Emilykyr
Member
- Μηνύματα
- 61
- Likes
- 235
- Επόμενο Ταξίδι
- Κίνα
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Περιεχόμενα
Μια πόλη, πρωτεύουσα μιας περιφέρειας στην Ιταλία που έχει το όνομά μου, δεν θα μπορούσε παρά να μου κινήσει το ενδιαφέρον! Έτσι, λοιπόν, μόλις βρήκα οικονομικά εισιτήρια με την Ryanair για Μπολόνια (πρωτεύουσα της περιφέρειας Emilia-Romagnia για να μην ξεχνιόμαστε) απευθείας από Θεσσαλονίκη η απόφαση πάρθηκε σχεδόν ακαριαία. Ένα σαββατοκύριακο με ολίγη Παρασκευή και μισό πρωινό Δευτέρας μου φάνηκαν αρκετά για μια όχι και τόσο μεγάλη πόλη της Ιταλίας. Όπως και έχει ακόμη και τόσες μέρες επαρκούν για να αλλάξουμε παραστάσεις και να ξεφύγουμε από την καθημερινότητά μας.
Η πτήση ήταν εξαιρετική και σε μια ώρα και σαράντα λεπτά βρεθήκαμε στην γείτονα χώρα περίπου στις 8 το βράδυ. Η μετακίνηση από το αεροδρόμιο στην πόλη γίνεται με ταξί ή με το ειδικό λεωφορείο Αerobus. Εμείς όπως και σχεδόν όλοι οι συνταξιδιώτες μας επιλέξαμε το λεωφορείο που περνάει κάθε 11 λεπτά και κοστίζει μόνο 6 ευρώ. Τα δρομολόγια από το αεροδρόμιο ξεκινούν στις 5 και μισή το πρωί με το τελευταίο στις 12 και τέταρτο το βράδυ. Το λεωφορείο συνδέει το αεροδρόμιο με το κέντρο της πόλης (στάση Μille) και τον σιδηροδρομικό σταθμό. Κατεβήκαμε στην στάση του κέντρου Mille που απείχε ούτε 5 λεπτά από το ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο Hotel Ιnternationale αποδείχθηκε έξοχη επιλογή καθώς ήταν όμορφο, καθαρό και κυρίως βρισκόταν στον κεντρικότερο εμπορικό δρόμο της πόλης την Via dell’ Indipendenza και απείχε μόλις 10 λεπτά περπάτημα από το κέντρο της πόλης, δηλαδή την Piazza Maggiore.
Via indipendenza
Με το που φτάσαμε και αφήσαμε τα πράγματα μας ξανά έξω για αναζήτηση φαγητού. Τον άντρα μου, όποτε φτάνουμε με βραδινή πτήση στο εξωτερικό, πάντα τον τρώει η αγωνία μήπως και δεν προλάβουμε ανοικτά τα εστιατόρια και αναγκαστούμε να κοιμηθούμε κατάκοποι και νηστικοί!
Δεν έχει και άδικο βέβαια να ανησυχεί μια που το έργο αυτό το έχουμε ζήσει αρκετές φορές στο εξωτερικό ιδίως όταν ταξιδεύουμε σε Βόρειες Χώρες (βλέπε Γερμανία!) όπου οι κουζίνες κλείνουν πολύ νωρίς .Όμως τώρα ήμασταν στην Ιταλία, μεσογειακή χώρα, και οι κουζίνες των εστιατορίων έκλειναν το νωρίτερο στις 10 και μισή.
Αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε στην περιοχή κοντά στο ξενοδοχείο μας μια που ήμασταν κεντρικά και είχα βρει αρκετές προτεινόμενες επιλογές κοντά μας από την έρευνα που είχα κάνει διαβάζοντας άρθρα για την πόλη. Όμως εκείνη την ώρα γύρω στις 9 και μισή όλα τα τραπέζια ήταν ή γεμάτα ή κλεισμένα και σε αρκετά από τα «προτεινόμενα» μαγαζιά η ουρά απέξω έφτανε και τα 20 άτομα. Έτσι ενώ η αγωνία του άντρα μου φούντωνε καθώς περνούσε η ώρα αποφασίσαμε να μπούμε τυχαία σε όποια trattoria βρούμε άδειο τραπέζι. Καθίσαμε τελικά στην Trattoria del Rosso στην Via Augusto Righi 30a που ήταν μια πολύ συμπαθητική, τυπική ιταλική τρατορία με λογικές τιμές. Δοκιμάσαμε –τι άλλο ;-ταλιατέλες μπολονέζ ( τις λένε ραγού στην Μπολόνια) και κοτολέτα αλα μπολονεζ ενώ ήπιαμε ένα σισιλιάνικο κρασί. Όλα ήταν νόστιμα αλλά το τιραμισού στο τέλος νομίζω ήταν υποδεέστερο των προσδοκιών μου. Αφού απαλλαγήκαμε από το άγχος του φαγητού αποφασίσαμε να επισκεφτούμε και ένα κοντινό μπαράκι για το οποίο είχα διαβάσει σχεδόν σε όλους τους οδηγούς για την Μπολονια. Είναι το Le Stanze στην Via del Borgo di san Pietro1 .Πράγματι ήταν από τα ομορφότερα μπαρ που έχω επισκεφτεί και σίγουρα κάτι μοναδικό καθώς στεγάζεται σε μια πρώην εκκλησία του 1600 και η διακόσμηση στους τοίχους με τις μπαρόκ τοιχογραφίες δίνουν στο μπαρ μια μυστηριακή ατμόσφαιρα.
Bar Le Stanze
Αποκαμωμένοι πια αποφασίσαμε ότι ήταν ώρα για ύπνο . Εις αύριο τα σπουδαία!
Την επόμενη μέρα μας περίμενε πολύ περπάτημα!! Πρώτα πήραμε ένα καλό πρωινό στο ξενοδοχείο όπου δοκιμάσαμε για πρώτη φορά και τα περίφημα αλλαντικά της περιοχής.(γι’αυτά θα αναφερθώ αναλυτικότερα αργότερα).Είχα ήδη βρει ένα πρωινό tour 2ωρης ξενάγησης της πόλης. Πρόκειται για τα γνωστά free walking tours που προσφέρονται από διάφορες εταιρείες σε όλες σχεδόν τις πόλεις στον κόσμο συνήθως στα αγγλικά. Οι ξεναγοί είναι συνήθως ντόπιοι νέοι τις περισσότερες φορές φοιτητές που στο τέλος της ξενάγησης δέχονται από τον κόσμο μια μικρή αμοιβή ό,τι ο καθένας επιθυμεί. Βρίσκω ιδανικές αυτές τις ξεναγήσεις ειδικά στην αρχή του ταξιδιού σαν πρώτη γνωριμία με την πόλη γιατί γίνονται με τα πόδια οπότε προσανατολίζεσαι ευκολότερα και προσφέρουν πλήθος πληροφορίες για την πόλη, τους κατοίκους, την κουλτούρα ,τις τοπικές παραδόσεις και ιστορία που δεν αναγράφονται ούτε στους αναλυτικότερους οδηγούς . Έτσι και τώρα η ξεναγός μας η Μary, μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια αρχαιολογίας, μας μίλησε αναλυτικά για την ιστορία της πόλης από την ρωμαϊκή εποχή που λεγόταν Μπονόνια μέχρι και σήμερα και μας γύρισε στα σημαντικότερα μνημεία –ορόσημα της πόλης.
