bloody mary
Member
Σας επιτρέπω να αναφωνήσετε όλοι μαζί: Επιτέλους ένα travelstory και από την bloodymary.
Έστω και από Ελλάδα.
Το γράφω τώρα που είναι ακόμα φρέσκο γιατί αν το αφήσω να ωριμάσει δε θα γραφτεί ποτέ (βλέπε Ρώμη
)
Χαλκιδική λοιπόν: Προορισμός χερσόνησος Σιθωνίας και διαμονή στο Νέο Μαρμαρά. Παρέα 10 ατόμων (3 ζευγάρια, 3 άγριοι μπόμπιρες (4-6χρ) και το κοριτσάκι μου (7χρ)).
Αναχώρηση 9/8 στις 6 το πρωί από τα πρώτα διόδια, κίνηση αρκετή και αρκετές μικρές στάσεις (τέκνα γαρ). Μεγάλη στάση στα Τέμπη για ανεφοδιασμό και φώτο και άφιξη στο Μαρμαρά αργά το μεσημέρι αφού κάναμε μια μεγάλη πατάτα και κοντέψαμε να κάνουμε το γύρο του ποδιού:roll:.
Ο Μαρμαράς τεράστιος και γεμάτος. Πρέπει να είχαν κόσμο και στις ταράτσες. Αχυρώνες θεωρητικά δεν υπήρχαν εκτός από αυτόν που είχαμε κλείσει εμείς για ξενοδοχείο. Μας είχε πονηρέψει η χαμηλή τιμή (60?) αλλά δεν βρίσκαμε κάτι άλλο όλοι μαζί. Όλο φιγούρα (παιδική χαρά, τηλεόραση, κλιματισμός) αλλά χωρίς βασικό εξοπλισμό (όπως εξαερισμό στο μπάνιο-τρύπα) και θεοβρώμικο. Έτσι μετά από το απαραίτητο ντερλίκωμα σε ένα καλό ταβερνάκι (Καραμήτσος νομίζω) κοντά στη θάλασσα (η τέλεια μελιτζανοσαλάτα) αναλώσαμε το απόγευμά μας σε κανονική φασίνα. Τουλάχιστον τα παιδιά όλες τις μέρες που μείναμε εκεί είχαν βρει τη χαρά τους με την παιδική χαρά.
Την επόμενη γνωρίσαμε το χωριό κάναμε ένα μπάνιο στην κοντινή παραλία κοντά σε αυτή του Πόρτο Καρράς απλώνοντας τις κορμάρες μας
σε δωρεάν ξαπλώστρες ενός μπαρ πληρώνοντας φυσικά αδρά το iceteaμας (4?).
Δεύτερο μπάνιο στην καταπληκτική παραλία της Καλογριάς, πολύ κόσμος όπως παντού, αλλά καθαρά βαθιά τιρκουάζ νερά.
Την επόμενη μέρα ταλαιπωρηθήκαμε απίστευτα. Είπαμε να κάνουμε το γύρο του ποδιού ξεκινώντας από νότια και να βουτήξουμε στις Καβουρότρυπες. Καταρχήν ο δρόμος ήταν απογοήτευση, εντάξει η Σιθωνία έχει πολύ ωραίο δάσος (το φτύναμε σε όλη τη διαδρομή) άλλα πουθενά δεν βλέπαμε θάλασσα. Ο δρόμος είναι πολύ εσωτερικός και δεν περνάει ούτε καν κοντά από τα χωριά, τη διασταύρωση για Τορώνη αν υπήρχε δεν την είδαμε και κατεβήκαμε στη Σάρτη η οποία είχε μετατραπεί σε ένα μεγάλο τσαντίρι με όλα τα καράκια που είχαν έρθει για το πανηγύρι της Παναγιάς. Πήραμε οδηγίες και εφόδια και ξεκινήσαμε να βρούμε την παραλία. Η διασταύρωση για τις Καβουρότρυπες είναι στην πινακίδα «Πορτοκάλι» που ανέφερε η go2dbeach. Το τοπίο ένα από τα πιο εντυπωσιακά που έχω δει. Μου θύμισε πολύ τις Κολυμπήθρες της Πάρου και όπως και έκανα και εκεί, ευχήθηκα να ήταν Μάρτιος για να μπορούσα να κολυμπήσω και να το απολαύσω με την ησυχία μου. Δεν υπήρχε χώρος όχι για να απλώσουμε πετσέτα, αλλά ούτε για να αφήσουμε τη σαγιονάρα μας
. Με βαριά καρδιά απορροφήσαμε όσο μπορούσαμε από το όμορφο τοπίο με τα μάτια μας και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Κατεβήκαμε στο PortoParadiso, στην ακτή του Ονείρου, πουθενά δεν μπορούσαμε να βρούμε ούτε να παρκάρουμε. Τελευταία μας ελπίδα για μια τέλεια παραλία το Καρύδι στη Βουρβουρού. Πηγαίναμε, πηγαίναμε πουθενά το Καρύδι. Άρχισαν οι γκρίνιες τόσο από μικρούς όσο και από μεγάλους που τους τραβολογούσα. Επιτέλους το Καρύδι φάνηκε χώρος για τα αυτοκίνητα βρέθηκε, ακόμα και ένας μικρός χώρος στη σκιά μας καλωσόρισε και βουτήξαμε όλοι μαζί κατάκοποι στα ρηχά νερά. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν καθαρή παραλία, πως θα μπορούσε άλλωστε με τόσο κόσμο, άλλα ευχαριστηθήκαμε παιχνίδι με τα πιτσιρίκια που λατρεύουν τις ρηχές παραλίες.
Οι επόμενες 2 μέρες περάσαν λίγο δύσκολα χωρίς εκδρομές αφού μια ίωση γαστρεντερίτιδας ταλαιπώρησε κυρίως τους μικρούς που έπεφταν άρρωστοι ο ένας μετά τον άλλον.
Την Παρασκευή όλοι με τα στομάχια μας σε μια οριακή κατάσταση αποφασίσαμε να γιορτάσουμε τον Δεκαπενταύγουστο με μια κρουαζιέρα στον Άθω. Δυστυχώς την ίδια ιδέα είχαν και πολλοί άλλοι και προκειμένου να ψηθούμε ένα οχτάωρο στον ήλιο του καταστρώματος βρεθήκαμε στο εσωτερικό σαλόνι του καραβιού να τουρτουρίζουμε από τον δυνατό κλιματισμό και να βλέπουμε τις μονές invitro. Συμπέρασμα: η κρουαζιέρα δεν άξιζε τον κόπο. Τα καραβάκια προκειμένου να μην ενοχλούν τους μοναχούς περνούν πολύ μακριά από τις μονές, και η Ουρανούπολη, στην οποία γίνεται στάση για φαγητό, γεμίζει για δύο ώρες από τις ορδές που ξεχύνονται ταυτόχρονα από 5-6 καραβάκια με αποτέλεσμα να γίνεται το σώσε.
Την τελευταία μας μέρα είπαμε να την περάσουμε μέσα στη χλίδα. Σπα και μασάζ στο PortoCarras ενώ τα πιτσιρίκια λυσσάγανε στο miniclubτου ξενοδοχείου. Πραγματικά ανανεωμένοι και λαμπεροί από τα λάδια που μας άλειψαν, κατευθυνθήκαμε στις ψαροταβέρνες του χωριού και υπό την εντυπωσιακή συγκυρία αυγουστιάτικης πανσέληνου με ολική έκλειψη σελήνης φάγαμε την ωραιότερη αστακομακαρονάδα που έχω φάει στη «Θεσσαλονικιά». Ο λογαριασμός μας έκοψε λίγο την ανάσα αλλά δεν πτοηθήκαμε. Μετά από μια τελευταία βόλτα στο μικρό λούνα παρκ για να εκτονωθούν τα πιτσιρίκια μας, πήγαμε για ύπνο και νωρίς το πρωί αποχαιρετήσαμε την όμορφη αλλά πολύβουη χερσόνησο της Σιθωνίας.
Έστω και από Ελλάδα. Το γράφω τώρα που είναι ακόμα φρέσκο γιατί αν το αφήσω να ωριμάσει δε θα γραφτεί ποτέ (βλέπε Ρώμη
)Χαλκιδική λοιπόν: Προορισμός χερσόνησος Σιθωνίας και διαμονή στο Νέο Μαρμαρά. Παρέα 10 ατόμων (3 ζευγάρια, 3 άγριοι μπόμπιρες (4-6χρ) και το κοριτσάκι μου (7χρ)).
Αναχώρηση 9/8 στις 6 το πρωί από τα πρώτα διόδια, κίνηση αρκετή και αρκετές μικρές στάσεις (τέκνα γαρ). Μεγάλη στάση στα Τέμπη για ανεφοδιασμό και φώτο και άφιξη στο Μαρμαρά αργά το μεσημέρι αφού κάναμε μια μεγάλη πατάτα και κοντέψαμε να κάνουμε το γύρο του ποδιού:roll:.
Ο Μαρμαράς τεράστιος και γεμάτος. Πρέπει να είχαν κόσμο και στις ταράτσες. Αχυρώνες θεωρητικά δεν υπήρχαν εκτός από αυτόν που είχαμε κλείσει εμείς για ξενοδοχείο. Μας είχε πονηρέψει η χαμηλή τιμή (60?) αλλά δεν βρίσκαμε κάτι άλλο όλοι μαζί. Όλο φιγούρα (παιδική χαρά, τηλεόραση, κλιματισμός) αλλά χωρίς βασικό εξοπλισμό (όπως εξαερισμό στο μπάνιο-τρύπα) και θεοβρώμικο. Έτσι μετά από το απαραίτητο ντερλίκωμα σε ένα καλό ταβερνάκι (Καραμήτσος νομίζω) κοντά στη θάλασσα (η τέλεια μελιτζανοσαλάτα) αναλώσαμε το απόγευμά μας σε κανονική φασίνα. Τουλάχιστον τα παιδιά όλες τις μέρες που μείναμε εκεί είχαν βρει τη χαρά τους με την παιδική χαρά.
Την επόμενη γνωρίσαμε το χωριό κάναμε ένα μπάνιο στην κοντινή παραλία κοντά σε αυτή του Πόρτο Καρράς απλώνοντας τις κορμάρες μας
σε δωρεάν ξαπλώστρες ενός μπαρ πληρώνοντας φυσικά αδρά το iceteaμας (4?).Δεύτερο μπάνιο στην καταπληκτική παραλία της Καλογριάς, πολύ κόσμος όπως παντού, αλλά καθαρά βαθιά τιρκουάζ νερά.
Την επόμενη μέρα ταλαιπωρηθήκαμε απίστευτα. Είπαμε να κάνουμε το γύρο του ποδιού ξεκινώντας από νότια και να βουτήξουμε στις Καβουρότρυπες. Καταρχήν ο δρόμος ήταν απογοήτευση, εντάξει η Σιθωνία έχει πολύ ωραίο δάσος (το φτύναμε σε όλη τη διαδρομή) άλλα πουθενά δεν βλέπαμε θάλασσα. Ο δρόμος είναι πολύ εσωτερικός και δεν περνάει ούτε καν κοντά από τα χωριά, τη διασταύρωση για Τορώνη αν υπήρχε δεν την είδαμε και κατεβήκαμε στη Σάρτη η οποία είχε μετατραπεί σε ένα μεγάλο τσαντίρι με όλα τα καράκια που είχαν έρθει για το πανηγύρι της Παναγιάς. Πήραμε οδηγίες και εφόδια και ξεκινήσαμε να βρούμε την παραλία. Η διασταύρωση για τις Καβουρότρυπες είναι στην πινακίδα «Πορτοκάλι» που ανέφερε η go2dbeach. Το τοπίο ένα από τα πιο εντυπωσιακά που έχω δει. Μου θύμισε πολύ τις Κολυμπήθρες της Πάρου και όπως και έκανα και εκεί, ευχήθηκα να ήταν Μάρτιος για να μπορούσα να κολυμπήσω και να το απολαύσω με την ησυχία μου. Δεν υπήρχε χώρος όχι για να απλώσουμε πετσέτα, αλλά ούτε για να αφήσουμε τη σαγιονάρα μας
. Με βαριά καρδιά απορροφήσαμε όσο μπορούσαμε από το όμορφο τοπίο με τα μάτια μας και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Κατεβήκαμε στο PortoParadiso, στην ακτή του Ονείρου, πουθενά δεν μπορούσαμε να βρούμε ούτε να παρκάρουμε. Τελευταία μας ελπίδα για μια τέλεια παραλία το Καρύδι στη Βουρβουρού. Πηγαίναμε, πηγαίναμε πουθενά το Καρύδι. Άρχισαν οι γκρίνιες τόσο από μικρούς όσο και από μεγάλους που τους τραβολογούσα. Επιτέλους το Καρύδι φάνηκε χώρος για τα αυτοκίνητα βρέθηκε, ακόμα και ένας μικρός χώρος στη σκιά μας καλωσόρισε και βουτήξαμε όλοι μαζί κατάκοποι στα ρηχά νερά. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν καθαρή παραλία, πως θα μπορούσε άλλωστε με τόσο κόσμο, άλλα ευχαριστηθήκαμε παιχνίδι με τα πιτσιρίκια που λατρεύουν τις ρηχές παραλίες. Οι επόμενες 2 μέρες περάσαν λίγο δύσκολα χωρίς εκδρομές αφού μια ίωση γαστρεντερίτιδας ταλαιπώρησε κυρίως τους μικρούς που έπεφταν άρρωστοι ο ένας μετά τον άλλον
. Την Παρασκευή όλοι με τα στομάχια μας σε μια οριακή κατάσταση αποφασίσαμε να γιορτάσουμε τον Δεκαπενταύγουστο με μια κρουαζιέρα στον Άθω. Δυστυχώς την ίδια ιδέα είχαν και πολλοί άλλοι και προκειμένου να ψηθούμε ένα οχτάωρο στον ήλιο του καταστρώματος βρεθήκαμε στο εσωτερικό σαλόνι του καραβιού να τουρτουρίζουμε από τον δυνατό κλιματισμό και να βλέπουμε τις μονές invitro. Συμπέρασμα: η κρουαζιέρα δεν άξιζε τον κόπο. Τα καραβάκια προκειμένου να μην ενοχλούν τους μοναχούς περνούν πολύ μακριά από τις μονές, και η Ουρανούπολη, στην οποία γίνεται στάση για φαγητό, γεμίζει για δύο ώρες από τις ορδές που ξεχύνονται ταυτόχρονα από 5-6 καραβάκια με αποτέλεσμα να γίνεται το σώσε.
Την τελευταία μας μέρα είπαμε να την περάσουμε μέσα στη χλίδα
. Σπα και μασάζ στο PortoCarras ενώ τα πιτσιρίκια λυσσάγανε στο miniclubτου ξενοδοχείου. Πραγματικά ανανεωμένοι και λαμπεροί από τα λάδια που μας άλειψαν, κατευθυνθήκαμε στις ψαροταβέρνες του χωριού και υπό την εντυπωσιακή συγκυρία αυγουστιάτικης πανσέληνου με ολική έκλειψη σελήνης φάγαμε την ωραιότερη αστακομακαρονάδα που έχω φάει στη «Θεσσαλονικιά». Ο λογαριασμός μας έκοψε λίγο την ανάσα αλλά δεν πτοηθήκαμε. Μετά από μια τελευταία βόλτα στο μικρό λούνα παρκ για να εκτονωθούν τα πιτσιρίκια μας, πήγαμε για ύπνο και νωρίς το πρωί αποχαιρετήσαμε την όμορφη αλλά πολύβουη χερσόνησο της Σιθωνίας.
