dimosf
Member
- Μηνύματα
- 2.302
- Likes
- 5.900
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΝΟΡΒΗΓΙΑ-ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
1. Προς το Βορρά-Ελσίνκι (μια πρώτη ματιά)-Βαλτική
Είναι αρχές του Απρίλη και τα κρύα του χειμώνα αποτελούν πια ανάμνηση. Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά και τραβάμε ολοταχώς για το καλοκαίρι.
Κι όμως μια ομάδα ανθρώπων έχουμε καταληφθεί από τον πανικό του κρύου! Ψάχνουμε να αγοράσουμε φόρμες σκι, ισοθερμικά εσώρουχα, βαριές, ζεστές και αδιάβροχες μπότες, κασκόλ, σκουφιά, γάντια!!!
Όχι. Δεν είμαστε τρελοί! Είμαστε μια ομάδα καθηγητών και μαθητών από ένα Γυμνάσιο της Αθήνας που πρόκειται να ταξιδέψουμε στη Λαπωνία, στη βόρεια Φινλανδία, καλεσμένοι από το Γυμνάσιο του Ivalo, πόλη της περιοχής, στα μέσα του μήνα. Εκεί ο καιρός δεν παίζει. Εύκολα η θερμοκρασία μπορεί να αγγίξει τους 20° C κάτω από το μηδέν. Γι αυτό και πρέπει να οργανωθούμε κατάλληλα. Η αναχώρηση μας έχει ορισθεί για τις 17 του Απρίλη, ημέρα Πέμπτη, δύο μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα. Τα πάντα κινούνται γύρω από αυτό το ταξίδι και την προετοιμασία του. Όσο πλησιάζει η μέρα της αναχώρησης, ο πυρετός των ετοιμασιών ανεβαίνει κατακόρυφα. Και φτάνει η Τετάρτη 16 Απριλίου. Ημέρα που στην Αθήνα έχουν έρθει οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την υπογραφή της ένταξης των 10 νέων μελών της. Στην Αθήνα επικρατεί ένας χαμός!
Από το πρακτορείο μας ενημέρωσαν ότι πιθανά να υπάρξει πρόβλημα με την πρόσβασή μας στο αεροδρόμιο και γι αυτό πρέπει να φύγουμε πολύ πρωί.
Είναι Πέμπτη 17 Απριλίου, 4.30 το πρωί. Η πτήση μας είναι στις 8.20 και έχουμε κανονίσει να μας πάρει το πούλμαν από το σχολείο αυτή την ώρα! Αγουροξυπνημένοι ή ξενύχτηδες φτάνουμε στο σχολείο όπου μας περιμένει το πούλμαν για το αεροδρόμιο. Φτάνουν και οι τελευταίοι ξενύχτηδες και μετά από πολλές αγκαλιές, φιλιά και δάκρυα αναχωρούμε για το αεροδρόμιο όπου φτάνουμε μισή ώρα μετά.
Τα περισσότερα γκισέ είναι κλειστά και γενικά επικρατεί ερημιά και ηρεμία. Λίγοι άνθρωποι, οι περισσότεροι υπάλληλοι του αεροδρομίου ή των αεροπορικών εταιριών.
Γύρω στις 6.00 άνοιξε το γκισέ μας, δίνουμε τις αποσκευές και περνάμε στις αναχωρήσεις. Και τότε ανακαλύψαμε ότι ξεχάσαμε να πάρουμε μια σημαία μαζί μας. Ρωτάμε σε όλα τα καταστήματα του αεροδρομίου αλλά τίποτα. Κρίμα!
Πάμε τόσο μακριά ουσιαστικά εκπροσωπώντας τη χώρα μας και ξεχάσαμε το βασικότερο. Τέλος πάντων. Δεν μπορεί να γίνει και τίποτα άλλο.
Στις 8.20 ακριβώς απογειωνόμαστε
Η τσιμεντούπολη με την κίνηση της κάτω από τα πόδια μας φαντάζει τόσο άσχημη χωρίς πράσινο καθόλου. Ευτυχώς πολύ σύντομα πετάμε πάνω από θάλασσες και στεριές και οι πόλεις μοιάζουν τόσο μικρές! Σε λίγο είμαστε έξω από την Ελλάδα ακολουθώντας βορειοδυτική κατεύθυνση.
Κάτω από τα πόδια μας χιονισμένα βουνά. Πρώτα η Πίνδος και μετά τα βουνά της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Να και η Αδριατική με τα πολλά νησιά των Δαλματικών ακτών της Κροατίας και ξανά η ηπειρωτική Ευρώπη. Αυτή τη φορά οι εικόνες ξεπερνάνε κάθε περιγραφή με την ομορφιά τους. Είμαστε πάνω από τις κάτασπρες Άλπεις. Ευτυχώς ο καιρός δεν μας χαλάει το χατίρι και η ορατότητα είναι θαυμάσια.
Ένας λαμπρός ήλιος μας συντροφεύει κάνοντας τα χιονισμένα βουνά να λάμπουνε
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις τις λίμνες πάνω στα βουνά να γυαλίζουν κάτω από το εκτυφλωτικό φως του απριλιάτικου ήλιου και τις κορυφές που με το σχήμα τους δημιουργούν απαράμιλλης ομορφιάς φωτοσκιάσεις.
Σε δυόμισι ώρες φτάνουμε στο Μόναχο. Προσγειωνόμαστε και πάμε να βρούμε την έξοδο για την επόμενη πτήση μας προς το Ελσίνκι.
Μετά από μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά (με σαράντα λεπτά καθυστέρηση), φεύγουμε για το βορρά. Τα βουνά κάτω από τα πόδια μας έχουν δώσει τη θέση τους σε απέραντες καλλιεργημένες πεδιάδες κατάστικτες από μικρά χωριά και πόλεις. Η πτήση μας διήρκεσε τρεισήμισι ώρες. Αυτή τη φορά είδαμε ελάχιστα πράγματα γιατί στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού είχε συννεφιά. Μόνο όταν πλησιάζαμε και το αεροπλάνο άρχισε να κατεβαίνει μπορέσαμε να δούμε τη Βαλτική γεμάτη από πάγους! Θεέ μου που ήρθαμε;
Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι έχοντας κάνει ένα εξαιρετικά άνετο ταξίδι
Το αεροδρόμιο είναι πολύ όμορφο. Ξύλινα γλυπτά παντού «ζεσταίνουν» το χώρο σε αυτή τη μακρινή και κρύα πόλη. Πήραμε τα πράγματά μας και βγήκαμε να συναντήσουμε τον ξεναγό μας και να μπούμε στο πούλμαν που μας περίμενε. Και όμως δεν έκανε πολύ κρύο. Λιγότερο από μια κρύα μέρα στην Αθήνα!
Για τους ντόπιους που είναι προτεστάντες είναι Μεγάλη Πέμπτη και οι επόμενες τέσσερις ημέρες είναι αργία. Αυτό ισχύει και για το σχολείο που μας έχει καλέσει και έτσι είχαμε κανονίσει το ταξίδι μας με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσουμε να επισκεφθούμε όσο γινόταν περισσότερα μέρη, όπως το Ταλίν, την πρωτεύουσα της Εσθονίας, και να πλουτίσουμε έτσι το ταξίδι μας, μέχρι να πάμε στο Ivalo.
Τακτοποιούμε τα πράγματά μας στο πούλμαν φεύγουμε για την πόλη και το λιμάνι της. Σύμφωνα με το πρόγραμμα θα φεύγαμε με το πλοίο για το Ταλίν, την πρωτεύουσα της Εσθονίας και θα γυρνάγαμε την άλλη μέρα στο Ελσίνκι. Είχαμε όμως περίπου μιάμιση ώρα μέχρι να φύγει το πλοίο και έτσι ξεκινήσαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πρωτεύουσα της Φινλανδίας.
Η μέρα είναι συννεφιασμένη με σχετικό κρύο και το πούλμαν μας μπαίνει σιγά-σιγά στα προάστια του Ελσίνκι.
Η κίνηση στους δρόμους δεν είναι μεγάλη αλλά και η ίδια η πόλη φαίνεται ότι είναι μικρή για Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Ήρεμη, καθαρή, φτιαγμένη σε ανθρώπινα μέτρα και κυρίως χτισμένη μέσα στο πράσινο. Έχεις την εντύπωση ότι η πόλη είναι μέσα σε ένα δάσος κάτι που φαινόταν και από ψηλά όπως κατεβαίναμε με το αεροπλάνο.
Φτάνοντας στην θάλασσα τη βλέπουμε να είναι παγωμένη. Αλλού να πλέουν κομμάτια πάγου και αλλού, όπως στην ακτή Kaivopuisto, να καλύπτεται τελείως από συμπαγές στρώμα πάγου. Σε αυτά τα σημεία βλέπουμε για πρώτη φορά ψαράδες να κάθονται πάνω στον πάγο έχοντας ανοίξει τρύπα και ψαρεύοντας, μια εικόνα αρκετά συνηθισμένη σε όλη τη Φινλανδία.
Αφού περιπλανηθήκαμε για λίγο στην πόλη φτάσαμε στην πλατεία του κοινοβουλίου και του καθεδρικού ναού. Είχαμε λίγη ώρα για μια μικρή στάση και μερικές φωτογραφίες. Τα κυβερνητικά κτίρια γύρω είναι όλα με προσόψεις σε αρχαιοελληνικό ρυθμό όπως και οι τέσσερις πλευρές του καθεδρικού με τους πράσινους τρούλους του που βρίσκεται υπερυψωμένος πάνω από μια μεγάλη και φαρδιά σκάλα και είναι ορατός από όλη την πόλη. Πρόκειται για έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Carl Ludvig Engel.
Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το άγαλμα του Ρώσου τσάρου Αλέξανδρου Α΄ που έδωσε αυτονομία στο ρώσικο δουκάτο της Φινλανδίας το 1809 κάνοντας το Ελσίνκι πρωτεύουσά του και θέτοντας με αυτό τον τρόπο τη βάση για διεκδίκηση ανεξαρτησίας, που θα πραγματοποιηθεί τελικά στις 6 Δεκεμβρίου του 1917, λίγο μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία.
Η πλατεία αυτή ονομάζεται Senate και είναι ουσιαστικά η πολιτική καρδιά της χώρας. Στην πλατεία εκείνη την ώρα ένα συνεργείο έστηνε ηχητικά πιθανά για κάποια εκδήλωση που σχετίζονταν με το Πάσχα. Μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες συνεχίσαμε μέσα από την πόλη. Φαρδιές λεωφόροι, πλατείες, όμορφα κτήρια όλων των ρυθμών και παντού πάρκα. Στη βόλτα μας αυτή περάσαμε και από τον εντυπωσιακό σιδηροδρομικό σταθμό και τον καθεδρικό ναό των ορθοδόξων Uspensky.
Η ώρα όμως περνούσε και εμείς έπρεπε να πάμε πια στο λιμάνι για να επιβιβαστούμε στο πλοίο μας, το κρουαζιερόπλοιο Romantika που θα μας έφερνε στην πρωτεύουσα της Εσθονίας Ταλίν και πάλι πίσω στο Ελσίνκι την επομένη
Φτάσαμε στο λιμάνι. Κόσμος πολύς στην ουρά μπροστά στα γκισέ για έλεγχο. Εκατοντάδες Φινλανδοί, οι περισσότεροι χωρίς αποσκευές, μόνο με ένα άδειο καροτσάκι. Είχαμε ακούσει το τι συμβαίνει στο πλοίο αυτό με τους Φινλανδούς να πίνουν μέχρι τελικής πτώσης αλλά τίποτα δεν μπορούσε να περιγράψει αυτό που είδαμε. Με το που μπαίνανε στο πλοίο άρχιζε το «μεγάλο μεθύσι». Όλοι, άντρες και γυναίκες, με ένα ποτό στο χέρι. Κυρίως μπύρες. Είτε στα μπαρ, είτε στην αίθουσα που χόρευε ο κόσμος την ώρα που κάποιος τραγουδούσε «καραόκι», είτε στους διαδρόμους, είτε στις καμπίνες, όλοι με ένα ποτό στο χέρι. Ποτό που δεν είχε τελειωμό. Το ένα μετά το άλλο. Έτσι πολύ σύντομα και μέχρι το πρωί ήταν όλοι μεθυσμένοι και κυριολεκτικά σέρνονταν. Ήταν μια πολύ θλιβερή εικόνα. Η χειρότερη εικόνα του ταξιδιού μας. Φυσικά εμείς δεν ταξιδεύαμε για να βλέπουμε τις επιδόσεις των Φινλανδών στο ποτό. Είχαμε τόσα άλλα να δούμε. Και αυτό που είχαμε να δούμε ήταν έξω. Μπαίνοντας πήγαμε στις καμπίνες μας, αφήσαμε τα πράγματά μας και με τις φωτογραφικές μηχανές και τις βιντεοκάμερες στο χέρι βγήκαμε να απολαύσουμε τον απόπλου ανάμεσα στα πολλά νησάκια του αρχιπελάγους που βρίσκεται μπροστά στο λιμάνι του Ελσίνκι. Πολλά μικρά και καταπράσινα νησάκια με τη θάλασσα γύρω τους γεμάτη με διάσπαρτα κομμάτια πάγου και το πλοίο να πλέει ανάμεσά τους. Όσο το πλοίο προχωρούσε ο πάγος πύκνωνε! Σε λίγο όλη η θάλασσα ήταν καλυμμένη με πάγο ο οποίος ήταν σπασμένος σε μεγάλα ή μικρά κομμάτια. Απίστευτο θέαμα! Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ. Ήξερα ότι η Βαλτική είναι η πιο «γλυκιά» θάλασσα του κόσμου λόγω των πολλών γλυκών νερών που πέφτουν σ' αυτήν και λόγω της μικρής εξάτμισης από το κρύο αλλά άλλο να ξέρεις κάτι θεωρητικά και άλλο να αντικρίζεις την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα πέρα από κάθε φαντασία που έμελλε σε λίγο να μας χαρίσει ακόμα πιο απίστευτες εικόνες όταν ο ήλιος (γύρω στις 9.00) άρχισε να βασιλεύει βάφοντας τον ορίζοντα με υπέροχες αποχρώσεις του βιολετί και τον πάγο με ένα καταπληκτικό βαθύ γαλάζιο χρώμα που δύσκολα βλέπεις αλλού. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό που τα μάτια μου έχουν «αγγίξει» αυτή την ομορφιά.
Είχε πια νυχτώσει για τα καλά όταν μπήκαμε μέσα και πήγαμε πρώτα να τσιμπήσουμε κάτι και μετά στο μπαρ για μια μπύρα. Τρεις ώρες μετά τον απόπλου μας φάνηκε φωτισμένο το λιμάνι του Ταλίν. Το πλοίο αργά έπιασε λιμάνι και έδεσε. Κάποιοι άρχισαν να κατεβαίνουν. Εμείς θα διανυχτερεύαμε στο πλοίο γιατί το τελωνείο έκλεινε και έτσι δεν μπορούσαμε να κατέβουμε και να προλαβαίναμε να γυρίσουμε. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα πήγαμε στις καμπίνες μας για ύπνο. Έναν ύπνο ανήσυχο από τις φωνές των μεθυσμένων και τα σπασίματα των ποτηριών και των μπουκαλιών. Η κούραση όμως της ημέρας ήταν τέτοια που αναγκαστικά κοιμηθήκαμε κάποιες ώρες για να μπορέσουμε να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας.
Σχετικές φωτο στην Gallery
Αναδημοσίευση από:http://www.fotoartmagazine.gr/travel/europe/finland1/index.htm
Πρωί-πρωί το πούλμαν μας πήρε από το λιμάνι για μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Εσθονίας, το πανέμορφο Ταλίν (Tallinn). Η μέρα ήταν κρύα και μουντή. Έτσι και οι εικόνες ήταν, τουλάχιστον στην αρχή, μουντές. Σε αυτό βοηθούσε και η ομίχλη που έκανε τα πράγματα να φαίνονται θολά.
Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν εμπόδισε να δούμε και να θαυμάσουμε τα όμορφα, ξύλινα σπίτια με τους κήπους στα προάστια. Μπαίνουμε σε μιαν όμορφη πόλη με πλατιούς και ήσυχους δρόμους, με λίγα αυτοκίνητα και την κυρίαρχη παρουσία σ' αυτούς των γαλάζιων τραμ.
Η πρώτη στάση ήταν σε ένα πάρκο με μια παγωμένη λιμνούλα. Στο κέντρο της ένα «νησάκι» με ένα όμορφο «περίπτερο». Μια κρύα ανάσα, φωτογραφίες και μπρος για την επόμενη στάση, τον χώρο του μουσικού φεστιβάλ που υπήρξε και το κέντρο διαμαρτυρίας κατά του Σοβιετικού καθεστώτος και υπέρ της ανεξαρτησίας της Εσθονίας το 1988.
Στη συνέχεια το πούλμαν μας άφησε στους πρόποδες του λόφου Toompea , την ακρόπολη της παλιάς πόλης. Τόπος διαμονής των αρχόντων κάποτε με το κοινοβούλιο της χώρας σήμερα και τον ορθόδοξο ναό Alexander Nevsky ακριβώς απέναντι. Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στο ναό ξεκινάμε την εξερεύνηση της παλιάς πόλης. Πλακόστρωτα δρομάκια δημιουργούν ένα πολύπλοκο δίκτυο που σε βγάζει πότε σε μια μικρή πλατεία, πότε σε ένα ναό και τέλος στο ψηλότερο σημείο από όπου η θέα προς την κάτω πόλη είναι μοναδική. Η ομίχλη κάνει τις εικόνες ονειρικές.
Δύο δρόμοι οδηγούν από την Toompea στην κάτω πόλη. Ο μακρύτερος, γνωστός σαν «μακρύ πόδι» και ο πιο σύντομος, Γνωστός σαν «κοντό πόδι». Αυτόν και πήραμε για να κατέβουμε. Μια ισχυρή πύλη με μια θεόρατη σιδερόφραχτη πόρτα αποτελεί την αρχή του. Μετά τα σκαλάκια πλακόστρωτο με καφέ και εστιατόρια και όμορφα μεσαιωνικά κτίρια. Πριν φτάσουμε στην πλατεία της κάτω πόλης μια μικρή στάση ήταν απαραίτητη κυρίως για ένα ζεστό ρόφημα. Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό. Μπήκαμε σε ένα καφέ, τα παιδιά πήραν ζεστή σοκολάτα και εμείς ένα μοναδικό ζεστό κρασί με μπαχαρικά, ότι έπρεπε για να ανεβάσει τη θερμοκρασία και τη διάθεσή μας για συνέχεια. Σ' αυτό βοήθησε και το πολύ όμορφο περιβάλλον του καφέ. Αφού πήραμε τις απαραίτητες δυνάμεις βγήκαμε να συνεχίσουμε προς το κέντρο, την τεράστια πλατεία του Δημαρχείου. Μια μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία με μεσαιωνικά κτίρια γύρω – γύρω. Ανάμεσά τους και το παλαιότερο φαρμακείο της Β. Ευρώπης που λειτουργεί από το 1422!!! Στο κέντρο της πλατείας το πανέμορφο, λιτό, μεσαιωνικό κτίριο του Δημαρχείου, δεσπόζει με την παρουσία του από τον 15 ο αιώνα. Στην κορυφή του ο ανεμοδείκτης είναι μια ανθρώπινη φιγούρα, ο γερό Τόμας ( Vana Toomas ) από το 1530. Πολλά από τα κτίρια στην πλατεία και τα γύρω πλακόστρωτα στενά στέγαζαν κάποτε αποθήκες και καταστήματα διαφόρων προϊόντων και σήμερα κατοικίες, ξενοδοχεία, μπαρ και εστιατόρια με την κατάλληλη διακόσμηση που δημιουργεί ατμόσφαιρα Μεσαίωνα.
Περπατήσαμε περίπου δύο ώρες στα πλακόστρωτα στενάκια, στην αγορά με τα μάλλινα που βρίσκεται στη βάση του τείχους της παλιάς πόλης και κάναμε τα ψώνια μας. Αφού ήπιαμε ένα καφέ ετοιμαστήκαμε να φύγουμε και να αφήσουμε πίσω μας μιαν από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης για να επιστρέψουμε στο Ελσίνκι. Μια υπόσχεση στον εαυτό μας για επιστροφή κάποια μέρα μας έκανε πολλές φορές να γυρίσουμε το κεφάλι προς τα πίσω για μια τελευταία ματιά. Δίπλα σε μια από τις πύλες του κάστρου που έχουν απομείνει βρίσκεται ο πύργος των κανονιών με το όνομα «ΧοντροΜαργαρίτα» ( Paks Margareeta ). Εκεί σταθήκαμε για την τελευταία φωτογραφία από το Ταλίν Φτάσαμε στο Romantika , το πλοίο μας και αφού περάσαμε τον έλεγχο των διαβατηρίων επιβιβαστήκαμε για τη Φινλανδία.
Γεια σου Εσθονία! Εις το επανειδείν!!
Σχετικές φωτο στην Gallery
Αναδημοσίευση από: http://www.fotoartmagazine.gr/travel/europe/finland2/index.htm
Το ταξίδι ήταν ήσυχο και 3 ώρες αργότερα φτάσαμε στο λιμάνι του Ελσίνκι και με το πούλμαν ξεκινήσαμε την επίσκεψη της πόλης
Πρώτα σταματήσαμε στην Ορθόδοξη εκκλησία Uspenski. Περίπου το 6% των Φινλανδών είναι ορθόδοξοι (με την Ρώσικη εκδοχή του δόγματος). Οι υπόλοιποι είναι κυρίως Προτεστάντες.
Ήταν Μεγάλη Παρασκευή για Καθολικούς και Προτεστάντες. Προκειμένου όμως να μην διαταραχτεί η ζωή της κοινωνίας και οι Ορθόδοξοι ακολουθούν το εορτολόγιο των υπολοίπων. Έτσι πήγαμε στο Ναό να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο. Με εξαίρεση ότι ο Επιτάφιος ήταν χωρίς κουβούκλιο, όλα θύμιζαν Ελλάδα. Ιερείς και πιστοί έψαλαν εγκώμια στον νεκρό Ιησού και το Βυζαντινό τυπικό ήταν παντού.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε τον σκαμμένο μέσα στο βράχο Ναό Temppeliaukio αλλά εδώ ήμασταν άτυχοι. Ένας σύλλογος έκανε λειτουργία και δεν μπορούσαμε να μπούμε (!!!). Συνεχίσαμε στην παραλία Kaivopuiston, στο λιμάνι με τα παγοθραυστικά και τέλος στο πάρκο με το εντυπωσιακό μνημείο για τον εθνικό συνθέτη της Φινλανδίας, τον Γιαν Σιμπέλιους.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και έτσι πήγαμε να τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο και να ετοιμαστούμε για βραδινή βόλτα. Στο ξενοδοχείο ήρθε να μας δει μια καθηγήτρια με την οποία επικοινωνούσαμε καιρό. Ήρθε από απόσταση περίπου 150 χιλιομέτρων!
Ετοιμαστήκαμε και με τα πόδια ξεκινήσαμε τη βόλτα μας προς το κέντρο. Το κρύο τώρα που ο ήλιος έδυσε ήταν πολύ τσουχτερό αλλά όλα ήταν όμορφα. Ακολουθήσαμε την κεντρική λεωφόρο Mannerheimintie και συναντήσαμε πρώτα στα αριστερά μας το μέγαρο συναυλιών Finlandia Hall, απέναντι και λίγο παρακάτω το εντυπωσιακό Εθνικό μουσείο, στη συνέχεια το κοινοβούλιο και πάλι αριστερά μας το εξαιρετικά εντυπωσιακό μοντέρνο κτήριο Kiasma (Μουσείο σύγχρονης τέχνης και εφαρμοσμένων τεχνών). Ιδιαίτερα εντυπωσιακός ήταν ο τρόπος που φωτίζεται ο έφιππος ανδριάντας που βρίσκεται μπροστά του και πέφτει η σκιά του πάνω στο κτήριο. Σε λίγο φτάσαμε στον μοναδικό σιδηροδρομικό σταθμό, ένα οικοδόμημα σε αρχιτεκτονική αρτ νουβώ με τα τεράστια αγάλματα στην είσοδό του. Γύρω του απλώνεται το εμπορικό και οικονομικό κέντρο της πόλης. Η ώρα είχε προχωρήσει και κάτσαμε για φαΐ. Ο πανταχού παρών «γύρος»! Άλλος ένας Φινλανδός φίλος ήρθε να μας δει. Η αίσθηση του να συναντάς φίλους σε μια ξένη χώρα και μάλιστα φίλους που μόνο από επικοινωνία εκ του μακρόθεν αλλά τους συναντάς για πρώτη φορά, είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Είναι ίσως ότι ομορφότερο μπορεί να συμβεί στο ταξίδι σου.
Αρκετά κουρασμένοι μετά από μια μέρα με ένα σωρό εμπειρίες σε δύο Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο.
Το επόμενο πρωινό ήταν ηλιόλουστο και αρκετά ζεστό. Μετά το πρωινό πήραμε τα πράγματά μας για να αναχωρήσουμε. Πριν από την πτήση μας για τη Λαπωνία, το πρόγραμμά μας προέβλεπε επίσκεψη στο Porvoo, μια μικρή πόλη περίπου 50 χιλιόμετρα ανατολικά του Ελσίνκι. Το Porvoo είναι από τα λίγα μέρη της Φινλανδίας που δεν κατέστρεψαν οι Γερμανοί στη διάρκεια του Β΄ παγκόσμιου πολέμου. Σήμερα πολλοί καλλιτέχνες έχουν διαλέξει να εγκατασταθούν και να δημιουργήσουν εκεί. Είναι μια μικρή, γραφική πόλη στις όχθες ενός μικρού ποταμού. Όταν φτάσαμε είδαμε το ποτάμι παγωμένο. Ένα ιστιοφόρο και οι βάρκες στο ποτάμι κολλημένα στον πάγο περίμεναν τον ανοιξιάτικο ήλιο να λιώσει τον πάγο για να μπορέσουν να βγουν από τη χειμωνιάτικη ακινησία τους. Κατά μήκος της όχθης είναι αραδιασμένα μικρά βαθυκόκκινα ξύλινα σπίτια με μαύρες στέγες, παλιές αποθήκες που δίνουν τον βασικό χαρακτήρα της πόλης Από την όχθη του ποταμού ξεκινούν λιθόστρωτα δρομάκια με μικρά ξύλινα πολύχρωμα σπίτια δεξιά και αριστερά και δημιουργούν ένα δίκτυο με σπίτια, μικρά καταστήματα, καφέ και εστιατόρια. Ήταν Μεγάλο Σάββατο για τους Φινλανδούς και όλα τα καταστήματα ήταν στολισμένα Πασχαλινά με αυγά και χρωματιστά πούπουλα χήνας.
Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, ήπιαμε ένα καφέ και ξανά στο δρόμο για το αεροδρόμιο αυτή τη φορά
Έτοιμοι για τη μοναδική Λαπωνία. Τον βορρά της Ευρώπης. Τη χώρα των ταράνδων, του Πολικού Σέλαος, των Σάμι (Λάπωνες) και του γλυκού γεράκου με την κόκκινη στολή και το έλκηθρο, του Σάντα Κλάους. Καλή μας πτήση!
Φωτό: Οι 5 πρώτες Ελσίνκι (Ορθόδοξη εκκλησία Uspenski, Μνημείο & πορτρέτο Sibelius, Kiasma, Σιδηροδρομικός σταθμός) και οι άλλες 4 από το Porvoo (η τελευταία πασχαλινή διακόσμηση)
Άλλες φωτό στην Gallery
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι για την πτήση μας προς τη Λαπωνία. Κάναμε check in και πήγαμε στην πύλη επιβίβασης. Θέλαμε ακόμα πάνω από μισή ώρα για να αρχίσει. Βρήκαμε όμως τον τρόπο να περάσει αυτός ο χρόνος ευχάριστα. Υπήρχαν κάποια «πατίνια» για το προσωπικό. Τι ήταν να τα δούμε; Τα παιδιά αρχίσανε και ακολουθήσαμε και οι μεγάλοι. Με λίγα λόγια τα παιδιά στον κόσμο τους και εμείς στην κοσμάρα μας θυμηθήκαμε τα παιδικά μας και τα πατίνια που φτιάχναμε μόνοι. Πειράγματα, γέλια και πολλές φωτογραφίες, απόδειξη της «τρέλας» μας.
Πέρασε η ώρα και μπήκαμε στο Μπόινγκ της Finnair. Το ταξίδι λίγο παραπάνω από μία ώρα μέχρι την πρωτεύουσα της Λαπωνίας, το Rovaniemi. Το θέαμα από το αεροπλάνο καταπληκτικό. Κάτω από τα πόδια μας ατέλειωτα δάση και χιλιάδες (κυριολεκτικά) παγωμένες λίμνες να γυαλίζουν από τον εκτυφλωτικό ήλιο. Σύμφωνα με τον μικρό τουριστικό οδηγό που είχαμε (στα Ελληνικά παρακαλώ), έκδοσης του Φινλανδικού Οργανισμού Τουρισμού, η «χώρα των χιλίων λιμνών» αριθμεί 180.000 (!!!) λίμνες. Αν λάβει κανείς υπ’όψη του ότι πρόκειται για ένα απέραντο δάσος, τελικά όπου δεν έχει δέντρα υπάρχει νερό. Κύρια λίμνη! Έτσι ξεχωρίζουν τις λίμνες το χειμώνα όταν όλα είναι κάτασπρα, καλυμμένα από χιόνι.
Το σύντομο ταξίδι έφτασε στο τέλος του και κατεβήκαμε στο πολύ χαριτωμένο αεροδρόμιο του Rovaniemi. Τα πάντα γύρω από τον χαριτωμένο γεράκο του βορρά. Τον χοντρούλη Santa Claus με τα κόκκινα και λευκά του ρούχα και το καλοσυνάτο κατακόκκινο μουτράκι. Έξω από το αεροδρόμιο η πινακίδα «Rovaniemi» φτιαγμένη με κέρατα ταράνδων, μια ξύλινη στήλη με πινακίδες με τις χιλιομετρικές αποστάσεις διαφόρων πόλεων (Αθήνα 3280 χμ.) και απέναντι ένα εντυπωσιακό γλυπτό με «ιπτάμενους» τάρανδους.
Μπήκαμε στο πούλμαν και σε λίγα λεπτά κατεβαίναμε στο κέντρο της πόλης στο ξενοδοχείο μας που θα μας φιλοξενούσε για δύο βράδια.
Στη Φινλανδία πολλές πόλεις είναι νέες γιατί τις έκαψαν οι Γερμανοί φεύγοντας με το τέλος του Β΄ παγκόσμιου πολέμου από τη χώρα. Μία από αυτές και το Rovaniemi. Τριώροφες πολυκατοικίες στοιχισμένες σε άψογα τετράγωνα σε μια πόλη εντελώς επίπεδη (όπως όλη η χώρα άλλωστε). Με την πρώτη ματιά τίποτα το ιδιαίτερο και όπως αποδείχτηκε με ελάχιστα να δεις. 2-3 τα αξιοθέατα με κορυφαίο το Arktikum. Μουσείο-πολυχώρος για τη ζωή βόρεια του Αρκτικού Κύκλου (Πολική ζώνη). Καταπληκτικό μουσείο και για τα εκθέματα αλλά κυρίως για τη σύγχρονη μουσειακή αντίληψη έκθεσής τους. Παρακολουθήσαμε και μια προβολή για το Πολικό Σέλας (Aurora Borealis) που πραγματικά σου έκοβε την ανάσα. Δυστυχώς δεν αξιωθήκαμε να το δούμε στην πραγματικότητα. Ήταν λίγο αργά σαν εποχή. Εμφανίζεται κυρίως το σκοτεινό χειμώνα. Μετά την επίσκεψή μας και την εκτόνωση της καταναλωτικής μας μανίας στο πωλητήριό του (ακριβούτσικο) βγήκαμε για βόλτα. Κάτσαμε για ένα κολατσιό και καφέ και μετά περπάτημα κατά μήκος του παγωμένου ποταμού. Αρκετά snowmobile στις όχθες και κάποιοι με αυτά να διασχίζουν κάθετα το ποτάμι, γλιστρώντας πάνω στον πάγο. Τους βλέπαμε και λέγαμε πώς «να τώρα θα σπάσει ο πάγος και θα πέσουν στο νερό». Και δεν το λέγαμε έτσι στο βρόντο. Σε πολλά σημεία ο πάγος είχε, έστω και λίγο λιώσει. Ευτυχώς δε γίναμε μάρτυρες κάποιου τέτοιου ατυχήματος. Η ώρα είχε πάει 10.30 το βράδυ και ο ουρανός είχε απλά ένα σκούρο μπλε χρώμα όταν περάσαμε πάνω από το δεύτερο αξιοθέατο της πόλης, τη μοντέρνα γέφυρα με τον ένα και μοναδικό πυλώνα σε σχήμα δύο κεριών που φέγγουν στο σκοτάδι.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για το δείπνο μας, όπου δοκιμάσαμε για πρώτη φορά τάρανδο. Τίποτα το ιδιαίτερο σαν κρέας. Καταπληκτική όμως η σάλτσα με βατόμουρα που συνόδευε τον πουρέ και φυσικά το φαΐ που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου (και οι υπόλοιποι το ίδιο). Πατάτες με τα φλούδια, χοντροκομμένες και τηγανισμένες σε βούτυρο. ΚΟΛΑΣΗ!! Πολύ καλή και η ντόπια μπύρα.
Δεν ξεχνούσαμε βέβαια ότι ήταν Μεγάλο Σάββατο για τους ντόπιους και κάποιοι από εμάς αποφασίσαμε να πάμε να παρακολουθήσουμε λίγο την αναστάσιμη λειτουργία στο τρίτο αξιοθέατο που δεν ήταν άλλο από τον πολύ μοντέρνο, αρχιτεκτονικά και κυρίως διακοσμητικά, καθεδρικό της πόλης. Ο ναός ήταν γεμάτος και όλοι κάθονταν και άκουγαν με πραγματική προσήλωση αυτά που ακούγονταν σε μια γλώσσα εντελώς ακατάληπτη από μας, από τους ιερείς και την ιέρεια (άλλο πράγμα η αίσθηση του να παρακολουθείς μια γυναίκα να ιερουργεί!!!). Η λειτουργία τέλειωσε και όλοι μετάλαβαν με απόλυτη σειρά. Εμείς βέβαια σκεφτόμασταν το τι γίνεται στην Ανάσταση σε εμάς και μας φαινόταν λίγο «ξενέρωτο» αλλά αυτό ήταν. Δεχόμαστε τις συνήθειες των άλλων χωρίς να τις κρίνουμε και μάλιστα αισθανθήκαμε πολύ τυχεροί που βρεθήκαμε σε αυτή τη διαφορετική ανάσταση. Με αυτή τη διαφορετική αίσθηση τέλειωσε η πρώτη μέρα μας στη Λαπωνία.
Περισσότερες φωτό εδώ http://www.travelstories.gr/photo/sh...at=2036&page=1
Ξημέρωσε η Κυριακή του Πάσχα των ντόπιων και ελάχιστα πράγματα το θύμιζαν. Στο ξενοδοχείο μια ψευτοδιακόσμηση με λίγα φτερά χήνας και κάποια βαμμένα αυγά. Για μας ήταν η αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας. Κυριακή των Βαΐων!.
Είναι μερικές φορές που η ζωή τα φέρνει έτσι και μας παίζει πολύ παράξενα παιχνίδια. Έτσι κι εκείνη τη μέρα. Μετά το πρωινό φύγαμε για να επισκεφθούμε το πιο πολυσύχναστο και εμπορικά σπουδαιότερο «αξιοθέατο» της περιοχής. Το χωριό του «Άη Βασίλη», του Santa Claus. Την ημέρα του Πάσχα εμείς είχαμε «ραντεβού» με το σύμβολο των Χριστουγέννων!! Αυτό κι αν είναι από τις αστείες συμπτώσεις της ζωής.
Έξι χμ βόρεια της πόλης του Rovaniemi οι Φιλανδοί έχουν στήσει μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση. Το «χωριό του Santa Claus». Διάλεξαν ένα μέρος πάνω στο δρόμο που πάει ακόμα βορειότερα και τέμνει κάθετα τον Πολικό Κύκλο. Όπου Πολικός Κύκλος είναι η νοητή γραμμή από την οποία και βορειότερα υπάρχει τουλάχιστον μια μέρα το χρόνο που ο ήλιος δεν εμφανίζεται καθόλου και μια που ο ήλιος δεν χάνεται καθόλου (διευκρινήσεις από σχετική πινακίδα στον χώρο). Μια γραμμή στο έδαφος είναι το όριο μεταξύ της εύκρατης και της πολικής ζώνης. Έτσι αν σταθείς με το ένα πόδι από τη μια και το άλλο από την άλλη «πατάς» σε δύο διαφορετικές ζώνες του πλανήτη. Για τις σκοτεινές μέρες του χειμώνα που το έδαφος είναι καλυμμένο με χιόνι η γραμμή αυτή είναι «εναέρια». Ένα καλώδιο με λαμπιόνια από ένα κτίριο σε ένα άλλο σηματοδοτεί το παραπάνω γεωγραφικό όριο. Αφού βγάλαμε τις σχετικές (και πάρα πολλές) φωτογραφίες μας πήγαμε να δούμε τον «άρχοντα» του τόπου. Τον Santa Claus αυτοπροσώπως!! Η εικόνα είναι πολύ γνωστή από τις τηλεοράσεις σε όλο τον κόσμο και δεν χρειάζεται περιγραφή. Μας μίλησε σε άψογα αγγλικά, μας καλωσόρισε και φωτογραφήθηκε μαζί μας καθισμένος στην ξύλινη καρέκλα του δίπλα στο τεράστιο τζάκι του. Αφού πήραμε τις φωτογραφίες τον αφήσαμε να πάει για διάλειμμα. Εξαφανίστηκε μέχρι να έρθει το επόμενο πούλμαν με επισκέπτες. Εμείς κάναμε πολλές βόλτες και ακόμα περισσότερα ψώνια. Για να πούμε και το σωστό ο χώρος είναι πολύ καλοφτιαγμένος. Το γνωστό ταχυδρομείο με τις κοπελιές που σφραγίζουν γράμματα και κάρτες που στέλνει ο κόσμος από εκεί, το γραφείο όπου σε μπαούλα χιλιάδες γράμματα παιδιών από όλο τον κόσμο σε δεκάδες γλώσσες εμπιστεύονται τα όνειρά τους στον αγαπημένο τους άγιο, πολλά μαγαζιά για ψώνια σε λίγο τσιμπημένες τιμές, καφέ, εστιατόρια κ.ά. Ακόμα αντίγραφα καλυβών των Σάμι, δηλ. των αυτοχθόνων ιθαγενών, των Λαπώνων (λευκοί και καμία σχέση με Εσκιμώους όπως λανθασμένα έχει περάσει στον κόσμο). Μέσα στις καλύβες άναβε φωτιά όπου υπήρχε ζεστός καφές, υπήρχαν τα χαρακτηριστικά καπέλα των Σάμι και τύμπανα με στολισμένο το δέρμα τους με τα ιερά τους σύμβολα που δεν είναι τίποτα άλλο από σημάδια σε σχήματα ζώων κ.λ.π και που έχουν βρεθεί και σε βραχογραφίες χιλιάδων χρόνων. Πίσω από την περιοχή που ήταν οι καλύβες νοίκιαζαν snowmobile ή έλκηθρα με τάρανδους ή χάσκις.
Η καταναλωτική μας μανία άρχισε να καταλαγιάζει όταν πια μεσημέριασε. Επιστρέφοντας στην πόλη δεν πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο αλλά πήγαμε να δούμε ένα πολύ παράξενο «αξιοθέατο». Λίγο έξω από την πόλη κάθε χρόνο μόλις αρχίσει το γερό κρύο φτιάχνουν ένα εστιατόριο από πάγο!!! Όλα από πάγο. Τοίχοι, τραπέζια, καρέκλες. Το σχήμα του κτηρίου το γνωστό μας σχήμα του ιγκλού. Όταν πήγαμε εμείς να το δούμε ήταν μισολιωμένο!!!! Ένα μεγάλο μέρος ήταν κιόλας πεσμένο αλλά μέσα φαίνονταν τραπέζια και καρέκλες σε «αποσύνθεση»! Εντυπωσιακό αλλά και θλιβερό θέαμα. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και οι άλλοι ανέβηκαν στα δωμάτια. Εγώ αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στην πόλη. Πήγα μέχρι το Μουσείο Τέχνης (που όμως είχε κλείσει) και τον σιδηροδρομικό σταθμό. Η πόλη με άψογη ρυμοτομία, αρκετές μικρές και μεγαλύτερες πλατείες που τις κοσμούν μοντέρνες γλυπτές συνθέσεις, μερικές πολύ εντυπωσιακές. Πέρασα και από το γήπεδο της ομάδας του Rovaniemi, στο οποίο λίγο καιρό πριν είχε παίξει ο Παναθηναϊκός. Η Φινλανδία είναι μια χώρα που λόγω των καιρικών συνθηκών έχει προσανατολίσει τις δραστηριότητές της στους εσωτερικούς χώρους. Γι αυτό και το ποδόσφαιρο, άθλημα της αλάνας και των ανοικτών χώρων, δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον σε αυτή τη χώρα. Το συγκεκριμένο λοιπόν γήπεδο μου θύμισε γήπεδα σε κάποια από τα χωριά μας. Μάλιστα μερικά από αυτά είναι πολύ καλύτερα από αυτό. Γύρισα στο ξενοδοχείο. Εν τω μεταξύ είχαν κατέβει και οι υπόλοιποι και πήγαμε πρώτα για καφέ σε ένα καφέ δίπλα στο ποτάμι και μετά βόλτα κατά μήκος της όχθης του. Αργά το απόγευμα και αφού είχαμε κλείσει τηλεφωνικά πήγαμε να τελειώσουμε την τελευταία μέρα μας στο Rovaniemi με φαΐ και χορό σε ένα μαγαζί στην απέναντι όχθη του ποταμού. Είχε αρκετούς ντόπιους που όμως οι περισσότεροι μόνοι τους στέκονταν με ένα ποτήρι μπύρα, χόρευαν και τραγουδούσαν καραόκε. Ζητήσαμε να βάλουμε μια κασέτα να χορέψουμε και αφού μας το επέτρεψαν (με δυσκολία θα έλεγα) τα παιδιά πρώτα, εμείς μετά και στο τέλος όλο το μαγαζί (Ελληνο-Φιλανδική φιλία!!!!) χορέψαμε ελληνικούς χορούς. Οι Φιλανδοί ήθελαν κι άλλο αλλά σεβαστήκαμε την επιθυμία του μαγαζιού και μετά από 4-5 χορούς σταματήσαμε. Εδώ να πω ότι οι Φιλανδοί αγαπούν την Ελλάδα. Από ότι μάθαμε η χώρα μας είναι ο πρώτος προορισμός των Φιλανδών στα ταξίδια στο εξωτερικό. Το διαπιστώσαμε κι εμείς αρκετές φορές συναντώντας κάθε τόσο ντόπιους που έχουν επισκεφθεί τη χώρα μας. Στις 11.00 ευγενικά αλλά αποφασιστικά μας έδιωξαν γιατί απαγορεύεται σε αυτή τη χώρα να υπάρχουν παιδιά σε χώρους που καταναλώνεται αλκοόλ, μετά τις 11.00 το βράδυ. Γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο και παρ’όλο που ήταν σχεδόν μεσάνυχτα, η νύχτα που δεν ήταν τελείως νύχτα, ήταν γλυκιά με θερμοκρασία γύρω στους 15 βαθμούς.
Περισσότερες φωτό εδώ http://www.travelstories.gr/photo/sh...at=2036&page=1
Το πρωί μετά το πρωινό φορτώσαμε στο πούλμαν και αφού πήγαμε μέχρι τον καθεδρικό για μια μικρή επίσκεψη, χωρίς κόσμο αυτή τη φορά, γύρω στις 12.00 ξεκινήσαμε για ακόμα πιο βόρεια. Το τοπίο συνεχίζει να είναι επίπεδο με ατέλειωτα δάση αιθαλών κωνοφόρων αλλά και γυμνών από φύλλωμα σημύδων των χαρακτηριστικών αυτών δέντρων του βορρά με τον σχεδόν λευκό κορμό. Η τούνδρα του βορρά σε όλο της το μεγαλείο. Και φυσικά να μην ξεχνιόμαστε, λίμνες. Πολλές λίμνες!! Κατά μήκος του δρόμου πότε πότε στη άκρη δυο τρία γραμματοκιβώτια. Ανήκουν σε σπίτια που δεν φαίνονται, μερικά σε χιλιόμετρα απόσταση από τον δρόμο. Χαρακτηριστική και αυτή η εικόνα στη Φιλανδία. Κάτι που βλέπαμε και δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε ήταν ότι όσο ανεβαίναμε, ενώ ο πάγος συνέχιζε να κυριαρχεί, το χιόνι γινόταν όλο και λιγότερο.
Κάναμε μια στάση μιας ώρας σε ένα από τα μεγαλύτερα (ίσως το μεγαλύτερο) χιονοδρομικά κέντρα στη Saariselka. Κάτι να τσιμπήσουμε, να πιούμε ένα καφέ και να κάνουμε άλλη μια φορά πολλά χαζοψώνια.. Μια ματιά στο χιονοδρομικό κέντρο μας έκανε να «μειδιάσουμε». Οι πίστες όχι πάνω από 200 μ. μήκος σε υψώματα που δεν ξεπερνούσαν σε ύψος τα 150 μ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Φιλανδοί δεν διακρίνονται για επιδόσεις σε καταβάσεις ενώ έχουν πολύ ψηλές σε μεγάλες διασχίσεις (cross country). Όλοι σχεδόν μετακινούνται τον χειμώνα με σκι. Εύκολη υπόθεση σε μια επίπεδη και με πολύ χιόνι χώρα.
Φύγαμε από τη Saariselka και λίγη ώρα μετά, έχοντας διανύσει κάτι λιγότερο από 300 χμ. φτάσαμε στον προορισμό μας. Ivalo, η πόλη των χρυσοθήρων. Ήταν περίπου 5 το απόγευμα. Κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Εκεί μας περίμενε ο Rodney, ο καθηγητής που γνωρίζαμε κιόλας από την επίσκεψή του στην Αθήνα και μια ομάδα μαθητών. Αγκαλιές και φιλιά με τον Rodney, μουδιασμένες οι πρώτες επαφές μεταξύ των παιδιών. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στα δωμάτια και κατεβήκαμε για την πρώτη γνωριμία με την μικρή αυτή πόλη του βορρά (περίπου 5000 κάτοικοι). Τα παιδιά πήγαν βόλτα με τους Φιλανδούς μαθητές και εμείς με τον Rodney. Περάσαμε από το (κλειστό) κτίριο του Γυμνασίου και του Λυκείου. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η είσοδος στο αντιπυρηνικό καταφύγιο που υπάρχει στη αυλή του σχολείου!! Μάλλον κατάλοιπο της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Κάτσαμε για ένα καφέ και γυρίσαμε για δείπνο. Στη συνέχεια τα παιδιά που είχαν πια ξεθαρρέψει έκοψαν τούρτα σε ένα μαθητή μας που είχε γενέθλια και εμείς βγήκαμε στην πίσω μεριά του ξενοδοχείου. Εκεί περνά το ποτάμι που διασχίζει την πόλη, παγωμένο τελείως. Κάτσαμε στο παγκάκι και απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα (περασμένες 9). Φυσικά το σκοτάδι έγινε σχετικά πυκνό γύρω στα μεσάνυχτα και άρχισε να ξημερώνει γύρω στις 3. Άλλος κόσμος!!
Η άλλη μέρα ήταν αφιερωμένη στο σχολείο. Επίσκεψη, ξενάγηση από τους μαθητές, παρακολούθηση μαθημάτων, συζητήσεις με τους καθηγητές, καφέδες, φαΐ και το αποκορύφωμα συγκέντρωση στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ όπου μιλήσαμε, μοιράσαμε δώρα και παρουσιάσαμε ελληνικούς χορούς, παρασύροντας και τους Φιλανδούς που έκαναν φιλότιμες προσπάθειες αλλά δεν… Αν και κάποιοι ήταν καλύτεροι από μερικούς δικούς μας!!!!
Το σχολείο σχόλασε και εμείς γυρίσαμε στο ξενοδοχείο αφού κάναμε μια μικρή επίσκεψη σε μια ορθόδοξη εκκλησία. Το απόγευμα τα παιδιά είχαν οργανώσει ένα αγώνα floorball. Είναι ένα παιγνίδι σαν το χόκεϊ αλλά στο παρκέ. Χωρίστηκαν σε δύο μικτές ομάδες και έπαιξαν. Τα δικά μας παιδιά παρά το ότι το έβλεπαν για πρώτη φορά καλά τα κατάφεραν
Πήγαμε και μια βόλτα μέχρι τη γέφυρα και είδαμε τα διάφορα μνημεία που έχουν όλα τους θέμα τους χρυσοθήρες. Η πόλη τελείως αδιάφορη. Εν τω μεταξύ άρχισε να φυσάει από τα βόρεια και η θερμοκρασία να πέφτει με πολύ γρήγορο ρυθμό. Προβλεπόταν άγριο κρύο για την επομένη.
Περισσότερες φωτό εδώ http://www.travelstories.gr/photo/sh...at=2036&page=1
Τη νύχτα η θερμοκρασία έπεσε πολύ. Το πρωί το θερμόμετρο έξω από το παράθυρό μου έδειχνε 16 βαθμούς κάτω από το μηδέν!! Μέχρι εκείνη τη μέρα ο καιρός δεν μας είχε κάνει νάζια. Βγάλαμε από τη βαλίτσα τα πιο χοντρά ρούχα. Να μην πάει χαμένο και το κουβάλημα από την άλλη άκρη του κόσμου!!
Το σημερινό ταξίδι θα μας έφερνε ακόμα πιο βόρεια. Περίπου 40 χμ βόρεια του Ivalo και περίπου 200 πριν φτάσουμε στο Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό είναι το Inari, στην όχθη της ομώνυμης λίμνης, της μεγαλύτερης της Φιλανδίας. Μικρή πόλη στην άκρη του Θεού!! Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την εκτροφή ταράνδων. Είναι ίσως η μεγαλύτερη κοινότητα Sami στη Φιλανδία. Το έδαφος όσο πηγαίναμε γινόταν σχετικά λοφώδες και γι αυτό πιο ενδιαφέρον. Ακόμα και οι λίμνες φαίνονταν και χάνονταν στις στροφές του δρόμου. Φτάσαμε στην πόλη και την προσπεράσαμε για άλλα 10 χμ περίπου. Το ραντεβού μας ήταν σε μια φάρμα ταράνδων (http://www.reindeerfarm.fi/) . Ο ιδιοκτήτης της μας περίμενε και μας υποδέχτηκε φορώντας την παραδοσιακή στολή των Sami με τα χρώματα που εμφανίζονται και στη σημαία τους. Μπλε, κόκκινο, κίτρινο και πράσινο. Φορώντας το ιδιόμορφο καπέλο των Λαπώνων, χαμογελαστός παρέα με μια κυρία η οποία θα έκανε την διερμηνέα. Υπάρχουν τρεις φυλές Sami. Κάθε μια μιλάει τη δική της γλώσσα, που δεν μοιάζει με των άλλων και συνεννοούνται μεταξύ τους μόνο στα Φιλανδικά, που δεν έχουν καμιά σχέση με τις άλλες. Η κυρία που θα μας βοηθούσε θα μετέφραζε από τα Φιλανδικά στα Αγγλικά. Να σημειώσουμε ότι το επίπεδο της γνώσης των Αγγλικών στη Φιλανδία είναι πάρα πολύ ψηλό. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όλοι μιλάνε αγγλικά.
Κατεβήκαμε από το ζεστό μας πούλμαν και νοιώσαμε τι θα πει πολικό κρύο! Τι κρύο ήταν αυτό! Και ήταν η καρδιά της άνοιξης! Κούμπωμα των μπουφάν μέχρι απάνω, σκουφιά, κασκόλ και γάντια και φύγαμε για τους τάρανδους. Περπατήσαμε κάτι λιγότερο από 500 μέτρα και τους είδαμε. Ο ιδιοκτήτης τους μας είπε μερικά πράγματα και μετά άρχισε να τα ταΐζει. Παίρνανε την τροφή από το χέρι του και πολλές φορές τα πιο ανυπόμονα και μέσα από το σακούλι που είχε περασμένο στον ώμο του. Δοκιμάσαμε κι εμείς αφού ξεθαρρέψαμε. Είχε πολύ πλάκα. Τελικά είναι αρκετά μεγάλα ζώα που μοιάζουν πιο πολύ με μικρά μοσχαράκια. Φυσικά οι μηχανές πήραν φωτιά. Ευτυχώς οι μπαταρίες τους δεν μπλόκαραν από το κρύο. Σε λίγο ακολουθώντας τον οικοδεσπότη μας επιστρέψαμε προς τον χώρο όπου είχαμε αφήσει το πούλμαν. Όλη η φάρμα που αποτελείται και από αρκετά κτίσματα, όλα από ξύλο βρίσκεται στη όχθη της λίμνης που ήταν παγωμένοι. Οι πιο θαρραλέοι από τους μεγάλους κατέβηκαν και περπάτησαν πάνω στον πάγο, άκρη-άκρη. Εκεί που πήγαμε είναι και τα περισσότερα κτίρια. Εκεί μας έδειξε πως πετάνε το λάσο και πιάνουν τα ζώα. Δοκιμάσαμε κι εμείς όλοι με τη σειρά και καταφέραμε….να ζεσταθούμε λίγο από τα πολλά γέλια! Αν ήταν και οι τάρανδοι εκεί θα γέλαγαν κι αυτοί μαζί μας. Εμείς πάντως το ευχαριστηθήκαμε.
Αφού γελάσαμε με την παταγώδη αποτυχία μας (μόνο ένας μαθητής κατάφερε να πιάσει …….μια συμμαθήτριά του!! Πάντως το πράγμα δεν είχε συνέχεια.) πήγαμε για τα περαιτέρω. Στο κέντρο μιας κωνικού σχήματος καλύβας όλης από ξύλο και στρωμένης με πέτρα και χοντρούς ξύλινους κορμούς χωμένους κάθετα στο χώμα, έκαιγε μια μεγάλη φωτιά. Γύρω γύρω πάγκοι στρωμένοι με δέρματα και μεγάλα τραπέζια για τους επισκέπτες. Μια γλυκιά θαλπωρή μας έκανε να χαλαρώσουμε και να βγάλουμε τα «περιττά» ρούχα. Πάνω στη φωτιά υπήρχαν μεγάλες μεταλλικές κανάτες με καφέ, τσάϊ ή ζεστό χυμό από φρούτα του δάσους. Φυσικά τα δοκιμάσαμε όλα, φάγαμε και τα υπέροχα μεγάλα μπισκότα και μετά ήρθε το πιο ωραίο. Μέσα στην καλύβα ήταν η γυναίκα του οικοδεσπότη μας. Αυτή ανήκει σε άλλη φυλή από τον άντρα της και αυτό φαινόταν στην παραδοσιακή στολή που επίσης φόραγε. Αυτή με τον άντρα της και με τη βοήθεια της άλλης κυρίας μας σέρβιραν. Μετά αυτή και ο άντρας της πήρανε δύο τύμπανα, σαν μεγάλα ντέφια και άρχισαν να παίζουν και να τραγουδούν στις γλώσσες τους. Κυρίως η κυρία που είχε και πολύ ωραία φωνή. Η ατμόσφαιρα ήταν μοναδική! Μυσταγωγία! Από τις πιο όμορφες στιγμές του ταξιδιού μας. Οι στιγμές που είναι το κάτι άλλο από τα συνηθισμένα και κάνουν ένα ταξίδι αξέχαστο.
Αφού είπαν 4-5 τραγούδια η κυρία σε άπταιστα αγγλικά μας ζήτησε να τη συνοδεύσουμε στο τραγούδι. Κοιτάγαμε ο ένας τον άλλο με απορία. Τι θα τραγουδάγαμε εμείς σε μια καλύβα Sami, στην άλλη άκρη του κόσμου; Και άρχισε η κυρία. Τι άλλο; Θεοδωράκης, «Ο καϋμός». Τι να πεις εκεί πια. Τα είχαμε χάσει. Φυσικά τραγουδήσαμε και το ευχαριστηθήκαμε όσο δεν γινόταν. Αυτές είναι στιγμές, όπου οι συναντήσεις των ανθρώπων έχουν ένα «μεγαλείο». Η κυρία είχε έρθει αρκετές φορές στην Ελλάδα και την αγαπούσε πολύ. Τόσο όμορφα τέλειωσε η επίσκεψή μας στο βορειότερο σημείο του ταξιδιού μας. Έτσι άρχισε η επιστροφή.
Ξανά στο πούλμαν και πίσω στο Inari, για το ραντεβού μας στο τοπικό Γυμνάσιο. Περίπου τα ίδια όπως και στο Ivalo στην αρχή. Συστάσεις, επίσκεψη στις τάξεις, φαΐ, καφές και κουβεντούλα. Σε μια αίθουσα τα παιδιά χόρεψαν ελληνικούς αλλά και διεθνείς χορούς (βλέπε γιάνκα) και μετά η έκπληξη. Ένας μαθητής που ανήκει στη φυλή των Sami σηκώθηκε να πει ένα τραγούδι από τα παραδοσιακά τους, γεμάτο λαρυγγισμούς. Στην αρχή καθυστερούσε να αρχίσει και εμείς νομίσαμε ότι ντρεπόταν. Αυτός όμως χρειαζόταν λίγη αυτοσυγκέντρωση. Μας ενημέρωσαν ότι είναι πολύ γνωστός τραγουδιστής Sami τραγουδιών στη χώρα του με πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση αλλά αισθάνεται λίγο άβολα να τραγουδάει χωρίς την παραδοσιακή του φορεσιά! Ένα πολύ παράξενο για τα αυτιά μας τραγούδι ξεχύθηκε από το παιδικό λαρύγγι και γέμισε την αίθουσα αφήνοντάς μας εμβρόντητους. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ!!! Αφού τελείωσε και δέχτηκε πολύ σεμνά τα χειροκροτήματά μας μια δικιά μας μαθήτρια σηκώθηκε και είπε ένα δικό μας.
Όλοι μαζί Έλληνες και Φιλανδοί κράταγαν με παλαμάκια το ρυθμό. Στο γραφείο των καθηγητών που πήγαμε για καφέ η καθηγήτρια της μουσικής έπαιξε για εμάς ένα κομμάτι στην τρομπέτα της. Πόσες άραγε μορφές μπορεί να πάρει η φιλοξενία!! Τα παιδιά έπαιξαν μεταξύ τους μπάσκετ και βόλεϊ και φυσικά φλέρταραν Άντε να παρηγορήσεις τόσους ερωτευμένους μετά!!!
Αφού είδαμε και πάθαμε να ξεκολλήσουμε, φύγαμε για το Μουσείο των Sami, γνωστό στην περιοχή με την επωνυμία SIIDA (http://www.siida.fi/) . Έξω από το μουσείο ένας πανέμορφος μικρούλης Λάπωνας με τα γούνινά του μας κοίταζε με απορία και όταν οι δικοί μας οι «βάρβαροι» όρμηξαν να παίξουν μαζί του, ο καημενούλης έβαλε τα κλάματα. Τον αφήσαμε να τον παρηγορήσει η γοητευτική μανούλα του και μπήκαμε στο Μουσείο. Χάρμα ειδέσθαι!! Λαογραφικό αλλά και φυσικής ιστορίας με τα εκθέματα φτιαγμένα με μοναδικό τρόπο. Οι τέσσερις τοίχοι, οι τέσσερις εποχές, με την βλάστησή τους, την πανίδα τους, το φως και τα χρώματα. Οι συνήθειες με άλλο μοναδικό τρόπο. Καθόσουν στο έλκηθρο που υποτίθεται ότι έσερναν χάσκις και μπροστά σου σε οθόνη ακριβώς οι εικόνες που θα είχες αν ήσουν έξω στο χιόνι πάνω στο έλκηθρο. Και άλλα πολλά. Είναι πραγματικά να απορεί κανείς με το τι έχουν φτιάξει αυτοί οι άνθρωποι σε μια τόσο μακρινή και απομονωμένη περιοχή. Έξω από το κυρίως κτίριο το Μουσείο συνεχιζόταν σαν Ανοικτό Μουσείο με παραδοσιακά κτίρια από όλες τις γύρω περιοχές της Βόρειας Λαπωνίας. Υπέροχα όλα. Μια ακόμα μικρή στάση μέσα στην πόλη για να αγοράσουμε διάφορα σουβενίρ (και κέρατα!!!) και γρήγορα για το Ivalo για τον αγώνα ποδοσφαίρου που είχαν κανονίσει τα παιδιά. Εμείς οι υπόλοιποι ελεύθεροι υπηρεσίας αράξαμε για ξεκούραση και χαλάρωση (που περιλάμβανε και σάουνα) μετά από την πιο όμορφη μέρα μας στη Λαπωνία. Λίγο πριν το δείπνο βγήκαμε για βόλτα και μπαίναμε σε κάθε ανοικτό μαγαζί που βρίσκαμε, όχι για να ψωνίσουμε αλλά για να ζεσταθούμε. Ήταν το μακρύτερο χρονικά χιλιόμετρο που έκανα βόλτα ποτέ μου. Γυρίσαμε , φάγαμε και αράξαμε μέχρι αργά. Τα παιδιά ειδικά δεν ξεκόλλαγαν. Όλοι σκέφτονταν τον αποχωρισμό της επομένης.
Αρκετές ώρες αφού είχε ξημερώσει η επομένη, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και αρχίσαμε να φορτώνουμε. Ήρθε ο Rodney με τη γυναίκα του και μια ομάδα μαθητών κουβαλώντας πολλά δώρα και πολύ συγκίνηση. Μας συνόδευσαν μέχρι το μικρό, γραφικό αεροδρόμιο για να μας αποχαιρετήσουν. Ήρθε το αεροπλάνο και σταμάτησε ακριβώς μπροστά στην έξοδο του κτιρίου. Ελικοφόρο της Finair. Πάνω που ήμασταν έτοιμοι να μπούμε μέσα σηκώθηκε ένας αέρας και έριχνε ένα χιόνι σαν πολύ μικρό χαλάζι. Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουγα το χιόνι. Το χιόνι έπεφτε πολύ πλάγια και σε «έδερνε». Μοναδική αίσθηση, σαν να ήθελε ο τόπος να μας αποχαιρετήσει κι αυτός με τον τρόπο του. Αγκαλιές φιλιά και πολλά πολλά δάκρυα από ερωτευμένους και μη και το μακρύ ταξίδι προς τον νότο ξεκίνησε. Και πάλι γνωριμία με Φιλανδούς που είχαν έρθει στην Ελλάδα, κουβεντούλα και χάζεμα της όμορφης θέας και σε λιγότερο από 2 ώρες φτάναμε Ελσίνκι. Αναμονή 3 ώρες και αναχώρηση με Lufthansa για Φρανκφούρτη. Εκεί μετά από 1.30 ώρα αναμονή αλλάξαμε αεροπλάνο και γύρω στη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα πατάγαμε πάτριον έδαφος. Λίγο πριν τις 3 το πρωί στο σχολείο αφού είχαμε παραδώσει σώα και αβλαβή τα παιδιά στις οικογένειές τους φύγαμε κι εμείς να πάμε στα σπίτια μας να ξεκουραστούμε. Άλλωστε ξημέρωνε Μεγάλη Παρασκευή και οι οικογένειές μας περίμεναν πως και πώς να γιορτάσουμε μαζί. Έτσι τέλειωσε το ταξίδι μας στη βόρεια άκρη της Ευρώπης.