Η καρδιά της Μοπλόνια χτυπά στην κεντρική πλατεία την Piazza Maggiore. Eίναι μια πανέμορφη και τεράστια πλατεία με σημαντικά κτίρια τριγύρω όπως το Palazzo D’Accusio, δημαρχείο της πόλης,το Palazzo del Podesta και το Palazzo Re Enzo.
Ανάμεσα στα 2 παλάτια υπάρχει η στοά Voltone del Podesta διάσημη γιατί αν ψιθυρίσεις γυρισμένος σε μια κολόνα στην μια από τις τέσσερις γωνίες της στοάς θα ακουστείς στην απέναντι γωνία. Το δοκιμάσαμε αλλά αποτύχαμε παταγωδώς! Ίσως βέβαια δεν πήγαμε στο σωστό σημείο…Στην πάνω πλευρά της δεσπόζει η Βασιλική του Αγίου Πετρονίου του πολιούχου της πόλης που ήταν επίσκοπος της τον 5ο αιώνα. Εξωτερικά μέχρι την μέση είναι καλυμμένη με λευκό και κόκκινο μάρμαρο ενώ από την μέση και πάνω με τούβλο. Ακόμη και εσωτερικά είναι σχετικά ημιτελής μια και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο λόγος είναι ότι η πόλη ήθελε ο ναός της να γίνει μεγαλύτερος και λαμπρότερος ακόμη και από τον Άγιο Πέτρο της Ρώμης κάτι που ο Πάπας φυσικά δεν επιθυμούσε και γι’ αυτό όταν χτιζόταν απαγόρευσε την μεταφορά υλικών στην Μπολόνια για την ολοκλήρωση της εκκλησίας. Γενικά η Μπολόνια ήταν μια πόλη που δεν ήθελε να βρίσκεται υπό την επιρροή της παπικής εκκλησίας και αυτό έφερνε συχνά συγκρούσεις. Η προσπάθεια του Βατικανού να επιβληθεί στην πόλη φαίνεται και από το άγαλμα του Ποσειδώνα στην διπλανή Piazza del Nettuno που ήταν δώρο ενός Πάπα. Μας είπαν ότι η στάση του καλογυμνασμένου σώματος του Ποσειδώνα και ιδίως το αριστερό του χέρι που το φέρνει μπροστά σαν να τους έχει όλους υπό την εξουσία του συμβόλιζε ακριβώς την γενναιοδωρία και εξουσία του Πάπα στην πόλη. Εντύπωση κάνουν και οι αισθησιακές Νηρηίδες στην βάση του αγάλματος που αναβλύζουν νερό από τα στήθη τους! Στην πλατεία του αγάλματος βρίσκεται και η βιβλιοθήκη SallaBorsa που έμαθα ότι είναι εξαιρετική αλλά δεν προλάβαμε να την επισκεφτούμε.
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο σήμα κατατεθέν της πόλης τους πύργους Asinelli και Garisenda. Η πόλη τον Μεσαίωνα είχε πάνω από 100 πύργους που ανήκαν στις πλουσιότερες οικογένειες και όσο ψηλότερος ήταν ο πύργος τόσο μεγαλύτερη η εξουσία και το γόητρο της οικογένειας. Σήμερα απομένουν μόνο 22 πύργοι με το πύργο Asinelli να είναι ο ψηλότερος (97m ύψος). Ο μύθος λέει ότι χτίστηκε το 1109 από έναν βοσκό που τα γαϊδουράκια του (Αsinelli σημαίνει γαϊδουράκι) σκάβοντας στο σημείο του πύργου βρήκαν ένα θησαυρό και έτσι ο βοσκός έγινε πλούσιος.Είναι επισκέψιμος ο πύργος όμως ποιος ανεβαίνει 498 σκαλιά για να φτάσει στην κορυφή του;Εμείς πάντως δεν το τολμήσαμε…Ο πύργος Garisenda είναι κοντύτερος και έχει μεγάλη κλίση γιατί το έδαφος στην πόλη δεν είναι και τόσο στέρεο.Αυτός είναι και ο λόγος που κατεδαφίστηκαν οι περισσότεροι πύργοι.
Πύργος Αsinelli
Εδώ πρέπει να αναφέρω τα τέσσερα προσωνύμια της πόλης.Το τέταρτο και λιγότερο γνωστό είναι Τorrere που δεν έχει ακριβή μετάφραση (όπως μας είπε η ξεναγός μας) αλλά προέρχεται από την λέξη torre που σημαίνει πύργος.Επίσης, η πόλη χαρακτηρίζεται ως La Dotta=η λόγια, η μορφωμένη εξαιτίας του πανεπιστημίου της , La Grassa= η χοντρή εξαιτίας της καταπληκτικής της κουζίνας, La Rossa= η κόκκινη εξαιτίας του κόκκινου χρώματος των κτιρίων της (το υπέδαφος της είναι πλούσιο σε σίδηρο),εξαιτίας των αριστερών πεποιθήσεών της και της αλλοτινής τάσης απόσχισης της από την επιρροή της Ρώμης.
Λίγο πιο πέρα από την Piazza Maggiore βρήκαμε το Quadrilatero=τετράπλευρο, δηλαδή την περιοχή της πόλης που από τα μεσαιωνικά χρόνια ταυτίστηκε με το φαγητό. Σήμερα εκεί το πρωί βρίσκουμε μια υπαίθρια αγορά φρούτων, λαχανικών, ψαριών και φυσικά αλλαντικών ενώ από το μεσημέρι οι δρόμοι κατακλύζονται από ντόπιους και τουρίστες που γεύονται τα απίθανα αλλαντικά και τυριά της περιοχής σε μικροσκοπικά μαγαζάκια –εστιατόρια που συνήθως είναι και παντοπωλεία που πουλάνε όλες αυτές τις λιχουδιές.
Εκείνο το μεσημέρι λοιπόν ψάχνοντας την Salumeria Simoni που είναι και η πιο διάσημη καταλήξαμε στο ακριβώς διπλανό μαγαζάκι ντελικατέσεν το La Baita Vecchia Malga στην Via Pescerie Vecchie 3/A που είχε ένα πανέμορφο πατάρι όπου φάγαμε μια φανταστική ποικιλία από αλλαντικά όπως μορταδέλα και προσούτο και κασέρια όπως μια πεντανόστιμη παλαιωμένη παρμεζάνα. Φανταστικό και το πανεράκι με ψωμάκι που έμοιαζαν με μικρές πιτούλες.
Κάνοντας μια μικρή παρένθεση να αναφέρω ότι όλη η περιοχή της Εmilia-Romagnia παράγει δεκάδες προϊόντα ΠΟΠ όπως η παρμεζάνα, το προσούτο, το προβολόνε, το βαλσάμικο, η μορταδέλα. Η περιοχή Quadrilatero βρίθει καταστημάτων που πουλάνε τα τοπικά προϊόντα όπως και άφθονων εργαστηρίων παρασκευής χειροποίητων ζυμαρικών. Η Μπολόνια είναι η πόλη που δημιουργήθηκαν διάσημα ζυμαρικά όπως τα τορτελίνια και οι ταλιατέλες. Μάλιστα ο μύθος λέει ότι οι ταλιατέλες δημιουργήθηκαν από έναν μάγειρα που ήταν ερωτευμένος με την Λουκρητία Bοργία και στον γάμο της για πρώτη φορά παρασκεύασε τα ζυμαρικά αυτά που θυμίζουν τα μακριά, ξανθά της μαλλιά.
Αφού πήραμε δυνάμεις με τα θαυμάσια τοπικά προϊόντα που δοκιμάσαμε και το τοπικό κρασί παραγωγής του εστιατορίου κατευθυνθήκαμε στο Archigimnasio που ήταν το κτίριο που στέγαζε μέχρι το 1803 το πανεπιστήμιο της πόλης.Το πανεπιστήμιο της Μπολονια που ιδρύθηκε το 1088 θεωρείται το αρχαιότερο του δυτικού κόσμου (το Πανεπιστήμιο της Μαγναύρας στην Κων/πολη είχε προηγηθεί βέβαια!).Το κτίριο είναι θαυμάσιο με μια κεντρική αυλή που πλαισιώνεται από μια στοά με πλούσια ζωγραφισμένους θόλους.
Ο χώρος της βιβλιοθήκης
Σήμερα το κτίριο στεγάζει την δημοτική βιβλιοθήκη. Το πιο αξιόλογο σημείο του κτιρίου που σίγουρα αξίζει την επίσκεψη είναι το Teatro Anatomico του 1637.Εκεί σε μια αίθουσα περίτεχνα φτιαγμένη από ξύλο γινόταν τα μαθήματα ανατομίας στους φοιτητές της Ιατρικής που καθόταν σε διαδοχικά, υπερυψωμένα επίπεδα σαν σε θέατρο γύρω από το κεντρικό μαρμάρινο τραπέζι όπου γινόταν οι νεκροψίες. Ο χώρος είναι τόσο επιβλητικός και πραγματικά συγκίνηση αναμεμειγμένη με ζήλια με κατέλαβε φανταζόμενη τον εαυτό μου να διδάσκεται ανατομία σε μια τέτοια αίθουσα και όχι στις παγερές αίθουσες όπου έκανα εγώ ανατομία ως φοιτήτρια στην ιατρική. Μάλιστα έμαθα ότι τα μαθήματα γινόταν τότε κρυφά επειδή δεν επιτρεπόταν από την εκκλησία και τα πτώματα ήταν γυναίκες πόρνες ή μαθητευόμενες στην ιατρική και την αστρονομία που τις θεωρούσαν μάγισσες. Αυτές οι γυναίκες ζούσαν σε μια πολύ γειτονική περιοχή που λειτουργούσε ως γκέτο.
Teatro Anatomico
Η Μπολόνια παρεμπιπτόντως διέθετε και εβραϊκό γκέτο που βρισκόταν κοντά στους δύο πύργους. Η πλατεία μπροστά από το αρχιγυμνάσιο έχει ένα άγαλμα του Γκαλβάνι που καταγόταν και σπούδασε στην Μπολόνια.
Είχε φτάσει πια απόγευμα και χρειαζόμασταν ένα ιταλικό εσπρεσάκι. Στο πρωινό tour είχαμε σταμπάρει μια όμορφη πλατειούλα, την πλατεία Αγίου Στεφάνου. Εκεί ξαποστάσαμε για λίγο καθισμένοι στα τραπεζάκια που είναι κάτω από την στοά. Στοές(=portici στα ιταλικά) βρίσκουμε παντού στην Μπολόνια καθώς όλα τα κτίρια στο ιστορικό κέντρο στην βάση τους έχουν στοές με αψίδες, κάτι σαν σκεπαστά πεζοδρόμια. Διάβασα ότι η πόλη έχει το πιο εκτεταμένο δίκτυο στοών με θολωτές αψίδες στον κόσμο συνολικού μήκους 38 Km. Εκτός από την πρακτική σημασία των στοών που σου επιτρέπουν να γυρνάς άνετα ανεξαρτήτου βροχής ή χιονιού προσδίδουν επίσης και μια μοναδική γοητεία στην πόλη.Σειρά είχε για επίσκεψη το συγκρότημα εκκλησιών του Santo Stefano ή Siete Chiese(επτά εκκλησίες).Πρόκειται για επτά εκκλησίες που επικοινωνούν μεταξύ τους. Η πιο παλιά από αυτές χτίστηκε από τον επίσκοπο- μετέπειτα Άγιο Πετρόνιο εκεί όπου κάποτε βρισκόταν ένα ιερό της Ίσιδας. Ο αριθμός εφτά βέβαια δεν είναι τυχαίος καθώς έχει ιδιαίτερη σημασία σε πολλές θρησκείες ανάμεσα τους και στον Χριστιανισμό. Κάναμε μια μικρή περιήγηση στις εκκλησίες αυτές που μοιάζουν εσωτερικά με λαβύρινθο από μοναστήρια και εσωτερικές αυλές και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση.
Συγκρότημα εκκλησιών του Santo Stefano
Πριν το ξενοδοχείο όμως περάσαμε και από το Bar Senza Nome (Via belvedere 11) που ήταν γεμάτο νέους ακόμα και στα πεζοδρόμια απέξω.Με το ζόρι βρήκαμε ένα τραπεζάκι να τρυπώσουμε. Το περιβάλλον ήταν απλό, η φήμη του μπαρ οφείλεται στο ότι ανήκει σε κωφάλαλους και για να παραγγείλεις μπορείς να χρησιμοποιήσεις έτοιμα χαρτάκια με γραμμένα και ζωγραφισμένα τα ποτά.Και μόνο το γεγονός αυτό άξιζε την στάση μας εκεί. Μην ξεχάσω να αναφέρω ότι επισκεφτήκαμε και το Μουσείο της πόλης της Μπολόνια που ήταν μοντέρνο και διαδραστικό αλλά μάλλον φτωχό σε εκθέματα συγκριτικά με άλλα γνωστά μουσεία της γείτονας χώρας.
Για το βράδυ αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας να βρούμε τραπέζι στην Osteria dell’ Orsa που την βρήκα προτεινόμενη σε αρκετούς οδηγούς της πόλης. Προσπαθήσαμε από το πρωί να κάνουμε τηλεφωνική κράτηση αλλά μας είπαν ότι είναι γεμάτοι. Τελικά βρήκαμε τραπέζι αλλά με το ιδιότυπο σύστημα που είδαμε και αλλού στην Μπολόνια. Φτάνοντας είδαμε καμιά εικοσαριά άτομα να περιμένουν απέξω. Μια σερβιτόρα κρατούσε σε ένα χαρτάκι το όνομα σου και μόλις έφευγε κάποιος φώναζε τον πρώτο σε σειρά. Ο χρόνος αναμονής δεν ήταν μεγάλος συγκριτικά με το πλήθος που περίμενε έξω από το μαγαζί. Η ταβέρνα αυτή βρίσκεται στην φοιτητική συνοικία και είναι όντως ένα φοιτητικό στέκι. Σε μεγάλα τραπέζια κάθονται διαφορετικές παρέες, η ατμόσφαιρα είναι χαλαρή και το φαγητό ικανοποιητικό με φτηνές τιμές. Ό,τι πρέπει δηλαδή για φοιτητοκατάσταση και για να θυμηθούμε και εμείς εκείνα τα ωραία χρόνια στο πανεπιστήμιο. Μετά από τόσο περπάτημα πού κουράγιο για μπαράκι; Ύπνος λοιπόν και γρήγορα.
το μάτι μου λίγο πιο πέρα πήρε ένα μουσείο με ψηφιδωτά δάπεδα που λέγεται Domus of the Stone Carpets. Η είσοδος παραδόξως γίνεται από την εκκλησία της Αγίας Ευθυμίας στην Via Barbiani και περνώντας από μια πίσω πόρτα διπλά στο ιερό φτάνεις στο χώρο των εισιτηρίων (είσοδος 4 ευρώ). Από εκεί κατεβαίνοντας σκάλες , 3 περίπου μέτρα κάτω από το επίπεδο του εδάφους, πολύ πρόσφατα βρέθηκε αυτή η ιδιωτική, τεράστια, βυζαντινή κατοικία με πολύχρωμα μωσαϊκά δάπεδα και μάρμαρα πολύ καλά διατηρημένα .Στο κεντρικό δωμάτιο δεσπόζει το μωσαϊκό με τον χορό των πνευμάτων των 4 εποχών και αλλού η παράσταση του καλού ποιμένα αλλά δοσμένη εντελώς διαφορετικά από την βυζαντινή παράδοση.
Ο χορός των 4 εποχών
Ο καλός ποιμήν
Το μουσείο αυτό μου άρεσε κυρίως γιατί τα ευρήματα ανακαλύφθηκαν πολύ πρόσφατα και το μουσείο άνοιξε μόλις το 2002 πράγμα που σημαίνει ότι σε χώρες με τόσο πλούσιο παρελθόν όπως η Ιταλία και η Ελλάδα υπάρχουν πάντα ελπίδες για να βρεθούν ακόμη και σήμερα άγνωστοι, κρυμμένοι θησαυροί του παρελθόντος. Μόνο που αυτοί οι θησαυροί πρέπει να αναδεικνύονται και αναλόγως, όπως στο παραπάνω μουσείο.
Στην συνέχεια περπατώντας προς το κέντρο χαζέψαμε την αγορά στον πεζόδρομο Via Cavour.
H πόλη μου έκανε πολύ καλή εντύπωση , ήταν μικρή μα όμορφη. Τα καταστήματα της ήταν τα περισσότερα κλειστά επειδή ήταν Κυριακή σε αντίθεση με τα καταστήματα της Μπολόνια που όπως είχα δει ήταν τα περισσότερα ανοικτά. Ήπιαμε και ένα καφεδάκι στην κεντρική πλατεία Piazza del Popolo και αρχίσαμε να ψάχνουμε τον τάφο του Δάντη που πέθανε εδώ εξόριστος από την Φλωρεντία.
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες κινηθήκαμε προς το Νεώνιο Βαπτιστήριο. Όμως οϊμέ το βρήκαμε κλειστό… Είχα διαβάσει στο ιντερνέτ ότι όλα τα μνημεία έκλειναν στις 7 όμως ίσχυε το χειμερινό ωράριο και έκλειναν στις 5.Η απογοήτευση μας ήταν τεράστια όμως τι να κάνουμε; Πάλι καλά που είχαμε δει τα ψηφιδωτά του Αγίου Βιταλίου. Οπότε ξανά πίσω στην Μπολόνια.
Το τελευταίο βράδυ του ταξιδιού δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεφτούμε ένα ιταλικό μπαρ για apperitivo. Λατρεύουμε αυτήν την συνήθεια στην Βόρεια Ιταλία που μπορεί να συνδυαστεί και με ένα ωραιότατο γεύμα στο μπουφέ που προσφέρεται στα περισσότερα μπαράκια. Αρκεί να βρεις το σωστό μέρος. Και εμείς το βρήκαμε αφού είχα φυσικά κάνει την αντίστοιχη έρευνα στο δίκτυο. Ήταν το Lab Sedici που βρίσκεται στον πιο διάσημο φοιτητικό δρόμο της πόλης που τον περπατήσαμε ολόκληρο εκείνο το τελευταίο μας βράδυ στην πόλη. Στον αριθμό 16 λοιπόν της Via Zamboni (από εκεί και το όνομα του μπαρ 16=sedici) βρήκαμε αυτό το όμορφο μπαράκι, καθ’όλα φοιτητικό στέκι (διακρίνεται μήπως μια νοσταλγία για τα φοιτητικά μας χρόνια ) που όμως είχε και μια τεράστια ποικιλία φαγητών στον μπουφέ που μπορούσες να τιμήσεις όσες φορές ήθελες πληρώνοντας μόνο το απεριτίφ σου. Εμείς δείξαμε χαρακτήρα περνώντας μια φορά μόνο από τον μπουφέ και δοκιμάζοντας κυρίως τις πίτσες και τα ζυμαρικά. Είχαμε αποφασίσει άλλωστε να πάμε και αλλού για το κυρίως δείπνο.
Ένα μέρος μόνο του μπουφέ στο Lab Sedici
Πήγαμε στο Quadrilatero για άλλη μια φορά και δειπνήσαμε σε ένα μικρό εστιατόριο που δεν θυμάμαι πια το όνομα του απέναντι από το La Baita Vecchia Malga όπου είχαμε φάει την προηγούμενη μέρα. Ήταν όμως γύρω στις 11 και κόσμος πολύς δεν υπήρχε. Σημείωση : πολύ το χαίρομαι που στο εξωτερικό παντού όλοι ακόμη και οι νέοι βγαίνουν από νωρίς γύρω στις 9 και έτσι δεν χρειάζεται να βγεις στις 11 και 12 τα μεσάνυκτα για να διασκεδάσεις όπως στην Ελλάδα.
Από την τελευταία μας βόλτα στην ομιχλώδη Piazza Maggiore
Το επόμενο πρωινό δεν είχαμε και πολύ χρόνο μέχρι την πτήση μας. Πήγαμε στο πολυδιαφημισμένο παράθυρο στην Via Piella 16-18 από όπου φαίνεται ένα κρυμμένο κανάλι της Μπολόνια, αφού η πόλη τον 12ο αιώνα ήταν γεμάτη κανάλια που διευκόλυναν το εμπόριο. Αυτά τα κανάλια με το πέρασμα των αιώνων μπαζώθηκαν. Το γεφυράκι αυτό ουδεμία σχέση έχει βέβαια με την Βενετία και με έκανε να σκεφτώ πόσο κατευθυνόμενη μπορεί να είναι η τουριστική διαφήμιση σε έναν τόπο. Τις τελευταίες ώρες στην πόλη της σπαταλήσαμε στην αγορά και στους εμπορικούς δρόμους Via Rizzoli και στην Via Indipendenza. Η αγορά της πόλης είναι φοβερή και επιβεβαιώνει το καλό γούστο των Ιταλών και την άριστη ποιότητα των ιταλικών ρούχων και παπουτσιών. Με την ψυχή στο στόμα τρέξαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό για να πάρουμε το Aerobus για το αεροδρόμιο. Στο λεωφορείο περιττό να αναφέρω ότι ακούγαμε μόνο ελληνικά.
Συνολικά η Μπολόνια μας ικανοποίησε απόλυτα ως προορισμός για λίγες ημέρες (μάλλον αρκούν 2-3 μέρες για μια πρώτη της γεύση). Είναι μια πολύ ζωντανή, μικρή, τυπική ιταλική πόλη που γυρίζεται εύκολα με τα πόδια με μεσαιωνική ατμόσφαιρα και πολύβουη νεολαία καθώς συγκεντρώνει φοιτητές από όλο τον κόσμο στο διάσημο πανεπιστήμιο της. ΄Εχει μοναδική γαστρονομία και εξαιρετικά μνημεία. Θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως και θα την συνδύαζα και με άλλες διάσημες γειτονικές της πόλεις όπως την Φεράρα ή την Μοντένα.
Η πτήση ήταν εξαιρετική και σε μια ώρα και σαράντα λεπτά βρεθήκαμε στην γείτονα χώρα περίπου στις 8 το βράδυ. Η μετακίνηση από το αεροδρόμιο στην πόλη γίνεται με ταξί ή με το ειδικό λεωφορείο Αerobus. Εμείς όπως και σχεδόν όλοι οι συνταξιδιώτες μας επιλέξαμε το λεωφορείο που περνάει κάθε 11 λεπτά και κοστίζει μόνο 6 ευρώ. Τα δρομολόγια από το αεροδρόμιο ξεκινούν στις 5 και μισή το πρωί με το τελευταίο στις 12 και τέταρτο το βράδυ. Το λεωφορείο συνδέει το αεροδρόμιο με το κέντρο της πόλης (στάση Μille) και τον σιδηροδρομικό σταθμό. Κατεβήκαμε στην στάση του κέντρου Mille που απείχε ούτε 5 λεπτά από το ξενοδοχείο μας. Το ξενοδοχείο Hotel Ιnternationale αποδείχθηκε έξοχη επιλογή καθώς ήταν όμορφο, καθαρό και κυρίως βρισκόταν στον κεντρικότερο εμπορικό δρόμο της πόλης την Via dell’ Indipendenza και απείχε μόλις 10 λεπτά περπάτημα από το κέντρο της πόλης, δηλαδή την Piazza Maggiore.
Via indipendenza
Με το που φτάσαμε και αφήσαμε τα πράγματα μας ξανά έξω για αναζήτηση φαγητού. Τον άντρα μου, όποτε φτάνουμε με βραδινή πτήση στο εξωτερικό, πάντα τον τρώει η αγωνία μήπως και δεν προλάβουμε ανοικτά τα εστιατόρια και αναγκαστούμε να κοιμηθούμε κατάκοποι και νηστικοί!
Δεν έχει και άδικο βέβαια να ανησυχεί μια που το έργο αυτό το έχουμε ζήσει αρκετές φορές στο εξωτερικό ιδίως όταν ταξιδεύουμε σε Βόρειες Χώρες (βλέπε Γερμανία!) όπου οι κουζίνες κλείνουν πολύ νωρίς .Όμως τώρα ήμασταν στην Ιταλία, μεσογειακή χώρα, και οι κουζίνες των εστιατορίων έκλειναν το νωρίτερο στις 10 και μισή.Αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε στην περιοχή κοντά στο ξενοδοχείο μας μια που ήμασταν κεντρικά και είχα βρει αρκετές προτεινόμενες επιλογές κοντά μας από την έρευνα που είχα κάνει διαβάζοντας άρθρα για την πόλη. Όμως εκείνη την ώρα γύρω στις 9 και μισή όλα τα τραπέζια ήταν ή γεμάτα ή κλεισμένα και σε αρκετά από τα «προτεινόμενα» μαγαζιά η ουρά απέξω έφτανε και τα 20 άτομα. Έτσι ενώ η αγωνία του άντρα μου φούντωνε καθώς περνούσε η ώρα αποφασίσαμε να μπούμε τυχαία σε όποια trattoria βρούμε άδειο τραπέζι. Καθίσαμε τελικά στην Trattoria del Rosso στην Via Augusto Righi 30a που ήταν μια πολύ συμπαθητική, τυπική ιταλική τρατορία με λογικές τιμές. Δοκιμάσαμε –τι άλλο ;-ταλιατέλες μπολονέζ ( τις λένε ραγού στην Μπολόνια) και κοτολέτα αλα μπολονεζ ενώ ήπιαμε ένα σισιλιάνικο κρασί. Όλα ήταν νόστιμα αλλά το τιραμισού στο τέλος νομίζω ήταν υποδεέστερο των προσδοκιών μου. Αφού απαλλαγήκαμε από το άγχος του φαγητού αποφασίσαμε να επισκεφτούμε και ένα κοντινό μπαράκι για το οποίο είχα διαβάσει σχεδόν σε όλους τους οδηγούς για την Μπολονια. Είναι το Le Stanze στην Via del Borgo di san Pietro1 .Πράγματι ήταν από τα ομορφότερα μπαρ που έχω επισκεφτεί και σίγουρα κάτι μοναδικό καθώς στεγάζεται σε μια πρώην εκκλησία του 1600 και η διακόσμηση στους τοίχους με τις μπαρόκ τοιχογραφίες δίνουν στο μπαρ μια μυστηριακή ατμόσφαιρα.
Bar Le Stanze
Αποκαμωμένοι πια αποφασίσαμε ότι ήταν ώρα για ύπνο . Εις αύριο τα σπουδαία!
Την επόμενη μέρα μας περίμενε πολύ περπάτημα!! Πρώτα πήραμε ένα καλό πρωινό στο ξενοδοχείο όπου δοκιμάσαμε για πρώτη φορά και τα περίφημα αλλαντικά της περιοχής.(γι’αυτά θα αναφερθώ αναλυτικότερα αργότερα).Είχα ήδη βρει ένα πρωινό tour 2ωρης ξενάγησης της πόλης. Πρόκειται για τα γνωστά free walking tours που προσφέρονται από διάφορες εταιρείες σε όλες σχεδόν τις πόλεις στον κόσμο συνήθως στα αγγλικά. Οι ξεναγοί είναι συνήθως ντόπιοι νέοι τις περισσότερες φορές φοιτητές που στο τέλος της ξενάγησης δέχονται από τον κόσμο μια μικρή αμοιβή ό,τι ο καθένας επιθυμεί. Βρίσκω ιδανικές αυτές τις ξεναγήσεις ειδικά στην αρχή του ταξιδιού σαν πρώτη γνωριμία με την πόλη γιατί γίνονται με τα πόδια οπότε προσανατολίζεσαι ευκολότερα και προσφέρουν πλήθος πληροφορίες για την πόλη, τους κατοίκους, την κουλτούρα ,τις τοπικές παραδόσεις και ιστορία που δεν αναγράφονται ούτε στους αναλυτικότερους οδηγούς . Έτσι και τώρα η ξεναγός μας η Μary, μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια αρχαιολογίας, μας μίλησε αναλυτικά για την ιστορία της πόλης από την ρωμαϊκή εποχή που λεγόταν Μπονόνια μέχρι και σήμερα και μας γύρισε στα σημαντικότερα μνημεία –ορόσημα της πόλης.
Η καρδιά της Μοπλόνια χτυπά στην κεντρική πλατεία την Piazza Maggiore. Eίναι μια πανέμορφη και τεράστια πλατεία με σημαντικά κτίρια τριγύρω όπως το Palazzo D’Accusio, δημαρχείο της πόλης,το Palazzo del Podesta και το Palazzo Re Enzo.
Ανάμεσα στα 2 παλάτια υπάρχει η στοά Voltone del Podesta διάσημη γιατί αν ψιθυρίσεις γυρισμένος σε μια κολόνα στην μια από τις τέσσερις γωνίες της στοάς θα ακουστείς στην απέναντι γωνία. Το δοκιμάσαμε αλλά αποτύχαμε παταγωδώς! Ίσως βέβαια δεν πήγαμε στο σωστό σημείο…Στην πάνω πλευρά της δεσπόζει η Βασιλική του Αγίου Πετρονίου του πολιούχου της πόλης που ήταν επίσκοπος της τον 5ο αιώνα. Εξωτερικά μέχρι την μέση είναι καλυμμένη με λευκό και κόκκινο μάρμαρο ενώ από την μέση και πάνω με τούβλο. Ακόμη και εσωτερικά είναι σχετικά ημιτελής μια και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο λόγος είναι ότι η πόλη ήθελε ο ναός της να γίνει μεγαλύτερος και λαμπρότερος ακόμη και από τον Άγιο Πέτρο της Ρώμης κάτι που ο Πάπας φυσικά δεν επιθυμούσε και γι’ αυτό όταν χτιζόταν απαγόρευσε την μεταφορά υλικών στην Μπολόνια για την ολοκλήρωση της εκκλησίας. Γενικά η Μπολόνια ήταν μια πόλη που δεν ήθελε να βρίσκεται υπό την επιρροή της παπικής εκκλησίας και αυτό έφερνε συχνά συγκρούσεις. Η προσπάθεια του Βατικανού να επιβληθεί στην πόλη φαίνεται και από το άγαλμα του Ποσειδώνα στην διπλανή Piazza del Nettuno που ήταν δώρο ενός Πάπα. Μας είπαν ότι η στάση του καλογυμνασμένου σώματος του Ποσειδώνα και ιδίως το αριστερό του χέρι που το φέρνει μπροστά σαν να τους έχει όλους υπό την εξουσία του συμβόλιζε ακριβώς την γενναιοδωρία και εξουσία του Πάπα στην πόλη. Εντύπωση κάνουν και οι αισθησιακές Νηρηίδες στην βάση του αγάλματος που αναβλύζουν νερό από τα στήθη τους! Στην πλατεία του αγάλματος βρίσκεται και η βιβλιοθήκη SallaBorsa που έμαθα ότι είναι εξαιρετική αλλά δεν προλάβαμε να την επισκεφτούμε.
Στην συνέχεια κατευθυνθήκαμε στο σήμα κατατεθέν της πόλης τους πύργους Asinelli και Garisenda. Η πόλη τον Μεσαίωνα είχε πάνω από 100 πύργους που ανήκαν στις πλουσιότερες οικογένειες και όσο ψηλότερος ήταν ο πύργος τόσο μεγαλύτερη η εξουσία και το γόητρο της οικογένειας. Σήμερα απομένουν μόνο 22 πύργοι με το πύργο Asinelli να είναι ο ψηλότερος (97m ύψος). Ο μύθος λέει ότι χτίστηκε το 1109 από έναν βοσκό που τα γαϊδουράκια του (Αsinelli σημαίνει γαϊδουράκι) σκάβοντας στο σημείο του πύργου βρήκαν ένα θησαυρό και έτσι ο βοσκός έγινε πλούσιος.Είναι επισκέψιμος ο πύργος όμως ποιος ανεβαίνει 498 σκαλιά για να φτάσει στην κορυφή του;
Εμείς πάντως δεν το τολμήσαμε…Ο πύργος Garisenda είναι κοντύτερος και έχει μεγάλη κλίση γιατί το έδαφος στην πόλη δεν είναι και τόσο στέρεο.Αυτός είναι και ο λόγος που κατεδαφίστηκαν οι περισσότεροι πύργοι.
Πύργος Αsinelli
Εδώ πρέπει να αναφέρω τα τέσσερα προσωνύμια της πόλης.Το τέταρτο και λιγότερο γνωστό είναι Τorrere που δεν έχει ακριβή μετάφραση (όπως μας είπε η ξεναγός μας) αλλά προέρχεται από την λέξη torre που σημαίνει πύργος.Επίσης, η πόλη χαρακτηρίζεται ως La Dotta=η λόγια, η μορφωμένη εξαιτίας του πανεπιστημίου της , La Grassa= η χοντρή εξαιτίας της καταπληκτικής της κουζίνας, La Rossa= η κόκκινη εξαιτίας του κόκκινου χρώματος των κτιρίων της (το υπέδαφος της είναι πλούσιο σε σίδηρο),εξαιτίας των αριστερών πεποιθήσεών της και της αλλοτινής τάσης απόσχισης της από την επιρροή της Ρώμης.
Λίγο πιο πέρα από την Piazza Maggiore βρήκαμε το Quadrilatero=τετράπλευρο, δηλαδή την περιοχή της πόλης που από τα μεσαιωνικά χρόνια ταυτίστηκε με το φαγητό. Σήμερα εκεί το πρωί βρίσκουμε μια υπαίθρια αγορά φρούτων, λαχανικών, ψαριών και φυσικά αλλαντικών ενώ από το μεσημέρι οι δρόμοι κατακλύζονται από ντόπιους και τουρίστες που γεύονται τα απίθανα αλλαντικά και τυριά της περιοχής σε μικροσκοπικά μαγαζάκια –εστιατόρια που συνήθως είναι και παντοπωλεία που πουλάνε όλες αυτές τις λιχουδιές.
Εκείνο το μεσημέρι λοιπόν ψάχνοντας την Salumeria Simoni που είναι και η πιο διάσημη καταλήξαμε στο ακριβώς διπλανό μαγαζάκι ντελικατέσεν το La Baita Vecchia Malga στην Via Pescerie Vecchie 3/A που είχε ένα πανέμορφο πατάρι όπου φάγαμε μια φανταστική ποικιλία από αλλαντικά όπως μορταδέλα και προσούτο και κασέρια όπως μια πεντανόστιμη παλαιωμένη παρμεζάνα. Φανταστικό και το πανεράκι με ψωμάκι που έμοιαζαν με μικρές πιτούλες.
Κάνοντας μια μικρή παρένθεση να αναφέρω ότι όλη η περιοχή της Εmilia-Romagnia παράγει δεκάδες προϊόντα ΠΟΠ όπως η παρμεζάνα, το προσούτο, το προβολόνε, το βαλσάμικο, η μορταδέλα. Η περιοχή Quadrilatero βρίθει καταστημάτων που πουλάνε τα τοπικά προϊόντα όπως και άφθονων εργαστηρίων παρασκευής χειροποίητων ζυμαρικών. Η Μπολόνια είναι η πόλη που δημιουργήθηκαν διάσημα ζυμαρικά όπως τα τορτελίνια και οι ταλιατέλες. Μάλιστα ο μύθος λέει ότι οι ταλιατέλες δημιουργήθηκαν από έναν μάγειρα που ήταν ερωτευμένος με την Λουκρητία Bοργία και στον γάμο της για πρώτη φορά παρασκεύασε τα ζυμαρικά αυτά που θυμίζουν τα μακριά, ξανθά της μαλλιά.
Αφού πήραμε δυνάμεις με τα θαυμάσια τοπικά προϊόντα που δοκιμάσαμε και το τοπικό κρασί παραγωγής του εστιατορίου κατευθυνθήκαμε στο Archigimnasio που ήταν το κτίριο που στέγαζε μέχρι το 1803 το πανεπιστήμιο της πόλης.Το πανεπιστήμιο της Μπολονια που ιδρύθηκε το 1088 θεωρείται το αρχαιότερο του δυτικού κόσμου (το Πανεπιστήμιο της Μαγναύρας στην Κων/πολη είχε προηγηθεί βέβαια!).Το κτίριο είναι θαυμάσιο με μια κεντρική αυλή που πλαισιώνεται από μια στοά με πλούσια ζωγραφισμένους θόλους.
Ο χώρος της βιβλιοθήκης
Σήμερα το κτίριο στεγάζει την δημοτική βιβλιοθήκη. Το πιο αξιόλογο σημείο του κτιρίου που σίγουρα αξίζει την επίσκεψη είναι το Teatro Anatomico του 1637.Εκεί σε μια αίθουσα περίτεχνα φτιαγμένη από ξύλο γινόταν τα μαθήματα ανατομίας στους φοιτητές της Ιατρικής που καθόταν σε διαδοχικά, υπερυψωμένα επίπεδα σαν σε θέατρο γύρω από το κεντρικό μαρμάρινο τραπέζι όπου γινόταν οι νεκροψίες. Ο χώρος είναι τόσο επιβλητικός και πραγματικά συγκίνηση αναμεμειγμένη με ζήλια με κατέλαβε φανταζόμενη τον εαυτό μου να διδάσκεται ανατομία σε μια τέτοια αίθουσα και όχι στις παγερές αίθουσες όπου έκανα εγώ ανατομία ως φοιτήτρια στην ιατρική. Μάλιστα έμαθα ότι τα μαθήματα γινόταν τότε κρυφά επειδή δεν επιτρεπόταν από την εκκλησία και τα πτώματα ήταν γυναίκες πόρνες ή μαθητευόμενες στην ιατρική και την αστρονομία που τις θεωρούσαν μάγισσες. Αυτές οι γυναίκες ζούσαν σε μια πολύ γειτονική περιοχή που λειτουργούσε ως γκέτο.
Teatro Anatomico
Η Μπολόνια παρεμπιπτόντως διέθετε και εβραϊκό γκέτο που βρισκόταν κοντά στους δύο πύργους. Η πλατεία μπροστά από το αρχιγυμνάσιο έχει ένα άγαλμα του Γκαλβάνι που καταγόταν και σπούδασε στην Μπολόνια.
Είχε φτάσει πια απόγευμα και χρειαζόμασταν ένα ιταλικό εσπρεσάκι. Στο πρωινό tour είχαμε σταμπάρει μια όμορφη πλατειούλα, την πλατεία Αγίου Στεφάνου. Εκεί ξαποστάσαμε για λίγο καθισμένοι στα τραπεζάκια που είναι κάτω από την στοά. Στοές(=portici στα ιταλικά) βρίσκουμε παντού στην Μπολόνια καθώς όλα τα κτίρια στο ιστορικό κέντρο στην βάση τους έχουν στοές με αψίδες, κάτι σαν σκεπαστά πεζοδρόμια. Διάβασα ότι η πόλη έχει το πιο εκτεταμένο δίκτυο στοών με θολωτές αψίδες στον κόσμο συνολικού μήκους 38 Km. Εκτός από την πρακτική σημασία των στοών που σου επιτρέπουν να γυρνάς άνετα ανεξαρτήτου βροχής ή χιονιού προσδίδουν επίσης και μια μοναδική γοητεία στην πόλη.Σειρά είχε για επίσκεψη το συγκρότημα εκκλησιών του Santo Stefano ή Siete Chiese(επτά εκκλησίες).Πρόκειται για επτά εκκλησίες που επικοινωνούν μεταξύ τους. Η πιο παλιά από αυτές χτίστηκε από τον επίσκοπο- μετέπειτα Άγιο Πετρόνιο εκεί όπου κάποτε βρισκόταν ένα ιερό της Ίσιδας. Ο αριθμός εφτά βέβαια δεν είναι τυχαίος καθώς έχει ιδιαίτερη σημασία σε πολλές θρησκείες ανάμεσα τους και στον Χριστιανισμό. Κάναμε μια μικρή περιήγηση στις εκκλησίες αυτές που μοιάζουν εσωτερικά με λαβύρινθο από μοναστήρια και εσωτερικές αυλές και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για λίγη ξεκούραση.
Συγκρότημα εκκλησιών του Santo Stefano
Πριν το ξενοδοχείο όμως περάσαμε και από το Bar Senza Nome (Via belvedere 11) που ήταν γεμάτο νέους ακόμα και στα πεζοδρόμια απέξω.Με το ζόρι βρήκαμε ένα τραπεζάκι να τρυπώσουμε. Το περιβάλλον ήταν απλό, η φήμη του μπαρ οφείλεται στο ότι ανήκει σε κωφάλαλους και για να παραγγείλεις μπορείς να χρησιμοποιήσεις έτοιμα χαρτάκια με γραμμένα και ζωγραφισμένα τα ποτά.Και μόνο το γεγονός αυτό άξιζε την στάση μας εκεί. Μην ξεχάσω να αναφέρω ότι επισκεφτήκαμε και το Μουσείο της πόλης της Μπολόνια που ήταν μοντέρνο και διαδραστικό αλλά μάλλον φτωχό σε εκθέματα συγκριτικά με άλλα γνωστά μουσεία της γείτονας χώρας.
Για το βράδυ αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας να βρούμε τραπέζι στην Osteria dell’ Orsa που την βρήκα προτεινόμενη σε αρκετούς οδηγούς της πόλης. Προσπαθήσαμε από το πρωί να κάνουμε τηλεφωνική κράτηση αλλά μας είπαν ότι είναι γεμάτοι. Τελικά βρήκαμε τραπέζι αλλά με το ιδιότυπο σύστημα που είδαμε και αλλού στην Μπολόνια. Φτάνοντας είδαμε καμιά εικοσαριά άτομα να περιμένουν απέξω. Μια σερβιτόρα κρατούσε σε ένα χαρτάκι το όνομα σου και μόλις έφευγε κάποιος φώναζε τον πρώτο σε σειρά. Ο χρόνος αναμονής δεν ήταν μεγάλος συγκριτικά με το πλήθος που περίμενε έξω από το μαγαζί. Η ταβέρνα αυτή βρίσκεται στην φοιτητική συνοικία και είναι όντως ένα φοιτητικό στέκι. Σε μεγάλα τραπέζια κάθονται διαφορετικές παρέες, η ατμόσφαιρα είναι χαλαρή και το φαγητό ικανοποιητικό με φτηνές τιμές. Ό,τι πρέπει δηλαδή για φοιτητοκατάσταση και για να θυμηθούμε και εμείς εκείνα τα ωραία χρόνια στο πανεπιστήμιο. Μετά από τόσο περπάτημα πού κουράγιο για μπαράκι; Ύπνος λοιπόν και γρήγορα.
το μάτι μου λίγο πιο πέρα πήρε ένα μουσείο με ψηφιδωτά δάπεδα που λέγεται Domus of the Stone Carpets. Η είσοδος παραδόξως γίνεται από την εκκλησία της Αγίας Ευθυμίας στην Via Barbiani και περνώντας από μια πίσω πόρτα διπλά στο ιερό φτάνεις στο χώρο των εισιτηρίων (είσοδος 4 ευρώ). Από εκεί κατεβαίνοντας σκάλες , 3 περίπου μέτρα κάτω από το επίπεδο του εδάφους, πολύ πρόσφατα βρέθηκε αυτή η ιδιωτική, τεράστια, βυζαντινή κατοικία με πολύχρωμα μωσαϊκά δάπεδα και μάρμαρα πολύ καλά διατηρημένα .Στο κεντρικό δωμάτιο δεσπόζει το μωσαϊκό με τον χορό των πνευμάτων των 4 εποχών και αλλού η παράσταση του καλού ποιμένα αλλά δοσμένη εντελώς διαφορετικά από την βυζαντινή παράδοση.
Ο χορός των 4 εποχών
Ο καλός ποιμήν
Το μουσείο αυτό μου άρεσε κυρίως γιατί τα ευρήματα ανακαλύφθηκαν πολύ πρόσφατα και το μουσείο άνοιξε μόλις το 2002 πράγμα που σημαίνει ότι σε χώρες με τόσο πλούσιο παρελθόν όπως η Ιταλία και η Ελλάδα υπάρχουν πάντα ελπίδες για να βρεθούν ακόμη και σήμερα άγνωστοι, κρυμμένοι θησαυροί του παρελθόντος. Μόνο που αυτοί οι θησαυροί πρέπει να αναδεικνύονται και αναλόγως, όπως στο παραπάνω μουσείο.
Στην συνέχεια περπατώντας προς το κέντρο χαζέψαμε την αγορά στον πεζόδρομο Via Cavour.
H πόλη μου έκανε πολύ καλή εντύπωση , ήταν μικρή μα όμορφη. Τα καταστήματα της ήταν τα περισσότερα κλειστά επειδή ήταν Κυριακή σε αντίθεση με τα καταστήματα της Μπολόνια που όπως είχα δει ήταν τα περισσότερα ανοικτά. Ήπιαμε και ένα καφεδάκι στην κεντρική πλατεία Piazza del Popolo και αρχίσαμε να ψάχνουμε τον τάφο του Δάντη που πέθανε εδώ εξόριστος από την Φλωρεντία.
Αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες κινηθήκαμε προς το Νεώνιο Βαπτιστήριο. Όμως οϊμέ το βρήκαμε κλειστό… Είχα διαβάσει στο ιντερνέτ ότι όλα τα μνημεία έκλειναν στις 7 όμως ίσχυε το χειμερινό ωράριο και έκλειναν στις 5.Η απογοήτευση μας ήταν τεράστια όμως τι να κάνουμε; Πάλι καλά που είχαμε δει τα ψηφιδωτά του Αγίου Βιταλίου. Οπότε ξανά πίσω στην Μπολόνια.
Το τελευταίο βράδυ του ταξιδιού δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεφτούμε ένα ιταλικό μπαρ για apperitivo. Λατρεύουμε αυτήν την συνήθεια στην Βόρεια Ιταλία που μπορεί να συνδυαστεί και με ένα ωραιότατο γεύμα στο μπουφέ που προσφέρεται στα περισσότερα μπαράκια. Αρκεί να βρεις το σωστό μέρος. Και εμείς το βρήκαμε αφού είχα φυσικά κάνει την αντίστοιχη έρευνα στο δίκτυο. Ήταν το Lab Sedici που βρίσκεται στον πιο διάσημο φοιτητικό δρόμο της πόλης που τον περπατήσαμε ολόκληρο εκείνο το τελευταίο μας βράδυ στην πόλη. Στον αριθμό 16 λοιπόν της Via Zamboni (από εκεί και το όνομα του μπαρ 16=sedici) βρήκαμε αυτό το όμορφο μπαράκι, καθ’όλα φοιτητικό στέκι (διακρίνεται μήπως μια νοσταλγία για τα φοιτητικά μας χρόνια
) που όμως είχε και μια τεράστια ποικιλία φαγητών στον μπουφέ που μπορούσες να τιμήσεις όσες φορές ήθελες πληρώνοντας μόνο το απεριτίφ σου. Εμείς δείξαμε χαρακτήρα περνώντας μια φορά μόνο από τον μπουφέ και δοκιμάζοντας κυρίως τις πίτσες και τα ζυμαρικά. Είχαμε αποφασίσει άλλωστε να πάμε και αλλού για το κυρίως δείπνο.
Ένα μέρος μόνο του μπουφέ στο Lab Sedici
Πήγαμε στο Quadrilatero για άλλη μια φορά και δειπνήσαμε σε ένα μικρό εστιατόριο που δεν θυμάμαι πια το όνομα του απέναντι από το La Baita Vecchia Malga όπου είχαμε φάει την προηγούμενη μέρα. Ήταν όμως γύρω στις 11 και κόσμος πολύς δεν υπήρχε. Σημείωση : πολύ το χαίρομαι που στο εξωτερικό παντού όλοι ακόμη και οι νέοι βγαίνουν από νωρίς γύρω στις 9 και έτσι δεν χρειάζεται να βγεις στις 11 και 12 τα μεσάνυκτα για να διασκεδάσεις όπως στην Ελλάδα.
Από την τελευταία μας βόλτα στην ομιχλώδη Piazza Maggiore
Το επόμενο πρωινό δεν είχαμε και πολύ χρόνο μέχρι την πτήση μας. Πήγαμε στο πολυδιαφημισμένο παράθυρο στην Via Piella 16-18 από όπου φαίνεται ένα κρυμμένο κανάλι της Μπολόνια, αφού η πόλη τον 12ο αιώνα ήταν γεμάτη κανάλια που διευκόλυναν το εμπόριο. Αυτά τα κανάλια με το πέρασμα των αιώνων μπαζώθηκαν. Το γεφυράκι αυτό ουδεμία σχέση έχει βέβαια με την Βενετία και με έκανε να σκεφτώ πόσο κατευθυνόμενη μπορεί να είναι η τουριστική διαφήμιση σε έναν τόπο. Τις τελευταίες ώρες στην πόλη της σπαταλήσαμε στην αγορά και στους εμπορικούς δρόμους Via Rizzoli και στην Via Indipendenza. Η αγορά της πόλης είναι φοβερή και επιβεβαιώνει το καλό γούστο των Ιταλών και την άριστη ποιότητα των ιταλικών ρούχων και παπουτσιών. Με την ψυχή στο στόμα τρέξαμε στον σιδηροδρομικό σταθμό για να πάρουμε το Aerobus για το αεροδρόμιο. Στο λεωφορείο περιττό να αναφέρω ότι ακούγαμε μόνο ελληνικά.
Συνολικά η Μπολόνια μας ικανοποίησε απόλυτα ως προορισμός για λίγες ημέρες (μάλλον αρκούν 2-3 μέρες για μια πρώτη της γεύση). Είναι μια πολύ ζωντανή, μικρή, τυπική ιταλική πόλη που γυρίζεται εύκολα με τα πόδια με μεσαιωνική ατμόσφαιρα και πολύβουη νεολαία καθώς συγκεντρώνει φοιτητές από όλο τον κόσμο στο διάσημο πανεπιστήμιο της. ΄Εχει μοναδική γαστρονομία και εξαιρετικά μνημεία. Θα ξαναπήγαινα ευχαρίστως και θα την συνδύαζα και με άλλες διάσημες γειτονικές της πόλεις όπως την Φεράρα ή την Μοντένα.
Attachments
Last edited by a moderator:
