίρνει ήδη να βραδιάσει, τα πρώτα φώτα της πόλης ανάβουν, περνάμε πλέον στην παραλία μας δείχνει κάποιο άγαλμα αφιερωμένο σε αυτούς που αυτοκτόνησαν όταν έχασε η Βραζιλία από την Ιταλία στο Mundial (ελπίζω να με συγχωρήσουν η κύριοι της παρέας, αλλά η χρονιά μου διαφεύγει). “Flamingo και Botafogo” μας λέει ο Arthur και μετά από λίγο “Τώρα θα δείτε την πιο ξακουστή παραλία στον κόσμο” αφού προηγουμένως ο δρόμος φέρνει μπροστά μας το λόφο Pao d' Acucar. Αυτό που βλέπω χρόνια σε φωτογραφίες, καρτ ποστάλ, ντοκιμαντέρ και ταινίες, τώρα πια το έχω σε απόσταση αναπνοής. Απίστευτο! Συνεχίζουμε όμως ακάθεκτοι για το ξενοδοχείο όπου φτάνουμε κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι, αλλά όπως είπα και πριν, τόσο αποζημιωμένοι από μια και μόνο πρόχειρη ματιά στην πόλη.
Το ξενοδοχείο χρήζει ίσως κάποιας ανακαίνισης, αλλά είναι καθαρό και πάνω απ΄ ολα κοντά στη παραλία. Ντουζάκι και μια μικρή βόλτα τριγύρω. Τσιμπάμε μια κρέπα στο ΥΟΝΖΑ εδώ στην περιοχή. Η παραγγελία έγινε κατά προσέγγιση, αφού δεν είμασταν σίγουροι για κάποια από τα συστατικά, αλλά αυτό δεν την έκανε λιγότερο νόστιμη. Λίγο περπάτημα κατά μήκος της Av. Atlantica και επιστροφή στο δωμάτιο γιατί το ταξίδι ήταν μεγάλο και αύριο μας περιμένει γεμάτη μέρα, όπου θα εξερευνήσουμε την πόλη με βάση την ιστορία της. Στο διπλανό δωμάτιο ένα συγκροτημάτακι κάνει την πρόβα του. Παίζουν κάτι μεταξύ μποσανόβας, τζαζ και σάμπας και το πάνε μια χαρά τα άτιμα. Τέλεια ατμόσφαιρα για να γράψω την ιστορία μου...
_____________________________________________________________
photo by wikipedia.org
Αυτό το αρχείο εικόνας διανέμεται με τους όρους της άδειας Creative Commons / Αναφορά - Παρόμοια Διανομή 3.0 Unported
13.08.2010: Έπειτα από έναν αναζωογονητικό ύπνο Ξυπνάμε στις 6.00 για κανέναν ιδιαίτερο λόγο. Απλή υπερένταση και αδημονία. Ξημερώνει στο Ρίο. Η θερμοκρασία κοντά στους 30 Βαθμούς, αλλά καθόλου δυσάρεστη. Τρέχω στο μπαλκόνι να δω την πρωινή εικόνα της περιοχής. Ελάχιστοι περπατούν στους δρόμους, πολύ λίγα αυτοκίνητα κυκλοφορούν. Η θάλασσα δείχνει ήρεμη και από μακριά ακούγονται πρωινά πουλιά. Στρέφοντας το μάτι μου στη γωνία του δρόμου, βλέπω δύο ανθρώπους να κοιμούνται πάνω σε ένα απλωμένο χαρτόνι στο πεζοδρόμιο, σκεπασμένοι με παλιά σεντόνια, έτσι για να μου θυμίσουν ότι έχω έρθει ίσως στην πιο αντιφατική πόλη του κόσμου. Μέχρι στιγμής δεν έχω δει κανένα μέρος όπου να συνυπάρχουν με έναν σχεδόν μαγικό τρόπο, το φυσικό με το τεχνητό, το παλιό με το καινούργιο, το φτωχό με το πλούσιο, το ένα ακριβώς πλάι στο άλλο.
Ετοιμαζόμαστε, παίρνουμε ένα αρκετά καλό πρωινό στο ξενοδοχείο και αμέσως μετά συναντάμε την ξεναγό μας. Η Lisa είναι Γερμανίδα και έχει μεγαλώσει στη Βραζιλία. Σκοπός μας είναι σήμερα να γνωρίσουμε την Ιστορία της πόλης αυτής και κατ' επέκταση ολόκληρης της χώρας . Αφήνουμε λοιπόν προς το παρόν τις ξακουστές παραλίες και τα χαρακτηριστικά αξιοθέατα και ξεκινάμε να πάρουμε το μετρό από την Copacabana με προορισμό τη στάση Uruguaiana στο Centro. Στο μετρό βλέπουμε, τα περίφημα ροζ βαγόνια, που μετά από τις 19.00 προορίζονται μόνο για γυναίκες, παρέχοντας τους ασφάλεια στις διαδρομές τους. Φτάνοντας στον προορισμό μας βλέπουμε μια αγορά γεμάτη μικρά μαγαζάκια με κάθε λογής εμπορεύματα, από τρόφιμα μέχρι φτηνές απομιμήσεις επωνύμων ρούχων. Οι δρόμοι πλακοστρωμένοι. Η περιοχή Uruguaiana κάποτε αποτελούσε το όριο της πόλης. Σε μια μικρή πλατεία εκεί κοντά βρίσκεται μια εκκλησία αποικιακής τεχνοτροπίας, η οποία δείχνει κάπως παρατημένη στο εξωτερικό της. Είναι η Nossa Sinhora di Rosario και Sao Beneditto. Υπήρξε πνευματικό καταφύγιο για τους χιλιάδες μαύρους σκλάβους, στους οποίους δεν επιτρέπονταν η είσοδος σε άλλες εκκλησίες. Στο χώρο αυτό γίνονταν η μυστικές συναντήσεις των οπαδών της απελευθέρωσης τους. Μια πυρκαγιά κατέστρεψε μεγάλο τμήμα της, το οποίο έχει αποκατασταθεί, τουλάχιστον εξωτερικά. Στο εσωτερικό μοιάζει πλέον σαν μια τυπική καθολική εκκλησία. Στον επάνω όροφο μπορεί να βρει κανείς ένα μικρό μουσείο, με φωτογραφίες, πίνακες, έγγραφα καθώς και αποκόμματα των εφημερίδων της εποχής. Οτιδήποτε έχει σχέση με την ζωή των σκλάβων και το καθεστώς της δουλοκρατίας, τους ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο για την απελευθέρωσή τους, σημαντικοί λόγιοι και μέλη της τότε υψηλής κοινωνίας, καθώς και μαύρους ήρωες του κινήματος. Υπάρχουν ακόμη και εκθέματα, όπως "εργαλεία" που βοηθούσαν στη νουθεσία και καλύτερη απόδοση των σκλάβων. Ίσως δεν είναι το πιο οργανωμένο μουσείο που έχω δει, από την άλλη όμως επικρατεί μια απίστευτη ατμόσφαιρα. Επίσης ο φύλακας μας άφηνει να φωτογραφήσουμε τα πάντα, χωρίς να ενοχλείται καθόλου. Αντιθέτως δείχνει να χαίρεται που υπάρχουν άνθρωποι που ήρθαν από τόσο μακριά διατεθειμένοι να επισκεφθούν το μέρος αυτό. Η ξεναγός μας εξήγησε ότι η αδελφότητα στην οποία ανήκει η εκκλησία είναι φτωχή και έχει πολλά χρέη, προκειμένου να διατηρεί έστω και αυτό το μικρό αλλά σημαντικό κομμάτι Βραζιλιάνικης Ιστορίας. Κατά τη γνώμη μου, η εκκλησία - μουσείο αξίζει οπωσδήποτε μια επίσκεψη.
Συνεχίζουμε τη βόλτα μας σε μια περιοχή, όπου η προσπάθεια απομίμησης της γαλλικής νεοκλασικής αρχιτεκτονικής αναμειγνύεται με τη μοντέρνα αρχιτεκτονική. Εκκλησίες αποικιακού στυλ χάνονται μέσα σε πανύψηλα υπερσύγχρονα κτίρια στα οποία στεγάζονται τράπεζες, εταιρείες κλπ. Γενικά υπάρχουν πολλές εκκλησίες στην περιοχή, όμορφες η καθεμία με τη δική της ιστορία. Αυτό που παρατηρεί κανείς είναι, ότι οι Βραζιλιάνοι είναι πολύ θρησκευόμενοι. Ακόμη και όταν δεν γίνεται λειτουργία, θα βρει κανείς αρκετό κόσμο που πηγαίνει απλά για να προσευχηθεί. Υπάρχουν ακόμη και ομάδες προσευχής, οι οποίες λειτουργούν ως εξής: Ο καθένας που μπαίνει στο ναό μπορεί να γράψει μια ευχή την οποία αφήνει σε ένα καλάθι. Η ομάδα αυτή παίρνει τις ευχές αυτές και προσεύχεται για την πραγματοποίησή τους. Έπειτα τα χαρτάκια αυτά καίγονται. Ενδιαφέρον...
Προχωράμε προς τα πολιτιστικά κέντρα της Τράπεζας της Βραζιλίας και στην Casa Franca-Brasil, δύο εντυπωσιακά νεοκλασικά κτίρια όπου φιλοξενούνται διάφορες εκθέσεις κατά καιρούς και καταλήγουμε στην Praca Quinze de Novembro, την ίσως πιο σημαντική πλατεία της Βραζιλίας. Οι πρώτοι κάτοικοί της ήταν Καρμελίτες πατέρες, οι οποίοι έχτισαν εκεί ένα μοναστήρι το 1590 (σήμερα στεγάζεται εκεί η διοίκηση του Πανεπιστημίου του Ρίο). Αργότερα πέρασε στην ιδιοκτησία της Πορτογαλικής βασιλικής οικογένειας. Εδώ βρίσκεται το αυτοκρατορικό ανάκτορο. Πολλά ιστορικά γεγονότα διαδραματίστηκαν εδώ. Η στέψη των δύο αυτοκρατόρων της Βραζιλίας, η υπογραφή της κατάργησης της δουλείας, η καθαίρεση του αυτοκράτορα το 1889, η διακήρυξή της Βραζιλίας ως δημοκρατία.
Αφήνουμε πίσω μας την πλατεία αυτή για να φτάσουμε σε μια άλλη εξίσου εντυπωσιακή πλατεία, τη Cinelandia, μια πλατεία κυκλωμένη από νεοκλασικά κτίρια, από τα οποία το πιο εντυπωσιακό κατά τη γνώμη μου είναι το Theatro Municipal χτισμένο με πρότυπο την όπερα του Παρισιού.
Μετά από τόσες εικόνες και πληροφορίες, επιβάλλεται ένα καφεδάκι στην Confeitaria Colombo στη Rua Goncalves Dias, συνοδευόμενο από τα υπέροχα ταρτάκια εξωτικών φρούτων ή κάποιο από τα αμέτρητα γλυκά σε μια ατμόσφαιρα απολύτως Art Nouveau. Το καφέ αυτό υπάρχει από το 1895.
Αφού πήραμε δυνάμεις συνεχίζουμε την εξερεύνηση στους γύρω δρόμους του Centro και φτάνουμε σε μια περιοχή πίσω από το Theatro Municipal για να πάρουμε το Bonde, το παλιό κίτρινο τραμ, για τη Santa Teresa. Από το τέρμα του σταθμού φαίνεται η Catedral Metropolitana. Αφού έχει γεμίσει αξιοπρεπώς και με λίγη καθυστέρηση ξεκινάμε. Μπορώ να πω ότι έχουμε την πιο τέλεια θέση. Όρθιοι ακριβώς πίσω από τον οδηγό. Ότι πρέπει για φωτογραφίες. Πρέπει να είμαστε οι μόνοι ξένοι πάνω στο τραμ, γιατί όλοι τριγύρω μας χαιρετιούνται κάθε τόσο με περαστικούς... Σταματάμε ξαφνικά. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με κάποιο καλώδιο. Συνεχίζουμε. Λίγο πιο κάτω κάποιος έχει παρκάρει το αυτοκίνητό του, εμποδίζοντας τη διέλευση του τραμ. Μετά από ένα κορνάρισμα, περίπου πέντε λεπτά αναμονής και ούτε ίχνος εκνευρισμού, οι επιβάτες του τραμ υποδέχονται τον οδηγό του αυτοκινήτου με χειροκροτήματα και επιδοκιμαστικά επιφωνήματα, ο οποίος καταφτάνει χαμογελαστός και καθόλου αγχωμένος. Προσπαθώ να φανταστώ μια αντίστοιχη περίπτωση στην Ελλάδα και την έκβασή της. Μπα, δεν συγκρίνεται! Πραγματικά εδώ έχουν εντελώς διαφορετική νοοτροπία σε κάποια πράγματα. Η διαδρομή είναι φανταστική, η θέα υπέροχη. Καταλαβαίνω γιατί οι ελκύει τόσους καλλιτέχνες. Πάνω σε ένα βράχο με θέα την πόλη, η Σάντα Τερέζα έχει μια πληθώρα από σπίτια του 19ου αιώνα μέσα σε στενούς δρόμους. Τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα του Ρίο κάποτε έμεναν εδώ. Σπίτια με αποικιακό στύλ και όμορφους κήπους σχεδόν παντού. Στο δρόμο βλέπει κανείς καλαίσθητα μαγαζάκια, καφέ, μπαράκια και εστιατόρια. Κατεβαίνουμε στο Largo da Neves μπροστά σε άλλη μια όμορφη εκκλησία (Igreja de Nossa Sinhora das Neves) και έπειτα επιστρέφουμε κάνοντας προηγουμένως την απαραίτητη στάση στο Bar do Mineiro για να δοκιμάσουμε μια παραδοσιακή Feijoada με Caipirinha και Βραζιλιάνικη μπύρα, όλα πολύ καλά. Το μαγαζί πολύ χαρακτηριστικό για την περιοχή. Πρέπει να είμαστε και πάλι οι μόνοι ξένοι στο μαγαζί, οι υπόλοιποι είναι ντόπιοι που δείχνουν να γνωρίζονται μεταξύ τους. Κάποια στιγμή κάποιος σερβιτόρος ρίχνει κάτι ποτήρια και σπάνε. Ακολουθεί και πάλι ενθουσιασμός και χειροκρότημα από όλους. Τρομερά εκδηλωτικοί τύποι!
Μετά το φαγητό μας περιμένει οδηγός, για να μας πάει στη Lapa στην Escadaria Selaron. O Selaron είναι ο καλλιτέχνης ο οποίος έχει διακοσμήσει τη σκάλα που οδηγεί από τη Rua Joaquim Silva μέχρι το Convento de Santa Teresa (215 σκαλιά) με κεραμικά πλακάκια από όλον τον κόσμο (βρήκαμε και ένα από την Κω). Σαν χρώμα κυριαρχεί το κόκκινο και τα χρώματα της βραζιλιάνικης σημαίας. Πολύ όμορφο!Τον πετύχαμε να δουλεύει, αρκετά ιδιόρρυθμος, αλλά καθόλου σνομπ. Δέχτηκε να φωτογραφηθεί μαζί μας με τον όρο να του στείλουμε κάποιο πλακάκι από τα μέρη μας (αυτό το λέει φυσικά σε όλους, μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα!).
Συνεχίζουμε τη εξερεύνηση στα σοκάκια της Lapa (το καταφύγιο των μουσικών της Samba, στις αρχές του 20ου αιώνα)και έπειτα ξεκινάμε για την περιοχή του λιμανιού όπου βρίσκεται το Cemeterio dos Pretos Novos, ένα μέρος όπου έθαβαν τους Νέγρους που δεν επιβίωναν στη μεγάλη διαδρομή από την Αφρική στη Βραζιλία από τις κακουχίες. Σε εκείνη την περιοχή τους έφερναν συνήθως για να τους ταΐσουν για να μπορούν να τους πουλήσουν σε καλύτερη τιμή. Βέβαια υπάρχει μόνο κάτι σαν πνευματικό κέντρο και μια σχετική έκθεση με πίνακες. Τα ευρήματα που ήρθαν στο φως τυχαία, έχουν μεταφερθεί από αρχαιολόγους και το ινστιτούτο που έχει αναλάβει να επεκτείνει την ανασκαφή στην περιοχή περιμένει την έγκριση από την κυβέρνηση. Αν δεν είστε history addicts, όπως εγώ, δεν το θεωρώ απαραίτητο να πάτε.
Και μετά από τόσο περπάτημα, αμέτρητες πληροφορίες, χιλιάδες εικόνες (περ. 10 - 11 ώρες) επιστροφή στο ξενοδοχείο για ντουζάκι μια σύντομη βόλτα στην παραλία και έπειτα ξεκούραση, διότι το μεν πνεύμα πρόθυμο για νυχτερινές εξορμήσεις, η δε σαρξ.... Άλλωστε αύριο μας περιμένει μια μεγάλη διαδρομή και πολύ πρωινό ξύπνημα.
14.08.2010: Για άλλη μια φορά πρωινό ξύπνημα στις 6.00. Ο καιρός....ελβετικός, 14 Βαθμοί, αέρας και βροχή. Με τον οδηγό και την ξεναγό αναχωρούμε στις 7.00. Σήμερα ο προορισμός μας είναι το Barra do Pirai στα δυτικά, μια πόλη περίπου 100 km μακριά από το Ρίο. Θα επισκεφτούμε τη Fazenda Ponte Alta, ένα αγρόκτημα με φυτείες καφέ που ιδρύθηκε το 1830, από το Βαρόνο της Mambucaba. Πλέον λειτουργεί σαν Ξενώνας και μουσείο ταυτόχρονα, έχοντας διατηρήσει σε πολύ καλή κατάσταση της εγκαταστάσεις και το αρχοντικό εκείνης της εποχής και οργανώνοντας ξεναγήσεις για τους επισκέπτες.
Η διαδρομή είναι ευχάριστη, το τοπίο πανέμορφο. Σε όλη τη διαδρομή βλέπεις βουνά, τροπικό δάσος με υπέροχη βλάστηση, μέσα από το οποίο πετάγονται μικροί, φτωχικοί οικισμοί, καμία σχέση όμως με φαβέλες. Δεν ξέρω αν φταίει ότι είναι Σάββατο, αλλά οι ήδη χαλαροί ρυθμοί που συναντήσαμε στο Ρίο, δείχνουν εδώ να κατεβαίνουν περισσότερο. Ο δρόμος είναι αρκετά καλός. Βέβαια παρόλα αυτά, είδαμε και ένα αρκετά σοβαρό ατύχημα στο αντίθετο ρεύμα. Είναι κι εδώ αρκετοί οι λάτρεις της ταχύτητας. Όσο προχωράμε όμως το τοπίο αλλάζει και οι γύρω λόφοι μετατρέπονται σε βοσκότοπους για αγελάδες, πολύ κοκαλιάρες σε σχέση με τις δικές μας. Η ξεναγός μας εξηγεί, ότι με την πάροδο των χρόνων και επειδή στους λόφους καλλιεργούσαν ακατάπαυστα μόνο καφέ, χωρίς αγρανάπαυση, το έδαφος έχασε τη γονιμότητά του, διαβρώθηκε και είναι πλέον κατάλληλο μόνο για βοσκότοπος.
Φτάνουμε σε κάτι παραπάνω από μία ώρα στο κτήμα. Η αίσθηση είναι σαν να μπαίνεις σε άλλη εποχή. Μοιάζει πραγματικά με σκηνικό βραζιλιάνικης τηλενουβέλας. Διανύοντας κάτι λοφίσκους και μια λιμνούλα, μπροστά μας βλέπουμε το κτήμα. Μπροστά στα κτίρια κυριαρχούν 5 πανύψηλοι φοίνικες, ύψους περ. 40 μέτρων, οι λεγόμενοι αυτοκρατορικοί, διότι η προέλευσή τους ήταν από την Κούβα και ο αυτοκράτορας έδινε τους σπόρους μόνο σε όσους κατείχαν τίτλο ευγενείας. Με κάθε τίτλο δώρο και σπόροι για το φοίνικα! Στο βάθος φαίνονται κάποια ψηλά βουνά με πλούσια βλάστηση (Serra do Mar) που πραγματικά με το σημερινό καιρό, αν δεν υπήρχαν οι φοίνικες, το τοπίο θα θύμιζε τελείως κεντρική Ευρώπη. Και φυσικά παντού η ηρεμία και γαλήνη της υπαίθρου.
Το εξωτερικό μέρος του κτήματος και τα κτίρια τα οποία σχηματίζουν ένα μεγάλο τετράγωνο, με το αρχοντικό στο ψηλότερο σημείο να επιβλέπει την επεξεργασία του καφέ και τις senczalas, τις καλύβες των σκλάβων, είναι πολύ καλά διατηρημένα, το εσωτερικό επίσης. Γενικά φαίνεται οι υπεύθυνοι για το χώρο αυτό να έχουν πολύ μεράκι γι' αυτό που κάνουν. Είμαστε οι πρώτοι που φτάνουμε. Η ξενάγηση θα γίνει αφού φτάσει και ένα γκρούπ που περιμένουν, στα πορτογαλικά... Και πάλι όπως φαίνεται είμαστε οι μόνοι ξένοι. Η ξεναγός μας λέει πως το κτήμα αυτό είναι αγαπημένος προορισμός για οικογένειες από το Ριο και τις γύρω πόλεις τα Σαββατοκύριακα. Ο υπεύθυνος ρωτάει την ξεναγό, αν έχουμε πάρει πρωινό μιας και φτάσαμε πολύ νωρίς και αφού το απαντά αρνητικά, μας οδηγεί σε ένα μεγάλο χώρο όπου επεξεργάζονταν κάποτε τον καφέ, που τώρα όμως έχει διαμορφωθεί με καλαίσθητο τρόπο κάτι σαν lobby και χώρος εστιατορίου και μας παροτρύνει να δοκιμάσουμε ένα βραζιλιάνικο αγροτικό πρωινό μέχρι να έρθουν οι άλλοι. Μας τόνισε ότι όλα ήταν σπιτικά, από ψωμί και μαρμελάδα, μέχρι πιτάκια, μπισκότα και γιαούρτι. Φυσικά και δεν μπορούσαμε να αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Και δεν απογοητευτήκαμε καθόλου. Στο επόμενο ταξίδι μου μια - δύο διανυκτερεύσεις θα γίνουν οπωσδήποτε εδώ... Ο υπεύθυνος κουβεντιάζει με την ξεναγό, τις λέει πως χαίρεται πάντα όταν κόσμος έρχεται από τόσο μακριά για να γνωρίσει από κοντά αυτό το κομμάτι της ιστορίας της πατρίδας του, διότι όλο αυτό κτήμα διατηρείται με ιδιωτική πρωτοβουλία χωρίς καμία υποστήριξη από το κράτος και ότι ντρέπεται όταν έρχονται ακόμη και σχολεία από το μακρινό Μαρόκκο, ή τη Ρωσία να τους επισκεφθούν, ενώ ποτέ δεν έχει πατήσει ούτε ένα σχολείο από την ευρύτερη περιοχή. Κάτι μου θυμίζει αυτό...
Μία ώρα μετά φτάνει λοιπόν και ένα γκρούπ με ντόπιους, από την περιοχή Minas Gerais και η ξενάγηση αρχίζει. Η ξεναγός εκτελεί και χρέη μεταφραστή. Ξέχασα να σημειώσω ότι οι υπεύθυνοι είναι ντυμένoι με ρούχα εποχής και έτσι υποδέχονται τον κόσμο. Σαν να είναι οι αλλοτινοί οικοδεσπότες. Μας εξηγεί τα πάντα, από το πώς ο Βαρόνος της Mambucaba, γύρω στο 1830, λίγα χρόνια μετά τη διακήρυξη της Βραζιλιανικής ανεξαρτησίας, με την άδεια του αυτοκράτορα αγοράζει μια ομάδα σκλάβων και φτάνει στην κοιλάδα Paraiba, η οποία κατοικούνταν από ιθαγενείς, και ιδρύει τη φυτεία καφέ, μέχρι το πως δούλευαν οι σκλάβοι, τα εργαλεία τους, πως ακριβώς γίνονταν η επεξεργασία του καφέ, δείχνοντάς μας διάφορα σκεύη και αντικείμενα εκείνης της εποχής. Έπειτα πηγαίνουμε στις Senczalas. Μικροί χώροι που μοιάζουν με αποθήκες χτισμένες πάνω από τους στάβλους των ζώων, όπου στεγάζονταν μεγάλος αριθμός ανθρώπων κάτω από άθλιες συνθήκες. Οι πιο προνομιούχοι μπορούσαν να μένουν σε μια καλύβα με την οικογένειά τους. Στους τοίχους υπάρχουν αφίσες από διάφορους πίνακες του Γάλλου καλλιτέχνη Debret, ο οποίος εμπνεύστηκε τα έργα του από τη ζωή των σκλάβων. Η ξενάγηση κλείνει με μια μικρή θεατρική παράσταση, με θέμα τη ζωή της οικογένειας του βαρόνου, προφανώς δοσμένη με λίγο χιούμορ, όπως συμπεραίνουμε από τα συχνά γέλια των υπολοίπων. Η ξεναγός βέβαια μεταφράζει σχεδόν ταυτόχρονα, αλλά δεν θέλαμε να την ταλαιπωρούμε, μπορούσαμε να καταλάβουμε αρκετά και μόνο βλέποντας. Αρκετά διασκεδαστικό και με πολύ μεράκι. Έπειτα έχουμε λίγο χρόνο να περιφερθούμε μόνοι μας στο κτήμα μέχρι να ετοιμαστεί το μεσημεριανό. Το μέρος είναι πραγματικά ονειρεμένο. Στο διάστημα αυτό γνωρίζουμε και κάποια άτομα από το γκρούπ, που μιλούν αγγλικά. Ένας κύριος μάλιστα όταν μαθαίνει ότι είμαστε Έλληνες, ρωτάει αν είμαστε από Θεσσαλονίκη, διότι έχει πάει πριν λίγα χρόνια γυρίζοντας όλη τη Βόρεια Ελλάδα και του άρεσε πολύ. Όταν η απάντηση είναι θετική η χαρά και ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος. Έπειτα μας λέει πως είναι ιδιαίτερα συγκινημένος που κάτοικοι μιας χώρας με τόσο παλιό πολιτισμό, έρχονται να δουν το δικό τους, που είναι νεότερος και ίσως όχι τόσο σημαντικός (σε αυτό διαφωνώ, όλοι οι πολιτισμοί είναι σημαντικοί για την εξέλιξη της ανθρωπότητας κατά τη γνώμη μου). Πάντως γενικά με όποιον Βραζιλιάνο και να μιλήσαμε, δείχνει μια ιδιαίτερη αγάπη προς την πατρίδα του και ταυτίζεται με αυτήν και αυτό είναι συγκινητικό, αν σκεφτεί κανείς τα προβλήματα που υπάρχουν εδώ.