Είναι αρχές του Απρίλη και τα κρύα του χειμώνα αποτελούν πια ανάμνηση. Η άνοιξη έχει μπει για τα καλά και τραβάμε ολοταχώς για το καλοκαίρι.
Κι όμως μια ομάδα ανθρώπων έχουμε καταληφθεί από τον πανικό του κρύου! Ψάχνουμε να αγοράσουμε φόρμες σκι, ισοθερμικά εσώρουχα, βαριές, ζεστές και αδιάβροχες μπότες, κασκόλ, σκουφιά, γάντια!!!
Όχι. Δεν είμαστε τρελοί! Είμαστε μια ομάδα καθηγητών και μαθητών από ένα Γυμνάσιο της Αθήνας που πρόκειται να ταξιδέψουμε στη Λαπωνία, στη βόρεια Φινλανδία, καλεσμένοι από το Γυμνάσιο του Ivalo, πόλη της περιοχής, στα μέσα του μήνα. Εκεί ο καιρός δεν παίζει. Εύκολα η θερμοκρασία μπορεί να αγγίξει τους 20° C κάτω από το μηδέν. Γι αυτό και πρέπει να οργανωθούμε κατάλληλα. Η αναχώρηση μας έχει ορισθεί για τις 17 του Απρίλη, ημέρα Πέμπτη, δύο μέρες πριν κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα. Τα πάντα κινούνται γύρω από αυτό το ταξίδι και την προετοιμασία του. Όσο πλησιάζει η μέρα της αναχώρησης, ο πυρετός των ετοιμασιών ανεβαίνει κατακόρυφα. Και φτάνει η Τετάρτη 16 Απριλίου. Ημέρα που στην Αθήνα έχουν έρθει οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την υπογραφή της ένταξης των 10 νέων μελών της. Στην Αθήνα επικρατεί ένας χαμός!
Από το πρακτορείο μας ενημέρωσαν ότι πιθανά να υπάρξει πρόβλημα με την πρόσβασή μας στο αεροδρόμιο και γι αυτό πρέπει να φύγουμε πολύ πρωί.
Είναι Πέμπτη 17 Απριλίου, 4.30 το πρωί. Η πτήση μας είναι στις 8.20 και έχουμε κανονίσει να μας πάρει το πούλμαν από το σχολείο αυτή την ώρα! Αγουροξυπνημένοι ή ξενύχτηδες φτάνουμε στο σχολείο όπου μας περιμένει το πούλμαν για το αεροδρόμιο. Φτάνουν και οι τελευταίοι ξενύχτηδες και μετά από πολλές αγκαλιές, φιλιά και δάκρυα αναχωρούμε για το αεροδρόμιο όπου φτάνουμε μισή ώρα μετά.
Τα περισσότερα γκισέ είναι κλειστά και γενικά επικρατεί ερημιά και ηρεμία. Λίγοι άνθρωποι, οι περισσότεροι υπάλληλοι του αεροδρομίου ή των αεροπορικών εταιριών.
Γύρω στις 6.00 άνοιξε το γκισέ μας, δίνουμε τις αποσκευές και περνάμε στις αναχωρήσεις. Και τότε ανακαλύψαμε ότι ξεχάσαμε να πάρουμε μια σημαία μαζί μας. Ρωτάμε σε όλα τα καταστήματα του αεροδρομίου αλλά τίποτα. Κρίμα!
Πάμε τόσο μακριά ουσιαστικά εκπροσωπώντας τη χώρα μας και ξεχάσαμε το βασικότερο. Τέλος πάντων. Δεν μπορεί να γίνει και τίποτα άλλο.
Στις 8.20 ακριβώς απογειωνόμαστε
Η τσιμεντούπολη με την κίνηση της κάτω από τα πόδια μας φαντάζει τόσο άσχημη χωρίς πράσινο καθόλου. Ευτυχώς πολύ σύντομα πετάμε πάνω από θάλασσες και στεριές και οι πόλεις μοιάζουν τόσο μικρές! Σε λίγο είμαστε έξω από την Ελλάδα ακολουθώντας βορειοδυτική κατεύθυνση.
Κάτω από τα πόδια μας χιονισμένα βουνά. Πρώτα η Πίνδος και μετά τα βουνά της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Να και η Αδριατική με τα πολλά νησιά των Δαλματικών ακτών της Κροατίας και ξανά η ηπειρωτική Ευρώπη. Αυτή τη φορά οι εικόνες ξεπερνάνε κάθε περιγραφή με την ομορφιά τους. Είμαστε πάνω από τις κάτασπρες Άλπεις. Ευτυχώς ο καιρός δεν μας χαλάει το χατίρι και η ορατότητα είναι θαυμάσια.
Ένας λαμπρός ήλιος μας συντροφεύει κάνοντας τα χιονισμένα βουνά να λάμπουνε
Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις τις λίμνες πάνω στα βουνά να γυαλίζουν κάτω από το εκτυφλωτικό φως του απριλιάτικου ήλιου και τις κορυφές που με το σχήμα τους δημιουργούν απαράμιλλης ομορφιάς φωτοσκιάσεις.
Σε δυόμισι ώρες φτάνουμε στο Μόναχο. Προσγειωνόμαστε και πάμε να βρούμε την έξοδο για την επόμενη πτήση μας προς το Ελσίνκι.
Μετά από μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά (με σαράντα λεπτά καθυστέρηση), φεύγουμε για το βορρά. Τα βουνά κάτω από τα πόδια μας έχουν δώσει τη θέση τους σε απέραντες καλλιεργημένες πεδιάδες κατάστικτες από μικρά χωριά και πόλεις. Η πτήση μας διήρκεσε τρεισήμισι ώρες. Αυτή τη φορά είδαμε ελάχιστα πράγματα γιατί στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού είχε συννεφιά. Μόνο όταν πλησιάζαμε και το αεροπλάνο άρχισε να κατεβαίνει μπορέσαμε να δούμε τη Βαλτική γεμάτη από πάγους! Θεέ μου που ήρθαμε;
Προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι έχοντας κάνει ένα εξαιρετικά άνετο ταξίδι
Το αεροδρόμιο είναι πολύ όμορφο. Ξύλινα γλυπτά παντού «ζεσταίνουν» το χώρο σε αυτή τη μακρινή και κρύα πόλη. Πήραμε τα πράγματά μας και βγήκαμε να συναντήσουμε τον ξεναγό μας και να μπούμε στο πούλμαν που μας περίμενε. Και όμως δεν έκανε πολύ κρύο. Λιγότερο από μια κρύα μέρα στην Αθήνα!
Για τους ντόπιους που είναι προτεστάντες είναι Μεγάλη Πέμπτη και οι επόμενες τέσσερις ημέρες είναι αργία. Αυτό ισχύει και για το σχολείο που μας έχει καλέσει και έτσι είχαμε κανονίσει το ταξίδι μας με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσουμε να επισκεφθούμε όσο γινόταν περισσότερα μέρη, όπως το Ταλίν, την πρωτεύουσα της Εσθονίας, και να πλουτίσουμε έτσι το ταξίδι μας, μέχρι να πάμε στο Ivalo.
Τακτοποιούμε τα πράγματά μας στο πούλμαν φεύγουμε για την πόλη και το λιμάνι της. Σύμφωνα με το πρόγραμμα θα φεύγαμε με το πλοίο για το Ταλίν, την πρωτεύουσα της Εσθονίας και θα γυρνάγαμε την άλλη μέρα στο Ελσίνκι. Είχαμε όμως περίπου μιάμιση ώρα μέχρι να φύγει το πλοίο και έτσι ξεκινήσαμε για μια πρώτη γνωριμία με την πρωτεύουσα της Φινλανδίας.
Η μέρα είναι συννεφιασμένη με σχετικό κρύο και το πούλμαν μας μπαίνει σιγά-σιγά στα προάστια του Ελσίνκι.
Η κίνηση στους δρόμους δεν είναι μεγάλη αλλά και η ίδια η πόλη φαίνεται ότι είναι μικρή για Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Ήρεμη, καθαρή, φτιαγμένη σε ανθρώπινα μέτρα και κυρίως χτισμένη μέσα στο πράσινο. Έχεις την εντύπωση ότι η πόλη είναι μέσα σε ένα δάσος κάτι που φαινόταν και από ψηλά όπως κατεβαίναμε με το αεροπλάνο.
Φτάνοντας στην θάλασσα τη βλέπουμε να είναι παγωμένη. Αλλού να πλέουν κομμάτια πάγου και αλλού, όπως στην ακτή Kaivopuisto, να καλύπτεται τελείως από συμπαγές στρώμα πάγου. Σε αυτά τα σημεία βλέπουμε για πρώτη φορά ψαράδες να κάθονται πάνω στον πάγο έχοντας ανοίξει τρύπα και ψαρεύοντας, μια εικόνα αρκετά συνηθισμένη σε όλη τη Φινλανδία.
Αφού περιπλανηθήκαμε για λίγο στην πόλη φτάσαμε στην πλατεία του κοινοβουλίου και του καθεδρικού ναού. Είχαμε λίγη ώρα για μια μικρή στάση και μερικές φωτογραφίες. Τα κυβερνητικά κτίρια γύρω είναι όλα με προσόψεις σε αρχαιοελληνικό ρυθμό όπως και οι τέσσερις πλευρές του καθεδρικού με τους πράσινους τρούλους του που βρίσκεται υπερυψωμένος πάνω από μια μεγάλη και φαρδιά σκάλα και είναι ορατός από όλη την πόλη. Πρόκειται για έργο του μεγάλου αρχιτέκτονα Carl Ludvig Engel.
Στο κέντρο της πλατείας βρίσκεται το άγαλμα του Ρώσου τσάρου Αλέξανδρου Α΄ που έδωσε αυτονομία στο ρώσικο δουκάτο της Φινλανδίας το 1809 κάνοντας το Ελσίνκι πρωτεύουσά του και θέτοντας με αυτό τον τρόπο τη βάση για διεκδίκηση ανεξαρτησίας, που θα πραγματοποιηθεί τελικά στις 6 Δεκεμβρίου του 1917, λίγο μετά την Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία.
Η πλατεία αυτή ονομάζεται Senate και είναι ουσιαστικά η πολιτική καρδιά της χώρας. Στην πλατεία εκείνη την ώρα ένα συνεργείο έστηνε ηχητικά πιθανά για κάποια εκδήλωση που σχετίζονταν με το Πάσχα. Μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες συνεχίσαμε μέσα από την πόλη. Φαρδιές λεωφόροι, πλατείες, όμορφα κτήρια όλων των ρυθμών και παντού πάρκα. Στη βόλτα μας αυτή περάσαμε και από τον εντυπωσιακό σιδηροδρομικό σταθμό και τον καθεδρικό ναό των ορθοδόξων Uspensky.
Η ώρα όμως περνούσε και εμείς έπρεπε να πάμε πια στο λιμάνι για να επιβιβαστούμε στο πλοίο μας, το κρουαζιερόπλοιο Romantika που θα μας έφερνε στην πρωτεύουσα της Εσθονίας Ταλίν και πάλι πίσω στο Ελσίνκι την επομένη
Φτάσαμε στο λιμάνι. Κόσμος πολύς στην ουρά μπροστά στα γκισέ για έλεγχο. Εκατοντάδες Φινλανδοί, οι περισσότεροι χωρίς αποσκευές, μόνο με ένα άδειο καροτσάκι. Είχαμε ακούσει το τι συμβαίνει στο πλοίο αυτό με τους Φινλανδούς να πίνουν μέχρι τελικής πτώσης αλλά τίποτα δεν μπορούσε να περιγράψει αυτό που είδαμε. Με το που μπαίνανε στο πλοίο άρχιζε το «μεγάλο μεθύσι». Όλοι, άντρες και γυναίκες, με ένα ποτό στο χέρι. Κυρίως μπύρες. Είτε στα μπαρ, είτε στην αίθουσα που χόρευε ο κόσμος την ώρα που κάποιος τραγουδούσε «καραόκι», είτε στους διαδρόμους, είτε στις καμπίνες, όλοι με ένα ποτό στο χέρι. Ποτό που δεν είχε τελειωμό. Το ένα μετά το άλλο. Έτσι πολύ σύντομα και μέχρι το πρωί ήταν όλοι μεθυσμένοι και κυριολεκτικά σέρνονταν. Ήταν μια πολύ θλιβερή εικόνα. Η χειρότερη εικόνα του ταξιδιού μας. Φυσικά εμείς δεν ταξιδεύαμε για να βλέπουμε τις επιδόσεις των Φινλανδών στο ποτό. Είχαμε τόσα άλλα να δούμε. Και αυτό που είχαμε να δούμε ήταν έξω. Μπαίνοντας πήγαμε στις καμπίνες μας, αφήσαμε τα πράγματά μας και με τις φωτογραφικές μηχανές και τις βιντεοκάμερες στο χέρι βγήκαμε να απολαύσουμε τον απόπλου ανάμεσα στα πολλά νησάκια του αρχιπελάγους που βρίσκεται μπροστά στο λιμάνι του Ελσίνκι. Πολλά μικρά και καταπράσινα νησάκια με τη θάλασσα γύρω τους γεμάτη με διάσπαρτα κομμάτια πάγου και το πλοίο να πλέει ανάμεσά τους. Όσο το πλοίο προχωρούσε ο πάγος πύκνωνε! Σε λίγο όλη η θάλασσα ήταν καλυμμένη με πάγο ο οποίος ήταν σπασμένος σε μεγάλα ή μικρά κομμάτια. Απίστευτο θέαμα! Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ. Ήξερα ότι η Βαλτική είναι η πιο «γλυκιά» θάλασσα του κόσμου λόγω των πολλών γλυκών νερών που πέφτουν σ' αυτήν και λόγω της μικρής εξάτμισης από το κρύο αλλά άλλο να ξέρεις κάτι θεωρητικά και άλλο να αντικρίζεις την πραγματικότητα.
Μια πραγματικότητα πέρα από κάθε φαντασία που έμελλε σε λίγο να μας χαρίσει ακόμα πιο απίστευτες εικόνες όταν ο ήλιος (γύρω στις 9.00) άρχισε να βασιλεύει βάφοντας τον ορίζοντα με υπέροχες αποχρώσεις του βιολετί και τον πάγο με ένα καταπληκτικό βαθύ γαλάζιο χρώμα που δύσκολα βλέπεις αλλού. Θεωρώ τον εαυτό μου απίστευτα τυχερό που τα μάτια μου έχουν «αγγίξει» αυτή την ομορφιά.
Είχε πια νυχτώσει για τα καλά όταν μπήκαμε μέσα και πήγαμε πρώτα να τσιμπήσουμε κάτι και μετά στο μπαρ για μια μπύρα. Τρεις ώρες μετά τον απόπλου μας φάνηκε φωτισμένο το λιμάνι του Ταλίν. Το πλοίο αργά έπιασε λιμάνι και έδεσε. Κάποιοι άρχισαν να κατεβαίνουν. Εμείς θα διανυχτερεύαμε στο πλοίο γιατί το τελωνείο έκλεινε και έτσι δεν μπορούσαμε να κατέβουμε και να προλαβαίναμε να γυρίσουμε. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα πήγαμε στις καμπίνες μας για ύπνο. Έναν ύπνο ανήσυχο από τις φωνές των μεθυσμένων και τα σπασίματα των ποτηριών και των μπουκαλιών. Η κούραση όμως της ημέρας ήταν τέτοια που αναγκαστικά κοιμηθήκαμε κάποιες ώρες για να μπορέσουμε να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας.
Σχετικές φωτο στην Gallery
Αναδημοσίευση από:http://www.fotoartmagazine.gr/travel/europe/finland1/index.htm
Πρωί-πρωί το πούλμαν μας πήρε από το λιμάνι για μια επίσκεψη στην πρωτεύουσα της Εσθονίας, το πανέμορφο Ταλίν (Tallinn). Η μέρα ήταν κρύα και μουντή. Έτσι και οι εικόνες ήταν, τουλάχιστον στην αρχή, μουντές. Σε αυτό βοηθούσε και η ομίχλη που έκανε τα πράγματα να φαίνονται θολά.
Παρ' όλα αυτά τίποτα δεν εμπόδισε να δούμε και να θαυμάσουμε τα όμορφα, ξύλινα σπίτια με τους κήπους στα προάστια. Μπαίνουμε σε μιαν όμορφη πόλη με πλατιούς και ήσυχους δρόμους, με λίγα αυτοκίνητα και την κυρίαρχη παρουσία σ' αυτούς των γαλάζιων τραμ.
Η πρώτη στάση ήταν σε ένα πάρκο με μια παγωμένη λιμνούλα. Στο κέντρο της ένα «νησάκι» με ένα όμορφο «περίπτερο». Μια κρύα ανάσα, φωτογραφίες και μπρος για την επόμενη στάση, τον χώρο του μουσικού φεστιβάλ που υπήρξε και το κέντρο διαμαρτυρίας κατά του Σοβιετικού καθεστώτος και υπέρ της ανεξαρτησίας της Εσθονίας το 1988.
Στη συνέχεια το πούλμαν μας άφησε στους πρόποδες του λόφου Toompea , την ακρόπολη της παλιάς πόλης. Τόπος διαμονής των αρχόντων κάποτε με το κοινοβούλιο της χώρας σήμερα και τον ορθόδοξο ναό Alexander Nevsky ακριβώς απέναντι. Μετά από μια σύντομη επίσκεψη στο ναό ξεκινάμε την εξερεύνηση της παλιάς πόλης. Πλακόστρωτα δρομάκια δημιουργούν ένα πολύπλοκο δίκτυο που σε βγάζει πότε σε μια μικρή πλατεία, πότε σε ένα ναό και τέλος στο ψηλότερο σημείο από όπου η θέα προς την κάτω πόλη είναι μοναδική. Η ομίχλη κάνει τις εικόνες ονειρικές.
Δύο δρόμοι οδηγούν από την Toompea στην κάτω πόλη. Ο μακρύτερος, γνωστός σαν «μακρύ πόδι» και ο πιο σύντομος, Γνωστός σαν «κοντό πόδι». Αυτόν και πήραμε για να κατέβουμε. Μια ισχυρή πύλη με μια θεόρατη σιδερόφραχτη πόρτα αποτελεί την αρχή του. Μετά τα σκαλάκια πλακόστρωτο με καφέ και εστιατόρια και όμορφα μεσαιωνικά κτίρια. Πριν φτάσουμε στην πλατεία της κάτω πόλης μια μικρή στάση ήταν απαραίτητη κυρίως για ένα ζεστό ρόφημα. Το κρύο ήταν πολύ τσουχτερό. Μπήκαμε σε ένα καφέ, τα παιδιά πήραν ζεστή σοκολάτα και εμείς ένα μοναδικό ζεστό κρασί με μπαχαρικά, ότι έπρεπε για να ανεβάσει τη θερμοκρασία και τη διάθεσή μας για συνέχεια. Σ' αυτό βοήθησε και το πολύ όμορφο περιβάλλον του καφέ. Αφού πήραμε τις απαραίτητες δυνάμεις βγήκαμε να συνεχίσουμε προς το κέντρο, την τεράστια πλατεία του Δημαρχείου. Μια μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία με μεσαιωνικά κτίρια γύρω – γύρω. Ανάμεσά τους και το παλαιότερο φαρμακείο της Β. Ευρώπης που λειτουργεί από το 1422!!! Στο κέντρο της πλατείας το πανέμορφο, λιτό, μεσαιωνικό κτίριο του Δημαρχείου, δεσπόζει με την παρουσία του από τον 15 ο αιώνα. Στην κορυφή του ο ανεμοδείκτης είναι μια ανθρώπινη φιγούρα, ο γερό Τόμας ( Vana Toomas ) από το 1530. Πολλά από τα κτίρια στην πλατεία και τα γύρω πλακόστρωτα στενά στέγαζαν κάποτε αποθήκες και καταστήματα διαφόρων προϊόντων και σήμερα κατοικίες, ξενοδοχεία, μπαρ και εστιατόρια με την κατάλληλη διακόσμηση που δημιουργεί ατμόσφαιρα Μεσαίωνα.
Περπατήσαμε περίπου δύο ώρες στα πλακόστρωτα στενάκια, στην αγορά με τα μάλλινα που βρίσκεται στη βάση του τείχους της παλιάς πόλης και κάναμε τα ψώνια μας. Αφού ήπιαμε ένα καφέ ετοιμαστήκαμε να φύγουμε και να αφήσουμε πίσω μας μιαν από τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης για να επιστρέψουμε στο Ελσίνκι. Μια υπόσχεση στον εαυτό μας για επιστροφή κάποια μέρα μας έκανε πολλές φορές να γυρίσουμε το κεφάλι προς τα πίσω για μια τελευταία ματιά. Δίπλα σε μια από τις πύλες του κάστρου που έχουν απομείνει βρίσκεται ο πύργος των κανονιών με το όνομα «ΧοντροΜαργαρίτα» ( Paks Margareeta ). Εκεί σταθήκαμε για την τελευταία φωτογραφία από το Ταλίν Φτάσαμε στο Romantika , το πλοίο μας και αφού περάσαμε τον έλεγχο των διαβατηρίων επιβιβαστήκαμε για τη Φινλανδία.
Γεια σου Εσθονία! Εις το επανειδείν!!
Σχετικές φωτο στην Gallery
Αναδημοσίευση από: http://www.fotoartmagazine.gr/travel/europe/finland2/index.htm
Το ταξίδι ήταν ήσυχο και 3 ώρες αργότερα φτάσαμε στο λιμάνι του Ελσίνκι και με το πούλμαν ξεκινήσαμε την επίσκεψη της πόλης
Πρώτα σταματήσαμε στην Ορθόδοξη εκκλησία Uspenski. Περίπου το 6% των Φινλανδών είναι ορθόδοξοι (με την Ρώσικη εκδοχή του δόγματος). Οι υπόλοιποι είναι κυρίως Προτεστάντες.
Ήταν Μεγάλη Παρασκευή για Καθολικούς και Προτεστάντες. Προκειμένου όμως να μην διαταραχτεί η ζωή της κοινωνίας και οι Ορθόδοξοι ακολουθούν το εορτολόγιο των υπολοίπων. Έτσι πήγαμε στο Ναό να προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο. Με εξαίρεση ότι ο Επιτάφιος ήταν χωρίς κουβούκλιο, όλα θύμιζαν Ελλάδα. Ιερείς και πιστοί έψαλαν εγκώμια στον νεκρό Ιησού και το Βυζαντινό τυπικό ήταν παντού.
Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε τον σκαμμένο μέσα στο βράχο Ναό Temppeliaukio αλλά εδώ ήμασταν άτυχοι. Ένας σύλλογος έκανε λειτουργία και δεν μπορούσαμε να μπούμε (!!!). Συνεχίσαμε στην παραλία Kaivopuiston, στο λιμάνι με τα παγοθραυστικά και τέλος στο πάρκο με το εντυπωσιακό μνημείο για τον εθνικό συνθέτη της Φινλανδίας, τον Γιαν Σιμπέλιους.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και έτσι πήγαμε να τακτοποιηθούμε στο ξενοδοχείο και να ετοιμαστούμε για βραδινή βόλτα. Στο ξενοδοχείο ήρθε να μας δει μια καθηγήτρια με την οποία επικοινωνούσαμε καιρό. Ήρθε από απόσταση περίπου 150 χιλιομέτρων!
Ετοιμαστήκαμε και με τα πόδια ξεκινήσαμε τη βόλτα μας προς το κέντρο. Το κρύο τώρα που ο ήλιος έδυσε ήταν πολύ τσουχτερό αλλά όλα ήταν όμορφα. Ακολουθήσαμε την κεντρική λεωφόρο Mannerheimintie και συναντήσαμε πρώτα στα αριστερά μας το μέγαρο συναυλιών Finlandia Hall, απέναντι και λίγο παρακάτω το εντυπωσιακό Εθνικό μουσείο, στη συνέχεια το κοινοβούλιο και πάλι αριστερά μας το εξαιρετικά εντυπωσιακό μοντέρνο κτήριο Kiasma (Μουσείο σύγχρονης τέχνης και εφαρμοσμένων τεχνών). Ιδιαίτερα εντυπωσιακός ήταν ο τρόπος που φωτίζεται ο έφιππος ανδριάντας που βρίσκεται μπροστά του και πέφτει η σκιά του πάνω στο κτήριο. Σε λίγο φτάσαμε στον μοναδικό σιδηροδρομικό σταθμό, ένα οικοδόμημα σε αρχιτεκτονική αρτ νουβώ με τα τεράστια αγάλματα στην είσοδό του. Γύρω του απλώνεται το εμπορικό και οικονομικό κέντρο της πόλης. Η ώρα είχε προχωρήσει και κάτσαμε για φαΐ. Ο πανταχού παρών «γύρος»! Άλλος ένας Φινλανδός φίλος ήρθε να μας δει. Η αίσθηση του να συναντάς φίλους σε μια ξένη χώρα και μάλιστα φίλους που μόνο από επικοινωνία εκ του μακρόθεν αλλά τους συναντάς για πρώτη φορά, είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Είναι ίσως ότι ομορφότερο μπορεί να συμβεί στο ταξίδι σου.
Αρκετά κουρασμένοι μετά από μια μέρα με ένα σωρό εμπειρίες σε δύο Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο.
Το επόμενο πρωινό ήταν ηλιόλουστο και αρκετά ζεστό. Μετά το πρωινό πήραμε τα πράγματά μας για να αναχωρήσουμε. Πριν από την πτήση μας για τη Λαπωνία, το πρόγραμμά μας προέβλεπε επίσκεψη στο Porvoo, μια μικρή πόλη περίπου 50 χιλιόμετρα ανατολικά του Ελσίνκι. Το Porvoo είναι από τα λίγα μέρη της Φινλανδίας που δεν κατέστρεψαν οι Γερμανοί στη διάρκεια του Β΄ παγκόσμιου πολέμου. Σήμερα πολλοί καλλιτέχνες έχουν διαλέξει να εγκατασταθούν και να δημιουργήσουν εκεί. Είναι μια μικρή, γραφική πόλη στις όχθες ενός μικρού ποταμού. Όταν φτάσαμε είδαμε το ποτάμι παγωμένο. Ένα ιστιοφόρο και οι βάρκες στο ποτάμι κολλημένα στον πάγο περίμεναν τον ανοιξιάτικο ήλιο να λιώσει τον πάγο για να μπορέσουν να βγουν από τη χειμωνιάτικη ακινησία τους. Κατά μήκος της όχθης είναι αραδιασμένα μικρά βαθυκόκκινα ξύλινα σπίτια με μαύρες στέγες, παλιές αποθήκες που δίνουν τον βασικό χαρακτήρα της πόλης Από την όχθη του ποταμού ξεκινούν λιθόστρωτα δρομάκια με μικρά ξύλινα πολύχρωμα σπίτια δεξιά και αριστερά και δημιουργούν ένα δίκτυο με σπίτια, μικρά καταστήματα, καφέ και εστιατόρια. Ήταν Μεγάλο Σάββατο για τους Φινλανδούς και όλα τα καταστήματα ήταν στολισμένα Πασχαλινά με αυγά και χρωματιστά πούπουλα χήνας.
Κάναμε τις βόλτες μας, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, ήπιαμε ένα καφέ και ξανά στο δρόμο για το αεροδρόμιο αυτή τη φορά
Έτοιμοι για τη μοναδική Λαπωνία. Τον βορρά της Ευρώπης. Τη χώρα των ταράνδων, του Πολικού Σέλαος, των Σάμι (Λάπωνες) και του γλυκού γεράκου με την κόκκινη στολή και το έλκηθρο, του Σάντα Κλάους. Καλή μας πτήση!
Φωτό: Οι 5 πρώτες Ελσίνκι (Ορθόδοξη εκκλησία Uspenski, Μνημείο & πορτρέτο Sibelius, Kiasma, Σιδηροδρομικός σταθμός) και οι άλλες 4 από το Porvoo (η τελευταία πασχαλινή διακόσμηση)
Άλλες φωτό στην Gallery
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Ελσίνκι για την πτήση μας προς τη Λαπωνία. Κάναμε check in και πήγαμε στην πύλη επιβίβασης. Θέλαμε ακόμα πάνω από μισή ώρα για να αρχίσει. Βρήκαμε όμως τον τρόπο να περάσει αυτός ο χρόνος ευχάριστα. Υπήρχαν κάποια «πατίνια» για το προσωπικό. Τι ήταν να τα δούμε; Τα παιδιά αρχίσανε και ακολουθήσαμε και οι μεγάλοι. Με λίγα λόγια τα παιδιά στον κόσμο τους και εμείς στην κοσμάρα μας θυμηθήκαμε τα παιδικά μας και τα πατίνια που φτιάχναμε μόνοι. Πειράγματα, γέλια και πολλές φωτογραφίες, απόδειξη της «τρέλας» μας.
Πέρασε η ώρα και μπήκαμε στο Μπόινγκ της Finnair. Το ταξίδι λίγο παραπάνω από μία ώρα μέχρι την πρωτεύουσα της Λαπωνίας, το Rovaniemi. Το θέαμα από το αεροπλάνο καταπληκτικό. Κάτω από τα πόδια μας ατέλειωτα δάση και χιλιάδες (κυριολεκτικά) παγωμένες λίμνες να γυαλίζουν από τον εκτυφλωτικό ήλιο. Σύμφωνα με τον μικρό τουριστικό οδηγό που είχαμε (στα Ελληνικά παρακαλώ), έκδοσης του Φινλανδικού Οργανισμού Τουρισμού, η «χώρα των χιλίων λιμνών» αριθμεί 180.000 (!!!) λίμνες. Αν λάβει κανείς υπ’όψη του ότι πρόκειται για ένα απέραντο δάσος, τελικά όπου δεν έχει δέντρα υπάρχει νερό. Κύρια λίμνη! Έτσι ξεχωρίζουν τις λίμνες το χειμώνα όταν όλα είναι κάτασπρα, καλυμμένα από χιόνι.
Το σύντομο ταξίδι έφτασε στο τέλος του και κατεβήκαμε στο πολύ χαριτωμένο αεροδρόμιο του Rovaniemi. Τα πάντα γύρω από τον χαριτωμένο γεράκο του βορρά. Τον χοντρούλη Santa Claus με τα κόκκινα και λευκά του ρούχα και το καλοσυνάτο κατακόκκινο μουτράκι. Έξω από το αεροδρόμιο η πινακίδα «Rovaniemi» φτιαγμένη με κέρατα ταράνδων, μια ξύλινη στήλη με πινακίδες με τις χιλιομετρικές αποστάσεις διαφόρων πόλεων (Αθήνα 3280 χμ.) και απέναντι ένα εντυπωσιακό γλυπτό με «ιπτάμενους» τάρανδους.
Μπήκαμε στο πούλμαν και σε λίγα λεπτά κατεβαίναμε στο κέντρο της πόλης στο ξενοδοχείο μας που θα μας φιλοξενούσε για δύο βράδια.
Στη Φινλανδία πολλές πόλεις είναι νέες γιατί τις έκαψαν οι Γερμανοί φεύγοντας με το τέλος του Β΄ παγκόσμιου πολέμου από τη χώρα. Μία από αυτές και το Rovaniemi. Τριώροφες πολυκατοικίες στοιχισμένες σε άψογα τετράγωνα σε μια πόλη εντελώς επίπεδη (όπως όλη η χώρα άλλωστε). Με την πρώτη ματιά τίποτα το ιδιαίτερο και όπως αποδείχτηκε με ελάχιστα να δεις. 2-3 τα αξιοθέατα με κορυφαίο το Arktikum. Μουσείο-πολυχώρος για τη ζωή βόρεια του Αρκτικού Κύκλου (Πολική ζώνη). Καταπληκτικό μουσείο και για τα εκθέματα αλλά κυρίως για τη σύγχρονη μουσειακή αντίληψη έκθεσής τους. Παρακολουθήσαμε και μια προβολή για το Πολικό Σέλας (Aurora Borealis) που πραγματικά σου έκοβε την ανάσα. Δυστυχώς δεν αξιωθήκαμε να το δούμε στην πραγματικότητα. Ήταν λίγο αργά σαν εποχή. Εμφανίζεται κυρίως το σκοτεινό χειμώνα. Μετά την επίσκεψή μας και την εκτόνωση της καταναλωτικής μας μανίας στο πωλητήριό του (ακριβούτσικο) βγήκαμε για βόλτα. Κάτσαμε για ένα κολατσιό και καφέ και μετά περπάτημα κατά μήκος του παγωμένου ποταμού. Αρκετά snowmobile στις όχθες και κάποιοι με αυτά να διασχίζουν κάθετα το ποτάμι, γλιστρώντας πάνω στον πάγο. Τους βλέπαμε και λέγαμε πώς «να τώρα θα σπάσει ο πάγος και θα πέσουν στο νερό». Και δεν το λέγαμε έτσι στο βρόντο. Σε πολλά σημεία ο πάγος είχε, έστω και λίγο λιώσει. Ευτυχώς δε γίναμε μάρτυρες κάποιου τέτοιου ατυχήματος. Η ώρα είχε πάει 10.30 το βράδυ και ο ουρανός είχε απλά ένα σκούρο μπλε χρώμα όταν περάσαμε πάνω από το δεύτερο αξιοθέατο της πόλης, τη μοντέρνα γέφυρα με τον ένα και μοναδικό πυλώνα σε σχήμα δύο κεριών που φέγγουν στο σκοτάδι.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για το δείπνο μας, όπου δοκιμάσαμε για πρώτη φορά τάρανδο. Τίποτα το ιδιαίτερο σαν κρέας. Καταπληκτική όμως η σάλτσα με βατόμουρα που συνόδευε τον πουρέ και φυσικά το φαΐ που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου (και οι υπόλοιποι το ίδιο). Πατάτες με τα φλούδια, χοντροκομμένες και τηγανισμένες σε βούτυρο. ΚΟΛΑΣΗ!! Πολύ καλή και η ντόπια μπύρα.
Δεν ξεχνούσαμε βέβαια ότι ήταν Μεγάλο Σάββατο για τους ντόπιους και κάποιοι από εμάς αποφασίσαμε να πάμε να παρακολουθήσουμε λίγο την αναστάσιμη λειτουργία στο τρίτο αξιοθέατο που δεν ήταν άλλο από τον πολύ μοντέρνο, αρχιτεκτονικά και κυρίως διακοσμητικά, καθεδρικό της πόλης. Ο ναός ήταν γεμάτος και όλοι κάθονταν και άκουγαν με πραγματική προσήλωση αυτά που ακούγονταν σε μια γλώσσα εντελώς ακατάληπτη από μας, από τους ιερείς και την ιέρεια (άλλο πράγμα η αίσθηση του να παρακολουθείς μια γυναίκα να ιερουργεί!!!). Η λειτουργία τέλειωσε και όλοι μετάλαβαν με απόλυτη σειρά. Εμείς βέβαια σκεφτόμασταν το τι γίνεται στην Ανάσταση σε εμάς και μας φαινόταν λίγο «ξενέρωτο» αλλά αυτό ήταν. Δεχόμαστε τις συνήθειες των άλλων χωρίς να τις κρίνουμε και μάλιστα αισθανθήκαμε πολύ τυχεροί που βρεθήκαμε σε αυτή τη διαφορετική ανάσταση. Με αυτή τη διαφορετική αίσθηση τέλειωσε η πρώτη μέρα μας στη Λαπωνία.
Περισσότερες φωτό εδώ http://www.travelstories.gr/photo/sh...at=2036&page=1
Ξημέρωσε η Κυριακή του Πάσχα των ντόπιων και ελάχιστα πράγματα το θύμιζαν. Στο ξενοδοχείο μια ψευτοδιακόσμηση με λίγα φτερά χήνας και κάποια βαμμένα αυγά. Για μας ήταν η αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας. Κυριακή των Βαΐων!.
Είναι μερικές φορές που η ζωή τα φέρνει έτσι και μας παίζει πολύ παράξενα παιχνίδια. Έτσι κι εκείνη τη μέρα. Μετά το πρωινό φύγαμε για να επισκεφθούμε το πιο πολυσύχναστο και εμπορικά σπουδαιότερο «αξιοθέατο» της περιοχής. Το χωριό του «Άη Βασίλη», του Santa Claus. Την ημέρα του Πάσχα εμείς είχαμε «ραντεβού» με το σύμβολο των Χριστουγέννων!! Αυτό κι αν είναι από τις αστείες συμπτώσεις της ζωής.
Έξι χμ βόρεια της πόλης του Rovaniemi οι Φιλανδοί έχουν στήσει μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση. Το «χωριό του Santa Claus». Διάλεξαν ένα μέρος πάνω στο δρόμο που πάει ακόμα βορειότερα και τέμνει κάθετα τον Πολικό Κύκλο. Όπου Πολικός Κύκλος είναι η νοητή γραμμή από την οποία και βορειότερα υπάρχει τουλάχιστον μια μέρα το χρόνο που ο ήλιος δεν εμφανίζεται καθόλου και μια που ο ήλιος δεν χάνεται καθόλου (διευκρινήσεις από σχετική πινακίδα στον χώρο). Μια γραμμή στο έδαφος είναι το όριο μεταξύ της εύκρατης και της πολικής ζώνης. Έτσι αν σταθείς με το ένα πόδι από τη μια και το άλλο από την άλλη «πατάς» σε δύο διαφορετικές ζώνες του πλανήτη. Για τις σκοτεινές μέρες του χειμώνα που το έδαφος είναι καλυμμένο με χιόνι η γραμμή αυτή είναι «εναέρια». Ένα καλώδιο με λαμπιόνια από ένα κτίριο σε ένα άλλο σηματοδοτεί το παραπάνω γεωγραφικό όριο. Αφού βγάλαμε τις σχετικές (και πάρα πολλές) φωτογραφίες μας πήγαμε να δούμε τον «άρχοντα» του τόπου. Τον Santa Claus αυτοπροσώπως!! Η εικόνα είναι πολύ γνωστή από τις τηλεοράσεις σε όλο τον κόσμο και δεν χρειάζεται περιγραφή. Μας μίλησε σε άψογα αγγλικά, μας καλωσόρισε και φωτογραφήθηκε μαζί μας καθισμένος στην ξύλινη καρέκλα του δίπλα στο τεράστιο τζάκι του. Αφού πήραμε τις φωτογραφίες τον αφήσαμε να πάει για διάλειμμα. Εξαφανίστηκε μέχρι να έρθει το επόμενο πούλμαν με επισκέπτες. Εμείς κάναμε πολλές βόλτες και ακόμα περισσότερα ψώνια. Για να πούμε και το σωστό ο χώρος είναι πολύ καλοφτιαγμένος. Το γνωστό ταχυδρομείο με τις κοπελιές που σφραγίζουν γράμματα και κάρτες που στέλνει ο κόσμος από εκεί, το γραφείο όπου σε μπαούλα χιλιάδες γράμματα παιδιών από όλο τον κόσμο σε δεκάδες γλώσσες εμπιστεύονται τα όνειρά τους στον αγαπημένο τους άγιο, πολλά μαγαζιά για ψώνια σε λίγο τσιμπημένες τιμές, καφέ, εστιατόρια κ.ά. Ακόμα αντίγραφα καλυβών των Σάμι, δηλ. των αυτοχθόνων ιθαγενών, των Λαπώνων (λευκοί και καμία σχέση με Εσκιμώους όπως λανθασμένα έχει περάσει στον κόσμο). Μέσα στις καλύβες άναβε φωτιά όπου υπήρχε ζεστός καφές, υπήρχαν τα χαρακτηριστικά καπέλα των Σάμι και τύμπανα με στολισμένο το δέρμα τους με τα ιερά τους σύμβολα που δεν είναι τίποτα άλλο από σημάδια σε σχήματα ζώων κ.λ.π και που έχουν βρεθεί και σε βραχογραφίες χιλιάδων χρόνων. Πίσω από την περιοχή που ήταν οι καλύβες νοίκιαζαν snowmobile ή έλκηθρα με τάρανδους ή χάσκις.
Η καταναλωτική μας μανία άρχισε να καταλαγιάζει όταν πια μεσημέριασε. Επιστρέφοντας στην πόλη δεν πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο αλλά πήγαμε να δούμε ένα πολύ παράξενο «αξιοθέατο». Λίγο έξω από την πόλη κάθε χρόνο μόλις αρχίσει το γερό κρύο φτιάχνουν ένα εστιατόριο από πάγο!!! Όλα από πάγο. Τοίχοι, τραπέζια, καρέκλες. Το σχήμα του κτηρίου το γνωστό μας σχήμα του ιγκλού. Όταν πήγαμε εμείς να το δούμε ήταν μισολιωμένο!!!! Ένα μεγάλο μέρος ήταν κιόλας πεσμένο αλλά μέσα φαίνονταν τραπέζια και καρέκλες σε «αποσύνθεση»! Εντυπωσιακό αλλά και θλιβερό θέαμα. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και οι άλλοι ανέβηκαν στα δωμάτια. Εγώ αποφάσισα να κάνω μια βόλτα στην πόλη. Πήγα μέχρι το Μουσείο Τέχνης (που όμως είχε κλείσει) και τον σιδηροδρομικό σταθμό. Η πόλη με άψογη ρυμοτομία, αρκετές μικρές και μεγαλύτερες πλατείες που τις κοσμούν μοντέρνες γλυπτές συνθέσεις, μερικές πολύ εντυπωσιακές. Πέρασα και από το γήπεδο της ομάδας του Rovaniemi, στο οποίο λίγο καιρό πριν είχε παίξει ο Παναθηναϊκός. Η Φινλανδία είναι μια χώρα που λόγω των καιρικών συνθηκών έχει προσανατολίσει τις δραστηριότητές της στους εσωτερικούς χώρους. Γι αυτό και το ποδόσφαιρο, άθλημα της αλάνας και των ανοικτών χώρων, δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον σε αυτή τη χώρα. Το συγκεκριμένο λοιπόν γήπεδο μου θύμισε γήπεδα σε κάποια από τα χωριά μας. Μάλιστα μερικά από αυτά είναι πολύ καλύτερα από αυτό. Γύρισα στο ξενοδοχείο. Εν τω μεταξύ είχαν κατέβει και οι υπόλοιποι και πήγαμε πρώτα για καφέ σε ένα καφέ δίπλα στο ποτάμι και μετά βόλτα κατά μήκος της όχθης του. Αργά το απόγευμα και αφού είχαμε κλείσει τηλεφωνικά πήγαμε να τελειώσουμε την τελευταία μέρα μας στο Rovaniemi με φαΐ και χορό σε ένα μαγαζί στην απέναντι όχθη του ποταμού. Είχε αρκετούς ντόπιους που όμως οι περισσότεροι μόνοι τους στέκονταν με ένα ποτήρι μπύρα, χόρευαν και τραγουδούσαν καραόκε. Ζητήσαμε να βάλουμε μια κασέτα να χορέψουμε και αφού μας το επέτρεψαν (με δυσκολία θα έλεγα) τα παιδιά πρώτα, εμείς μετά και στο τέλος όλο το μαγαζί (Ελληνο-Φιλανδική φιλία!!!!) χορέψαμε ελληνικούς χορούς. Οι Φιλανδοί ήθελαν κι άλλο αλλά σεβαστήκαμε την επιθυμία του μαγαζιού και μετά από 4-5 χορούς σταματήσαμε. Εδώ να πω ότι οι Φιλανδοί αγαπούν την Ελλάδα. Από ότι μάθαμε η χώρα μας είναι ο πρώτος προορισμός των Φιλανδών στα ταξίδια στο εξωτερικό. Το διαπιστώσαμε κι εμείς αρκετές φορές συναντώντας κάθε τόσο ντόπιους που έχουν επισκεφθεί τη χώρα μας. Στις 11.00 ευγενικά αλλά αποφασιστικά μας έδιωξαν γιατί απαγορεύεται σε αυτή τη χώρα να υπάρχουν παιδιά σε χώρους που καταναλώνεται αλκοόλ, μετά τις 11.00 το βράδυ. Γυρίσαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο και παρ’όλο που ήταν σχεδόν μεσάνυχτα, η νύχτα που δεν ήταν τελείως νύχτα, ήταν γλυκιά με θερμοκρασία γύρω στους 15 βαθμούς.
Περισσότερες φωτό εδώ http://www.travelstories.gr/photo/sh...at=2036&page=1
Το πρωί μετά το πρωινό φορτώσαμε στο πούλμαν και αφού πήγαμε μέχρι τον καθεδρικό για μια μικρή επίσκεψη, χωρίς κόσμο αυτή τη φορά, γύρω στις 12.00 ξεκινήσαμε για ακόμα πιο βόρεια. Το τοπίο συνεχίζει να είναι επίπεδο με ατέλειωτα δάση αιθαλών κωνοφόρων αλλά και γυμνών από φύλλωμα σημύδων των χαρακτηριστικών αυτών δέντρων του βορρά με τον σχεδόν λευκό κορμό. Η τούνδρα του βορρά σε όλο της το μεγαλείο. Και φυσικά να μην ξεχνιόμαστε, λίμνες. Πολλές λίμνες!! Κατά μήκος του δρόμου πότε πότε στη άκρη δυο τρία γραμματοκιβώτια. Ανήκουν σε σπίτια που δεν φαίνονται, μερικά σε χιλιόμετρα απόσταση από τον δρόμο. Χαρακτηριστική και αυτή η εικόνα στη Φιλανδία. Κάτι που βλέπαμε και δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε ήταν ότι όσο ανεβαίναμε, ενώ ο πάγος συνέχιζε να κυριαρχεί, το χιόνι γινόταν όλο και λιγότερο.
Κάναμε μια στάση μιας ώρας σε ένα από τα μεγαλύτερα (ίσως το μεγαλύτερο) χιονοδρομικά κέντρα στη Saariselka. Κάτι να τσιμπήσουμε, να πιούμε ένα καφέ και να κάνουμε άλλη μια φορά πολλά χαζοψώνια.. Μια ματιά στο χιονοδρομικό κέντρο μας έκανε να «μειδιάσουμε». Οι πίστες όχι πάνω από 200 μ. μήκος σε υψώματα που δεν ξεπερνούσαν σε ύψος τα 150 μ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Φιλανδοί δεν διακρίνονται για επιδόσεις σε καταβάσεις ενώ έχουν πολύ ψηλές σε μεγάλες διασχίσεις (cross country). Όλοι σχεδόν μετακινούνται τον χειμώνα με σκι. Εύκολη υπόθεση σε μια επίπεδη και με πολύ χιόνι χώρα.
Φύγαμε από τη Saariselka και λίγη ώρα μετά, έχοντας διανύσει κάτι λιγότερο από 300 χμ. φτάσαμε στον προορισμό μας. Ivalo, η πόλη των χρυσοθήρων. Ήταν περίπου 5 το απόγευμα. Κατευθείαν στο ξενοδοχείο. Εκεί μας περίμενε ο Rodney, ο καθηγητής που γνωρίζαμε κιόλας από την επίσκεψή του στην Αθήνα και μια ομάδα μαθητών. Αγκαλιές και φιλιά με τον Rodney, μουδιασμένες οι πρώτες επαφές μεταξύ των παιδιών. Τακτοποιήσαμε τα πράγματά μας στα δωμάτια και κατεβήκαμε για την πρώτη γνωριμία με την μικρή αυτή πόλη του βορρά (περίπου 5000 κάτοικοι). Τα παιδιά πήγαν βόλτα με τους Φιλανδούς μαθητές και εμείς με τον Rodney. Περάσαμε από το (κλειστό) κτίριο του Γυμνασίου και του Λυκείου. Μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η είσοδος στο αντιπυρηνικό καταφύγιο που υπάρχει στη αυλή του σχολείου!! Μάλλον κατάλοιπο της εποχής του Ψυχρού Πολέμου. Κάτσαμε για ένα καφέ και γυρίσαμε για δείπνο. Στη συνέχεια τα παιδιά που είχαν πια ξεθαρρέψει έκοψαν τούρτα σε ένα μαθητή μας που είχε γενέθλια και εμείς βγήκαμε στην πίσω μεριά του ξενοδοχείου. Εκεί περνά το ποτάμι που διασχίζει την πόλη, παγωμένο τελείως. Κάτσαμε στο παγκάκι και απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα (περασμένες 9). Φυσικά το σκοτάδι έγινε σχετικά πυκνό γύρω στα μεσάνυχτα και άρχισε να ξημερώνει γύρω στις 3. Άλλος κόσμος!!
Η άλλη μέρα ήταν αφιερωμένη στο σχολείο. Επίσκεψη, ξενάγηση από τους μαθητές, παρακολούθηση μαθημάτων, συζητήσεις με τους καθηγητές, καφέδες, φαΐ και το αποκορύφωμα συγκέντρωση στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ όπου μιλήσαμε, μοιράσαμε δώρα και παρουσιάσαμε ελληνικούς χορούς, παρασύροντας και τους Φιλανδούς που έκαναν φιλότιμες προσπάθειες αλλά δεν… Αν και κάποιοι ήταν καλύτεροι από μερικούς δικούς μας!!!!
Το σχολείο σχόλασε και εμείς γυρίσαμε στο ξενοδοχείο αφού κάναμε μια μικρή επίσκεψη σε μια ορθόδοξη εκκλησία. Το απόγευμα τα παιδιά είχαν οργανώσει ένα αγώνα floorball. Είναι ένα παιγνίδι σαν το χόκεϊ αλλά στο παρκέ. Χωρίστηκαν σε δύο μικτές ομάδες και έπαιξαν. Τα δικά μας παιδιά παρά το ότι το έβλεπαν για πρώτη φορά καλά τα κατάφεραν
Περισσότερες φωτό εδώ http://www.travelstories.gr/photo/sh...at=2036&page=1
Τη νύχτα η θερμοκρασία έπεσε πολύ. Το πρωί το θερμόμετρο έξω από το παράθυρό μου έδειχνε 16 βαθμούς κάτω από το μηδέν!! Μέχρι εκείνη τη μέρα ο καιρός δεν μας είχε κάνει νάζια. Βγάλαμε από τη βαλίτσα τα πιο χοντρά ρούχα. Να μην πάει χαμένο και το κουβάλημα από την άλλη άκρη του κόσμου!!
Το σημερινό ταξίδι θα μας έφερνε ακόμα πιο βόρεια. Περίπου 40 χμ βόρεια του Ivalo και περίπου 200 πριν φτάσουμε στο Βόρειο Παγωμένο Ωκεανό είναι το Inari, στην όχθη της ομώνυμης λίμνης, της μεγαλύτερης της Φιλανδίας. Μικρή πόλη στην άκρη του Θεού!! Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με την εκτροφή ταράνδων. Είναι ίσως η μεγαλύτερη κοινότητα Sami στη Φιλανδία. Το έδαφος όσο πηγαίναμε γινόταν σχετικά λοφώδες και γι αυτό πιο ενδιαφέρον. Ακόμα και οι λίμνες φαίνονταν και χάνονταν στις στροφές του δρόμου. Φτάσαμε στην πόλη και την προσπεράσαμε για άλλα 10 χμ περίπου. Το ραντεβού μας ήταν σε μια φάρμα ταράνδων (http://www.reindeerfarm.fi/) . Ο ιδιοκτήτης της μας περίμενε και μας υποδέχτηκε φορώντας την παραδοσιακή στολή των Sami με τα χρώματα που εμφανίζονται και στη σημαία τους. Μπλε, κόκκινο, κίτρινο και πράσινο. Φορώντας το ιδιόμορφο καπέλο των Λαπώνων, χαμογελαστός παρέα με μια κυρία η οποία θα έκανε την διερμηνέα. Υπάρχουν τρεις φυλές Sami. Κάθε μια μιλάει τη δική της γλώσσα, που δεν μοιάζει με των άλλων και συνεννοούνται μεταξύ τους μόνο στα Φιλανδικά, που δεν έχουν καμιά σχέση με τις άλλες. Η κυρία που θα μας βοηθούσε θα μετέφραζε από τα Φιλανδικά στα Αγγλικά. Να σημειώσουμε ότι το επίπεδο της γνώσης των Αγγλικών στη Φιλανδία είναι πάρα πολύ ψηλό. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όλοι μιλάνε αγγλικά.
Κατεβήκαμε από το ζεστό μας πούλμαν και νοιώσαμε τι θα πει πολικό κρύο! Τι κρύο ήταν αυτό! Και ήταν η καρδιά της άνοιξης! Κούμπωμα των μπουφάν μέχρι απάνω, σκουφιά, κασκόλ και γάντια και φύγαμε για τους τάρανδους. Περπατήσαμε κάτι λιγότερο από 500 μέτρα και τους είδαμε. Ο ιδιοκτήτης τους μας είπε μερικά πράγματα και μετά άρχισε να τα ταΐζει. Παίρνανε την τροφή από το χέρι του και πολλές φορές τα πιο ανυπόμονα και μέσα από το σακούλι που είχε περασμένο στον ώμο του. Δοκιμάσαμε κι εμείς αφού ξεθαρρέψαμε. Είχε πολύ πλάκα. Τελικά είναι αρκετά μεγάλα ζώα που μοιάζουν πιο πολύ με μικρά μοσχαράκια. Φυσικά οι μηχανές πήραν φωτιά. Ευτυχώς οι μπαταρίες τους δεν μπλόκαραν από το κρύο. Σε λίγο ακολουθώντας τον οικοδεσπότη μας επιστρέψαμε προς τον χώρο όπου είχαμε αφήσει το πούλμαν. Όλη η φάρμα που αποτελείται και από αρκετά κτίσματα, όλα από ξύλο βρίσκεται στη όχθη της λίμνης που ήταν παγωμένοι. Οι πιο θαρραλέοι από τους μεγάλους κατέβηκαν και περπάτησαν πάνω στον πάγο, άκρη-άκρη. Εκεί που πήγαμε είναι και τα περισσότερα κτίρια. Εκεί μας έδειξε πως πετάνε το λάσο και πιάνουν τα ζώα. Δοκιμάσαμε κι εμείς όλοι με τη σειρά και καταφέραμε….να ζεσταθούμε λίγο από τα πολλά γέλια! Αν ήταν και οι τάρανδοι εκεί θα γέλαγαν κι αυτοί μαζί μας. Εμείς πάντως το ευχαριστηθήκαμε.
Αφού γελάσαμε με την παταγώδη αποτυχία μας (μόνο ένας μαθητής κατάφερε να πιάσει …….μια συμμαθήτριά του!! Πάντως το πράγμα δεν είχε συνέχεια.) πήγαμε για τα περαιτέρω. Στο κέντρο μιας κωνικού σχήματος καλύβας όλης από ξύλο και στρωμένης με πέτρα και χοντρούς ξύλινους κορμούς χωμένους κάθετα στο χώμα, έκαιγε μια μεγάλη φωτιά. Γύρω γύρω πάγκοι στρωμένοι με δέρματα και μεγάλα τραπέζια για τους επισκέπτες. Μια γλυκιά θαλπωρή μας έκανε να χαλαρώσουμε και να βγάλουμε τα «περιττά» ρούχα. Πάνω στη φωτιά υπήρχαν μεγάλες μεταλλικές κανάτες με καφέ, τσάϊ ή ζεστό χυμό από φρούτα του δάσους. Φυσικά τα δοκιμάσαμε όλα, φάγαμε και τα υπέροχα μεγάλα μπισκότα και μετά ήρθε το πιο ωραίο. Μέσα στην καλύβα ήταν η γυναίκα του οικοδεσπότη μας. Αυτή ανήκει σε άλλη φυλή από τον άντρα της και αυτό φαινόταν στην παραδοσιακή στολή που επίσης φόραγε. Αυτή με τον άντρα της και με τη βοήθεια της άλλης κυρίας μας σέρβιραν. Μετά αυτή και ο άντρας της πήρανε δύο τύμπανα, σαν μεγάλα ντέφια και άρχισαν να παίζουν και να τραγουδούν στις γλώσσες τους. Κυρίως η κυρία που είχε και πολύ ωραία φωνή. Η ατμόσφαιρα ήταν μοναδική! Μυσταγωγία! Από τις πιο όμορφες στιγμές του ταξιδιού μας. Οι στιγμές που είναι το κάτι άλλο από τα συνηθισμένα και κάνουν ένα ταξίδι αξέχαστο.
Ξανά στο πούλμαν και πίσω στο Inari, για το ραντεβού μας στο τοπικό Γυμνάσιο. Περίπου τα ίδια όπως και στο Ivalo στην αρχή. Συστάσεις, επίσκεψη στις τάξεις, φαΐ, καφές και κουβεντούλα. Σε μια αίθουσα τα παιδιά χόρεψαν ελληνικούς αλλά και διεθνείς χορούς (βλέπε γιάνκα) και μετά η έκπληξη. Ένας μαθητής που ανήκει στη φυλή των Sami σηκώθηκε να πει ένα τραγούδι από τα παραδοσιακά τους, γεμάτο λαρυγγισμούς. Στην αρχή καθυστερούσε να αρχίσει και εμείς νομίσαμε ότι ντρεπόταν. Αυτός όμως χρειαζόταν λίγη αυτοσυγκέντρωση. Μας ενημέρωσαν ότι είναι πολύ γνωστός τραγουδιστής Sami τραγουδιών στη χώρα του με πολλές εμφανίσεις στην τηλεόραση αλλά αισθάνεται λίγο άβολα να τραγουδάει χωρίς την παραδοσιακή του φορεσιά! Ένα πολύ παράξενο για τα αυτιά μας τραγούδι ξεχύθηκε από το παιδικό λαρύγγι και γέμισε την αίθουσα αφήνοντάς μας εμβρόντητους. ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ!!! Αφού τελείωσε και δέχτηκε πολύ σεμνά τα χειροκροτήματά μας μια δικιά μας μαθήτρια σηκώθηκε και είπε ένα δικό μας.
Αφού είδαμε και πάθαμε να ξεκολλήσουμε, φύγαμε για το Μουσείο των Sami, γνωστό στην περιοχή με την επωνυμία SIIDA (http://www.siida.fi/) . Έξω από το μουσείο ένας πανέμορφος μικρούλης Λάπωνας με τα γούνινά του μας κοίταζε με απορία και όταν οι δικοί μας οι «βάρβαροι» όρμηξαν να παίξουν μαζί του, ο καημενούλης έβαλε τα κλάματα. Τον αφήσαμε να τον παρηγορήσει η γοητευτική μανούλα του και μπήκαμε στο Μουσείο. Χάρμα ειδέσθαι!! Λαογραφικό αλλά και φυσικής ιστορίας με τα εκθέματα φτιαγμένα με μοναδικό τρόπο. Οι τέσσερις τοίχοι, οι τέσσερις εποχές, με την βλάστησή τους, την πανίδα τους, το φως και τα χρώματα. Οι συνήθειες με άλλο μοναδικό τρόπο. Καθόσουν στο έλκηθρο που υποτίθεται ότι έσερναν χάσκις και μπροστά σου σε οθόνη ακριβώς οι εικόνες που θα είχες αν ήσουν έξω στο χιόνι πάνω στο έλκηθρο. Και άλλα πολλά. Είναι πραγματικά να απορεί κανείς με το τι έχουν φτιάξει αυτοί οι άνθρωποι σε μια τόσο μακρινή και απομονωμένη περιοχή. Έξω από το κυρίως κτίριο το Μουσείο συνεχιζόταν σαν Ανοικτό Μουσείο με παραδοσιακά κτίρια από όλες τις γύρω περιοχές της Βόρειας Λαπωνίας. Υπέροχα όλα. Μια ακόμα μικρή στάση μέσα στην πόλη για να αγοράσουμε διάφορα σουβενίρ (και κέρατα!!!) και γρήγορα για το Ivalo για τον αγώνα ποδοσφαίρου που είχαν κανονίσει τα παιδιά. Εμείς οι υπόλοιποι ελεύθεροι υπηρεσίας αράξαμε για ξεκούραση και χαλάρωση (που περιλάμβανε και σάουνα) μετά από την πιο όμορφη μέρα μας στη Λαπωνία. Λίγο πριν το δείπνο βγήκαμε για βόλτα και μπαίναμε σε κάθε ανοικτό μαγαζί που βρίσκαμε, όχι για να ψωνίσουμε αλλά για να ζεσταθούμε. Ήταν το μακρύτερο χρονικά χιλιόμετρο που έκανα βόλτα ποτέ μου. Γυρίσαμε , φάγαμε και αράξαμε μέχρι αργά. Τα παιδιά ειδικά δεν ξεκόλλαγαν. Όλοι σκέφτονταν τον αποχωρισμό της επομένης.
Αρκετές ώρες αφού είχε ξημερώσει η επομένη, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και αρχίσαμε να φορτώνουμε. Ήρθε ο Rodney με τη γυναίκα του και μια ομάδα μαθητών κουβαλώντας πολλά δώρα και πολύ συγκίνηση. Μας συνόδευσαν μέχρι το μικρό, γραφικό αεροδρόμιο για να μας αποχαιρετήσουν. Ήρθε το αεροπλάνο και σταμάτησε ακριβώς μπροστά στην έξοδο του κτιρίου. Ελικοφόρο της Finair. Πάνω που ήμασταν έτοιμοι να μπούμε μέσα σηκώθηκε ένας αέρας και έριχνε ένα χιόνι σαν πολύ μικρό χαλάζι. Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουγα το χιόνι. Το χιόνι έπεφτε πολύ πλάγια και σε «έδερνε». Μοναδική αίσθηση, σαν να ήθελε ο τόπος να μας αποχαιρετήσει κι αυτός με τον τρόπο του. Αγκαλιές φιλιά και πολλά πολλά δάκρυα από ερωτευμένους και μη και το μακρύ ταξίδι προς τον νότο ξεκίνησε. Και πάλι γνωριμία με Φιλανδούς που είχαν έρθει στην Ελλάδα, κουβεντούλα και χάζεμα της όμορφης θέας και σε λιγότερο από 2 ώρες φτάναμε Ελσίνκι. Αναμονή 3 ώρες και αναχώρηση με Lufthansa για Φρανκφούρτη. Εκεί μετά από 1.30 ώρα αναμονή αλλάξαμε αεροπλάνο και γύρω στη 1.30 μετά τα μεσάνυχτα πατάγαμε πάτριον έδαφος. Λίγο πριν τις 3 το πρωί στο σχολείο αφού είχαμε παραδώσει σώα και αβλαβή τα παιδιά στις οικογένειές τους φύγαμε κι εμείς να πάμε στα σπίτια μας να ξεκουραστούμε. Άλλωστε ξημέρωνε Μεγάλη Παρασκευή και οι οικογένειές μας περίμεναν πως και πώς να γιορτάσουμε μαζί. Έτσι τέλειωσε το ταξίδι μας στη βόρεια άκρη της Ευρώπης.
Attachments
Last edited by a moderator:
