Χαλκιδική...τα πάντα όλα!

[pattyyy]

Πάρα πολύ όμορφη η περιγραφή σου! Ωραίο road-trip, γεμάτο διαφορετικές εικόνες!

 

[Giristroula]

Επόμενη Μονή, η Μ. Παντελεήμονος ή Ρωσικό Μοναστήρι. View attachment afarm7.static.flickr.com_6196_6155209644_987a50de4a.jpg Φαίνεται πάρα πολύ καλά από το καραβάκι. Στη χαμηλή πλευρά, προς τη θάλασα, είναι οι εντυπωσιακές και μεγάλες εξαόροφες πτέρυγες των ξενώνων, που κάποτε μπορούσαν να φιλοξενήσουν 2000 προσκυνητές, αλλά σήμερα στέκονται ερειπωμένες. Πίσω τους τα κτίρια της Μονής, πολύμορφα με χρωματιστούς τρούλους, δεσπόζουν στο τοπίο και καλύπτουν τους καταπράσινους πρόποδες των λόφων που κατεβαίνουν προς τη θάλασσα. Το 1765 Έλληνες και Ρώσοι μοναχοί άρχισαν την ανοικοδόμηση της Μονής στην ακτή, εκεί που υπήρχε ένα μικρό μοναστήρι. Το 1821 η πλειοψηφία των μοναχών έφυγε από τη Μονή για να συμμετάσχει στην Ελληνική Επανάσταση εναντίον των Τούρκων που τελείωσε το 1830. Το 1839 ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός Ρώσων μοναχών εγκαταστάθηκε στη Μονή με αποτέλεσμα την εκλογή Ρώσου ηγούμενου για πρώτη φορά το 1875. Το 1895 πάνω από 1000 Ρώσοι μοναχοί ζούσαν στην αγ. Παντελεήμονος και το 1909 έφτασαν τους 1446. Από το 1869 η λειτουργία ψάλλεται και στις 2 γλώσσες. Οι τσάροι έδωσαν τεράστια χρηματικά ποσά για την επέκταση της Μονής καθώς και στις πολλές σκήτες που κατοικούσαν Ρώσοι μοναχοί. Η Μονή πήρε τις διαστάσεις μιας πόλης, που στέγαζε όχι μόνο τους 1000 μοναχούς, αλλά και 2000 επισκέπτες. Ένας πελώριος χώρος μεταμορφώθηκε σε κουζίνα και το 1888 στον τέταρτο όροφο της πτέρυγας με τα κελιά των μοναχών, μία μεγάλη εκκλησία κτίστηκε στο αρχιτεκτονικό ύφος της Μόσχας. Δημιουργήθηκαν εργαστήρια με μηχανές ατμού από τη Βιέννη και ένα νοσοκομείο και κωδωνοστάσιο από όπου, μαζί με άλλες 33 καμπάνες, κρεμάστηκε και μία γιγαντιαία, δώρο του τσάρου, κατασκευασμένη το 1897. Επίσης δημιουργήθηκε φωτογραφείο, ξενώνας προσκυνητών, αποθήκες και τυπογραφείο, του οποίου οι εκδόσεις κυκλοφορούσαν και τη Ρωσία. Μετά την άνοδο των Σοβιέτ στην εξουσία, η εισροή νέων μοναχών από τη Ρωσία στμάτησε. Ο καιρός πέρασε, τα μέλη της μοναστικής κοινότητας γέρασαν , ο αριθμός τους συνεχώς μειωνόταν και οι ηληκιωμένοι μοναχοί ζούσαν υπό την απειλή της κατάρρευσης της Μονής. Το πρώτο βήμα ήταν όταν 4 νέοι μοναχοί, μετά από πολλά χρόνια προπαρασκευής, πήραν άδεια να φύγουν από τη Ρωσία και να εγκατασταθούν στο Αγ. Όρος. Αμέσως μετά ήρθε η περίοδος της περεστρόϊκα στη Σοβιετική Ένωση που συνοδεύτηκε με μία πιο φιλελεύθερη αντιμετώπιση των θρησκευτικών ζητημάτων. Τα γεγονότα αυτά επέτρεψαν σε Ρώσους μοναχούς να έρθουν και να εγκατασταθούν στη Μονή, η οποία τα τελευταία χρόνια άρχισε να αναπτύσσεται ξανά. Στο παλιό καθολικό, που τιμά τη μνήμη του ΑΓ. Παντελεήμονα οι τοιχογραφίες και το ξυλόγλυπτο τέμπλο είναι υποδείγματα ρωσικής τέχνης. Οκτώ μεγάλοι και μικροί τρούλοι, πράσινοι με κίτρινα τελειώματα σε σχήμα κρεμμυδιού και μεγάλους χρυσούς σταυρούς δίνουν το ναό ιδιαίτερο χαρακτήρα. Η τράπεζα μπορεί να υποδεχτεί πάνω από 1000 επισκέπτες. Στη βιβλιοθήκη διατηρούνται πάνω από 25000 βιβλία και χειρόγραφα στα ελληνικά και τα σλαβικά.
Αφήνουμε πίσω αυτό το τόσο όμορφο αρχιτεκτονικά μοναστήρι και συνεχίζουμε . Επόμενη ακολουθεί η Μονή Ξηροποτάμου. View attachment afarm7.static.flickr.com_6186_6154667465_504e34f4a4.jpg Η πιθανότερη εκδοχή σχετικά με την κτίση της Μονής είναι οτι ιδρύθηκε στο τέλος του 10ου αι. από το μοναχό Παύλο Ξηροποταμινό. Ο μοναχός αυτός που υπήρξε και πρώτος ηγούμενος της Μονής, ήταν μία από τις ξεχωριστές προσωπικότητες. Η Μονή άνθισε τον 11ο αι. λόγω των πόρων που διέθεσαν οι βυζαντινού αυτοκράτορες. Η ευημερία αυτή κράτησε μέχρι τις αρχές του 13ου αι., με εξαίρεση τα χρόνια που η Μονή υπέστη σοβαρές ζημίες από σεισμούς, λεηλασίες από πειρατές και Σαρακήνους ή αρπαγές από Καταλανούς μισθοφόρους. Το 14ο και 15ο αι. οι βασιλείς της Σερβίας προσέφεραν μεγάλα χρηματικά ποσά στη Μονή που χρησιμοποιήθηκαν στην ανοικοδόμηση υψηλών αμυντικών τειχών και πύργου. Το 1445 το καθολικό ανοικοδομήθηκε από την αρχή. Στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας μία ακόμη καταστροφική πυρκαγιά ξέσπασε το 1507. Το 1609 ξέσπασε ακόμη μία πυρκαγιά και η Μονή ξαναχτίστηκε με τη βοήθεια Ρουμάνων ηγεμόνων. Το 1760 η Μονή άνθισε ξανά για μία περίοδο. Ευτυχώς, τα βιβλία, τα λείψανα των αγίων και τα άλλα ιερά κειμήλια που ανήκουν στη Μονή, διασώθηκαν χωρίς ζημίες από τις καταστροφικές πυρκαγιές. Οι πιο πρόσφατες πυρκαγιές ξέσπασαν το 1952 και το 1974. Στο σκευοφυλάκιο της Μονής φυλάσεται το μεγαλύτερο γνωστο κομμάτι του Τιμίου Ξύλου, στο οποίο διακρίνει κανείς μία τρύπα από καρφί. Εκτός από αυτό, το ιερότερο των κειμηλίων, το πολυτιμότερο έργο τέχνης είναι ο στετίτης δίσκος της Πουλχερίας, δώρο της αυτοκράτειρας, διαμέτρου 15 εκατοστών, στο εσωτερικό του οποίου έχει χαρακτεί μία παράσταση 15 προσώπων γύρω από την κεντρική σκηνή της ετοιμασίας του Θρόνου. Η Μονή Ξηροποτάμου είναι αφιερωμένη στους 40 Μάρτυρες.

 

[Giristroula]

Επόμενη εικόνα το λιμάνι της Δάφνης, View attachment afarm7.static.flickr.com_6192_6155211182_5ffbff7203.jpg όπου ξεφορτώνουν τα πλοία τους επισκέπτες των μονών και από κει και πέρα είτε με τα πόδια είτε με κάποιο άλλο μέσο διασκορπίζονται στα διάφορα μοναστήρια.
Κατόπιν, αγέρωχη φάνταζε σε υψόμετρο 200μ. από τη θάλασσα η Μονή Σίμωνος Πέτρας (Σιμωνόπετρα) View attachment afarm7.static.flickr.com_6199_6154668973_e5f021facc.jpg υψωμένη στο χείλος ενός βράχου. Η ιστορία που αναφέρεται την παράδοση σχετικά με το χτίσιμο του πολυόροφου μοναστικού φρουρίου, έχει ως πυρήνα ένα όραμα που είδε ο ερημίτης μοναχός Σίμων στη σπηλιά του, κοντά στη σημερινή τοποθεσία της μονής. Την παραμονή των Χριστουγέννων είδε ένα αστέρι που φώτιζε με θαυμαστή λαμπρότητα το βράχο όπου βρίσκεται η μονή σήμερα. Ο Σίμων ερμήνευσε το όραμά του ως ουράνια εντολή να κτίσει μία μονή στο σημείο αυτό. Δεν είχε το θάρρος να το κάνει όμως, επειδή το σημείο ήταν εξαιρετικά απομονωμένο και απόκρυμνο, και έτσι άρχισε να χτίζει κοντά στη σπηλιά του, όπου το έδαφος ήταν πιο ομαλό και ασφαλές. Κάθε νύχτα οι τοίχοι που είχε οικοδομήσει ο Σίμων την ημέρα κατέρρεαν, μέχρις ότου ξεθάρρεψε και άρχισε το έργο του στο σημείο που του είχε υποδείξει το αστέρι. Με τη βοήθεια και των άλλων μοναχών άρχισε να χτίζει πάνω από τον γκρεμό. Πολλοί από αυτούς δεν μπορούσαν να υπομείνουν τον κίνδυνο, στον οποίο ήταν εκτεθειμένοι και τελικά αποφάσισαν να παρατήσουν το έργο. Ο Σίμων τότε είπε στο διάκονο Ησαϊα να δώσει στους μοναχούς λίγο κρασί και ψωμί για το δρόμο. Καθώς ο Ησαϊας πήγαινε στο κτίριο, γλίστρησε και έπεσε στο γκρεμό. Τότε ένας άγγελος τον έσωσε και οι φίλου του, που τον νόμιζαν νεκρό, τον βρήκαν να στέκεται στην άκρη ενός βράχου, βαστώντας την κανάτα με το κρασί άθικτη στα χέρια του. Βλέποντας το θαύμα οι μοναχοί πήραν θάρρος και συνέχισαν το έργο τους και αποτέλειωσαν το μοναδικό αυτό οικοδόμημα. Ο Σίμων ονόμασε τη Μονή "Νέα Βηθλεέμ", όνομα που διατήρησε ως το 19ο αι. Το 14ο αι. η Μονή γνώρισε ημέρες ανάπτυξης και ευημερίας, που διακόπηκε ξαφνικά, όταν μία φοβερή πυρκαγιά την κατέστρεψε. Επλήγησαν όλα τα κτίρια, εκτός του οχυρωματικού πύργου που είχε κτιστεί ώστε να αντέχει σε τέτοιες καταστροφές. Οι μοναχοί κατέφυγαν εκεί για να σωθούν, παίρνοντας μαζί τους και το οστεοφυλάκιο. Κάηκαν όλα τα επίσημα έγγραφα, τα χρυσόβουλα και τα συμβόλαια της Μονής. Στα επόμενα χρόνια η Μονή ανοικοδομήθηκε με αργούς ρυθμούς με θυσίες και στερήσεις των μοναχών που αποδείχτηκαν μάταιες, γιατί αμέσως μετά την ανοικοδόμηση μια νέα πυρκαγιά κατέστρεψε τα κτίρια, με αποτέλεσμα να επέλθει η ολοκληρωτική παρακμή. Το 1792 άρχισε να ανοικοδομείται πάλι και μία τρίτη μεγάλη πυρκαγιά το 1891 την κατέστρεψε πάλι ολοκληρωτικά. Αυτή τη φορά όχι μόνο ο ναός αλλά και η βιβλιοθήκη με τους θησαυρούς της κάηκαν ολοσχερώς. Οι μοναχοί γλίτωσαν πηδώντας από ένα μικρό παράθυρο και μετά βίας κατόρθωσαν να διασώσουν μερικά ιερά λείψανα, εικόνες και επίσημα έγγραφα. Οι μεγάλες δωρεές των τσάρων της Ρωσίας, επέτρεψαν και πάλι την ανοικοδόμηση της Μονής. Το καθολικό τιμάται στη Γέννηση του Χριστού.

 

[Giristroula]

Η Μονή Γρηγορίου View attachment afarm7.static.flickr.com_6182_6155212812_79e882f773.jpg που αντικρύσαμε στη συνέχεια στέκεται πάνω στους βράχους που φτάνουν σε ύψος 30 μ. Στην τοποθεσία όπου ο κτήτορας της Μονής, Όσιος Γρηγόριος, έβαλε τα θεμέλιά της το 1345, στην αρχαιότητα πιθανόν υπήρχε ιερό αφιερωμένο στον Ποσειδώνα. Η Μονή Γρηγορίου υπέστη σημαντικές επιθέσεις από τους Τούρκους κατακτητές κατά την άλωση της Πόλης, και τελικά ερημώθηκε εντελώς, όταν οι μοναχοί της την εγκατέλειψαν το 1497. Αλλά και εδώ εμφανίστηκαν οι ευεργέτες της Βλαχίας και της Μολδαβίας που ανακαίνισαν τη Μονή και πρόσφεραν πολλά στην αναγέννηση του μοναστικού της βίου. Μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές που δέχτηκε η Γρηγορίου ήταν η φοβερή πυρκαγιά του 1761, η οποία κυριολεκτικά την κατεδάφισε. Μεγάλο μέρος των θησαυρών της κάηκε και τα περισσότερα κτίρια έγιναν στάχτη. Η Μονή ανοικοδομήθηκε χάρη Στον εξαιρετικό ζήλο του σκευοφύλακά της Ιωακείμ του Ακαρνάνα, ο οποίος λόγω της μεγάλης γενειάδας του είχε το παρατσούκλι "Μακρυγένης". Αυτός τιμάται ως ο τέταρτος κτήτορας της Μονής. Μετά το τέλος της Ελληνικής Επανάστασης ενάντια στους Τούρκους, μία νέα περίοδος κατασκευών άρχισε στη Μονή, στη διάρκεια της οποίας το μοναστικό συγκρότημα διπλασίασε την έκτασή του. Το καθολικό είναι αφιερωμένο στον Αγ. Νικόλαο.
Και η κρουαζιέρα συνεχιζόταν απολαμβάνοντας το όλο σκηνικό...την ήρεμη θάλασσα, τους γλάρους να μας ακολουθούν, τους πειρατές να μας καταδιώκουν...και εμείς μπρος ολοταχώς...σκοπός ήταν να εξερευνήσουμε όλη τη δυτική πλευρά. View attachment afarm7.static.flickr.com_6162_6154670333_83241ffc31.jpg
Φτάνοντας πια στο νότιο τμήμα της χερσονήσου έκανε την εμφάνισή της η Μονή Διονυσίου, πάνω σ' ένα απόκρυμνο βράχο. View attachment afarm7.static.flickr.com_6206_6154670959_e388f96f62.jpg Η παράδοση αναφέρει οτι ο Διονύσιος από την Καστοριά συγκέντρωσε μερικούς μοναχούς στο βράχο και αργότερα ο ίδιος κατέφυγε σε μία σπηλιά λίγο πιο ψηλά. Μία νύχτα ένα λαμπρό φως παρουσιάστηκε στον ουρανό και έλαμψε για μακρύ διάστημα πάνω το βράχο. Ο Διονύσιος ερμήνευσε αυτό το ουράνιο σημάδι ως εντολή ίδρυσης Μονής. Μεταγενέστεροι ευεργέτες της Μονής υπήρξαν οι Παλιολόγοι αυτοκράτορες Ιωάννης και Κων/νος. Κατόπιν οι βυζαντινοί ευεργέτες παραχώρησαν τη θέση τους τους ηγεμόνες της Βλαχίας και της Μολδαβίας. Το καθολικό είναι αφιερωμένο στο Γεννέσιο του Ιωάννου του Προδρόμου. Η σπουδαιότερη εικόνα της Μονής, η Παναγία του Ακάθιστου, βρίσκεται στο παρεκκλήσι του Ακάθιστου, και αποδίδεται στον Ευαγγελιστή Λουκά. Μεταξύ του Καθολικού και της Τράπεζας, με τις υπέροχες τοιχογραφίες των Αγ. Ασωμάτων και της Ουρανοδρόμου κλίμακος, σχηματίζεται μία στοά με τοιχογραφίες, οι οποίες παριστάνουν σκηνές από την Αποκάλυψη και είναι μεταξύ των πιο εντυπωσιακών και διάσημων τοιχογραφιών των αγιορείτικων Μονών.
Και επειδή μας μονοπώλησαν οι Μονές...τελευταία γι' αυτή την κρουαζιέρα ξεπρόβαλε η Μονή του Αγ. Παύλου, σε μία μικρή ράχη βράχου. View attachment afarm7.static.flickr.com_6164_6155214766_3b0a5b8e2c.jpg Η πιο πειστική ιστορία για την προέλευση του ονόματος της Μονής είναι αυτή που σχετίζεται με το μοναχό Παύλο Ξηροποταμινό, τον κτήτορα της Ξηροποτάμου, ο οποίος στα τελευταία της ζωής του, αποσύρθηκε την απομόνωση της περιοχής αυτής, για να αποσυρθεί σε πνευματικές ασκήσεις και προσευχή.
Τελικά εμάς μας κέρδισαν τα εγκόσμια... κάναμε μεταβολή, βλέποντας μόνο τη δυτική πλευρά της χερσονήσου του Αγ. Όρους και αρκετά μακριά πια από τις ακτές πήραμε το δρόμο της επιστροφής κι σιγά σιγά αντικρύσαμε την Ουρανούπολη!

 

[Giristroula]

Όταν φτάσαμε στην Ουρανούπολη, η ώρα είχε πάει 2μμ, οπότε ζητούσαμε απεγνωσμένα μία παραλία για μπάνιο. Κάπου είχα διαβάσει για την Κομίτσα, μία παραλία για ψαγμένους...και επειδή ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία, ξεκινήσαμε να την επισκεφτούμε. View attachment afarm7.static.flickr.com_6179_6175890732_a53236d15c.jpg Από την Ουρανούπολη, απέχει 8 χιλ. βατού χωματόδρομου, αλλά όταν φτάνει κανείς εκεί, αποζημιώνεται...Πρόκειται για αρκετά μεγάλη παραλία, που το πράσινο την περικυκλώνει και φτάνει μέχρι τη βόρεια πλευρά του Αγ. Όρους. Σ' ένα κομμάτι της υπάρχουν πολλές σκηνές και τροχόσπιτα. Ξαπλώσαμε τις κορμάρες μας στην παραλία και κολυμπήσαμε. Όταν μας έκοψαν πείνες άγριες και μας ξεσήκωσε η μυρωδιά ψητού από παρακείμενη καντίνα, τα μαζέψαμε και καθίσαμε για μεσημεριανό φαγητό. Όλα ήταν τόσο πρόχειρα φτιαγμένα...μα και τόσο όμορφα...μεγάλοι πάγκοι για τραπέζια και πλαστικές καρέκλες, κάρβουνα αναμμένα και σουβλάκια που ψηνόταν, μπύρες πολύ παγωμένες για να σβήσουν τη δίψα μας, πατάτες τηγανητές και χωριάτικη!Τι άλλο να θες σε ένα τόσο όμορφο περιβάλλον; Εγώ προσωπικά αισθανόμουν βασίλισσα...Γεμίσαμε ενέργεια, ξεκουραστήκαμε και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Περάσαμε ξανά από την Ουρανούπολη και συνεχίσαμε για το δωμάτιο, προκειμένου να ξαποστάσουμε. Το βραδάκι επισκεφτήκαμε το γειτονικό οικισμό Ν. Ρόδα, όπου τύχαινε εκείνη τη μέρα να έχει καποιο πανηγύρι και γινόταν χαμός. Κάναμε βόλτα στον παραλιακό πλακόστρωτο δρόμο, χαζέψαμε στους δεκάδες πάγκους με λογής λογής πράγματα και μία μυρωδιά από λουκουμάδες μας φώναζε πάλι...τι να κάναμε να αντιστεκόμασταν ;Που τέτοιο πράγμα...Καθίσαμε και τους απολαύσαμε! Παραδομένοι από την κούραση της ημέρας αυτής, επιστρέψαμε και κοιμηθήκαμε σαν πουλάκια...

Πέμπτη μέρα

Και αυτή η μέρα ξεκίνησε πάλι με πρωϊνό στην όμορφη βεράντα. Στη συνέχεια ετοιμάσαμε τις βαλίτσες, τις φορτώσαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε για Ιερισσό. Την ημέρα αυτή κάναμε λίγα παραπάνω πέρα δώθε, για να συνδυάσουμε κάποιες δραστηριότητες, άλλα άξιζε τον κόπο. Στην Ιερισσό κάναμε μία βόλτα στον παραλιακό δρόμο με την τεράστια αμμώδη παραλία και το υπαίθρειο ενυδρείο, όπου ζούνε ψάρια, οστρακοειδή και θαλασσινά από τον κόλπο της Ιερισσού, και καθίσαμε για ένα καφέ σε κάποια από τις πολλές καφετέριες. Στις 11 πήγαμε στο Κέντρο πολιτισμού, όπου είδαμε δύο τρισδιάστατες ταινίες, μία για τον θαλασόκοσμο και ένα οδοιπορικό για το Αγ. Όρος. Κόστος και για τις δύο 10 Ε. Οι τρισδιάστατες ταινίες είναι κάτι το διαφορετικό, νιώθεις πως όλα αυτά που δείχνουν διαδραματίζονται δίπλα σου, σα να συμμετέχεις και συ. Απλά το εισιτήριο ήταν λίγο τσουχτερό αναλογικά με τη διάρκεια της προβολής που σε κάθε ταινία ήταν βαριά βαριά 30 λεπτά. Στο οδοιπορικό του αγ. Όρους είχε περισσότερο κόσμο και ειδικά γυναίκες, καθώς είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να περιηγηθούν στη μοναστική πολιτεία. Με τα γυαλάκια που μας έδωσαν περπατούσαμε και μεις νοερά μέσα στα καλντερίμια, δίπλα στους μοναχούς, χαζεύαμε τις τοιχογραφίες και ανάβαμε κεράκι. Νομίζω οτι αξίζει να αφιερώσει ένας επισκέπτης χρόνο σε μία τέτοια δραστηριότητα.
Όταν τελείωσαν οι ταινίες, κατευθυνθήκαμε προς την Τρυπητή και πήραμε το καραβάκι για την Αμμουλιανή, το μόνο κατοικημένο νησί της Χαλκιδικής. Δρομολόγια είχε κάθε μισή ώρα και η διάρκεια της διαδρομής ήταν 15 λεπτά. Η τιμή του εισιτηρίου για τους επιβάτες ήταν 2 Ε και 10 Ε/ αμάξι, μόνο για τη μία διαδρομή. Εγώ, για να πω την αμαρτία μου, σε αυτό το ταξίδι έμαθα για το νησάκι αυτό. Έχει όμορφες παραλίες, ταβερνάκια, πράσινο, ψαράδες και καϊκια, ενοικιαζόμενα δωμάτια. Έχει 600 μόνιμους κατοίκους, πολλοί από αυτούς είναι πρόσφυγες που ήρθαν από το Μαρμαρά μετά την καταστροφή του 1922. Έχει 3-4 παραλίες και τη Χώρα. Έτσι ξεκινήσαμε από την παραλία Καραγάτσια, που είναι ένας μικρός όρμος με φτελιές (καραγάτσια) και περιβάλλεται από βουνά. View attachment afarm7.static.flickr.com_6179_6175358939_f25facf98d.jpg Με τα ζόρια, βρήκαμε κάποιες ξαπλώστρες άδειες και αράξαμε. Το κολύμπι ήταν απολαυστικό, νερά διαυγή, ήρεμα και πεντακάθαρα. Μία μικρή καντίνα εκεί πάνω στην παραλία προμήθευε τον κόσμο με νερά και καφέ. Επόμενη εξερεύνηση, οι Αλυκές που έχουν κάνει το νησάκι της Αμμουλιανής, πόλο έλξης για τους επισκέπτες. View attachment afarm7.static.flickr.com_6155_6175887734_a98c52096f.jpg Πρόκειται για μία μεγάλη παραλία, με λευκή ψιλή άμμο, καθαρά νερά και απάνεμη. Έχει οργανωμένο τμήμα, με ομπρέλες και ξαπλώστρες, καντίνα, καφετέρια και κάμπιγκ. Μία βουτιά καλή και αρκετό κολύμπι το κάναμε και κει και πραγμτικά δε θέλαμε να φύγουμε...Ήταν απογευματάκι, έπρεπε να γευματίσουμε και να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Περάσαμε από ακόμη μία παραλία , τον Αγ. Γεώργιο, κάναμε και κει μία βουτιά και μετά κατεβήκαμε στη Χώρα για να βρούμε ταβερνάκι για φαγητό. Μετά από μικρή περιήγηση και προταση κάποιου ντόπιου, πήγαμε στο Τζανή για το γεύμα μας. Γύρω στις 7.30 το βραδάκι, πήραμε το πλοίο της επιστροφής προς Τρυπητή. Ο ήλιος άρχισε να πέφτει και έδινε ωραία χρώματα στο νησί. View attachment afarm7.static.flickr.com_6154_6175362133_2ccdb20398.jpg Με αυτή την εικόνα το αποχαιρετήσαμε και ξεμακρύναμε. Το δρομολόγιο της μέρας εκείνης προέβλεπε διανυκτέρευση στο Ν. Μαρμαρά, οπότε είχαμε τουλάχιστον μία ωρίτσα δρόμο, ως τον προορισμό μας. Έτσι, με ωραία μουσικούλα και αναπόληση, φτάσαμε σιγά σιγά στο Ν. Μαρμαρά γύρω στις 9.30 και αναζητούσαμε το δωμάτιο μας, το οποίο εντοπίσαμε μετά κόπων και βασάνων, διότι ήταν στην αντίθετη κατεύθυνση, από όπου μπήκαμε και με τους τόσους μονόδρομους που έχει το χωριό ταλαιπωρηθήκαμε...Τέλος καλό, όλα καλά...Γλυκό μπανάκι κι τέζα...δυνάμεις ΕΞΑΝΤΛΗΘΗΚΑΝ!

 

[pattyyy]

Τι όμορφη και γεμάτη μέρα! Μας την περιγράφεις υπέροχα!

 

[Giristroula]

Έκτη μέρα

Μετά από 10ωρο ύπνο, τα μάτια άνοιξαν, τα πουλάκια κελάηδησαν, το φως μπήκε από τις γρίλιες και μεις όλο ζωή, ξεκινήσαμε τα σχέδια για τη μέρα που θα ακολουθούσε. Το μπαλκόνι αυτού του δωματίου ήταν ανατολικό, οπότε το πρωϊ δε μπορούσαμε με τίποτα να απολαύσουμε εκεί το πρωϊνό μας. Το δωμάτιο δεν είχε κανένα εξοπλισμό-κουζινάκι, σκεύη κλπ-και έτσι φάγαμε κάτι φρούτα που είχαμε για τις απαραίτητες βιταμίνες και ξεκινήσαμε...κάπου θα πίναμε και το γνωστό τονωτικό μας ρόφημα...
Πήγαμε μία βόλτα το Ν. Μαρμαρά, ήταν 10 το πρωϊ και δεν είχε ιδιαίτερη κίνηση.

Τα μαγαζιά εκείνη την ώρα άνοιγαν και παντού υπήρχαν φορτηγάκια που ανεφοδίαζαν τα εστιατόρια και τα καφέ με τα απαραίτητα τρόφιμα. Η ζέστη εκείνη την ώρα ήταν αφόρητη και ο ήλιος μας βάρεσε απότομα το κεφάλι. Αποφασίσαμε να αφήσουμε για το βραδινό μας περίπατο το Ν. Μαρμαρά και να συνεχίσουμε για το Π.Καρράς.
Σε 5' με το αμάξι φτάσαμε στην είσοδο του συγκροτήματος, όπου πληρώσαμε 3Ε, ποσό που δεν εξαργυρωνόταν εντός, είτε με καφέ είτε με κάποια αγορά. Μπήκαμε στον κυρίως χώρο και αρχικά μας κέρδισε η πλούσια φύση. Πεύκα παντού που εναλλασόταν με ελαιόδεντρα και αμπελώνες, γι' αυτό και κει μέσα υπάρχει ένα από τα πιο σύγχρονα οινοποιεία στην Ελλάδα. Αρχικά όλη αυτή η περιοχή των 18000 στρ. ήταν μοναστηριακή ιδιοκτησία και αγοράστηκε από το Γιάννη Καρρά στα τέλη της 10ετίας του 1960. Η κατασκευή του συγκροτήματος άρχισε το 1973, δημιουργώντας επανάσταση στα τότε τουριστικά δεδομένα και βάζοντας τις βάσεις για την ανάπτυξη της Σιθωνίας. Οδηγώντας αργά περάσαμε από το γήπεδο γκολφ και συνεχίζοντας φτάσαμε στα συγκροτήματα Μελίτων, Σιθωνία και Village Inn. Τα δύο πρώτα μοιάζουν με πλοίο. View attachment afarm7.static.flickr.com_6167_6178773930_dc49172bdf.jpg Παρκάραμε στο πάρκιγκ της Μαρίνας και βολτάραμε χαζεύοντας τα πολύ όμορφα σκάφη. Λίγο αργότερα πέρασε από το χώρο της μαρίνας το τρενάκι που κάνει δωρεάν τουρ σε όλο το χώρο του Π.Καρράς. Χωρίς να χάσουμε ευκαιρία, ανεβήκαμε. Περάσαμε από όλη της περιοχή της μαρίνας με τα πολυτελή σκάφη αναψυχής, τα τουριστικά μαγαζάκια και τις ταβέρνες, όπου αυτή την ώρα δεν κυκλοφορούσε ψυχή.

Κατευθυνθήκαμε προς την οργανωμένη παραλία Κόχι, στην οποία αρκετοί έπαιρναν το πρωϊνό τους μπάνιο με θέα τον όμορφο Ν. Μαρμαρά. Επειτα, περάσαμε από μία πανέμορφη, καταπράσινη διαδρομή με πεύκα, για να φτάσουμε τελικά το οινοποιείο, όπου κάναμε μία μισάωρη στάση για γευσιγνωσία και αγορά κρασιών. Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, μέσα από επίσης καταπράσινη διαδρομή. Επόμενη εικόνα το γήπεδο του γκολφ

και του τένις κλάμπ και τέλος τα ξενοδοχεία Μελίτων και Σιθωνία. Κατεβήκαμε έξω από το Μελίτων και μπήκαμε να δούμε τους εσωτερικούς χώρους. Ρίξαμε μία ματιά τη ρεσεψιόν και βγήκαμε στην πίσω πλευρά, όπου είχαν δημιουργήσει έναν επίγειο παράδεισο.

Πολλές μικρές πισίνες, βραχάκια, διάφορες κατασκευές, μπιτσ μπαρ, ξαπλώστρες κι ομπρέλες, καφετέρια σε μία μεγάλη βεράντα και στο τέλος κοντά στη θάλασσα ένα εστιατόριο self servise. Οι ένοικοι του ξενοδοχείου απολάμβαναν με χαρά είτε την πισίνα, είτε τη θάλασσα, έπιναν καφέ ή είχαν βάλει τις κορμάρες τους για ψήσιμο...Το Σιθωνία είχε πιο ωραίους εσωτερικούς χώρους, με πολλά σαλόνια, ένα τεράστιο χώρο εστιατορίου με βεράντα, καταστήματα με ρούχα και κοσμήματα και βεβαίως το γνωστό καζίνο. Στον εξωτερικό χώρο είχαν φτιάξει νεροτσουλήθρες και μία τεράστια πισίνα.

Μετά από αυτό το τουρ στο Π.Καρράς πήραμε το αμαξάκι μας και βουρ για μπάνιο, η ώρα είχε πάει 2.
Σκοπός ήταν να επισκεφτούμε τις παραλίες Αρετές και Τριστινίκα, οπότε κατευθυνθήκαμε προς το νότιο τμήμα κι στρίψαμε δεξιά προς Τριτινίκα. Μετά από λίγο βρήκαμε πινακίδα που οδηγούσε προς Αρετές και την ακολουθήσαμε. Ρίξαμε μία βουτιά στις Αρετές,

που από φωτό φαινόταν πιο ωραία, και γυρίσαμε πίσω για να πάμε προς Τριστινίκα.

Εκεί κάναμε μία στάση για καφέ σε ένα πολύ όμορφο έθνικ μπαράκι, χρωματιστό με αιώρες και ξύλα από το Περού και την Αφρική και καθίσαμε αρκετά στη δροσιά του, τόσο που βαρεθήκαμε να ξανακολυμπήσουμε, μιας και είχε αρκετο κύμα.

Απολαύσαμε τον καφέ μας και το χαρούμενο περιβάλλοντα χώρο και συνεχίσαμε για ακόμη πιο νότια.
Επόμενη στάση στην Τορώνη. Πρόκειται για τουριστικό οικισμό με μεγάλη αμμώδη παραλία και κλειστό κόλπο μετά τον οικισμό.

Στην άκρη της παραλίας υπάρχει και το κάστρο της Ληκύθου.

Ό κόσμος λιαζόταν και κολυμπούσε και πολλά τροχόσπιτα είχαν συγκεντρωθεί σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Για μπάνιο είχαμε κλείσει αυτή τη μέρα, οπότε συνεχίσαμε νοτιότερα και σταματήσαμε για φαγητό, η ώρα ήταν ήδη 5, στο Πόρτο Κουφό, που έμεινε στην καρδιά...Ένα μέρος ονειρικό...σαν δύο προστατευτικά μπράτσα τα απόκρυμνα βράχια κλείνουν μέσα τους το λιμάνι, αφήνοντας ένα άνοιγμα, περίπου 300μ και συνθέτουν ένα από τα πιο εντυπωσιακά τοπία της Χαλκιδικής.

Το Πόρτο Κουφό ήταν ο αρχαίος Τορωναίος λιμήν, το πιο μεγάλο και ασφαλές λιμάνι στη βόρεια Ελλάδα κι αναφέρεται και από το Θουκυδίδη. Από την αρχαιότητα ονομαζόταν Κωφός λιμήν, γιατί όποιος βρίσκεται μέσα στον κόλπο, δεν ακούει καθόλου τη βουή της θάλασσας, όπως δε θα την άκουγε κι ένας κουφός. Τριγύρω από την παραλία είναι χτισμένα πολλά μικρά ξενοδοχεία, όπου παραθερίζουν πολλές οικογένειες. Αφού περιηγηθήκαμε και είδαμε και το μνημείο-ελικόπτερο που θυμίζει τη συντριβή του Σινούκ, όπου επέβαινε ο πατριάρχης Αλεξανδρείας και 16 άτομα που πήγαιναν στο αγ. Όρος το Σεπτέμβρη 2004, φτάσαμε στην άκρη του λιμανιού και ανακαλύψαμε το Δελφίνι, ένα όμορφο ταβερνάκι με τραπεζάκια πάνω στη θάλασσα.

Στρωθήκαμε κι απολαύσαμε το γεύμα μας...Τέτοια μαγεία, δεν περιγράφεται με λόγια, τέτοια ηρεμία, δεν την έχετε αισθανθεί...που και που ακουγόταν μόνο ο θόρυβος από κάποιες βάρκες που είτε ερχόταν μέσα στο λιμανάκι είτε αναχωρούσαν...για να φύγουμε άρχισε να βραδιάζει...
Επιστρέψαμε στο Ν. Μαρμαρά, κάναμε το μπάνιο μας, βάλαμε τα καλά μας και βγήκαμε για τη βραδινή μας βόλτα.

Περπατήσαμε αρκετά και καθίσαμε για ποτό στο μπαράκι Νότος, δίπλα ακριβώς στη Δωδώνη.Έτσι τελείωσε και αυτή η όμορφη μέρα...

 

[Giristroula]

Έβδομη Μέρα

Με τόσα και με τόσα φτάσαμε κιόλας στην έβδομη μέρα. Ο χρόνος είχε ήδη αρχίσει να μετράει αντίστροφα...Περνούσαμε πολύ όμορφα με γεμάτο πρόγραμμα και δε θέλαμε να τελειώσει...η εκδρομή!
Φορτώσαμε τις βαλίτσες στο αμάξι και ξεκινήσαμε. Στάση για πρωϊνό καφέ στον ορεινό Παρθενώνα, που απέχει κάτι λίγα χιλιόμετρα από το Ν. Μαρμαρά. Οδηγώντας σιγά στο φιδογυριστό δρόμο και απολαμβάνοντας το δάσος και τους ελαιώνες φτάσαμε και παρκάραμε στην κεντρική πλατεία. Πολύ μικρό χωριό, μα τόσο συμπαθητικό! Μόνιμοι κάτοικοι μόνο 4, καμιά 15αριά σπίτια και 2-3 ξενώνες. Άλλα σπίτια ήταν εγκαταλελειμένα και άλλα συντηρημένα τόσο όμορφα που τα ζήλευες. Τα έχουν αγοράσει είτε Θεσσαλονικείς για τα ΣΚ και τις διακοπές τους είτε άνθρωποι από το εξωτερικό. Στην πλατεία υπάρχει ένα καφενεδάκι ανοιχτό όλο το χρόνο και η εκκλησία του Αγ. Στεφάνου με τις υπεραιωνόβιες βελανιδιές. έχει κηρυχθεί παραδοσιακό χωριό από το 1978 και για πολλούς είναι το ωραιότερο της Χαλκιδικής.Αφού περιηγηθήκαμε, καθίσαμε σε τραπεζάκι κάτω από τον ίσκιο μίας ελιάς στην πλατεία και παραγγείλαμε καφέ με κολατσιό χωριάτικο...τυρί, ψωμί, ντομάτα...θες καλύτερο πρωϊνό;Μας άρεσε τόσο πολύ το περιβάλλον και η δροσιά που αράξαμε για αρκετή ώρα!
Ήρθε η ώρα για παραλία και γι' αυτό φύγαμε από τον Παρθενώνα και πήγαμε στα Λαγόμανδρα για μπάνιο. Μία παραλία ζωσμένη από το πευκοδάσος που έφτανε ως την ακτή. ΄Ήτανε γύρω στη μία και ήδη είχε πολύ κόσμο. Ολόκληρες οικογένειες πιάσανε από ένα πεύκο και είχαν απλώσει την πραμάτεια τους...άλλος έπαιζε, άλλος κοιμότανε, άλλος έτρωγε, άλλος κολυμπούσε...Εμείς ξαπλώσαμε κάτω από τη παχιά σκιά ενός πεύκου, δίπλα σε άλλους, όλοι είμασταν μία ωραία παρέα και αργότερα πήγαμε για μπάνιο. Τα νερά γαλαζοπράσινα και πεντακάθαρα. Απέναντι καμάρωνε το νησάκι Κέλυφος που μοιάζει με καβούκι χελώνας. Νομίζω πως αυτή η παραλία ήταν από τις ωραιότερες σε αυτό το ταξίδι.
Τη δεύτερη βουτιά την κάναμε στην Καλόγρια, που και αυτή είναι από τις πιο γνωστές και όμορφες παραλίες της Χαλκιδικής. Φτάσαμε στην παραλία και παρκάραμε στο πάρκιγκ. Είχε δύο μπιτσ μπαρ και κάποιο χώρο για να απλώσεις ελεύθερα την πετσετούλα σου. Από τα τόσα μπάνια κοντέψαμε να βγάλουμε λέπια...
Στ συνέχεια αφήσαμε τις θάλασσες και πήραμε τα βουνά...Ανεβήκαμε στη Νικήτη που είναι ιστορικός οικισμός, χτισμένος ανάμεσα σε δύο ρεματιές, με πολλά τρεχούμενα νερά, πλατάνια, πολύ ανηφορικά δρομάκια, πετρόχτιστα σπίτια. Για να φτάσουμε στον Αγ. Νικήτα, που βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του χωριού, βογκήξαμε με τις ανηφόρες και τις στενωσιές. Από τον Αγ. Νικήτα, η θέα ήταν υπέροχη προς το χωριό και ως την παραλία της Νικήτης και τη θάλασσα.
Μετά από όλα αυτά πεινάσαμε και κατεβήκαμε στην παραλία Νικήτης για φαγητό. Είχε πολλά καφέ, εστιατόρια, φαστ φουντ. Επιλέξαμε ένα εστιατόριο και απολαύσαμε μαγειρευτά φαγητά.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας προς την ανατολική πλευρά της Σιθωνίας και επισκεφτήκαμε τον Αγ. Νικόλαο. Πρόκειται για πολύ γραφικό οικισμό με μία όμορφη κλειστή πλατεία και πέτρινα σπίτια. Καθίσαμε στην πλατεία για τον απογευματινό μας καφέ. Γύρω γύρω είχε πολλά καφενεία και ταβερνάκια και τα παιδιά έπαιζαν με ασφάλεια γιατί δεν περνούσαν αυτοκίνητα. Από την πλατεία ξεκινούσαν ακτινωτά σοκάκια μέσα από τα οποία μπορούσες να περιηγηθείς στο χωριό.
Επόμενη στάση για φωτογραφίες μόνο στην παραλία Τρανή Αμμούδα. Ήταν ήδη σούρουπο, είχαμε φάει αργά και δεν είμασταν για μπάνιο. Απλά θαυμάσαμε ακόμη μία μεγάλη παραλία της Χαλκιδικής.
Περάσαμε από το επίνειο του Αγ. Νικολάου, τον Όρμο της Παναγιάς, ένα γραφικό ήσυχο λιμανάκι με αρκετά εστιατόρια και καφέ πάνω στο κύμα και συνεχίσαμε για τη Βουρβουρού, όπου θα κάναμε 2 διανυκτερεύσεις.
Στο δρόμο μας σταματήσαμε για λίγο στο Λιβάρι, μία μακριά πευκόφυτη γλώσσα, που μπαίνει μέσα στη θάλασσα και σχηματίζει μία μικρή λιμνοθάλασσα. Το τοπίο είναι μοναδικής φυσικής ομορφιάς. Την ώρα εκείνη είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει και δε βλέπεμε και τόσο καλά ώστε να πάμε να περπατήσουμε στη λωρίδα γης κυκλώνοντας τη λιμνοθάλασσα. Ο,τι είδαμε, το είδαμε από το δρόμο.
Φτάσαμε στη Βουρβουρού και τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, που βρισκόταν πάνω σε ένα λόφο με πανοραμική θέα στη Βουρβουρού και στο απέναντι νησάκι. Ψόφιοι πια, από όλη την κούραση της ημέρας, χαλαρώσαμε στη βεράντα!

 

[Giristroula]

Όγδοη Μέρα

Ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε την εκδρομή μας με πρωϊνή μπουγάτσα στον Ίκαρο και καφέ ακριβώς δίπλα στο Μάγκο με τον ωραίο κήπο και την πισίνα. Χαλαρώσαμε σε κάτι ωραίους καναπέδες και απολαμβάναμε τις διακοπές μας. Η Βουρβουρού δε μπορώ να πω πως μου άφησε και ιδιαίτερη εντύπωση, παρόλου που είχα ακούσει από πολλούς καλά λόγια. Πρόκειται για ένα ήσυχο μέρος για οικογενειακές διακοπές. Διασχίζοντας τον κεντρικό δρόμο από τη δεξιά και την αριστερή πλευρά του υπήρχαν περιποιημένα ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια, με όμορφους κήπους με λουλούδια και γκαζόν, ταβερνούλες, αυτά...πάνω στην παραλία δεν είδα να έχει ιδιαίτερη κίνηση ούτε τουριστικά μαγαζιά. Εκείνη τη μέρα έτυχε να έχει και 8 μποφώρ και η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη.
Μετά τον καφέ μας στο Μάγκο συνεχίσαμε προς τα νότια, περνώντας από τον οικισμό των καθηγητών του ΑΠΘ, όπου θαυμάσαμε ωραία σπίτια μέσα το πευκοδάσος. Πρόκειται για αραιοκατοικημένη περιοχή κι αυτό ήταν που μου άρεσε ιδιαίτερα.
Συνεχίζοντας για το κάμπιγκ του Αρμενιστή, είδαμε αριστερά μας το μνημείο προς τιμή των 3 αεροπόρων που σκοτώθηκαν το Φλεβάρη του 1995 στο βουνό Ίταμος.
Φτάσαμε στον Αρμενιστή και ευτυχώς βρήκαμε χώρο για πάρκιγκ κοντά την είσοδο. Δώσαμε μία ταυτότητα και μπήκαμε στο χώρο. Μιλάμε για το μεγαλύτερο κάμπιγκ της Ελλάδας σε 120 στρ. δάσους που το καλοκαίρι συγκεντρώνει 2000 επισκέπτες. Φτιάχτηκε το 1981 και έχει 150 ατομα προσωπικό. Σε κάποια σημεία υπήρχαν στημένες σκηνές και σε κάποια άλλα τροχόσπιτα.

Όλος ο κόσμος χαιρόταν τον ήλιο και τις διακοπές του. Προχωρήσαμε προς την παραλία,

αλλά το κύμα μας απέτρεψε και έτσι φύγαμε προς τις Καβουρότρυπες, την αγαπημένη παραλία πολλών.
Για να κατεβεί κανείς στις καβουρότρυπες δεν υπάρχει πινακίδα. Παει ρωτώντας...Εμείς πήγαμε ως το Πλατανίτσι και γυρίσαμε πίσω. Με σημάδι κάτι κάδους, μετά από σχετικές οδηγίες, βρήκαμε την παραλία. Τα βράχια σχηματίζουν πραγματικό υπερθέαμα, δημιουργώντας 6 όρμους.

Τα νερά είναι τιρκουάζ και η άμμος ολόλευκη.

Το σήμα κατατεθέν σε αυτή την παραλία είναι μία τεράστια βράχινη γοργόνα, που κείτεται ξαπλωμένη πλάι στο νερό.

Την έχει σκαλίσει κάποιος ντόπιος καλλιτέχνης. Στους περισότερους όρμους δεν υπάρχει ακτή για να καθίσουν οι επισκέπτες, αλλά μικρά και μεγάλα βράχια. Είχε πλάκα γιατί σαν τα κατσίκια πηδούσαμε από τον ένα βράχο στον άλλο. Εκεί έκοβε λίγο η θαλασοταραχή και κολυμπήσαμε αρκετά.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και φτάσαμε στη Σάρτη, έναν οικισμό με 1000 κατοίκους. Μέχρι το 1960 λέει, η επικοινωνία γινόταν μόνο δια θαλάσσης. Τώρα υπάρχει ασφαλτόδρομος και τουρισμός. Η Σάρτη μας άρεσε έτσι όπως την είδαμε από το δρόμο, πριν ακόμη φτάσουμε. Φαίνεται μεγάλο μέρος από μακριά και ακόμη μεγαλύτερη η παραλία που απλώνεται μπροστά τον οικισμό με τα βαθυπράσινα νερά να τη σκιάζουν από πάνω.

Βολτάραμε μέχρι να βρούμε κάπου να καθίσουμε για φαγητό. Τελικά στρωθήκαμε το Μ.Αλέξανδρο και ήπιαμε ουζάκι!
Επόμενο τουρ στο χωριό Συκιά και κατόπιν στη Σκάλα Συκιάς με την υπέροχη, τεράστια, αμμουδερή παραλία. Ήταν η ώρα του ηλιοβασιλέματος και τα πάντα γύρω μας είχανε πάρει ένα πολύ όμορφο χρώμα.

Φτάσαμε ως την άκρη και καθίσαμε στο Αλάτι για τον απογευματινό μας καφέ. Και εκεί, όπως και στο Πόρτο Κουφό, είχε φοβερή ησυχία και γαλήνη.

Μείναμε ώσπου σουρούπωσε για τα καλά και έπειτα πήραμε το δρόμο της επιστροφής προς τη Βουρβουρού. Τόσο όμορφα τελείωσε και αυτή η μέρα...

 

[ELGEO2]

γιωτα , σε πολύ γρήγορους ρυθμούς τα είδατε ολα ..οσο αφορά την τελευταία φωτο στο αλάτι θα πω οτι ...εκει πέφτει το ρεμα και δημιουργειται έλος και ειναι .........χώρος που δεν πλησιάζεται απο τους ...γνώστες .
ενημερωτικα ακριβως απεναντι στην φωτογραφια στην θεση αλατι ειναι οι υπεροχες παραλιες τουρκολιμανο , κληματαρια και λιγο πιο μακρυα τα τηγανια οπου γυριστηκε η ταινια μια μελισσα τον αυγουστο και η παραλια κριαριτσι .
επισης αριστερα της φωτο απο το αλατι ειναι οι παραλιες γριαβας , βαλτι και αγριδια .

 

[Giristroula]

Ένατη μέρα

Σαν τα γυφτόπουλα φορτώσαμε πάλι το αμάξι και ξεκινήσαμε με τελικό προορισμό το πρώτο πόδι.
Πρώτη μας στάση η Μονή Ορμύλιας, που είναι το μεγαλύτερο μοναστήρι στην Ελλάδα, με πάνω από 100 μοναχές. Προσκυνήσαμε σ' ένα μικρό εκκλησάκι και κατόπιν κάτω από τη σκιά ενός μεγάλου δέντρου κεραστήκαμε λουκουμάκι και ξεδιψάσαμε με δροσερό νερό από κοντινή πηγή. Οι μοναχές πολύ φιλικές καλωσόριζαν τον κόσμο και τους ενημέρωσαν σχετικά με τη Μονή.
Συνεχίσαμε την εκδρομή μας προς τα Ν. Μουδανιά, με σκοπό να επισκεφτούμε τρία μουσεία. Τα Ν.Μουδανιά κατοικήθηκαν από πρόσφυγες, όπως και όλες οι περιοχές που στην τωρινή τους ονομασία φέρουν τη λέξη "Νέος" ή "Νέα". Πάνω σε ένα λόφο, δεσπόζει η τεράστια εκκλησία της Παναγίας της Κορυφινής.
Πρώτη επίσκεψη είχε προγραμματιστει να γίνει στο Μουσείο Αλιευτικών Σκαφών και Εργαλείων, όπου μπορεί κανείς να ανακαλύψει τις παλιές και σύγχρονες τεχνικές αλιείας, εργαλεία ψαρέματος, ναυσιπλοϊας, μικρογραφίες αλιευτικών σκαφών και την εξαιρετική μαγεία του βυθού. Σε ιδιαίτερο σημείο της έκθεσης εκτίθενται αλιευτικά αντικείμενα που έφεραν οι πρόσφυγες από τις αλησμόνητες πατρίδες, καθώς και εκείνα που χρησιμοποίησαν κατά την εγκατάστασή τους στη νέα πατρίδα.Επίσης έχει μία συλλογή από κοχύλια 50 ετών και ένα μουδανιώτικο αλιευτικό σκαρί, φτιαγμένο από Καραγάτσι. Το μουσείο είναι το μόνο του είδους του στην Ελλάδα και ανήκει στο Δήμο. Αν βρεθείτε εκεί, αξίζει τον κόπο να αφιερώσετε λίγο χρόνο σε αυτό το μουσείο.
Ακριβώς δίπλα του βρίσκεται το λαογραφικό μουσείο της περιοχής,

όπου εκτίθενται συλλογές από γεωργικά και κτηνοτροφικά εργαλεία, παλιές φωτογραφίες, αξιόλογα υφαντά φτιαγμένα με μεράκι στον αργαλειό, παλαιά ραδιόφωνα, παραδοσιακές φορεσιές και κεντήματα κ.α

Σκοπός της συλλογής αυτής είναι να διαφυλάξει την παράδοση και την ιστορία των προσφύγων. Στον εξωτερικό χώρο έχουν τοποθετήσει ένα καραβάκι, ένα καρο και έχουν φτιάξει ένα πηγάδι. Σε μία άλλη γωνιά, το μικρό εκκλησάκι του Αγ. Αβερκίου, φέρνει στη μνήμη την εκκλησία του Αγίου, πολιούχου των Ελιγμών της Μ.Ασίας και διατηρεί τη θρησκευτικότητα των προσφύγων που κληροδοτήθηκε στα παιδιά και τα εγγόνια.
Αφού τελειώσαμε την επίσκεψή μας στο λαογραφικό μουσείο, περάσαμε ακριβώς δίπλα, όπου υπάρχει η προσομοίωση μίας προσφυγικής κατοικίας του 1925.

Όταν ήρθαν οι πρώτοι πρόσφυγες ζούσαν με πρωτόγονο τρόπο, σε αντίσκηνα, χωρίς θέρμανση, μόνο με μαγκάλια, χωρίς φωτισμό, μόνο με γκαζόλαμπες, δίχως ιατρική περίθαλψη, μόνο με πρακτικά φάρμακα και τέλος χωρίς νερό. Το 1925 τους παραδόθηκαν οι πρώτες προσφυγικές κατοικίες, 300 στον αριθμό. Τα σπιτάκια αυτά αποτελούνταν από μία μικρή βεράντα, ένα πρόχειρο δωμάτιο (αντρέ), ένα υπνοδωμάτιο (κάμαρα) και μία χαμηλοτάβανη κουζινούλα. Σε αυτήν ένας νεροχύτης με μία σωλήνα, για να φεύγουν τα νερά έξω στο μπαχτσέ, ένα μουσουλούκι (τενεκεδένιο δοχείο με βρυσούλα) και ένα καζάνι για να ζεσταίνουν νερό για μπάνιο και πλύσιμο ρούχων.Από πάνω είχε κεραμίδια. Έτσι ακριβώς ήταν το σπιτάκι αυτό που έφτιαξαν το 2006, ως ανάμνηση των παλιών προσφυγικών κατοικιών, που ελάχιστες σώζονται σήμερα. Το αντίγραφο αυτό ήταν φτιαγμένο με μεράκι και διακοσμημένο με πολύ γούστο με κεντήματα και υφαντά της εποχής.
Αφού πήραμε αρκετή δόση από την ιστορία και την παράδοση, αφήσαμε για λίγο τα Ν. Μουδανιά και κατευθυνθήκαμε προς τα Πετράλωνα, με σκοπό να επισκεφτούμε το σπήλαιο των Πετραλώνων και το Ανθρωπολικό μουσείο που βρίσκεται δίπλα του.

Το σπήλαιο βρίσκεται στους δυτικούς πρόποδες του όρους Κατσίκα, λίγο έξω από τα Πετράλωνα, σε απόσταση 20 χιλ. από τα Ν.Μουδανιά. Αφήσαμε το αμάξι στο πάρκιγκ και ανεβήκαμε στο σπήλαιο με το λεωφορείο του δήμου, δωρεάν. Σε λίγη ώρα ξεκίνησε και η ξενάγηση που διήρκησε 20' τρέχοντας και δεν κατάλαβα...γιατί τόση βιασύνη...Λίγο να προσέχεις να μη πέσεις κάτω από την υγρασία και τα σκαλιά, λίγο να τρέχεις για να μη χάσεις το γκρουπ, δε βλέπεις και πολλά πράγματα. Εκεί βρέθηκε ένα ανθρώπινο κρανίο ηλικίας 250.000 ετών που ανήκε σε έναν άνδρα 30-35 χρονών, ηλικιωμένο δηλαδή, αν σκεφτεί κανείς οτι ο ΜΟ ζωής τότε ήταν τα 25 χρόνια. Επίσης βρέθηκαν και οστά ζώων, πράγμα που σημαίνει οτι το σπήλαιο χρησιμοποιούνταν ως καταφύγιο εδώ και 700.000 χρόνια. Εισιτήριο δεν πληρώσαμε, δε κατάλαβα το γιατί, κάτι μας είπανε, αλλά δεν το θυμάμαι. Πάντως το σπήλαιο δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο, ειδικά αν έχεις δει του Δυρού, των Ιωαννίνων, της Αλιστράτης, της Ποστόϊνα στη Σλοβενία.
Στο ανθρωπολογικό μουσείο, επίσης τρέχοντας, γιατί θα έφευγε το λεωφορείο, είδαμε τακτοποιημένα σε προθήκες λίθινα και οστέϊνα εργαλεία, οστά μικρών σπονδυλωτών, αποξηραμένα φύλλα, προσομοίωση του χώρου όπου βρέθηκε το κρανίο κ.α
Κατεβήκαμε, πήραμε το αμάξι και επιστρέψαμε στα Ν.Μουδανιά. Είχε περάσει το μεσημέρι...μπάνιο δεν κάναμε, διότι από τα κύματα δεν τόλμαγες να μπεις στη θάλασσα και έτσι κάναμε βόλτα στην παραλία και καθίσαμε στην ταβέρνα Μαρίνα για το μεσημεριανό μας φαγητό.
Απόγευμα πια, ξεκινήσαμε να κατεβαίνουμε προς τη χερσόνησο της Κασσάνδρας, για να φτάσουμε στην Άφυτο, όπου και θα διανυκτερεύαμε τα επόμενα 3 βράδια. Περάσαμε από τη διώρυγα της Ν. Ποτείδαιας,

που ενώνει το ΘερμαΙκό με τον Τορωναίο κόλπο. Γυρίσαμε λίγο μέσα στον οικισμό και συνεχίσαμε για Ν.Φώκαια.
Στη Ν. Φώκαια

καθίσαμε για καφέ σε ένα πολύ όμορφο πέτρινο καφέ, κάτω ακριβώς από τον πύργο του Αγ. Παύλου και πάνω από το γραφικό λιμανάκι.

Άρχισε να σουρουπώνει όταν αφήσαμε τη Ν.Φώκαια και σε 10 λεπτά είμασταν στην Άφυτο για να παραλάβουμε το δωμάτιό μας! Ακολούθησε βραδινή έξοδος...

 

[Giristroula]

Ψάχνοντας για πολιτιστικές εκδηλώσεις στη Χαλκιδική κατά το διάστημα της παραμονής μας εκεί, ανακάλυψα μία εκδήλωση κλασσικής μουσικής που θα λάμβανε χώρα στο Sani Resort. Πέρα από την εκδήλωση, είχαμε αποφασίσει να πάμε για ποτό εκεί για να δούμε και το συγκρότημα. Ήτανε περίπου κανά 20λεπτο δρόμος από το δωμάτιο μας. Φτάσαμε και παρκάραμε στο πάρκιγκ. Μπήκαμε στο χώρο και περπατήσαμε αρκετά μέχρι να φτάσουμε στα ξενοδοχεία και στα καταστήματα. Κάπου υπήρχε ένα εκκλησάκι, όπου φαντάζομαι οτι γίνονται γάμοι και μετά ακολουθεί δεξίωση σε κάποιο ξενοδοχείο. Λουλούδια και γκαζόν παντού. Πήγαμε στη συναυλία, ακούσαμε λίγο και μετά περιηγηθήκαμε στην περιοχή. Περπατήσαμε στη μαρίνα με τα πολλά σκάφη, χαζέψαμε τις σουϊτες, τα καταστήματα, τις καφετέριες και τα εστιατόρια και καθίσαμε για μία μπύρα απολαμβάνοντας τη δροσιά και την αύρα της θάλασσας. Ο χώρος ήταν πολύ όμορφα φωτισμένος και έσφυζε από ζωή, παιδιά έπαιζαν τριγύρω, τα εστιατόρια και τα καφέ ήταν γεμάτα και γενικώς δε σου έκανε όρεξη να φύγεις. Πρέπει να χτίστηκε πιο μετά από το συγκρότημα του Π.Καρράς, γιατί τα κτίρια ήταν πιο σύγχρονα και πιο μοντέρνα. Περάσαμε πολύ όμορφα εκείνο το βράδυ. Γυρίσαμε και προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά...η επόμενη μέρα θα ήταν η τελευταία ουσιαστικά...την μεθεπόμενη θα αναχωρούσαμε για τα πάτρια εδάφη...κλαψ...