kalspiros
Member
- Μηνύματα
- 2.554
- Likes
- 3.996
- Επόμενο Ταξίδι
- remaining UK
- Ταξίδι-Όνειρο
- yeah, whatever...
Κατά την διάρκεια της πτήσης από την Λάρνακα στο Ηράκλειο, είχα προνοήσει να καβατζάρω αριστερό παράθυρο για να χαζέψω την Κρήτη από το Βάι μέχρι το Ηράκλειο. Κατά την προσέγγιση και λίγο μετά την Σητεία, πήρε το μάτι μου έναν ιδιόμορφο σχεδιασμό στο ανάγλυφο που μόνο φαράγγι θα μπορούσε να φανερώνει. Περισσότερο επειδή ως πιτσιρίκι μου είχαν κολλήσει οι γονείς μου την ταμπέλα του φυσιολάτρη και «ιχνηλάτη» και συνεχίζουν να την επαναλαμβάνουν ως τώρα, και όχι τόσο λόγω πραγματικής επιθυμίας, βάλθηκα να κρατήσω μια ατζέντα με χαρακτηριστικά σημεία ώστε να το εντοπίσω (…πούου???) στο Google Earth. Και το έκανα, και τα κατάφερα. Το φαράγγι του Ρίχτη έχει μήκος περίπου 4 χλμ και οι φωτογραφίες από το δίκτυο εμφάνιζαν σκηνές Σαμοθράκης με καταρράκτες, λίμνες, πυκνή βλάστηση και ποτάμια. Αυτό που έλλειπε τώρα ήταν η παρέα και καθώς καπαρώθηκε και τούτη, ξεκινήσαμε σήμερα το πρωί να το περάσουμε. Μερικά στοιχεία λοιπόν και φωτογραφίες από το φαράγγι:
Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις το φαράγγι. Είτε από τον δρόμο που ξεκινάει μέσα από το χωρίο Έξω Μουλιανά και καταλήγει χαμηλά κοντά στην παραλία είτε από τον δρόμο έξω από το ίδιο χωριό (με κατεύθυνση προς Σητεία) όπου εκεί το πας ποδαράτο απ’ την αρχή του ως το τέλος του. Ακολουθούμε το δεύτερο σενάριο. Υπάρχει χώρος στάθμευσης επάνω στον κεντρικό δρόμο και ένας τσιμεντένιος στενός δρόμος που κατεβαίνει προς το φαράγγι. Πιστεύοντας πως υπάρχει χώρος στάθμευσης κοντά στην είσοδο του φαραγγιού, οδηγήσαμε για περίπου 1 χιλιόμετρο στον τσιμεντόδρομο. Τελικά το παρκάραμε σε σκιερό μέρος και συνεχίσαμε με τα πόδια μέχρι το δεύτερο χαρακτηριστικό σημείο της διαδρομής, ένα πέτρινο γεφυράκι (το πρώτο χαρακτηριστικό σημείο είναι ο χώρος στάθμευσης επάνω στον δρόμο). Η απόσταση μεταξύ των δύο σημείων είναι λίγο παραπάνω από 1 χιλιόμετρο. Η διαδρομή είναι εκτός φαραγγιού και δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Από το γεφυράκι μέχρι τον καταρράκτη η απόσταση είναι 1,8 χλμ. κι εδώ βρίσκεται το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το ποτάμι ξεκινάει εντελώς ξέπνοα και σε πείθει αρχικά ότι δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα από δαύτο. Στην συνέχεια όμως, διάφορες πλαϊνές φλέβες νερού και κοιλάδες απορροής προσθέτουν ποσότητα. Πρέπει να γνωρίζετε ότι ορισμένα σημεία της πεζοπορίας δεν είναι εύκολα. Δεν εννοώ ότι πρέπει να είσαι ο Μόγλης για να το κατεβείς αλλά μια υποτυπώδεις καλή σωματική κατάσταση είναι επιθυμητή (όχι επιβεβλημένη). Τα μονοπάτια σε ορισμένες περιπτώσεις είναι δυσδιάκριτα άρα αν βρεθείτε σε αδιέξοδο, μην προσπαθήσετε να ανεβείτε τους καταραμένους βράχους με το ζόρι αλλά αναζητήσετε τον εύκολο δρόμο. Υπάρχει. Σε αυτή την διαδρομή, εντοπίστε και δύο πετρόχτιστα εγκαταλειμμένα σπίτια. Μπορείτε να μπείτε και μέσα για να δείτε την διαρρύθμιση των χώρων. Κατά τ’ άλλα, πυκνή βλάστηση
, μανιασμένα τζιτζίκια, πλειάδα Γάλλων να ανεβοκατεβαίνουν, καταρρακτάκια, μεταλλικές σκάλες σε διάφορα δύσκολα σημεία
και μια συνεχή προσμονή για τον μεγάλο καταρράκτη. Και ενώ όλο το φαράγγι κατηφόριζε ήρεμα σε όλη του την πορεία, όταν φτάσετε πίσω από τον καταρράκτη, απλώνεται μπροστά σας χαράδρα περί των 15 μέτρων ύψους. Θα κατεβείτε από την ξύλινη σκάλα που βλέπετε παρακάτω
και θα απολαύσετε το θέαμα.
Στην βάση του καταρράκτη υπάρχει μικρή λιμνούλα όπου μπορείτε άνετα να βουτήξετε στα καθαρά νερά της.
Από εδώ συνεχίζουμε μέχρι την παραλία όπου βρίσκεται στο 1,2 χιλιόμετρο μακριά. Εδώ είναι και το πιο «εμπορικό» κομμάτι του φαραγγιού (αν και εκ των πραγμάτων δεν είναι πολύ διαδεδομένο στις μάζες. Κάποιοι Γάλλοι με τους οποίους μιλήσαμε, μας είπαν ότι τα βρήκαν κάνοντας την εξής αναζήτηση στο Google: «Crete, landscape, nature, no tourist»). Ξύλινα γεφυράκια κι ακόμα περισσότερες μεταλλικές σκάλες, κάνουν την κατάβαση σαφώς ευκολότερη. Στο τέρμα της διαδρομής υπάρχει παραλία που λόγω χοντρού βότσαλου, δεν μπορείς να κάνεις μπάνιο ενώ δεν είναι η θάλασσα ήρεμη.
και χώρος κατασκήνωσης με φωτισμό, πόσιμο νερό, κατσαρόλες, τηγάνια και αλάτια (Κάλλας!). Εκεί κοντά καταλήγει και ο πρώτος δρόμος που σας είπα παραπάνω ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρίες είναι επικίνδυνος και υψοφοβικός. Ο πρώτος δρόμος ενδείκνυται αν δεν έχετε διάθεση για τρελές πεζοπορίες. Βλέπετε παραλία, μεγάλο καταρράκτη και φεύγετε.
Αυτά. Τι άλλα; Για ρωτάτε!
Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγίσεις το φαράγγι. Είτε από τον δρόμο που ξεκινάει μέσα από το χωρίο Έξω Μουλιανά και καταλήγει χαμηλά κοντά στην παραλία είτε από τον δρόμο έξω από το ίδιο χωριό (με κατεύθυνση προς Σητεία) όπου εκεί το πας ποδαράτο απ’ την αρχή του ως το τέλος του. Ακολουθούμε το δεύτερο σενάριο. Υπάρχει χώρος στάθμευσης επάνω στον κεντρικό δρόμο και ένας τσιμεντένιος στενός δρόμος που κατεβαίνει προς το φαράγγι. Πιστεύοντας πως υπάρχει χώρος στάθμευσης κοντά στην είσοδο του φαραγγιού, οδηγήσαμε για περίπου 1 χιλιόμετρο στον τσιμεντόδρομο. Τελικά το παρκάραμε σε σκιερό μέρος και συνεχίσαμε με τα πόδια μέχρι το δεύτερο χαρακτηριστικό σημείο της διαδρομής, ένα πέτρινο γεφυράκι (το πρώτο χαρακτηριστικό σημείο είναι ο χώρος στάθμευσης επάνω στον δρόμο). Η απόσταση μεταξύ των δύο σημείων είναι λίγο παραπάνω από 1 χιλιόμετρο. Η διαδρομή είναι εκτός φαραγγιού και δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Από το γεφυράκι μέχρι τον καταρράκτη η απόσταση είναι 1,8 χλμ. κι εδώ βρίσκεται το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το ποτάμι ξεκινάει εντελώς ξέπνοα και σε πείθει αρχικά ότι δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα από δαύτο. Στην συνέχεια όμως, διάφορες πλαϊνές φλέβες νερού και κοιλάδες απορροής προσθέτουν ποσότητα. Πρέπει να γνωρίζετε ότι ορισμένα σημεία της πεζοπορίας δεν είναι εύκολα. Δεν εννοώ ότι πρέπει να είσαι ο Μόγλης για να το κατεβείς αλλά μια υποτυπώδεις καλή σωματική κατάσταση είναι επιθυμητή (όχι επιβεβλημένη). Τα μονοπάτια σε ορισμένες περιπτώσεις είναι δυσδιάκριτα άρα αν βρεθείτε σε αδιέξοδο, μην προσπαθήσετε να ανεβείτε τους καταραμένους βράχους με το ζόρι αλλά αναζητήσετε τον εύκολο δρόμο. Υπάρχει. Σε αυτή την διαδρομή, εντοπίστε και δύο πετρόχτιστα εγκαταλειμμένα σπίτια. Μπορείτε να μπείτε και μέσα για να δείτε την διαρρύθμιση των χώρων. Κατά τ’ άλλα, πυκνή βλάστηση
, μανιασμένα τζιτζίκια, πλειάδα Γάλλων να ανεβοκατεβαίνουν, καταρρακτάκια, μεταλλικές σκάλες σε διάφορα δύσκολα σημεία
και μια συνεχή προσμονή για τον μεγάλο καταρράκτη. Και ενώ όλο το φαράγγι κατηφόριζε ήρεμα σε όλη του την πορεία, όταν φτάσετε πίσω από τον καταρράκτη, απλώνεται μπροστά σας χαράδρα περί των 15 μέτρων ύψους. Θα κατεβείτε από την ξύλινη σκάλα που βλέπετε παρακάτω
και θα απολαύσετε το θέαμα.
Στην βάση του καταρράκτη υπάρχει μικρή λιμνούλα όπου μπορείτε άνετα να βουτήξετε στα καθαρά νερά της.
Από εδώ συνεχίζουμε μέχρι την παραλία όπου βρίσκεται στο 1,2 χιλιόμετρο μακριά. Εδώ είναι και το πιο «εμπορικό» κομμάτι του φαραγγιού (αν και εκ των πραγμάτων δεν είναι πολύ διαδεδομένο στις μάζες. Κάποιοι Γάλλοι με τους οποίους μιλήσαμε, μας είπαν ότι τα βρήκαν κάνοντας την εξής αναζήτηση στο Google: «Crete, landscape, nature, no tourist»). Ξύλινα γεφυράκια κι ακόμα περισσότερες μεταλλικές σκάλες, κάνουν την κατάβαση σαφώς ευκολότερη. Στο τέρμα της διαδρομής υπάρχει παραλία που λόγω χοντρού βότσαλου, δεν μπορείς να κάνεις μπάνιο ενώ δεν είναι η θάλασσα ήρεμη.
και χώρος κατασκήνωσης με φωτισμό, πόσιμο νερό, κατσαρόλες, τηγάνια και αλάτια (Κάλλας!). Εκεί κοντά καταλήγει και ο πρώτος δρόμος που σας είπα παραπάνω ο οποίος σύμφωνα με μαρτυρίες είναι επικίνδυνος και υψοφοβικός. Ο πρώτος δρόμος ενδείκνυται αν δεν έχετε διάθεση για τρελές πεζοπορίες. Βλέπετε παραλία, μεγάλο καταρράκτη και φεύγετε.
Αυτά. Τι άλλα; Για ρωτάτε!
χρονια!