Έπειτα από ένα πλουσιοπάροχο, απίστευτα καλομαγειρεμένο μεσημεριανό, που περιλάμβανε από σαλάτες, διάφορα πιάτα με φασόλια και άλλα ντόπια εδέσματα (ακόμα και ένα χυλό από καλαμπόκι που αποτελούσε τη βασική τροφή των σκλάβων και ήταν ίσως το μόνο άνοστο,) διάφορα ψητά κρέατα και σπιτικά γλυκά που μοιάζουν αρκετά με τα δικά μας γλυκά του κουταλιού και σερβίρονται με γιαούρτι, αφήνουμε πίσω μας τη φαζέντα και κατευθυνόμαστε προς την πόλη Vassouras, με περίπου 33000 κατοίκους και περίπου 20 χιλιόμετρα δυτικά του Pirai. Ήταν και είναι η πρωτεύουσα του καφέ στην επαρχία του Rio de Janeiro. Αυτό που παρατηρεί κανείς είναι οι αμέτρητοι αυτοκρατορικοί φοίνικες, λόγω των πολλών βαρώνων καφέ της περιοχής. Η πόλη είναι πολύ γραφική με μια πανέμορφη κεντρική πλατεία και μια εκκλησία σε αποικιακό στύλ πάνω σε λόφο. Το κρύο εδώ είναι περισσότερο γιατί βρίσκεται σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο. Βλέποντας ότι το μπουφανάκι μου μια χαρά χρειάστηκε εδώ στην υποτροπική ζώνη, ήρθε η ώρα να πειράξω το σύζυγο που με το κοντομάνικο μπλουζάκι, όσο να 'ναι μια ψυχρούλα τη νιώθει. Όχι, που θα με αποκαλέσει υπερβολική!
Ύστερα από μια βόλτα στους δρόμους της, μιας και είναι Σάββατο και σχεδόν τα πάντα είναι κλειστά (ακόμη και ένα αρχοντικό – μουσείο που θέλουμε να επισκεφτούμε) παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Η αλήθεια είναι πως νυστάζω λιγάκι, αλλά προσπαθώ να αντισταθώ γιατί το τοπίο είναι συναρπαστικό με μικρούς καταρράκτες, δάση και ψηλά βουνά, αλλά δεν τα καταφέρνω. Έναν υπνάκο τον παίρνω στο αυτοκίνητο, όπως και υπόλοιποι εκτός από τον οδηγό βέβαια. Όταν ανοίγω τα μάτια μου έχουμε φτάσει στην Itaipava, το θέρετρο των celebrities και του jet set του Ριο. Εδώ έρχονται όταν θέλουν να είναι σε σημείο που θυμίζει Ευρώπη χωρίς να είναι όμως μακριά από το Ριο. Η ξεναγός μας είπε πως πολλοί έχουν βάλει ακόμη και τζάκι στα σπίτια τους, ενώ δεν είναι καθόλου απαραίτητο. Το μέρος βρίσκεται σε αρκετά μεγάλο υψόμετρο και ο καιρός εδώ έχει χειροτερέψει πολύ, ο δρόμος γλιστράει από τη γλίτσα που έχει προκαλέσει η βροχή, είναι γεμάτος στροφές και η ομίχλη έχει περιορίσει την ορατότητα σημαντικά . Λίγο πιο κάτω άλλο ένα αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο...
Κανείς, βλέποντας της φωτογραφίες, δεν πρόκειται να με πιστέψει ότι ήμουν στη Βραζιλία. Οι εικόνες θυμίζουν περισσότερο Βαυαρικές Άλπεις το φθινόπωρο, ούτε οι φοίνικες φαίνονται από την ομίχλη...
Φτάνουμε κατά τις 19.00 στο ξενοδοχείο. Εδώ βρέχει για τα καλά. Ανεβαίνουμε για λίγη ξεκούραση και έπειτα πηγαίνουμε για το καθιερωμένο πια ποτάκι και πάλι εδώ στην περιοχή. Αύριο καιρού επιτρέποντος θα εξερευνήσουμε τις παραλίες. Αρκετά τις σνομπάραμε.
15.10.2010 Χαλαρό ξύπνημα στις 8.30. Αποφασίσαμε με το σύζυγο τις επόμενες μέρες να χαλαρώσουμε λιγάκι. Δεκαπενταύγουστος σήμερα. Είχαμε διαβασει στο Lonely Planet,ότι εδώ στο Ρίο, στην περιοχή Gloria, στην εκκλησία Nossa Sinhora da Gloria do Outeiro γίνεται κάτι σαν πανυγήρι με την αντίστοιχη περιφορά, μουσική και τους εορτασμούς προς τιμήν της σύλληψης της Θεοτόκου και όχι της κοίμησης όπως γιορτάζουμε εμείς. Η ξεναγός μας είπε πως δεν γνώριζε πολύ καλά σχετικά και μας συμβούλευσε να μην επισκεφθούμε την περιοχή εκείνη, αν δεν είναι μεγάλη ανάγκη την Κυριακή...Καιρός λοιπόν να ρίξουμε μια ματιά στις περίφημες παραλίες... Και μια που είπα καιρός...φυσικά και δεν είναι συνεργάσιμος. Η θερμοκρασία στους 15 βαθμούς, ο ουρανός γεμάτος σύννεφα και πολύς αέρας. Και λοιπόν, εμείς είπαμε ο,τι θα πάμε στις παραλίες, δεν είπαμε ότι θα πάμε στις παραλίες με μαγιό! Κουμπώνω λοιπόν το μπουφανάκι μου και βουρ για την παραλία. Ξεκινάμε με την Copacabana; Τι βλέπω; ο σύζυγος φοράει κι εκείνος ζακετούλα!
Καθώς βγαίνουμε στην παραλία γίνεται ο κακός χαμός. Οι Βραζιλιάνοι βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο και εκτός από τα αεροπλάνα και τα ποδήλατά που περνούν συχνά πυκνά με τα ονόματα διάφορων υποψηφίων, γίνονται και διάφορες εκδηλώσεις. Πάνω σε μία τέτοια εκδήλωση πέφτουμε κι εμείς. Αποφεύγουμε τον πολύ κόσμο και προχωράμε με κατεύθυνση την περιοχή Leme κατά μήκος της παραλίας. Φυσικά με τέτοιο κρύο κανείς δεν κάνει μπάνιο. Μόνο κάτι θαρραλέοι σέρφερς βρίσκονται μέσα στη θάλασσα, έχοντας βρει τη χαρά τους με τα τεράστια κύματα. Πραγματικά τα κύματα είναι συγκλονιστικά. Καθόμαστε λοιπόν για λίγο να θαυμάσουμε τους σέρφερς αλλά και τα πανύψηλα κύματα και μετά από λίγο συνεχίζουμε κατά μήκος της παραλίας, αφήνοντας πίσω μας ένα τουρνουά χάντμπολ, παιδάκια που παίζουν μπάλα, ενήλικες που παίζουν βόλεϊ, διάφορους που κάνουν τζόκινγκ ή ποδήλατο, οικογένειες που κάνουν τον κυριακάτικο τους περίπατο και διάφορους μικροπωλητές, κάνοντας πάντα διαλύματα για να θαυμάσουμε το τοπίο κάτω από τον γκρίζο ουρανό. Τα σύννεφα έχουν πλέον κατεβεί σε σημείο τέτοιο που νομίζεις ότι αν τεντωθείς λίγο θα τα πιάσεις. Φτάνουμε στο τέλος της παραλίας, είμαστε στην περιοχή Leme. Έχει πλέον μεσημεριάσει και το περπάτημα μας έχει ανοίξει την όρεξη. Επιστρέφουμε λοιπόν αφήνοντας την παραλιακή εξερευνώντας του γύρω δρόμους. Κόσμος πολύς κυκλοφορεί στους δρόμους ώστε να μη νιώθουμε καμία ανασφάλεια. Στη Leme έχει σήμερα λαϊκή αγορά μέσα από την οποία και περνάμε. Μεταξύ μας: Τσιμπημένες της αφήνουν τις φράουλες. Φτάνουμε στη Rua Decio Vilares, όπου βρίσκεται το Pontinho, ένα εστιατόριο με βραζιλιάνικη κουζίνα που μοιάζει αρκετά με τις δικές μας ταβέρνες. Το φαγητό εξαιρετικό, οι μερίδες χορταστικές. Ή να το θέσω σωστά: οι μερίδες είναι για δύο άτομα, κάτι που δεν ξέραμε και το διαπιστώσαμε αφού μας ήρθε η παραγγελία. Έτσι εξηγείται που μας κοίταζε περίεργα ο άνθρωπος, αλλά σε ποια γλώσσα να μας εξηγήσει και πώς να τον καταλάβουμε; Και εδώ έχει μόνο ντόπιους και μάλιστα άτομα της γειτονιάς όπως φαίνεται, γιατί όλοι δείχνουν να γνωρίζονται μεταξύ τους. Υπήρχε τουλάχιστον κατάλογος στα αγγλικά.
Μετά το φαγητό αποφασίζουμε πως ωραία θα ήταν να περπατήσουμε μέχρι το Φρούριο της Copacabana, στην άλλη άκρη της παραλία δηλαδή. Εμπρός λοιπόν. Μετά από αρκετή ώρα βρισκόμαστε έξω από το φρούριο και τι να δω; Μέσα υπάρχει ένα μουσείο. Κρίμα δεν είναι να φτάσουμε μέχρι εδώ και να μην το δούμε; Το ξέρω σας έχω ζαλίσει, αλλά δεν μπορώ μόλις δω μουσείο κάτι παθαίνω... Μπαίνουμε στο φρούριο, προσπερνάμε το καφέ Colombo που υπάρχει εκεί και μπαίνουμε στο μουσείο. Ότι πρέπει γιατί έχει αρχίσει να βρέχει για τα καλά. Το φρούριο, μετά λίγα πορτογαλικά που ξέρω, χτίστηκε το 19ο αιώνα και λειτουργούσε σαν στρατιωτικοί βάση και μέσα ειχε τα ανάλογα εκθέματα. Κρεβάτια εκστρατείας, ασύρματους, κανόνια, οβίδες και εξοπλισμό στρατοπέδου ανάλογου της εποχής. Καλούτσικο, αλλά καμιά αγγλική επιγραφή δεν θα ήταν άσχημη βρε παιδιά! Αυτό με τα αγγλικά ισχύει σε πολλές περιπτώσεις. Η θέα από το φρούριο στην παραλία όμως είναι φανταστική! Σκεφτήκαμε να πιούμε ένα καφεδάκι θαυμάζοντας την, μιας και έχει σταματήσει η βροχή, αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε τραπέζι και υπήρχε λίστα αναμονής. Ε όχι και να περιμένω εννέα παρέες για να πιω ένα καφεδάκι! “Δεν πειράζει μιαν άλλη φορά” σκεφτήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Φτάνοντας στο ύψος της παραλίας που βρίσκεται το ξενοδοχείο μας καθίσαμε αρκετή ώρα να χαζεύουμε τα κύματα και τους σέρφερ, μέχρι που σκοτείνιασε για τα καλά. Χαλαρωμένοι από το θέαμα, αλλά αρκετά κουρασμένοι από το περπάτημα και ζαλισμένοι από το δυνατό αέρα κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο. Σκέφτομαι πως έκανα πολύ καλά που δεν κατέβηκα από την πρώτη μέρα στην παραλία. Θα κολλούσα πολύ άσχημα, κοιτάζοντας μόνο τα κύματα και τον κόσμο και δεν θα ήθελα να πάω πουθενά αλλού. Είμαι δύο τετράγωνα μακριά και ήδη μου λείπει. Που να είχε και καλό καιρό! Αύριο, που είναι η σειρά της Ipanema ίσως ανοίξει λίγο...
16.08.2010. Ο καιρός λίγο πιο ζεστός σήμερα, αλλά βέβαια βρέχει πολύ. Μάλλον δεν είναι γραφτό να κάνω μπάνιο στις παραλίες του Ρίο. Περιμένουμε να σταματήσει λίγο η βροχή και ξεκινάμε. Αποφασίζουμε, να περπατήσουμε κατά μήκους της Ipanema μέχρι να φτάσουμε στο τέρμα της Leblon. Πολύ λένε πως είναι πιο όμορφη από την Copacabana. Έχοντας εντυπωσιαστεί πολύ από την Copacabana είμαι πολύ περίεργη για το πως θα μου φανεί. Περνάμε το φρούριο και αφού μας πιάνει για άλλη μια φορά η βροχή (η οποία πάντως δεν εμποδίζει τους ντόπιους στο να κάνουν σέρφινγκ, τζόκινγ ή οποιαδήποτε άλλη αθλητική δραστηριότητα) για λίγο, στο τέλος με ένα μικρό ζικ ζακ φτάνουμε στην Praia di Diablo και μπροστά μας απλώνεται όλη η παραλία. Η εικόνα δεν περιγράφεται. Κατά τη γνώμη μου έχει μια αλλόκοτη ομορφιά με απότομους βράχος στα άκρα της, με τα νησάκια που φαίνονται απέναντι, τα πανύψηλα κύματα αλλά και την απαλή αμμουδιά της. Μακριά, πάνω στο βράχο που υψώνεται στο όριο της Leblon βρίσκεται μία ακόμη φαβέλα, και ακριβώς απέναντι από τη θάλασσα οι χαρακτηριστικές πολυκατοικίες και τα ξενοδοχεία της περιοχής. Άλλη μια παράξενη και διεστραμμένα ταιριαστή εικόνα σ' αυτήν την πόλη. Τώρα πια έχει βγει ήλιος και για πρώτη φορά βλέπω επιτέλους λουόμενους. Και εδώ θα κάνω την εξής παρατήρηση: Δεν ξέρω βέβαια αν φταίει η εποχή, αλλά αν και είχε αρκετούς που λιάζονταν στην παραλία, τα περίφημα κορμιά που διαφημίζονται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν τα είδα πουθενά... Αν και δείχνουν να περιποιούνται πολύ τον εαυτό τους (ακόμα και οι άντρες) δεν είδα κάτι να είναι πολύ άνω του μετρίου με την διαφορά ότι είναι πιο ακομπλεξάριστοι με το σώμα τους. Απευθύνομαι ειδικά στις κυρίες λέγοντας τους ότι όλα όσα ακούμε είναι μύθος. Αν ποτέ βρεθείτε εδώ φορέστε τα μαγιό σας και απάνω τους! Να δουν τι θα πει ελληνική κλασσική ομορφιά! Αυτή η παραλία είναι δικιά τους και δικιά μας!
Κατά τ' άλλα η εικόνα είναι λιγάκι απογοητευτική. Η παραλία δείχνει λίγο παρατημένη, βρώμικη και γεμάτη σκουπίδια. Και γενικά λείπει αυτό το κάτι στην ατμόσφαιρα, σε σχέση με την Copacabana. Θα τολμούσα ακόμη να πω ότι είναι λίγο ξενέρωτα... Ίσως φταίει όμως η εποχή. Στη Leblon μας βρίσκει μια ακόμη σύντομη βροχή. Βρίσκουμε καταφύγιο σε ένα Cafe της περιοχής, όπου μάλλον δεν ήθελαν να μας εξυπηρετήσουν κι ας καθίσαμε περίπου μισή ώρα. Η υπόλοιπη μέρα αφιερώθηκε σε shopping στην περιοχή, όχι τρελά πράγματα, αλλά έτσι για το καλό... Οι εντυπώσεις από την αγορά καλούτσικες, οι πωλήτριες στα καταστήματα όμως πρέπει να πω ότι είναι πολύ εξυπηρετικές, είτε ξέρουν αγγλικά, είτε όχι. Το διάλυμα για φαγητό στην churrascaria Espaco Brasa στη Leblon ήταν πολύ καλή ιδέα. Η υπόλοιπη μέρα κύλησε με βόλτες στη παραλία και το βράδυ χαλαρό ποτάκι, ελπίζοντας την επόμενη ο καιρός να είναι καλός γιατί θα πάμε στα νησάκια στη νότια πλευρά της επαρχίας του Ρίο ντε Τζανέιρο.
17.08.2010 Σήμερα ο προορισμός μας είναι τα Ilhas Tropicais, ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών,4 στο σύνολο, στα νοτιοανατολικά της επαρχίας του Ρίο ντε Τζανέιρο. Ο καιρός ψυχρός και βροχερός με προοπτική να βελτιωθεί κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ξεκινάμε στις 8.45 με πούλμαν με προορισμό την πόλη Itacuruca, που βρισκεται περ. 90 χιλιόμετρα νότια του Ρίο. Το πούλμαν σταματάει σε διάφορα σημεία για να πάρει και άλλους για την εκδρομή. Μεγάλη γκάμα εθνικοτήτων. Ιράν, Ισπανία, ΗΠΑ, Φιλιππίνες και φυσικά Κύπρος. Των Γκρούπ των Κυπρίων είναι φυσικά, όπως τα περισσότερα ελληνόφωνα, το πιο θορυβώδες και το πιο κοινωνικό, που σπεύδει να γνωρίσει του πάντες. Στο άκουσμα ότι υπάρχουν και δύο Έλληνες στην παρέα φυσικά ο ενθουσιασμός δεν περιγράφεται. Πολύ πράσινο σε όλη τη διαδρομή, όσο και να το βλέπεις δεν το συνηθίζεις. Δεν υπάρχει ούτε πιθαμή χωρίς βλάστηση, ακόμα και όπου είναι χτισμένα. Με τρελαίνει αυτός ο τόπος... Έτσι λοιπόν, με τη θέα αυτή, τα μαύρα σύννεφα στον ουρανό, την ανταλλαγή ταξιδιωτικών εντυπώσεων με τους υπόλοιπους, ούτε καταλαβαίνουμε πότε φτάνουμε στην Itacuruca. Η Itacuruca είναι μια μικρή πόλη που κυρίως ασχολείται με την αλιεία. Γραφική, με μία όμορφη εκκλησία του 17ου αιώνα αφιερωμένη στην Sta. Anna ακριβώς μπροστά στο λιμανάκι της. Από εδώ παίρνουμε ένα πλοιαράκι με προορισμό της διάφορες παραλίες στα νησάκια. Κάνει αρκετή ψυχρούλα και αν και είναι όμορφη η διαδρομή περνώντας από τα διάφορα νησάκια και τις παραλίες τους, πιστεύω πως δεν μπορείς να το απολαύσεις τόσο, όσο με τις κατάλληλες καιρικές συνθήκες. Η φυσική ομορφιά του τοπίου, με τα ελάχιστα σπιτάκια που υπάρχουν στα νησιά και τις πολλές σχεδόν ιδιωτικές παραλίες είναι συγκλονιστικά, τα νερά έτσι ήρεμα που είναι και με το πράσινο-καφετί χρώμα τους, πρέπει να πω ότι θυμίζουν περισσότερο ποτάμι παρά θάλασσα. Φτάνοντας σε μια όμορφη παραλία, το όνομά της Aquas Lindas, ο οδηγός παροτρύνει τον κόσμο να βουτήξει. Τι λες Χριστιανέ μου; Δεν βλέπεις που έχουμε στριμωχτεί ο ένας πάνω στον άλλο για να ζεσταθούμε; Πλάκα έχει αυτός. Άσε που τα νερά πραγματικά, δεν σου κάνουν την αίσθηση να βουτήξεις. Αφήνοντας λοιπόν πίσω μας την παραλία συνεχίζουμε βλέποντας ένα λιμάνι στο βάθος, ο ξεναγός εξηγεί ότι είναι το σημαντικότερο λιμάνι της Λατινικής Αμερικής και έπειτα φτάνουμε στην Praia Grande, όπου βρίσκεται το ξενοδοχείο Pierre, όπου και πρόκειται να φάμε μεσημεριανό. Το μέρος είναι πολύ όμορφο, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι είναι τελείως λάθος εποχή για να το επισκεφτείς, από την άλλη η συγκεκριμένη εκδρομή, παραείναι τυποποιημένη για τα γούστα μου. Μετά το φαγητό εξερευνούμε για λίγο το νησάκι. Στο μεταξύ έχει βγεί και ο ήλιος. Καθόμαστε στο μπαλκόνι για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι.
Λίγο αργότερα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Φτάνοντας στην Copacabana, βλέπουμε τη μικρή αγορά που έχει στηθεί στην παραλία. Αποφασίζουμε να κάνουμε μια βολτίτσα εκεί. Μια βολτίτσα στην Copacabana πάντοτε σε αναζωογονεί, αν και νιώθω λιγάκι άρρωστη. Ελπίζω να μου περάσει, διότι το πρόγραμμα αύριο έχει Petropolis. Όσο για τη σημερινή εκδρομή: Πανέμορφο τοπίο, χάλια στήσιμο και η ελλιπής ξενάγηση με τον τύπο που ήξερε τις βασικές λέξεις σε κάθε γλώσσα και τις χρησιμοποιούσε κάθε τόσο, από ένα χαλασμένο μικρόφωνο, ας μην το σχολιάσω καλύτερα...
18.08.2010. Επιτέλους μια ηλιόλουστη μέρα στο Ρίο. Η θερμοκρασία στους 25 βαθμούς. Τελικά δεν την γλίτωσα. Ξυπνάω με απίστευτους πόνους και ταραχή στο στομάχι. Αν ήμουν σπίτι δεν θα το κουνούσα από το κρεβατάκι μου αλλά εδώ είναι Βραζιλία. Ούτε δύο σπασμένα πόδια δεν θα με εμπόδιζαν να συνεχίσω. Ξεκινάμε λοιπόν στις 8.30 για Petropolis, το καλοκαιρινό θέρετρο της αυτοκρατορικής οικογένειας. Η Αυτοκρατορική Πόλη, όπως ονομάζεται και διαφορετικά, βρίσκεται 65 χιλιόμετρα βόρεια του Ρίο, χτισμένη στην κοιλάδα των ποταμών Quitandinha και Piabanha, σε υψόμετρο περίπου 850 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας και επιλέχθηκε από τον αυτοκράτορα Pedro II, λόγω του εξαιρετικού κλίματος της περιοχής. Η Αρχιτεκτονική της πόλης θυμίζει λίγο Γερμανία ή Αυστρία και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού ιδρύθηκε κυρίως από Γερμανούς μετανάστες και ακόμη και κάποιες ονομασίες δρόμων παραπέμπουν σε γερμανικές πόλεις. Ο καθεδρικός ναός της πόλης (Sao Pedro de Alcantara) είναι γοτθικού ρυθμού και ενισχύει την αίσθηση αυτή.
Πρώτη στάση στο Palacio Quitandinhla, όπου στεγάζονταν κάποτε ένα καζίνο, το μεγαλύτερο της Νότιας Αμερικής, μέχρι το 1946, όπου απαγορεύτηκαν τα τυχερά παιχνίδια από τον πρόεδρο Dutra. Το εξωτερικό του θυμίζει αρκετά Νορμανδία. Σήμερα λειτουργεί πλέον σαν ξενοδοχείο ή χώρος εκδηλώσεων. Πολλοί παλιοί σταρ του σινεμά πέρασαν από εδώ.
Επίσκεψη στο όμορφο ναό Sao Pedro de Alcandara. Από το προαύλιο του έχουμε θέα στο σπίτι της Πριγκίπισσας Ισαβέλλας και του συζύγου της, το οποίο είναι ένα σχετικά μικρό. Μου κάνει εντύπωση που η κόρη του αυτοκράτορα δεν έμενε στο αυτοκρατορικό ανάκτορο με τους γονείς της.
Αρκετά ασυνήθιστο. Σειρά έχει μια επίσκεψη στο Palacio de Cristal, χτισμένο περίπου στα τέλη του 19ου αιώνα και εμπνευσμένο από το αντίστοιχο στο Λονδίνο, μέσα σε ένα όμορφο πάρκο. Είναι το σημείο όπου η πριγκίπισσα Ισαβέλλα χάρισε την ελευθερία στους σκλάβους της πόλης και οργάνωσε μια μεγάλη γιορτή για το γεγονός. Συνεχίζουμε για το Museu Imperial, τη θερινή κατοικία του αυτοκράτορα. Για να πω την αλήθεια, από έξω μοιάζει περισσότερο με μεγάλο αρχοντικό, παρά με ανάκτορο. Φοράμε τα σχετικά παντοφλάκια και μπαίνουμε στο εσωτερικό. Εκεί θα δει κανείς έπιπλα, πίνακες, κοσμήματα, ακόμη και τα στέμματα των αυτοκρατόρων. Είναι διατηρημένα όλα σε πολύ καλή κατάσταση και μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα για τη ζωή των ανθρώπων που έμεναν εκεί. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι η αυτοκρατορική οικογένεια ήταν αρκετά χαμηλών τόνων και φαίνεται να ζούσαν μια σχετικά απλή ζωή, συγκρίνοντάς την με βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης. Λένε πως ο αυτοκράτορας με τη σύζυγό του ενίσχυαν πολλές φορές φτωχούς ανθρώπους, ανώνυμα και ότι γενικά είχαν πολλά χρέη στην τράπεζα της Βραζιλίας. Τελικά, η οικογένεια αυτή, ίσως έχασε τίτλο της λίγο αργότερα, ακριβώς λόγω της προσωπικότητας των μελών της. Δίπλα στο παλάτι θα βρει κανείς μια μικρή έκθεση με άμαξες της εποχής, καθώς και τη μηχανή ενός τρένου της εποχής. Αυτή η βόλτα στο ανάκτορο σου ανοίγει την όρεξη. Του συζύγου δηλαδή, γιατί εγώ εξακολουθώ να έχω τα χάλια μου. Η ξεναγός μου λέει πως λίγο σπιτικό φαγητό θα μου έκανε σίγουρα καλό. Αμφιβάλλω... Μας έχει κάνει κράτηση για φαγητό σε ένα σπίτι, όπου οι οικοδεσπότες στην ουσία μαγειρεύουν για μικρό αριθμό ατόμων. Λέγεται Manaka και βρίσκεται σε ένα παλιό ψηλοτάβανο νεοκλασικό, όπου οι λάτρεις των παλιών επίπλων θα πάθουν οπωσδήποτε την πλάκα τους. Την πλάκα τους θα πάθουν επίσης και με το φαγητό, με διαβεβαιώνει ο σύζυγος, που είναι αρκετά αυστηρός κριτής. Εγώ βέβαια πολύ λίγα πράγματα δοκίμασα, δυστυχώς, αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν εξαιρετικά. Το συστήνω ανεπιφύλακτα και έχω κρατήσει στοιχεία για όποιον ενδιαφέρεται.
Αναζωογονημένοι από το καλό φαγητό, συνεχίζουμε την περιήγησή μας. Επόμενος προορισμός το σπίτι του Alberto Santos Dumont που στη Βραζιλία θεωρείται “πατέρας της αεροπορίας”. Το σπίτι του θα έβαζε στοίχημα κανείς, ότι είναι κάποιου επιστήμονα. Μικρό και μελετημένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Ενδιαφέρον χώρος και ενδιαφέρον άνθρωπος... Τελευταίος προορισμός στην πόλη αυτή ο λόφος με τον Trono di Fatima. Σε έναν λόφο απ' όπου η θέα στην πόλη είναι πανέμορφη βρίσκεται το άγαλμα της Nossa Sinhora di Fatima, έργο του Heitor da Silva Costa, που σχεδίασε και το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή στο Ρίο. Και με την όμορφη εικόνα της πόλης από ψηλά παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, ευχαριστημένοι αλλά και πολύ εξαντλημένοι, τουλάχιστον εγώ. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο αργά το απόγευμα και πέφτω σχεδόν άμεσα για ύπνο, διότι αύριο είναι η τελευταία μας μέρα, δυστυχώς, και θα ήθελα να αισθάνομαι καλύτερα. Έχουμε αφήσει για το τέλος τα κλασικά αξιοθέατα της πόλης, όπως τους λόφους, το Μαρακανά, το Βοτανικό Κήπο...
19.08.2010 Ο Καιρός πολύ καλός, με 25 βαθμούς και απίστευτη λιακάδα. Νιώθω πολύ καλύτερα σήμερα και έτσι τίποτα δεν θα με εμποδίσει να απολαύσω την σημερινή περιήγηση η οποία ξεκινάει από το λόφο Pao de Acucar. Έχω την εξής συμβουλή σε όσους πρόκειται να τον επισκεφτούν: Προσπαθήστε να είστε στο τελεφερίκ στις 9.00 το αργότερο. Το πιο πιθανό είναι να είστε οι πρώτοι και να απολαύσετε την υπέροχη θέα, ανενόχλητοι και με την ησυχία σας από όποιο σημείο θέλετε. Όταν θα κατεβαίνετε μετά και θα βλέπετε το επόμενο τελεφερίκ να ανεβαίνει γεμάτο κόσμο, θα νιώσετε πολύ τυχεροί!
Επόμενη στάση, όσο είναι νωρίς, Corcovado και άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή. Η διαδρομή μπορεί να γίνει με τρενάκι ή αυτοκίνητο. Με αυτοκίνητο βέβαια η διαδρομή περνάει μέσα από το δάσος Tijuca, το οποίο είναι πανέμορφο. Αυτή τη διαδρομή ακολουθήσαμε εμείς. Όνειρο αλλά και πολλές στροφές. Όταν φτάνουμε στο άγαλμα αν και είναι ακόμη νωρίς, γύρω στις 10.30 – 11.00, γίνεται πανικός! Ίσως είναι το μόνο σημείο στην πόλη που ακούσαμε τόσες ξένες γλώσσες, αυτές τις μέρες. Όλοι με μια φωτογραφική στο χέρι και φυσικά οι Ιάπωνες αιώνιοι! Μέχρι και ξαπλωτοί με τις τεράστιες φωτογραφικές να προσπαθούν να αποθανατίσουν το άγαλμα του Ιησού από κάθε οπτική γωνία. Η θέα βέβαια από εκεί συγκλονιστική, το άγαλμα σου προκαλεί κι αυτό ένα δέος, όχι τόσο για το μέγεθός του, όσο για αυτό που συμβολίζει. Η ορατότητα σήμερα είναι τέλεια. Βγάζουμε κι εμείς κάποιες φωτογραφίες και αφήνουμε τον πολύ κόσμο για να απολαύσουμε ένα φρέσκο, δροσιστικό χυμό. Μην με ρωτάτε για τα φρούτα, είδα τόσα πολλά αυτές τις μέρες που αποκλείεται να έχω συνδέσει σωστά ονόματα και εμφάνιση. Επιστροφή από το δάσος Tijuca και πάλι και μετά από ένα στοπ στο Centro για να προστεθεί ένα ακόμη έθνικ μουσικό όργανο στη συλλογή, συνεχίζουμε με το Μαρακανά, ή πιο σωστά: για το Estadio Jornalista Mario Filho. Αφού είδαμε τα πάντα, από κερκίδες, αποδυτήρια, πατημασιές αυτόγραφα διάφορων θρύλων του ποδοσφαίρου, μπορώ να πω ότι αν και δεν έχω ιδέα από ποδόσφαιρο, το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον... Αφού αν είχαμε περισσότερες μέρες, ευχαρίστως θα πήγαινα να δω ένα ματς. Να σημειωθεί ότι στην Ελλάδα ποτέ δεν μου ήρθε αυτή η επιθυμία.
Και η σημερινή περιήγηση τελειώνει με μία μεγάλη βόλτα στο Βοτανικό Κήπο. Μιλάμε όμως για πολύ μεγάλη βόλτα, διότι πρόκειται για τεράστια έκταση. Κυριολεκτικά ξεχνάς ότι βρίσκεσαι μέσα στην πόλη. Πιστεύω πως ήταν πολύ καλή και οικολογική η ιδέα του αυτοκράτορα να φυτευτεί ένα δάσος στο σημείο εκείνο, τελικά ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του. Δεν ξέρω τι μου άρεσε περισσότερο: Τα εξωτικά δέντρα, οι λιμνούλες, οι μικροί καταρράκτες, τα διάφορα μικρά ζώα που περιφέρονται, οι διάφορες ποικιλίες σε ορχιδέες, που κάποιες δεν τις είχα ξαναδεί; Ειλικρινά δεν ξέρω.
Αφού βγαίνουμε από το πάρκο, παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Ήδη μελαγχολώ. Όλα θα μου λείψουν. Αφού αποχαιρετάμε τη Lisa, που μας συνόδευε τις τελευταίες μέρες και που περισσότερο μας έδινε την αίσθηση ότι είναι μια φίλη που μας φιλοξενεί και όχι η ξεναγός μας, βγαίνουμε για μια τελευταία βραδινή βόλτα στη Copacabana. Δεν θέλω να γυρίσω ακόμη στην Ελλάδα...
20.08.2010 Ο Καιρός τέλειος με 31 βαθμούς. Δεν έχω κοιμηθεί όλη νύχτα και νωρίς νωρίς το πρώι βγαίνουμε για μια τελευταία τζούρα Copacabana. Μα τι γίνεται; Που ήταν όλες αυτές με τα bikini τις προηγούμενες μέρες; Το κάνουν για να μου σπάσουν τα νεύρα... Κοίτα που θα μας αναγκάσουν να ξαναέρθουμε το συντομότερο! Αφού βρέχουμε κι εμείς για λίγο τα..... ποδαράκια μας στη θάλασσα, επιστρέφουμε για να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες μας και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής... Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Θα ξαναέρθουμε.
Ξέχασα να αναφέρω στην ιστορία μου την επίσκεψη στη σχολή Samba της Mangueira. Παλιά σχολή, με πολλές διακρίσεις. Η εμπειρία είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Απορρίψαμε να κάνουμε τουρ στις φαβέλες, θεωρώ όμως ότι η επίσκεψη μιας σχολής είναι επιβεβλημένη και σ' αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω το Yorgo για το tip! Δυστυχώς εμείς δεν πέσαμε σε μέρα που είχε πάρτυ (κάθε Σάββατο)
. Αν μέναμε λίγο παραπάνω, σίγουρα θα πηγαίναμε. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η πινακίδα, ότι απαγορεύεται η είσοδος με όπλο. Τι να πεις;:roll:Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μία παρέμβαση και να παραθέσω και την δική μου άποψη ως συνταξιδιώτης σε αυτό το ταξίδι. Την πλευρά που δεν είδατε στα προαναφερθέντα posts και μικρές λεπτομέρειες που δεν ειπώθηκαν! Μην περιμένετε πικάντικες λεπτομέρειες (πονηρούλικα!) απλά στοιχεία για το ταξίδι και κάποιες παραπάνω πληροφορίες.
Πρώτα από όλα η πόλη, όσο προλάβαμε να δούμε, πανέμορφη!
Προχωρώντας στο εσωτερικό και καθώς απομακρύνεσαι από την παραλία θυμίζει περισσότερο ευρωπαϊκή πόλη με πολύ πράσινο και πάρκα με την μόνη διαφορά ότι στην θέση των δέντρων της κεντρικής Ευρώπης εκεί έχει φοίνικες και τροπικά φυτά.
Οι παραλίες, δεν το περίμενα, αλλά μπορείς να κάθεσαι ειδικά στην Copacabana και να κοιτάς με τις ώρες τα κύματα. Απίστευτες! Αυτό που μου άρεσε πολύ είναι ότι στην παραλία έβλεπες κάθε ηλικίας άτομα να επιδίδονται σε αθλητικές δραστηριότητες. Τρέξιμο, ποδηλασία, volley, ποδόσφαιρο, handball, rugby, ρακέτες ..... Είχε γυμναστήριο στημένο στην παραλία για τους πιο σφιχτερμεν! Και κάθε 50 μέτρα μία κατασκευή σε μέγεθος στάσης λεωφορείου για ασκήσεις όπως έλξεις, κάμψεις, κοιλιακούς κ.α. Γενικά αθλούνται πολύ και με κάθε ευκαιρία.
Εγκληματικότητα: Μεγάλο θέμα! Εμείς εκεί που κινηθήκαμε δεν αντιμετωπίσαμε κάποιο πρόβλημα ούτε καν το αίσθημα ανασφάλειας. Ωστόσο αποφύγαμε να πάμε (και μετά από τις πολύτιμες συμβουλές της ξεναγού) σε περιοχές συγκεκριμένες μέρες και ώρες. Για παράδειγμα ΜΗΝ πάτε στο Centro την Κυριακή που είναι όλα κλειστά γιατί έχει διάφορους που περιμένουν ανυποψίαστους τουρίστες που κάνουν την βόλτα τους.
Είδαμε αρκετούς άστεγους που στρώνουν ένα χαρτόνι και κοιμούνται στο πεζοδρόμιο και επαίτες να κάθονται στην άκρη του δρόμου χωρίς όμως κανένας να μας ενοχλήσει έστω και για να μας ζητήσει βοήθεια.
Στο 90% των πολυκατοικιών έχει περίφραξη με ψηλά κάγκελα και μέσα 24 ώρες φύλακα-επιστάτη ο οποίος σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν και οπλισμένος! Σημάδι της αυξημένης εγκληματικότητας ή και για να μην μπαίνουν οι άστεγοι να κοιμούνται μέσα στις πολυκατοικίες.
Υπάρχουν δρόμοι σε πολύ καλές περιοχές πού έχουν μπάρα, κάμερες και φύλακες γιατί είναι στην ουσία κάτι σαν ιδιωτικοί δρόμοι και οδηγούν σε πολυτελή σπίτια.
Στις παραλίες, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο, δεν είχε πολύ κόσμο και δεν είδαμε ούτε ένα περιστατικό με κλοπή.
Αστυνομία έχει παντού. Στην παραλία με γουρούνες, στους δρόμους με μηχανές και αυτοκίνητα και πεζοί σε περιπολίες. Υπάρχει το σώμα των αστυνομικών, οι ειδικές δυνάμεις τις αστυνομίας (μοιάζουν με στρατού) και η δημοτική, οι αρμοδιότητες βέβαια της τελευταίας περιορίζονται στο να κόβουν κλήσεις και να επιλύουν παρόμοια μικρά προβλήματα.
Για τις πολύ βραδινές ώρες δεν μπορώ να σας πω γιατί κουρασμένοι από τις καθημερινές πολύωρες εξορμήσεις πηγαίναμε στην περιοχή της Copacabana για κανένα ποτό και δεν το ξενυχτούσαμε και πολύ! Συνήθως 11.00 με 12.00 φεύγαμε (πριν γίνουμε κολοκύθες!) Βέβαια σε αυτό συνέβαλε και ότι είχαμε και έναν φόβο όχι από αυτά που βλέπαμε αλλά από αυτά που ακούσαμε πριν πάμε και είπαμε ας φυλάξουμε τα ρούχα μας γιατί ποτέ δεν ξέρεις με αποτέλεσμα να γυρίζουμε νωρίς σχετικά στο ξενοδοχείο. Μέχρι εκείνη την ώρα πάντως όλα ήταν μια χαρά με αρκετό κόσμο στους δρόμους και στα μαγαζιά.
Το φαγητό είναι πάρα πολύ καλό. Το κρέας έχει τον πρώτο λόγο και υπάρχει σε κάθε τραπέζι. Σαν ονόματα δεν τα θυμάμαι αλλά θυμάμαι ότι ήταν πολύ νόστιμα σε σημείο να ψάξουμε αν υπάρχει κανένα βιβλίο με συνταγές στα Αγγλικά αλλά τα μόνα που βρήκαμε ήταν στα Πορτογαλικά. Δεν πειράζει ας είναι καλά το internet!
Ενθουσιάστηκα με τα ψωμάκια τυριού-μπουκίτσες (Pao de queijo)που είχε στο πρωινό που φάγαμε στην φυτεία του καφέ. Απλά θα μπορούσα να φάω μέχρι να μας διώξουν! Καθώς επίσης και τα πιτάκια που μας έδωσαν σαν ορεκτικό και οι γλυκοπατάτες στην Petropolis στο σπίτι που φάγαμε. Προτείνω να πάτε σε μαγαζί που μπορείς να φας όσο θέλεις πληρώνοντας είσοδο και τα ποτά. Αφού μπορείς να πάρεις απεριόριστες ποσότητες από μπουφέδες με κάθε λογής σαλάτες και θαλασσινά, έρχονται συνεχώς με τις σούβλες ανά χείρας οι σερβιτόροι για να σου προσφέρουν κρεατικά διαφορετικά μεταξύ τους μέχρι να σκάσεις!
