Φωτογραφίες και ιστορίες του ...περασμένου αιώνα !

[Dr Snoopy]

Ευχαριστώ για το μοναδικό βίντεο ντοκουμέντο με τον Μίκη.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ πηγαίνει και στην Aila. Χαίρομαι που φάνηκα χρήσιμος στον εμπλουτισμό των αρχείων σου

 

[Sassenach77]

Η τελευταία φορά που έγινε συναυλία ήταν λίγες μέρες πριν έρθει η χούντα με τους Rolling Stones,αλλά κράτησε μόνο μισή ώρα και διακόπηκε επειδή έγιναν επεισόδια με την αστυνομία.

Το 67 δεν είχα γεννηθεί για να πάω, αλλά το 98 μια χαρά τους τίμησα!

Και μετά, και μετά

 

[Dr Snoopy]

Το 67 δεν είχα γεννηθεί για να πάω, αλλά το 98 μια χαρά τους τίμησα!

Τιμή 15000 δρχ.

 

[Klair]

Το δικό μου εισιτήριο που ήταν για τον αγωνιστικό χώρο κόστισε 12.000 δραχμές.

 

[Sassenach77]

Και το δικό μου που ήταν για τα ψηλά διαζώματα (αυτόν που χρισαμε υπεύθυνο να τα αγοράσει είχε τη φαεινή ιδέα να πάρει τα πιο άκυρα, νομίζοντας ότι η κερκίδα είναι καλύτερη για συναυλία.....) κόστισε 20000 δρχ ....

....παρόλα αυτά είχα περάσει τέλεια

 

[psilos3]

Και το δικό μου που ήταν για τα ψηλά διαζώματα...

Καλά και 20.000 δρχ και εκτός αρένας;
Ο «υπεύθυνος» είχε ξαναπάει σε συναυλία ή ήταν η πρώτη του;

Σας ζηλεύω πάντως που είδατε τέτοιο ιστορικό Live!

 

[Sassenach77]

Καλά και 20.000 δρχ και εκτός αρένας;
Ο «υπεύθυνος» είχε ξαναπάει σε συναυλία ή ήταν η πρώτη του;

Είδες;;; Καλά τι καψώνι έφαγε μετά δεν λέγεται!!! Ήθελε λέει να έχουμε καλή οπτική γωνία της σκηνής....
Και να φανταστείς ο συγκεκριμένος είχε πάει και στη συναυλία των Pink Floyd το 89....πάλι κερκίδα είχε πιάσει τότε, μας το είπε για να δικαιολογηθεί.....θεούλη μου δηλαδή
Ντάξει, κανείς δεν ήταν καθιστός στις κερκίδες, αλλά για μένα δεν έχει γούστο αν δεν είσαι στη "πλατεία".-

 

[Klair]

Λατρεύω Pink Floyd! Ήμουν μέσα στη συναυλία τους το 1989 στο Ολυμπιακό στάδιο. Εισιτήριο δεν υπάρχει γιατί καταφέραμε και μπήκαμε λαθραία στον αγωνιστικό χώρο. Ήταν μια από τις ωραιότερες συναυλίες που έχω δει στη ζωή μου. Μαγεία!!

Πολλά πολλά χρόνια αργότερα βρέθηκα στη συναυλία του Roger Waters στο Ολυμπιακό στάδιο. Ωραία ήταν, αλλά σαν του ΄89 με τίποτα.

 

[Dr Snoopy]

Οι αναμνήσεις μου από τα ταξίδια με το τρένο είναι πολύ όμορφες. Είναι πολύ όμορφες γιατί έρχονται από την αθώα παιδική μου ηλικία. Τότε που κάθε καλοκαίρι σχεδόν πηγαίναμε στη γιαγιά μου, κάτω στην “Παλιά Ελλάδα” όπως συνήθιζε να λέει η μητέρα μου. Φτάναμε λοιπόν με τις βαλίτσες μας στον σιδηροδρομικό σταθμό, που μόλις είχε γίνει ,μπαίναμε στη μεγάλη αίθουσα αναμονής και περιμέναμε να ακούσουμε από τα μεγάφωνα σε ποια γραμμή έπρεπε να πάμε. Μετά την ανακοίνωση παίρναμε τον υπόγειο διάδρομο μαζί με τους άλλους ταξιδιώτες και ανεβαίναμε τις σκάλες σέρνοντας τις βαριές βαλίτσες (που δεν είχαν ροδάκια βέβαια) μέχρι τις γραμμές του τρένου και ψάχναμε να βρούμε το βαγόνι μας.

(Φωτογραφίες από το διαδίκτυο)

Τα παιδιά κάθονταν πάντα δίπλα στο παράθυρο για να βλέπουν καλύτερα έξω. Ανυπομονούσαμε να ξεκινήσει το τρένο και η φωνή που ανακοίνωνε ότι “η επιβατική αμαξοστοιχία Θεσσαλονίκης-Αθηνών αναχωρεί εντός τριών λεπτών από την 3η γραμμή” έδινε τέλος στην προσμονή μας. Ξεκινούσε λοιπόν το ταξίδι και τα μάτια ήταν συνέχεια έξω, μη τυχόν και χάσουμε κάτι σημαντικό. Περνούσαμε από μικρότερους σταθμούς, όπου βλέπαμε εμπορικά τρένα να περιμένουν τη διέλευση μας για να συνεχίσουν το δικό τους δρομολόγιο και από σταθμούς όπου μας εντυπωσίαζαν οι υδροδεξαμενές για τον ανεφοδιασμό των ατμομηχανών. Καμμιά φορά πετυχαίναμε τέτοιον ανεφοδιασμό και εντυπωσιαζόμασταν βλέποντας την μηχανή περιτριγυρισμένη από ατμούς και το νερό να κάνει υπερχείλιση και να τρέχει πάνω στις γραμμές. Μας εντυπωσίαζαν επίσης τα σιδερένια γεφύρια πάνω από τα μεγάλα ποτάμια της Μακεδονίας, τον Αξιό και τον Στρυμώνα, και αδημονούσαμε να φτάσουμε στα Τέμπη. Εκεί ήταν η γέφυρα του Πηνειού, τα σκοτεινά τούνελ με τα φώτα που άναβαν μέσα στο βαγόνι, το ποτάμι που κυλούσε παράλληλα με την γραμμή, η όμορφη φύση, το εκκλησάκι της Αγ.Παρασκευής μέσα στο βράχο, στον οποίο μερικοί πετούσαν νομίσματα από το παράθυρο και ο αγαπημένος μας σταθμός του Πυργετού. Το τρένο έκανε στάση και η αποβάθρα γέμιζε από μικροπωλητές. Εμείς περιμέναμε αυτούς που πουλούσαν σύκα σε μικρές φωλίτσες φτιαγμένες από κλαδάκια και φύλλα. “Να και τα Αποστολιάτικα” έλεγε η μητέρα μου και μας αγόραζε τα αγαπημένα μας φρούτα και μας εξηγούσε γιατί τα λένε έτσι. Τρώγαμε τα σύκα μας και χαζεύαμε έξω τον αδιάφορο Θεσσαλικό κάμπο. Φτάναμε στη Λάρισα, πιο μεγάλος σταθμός, πιο πολύ κίνηση, επιβάτες ανεβοκατέβαιναν για να πάνε στο Βόλο, άλλοι κάθονταν σε λάθος θέσεις και μάλωναν με άλλους επιβάτες, μια βαβούρα που μας ψιλοενοχλούσε. Επόμενος μεγάλος σταθμός ο Παλαιοφάρσαλος, ο αγαπημένος της μητέρας μου για να αγοράσει από τους μικροπωλητές χαλβά Φαρσάλων, γεύση που μου ήταν αποκρουστική.Από κει και μετά ξεκινούσε η πιο συναρπαστική διαδρομή του τρένου. Το τρένο περνούσε μέσα από απόκρημνα λαγκάδια κι απότομες βουνοπλαγιές, γέφυρες μικρές και μεγαλύτερες και πολλά αλληλοδιαδεχόμενα τούνελ τα οποία και μετρούσαμε. Η πιο εντυπωσιακή όμως γέφυρα ήταν η γέφυρα της Παπαδιάς. Ούτε η μητέρα μου δεν ήξερε (ή δεν ήθελε) να μας πει γιατί ονομάστηκε έτσι. Μας είπε μόνο ότι η γέφυρα έχει μήκος 350 μέτρα περίπου και είναι 300 μέτρα, ίσως και πιο πολύ, πάνω από το ποτάμι, που κυλούσε ανάμεσα στα τέσσερα σιδερένια πόδια της, με τα γερμανικά πολυβολεία στις δύο άκρες της και το στρατιωτικό φυλάκιο που την φύλαγε.

(Φωτογραφία από το διαδίκτυο)

Το τρένο περνούσε σιγά σιγά πάνω στη γέφυρα, τα σιδερένια κόκαλα της έτριζαν από το βάρος του και μας τρόμαζαν, και αμέσως μετά εξαφανιζόταν στο μεγαλύτερο τούνελ, του Μπράλου λεγόταν, που είχε μήκος 2 χιλιόμετρα περίπου όπως πληροφορήθηκε η μητέρα μου από τον ελεγκτή. Μετά το τούνελ του Μπράλου και το Λειανοκλάδι πλησίαζε η δεύτερη γευστική απόλαυση του ταξιδιού μας στη Λειβαδιά. Σουβλάκια !!! Ο σταθμός της πόλης μύριζε από την τσίκνα και οι μικροπωλητές σήκωναν τα σουβλάκια μέχρι τα παράθυρα του τρένου με μία φέτα ψωμί καρφωμένη πάνω στο καλαμάκι. Τι να κάνει και η μάνα, υπέκυπτε και ικανοποιούσε τις βουλιμικές μας εξάρσεις. Μια συνήθεια που επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο. Κάποια στιγμή όμως η γιαγιά, λόγω ηλικίας, ήρθε να μείνει μαζί μας και έτσι τα ταξίδια αυτά σταμάτησαν. Ξαναμπήκα σε τρένο το 1970. Το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, πριν μισό αιώνα. Με το τρένο στη Δανία !!! Ταξίδι 2 ημερών !!! Υπήρχαν τότε τα θρυλικά τρένα “Ακρόπολις Εξπρές” και “Ελλάς Εξπρές”, το πρώτο πήγαινε μέχρι το Μόναχο και το δεύτερο μέχρι το Ντόρτμουντ. Τα λέγανε και τα τρένα της ξενιτιάς και είχαν συνδεθεί με τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις ελπίδες και τους καημούς μιας γενιάς που μεταναστεύοντας αναζητούσε ένα καλύτερο αύριο. Μπήκαμε λοιπόν ένα καλοκαιρινό απόγευμα στο “Ακρόπολις Εξπρές” για να φτάσουμε στο Μόναχο μετά από 30 ώρες και από εκεί να πάρουμε άλλο τρένο για την Κοπεγχάγη.(Βέβαια με τις φοβερές καθυστερήσεις μέσα στη Γιουγκοσλαβία την ανταπόκριση για την Κοπεγχάγη τη χάσαμε πανηγυρικά). Εντελώς διαφορετική η ατμόσφαιρα μέσα στο “Ακρόπολις Εξπρές” απ’αυτή που ήξερα. Ενας κόσμος από τουρίστες, φοιτητές, ναυτικούς, μικρολαθρέμπορους, Γιουγκοσλάβους πορτοφολάδες και παπατζήδες, μετανάστες Ελληνες και Γιουγκοσλάβους, και με τους συγγενείς τους ορισμένες φορές, δημιουργούσαν ένα παράξενο κλίμα. Τεράστια κιβώτια και βαλίτσες πάνινες και ξύλινες, τενεκέδες με λάδια, καφάσια με φρούτα, μόνον οι δεμένες κότες έλειπαν από το σκηνικό που σκεπαζόταν από τον καπνό των θεριακλήδων επιβατών. Δεν υπήρχε βέβαια τότε air condition και μετά από μερικές ώρες άρχιζε να γίνονται αισθητές και οι μυρουδιές από την ιδρωτίλα, τα άπλυτα σώματα και τα φαγητά που κουβαλούσαν. Εμάς όμως δεν μας ενοχλούσε τίποτα. Ημασταν νέοι και ωραίοι, ενθουσιασμένοι που ταξιδεύαμε στο εξωτερικό και απολαμβάναμε το ταξίδι και την παρέα μας.
Αυτά θυμόμουν τώρα που ήμουν μαζί με τον Martin μέσα στο τρένο για το Ελσίνκι, σ’ένα περιβάλλον που δεν είχε καμία σχέση με αυτό του “Ακρόπολις Εξπρές”. Είχαμε πάρει το πρωινό δρομολόγιο για να δούμε λίγο την πόλη όλη την μέρα και μετά θα παίρναμε κάποιο βραδινό τρένο. Το πρόγραμμα μας δεν ήταν καθορισμένο, βλέποντας και κάνοντας και πάντα σε σχέση με τα δρομολόγια των τρένων. Ο σιδηροδρομικός σταθμός του Ελσίνκι μας εντυπωσίασε, φτιαγμένος από γρανίτη και με τα τέσσερα τεράστια αγάλματα ανδρών στην είσοδο του που στα χέρια τους κρατούν 4 λάμπες. Εκεί βάλαμε τα υπάρχοντα μας σε locker και ξεκινήσαμε την βόλτα μας στην πόλη. Είδαμε τον κατάλευκο καθεδρικό ναό της, την ορθόδοξη Ρωσική εκκλησία με τα κόκκινα τούβλα, πήγαμε στην σκεπαστή αγορά όπου για πρώτη φορά δοκίμασα σαλάμι αρκούδας και μετά στη λαϊκή όπου πήραμε σολωμό ψημένο στο γκάζι. Είχαμε και μικροαπώλειες όταν καθίσαμε στα σκαλοπάτια να τον φάμε γιατί δεν υπολογίσαμε σωστά την επιθετικότητα των γλάρων που στριφογύριζαν πάνω από τα κεφάλια μας. Κάναμε χάζι στο ωραίο Esplanadi και μετά πήγαμε να δούμε την εκκλησία Temppeliaukio, μια ημιυπόγεια εκκλησία μέσα σε βράχο με χάλκινο τρούλο.

Τελευταίο αφήσαμε το μνημείο του Sibelius, γιατί το πάρκο του ήταν το ιδανικό μέρος για ξεκούραση μέχρι την βραδινή μας αναχώρηση για την Savonlinna. Η Savonlinna είναι κτισμένη πάνω σε 2-3 νησάκια και στην όχθη της λίμνης Saimaa, που είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Φινλανδίας. Περπατήσαμε στην παλιά πόλη που είναι ένα όμορφο μέρος με ξύλινα διατηρητέα σπίτια και ξοδέψαμε το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας στην Olavinlinna, το κάστρο της πόλης. Το κάστρο κτίστηκε τον 15ο αιώνα, σ’ένα νησάκι μπροστά από την πόλη για να την προστατεύει από τον “εξ ανατολών” κίνδυνο. Είναι πολύ καλά διατηρημένο με 3 πύργους και φημισμένο για το φεστιβάλ όπερας που γίνεται κάθε καλοκαίρι στο εσωτερικό του. Εμείς όταν πήγαμε μόλις είχε τελειώσει.

 

[Thalassaki]

Λατρεύω τα ταξίδια με τραίνο και υπάρχουν αρκετές φορές που νοσταλγώ τα τραίνα της παλιάς εποχής που ταξιδεύαμε πριν την δεκαετία του '90. Ντιζελοκίνητες ατμομηχανές που έσερναν τα πράσινα βαγόνια και άπειρες στάσεις για το ταξίδι Αθήνα- Θεσσαλονίκη που θυμάμαι στα μέσα του '80 διαρκούσε από 8-10 ώρες.

Αναλόγως τους σταθμούς που συνήθως τους έπιανε όλους αλλά κυρίως τις ανταποκρίσεις, καθότι η γραμμή δεν ήταν διπλή παντού οπότε η αμαξοστοιχίες σταματούσαν συχνά σε φανάρια περιμένοντας το τραίνο από την αντίθετη κατεύθυνση να περάσει. Απο το τέλος της δεκαετίας του '80 μεχρι και τα μέσα της δεκαετίας '90 έκανα το ταξίδι Αθήνα- Θεσσαλονίκη και τούμπαλιν σχεδόν κάθε 15 μέρες τον πρώτο χρόνο και αργότερα πιο αραιά για να επισκευθώ την οικογένεια μου στην Αθήνα.

Ο χαλβάς στα Φάρσαλα ήταν κάτι που αγόραζα πάντα όταν επέστρεφα απο Θεσσαλονίκη μαζί με τα τρίγωνα Πανοράματος που κουβαλούσα στη βαλίτσα μου. Παραγγελία της γιαγιάς μου στην Αθήνα που ακόμα δεν ξέρω αν χαιρόταν πιό πολύ που έβλεπε εμένα ή τα γλυκά που της έφερνα!
Σουβλάκι με το καρφωτό ψωμάκι απο το Λειανοκλάδι αγόραζα πάντα έστω κι αν ήταν τσουχτερή η τιμή τους. Κρεμασμένη κι εγώ, όπως και οι υπόλοιποι κοιλιόδουλοι επιβάτες σαν τσαμπί σταφύλι απο τα παράθυρα με το κατοστάρικο στο χέρι για να προλάβω πριν ξεκινήσει η αμαξοστοιχία.

Το πρώτο μου ταξίδι με τραίνο ήταν με το Αcropolis Express σε ηλικία μόλις 4 ετών.Παρόλο το μικρό της ηλικίας μου θυμάμαι αρκετά απο εκείνο το ταξίδι που έκανα με την μητέρα μου για να πάμε στο "χωριό της" το Graz της Αυστρίας. Εμείς αλλάξαμε τραίνο δυό φορές. Μιά στη Γιουγκοσλαβία και μια στη Βιέννη για να συνεχίσουμε Graz. Το ταξίδι τότε διαρκούσε συνολικά 48 ώρες μαζί με τις ανταποκρίσεις,δηλαδή δυό μέρες στα τραίνα!!!

Αρκετά στιγμιότυπα από όσα περιγράφεις είναι ακόμα ζωντανά στη μνήμη μου. Η εικόνα που υπερισχύει όμως όλων ως τραυματική είναι οι ράγες που φαίνονταν να τρέχουν όταν άνοιγες το καπάκι της τουαλέτας. Αν και δεν το θυμάμαι, απο διήγηση της μητέρας μου γνωρίζω πως σε εκείνο το ταξίδι κρατήθηκα για 22 ώρες χωρίς να πάω τουαλέτα και χωρίς να λερωθώ πάνω μου εξαιτίας του σόκ που υπέστη όταν είδα τις ράγες να τρέχουν μέσα στη τουαλέτα γιατί φοβόμουν πως θα πέσω μέσα!!!
Αξέχαστες εικόνες και αναμνήσεις απο μια άλλη εποχή που τα ταξίδια ήταν πολύ πιο δύσκολα αλλά και γοητευτικά. Σε ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να μοιραστείς τις δικές σου θύμισες μαζί μας!

 

[Dr Snoopy]

Ο σκιουράκος κατέβηκε γρήγορα από το δένδρο και στάθηκε ξαφνιασμένος κοιτάζοντας μας.Το ίδιο ξαφνιασμένος τον κοιτούσα κι εγώ.Γύρισα λίγο το βλέμμα μου και είδα ότι ο Martin δεν είχε ανοίξει ακόμα τα μάτια του.Το φως της ημέρας έλουζε όλο το πάρκο,αλλά δεν μπορούσα να υπολογίσω τι ώρα ήταν.Τον Αύγουστο στη Φινλανδία η ανατολή του ηλίου είναι κατά τις 5 το πρωί,αλλά δεν ήθελα να βγάλω το χέρι μου από το sleeping bag για να δω την ώρα επειδή δεν ήθελα να τρομάξω τον σκίουρο.Στεκόταν λίγα μέτρα μακριά μας και φαντάζομαι ότι προσπαθούσε να καταλάβει τι κάνουν αυτοί οι δύο άνθρωποι χωμένοι μέσα σε μια τεράστια σακούλα και ξαπλωμένοι στο γρασίδι του πάρκου.Εγώ πάλι τον χάζευα με χαρά,πρώτη φορά άλλωστε έβλεπα ζωντανό σκίουρο και μάλιστα τόσο κοντά μου.Χάζευα τη φουντωτή του ουρά ,το πυκνό και γυαλιστερό τρίχωμα που ήταν άσπρο στην κοιλιά,τα τριγωνικά αυτιά που ήταν όρθια και τα μεγάλα μάτια που κοιτούσαν πότε προς την πλευρά μας και πότε αριστερά και δεξιά ψάχνοντας για κάποιο κίνδυνο.Φαίνεται όμως ότι θα ήταν πολύ πρωί ακόμα γιατί στο πάρκο υπήρχε πλήρης ησυχία ούτε και ακουγόταν κάποια κίνηση αυτοκινήτων από το δρόμο.Μετά από λίγα λεπτά ξεθάρρεψε και πλησίασε προς την "προίκα" μας,κάτι νάυλον σακούλες παρατημένες λίγα μέτρα πιο πέρα.Οι μυρουδιές όμως από το βαζάκι με τα παντζάρια του Martin και από τις μπανάνες μου μάλλον δεν ενθουσίασαν την όσφρηση του οπότε και απομακρύνθηκε βγαίνοντας από το οπτικό μου πεδίο.Σήκωσα το κεφάλι μου και τον είδα να φεύγει για να συνεχίσει το ψάξιμο για φαγητό και απέμεινα να σκέπτομαι την τελευταία μέρα του οδοιπορικού μας που μόλις ξημέρωνε.Και τι οδοιπορικό !!!! Γυρίσαμε με το τραίνο όλη τη Νοτιοανατολική Φινλανδία και ανεβήκαμε βόρεια μέχρι το τέλος του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας, στο Kemijarvi της Λαπωνίας, πάνω από το Rovaniemi και το Βόρειο αρκτικό κύκλο.Τώρα, τόσες δεκαετίες μετά από τότε καθώς προσπαθώ να θυμηθώ λεπτομέρειες από το ταξίδι ήρθαν στο νου μου οι στίχοι

Αν είχα δικαίωμα, δικαίωμα εκλογής
Να ξαναρχίσω ή όχι τούτο το ταξίδι, τούτο το ταξίδι
Θα το ξανάρχιζα, θα το ξανάρχιζα, θα το ξανάρχιζα
​

Ηταν μια φανταστική εμπειρία για μένα αυτό το ταξίδι την εποχή εκείνη και φυσικά νιώθω ευγνωμοσύνη για τους γονείς μου που πληρώνοντας το εισιτήριο μου έδωσαν την ευκαιρία για μια τέτοια εμπειρία.Είχα και την τύχη να συναντήσω και να συγκατοικήσω με τον Martin-καλή του ώρα εκεί που είναι τώρα-να ταιριάξουμε και να έχουμε την ίδια επιθυμία για ένα οδοιπορικό στη Φινλανδία.Ξεπέρασα εύκολα τυχόν φόβους και αναστολές γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα έκανα κάτι τέτοιο.Τα ταξίδια τότε ήταν πολύ διαφορετικά σε σχέση με το σήμερα.Δεν υπήρχε διαδίκτυο,ούτε κινητή τηλεφωνία,ούτε ΑΤΜ,ούτε μπορούσες να έχεις εκ των προτέρων γνώσεις για τον προορισμό του ταξιδιού σου,ιδίως αν ζούσες στην Ελλάδα.Μετρημένο το συνάλλαγμα που είχες μαζί σου,αν και πάντα έβγαζα παραπάνω από το επιτρεπόμενο κρυμμένο σε απίθανα μέρη και επικοινωνία μόνο με ταχυδρομείο.Που λεφτά για τηλέφωνα. Είχε όμως τη μαγεία της πρώτης φοράς,του συναισθήματος που νιώθεις όταν πρωτοαντικρίζεις κάτι χωρίς να το έχεις δει πιο μπροστά σε φωτογραφίες ή στο διαδίκτυο.Δεν ξέραμε τίποτα για τις πόλεις που θα πηγαίναμε.Οταν φτάναμε ψάχναμε να βρούμε αν είχε information centre για να πάρουμε κάποια πληροφορία.Αν δεν είχε τριγυρνούσαμε στην πόλη,ψάχναμε να βρούμε τα ενδιαφέροντα σημεία, εκκλησίες,κάστρο, βοτανικό κήπο, υπαίθρια αγορά,πηγαίναμε στα εμπορικά καταστήματα στο τμήμα πωλήσεων δίσκων για να ακούμε μουσικές,σουλατσάραμε παραλίμνια και αράζαμε στα πάρκα.Είχα τότε μία φωτογραφική μηχανή Kodak.Οι φωτογραφίες που μπορούσαμε να τραβήξουμε ήταν περιορισμένες,διαλέγαμε τι αξίζει και αυτό με μέτρο γιατί δεν ξέραμε τι ενδιαφέρον θα δούμε τις επόμενες μέρες.Ασε που δεν μπορούσαμε να δούμε το τι τραβήξαμε.Αυτό θα το βλέπαμε αργότερα όταν θα εμφανίζαμε το φιλμ.Χαζοκοιμόμασταν στις νυκτερινές διαδρομές των τραίνων ή στα πάρκα χαζεύοντας τις λευκές νύκτες της Φινλανδίας.Κοιμηθήκαμε βέβαια και σε youth hostel γιατί χρειαζόμασταν και πλύσιμο.Ταξιδέψαμε και με auto-stop περιμένοντας δύο ώρες περίπου μες στον ήλιο μέχρι να μας πάρουν.Οι σοκολάτες μου δεν άντεξαν εκείνη τη μέρα και έλιωσαν.Ευτυχώς το απόγευμα πήραμε καραβάκι για ένα μικρό ταξίδι στη λίμνη και τις αναστήλωσα στο ψυγείο του.

Το καραβάκι,πηγαίνοντας από τη μια λίμνη στην άλλη(είχαν διαφορετική στάθμη νερού)

Στη Lappeeranta

Στο Varkaus,στην κορυφή του water tower

Η λίμνη Kallavesi

Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Lahti,παρέα με τους ταξιτζήδες

Ξάπλα στο πάρκο

Ωρα για φαγητό

Ο χάρτης μας για το Helsinki

Στη Jyvaskyla

Από το Kuopio

Λίγο έξω από το Rovaniemi,περνώντας τον αρκτικό κύκλο

Kemijarvi,στο τέλος της σιδηροδρομικής γραμμή,με την πραμάτεια μας στο χορτάρι

Η εκκλησία του Joensuu

Η απόδειξη από το youth hostel στο Rovaniemi,μόνο 5,5 μάρκα

Εδώ τελειώνει το οδοιπορικό μας.Σε λίγες ώρες θα παίρναμε το τραίνο για να επιστρέψουμε στο Turku.O Martin θα έφευγε το βράδυ για το Λονδίνο ενώ εγώ θα έμενα μερικές μέρες ακόμα μαζί με την Aila.Ηταν ένα ταξίδι με έντονα και πρωτόγνωρα συναισθήματα και με μπόλικες αξέχαστες εικόνες.Δεν ήταν το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό,ήταν όμως το πρώτο μεγάλο και μακρινό και λιγάκι άπιαστο για την εποχή εκείνη.Το γεγονός αυτό μαζί με το πόσο όμορφα πέρασα κάνουν το καλοκαίρι του 73 να έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου με υπέροχες αναμνήσεις,ανεξίτηλα αισθήματα και μια γλυκιά νοσταλγία.

We had joy, we had fun we had seasons in the sun όπως έλεγε και ένα τραγούδι της εποχής,αγαπημένο της Aila (και δικό μου βέβαια) Μου το υπενθυμίζει ακόμα και τώρα καμιά φορά όταν μιλάμε..........................

 

[Thalassaki]

Απολαυστικότατη για μια ακόμα φορά η αναδρομή στο παρελθόν και οι φωτογραφίες από την δεκαετία του '70!