Ουκρανία Πολωνία Φ Στσεμπζεσίνιε χζονστς μπζμι φ τζτσίνιε...

[hydronetta]

Lviv: Kατά μήκος της λεωφόρου Svoboda

Για 100 ευρώπουλα εισιτήριο δεν έχεις και ιδιαίτερες αξιώσεις. Βάρβαρη όμως ώρα αναχώρησης στις 5 τα ξημερώματα κι οι θέσεις στο αεροσκάφος της AirSerbia παντελώς στενάχωρες για το ύψος μου και για να κλείσω λίγο τα ματάκια μου. Ευτυχώς τουλάχιστον που οι σέρβες αεροσυνοδοί (από οντισιόν τις περνάνε; ) ήταν ευγενέστατατες και χαμογελαστές τόσο που να ξεχνάς τη βόλεψη αλλά και το προκάτ σαντουιτσάκι που σερβίρουν (τουλάχιστον συνοδεία μπυρός ή ακόμα και κρασιού). Πάλι καλά γιατί άλλες αεροπορικές σε ταϊζουν από αέρα κοπανιστό μέχρι μπισκοτίνια και σαλατίνια...

Αναμονή στο πληκτικό αεροδρόμιο του Βελιγραδίου, πτήση για Βαρσοβία κι ευτυχώς άφιξη στην ώρα μας για να προλάβω την 3η πτήση της ημέρας για το Lviv με τις Πολωνικές αερογραμμές (LOT) αυτή τη φορά. Εδώ ισχύει ο νόμος της παραδοξότητας. Το εισιτήριο μετ’επιστροφής ήταν φθηνότερο από εκείνο της μονής διαδρομής... Και δεδομένου ότι για να πας από τη Βαρσοβία στο Lviv απευθείας η άλλη λύση ήταν το ολονύκτιο λεωφορείο, δεν χρειάστηκε δεύτερη σκέψη.

Πτήση μόλις 45 λεπτών και άφιξη στην μεγαλύτερη πόλη της Δυτικής Ουκρανίας.Ξάγρυπνος όλο το βράδυ από τις συνεχείς μετακινήσεις, πάτησα κατάκοπος το πόδι μου στην ουκρανική γη στις 3 το μεσημέρι.
Leopolis, Lemberg, Lwów, Львов, νυν Львів και μόνο από το όνομα καταλαβαίνει κανείς ότι έχει να κάνει με μια πόλη που ανα τους αιώνες ζωής της έχει αλλάξει πολλά χέρια.

Άλλαξα 100 ευρώ σε τοπικά hryvnia. Παραδόξως η αναλογία στο αεροδρόμιο ήταν η καλύτερη απ’οπουδήποτε στο κέντρο της πόλης. Αν και υπάρχουν ΑΤΜ δεν αποτόλμησα να τα χρησιμοποιήσω. Αφήστε που κι αυτά τα 100 ευρώ αποδείχθηκαν για 3 μέρες υπεραρκετά. Τα πάντα είναι φθηνότερα από την χώρα μας.

Στην έξοδο του νεόδμητου αεροδρομίου (ένεκα Euro 2012) με υποδέχθηκαν γιγαντοαφίσες καλωσορίσματος σε διάφορες γλώσσες. Τι πρωτότυπο! Τα ρωσικά απουσίαζαν επιμελώς! Άλλωστε εδώ οι ρώσοι (τυπικά) δεν είναι καλοδεχούμενοι. «Слава Богу, що я не москаль» (Ευχαριστώ Θεε, που δεν με έκανες ρώσο) σχολιάζουν πικρόχολα. Οι πιο σκληροπυρηνικοί το επιδεικνύουν και σε τυπωμένα μπλουζάκια.
Πάντως πολεμικές ιαχές δεν με υποδέχτηκαν κι όλα έδειχναν σαν να μη βρισκόμουν σε μια χώρα στα πρόθυρα εμφυλίου. Τι κρίμα αναλογίστηκα. Λίγο σασπένς δεν θα έβλαπτε..

"Στη Μόσχα"! με αναρτημενη την εθνικιστική σημαία​

Στο Lviv χτυπά η καρδιά του ουκρανικού εθνικισμού και στην ευρύτερη περιοχή φιλοευρωπαϊκά-αντιρωσικά-εθνικιστικά κόμματα κατέγραφαν πάντα τα μεγαλύτερα ποσοστά τους στις προεδρικές εκλογές. Από την άλλη για τους φιλορώσους αποσχιστές στα ανατολικά της χώρας εδώ γαλουχήθηκαν φασίστες: ταγματασφαλίτες που τα έκαναν πλακάκια με τους ναζί και κατέσφαξαν πολωνούς, εβραίους, ρώσους αλλά και ντόπιους στον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Κι ακόμα εξακολουθούν να διατρανώνουν την φυλετική καθαρότητα. Τι απ’αυτά τα δυό ισχύει; απάντηση δεν πήρα. Κυρίως γιατί κανένας δεν στάθηκε πρόθυμος να το κουβεντιάσει μιας και οι γνώσεις αγγλικών ήταν νηπιακού επιπέδου.
Κατά παράδοξο τρόπο όμως ουδείς έδειξε να δυσφορεί σαν μιλούσα τα λίγα ρωσικά που ξέρω. Σου λέει χαζοτουρίστας ας μην τον πλακώσουμε στις καρπαζιές… Ξέρω μόνο ότι στα ουκρανικά κανάλια υπήρχε αναρτημένο το μήνυμα και στις δυό γλώσσες: “Україна, одна країна / Украина, одна страна” (Ουκρανία, μία χώρα) και στις ειδήσεις για τις εξελίξεις στα ανατολικά της χώρας το αυτί μου έπιανε συνεχώς τη λέξη терорист (τρομοκράτης). ΄Οσοι προσπαθούσαν να έχουν μια πιο πολύπλευρη ενημέρωση για τα γεγονότα, μου εκμυστηρεύτηκαν ότι ακούγαν ειδήσεις κι από τα ρωσικά δορυφορικά κανάλια. Πάντως με κάποιες γραφικές εξαιρέσεις, η ζωή στο Lviv θαρρείς και ήταν αποκομμένη από τα δρώμενα στην υπόλοιπη χώρα.

Mαζί με την σημαία κι η μαυροκόκκινη των εθνικιστών​

Αρνήθηκα πεισματικά τις υπηρεσίες των ταξιτζήδων που προσπαθούσαν να με δελεάσουν πως η μεταφορά προς το κέντρο είναι φθηνή και έτσι προτίμησα τις υπηρεσίες της σοβιετικής μαρσρουτκας των αστικών συγκοινωνιών έναντι του «εξωφρενικού» ποσού των 3 hryvnia (20 cents)!

H μαρσρούτκα τερμάτησε στα όρια της παλιάς πόλης, στην πλατεία με το έφιππο άγαλμα του βασιλιά Danylo Halyts’kyi (Пам’ятник Данилу Галицькому). Αυτό το 10μετρο μπρούτζινο μνημείο δημιουργήθηκε το 2001 για να τιμήσει τα 800ά γενέθλια του ιδρυτή του Lviv, βασιλιά Danylo. Οι ντόπιοι αναφέρονται στο μνημείο ως «άλογο» και συχνά χρησιμεύει σαν βολικό σημείο συνάντησης (άλλωστε είναι αφετηρία πολλών λεωφορείων και μαρσρουτκων).

Πλατεία Danylo Halyts’kyi
​

Κι επειδή το γνωρίζετε ότι μου αρέσει να κάνω και κάποιες ιστορικές αναφορές καιρός να γράψω μερικές γραμμές για την ιστορία της πόλης.
Τον 11-12ο αιώνα η γη της σύγχρονης Ουκρανία ήταν μοιρασμένη σε ηγεμονίες και το δυτικό τμήμα ονομαζόταν το Πριγκιπάτο της Γαλικίας. Επί των ημερών της ηγεμονίας του Πρίγκιπα Δανιήλ (Danylo στην ουκρανική) ιδρύθηκε και το Lviv από το όνομα του γιού του Λεβ. Η πόλη αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα, καθώς βρισκόταν στο σταυροδρόμι που οδηγούσε από τον Νότο προς τον Βορρά και από την Ανατολή στη Δύση. Το 1340 πάτησαν πόδι οι Πολωνοί που κατσικώθηκαν περίπου 400 χρόνια, ενώ αργότερα και μέχρι το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το Lviv έγινε μέρος της Αυστρο-Ουγγρικής Αυτοκρατορίας.
Μετά τον πόλεμο η Αυστρο-Ουγγρική αυτοκρατορία κατέρρευσε και στο Lviv ανακηρύχθηκε την 1 Νοεμβρίου 1918 η Λαϊκή Δημοκρατία της Δυτικής Ουκρανίας. Όμως η χαρά δε κράτησε και πολύ, μιας και το Lviv αμέσως μετά το σύντομο ουκρανο-πολωνικό πολεμο έγινε πάλι μέρος της Πολωνίας και παρέμεινε έτσι για τα επόμενα 20 χρόνια. Το Σεπτέμβριο του 1939 ο σοβιετικός στρατός μπήκε στο Lviv μετά το σύμφωνο μεταξύ του Στάλιν και του Χίτλερ . Πολλοί άνθρωποι εξορίστηκαν στη Σιβηρία ή φυλακίστηκαν από τη σοβιετική Κυβέρνηση (από τότε ξεκίνησε ο ρωσο-ουκρανικός έρωτας).
Από το 1941 ως το καλοκαίρι του 1944 το Lviv καταλήφθηκε απ’τους Ναζί και με το πέρας του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου εκ νέου από το σοβιετικό στρατό. Με τη κηδεία της κραταιάς ΕΣΣΔ, το 1991 η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητο κρατος και η Leopolis ή Lemberg ή Lwów ή Львов έγινε τελικά Львів!
Η ιστορία λοιπόν εξηγεί αυτήν την ποικιλομορφία στην αρχιτεκτονική και τις παραδόσεις. Λέγεται ότι μπορεί κανείς να δει όλα τα αρχιτεκτονικά στυλ στους δρόμους της Lviv: γοτθικό, αναγεννησιακό, μπαρόκ, ροκοκό , κλασσικό , αυτοκρατορικό, Art Deco. Το Lviv ήθελε να μοιάσει σ’αρχοντιά στις μεγαλύτερες πόλεις της Ευρώπης. Οι τοπικές εφημερίδες χαρακτήριζαν το Lviv σαν ένα «μικρό Παρίσι» . Γι’αυτό και η πόλη σήμερα απολαμβάνει τον τίτλο του μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Κλείνει η παρένθεση.
Aπό τη πλατεία με το άγαλμα του έφιππου βασιλιά περπάτησα την λεωφόρο Shevchenko όπου βρισκόταν το ξενοδοχείο μου.
Το Modern Art Hotel ήταν υπερπαραγωγή για τα δεδομένα των χοιροστασίων ανα τον κόσμο που τιμώ με την παρουσία μου. Ανακαινισμένο παλιό αρχοντικό με το παρκέ να τρίζει μεν, αλλά όλα τα υπόλοιπα εντός του δωματίου (όπου και ρακέτες έπαιζες) μοντέρνα και πεντακάθαρα στην εντέλεια. Παρακμή δηλαδή για ένα γουρούνι.

Modern Art Hotel​

Βγήκα αμέσως για μια πρώτη γνωριμία με τη πόλη. Μόνο που ήμουν άτυχος γιατί άνοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού κι έτσι η βροχή αλλά και η συσσωρευμένη κούραση και αϋπνία περιόρισαν τα φιλόδοξα πλάνα μου.

Η λεωφόρος Shevchenko (просп. Шевченка) ήταν από μόνη της μια πανδαισία μεγαλόπρεπων κτηρίων που δεν χόρταινες να απαθανατίζεις.

Στο τέρμα της η λεωφόρος καταλήγει σε μια άλλη λεωφόρο, την Svoboda (просп. Свободи), την πιο γραφική οδική αρτηρία στο κέντρο της πόλης. Οι δύο αντίθετες λωρίδες κυκλοφορίας έχουν ανάμεσά τους ένα διαχωριστικό πεζόδρομο με παρτέρια και δέντρα, όπου είναι το αγαπημένο μέρος για περαντζάδα και χαλάρωση των ντόπιων. Κι όχι μόνο αυτό, σ’αρκετά παγκάκια οι ηλικιωμένοι επιδίδονταν με πάθος στο αγαπημένο τους χόμπυ: το σκάκι! Από τον 18ο αιώνα οι παλιές οχυρώσεις της πόλης και οι τάφροι ισοπεδώθηκαν και αντικαταστάθηκαν από δημόσιους κήπους και πάρκα, αλλάζοντας την αρχιτεκτονική όψη της πόλης. Η κοίτη του ποταμού Poltva στα όρια της πόλης μπαζώθηκε κι έτσι δημιουργήθηκε η λεωφόρος που στεκόμουν τώρα.

​

Στην μια άκρη της λεωφόρου Svoboda (στη συμβολή με τη λεωφόρο Shevchenko) λοιπόν στέκεται το 20μετρο άγαλμα του Πολωνού ποιητή Adam Mickiewicz. Aναρτήθηκε το 1904 και έχει τεράστια εθνική και πολιτιστική σημασία για την μικρή πλέον πολωνική κοινότητα του Lviv. Στην κορυφή της στήλης υπάρχει ένα χάλκινο γλυπτό που απεικονίζει την έμπνευση σαν μια φτερωτή μούσα να προσφέρει μια λύρα στο ποιητή.

Πλατεία Adam Mickiewicz στη συμβολή των λεωφόρων Shevchenko & Svoboda​

Δίπλα σκέκεται ένα άγαλμα της Παναγίας, όπου συχνά πυκνά έβλεπα ν'αφήνουν μπουκέτα λουλουδιών ενώ κάποιοι στέκονταν για ολιγόλεπτη προσευχή καταμεσίς του δρόμου.

Και η συνέχεια της βόλτας στην λεωφόρο Svoboda μιας και το ψιλόβροχο δεν έλεγε να καταλαγιάσει, με έφερε στο νούμερο 6/8 της λεωφόρου, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Salo (Музей-ресторан Сало).
Αγαπητοί συμφορουμίτες μου, ως ροζουλί γουρούνι αισθάνθηκα ένα τρομερό δέος. Η συγκίνησή μου δεν περιγράφεται!
Βρισκόμουν στην είσοδο του μοναδικού μουσείου παγκοσμίως αφιερωμένου… στο γουρούνι!!!!
΄Η για να είμαι ακριβέστερος στην ουκρανική χοιρινή λιχουδιά Salo.
Κι επειδή οι περισσότεροι θα βιαστούν να συσχετίσουν το Salo με τον Παζολίνι, σπεύδω να τους ενημερώσω ότι ουδέν κοινό χαρακτηριστικό υπάρχει.

To Salo είναι ένας παραδοσιακός μεζές της Ανατολικής Ευρώπης (Ουκρανία, Ρωσία, Λευκορωσία). Είναι συνυφασμένο με την ουκρανική κουλτούρα, σαν να λέμε λουκάνικα για τους Γερμανούς και σπαγγέτι για τους Ιταλούς. Αποτελείται αποκλειστικά από χοιρινό λίπος με ή χωρίς δέρμα. Το Salo έτσι όπως το είδα εκεί δεν έχει στάλα κρέας πάνω του, κοινώς είναι μια λιχουδιά που επιτρέπει στα τριγλυκερίδια να κάνουν πάρτυ στο αίμα σας. Συνήθως συντηρείται σε σκοτεινό και κρύο μέρος για ένα χρόνο ή περισσότερο. Οι πλάκες λίπους τοποθετούνται με το δέρμα προς τα κάτω σε ένα ξύλινο βαρέλι και εναλλάσσονται με στρώματα από αλάτι και καρυκεύματα (σκόρδο, μαύρο πιπέρι και, ενδεχομένως, κόλιανδρο)
Το Salo μπορεί να καταναλωθεί ωμό, αλλά μπορεί επίσης να μαγειρευτεί: τηγανητό ή ψιλοκομμένο για σούπα μπορς. Φέτες salo (μάλλον χοντροκομμένες) πάνω σε ψωμί σίκαλης με τριμμένο σκόρδο είναι ένα παραδοσιακό σνακ για να συνοδεύσει horilka (ουκρανική έκδοση της ρωσικής βότκας). Η γεύση του είναι ελαφρά αλμυρή/πικάντικη αν και το βρήκα λίγο σκληρό.
Τώρα η δημιουργική φαντασία έχει προχωρήσει τόσο, διότι μέχρι και σοκολατάκια με γέμιση Salo κυκλοφορούν (!!!) τα οποία σας διαβεβαιώ αν και δοκίμασα δεν κατάλαβα τίποτα πλην της σοκολάτας.

Πίσω λοιπόν στο εστιατόριο – μουσείο Salo.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες με υποδέθηκε μια κοπελίτσα που με αναιμικά αγγλικά μου υπέδειξε τα πρώτα εκθέματα. Μια τεράστια καρδιά από χοιρινό λίπος να πάλεται μηχανικά (κυριολεκτικά) κι ένα εξωγήινο κατασκευασμένο εξ’ολοκλήρου από Salo.

Το υπόγειο εστιατόριο με τους λευκούς καναπέδες του ήταν πολύ cosy.
Κι εκεί εκτίθενται σαν ντεκόρ γλυπτά από λίπος που διατίθενται και ως αναμνηστικά για αγορά.

Το ενδιαφέρον όμως με τα εκθέματα πέραν του ότι κάποια είναι προκλητικότατα (γι'αυτό κι ενθουσιάστηκα), είναι ότι σερβίρονται προς βρώσιν κιόλας. Έτσι μπορείτε με τη παρέα σας να παραγγείλετε να φάτε σε salo το φαλό του Δαβιδ ή να καταβροχθίσετε τα στήθη της Αφροδίτης .
Κάθε δημιουργία salo έχει γέμιση κρέατος και σερβίρεται ασορτί με παϊδάκια και λαχανικά, συνοδεία του αγαπημένου σας ποτού. Κατα προτίμηση βότκα!

(ελπίζω να μη πέσω θύμα λογοκρισίας)​

Με κοφτές ματιές στη διπλανή παρέα που ανερυθρίαστα διαμέλιζε τα στήθη της Αφροδίτης, αρκέστηκα σε μια ωραιότατη μπορς συνοδεία πάστας salo. Άλλωστε τα πιάτα με τα γλυπτά Salo έρχονται σε τεράστιες μερίδες.

Τιμή φαγητού και μπύρας 3 ευρώ (και θεωρείται και cosy εστιατόριο)​

Κατενθουσιασμένος και υπό την χαλαρωτική επήρρεια της παγωμένης ουκρανικής μπύρας Чернігівське, συνέχισα τη βόλτα μου κατά μήκος της λεωφόρου Svoboda.
Κάπου στη μέση της φιγουράρει το μνημείο αφιερωμένο στον Taras Shevchenko, διάσημο ποιητή, ζωγράφο, ενσάρκωση της ουκρανικής ψυχής. Η κληρονομιά του θεωρείται θεμέλιο για τη σύγχρονη λογοτεχνία της Ουκρανίας. Σημαίνει ακριβώς ότι ο Πούσκιν για τους Ρώσους ή ο Σαίξπηρ για του Βρεττανούς. Το μνημείο αποκαλύφθηκε κατά την πρώτη επέτειο της Ανεξαρτησίας της Ουκρανίας με την οικονομική συνδρομή της ουκρανικής διασποράς. Αποτελείται από δύο μέρη. Το άγαλμα του Taras Shevchenko και ένα 12μετρο κύμα με την Παναγία στην κορφή, σύμβολο της Εθνικής Αναγέννησης. Το μπροστινό μέρος του κύματος είναι διακοσμημένο με ήρωες από τα ποιήματα του Taras Shevchenko και η πίσω μεριά παρουσιάζει την ιστορία της Ουκρανίας από τον 20ο αιώνα όπου καταγράφεται ακόμα και το Τσερνόμπιλ.

Από το μνημείο του Taras Shevchenko, o πεζόδρομος της λεωφόρου Svoboda καταλήγει στο μεγαλοπρεπές κτήριο του Θεάτρου Όπερας και Μπαλλέτου του Lviv. (Львівський Державний академічний театр опери та балету імені Соломії Крушельницької) προς τιμήν της παγκοσμίου φήμης σοπράνο της Ουκρανίας Solomiya Krushelnyts'ka, που λέγεται ότι διέσωσε με την ερμηνεία της την όπερα Madame Butterfly του Πουτσίνι σαν αυτή έλαβε αρχικά αρνητικές κριτικές.

Η Όπερα χτίστηκε το 1900, με αναγεννησιακά και μπαρόκ αρχιτεκτονικά στοιχεία. Το αποτέλεσμα είναι μια από τις πιο όμορφες όπερες της Ευρώπης με πολυτελές εσωτερικό που μπορεί να στεγάσει 1000 θεατές!. Το παράδοξο είναι ότι το περίτεχνο κτήριο στέκεται έναν αιώνα τώρα πάνω σε μια μεταλλική βάση καθώς από κάτω της κυλά υπόγεια πια ο ποταμός Poltva!

Εκεί ένα άλλο απόγευμα είχα την ευκαιρία να απολαύσω το σικελικόν δράμα Cavalleria Rusticana (αν και με υπότιτλους στα ουκρανικά), διότι συμφορουμίτες μου όπερα στην Αθήνα με 6 ευρώ εισιτήριο στη πλατεία, δε νομίζω να βλέπεις….

Οι φυσικές μου αντοχές με είχαν πλέον εγκαταλείψει. Είχε φτάσει 8 το βράδυ. Ήμουν 24 ώρες ξάγρυπνος κι ομολογώ ούτε θυμάμαι πώς κατάφερα να γυρίσω στο ξενοδοχείο πριν παραδωθώ τάχιστα σ’ενα βαθύ ύπνο.
Υπήρχαν ακόμα πράγματα να δω σ'αυτή την γραφική πόλη...

 

[giannoula]

πόσο γέλασα με τον πρόλογο σου!!!! Εντελώς αλήθεια πάντως, επειδή και γω πήγα πρόσφατα Πολωνία νομίζω ότι είναι το μοναδικό μέρος που δεν κατάφερα να μάθω λέξεις, οδούς, καμιά φορά ακόμα και ονόματα μαγαζιών που ήθελα να πάω, γιατί βαριόμουν να διαβάζω όλο αυτό το κατεβατό. Για συνέχισε λοιπόν;;;;;;

 

[giannismits]

Σούπερ τέλειο το πρώτο κεφάλαιο.
Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από σένα
Συγνώμη τα ομοιώματα είναι από λίπος και τα έτρωγε ο κόσμος?

 

[hydronetta]

Σούπερ τέλειο το πρώτο κεφάλαιο.
Δεν περίμενα κάτι λιγότερο από σένα Συγνώμη τα ομοιόματα είναι από λίπος και τα έτρωγε ο κόσμος?

Από λίπος γεμιστά με κρεας και τα έτρωγαν κανονικοτατα. Ηταν μεγαλούτσικα πιάτα για 2 ατόμα ίσως και περισσότερα αν ήθελες απλώς ένα μεζέ (τιμή γύρω στα 12-14 ευρώ) και βέβαια γευστική εμπειρία! Μπήκα στον πειρασμο να φέρω κανά δυό "γλυπτά", όμως η μεταφορά τους χρειαζόταν ψυγείο και δεν ήξερα αν σαν ζωικό είδος θα μου ειτρεπόταν η εισαγωγή στην ΕΕ. Άλλωστε αποκλείεται ένας τέτοιος ευμεγέθης φαλός ή τα στήθη να περνούσαν απαρατήρητα από το σκανάρισμα των αποσκευών (διότι να είσαι σίγουρος αυτά θα παράγγελνα για να γίνει ο σχετικός χαβαλές!

 

[giannismits]

Μα φυσικά.Το ίδιο κι εγώ.Ξέρεις...
Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τη σύνθεσή του.Γεμιστό με κρέας και από έξω παχύ στρώμα λίπους?Μα τι έδεσμα κι αυτό.Η χοληστερίνη 400.
Τα κορίτσια στη φωτό με μεγάλη προσήλωση στέκονται πάνω από το φαγητό τους!

 

[hydronetta]

Μα φυσικά.Το ίδιο κι εγώ.Ξέρεις...
Απλά δεν μπορώ να καταλάβω τη σύνθεσή του.Γεμιστό με κρέας και από έξω παχύ στρώμα λίπους?Μα τι έδεσμα κι αυτό.Η χοληστερίνη 400. Τα κορίστια στη φωτό με μεγάλη προσήλωση στέκονται πάνω από το φαγητό τους!

Σωστός. Λίπος salo απ'έξω, κρέας μέσα. Είπαμε έκρηξη χοληστερίνης. Αλλά τα ωραία είναι κι αμαρτωλά… (λέμε τώρα αλλά δεν δοκίμασα για να σου πω). Salo δοκίμασα μονο σκέτο με ψωμάκι. Κρίμα ήθελα παρέα να κάνουμε την δέουσα βαβούρα
Η φωτό είναι από το ιντερνετ. Αναλύοντάς την μάλλον οι κυρίες έχουν καθηλωθεί στο στάδιο σεξουαλικότητας : "φθόνος πέους"

 

[KLEOPATRA]

Γιαυτο ειπαν να το μασουληξουν!!!
Που προλαβες και πηγες παλι αθεοφοβο ζωντανο?

 

[hydronetta]

Γιαυτο ειπαν να το μασουληξουν!!!
Που προλαβες και πηγες παλι αθεοφοβο ζωντανο?

Το έχεις ακούσει αυτό που λένε "έχει τον ακάθιστο;"

 

[KLEOPATRA]

Και τον ακαθιστο θα εχει.... και τον ασηκωτο ,,μετα απο τοσες μπυρες!!

ΥΓ. Μαλλον απεκτησες και παρεα ..καπου πηρε το ματι μου εδω μεσα να περιφερεται και ενα αλλο ζωντανο του ειδους σου!Α ναι τωρα το ειδα ..ΚαλοΓουρουνι λεγεται ....αλλα εχει αβαταρ ενα πουλι ..ασχετο!

 

[hydronetta]

Lviv: Περιξ του ιστορικού κέντρου

Μετά τη βροχή, η επόμενη μέρα ξημέρωσε λαμπρή με πεντακάθαρο ουρανό αλλά και ζέστη για την οποία ομολογώ δεν ήμουν προετοιμασμένος. Ήμουν πεπεισμένος ότι όντας σε βορειότερα πλάτη όφειλε να έχει ψυχρότερο καιρό απ’ότι στην Αθήνα. Επλανήθην οικτρά. Έβγαλα κοινώς τη μπέμπελη. Κάμπος βλέπετε….

Καθώς ήθελα να τα κάνω όλα χαλαρά, είπα τη δεύτερη μέρα να αναλωθώ λίγο εκτός κέντρου και τι καλύτερο από το Μουσείο Λαϊκής Αρχιτεκτονικής “Shevchenkivsky Hai” (Шевченківський гай) σ’ένα όμορφο δασωμένο λόφο περίπου 3 χιλιόμετρα εκτός του κέντρου της πόλης. Αν και θα μπορούσα οικονομικά με ένα ταξί να βρεθώ στην πόρτα του υπαίθριου μουσείου μιας και δεν υπάρχουν για εκεί απευθείας αστικές συγκοινωνίες, ακολούθησα τον ακόμα οικονομικότερο αλλά και πιο επιπονο τρόπο. Επιβιβάστηκα στο τραμ 2, από το κέντρο και έναντι 2 hryvnia (15 cents) κατέβηκα στην κοντινότερη στάση απ’όπου πήρα τα πόδια μου ανηφορίζοντας προς το Μουσείο.
Από μόνο του είναι εμπειρία το απαρχαιωμένο αλλά λειτουργικότατο τραμ που αναδίδει σοβιετικά αρώματα. Αγοράζεις το εισιτήριο από τον οδηγό και ακυρώνεις χειροκίνητα το εισιτήριο (πρακτικά του κάνεις μια τρύπα σ’ένα διακορευτήρα)

Ίδρωνα και ξεϊδρωνα από τη ζέστη και την υγρασία έστω κι αν ήταν 9.30 το πρωί. Ανακούφιση βρήκα μόνο σαν βρέθηκα να περπατώ κάτω από τα δένδρα του πάρκου που χάριζαν απλώχερα τον δροσερό ίσκιο τους. Δεν είναι απορίας άξιον λοιπόν που οι κάτοικοι του Lviv εκδράμουν εδώ έστω και μέσα στη πόλη τους για το πικ νικ ή τις γιορτές τους. Σαν βρεθείς εκεί έχεις την αίσθηση ότι είσαι στην εξοχή.

Οι σχολικές εκδρομές έχουν την τιμητική τους στο υπαίθριο Μουσείο​

Το Μουσείο Λαϊκής Αρχιτεκτονικής “Shevchenkivsky Hai”, ιδρύθηκε το 1971, καλύπτει μια μεγάλη έκταση και στο έδαφός του μπορεί κανείς να δει χαρακτηριστική αρχιτεκτονική χωριών από διάφορες περιφέρειες της δυτικής Ουκρανίας. Το ξύλο είναι το κυρίαρχο υλικό. Πολλά εξ’αυτών έχουν ζωή ως και 300 ετών καθώς έχουν μεταφερθεί εδώ από τη γενέτειρά τους, πχ η εκκλησία του 1763 από το χωριό Kryvky.
Εκτίθενται σπίτια, υπέροχες εκκλησιές, σχολείο, νερόμυλοι, εργαστήρια, αποθήκες, γεωργικά μηχανήματα. Στο εσωτερικό των σπιτιών θα δει κανείς είδη οικιακής χρήσης. Όλα αντικατοπτρίζουν την αυθεντική ζωή της Ουκρανικής υπαίθρου πριν τη λέλαπα του μπετόν.

Eκκλησία

Η ζωγραφική πασχαλινών αυγών είναι τέχνη και τα μοτίβα ποικίλουν ανά περιοχή

Μύλος λαδιού από το χωριό Golovetske, περιοχή Lviv

Aγροτόσπιτο χωρίς καμινάδα του 1860, χωριό Oryavchik, περιοχή Lviv

Tο εσωτερικό του

Σχολείο του 1880 στο χωριό Βusavisko, περιοχή Lviv

H αίθουσα του σχολείου (το βαρέλι με τους βούρδουλες παρατηρείστε)

Αγροτόσπιτο από το χωριό Krainykovo, Transcarpathia

Εσωτερικό από το αγροτόσπιτο από το χωριό Krainykovo, Transcarpathia

Αγροτόσπιτο 20ου αιώνα, από το χωριό Berezhonka, περιοχή Chernivtsy

Αγροτόσπιτο από το χωριό Lybokhora, περιοχή Lviv. Του 1749, το παλαιότερο σωζόμενο

Υπέρθυρη επιγραφή του σπιτιού

​

Eδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση. Η σημερινή Ουκρανία αποτελεί τμήμα των σλαβικών εκείνων χωρών που πριν αιώνες ασπάστηκαν το ορθόδοξο δόγμα του χριστιανισμού από το Βυζάντιο. Με την κατάληψη όμως των δυτικών και κεντρικών περιοχών από τους Πολωνούς, υπήρξε πίεση των πολωνικών αρχών για μεταστροφή προς το καθολικό δόγμα. Βάσει σχεδίου μιας και ο πληθυσμός αρχικά αντέδρασε, ο παποκεντρικός οικουμενισμός βρήκε έκφραση σε μια χειμαιρική μορφή: ορθόδοξο λατρευτικό τυπικό αλλά με πνευματικοπολιτική υποταγή στην εξουσία του Πάπα. Ετσι γεννήθηκε η Ουνία και κατ’επέκταση η Ουκρανική Ελληνική Καθολική Εκκλησία (Українська Греко-Католицька Церква) η οποία είναι η επικρατούσα στις δυτικές περιοχές. Οι εκκλησιές που αντιπροσωπεύονταν στο Μουσείο Λαϊκής Αρχιτεκτονικής ανήκαν όλες στο συγκεκριμένο δόγμα (κάτι που είχα συναντήσει και στις παραδοσιακές εκκλησιές του βορρά της Ρουμανίας στο Maramures). Τωρα το ορθόδοξον χριστεπώνυμον πλήρωμα βιώνει το δικό του μπάχαλο διότι άλλοι δηλώνουν ορθόδοξοι υπαγόμενοι στο πατριαρχείο Μόσχας (άρα βγάζουν σπυριά οι εθνικιστές), άλλοι ορθόδοξοι υπαγόμενοι στο πατριαρχείο Κιέβου κι άλλοι στην Ουκρανική Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία. Πάντως σε σχετικές μελέτες η πλειονότητα δηλώνουν είτε άθεοι είτε δεν ταυτοποιούν που ανήκουν…

Στο υπαίθριο Μουσείο γίνονται και μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις, γίνονται εκθέσεις ζωγραφικής και λειτουργούν και κάποιες υπαίθριες καντίνες.
Εγώ αποφάσισα να τα πιω παρέα με τους Κοζάκους.
Ο ιμιτασιόν λοιπόν Κοζάκος γλώσσα δεν έβαζε μέσα σαν είχε απένταντί του τις δύο χαριτωμένες επισκέπτριες. Εντούτοις μετά νοηματικής και ολίγων ρωσικών ασχολήθηκε και λίγο μαζί μου και μου’δωσε να καταλάβω ότι στην καντίνα σερβίρεται παραδοσιακό κβας, κρασί, salo ενώ στο τσουκάλι σιγόβραζε κάτι σαν χυλός; σούπα; πάντως κάτι που δεν μου έκλεινε το μάτι να το δοκιμάσω παρά την επιμονή του. Απ’όλα τα υπόλοιπα δοκίμασα αλλά σαν ένοιωσα ότι το κρασάκι δημιουργεί ευφορία που δεν συνάδει με τις περιηγητικές μου φιλοδοξίες για το υπόλοιπον της μέρας, πλήρωσα το υπερβολικό ποσό των 3 ευρώ για τα καλούδια και συνέχισα τη περιήγησή μου.

Είχε μεσημεριάσει όταν αποχώρησα από το πάρκο με το υπαίθριο Μουσείο, μακαρίζοντας τους κατοίκους του Lviv που μια ανάσα από το ιστορικό κέντρο έχουν διαμορφώσει έναν χώρο που σε κάνει να νοιώθεις ότι βρίσκεσαι χιλιόμετρα μακρυά μέσα στη φύση. Η πόλη όμως γενικά δεν φείδεται πράσινου και πάρκων.
Διψασμένος απόλαυσα μια παγωμένη μπύρα έναντι 75 cents στην καντίνα έξωθεν του Μουσείου, πριν ξεκινήσω να πορευτώ (αφού ήμουν χαλαρός) στον επόμενο σταθμό της περιήγησής μου.
Το νεκροταφείο Lychakiv (Личаківський Цвинтар), μια Πόλη για τους νεκρούς, Πάρκο για τους ζώντες.
Το νεκροταφείο ή η συχνά αποκαλούμενη Νεκρόπολη Lychakiv, είναι ένα από τα παλαιότερα νεκροταφεία στην Ευρώπη. Λέγεται ότι η μελαγχολική αρχιτεκτονική ομορφιά του προσελκύει ορδές τουριστών πράγμα που είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω ιδίοις ομμασιν.

Το 1783 διατάχθηκε το κλείσιμο όλων των νεκροταφείων εντός των ορίων της πόλης με σκοπό βελτίωση των συνθηκών υγιεινής στη πόλη. Έτσι το 1786 εγκαινιάστηκε το Νεκροταφείο Lychakiv όπου μπορούσαν να θαφτούν μόνο επιφανείς πολίτες, όπως ιερείς, πολιτικοί, στρατιωτικοί ηγέτες και δημόσια πρόσωπα ασχέτως εθνικότητας φτάνει να ήταν χριστιανοί. Οι Εβραίοι του Lviv είχαν το δικό τους νεκροταφείο .
Το 1856 το νεκροταφείο διαμορφώθηκε σε πάρκο προσθέτοντας κομψά διαμορφωμένες λωρίδες και σοκάκια. Με τη πάροδο του χρόνου όμορφα κλασικά γλυπτά προστέθηκαν από αξιόλογους καλλιτέχνες. Έτσι, το νεκροταφείο έγινε όχι μόνο μια πόλη των νεκρών, αλλά και ένα ήσυχο καταφύγιο για τους μελαγχολικά ρομαντικούς.
Περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι είναι θαμμένοι στο νεκροταφείο Lychakiv. Υπάρχουν περισσότεροι από δύο χιλιάδες τάφοι, και σχεδόν πεντακόσια γλυπτά, πολλά από τα υψηλής καλλιτεχνικής αξίας. Οι παλαιότερες επιτύμβιες στήλες χρονολογούνται από τα τέλη του 18ου αιώνα.

Εδώ ανάμεσα στην οργιώδη βλάστηση υπάρχουν και τάφοι διασήμων όπως ο Zygmunt Gorgolewsky, αρχιτέκτονας της Όπερας του Lviv, ο διάσημος συγγραφέας της Ουκρανίας Ivan Franko, και πολλοί άλλοι που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία.

Ο τάφος του Ιβάν Φράνκο

Στην άκρη του νεκροταφείου υπάρχει ομαδικός τάφος για τους Αετούς του Lwów, τους πολωνούς μαχητές στον σύντομο πολωνοουκρανικό πόλεμο το 1919. Δίπλα αναπαύονται οι Ουκρανοί αντίπαλοί τους. Ανάμεσα μια αναμνηστική πλάκα των πρώην προέδρων της Πολωνίας Kwaśniewski και της Ουκρανίας Yushchenko, που δηλώνει (αν αντελήφθην ορθώς αποκωδικοποιώντας τις δύο γλώσσες) την ανάγκη πλέον οι δυό λαοί να γειτνιάσουν εν ειρήνη και ομονοία.
Επίσης υπάρχουν και ηρώα στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, καθώς και τάφοι από τη δεκαετία του 1940 για τα θύματα του σοβιετικού NKVD (προκάτοχος της KGB).

Πεσώντες Ουκρανοί

Πεσώντες Πολωνοί​

Στην είσοδο του νεκροταφείου είδα ταφόπλακες διαμορφωμένες σε διάταξη, κατάφορτες μερικές από λουλούδια και σημαίες. Κάποιοι στέκονταν σιωπηλά και έκαναν το σταυρό τους. Ψιλιαζόμουν ποιούς αφορούσε, χρειαζόμουν όμως επιβεβαίωση. Ήταν θανώντες που υπηρέτησαν την ιδέα μιας “ανεξάρτητης” Ουκρανίας. Όμως πρόκειται για μια χώρα που το εθνοτικό-γλωσσικό προφίλ της και τα αντικρουόμενα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια την διχάζουν.

Δορυφόρος μια νεο-ιμπεριαλιστικής Ρωσίας όπως παρουσιάζεται ή σφήνα των ευρωατλαντικών συμφερόντων για να την πλήξουν όπως εικάζει η Μόσχα;
Φασίστες υποστηρικτές της φυλετικής καθαρότητας η πρώην αντιπολίτευση όπως την θέλουν τα ρώσικα ΜΜΕ ή απλώς εθνικιστές με την ελπίδα μιας ευρωπαϊκής προοπτικής με περισσότερη αξιοκρατία και διαφάνεια όπως εικάζουν οι ίδιοι;
Η αλήθεια μάλλον είναι κάπου στη μέση.
Το μόνο σίγουρο ότι ο πόνος κι ο φόβος περισσεύει στον απλό κόσμο (ειδικά στις ανατολικές επαρχίες) κι η φωτιά που πυροδοτήθηκε σήμερα ακόμα καίει στα σπλάχνα της Ουκρανίας. Για την κατάληξη θα είμαστε ίσως στο ίδιο έργο θεατές.
«Φοβάμαι όλ’αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα» (πάντα επίκαιρος αυτός ο στίχος)

 

[greco]

Καταπληκτικες οι φωτογραφιες,οπως παντα.Πολυ ωραια η ιδεα της ταυτοχρονης παρουσιασης της εξωτερικης οψης και του εσωτερικου των σπιτιων του υπαιθριου μουσειου.Αυτη του σχολειου με "συγκινησε" ιδιαιτερα για ευνοητους λογους...Αλλα και το κοιμητηριο πολυ εντυπωσιακο,αληθεια δεν το ηξερα οτι εχουν κι οι Ουκρανοι την "Κοιμωμενη" τους!
ΥΓ.Αυτο που βλεπω να βραζει στο καζανι του Κοζακου, μεταξυ μας ουτε μενα μου γεμιζει το ματι.

 

[pigi_dikaiou]

Τα σπιτια,οι εκκλησιες ακομα και τα χειροτεχνηματα στο εσωτερικο των σπιτιων μου θυμιζουν εντονα Maramures.Πολυ ενδιαφερουσα εξελίσσεται τελικα η δυτικη Ουκρανια!!
Ιδιαιτερες και οι ευχαριστιες μου για το νεκροταφειο(εχω μια αρρωστημενη εμμονη με το ειδος)..
Τελικα δεν υπαρχει ταξιδι-ακομη κι αυτο που μπορει να φανει προσκαιρα ανουσιο ή και βαρετο ισως-χωρις οφελος.