georgeant
Member
- Μηνύματα
- 608
- Likes
- 2.606
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Πριν ξεκινήσω την ιστορία θα ήθελα να σημειώσω οτι δε θα κάνω πολλές ιστορικές αναφορές. Το Παρίσι το ξέρουμε λίγο πολύ όλοι, έχουν γραφτεί δεκάδες ιστορίες εδώ στο φόρουμ, οι περισσότερες αναλυτικότατες και περιεκτικότατες. Θα προσπαθήσω-κυρίως μέσα απο τις φωτογραφίες-να μεταφέρω τη δική μου ματιά για αυτή την πόλη, όπως τη βίωσα και τις δύο φορές φορές που την επισκέφτηκα. Η πρώτη φορά που πήγα ήταν το Σεπτέμβριο του 2013, μια παρέα 6 ατόμων. Τώρα ( Φεβρουάριος 2016) πήγα μόνο με το φίλο μου.
Οι φωτογραφίες είναι και απο τα δύο ταξίδια (αν και οι περισσότερες είναι από το πιο πρόσφατο) κι έτσι ο όγκος των φωτογραφιών είναι μεγάλος, αλλά θα προσπαθήσω να μη σας κουράσω πολύ.
Επίσης, μπορεί να σας φανώ λίγο γραφικός στις περιγραφές μου, λίγο παραπάνω ρομαντικός, όμως με το Παρίσι έχει συμβεί κάτι που δε μου έχει συμβεί με καμία πόλη απο όσες έχω δει ως τώρα. Υπάρχει μεγάλος έρωτας. Η σχέση αυτή ξεκινάει απο πολύ παλιά, πριν ακόμα την επισκεφτώ....
Για ένα περίεργο λόγο που ακόμα δεν μπορώ να προσδιορίσω, θυμάμαι τον εαυτό μου απο πολύ μικρό, να γοητεύομαι απο τις εικόνες του Παρισιού που έβλεπα τυχαία σε καρτ-ποστάλ και στην τηλεόραση.
Στο φροντιστήριο των αγγλικών μου, όταν μας πρότειναν να αλληλογραφήσουμε με κάποιο άλλο παιδί απο το εξωτερικό για εξάσκηση στα αγγλικά, όλοι επέλεξαν κάποιον απο την Αγγλία, ενώ εγώ ήμουν ο μοναδικός που είπα οτι επιθυμώ έναν "pen-friend" απο τη Γαλλία. Ξεκίνησα να αλληλογραφώ λοιπόν με τον Jérôme ένα συμπεθέστατο τύπο με κατσαρά μαλλιά που είχε κόλλημα με το χόκει στον πάγο και έμενε λίγο έξω απο το Παρίσι.
Ανταλλάξαμε γράμματα για περίπου ένα χρόνο και μετά έτσι ξαφνικά, δε θυμάμαι το λόγο, απλά σταματήσαμε. Ίσως επειδή ως παιδιά βρήκαμε ενδιαφέρον σε άλλα πράγματα. Τον Jérôme προσπάθησα πριν λίγους μήνες να τον βρω σε ότι κοινωνικό δίκτυο υπάρχει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Του ξαναέστειλα γράμμα μέσω ταχυδρομείου στη διεύθυνση που είχα απο τότε αλλά δεν πήρα καμία απάντηση.
Για να βρω το κουπόνι που μου είχαν δώσει απο το φροντιστήριο με τα στοιχεία του έπρεπε να ψάξω σε πράγματα που είχα να δω για πάνω απο 20 χρόνια... Τελικά το βρήκα.
Θα ήθελα πολύ αυτή η μικρή εμβόλιμη ιστορία να έχει ένα πιο ενδιαφέρον τέλος, να μου απαντούσε και ίσως να βρισκόμασταν στο Παρίσι σχεδόν 22 χρόνια μετά, όμως η αλήθεια είναι πως κατά πάσα πιθανότητα δε θα μάθω ποτέ τι απέγινε. Όμως, c'est la vie.
Στο ίδιο φροντιστήριο, δήλωσα μια μέρα οτι θέλω να μάθω γαλλικά. Ήμουν ο μόνος που ήθελε, έτσι δε δημιουργήθηκε τμήμα. Όταν στο μάθημα των αγγλικών λοιπόν παρέδιδα το τετράδιο της ορθογραφίας πάντα ζωγράφιζα δίπλα απο το όνομά μου και έναν πύργο του Άιφελ που έπιανε όλη τη σελίδα για τους σπάσω τα νεύρα. Το σχόλιο της δασκάλας ήταν οτι "ζωγραφίζω πολύ ωραία" χωρίς κάτι παραπάνω. Οι αθώες μου προσπάθειες για εκδίκηση έπεσαν στο κενό και μέχρι πέρυσι, που έμαθα γαλλικά (εκπληρώνοντας έτσι το τότε απωθημένο μου) δεν ξανασχολήθηκα με το να μιλήσω τη γλώσσα, παρά μόνο την πρώτη φορά που πήγα στο Παρίσι με θεαματική αλλά και πολύ διασκεδαστική για τους άλλους αποτυχία.
Για το Παρίσι το μόνο που ήξερα σαν παιδί είναι οτι βρίσκεται σε μια χώρα αρκετά μακριά, που τότε στο μυαλό μου δε φανταζόμουν ποτέ οτι θα μπορέσω να επισκεφτώ. Αρχές τις δεκαετίας του '90, όχι μόνο ίντερνετ δεν υπήρχε, αλλά τα πάντα σε σχέση με το εξωτερικό (τουλάχιστον στο δικό μου περιβάλλον) ήταν θολά και άγνωστα. Όταν δε, ρώτησα τους γονείς μου αν η Disneyland όντως υπάρχει ή αν είναι απλά ένα logo που βάζουν στα intro των κινουμένων σχεδίων, ως απάντηση σήκωσαν απλά τους ώμους τους. Έτσι, στο μυαλό μου η όλη ιστορία "Παρίσι" πήρε διαστάσεις περισσότερο μυθικές και σουρεαλιστικές κι έτσι μην μπορώντας να ξεχωρίσω την πραγματικότητα απο το φανταστικό άφησα τον εαυτό μου να μυθοποιήσει μια πόλη για την οποία η μόνη πληροφορία που είχα ήταν ένα τεράστιο μνημείο σε σχήμα "Α"και ένα κάστρο κάπου εκεί κοντά, σαν αυτό που έβλεπα στα παραμύθια.
Το οτι θεωρώ λοιπον το Παρίσι την ωραιότερη πόλη που έχω δει ως τώρα, το οτι συγκινούμαι όποτε την επισκέφτομαι και οτι μένω πάντα με το στόμα ανοιχτό ανακαλύπτοντας κάτι νέο στο παρακάτω στενό που θα στρίψω, ίσως ενδόμυχα να συμβαίνει γιατί μου γρατζουνάει κάτι απο την παιδική μου ηλικία. Ή μπορεί απλά να συμβαίνει γιατί το Παρίσι είναι όντως η ομορφότερη πόλη του κόσμου.
Μετά απο αυτή τη retro εισαγωγή, ας περάσουμε στα πρακτικά και σε μερικές συμβουλές που θα ήθελα να σας δώσω για τη διευκόλυνσή σας.
TIPS
1) Απο τις πρώτες ερωτήσεις που διάβαζα στο forum ήταν "πώς θα πάω απο το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης" και ήταν κάτι που έψαχνα κι εγώ. Συνήθως οι πτήσεις με aegean απο Ελλάδα προσγειώνονται στο Terminal 1. Η γραμμή RER B τoυ μετρό που πάει στην πόλη φεύγει απο Terminal 3. Έτσι πρέπει να πάρετε το shuttle για να αλλάξετε Terminal. Μη σκάτε. Σε αυτό το site http://parisbytrain.com/airport-to-paris-terminal-1/ έχει οδηγίες για το πώς να πάτε ακριβώς απο το terminal 1 που θα προσγειωθείτε στο κέντρο της πόλης. Τα περιγράφει αναλυτικά, έχει και φωτογραφίες. Είναι σα να σας παίρνει κάποιος απο το χέρι και να σας πηγαίνει, πιο εύκολο δεν πρόκειται να βρείτε. Στο ίδιο site έχει οδηγίες και για το terminal 2.
2) Βγάλ'τε την Pass Navigo, μόλις πάτε στο Terminal 3. Κοστίζει γύρω στα 26 ευρώ, ισχύει για μια εβδομάδα και μπορείτε να κυκλοφορείτε με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς του Παρισιού σε ΟΛΕΣ τις ζώνες.
Η πόλη εκτός απο διαμερίσματα, χωρίζεται και σε ζώνες. Το Παρίσι είναι ζώνη 1 αλλά οι Βερσαλίες πχ είναι ζώνη 4, η Disneyland και το αεροδρόμιο CDG ζώνη 5. Κάθε ζώνη έχει διαφορετικό κόστος εισιτηρίου οπότε με αυτό το pass ξενοιάζετε. Αν σκεφτείτε όμως οτι θέλετε 20 ευρώ μόνο για τη διαδρομή απο και προς το αεροδρόμιο (10 για να φύγετε και 10 για να ξαναπάτε) με 6 ευρώ παραπάνω έχετε απεριόριστες διαδρομές με όλα τα μέσα σε όλες τις ζώνες της πόλης. Συμφέρει με χίλια.
Σημαντικό: Αν θελήσετε να βγάλετε το Pass Navigo, να έχετε μια φωτογραφία μαζί σας. Διαφορετικά θα πρέπει να πάτε πίσω απο τα εκδοτήρια να βγάλετε στο φωτογραφικό θάλαμο. Κοστίζει 5 ευρώ, η αναμονή είναι μεγάλη και αυτό το χρέπι κάνει μία ώρα για να σε βγάλει μια ρημάδα φωτογραφία. Γύρω στα 5 λεπτά ο καθένας κάθεται στο θάλαμο. Το Navigo Pass είναι αυτό:
και το χτυπάς ΕΤΣΙ στα μηχανήματα του μετρό:
Τονίζω το "ΕΤΣΙ" ώστε να μην προσπαθείτε σαν κάποιον άλλο να το ακυρώσετε στη θύρα που μπαίνουν τα κανονικά εισιτήρια. Κάνω πως δεν έγραψα την τελευταία πρόταση και συνεχίζω.
(Περισσότερα για τα εισιτήρια εδώ: http://parisbytrain.com/paris-metro/#single-ticket )
3) Το μετρό είναι τεράστιο. Υπάρχει ολόκληρη "πόλη" κάτω απο το Παρίσι που λέγεται μετρό. Για μια αλλαγή γραμμής μπορεί να χρειαστεί να περπατήσετε 10 λεπτά, να βγείτε σε μια αποβάθρα και να συνεχίσετε απο την άλλη έξοδο της αποβάθρας μέχρι να βγείτε στον προορισμό σας. Ευτυχώς για εμάς, υπάρχουν διάφορα πραγματάκια που μας βοηθούν στο να βρούμε ποια γραμμή πρέπει να πάρουμε χωρίς να ψάχνουμε στο χάρτη με τις ώρες.
Ένα πολύ βοηθητικό site είναι αυτό:
http://vasyenmetro.com/?lang=en
Βάζετε τη στάση της αφετηρίας και τη στάση του προορισμού και σας βγάζει ακριβώς στο χάρτη τη γραμμή και σε ποιο σταθμό πρέπει να αλλάξετε γραμμή.
Υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο όμως:
Κατεβάστε στο κινητό σας την εφαρμογή "Visit Paris by metro". Υπάρχει και για android και για iPhone και είναι δωρεάν. Αυτή η θαυματουργή εφαρμογή λοιπόν λειτουργεί χωρίς να χρειάζεται internet και είναι κάτι σαν το παραπάνω link μόνο που το έχει πάει ακόμα παραπέρα. Βάζετε αφετηρία και προορισμό και σας βγάζει τη διαδρομή, αλλά μπορείτε να βάλετε και attraction. Πχ, Eiffel Tower. Απο που θες να πας; Απο τη Βαστίλη;; Voilà.
Πατώντας δίπλα στο εικονίδιο του χάρτη σας δείχνει την πλήρη διαδρομή και τους ενδιάμεσους σταθμούς.
4) Κατεβάσ'τε offline maps. Ή για το google maps ή στην εφαρμογή "maps.me". Χρησιμοποιεί το GPS του κινητού και δείχνει στο χάρτη που ακριβώς είστε χωρίς να χρειάζεται σύνδεση στο ίντερνετ, έτσι μπορείτε να το χρησιμοποιείσετε παντού. Το maps.me μπορεί να σας βγάλει και δρομολόγιο για το πως να πατε απο τον ένα προορισμό στον άλλο, το google maps για να κάνει κάτι αντίστοιχο χρειάζεται internet, αλλά προσωπικά προτιμώ το interface της google.
Κατάρριψη στερεότυπου #1: Οι Παριζιάνοι είναι αγενείς.
Οι Παριζιάνοι που συνάντησα εγώ τουλάχιστον, ήταν ευγενέστατοι. Πρόθυμοι να βοηθήσουν, χαμογελαστοί, ευδιάθετοι. Κάντε το "bonjour" και το "pardon" φίλους σας και όλα θα πάνε κατ'ευχής. Οι Γάλλοι δίνουν μεγάλη σημασία στην ευγένεια (λίγο ειρωνικό αν σκεφτεί κάποιος οτι έχουν τον τίτλο του πιο αγενή λαού).
Κατάρριψη στερεότυπου #2: Οι Παριζιάνοι δε μιλάνε αγγλικά.
Δεν υπήρχε άνθρωπος σε κατάστημα, υπηρεσία ή ακόμα και στο δρόμο, που να μη μιλούσε αγγλικά. Δεν έπιασα κουβέντα με κάποιον ηλικιωμένο βέβαια, αλλα οι νέοι όλοι μιλούσαν αγγλικά, είτε τους ρωτάς που είναι η τάδε στάση του μετρό είτε θες να παραγγείλεις κάτι στο restaurant. Μερικές φορές μου απαντούσαν απο μόνοι τους στα αγγλικά μετά απο λίγη ώρα, αφού απο την προφορά μου στα γαλλικά καταλάβαιναν οτι είμαι τουρίστας (ή απο ευγένεια για να με διευκολύνουν, ή απο ανασφάλεια για να δείξουν οτι μιλάνε τη γλώσσα, δεν μπόρεσα να καταλάβω...). Εκεί τους πετάς ένα μικρό ψεματάκι οτι δε μιλάς τα αγγλικά και η συζήτηση συνεχίζεται ωραία κι όμορφα στα γαλλικά. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να μην καταφέρετε να συνεννοηθείτε. Η προφορά τους στα αγγλικά είναι κάπως αστεία, δεν μπορούν να πουν το "δ". Πχ αντί για "this" λένε "zis". Φαντάζομαι όμως κάπως έτσι θα ακουγόταν και για αυτούς η δική μου προφορά στα γαλλικά, που δυσκολεύομαι για παράδειγμα να προφέρω σωστά το παχύ "s" (ch) που έχουν. Still working on it.
Κεφάλαιο 1.
Μέναμε στο ξενοδοχείο Coypel, στην Place d'Italie. Ένα απλό, οικονομικό ξενοδοχείο που όμως ήταν καθαρό και -το σημαντικότερο- το δωμάτιο είχε δική του τουαλέτα με ντουζ. Απο την Place d'Italie λοιπόν ξεκινήσαμε μια μεγάλη βόλτα βόρεια, περπατώντας την Avenue des Gobelins.
H ομώνυμη στάση του μετρό.
Όπως θα δείτε κι εσείς στις φωτογραφίες, οι φοβίες μου για τον καιρό εξανεμίστηκαν αμέσως μιας και ο ουρανός ήταν καταγάλανος με πολύ λίγα σύννεφα (την επόμενη μέρα δεν είχε κανένα). Το Παρίσι, υπο το φως του ήλιου παίρνει μια εντελώς διαφορετική άποψη. Καθώς οι ακτίνες του χτυπάνε τα κτίρια, η πόλη ζωντανεύει, μοιάζει λαμπερή διώχνοντας απο πάνω της την ετικέτα της "μουντάδας" που -δικαίως εδώ που τα λέμε της έχουν προσάψει. Νομίζω ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί λοιπόν που συναντήσαμε τέτοιο καιρό. Ωστόσο, έκανε πολύ κρύο. Είχε γύρω στους 0 βαθμούς το πρωί και έφτανε μεχρι τους 5 το μεσημέρι. Αν δεν ήσουν καλά ντυμένος, ο ήλιος δεν μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Έτσι τυλιγμένοι σαν κρεμμύδια και φορώντας ισοθερμικά δεν καταλάβαμε τίποτα. Ομολογώ πως ειναι ο καιρός που ευχαριστήθηκα ίσως περισσότερο απο κάθε άλλο ταξίδι, εφόσον έλειπε η βροχή αλλά και η αφόρητη ζέστη που συναντώ στα ταξίδια που κάνω το καλοκαίρι, που καθόλου μα καθόλου δεν τη συμπαθώ.
Επίσης, η πόλη ήταν ήρεμη, ήσυχη. Καμία σχέση με το Παρίσι που ειχα δει το Σεπτέμβρη του '13. Αυτό φαντάζομαι οφείλεται και στις τρομοκρατικές επιθέσεις αλλά και στην εποχή. Όπως και να'χει, εγώ λάτρεψα το γεγονός οτι η πόλη ήταν πιο ήσυχη, με έκανε να αισθανθώ λιγότερο τουρίστας και κατάφερε και με "αιχμαλώτισε" ακόμη περισσότερο.
Συνεχίζοντας λοιπόν την Avenue des Gobelins θα φτάσουμε στην πλατεία Square Saint-Médard και συνεχίζοντας στην ίδια κατεύθυνση της Avenue des Gobelins θα βρούμε τη Rue Mouffetard. O συγκεκριμένος δρόμος είναι ένας πανέμορφος, πλακόστρωτος και ελαφρώς τουριστικός δρόμος, με όμορφα κτίρια και πολλά εστιατόρια και μπαρ.
Στο Νο 122 μου τράβηξε την προσοχή η επιγραφή του "A LA BONNE SOURCE".
Ωπ...! Κρητική κουζίνα (λέμε τώρα) στη Rue Mouffetard; Και με καλτ επιγραφή; Ε αξίζει μαι φωτό!
Όμορφο μπαράκι που η πόρτα του ήταν τόσο μικρή που μου έβγαζε κάτι απο εποχή ποτοαπαγόρευσης. Ο Βασίλης το κοιτάει αλλά δεν καταλαβαίνω το λόγο, αφού δεν το έχει με το nightlife καθόλου (όπως ούτε κι εγώ η αλήθεια είναι με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Και πάλι άρωμα Ελλάδας στον "Μικρό Έλληνα" που φήμες θέλουν να φτιάχνει απο τις καλύτερες κρέπες της πόλης. Η αλήθεια είναι οτι πάντα όποτε περνούσαμε βλέπαμε κόσμο και αναμονή. Δυστυχώς δεν πεινούσαμε αλλιώς θα τον τιμούσαμε. Αντιθέτως, το βράδυ που γυρίσαμε απο τον ίδιο δρόμο προτιμήσαμε να φάμε κάτι τάρτες με λαχανικά απο ένα άλλο μαγαζί λιγο πριν οι οποίες δεν ήταν και πολύ ωραίες. Κρίμα!
Πόσο όμορφο και πόσο Παριζιάνικο αυτό το cafe; Rue Mouffetard διαστάυρωση με Rue du Pot de Fer.
Φτάνουμε στη Λατινική Συνοικία του Παρισιού (Quartier Latin) και ψάχνουμε για το αμφιθέατρο Arènes de Lutèce, στάδιο της γαλλορωμαϊκής περιόδου που χρονολογείται απο τον 1 αι. μ. Χ.
Μερικές φωτογραφίες της γειτονίας λίγο πριν το στάδιο.
Ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική πρόταση! Ε;
Φτάσαμε λοιπόν. Το στάδιο αυτό κάποτε χωρούσε εως και 15.000 άτομα και στο χώρο του λάμβαναν χώρα -τι άλλο;- μονομαχίες.
Αν περιμένατε να δείτε κάτι σαν το Κολοσσαίο, μάλλον θα απογοητευτείτε μιας και μόνο ο χώρος της "αρένας" ας πούμε έχει μείνει ώστε να μαρτυρά τι ήταν κάποτε. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο χώρο σήμερα θα δείτε πολλούς Γάλλους να παίζουν το αγαπημένο τους παιχνίδι, το οποίο λέγεται Pétanque. Προσπαθείς να πετάξεις μία μεταλλική μπάλα όσο πιο κοντά γίνεται σε μια μικρή ξύλινη μπάλα. Αυτό κατάλαβα βλέποντάς το, όποιος ξέρει κάτι παραπάνω να μας διαφωτίσει! Δεξιά στη φωτογραφία, παίζουν αυτό το παιχνίδι. Αν κάνετε μεγέθυνση μπορεί να φανεί καλύτερα.
Φυσικά δεν λείπουν και η οικογενειακές βόλτες...
Ένα απο τα πράγματα που λατρεύω στο Παρίσι είναι οι στέγες των σπιτιών. Έχω φωτογραφίσει πραγματικά άπειρες στέγες. Η ομοιομορφία όλων των κτιρίων με το γκρι-μπλε χρώμα των σκεπών σε συνδυασμό με τις κόκκινες καμινάδες είναι ένα απο τα χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής του Παρισιού και προσωπικά βλέποντας αυτές τις μικρές σοφίτες φαντάζομαι τον Πίτερ Παν να μπαίνει και να κλέβει τη Γουέντι, αλλά αυτό συνέβαινε στο Λονδίνο....
Στο Παρίσι η αλήθεια είναι λίγο πιο πεζή, οι σοφίτες ήταν τα δωμάτια του υπηρετικού προσωπικού παλαιότερα. Τώρα αυτά τα μικροσκοπικά δωματιάκια τα νοικιάζουν συνήθως σε φοιτητές. Παρ'όλα αυτά, βλέποντας τις, ο ρομαντισμός μου χτυπάει κόκκινο και αναπόφευκτα ανατρέχω σε σχέδια και ζωγραφιές του Παρισιού, που απεικονίζουν χειμωνιάτικες νύχτες με τον καπνό να βγαίνει απο αυτές τις καμινάδες και στα παράθυρα να αχνοφαίνονται πίσω απο το φως οι σιλουέτες των κατοίκων τους...
Φεύγοντας, περνάμε τη Rue de Navarre, ανεβαίνουμε τα σκαλάκια, βγάζουμε μια φωτογραφία...
Και διασχίζουμε τη στενή και όμορφη Rue Rollin
Το κτίριο οβίδα! Τέλειο!
Και πλησιάζουμε προς το Πάνθεον. Αυτή είναι η εκκλησία δίπλα, η Saint-Étienne-du-Mont.
Και...το Πάνθεον.
Να'μαστε. Σαφείς ελληνικές επιρροές στην αρχιτεκτονική.
«Στους μεγάλους άνδρες της, η ευγνωμονούσα πατρίδα»
Βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες έξω απο το Πάνθεον, συναντώντας ένα ζευγάρι τουριστών. Τους ζήτησα να μας βγάλουν μια φωτογραφία.
-Excuse me, can you please take us a photograph?
-Yes of course. Κράτα λίγο ρε αγάπη
(δεν ήμουν σίγουρος ότι άκουσα καλά).
-Ehm, are you greek?
-Yes
-Έλα ρε παιδιά!!
Στο σημείο αυτό βγήκε όλη η ελληνική αδερφοσύνη και αρχίσαμε να μιλάμε γρήγορα και δυνατά. Ωραίο συναίσθημα.
Φεύγουμε απο το Πάνθεον αλλά θα ξαναγυρίσουμε.
Ο καιρός συννέφιασε λίγο αλλά τίποτα το ανησυχητικό. Σε λίγο θα ξανακαθαρίσει.
Κατεβαίνουμε τη Rue Saint Jacques. Αυτό είναι το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, απο την πίσω μεριά.
Και κάνουμε στάση στο μαγαζί "ALBUM COMICS" που αν είσαι fan των κομιξ, του Χάρυ Πότερ και του Άρχοντα των δαχτυλιδιών, εδώ είναι ο ναός σου. Μπήκαμε, ψωνίσαμε, φύγαμε. Δε γνωρίζαμε καν την ύπαρξή του. Όμορφη, αναπάντεχη συνάντηση.
Και φτάσαμε στο Île de la Cité, το "νησί της πόλης". Η Παναγία των Παρισίων σαφέστατα τραβάει τα βλέμματα.
Τάισμα περιστεριών!! Όμορφη εικόνα.
Στην εκκλησία είχα μπει στο προηγούμενο ταξίδι μου στο Παρίσι, ανεβαίνοντας μάλιστα στους Πύργους της. Σε επόμενα κεφάλαια πιο αναλυτική περιγραφή. Για την ώρα συνεχίζουμε τη βόλτα μας.
Αυτή είναι η Conciergerie, πρώην βασιλικό παλάτι και φυλακή του Παρισιού.
Κι αυτό είναι το ρολόι στον Tour de l'Horloge (Πύργο του Ρολογιού).
H γέφυρα Pont au Change. Ακριβώς απέναντι και δεξιά ο πύργος Saint-Jacques και στη μέση ακριβώς στην κορυφή της στήλης το άγαλμα της φτερωτής Νίκης που κρατάει δύο στεφάνια (Fontaine du Palmier). Αναφέρεται στις νίκες του Ναπολέοντα.
Συνεχίζουμε να βολτάρουμε στο Île de la Cité. Εδώ, το Palais de Justice, ή αλλιώς τα δικαστήρια του Παρισιού.
Sainte Chapelle γράφει η ενημερωτική πινακιδούλα. Θα πάμε και απο εκεί. Περισσότερο μου τράβηξε την προσοχή η γιαγιά με το σκυλάκο που προσπαθεί να περάσει απέναντι.
Και ξεκινάμε τη διαδρομή κατα μήκος του Σηκουάνα με σκοπό να φτάσουμε στον Πύργο του Άιφελ. Και φτάσαμε. Όμως η διαδρομή δεν είναι μικρή. Ω, όχι, δεν είναι καθόλου μικρή, παρ'όλο που εμείς αυτό πιστεύαμε. Όταν αρχίσει να ξεπροβάλει η μύτη του Πύργου νομίζεις οτι πλησιάζεις αλλα μην ξεγιελιέστε. Είναι πραγματικά αρκετά μακριά.
Όμως δεν είχα δει το Σηκουάνα και τις όχθες του υπο το φως του ήλιου την προηγούμενη φορά που ειχα έρθει. Και αυτή η εικόνα μου δημιούργησε μια πολύ ευχάριστη διάθεση.
<3
Προχωρώντας, ο ήλιος κάνει τα παιχνίδια του πίσω απο τα κτίρια.
Φυσικά, retro αναμνηστικά.
Παρίσι χωρίς λουκέτα γίνεται; Δε γίνεται. H Pont Neuf.
Και λίγο πριν αφήσουμε πίσω το "νησί της Πόλης", η Place Dauphine. Την είχα βάλει στο μάτι απο όταν έψαχνα στο ιντερνετ πληροφορίες για το Παρίσι. Όμορφη πλατεία, με τα χαρακτηριστικά στοιχισμένα γυμνά δέντρα και τα παγκάκια .
Ποιος δε θα'θελε να κάνει μια στάση για ξεκούραση εδώ ή να δώσει ραντεβού με κάποιον;
Square du Vert-Galant, το βορειότερο άκρο του "νησιού".
Προχωρώντας στην Quai de Conti, το Institut de France.
Και η Pont des Arts. Γέφυρα που συναντάς καλλιτέχνες του δρόμου αλλά και άπειρα λουκέτα που τοποθετούσαν ζευγάρια μέχρι που τον Ιούνιο του 2004 μέρος της γέφυρας κατέρρευσε απο το βάρος.
Διασχίζουμε τη γέφυρα και απέναντι μας συναντάμε το Λούβρο, ένα απo τα μεγαλύτερα μουσεία στον κόσμο και το πρώτο σε επισκεψιμότητα.
Στην απέναντι όχθη ένα ακόμα διάσημο μουσείο του Παρισιού, το Μουσείο Orsay, με το χαρακτηριστικό ρολόι.
Φτάνουμε στην Place de la Concorde. Εκείνο το Σεπτέμβρη του '13 η ατμόσφαιρα δεν ήταν καθαρή. Παρ'όλα αυτά, μπορούσαμε να διακρίνουμε στο βάθος την Αψίδα του Θριάμβου, στο τέλος της πιο διάσημης ίσως λεωφόρου του Παρισιού, της Champs-Élysées.
Ο Πύργος του Άιφελ στο βάθος, μέσα στην ομίχλη.
Και ο διάσημος αιγυπτιακός οβελίσκος!
Αλλά και το εντυπωσιακό συντριβάνι.
Επιστροφή στο παρόν και συνεχίζουμε τη βόλτα κατά μήκος του Σηκουάνα. Το τοπίο αρχίζει και ομορφαίνει κι άλλο, ο Πύργος ξεπροβάλλει όλο και περισσότερο και πλησιάζουμε στη γέφυρα που δεν είχα προλάβει να δω στο προηγούμενο ταξίδι μου και μου είχε στοιχίσει αρκετά, εφόσον μιλάμε χωρίς υπερβολές για την ομορφότερη γέφυρα του Παρισιού αλλά και που έχω δει ποτέ μου.
Αν μπορούσε μια εικόνα να περιγράψει το Παρίσι για μένα τότε αυτή θα ήταν η παρακάτω. Μία σύνθεση στοιχείων που κάνουν αυτή την πόλη μοναδική, μοναδικά ερωτική. Το ποτάμι, ο Πύργος, η γέφυρα Pont Alexandre-III, οι βάρκες, τα δέντρα στις όχθες του ποταμού...
Το "Les Invalides".
Φτάσαμε στη γέφυρα-κόσμημα της πόλης λοιπόν και ναι, είναι πραγματικά πανέμορφη και εντυπωσιακή.
Γλυπτά, χρυσές διακοσμημένες λεπτομέρειες, μάρμαρο και, φυσικά, το χαρακτηριστικό της, οι art nouveau φανοστάτες της.
Ποιος δε θα ήθελε να κάτσει λίγο σε αυτή τη γέφυρα να χαζέψει αυτή τη θέα; Όλοι λέμε πως ο τίτλος "η πόλη του έρωτα" έχει καταντήσει λίγο κλισέ, όμως οι ερωτευμένοι λατρεύουν τα κλισέ ούτως ή άλλως, pas vrai?
Μία απο τις "Νύμφες του Σηκουάνα".
Απολαμβάνοντας λίγο ακόμα τη θέα, πριν συνεχίσουμε τη διαδρομή μας για τον Πύργο του Άιφελ, σε αυτό το διαφορετικό, ήσυχο Παρίσι, αυτό το κρύο και ηλιόλουστο απόγευμα του Φλεβάρη.
Οι φωτογραφίες είναι και απο τα δύο ταξίδια (αν και οι περισσότερες είναι από το πιο πρόσφατο) κι έτσι ο όγκος των φωτογραφιών είναι μεγάλος, αλλά θα προσπαθήσω να μη σας κουράσω πολύ.
Επίσης, μπορεί να σας φανώ λίγο γραφικός στις περιγραφές μου, λίγο παραπάνω ρομαντικός, όμως με το Παρίσι έχει συμβεί κάτι που δε μου έχει συμβεί με καμία πόλη απο όσες έχω δει ως τώρα. Υπάρχει μεγάλος έρωτας. Η σχέση αυτή ξεκινάει απο πολύ παλιά, πριν ακόμα την επισκεφτώ....
Για ένα περίεργο λόγο που ακόμα δεν μπορώ να προσδιορίσω, θυμάμαι τον εαυτό μου απο πολύ μικρό, να γοητεύομαι απο τις εικόνες του Παρισιού που έβλεπα τυχαία σε καρτ-ποστάλ και στην τηλεόραση.
Στο φροντιστήριο των αγγλικών μου, όταν μας πρότειναν να αλληλογραφήσουμε με κάποιο άλλο παιδί απο το εξωτερικό για εξάσκηση στα αγγλικά, όλοι επέλεξαν κάποιον απο την Αγγλία, ενώ εγώ ήμουν ο μοναδικός που είπα οτι επιθυμώ έναν "pen-friend" απο τη Γαλλία. Ξεκίνησα να αλληλογραφώ λοιπόν με τον Jérôme ένα συμπεθέστατο τύπο με κατσαρά μαλλιά που είχε κόλλημα με το χόκει στον πάγο και έμενε λίγο έξω απο το Παρίσι.
Ανταλλάξαμε γράμματα για περίπου ένα χρόνο και μετά έτσι ξαφνικά, δε θυμάμαι το λόγο, απλά σταματήσαμε. Ίσως επειδή ως παιδιά βρήκαμε ενδιαφέρον σε άλλα πράγματα. Τον Jérôme προσπάθησα πριν λίγους μήνες να τον βρω σε ότι κοινωνικό δίκτυο υπάρχει, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Του ξαναέστειλα γράμμα μέσω ταχυδρομείου στη διεύθυνση που είχα απο τότε αλλά δεν πήρα καμία απάντηση.
Για να βρω το κουπόνι που μου είχαν δώσει απο το φροντιστήριο με τα στοιχεία του έπρεπε να ψάξω σε πράγματα που είχα να δω για πάνω απο 20 χρόνια... Τελικά το βρήκα.
Θα ήθελα πολύ αυτή η μικρή εμβόλιμη ιστορία να έχει ένα πιο ενδιαφέρον τέλος, να μου απαντούσε και ίσως να βρισκόμασταν στο Παρίσι σχεδόν 22 χρόνια μετά, όμως η αλήθεια είναι πως κατά πάσα πιθανότητα δε θα μάθω ποτέ τι απέγινε. Όμως, c'est la vie.
Στο ίδιο φροντιστήριο, δήλωσα μια μέρα οτι θέλω να μάθω γαλλικά. Ήμουν ο μόνος που ήθελε, έτσι δε δημιουργήθηκε τμήμα. Όταν στο μάθημα των αγγλικών λοιπόν παρέδιδα το τετράδιο της ορθογραφίας πάντα ζωγράφιζα δίπλα απο το όνομά μου και έναν πύργο του Άιφελ που έπιανε όλη τη σελίδα για τους σπάσω τα νεύρα. Το σχόλιο της δασκάλας ήταν οτι "ζωγραφίζω πολύ ωραία" χωρίς κάτι παραπάνω. Οι αθώες μου προσπάθειες για εκδίκηση έπεσαν στο κενό και μέχρι πέρυσι, που έμαθα γαλλικά (εκπληρώνοντας έτσι το τότε απωθημένο μου) δεν ξανασχολήθηκα με το να μιλήσω τη γλώσσα, παρά μόνο την πρώτη φορά που πήγα στο Παρίσι με θεαματική αλλά και πολύ διασκεδαστική για τους άλλους αποτυχία.
Για το Παρίσι το μόνο που ήξερα σαν παιδί είναι οτι βρίσκεται σε μια χώρα αρκετά μακριά, που τότε στο μυαλό μου δε φανταζόμουν ποτέ οτι θα μπορέσω να επισκεφτώ. Αρχές τις δεκαετίας του '90, όχι μόνο ίντερνετ δεν υπήρχε, αλλά τα πάντα σε σχέση με το εξωτερικό (τουλάχιστον στο δικό μου περιβάλλον) ήταν θολά και άγνωστα. Όταν δε, ρώτησα τους γονείς μου αν η Disneyland όντως υπάρχει ή αν είναι απλά ένα logo που βάζουν στα intro των κινουμένων σχεδίων, ως απάντηση σήκωσαν απλά τους ώμους τους. Έτσι, στο μυαλό μου η όλη ιστορία "Παρίσι" πήρε διαστάσεις περισσότερο μυθικές και σουρεαλιστικές κι έτσι μην μπορώντας να ξεχωρίσω την πραγματικότητα απο το φανταστικό άφησα τον εαυτό μου να μυθοποιήσει μια πόλη για την οποία η μόνη πληροφορία που είχα ήταν ένα τεράστιο μνημείο σε σχήμα "Α"και ένα κάστρο κάπου εκεί κοντά, σαν αυτό που έβλεπα στα παραμύθια.
Το οτι θεωρώ λοιπον το Παρίσι την ωραιότερη πόλη που έχω δει ως τώρα, το οτι συγκινούμαι όποτε την επισκέφτομαι και οτι μένω πάντα με το στόμα ανοιχτό ανακαλύπτοντας κάτι νέο στο παρακάτω στενό που θα στρίψω, ίσως ενδόμυχα να συμβαίνει γιατί μου γρατζουνάει κάτι απο την παιδική μου ηλικία. Ή μπορεί απλά να συμβαίνει γιατί το Παρίσι είναι όντως η ομορφότερη πόλη του κόσμου.
Μετά απο αυτή τη retro εισαγωγή, ας περάσουμε στα πρακτικά και σε μερικές συμβουλές που θα ήθελα να σας δώσω για τη διευκόλυνσή σας.
TIPS
1) Απο τις πρώτες ερωτήσεις που διάβαζα στο forum ήταν "πώς θα πάω απο το αεροδρόμιο στο κέντρο της πόλης" και ήταν κάτι που έψαχνα κι εγώ. Συνήθως οι πτήσεις με aegean απο Ελλάδα προσγειώνονται στο Terminal 1. Η γραμμή RER B τoυ μετρό που πάει στην πόλη φεύγει απο Terminal 3. Έτσι πρέπει να πάρετε το shuttle για να αλλάξετε Terminal. Μη σκάτε. Σε αυτό το site http://parisbytrain.com/airport-to-paris-terminal-1/ έχει οδηγίες για το πώς να πάτε ακριβώς απο το terminal 1 που θα προσγειωθείτε στο κέντρο της πόλης. Τα περιγράφει αναλυτικά, έχει και φωτογραφίες. Είναι σα να σας παίρνει κάποιος απο το χέρι και να σας πηγαίνει, πιο εύκολο δεν πρόκειται να βρείτε. Στο ίδιο site έχει οδηγίες και για το terminal 2.
2) Βγάλ'τε την Pass Navigo, μόλις πάτε στο Terminal 3. Κοστίζει γύρω στα 26 ευρώ, ισχύει για μια εβδομάδα και μπορείτε να κυκλοφορείτε με όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς του Παρισιού σε ΟΛΕΣ τις ζώνες.
Η πόλη εκτός απο διαμερίσματα, χωρίζεται και σε ζώνες. Το Παρίσι είναι ζώνη 1 αλλά οι Βερσαλίες πχ είναι ζώνη 4, η Disneyland και το αεροδρόμιο CDG ζώνη 5. Κάθε ζώνη έχει διαφορετικό κόστος εισιτηρίου οπότε με αυτό το pass ξενοιάζετε. Αν σκεφτείτε όμως οτι θέλετε 20 ευρώ μόνο για τη διαδρομή απο και προς το αεροδρόμιο (10 για να φύγετε και 10 για να ξαναπάτε) με 6 ευρώ παραπάνω έχετε απεριόριστες διαδρομές με όλα τα μέσα σε όλες τις ζώνες της πόλης. Συμφέρει με χίλια.
Σημαντικό: Αν θελήσετε να βγάλετε το Pass Navigo, να έχετε μια φωτογραφία μαζί σας. Διαφορετικά θα πρέπει να πάτε πίσω απο τα εκδοτήρια να βγάλετε στο φωτογραφικό θάλαμο. Κοστίζει 5 ευρώ, η αναμονή είναι μεγάλη και αυτό το χρέπι κάνει μία ώρα για να σε βγάλει μια ρημάδα φωτογραφία. Γύρω στα 5 λεπτά ο καθένας κάθεται στο θάλαμο. Το Navigo Pass είναι αυτό:
και το χτυπάς ΕΤΣΙ στα μηχανήματα του μετρό:
Τονίζω το "ΕΤΣΙ" ώστε να μην προσπαθείτε σαν κάποιον άλλο να το ακυρώσετε στη θύρα που μπαίνουν τα κανονικά εισιτήρια. Κάνω πως δεν έγραψα την τελευταία πρόταση και συνεχίζω.
(Περισσότερα για τα εισιτήρια εδώ: http://parisbytrain.com/paris-metro/#single-ticket )
3) Το μετρό είναι τεράστιο. Υπάρχει ολόκληρη "πόλη" κάτω απο το Παρίσι που λέγεται μετρό. Για μια αλλαγή γραμμής μπορεί να χρειαστεί να περπατήσετε 10 λεπτά, να βγείτε σε μια αποβάθρα και να συνεχίσετε απο την άλλη έξοδο της αποβάθρας μέχρι να βγείτε στον προορισμό σας. Ευτυχώς για εμάς, υπάρχουν διάφορα πραγματάκια που μας βοηθούν στο να βρούμε ποια γραμμή πρέπει να πάρουμε χωρίς να ψάχνουμε στο χάρτη με τις ώρες.
Ένα πολύ βοηθητικό site είναι αυτό:
http://vasyenmetro.com/?lang=en
Βάζετε τη στάση της αφετηρίας και τη στάση του προορισμού και σας βγάζει ακριβώς στο χάρτη τη γραμμή και σε ποιο σταθμό πρέπει να αλλάξετε γραμμή.
Υπάρχει κάτι ακόμα καλύτερο όμως:
Κατεβάστε στο κινητό σας την εφαρμογή "Visit Paris by metro". Υπάρχει και για android και για iPhone και είναι δωρεάν. Αυτή η θαυματουργή εφαρμογή λοιπόν λειτουργεί χωρίς να χρειάζεται internet και είναι κάτι σαν το παραπάνω link μόνο που το έχει πάει ακόμα παραπέρα. Βάζετε αφετηρία και προορισμό και σας βγάζει τη διαδρομή, αλλά μπορείτε να βάλετε και attraction. Πχ, Eiffel Tower. Απο που θες να πας; Απο τη Βαστίλη;; Voilà.
Πατώντας δίπλα στο εικονίδιο του χάρτη σας δείχνει την πλήρη διαδρομή και τους ενδιάμεσους σταθμούς.
4) Κατεβάσ'τε offline maps. Ή για το google maps ή στην εφαρμογή "maps.me". Χρησιμοποιεί το GPS του κινητού και δείχνει στο χάρτη που ακριβώς είστε χωρίς να χρειάζεται σύνδεση στο ίντερνετ, έτσι μπορείτε να το χρησιμοποιείσετε παντού. Το maps.me μπορεί να σας βγάλει και δρομολόγιο για το πως να πατε απο τον ένα προορισμό στον άλλο, το google maps για να κάνει κάτι αντίστοιχο χρειάζεται internet, αλλά προσωπικά προτιμώ το interface της google.
Κατάρριψη στερεότυπου #1: Οι Παριζιάνοι είναι αγενείς.
Οι Παριζιάνοι που συνάντησα εγώ τουλάχιστον, ήταν ευγενέστατοι. Πρόθυμοι να βοηθήσουν, χαμογελαστοί, ευδιάθετοι. Κάντε το "bonjour" και το "pardon" φίλους σας και όλα θα πάνε κατ'ευχής. Οι Γάλλοι δίνουν μεγάλη σημασία στην ευγένεια (λίγο ειρωνικό αν σκεφτεί κάποιος οτι έχουν τον τίτλο του πιο αγενή λαού).
Κατάρριψη στερεότυπου #2: Οι Παριζιάνοι δε μιλάνε αγγλικά.
Δεν υπήρχε άνθρωπος σε κατάστημα, υπηρεσία ή ακόμα και στο δρόμο, που να μη μιλούσε αγγλικά. Δεν έπιασα κουβέντα με κάποιον ηλικιωμένο βέβαια, αλλα οι νέοι όλοι μιλούσαν αγγλικά, είτε τους ρωτάς που είναι η τάδε στάση του μετρό είτε θες να παραγγείλεις κάτι στο restaurant. Μερικές φορές μου απαντούσαν απο μόνοι τους στα αγγλικά μετά απο λίγη ώρα, αφού απο την προφορά μου στα γαλλικά καταλάβαιναν οτι είμαι τουρίστας (ή απο ευγένεια για να με διευκολύνουν, ή απο ανασφάλεια για να δείξουν οτι μιλάνε τη γλώσσα, δεν μπόρεσα να καταλάβω...). Εκεί τους πετάς ένα μικρό ψεματάκι οτι δε μιλάς τα αγγλικά και η συζήτηση συνεχίζεται ωραία κι όμορφα στα γαλλικά. Πάντως σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να μην καταφέρετε να συνεννοηθείτε. Η προφορά τους στα αγγλικά είναι κάπως αστεία, δεν μπορούν να πουν το "δ". Πχ αντί για "this" λένε "zis". Φαντάζομαι όμως κάπως έτσι θα ακουγόταν και για αυτούς η δική μου προφορά στα γαλλικά, που δυσκολεύομαι για παράδειγμα να προφέρω σωστά το παχύ "s" (ch) που έχουν. Still working on it.
Κεφάλαιο 1.
Μέναμε στο ξενοδοχείο Coypel, στην Place d'Italie. Ένα απλό, οικονομικό ξενοδοχείο που όμως ήταν καθαρό και -το σημαντικότερο- το δωμάτιο είχε δική του τουαλέτα με ντουζ. Απο την Place d'Italie λοιπόν ξεκινήσαμε μια μεγάλη βόλτα βόρεια, περπατώντας την Avenue des Gobelins.
H ομώνυμη στάση του μετρό.
Όπως θα δείτε κι εσείς στις φωτογραφίες, οι φοβίες μου για τον καιρό εξανεμίστηκαν αμέσως μιας και ο ουρανός ήταν καταγάλανος με πολύ λίγα σύννεφα (την επόμενη μέρα δεν είχε κανένα). Το Παρίσι, υπο το φως του ήλιου παίρνει μια εντελώς διαφορετική άποψη. Καθώς οι ακτίνες του χτυπάνε τα κτίρια, η πόλη ζωντανεύει, μοιάζει λαμπερή διώχνοντας απο πάνω της την ετικέτα της "μουντάδας" που -δικαίως εδώ που τα λέμε της έχουν προσάψει. Νομίζω ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί λοιπόν που συναντήσαμε τέτοιο καιρό. Ωστόσο, έκανε πολύ κρύο. Είχε γύρω στους 0 βαθμούς το πρωί και έφτανε μεχρι τους 5 το μεσημέρι. Αν δεν ήσουν καλά ντυμένος, ο ήλιος δεν μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Έτσι τυλιγμένοι σαν κρεμμύδια και φορώντας ισοθερμικά δεν καταλάβαμε τίποτα. Ομολογώ πως ειναι ο καιρός που ευχαριστήθηκα ίσως περισσότερο απο κάθε άλλο ταξίδι, εφόσον έλειπε η βροχή αλλά και η αφόρητη ζέστη που συναντώ στα ταξίδια που κάνω το καλοκαίρι, που καθόλου μα καθόλου δεν τη συμπαθώ.
Επίσης, η πόλη ήταν ήρεμη, ήσυχη. Καμία σχέση με το Παρίσι που ειχα δει το Σεπτέμβρη του '13. Αυτό φαντάζομαι οφείλεται και στις τρομοκρατικές επιθέσεις αλλά και στην εποχή. Όπως και να'χει, εγώ λάτρεψα το γεγονός οτι η πόλη ήταν πιο ήσυχη, με έκανε να αισθανθώ λιγότερο τουρίστας και κατάφερε και με "αιχμαλώτισε" ακόμη περισσότερο.
Συνεχίζοντας λοιπόν την Avenue des Gobelins θα φτάσουμε στην πλατεία Square Saint-Médard και συνεχίζοντας στην ίδια κατεύθυνση της Avenue des Gobelins θα βρούμε τη Rue Mouffetard. O συγκεκριμένος δρόμος είναι ένας πανέμορφος, πλακόστρωτος και ελαφρώς τουριστικός δρόμος, με όμορφα κτίρια και πολλά εστιατόρια και μπαρ.
Στο Νο 122 μου τράβηξε την προσοχή η επιγραφή του "A LA BONNE SOURCE".
Ωπ...! Κρητική κουζίνα (λέμε τώρα) στη Rue Mouffetard; Και με καλτ επιγραφή; Ε αξίζει μαι φωτό!
Όμορφο μπαράκι που η πόρτα του ήταν τόσο μικρή που μου έβγαζε κάτι απο εποχή ποτοαπαγόρευσης. Ο Βασίλης το κοιτάει αλλά δεν καταλαβαίνω το λόγο, αφού δεν το έχει με το nightlife καθόλου (όπως ούτε κι εγώ η αλήθεια είναι με ελάχιστες εξαιρέσεις).
Και πάλι άρωμα Ελλάδας στον "Μικρό Έλληνα" που φήμες θέλουν να φτιάχνει απο τις καλύτερες κρέπες της πόλης. Η αλήθεια είναι οτι πάντα όποτε περνούσαμε βλέπαμε κόσμο και αναμονή. Δυστυχώς δεν πεινούσαμε αλλιώς θα τον τιμούσαμε. Αντιθέτως, το βράδυ που γυρίσαμε απο τον ίδιο δρόμο προτιμήσαμε να φάμε κάτι τάρτες με λαχανικά απο ένα άλλο μαγαζί λιγο πριν οι οποίες δεν ήταν και πολύ ωραίες. Κρίμα!
Πόσο όμορφο και πόσο Παριζιάνικο αυτό το cafe; Rue Mouffetard διαστάυρωση με Rue du Pot de Fer.
Φτάνουμε στη Λατινική Συνοικία του Παρισιού (Quartier Latin) και ψάχνουμε για το αμφιθέατρο Arènes de Lutèce, στάδιο της γαλλορωμαϊκής περιόδου που χρονολογείται απο τον 1 αι. μ. Χ.
Μερικές φωτογραφίες της γειτονίας λίγο πριν το στάδιο.
Ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική πρόταση! Ε;
Φτάσαμε λοιπόν. Το στάδιο αυτό κάποτε χωρούσε εως και 15.000 άτομα και στο χώρο του λάμβαναν χώρα -τι άλλο;- μονομαχίες.
Αν περιμένατε να δείτε κάτι σαν το Κολοσσαίο, μάλλον θα απογοητευτείτε μιας και μόνο ο χώρος της "αρένας" ας πούμε έχει μείνει ώστε να μαρτυρά τι ήταν κάποτε. Ωστόσο, στο συγκεκριμένο χώρο σήμερα θα δείτε πολλούς Γάλλους να παίζουν το αγαπημένο τους παιχνίδι, το οποίο λέγεται Pétanque. Προσπαθείς να πετάξεις μία μεταλλική μπάλα όσο πιο κοντά γίνεται σε μια μικρή ξύλινη μπάλα. Αυτό κατάλαβα βλέποντάς το, όποιος ξέρει κάτι παραπάνω να μας διαφωτίσει! Δεξιά στη φωτογραφία, παίζουν αυτό το παιχνίδι. Αν κάνετε μεγέθυνση μπορεί να φανεί καλύτερα.
Φυσικά δεν λείπουν και η οικογενειακές βόλτες...
Ένα απο τα πράγματα που λατρεύω στο Παρίσι είναι οι στέγες των σπιτιών. Έχω φωτογραφίσει πραγματικά άπειρες στέγες. Η ομοιομορφία όλων των κτιρίων με το γκρι-μπλε χρώμα των σκεπών σε συνδυασμό με τις κόκκινες καμινάδες είναι ένα απο τα χαρακτηριστικά της αρχιτεκτονικής του Παρισιού και προσωπικά βλέποντας αυτές τις μικρές σοφίτες φαντάζομαι τον Πίτερ Παν να μπαίνει και να κλέβει τη Γουέντι, αλλά αυτό συνέβαινε στο Λονδίνο....
Στο Παρίσι η αλήθεια είναι λίγο πιο πεζή, οι σοφίτες ήταν τα δωμάτια του υπηρετικού προσωπικού παλαιότερα. Τώρα αυτά τα μικροσκοπικά δωματιάκια τα νοικιάζουν συνήθως σε φοιτητές. Παρ'όλα αυτά, βλέποντας τις, ο ρομαντισμός μου χτυπάει κόκκινο και αναπόφευκτα ανατρέχω σε σχέδια και ζωγραφιές του Παρισιού, που απεικονίζουν χειμωνιάτικες νύχτες με τον καπνό να βγαίνει απο αυτές τις καμινάδες και στα παράθυρα να αχνοφαίνονται πίσω απο το φως οι σιλουέτες των κατοίκων τους...
Φεύγοντας, περνάμε τη Rue de Navarre, ανεβαίνουμε τα σκαλάκια, βγάζουμε μια φωτογραφία...
Και διασχίζουμε τη στενή και όμορφη Rue Rollin
Το κτίριο οβίδα! Τέλειο!
Και πλησιάζουμε προς το Πάνθεον. Αυτή είναι η εκκλησία δίπλα, η Saint-Étienne-du-Mont.
Και...το Πάνθεον.
Να'μαστε. Σαφείς ελληνικές επιρροές στην αρχιτεκτονική.
«Στους μεγάλους άνδρες της, η ευγνωμονούσα πατρίδα»
Βγάζουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες έξω απο το Πάνθεον, συναντώντας ένα ζευγάρι τουριστών. Τους ζήτησα να μας βγάλουν μια φωτογραφία.
-Excuse me, can you please take us a photograph?
-Yes of course. Κράτα λίγο ρε αγάπη
(δεν ήμουν σίγουρος ότι άκουσα καλά).
-Ehm, are you greek?
-Yes
-Έλα ρε παιδιά!!
Στο σημείο αυτό βγήκε όλη η ελληνική αδερφοσύνη και αρχίσαμε να μιλάμε γρήγορα και δυνατά. Ωραίο συναίσθημα.
Φεύγουμε απο το Πάνθεον αλλά θα ξαναγυρίσουμε.
Ο καιρός συννέφιασε λίγο αλλά τίποτα το ανησυχητικό. Σε λίγο θα ξανακαθαρίσει.
Κατεβαίνουμε τη Rue Saint Jacques. Αυτό είναι το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, απο την πίσω μεριά.
Και κάνουμε στάση στο μαγαζί "ALBUM COMICS" που αν είσαι fan των κομιξ, του Χάρυ Πότερ και του Άρχοντα των δαχτυλιδιών, εδώ είναι ο ναός σου. Μπήκαμε, ψωνίσαμε, φύγαμε. Δε γνωρίζαμε καν την ύπαρξή του. Όμορφη, αναπάντεχη συνάντηση.
Και φτάσαμε στο Île de la Cité, το "νησί της πόλης". Η Παναγία των Παρισίων σαφέστατα τραβάει τα βλέμματα.
Τάισμα περιστεριών!! Όμορφη εικόνα.
Στην εκκλησία είχα μπει στο προηγούμενο ταξίδι μου στο Παρίσι, ανεβαίνοντας μάλιστα στους Πύργους της. Σε επόμενα κεφάλαια πιο αναλυτική περιγραφή.
Για την ώρα συνεχίζουμε τη βόλτα μας.
Αυτή είναι η Conciergerie, πρώην βασιλικό παλάτι και φυλακή του Παρισιού.
Κι αυτό είναι το ρολόι στον Tour de l'Horloge (Πύργο του Ρολογιού).
H γέφυρα Pont au Change. Ακριβώς απέναντι και δεξιά ο πύργος Saint-Jacques και στη μέση ακριβώς στην κορυφή της στήλης το άγαλμα της φτερωτής Νίκης που κρατάει δύο στεφάνια (Fontaine du Palmier). Αναφέρεται στις νίκες του Ναπολέοντα.
Συνεχίζουμε να βολτάρουμε στο Île de la Cité. Εδώ, το Palais de Justice, ή αλλιώς τα δικαστήρια του Παρισιού.
Sainte Chapelle γράφει η ενημερωτική πινακιδούλα. Θα πάμε και απο εκεί. Περισσότερο μου τράβηξε την προσοχή η γιαγιά με το σκυλάκο που προσπαθεί να περάσει απέναντι.
Και ξεκινάμε τη διαδρομή κατα μήκος του Σηκουάνα με σκοπό να φτάσουμε στον Πύργο του Άιφελ. Και φτάσαμε. Όμως η διαδρομή δεν είναι μικρή. Ω, όχι, δεν είναι καθόλου μικρή, παρ'όλο που εμείς αυτό πιστεύαμε. Όταν αρχίσει να ξεπροβάλει η μύτη του Πύργου νομίζεις οτι πλησιάζεις αλλα μην ξεγιελιέστε. Είναι πραγματικά αρκετά μακριά.
Όμως δεν είχα δει το Σηκουάνα και τις όχθες του υπο το φως του ήλιου την προηγούμενη φορά που ειχα έρθει. Και αυτή η εικόνα μου δημιούργησε μια πολύ ευχάριστη διάθεση.
<3
Προχωρώντας, ο ήλιος κάνει τα παιχνίδια του πίσω απο τα κτίρια.
Φυσικά, retro αναμνηστικά.
Παρίσι χωρίς λουκέτα γίνεται; Δε γίνεται. H Pont Neuf.
Και λίγο πριν αφήσουμε πίσω το "νησί της Πόλης", η Place Dauphine. Την είχα βάλει στο μάτι απο όταν έψαχνα στο ιντερνετ πληροφορίες για το Παρίσι. Όμορφη πλατεία, με τα χαρακτηριστικά στοιχισμένα γυμνά δέντρα και τα παγκάκια .
Ποιος δε θα'θελε να κάνει μια στάση για ξεκούραση εδώ ή να δώσει ραντεβού με κάποιον;
Square du Vert-Galant, το βορειότερο άκρο του "νησιού".
Προχωρώντας στην Quai de Conti, το Institut de France.
Και η Pont des Arts. Γέφυρα που συναντάς καλλιτέχνες του δρόμου αλλά και άπειρα λουκέτα που τοποθετούσαν ζευγάρια μέχρι που τον Ιούνιο του 2004 μέρος της γέφυρας κατέρρευσε απο το βάρος.
Διασχίζουμε τη γέφυρα και απέναντι μας συναντάμε το Λούβρο, ένα απo τα μεγαλύτερα μουσεία στον κόσμο και το πρώτο σε επισκεψιμότητα.
Στην απέναντι όχθη ένα ακόμα διάσημο μουσείο του Παρισιού, το Μουσείο Orsay, με το χαρακτηριστικό ρολόι.
Φτάνουμε στην Place de la Concorde. Εκείνο το Σεπτέμβρη του '13 η ατμόσφαιρα δεν ήταν καθαρή. Παρ'όλα αυτά, μπορούσαμε να διακρίνουμε στο βάθος την Αψίδα του Θριάμβου, στο τέλος της πιο διάσημης ίσως λεωφόρου του Παρισιού, της Champs-Élysées.
Ο Πύργος του Άιφελ στο βάθος, μέσα στην ομίχλη.
Και ο διάσημος αιγυπτιακός οβελίσκος!
Αλλά και το εντυπωσιακό συντριβάνι.
Επιστροφή στο παρόν και συνεχίζουμε τη βόλτα κατά μήκος του Σηκουάνα. Το τοπίο αρχίζει και ομορφαίνει κι άλλο, ο Πύργος ξεπροβάλλει όλο και περισσότερο και πλησιάζουμε στη γέφυρα που δεν είχα προλάβει να δω στο προηγούμενο ταξίδι μου και μου είχε στοιχίσει αρκετά, εφόσον μιλάμε χωρίς υπερβολές για την ομορφότερη γέφυρα του Παρισιού αλλά και που έχω δει ποτέ μου.
Αν μπορούσε μια εικόνα να περιγράψει το Παρίσι για μένα τότε αυτή θα ήταν η παρακάτω. Μία σύνθεση στοιχείων που κάνουν αυτή την πόλη μοναδική, μοναδικά ερωτική. Το ποτάμι, ο Πύργος, η γέφυρα Pont Alexandre-III, οι βάρκες, τα δέντρα στις όχθες του ποταμού...
Το "Les Invalides".
Φτάσαμε στη γέφυρα-κόσμημα της πόλης λοιπόν και ναι, είναι πραγματικά πανέμορφη και εντυπωσιακή.
Γλυπτά, χρυσές διακοσμημένες λεπτομέρειες, μάρμαρο και, φυσικά, το χαρακτηριστικό της, οι art nouveau φανοστάτες της.
Ποιος δε θα ήθελε να κάτσει λίγο σε αυτή τη γέφυρα να χαζέψει αυτή τη θέα; Όλοι λέμε πως ο τίτλος "η πόλη του έρωτα" έχει καταντήσει λίγο κλισέ, όμως οι ερωτευμένοι λατρεύουν τα κλισέ ούτως ή άλλως, pas vrai?
Μία απο τις "Νύμφες του Σηκουάνα".
Απολαμβάνοντας λίγο ακόμα τη θέα, πριν συνεχίσουμε τη διαδρομή μας για τον Πύργο του Άιφελ, σε αυτό το διαφορετικό, ήσυχο Παρίσι, αυτό το κρύο και ηλιόλουστο απόγευμα του Φλεβάρη.
Last edited by a moderator:
