paefstra
Member
- Μηνύματα
- 13.937
- Likes
- 44.907
Φονικό στην Εκκλησία
“Εδώ να σταθούμε, κοντά στην Εκκλησιά. Εδώ να προσμένουμε.
Μην τάχα ο κίνδυνος μας σέρνει; Μην τάχα η νόηση της προστασίας σέρνει τα πόδια μας
Στην Εκκλησιά; Ποιος να 'ναι ο κίνδυνος
Για μας, τις φτωχιές, τις φτωχιές γυναίκες της Καντερβουρίας;”
Δεν έλπιζα να συναντήσω τον χορό των φτωχών γυναικών της Καντερβουρίας 800 χρόνια μετά τον θάνατό του Τόμας Μπέκετ μέσα στον Καθεδρικό Ναό του Canterbury. Έτσι κι αλλιώς το κλίμα ήταν παράδοξο. 38 βαθμοί Κελσίου στη Νότια Αγγλία ισοδυναμούν με δύσπνοια, με ιδρώτα που κολλάει στο κορμί, με υγρασία τόσο πηχτή που περπατάς και την κόβεις με το μαχαίρι. Το πρωί πήραμ ετην απόφαση να κατεβούμε στην πόλη από το σπίτι στο πρoάστειο του Canterbury όχι γιατί είχαμε καμιά διάθεση για βόλτα. Ο πεζός λόγος ήταν ότι το σπίτι (και κανένα σπίτι στην Αγγλία) δεν έχει κλιματισμό. Πήγαμε να βρούμε κάποιο μαγαζί να αράξουμε για να έρθει η θερμοκρασία του σώματός μας σε φυσιολογικά επίπεδα. Μόνο που λογαράζαμε χωρίς τον ξενοδόχο. Ούτε οι καφετέριες έχουν κλιμαtισμό. Καταφέραμε να βρούμε ένα ζαχαροπλαστείο με δροσιά, ήπια καφέ, φάγαμε γλυκά, ξαναφάγαμε κάτι αλμυρό, πρέπει να μείναμε πάνω απο 2,5 ώρες. Ελάχιστος κόσμος περπατούσε στους δρόμους. Λίγο πριν περάσαμε από την πύλη του Καθεδρικού. Έκανα πλάκα πως μοιάζει σαν να πρόκειται να εμφανιστεί κανένα καραβάνι με καμήλες από την έρημο.
Επιστρέψαμε σπίτι κατά τις 4. Όταν ήρθαν κι άλλοι τους ανακοίνωσα ότι τους αφήνω το παιδί και ξανακατεβαίνω στην πόλη για τον Αναγεννησιακό Εσπερινό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα, ήξερα ότι θα ακούσω μια από τις κορυφαίες χορωδίες τις χώρας σε ύμνους του 16ου αιώνα. Μια φορά ακόμη κρυφάκουσα στο τη χορωδία του Christ College στο Cambridge και ανατρίχιασα.
Θα μου πεις τι καημό είχες να ακούσεις τέτοια πράγματα. Δεν χρειάζεται να είσαι θρήσκος, οι μισοί πάνε στον Εσπερινό για να ακούσουν William Byrd και τους συγχρόνους του. O ναός δέχεται περίπου 1 εκατομμύριο επισκέπτες τον χρόνο, οι άλλοι μισοί έρχονται στον Εσπερινό για να αποφύγουν το τσουχτερό εισιτήριο εισόδου το πρωί και τα γκρουπ των επισκεπτών.
Με έφαγε η ζέστη στη στάση του λεωφορείου, ο ήλιος ήταν ανελέητος. Έφτασα στον Καθεδρικό την ώρα που λίγο χαμήλωσε η θερμοκρασία, παρόλα αυτά τα ρούχα κολλούσαν πάνω μου ήδη. Ευτυχώς μέσα στον Καθεδρικό είχε λίγη ανεκτή δροσιά.
Η χορωδία είναι όπως αναμενόταν υπέροχη. Miserere mei, Deus, “λυπήσου με Θεε μου” , ο μυστικός ύμνος της Τετάρτης των Τεφρών που έμεινε για αιώνες κρυφός στο Βατικανό και ψαλλόταν μόνο στην Capella Sistina μέχρι να διαρρεύσει η παρτιτούρα του (πιθανόν από τον Μοτσαρτ, λεει ο θρύλος, που τον άκουσε μια μονο φορά και τον αναπαρήγαγε από μνήμης, διαρρέοντας τα μυστικά του).
Τυπική αποχώρηση των χορωδών και των ιερέων (γυναικών συμπεριλαμβανομένων) και μετά βόλτα στο γλυκό φως του απογεύματος που θα χαμήλωνε προς τη δύση μετα τις 10 το βράδυ, Ιούλη καιρό.
Όμως ο Καθεδρικός έχει συνέχεια των εκδηλώσεων. Φεστιβάλ Αναγεννησιακής Μουσικής.
Μια χορωδία κοριτσιών από την Κίνα περιμένουν υπομονετικά στο περιστύλιο, φορούν τα μεταξωτά φορέματά τους, ιδρώνουν και χαζεύουν τα κινητά τους.
Δεν μπορώ να αποφύγω το ερώτημα “τι μπορεί να βρίσκει ένας Ασιάτης που να τον συγκινεί στην Ευρωπαική Αναγεννησιακή μουσική του 15ου αιώνα, με τι ταυτίζεται? Πόσο τον καταλαβαίνουν οι γύρω του όταν τους δείχνει τι κάνει?”
Λίγο πιο πέρα είναι ο τάφος του Αρχιεπεσκόπου Thomas Becket. Ο T.S. Eliot περνούσε μεγάλα διαστήματα στο Κεντ, σε ένα “περίπτερο” γράφοντας και κοιτώντας τη θάλασσα. Ο Eliot κατέγραψε ποιητικά τη δολοφονία του Αρχιεπισκόπου ως θύμα της πολιτικής κόντρας με τον Βασιλιά, περιγράφοντας σε 2 σειρές το θέμα του έργου “Ένας άνθρωπος επιστρέφει στη χώρα του πιστέυοντας πως θα τον σκοτώσουν, και τον σκοτώνουν”.
Θυμάμαι μετά πώς κάτω από παράδοξες συνθήκες ρωτήθηκα μικρή τι συμβολίζει το S ως middle name του Ελιοτ κι έπρεπε να ψάξω σε βιβλία, γιατί δεν είχα τότε ιντερνετ. Ηταν Stearns, το όνομα ήταν Stearns. Και σαν σε όνειρο θυμάμαι τον μονόλογο των φτωχών γυναικών της Καντερβουρίας.
“ Οσμίστηκα
Θάνατο στο τριαντάφυλλο, θάνατο στην αγριομολόχα, το μοσκομπίζελο, τον υάκινθο.....
Πλάγιασα
Στου πελάγου το βυθό κι ανάσανα με τ' ανάσασμα της θαλασσινής ανεμώνας. Κατάπια με το ρούφηγμα του σφουγγαριού.
Πλάγιασα πάνω στο χώμα και λογομάχησα με το σκουλήκι.
Ένιωσα το κέρατο του ασκάθαρου και το λέπι της οχιάς, το κινούμενο σκληρό και αναίσθητο πετσί του ελέφαντα, το φευγαλέο πλευρό του ψαριού.
Οσμίστηκα
Σαπίλα στο φαί , λιβάνι στον απόπατο, τον οχετό στο λιβάνι, τη μυρωδιά τoυ μοσκοσάπουνου μέσα στο δάσος, έναν κολασμένο μόσκο μέσα στο δάσος, ενώ αγκoμάχα' η γη.
Είδα το φως να πέφτει δαχτυλιδωτά, κατεβαiνοντας
Στη φρίκη του πιθήκου.”
Η δασκάλα μου σαν σε όνειρο με ρωτά “Τι από ολα αυτά είναι το σημαντικό; Τι λεει ο Έλιοτ για τις γυναίκες της Καντερβουρίας?” κι εγώ δεν ξέρω, δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το σημαντικό μέχρι να μου πει “ Η φρίκη του πιθήκου. Ο χορός των γυναικών έχει κατέβει στα ένστικτα του ζώου”
Αλλά αυτές έιναι ιστορίες παλιές και σχεδόν ξεχασμένες. Κι έτσι μετάνιωσα και λυπήθηκα που τόλμησα και σκέφτηκα τι βρήκαν να ταυτίζονται οι χαριτωμένες κινεζούλες με τους Αναγεννησιακούς ύμνους.
Με τι ταυτίζεται μια αγνωστικίστρια σαν εμένα με τους ύμνους;
Οι Κινέζες θα αργήσουν λίγο ή πολύ να ξαναπετάξουν στην Αγγλία με το θέμα της επιδημίας που προέκυψε τελευταία. Τα πανεπιστήμια παραπονιούνται ότι οι φοιτητές τους μένουν εγκλωβισμένοι στην Κίνα, ψάχνουν τρόπους να διαχειριστούν την απώλεια του εξαμήνου, τη συνέχεια των σπουδών τους. Για κάποιους αυτή η περίοδος είναι μίνι τραγωδία .
Ο ύμνος Misere mei, Deus ψαλλόταν κάθε Τετάρτη των Τεφρών. Σαν το ποίημα του Έλιοτ "Η Τετάρτη των Τεφρών", που στους πρώτους στίχους ξεκινά .
“Επειδή δεν ελπίζω να ξαναγυρίσω
Επειδή δεν ελπίζω
Επειδή δεν ελπίζω να γυρίσω”
Η επόμενη Τετάρτη, 26 Φεβρουαρίου είναι η Τετάρτη των Τεφρών για φέτος. Η πρώτη Τετάρτη της νηστείας πριν το Πάσχα.
Last edited:
Καλό καταφυγιο λοιπον ο ναος ακομα και σημερα, ειδικα απο την ζεστη και κακη μουσική. Μονο ο Μπεκετ δεν την εβγαλε καθαρη!
