ΗΠΑ Χαβάη : Ένα Όνειρο Που Έγινε Πραγματικότητα

[Nikos1986]

13. Εξερεύνηση Δυτικού Μπιγκ Άιλαντ

Κάποιος που έχει ήδη επισκεφθεί το ανατολικό τμήμα του Big Island, πηγαίνοντας στη δυτική πλευρά του νησιού παρατηρεί πολλές αντιθέσεις. Οι ορεινοί όγκοι του νησιού κρατούν τα σύννεφα και την υγρασία στην ΒΑ ακτή. Έτσι στο δυτικό τμήμα του νησιού επικρατεί κατά κανόνα ηλιοφάνεια. Επίσης οι θάλασσες είναι αρκετά πιο ασφαλείς για κολύμπι, με λιγότερα κύματα και άμμο, σε αντίθεση με τα κύματα και τα βράχια στην προσήνεμη πλευρά. Ως αποτέλεσμα του ξηρότερου κλίματος, τα πυκνά δάση της ακτής Hamakua, εδώ έχουν εξαφανιστεί. Όπως είναι αναμενόμενο, υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις καλυμμένες με λάβα.
Ενώ στην ανατολική πλευρά οι πόλοι έλξης για τον επισκέπτη ήταν η φύση και οι διαδρομές σε πανέμορφα τοπία, η δυτική ακτή, εκτός από τις παραλίες, περιλαμβάνει και διάφορους αρχαιολογικούς χώρους. Λέγοντας "αρχαιολογικούς", εννοούμε αρκετά πριν από την εποχή του Μέγα Καμεχαμέχα (1.800 μ.Χ.). Το Puuhonua O Honaunau χτίστηκε τον 16ο αιώνα, ενώ ο οικισμός Lapakahi ιδρύθηκε τον 14ο αιώνα. Η άφιξη των πρώτων κατοίκων στα νησιά, ερχόμενοι από τη σημερινή Γαλλική Πολυνησία, πραγματοποιήθηκε γύρω στο 300-500 μ.Χ. Σε αυτό το συμπέρασμα έχουν καταλήξει οι ιστορικοί, μεταξύ άλλων και από ένα λιμάνι εκείνης της περιόδου στο ακρωτήρι Ka Lae, που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο του νησιού.

Κατά τη γνώμη μου, ο χρόνος και η βενζίνη για το πήγαινε-έλα με το κατάλυμα στο Hilo δεν αξίζει τον κόπο. Θεωρώ πως καλύτερη λύση είναι η διαμονή σε κάποιο από τα ξενοδοχεία της περιοχής. Η πόλη της Kona διαθέτει επίσης αεροδρόμιο και έχει και ξενοδοχεία. Μια άλλη επιλογή είναι η διαμονή σε διάφορα θέρετρα, κοντά στην ακτή, όπως είναι αυτό στη Waikoloa.

Ημέρα 20: Waikoloa
Την τελευταία ημέρα που θα είχαμε μετακόμιση όσο θα ήμασταν ακόμα στα νησιά, θα ήταν από το Mountain View κοντά στο Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων, στο Waikoloa Resort στα βορειοδυτικά του νησιού. Το Waikoloa Resort βρίσκεται δίπλα στην ακτή και κοντά στο Waikoloa Village. Το θέρετρο έχει κτιστεί πάνω σε ένα τμήμα του νησιού που έχει καλυφθεί από μαύρη λάβα. Το Waikoloa Resort ουσιαστικά είναι ένα συγκρότημα ξενοδοχείων, δίπλα στον κόλπο Anaehoomalu ή A-Bay. Εκτός από ξενοδοχεία, στον χώρο υπάρχουν εστιατόρια και διάφορα εμπορικά. Από τα ξενοδοχεία που υπάρχουν εκεί, είχαμε επιλέξει για την διαμονή μας το Waikoloa Beach Marriott Resort & Spa.

Έχοντας γυρίσει αργά το προηγούμενο βράδυ, αφήσαμε το πακετάρισμα για το πρωί. Πέρα από την μετακόμιση στη Waikoloa, αυτήν την ημέρα δεν θα κάναμε κάτι άλλο, καθώς το προηγούμενο διήμερο ήταν αρκετά κουραστικό. Αφού ετοιμάσαμε τις βαλίτσες, θα πηγαίναμε στο αεροδρόμιο για να δώσουμε το Wrangler και να πάρουμε ένα Focus, για τις βόλτες στο δυτικό νησί. Μία ακόμα έκπληξη μας περίμενε στο αεροδρόμιο, όταν η υπάλληλος της Avis μας έδωσε τα κλειδιά για ένα Mustang! Τελικά, σε αυτές τις διακοπές θα οδηγούσαμε δύο από τα αγαπημένα μας αυτοκίνητα, που εδώ στην Ελλάδα δεν τα βλέπεις συχνά!

Αφού γυρίσαμε πίσω στο σπίτι στο Mountain View, φορτώσαμε τα πράγματα στο καινούριο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για τη Waikoloa. Για την Waikoloa, η διαδρομή αν και χρονοβόρα, είναι απλή. Παίρνουμε τον Saddle Road μέχρι το τέλος, στον Mamalahoa Highway. Περίπου 5 km βορειότερα, στρίβουμε αριστερά στον Waikoloa Road ο οποίος καταλήγει στον Queen Kaahumanu Highway (#19) . Η είσοδος στο θέρετρο που ήταν στη διασταύρωση έχει κλείσει, οπότε μπαίνουμε από την είσοδο που βρίσκεται λίγο πιο κάτω, ακολουθώντας τον Queen Kaahumanu Highway προς τα νότια. Το ξενοδοχείο που μείναμε, μας είχε δώσει δωμάτιο στο ισόγειο, που όμως ήταν ωραία να κάθεσαι έξω και να τρως το πρωινό σου. Επίσης, υπήρχε χώρος στάθμευσης που ήταν δωρεάν για τους ενοίκους, και χρησιμοποιούσες την κάρτα του δωματίου για να μπεις και να βγεις.

Η θέα από το δωμάτιο στο ξενοδοχείο της Waikoloa​

Εκείνη την ημέρα δεν θα κάναμε τίποτα. Έτσι, όλο το απόγευμα το περάσαμε στη θάλασσα και στη συνέχεια στην πισίνα του ξενοδοχείου. Η παραλία δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, όμως η πισίνα ήταν ό,τι έπρεπε.
Έχοντας φορτίσει λίγο τις μπαταρίες, πέσαμε για ύπνο. Την επόμενη ημέρα θα συνεχίζαμε τις εξερευνήσεις, αυτή τη φορά στη δυτική πλευρά του νησιού.

Ημέρα 21: Lapakahi & Hapuna Beach & Kailua-Kona
Σε αυτές τις διακοπές, αυτή η ημέρα ήταν η πρώτη που ξημέρωσε χωρίς κανένα σύννεφο στον ουρανό. Όσο περίεργο κι αν φαινόταν στην αρχή, ήταν ξεκάθαρο πως τις επόμενες ημέρες θα κάναμε τις διαδρομές χωρίς (ευτυχώς) την πιθανότητα βροχής, αλλά και (δυστυχώς) την προστασία της συννεφιάς από τον δυνατό ήλιο.

Σήμερα θα βλέπαμε το βόρειο μισό της δυτικής ακτής. Το πρωί θα επισκεπτόμασταν το Lapakahi και το Hawi, στο βορειότερο άκρο του νησιού. Μετά το απογευματινό μπάνιο στην παραλία Hapuna, θα κατεβαίναμε στην πόλη της Kona για βραδινό.

Η διαδρομή προς το Lapakahi είναι εύκολη, αφού αρκεί κάποιος να ακολουθήσει τον Queen Kaahumanu Highway (#19) προς τα βόρεια. Μετά τα ερείπια του αρχαίου ναού Puukohola Heiau, ο δρόμος γίνεται ο Akoni Pule Highway (#270). Ο δρόμος αυτός, είναι που τελειώνει στην Pololu Valley, στην προσήνεμη πλευρά. Από τη στιγμή που αφήσαμε τη Waikoloa, το μαύρο της λάβας που κυριαρχούσε στο τοπίο, έδωσε τη θέση του στο καφέ του χώματος και των ξερών χόρτων, με κάποιους σκόρπιους θάμνους και δέντρα. Αυτή η εικόνα κυριαρχεί στη δυτική Kohala, ως αποτέλεσμα των λίγων βροχοπτώσεων.

Ο Akoni Pule Highway, στη δυτική Kohala​

Το Lapakahi, ήταν ένα τυπικό ψαροχώρι, που ιδρύθηκε τον 14ο αιώνα. Ο μικρός κόλπος Koaie προστάτευε τα κανό και η θάλασσα ήταν πλούσια σε ψάρια. Όμως, πιθανότατα λόγω της στέρευσης των πηγαδιών που τροφοδοτούσαν με πόσιμο νερό, το χωριό εγκαταλείφθηκε τον 19ο αιώνα. Στον χώρο υπάρχουν ερείπια από τα κτήρια του χωριού, ενώ ξεχωρίζει το ανακατασκευασμένο σπίτι από μπαμπού.

Ερείπια του χωριού Lapakahi​

Ανακατασκευασμένο σπίτι από μπαμπού, στο Lapakahi​

Υπάρχουν 2 κυκλικά μονοπάτια, μήκους 1 km το καθένα, που μπορεί να ακολουθήσει κανείς. Όμως, μέρος του ενός προς τα βόρεια είναι κλειστό, καθώς γίνονται ακόμα ανασκαφές. Πέρα από το σπίτι, κάποιος μπορεί να δει τους χώρους ταφής και τα ερείπια του κτηρίου που χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι για την αποθήκευση των κανό. Επίσης, οι κάτοικοι του χωριού χρησιμοποιούσαν τις κοιλότητες των βράχων ως αλυκές, για την παραγωγή του αλατιού. Τέλος υπάρχει ένας βράχος, μέσα στον οποίο οι κάτοικοι του χωριού πίστευαν πως κατοικούσε ο θεός Kuula, ο οποίος ήταν ο θεός της αλιείας.
Ο αρχαιολογικός χώρος, αν και σχετικά μικρός, προσφέρει σε ελάχιστα σημεία σκιά, ενώ δεν υπάρχει κάποιο κατάστημα με νερό κλπ. Οπότε, είναι καλό να τον επισκεφθεί κάποιος νωρίς, καθώς το μεσημέρι η περιήγηση κάτω από τον ήλιο είναι εξαντλητική.

Στη συνέχεια, φύγαμε βόρεια, ψάχνοντας το Kamehameha Akahi Aina Hanau. Η τοποθεσία αυτή, είναι το μέρος που γεννήθηκε ο Μέγας Καμεχαμέχα. Με βάση τους χάρτες του Wikimapia, αυτή η παραλιακή τοποθεσία βρίσκεται κοντά στο βορειότερο σημείο του νησιού, γύρω στα 2-3 km δυτικά του μικρού αεροδρομίου Upolu. Αρχικά, βγαίνοντας στην έξοδο του #270 που είχαμε σημειώσει στον χάρτη, και μετά από ένα ασφαλτοστρωμένο μεν δρόμο, αλλά με πολλές και βαθιές λακκούβες, καταλήξαμε στην ακτή. Εκεί υπήρχε ένα μικρό μνημείο, αλλά δεν ήταν αυτό που ψάχναμε. Η έκταση δίπλα από τον δρόμο ήταν περιφραγμένη και υπήρχε και ένα σπίτι, και είναι πιθανό το μνημείο να βρισκόταν εντός αυτής της ιδιοκτησίας. Παρόλαυτά, δεν δοκιμάσαμε να μπούμε. Έτσι γυρίσαμε πίσω στον #270 και προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε μέσω ενός δρόμου παράλληλου στον διάδρομο του αεροδρομίου. Από τον #270 πήραμε τον στενό δρόμο που βγάζει στο αεροδρόμιο. Όμως ο δρόμος που θα ακολουθούσαμε στη συνέχεια, ήταν ένας αρκετά τραχύς χωματόδρομος, στον οποίο το χαμηλό αμάξι δεν θα τα έβγαζε εύκολα πέρα. Έτσι αφήσαμε το Kamehameha Akahi Aina Hanau και αρχίσαμε να γυρνάμε πίσω.

Τα ράντσα και οι ανεμογεννήτριες σε όλο το βόρειο τμήμα της Kohala​

Όπως ήταν αναμενόμενο, μετά από το περπάτημα κάτω από τον ήλιο του Lapakahi και την θέα της θάλασσας σε όλη τη διαδρομή, η βουτιά ήταν επιβεβλημένη. Έτσι, κατευθυνθήκαμε προς την υπέροχη αμμουδιά της Hapuna Beach. Η παραλία αυτή είναι από τις καλύτερες στο νησί: συνδυάζει την άμμο, τους φοίνικες, ένα περίεργο βυθό που δημιουργεί μικρά κύματα είτε για σέρφινγκ είτε για ασφαλές παιχνίδι, και φυσικά ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα. Στον χώρο υπάρχει ένα πάργκινγ επί πληρωμή (για τους ξένους αν θυμάμαι καλά 5$), αλλά μπορεί κάποιος να παρκάρει έξω και να μπει πεζός, δωρεάν. Επίσης, πάνω από την παραλία, υπάρχει μια μικρή καφετέρια με σάντουιτς, αναψυκτικά, γρανίτες κλπ. Τέλος υπάρχουν και ντουζιέρες.

Πανοραμική φωτογραφία της Hapuna Beach​

Στα διαλείμματα από το μπάνιο, φτιάχναμε σταδιακά ένα κάστρο στην άμμο, και στη συνέχεια ξαναβουτούσαμε για να παίξουμε με τα κύματα. Στο τέλος της μέρας, εξουθενωμένοι από το περπάτημα και το πολύωρο κολύμπι, θαυμάσαμε το ωραίο ηλιοβασίλεμα.

Το ηλιοβασίλεμα στη Hapuna Beach​

Για το βράδυ, είχαμε αφήσει την πόλη της Kona. Έτσι, μετά από μια σύντομη στάση στο ξενοδοχείο για να αλλάξουμε, συνεχίσαμε νότια, προς την "πρωτεύουσα" της δυτικής ακτής του νησιού. Η πόλη είναι χτισμένη δίπλα από τη θάλασσα, με τον κεντρικό της δρόμο, τον Alii Drive, να ακολουθεί την ακτή. Στην πόλη φτάσαμε κατά τις 9 το βράδυ. Παρότι κυρίως είχαμε πάει εκεί για βραδινό, σκοπεύαμε να περπατήσουμε λίγο στην πόλη. Όμως, τα περισσότερα μαγαζιά, είχαν ήδη κλείσει. Ανοικτά ήταν μόνο μερικά εστιατόρια, κάποια μπαράκια και 1-2 μίνι-μάρκετ. Επίσης, συναντήσαμε λίγα άτομα να κάνουν βόλτα στον κεντρικό παραλιακό δρόμο. Σίγουρα αυτή δεν ήταν μια αντιπροσωπευτική εικόνα της πόλης, που θα παίρναμε αν την επισκεπτόμασταν πιο νωρίς, αλλά είχαμε περάσει όλο το απόγευμα στην Hapuna. Η πόλη, δίπλα από τη θάλασσα, με τα εστιατόρια, τα μπαράκια, τα μίνι-μάρκετ και τα καταστήματα με σουβενίρ, μου έδωσε την εντύπωση ελληνικής πόλης σε νησί, το χειμώνα που ο τουρισμός έχει πέσει. Έτσι, εν τέλει καθίσαμε για φαγητό στο Fish Hopper Restaurant, στον Alii Drive. Αν και σχετικά ακριβό εστιατόριο, φάγαμε πραγματικά καλά. Πιθανότατα η εικόνα της πόλης που αποκομίσαμε εκείνο το βράδυ, δεν είναι η πραγματική που θα βλέπαμε την ημέρα, με τον κόσμο και τη δυνατότητα να την περπατήσουμε.

Ημέρα 22: St Benedict Roman Catholic Church & Puuhonua O Honaunau & Hapuna Beach
Για την τελευταία ολόκληρη ημέρα που θα περνούσαμε στο Big Island, είχαμε επιλέξει να δούμε την ακτή Kona. Η νοτιοδυτική ακτογραμμή του νησιού, εκτείνεται χονδρικά από την πόλη της Kona έως το νότιο ακρωτήρι Ka Lae.

Αρχικά, είχαμε σχεδιάσει να παρακάμψουμε την πόλη της Kona, και να συνεχίζαμε μέσω του Mamalahoa Highway (#11) έως το χωριό Captain Cook. Ύστερα από μια επίσκεψη στο Kealakekua Bay State Park, θα ακολουθούσαμε το γραφικό Napoopoo Road (#160), κατά μήκος της ακτής. Ο δρόμος αυτός, που ξαναβγαίνει στον #11, περνάει από τον αρχαιολογικό χώρο Puuhonua O Honaunau και τη St Benedict Roman Catholic Church. Στα μέρη αυτά θα κάναμε στάσεις. Ανάλογα με την ώρα που θα μας απέμενε, είτε θα συνεχίζαμε προς το νότο του νησιού, είτε θα σταματούσαμε λίγο μετά, στην παραλία του Kauhako Bay για μπάνιο.

Τα πράγματα όμως, δεν πήγαν εντελώς σύμφωνα με το πρόγραμμα... Ενώ μέχρι την πόλη της Kona η διαδρομή ήταν γρήγορη, από την Kona και νοτιότερα άρχιζαν τα έργα στον δρόμο. Η κίνηση χειροτέρεψε στο Captain Cook. Οι εργάτες είχαν σκάψει τον δρόμο από τον οποίο αρχίζει το μονοπάτι για το Kealakekua Bay State Park, και έτσι το μέρος που σκοτώθηκε ο πλοίαρχος James Cook, το 1779, έμενε εκτός.
Τα έργα συνεχίζονταν και σε μεγάλο τμήμα του #160. Όσο πήγαμε εμείς, ο στενός δρόμος με 1 λωρίδα ανά κατεύθυνση, ήταν μποτιλιαρισμένος. Οι εργάτες είχαν αφήσει μόνο την μια λωρίδα ανοικτή, με αποτέλεσμα να διέρχονται τα αυτοκίνητα εκ περιτροπής. Καθώς προχωρούσαμε πολύ αργά, αποφασίσαμε τελικά να γυρίσουμε πίσω στο χωριό Captain Cook και να βγούμε πάλι στην "εθνική", στον #11. Από εκεί θα κατευθυνόμασταν νότια και θα βγαίναμε στο τέλος του #160. Γυρνώντας προς τα πίσω, θα επισκεπτόμασταν πρώτα την εκκλησία του Αγίου Βενέδικτου και στη συνέχεια το Puuhonua O Honaunau.

Εντέλει, φτάσαμε στη St Benedict Roman Catholic Church κατά τις 2:00. Η εκκλησία αυτή βρίσκεται σε ένα χαρακτηριστικό "Ζ" που κάνει ο #160 λίγο πριν ενωθεί με τον #11. Στο σημείο που βρίσκεται η εκκλησία, δεν φαίνεται από τον δρόμο. Όμως, υπάρχει μια μικρή ταμπέλα στο σημείο, που αν θυμάμαι καλά γράφει "Painted Church Road". Στρίβοντας δεξιά σε ένα ανηφορικό δρόμο, αν θυμάμαι καλά από τσιμέντο, μπαίνει κανείς στο προαύλιο της εκκλησίας. Η εκκλησία του Αγίου Βενέδικτου, που ονομάζεται και "Painted Church", είναι μια μικρή εκκλησία, που αρχικά βρισκόταν κοντά στην ακτή και μεταφέρθηκε στην τοποθεσία που βρίσκεται τώρα πριν από 100 χρόνια. Αυτό που διαφοροποιεί τη συγκεκριμένη εκκλησία, είναι το εντυπωσιακό εσωτερικό της. Οι "τοιχογραφίες" της, σχεδιάστηκαν από τον Βέλγο ιερέα John Berchmans Velge, από το 1899 έως το 1904. Στην οροφή της εκκλησίας αποτυπώνεται ο ουρανός της Χαβάης, με τους κίονες της εκκλησίας να καταλήγουν σε ζωγραφισμένους φοίνικες. Τα κλαδιά των δέντρων που βρίσκονται προς την Αγία Τράπεζα είναι ζωγραφισμένα πράσινα, ενώ τα υπόλοιπα καφέ. Επίσης, υπάρχουν αναπαραστάσεις σκηνών από τη Βίβλο στους τοίχους.

Το εσωτερικό της εκκλησίας​

Μία από τις εικόνες στους τοίχους της εκκλησίας​

Η εκκλησία αυτή ήταν σίγουρα διαφορετική από όλες τις άλλες που είχα επισκεφθεί έως τότε. Η εκκλησία δεν είναι ανοικτή κάθε μέρα, κάτι το οποίο δεν γνωρίζαμε όταν την επισκεφθήκαμε. Έτυχε όμως και την βρήκαμε ανοικτή και με μόλις άλλες 2 οικογένειες στον χώρο. Τις ημέρες που η συγκεκριμένη εκκλησία είναι κλειστή, ανοίγει μια άλλη εκκλησία που βρίσκεται στον ίδιο χώρο.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς τον αρχαιολογικό χώρο Puuhonua O Honaunau. Η λέξη Puuhonua μεταφράζεται ως "άσυλο". Ενώ οι πρώτοι Πολυνήσιοι είχαν φτάσει στη Χαβάη από τα νησιά Μαρκέσας μεταξύ 300 και 500 μ.Χ., μία δεύτερη άφιξη Πολυνησίων από την Ταϊτή τον 12ο αιώνα, έφερε την έννοια του kapu στα νησιά. Το kapu, ένα σύνολο αυστηρών νόμων, καθόριζε σε πολύ μεγάλο βαθμό την καθημερινή ζωή των κατοίκων. Το σύστημα του kapu καταργήθηκε το 1819. Στις 8 Μαΐου 1819 πέθανε ο Μέγας Καμεχαμέχα. Η περίοδος από τον θάνατο ενός αρχηγού μέχρι την ενθρόνιση του διαδόχου, ήταν η μόνη περίοδος που σταματούσαν να ισχύουν κάποιοι νόμοι του kapu. Έξι μήνες μετά το θάνατο του Μέγα Καμεχαμέχα, ο διάδοχος Liholiho στέφθηκε βασιλιάς. Όμως, στην προσπάθειά του να επαναφέρει το kapu, αντιτάχθηκαν η μητέρα του Keopuolani, και η αντιβασίλισσα Kaahumanu. Δύο ημέρες μετά, ο νέος βασιλιάς γευμάτισε στο ίδιο τραπέζι με τις Keopuolani και Kaahumanu. Καθώς το kapu απαγόρευε να γευματίζουν μαζί άνδρες και γυναίκες, η πράξη του βασιλιά ερμηνεύτηκε ως κατάργηση του συστήματος kapu. Το γεγονός αυτό, οδήγησε σε εξέγερση του λαού. Πολλοί ναοί καταστράφηκαν, ενώ το σύστημα του kapu έπαψε να ισχύει.

Έως τότε, η παραβίαση του kapu, αποτελούσε πολύ σοβαρό αδίκημα, και είχε ως αποτέλεσμα την θανατική καταδίκη του παραβάτη. Παρόλαυτά, ο θύτης είχε τη δυνατότητα να εξιλεωθεί και να αφεθεί ελεύθερος, εάν προλάβαινε να εισέλθει σε κάποιο "άσυλο", από αυτά που υπήρχαν σε κάθε νησί. Το μεγαλύτερο από αυτά τα άσυλα, ήταν αυτό στο Honaunau του Big Island, το Puuhonua O Honaunau. Το συγκεκριμένο άσυλο, κατασκευάστηκε τον 16ο αιώνα. Τα κτήρια του συγκροτήματος, είναι κτισμένα δίπλα στη θάλασσα. Κάποια κτήρια έχουν ανακατασκευαστεί, ενώ άλλα (όπως ο αρχαίος κεντρικός ναός) έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Δίπλα στον αρχαίο κεντρικό ναό, βρισκόταν ένας άλλος ναός, ο Alealea Heiau. Γύρω από τους δύο αυτούς ναούς, υψωνόταν ένα τείχος μήκους 300 μέτρων, ύψους 3 μέτρων και πάχους 5 μέτρων. Στην μια άκρη του τείχους, υπήρχε ο Hale O Keawe Heiau. Στο ναό αυτό βρίσκονταν τα λείψανα πολλών αρχηγών και θεωρούταν το πνευματικό κέντρο του ασύλου. Δίπλα από το ναό αυτό, βρίσκονται ξύλινα ομοιώματα αγαλμάτων Kii, δηλαδή αρχαίων θεοτήτων. Έξω από τα τείχη, μεταξύ άλλων, υπάρχουν λιμνούλες που χρησιμοποιούνταν ως ιχθυοκαλλιέργειες για το βασιλικό τραπέζι.

Ο ναός Hale O Keawe Heiau και τα τείχη​

Μερικά από τα αγάλματα Kii​

Ο όρμος Keoneele, που αποτελούσε αραξοβόλι για τα κανό

Ο ναός Hale O Keawe Heiau και τα τείχη, από το εσωτερικό του ασύλου​

Τα ερείπια του ναού Alealea Heiau​

Οι λίμνες με τις αρχαίες ιχθυοκαλλιέργειες​

Το αρχαίο χαβανέζικο παιχνίδι Papamu, είναι ένα παιχνίδι, παρόμοιο με αυτό της ντάμα​

Το Halau αποτελούσε ένα κτίσμα, που χρησίμευε ως αποθήκη​

Εντυπωσιακός δεν είναι μόνο ο ίδιος ο αρχαιολογικός χώρος. Βρίσκεται σε μια όμορφη τοποθεσία, ενώ έχει ενδιαφέρον και το σύστημα του kapu – ασύλου που βρισκόταν πίσω από την κατασκευή και τη χρήση του.

Φεύγοντας από τον αρχαιολογικό χώρο, και καθώς η ώρα είχε περάσει, αποφασίσαμε να αφήσουμε το νότο του νησιού και να περιοριστούμε σε ένα τελευταίο μπάνιο στον Kauhako Bay. Επιστρέψαμε πίσω στον #11 και κατευθυνθήκαμε προς την παραλία που βρίσκεται λίγο νοτιότερα. Όμως, φτάνοντας στην παραλία, διαπιστώσαμε πως δεν ταίριαζε καθόλου στα γούστα μας. Η παραλία ήταν αρκετά στενή, με μαύρο λεπτό χαλικάκι.
Έτσι, ψιλοαπογοητευμένοι, ξεκινήσαμε για την πανέμορφη Hapuna Beach που είχαμε επισκεφθεί και την προηγούμενη ημέρα. Παρά την κίνηση που συναντήσαμε έως και την Kona, φτάσαμε σχετικά νωρίς στην Hapuna. Κάναμε μπάνιο, χαζέψαμε τους απογευματινούς σέρφερς και είδαμε ένα ακόμη υπέροχο ηλιοβασίλεμα.

Τα έργα στους δρόμους και η επακόλουθη κίνηση, ως ένα σημείο, μας έβγαλαν από το πρόγραμμα εκείνη την ημέρα. Όμως, τόσο η "ζωγραφισμένη εκκλησία" όσο και το Puuhonua O Honaunau, ήταν πολύ όμορφα μέρη που θυμόμαστε σαν να τα επισκεφθήκαμε μόλις χθες.

Ημέρα 23: Last Day = Shopping Day
Η σημερινή θα ήταν η τελευταία ημέρα που θα περνούσαμε στα νησιά. Στις 18:21 ήταν η αναχώρηση της πτήσης από το Hilo για Honolulu, και στις 22:15 θα αναχωρούσαμε για το Los Angleles. Εκείνη την ημέρα δεν θα επισκεπτόμασταν κάποιο αξιοθέατο του νησιού. Έτσι, κοιμηθήκαμε λίγο παραπάνω και περάσαμε το πρωί ψάχνοντας για διάφορα αναμνηστικά από το ταξίδι.
Εν τέλει, φύγαμε από τη Waikoloa κατά τις 1:30. Όπως ήταν αναμενόμενο, λίγο μετά την αρχή του Saddle Road, η συννεφιά επέστρεψε για τα καλά.

Ο γνώριμος συννεφιασμένος ουρανός, στα μέσα του Saddle Road​

Ύστερα από δύο-δυόμισι ώρες και ένα χαλαρό ταξίδι, επιστρέψαμε πάλι στα γνωστά λημέρια του Hilo. Αν και στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής ο ουρανός ήταν καλυμμένος με μαύρα σύννεφα, τελικά γλιτώσαμε την βροχή. Εννοείται πως μια τελευταία φορά πριν φύγουμε, θα επισκεπτόμασταν το Ken’s House of Pancakes για τηγανίτες!

Ύστερα από το μεσημεριανό, κατευθυνθήκαμε στο αεροδρόμιο που ήταν κοντά. Αφού επιστρέψαμε το αμάξι, που είχαμε την τιμή να οδηγήσουμε, κατευθυνθήκαμε προς το check-in...


Λόγω του καλύτερου προγραμματισμού, και μάλιστα από την πρώτη ημέρα στο Big Island, είδαμε πάρα πολλά από τα αξιοθέατα που θέλαμε. Όμως, κυρίως λόγω... ανωτέρας βίας, υπήρξαν μέρη στα οποία δεν μπορέσαμε να πάμε. Όπως και για την περίπτωση του Oahu, θα τα αναφέρω επιγραμματικά στο επόμενο post.

Επίσης, όπως και για το Oahu, θα παραθέσω τα 6 μέρη που επισκεφθήκαμε και μου άρεσαν περισσότερο. Ταξινομημένα με βάση την ημέρα που τα επισκεφθήκαμε:

• Η Waipio Valley
• Η Puna
• Το Mauna Kea
• Το ηφαίστειο Kilauea
• Η παραλία Hapuna
• Το Puuhonua O Honaunau

 

[Nikos1986]

14. Μπιγκ Άιλαντ - Τι Δεν Προλάβαμε

Και στο Big Island υπήρξαν κάποια μέρη, τα οποία είτε δεν προλάβαμε είτε δεν μπορέσαμε να επισκεφθούμε.

Όσον αφορά την ακτή Hamakua, μεταξύ του Hilo και της Waipio Valley, υπάρχουν πολλά μέρη για να σταματήσει κανείς. Αφήνοντας την Waipio Valley (η οποία λόγω της κουραστικής πεζοπορίας χρειάζεται μια ημέρα), η καλύτερη επιλογή για κάποιον που θέλει να δει τα αξιοθέατα της ΒΑ ακτής, είναι να αφιερώσει 2 ημέρες. Ενδεχομένως να είναι εφικτό να χωρέσουν όλα σε μια ημέρα, αν κάποιος ξεκινήσει νωρίς το πρωί από το Hilo, αλλά δεν πάμε διακοπές για να ακολουθήσουμε το φορτωμένο πρόγραμμα που ακολουθούμε και στο σπίτι...
Επίσης, μεγάλο μέρος του Εθνικού Πάρκου Ηφαιστείων ήταν κλειστό, λόγω των αναθυμιάσεων από τον κρατήρα Halemaumau. Η δραστηριότητα σε ένα άλλο κρατήρα, τον Puu Oo, ήταν η αιτία που είχε κλείσει το Chain of Craters Trail. Καθώς το Kilauea περνά από φάσεις εξάρσεων και υφέσεων, κάποια μέρη του πάρκου που ήταν ανοικτά και τα επισκεφθήκαμε μπορεί να κλείσουν, ενώ άλλα που ήταν κλειστά, ίσως ανοίξουν.

Εφόσον τα παρακάτω μέρη εν τέλει δεν τα επισκεφθήκαμε, δε μπορώ να εκφέρω γνώμη για το αν αξίζουν πράγματι μια επίσκεψη. Πάντως, όταν μάζευα πληροφορίες για τα αξιοθέατα του νησιού, φαίνονταν ωραία.

Pacific Tsunami Museum
Τα νησιά της Χαβάης, παρότι βρίσκονται στη μέση ενός (φαινομενικά αχανούς) ωκεανού, έχουν θρηνήσει θύματα από καταστροφές που έγιναν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Οι σεισμοί στο "δακτυλίδι της φωτιάς", δηλαδή στις ιδιαίτερα σεισμογενείς ακτές που περιβάλλουν τον ειρηνικό ωκεανό, έχουν προκαλέσει πολλές φορές παλιρροϊκά κύματα. Τα τσουνάμι από τους σεισμούς του 1946 στην Αλάσκα και του 1960 στη Χιλή ήταν καταστροφικά για τα νησιά. Ως αποτέλεσμα, στο Big Island έχουν τοποθετηθεί πινακίδες που οριοθετούν τις Tsunami Evacuation Zones. Επίσης, με αφορμή το τσουνάμι του 1960, από το 1970 έχει ανοίξει το Pacific Tsunami Museum στο Hilo, το οποίο πέρα από φωτογραφίες και βίντεο, περιγράφει τον τρόπο δημιουργίας των κυμάτων.

Κήποι Liliuokalani
Σε όλα τα μέρη που έχουμε πάει, πάντα έχει υπάρξει ένα αξιοθέατο / μουσείο κλπ, το οποίο ενώ είναι κοντά στο ξενοδοχείο και λέμε "σίγουρα κάποια στιγμή θα πάμε να το δούμε", τελικά δεν το επισκεπτόμαστε. Για να μη χαλάσει η παράδοση, στο Hilo αυτό το αξιοθέατο ήταν οι κήποι Liliuokalani. Οι Ιαπωνικοί κήποι βρίσκονται στη μικρή χερσόνησο Waiakea, βορειοδυτικά του αεροδρομίου. Μεταξύ άλλων, υπάρχουν μικρές λίμνες με γεφυρούλες και παγόδες. Επίσης, ένα μικρό γεφυράκι, οδηγεί στο νησί Coconut.

Naha Stone
Ο βράχος Naha βρίσκεται κοντά στην δημόσια βιβλιοθήκη του Hilo. Με βάση την αρχαία προφητεία, όποιος κατάφερνε να μετακινήσει το βράχο των 2,5 τόνων, θα γινόταν ο βασιλιάς των νησιών. Λέγεται πως ο Μέγας Καμεχαμέχα κατάφερε να τον μετακινήσει σε ηλικία 14 ετών. Η προφητεία εκπληρώθηκε, αφού στη συνέχεια κατάφερε να ενώσει τα νησιά κάτω από το σκήπτρο του.

Hawaii Tropical Botanical Gardens
Οι τροπικοί βοτανικοί κήποι βρίσκονται στα μέσα του Papeekeo Scenic Drive, δίπλα από την Papeekeo Beach. Στους κήπους, που βρίσκονται ουσιαστικά μέσα στο δάσος της βροχής, υπάρχουν μονοπάτια που περνούν δίπλα από τροπικά φυτά.

World Botanical Gardens & Umauma Falls
Οι World Botanical Gardens αποτελούν τους μεγαλύτερους βοτανικούς κήπους της πολιτείας, με 5.000 είδη φυτών. Πιο εντυπωσιακοί είναι οι Umauma Falls. Οι καταρράκτες αυτοί πέφτουν από ύψος 90 μέτρων σε 3 επίπεδα. Το σημείο αυτό της διαδρομής το προσπεράσαμε κυριολεκτικά από απροσεξία, καθώς είχαμε ξεχάσει να το σημειώσουμε στον τελικό χάρτη, τον οποίο χρησιμοποιήσαμε εκείνη την ημέρα... Κανονικά, μια στάση θα κάναμε σίγουρα εκεί.

Καταρράκτης Hiilawe
Λίγες μέρες πριν αναχωρήσουμε, έμαθα τυχαία για τον πανύψηλο καταρράκτη Hiilawe, ο οποίος πέφτει από το εντυπωσιακό ύψος των 500 μέτρων. Ο καταρράκτης βρίσκεται στην Waipio Valley. Φτάνοντας κάποιος στην βάση της κοιλάδας, μπορεί είτε να πάει δεξιά προς την θάλασσα, είτε αριστερά προς το εσωτερικό της κοιλάδας και τον καταρράκτη. Οι απόψεις (τουλάχιστον στο internet) διίστανται για το εάν κάποιος για να φτάσει στον καταρράκτη περνά ή όχι μέσα από ιδιωτικές εκτάσεις. Άλλοι υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει τρόπος να προχωρήσεις στην κοιλάδα προς τον καταρράκτη χωρίς να μπεις σε ιδιωτικές εκτάσεις, ενώ άλλοι αναφέρουν πως δεν χρειάστηκε να διασχίσουν κάποιο περιφραγμένο χώρο. Εμείς, που επισκεφθήκαμε πρώτη φορά την περιοχή, προτιμήσαμε την θάλασσα. Ίσως εάν επισκεπτόμουν πάλι το μέρος, να δοκίμαζα και την διαδρομή προς τον καταρράκτη. Πάντως, και μόνο η κούραση για να κατέβει κάποιος στη βάση της κοιλάδας, κάνει πολύ δελεαστική την διαδρομή ως τη θάλασσα που βρίσκεται δίπλα. Για όποιον ενδιαφέρεται, ένα link με την περιγραφή μιας παρέας που έφτασε έως τον καταρράκτη, είναι αυτό.

Keck Observatory Visitor Center
Τα δίδυμα τηλεσκόπια Keck βρίσκονται στην κορυφή του Mauna Kea, και λόγω της τοποθεσίας λαμβάνουν ιδιαίτερα καθαρές εικόνες από το διάστημα. Αν και η πρόσβαση στα τηλεσκόπια ίσως είναι δυνατή με το κατάλληλο όχημα, δεν ξέρω εάν οι εγκαταστάσεις είναι ανοικτές στους επισκέπτες (παρόλαυτά, μπορεί ο καθένας να επισκεφθεί το Onizuka Center for International Astronomy). Στην πόλη της Waimea, υπάρχει το κέντρο επισκεπτών του Keck Observatory. Μεταξύ άλλων, υπάρχουν μοντέλα των τηλεσκοπίων και φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί. Θεωρώ must την επίσκεψη κάποιου που του αρέσει ιδιαίτερα η αστρονομία. Αν και εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία, το ωράριο του κέντρου αποτέλεσε τον λόγο που δεν μπορέσουμε να το επισκεφθούμε. Τουλάχιστον για την περίοδο που πήγαμε, το κέντρο ήταν ανοικτό για το κοινό Δευτέρα - Παρασκευή, 10 - 2. Αυτό πρέπει να το λάβει υπόψη κάποιος που έχει ως βάση το Hilo και θέλει να δει και την ακτή Hamakua. Μια επιλογή είναι να ξεκινήσει πολύ νωρίς το πρωί για να έχει φτάσει στη Waimea νωρίς το μεσημέρι. Εναλλακτικά, θα πάει απευθείας στη Waimea και όταν τελειώσει από εκεί, θα αρχίσει να κατεβαίνει τη Hamakua κάνοντας στάσεις στα σημεία που έχει επιλέξει. Όμως, σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος νυχτώνει σχετικά νωρίς (ο ήλιος έδυε κατά τις 6:30) και ίδια η πυκνή βλάστηση κρύβει ακόμη περισσότερο το φως, με αποτέλεσμα η λύση αυτή να μην είναι τόσο καλή. Εκτός και αν κάποιος έχει ελεύθερες μέρες στο Hilo για να επισκεφθεί το κέντρο επισκεπτών στη Waimea, ίσως η καλύτερη επιλογή είναι να το επισκεφθεί έχοντας ως βάση είτε την ίδια τη Waimea είτε κάποιο μέρος στη δυτική ακτή (π.χ. την Waikoloa ή την Kona).

Pololu Valley
Μία άλλη κοιλάδα, βορειοδυτικά της Waipio Valley, είναι η Pololu Valley. Όπως και η Waipio, έτσι και η Pololu βλέπει στην προσήνεμη ακτή του νησιού. Από τον (ομολογουμένως μικρό) χώρο στάθμευσης, ξεκινά μονοπάτι που κατεβαίνει στην βάση της κοιλάδας. Με βάση διαφόρους τουριστικούς οδηγούς, η κατάβαση διαρκεί περίπου 20 λεπτά. Εμείς φτάσαμε στην Pololu το ίδιο απόγευμα που είχαμε επισκεφθεί και την Waipio. Καθώς ήμασταν κουρασμένοι και είχε περάσει η ώρα, δεν επιχειρήσαμε να κατέβουμε κάτω. Το μονοπάτι, τουλάχιστον στην αρχή του, είναι χωμάτινο, σε αντίθεση με το τσιμεντένιο στην Wailio. Υπήρχαν πεζοπόροι που ανέβαιναν όταν φτάσαμε εμείς, αλλά η βροχή που έπεφτε από το μεσημέρι είχε κάνει το μονοπάτι ιδιαίτερα γλιστερό (τουλάχιστον στην αρχή). Συνεπώς, αν κάποιος σχεδιάζει να κατέβει στην Pololu, καλύτερα να το επιχειρήσει μια μέρα που (κατά το δυνατόν) δεν φαίνεται πως θα βρέξει. Για να φτάσει κάποιος στην Pololu, θα πρέπει να πάει μέσω Waimea και Kapaau. Αν και μόλις 15 km από τη Waipio, δεν υπάρχει δρόμος που να τις ενώνει.

