Αργεντινή Βολιβία Περού Χιλή Χαμένες πόλεις, Τσε, παγετώνες και έρημοι (Περού, Βολιβία, Χιλή, Αργεντινή και Ανταρκτική)

[James]

Η μόνη ένσταση είναι ότι ο τίτλος της ιστορίας θα έπρεπε να είναι: "Το ταξίδι των χαμένων γκάτζετς".
Ή εναλλακτικά: "Η Οδύσσεια ενός γκατζετάκια".

 

[Yorgos]

Καμμία ένσταση αλλά - αν μου επιτρέπεται μια προσθήκη - θα έβαζα και εκείνη με τον @Krekouzas στον καταρράκτη.

Χωρίς αμφιβολία, αλλά δεν μπορώ να πάρω κρέντιτ για φωτογραφία που δεν τράβηξα εγώ...

 

[kate.th]

Ξυπνήσαμε για μια φορά χαλαρά στη Leimebamba, έχοντας κανονίσει με κάποιον Χόρχε να έρθει να πάρει εμένα και τον Κώστα (η Άνγια θα έμενε στη Leimebamba, αν θυμάμαι καλά για να πάει στη Λίμνη με τους Κόνδορες) στις 12 για την μακρά επιστροφή στην Καχαμάρκα. Ο τύπος δεν εμφανίστηκε στην ώρα του κι εμένα με έζωναν τα φίδια, αλλά χαλάρωσα όσο φάγαμε πρωινό σε πλαστικές καρέκλες στο μοναδικό τραπεζάκι ενός μπακάλικου πάνω στο πεζοδρόμιο, θαυμάζοντας αυτόχθονες κυρίες να θηλάζουν παιδάκια στην κεντρική πλατεία.

Η περουβιάνικη κάρτα sim που αγόρασε ο Κώστας δεν μας έδινε σήμα στη Leimebamba επειδή το συγκεκριμένο χωριό... απλά είναι στο τέρμα Θεού, οπότε δεν υπήρχε τρόπος να γνωρίζουμε αν ο Χόρχε ήταν καθοδόν ή αν απλά μας ξέχασε. Τελικά βρήκα ένα δασκαλάκο (τον οποίο όλοι αποκαλούσαν "profe") που δέχτηκε να μας πάει για το ίδιο ποσό και ξεκινήσαμε μαζί του και με τη γυναίκα του, που... τον τάιζε στο στόμα και τον πότιζε σε όλη τη διαδρομή, μια σκηνή που δεν έχω κατασταλλάξει αν έρεπε προς το τρυφερό ή το αηδιαστικό. Στα μέσα της διαδρομής πέσαμε πάνω στο Χόρχε, που μας εξήγησε ότι είχε καθυστερήσει επειδή η γέφυρα του φράγματος είχε κλείσει (συμβαίνει συχνά) και ο οποίος τελικά δίνοντας μια αποζημίωση στον profe συμφώνησε να μας πάρει ο ίδιος μέχρι την Καχαμάρκα, οπότε αλλάξαμε οχήματα. Ασήμαντη λεπτομέρεια θα μου πεις, τι μας τη λες; Σας την αναφέρω επειδή στην αλλαγή των οχημάτων ο Κώστας ξέχασε το ένα από τα δύο iphone του στο αυτοκίνητο του profe, το οποίο δυστυχώς δεν συνειδητοποιήσαμε αμέσως.
Συνεχίσαμε λοιπόν, παίρνοντας μαζί και μια νεαρά δασκαλίτσα από ένα άλλο χωριό που αμφιβάλλω αν αναφέρεται σε κάποιο χάρτη. Ενδιαφέρουσα και χαριτωμένη η κοπελίτσα μας είπε πως τα παιδιά του δημοτικού τα οποία διδάσκει είναι πολύ άτακτα, αλλά ο μισθός της για το δημόσιο σχολείο στο οποίο απασχολείται σε πενθήμερη βάση για 6 ώρες είναι το αντίστοιχο των 630 ευρώ, το οποίο μου φάνηκε εξαιρετικός μισθός δεδομένου του χαμηλότατου κόστους ζωής ειδικά στις βόρειες Άνδεις.

Ωραία όλα αυτά, αλλά κάπου εκεί ο Κώστας συνειδητοποίησε ότι είχε ξεχάσει το iphone στο αυτοκίνητο του profe. Οποία καταστροφή... Ήδη του είχα καταστρέψει το φακό της φωτογραφικής του μηχανής άθελά μου (και ως εκ τούτου του είχα δώσει εκείνον της δικής μου, γι' αυτό και δεν έχω φωτογραφίες από τις μέρες εκείνες), η απώλεια επιπλέον και ενός iphone παραήταν μεγάλη καταστροφή για έναν άνθρωπο που ζει για τα γκατζετάκια του. Πήραμε επιτόπου την απόφαση να επιστρέψουμε στη Leimebamba, κάτι που θα μας στοίχιζε 45 ευρώ έξτρα και -κυρίως- 4 επιπλέον ώρες και μάλιστα σε εκείνους τους δρόμους που ανεβοκατεβαίνουν το υψόμετρο σαν τραινάκι του λούνα παρκ και με ατέλειωτες στροφές.

Τελικώς το κινητό δε βρέθηκε, παρότι βρήκαμε τον profe και ψάξαμε το αυτοκίνητό του, αλλά προφανώς κάποιος από τους επιβάτες που πήρε μετά από μας ο profe το βούτηξε. Μάλιστα γνωρίσαμε τον gobernador (τοπικός άρχοντας), που αποδείχθηκε ότι γνώριζε έναν από τους επιβάτες, που ίσως γνώριζε και τον επιβάτη που καθόταν στο σημείο δίπλα στη θήκη που είχε αφεθεί το ευλογημένο iphone, πήγαμε και στην αστυνομία να κάνουμε καταγγελία μπας και βγει τίποτε, μέχρι και την Ανγια πήραμε τηλέφωνο ώστε να βρει τον συνεπιβάτη στην Chachapoyas, αλλά τελικά άκρη δε βρήκαμε και η απογοήτευση ήταν μεγάλη, παρότι γνωρίσαμε τις τοπικές αρχές, τους γραφικούς ντόπιους αστυνομικούς και το ενδιαφέρον των ντόπιων ήταν ειλικρινές. Η αλήθεια είναι ότι ο νεαρός που μάλλον ψείρισε το κινητό του Κώστα δε θα παραδεχόταν ποτέ πως το βούτηξε, οπότε αποφασίσαμε να ξανακινήσουμε για την Ιθάκη, δηλαδή την Καχαμάρκα, γιατί την επομένη το πρωί είχαμε και πτήση κι αν ξαναέκλεινε η γέφυρα του φράγματος κινδυνεύαμε να τη χάσουμε.

Κεράσαμε το Χόρχε ένα γεύμα στην πλατεία της Leimebamba, γεμίσαμε και βενζίνη με ένα χωνί σε ένα φοβερό μπακάλικο και ξεκινήσαμε, αλλά η διάθεση του Κώστα ήταν ανάμεσα στο υποτονικό και το κατατονικό. Η διαδρομή πάντως για άλλη μια φορά ήταν πραγματικά εκπληκτική, χωρίς ενδοιασμό την κατατάσσω στις ομορφότερες που έχω κάνει οπουδήποτε, αλλά η κούραση πια ήταν απίστευτη, ενώ έπιασε και κρύο από την ώρα που νύχτωσε, ο δε Χόρχε οδήγησε 300 χιλιόμετρα με 30χλμ/ώρα, τουλάχιστον η γέφυρα ήταν ανοιχτή και η τεράστια μπάλα από φύλλα κόκας που μασούσε τον κρατούσε ξύπνιο ενώ κι εγώ προσπαθούσα να τον κρατώ σε εγγρήγορση με κουβεντούλα.

Φτάνοντας άγρια χαράματα στην Καχαμάρκα ο Χόρχε δεν ήθελε να μας πάει μέχρι την κεντρική πλατεία, λόγω της κόκας που κατανάλωνε, αφού πλέον αυτό απαγορεύεται σε όσους οδηγούν, οπότε είπε να μας αφήσει στα προάστια. Κατανοητός ο περιορισμός του, είπαμε να μας αφήσει κάπου που είχε πιάτσα ταξί για να μην περπατάμε στις 3 τα χαράματα με τους σάκους μας και πάνω που ξεφορτώναμε και συζητούσα με τον Κώστα να του αφήσουμε και 50 soles φιλοδώρημα, ο Χόρχε απαίτησε περισσότερα χρήματα από τα αρχικώς συμφωνηθέντα, σχεδόν όσα έτσι κι αλλιώς θα του αφήναμε ως φιλοδώρημα. Το ύφος του έγινε επιθετικό, με έβγαλε και ψεύτη και στο τέλος μου είπε "ΟΚ, μη μου δώσετε το έξτρα ποσό, θα πάμε στην αστυνομία και θα ισχυριστώ ότι δεν με πληρώσατε καθόλου, θα πιστέψουν εμένα αντί για εσάς και θα σας βάλουν φυλακή!". Τα πήρα στο κρανίο, μας άκουσε όλη η Καχαμάρκα, του φώναζα "πάμε ρε στην αστυνομία όπως είσαι" και τελικά η κρίση εκτονώθηκε με την παρέμβαση του Κώστα. Ενθυμούμενος το γεγονός, μάλλον στενοχωρήθηκα για τη στάση μου: είχαμε όλη την καλή διάθεση να τον πληρώσουμε έξτρα γιατί πραγματικά κουράστηκε το παλικάρι, απλά ο τρόπος του ήταν απαράδεκτος, όπως και ο δικός μου τελικώς, μάλλον ως αποτέλεσμα της κούρασης από πάνω από 10 ώρες σε ένα όχημα και της απογοήτευσης για το χαμένο iphone και το σπασμένο φακό. Ήταν η μία και μοναδική αρνητική συμπεριφορά Περουβιανού που είχαμε σε όλο το ταξίδι και μάλλον έφταιγα κι εγώ και στενοχωρήθηκα. Δε νομίζω να διαβάσει την ιστορία ο Χόρχε, αλλά εύχομαι να το έχει ξεχάσει και να είναι καλά.

Άγρια χαράματα πια, κουρασμένοι, άυπνοι, τσαντισμένοι και απογοητευμένοι, πήραμε ένα ταξάκι για να πάμε στο αγαπημένο Wyndham, όπου ζητήσαμε από τη ρεσεψιονίστ και το φύλακα να μας αφήσουν να καθίσουμε στο σαλόνι τους μέχρι τις 5.30 το πρωί, που θα έπρεπε να αναχωρήσουμε για το αεροδρόμιο, με την υπόσχεση ότι θα καταναλώναμε πρωινό. Ευγενέστατοι και οι δύο το προσπάθησαν, αλλά ο προϊστάμενος το αρνήθηκε, μας υπέδειξαν ωστόσο άλλο ξενοδοχείο τρία τετράγωνα πιο πέρα όπου θα μας δέχονταν. Ωστόσο όταν φτάσαμε εκεί, παρότι χτυπούσαμε την πόρτα δεν μας άνοιξε κανείς (ήταν και τρεις το πρωί) και καταλήξαμε σε ένα παρακμιακό καζίνο με κουλοχέρηδες, προσπαθώντας να παραμείνουμε ξύπνιοι. Τα ποτά ήταν δωρεάν όσο έπαιζε κανείς, οπότε όσο κι αν βαριέμαι τους κουλοχέρηδες κάτσαμε να παίξουμε. Σε καζίνο δεν έχω χάσει ποτέ (αν και ακολουθώ τη γνωστή πεπατημένη που πλέον απαγορεύεται σε πολλά καζίνο ή βάζουν μίνιμουμ πονταρίσματος που καθιστά αδύνατη την εφαρμογή του διπλασιασμού) και τελικά κάναμε μάρκες για... 3 ευρώ με τα οποία παίξαμε.. τρεις ώρες. Διόρθωση: εγώ έπαιξα τρεις ώρες, ο Κρεκούζας έχασε το ποσό του στο πρώτο μισάωρο, εγώ δε σταμάτησα να κερδίζω, δεκαπλασιάζοντας το αρχικό μου ποσό και τελικά σταματώντας μόνο και μόνο γιατί θα χάναμε το πρωινό. Κέρασα το συνταξιδιώτη μου ένα ωραιότατο πρωινό στο Wyndham με τα αμύθητα καθαρά μας κέρδη (περίπου 30 ευρώ) και πήραμε και το δωρεάν λεωφορείο του ξενοδοχείου για το αεροδρόμιο.

Άυπνοι, εξουθενωμένοι, μείον μια φωτογραφική μηχανή και ένα iphone, αλλά πλήρως ικανοποιημένοι, θα αφήναμε πίσω το πρώτο κομμάτι του ταξιδιού. Το βόρειο Περού είχε αποδειχθεί ανώτερο των προσδοκιών και η μόνη μου ανησυχία ήταν μήπως τελικώς αυτές οι οκτώ μέρες ήταν το καλύτερο μέρος του συνολικού ταξιδιού και η συνέχεια από εδώ κι έπειτα ήταν υποδεέστερη. Θα το μάθαινα σε λίγο, όταν θα ξεκινούσε ίσως το μεγαλύτερο ερωτηματικό του ταξιδιού, τα δυο τρεκ στις "νέες" χαμένες πόλεις των Ίνκας, σε μέρη σχεδόν απάτητα. Θα ήταν λίγο βαρετά; Θα μας τα χάλαγε ο καιρός; Θα τα βγάζαμε πέρα; Μήπως να ήταν λίγο μούφα οι αρχαιολογικοί χώροι; Πόσο καλύτερη θα ήταν η φύση από αυτά που είχαμε δει ως τώρα; Αυτά σκεφτόμουν στο δρόμο προς το αεροδρόμιο, κοιτώντας μια λεξη στις οθόνες του που πάντα μου προκαλεί συγκίνηση: Cuzco. Πρωτεύουσα των Ίνκας, σου ξανάρχομαι, για εικοστή τρίτη φορά, ελπίζω να είναι και η καλύτερη.

Αν μπορούσα να πατήσω παραπάνω like θα πατούσα αμέτρητα!!!! Μα τι ωραία ιστορία, τι καταπληκτική διήγηση, τι φανταστικά μέρη.......

 

[Yorgos]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Τreks σε χαμένες πόλεις, Κούσκο και περίχωρα​

Το αεροδρόμιο της Καχαμάρκα έδειχνε πολύ μικρό για τις ανάγκες της. Ίσως βέβαια να έφταιγε ότι –για άλλη μια φορά- οι δύο ανταγωνίστριες εταιρείες για το εσωτερικό δίκτυο είχαν αναχώρηση για τον ίδιο προορισμό ακριβώς την ίδια ώρα (σε κάποιες περιπτώσεις κυριολεκτικά την ίδια ώρα, σε άλλες... είχαν πέντε λεπτά διαφορά) το οποίο δημιουργούσε ένα μάλλον κωμικό θέαμα στους πίνακες των αεροδρομίων του Περού, αφού αν υπήρχε πτήση της LATAM για Λίμα στις 9, σίγουρα θα υπήρχε και μια της LC, στις 10.30 και οι δυο εταιρείες πετούσαν ταυτόχρονα για Αρεκίπα κλπ. Και όχι, δεν επρόκειτο για code sharing, μιλάμε για διαφορετικές πτήσεις που έκαναν επιβίβαση ταυτόχρονα σε διπλανά αεροπλάνα από διπλανές πύλες εξόδου. Δε νομίζω να αλληλοσυμπαθιούνται και πολύ, αλλά εμάς ποσώς μας ενδιέφερε. Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν να κοιμηθούμε έστω και λίγο στην πτήση προς Λίμα κι από κει να προλάβουμε την ανταπόκριση για το λατρεμένο Κούσκο. Ούτε κοιμηθήκαμε, αλλά ούτε και είχε νόημα που τρέχαμε σαν τρελοί να προλάβουμε την ανταπόκριση στο παρανοϊκά πανάκριβο αεροδρόμιο της Λίμα, αφού τελικώς υπήρχε μιάμιση ώρα καθυστέρηση.

Προσγειωθήκαμε στο Κούσκο στις 1 το μεσημέρι και το αεροδρόμιο μου φάνηκε ίδιο κι απαράλλαχτο παρότι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που το τίμησα. Είπαμε, στη Λίμα πηγαίνω αρκετά συχνά, αλλά το λατρεμένο Κούσκο δεν το τιμώ τόσο συχνά. Κατά το lonely planet το ταξί από το αεροδρόμιο στην πόλη πρέπει να κοστίζει 20-25 soles, αλλά εμείς φύγαμε με τα μισά: ειλικρινά απορώ με τους συγγραφείς των LP εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν όπου υπάρχουν τιμές που είναι αντικείμενο έστω στοιχειώδους διαπραγμάτευσης ή προτείνουν διαστημικές τιμές ή την ανώτερη αποδεκτή.

Για το Κούσκο ο Κρεκουζάκος είχε κάνει κράτηση σε σχετικά καλό ξενοδοχείο, μόλις τρία τετράγωνα από το Qoricancha, τον πάλαι ποτέ πλουσιότερο ναό στην αυτοκρατορία των Ίνκας που όπως φαίνεται κι από το όνομά του («Χρυσή Αυλή») κάποτε ήταν κυριολεκτικά καλυμμένος από χρυσάφι και ασήμι, ενώ στους κήπους του υπήρχε πληθώρα χρυσών αγαλμάτων από λάμα, βρέφη, φυτά και δέντρα σε πραγματικό μέγεθος, τα οποία οι Ισπανοί μετέτρεψαν σε ράβδους χρυσού που πήραν μαζί τους στην Ισπανία. Τα 30 ευρώ/άτομο/ημέρα πραγματικά φάνηκαν εξαιρετικό value for money ακόμη και σε μένα, το Σόιμπλε του ταξιδιού, χώρια ότι οι άνθρωποι μας έκαναν και αναβάθμιση σε σουίτα με τζακούζι. Όχι ότι είχα τίποτε ονειρώξεις να πλύνω την πλάτη του Κρεκούζα περικυκλωμένος από σαπουνάδες και μπουρμπουλήθρες, αλλά να’ ναι καλά οι –και πάλι- ευγενέστατοι Περουβιανοί: με έναν τσακώθηκα σε όλο το ταξίδι κι ακόμη τύψεις το έχω.

Αφού απέδωσα τα εύσημα στον Κρεκούζα για το κατάλυμα, ξεχυθήκαμε σαν εμετοί στους δρόμους του Κούσκο για να βρούμε το ποθητό: φακό για την κάμερα του Κρεκουζάκου, μπας κι επιστρέψει το χαμόγελο στα λαμιώτικα χείλη του. Αρχικά μας είπαν ότι για επιδιόρθωση το ιδανικό θα ήταν να πάμε στο εμπορικό κέντρο Carmen, μετά κατευθυνθήκαμε στο Curacao, καταλήξαμε σε άλλα καταστήματα όπου πάλι κανείς δεν μπορούσε να επιδιορθώσει το φακό ή να βρει κάποιο ανταλλακτικό και πάνω που απογοητευμένοι ήμασταν έτοιμοι να αγοράσουμε άλλη φωτογραφική μηχανή ο Κώστας εντόπισε ένα υπόγειο επισκευαστήριο όπου ένας περίεργος τυπάς αγόρασε το σπασμένο φακό του Κρεκούζα και του έδινε έναν καινούριο για 100€. Κλεμμένος ήταν; Ποιος ξέρει, ο Κρεκούζας πάντως είχε δει ότι στο amazon φακός για κάτω από 250€ δεν έπαιζε πουθενά, διαπραγματευτήκαμε και λίγο και τον πήραμε με 82€, τα οποία και πλήρωσα με μεγάλη χαρά. Η χαρά του Κώστα δεν περιγράφεται, σαν παιδάκι σε ζαχαροπλαστείο έκανε, μην πιστεύοντας ότι θα είχε ξανά τη μηχανή του για τα δυο πολυήμερα τρεκ που μας περίμεναν.

Η πολλή χαρά φέρνει όρεξη και περιδρομιάσαμε σε ένα παρακμιακό εμπορικό κέντρο κάτι τυρόπιτες, λουκανικόπιτες και άλλες σαβουρίτσες και – με τις φωτογραφικές μας μηχανές ανά χείρας- ξεχυθήκαμε στο μαγικό Κούσκο, που και οι δυο μας είχαμε ξαναεπισκεφθεί, εγώ πολλάκις, έχοντας ξεχάσει αυτό που πραγματικά είναι: μια από τις ομορφότερες πόλεις στον κόσμο. Σε σχέση με την προηγούμενη κοινή μας επίσκεψη έχει περισσότερο τουρισμό, όταν μάλιστα εγώ το πρωτογνώρισα πριν από περίπου είκοσι χρόνια (δεν είμαι τόσο γεροντάρα, απλά ξεκίνησα να ταξιδεύω από μικρός και στα καλύτερα μάλιστα) έβλεπες ελάχιστους τουρίστες, αλλά ακόμη και τώρα ήταν λίγοι σε σχέση με τους χιλιάδες Περουβιανούς που κυκλοφορούσαν, ήταν άλλωστε Σάββατο. Η αρχιτεκτονική μίξη των κτιρίων της φοβερής αρχιτεκτονικής των Ίνκας και της αποικιακής των Ισπανών είναι χαρακτηριστική της ατμόσφαιρας και της ιστορίας της πόλης. Είναι μια πρώην πρωτεύουσα αυτοκρατορίας που κατακτήθηκε ξαφνικά και βίαια, αλλά διατηρεί τον αυτόχθονο χαρακτήρα της, όπως ακριβώς τα κτίριά της εξακολουθούν να διατηρούν τις βάσεις των τέλεια λαξευμένων λίθων των Ίνκας, που αποδείχθηκαν υπερβολικά συμπαγείς και για την καταστροφική μανία των conquistadores όσο και για ον Εγκέλαδο (τα κτίρια των Ίνκας ήταν πολύ πιο αντισεισμικά από αυτά που έφτιαχναν οι Ισπανοί επί αιώνες). Δεν πρόκειται να κάνω διατριβή για τη μαγεία του Κούσκο γιατί χρειάζομαι μια ιστορία μόνο για την πάρτη του, αλλά όποιος έχει πάει κι έχει ανοιχτά μάτια συναισθανεται σε τι είδους πόλη βρίσκεται: μια πόλη μαγική, χαμένη στους αιώνες, τους θρύλους, τη δόξα και τη μελαγχολία για τις χαμένες πατρίδες.

Έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο διότι θα είχαμε briefing από το πρακτορείο που είχα κλείσει για να τα treks. Καλά θα μου πείτε, θες και πρακτορείο για να πας σε τρεκ εσύ; Ναι, γιατί δε μιλάμε για απλά τρεκ, τύπου Camino Inca (που πλέον και γι’ αυτό πρέπει να πας οργανωμένα), αλλά για δυο μάλλον εξεζητημένα τρεκ που ήθελα να κάνουμε:

• Το πρώτο θα είχε ως στόχο να ξεκινήσει από την ευρύτερη περιοχή της Vilcabamba (την περιοχή που επέλεξε να αποσυρθεί ο Manco Inca μετά την κατάκτηση της αυτοκρατορίας των προγόνων του από τον Πισάρο, ουσιαστικά φτιάχνοντας ένα νέο βασίλειο σε περιοχές απόκρημνες και μυστηριώδεις για πολλά χρόνια) και να καταλήξουμε στο Μάτσου Πίτσου περνώντας από περιοχές ακατοίκητες και παρθένες.
• Το δεύτερο θα ήταν ένα τρεκ στο Choquequirao, μια άλλη χαμένη πόλη, εκεί όπου αποσύρθηκαν κι οι τελευταίοι οπαδοί του Manco Inca όταν κι αυτός δολοφονήθηκε πισώπλατα από τους Ισπανούς εξόριστους του εμφυλίου πολέμου ανάμεσα σε Πισαρίστας και Αλμαγρίστας (δηλαδή τους οπαδούς του Πισάρο και του Αλμάγρο), παρότι τους είχε προσφέρει απλόχερα πολιτικό άσυλο, κι όπου –εντελώς αποκομμένοι από τον έξω κόσμο- συνέχισαν να ζουν ελεύθεροι, ακολουθώντας τα έθιμά τους και λατρεύοντας τις θεότητές τους για σχεδόν τριάντα χρόνια

Χωρίς εξοπλισμό, άλογα, αχθοφόρους και φυσικά κάποιον εξειδικευμένο ξεναγό που να βρίσκει το δρόμο του σε βουνά, ερήμους, φαράγγια, ζούγκλες και εντελώς παρθένες περιοχές δε θα τα βγάζαμε ποτέ πέρα, οπότε μετά από ολίγη μελέτη (δεν είμαι κι απ’ αυτούς που σχεδιάζουν τα ταξίδια τους για μήνες) κατέληξα στο πρακτορείο Dos Manos, για το οποίο δε γνώριζα και πολλά, αλλά τόσο η τιμή όσο και ο τρόπος προσέγγισης ήταν εξαιρετικός, χώρια την υπομονή που έκαναν οι άνθρωποι για την αποστολή των χρημάτων εξαιτίας των capital controls.

Επειδή ακριβώς τα τρεκ ήταν ακριβά, έπρεπε να βρεθεί και παρέα. Στο travelstories δε βρέθηκε κανείς (φτου σας!), οπότε κατέφυγα σε ένα γνωστό που σε ανύποπτο χρόνο μου είχε πει στην Κούβα ότι αν πραγματοποιούσα κάποιο τρεκ, θα ερχόταν με μεγάλη χαρά κι ότι κι ο ίδιος, παρά την ενασχόλησή του με τη διοίκηση γνωστής αλυσίδας εστιατορίων που ανήκει σε γνωστό Έλληνα τηλεσέφ και συγγενή του, θα έβρισκε το χρόνο να ακολουθήσει και ίσως έβρισκε και κάποιον φίλο του. Παρότι είχαν περάσει μήνες απο τη γνωριμία μας, ο Παναγιώτης όχι μόνο βρήκε το χρόνο και τη διάθεση, αλλά με ειδοποίησε ότι θα ερχόταν κι ένας φίλος του ο Κυριάκος, ένας dedicated trekker, το οποίο ήταν ιδανικό, αφού η διεύρυνση της παρέας θα συνοδευόταν κι από μείωση της κατά κεφαλήν τιμής για τα tailor made treks.

Στο briefing λοιπόν στο ξενοδοχείο θα γνωρίζαμε όχι μόνο τον ξεναγό που θα μας ανεχόταν τουλάχιστον για το πρώτο τρεκ, αλλά θα ξαναέβλεπα τον Παναγιώτη και θα γνώριζα και τον Κυριάκο. Οι δυο τους μάλιστα, λόγω έλλειψης χρόνου, θα ερχόντουσαν στο Περού αποκλειστικά και μόνο για τα τρεκ, ούτε καν στάση στη Λίμα δε θα έκαναν, το οποίο με έκανε ακόμη πιο υπεύθυνο για το όλο εγχείρημα: κι αν τα τρεκ αποδεικνύονταν μούφα; Αν έβρεχε ασταμάτητα; Αν αρρωσταίναμε, αν σπάγαμε κανένα πόδι εκεί ψηλά στη μέση του πουθενά; Αν πεθαίναμε από το κρύο, αν το πρακτορείο ήταν της πλάκας, αν η διαδρομή παραήταν δύσκολη στα 4000+ υψόμετρο που θα πηγαίναμε, αν μας πλάκωνε το χιόνι, αν η παρέα δεν έδενε, αν ήταν μια πατάτα και μισή; Μήπως παραήταν πολλά δυο τρεκ το ένα πίσω από το άλλο και για τις αντοχές μας αλλά και από πλευράς μονοτονίας; Τον Κώστα δεν τον φοβόμουν γιατί παρότι βρισκόμαστε πολύ σπάνια (στη Γερμανία ζει ο άνθρωπος, εδώ και χρόνια) είναι από αυτούς τους ανθρώπους που αναβλύζουν θετική ενέργεια: μονίμως χαμογελαστός, πάντα σε καλή διάθεση, αποκλείεται να μη βρει το θετικό σε κάθε αναποδιά... αρκεί να μην του πειράξετε τα γκατζετάκια του! Για τους άλλους δύο όμως μια ανησυχία την είχα, γούστο θα είχε να τους πάρω στο λαιμό μου και δεν πλήρωσαν και λίγα οι άνθρωποι για να έρθουν μέχρι εδώ. Ε, όλες αυτές οι ανησυχίες και οι προβληματισμοί θα ξεκινούσαν να απαντιούνται στο briefing.

Στον καναπέ του ξενοδοχείου μας περίμενε η εκπρόσωπος του πρακτορείου Dos Manos και ο ξεναγός μας, ένας κοντούλης νεαρότατος ινδιανόφατσας ονόματι... ‘Εβερτ! Δεν μπορούσα να μην πετάξω την εξυπνάδα μου και τον ρώτησα αν έχει κανένα πίθηκο που τον λένε Αζάνκα και αν φωνάζει συχνά-πυκνά «Καρδίτσα-Καρδίτσα» στα πλήθη, ενώ όταν με ρώτησε γιατί μιλάω άπταιστα Ισπανικά του εξήγησα ότι αποτελώ πράκτορα του Φιντέλ και ότι το τρεκ ουσιαστικά είναι κάλυψη της νέας προσπάθειας των κουβανικών μυστικών υπηρεσιών για την εύρεση νέων εστιών δημιουργίας αντάρτικων στις Άνδεις, πιστός στη συνήθειά μου να κάνω τους άλλους να νιώθουν άβολα στην πρώτη μας γνωριμία κι ευτυχής να εισπράττω βλέμματα απορίας. Κάποιο είδος άμυνας θα είναι αυτό, θα το κοιτάξω στο μέλλον, όταν μεγαλώσω κι ωριμάσω, μου το υπόσχομαι.

Μετά από λίγο εμφανίστηκε κι ο Παναγιώτης (που τρόμαξα να τον γνωρίσω, τόσο λίγο γνωριζόμασταν), που μας σύστησε και τον Κυριάκο. Ο Έβερτ ξεκίνησε την παρουσίαση του τρεκ κι ήταν αναλυτικότατος, τόσο που ενθουσιάστηκα. ΓΟΥΑΟΥ, τι περιπετειάρα είναι αυτή που έρχεται! Ταυτόχρονα για πρώτη φορά συνειδητοποιούσα πόσο off the beaten track ήταν το εγχείρημα που θα κάναμε... Ειδικά το πρώτο τρεκ από τη Vilcabamba προς το Μάτσου Πίτσου γινόταν πολύ σπάνια και ο Έβερτ μας προειδοποίησε πως δε θα συναντούσαμε κανέναν. Όχι κανέναν τουρίστα ή κανέναν τρέκερ... αλλά πιθανότατα δε θα βλέπαμε ψυχή για μέρες. «Κι αν σπάσουμε κανένα πόδι;», ρώτησα. «Α, θα έχουμε ασθενοφόρο μαζί μας», απάντησε ο Έβερτ, για να συμπληρώσει «... δηλαδή ένα γαϊδουράκι, αν πάθετε κανένα διάστρεμμα για κάποια κομμάτι ίσως μπορέσει να σας κουβαλήσει αυτό». Α, ωραία... Κι αν πάθουμε καμιά σκωλικοειδήτιδα; «Α, δεν πιάνουν τα τηλέφωνα εκεί πάνω...δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, αλλά δε συμβαίνουν αυτά». Αχά...

Το άλλο μικρό σοκ ήταν το πόσο επαγγελματικά προετοιμασμένοι ήταν ο Κυριάκος με τον Παναγιώτη: είχαν δικούς τους υπνόσακους, ειδικά παντελόνια για trekking, γκέτες για τα παπούτσια, εξειδικευμένα αδιάβροχα όλων των ειδών, ορειβατικές μπότες, face over για το χιόνι, περιπατητικά μπαστούνια, ειδικά γάντια, backpacks με ενσωματωμένα δοχεία νερού για να πίνουν κατά τη διάρκεια της πεζοπορίας κι ένα σωρό γκατζετάκια που εγώ που ακόμη δεν ξέρω πώς χρησιμοποιούνται τα touchphones (παρά την ιώβεια υπομονή του @Krekouzas να μου εξηγεί, πάντα αποφαίνομαι πως είναι «άχρηστα» και τα έχουν σχεδιάσει «ηλίθιοι για ηλίθιους»). Να πω την αλήθεια, λίγο υπερβολικά μου φάνηκαν όλα αυτά, εντάξει μπορεί στα παιδιά να αρέσουν οι μάρκες και να το παράκαναν λίγο με τον εξοπλισμό. Ντάξει μωρέ κι εγώ με τα Adidas μου, τα 1-2 ινδιάνικα παντελόνια και το ένα και μοναδικό μου φλις θα τα βγάλω πέρα, κλάιν να’ ούμε. Ο Κρεκούζας βέβαια τη μυρίστηκε τη δουλειά και μου το πέταξε «ρε συ, πού πάμε σα γύφτουλες εμείς με τα σορτσάκια και τα σπορτέξ;».

Τέλος πάντων, αφού αποχαιρετίσαμε τον Έβερτ και την κυριούλα (που δέχτηκε να την πληρώσουμε το ποσό που απέμενε πριν από το δεύτερο τρεκ κι όχι άμεσα), πήγαμε για ψώνια για να πάρουμε κάποια απαραίτητα για το τρεκ. Το καλό με το Κούσκο είναι ότι ακριβώς επειδή έχει άπειρες δυνατότητες για τρεκ, διαθέτει και μαγαζιά που σχεδόν σε οποιαδήποτε ώρα πωλούν ό,τι χρειάζεται κανείς για ένα τρεκ. Αγοράσαμε λοιπόν liposan για τα χείλη, σακούλες, μπισκότα, κάτι ponchos των δέκα ευρώ, ενώ στο ξώφαλτσο πήρα (στις δέκα το βράδυ παρακαλώ) κι ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας για 42€.

Ο Παναγιώτης κι ο Κυριάκος αποσύρθηκαν, ενώ εγώ με τον Κώστα πήγαμε για βόλτα: και πιο ξεκούραστοι ήμασταν και πιο συνηθισμένοι στο υψόμετρο, ενώ σε σχέση με τα άλλα δυο παιδιά έχουμε σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον πολιτισμό απ’ ό,τι για τη φύση. Είπα να πάω τον Κώστα στο αγαπημένο μου κομμάτι, τη γειτονιά του San Blas, εκεί όπου πριν χρόνια έγραφα την πτυχιακή μου για τις Χώρες των Άνδεων, σε κάτι χαμόσπιτα, κάποια εκ των οποίων έχουν γίνει μικροσκοπικά γκουρμέ εστιατόρια κι εναλλακτικά καφέ. Κάτσαμε σε ένα από αυτά κοιτώντας τη θέα της πόλης από ένα μικρό παράθυρο με τα αναμμένα φώτα να πέφτουν στις πλαγιές και να σχηματίζουν το θέαμα από άπειρες μικρές εστίες φωτιάς, που θύμισε την αφήγηση ενός εκ των conquistadores που εξηγούσε τον τρόμο που τους προκαλούσε παραμονή της μάχης η θέα άπειρων εστιών του στρατού των Ίνκας να τρεμοσβήνουν απειλητικά. Η επιστροφή από το San Blas προς το κέντρο του Κούσκο ήταν απλά μαγική, με τα στενάκια με τη φοβερή πλίνθινη τεχνική των Ίνκας να φαντάζουν σαν από παραμύθι, με τις γιαγιάκες να τα κατεβαίνουν με τα μπαστούνια τους, όπως κάνουν εδώ και αιώνες. Μ’ αυτά και μ’ αυτά κοιμηθήκαμε μόνο τέσσερις ώρες το βράδυ, ενώ την προηγούμενη είχαμε κοιμηθεί... μηδέν, λόγω της αλλαγής αεροπλάνων σε βάναυση ώρα στη Λίμα. Θα τα καταφέρναμε αύριο στο τρεκ;

 

[billvar]

Τι ΙΣΤΟΡΙΑΡΑ ειναι αυτή;

 

[kokoui]

Είναι ωραίο να οργανώνεις ένα ταξίδι με τα δικά σου θέλω αλλά σε καταλαβαίνω απόλυτα που αγχώθηκες για τους άλλους (αν θα τους άρεσε αν θα ήταν αυτό που προσδοκούσαν κτλ.). Όπως και να έχει θα γούσταρα τρελα να ήμουν στη θέση τους περισσότερο για αυτό τον λόγο, δηλαδή να μην αγχώνομαι για καμία απόφαση, να το απολαύσω στο μέγιστο.

 

[Krekouzas]

Αν και με κακό τάιμινγκ συμπληρώνω το φωτογραφικό υλικό από το τελευταίο κομμάτι του βόρειου Περού!

Αυτό ήταν το πρωινό μας πάνω στην πλατεία! Όπου απέναντι έβλεπες τις κυρίες με τα παιδιά τους!

ξεκινώντας για την Καχαμάρκα με τον κύριο καθηγητή ζήσαμε και γελάσαμε πολύ με το πως τον τάιζε όλη την ώρα η κυρία του

Ρυζάκι με κοτόπουλο είχε το μενού!!

 

[Krekouzas]

To iPhone των σχεδόν 900 ευρώ η αλήθεια είναι ότι με πόνεσε. Ούτε τρίμηνο δεν έκλεισε στα χέρια μου! Εδώ είναι που στη μέση της διαδρομής αλλάζουμε αυτοκίνητο.

ο ευγενικός οδηγός μας μόλις είχε τελειώσει το μεσημεριανό του να δεν το χάρηκε πολύ αφού έχασε την διαδρομή. Ήθελε και φωτογραφία να του στείλουμε κιόλας.

Και φαίνεται πιο χάνει όχι μόνο γκάτζετ και ποιος κερδίζει. Χαχα

 

[Krekouzas]

Τώρα είναι δύσκολο να επιλέξεις 5 καλύτερες φωτογραφίες. Μα Επειδή του Γιώργου επίσης με εκφράζουν θα δώσω μια άλλη εκδοχή!
1.Το σημαντικότερο όσων βλέπεις και επισκέπτεσαι είναι με ποιον άνθρωπο τα μοιράζεσαι όλα αυτά! Εάν δεν είμασταν εμείς οι δυο μαζί ή εάν δεν βρίσκαμε και μια κοπέλα σαν την Άνια δεν θα ήταν η ίδια εμπειρία. Και θαρρώ ότι η παρέα μας συνέβαλε τα μέγιστα στη συνολική εμπειρία και ανάμνηση που έχουμε σε όλα αυτά!
Εδώ είμαστε στην πόλη Chachapoyas μετά το περίφημο βίντεο " ωραίο έεε..."

Ανεβαίνοντας για τους καταρράκτες

Η πρώτη φωτογραφία με την Άνια

2. Μετά έχει η ίδια η ιστορία τεράστια σημασία. Δεν θα μπορούσε να είναι άλλη φωτογραφία από το δωμάτιο του φυλακισμένου Ίνκα βασιλιά!

3. Νιώθοντας Indiana Jones στη Congona

4. οι καταρρακτες Gocta.

5. Και το Kuelap ήταν από μόνο του υπερθέαμα είτε λόγο σημείου και θέας είτε λογο κτηρίου και ιστορίας

 

[Yorgos]

Περνάνε τα χρόνια, ίδιο κι απαράλλαχτο το Κούσκο, εστιατοριάκια κρυμμένα σε εσωτερικές αυλίτσες με πάφθηνο και πεντανόστιμο φαγητό, σουπίτσα κίνοα γιαμ γιαμ.

Επικός ουρανός πάνω από το Qoricancha.

Bρήκε φακό το πουλάκι μου και χάρηκε...

Είσοδος του Qoricancha, τρία τετράγωνα από το ξενοδοχείο μας.

Τουρίστες είχε, όπως και τοπικά φωτομοντέλα, τετράποδα και μη.

Πεθαίνω με τη λάξευση των Ίνκας, μου' ρχεται να πάω να αγκαλιάσω όλους τους τοίχους του Tawantisuyo (αυτοκρατορία των τεσσάρων τεταρτιμορίων)

Πήγαμε να πάρουμε και πλαστικά για να καλύψουμε τις βαλίτσες μας. Τα πάντα βρίσκεις στο Κούσκο ανά στιγμή, με φοβερό σέρβις και τιμές χαμηλότατες. Κάποτε έπρεπε να αποφασίσω αν θα ζούσα στην Αβάνα ή το Κούσκο, ήταν πολύ δύσκολη απόφαση, φανταστικές πόλεις και οι δύο (υπήρχε και η επιλογή του Μπουενος Άιρες, της Νέας Υόρκης και της Μαδρίτης, που ήτν για γέλια).

Θέα της πόλης από μικροσκοπικό καφέ στο Σαν Μπλας.

Θέα του όχι και τόσο μικροσκοπικού Κρεκούζα.

Ό,τι κάνουν το κάνουν με γούστο... ή με χρώμα, όπως το βλέπει κανείς.

 

[Yorgos]

Βάλαμε την αφύπνιση στις 4.30 τα χαράματα και πήγαμε ντουγρου για πρωινό, το οποίο ήταν αντάξιο του ξενοδοχείου, κάναμε checkout και περιμέναμε τον Έβερτ, τον εξοπλισμό και φυσικά το βανάκι που θα μας πήγαινε μέχρι το Huancacalle, το χωριό από όπου θα ξεκινούσαμε το τρεκ μας, καλύπτοντας μια απόσταση 7 ωρών. Άργησαν λίγο να έρθουν, αλλά ο εξοπλισμός φαινόταν επαγγελματικός, ο οδηγός και ο μάγειρας συμπαθέστατοι και το ηθικό όλων ακμαιότατο.

Στάση για πρωινό κάναμε στο Ollantaytambo, το μυθικό οχυρό όπου οι Ισπανοί υπέστησαν μια από τι πιο ντροπιαστικές τους ήττες στην ήπειρο, όταν οι Ίνκας έκαναν εκτροπή ποταμού προκειμένου να πλημμυρίσουν την κοιλάδα και να ακινητοποιήσουν στο βούρκο τα άλογα των Ισπανών, που κόντεψαν να αποδεκατιστούν. Το λατρεύω το μέρος, έχει φοβερή ατμόσφαιρα, έναν αρχαιολογικό χώρο μεγάλης σημασίας και οπτικής ηδονής κι ένα χωριουδάκι που διατηρεί τη ρυμοτομία των παλιών αστικών κέντρων του Tawantisuyu όσο ελάχιστα. Πλέον αποτελεί σημαντικό πόλο έλξης τουριστών,, αλλά εμείς δε θα το επισκεπτόμασταν, η στάση ήταν καθαρά για να αγοράσουμε κάποια... πολεμοφόδια, να πάρει το πρωινό του ο οδηγός και να ψωνίσουμε και πραγματάκια που ενδεχομένως να είχαμε ξεχάσει. Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα έπρεπε να αγοράσω μια πλεκτή χοντρή ζακέτα, δεν είχα κανένα μπουφάν και θα έκανε κρύο, αλλά πίστευα πως το (μοναδικό μου) πουλόβερ τύπου φλις θα έκανε τη δουλειά του και το να βάλω μια ζακέτα στο daypack μου θα ήταν έξτρα βάρος και ταλαιπωρία. Τελικά το αγόρασα και μάλλον ήταν τα 23€ καλύτερα δαπανηθέντα σε όλο το ταξίδι, δε νομίζω πως θα είχα επιβιώσει εύκολα χωρίς τη ζακέτα.

Περιμένοντας να βάλουμε καύσιμα στο Ollantaytambo, από το οποίο έχω εξαιρετικές μνήμες από τις προηγούμενες επισκέψεις μου, παρακολουθούσαμε τους περουβιανούς αχθοφόρους να κουβαλούν απίστευτα ογκώδεις μπόγους: το χωριό αποτελεί αφετηρία για το Inca Trail κι έτσι οι εικόνες των μικροσκοπικών υπερανθρώπων που διανύουν απίστευτες αποστάσεις σε μεγάλα υψόμετρα με 30 κιλά στον ώμο τους είναι καθημερινό. Μπήκαμε στο βανάκι και συνεχίσαμε τη διαδρομή, αρχίζοντας πλέον να ανεβαίνουμε αισθητά και απότομα σε υψόμετρο, από φανταστικές και πάλι διαδρομές. Θα με διαβάζει κανένας και θα λέει «όλες τις διαδρομές φανταστικές τις βρίσκει αυτός», αλλά τι να κάνω, είναι το είδος των τοπίων που με συγκλονίζουν. Μπόρεσα να κοιμηθώ και λίγο στο δρόμο, αλλά με ξύπνησαν όταν φτάσαμε στο πέρασμα Malaga, όπου βγάλαμε τις καθιερωμένες φωτογραφίες δίπλας την ταμπέλα που πιστοποιούσε πως βρισκόμαστα σε υψόμετρο 4.316 μέτρων. Έκανε πλέον κρύο, άσχετα αν το Yeti της Λαμίας, Ο Άνθρωπος που δεν Κρύωσε Ποτέ, ο Τσακ Νόρις των θερμοκρασιών και των αντοχών, ο Grizzlie του ανθρώπινου είδους, ο Ταξιδιώτης των 7 ηπείρων και των 5 θαλασσάων γνωστός ως @Krekouzas ήταν με σορτσάκι και αμάνικο ο αθεόφοβος, δεν πρέπει να είχε πάνω από 6-7 βαθμούς Κελσίου.

Για το υπόλοιπο της διαδρομής, αφού με ξύπνησαν, άρχισα να μοιράζομαι ιστορίες με τον Κυριάκο και τον Παναγιώτη κι ένιωσα τη χημεία μας να βελτιώνεται. Η αλήθεια είναι πως η πρώτη μου εντύπωση για τον Κυριάκο δεν ήταν η καλύτερη, αλλά γνωρίζοντας πόσο εντελώς λάθος μπορώ να είμαι στις κρίσεις μου για τους ανθρώπους, περίμενα για να διαπιστώσω ότι ο άνθρωπος είναι εξαιρετικό παιδί και trekker με τα όλα του: ο ασκούμενος δικηγόρος Κυριάκος μόλις πήρε το πτυχίο του πήρε ένα σάκο 20 κιλών και έκανε όλη την Πελοπόννησο περπατώντας από βουνοκορφή σε βουνοκορφή επί ένα μήνα, χωρίς χρήματα στην τσέπη και μόνο με τις προμήθειες που είχε μαζί του, ολομόναχος. Ο δε Παναγιώτης μας έλεγε ιστορίες από το Κιλιμάντζαρο, ενώ ο οδηγός μας εξέπληξε με τις ροκ επιλογές του (Guns n’ Roses, Queen κλπ) αν και μου τα χάλασε στο τέλος με κάτι μεξικάνικα racnheros (ξέρετε αυτά τα «α-για-γιαϊιιιιι» ου ως θέμα έχουν έναν που τον παράτησαν ή που παράτησε κάποια, μετά τα ήπιε μόνος του και φώναζε «α-για-γιαααααϊ» προσπαθώντας να πνίξει τη θλίψη του και να καταστρέψει τα αυτιά μας).

Ακολούθησε άλλη μια στάση, αυτή τη φορά για να επισκεφθούμε ένα μικρό αρχαιολογικό χώρο από την εποχή των Ίνκας, πιθανότατα σταθμό ξεκούρασης για τους δρομείς chasqui που τρέχοντας σε πλήρη ταχύτητα διένυαν όλη την αυτοκρατορία μεταφέροντας μηνύματα και προϊόντα με φοβερή ταχύτητα εν είδει σκυταλοδρομίας, ίσως και σημείο ελέγχου για το εμπόριο, ίσως και σημείο συλλογής φόρων... ποιος ξέρει; Με τη γραφή των Ίνκας (τα quipus) να έχουν καταστραφει ολοσχερώς από τους Ισπανούς και τους μνήμονες και τους χειριστές των quipus να έχουν εξολοθρευθεί συστηματικά, δε θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς ήταν εκείνο το σύμπλεγμα κτιρίων με τη θέα σε μια μικρή, γαλήνια κοιλάδα. Επειδή η είσοδος πάντως είχε λαξευθεί με το καλσικό προσεκτικό στιλ της αυτοκρατορικής αρχιτεκτονικής, υπέθεσα πως κάποια χρήση για τελετουργίες θα είχε. Κάθε φορά που βλέπω λαξευμενες πέτρες των Ίνκας πάντως θυμάμαι αυτό που είχε γράψει ο Τσε στα ημερολόγια από το ταξίδι του με τη μοτοσικλέτα: «είναι περίεργο πώς μπορεί κανείς να νιώσει νοσταλγία για ένα πολιτισμό που δε γνώρισε ποτέ».

Λίγο πιο κάτω κάναμε στάση για μεσημεριανό σε ένα μαγειρείο, όπου οι ντόπιοι παρακολουθούσαν με το στόμα ανοιχτό τον Κρεκούζα να γεμίζει το ένα πιάτο μετά το άλλο. Την Κρεκουζίσαμε και σήμερα Κωστάκη, ε; Οι στροφές συνέχισαν ασταμάτητα, κατεβήκαμε στα 1.200 μέτρα για να ξανανέβουμε στις τρεις χιλιάδες, περνώντας από φαράγγια, γέφυρες και κάτι ψαράδες που μας κουνούσαν τις πέστροφες μέσα από το νερό προσπαθώντας να τις πουλήσουν, μέχρι που εξαντλήθηκε η άσφαλτος και ο οδηγός μας βρέθηκε να ακροβατεί στο γκρεμό, όπου λόγω μηδαμινού εύρους όταν συναντιόντουσαν δυο οχήματα το ένα έπρεπε να πηγαίνει με την όπισθεν μέχρι να βρεθεί ο ελάχιστος απαραίτητος χώρος για να γίνει η μανούβρα και να χωρέσουν και οι δύο. Την παράσταση πάντως την έκλεβε η φύση, αφού είχαμε φτάσει σε εκείνο το μαγικό κομμάτι όπου η βλάστηση των Άνδεων συναντά το τροπικό του Αμαζονίου δημιουργώντας φυσικά τοπία που διακόπτονταν μόνο από μικροσκοπικές απομονωμένες κοινότητες αποκλειστικά Ινδιάνων.

Στην Huancacalle τελικά φτάσαμε κατά τις 4 το απόγευμα, δηλαδή πολύ αργά για να κάνουμε την πεζοπορία για τα αρχαία, τα οποία και θα αφήναμε για την επομένη. Ο Έβερτ μας είπε πως αφού θα περνούσαμε το βράδυ στη μικρή αυτή κοινότητα, αντί για σκηνές θα μπορούσαμε να θέλαμε να κοιμηθούμε σε κάποια ντόπια οικογένεια, όπου υπήρχαν διαθέσιμα κάποια υποτυπώδη δωμάτια για μας, ενώ ο Έβερτ, ο οδηγός κι οι αλογατάδες που βρήκαμε επιτόπου θα κοιμόνοτουσαν στη σκηνή που θα έστηναν στην αυλή. Μάλιστα είχαμε στη διάθεσή μας και δυο ώρες με φως για να κάνουμε μια βόλτα γνωριμίας στο χωριό μέχρι να ετοιμαστεί το δείπνο.

Από τα πρώτα λεπτά ήταν ξεκάθαρο πως για τους ντόπιους ήμασταν από τη μια καλοδεχούμενοι κι από την άλλη εξαιρετικά αξιοπερίεργοι, αφού μας χαιρετούσαν όλοι, συμπεριλαμβανομένου ενός κόκκορα που για κάποιο λόγο του είχαν φορέσει σφουγγαρόπανα στις πατούσες. Λες να ανακάλυψαν οι Ίνκας την παρκετέζα πριν από αιώνες χρησιμοποιώντας κόκορες; Μεγαλοφυές. Τα παιδάκια κι ένας τρομερός παππούς πόζαραν κάθε φορά που τους παίρναμε φωτογραφία, ενώ στο μοναδικό σχολείο του χωριού λάμβανε χώρα ένα αυτοσχέδιο ματς ποδοσφαίρου 5Χ5, όπου κάναμε καζούρα στην ομάδα των καλτ ντόπιων που έχαναν με 7-0, ενώ καθίσαμε δίπλα στη... θύρα των φανατικών, δηλαδή κάτι cholitas (ινδιάνες με τις παραδοσιακές τους φούστες) και γελάσαμε πολύ. Περάσαμε κι από το τοπικό νεκροταφείο, όπου μου έκαναν εντύπωση τα πλαστικά λουλούδια που είχε αφήσει ο κόσμος πάνω στα μνήματα, σε ένα χωριό με πανέμορφες παραδοσιακές εικόνες, όπως μια γιαγιάκα με το μπαστούνι της να περνάει μια γέφυρα από κορμούς δέντρων ή τα παιδάκια ενθυσιασμένα που μας έβλεπαν να μας χαιρετουν με φρενίτιδα από μια αυλή.

Το δείπνο ετοιμάστηκε και το φάγαμε στη σκηνή μας στον κήπο. Περίμενα το πρώτο δείγμα του μάγειρα που θα είχαμε για τις επόμενες μέρες μαζί μας και ο οποίος ντεμπουτάρισε με σουπίτσα (εμ τι Άνδεις είναι αν δεν έχει σουπίτσα; ) και μια ωραιότατη πέστροφα με σάλτσα από κρεμμύδια. Καθισμένοι γύρω από το μικροσκοπικό πτυσσόμενο τραπεζάκι, ήπιαμε τη ζεστή μας σοκολάτα, πιάνοντας κουβέντα με τον Έβερτ και καθώς οι ώρες περνούσαν ένιωσα ότι γνωριζόμασταν χρόνια μεταξύ μας. Πριν κοιμηθούμε για τελευταία φορά κατά τη διάρκεια τρεκ σε στρώμα, σκέφτηκα πόσο τυχεροί είμαστε που βρισκόμαστε σε ένα τόσο όμορφο και αυθεντικό κομμάτι του πλανήτη, μακριά από τον πολιτισμό και τον «πολιτισμό», ενώ σε λίγες ώρες θα βρισκόμασταν στο Vitcos, μπαίνοντας κι επίσημα στον Αρχαιολογικό Χώρο της Vilcabamba. Τελευταία πρωτεύουσα των Ίνκας, που σε έψαχναν επί αιώνες και μάλιστα πέρασαν το Μάτσου Πίτσου για σένα... σου ερχόμαστε!

 

[Yorgos]

Μπροστά από το Ollantaytambo. Όπως και πολλά άλλα από τα βασικότατα αρχαιολογικά μνημεία του Περού (γραμμές Νάσκα, Chan Chan, Πυραμίδες Ηλίου και Σελήνης, Chavin κλπ) το αφήσαμε εκτός προγράμματος, εγώ κι ο Κώστας είχαμε ξαναπάει άλλωστε. Είναι ανεξάντλητο το Περού, σε 1-2 μήνες δεν προλαβαίνεις παρά τα βασικά.

Στη διαδρομή προς την Huancacalle.

Οι νορμάλ άνθρωποι με φλις, ο Κρεκούζας όπως ήρθε απ' το Μαϊάμι...

Στάση για τους δρομείς/αγγελιοφόρους; Σημείο πληρωμής δασμών; Φυλάκιο;

Αυτός ψάρευε (με τα χέρια;;; ) κι έλπιζε ότι κάποιο από τα σπάνια διερχόμενα οχήματα θα αγόραζε καμιά πέστροφα.

Ο Sixpac Manco πρέπει να είναι ο Μάνκο Ίνκα όταν πήγαινε γυμναστήριο κι έγινε φέτες.

Κόκορας-παρκετέζα.

No se vende, δεν πωλείται, το καταλάβαμε, τι μας το γράφει σε κάθε πόρτα και παράθυρο; Υπάρχει δηλαδή περίπτωση να πωλείται μια πόρτα ή ένα μπαλκόνι μόνο του;

Καλτ παράθυρο-κατάστημα στην Huancacalle όπου πωλούνται φρούτα, παγωτό, κρέμα καραμελέ, ζελέ και φυσικά κόκα.

Φοβερός γεράκος που μου ποζάρισε. Μετά μου είπε να τον ξαναβγάλω "για να βγει πιο ωραίος", ψυχούλα.

Η Θύρα των φανατικών. Οι πιο φανατικές (με τις παραδοσιακές φούστες) δεν ήθελαν να βγουν φωτογραφία, μας είπαν χαμογελαστά.

Αυτοσχέδια παιδική χαρά.

O Pachacuti αγέρωχος, σε γκραφίτι του σχολείου.

Ο Pachacuti παρακολουθεί τον τερματοφύσκουλα να τρώει 7 γκολάκια στα είκοσι λεπτά που κάτσαμε εκεί.

Εθνικό Αρχαιολογικό Πάρκο Vilcabamba, μαγικές λέξεις.

Δεν υπήρξε ζωάκι που να μην πήγε να χαϊδέψει ο Κυριάκος.

Ο Κρεκούζας δείχνει στα παιδάκια της φωτογραφίες που τα έβγαλε, λαμπερό χαμόγελο απ' τη μαμά τους.

Τα μεταξωτά ποτάμια...

Χρειάζονται κι επιδέξιες γέφυρες.

Όπου πηγαίναμε μας καλωσόριζαν. "Καλώς ήρθατε στη Huancacalle" μας έλεγαν. "Ναι", μονολογεί ο Κυριάκος, "τέτοια λέγατε και στους Ισπανούς και ήρθαν και σας ...". Δεν είχε κι άδικο, αντί να τους καθάριζε μια και καλή πριν την Καχαμάρκα ο Atahualpa ήθελε να τους συναντήσει στην πλατεία, σχεδόν άοπλος.

Το εστιατόριό μας για τις επόμενες μέρες.