Mauna Loa Weather Station
Από τον Saddle Road, όπως κατευθυνόμαστε από Hilo προς Waimea, λίγο πριν την έξοδο για το Mauna Kea, υπάρχει η έξοδος για τον δρόμο που ανεβαίνει στην βόρεια πλαγιά του Mauna Loa (Mauna Loa Road). Ο δρόμος αυτός, μετά από 27 km φτάνει στις εγκαταστάσεις του Weather Station, σε υψόμετρο 3.350 μέτρων. Από τον σταθμό αυτό, όπως είναι αναμενόμενο, υπάρχει ωραία θέα. Επίσης, για τους σκληροπυρηνικούς, από εκεί ξεκινά ένα δύσκολο μονοπάτι για την κορυφή του ηφαιστείου. Με βάση διάφορες περιγραφές από το internet, χρειάζεται τζιπ για να οδηγήσει κανείς μέχρι τον Weather Station. Όμως, από φωτογραφίες που υπάρχουν στο Google Maps, φαίνονται στον χώρο στάθμευσης παρκαρισμένα και "χαμηλά" σεντάν. Αυτές οι περιγραφές στάθηκαν η αφορμή για να νοικιάσουμε το Wrangler. Όμως, η μεγάλη καθυστέρηση μέχρι να πάρουμε το αυτοκίνητο, είχε σαν αποτέλεσμα να μην προλάβουμε να δοκιμάσουμε την διαδρομή προς τον Weather Station. Αντίθετα, προτιμήσαμε να κατευθυνθούμε στο Mauna Kea και το Onizuka για την παρατήρηση του ουρανού. Μία τελευταία λεπτομέρεια: ο δρόμος που ανεβαίνει στο Mauna Loa και καταλήγει στον Weather Station από τον Saddle Road, είναι ο Mauna Loa Road. Αυτός ανεβαίνει από την βόρεια πλαγιά. Ο γραφικός Mauna Loa Access Road, είναι άλλος δρόμος, ο οποίος ανεβαίνει την νότια πλαγιά και ξεκινά από τον #11, στο ύψος του Kilauea.

Εθνικό Πάρκο Ηφαιστείων - Kilauea
Το τμήμα του Εθνικού Πάρκου Ηφαιστείων που περιλαμβάνει το Kilauea (στο ίδιο πάρκο περιλαμβάνονται και τμήμα του Mauna Loa και ο Haleakala στο νησί Maui), είναι τεράστιο σε έκταση. Στο Kilauea υπάρχουν πολλά μονοπάτια που μπορεί να ακολουθήσει κανείς. Βέβαια, το ποια από αυτά θα είναι ανοικτά, εξαρτάται από το ίδιο το ηφαίστειο. Όταν είχαμε επισκεφθεί το Kilauea, το νοτιοδυτικό τμήμα του πάρκου παρέμενε κλειστό, λόγω των αναθυμιάσεων. Μόλις λίγες μέρες πριν, είχε ανοίξει τμήμα του Crater Rim Drive, μέχρι τον κρατήρα Keanakakoi. Τα μέρη του πάρκου που δεν επισκεφθήκαμε, ήταν τα εξής:
1) Kipuka Puaulu : Με την λέξη "kipuka", οι χαβανέζοι εννοούσαν τα τμήματα γης τα οποία δεν είχαν καλυφθεί από τη λάβα. Τέτοια "νησάκια" υπάρχουν σε διάφορα σημεία. Ένα από αυτά, είναι το Kipuka Puaulu, το οποίο βρίσκεται δίπλα από τον Mauna Access Road. Όπως έγραψα παραπάνω, ο εν λόγω δρόμος ξεκινά από τον #11, λίγο μετά την είσοδο του πάρκου, και ανεβαίνει την νότια πλαγιά του Mauna Loa. Αν θυμάμαι καλά, δεν ενώνεται με τον Crater Rim Drive που περνά λίγο πιο δίπλα. Το ίδιο το Kipuka Puualu, είναι ουσιαστικά ένα δάσος, το οποίο (σαν νησί) περιβάλλεται από στερεοποιημένη λάβα. Υπάρχει ένα μονοπάτι, μήκους 2 km, το οποίο περνά ανάμεσα από τα δέντρα. Ένα άλλο kipuka είναι το Kipuka Pepeiao, το οποίο βρίσκεται γύρω στα 25 km νοτιοδυτικά του Kilauea. Το συγκεκριμένο kipuka, καθώς και τα μονοπάτια που καταλήγουν σε αυτό είναι κλειστά, λόγω των αναθυμιάσεων.
2) Puu Huluhulu Trail : Το μονοπάτι αυτό ξεκινά από τον Chain of Craters Road και καταλήγει στον κρατήρα Puu Huluhulu του Mauna Ulu. Μέχρι την έκρηξη του Mauna Ulu το 1969, ο Chain of Craters Road έφτανε ως τον κρατήρα. Πλέον, η διαδρομή γίνεται από το μονοπάτι, μήκους 2 km. Το μονοπάτι ανεβαίνει στον κρατήρα Puu Huluhulu, ύψους 64 μέτρων, με τα τελευταία 400 μέτρα της διαδρομής να είναι απότομα. Πάντως, από την κορυφή υπάρχει θέα προς τον γειτονικό κρατήρα Puu Oo, ο οποίος είναι ενεργός. Καθώς δεν προλάβαμε να κάνουμε στάσεις στον Chain of Craters Road, δεν περπατήσαμε στο μονοπάτι αυτό, για να γράψω τις εντυπώσεις μου.
3) Mauna Iki Trail : Στα δυτικά του Kilauea, βρίσκεται το Mauna Iki Trail. Το μονοπάτι αυτό περνά δίπλα από την διαδρομή που είχαν ακολουθήσει ο αρχηγός Keoua με τον στρατό του, το 1790. Καθώς ο βασιλιάς του τελευταίου βασιλείου του Big Island που δεν είχε υποταχθεί στον Μέγα Καμεχαμέχα ετοιμαζόταν για μια ακόμα μάχη, εξερράγη το Kilauea. Μεγάλο μέρος του στρατού του βρήκε το θάνατο από τη λάβα. Από το Mauna Iki Trail είναι ορατά αποτυπώματα στην στερεοποιημένη λάβα, από τις πατημασιές των πολεμιστών του Keoua. Η πρόσβαση στο μονοπάτι αυτό σήμερα είναι αδύνατη, καθώς βρίσκεται στη μέση της περιοχής που έχει κλείσει λόγω των αναθυμιάσεων.
4) Halemaumau Trail : Το μονοπάτι που περνά από την καρδιά του Kilauea... Το μονοπάτι ξεκινά λίγο μετά το Volcano House. Αφού κατέβει στην καλντέρα του Kilauea, περνά ακριβώς δίπλα από τον κρατήρα Halemaumau, διασταυρώνεται με τον Crater Rim Drive στα νοτιοδυτικά και μετά από λίγο τελειώνει στο Crater Rim Trail. Το μήκος του μονοπατιού είναι 5,5 km. Το τοπίο είναι σίγουρα εντυπωσιακό, καθώς κατεβαίνει στην καλντέρα του ηφαιστείου. Επίσης, περνά από το παρατηρητήριο Halemaumau Overlook, ακριβώς στην άκρη του Halemaumau. Καθώς ο κρατήρας αυτός βγάζει πολλές αναθυμιάσεις, το καλύτερο τμήμα του μονοπατιού ήταν κλειστό. Όταν είχαμε πάει, επιτρεπόταν η πεζοπορία μέχρι την πινακίδα #10, που βρίσκεται ακριβώς στο σημείο που ξεκινά ο "πάτος" της καλντέρας. Μέχρι εκεί φτάσαμε και εμείς. Αφού έχεις κατέβει έως κάτω, μπροστά σου απλώνεται μια τεράστια έκταση ξεραμένης λάβας. Στο βάθος υπήρχε μια τεράστια τρύπα στο έδαφος, ο Halemaumau. Στη διαδρομή μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι είδαμε πολύ λίγο κόσμο, ίσως να μην ήξεραν πως ένα τμήμα του μονοπατιού είναι ανοικτό. Το τμήμα του μονοπατιού που ήταν ανοικτό ήταν σκιερό, καθώς μέχρι τον πάτο της καλντέρας υπάρχουν δέντρα. Όμως, κάτω το τοπίο είναι κρανίου τόπος και (εφόσον το τμήμα αυτό ανοίξει) κάποιος που θα επιχειρήσει την πεζοπορία θα χρειαστεί σίγουρα αρκετό νερό για τη διαδρομή.
5) Puu Loa Petroglyphs : Λίγο πριν ο Chain of Craters Road φτάσει στη θάλασσα, ξεκινά ένα μονοπάτι προς τα πετρογλυφικά (kahakii στα Χαβανέζικα) στην τοποθεσία Puu Loa. Το μονοπάτι αυτό έχει μήκος 1 km, δεν είναι μεγάλο. Παρόλαυτά, όταν φτάσαμε εμείς εκεί, είχε ήδη αρχίσει να σουρουπώνει, καθώς είχαμε καθυστερήσει με τη στάση μας στο Alanui Kahiko. Έτσι, δεν περπατήσαμε στο μονοπάτι αυτό. Στη συγκεκριμένη περιοχή, υπάρχουν περίπου 23.000 πετρογλυφικά. Οι φιγούρες πάνω στην λάβα, απεικονίζουν κυρίως ανθρώπινες μορφές, ενώ έχουν σχεδιαστεί επίσης το φεγγάρι, πλοία, ψάρια και διάφορα γεωμετρικά σχήματα. Πέρα από το συγκεκριμένο χώρο, πετρογλυφικά μπορεί κανείς να συναντήσει και σε άλλα σημεία του Big Island: μεταξύ άλλων στο Puako και στη Waikoloa.
6) Chain of Craters Trail : Πέρα από το Halemaumau Trail, το άλλο μονοπάτι του πάρκου που θα θέλαμε πολύ να περπατήσουμε, αλλά όπως και το Halemaumau ήταν κλειστό. Το μονοπάτι αυτό ξεκινά από το τέλος του Chain of Craters Road και συνεχίζει ευθεία, δίπλα στη θάλασσα, για άλλο 1 km. Εκεί που σήμερα υπάρχει το μονοπάτι, συνέχιζε ο Chain of Craters Road, έως και το 2003, όπου και έκλεισε λόγω της ροής της λάβας από τον κρατήρα Puu Oo. Παρόλαυτά, μέχρι πρόσφατα, ήταν δυνατή η διάσχιση του μονοπατιού με τα πόδια. Για όσο ήταν ανοικτό το μονοπάτι, αποτελούσε την δεύτερη καλύτερη επιλογή για κάποιον που ήθελε να δει την καυτή λάβα να χύνεται στον ωκεανό (η καλύτερη επιλογή είναι οι πολύ τακτικές περιηγήσεις με ελικόπτερο, που μπορεί να κλείσει κανείς στο αεροδρόμιο του Hilo, οι οποίες όμως προφανώς κοστίζουν). Το μονοπάτι ήταν ανοικτό και το βράδυ, με το θέαμα να είναι ακόμη εντυπωσιακότερο. Ευτυχώς για τους ντόπιους, αλλά δυστυχώς για τους επισκέπτες, το μονοπάτι αυτό έχει κλείσει. Ο λόγος είναι η κατασκευή ενός εφεδρικού δρόμου για την ενδεχόμενη εκκένωση μερικών χωριών στα ανατολικά του Kilauea που απειλούνται από τη λάβα τα τελευταία χρόνια. Ο δρόμος αυτός θα περνάει πάνω από εκεί που βρισκόταν το μονοπάτι. Όταν είχαμε εμείς επισκεφθεί την περιοχή, το τέλος του Chain of Craters Road ήταν κλειστό με μπάρες και από πίσω υπήρχαν μπουλντόζες και άλλα μηχανήματα για την επέκταση του δρόμου.
7) Punaluu County Beach Park : Περίπου 40 km νοτιοδυτικά του Kilauea, βρίσκεται η παραλία Punaluu. Στην παραλία μπορεί να φτάσει κανείς, μέσω του #11. Η παραλία έχει μαύρη άμμο και οι φοίνικες ρίχνουν τη σκιά τους. Όπως και σε όλο αυτό το τμήμα του νησιού, η πρόσβαση στην παραλία πλέον απαγορεύεται, λόγω των αναθυμιάσεων από το ηφαίστειο.

Kamehameha Akahi Aina Heiau
Την 21η ημέρα των διακοπών, είχαμε επιχειρήσει να βρούμε το Kamehameha Akahi Aina Heiau. Το μέρος αυτό, που με βάση τις πληροφορίες που είχαμε μαζέψει βρισκόταν κοντά στο μικρό αεροδρόμιο Upolu, στο βόρειο άκρο της Kohala, είναι το μέρος που γεννήθηκε ο Μέγας Καμεχαμέχα. Το μνημείο στην περιοχή αυτή δεν μπορέσαμε να το εντοπίσουμε. Ο ένας δρόμος που δοκιμάσαμε να ακολουθήσουμε κατέληγε σε μια περιφραγμένη, ιδιωτική έκταση. Ο άλλος, παράλληλος με το διάδρομο προσγείωσης / απογείωσης του αεροδρομίου, ήταν πολύ κακοτράχαλος και θα είχαμε πρόβλημα με το χαμηλό αυτοκίνητο. Βέβαια, υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην το είχαμε εντοπίσει σωστά στον χάρτη.

Puukohola Heiau
Βόρεια της παραλίας Hapuna, βρίσκεται ο ιστορικός χώρος Puukohola Heiau. Ο κεντρικός ναός, Puukohola Heiau, έχει δώσει το όνομά του στον χώρο. Ο ναός κατασκευάστηκε από τον Μέγα Καμεχαμέχα, καθώς σύμφωνα με ένα χρησμό έπρεπε να χτίσει ένα ναό για τον Θεό του πολέμου, Kukailimoku, προκειμένου να κατακτήσει το Big Island. Ο ναός χτίστηκε το 1790. Στα εγκαίνια του ναού, ο Μέγας Καμεχαμέχα είχε προσκαλέσει και τον μεγάλο του αντίπαλο, Keoua, τον βασιλιά του τελευταίου ελεύθερου βασιλείου, στα νότια του Big Island. Μόλις ο Keoua αποβιβάστηκε στην ακτή, ο Μέγας Καμεχαμέχα τον συνέλαβε και τον θυσίασε στο βωμό του ναού. Πέρα από τον κεντρικό ναό, στο χώρο βρίσκονται και τα ερείπια του Mailekini Heiau. Οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως υπάρχει και ένας τρίτος ναός στην περιοχή, ο Haleokapuni Heiau, ο οποίος μάλλον σήμερα είναι βυθισμένος στη θάλασσα.

Πετρογλυφικά Mauna Lani & Puako & Waikoloa
Πέρα από το Puu Loa, στη νότια πλαγιά του Kilauea, πετρογλυφικά μπορεί να δει κανείς και σε άλλα σημεία του νησιού. Μεταξύ αυτών, και στην ίδια τη Waikoloa. Μέσα από το θέρετρο με τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια κλπ, ξεκινά ένα μονοπάτι που κατευθύνεται βόρεια, το King's Foot Trail. Υπάρχουν πινακίδες που κατευθύνουν τον επισκέπτη προς το μονοπάτι. Άλλα μονοπάτια με πετρογλυφικά βρίσκονται στο Mauna Lani και στο Puako, μεταξύ Waikoloa και Hapuna. Από το Mauna Lani ξεκινά το Kalahuipuaa Trail, το οποίο περνά από πολλά πετρογλυφικά. Η διαδρομή διαρκεί περίπου μισή ώρα. Περισσότερα από 3.000 πετρογλυφικα βρίσκονται στο Puako. Το Mauna Lani και το Puako συνδέονται με το Malama Trail, μήκους 2,2 km. Σε όλα τα μονοπάτια έχει ήλιο, οπότε χρειάζεται καπέλο και σίγουρα νερό.

Kailua - Kona
Ύστερα από την επίσκεψη στο Lapakahi και το μπάνιο στη Hapuna την 21η ημέρα, επισκεφθήκαμε τη μεγαλύτερη πόλη της δυτικής ακτής, την Kona. Στην Kona φτάσαμε βράδυ, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να τη γυρίσουμε και να τη δούμε όπως θα θέλαμε. Πέρα από τη βόλτα που μπορεί να κάνει κανείς στην προκυμαία οποιαδήποτε ώρα, υπάρχουν και κάποια αξιοθέατα. Μεταξύ αυτών, ο αρχαίος ναός Ahuena Heiau. Αυτή ήταν η τοποθεσία στην Kona, όπου ο διάδοχος του Μέγα Καμεχαμέχα, Liholiho, γευμάτισε στο ίδιο τραπέζι με τις Keopuolani και Kaahumanu. Μία κίνηση που στάθηκε η αφορμή, για την κατάργηση του συστήματος kapu που είχαν εισάγει οι Πολυνήσιοι. Ένα άλλο ιστορικό κτήριο, είναι το Hulihee Palace, το οποίο σήμερα λειτουργεί ως μουσείο, περιγράφοντας τη ζωή των βασιλικών οικογενειών της Χαβάης.

Keauhu
Νότια της Kona, βρίσκεται το Keauhu. Πέρα από τα πετρογλυφικά, στον χώρο βρίσκονται το αντίγραφο ενός παραθαλάσσιου ανακτόρου του 19ου αιώνα, καθώς και μια πισίνα που προοριζόταν για τη βασιλική οικογένεια.

Kealakekua Bay
Ο κόλπος Kealakekua βρίσκεται λίγο βορειότερα από το Puuhonua O Honaunau. Πρόκειται για το μέρος στο οποίο αποβιβάστηκε ο James Cook, όταν τον Ιανουάριο του 1778 έφτασε για πρώτη φορά στα νησιά της Χαβάης. Ο Cook έφτασε τυχαία στα νησιά αυτά, με τα πλοία Resolution και Discovery. Η άφιξή του συνέπεσε με την γιορτή του θεού της γεωργίας, Lono. Καθώς στη μυθολογία των Χαβανέζων γινόταν λόγος για την επιστροφή του θεού στο νησί από τη θάλασσα, οι κάτοικοι θεώρησαν τον πλοίαρχο ως το θεό που επέστρεψε στο νησί. Κατά συνέπεια, η αρχική υποδοχή από τους κατοίκους του νησιού, ήταν η θερμότερη που έλαβε στα ταξίδια του. Από σύμπτωση, στο μέρος αυτό, ο Άγγλος εξερευνητής βρήκε το θάνατο στις 14 Φεβρουαρίου 1779. Κατά την αναχώρηση του Cook από τη Χαβάη, μια καταιγίδα προκάλεσε ζημιές σε ένα από τα πλοία, αναγκάζοντάς τον να γυρίσει στον Kealakekua Bay. Ύστερα από την κλοπή μιας βάρκας, και κατά την αψιμαχία με τους κατοίκους του νησιού που ακολούθησε, ο Cook μαχαιρώθηκε και πέθανε. Στο σημείο που σκοτώθηκε ο Cook, υπάρχει σήμερα ένας οβελίσκος 35 μέτρων. Στο σημείο αυτό, μπορεί να φτάσει κανείς ακολουθώντας το μονοπάτι που ξεκινά από τον #160, λίγο μετά τη διασταύρωση με τον #11. Επίσης στο σημείο που αποβιβάστηκε ο Cook, εκεί που βγαίνει ο #160 στη θάλασσα, βρίσκεται ο ναός Hikiau Heiau. Στον οβελίσκο δεν μπορέσαμε να φτάσουμε, καθώς γίνονταν έργα στην περιοχή και το μονοπάτι είχε (κυριολεκτικά) κοπεί στη μέση.

Ka Lae (South Point)
Το Ka Lae, όπως προδίδει και η ονομασία του στα αγγλικά, είναι το νότιο άκρο του νησιού. Αποτελεί επίσης το νοτιότερο σημείο των 50 πολιτειών των ΗΠΑ. Τα ερείπια ενός αρχαίου λιμανιού, που πιστεύεται πως κατασκευάστηκε μεταξύ 300 και 500 μ.Χ., αποτελούν την αρχαιότερη ένδειξη παρουσίας ανθρώπων στα νησιά. Πιστεύεται πως οι πρώτοι που έφτασαν εδώ είχαν αποπλεύσει από τα νησιά Μαρκέσας, στη σημερινή Γαλλική Πολυνησία. Για να φτάσει κανείς στο Ka Lae, ακολουθεί τον #11 και κοντά στο νοτιότερο σημείο του, στρίβει νότια στη διασταύρωση. Μετά από 18 km ο δρόμος αυτός καταλήγει στη θάλασσα. Όταν επισκεφθήκαμε εμείς το νησί, η πρόσβαση από τα ανατολικά (από Hilo) ήταν αδύνατη, καθώς ο #11 έκλεινε μετά το Kilauea, λόγω του ηφαιστείου. Οπότε η μόνη δυνατότητα ήταν να το προσεγγίσει κανείς από τα δυτικά, και την Kona. Η κίνηση που συναντήσαμε μετά την Kona, δεν μας έδινε τη δυνατότητα να φτάσουμε εκεί νωρίς, οπότε αναγκαστικά το αφήσαμε εκτός. Ακόμη και χωρίς τα έργα, ο δρόμος είναι στενός, με στροφές και περνά από χωριά, οπότε καλό είναι, αν κάποιος επιχειρήσει τη διαδρομή, να υπολογίσει περισσότερη ώρα σε σχέση με τα χιλιόμετρα που μετράει πάνω στο χάρτη.

Papakolea Green Sand Beach
Γύρω στα 4,5 km βορειο-ανατολικά του Ka Lae, σε έναν όρμο, βρίσκεται η παραλία Papakolea. Η παραλία είναι γνωστή για την πράσινη άμμο. Το χρώμα στην άμμο, το δίνει ο ολιβίνης, συστατικό της λάβας. Για τη διαδρομή από το Ka Lae απαιτείται όχημα 4x4, αλλά η διαδρομή μπορεί να γίνει και με πεζοπορία μίας ώρας. Τόσο στην παραλία της "πράσινης άμμου", όσο και στο Ka Lae, έχει κύματα, και το κολύμπι είναι επικίνδυνο.

 

[Nikos1986]

15. Λος Άντζελες

Στην πόλη του Los Angeles, είχαμε μείνει για ένα βράδυ στο πήγαινε, χωρίζοντας στα δύο το πολύωρο ταξίδι μέχρι τη Χονολουλού. Οι ώρες που είχαμε περάσει εκεί, δεν επαρκούσαν για κάτι άλλο, πέρα από το να κοιμηθούμε και να ξεκουραστούμε για το δεύτερο σκέλος του ταξιδιού.
Στην επιστροφή, θα φτάναμε γύρω στις 6:30 το πρωί. Καθώς θα αναχωρούσαμε πάλι την επόμενη ημέρα αργά το απόγευμα, είχαμε όλη την πρώτη ημέρα και αρκετές ώρες από τη δεύτερη για να δούμε ό,τι μπορούσαμε από την αχανή πόλη. Καθώς στο Los Angeles υπάρχουν πάρα πολλά για να δει κανείς, η επιλογή των 2-3 που θα προλαβαίναμε να επισκεφθούμε δεν ήταν εύκολη. Εν τέλει, την πρώτη ημέρα, μιας και την είχαμε ολόκληρη, θα πηγαίναμε στη Disneyland. Για τη δεύτερη ημέρα, το πρωί θα περπατούσαμε στη Hollywood Boulevard και το μεσημεράκι θα βλέπαμε τη Santa Monica.
Όπως και όταν ερχόμασταν, έτσι και στην επιστροφή θα διανυκτερεύαμε στο Hilton Los Angeles Airport. Την διαδρομή για το ξενοδοχείο την θυμόμασταν, οπότε δεν θα χάναμε χρόνο στο ψάξιμο. Επίσης, βόλευαν πολύ και οι συγκοινωνίες, καθώς το λεωφορείο για Santa Monica (που επίσης περνά και από το σταθμό LAX City Bus Center, προσφέροντας έτσι ανταπόκριση με το λεωφορείο του αεροδρομίου) περνά από μια στάση που είχε κοντά στο ξενοδοχείο. Έτσι θα αξιοποιούσαμε όσο μπορούσαμε, τον ήδη περιορισμένο χρόνο μας στη Santa Monica.

Κάποιες επιπλέον πληροφορίες για το Los Angeles, έχω αναφέρει στο "5. Αθήνα – Λος Άντζελες – Χονολουλού", στην υποενότητα "Λίγες Πληροφορίες για το Λος Άντζελες".

Χίλο - Χονολουλού - Λος Άντζελες
Για τη μετάβαση από Hilo σε Los Angeles, καθώς δεν υπήρχε απευθείας πτήση, θα πηγαίναμε μέσω Honolulu. Φεύγοντας από το Hilo στις 18:21 (μαζί με τους Ελβετούς και τους Άγγλους, στα συνώνυμα της λέξης "ακρίβεια" πρέπει να μπουν και οι Χαβανέζοι), και μετά από μια πολύ σύντομη πτήση 45 λεπτών, φτάσαμε στη Honolulu. Στη Honolulu, θα είχαμε αναμονή 3 ώρες, μέχρι τις 22:15 που θα αναχωρούσε το αεροπλάνο για το Los Angeles.

Το ηλιοβασίλεμα από το αεροπλάνο κατά τη σύντομη πτήση Hilo - Honolulu, πάνω από τη (συννεφιασμένη) Hamakua Coast​

Όπως ήταν φυσιολογικό, υπήρχε μια ψιλο-μελαγχολία που θα φεύγαμε από αυτά τα πανέμορφα νησιά. Μια μελαγχολία, που προσπαθούσαμε να ξεχάσουμε, σκεπτόμενοι πως αύριο το πρωί θα επισκεπτόμασταν το "πιο χαρούμενο μέρος στη Γη".
Όταν τελικά επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο, μας περίμενε ένα ταξίδι 5μιση ωρών. Θα φτάναμε στο Los Angeles στις 6:30 το πρωί, οπότε όσο πιο γρήγορα μας έπαιρνε ο ύπνος στο αεροπλάνο, τόσο το καλύτερο.

Disneyland
Εν τέλει, μετά από ένα κουτσό ύπνο 3-4 ωρών, φτάσαμε στο Los Angeles. Αφού πήραμε τις βαλίτσες, πήραμε το λεωφορείο του αεροδρομίου μέχρι το σταθμό City Bus Center, από όπου και περπατήσαμε μέχρι το ξενοδοχείο. Μετά από ένα (πολύ) early check-in, ξεκινήσαμε για τη Disneyland.

Το ίδιο το θεματικό πάρκο βρίσκεται στο Anaheim, γύρω στα 50 km από το κέντρο (downtown) του Los Angeles. Ανοίγοντας μια μικρή παρένθεση, σχεδόν κάθε πολιτεία των ΗΠΑ (για να μη πω όλες...) έχει και από ένα μεγάλο θεματικό πάρκο. Η Καλιφόρνια δεν μπορεί να αποτελεί εξαίρεση, με διάφορα πάρκα κοντά στις 3 μεγάλες πόλεις (San Francisco, Los Angeles, San Diego). Μόνο στο Los Angeles, κανείς μπορεί να διαλέξει μεταξύ των Universal Studios κοντά στο Griffith Park, της Disneyland κοντά στο Anaheim και του Knott’s Berry Farm επίσης κοντά στο Anaheim. Μεταξύ των τριών, είχαμε διαλέξει τη Disneyland. Εγώ είχα επισκεφθεί το 2009 την Euro-Disney στο Παρίσι, και εννοείται δεν την είχα χορτάσει. Ο αδερφός μου δεν είχε έρθει τότε μαζί, οπότε ήταν η πρώτη του επίσκεψη σε ένα τέτοιο πάρκο. Ήταν λοιπόν μια πολύ καλή ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε τα παιδικά μας χρόνια και να δούμε, ζωντανά, τους παιδικούς ήρωες με τους οποίους είχαμε μεγαλώσει!

Η Disneyland αποτελείται κυρίως από 2 πάρκα: το Disneyland Park και το California Adventure. Το Disneyland Park είναι αυτό που οι περισσότεροι φανταζόμαστε σαν Disneyland. Εκεί βρίσκονται τα σπίτια του Μίκυ, του Ντόναλντ, του Γκούφυ, του Πλούτο, των Τσιπ και Ντέηλ κλπ. Εκεί βρίσκεται ο Πύργος της Ωραίας Κοιμωμένης και εκεί γίνονται οι παρελάσεις. Υπάρχουν πάρα πολλά παιχνίδια, και όλα (εκτός ίσως από 1-2 τρενάκια) είναι κατάλληλα και για μικρά παιδιά. Το California Adventure, βρίσκεται απέναντι από το Disneyland Park. Στο πάρκο αυτό υπάρχουν και παιχνίδια που απευθύνονται μόνο σε μεγάλους. Η καλύτερη επιλογή για μια οικογένεια με μικρά παιδιά, είναι σίγουρα το Disneyland Park. Όσοι θέλουν κάτι με περισσότερη αδρεναλίνη, ίσως θα τους αρέσει περισσότερο το California Adventure ή και το Knott’s Berry Farm. Τόσο το Disneyland Parkόσο και το California Adventure είναι πάρκα με πάρα πολλά παιχνίδια, και ο συνδυασμός τους μέσα στην ίδια μέρα (κατά τη γνώμη μου) δεν αξίζει.
Τα εισιτήρια για το πάρκο κοστίζουν ακριβά, σε σχέση με το αντίστοιχο πάρκο στο Παρίσι (τουλάχιστον όταν είχα πάει εγώ το 2009). Για ένα από τα 2 πάρκα (Disneyland Park ή California Adventure) το ημερήσιο εισιτήριο κοστίζει σχεδόν 100$ το άτομο, ενώ το ενιαίο και για τα 2 πάρκα σχεδόν 150$ το άτομο. Στην τιμή αυτή περιλαμβάνεται η είσοδος στα παιχνίδια. Το φαγητό και φυσικά τα αναμνηστικά, είναι έξτρα.
Όπως είναι αναμενόμενο, οι ουρές στα παιχνίδια ενδέχεται να είναι μεγάλες. Εμείς είχαμε πάει Μεγάλη Παρασκευή, και γινόταν ο χαμός. Επίσης είναι και το εκάστοτε παιχνίδι. Για παράδειγμα, στους Πειρατές της Καραϊβικής, η αναμονή, σε όλη τη διάρκεια της ημέρας, δεν έπεσε κάτω από τις 2 ώρες. Στη Jungle Cruise, που αναχωρούσαν οι βάρκες η μία πίσω από την άλλη, περιμέναμε τουλάχιστον μισή ώρα.
Για να φτάσει κανείς στη Disneyland (καθώς και στο Knott’s Berry Farm που βρίσκεται λίγο πιο πριν), έχει διάφορες επιλογές, με πιο πρακτική το αυτοκίνητο. Εναλλακτικά, η πρώτη επιλογή είναι το βανάκι Disneyland Resort Express, το οποίο περνά από τα terminals του LAX, και σε 1 ώρα σε πηγαίνει στη Disneyland. Όμως είναι ακριβό, με εισιτήριο σχεδόν 50$ το πήγαινε-έλα. Η δεύτερη επιλογή, είναι το λεωφορείο 460, το οποίο συνδέει το downtown (σταθμός MetroRail "7th Street / Metro Center") με τη Disneyland. Η διαδρομή διαρκεί γύρω στις 2 ώρες, ανάλογα βέβαια και με την κίνηση. Το εισιτήριο είναι το απλό του λεωφορείου. Η τρίτη επιλογή, είναι να παρακάμψει κανείς την κίνηση του κέντρου, παίρνοντας το MetroRail για το σταθμό "Norwalk" στο τέλος της πράσινης γραμμής, και από εκεί να πάρει το 460 για την υπόλοιπη διαδρομή. Έτσι η διαδρομή διαρκεί 1-1,5 ώρα. Έτσι πήγαμε και εμείς. Μία τέταρτη επιλογή, είναι να πάει κανείς με τον προαστιακό (MetroLink - Orange County Line) ή το τρένο (Amtrak - Pacific Surfliner Line) στη στάση "Anaheim". Από εκεί, για την Disneyland, μπορεί κανείς να πάρει ταξί, το λεωφορείο 050, το δωρεάν λεωφορείο 430 (μόνο τις καθημερινές 6:30-8:45 και 15:30-18:00), ή να περπατήσει 3 km κατά μήκος της Katella Avenue. Η διαδρομή με τα τρένα διαρκεί περίπου 45 λεπτά. Το Amtrak κοστίζει γύρω στα 35$ πήγαινε-έλα, ενώ το MetroLink τα μισά.
Κάποιος που, αντί της Disneyland, έχει επιλέξει το Knott’s Berry Farm, μπορεί να πάει εκεί με τις επιλογές (2) και (3), καθώς το 460 λίγο πριν φτάσει στη Disneyland περνάει και από το Knott’s Berry Farm.

Εκείνη τη μέρα, φτάσαμε κατά τις 11 στη Disneyland. Καθώς υπήρχαν πολλά ταμεία, δεν καθυστερήσαμε στην ουρά για τα εισιτήρια. Από τα 2 πάρκα της Disneyland, είχαμε επιλέξει να δούμε το Disneyland Park. Από το ταμείο πήραμε και το χάρτη του πάρκου, που εκτός από τα παιχνίδια περιλάμβανε και τις ώρες που θα εμφανίζονταν οι ήρωες της Disney στα διάφορα μέρη του πάρκου, τις ώρες των παρελάσεων και την ώρα των βραδινών πυροτεχνημάτων.

Ο κεντρικός δρόμος του πάρκου, είναι η Main Street USA, που συνδέει την είσοδο του πάρκου με τον Πύργο της Ωραίας Κοιμωμένης. Κατά μήκος του δρόμου υπάρχουν εστιατόρια και καταστήματα με αναμνηστικά.

Η Main Street USA, ο κεντρικός πεζόδρομος του Disneyland Park​

Το άγαλμα του Walt Disney με τον Μίκυ​

Το αριστερό (δυτικό) κομμάτι της Disneyland χωρίζεται σε διάφορα τμήματα.
Η Adventureland, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει τη Jungle Cruise, τη διαδρομή του Indiana Jones, και το σπίτι του Ταρζάν. Περισσότερο μας άρεσε, παρά την αναμονή μέχρι να επιβιβαστούμε στη βάρκα, η Jungle Cruise. Με ένα πολύ πλακατζή ξεναγό, με βαριά αμερικάνικη προφορά, κάναμε το γύρο της ζούγκλας. Στη διαδρομή υπήρχαν κατασκευασμένα ερείπια ναών, ζώα της ζούγκλας και καταρράκτες.

Φτάνει η σειρά μας!​

Φωτογραφίες από τη διαδρομή Jungle Cruise​

Δίπλα από την Anventureland, βρίσκεται η New Orleans Square. Τα 2 κύρια παιχνίδια, είναι οι Πειρατές της Καραϊβικής και η Στοιχειωμένη Έπαυλη (Haunted Mansion). Στους Πειρατές της Καραϊβικής περνάς από λιμνούλες και τούνελ, με ηχητικά εφέ και ολογράμματα με τους πρωταγωνιστές των ταινιών. Στη Στοιχειωμένη Έπαυλη, επίσης υπάρχουν εντυπωσιακά ολογράμματα.

Η είσοδος για τους Πειρατές της Καραϊβικής​

Ολόγραμμα του Davy Jones, από την ταινία​

Τάφοι έξω από τη Στοιχειωμένη Έπαυλη​

Ολογράμματα κατά τη διαδρομή μέσα στη Στοιχειωμένη Έπαυλη​

Στο δυτικότερο άκρο του πάρκου, βρίσκεται η Critter Country. Πέρα από το Splash Mountain, ένα παιχνίδι σαν το La Isla του Allou, υπάρχει και το Many Adventures of the Winnie the Pooh. Σίγουρα αυτό φαινόταν να είναι το αγαπημένο τρενάκι των μικρών παιδιών.

Η Critter Country, με κύριο παιχνίδι το τρενάκι του Γουίνι​

Το υπόλοιπο τμήμα του δυτικού κομματιού της Disneyland, καταλαμβάνεται από τη Frontierland. Στο κέντρο της λίμνης, βρίσκεται το νησί του Tom Sawyer. Υπάρχει επίσης ένα ομοίωμα ποταμόπλοιου (Mark Twain Riverboat), που κάνει το γύρο της λίμνης. Βέβαια, το παιχνίδι που μας άρεσε περισσότερο από τη Frontierland, ήταν το Big Thunder Mountain Railroad. Το τρενάκι είναι γρήγορο και περνά ξυστά από τους βράχους του βουνού και δίπλα από διάφορους σκελετούς δεινοσαύρων.

Το τρενάκι του Big Thunder Mountain Railroad, περνά ξυστά από το σκελετό του δεινοσαύρου​

Τριγύρω από τον Πύργο της Ωραίας Κοιμωμένης, βρίσκεται η Fantasyland. Πέρα από τον ίδιο τον πύργο, υπάρχουν αρκετά άλλα παιχνίδια, που απευθύνονται κυρίως σε μικρά παιδιά. Μεταξύ αυτών, μια μικρή πίστα με αυτοκίνητα σαν τα συγκρουόμενα, περιστρεφόμενες κούπες κλπ. Υπάρχουν επίσης και κάποιοι χώροι για θεατρικές παραστάσσεις. Δίπλα από το καρουζέλ του Βασιλιά Αρθούρου, υπάρχει το Εξκάλιμπερ καρφωμένο στον βράχο. Το Matterhorn, ένα τρενάκι που διασχίζει ένα ομοίωμα του γνωστού βουνού στις Άλπεις, ήταν κλειστό την περίοδο που πήγαμε.

Το καρουζέλ στη Fantasyland, με το Matterhorn στο βάθος​

Ο Πύργος της Ωραίας Κοιμωμένης, στο κέντρο της Fantasyland​

Επίσης, από την Fantasyland και την Main Street USA περνά η παρέλαση. Όλος ο κόσμος του πάρκου συγκεντρώνεται για να τη δει. Από παιδιά του δημοτικού ή ακόμα και μωρά με τους γονείς τους, μέχρι και παππούδες και γιαγιάδες που είχαν επισκεφθεί το πάρκο μόνοι τους! Όπως όλοι, έτσι και εμείς περιμέναμε πώς και πώς να δούμε τους αγαπημένους μας ήρωες!

Φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της παρέλασης​

Στο δεξί (ανατολικό) κομμάτι της Disneyland, βρίσκεται η Tomorrowland. Όπως και το Matterhorn, έτσι και κάποια από αυτά τα παιχνίδια, την περίοδο που πήγαμε, είχαν κλείσει για συντήρηση. Καθώς η ώρα είχε περάσει όταν φτάσαμε εκεί, μεταξύ του Star Tours και του Space Mountain, επιλέξαμε το Space Mountain. Η διαδρομή μέσα στο σκοτάδι με τα οπτικά και ηχητικά εφέ ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή. Όμως σε σύγκριση με το ομώνυμο παιχνίδι της Euro-Disney του Παρισιού, το Space Mountain εδώ δεν ήταν τόσο "τρομακτικό" όσο θα θέλαμε, καθώς δεν είχε π.χ. τις περιστροφές ούτε την μεγάλη άνοδο και τη απότομη κάθοδο στην αρχή. Φυσικά, βγαίνοντας από το τρενάκι, κανείς μπορεί να αγοράσει τις αστείες φωτογραφίες που σε έχουν τραβήξει κατά τη διάρκεια της διαδρομής!

Πλησιάζοντας στο τρενάκι του Space Mountain​

Για κάποιον που έχει έρθει να δει τους "παλιούς" ήρωες της Disney, το αγαπημένο τμήμα του πάρκου, θα είναι σίγουρα το βόρειο, η Mickey’s Toontown. Γύρω από την πλατεία με το σιντριβάνι του Μίκυ, βρίσκονται τα σπίτια των ηρώων μας: του Γκούφυ, του Ντόναλντ, των Τσιπ και Ντέηλ, του Μίκυ και Πλούτο, της Μίνι. Οι ήρωες κυκλοφορούν επίσης συχνά κάπου εκεί γύρω, οπότε είναι η καλύτερη ευκαιρία για μία φωτογραφία μαζί τους.

Η είσοδος στη Mickey's Toontown​

Πανοραμική φωτογραφία της Mickey's Toontown​

Το κεντρικό συντριβάνι με τον Μίκυ​

Το σπίτι του Γκούφυ (πάνω) και του Ντόναλντ (κάτω)​

Στο σπίτι του Μίκυ υπάρχουν φωτογραφίες των φίλων του​

Η ευφάνταστη πρόσοψη ενός φαστφουντάδικου με χοτ-ντογκ​

Αν υπήρχε κάτι που, ως δια μαγείας, για όλη τη μέρα θα μπορούσε να μας κάνει να ξεχάσουμε πως αύριο θα ήταν η τελευταία ημέρα αυτών των ονειρικών διακοπών, σίγουρα αυτό ήταν η Disneyland! Παρά την μεγάλη κούραση από την έλλειψη ύπνου, καταφέραμε να γυρίσουμε το πάρκο και να κάνουμε πολλά από τα παιχνίδια, μόλις σε μια ημέρα!
Ίσως το μόνο λάθος που κάναμε, ήταν που λόγω της πολύ μεγάλης κούρασης, φύγαμε από το πάρκο στις 20:30, μια ώρα πριν τα πυροτεχνήματα. Αυτό βέβαια το λέω τώρα. Αναλογιζόμενος όμως την εξάντληση εκείνο το βράδυ, πολύ δύσκολα θα μέναμε μέχρι τότε. Τα εντυπωσιακά πυροτεχνήματα τα είδα αργότερα, σπίτι, στο YouTube. Για μια στιγμή το μετάνιωσα που φύγαμε, αλλά αυτό το συναίσθημα βγήκε εκ του ασφαλούς, από την άνεση του σπιτιού.

Στον γυρισμό επιστρέψαμε με το λεωφορείο 460 και κατεβήκαμε στη στάση "Norwalk". Σχεδόν σε όλη τη διαδρομή με το λεωφορείο και οι δύο κοιμόμασταν. Ευτυχώς που δεν μας έκλεψε κανείς πορτοφόλι, κινητό κλπ. Ευτυχώς πάλι, που ξυπνήσαμε λίγο πριν φτάσουμε στη στάση που θα κατεβαίναμε. Από τη "Norwalk" πήραμε το MetroRail για την "Aviation / LAX", απ’όπου και περπατήσαμε έως το ξενοδοχείο.

Santa Monica
Την επόμενη ημέρα, αφότου κάναμε check-out, θα αφήναμε τις βαλίτσες στη φύλαξη του ξενοδοχείου και θα κάναμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη του Los Angeles. Είχαμε σχεδιάσει το πρωί να περπατούσαμε στη Hollywood Boulevard, με τη γνωστή Walk of Fame. Στη συνέχεια θα πηγαίναμε στην παραλία της Santa Monica. Το μεσημέρι θα γυρνούσαμε στο ξενοδοχείο, για να πάρουμε τις αποσκευές και να κατευθυνθούμε στο αεροδρόμιο.

Η πρόσβαση στη Hollywood Boulevard είναι εύκολη, με διάφορες στάσεις της κόκκινης γραμμής του MetroRail (π.χ. "Hollywood / Vine"). Από εκεί θα παίρναμε αναγκαστικά λεωφορείο, για να πάμε στη Santa Monica. Η γρήγορη επιλογή, ήταν το λεωφορείο Rapid 10, το οποίο θα πέρναγε από τη στάση του MetroRail "7th / Center" και μέσω του I-10 (Santa Monica Freeway) θα μας πήγαινε στη Santa Monica. Η αργή επιλογή, ήταν το λεωφορείο 704, που πάει Santa Monica διασχίζοντας την Santa Monica Boulevard (δρόμος με σημαντικά περισσότερη κίνηση από τον I-10). Καθώς όμως ήταν Σάββατο, το Rapid 10 δεν εκτελούσε δρομολόγια, με αποτέλεσμα η μόνη επιλογή να είναι το 704.
Από τη Santa Monica, υπάρχει το βολικό λεωφορείο 3 (και το Rapid 3 τις καθημερινές), το οποίο περνάει και από τη στάση LAX City Bus Center, προσφέροντας έτσι ανταπόκριση με τα λεωφορεία του αεροδρομίου. Επίσης πέρναγε και μπροστά από το ξενοδοχείο μας.

Καθώς όμως, λόγω της κούρασης, ξυπνήσαμε κατά τις 8:30, ήταν μεγάλο ρίσκο να επιχειρήσουμε τη διαδρομή Hollywood - Santa Monicaμε το 704. Έτσι, κάποιο από τα 2 έπρεπε να το αφήσουμε. Στο τέλος αποφασίσαμε να "θυσιάσουμε" το Hollywood, και να πάμε για μία βόλτα στην παραλία της Santa Monica.

Η Santa Monica είναι ένα παραλιακό προάστιο του Los Angeles. Βρίσκεται μεταξύ της παραλίας Venice (βόρεια του αεροδρομίου LAX) και του Malibu. Αν και το LAX φαίνεται να είναι πολύ κοντά, η διαδρομή με το λεωφορείο από το LAX City Bus Center έως την παραλία μπορεί να διαρκέσει και πάνω από 1 ώρα, λόγω της αναμενόμενης κίνησης και των πολλών φαναριών.
Η περιοχή γενικά φιλοξενεί λίγα μουσεία. Όμως η Santa Monica είναι κυρίως γνωστή για την προβλήτα της, το Palisades Park και τη Third Street Promenade. Η λιακάδα είναι σχεδόν εξασφαλισμένη και οι δρόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι για περατζάδα. Υπάρχουν πολλά εστιατόρια, φαστφουντάδικα ακόμη και καφετέριες για να κάτσει κανείς και να χαζεύει τους περαστικούς με τις ώρες.

Η πινακίδα στην αρχή της προβλήτας της Santa Monica είναι μια εικόνα που είναι γνωστή σε όλο τον κόσμο. Μέχρι ένα σημείο της προβλήτας επιτρέπεται η κίνηση των αυτοκινήτων, αλλά στο τέλος επιτρέπονται μόνο οι πεζοί. Κατά μήκος της προβλήτας, υπάρχουν μικρά εστιατόρια, καταστήματα με αναμνηστικά, πλανόδιοι πωλητές και καλλιτέχνες. Επίσης εκεί βρίσκεται η ταμπέλα που πολλοί φωτογραφίζουν, θεωρώντας πως πρόκειται για το τέλος του γνωστού Route 66, του ιστορικού δρόμοι που συνδέει το Chicago με το Los Angeles. Το ορόσημο βέβαια της προκυμαίας, είναι το Pacific Park, το λούνα παρκ. Αν και μικρό, περιλαμβάνει το γνωστό μύλο, συγκρουόμενα, καρουζέλ, ένα τρενάκι, τραμπολίνο και διάφορα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Στο τέλος της προβλήτας υπάρχει ένα κτήριο, που αν θυμάμαι καλά είναι του λιμενικού. Όμως μπορεί ο καθένας να ανέβει στο μπαλκονάκι για να θαυμάσει την προβλήτα ή να βγάλει φωτογραφίες.

Η γνωστή ταμπέλα στην αρχή της προβλήτας της Santa Monica​

Η προβλήτα​

Η ταμπέλα που (υποτίθεται πως) σηματοδοτεί το τέλος του Route 66​

Φωτογραφία από το τέρμα της προβλήτας​

Από την προβλήτα και παράλληλα με την ακτή (προς τα βόρεια), εκτείνεται το Palisades Park. Αυτό το μακρόστενο πάρκο βρίσκεται στην άκρη του μίνι-γκρεμού, και η σκιά από τα δέντρα είναι ό,τι πρέπει για να σε παρακινήσει να το περπατήσεις. Το πάρκο δεν είναι φαρδύ, αλλά περπατώντας στο μονοπάτι προς την πλευρά της θάλασσας, ξεχνάς τα αυτοκίνητα που περνούν στο διπλανό δρόμο. Στο πάρκο θα συναντήσετε σίγουρα μουσικούς καθώς και κόσμο που θα είναι συγκεντρωμένος γύρω από χορευτές break-dance! Απέναντι από το πάρκο, και στην άκρη της παραλίας, υπάρχουν πολλά μικρά αλλά ωραία και μάλλον πανάκριβα σπίτια. Δίπλα από το πάρκο, στη διασταύρωση της Ocean Avenue (ο δρόμος δίπλα από το πάρκο) με τη Santa Monica Boulevard, βρίσκεται το πραγματικό τέλος του Route 66.

Το τμήμα της παραλίας της Santa Monica, που εκτείνεται βόρεια από την προβλήτα​

Η παραλία, όπως φαίνεται από την άκρη του Palisades Park​

Η πλάκα που σηματοδοτεί το τέλος του Route 66, στη διασταύρωση των Ocean Avenue και Santa Monica Boulevard​

Όπως προδίδει και το όνομά της, 3 στενά ανατολικά του Palisades Park, βρίσκεται η Third Street Promenade. Ο δρόμος αυτός, ξεκινά από το εμπορικό κέντρο Santa Monica Place, και εκτείνεται βόρεια, παράλληλα με την παραλία. Το τμήμα μέχρι τη Wilshire Boulevard έχει μετατραπεί σε πεζόδρομο. Στον πεζόδρομο αυτό, υπάρχουν πολλά καταστήματα, κυρίως με ρούχα. Επίσης υπάρχουν καφετέριες και εστιατόρια, με ντόπιους και ξένους να πλημμυρίζουν τον πεζόδρομο. Στον πεζόδρομο υπήρχαν και μερικά ευφάνταστα σιντριβάνια με ομοιώματα δεινοσαύρων!

Τμήμα της Third Street Promenade​

Στη Santa Monica καθίσαμε μέχρι τις 3-3:30, ενώ κάλλιστα θα μπορούσαμε να μέναμε όλη την ημέρα. Το όμορφο προάστιο αυτό, δίπλα στη θάλασσα, φαίνεται να βρίσκεται σε έναν τελείως άλλο κόσμο, πολύ μακριά από την αχανή μεγαλούπολη του Los Angeles. Ωραία ίσως θα ήταν και η βόλτα στην Hollywood Boulevard, αλλά καθώς σαν Έλληνες έχουμε στο DNA μας τον ήλιο και τη θάλασσα, η ζυγαριά έγειρε προς τη Santa Monica. Μια επιλογή που δεν τη μετανιώσαμε καθόλου.

Φύγαμε από τη Santa Monica, παίρνοντας το λεωφορείο 3, που θα πέρναγε μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Με το αεροπλάνο να φεύγει στις 19:45, θα προλαβαίναμε να πάρουμε τις βαλίτσες και να φτάσουμε στο αεροδρόμιο στην ώρα μας.

Λος Άντζελες - Ζυρίχη - Αθήνα
Στο αεροδρόμιο φτάσαμε με ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, το ταξίδι αυτό τελείωνε. Από την άλλη, υπήρχε μια μικρή ανυπομονησία να γυρίσουμε στους δικούς μας.

Αφού κάναμε το check-inκαι ήρθε η ώρα της επιβίβασης, ξεκινήσαμε για τη Ζυρίχη. Στην Ζυρίχη θα φτάναμε την επόμενη ημέρα, στις 15:45. Μετά από μια μάλλον βαρετή πτήση, φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Το μόνο αξιοσημείωτο του ταξιδιού, έγινε μόλις φτάσαμε στην πύλη. Το πλήρωμα καμπίνας δεν μπορούσε να ανοίξει την πόρτα του αεροπλάνου που βρισκόταν λίγες σειρές μπροστά από εμάς, οπότε και κατεβήκαμε τελικά από τις μπροστινές πόρτες.

Με το που κατεβήκαμε, πήραμε το "διαστημικό" τρένο για να πάμε από το σχεδόν άδειο terminal E στο B, από όπου και μετά από 5,5 ώρες θα αναχωρούσαμε για την Αθήνα. Αλλά και στο terminal B, για κάποιο παράξενο λόγο, υπήρχε λίγος κόσμος και τα περισσότερα μαγαζιά ήταν άδεια. Έτσι περάσαμε την περισσότερη ώρα κάνοντας βόλτες και χαζεύοντας τα αεροπλάνα. Υπήρχε η ιδέα να επισκεφθούμε την πόλη, αλλά το γεγονός ότι δεν είχαμε μαζί μας κάποιο χάρτη και κυρίως ο καιρός (φορούσαμε κοντομάνικα ενώ έξω είχε αρχίσει να χιονίζει), μας κράτησαν τελικά στο αεροδρόμιο.

Εν τέλει, η αναμονή τελείωσε και στις 21:05 ξεκινήσαμε για την Αθήνα. Οι 2,5 ώρες της πτήσης, πέρασαν στο πι και φι. Στην Αθήνα φτάσαμε κατά τις 0:45, απλά και μόνο για να λέμε πως είχαμε πάει διακοπές μια παραπάνω μέρα!

 

[Nikos1986]

16. Επίλογος
Ο περισσότερος κόσμος (όπως και εγώ) πριν μαζέψει κάποιες πληροφορίες για τα νησιά, έχει ήδη στο νου του κάποια συνώνυμα της "Χαβάης": "παραλίες", "σέρφινγκ", "ηφαίστεια", "Περλ Χάρμπορ", "λέι".

Υπάρχει πολύ ωραία φύση, ακόμα και στα προάστια της Χονολουλού. Στα νοτιοανατολικά της πρωτεύουσας, ξεχωρίζει το Diamond Head. Όπως εξίσου εκπληκτικό είναι και το τοπίο που διασχίζει ο Kalanianaole Highway. Σε πάρα πολλά σημεία μπορεί κανείς να σταματήσει για να θαυμάσει το τοπίο, και αν κατέβει να περπατήσει στα βράχια δε θα χάσει.
Αν και τα νησιά δεν έχουν ιδιαίτερα μακραίωνη ιστορία, υπάρχουν μερικά πολύ ωραία μουσεία όπως το Bishop, όπου μπορεί κανείς να μάθει πολλά για την ιστορία αυτή, τη μυθολογία και γενικότερα την κουλτούρα των Πολυνησίων. Η βάση του Pearl Harbor, επίσης, έχει συνδεθεί με την ιστορία των νησιών και η επίσκεψη κυρίως στο USS Missouri και στο μνημείο του Arizona είναι συγκινητική. Ο κύριος "αρχαιολογικός χώρος" των νησιών είναι φυσικά το Puuhonua O Honaunau, με τη δυνατότητα που έδινε σε παραβάτες του kapu να εξιλεωθούν και να ζήσουν ελεύθεροι, εφόσον κατάφερναν να φτάσουν εκεί πριν από τους διώκτες τους. Τέλος, αν και μικρό, το Jaggar Museum στο χείλος της καλντέρας του Kilauea περιγράφει το τι συμβαίνει κάτω από τα νησιά, με τον κρατήρα Halemaumau να καπνίζει σε απόσταση αναπνοής.
Πέρα από την ίδια την πρωτεύουσα, ο άλλος κύριος πόλος έλξης του Oahu είναι η Βόρεια Ακτή. Η ίδια η Haleiwa, θυμίζει χωριό και ακολουθεί έναν ακόμα πιο χαλαρό ρυθμό ζωής. Οι παραλίες, αν και ενδεχομένως να είναι επικίνδυνες για κολύμπι, είναι υπέροχες και οποιοσδήποτε μπορεί να κάθεται με τις ώρες να θαυμάζει τους σέρφερς. Ίσως κανείς να συναντήσει κάποια παρέα εφήβων, που να έχει στραβοξυπνήσει, ξεχνώντας το υπέροχο νησί στο οποίο ζούνε καθημερινά. Όμως πέρα από ένα "haoli" μέσα από τα δόντια ("ξένε" ή "λευκέ", μια λέξη που χρησιμοποιείται προσβλητικά στα Χαβανέζικα), και με καλή καρδιά το πράγμα μένει εκεί, και ο καθένας συνεχίζει ευχάριστα την υπόλοιπη ημέρα του. Μια ημέρα που τελειώνει με το υπέροχο ηλιοβασίλεμα, με τον ήλιο να βυθίζεται στον αχανή Ειρηνικό.
Το Oahu (πιθανότατα και το Maui) μαζεύουν τον περισσότερο κόσμο. Το... μεγαλύτερο νησί της πολιτείας, το Big Island, είναι το μέρος όπου συνδυάζει πάρα πολλά για να δει κανείς και με λίγο κόσμο. Οι μεγαλύτερες "πόλεις", το Hilo και η Kona δεν συγκρίνονται με τη Honolulu, τουλάχιστον όσον αφορά το πλήθος των ξένων. Η ακτές Hamakua και Puna, παρόμοια με την νοτιοανατολική ακτή της Honolulu, έχουν πάρα πολλά σημεία στα οποία μπορεί κανείς να σταματήσει για να θαυμάσει το τοπίο.
Το Kilauea είναι πολύ εύκολα προσβάσιμο με το αυτοκίνητο. Επίσης, το υψόμετρο είναι χαμηλό και, κατά συνέπεια, οι καιρικές συνθήκες γενικά καλές. Έτσι, μπορεί κανείς να εξερευνήσει τα μονοπάτια πιο εύκολα, ξεκούραστα και ασφαλέστερα σε σχέση με άλλα ενεργά ηφαίστεια του κόσμου.
Τέλος, η δυτική ακτή, πέρα από τους αρχαιολογικούς χώρους, περιλαμβάνει και τις κύριες παραλίες του νησιού. Τα νερά είναι ασφαλή για κολύμπι και επίσης προσφέρουν το ίδιο όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Για τα περισσότερα αξιοθέατα, όποιος διαβάσει ένα τουριστικό οδηγό, ψάξει στο internet, δει κάποιο ντοκιμαντέρ ή ρωτήσει σε κάποιο τουριστικό γραφείο θα πάρει πληροφορίες. Όμως είναι η φιλοσοφία "aloha" η οποία θα μείνει στην καρδιά κάποιου που επισκέπτεται τα νησιά. Αν και (όπως παντού) υπάρχουν εξαιρέσεις, η γενικότερη εικόνα που αποκόμισα από τους Πολυνήσιους είναι πως είναι ζεστοί άνθρωποι, υπομονετικοί, ομιλητικοί ακόμη και με τον ξένο που ταξίδεψε από την άλλη άκρη της Γης. Άνθρωποι χαμογελαστοί, όπως οι γιαγιάδες στο Ken’s House of Pancakes που είτε βγάζουν το χαμόγελο από την καρδιά τους, είτε, τι να πω, τους αξίζει πραγματικά όσκαρ για την προσποίηση. Φυσικά, όπως και σε όλο τον κόσμο, έτσι κι εκεί οι άνθρωποι δεν ζουν μια ιδανική ζωή, χωρίς προβλήματα. Παρ’όλ’αυτά, το "aloha" ζει, και ο κόσμος αυτός είναι που κερδίζει όποιον επιχειρήσει το ταξίδι στα νησιά αυτά.

Για κάποιον που βάλει στόχο να κάνει το ταξίδι, πιστεύω πρέπει να αναφέρω λίγα πράγματα και για τον οικονομικό προγραμματισμό. Για τους περισσότερους από εμάς, το ταξίδι αυτό δεν είναι κάτι που το αποφασίζουμε σήμερα και μέσα σε 6 μήνες έχουμε μαζέψει τις πληροφορίες για τα αξιοθέατα, έχουμε κλείσει τα αεροπορικά / ξενοδοχεία και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε.
Αν και χιλιομετρικά η απόσταση είναι περίπου ίδια είτε κάποιος πετάξει ανατολικά (μέσω Ασίας) ή δυτικά (μέσω Αμερικής), το ταξίδι είναι καλύτερο να γίνει μέσω Αμερικής. Πέρα από τους συνήθως φθηνότερους ναύλους (θα αναφερθώ εκτενέστερα σε αυτό παρακάτω), δημιουργείται επίσης η ψευδαίσθηση πως έχεις κερδίσει και μια μέρα παραπάνω, αφού μπορείς να φτάσεις π.χ. στο Los Angeles "αυθημερόν". Αντίθετα, μέσω π.χ. Ιαπωνίας, πέρα από την "κόντρα" αλλαγή της ώρας, διασχίζεις και τη γραμμή αλλαγής ημέρας. Έτσι η ημερομηνία που φτάνεις στα νησιά, είναι 2-3 μέρες μετά από την ημερομηνία που ξεκίνησες.
Οι αεροπορικοί ναύλοι για την Αμερική (ΗΠΑ ή Καναδάς) παίζουν. Οι κύριες εναλλακτικές είναι 2. Κάποιος μπορεί να επιλέξει είτε το υπερατλαντικό σκέλος του ταξιδιού να τελειώνει στην ανατολική ακτή, να πετάξει στη συνέχεια σε κάποια μεγάλη πόλη της δυτικής ακτής και από εκεί να πάρει την τελευταία πτήση για τη Χαβάη. Η άλλη εναλλακτική είναι μια υπερατλαντική πτήση που να προσγειώνεται στη δυτική ακτή και από εκεί να συνεχίσει για τη Χαβάη. Οι χαμηλότεροι ναύλοι για ανατολική ακτή που έχω δει εγώ, ήταν γύρω στα 250 ευρώ. Πάντως, διάφορες αεροπορικές βγάζουν προσφορές γύρω στα 300. Επίσης, θεωρώ καλά τα 500 ευρώ για την δυτική ακτή. Όλες αυτές οι τιμές είναι από Αθήνα και ανά άτομο. Υπολογίζοντας άλλα π.χ. 250 ευρώ από δυτική ακτή για Χαβάη, προκύπτουν γύρω στα 750 ευρώ το πήγαινε-έλα ανά άτομο. Τα εισιτήρια μάλλον θα πρέπει να κλειστούν χωριστά, οπότε θέλει προσοχή για να λάβουμε υπόψη πιθανές καθυστερήσεις κλπ. Οπότε αναγκαστικά θα μπει στην εξίσωση και η κούραση, και τα πιθανά έξοδα της διανυκτέρευσης σε μία πόλη που θα έχουμε ανταπόκριση. Έτσι αυτά τα 750 ευρώ ίσως είναι μια ιδανική τιμή, που προϋποθέτει να συμπέσουν μερικές καλές προσφορές και να γίνει ένα μονοκόμματο ταξίδι 20-24 ωρών. Μια πιο ρεαλιστική τιμή είναι γύρω στο χιλιάρικο, ίσως και λίγο παραπάνω, συνυπολογίζοντας και μια διανυκτέρευση σε κάποια Αμερικάνικη πόλη.
Για τις παροχές που περιμένει κανείς από τα ξενοδοχεία, ο καθένας έχει τις προτιμήσεις του, και εδώ δεν μπορώ να εκτιμήσω κάτι. Κάποιος μπορεί να θέλει την καλύτερη σουίτα του καλύτερου ξενοδοχείου και με θέα στο Waikiki, ενώ κάποιος άλλος μπορεί να θέλει απλά ένα κρεβάτι και μια τουαλέτα. Γούστα είναι αυτά.
Ίσως τα αεροπορικά και τα ξενοδοχεία να μπορούν να συνδυαστούν, με το κόστος ενδεχομένως να είναι μικρότερο από ότι αν κλείνονταν ξεχωριστά.
Επίσης και για το φαγητό δεν μπορώ να πω πολλά. Κάποιος μπορεί να θέλει μεσημεριανό και βραδινό σε κάποιο καλό εστιατόριο. Κάποιος άλλος μπορεί να συμβιβάζεται με τα McDonald’s ή να παραλείπει κάποιο γεύμα ή να τρώει κάτι πρόχειρο ή να ψωνίζει από τα σούπερ μάρκετ. Πάντως οι τιμές είναι υψηλότερες από τις ηπειρωτικές ΗΠΑ. Κάποιες ενδεικτικές τιμές για το φαγητό είχα αναφέρει στην ενότητα "7. Εξερεύνηση της Χονολουλού".
Αντίθετα με το φαγητό, το κόστος ενοικίασης και χρήσης του αυτοκινήτου είναι πολύ χαμηλό. Μπορεί κανείς να νοικιάσει ένα σπορ 4λιτρο κάμπριο, με τα χρήματα που εδώ νοικιάζει μικρό 1200ράκι, από την ίδια εταιρεία. Η βενζίνη είναι ακριβότερη από τις ηπειρωτικές ΗΠΑ, αλλά και πάλι τα περίπου 0,75 ευρώ / λίτρο που είχε όταν πήγαμε είναι πολύ καλή τιμή, σε σχέση με τις τιμές στην Ελλάδα (και γενικά στην Ευρώπη).
Ένα ακόμη θέμα, είναι η επικοινωνία με την πατρίδα. Το κόστος περιαγωγής είναι υψηλό. Επειδή την είχαμε πατήσει με την Αυστραλία, αυτή τη φορά αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε για πρώτη φορά το Skype. Όλα τα ξενοδοχεία είχαν Wi-Fi, που συμπεριλαμβανόταν στην τιμή του δωματίου. Έτσι, με το Skype γλιτώσαμε αρκετά χρήματα. Εδώ, στο forum, είχε γίνει λόγος για ένα πακέτο της T-Mobile με δωρεάν χρόνο προς Ελλάδα, όμως οι υπάλληλοι του καταστήματος στη downtown της Honolulu αγνοούσαν την ύπαρξη της προσφοράς αυτής. Στο Los Angeles δεν είχαμε βρει κάποιο κατάστημα κοντά στο ξενοδοχείο (έτσι και αλλιώς ο χρόνος μας στο πήγαινε ήταν πολύ περιορισμένος, οπότε δεν προλαβαίναμε να κοιτάξουμε αλλού), οπότε όσο ψάξαμε την T-Mobile ήταν στη Honolulu. Ίσως απλά οι υπάλληλοι να μην ήταν ενήμεροι, και άλλοι που έχουν ταξιδέψει στις ηπειρωτικές ΗΠΑ να βρήκαν και να χρησιμοποίησαν αυτή την προσφορά. Εμείς πάντως, βολευτήκαμε μια χαρά με το Skype.
Κάτι τελευταίο που δεν είχε προβληματίσει όσους από εμάς κυκλοφορούσαμε στα κράτη του ευρώ, είναι η ισοτιμία. Καθώς το κόστος του ταξιδιού για τους περισσότερους από εμάς είναι ήδη μεγάλο, μια καλή ισοτιμία μπορεί να μας κάνει τον προγραμματισμό πολύ καλύτερο. Ενδεικτικά εμείς, όταν κλείσαμε τα πρώτα αεροπορικά με τη Hawaiian, η ισοτιμία ευρώ / δολαρίου ήταν γύρω στο 1,4. Λίγες μέρες πριν φύγουμε, όταν πήγαμε να βγάλουμε συνάλλαγμα, η ισοτιμία ήταν γύρω στο 1,1. Η διαφορά ίσως να ακούγεται μικρή, αλλά π.χ. τα 3000 ευρώ με την "καλή" ισοτιμία αντιστοιχούν σε 900 παραπάνω δολάρια. Συνεπώς η διαφορά (υπολογίζοντας το συνολικό ποσό σε ευρώ που θα χρειαστεί να αποταμιεύσει κάποιος) δεν είναι αμελητέα. Απλά και μόνο λόγω καλής ισοτιμίας, μπορεί να υπάρξει η δυνατότητα για μια εβδομάδα παραπάνω διακοπών, για την επίσκεψη σε ένα ακόμα νησί κλπ.

Πιθανότατα, για τους περισσότερους όταν αποφασίσουμε μια μέρα να επισκεφθούμε αυτά τα νησιά, σίγουρα στην πορεία θα υπάρξουν στιγμές που θα αναρωτηθούμε "τι στόχο βάλαμε". Αυτό έγινε και με εμένα, και ουκ ολίγες φορές, από τη στιγμή που αποφασίσαμε να πάμε μέχρι να κάνουμε την πρώτη κράτηση. Σίγουρα ένα τέτοιο ταξίδι απαιτεί θυσίες και επιμονή για όποιον αποφασίσει να το πραγματοποιήσει. Ίσως θα χρειαστεί να αναβληθούν οι επόμενες κοντινές αποδράσεις στην Ευρώπη. Όμως, ένα χρόνο μετά, τουλάχιστον εγώ, δεν το έχω μετανιώσει καθόλου. Αναβάλλετε την αγορά του καινούριου φοβερού κινητού και με τα ίδια χρήματα κλείστε τα αεροπορικά για το Λος Άντζελες! Με άλλα 300 έχετε προσγειωθεί στη Χονολουλού! Παραφράζοντας τα λόγια του Χρυσοδάκτυλου: "Και το ταξίδι στη Χαβάη, είναι ένα ταξίδι... Μπορεί να είναι μακρύτερο, ακριβότερο αλλά παραμένει ένα ταξίδι. Μπορεί να πραγματοποιηθεί!"

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές ιστορίες της Βόρειας Αμερικής

 

[mariath]

Μόλις σήμερα ανακάλυψα την ιστορία και έχω εντυπωσιαστεί από την εξαιρετική περιγραφή, τις πλούσιες πληροφορίες που δίνεις και φυσικά τις φωτογραφίες και τα τοπία της Χαβάης.

 

[Nikos1986]

Μόλις σήμερα ανακάλυψα την ιστορία και έχω εντυπωσιαστεί από την εξαιρετική περιγραφή, τις πλούσιες πληροφορίες που δίνεις και φυσικά τις φωτογραφίες και τα τοπία της Χαβάης.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια, όντως τα νησιά είναι πανέμορφα, αν και το πιο όμορφο, το Καουάι, το αφήσαμε έξω. Παρότι ίσως με τις φωτογραφίες βάρυνε το thread, όπως λένε "μια φωτογραφία ίσον χίλιες λέξεις".
Προσπάθησα να δώσω και κάποιες επιπλέον πληροφορίες για τα νησιά, χρήσιμες σε όποιον επιχειρήσει το ταξίδι. Είναι εμπειρία και μακάρι όποιος τελικά το αποφασίσει, να καταφέρει να πραγματοποιήσει το ταξίδι αυτό

 

[KIKI]

Με αφορμή τον διαγωνισμό θυμηθηκα αυτή την ιστορία .

Νικο εχεις γραψει έπος για τα νησια της Χαβαη . Μπραβο σου !

 

[Nikos1986]

Κική σ' ευχαριστώ. Ήταν καλό που ξεκίνησα να γράφω την ιστορία λίγο καιρό αφότου γυρίσαμε και τα είχα φρέσκα.

Αν και η ιστορία φαινόταν από την αρχή ότι θα έβγαινε μεγάλη, ήθελα να δώσω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα, τόσο για τα αξιοθέατα όσο και κάποιες άλλες πρακτικές, για κάποιον που σκέφτεται να κάνει το ταξίδι αυτό.

Οι διαγωνισμοί είναι σίγουρα μια πολύ ωραία πρωτοβουλία από πλευράς των διαχειριστών για να ξαναθυμόμαστε παλιές ιστορίες, ή να βρίσκουμε καινούριες που δεν τις είχαμε διαβάσει παλιότερα.